Όλοι-ες στην αντιφασιστική συγκέντρωση μνήμης, στο Κερατσίνι, Πέμπτη 18/9, 6μμ
Πριν από ένα χρόνο στις εργατογειτονιές
των δυτικών προαστίων, στο Κερατσίνι, πέφτει νεκρός, κατά τη διάρκεια
δολοφονικής επίθεσης τάγματος της Χ.Α., μαχαιρωμένος από τον μέλος της
Ρουπακιά, ο αντιφασίστας καλλιτέχνης Παύλος Φύσσας. Με την σχεδιασμένη
αυτή δολοφονία η Χ.Α. δοκίμαζε να ανεβάσει τον πήχη της βίας που μέχρι
τότε αφορούσε κυρίως μετανάστες. Δεν είχαν περάσει παρά λίγα 24ωρα από
την αιματηρή επίθεση σε μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα, ανοίγοντας το μέτωπο με
την επίσημη αριστερά με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Μέχρι και λίγες
μέρες πριν την δολοφονία του Παύλου Φύσσα είχε στηθεί ένα εξαιρετικό
κλίμα για τους ναζί. Η υιοθέτηση της ατζέντας της Χρυσής Αυγής, από την
ακροδεξιά κλίκα του Σαμαρά, μαζί με την κυρίαρχη -και από τμήματα της
αριστεράς- αφήγηση για την κρίση που παρουσιάζεται περίπου ως εθνική
καταστροφή, έστρωσε τον δρόμο στους φασίστες. Ο αντικομμουνιστικός
μετεμφυλιακός λόγος του Σαμαρά, ο Ξένιος Δίας, τα στρατόπεδα
συγκέντρωσης, το δόγμα Νόμος και Τάξη, Πατρίς και Θρησκεία, αν μη τι
άλλο ευνοούσαν τους πιο αυθεντικούς εκφραστές τους, ενεργοποιώντας στο
πλευρό της Χ.Α. σύσσωμο το ακροδεξιό κατακάθι από την εποχή του εμφυλίου
μέχρι τη χούντα του Παπαδόπουλου. στην δημοσκοπική άνοδο της Χ.Α. που
φαινόταν μέχρι τότε να διεκδικεί την διοίκηση κεντρικών δήμων της χώρας.
Όμως η απάντηση του κινήματος από την πρώτη στιγμή της δολοφονίας του Φύσσα, και η κλιμάκωση της διεκδίκησης της ηγεμονίας της Χ.Α. στην ακροδεξιά πολυκατοικία, (με την ανοιχτή σύγκρουση ανάμεσα στη Ν.Δ. και την Χ.Α. στο μνημόσυνο για τη φασιστοπηγάδα του Μελιγαλά λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του Φύσσα), οδήγησαν το επιτελείο του Σαμαρά στην σύλληψη μελών της ηγεσίας της Χ.Α., σε μία διπλή προσπάθεια να κατοχυρώσει την ηγεμονία του και ταυτόχρονα να αφήσει χωρίς περιεχόμενο το ανερχόμενο αντιφασιστικό κίνημα. Κάτι που αποδείχθηκε και από τις δηλώσεις Μπαλτάκου στο σχετικό βίντεο. Η Χ.Α. όμως παρά τις προφυλακίσεις του ηγετικού της πυρήνα και την αντεπίθεση του αντιφασιστικού κινήματος, ήρθε τρίτη στις Ευρωεκλογές, και ακόμα και αν δεν πρωταγωνιστεί στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, επιχειρεί να κατοχυρώσει εκ νέου την παρουσία της στον δρόμο. Στην εποχή μιας δομικής καπιταλιστικής κρίσης και του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης, η αστική τάξη δεν έχει κανένα λόγο να κάψει το τελευταίο χαρτί που μπορεί να παίξει, ακόμα και παρά τις διαθέσεις του «βοναπάρτη» Σαμαρά, που για να σταματήσει την κατρακύλα του, αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, ώστε να υπάρχει μια εκλογικά ισχυρή ΝΔ απέναντι σε έναν ανερχόμενο Σύριζα.
Όμως η απάντηση του κινήματος από την πρώτη στιγμή της δολοφονίας του Φύσσα, και η κλιμάκωση της διεκδίκησης της ηγεμονίας της Χ.Α. στην ακροδεξιά πολυκατοικία, (με την ανοιχτή σύγκρουση ανάμεσα στη Ν.Δ. και την Χ.Α. στο μνημόσυνο για τη φασιστοπηγάδα του Μελιγαλά λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του Φύσσα), οδήγησαν το επιτελείο του Σαμαρά στην σύλληψη μελών της ηγεσίας της Χ.Α., σε μία διπλή προσπάθεια να κατοχυρώσει την ηγεμονία του και ταυτόχρονα να αφήσει χωρίς περιεχόμενο το ανερχόμενο αντιφασιστικό κίνημα. Κάτι που αποδείχθηκε και από τις δηλώσεις Μπαλτάκου στο σχετικό βίντεο. Η Χ.Α. όμως παρά τις προφυλακίσεις του ηγετικού της πυρήνα και την αντεπίθεση του αντιφασιστικού κινήματος, ήρθε τρίτη στις Ευρωεκλογές, και ακόμα και αν δεν πρωταγωνιστεί στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, επιχειρεί να κατοχυρώσει εκ νέου την παρουσία της στον δρόμο. Στην εποχή μιας δομικής καπιταλιστικής κρίσης και του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης, η αστική τάξη δεν έχει κανένα λόγο να κάψει το τελευταίο χαρτί που μπορεί να παίξει, ακόμα και παρά τις διαθέσεις του «βοναπάρτη» Σαμαρά, που για να σταματήσει την κατρακύλα του, αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, ώστε να υπάρχει μια εκλογικά ισχυρή ΝΔ απέναντι σε έναν ανερχόμενο Σύριζα.
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ και όχι στις αίθουσες των δικαστηρίων
Αντιφασισμός
Η υιοθέτηση της αντιφασιστικής πάλης έγινε από το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς με μεγάλη καθυστέρηση και αφού είχε υπάρξει νεκρός και με την Χ.Α. να είναι το τρίτο πολιτικό κόμμα. Η αριστερά που αδιαφορούσε συστηματικά να αντιμετωπίσει το φασιστικό φίδι όσο ήταν νωρίς, πλέον έχει χωθεί στο μόρφωμα που λέγεται συνταγματικό τόξο. Η σύγκρουση για την διεκδίκηση της ηγεμονίας μέσα στο στρατόπεδο της αστικής αντεπανάστασης, οδήγησε στην φυλακή το ηγετικό επιτελείο της Χ.Α., αλλά δεν μπορεί να είναι αυτό το κέντρο της αντιπαράθεσης για την αριστερά. Η λογική «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα», ή η εμμονή σε κάποια αντιρατσιστική νομοθεσία, ακόμα και η συνθηματολογία να βγει εκτός νόμου η ΧΑ, μπορεί ανά πάσα στιγμή να γυρίσει σε μπούμερανγκ. Τρανό παράδειγμα το περιβόητο αντιρατσιστικό ν/σ, όπου οι εθνικιστές του Σαμαρά ζητούν να σταματήσει ο ρατσισμός απέναντι στους έλληνες, ακόμα και να ποινικοποιηθεί οποιαδήποτε διαφορετική άποψη που αμφισβητεί την κυρίαρχη εθνικιστική αφήγηση σε μια σειρά θέματα όπως η “γενοκτονία των Ποντίων”. Η ποινικοποίηση της άρνησης του ολοκαυτώματος -με την οποία εμείς διαφωνούμε- υποτίθεται ότι σκοπεύει στην αντιμετώπιση του φασισμού που στην προπαγάνδα του ο αντισημιτισμός συνεχίζει να είναι μια εκκρεμότητα. Σήμερα οι πόντιοι δεν απειλούνται από κανέναν. Σε τι άραγε σκοπεύει αυτό το είδος ποινικοποίησης, και μέχρι που μπορεί να φτάσει; Η αριστερά και το κίνημα δεν έχει να κερδίσει τίποτα από μια ιερά εξέταση που θα κρίνει τι θα μπορεί να ακούγεται χωρίς να καταλήγει κανείς στη φυλακή για τη γνώμη του. Ακριβώς στην ίδια παγίδα θα βρεθούν όσοι ζητάνε να να τεθεί εκτός νόμου η Χ.Α. Κάτι τέτοιο θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου για την ίδια την αριστερά που θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεριληφθεί ανά πάσα στιγμή στις διατάξεις μια τέτοιας απαγορευτικής νομοθεσίας. Είμαστε ξεκάθαροι: όποιος ψάχνει τη σωτηρία μέσω της αστικής νομιμότητας, ας ξέρει ότι αυτή θα στραφεί εναντίον του. Την εποχή της πιο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης δεν μπορεί να εθελοτυφλεί για την ταξική φύση αυτής της νομιμότητας. Το «δημοκρατικό έλλειμμα» της σαπισμένης αστικής δημοκρατίας, δεν είναι προϊόν πολιτικών επιλογών, αλλά πυρήνας του κράτους έκτακτης ανάγκης, μια στρατηγική επιβίωσης σε συνθήκες κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος.
Την ίδια στιγμή ένα άλλο τμήμα της αριστεράς συνεχίζει να υποτιμά την αντιφασιστική πάλη γιατί έτσι δήθεν δεν αντιμετωπίζονται οι αιτίες που γεννούν το φασισμό, ενώ ταυτόχρονα αποπροσανατολίζεται το κίνημα από τον γνήσιο ταξικό αντικαπιταλιστικό αγώνα, αφού εγκλωβίζεται σε έναν “μερικό” μέτωπο που βγάζει λάδι την αστική δημοκρατία. Στην πραγματικότητα όμως ο φασισμός είναι το πιο βρωμερό και επιθετικό πρόσωπο του καπιταλισμού. Ακριβώς γι’ αυτό ο αντιφασιστικός αγώνας είναι εξ ορισμού αντικαπιταλιστικός και ταξικός αγώνας. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού, φτηνές δικαιολογίες για τη λιποταξία από μια κεφαλαιώδους σημασίας μάχη. Βεβαίως ο φασισμός γεννιέται από τη σαπίλα του καπιταλισμού. Αλλά αυτό τι σημαίνει ότι θα πρέπει να τον υποστούμε μέχρι να εξαλειφθούν οι αιτίες που τον γεννούν;
Η αντιπαράθεση με τους φασίστες είχε καταδικαστεί και από τις δύο αυτές πτέρυγες της αριστεράς σαν συμμοριτοπόλεμος. Επιμένοντας δήθεν να παλέψουμε τις αιτίες που γεννούν το φασισμό και όχι τον ίδιο το φασισμό, άσχετα αν οι αιτίες μπορεί να είναι μια ατελείωτη λίστα που ξεκινάει από τη φτώχεια, την ανεργία και την κρίση και καταλήγει στο κράτος και τον καπιταλισμό. Το αποτέλεσμα σε όλες τις περιπτώσεις είναι το ίδιο, Να αφήνουμε τα φασιστόμουτρα να μας σπάνε τα κεφάλια, αφού… η αιτία βρίσκεται αλλού.
Η υιοθέτηση της αντιφασιστικής πάλης έγινε από το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς με μεγάλη καθυστέρηση και αφού είχε υπάρξει νεκρός και με την Χ.Α. να είναι το τρίτο πολιτικό κόμμα. Η αριστερά που αδιαφορούσε συστηματικά να αντιμετωπίσει το φασιστικό φίδι όσο ήταν νωρίς, πλέον έχει χωθεί στο μόρφωμα που λέγεται συνταγματικό τόξο. Η σύγκρουση για την διεκδίκηση της ηγεμονίας μέσα στο στρατόπεδο της αστικής αντεπανάστασης, οδήγησε στην φυλακή το ηγετικό επιτελείο της Χ.Α., αλλά δεν μπορεί να είναι αυτό το κέντρο της αντιπαράθεσης για την αριστερά. Η λογική «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα», ή η εμμονή σε κάποια αντιρατσιστική νομοθεσία, ακόμα και η συνθηματολογία να βγει εκτός νόμου η ΧΑ, μπορεί ανά πάσα στιγμή να γυρίσει σε μπούμερανγκ. Τρανό παράδειγμα το περιβόητο αντιρατσιστικό ν/σ, όπου οι εθνικιστές του Σαμαρά ζητούν να σταματήσει ο ρατσισμός απέναντι στους έλληνες, ακόμα και να ποινικοποιηθεί οποιαδήποτε διαφορετική άποψη που αμφισβητεί την κυρίαρχη εθνικιστική αφήγηση σε μια σειρά θέματα όπως η “γενοκτονία των Ποντίων”. Η ποινικοποίηση της άρνησης του ολοκαυτώματος -με την οποία εμείς διαφωνούμε- υποτίθεται ότι σκοπεύει στην αντιμετώπιση του φασισμού που στην προπαγάνδα του ο αντισημιτισμός συνεχίζει να είναι μια εκκρεμότητα. Σήμερα οι πόντιοι δεν απειλούνται από κανέναν. Σε τι άραγε σκοπεύει αυτό το είδος ποινικοποίησης, και μέχρι που μπορεί να φτάσει; Η αριστερά και το κίνημα δεν έχει να κερδίσει τίποτα από μια ιερά εξέταση που θα κρίνει τι θα μπορεί να ακούγεται χωρίς να καταλήγει κανείς στη φυλακή για τη γνώμη του. Ακριβώς στην ίδια παγίδα θα βρεθούν όσοι ζητάνε να να τεθεί εκτός νόμου η Χ.Α. Κάτι τέτοιο θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου για την ίδια την αριστερά που θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεριληφθεί ανά πάσα στιγμή στις διατάξεις μια τέτοιας απαγορευτικής νομοθεσίας. Είμαστε ξεκάθαροι: όποιος ψάχνει τη σωτηρία μέσω της αστικής νομιμότητας, ας ξέρει ότι αυτή θα στραφεί εναντίον του. Την εποχή της πιο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης δεν μπορεί να εθελοτυφλεί για την ταξική φύση αυτής της νομιμότητας. Το «δημοκρατικό έλλειμμα» της σαπισμένης αστικής δημοκρατίας, δεν είναι προϊόν πολιτικών επιλογών, αλλά πυρήνας του κράτους έκτακτης ανάγκης, μια στρατηγική επιβίωσης σε συνθήκες κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος.
Την ίδια στιγμή ένα άλλο τμήμα της αριστεράς συνεχίζει να υποτιμά την αντιφασιστική πάλη γιατί έτσι δήθεν δεν αντιμετωπίζονται οι αιτίες που γεννούν το φασισμό, ενώ ταυτόχρονα αποπροσανατολίζεται το κίνημα από τον γνήσιο ταξικό αντικαπιταλιστικό αγώνα, αφού εγκλωβίζεται σε έναν “μερικό” μέτωπο που βγάζει λάδι την αστική δημοκρατία. Στην πραγματικότητα όμως ο φασισμός είναι το πιο βρωμερό και επιθετικό πρόσωπο του καπιταλισμού. Ακριβώς γι’ αυτό ο αντιφασιστικός αγώνας είναι εξ ορισμού αντικαπιταλιστικός και ταξικός αγώνας. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού, φτηνές δικαιολογίες για τη λιποταξία από μια κεφαλαιώδους σημασίας μάχη. Βεβαίως ο φασισμός γεννιέται από τη σαπίλα του καπιταλισμού. Αλλά αυτό τι σημαίνει ότι θα πρέπει να τον υποστούμε μέχρι να εξαλειφθούν οι αιτίες που τον γεννούν;
Η αντιπαράθεση με τους φασίστες είχε καταδικαστεί και από τις δύο αυτές πτέρυγες της αριστεράς σαν συμμοριτοπόλεμος. Επιμένοντας δήθεν να παλέψουμε τις αιτίες που γεννούν το φασισμό και όχι τον ίδιο το φασισμό, άσχετα αν οι αιτίες μπορεί να είναι μια ατελείωτη λίστα που ξεκινάει από τη φτώχεια, την ανεργία και την κρίση και καταλήγει στο κράτος και τον καπιταλισμό. Το αποτέλεσμα σε όλες τις περιπτώσεις είναι το ίδιο, Να αφήνουμε τα φασιστόμουτρα να μας σπάνε τα κεφάλια, αφού… η αιτία βρίσκεται αλλού.
Αντιεθνικισμός
Η καλλιέργεια μιας επιθετικής εθνικιστικής ρητορικής, που πατάει πάνω σε μια στρεβλή αίσθηση «εθνικής ταπείνωσης» από τους ιμπεριαλιστικούς τοκογλυφικούς μηχανισμούς της τρόικας και βρίσκει ανοιχτά αυτιά σε τμήματα κατεστραμμένων μικροαστών, μακροχρόνια ανέργων, ακόμα και των πιο καθυστερημένων κανιβαλικών τμημάτων εργαζομένων, είναι το έδαφος που χτίζει την πολιτική της επιρροή η Χ.Α. Μέσα από το πρίσμα των εθνικών συμφερόντων, απαλείφεται ο ταξικός διαχωρισμός της ελληνικής κοινωνίας, που είναι και ο μόνος πραγματικός. Οι κραυγές των φασιστών «υπεράνω όλων η ελλας», οι εκκλήσεις για «εθνική ενότητα» και για «κοινό εθνικό συμφέρον» που είναι κυρίαρχα σε όλη την αστική πολιτική σκηνή, πέρα από ότι λειτουργούν ως συγκάλυψη της ταξικής επίθεσης που δέχεται η εργαζόμενη και άνεργη κοινωνική πλειοψηφία, καταφέρνουν και δηλητηριάζουν την ταξική σκέψη των καταπιεσμένων. Η φαντασίωση ενός ενιαίου εθνικού σώματος έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ταξικότητα της εποχής της καπιταλιστικής κρίσης μιας και η ελληνική αστική τάξη, είναι η μόνη που δεν βάλλεται από την πολιτική των τελευταίων τεσσάρων χρόνων που μέσα από τα μνημονιακά μέτρα συγκρατεί την πτώση των ποσοστών των κερδών τους, με την βύθιση της αξίας της εργατικής δύναμης. Το μίσος των ναζιστών για τους κομμουνιστές και τους αναρχικούς, ως απειλή για την φαντασιακή εθνική ταυτότητα, είναι ταυτόχρονα η υπεράσπιση της διατήρησης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, στην πιο επιθετική τους μορφή και αυτό είναι πάντα το περιεχόμενο των όποιων εθνικών κελευσμάτων.
Η καλλιέργεια μιας επιθετικής εθνικιστικής ρητορικής, που πατάει πάνω σε μια στρεβλή αίσθηση «εθνικής ταπείνωσης» από τους ιμπεριαλιστικούς τοκογλυφικούς μηχανισμούς της τρόικας και βρίσκει ανοιχτά αυτιά σε τμήματα κατεστραμμένων μικροαστών, μακροχρόνια ανέργων, ακόμα και των πιο καθυστερημένων κανιβαλικών τμημάτων εργαζομένων, είναι το έδαφος που χτίζει την πολιτική της επιρροή η Χ.Α. Μέσα από το πρίσμα των εθνικών συμφερόντων, απαλείφεται ο ταξικός διαχωρισμός της ελληνικής κοινωνίας, που είναι και ο μόνος πραγματικός. Οι κραυγές των φασιστών «υπεράνω όλων η ελλας», οι εκκλήσεις για «εθνική ενότητα» και για «κοινό εθνικό συμφέρον» που είναι κυρίαρχα σε όλη την αστική πολιτική σκηνή, πέρα από ότι λειτουργούν ως συγκάλυψη της ταξικής επίθεσης που δέχεται η εργαζόμενη και άνεργη κοινωνική πλειοψηφία, καταφέρνουν και δηλητηριάζουν την ταξική σκέψη των καταπιεσμένων. Η φαντασίωση ενός ενιαίου εθνικού σώματος έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ταξικότητα της εποχής της καπιταλιστικής κρίσης μιας και η ελληνική αστική τάξη, είναι η μόνη που δεν βάλλεται από την πολιτική των τελευταίων τεσσάρων χρόνων που μέσα από τα μνημονιακά μέτρα συγκρατεί την πτώση των ποσοστών των κερδών τους, με την βύθιση της αξίας της εργατικής δύναμης. Το μίσος των ναζιστών για τους κομμουνιστές και τους αναρχικούς, ως απειλή για την φαντασιακή εθνική ταυτότητα, είναι ταυτόχρονα η υπεράσπιση της διατήρησης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, στην πιο επιθετική τους μορφή και αυτό είναι πάντα το περιεχόμενο των όποιων εθνικών κελευσμάτων.
Αντιρατσισμός
Ο κυρίαρχος κρατικός ρατσισμός που χορεύει ταγκό με τη ναζιστική ρατσιστική προπαγάνδα, οδηγεί στην φυσική εξόντωση των πιο καταπιεσμένων κομματιών της τάξης μας και στην διαίρεση του ταξικού μετώπου του προλεταριάτου ανεξαρτήτως έθνους και φυλής. Ακόμα και το «αντιρατσιστικό ν/σ» που χθες μπλόκαρε η ακροδεξιά κλίκα γύρω από τον Σαμαρά, σήμερα μετατρέπεται σε όργανο επιθετικής εθνικιστικής πολιτικής, πράγμα για το οποίο είχαμε έγκαιρα προειδοποιήσει. Οι υστερίες για τους ξένους που θα αλλοιώσουν την εθνική μας ταυτότητα, που για αυτό πρέπει να τους αφήνουμε να πνίγονται στο Αιγαίο ή να τους στοιβάζουμε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με απάνθρωπες συνθήκες, φέρνουν πιο κοντά το όραμα των νοσταλγών του Χίτλερ στην πραγματικότητα. Η 20ετής αντιμεταναστευτική πολιτική, η Ευρώπη Φρούριο η απροθυμία να χορηγηθεί άσυλο ακόμα και σε κραυγαλέες περιπτώσεις πολιτικών προσφύγων, η κατάρρευση των προσδοκιών για μια αξιοπρεπή ζωή στην δύση καθιστούν αυτές τις περιπλανώμενες υπάρξεις χωρίς όρους ύπαρξης, το πιο καταπιεσμένο κομμάτι της κοινωνίας.
Όποιος δεν αντιλαμβάνεται πως οι μετανάστες είναι κομμάτι του δικού μας ταξικού στρατοπέδου, όποιος συμμορφώνεται με τον κυρίαρχο ρατσισμό της κατασκευασμένης «κοινής γνώμης», όποιος κλείνει το μάτι στις διώξεις και τα πογκρόμ σε βάρος των μεταναστών, ας μην αυταπατάται. Όχι μόνο δεν θα βρει μία ευνοϊκή θέση στη νέα κοινωνική ισορροπία που οικοδομείται μέσα από την οργανωμένη αποδόμηση του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας και του αντίστοιχου κοινωνικού συμβολαίου, όχι μόνον δεν θα επωφεληθεί από την “εθνικά υπεύθυνη στάση” του, αλλά θα καταλάβει την θέση του παρία στη νέα ζοφερή πραγματικότητα που οικοδομείται με εργαλείο το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης και αξιώνει την πλήρη και ολοκληρωτική υποταγή της εργασίας και κάθε πτυχής της κοινωνικής ζωής στο Κεφάλαιο.
Ο κυρίαρχος κρατικός ρατσισμός που χορεύει ταγκό με τη ναζιστική ρατσιστική προπαγάνδα, οδηγεί στην φυσική εξόντωση των πιο καταπιεσμένων κομματιών της τάξης μας και στην διαίρεση του ταξικού μετώπου του προλεταριάτου ανεξαρτήτως έθνους και φυλής. Ακόμα και το «αντιρατσιστικό ν/σ» που χθες μπλόκαρε η ακροδεξιά κλίκα γύρω από τον Σαμαρά, σήμερα μετατρέπεται σε όργανο επιθετικής εθνικιστικής πολιτικής, πράγμα για το οποίο είχαμε έγκαιρα προειδοποιήσει. Οι υστερίες για τους ξένους που θα αλλοιώσουν την εθνική μας ταυτότητα, που για αυτό πρέπει να τους αφήνουμε να πνίγονται στο Αιγαίο ή να τους στοιβάζουμε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με απάνθρωπες συνθήκες, φέρνουν πιο κοντά το όραμα των νοσταλγών του Χίτλερ στην πραγματικότητα. Η 20ετής αντιμεταναστευτική πολιτική, η Ευρώπη Φρούριο η απροθυμία να χορηγηθεί άσυλο ακόμα και σε κραυγαλέες περιπτώσεις πολιτικών προσφύγων, η κατάρρευση των προσδοκιών για μια αξιοπρεπή ζωή στην δύση καθιστούν αυτές τις περιπλανώμενες υπάρξεις χωρίς όρους ύπαρξης, το πιο καταπιεσμένο κομμάτι της κοινωνίας.
Όποιος δεν αντιλαμβάνεται πως οι μετανάστες είναι κομμάτι του δικού μας ταξικού στρατοπέδου, όποιος συμμορφώνεται με τον κυρίαρχο ρατσισμό της κατασκευασμένης «κοινής γνώμης», όποιος κλείνει το μάτι στις διώξεις και τα πογκρόμ σε βάρος των μεταναστών, ας μην αυταπατάται. Όχι μόνο δεν θα βρει μία ευνοϊκή θέση στη νέα κοινωνική ισορροπία που οικοδομείται μέσα από την οργανωμένη αποδόμηση του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας και του αντίστοιχου κοινωνικού συμβολαίου, όχι μόνον δεν θα επωφεληθεί από την “εθνικά υπεύθυνη στάση” του, αλλά θα καταλάβει την θέση του παρία στη νέα ζοφερή πραγματικότητα που οικοδομείται με εργαλείο το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης και αξιώνει την πλήρη και ολοκληρωτική υποταγή της εργασίας και κάθε πτυχής της κοινωνικής ζωής στο Κεφάλαιο.
Για την επανάσταση και τον κομμουνισμό
Η ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με τον φασισμό, σε συνδυασμό με την αντιπαράθεση στον δρόμο με τις χρυσαυγίτικες συμμορίες, δεν γίνεται στο όνομα της υπεράσπισης μιας εξιδανικευμένης αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η νικηφόρα μάχη απέναντι στο επιθετικό τμήμα της προελαύνουσας αστικής αντεπανάστασης, απαλλαγμένη από την λογική της θεσμικής αντιμετώπισης του φασισμού και όσο θα είναι υπόθεση του μαχητικού αντιφασισμού, θα ατσαλώσει το επαναστατικό προλεταριάτο, θα ανεβάσει την αυτοπεποίθηση του, και θα φέρει πιο κοντά την συντριβή της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας.
Η ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με τον φασισμό, σε συνδυασμό με την αντιπαράθεση στον δρόμο με τις χρυσαυγίτικες συμμορίες, δεν γίνεται στο όνομα της υπεράσπισης μιας εξιδανικευμένης αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η νικηφόρα μάχη απέναντι στο επιθετικό τμήμα της προελαύνουσας αστικής αντεπανάστασης, απαλλαγμένη από την λογική της θεσμικής αντιμετώπισης του φασισμού και όσο θα είναι υπόθεση του μαχητικού αντιφασισμού, θα ατσαλώσει το επαναστατικό προλεταριάτο, θα ανεβάσει την αυτοπεποίθηση του, και θα φέρει πιο κοντά την συντριβή της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας.
- Κανένα έλεος στον χρυσαυγίτη δολοφόνο της Αμφιάλης και σε όλους του φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς των ταγμάτων εφόδου
- Σκορπίστε παντού τις φασιστικές συμμορίες. Το τέλος του φασισμού δεν θα το δούμε στις αίθουσες των δικαστηρίων και της βουλής
Τιμάμε τους νεκρούς μας! Σπάμε τον φόβο! Οι δρόμοι μας ανήκουν…
Η ΚΕΔ συμμετέχει με οργανωμένη παρουσία στην αντιφασιστική συγκέντρωση μνήμης, στο Κερατσίνι, Πέμπτη 18/9, 6μμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου