Υπερεθνική τρομοκρατία

Toυ  ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ. 
Ο νέος αντιτρομοκρατικός πόλεμος που ξεκίνησε η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) ―βασικά οι ελίτ των χωρών της Ομάδας των 7 που διαχειρίζεται τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης― δεν αποτελεί παρά τη συνέχεια του «μακρού πόλεμου» που ανακοινώθηκε οκτώ περίπου χρόνια πριν από το Αμερικανικό Πεντάγωνο. Από τότε μας είχαν προειδοποιήσει ότι ο πόλεμος αυτός δεν θα έχει χώρο-χρονικούς περιορισμούς (μιλούσαν για σύγκρουση σε δεκάδες χώρες και για δεκαετίες που θα γινόταν συγχρόνως σε πολλά μέτωπα), σε ένα αγώνα ζωής και θανάτου, χρηματοδοτούμενο με 513 δις. δολ., παρόμοιο με αυτόν κατά του φασισμού και του κομμουνισμού. Ο στόχος, και τότε, ήταν η ματαίωση της προσπάθειας επιβολής μιας… παγκόσμιας εξτρεμιστικής Ισλαμικής αυτοκρατορίας ―τώρα την ονομάζουν «χαλιφάτο»!

Όμως ποια είναι αυτή η τρομοκρατία εναντίον της οποίας έχει συστρατευθεί ολόκληρη η Υ/Ε; Όπως είναι γνωστό, η έννοια της σύγχρονης τρομοκρατίας έλκει την καταγωγή της από την Γαλλική επανάσταση, όπου η μόνη τρομοκρατία ήταν η κρατική τρομοκρατία. Αυτό έχει σημασία να τονιστεί ιδιαίτερα σήμερα γιατί, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, η τρομοκρατία ορίζεται με όρους μεθόδων και τακτικής, ιδιαίτερα με βάση το κριτήριο εάν στοχεύει πολίτες, αντί να ορίζεται με βάση τα κίνητρα και τους στόχους των φορέων και των υποκινητών της. Έτσι, ιστορικά απελευθερωτικά κινήματα, όπως το Νοτιοαφρικανικό ANC και το Αλγερινό FLN που κτυπούσαν και πολίτες, θα χαρακτηριζόντουσαν σήμερα ως «τρομοκρατικά». Γι αυτό και σύγχρονα απελευθερωτικά κινήματα, σαν αυτό των Παλαιστινίων, χαρακτηρίζονται στην ΝΔΤ τρομοκρατικά και μάλιστα από τον μεγαλύτερο φορέα κρατικής τρομοκρατίας, το Σιωνιστικό Ισραήλ. Αντίστοιχα βέβαια ορίζονται και από την μεγαλύτερη διακρατική τρομοκρατική δύναμη στην Ιστορία, την Υ/Ε, που έχει οδηγήσει στην καταστροφή πολλά εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, είτε με την οικονομική βία που εξασκεί, είτε με τη φυσική βία.

Για να αποφευχθούν, επομένως, οι (κάποτε εσκεμμένες) συγχύσεις για την έννοια της τρομοκρατίας, θα έπρεπε να ξεκινήσουμε με έναν ορισμό που λαμβάνει υπόψιν τα κρίσιμα στοιχεία που ανέφερα παραπάνω. Ένας παρόμοιος χρήσιμος ορισμός της τρομοκρατίας είναι αυτός που πρότεινε ο γνωστός πολιτειολόγος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης Johan Galtung, ο οποίος, ξεκινώντας με τον κλασικό ορισμό του πολέμου του Clausewitz ως την «συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», ορίζει αντίστοιχα την τρομοκρατία ως τη «συνέχιση της βίας με άλλα μέσα». Ο ορισμός αυτός είναι ιδιαιτέρως χρήσιμος επειδή λαμβάνει ρητά υπόψιν το γεγονός ότι η βία για πολιτικούς σκοπούς, είτε προέρχεται «από πάνω», από ένα κοινωνικο-οικονομικό σύστημα και τις ελίτ που το εκφράζουν, είτε από αντιτιθέμενες δυνάμεις «από τα κάτω», αποτελεί πάντοτε έναν κύκλο και είναι ακατανόητη αν δεν ιδωθεί σαν ένας τέτοιος κύκλος. Με βάση αυτόν τον ορισμό, η «τρομοκρατία» που ξεκινά «από κάτω» είναι πάντα σύμπτωμα και όχι αιτία της πολιτικής βίας και, επομένως, δεν θα έπρεπε να ονομάζεται καν τρομοκρατία, αλλά «λαϊκή αντιβία», όπως ήταν πάντοτε τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στο παρελθόν, και το Παλαιστινιακό σήμερα.

Όμως, στη ΝΔΤ, ακόμη και η έννοια της λαϊκής αντιβίας έχει νοθευτεί από την Υ/Ε, όπως άλλωστε και αυτή της επανάστασης («βελούδινες» κ.λπ.). Ακόμη, δηλαδή, και τα λαϊκά στρώματα που καταφεύγουν σήμερα στην πολιτική βία, ιδιαίτερα στις Αραβικές χώρες, αλλά τώρα και στην Ουκρανία με τους ψευτο-επαναστάτες της Μαϊντάν, ενεργούν κατά κανόνα ως έμμεσα όργανα της Υ/Ε και των ελεγχόμενων από αυτήν κρατών, έστω και εάν μόνο οι ηγεσίες τους παίζουν συνειδητά παρόμοιο ρόλο, ενώ τα περισσότερα μέλη μπορεί να μην έχουν ιδέα για τον πραγματικό ρόλο τους. Με αυτήν την έννοια, οργανώσεις όπως η ISIS, η Αλ Νούσρα κ.λπ., δεν αποτελούν παρά άμεσα ή έμμεσα όργανα κρατικής τρομοκρατίας, η οποία βέβαια στην εποχή μας δεν μπορούσε παρά να πάρει υπερεθνική διάσταση.

Με άλλα λόγια, η κρατική τρομοκρατία στην ΝΔΤ της παγκοσμιοποίησης παίρνει την μορφή μιας ελεγχόμενης υπερεθνικής τρομοκρατίας, δηλαδή μιας τρομοκρατίας που ελέγχεται από την Υ/Ε και τα ελεγχόμενα από αυτήν κράτη. Η υπερεθνική αυτή τρομοκρατία έχει βασικό στόχο τα κράτη που δεν έχουν ενσωματωθεί στη ΝΔΤ, είτε γιατί στηρίζονται σε απελευθερωτικά κινήματα (π.χ. τα Μπααθικά καθεστώτα σε Ιράκ και Συρία, ηJamahiriya στην Λιβύη, το Κουβανέζικο καθεστώς κ.λπ.), είτε γιατί στηρίζονται σε λαούς που έχουν ακόμη νωπή τη μνήμη της αυτοδιάθεσης και αγωνίζονται να διατηρήσουν την εθνική κυριαρχία τους (Ρωσία).

Έτσι, εύκολα μπορεί να δειχθεί ότι πολλοί από τους σημερινούς σφαγείς της ISIS, της Αλ Νούσρα κ.λπ., το 2011, έκαναν ακριβώς τις ίδιες και χειρότερες σφαγές στην Λιβύη, παίζοντας το ρόλο του πεζικού του ΝΑΤΟ, που κατέστρεφε την υποδομή της χώρας με την αεροπορία του, μέχρι που, υπό τα χειροκροτήματα της «φεμινίστριας» Κλίντον, λιντσάραν τον Καντάφι. Πολλοί από τους τζιχαντιστές αυτούς μόλις τελείωσαν τη «δουλειά» εκεί, μετακόμισαν στη Συρία, όπου συνέχισαν το ίδιο έργο για την καταστροφή του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος στη χώρα, και την αντικατάστασή του με κάποιο θεοκρατικό χαλιφάτο. Αυτό τουλάχιστον πίστευαν οι αφελείς οπαδοί των οργανώσεων αυτών που δεν είχαν συνήθως ιδέα για τον πραγματικό ρόλο που έπαιζαν οι ηγεσίες τους, σαν έμμεσα όργανα της εγκληματικής Υ/Ε και των εξίσου εγκληματικών καθεστώτων που ελέγχει στην περιοχή, π.χ. Σαουδική Αραβία και Κατάρ, τα οποία διέπρεψαν στην οργάνωση εγκλημάτων κατά των λαών της Λιβύης και της Συρίας.

Τέλος, όταν οι οργανώσεις αυτές άρχισαν να κτυπούν τα άμεσα όργανα της Υ/Ε που τα προόριζε να διαδεχτούν τον Ασσάντ, ώστε να μετατρέψουν τη χώρα σε άτυπο προτεκτοράτο (κάτι σαν την Ελλάδα), τότε ήλθε η ώρα να συντριβούν από αυτήν. Φυσικά, η ISIS είναι απλά η αφορμή. Ο κύριος στόχος είναι πάντα η συντριβή του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος στη Συρία σήμερα και του Ιράν αύριο, είτε αυτό γίνει με κάποιο πραξικόπημα «από τα πάνω», ή «από τα κάτω» (τύπου «Μαϊντάν»), είτε γίνει με εξωτερική επέμβαση τύπου Λιβύης...

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (28 Σεπτεμβρίου 2014)

Ερευνα (με στοιχεία ΠΡΟ χαρατσίου - ΕΝΦΙΑ): Η Ελλάδα έχει τους βαρύτερους φόρους ακινήτων στον δυτικό κόσμο

Η Ελλάδα χαρακτηρίζεται απ' τους βαρύτερους φόρος κατοχής στον ανεπτυγμένο κόσμο. Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα ειδικής μελέτης της εταιρείας συμβούλων ακινήτων GLP Values η οποία χρησιμοποιεί στοιχεία του 2011, δηλαδή πριν ακόμη οι φόροι αυξηθούν ακόμη περισσότερο και σε περιβάλλον προϊούσης ύφεσης).

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία, ως το βάρος των φόρων κατοχής στην Ελλάδα είναι, απλά, εξωπραγματικό. Το βάρος μεγαλώνει κι άλλο αν σκεφθούμε πως, σε αντίθεση με τις άλλες ανεπτυγμένες χώρες, οι φόροι αυτοί στην Ελλάδα δεν είναι ανταποδοτικοί.

Η έρευνα λαμβάνει υπόψιν της και το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών στην Ελλάδα αλλά και το ποσοστό των φόρων συνολικά επί του ΑΕΠ και όπως προκύπτει:

Πρώτη προσέγγιση: Φόροι ως % του ΑΕΠ το 2011.

Σε σχέση με την Ελλάδα, κάποιες χώρες (π.χ., ΗΠΑ, Αυστραλία, Καναδάς) έχουν μικρότερο % συνολικών φόρων στο ΑΕΠ, μα μεγαλύτερο % φόρων ακινήτων, ειδικά δε, φόρων κατοχής (δηλ. επαναλαμβανομένων φόρων) ακινήτων στο ΑΕΠ.

Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι προφανές πως το πραγματικό φορολογικό βάρος φόρων ακινήτων και δη κατοχής ακινήτων επί των νοικοκυριών (για ίδιο επίπεδο παραοικονομίας και ιδία κατανομή ακίνητης περιουσίας σε σχέση με την κατανομή εισοδήματος) είναι μικρότερο απ' ό,τι στην Ελλάδα, παρ' ότι αυτές οι χώρες έχουν σημαντικά μεγαλύτερο % φόρων ακινήτων (κατοχής ιδίως) στο ΑΕΠ απ' ότι έχει η Ελλάδα. Επειδή μάλιστα αυτές οι χώρες έχουν λιγότερη παραοικονομία απ' ότι η Ελλάδα, αλλά και (μάλλον) μια κατανομή ακίνητης περιουσίας πιο κοντά στην κατανομή εισοδήματος απ' ότι η Ελλάδα, το φορολογικό βάρος των φόρων ακινήτων και δη κατοχής ακινήτων πρέπει να είναι ακόμη μικρότερο σε αυτές.

· Κάποιες χώρες (π.χ., Σουηδία) έχουν σημαντικά μεγαλύτερο % συνολικών φόρων στο ΑΕΠ, μα μικρότερο % φόρων ακινήτων και κατοχής ακινήτων.

· Κάποιες χώρες (π.χ., Γερμανία, Πορτογαλία) έχουν κατά τι μεγαλύτερο % συνολικών φόρων στο ΑΕΠ, μα μικρότερο ως σημαντικά μικρότερο % φόρων ακινήτων και κατοχής ακινήτων.

· Κάποιες (π.χ., Ισπανία) έχουν παρόμοιο % συνολικών φόρων στο ΑΕΠ και παρόμοιο % φόρων ακινήτων και κατοχής ακινήτων.

Δεύτερη προσέγγιση: Διαθέσιμο εισόδημα νοικοκυριών (δηλ. μετά την αφαίρεση όλων των προσωπικών φόρων, άρα και φόρων κατοχής), σε US$ και σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης το 2011.

Σε σχέση με τις χώρες του ΟΟΣΑ, ειδικότερα με τις ΗΠΑ, Αυστραλία, Γερμανία, Καναδά, Γαλλία, Σουηδία, Ην. Βασίλειο, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, η Ελλάδα έχει το προτελευταίο διαθέσιμο εισόδημα, ανώτερο μόνο της Πορτογαλίας. Συγκεκριμένα, ΟΟΣΑ = 23,938, Ελλάδα = 19,095, Πορτογαλία = 18,806. Ομως την ίδια στιγμή τα ελληνικά νοικοκυριά έχουν τα λιγότερα χρηματοοικονομικά διαθέσιμα: ΟΟΣΑ = 42,903. Ελλάδα = 14,004, Πορτογαλία = 29,640! Συνεπώς, οι φόροι κατοχής έχουν μεγαλύτερο βάρος στην Ελλάδα διότι συνδυάζονται με μικρότερο διαθέσιμο εισόδημα και με μικρότερα χρηματοοικονομικά διαθέσιμα, συνυπολογιζομένου του τι αγοράζουν τα ανωτέρω στην κάθε χώρα.

Τρίτη προσέγγιση: Συνυπολογισμός παραοικονομίας και κατανομών εισοδήματος και ακίνητης περιουσίας.

Οσο μεγαλύτερη η παραοικονομία και όσο πιο άνιση η κατανομή εισοδημάτων σε σχέση με την κατανομή ακίνητης περιουσίας, τόσο μεγαλύτερο το βάρος των φόρων κατοχής (γι' αυτούς που δεν κρύβουν εισόδημα). Συνεπώς η Ελλάδα, με 24.3% παραοικονομία (τη μεγαλύτερη στο Δυτικό κόσμο) και μια ευρύτατη κατανομή ακίνητης περιουσίας (χωρίς αυτό να σημαίνει πως η κατανομή είναι ίση!), επιβαρύνεται ιδιαίτερα απ' τους φόρους κατοχής (αλλά κι απ' τους υπόλοιπους φόρους εν γένει, ακριβώς λόγω της παραοικονομίας).

Το συμπέρασμα και απ' τις τρεις προσεγγίσεις είναι πως το βάρος των φόρων κατοχής επί των ελληνικών νοικοκυριών είναι εξωπραγματικά μεγάλο, με αντίστοιχα μεγάλη συμβολή στην ύφεση της ελληνικής οικονομίας (λόγω μείωσης των διαθέσιμων εισοδημάτων και της κατανάλωσης). Συνεπώς απαιτείται η δραστική μείωση αυτών των φόρων, σε συνδυασμό με πλήρη αναμόρφωση της φιλοσοφίας αυτών (π.χ. να χρηματοδοτούν την ΤΑ, να έχουν ανταποδοτικότητα).

Η μελέτη συμπεραίνει, επίσης, πως τα επιχειρήματα «κατά» της ύπαρξης φόρων κατοχής ακινήτων είναι πιο ισχυρά από τα επιχειρήματα «υπέρ» (τα οποία και συζητεί). Ειδικά οι φόροι κατοχής δικαιολογούνται – και μόνο με κατάλληλες προσαρμογές – μόνο εάν και εφ' όσον χαρακτηρίζονται από ανταποδοτικότητα. Αυτό μπορεί να συμβαίνει, σε σημαντικό αλλ' όχι κατ' ανάγκην απόλυτο βαθμό, όταν αυτοί οι φόροι πηγαίνουν υπέρ ΤΑ.

Η μελέτη διαψεύδει επιχειρήματα πως είτε είναι μικρό το συνολικό φορολογικό βάρος των Ελλήνων σε σχέση με τις χώρες του ΟΟΣΑ είτε είναι μικρό ειδικά το βάρος των φόρων κατοχής. Αντιθέτως, είναι το μεγαλύτερο, ειδικά σε σχέση με το διαθέσιμο εισόδημα και εν γένει τις οικονομικές δυνατότητες των νοικοκυριών. (Το βάρος, βεβαίως, των φόρων ακινήτων μπορεί να αξιολογηθεί και ως επίπτωση σε κτηματαγορά και οικοδομή, που έχουν υποστεί καθίζηση απ' το 2009 και μετά. Η μελέτη τονίζει σχετικά πως γι' αυτήν την καθίζηση πολύ μεγαλύτερο ρόλο, πέραν βεβαίως των αυξομειώσεων του ΑΕΠ, παίζουν οι φόροι κατοχής, των οποίων η επίπτωση εκδιπλώνεται σε βάθος χρόνου, παρά οι φόροι μεταβίβασης, των οποίων η επίδραση τείνει να λαμβάνει χώρα εφάπαξ, κατόπιν, δε, να απορροφάται απ' την κτηματαγορά.)

(ΠΗΓΗ: http://www.imerisia.gr/)

ΣΧΟΛΙΟ Α.Α.: Πού να συνυπολογιστούν και οι...μνημονιακές εμπνεύσεις (Βενιζέλου με χαράτσι και Σαμαρά-Στουρνάρα-Χαρδούβελη με ΕΝΦΙΑ), οι οποίες εξάλλου ξεπερνούν τα όρια του φόρου και ισοδυναμούν με δήμευση της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων.

Μη μιλάτε με συναίσθημα

Εμφανίστηκε χθες σε πρωινή εκπομπή του Mega ο δήμαρχος Χαλανδρίου Σίμος Ρούσσος ,για να τον ρωτήσουν γιατί δεν δέχεται την αξιολόγηση του προσωπικού.
Ξεκινάει την απάντηση του ,ότι τον τηλεφωνούν πολλοί δημότες και τον ρωτάνε σε ποιον παιδικό σταθμό θα στείλουν τα παιδιά τους .
Συνεχίζοντας μας ενημερώνει ότι ο Δήμος Χαλανδρίου είχε 9 παιδικούς σταθμούς και σήμερα έχει μόνο 2 .
Πετάγεται ο ένας εκ των παρουσιαστών και αν άκουσα -κατάλαβα καλά ,του λέει μην βάζετε συναίσθημα .
Ε βέβαια ,σωστά το είπε .
Την εποχή του μνημονίου ,που ο άνθρωπος μετατράπηκε σε ένα φτηνό νούμερο και κάποιοι παίζουν με την ζωή του ,δεν είναι σωστό και πρέπον ένας δήμαρχος να μιλάει με συναίσθημα και να σκέφτεται τον άνθρωπο .
Πρέπει να πάψει να έχει αισθήματα αλλά να κυκλοφορεί με ένα αιματοβαμμένο μαχαίρι και να παίρνει κεφάλια .
Τα νούμερα να βγούνε και ας χαθούν ανθρώπινες ψυχές ?
Έτσι και αλλιώς ,αύριο πάλι κάποια άλλα νούμερα θα κυνηγάμε .
Ποτέ δεν θα ηρεμήσουμε -λύσουμε κανένα πρόβλημα ,γιατί έχουμε κάνει λάθος στην εκφώνηση και στην λύση .
Τα προβλήματα τα θέτει ο λαός και όχι κάποια κέντρα αποφάσεων εκτός Ελλάδας .

 

πηγή:

http://zouri1.wordpress.com/

Σύνδρομο άρνησης της πραγματικότητας

TVXS Ανάλυση

 Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κυβερνήσει ποτέ» είπε ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς στην ομιλία του στη Χαλκιδική, για τα 40χρονα της ΝΔ, ξαφνιάζοντας το ακροατήριο. Μα τι εννοούσε; Μια εξήγηση έδωσε σήμερα η κυβερνητική εκπρόσωπος Σ. Βούλτεψη (στον ΣKAI) αμφισβητώντας ευθέως τη δημοσκόπηση της Public Issue για την Εφημερίδα των Συντακτών που έδωσε προβάδισμα 11 μονάδων στον ΣΥΡΙΖΑ. Για το Μέγαρο Μαξίμου αυτά δεν υπάρχουν, το μόνο που υπάρχει η κούραση της μεσαίας τάξης από την υπερφορολόγηση που θα καταπολεμηθεί με ένα πακέτο φοροελαφρύνσεων το οποίο θα περιληφθεί στον προϋπολογισμό 2015 με ή χωρίς την έγκριση της Τρόικας.

 Όμως δεν ήταν αυτή η δημοσκόπηση που δείχνει ότι η υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ είναι μη αναστρέψιμη. Αυτό που έκανε τη διαφορά και προκάλεσε φοβερό εκνευρισμό στην κυβέρνηση είναι ότι πλέον διαγράφεται η προοπτική της αυτοδυναμίας για την αξιωματική αντιπολίτευση και ένα τέτοιο σενάριο δεν είναι διαχειρίσιμο από την άλλη πλευρά. Γιατί στις συζητήσεις παρασκηνίου η τελευταία ελπίδα που διακινείται είναι ότι μια πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ θα σημαίνει πύρρειο νίκη, γιατί δεν θα μπορεί να βρει σοβαρές κυβερνητικές συνεργασίες, θα εγκλωβιστεί στο ευρωπαϊκό περιθώριο συνεργαζόμενος με τους ΑΝΕΛ και θα διαψεύσει γρήγορα τις προσδοκίες των προοδευτικών πολιτών που δεν θα αντέξουν τη συγκατοίκηση με το κόμμα του Π. Καμμένου. Αλλά σε μια περίπτωση κατά την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξασφαλίσει ένα ισχυρό ποσοστό και μεγάλη διαφορά από το δεύτερο κόμμα, τότε οι ελπίδες της ΝΔ ότι δεν θα μπορεί να σταθεί χάνουν τα ερείσματά τους.

Γίνεται όλο και πιο προφανές ότι ο πρωθυπουργός δυσκολεύεται να παραδεχτεί την πραγματικότητα, πως μετά τον ΕΝΦΙΑ ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνησή του, και θα προσπαθήσει να κρατηθεί στην εξουσία όσο μπορεί, μέχρι την ψηφοφορία για την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας. Το χθεσινό δημοσίευμα της «Καθημερινής» για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ποιο είναι το πιθανό επόμενο υπουργικό συμβούλιο, ήταν μια ακόμη επιβεβαίωση ότι παρά το κυβερνητικό σύνδρομο άρνησης της πραγματικότητας, τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα.

Τα χτυπήματα είναι συνεχή. Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Θ. Μωραΐτης δηλώνει σήμερα στο real.gr ότι δεν είναι δεδομένη η ψήφος του στην προεδρική εκλογή, ζητώντας νέα στρατηγική και ηγεσία στο ΠΑΣΟΚ. Η αναφορά του Α. Σαμαρά στη Χαλκιδική στη Δημοκρατική Παράταξη την οποία ταύτισε με τη Νέα Δημοκρατία προκάλεσε την ενόχληση της Χαριλάου Τρικούπη που πέρασε στην αντεπίθεση. Είναι απλώς κάποιες ενδείξεις της δυσκολίας που υπάρχει πλέον μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων και η οποία οφείλεται βασικά στο άγχος που φέρνει η προοπτική της κάλπης. Εκ των πραγμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα απευθυνθούν στο ίδιο κοινό, στους ψηφοφόρους που έχουν φοβίες απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και η μοιρασιά της ίδιας πίτας απομακρύνει τα δύο κόμματα που φθείρονται μαζί.

Σαν πολλοί δε μαζεύτηκαν βλάκες!!

Πρώτα εκπαίδευσαν τους τηλεθεατές στο να αποδέχονται την βλακεία και τώρα δίνουν την παράσταση σε εκπαιδευμένο τηλεοπτικό κοινό.

Από imf-fuck-off.blogspot.gr

Πέρασε μία μέρα όπου το πρώτο θέμα ήταν οι δηλώσεις του σχιζοφρενή. Ωραία. Πέρασε και δεύτερη μέρα. Αρχίζεις να μυρίζεσαι τη δουλειά. Μετά πέρασε και τρίτη μέρα, βλέπεις ότι μπορεί να περάσει μία ολόκληρη εβδομάδα και τότε καταλαβαίνεις ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα.

Σε πολλά από τα κείμενα μας έχουμε επισημάνει την επιβλητική παρουσία της βλακείας σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας μας και, κυρίως, στην πολιτική. Η βλακεία, αυτό το πανάρχαιο και αξεπέραστο ανθρώπινο φαινόμενο, είναι κυρίαρχη στην εποχή μας, ζει ανάμεσα μας και έχει διοχετευτεί σε όλα τα κόμματα, από τα πιο αριστερά, μέχρι τα πιο δεξιά. Μάταια, μερικοί αιώνιοι θεωρητικοί προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.

Ακόμα και σε προφανείς περιπτώσεις βλακείας, όπου είναι φως φανάρι ότι έχουμε να κάνουμε με καθαρή ηλιθιότητα, υπάρχουν άνθρωποι/κόμματα/ΜΜΕ και βολικές λογικές που προσπαθούν να στρέψουν την κουβέντα αλλού. Ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με τα παραμύθια εδώ και τώρα. Ζούμε σε μία χρονική περίοδο που είναι εντελώς ανέξοδο και ταυτόχρονα επιπόλαιο να προσπαθείς να κρυφτείς πίσω από κάτι, αντί να εστιάσεις στην πραγματικότητα που ζούμε και μας πιέζει.

Ο γραφικός τηλεβιβλιοπώλης μπορεί να λέει ότι θέλει, όσο θέλει και όποτε θέλει. Τα κανάλια παρακαλάνε για τέτοια άτομα και είναι πασίγνωστο ότι οι αυλικοί του εκάστοτε βασιλιά/φεουδάρχη/προέδρου/πρωθυπουργού είναι πνευματικά ανάπηρα άτομα που επιδιώκουν να κερδίσουν την εύνοια του αρχηγού με το διαρκές κανάκεμα και το ασταμάτητο γλείψιμο. Το ίδιο ακριβώς κάνει ο αρχαιολάτρης τρελός γιατί ξέρει ότι αν πέσει ο αρχηγός του, την ίδια ώρα θα πέσει και αυτός και θα αναγκαστεί να πουλάει βιβλία με το κιλό, λες και είναι κουτσομούρες.

Το εξωπραγματικό της υπόθεσης είναι το εξής: πως είναι δυνατόν τόσο εύκολα να γίνεται νούμερο ένα θέμα της επικαιρότητας οι δηλώσεις του παλαβού;

Μήπως επειδή είναι αξιόπιστος και ο λόγος του μετράει είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει;

Μήπως γιατί έχει πέσει μέσα στις προβλέψεις του;

Μήπως γιατί άφησε έργο στη δημόσια υγεία;

Μήπως γιατί προκαλεί με την ισχυρή του επιχειρηματολογία τους πολιτικούς αντιπάλους του;

Τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει. Ο μόνος λόγος που μπορεί να εξηγήσει επαρκώς την ενασχόληση του πολιτικού συστήματος με τέτοια άτομα είναι η βλακεία του πολιτικού συστήματος. Η βλακεία που έχει αυξήσει τις πωλήσεις της γιατί έχει μεγαλώσει το κοινό της. Η βλακεία που ανεβάζει τέτοια άτομα στην κορυφή της πυραμίδας και σκοτώνει κάθε ίχνος λογικής και ελπίδας. Όχι επειδή τρώμε στη μάπα τέτοιους πολιτικούς, αλλά γιατί υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άτομα που λατρεύουν αυτούς τους πολιτικούς και έτσι τρέφεται το βλακολάγνο πολιτικό σύστημα.

ΒΑΡΥ ΤΟ ΚΛΙΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Πρέπει να είναι πολιτικά ηλίθιοι αυτοί στο Μέγαρο Μαξίμου, αν πραγματικά νόμιζαν ότι θα μπορούσε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς , ταξιδεύοντας στο Βερολίνο, να αποσπάσει τη συναίνεση της Μέρκελ για χαλάρωση των μέτρων λιτότητας στην Ελλάδα, τη στιγμή ακριβώς που η Γερμανία καταρτίζει τον πρώτο ισοσκελισμένο προϋπολογισμό της ύστερα από… 45(!) χρόνια, από το 1969. Φυσικά, αυτού του είδους η πολιτική ηλιθιότητα καθόλου δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Μια ακριβώς ημέρα πριν από τον Σαμαρά πήγε στην καγκελαρία με ακόμη πιο προκλητικά αιτήματα ο γάλλος πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς, ο οποίος έγινε πανευρωπαϊκά ρεζίλι από τις «σφαλιάρες» και τις «κατραπακιές» άρνησης που έφαγε από τους Γερμανούς!

Δεν ξέρουμε βέβαια αν αυτό παρηγορεί τον Αντώνη Σαμαρά και τον Βαγγέλη Βενιζέλο, αλλά πολύ αμφιβάλλουμε. Μπορεί στην Ευρώπη να μην τους κρέμασαν κουδούνια, γιατί όλοι ασχολούνται με το διασυρμό της Γαλλίας, αλλά υποθέτουμε ότι τους προέδρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τους απασχολεί περισσότερο η ραγδαία επιδείνωση του πολιτικού κλίματος για την κυβέρνηση, μετά και την αποτυχία της επίσκεψης του πρωθυπουργού στη Γερμανία. Το γεγονός ότι ο Σαμαράς γύρισε από το Βερολίνο με άδεια χέρια, χωρίς να μπορεί να ισχυριστεί στον ελληνικό λαό ότι έστω και τώρα είναι σε θέση να προβεί σε κάποια φοροελάφρυνση ή να πάρει κάποιο υποτυπώδες φιλολαϊκό μέτρο απογοήτευσε φυσικά τον κοσμάκη που τον πιστεύει, καταβαραθρώνοντας τις πιθανότητες νίκης της ΝΔ στις βουλευτικέςεκλογές. Το χειρότερο όμως είναι ότι τα τελευταία γεγονότα και οι επιπτώσεις τους σε ό,τι αφορά τη δημοτικότητα της κυβέρνησης προβληματίζουν πολύ σοβαρά τους Γερμανούς όσο και το οικονομικό κατεστημένο της χώρας μας αναφορικά με τη δυνατότητα επιβίωσης της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι εξετάζουν κατά πόσο πρέπει να συνεχίσουν να στηρίζουν την κυβέρνηση ή, αντιθέτως, αν πρέπει να δρομολογήσουν τις διαδικασίες της ανατροπής της.

Όλοι πάντως οι ισχυροί παράγοντες προεξοφλούν την ήττα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές. Τις τελευταίες μάλιστα μέρες ελάχιστοι είναι εκείνοι που πιστεύουν ακόμη ότι δεν θα έχουμε πρόωρες βουλευτικές εκλογές το αργότερο τον Μάρτιο. Αναπτύσσεται δε η θεωρία ότι τουλάχιστον αν γίνουν εκλογές τον Νοέμβριο η ήττα της ΝΔ θα είναι περιορισμένη σε 3-4 εκατοστιαίες μονάδες υστέρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αν γίνουν τον Μάρτιο η διαφορά θα είναι υπερδιπλάσια! Ανεξαρτήτως αν είναι ορθή ή όχι η εκτίμηση αυτή, το πρόβλημα με τον Σαμαρά είναι πως κινδυνεύει σοβαρότατα να μπει σε πολιτική τροχιά ανάλογη με εκείνη του Κώστα Σημίτη στα τέλη του 2003 – αρχές του 2004. Τότε δηλαδή που στα μέσα Δεκεμβρίου του 2003 τα Νέα δημοσίευσαν δημοσκόπηση που τον έδειχνε με τεράστια διαφορά «καταλληλότερο» πρωθυπουργό και σε είκοσι μέρες είχε… καθαιρεθεί από αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και είχε αντικατασταθεί από τον Γιωργάκη! Ο λόγος ήταν απλούστατος: Πέντε μυστικές δημοσκοπήσεις (εκ των οποίων οι τρείς από γαλλικές εταιρίες) έδειχναν ότι με τον Σημίτη αρχηγό, το ΠΑΣΟΚ θα έχανε τις εκλογές με… 10 ως 15(!) μονάδες διαφορά. Τον καθαίρεσαν και όντως ο Γιωργάκης έχασε τις βουλευτικές εκλογές με μόνο 5 μονάδες διαφορά από τον Κώστα Καραμανλή. Τον Σημίτη δεν τον καθαίρεσε το ΠΑΣΟΚ. Τον καθαίρεσαν οι οικονομικοί παράγοντες που τον στήριζαν και εκτιμούσαν την πολιτική του, υπακούοντες με επιχειρηματικό ρεαλισμό στην αδήριτη ανάγκη των γεγονότων. Θα ήταν ανόητοι να πάνε με τον χαμένο!

Δεν γνωρίζουμε αν ο Σαμαράς θα έχει την ίδια τύχη με τον Κ. Σημίτη. Είναι ακόμη νωρίς για οποιαδήποτε εκτίμηση, αλλά τα χρονικά περιθώρια στενεύουν γρήγορα – πόσο μάλλον που ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ προκαλούν όλο και λιγότερο φόβο στην οικονομική ελίτ ότι προτίθενται να κινηθούν εκτός συστήματος. Πληθαίνουν παράλληλα οι ενδείξεις ότι ισχυροί παράγοντες της ολιγαρχίας, οι οποίοι θίγονται από πτυχές της πολιτικής της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, είναι έτοιμοι να στηρίξουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και κάνουν σοβαρές κινήσεις προς την κατεύθυνση αυτή. Προσωπικά δεν νομίζουμε ότι η οικονομική ελίτ θα υποχρεώσει την κυβέρνηση να κάνει εκλογές τον Νοέμβριο. Δεν έχει διαμορφωθεί πλειοψηφία στους κόλπους της μεγάλης αστικής τάξης υπέρ της άποψης αυτής κι έτσι κι αλλιώς η διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας θα αρχίσει τρεις μήνες αργότερα. Δεν πιέζεται από κάποιο γεγονός, ούτε καν από λαϊκές κινητοποιήσεις. Γιατί επομένως να βιάσει τα πράγματα; Τρείς μήνες υπομονή δεν είναι δα και τίποτα. Αν μάλιστα ο λαός συνεχίσει να παρακολουθεί τις εξελίξεις από τον καναπέ, όσο απελπισμένη κι αν είναι, η ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα θα προσλάβει ρυθμούς που θα υπερβαίνουν κατά πολύ τις όποιες προθέσεις του συνόλου ή κάποιου μέρους της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι κι αλλιώς βρισκόμαστε σε φάση ανατροπών εκ βάθρων στο κομματικό σκηνικό. Σε μερικούς μήνες τίποτα δεν θα είναι όπως σήμερα, το οποίο σήμερα εξάλλου ήδη σε τίποτα δεν θυμίζει τους κομματικούς συσχετισμούς πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια.

Μαζί με τα κόμματα και τις ιδεολογίες τους όμως κατέρρευσαν και οι λαϊκές αντιδράσεις εναντίον όσων τους κυβερνούσαν, έχοντας προδώσει όλα όσα υποσχέθηκαν. Οι διαδηλωτές που κατά εκατοντάδες χιλιάδες ξεχύνονταν στους δρόμους μετά τις εκλογές του 2012 τώρα έχουν αράξει στους καναπέδες και περιμένουν την εξ ύψους βοήθεια και σωτηρία, δηλώνοντας βαθιά απογοητευμένοι και βυθισμένοι στο τέλμα της απραξίας και της αμάθειας. Αν η Αριστερά δεν μπορέσει να αλλάξει γρήγορα και ριζικά αυτή την κατάσταση, το μέλλον όλων μας είναι ζοφερό.



*Δημοσιεύθηκε στο "Πριν" της Κυριακής 28/09/14

Σαμαράς: ένας αλλόκοτος πρωθυπουργός, μια γκρίζα διακυβέρνηση

Ο Αντώνης Σαμαράς, είναι ο πρώτος πρωθυπουργός στην σύγχρονη ιστορία της χώρας που δεν έχει πραγματοποιήσει επίσημη επίσκεψη στην Κύπρο, επειδή απλά δεν θέλει, προκαλώντας άπειρα επικριτικά σχόλια από τους διπλωμάτες και πολλούς ψιθύρους στην Λευκωσία.

Είναι επίσης, ο πρώτος πρωθυπουργός που αισθάνεται άβολα με τις δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες, αντιπαθεί την συλλογικότητα καθώς σπανίως συνεδριάζουν τα κομματικά και κυβερνητικά όργανα, είναι δηλαδή ένας πρωθυπουργός , περιχαρακωμένος στο Μέγαρο Μαξίμου , μακριά από την κοινωνία και τους θεσμούς.

Επί των ημερών του και με δικές του αποφάσεις η δημοκρατία υποβαθμίστηκε, έχει κατηγορηθεί ότι είναι ακροδεξιός και συνεχίζει να φλερτάρει με τον αυταρχισμό. Από το 1991 του αποδόθηκε ο χαρακτηρισμός του πατριώτη πολιτικού με γνώση και ευαισθησία για τα εθνικά θέματα, αλλά η πρωθυπουργική  του θητεία αποδεικνύει ότι αναδιπλώνεται εύκολα, ότι δεν έχει γνώσεις και πολιτική κουλτούρα, ότι είναι χειραγωγημένος από συμφέροντα. 

Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο. Το κενό στην θεσμική λειτουργία του πρωθυπουργού το καλύπτουν υποτίθεται οι συνεργάτες του, ο κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο κ. Δημήτρης Σταμάτης. Ιδιαίτερα ο πρώτος εμφανίζεται το τελευταίο διάστημα να παρακάμπτει υπουργούς, όπως  έγινε με τη συμμετοχή του στη συνάντηση με την Τρόικα στο Παρίσι, διπλωμάτες, προκαλώντας την παραίτηση Ζωγράφου, φημολογείται ότι κατευθύνει υπουργούς , λίγο πολύ ότι έχει καθοριστικό λόγο στην διακυβέρνηση της χώρας , παρά το γεγονός ότι του καταλογίζουν ρηχότητα στην σκέψη,  έλλειψη γνώσεων και πολιτικής συγκρότησης και απλά ως «αντ’  αυτού» αδιαφορεί για το τι λένε γύρω του.

Ο κ. Σαμαράς όχι μόνο αδιαφορεί που ο στενός συνεργάτης του Παπασταύρου είναι στην λίστα Λαγκάρντ , αντίθετα τον θεωρεί αναντικατάστατο στο Μέγαρο Μαξίμου. Το ΣΔΟΕ δεν φαίνεται να έχει ελέγξει τον λόγο της εμπλοκής του κ. Παπασταύρου σε καταθέσεις στην Ελβετία . Φυσικά το τι λέει ο ίδιος , ότι δηλαδή εκπροσωπούσε κάποιους , θα έπρεπε να είναι εντελώς αδιάφορο  για μια κρατική υπηρεσία. Ο κ. Παπασταύρου θα συνεχίσει προφανώς να είναι στο πλάι του πρωθυπουργού, μέχρις εσχάτων…

Ο κ. Σαμαράς ήταν αντιμνημονιακός. Ήταν λαύρος κατά της πολιτικής λιτότητας, τον ρόλο των ξένων , είχε άποψη και σχέδιο για τη χώρα, την ανεξαρτησία της , την ανάπτυξη. Μόλις όμως πήγε για πρώτη φορά ως πρωθυπουργός στο Βερολίνο «εξομολογήθηκε» στην Μέρκελ τις αμαρτίες του και , πράγμα πρωτοφανές για πρωθυπουργό δήλωσε το αμίμητο «ουδείς αναμάρτητος» ζητώντας  ουσιαστικά συγχώρεση για τις κορώνες κατά του Μνημονίου. Δεν πήγε όμως  στη βουλή για να κάνει τέτοια δήλωση μετάνοιας ζητώντας μια τυπική συγγνώμη από την ελληνικό λαό. Είναι σίγουρο ότι οι ιστορικοί του επιφυλάσσουν αρκετές δυσάρεστες σελίδες για τη στάση του αυτή.

Ο κ. Σαμαράς έχει καταργήσει στην πράξη μια δημοκρατική κοινοβουλευτική κατάκτηση την «ώρα του Πρωθυπουργού» που υπάρχει σε όλα τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα και υποχρεώνει τον εκάστοτε αρχηγό της κυβέρνησης να προσέρχεται στο κοινοβούλιο και να απαντά σε ερωτήσεις. Ο λόγος που δεν πηγαίνει φυσικά δεν εξηγήθηκε ποτέ. Απλά δεν θέλει και εξηγήσεις δεν χρωστά σε κανέναν.

Ο πρωθυπουργός δεν θέλει προ ημερησίας διατάξεως συζητήσεις στη βουλή. Έτσι κρίνει, έτσι αποφασίζει και τέτοιες συζητήσεις δεν γίνονται. Το υπουργικό συμβούλιο δεν συνεδριάζει επειδή  ο κ. Σαμαράς δεν θέλει .

Δεν υπάρχει ούτε μία ομιλία, ούτε μία συνεδρίαση κυβερνητικών οργάνων , ούτε της βουλής που να  αφιερωθεί στην εξωτερική πολιτική στα μεγάλα προβλήματα που απειλούν την ειρήνη, την σταθερότητα που απορρυθμίζουν τις διεθνείς σχέσεις . Η Ελλάδα, χώρα με πολλά ανοιχτά μέτωπα θα έπρεπε να βρίσκεται σε διαρκή πολιτική και διπλωματική εγρήγορση προκειμένου να αναβαθμίσει την γεωπολιτική της θέση, να διασφαλίσει τα εθνικά της συμφέροντα, να γίνει «παίκτης» να θέσει έτσι με καλύτερες προϋποθέσεις το πρόβλημα του χρέους, της ανάπτυξης και των διεθνών σχέσεών της. Ήταν ο ίδιος ο κ. Σαμαράς που το 2012 δεσμεύθηκε για την ανακήρυξη της ΑΟΖ και δεν θεώρησε ποτέ σκόπιμο να ενημερώσει κανέναν γιατί αναδιπλώθηκε . Ο κ. Σαμαράς δεν δίνει ποτέ εξηγήσεις για τίποτα και σε κανέναν.

Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει γιατί ο πρωθυπουργός δεν θέλει να συζητά τέτοια θέματα, δεν θέλει να τον απασχολούν με γεωπολιτικά προβλήματα. Βλέπετε όλη του η προσοχή είναι πότε θα συναντήσει και τι θα πει στους υπαλλήλους της Τρόικας, πως θα κλείσει τη βουλή για μήνες, πως θα παραπλανήσει τον ελληνικό λαό  εμφανίζοντας αλλόκοτα μια εθνική καταστροφή ως ελπίδα .

Η ήττα στις ευρωεκλογές δεν τον πτόησε . Συνεχίζει την ίδια πολιτική, τα ίδια ψεύδη για την Τρόικα, το χρέος, την ανάπτυξη, την ανεργία .

Ο κ. Σαμαράς αποδεικνύεται μια ιδιάζουσα περίπτωση στην πολιτική ιστορία της χώρας. Με ομιλίες που δεν έχουν κανένα πολιτικό, κοινωνικό, πνευματικό ενδιαφέρον. Με συμπεριφορά πελάτη καφενείου ισχυρίζεται  ότι αν ο ίδιος δεν είναι πρωθυπουργός και έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μείνει  ούτε ευρώ στις τράπεζες, ο κ. Σαμαράς οδεύει προς το πολιτικό του τέρμα έχοντας πίσω του μια γκρίζα διακυβέρνηση.

Ο κ. Σαμαράς θα δώσει την τελευταία του μάχη στις εκλογές, όποτε και αν γίνουν, με ένα λεξιλόγιο και μια νοοτροπία που δεν αρμόζει στο αξίωμά του. Γι αυτό και η τελευταία του μάχη θα έχει όλα τα γνωρίσματα μιας μάχης χωρίς κανόνες, χωρίς όρους, χωρίς αρετές.

Και θα μείνει στην ιστορία, όχι μόνο για όση οδύνη έχει προκαλέσει με τις πολιτικές του αποφάσεις, όχι μόνο για την καταρράκωση των θεσμών,  όχι μόνο για τα ψεύδη του, όχι μόνο για την ακροδεξιά του κουλτούρα, αλλά και για όσα δεν έκανε και θα πληγώνουν τον ελληνικό λαό για πολλά χρόνια .

left.gr

Κερατογενέσεις

 anemosantistasis

Καυγάς για τα μάτια των τραπεζών, άσφαιρος και αποπροσανατολιστικός, που επιδιώκει τον εγκλωβισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας. Αυτή είναι η αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Άδωνι για τις "τραπεζικές" δηλώσεις του τελευταίου. Χαρτοπόλεμος είναι η αντιπαράθεση με τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ για το θέμα του κατώτερου μισθού. Αριστερή λωρίδα του αντιλαϊκού μονόδρομου -δεξιά λωρίδα, βέβαια, η συγκυβέρνηση- είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με χτεσινή τετρασέλιδη ανακοίνωση.

Όλα αυτά σε διάστημα μόνο λίγων ημερών από την ηγεσία ΚΚΕ. Αν προσθέσουμε μάλιστα και τα σχόλια του "Ρ" για τον βρόμικο ρόλο του οπορτουνισμού, μπορούμε να έχουμε μια πιο παραστατική εικόνα αυτού του διμέτωπου επαναστατικής έμπνευσης. Η γραμμή είναι τυφλοσούρτης, με το συμπάθιο. Καμιά πολεμική στη συγκυβέρνηση, καμιά καταγγελία για τα έργα και τις ημέρες της δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αν δεν συνοδεύονται από πολλαπλάσια και οξύτερη πολεμική και καταγγελία του ΣΥΡΙΖΑ.

Στον πρόλογο της τελευταίας ανακοίνωσης, για παράδειγμα, 61 λέξεις αφορούν την πολιτική που ασκεί η συγκυβέρνηση και 157 την πολιτική που ΘΑ ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ως προς το ύφος δε και το ήθος που εκπορεύονται από τον Περισσό, η μεν συγκυβέρνηση και οι υπουργοί της αντιμετωπίζονται με τους κανόνες της πολιτικής ορθότητας. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του με τον κανόνα όσα σέρνει η σκούπα. Κι έτσι, ο διμέτωπος του ΚΚΕ έχει τουλάχιστον ένα κοινό σημείο με τους κατά καιρούς διμέτωπους των αστικών κομμάτων: Ο κύριος εχθρός βρίσκεται στην Αριστερά!

Πολυσυζητημένα όλα αυτά. Εκείνο που έχει όμως κάποια σημασία είναι οι τερατογενέσεις -ή και κερατογενέσεις- που παράγει μια τόσο ξένη στην ιστορία του ΚΚΕ πολιτική. Αν τσουβαλιάζεις τον Τσίπρα με τον Σαμαρά, τον Δραγασάκη με τον Άδωνι, τον Λαφαζάνη με τον Βορίδη, τον ΣΥΡΙΖΑ με την Ακροδεξιά, τότε κατασκευάζεις ένα τέρας: Όλοι ίδιοι είναι, όλοι την ίδια πολιτική υπηρετούν, όλοι τα ίδια συμφέροντα εξυπηρετούν. Θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι το τέρας σου απογοητεύει, αποθαρρύνει, απειλεί τελικά, το κίνημα και όχι τους αντιπάλους του;

Τέλος πάντων, δεν ήρθε ακόμα η ώρα να αλλάξει η πολιτική του ΚΚΕ. Θα έρθει πάντως. Και ώς τότε δεν είναι κακό να επαναλαμβάνει κανείς: Σύντροφοι, ο στημένος διμέτωπος δεν προσφέρει παρά χώρο για κέρατα...

Από την ΑΥΓΗ

Θέλει ακόμα προσπάθεια από τον Α. Σαμαρά να μετατρέψει την Ν.Δ σε ΠΟΛΑΝ.

ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ: 

Θέλει ακόμα προσπάθεια από τον Α. Σαμαρά να μετατρέψει την Ν.Δ σε ΠΟΛΑΝ.

Φωτοαφιέρωμα στα 40 χρόνια Ν.Δ

http://anemosantistasis.blogspot.gr/2014/09/40.html

Ο "902" έγινε το κανάλι του Αντώνη και του Τρύφωνα Σαμαρά

Έχει και δελτίο ειδήσεων το «Ε». Το εκφωνεί η Λίνα Κλείτου, υποψήφια στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της Ντόρας και κόρη του πρώην υπουργού της Ν.Δ. Νίκου Κλείτου. Σχολιαστής του δελτίου είναι ο Γιώργος Τράγκας.

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη στην www.avgi.gr

Ιδού το πρόγραμμα του καναλιού «E»: Κουτσομπολίστικη εκπομπή με τη Χριστίνα Λαμπίρη, κουτσομπολίστικη εκπομπή με την Ελεονώρα Μελέτη, κουτσομπολίστικη εκπομπή με την Κατερίνα Καραβάτου, κουτσομπολίστικη εκπομπή με τον Θανάση Πάτρα, κουτσομπολίστικη εκπομπή με τον Μένιο Φουρθιώτη (πρώην μάνατζερ της Τζούλιας Αλεξανδράτου), κουτσομπολίστικη εκπομπή με τον κομμωτή Τρύφωνα Σαμαρά. Έχει και δελτίο ειδήσεων το «Ε». Το εκφωνεί η Λίνα Κλείτου, υποψήφια στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της Ντόρας και κόρη του πρώην υπουργού της Ν.Δ. Νίκου Κλείτου. Σχολιαστής του δελτίου είναι ο Γιώργος Τράγκας.

Στα κενά διαστήματα μεταξύ των εκπομπών προβάλλεται τηλεπαιχνίδι, στο οποίο κερδίζεις 500 ευρώ, αρκεί να απαντήσεις σε ερωτήσεις του στιλ: «Συμπληρώστε τη φράση 'Πάπας της Ρώ...'». «Πάπας της Ρώδου!». «Είστε πολύ κοντά, κύριέ μου! Πηδήξτε την ηπειρωτική Ελλάδα και θα το βρείτε». «Μήπως είναι Πάπας της Ρόδας Τσάντας και Κοπάνας;». «Του ένα ή του δύο;»

Και τι μας νοιάζει εμάς το πρόγραμμα του κάθε ρημαδοκάναλου; Μας νοιάζει και μας κόφτει, διότι το «Ε» είναι ο πρώην «902 TV», που πουλήθηκε από την ηγεσία του ΚΚΕ - έναντι 3,7 εκατομμυρίων, παρακαλώ- στην κυπριακή offshore Α Horizon Media LTD, με μοναδικό μέτοχο την Nalotia Venture LTD, των Βρετανικών Παρθένων Νήσων. Ιδιοκτήτης τη offshore είναι ο άραβας Dr Hamvi, πραγματικός ιδιοκτήτης του καναλιού, ωστόσο, είναι ο Βρυώνης, που έχει και το EXTRA. Ο Φίλιππος Βρυώνης, ο στενός πολιτικός φίλος του Αντώνη Σαμαρά, που τον είχε πάρει μαζί του στο Κατάρ, παρόλο που ο εν λόγω χρωστούσε αρκετά εκατομμύρια ευρώ στο Ελληνικό Δημόσιο.

Για 3,7 εκατομμύρια ευρώ η συχνότητα του 902 κατάντησε ένα δεξιό κουτσομπολοκάναλο. Έγινε το κανάλι του Αντώνη και του Τρύφωνα Σαμαρά, όλη μέρα αποβλάκωση και τυχερά παιχνίδια και το απόγευμα ενημέρωση από τα γαλάζια παιδιά και τον Τράγκα, που έχει γίνει το μαντρόσκυλο του καθεστώτος. Κατάντησε δεξιό κουτσομπολοκάναλο η συχνότητα που είχε παραχωρηθεί δωρεάν από το Δημόσιο στο ΚΚΕ για να προβάλλει τις απόψεις ενός κομμουνιστικού κόμματος και όχι για να μοστράρει το εγχώριο και διεθνές κατιναριό.

Και τι άλλο θα μπορούσε να γίνει ο χρεωκοπημένος 902, που δεν είχε να καλύψει ούτε καν τις αποζημιώσεις των εργαζομένων του; Θα μπορούσε να γίνει κανάλι της Αριστεράς, όχι κανάλι κομματικό, κανάλι αντικαθεστωτικό, που θα το λειτουργούσαν οι εργαζόμενοι του 902, οι απολυμένοι της ΕΡΤ κ.ο.κ και θα κάλυπτε το τεράστιο κενό ενημέρωσης που αφήνει η προπαγάνδα των ιδιωτικών διαύλων και της ΝΕΡΙΤ. Το είχαν προτείνει κόμματα και φορείς, αλλά η ηγεσία του ΚΚΕ είπε όχι βροντερό. Προτίμησε να δώσει το κανάλι στον Βρυώνη, παρά να το αφήσει σε πέσει στα χέρια του ταξικού εχθρού.

Καλύτερα η Λαμπίρη, η Μελέτη και η Κλείτου, παρά οι λογής οπορτουνιστές που φοράνε προβιά λύκου. Άσε που με 3,7 εκατομμύρια μετρητά οι προαναφερθείσες μοιάζουν πούρες κομμουνίστριες, βγαλμένες μέσα από το «Πώς δενόταν το ατσάλι» και το «Θωρηκτό Ποτέμκιν».

Στείλτε την υπόλοιπη Ακρόπολη στο “Βρετανικό” Μουσείο

Ή αλλιώς για την επανοικειοποίηση του παράλογου…
Τα show με τις γαλανόλευκες και οι σεντονοφορεμένες πομπές μπροστά στα μουσειακά εκθέματα, τα Χελίν (Hellene) που βιντεοσκοπούνται με φόντο την Ακρόπολη, oι προπαγανδιστικές φωτογραφικές δημιουργίες για την επιστροφή της ξενιτεμένης Καρυάτιδας αποδίδουν γλαφυρά (και φαίνεται πως δεν εξαντλούν) τον ζήλο του εθνικιστικού όχλου για εθνική ψυχική ανάταση. Βέβαια, το επιχείρημα της ιστορικής συνέχειας είναι ατράνταχτο στο μυαλό των υπέρμαχων της απανταχού προγονοπληξίας: τα βιολογικά χαρακτηριστικά των νεοελλήνων είναι ίδια με αυτά ανθρώπων που έζησαν πάνω από 2000 χρόνια πριν (αντίο βιολογία, ιστορία και εθνολογία), τα λαϊκά (χριστιανικά) έθιμα (τα κάλαντα, η βάφτιση, τα αναστενάρια, τα αυγά του Πάσχα κ.α.) αντιστοιχούν ένα προς ένα με αρχαιοελληνικά έθιμα που έφτασαν σε μας σχεδόν άθικτα μέσα από τους αιώνες (αντίο λαογραφική έρευνα). Μήπως και  το ζεϊμπέκικο, ο καρσιλαμάς, το τσάμικο, το τσιφτετέλι είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τις αρχαιοελληνικές μουσικές κλίμακες; Θάνατος και στη μουσικολογία λοιπόν!
Το εθνικιστικό ναρκισσιστικό κιτς φυσικά δεν σταματά εδώ: ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός έχει κληρονομήσει αυτούσια την αρχαιοελληνική παράδοση. Αλλά φυσικά δεν διευκρινίζεται πουθενά μέσα στις εθνικιστικές φανφάρες τί ακριβώς κληρονόμησε από την αρχαία Ελλάδα: την (άμεση) δημοκρατία όπως εκφράστηκε μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες του προηγούμενου αιώνα ή τους δούλους στα νοικοκυριά που κατά βάση αντιπροσωπεύει τις σύγχρονες (και όχι μόνο) σχέσεις μισθωτής σκλαβιάς και την αυστηρή ιεραρχία; Όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα για την ώρα. Διότι, όπως λέει άλλωστε και κάποιος λαϊκός βάρδος: «εμείς δώσαμε τα φώτα / η Ελλάς δεν είναι κότα», και ως εκ τούτου όλοι οφείλουν να υποκλίνονται μπροστά σε τούτη την πολιτισμική κληρονομιά που κουβαλάμε στις πλάτες μας, κυρίως αυτοί οι Τούρκοι, οι Αλβανοί, οι Βούλγαροι και οι Μακεδόνες (εμ… καλά οι Σκοπιανοί ήθελα να πω) που μέρα και νύχτα παραμονεύουν να μας κατακτήσουν. Βέβαια, αν το σύγχρονο ελληνικό κράτος αποτελεί ένα παράδειγμα προς αποφυγή, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπήρξε πάντα το θύμα και ποτέ ο θύτης ή συνεργός αποικιοκρατικών και ιμπεριαλιστών πολιτικών (αντίο ξανά ιστοριογραφία).
Για να λέμε όμως τα πράγματα με τ’ όνομά τους, ο Ελληνισμός σήμερα κινδυνεύει άμεσα από αυτήν την παγκόσμια Σιωνιστική συνωμοσία που στόχο έχει να διαλύσει τις εθνικές ταυτότητες και να υποδουλώσει την ανθρωπότητα. Το είπε άλλωστε και ο Κίσιντζερ ότι είμαστε λαός αναρχικός που δεν δαμάζεται εύκολα, άρα η μόνη λύση είναι να εκμηδενιστούν οι εθνικές μας παραδόσεις προκειμένου η Διεθνής Νέα Τάξη Πραγμάτων να πραγματώσει τα σχέδιά της που συνεχώς χαλάμε εμείς όντας ένας λαός περιούσιος! Μάλλον έτσι εξηγείται και η περίπτωση του Παστίτσιου: πρόκειται για ένα ακόμα δημιούργημα αυτής της (εβραιο)σατανικής λυκοσυμμαχίας που έχει οδηγήσει τους νέους μακριά από τον δρόμο του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού (δυο έννοιες καθόλου αντιφατικές όπως είπαμε και πιο πάνω), βεβηλώνοντας τα ιερά και ακούγοντας ξένα τραγούδια (που οι δημιουργοί τους δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, aka Σατανιστές). Και φυσικά, αν πιστεύεις ότι η δήλωση αυτή (του Κίσιντζερ) είναι ψεύτικη τότε σε πληρώνει ο Σόρος και οι εβραιομασώνοι. Διότι ο άνδρας αυτός έχει (κάπου, κάπως) εβραϊκές ρίζες, πράγμα που αποτελεί αυτούσια απόδειξη ενοχής (αντίο λογική, αντίο έννοιες όπως στοιχεία και αποδείξεις για τις οποίες άνθρωποι πέθαναν μέσα σε μπουντρούμια πριν από μερικούς αιώνες). Έχει άραγε η φαιδρότητα τα όριά της (που όταν τα ξεπερνάει καταλήγει στη σχιζοφρένεια) ή πρόκειται για ανεξάντλητη πηγή εφευρετικής ανοησιολογίας που εμπεριέχει πάντα ένα στοιχείο μαύρης κωμωδίας;
Το ζητούμενο φυσικά ποιό είναι; Ότι η εμμονή με την «κλοπή» των μαρμάρων (καθώς και με την άρνηση των Βρετανών πολιτικών να δεχθούν το αίτημα επιστροφής) πηγάζει ακριβώς από αυτόν τον παραλογισμό: «οι ξένοι μας ζηλεύουν και δεν έχουν ιστορία όπως εμείς» (αλλά δυστυχώς μας επιβουλεύονται οι Εβραίοι – όπως επικαλείται και ένας μάγος της σκέψης που διατείνεται ότι ξέρει όλη την αλήθεια για αυτούς τους τρισκατάρατους – κι έτσι δεν μπορούμε με την ιστορία αυτή των τριών χιλιάδων χρόνων να γίνουμε ένα έθνος ισχυρό, όπως τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου). Δεν υποκλίνονται στο μεγαλείο μας! Είναι αχάριστοι! Μας χρωστάνε πολιτισμό και αντί να μας προσκυνούν μας επιβουλεύονται και μας μισούν από φθόνο και φόβο μήπως και βρούμε πάλι τη χαμένη μας δύναμη και κατακτήσουμε τον κόσμο, κάνοντάς τους σκυλιά στα πόδια μας!
Έτσι λοιπόν, και εφόσον ο εθνικιστικός θίασος αυτής της χώρας (όπως και κάθε χώρας φυσικά) έχει επιλέξει να αγνοήσει τη φιλοσοφία (και φυσικά την αυτοψυχανάλυση) όπως και την τεκμηριωμένη αντίληψη για την εξέλιξη των (καλών) τεχνών, εφόσον το αυτονόητο μπορεί να οριστεί με τα αδιαμφισβήτητα επιχειρήματα της επαναλαμβανόμενης θυμικής αοριστολογίας και της μίζερης μικροαστικής μεμψιμοιρίας, είναι καιρός να αποχαιρετήσει και την γλυπτική, την ιστορία της τέχνης και την αρχαιολογία, στέλνοντας και τα υπόλοιπα κτίρια της Aκρόπολης στο “Βρετανικό” (φυσικά με πολλά εισαγωγικά) μουσείο. Ναι, μόνο τέτοιου είδους απαντήσεις ταιριάζουν σε όλη αυτή την παραληρηματική κίνηση θυματικής απογοήτευσης και ανομολόγητης ταύτισης με την έννοια της εθνικής οικογένειας, η οποία τρέφεται από την αυτολύπηση και την νοσταλγία για μια υποτιθέμενη χαμένη αξιοπρέπεια που υποτιθέμενα εκκολάπτει κάποια ευγενή συλλογικά (ή εθνικά) χαρακτηριστικά.
Η ιστορική ορθότητα δεν μπορεί να είναι προνόμιο κανενός κράτους, καθώς όπως εύστοχα σημειώνει ο Ernest Renan, “μέρος της ύπαρξης ενός έθνους είναι η λάθος αντίληψη για την ιστορία του” [1]. Το ξεπέρασμα της εθνικιστικού ναρκισσιστικού συμπλέγματος που διακατέχει μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαίτερα την κρατική της πολιτική (ως συνέπεια) δεν μπορεί παρά να απαιτεί μια γενικότερη ανακατάταξη των θεμελιακών αξιών, συμπεριλαμβανομένης και μιας διαδικασίας αποφετιχοποίησης, αποδέσμευσης από αντικείμενα-ιδέες συμπλεγματικής ταύτισης (πατρίδα, θρησκεία, ιστορική συνέχεια κ.α.). Η πρόταση αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως προσπάθεια ομαδικής ψυχανάλυσης, όχι υπονοώντας πως ο ελληνικός λαός ως τέτοιος αποτελεί μια οντότητα που τις περισσότερες φορές δρα και σκέφτεται ομαδόν και ομοιόμορφα, αλλά αναγνωρίζοντας πως η χρόνια επίδραση ιδεών μέσα από κρατικούς φορείς ή κοινωνικά μορφώματα (το εκπαιδευτικό σύστημα, τα ΜΜΕ, η οικογένεια, τα πολιτικά κόμματα) έχει διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό τις κοινές συνιστώσες ετερόκλητων κοινωνικών ομάδων (π.χ. σύγκλιση αριστερών και δεξιών εθνικιστικών/αλυτρωτικών ρευμάτων).
Η απάντηση στην αποικιοκρατική λογική του Βρετανικού (ή όποιου) κράτους – που αναμφίβολα μάζεψε ό,τι μπορούσε από όπου πέρασε (και συνεχίζει να προσελκύει ανθρώπινο και υλικό δυναμικό ως απόρροια της εξωτερικής του πολιτικής εδώ και αιώνες) – δεν είναι ο σοβινιστικός παροξυσμός, η εμμονή στην σαθρή ιδέα της ιστορικής συνέχειας και η αναπαραγωγή θυματικών διεκδικήσεων για ζητήματα που η παγκόσμια ιστορική σκηνή έχει διευθετήσει εδώ και δεκαετίες ή αιώνες (λ.χ. το σταθερό μοτίβο διεκδίκησης πολεμικών αποζημιώσεων της Ελλάδας από τη Γερμανία). Η αντιμετώπιση του παγκόσμιου ηγεμονικού ρόλου των ισχυρότερων οικονομικά και γεωπολιτικά χωρών με περισσότερο σοβινισμό, συνωμοσιολογία και γραφικά καμώματα μπορεί μόνο να οδηγήσει σε εκμηδένιση κάθε δυνατότητας αμερόληπτης διαύγασης της πραγματικότητας και να συμπαρασύρει και μέρος της κοινής γνώμης που δεν διατρέχεται απαραίτητα από εθνικιστική υπεροψία αλλά τρέφει συναισθήματα συνάφειας με τον τόπο γέννησης.
Επί της ουσίας: το γεγονός της καταστροφής αρχαίων κτιρίων (από τον οποιοδήποτε ντόπιο ή μη) είναι αντικείμενο ιστορικής, αρχαιολογικής, καλλιτεχνικής (και πάνω απ’ όλα φιλοσοφικής/πολιτικής) μελέτης και δεν μπορεί να υποτάσσεται σε κάποια εθνικιστική μυθοπλασία αυτοθυματοποίησης και εξύψωσης του πεσμένου μας ηθικού. Τα κτίρια της Ακρόπολης καταστράφηκαν ή κινδύνεψαν να καταστραφούν πολλές φορές απ’ όσους πέρασαν από την Αθήνα κατά τα μεσαιωνικά και νεοτερικά χρόνια, μέχρι και τη δεκαετία του 1940. Ίσως η λιγότερο γνωστή περίπτωση είναι η πρόθεση του ΕΑΜ να ανατινάξει με δυναμίτη την Ακρόπολη κατά τα Δεκεμβριανά, με σκοπό να χτυπηθούν οι Βρετανοί στρατιώτες που είχαν στήσει το πυροβολικό τους στο λόφο (από το ντοκιμαντέρ Μηχανή του Χρόνου, Τα Δεκεμβριανά).
Αν το ζητούμενο είναι η γνώση του παρελθόντος μέσω της αρχαιολογικής έρευνας κι όχι η επιβεβαίωση μιας ψευδοακεραιότητας (εθνικής ή πολιτισμικής) ενάντια στην “αλλοδαπή επιβουλή”, η πιο δόκιμη απάντηση στο ζήτημα των γλυπτών του Παρθενώνα – πέρα από το περιπαικτικό και δηκτικό “στείλτε την υπόλοιπη Ακρόπολη στο Βρετανικό μουσείο” – θα πρέπει να εμπεριέχει τον επαναπροσδιορισμό των εννοιών του παράλογου και του λογικού, την κατεύθυνση του συναισθήματος προς την κατάρριψη της εργαλειακής ορθολογικότητας, και της λογικής προς την συγκράτηση της υπετροφίας του συναισθηματικού. Άλλωστε, κανένας δεν κατέχει τα εύσημα της ορθολογικότητας, της επιστημονικής αρτιότητας ή της ψύχραιμης κριτικής ικανότητας (η διττή έννοιας της ορθολογικότητας, όπως διαμορφώθηκε από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, εμπεριέχει και μια παράφρονα, “εργαλειακή ορθολογικότητα” [2] που υποτάσσεται στη λογική της απεριόριστης ανάπτυξης και της απόλυτης κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη φύση, με τις αναμενόμενες θλιβερές συνέπειες), μήτε και το copyright του πολιτισμού!
Υ.Γ. 1
Από τις 94 σωζόμενες πλάκες της ζωφόρου του Παρθενώνα 36 βρίσκονται στην Αθήνα, 56 στο Βρετανικό Μουσείο – το οποίο καλό θα ήταν να μετονομαστεί σε Museam of World Heredity and Glodal Exhibits, δηλαδή Μουσείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς και Εκθεμάτων, αν θέλουν και οι ίδιοι οι Άγγλοι να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους πάνω απ’ όλα (λέμε τώρα) – και μία στο Λούβρο. Από τις 92 μετόπες, 39 βρίσκονται στην Αθήνα και 15 στο Λονδίνο. 17 εναέτια αγάλματα, μία Καρυάτιδα και μία κολόνα από το Ερέχθειο βρίσκονται επίσης στο Βρετανικό Μουσείο. Αρκετά λοιπόν είναι διαθέσιμα προς τέρψη των κατοίκων και των επισκεπτών και των δυο πόλεων. Η μετακίνηση τους θα μπορούσε να δικαιολογηθεί αν συντρέχουν καθαρά ερευνητικοί λόγοι (σίγουρα όχι για να “αστράψουν κάτω από τον υπέροχο Αττικό ουρανό”). Φυσικά, το ζήτημα περί συμπλήρωσης της Ακρόπολης μπορεί να τεθεί προς συζήτηση, δεδομένου ότι δεν διακατέχεται από υστερίες και εικονολατρικού τύπου επικλήσεις προς το παρελθόν (πράγμα που καθιστά κάθε συζήτηση αδύνατη, εφόσον η λογική δίνει τη θέση της στην προγονολατρική παραζάλη).
Υ.Γ. 2
Σύντομες απαντήσεις προς όλους τους διαδικτυακούς θαμώνες των εθνικιστικών ιστολογίων (όλων αυτών δηλαδή που διατείνονται ότι είναι «πατριωτικά» αλλά αυτή η εμφάνισή τους αποτελεί ένα μείγμα μεταμοντέρνου mall και γλοιώδους μικροαστίλας, σαν να έχει φτύσει ο Andy Warhol), και λοιπούς θιγομένους που τους σώθηκαν τα Lexotanil: Το κείμενο θεωρεί δεδομένο ότι α) τα αρχαιοελληνικά γλυπτά, κτίρια και γραπτά μετά από τόσους αιώνες έχουν περάσει πια στο public domain, τουτ’ έστιν ανήκουν σε όλους και όχι μόνο σε όσους έχουν γεννηθεί μεταξύ Κιλκίς και Κρήτης, β) πως ο ισχυρισμός άμεσης συγγένειας αρχαίων και νέων Ελλήνων (όπως και αρχαίων και νέων οποιασδήποτε εθνότητας) είναι άτοπος και επιστημονικά αστήριχτος.
Σημειώσεις
[1] Βλ. Eric J. Hobsbawm – Nations and Nationalism Since 1780
[2] Από το βιβλίο του Κορνήλιου Καστοριάδη, Η Άνοδος της Ασημαντότητας.
Συνδιαμόρφωση: Σοφία Ζακάρη και Άρης Ελευθερούδης

eagainst.com

ΕΡΡΙΚΟΣ ΝΤΥΝΑΝ: Εάν περάσει το σκάνδαλο, θα είναι η ταφόπλακα της Ελληνικής οικονομίας

ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΑΜΕΣΑ Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.

Κάποιοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι το σκάνδαλο με το Ερρίκος Ντυνάν, που προετοιμάστηκε προσεκτικά από την εποχή Λοβέρδου το 2010, δεν αφορά μόνο το νοσοκομείο και τα 200 εκατομμύρια που θα κάνουν φτερά.

Εάν αυτό το ανοσιούργημα υλοποιηθεί, τότε ανοίγει η κερκόπορτα για την καταστροφή της Ελληνικής οικονομίας. Όχι για το παρόν, αφού ήδη οι δείκτες κατακρημνίζονται, αλλά για το μέλλον. Για τα παιδιά μας που αύριο θα ψάχνουν για δουλειά και θα γίνονται δουλοπάροικοι των “Vulture Funds” που θα ρημάξουν κάθε οικονομική δραστηριότητα που κινήσει το ενδιαφέρον τους. Εξηγούμε:

Σε όλη την πολιτισμένη Δύση, σε κάθε κράτος με ελεύθερη οικονομία, ακόμα και στην Αλβανία, οι νομοθέτες έχουν προβλέψει τον ορισμό της “διάδοχης επιχείρησης”. Αυτό διότι μέχρι και την δεκαετία του ’80, η πιό συνηθισμένη επιχειρηματική απάτη ήταν η πτώχευση μίας υπερχρεωμένης εταιρείας και η επαναλειτουργία της με το ίδιο αντικείμενο, στην ίδια ή παρόμοια τοποθεσία αλλά “νέα ιδιοκτησία”. Με αυτόν τον τρόπο, οι αετονύχηδες φέσωναν το δημόσιο, τους εργαζόμενους και τους προμηθευτές, συνεχίζοντας απρόσκοπτα την λειτουργία τους με μία άλλη εταιρική μορφή που η πιάτσα ονομάζει “αχυρένια”. Διότι πίσω από την νέα εταιρεία, κρύβονται τα ίδια συμφέροντα που απλώς “διαγράφουν τα χρέη τους” εξαπατώντας δημόσιο και ιδιώτες πιστωτές. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, η δικαιοσύνη προστάτευε τους πιστωτές, δημόσιο, ιδιώτες και εργαζομενους, θεωρώντας την “αχυρένια” επιχείρηση ως διάδοχη και υποχρεώνοντας την να αναλάβει τα βάρη στο ακέραιο.

Αυτή ακριβώς η παγκόσμια άμυνα απέναντι στους επιχειρηματικούς απατεώνες, καταρρέει με την απίστευτη μεθόδευση Βορίδη που είδαμε χθες. Προσέξτε τώρα τον μεγάλο κίνδυνο, εάν η δικαιοσύνη δεν αντιδράσει άμεσα:

Όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις, έχουν χρέη προς τις τράπεζες στην συντριπτική τους πλειοψηφία ενυπόθηκα με εγγύηση τις κτιριακές εγκαταστάσεις. Φανταστειτε τώρα, ένα γερμανικό επενδυτικό κεφάλαιο να βάλει στο μάτι π.χ. μία ξενοδοχειακή μονάδα. Γιατί να πληρώνει τον Έλληνα ξενοδόχο όταν μπορεί να το πάρει κοψοχρονιά και ελεύθερο από βάρη;

Έρχεται λοιπόν σε επαφή με την τράπεζα, η τράπεζα κάνει το δάνειο απαιτητό, βγάζει το κτίριο στον πλειστηριασμό και το χτυπά η ίδια με εταιρεία “άχυρο”. Όπως έγινε προχθές με την Πειραιώς. Στην συνέχεια, η εταιρεία μεταβιβάζεται στον “επενδυτή” – κοράκι, ελευθέρα βαρών! Δηλαδή, φεσώνοντας το δημόσιο, τους ιδιώτες προμηθευτές και τους εργαζομένους που χάνουν εκτός από τα δεδουλευμένα και τα δικαιώματα τους λόγω προϋπηρεσίας.

Ο Έλληνας επιχειρηματίας που βρίσκεται στο καναβάτσο γονατισμένος από δάνεια και υποχρεώσεις βλέπει τον “αετονύχη” να του παίρνει το βιος με όρους κατοχικού εισβολέα. Με ζημία για το δημόσιο, τους Έλληνες προμηθευτές, ο ορισμός της απάτης που για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες “νομιμοποιείται”. Σε μία χώρα που έχει γίνει θέατρο ανομίας με κύρια ευθύνη της κυβέρνησης.

Μόνον η δικαιοσύνη μπορεί να αποτρέψει αυτή την ολέθρια μεθόδευση που ισοδυναμεί με την έναρξη ολικής καταστροφής.

Διαβάστε επίσης: ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! Με εταιρεια “αχυρο” χτύπησε η Πειραιώς το Ντυνάν στον …πλειστηριασμό της!

(ΠΗΓΗ: http://olympia.gr/)

Nonews-NEWS: Ο ψευτο Πυροτεχνουργός...

Nonews-NEWS: Ο ψευτο Πυροτεχνουργός...:  Οι στρακαστρούκες των Ζαππειων, 'γιναν χειροβομβίδες. Ο Σαμαράς, φανερά καταβεβλημένος μετά το φιάσκο του Βερολίνου, κατέφυγε στ...

Nonews-NEWS: Ο Σαμαράς μετέτρεψε την εκδήλωση για τα 40 χρόνια ...

Nonews-NEWS: Ο Σαμαράς μετέτρεψε την εκδήλωση για τα 40 χρόνια ...: "Kατέφυγε σε ένα ντελίριο ακροδεξιάς μισαλλοδοξίας και κενολογίας ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ"... Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥ...

6,3 EKAT. EΛΛΗΝΕΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΙΟ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ Ή ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗ...

...ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΟΚ...έκθεση του Γραφείου της Βουλής

Στοιχεία που προκαλούν σοκ και περιγράφουν την πραγματική κατάσταση της χώρας περιλαμβάνει η νέα ενδιάμεση έκθεση του Γραφείου της Βουλής για την παρακολούθηση του κρατικού προϋπολογισμού, καθώς αναφέρει ότι 6.300.000 Έλληνες βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας ή απειλούνται από αυτή.


Είναι, δε, ενδεικτικό ότι η παρατεταμένη οικονομική κρίση έχει οδηγήσει τη χώρα μας στην τέταρτη χειρότερη θέση μεταξύ των 35 χωρών με βάση τους δείκτες ευημερίας και ποιότητας ζωής, χειρότερα ακόμα και από την Τουρκία.

Οι συντάκτες της έκθεσης με τίτλο «Πολιτικές ελαχίστου εισοδήματος στην ΕΕ και στην Ελλάδα: Μια συγκριτική ανάλυση» επισημαίνουν ότι η βαθύτατη οικονομική κρίση που βιώνει η Ελλάδα τα τελευταία έξι χρόνια, «έχει σε σημαντικό βαθμό αποδιαρθρώσει τον κοινωνικό ιστό της χώρας».

Προσθέτουν όμως πως, αντίθετα με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες εφαρμόζουν προγράμματα αντιμετώπισης των κοινωνικών ανισοτήτων, η Ελλάδα, που αντιμετωπίζει οξύτατα φαινόμενα ακραίας φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, βραδυπορεί.

«Η ζήτηση για κοινωνική μέριμνα από την πλευρά των πολιτών είναι έντονη, ενώ η προσφορά από το κράτος χαρακτηρίζεται από αποσπασματικότητα και διοικητικές δυσλειτουργίες. Έτσι το δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας χαρακτηρίζεται από αναποτελεσματικότητα, ενώ παράλληλα δεν προβλέπεται αναπλήρωση των εισοδηματικών  απωλειών από την οικονομική ύφεση στο άμεσο μέλλον» τονίζουν, για να προσθέσουν πως «κοινωνικές ομάδες όπως, οι μακροχρόνιοι άνεργοι, οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά  εργασίας, οι εργαζόμενοι χωρίς ασφάλεια, οι οικογενειάρχες με χαμηλό εισόδημα, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι ηλικιωμένοι και τα άτομα με αναπηρία χρήζουν ειδικής μέριμνας.

Πρόκειται για ομάδες που βιώνουν τη συσσώρευση χρεών, τη μείωση της αγοραστικής τους  δύναμης, τη μείωση των εισοδημάτων και την αύξηση των φόρων. Το Μέτρο του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος ήρθε στην Ελλάδα καθυστερημένα.

Η πρώτη ανεπιτυχής προσπάθεια να θεσμοθετηθεί το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα (E.E.E.), έγινε το 2000 κατά την περίοδο διακυβέρνησης Σημίτη. Το 2005 ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε στο Κοινοβούλιο δεύτερο σχέδιο νόμου για την καθιέρωση του Ε.Ε.Ε. το οποίο επίσης δεν προχώρησε.

Στην παρούσα μελέτη εξετάζονται οι πολιτικές ελάχιστου εισοδήματος στις χώρες της ΕΕ με ιδιαίτερη αναφορά στο Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα και στα βασικά ζητήματα που αφορούν την υλοποίησή του».

Παρουσιάζοντας μάλιστα το τι ισχύει στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες καταλήγουν και στο  εξής συμπέρασμα «Η Ελλάδα είναι το μοναδικό κράτος μέλος που δεν έχει υλοποιήσει το μέτρο του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος»

«Η Περίπτωση της Ελλάδας: Ανεργία και Φτώχεια»

Με βάση την έρευνα που πραγματοποίησαν οι συντάκτες της έκθεσης, «2,5 εκατομμύρια άτομα βρίσκονται κάτω από το χρηματικό όριο της σχετικής φτώχειας, με βάση το εισόδημα του μεσαίου νοικοκυριού».

Το 2013 το όριο φτώχειας ήταν 432 ευρώ το μήνα για ένα άτομο και 908 ευρώ για μια τετραμελή οικογένεια.

Επιπλέον, 3,8 εκατομμύρια άτομα βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας λόγω υλικών στερήσεων και ανεργίας.

Η Ελλάδα σύμφωνα με την Eurostat βρίσκεται στη χειρότερη θέση στην ΕΕ των 28 κρατών-μελών όσον αφορά στον κίνδυνο φτώχειας. Επίσης, η χώρα μας συγκαταλέγεται στην ομάδα των χωρών με τη μεγαλύτερη φτώχεια (23,1%) και προηγείται της Ισπανίας, Ρουμανίας και Βουλγαρίας, ενώ κατέχει την τέταρτη χειρότερη θέση ως προς το δείκτη χάσματος της φτώχειας μετά τις Ισπανία, Ρουμανία και Βουλγαρία.

Επιπλέον, επισημαίνουν την ανάγκη αναμόρφωσης των κοινωνικών επιδομάτων καθώς υποστηρίζουν πως «η ελληνική κοινωνική πολιτική βασίζεται στη χορήγηση επιδομάτων σε συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες ανεξάρτητα από το ύψος του εισοδήματος. Αυτό έχει ωςαποτέλεσμα κάποιες κοινωνικές ομάδες να υπέρ-προστατεύονται και άλλες, που ενδεχομένως χρήζουν μεγαλύτερης ανάγκης, να βρίσκονται έξω από το δίχτυ κοινωνικήςασφάλειας. Η διατήρηση των πολιτικών αυτών -μεσούσης της κρίσεως- οδηγεί σε περαιτέρω όξυνση των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων».

Εξηγούν ότι η αναμόρφωση του συστήματος κοινωνικής πολιτικής είναι επιτακτική και χρήζει βελτίωσης τόσο ως προς την αποτελεσματικότητα (δηλ. το ποσοστό κατά το οποίο βελτιώνεται το επίπεδο σχετικής φτώχειας) όσο και ως προς την αποδοτικότητα (δηλ. μείωση της ακραίας φτώχειας με την μικρότερη δαπάνη).

Τα κύρια μέτρα ελάφρυνσης της φτώχειας στην Ελλάδα συνίστανται «στη χορήγηση επιδομάτων, τα οποία απευθύνονται σε νοικοκυριά χαμηλού εισοδήματος. Το βασικότερο από τα επιδόματα αυτά είναι το τακτικό επίδομα ανεργίας που χορηγείται υπό ιδιαίτερα αυστηρές προϋποθέσεις με αποτέλεσμα ένα πολύ μικρό ποσοστό ανέργων να επωφελείται από αυτό. Πιο συγκεκριμένα, κατά το πρώτο τρίμηνο του 2013, το επίδομα ανεργίας  έλαβαν 233.000 άνεργοι όταν ο συνολικός αριθμός ανέργων ανερχόταν σε 1.355.000 άτομα, δηλαδή μόλις το 17% του συνόλου. Το δεύτερο τρίμηνο του 2013 το ποσοστό των δικαιούχων μειώθηκε περαιτέρω στο 12%. Το 2001 θεσμοθετήθηκε το επίδομα μακροχρόνιας ανεργίας σαν συμπλήρωμα στο τακτικόεπίδομα ανεργίας (200 ευρώ μηνιαίως με συνολική διάρκεια 12 μήνες).

Χαρακτηριζόταν από αυστηρά κριτήρια επιλεξιμότητας, όπως ετήσιο εισόδημα του δικαιούχου κάτω από  12.000 ευρώ, ηλικία τουλάχιστον 45 ετών και ο δικαιούχος να έχει λάβει τακτικό επίδομα ανεργίας επί 12 μήνες. Ο νόμος 4093/2012, διεύρυνε τα κριτήρια επιλεξιμότητας για την χορήγηση του επιδόματος μακροχρόνιας ανεργίας, μειώνοντας την κατώτατη ηλικία από 45 σε 20 έτη (από το 2014), ενώ το μέγιστο επιτρεπόμενο ετήσιο εισόδημα μειώνεται από 12.000 ευρώ σε 10.000 ευρώ (προσαυξημένο κατά 586 ευρώ για κάθε παιδί).

Επίσης, η Ελλάδα παρουσιάζει υψηλή συνταξιοδοτική δαπάνη και ταυτόχρονα εμφανίζει πολύ διευρυμένη φτώχεια των ηλικιωμένων.

Για τους ανασφάλιστους υπερήλικες προβλέπεται σύνταξη που χορηγείται από τον ΟΓΑ και η οποία χρηματοδοτείται από τον προϋπολογισμό παρέχοντας ένα χαμηλό ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.

Ακόμα, τα επιδόματα αναπηρίας ήταν ένα από τα μέτρα αντιμετώπισης της φτώχειας τα οποία λόγω του στρεβλού συστήματος εξέτασης των αιτούντων κατέληγαν και σε μη πραγματικάδικαιούχους. Σε γενικές γραμμές, το κοινωνικό σύστημα ιστορικά έχει αποτύχει να εκπληρώσει τους στόχους του ενώ όπου έγινε προσπάθεια βελτίωσης μέσω φορολογικών ελαφρύνσεων απέτυχε ακόμα περισσότερο».

Διαβάστε την έκθεση για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα στην Ελλάδα

Η επιστροφή των ζόμπι: Ο βρωμερός κόσμος της καθεστωτικής «δημοσιογραφίας».

Και ξαφνικά, να σου σε τηλεοπτική διαφήμηση, ο...Μιχάλης Ανδρουλιδάκης!!! Τι διαφημίζει; Μια νέα εφημερίδα ονόματι «ΕΞΕΛΙΞΗ».

Την ώρα, που χιλιάδες πολίτες προσάγονται καθημερινώς στην Ευελπίδων για χρέη στο Δημόσιο, με στόχο να πληρωθούν οι οικονομικοί δολοφόνοι της τρόικα, ο τύπος που φαλήρισε ένα κάρο ΜΜΕ, υπεξαίρεσε ένα κάρο λεφτά και φέσωσε το Δημόσιο με κάτι...εκατομμυριάκια ευρώ,  εμφανίζεται άνετος να ξερνάει στα μούτρα μας τη νέα μηντιακή του πραμμάτια.
Έγκυρες φήμες αναφέρουν ότι, εκτός από την εφημερίδα ο Ανδρουλιδάκης συζητάει και για την απόκτηση ραδιοφωνικής συχνότητας, σε συνεργασία με τον έτερο (και άφαντο) Καπαδόκη της καθεστωτικής δημοσ/φικής σαβούρας, πρώην εκδότη του Ελ. Τυπου και του Επενδυτή, Δημήτρη Μπενέκο.

Επ’ ευκαιρία της επανεμφάνισης του εν λόγω μεγαλοαπατεώνα, αναδημοσιεύουμε μια άκρως αποκαλυπτική-για το ποιόν του καθεστωτικού αυτού απατεώνα- και προφητική ανάρτηση, από τον Press@kia στο pontarisma της  3ης Αυγούστου 2012:
.............................................................

Η χθεσινή καταδίκη του Μιχάλη Ανδρουλιδάκη σε πενταετή φυλάκιση χωρίς αναστολή ήταν η πρώτη από αρκετές που αναμένονται από την ελληνική Δικαιοσύνη για υπεξαιρέσεις δισεκατομμυρίων δραχμών. Από τότε που πήρε την… κάτω βόλτα ο περιβόητος «Μισέλ» άφησε πίσω του συντρίμμια: αναρίθμητα χρέη προς τους εργαζομένους, προς διαφημιστικές, προς εταιρείες, προς όσους… μιλούν ελληνικά.

Ισως μια καλή λύση για τον ίδιο θα ήταν να γράψει βιβλίο για όλα αυτά: από το «Sportime» και το TEMPΟ ως την «Εξέδρα». Είναι άραγε τυχαίο ότι πρόσφατα μεγάλος εκδότης, μπροστά σε αρκετό κόσμο, είπε πως «θα τη δώσω την εφημερίδα στον Ανδρουλιδάκη να την κλείσει όπως μόνος εκείνος ξέρει;». Ας θυμηθούμε λίγο το story, τι λέτε;

 Η θέση του εκδότη μιας εφημερίδας προσέφερε ανέκαθεν ισχύ και έλεγχο στην Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια πολλοί ήταν αυτοί που προσπάθησαν να μπουν σφήνα σε ένα ολιγομελές κλαμπ που ελέγχει την πολιτική, και όχι μόνο, ζωή της χώρας. Αρκετοί απέτυχαν παταγωδώς και εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο.

Ένας εξ αυτών ήταν ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης, ο άνθρωπος που από το πουθενά κατόρθωσε να φτιάξει μέσα σε λίγο καιρό έναν μιντιακό όμιλο ισχυρό. Ο,τι ανεβαίνει γρήγορα όμως, σύντομα ακ0λουθεί αντίθετη τροχιά και η εμπλοκή του με το χρηματιστήριο αλλά και με μια κατασκευαστική εταιρεία τον οδήγησε στην καταστροφή.

Χρέη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ

Στις 6 Ιουνίου 2011 έγινε γνωστό πως ο Ανδρουλιδάκης έπαιρνε στην κατοχή του την εφημερίδα «Εξέδρα των Σπορ», ως τότε ιδιοκτησίας ΔΟΛ. Μια εμφάνιση η οποία προκάλεσε πολλά ερωτήματα μιας και ο Ανδρουλιδάκης είχε δεδομένα μεγάλες οφειλές προς το κράτος εκατομμυρίων ευρώ.

Εν μέσω της δριμείας οικονομικής κρίσης και λίγο μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, τα αδηφάγα ΜΜΕ με χαρά υποδέχθηκαν από το υπουργείο Εργασίας τη λίστα με τους μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου, τόσο ως φυσικά πρόσωπα όσο και ως εταιρείες. Ο ίδιος ο Ανδρουλιδάκης εμφανίζεται (με ΑΦΜ 024557496) με χρέη ύψους 540.042,31 ευρώ προς την εφορία: 241.493,87 ευρώ η βασική οφειλή και 298.548,44 ευρώ τα συνεισπραττόμενα.

Είναι το δέντρο ενώπιον του δάσους των χρεών του Ανδρουλιδάκη από την παλιότερη ενασχόλησή του με τον εκδοτικό χώρο ωστόσο τότε μια αθλητική εφημερίδα καταλήγει, δίχως πολύ κόπο, στα χέρια του.

Λίγο καιρό αργότερα, στις 11 Σεπτεμβρίου η «Ελευθεροτυπία» στη στήλη «Μέσα & Media» του Χρήστου Ξανθάκη, με αφορμή της δημοσιοποίησης του καταλόγου των μεγαλοφειλετών του δημοσίου, αναφέρει: «Από τον σχετικό κατάλογο που δημοσιεύθηκε στην “Ελευθεροτυπία” αλίευσα τα ποσά που οφείλουν η ΚΛΕΒΕΡ ΕΛΛΑΣ ΕΠΕ (43.962.188 ευρώ), το ΝΕΟ ΚΑΝΑΛΙ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ Α.Ε. (38.488.325 ευρώ), ο ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΤΥΠΟΣ Α.Ε. (36.355.329 ευρώ) και η ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ Α.Ε. (17.555.222 ευρώ). Σύνολον πακέτου (και δεν βάζω άλλες μικρότερες εταιρείες) 136.361.064 ευρώ, με κοινή παρουσία σε όλες τους εκείνη του Μιχάλη Ανδρουλιδάκη. Ο τελευταίος συνεχίζει με την “Εξέδρα” εν μέσω δυσκολιών και εμποδίων, καθώς πήρε εικοσαήμερη παράταση για να ρυθμίσει τις υποθέσεις του με την Επιθεώρηση Εργασίας».

Η εταιρεία-φάντασμα NIKOYA Limited

Η Επιθεώρηση Εργασίας όντως επισκέφθηκε τα γραφεία της «Εξέδρας» στην οδό Μιχαλακοπούλου, πλησίον του ΔΟΛ, αλλά έκτοτε κώφευσε. Όπως κώφευσε και το ΣΔΟΕ εν μέσω ανωνύμων καταγγελιών προς το πρόσωπο του Μιχάλη Ανδρουλιδάκη, παραπέμποντας στο υπουργείο Εργασίας. Οι κατηγορίες είχαν να κάνουν με την εταιρεία RATE NEWS A.Ε. που φερόταν ως εκδότρια της «Εξέδρας» αλλά ουδείς φρόντισε να δώσει μια απάντηση. Ακόμη και η ΕΣΗΕΑ στις 21 Μαρτίου, όταν η αθλητική εφημερίδα ανέστειλε οριστικά την έκδοσή της, απάντησε πως βρίσκεται ακόμη εν εξελίξει ο έλεγχος για την εν λόγω εταιρεία: σε εννέα μήνες… γεννάς, πόσο θέλεις για να βρεις και να ελέγξεις μια εταιρεία που καθημερινά εμφανίζεται δημόσια στην ταυτότητα της εφημερίδας;

Ο Ανδρουλιδάκης κράτησε στην κατοχή του την «Εξέδρα» από τις 6 Ιουνίου 2011 ως τις 21 Μαρτίου 2012: ουδείς εργαζόμενος είδε τις ασφαλιστικές εισφορές του να καταβάλλονται, ουδείς έλαβε αποζημίωση ενώ οι περίπου 15 δημοσιογράφοι που είχαν απομείνει από την εποχή του ΔΟΛ (μετά τη μεταβίβαση είχαν υπογράψει σχετική σύμβαση) ουδέποτε πήραν άλλο χαρτί στα χέρια τους που να διαβεβαιώνει έστω πως εργάζονταν στην εν λόγω εφημερίδα.

Μετά το κλείσιμο της «Εξέδρας» έγινε γνωστό πως ο ΔΟΛ παραχώρησε έναντι 560.000 ευρώ την εφημερίδα και ίδιου ποσού το site exedrasports.gr στον Ανδρουλιδάκη και στην εταιρεία του NIKOYA Limited. Μια εταιρεία που όμως δεν υπάρχει σε καμία λίστα στο υπουργείο Εμπορίου ενώ, ύστερα από ασφαλιστικά μέτρα του ομίλου Μπόμπολα για χρέη προς την εκδοτική ΙΡΙΔΑ, η εκδότρια εταιρεία της «Εξέδρας» RATE NEWS A.Ε. αίφνης, για ένα δίμηνο, εμφανίστηκε ως RATE NEWS Ε.Ε. στην ταυτότητα της εφημερίδας. Και στις δύο ως πρόεδρος του Δ.Σ. εμφανίζεται ο γιός του, Ευάγγελος Ανδρουλιδάκης, και διευθύνων σύμβουλος ο… τεχνικός υπολογιστών της «Εξέδρας». Τα σχόλια περιττεύουν…

Η δημιουργία του TEMPΟ και τα… κουπόνια για τα σπίτια

Ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης είναι ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα πρόσωπα του ελληνικού Τύπου. Μεσουράνησε στη δεκαετία του ’90 και το 2002 έριξε μια… κανονιά από τις μεγαλύτερες στην ιστορία των ελληνικών media.

Γεννημένος σ’ ένα μικρό χωριό στα νότια του νομού Ρεθύμνου, από απλός οικονομικός συντάκτης της ΕΡΤ (μάλιστα εκφωνούσε και το αγροτικό δελτίο της ΕΡΤ2 –τότε- για ένα φεγγάρι), με ένα σύντομο πέρασμα από τον «Ελεύθερο Τύπο» (ως ρεπόρτερ του υπουργείου Γεωργίας αλλά απολύθηκε επειδή… έστησε την κοπή της πίτας!) και εκδότης του περιοδικού «Αγροτική Οικονομία» στην Κρήτη, κατάφερε να δημιουργήσει δύο εφημερίδες που έφτιαξαν νέα σχολή στον χώρο του Τύπου: τον «Επενδυτή» και το «Sportime». Κι ενώ κατάφερε να επιβιώσει από το… ναυάγιο της εφημερίδας «Εξουσία», απέκτησε τον ραδιοφωνικό σταθμό PLANET (ο σημερινός ΒΗΜΑ FM του ΔΟΛ), τον τηλεοπτικό σταθμό ΤΕΜΡΟ, ενεπλάκη στο χρηματιστήριο με την κατασκευαστική STABILTON και τα περίφημα ΜΑΚΛΩ (Μακεδονικά Κλωστήρια) και έφτασε να «συλληφθεί», εγκλωβισμένος σε μια αυλή, από υπαλλήλους του, που είχαν έξι μήνες να πληρωθούν.

Στις αρχές του 1997 ο Ανδρουλιδάκης ήταν πανίσχυρος: το «Sportime» έσπαγε κάθε ρεκόρ κυκλοφοριών στον χώρο του αθλητικού Τύπου, ο «Επενδυτής» αποτελούσε τη… must αγορά του Σαββάτου για κάθε ενδιαφερόμενο με τις εξελίξεις του Χρηματιστηρίου ενώ ο PLANET απειλούσε τον –τότε κραταιό- FLASH στη δεύτερη θέση των ενημερωτικών σταθμών.

Στις 15 Απριλίου 1997 η «Εξουσία» κυκλοφόρησε με κουπόνια για δωρεάν σπίτια, η οικονομική «φούσκα» (που, ως γνωστόν, «έσκασε» την Ελλάδα 13 χρόνια μετά) του έδινε την ευκαιρία να μοιράσει στο αναγνωστικό κοινό το όνειρο κάθε πολίτη: μια στέγη. Η κυκλοφορία της εφημερίδας εκτινάχθηκε σε σημείο που έγινε άμεσα ανταγωνιστική για τα μεγαθήρια της εποχής «Ελευθεροτυπία» και «Τα Νέα». Η «Εξουσία» μοίραζε 20.000 μεζονέτες στη μισή τιμή και για να συμμετέχουν οι αναγνώστες στη μοιρασιά έπρεπε να δώσουν και από 100.000 δραχμές. Με κατά διαστήματα ανακοινώσεις ότι η STABILTON αγόρασε οικόπεδο για να χτίσει κατοικίες ή ότι εγκαινιάστηκαν οι πρώτες κατοικίες, είχε καταφέρει για δυο χρόνια περίπου να αυξήσει κατακόρυφα την κυκλοφορία της εφημερίδας και συνεπώς τις κρατικές διαφημίσεις που είναι όλο το ζουμί στο γραπτό Τύπο. Τελικά η απάτη αποκαλύφθηκε το 1999, ο Ανδρουλιδάκης καταδικάστηκε και η «Εξουσία» καταποντίστηκε για να κλείσει οριστικά το Φεβρουάριο του 2001. Το προσωπικό μαζί εντάχθηκε στη νέα εφημερίδα που αγόρασε ο Ανδρουλιδάκης, τον «Επενδυτή», που αργότερα μετονομάστηκε σε «Κόσμο του Επενδυτή».

«Daily Times»

Η εφημερίδα ««Daily Times» μοίραζε κουπόνια με τα οποία υποσχόταν αντικατάσταση αποσυρόμενου αυτοκινήτου με αντίστοιχο καινούργιο στη μισή τιμή… Ο Ανδρουλιδάκης κατάφερε να αυξήσει την κυκλοφορία της από 1.000 σε 8.000 φύλλα για μερικές εβδομέδες, πριν κλείσει τον Μάρτιο του 2004. Όλως τυχαίως η εφημερίδα έκλεισε αμέσως μόλις κέρδισε τις εκλογές η Νέα Δημοκρατία…

Η… σομόν «Εξουσία» και ο νέος ΔΟΛ (τρομάρα του)

Στις 22 Μαρτίου 1999 κι ενώ ο «Επενδυτής» εντυπωσιάζει με το πρωτοποριακό επαναλανσάρισμα του ενθέτου του περιοδικού «Symbol», υπό τη διεύθυνση του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, ο Ανδρουλιδάκης κάνει το πρώτο λάθος. Μετατρέπει την «Εξουσία» από απογευματινή εφημερίδα σε πρωινή, αλλάζοντάς της και… το χρώμα από λευκό σε… σομόν ώστε να παραπέμπει περισσότερο σε οικονομικό φύλλο, με στόχο να αντιμετωπίσει την έκδοση του ημερήσιου «Βήματος». Οι πωλήσεις σταδιακά πέφτουν, οι διευθυντές αλλάζουν σαν τα πουκάμισα, σημαντικά στελέχη αποχωρούν. Για να παλέψει την κρίση ο Ανδρουλιδάκης, βλέποντας στις αρχές του 2000 πως τα έσοδα παρέμεναν μεγάλα, αποφασίζει να κάνει το μεγάλο άνοιγμα, λέγοντας στους συνεργάτες του: «Φτιάχνουμε τον νέο ΔΟΛ!».

Η αλαζονεία τον οδηγεί στην αγορά, από τον Φώτη Μανούση (πρώην γενικό γραμματέα ΥΠΕΧΩΔΕ στην κυβέρνηση Μητσοτάκη), του καναλιού NEW CHANNEL το οποίο μεταβιβάζεται στην εταιρία ΝΕΟ ΚΑΝΑΛΙ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ Α.Ε., μετονομάζεται σε TEMPO και τον Νίκο Ευαγγελάτο (κουμπάρος του και παλιός του αρχισυντάκτης στον «Επενδυτή») να κάθεται στη διευθυντική καρέκλα, προερχόμενος από ανερχόμενη καριέρα στον ALPHA. Ο Ευαγγελάτος φέρνει τη σύζυγό του Τατιάνα Στεφανίδου αλλά και ένα πολυμελές δημοσιογραφικό team, που κόστιζε πολλά, και το κανάλι αρχίζει μία πολυδάπανη διαφημιστική καμπάνια με μότο το ερώτημα: «Ποιο κανάλι βλέπει ο πρωθυπουργός;».

Αξέχαστη έχει μείνει η παρουσίαση του νέου προγράμματος του TEMPO στο ξενοδοχείο «Hilton» εν έτει 2001: ήταν το κοσμικό γεγονός της χρονιάς, παρουσία σχεδόν σύσσωμου του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης Σημίτη που συνεχάρη τον ανερχόμενο εκδότη. Ωστόσο ο στόχος από το 3% της τηλεθέασης να πάει στο 7% για να διεκδικηθεί μέρος από τη διαφημιστική πίτα απέτυχε παταγωδώς, την ώρα που ο Ανδρουλιδάκης ζει τη μεγάλη ζωή. Τα ανέκδοτα για τις μετακινήσεις του με… ελικόπτερο δίνουν και παίρνουν.

Η χρηματιστηριακή «φούσκα» της STABILTON

Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε τον Ιανουάριο του 2001 όταν η «Εξουσία», παραδομένη στη ραγδαία μείωση των πωλήσεων, έκλεισε οριστικά. Ο Ανδρουλιδάκης προσπάθησε να καλύψει το κενό με την «Εκτροπή», εφημερίδα που βγήκε τον Μάιο του ίδιου έτους αλλά άντεξε μόνο ένα μήνα. Την ίδια στιγμή στο TEMPO εργάζονταν πάνω από 700 άτομα (όταν MEGA και ANT1 είχαν το πολύ από 400) και το υψηλό κόστος του καναλιού, σε συνδυασμό με τη χαμηλή τηλεθέαση, οδηγούν στην καταστροφή τόσο τα Μέσα του όσο και τον ίδιο, με την εμπλοκή του στη «φούσκα» του Χρηματιστηρίου Αθηνών.

Τον Σεπτέμβριο του 2000 ο Ανδρουλιδάκης ανακοίνωσε την είσοδο της ιαπωνικής SANWA BANK INTERNATIONAL με τον ρόλο του συμβούλου ανάπτυξης της STABILTON. Δεν έγινε ποτέ. Η μετοχή τον Φεβρουάριο 2001 υποχώρησε στις 239 δραχμές, σε σύγκριση δηλαδή με τα ιστορικά υψηλότερα των 9.000 δραχμών ο τίτλος σχεδόν εκμηδένισε την αξία του αν και η εταιρία έφτασε να έχει κεφαλαιοποίηση ακόμη και μέχρι 200 δισ δρχ., ήτοι 590 εκατομμύρια ευρώ με σημερινές τιμές!).

Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς τιμώρησε με πρόστιμα 73 και 69 εκατ. δρχ. αντίστοιχα τους συνεργάτες του στο εγχείρημα της Σοφοκλέους Σάμι Φάις και Βασίλη Ζούλοβιτς με την αιτιολογία ότι χρησιμοποίησαν εμπιστευτικές πληροφορίες σε σχέση με την κυοφορούμενη τότε μεταβίβαση των ΜΑΚΛΩ στην εταιρεία STABILTON, συμφερόντων Μιχάλη Ανδρουλιδάκη, για να κερδοσκοπήσουν. Φάις και Ζούλοβιτς κατηγορήθηκαν για κακουργηματική απάτη σε βάρος επενδυτών, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, παράβαση της χρηματιστηριακής νομοθεσίας κ.ά., όλα με επίκεντρο την εταιρεία ΜΑΚΛΩ.

Η STABILTON παρουσίασε το 2002 ζημιές ύψους 4,88 εκατ. ευρώ, ενώ επί των ακινήτων της υφίστανται προσημειώσεις ύψους 21,3 εκατ. ευρώ. Τον Φεβρουάριο του 2003 η μετοχή έπεσε στα 0,08 ευρώ και το Χρηματιστήριο ανέστειλε τη διαπραγμάτευση των μετοχών της στις 3 Ιουνίου 2003.

Αναλυτικά το χρηματιστηριακό στόρι μπορείτε να το διαβάσετε και σε παλιότερο δημοσίευμα του marketzone.gr

Καταδίκες για υπεξαίρεση 4,3 δισεκατομμυρίων δραχμών!!!

Λίγο καιρό αργότερα αρχίζουν οι συχνές, έκτοτε, εμφανίσεις του Ανδρουλιδάκη στα δικαστήρια. Το καλοκαίρι του 2002 ο κοσμηματοπώλης και παλιός του συνεργάτης Αθανάσιος Βιλδιρίδης τον κατηγορεί πως δεν του επιτρέπει να προβεί σε διαχειριστικό έλεγχε στα λογιστικά βιβλία της εταιρείας ΚΛΕΒΕΡ ΕΛΛΑΣ ΕΠΕ (εκδότρια των «Επενδυτή» και «Symbol») όπου ο Βιλδιρίδης κατείχε το 35%.

Για την… ιστορία, τη Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012 το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων δικαίωσε τον Βιλδιρίδη και καταδίκασε σε κάθειρξη 9 ετών τον Ανδρουλιδάκη για την υπόθεση υπεξαίρεσης 4,3 δισεκατομμυρίων δραχμών (!) από την εκδότρια εταιρεία «Μax Line» ενώ του επέβαλε και χρηματική εγγύηση 100.000 ευρώ, με όριο για την καταβολή τους δύο μήνες, και τους περιοριστικούς όρους της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και της υποχρεωτικής εμφάνισης δύο φορές το μήνα στο Αστυνομικό Τμήμα.

Η ύποπτη κίνηση στα ταμεία άρχισε στις 20 Δεκεμβρίου 2001, όταν ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης φέρεται ότι συμμετείχε, μόνος του, σε γενική συνέλευση της εταιρείας, η οποία με μοναδική συμμετοχή τον… εαυτό του (!) αποφάσισε την αύξηση του μετοχικού του κεφαλαίου κατά το ποσό των 1,880 δισ.. δρχ. Ωστόσο, αυτή η αύξηση δεν καλύφθηκε, αφού, όπως προκύπτει από τις κινήσεις των σχετικών λογαριασμών της εταιρείας, τα χρηματικά ποσά, που κατέθεσε για τον σκοπό αυτόν, τα ανέλαβε ο ίδιος και πάλι τις αμέσως επόμενες μέρες των καταθέσεων (τις οποίες και έκανε ανάληψη πάλι ο ίδιος).

Για την ίδια ιστορία στις 22 Δεκεμβρίου 2011 ο Ανδρουλιδάκης και η σύζυγός του Καίτη Λιναρά καταδικάστηκαν από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων σε έξι χρόνια κάθειρξη για απάτη στην ΚΛΕΒΕΡ ΕΛΛΑΣ ΕΠΕ και, αμφότεροι, άσκησαν ξανά έφεση.

Και, εντέλει, χθες, 30 Ιουλίου, ο Ανδρουλιδάκης καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκισης χωρίς ελαφρυντικά και αναστολή για υπεξαίρεση. Στο κατηγορητήριο αναφερόταν ότι ο ίδιος είχε υπεξαιρέσει το ποσό των 2,7 εκατ. ευρώ που προοριζόταν για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του TEMPO. Το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο και του επέβαλε την ποινή των πέντε ετών χωρίς αναστολή

Η σύλληψη στην… αυλή, οπου κρυβόταν

Οι τίτλοι τέλους για τον Ανδρουλιδάκη έπεσαν στις 2 Σεπτεμβρίου του 2002, όταν και οδηγήθηκε στον εισαγγελέα κατηγορούμενος για μη καταβολή δεδουλευμένων στους εργαζόμενους του TEMPΟ επί εξαμήνου. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, μόλις ο Ανδρουλιδάκης αντιλήφθηκε την παρουσία τους, προσπάθησε να ξεφύγει. Παρ” ότι διέφυγε όμως από την πίσω πόρτα δεν τα κατάφερε, αφού οι αστυνομικοί του τμήματος Ψυχικού τον εντόπισαν και τον συνέλαβαν κρυμμένο σε μια αυλή παρακείμενου σπιτιού, στην οποία τον είχαν εγκλωβίσει εργαζόμενοι του καναλιού.

Έκτοτε «Επενδυτής» και «Sportime» πήραν την… κάτω βόλτα φτάνοντας, λίγο καιρό αργότερα, στο οριστικό λουκέτο, με τον πρώτο να μετατρέπεται σε «Κόσμο του Επενδυτή» και να κυκλοφορεί στις 23 Νοεμβρίου 2002 με νέο ιδιοκτησιακό status quo. Το επιτυχημένο «Sportime» προσπάθησε να διασωθεί, με την εκδότρια εταιρεία ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΤΥΠΟΣ A.Ε. (με τον διακριτικό τίτλο MAX LINE) να μεταβιβάζει τον τίτλο στην εταιρεία SUNSEEKER με έδρα τον… Παναμά και εκπροσώπους στην Ελλάδα τον Θανάση Χριστόπουλο και αργότερα τον Ροδόλφο Οντόνι, με τη γνωστή δραματική για τους εργαζόμενους περιπέτεια που ακόμα δεν έχει τελειώσει, έχοντας μείνει στα χρονικά του ελληνικού Τύπου ως ένα απίστευτο θρίλερ, με σωρεία μεταβιβάσεων του σήματος σε απίθανες εταιρείες, αλλαγή εκδοτών σαν τα πουκάμισα και ατελείωτα χρέη σε εργαζόμενους, ασφαλιστικά ταμεία και πολλούς άλλους.

Ο (εκδότης βιβλίων τότε) Χριστόπουλος πήρε στις 18 Δεκεμβρίου 2002 το 65% της MAX LINE, δηλαδή το ποσοστό του Ανδρουλιδάκη, με τον Βιλδιρίδη να ξεκινά έκτοτε τον δικαστικό του αγώνα με τον Ανδρουλιδάκη. Η «συμφωνία» έγινε με τη μεσολάβηση της Τράπεζας Πειραιώς, όπου το «Sportime» ήταν χρεωμένο με 6,7 δισεκατομμύρια δραχμές, από δάνεια που έχει πάρει –με υποθήκη τον τίτλο– ο Ανδρουλιδάκης. Για δικούς του σκοπούς και όχι φυσικά για την εφημερίδα που τότε σάρωνε…

Ανάλογα σοβαρά προβλήματα είχε και το ραδιόφωνο του ομίλου, το οποίο πέρασε στον έλεγχο του Θανάση Παύλοβιτς, πρώην συνεργάτη του Ανδρουλιδάκη. Αργότερα τον απέκτησε η Γιάννα Αγγελοπούλου ονομάζοντάς τον CITY 99,5, κατόπιν ο Βίκτωρας Ρέστης και από εκεί υπάχθηκε στον ΔΟΛ για να γίνει ο σημερινός ΒΗΜΑ FM.

Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που μεσουράνησε στα media και έπεσε όσο γρήγορα ανέβηκε. Κι όμως, με εκατομμύρια χρέη προς το δημόσιο και εκατοντάδες εργαζομένους, κάθισε για περίπου δέκα μήνες στη θέση του εκδότη-διευθυντή της «Εξέδρας» ύστερα από χρόνια απουσία. Και ουδείς αποκλείει σύντομα ο περιβόητος «Μισέλ» να εμφανιστεί ξανά στη μιντιακή επικαιρότητα!
......................................................

Είναι προφανές, ότι η (3η στη σειρά) καταρρέουσα κατοχική κυβέρνηση δεν έχει πλέον κάποιο ουσιαστικό επικοινωνιακό στήριγμα, καθόσον τα-εξ Εσπερίας και Γερμανίας- μεγάλα αφεντικά, την έχουν ξεγράψει. Πέραν της «χυλόπιττας» Μέρκελ σε Σαμαρά στο Βερολίνο, είναι χαρακτηριστικό το πως κρέμασαν τα ΜΜΕ το χαζο-Άδωνι στα μανταλάκια, μετά τις βλακείες που είπε για τις κινδυνεύουσες (πλην όμως ανύπαρκτες) καταθέσεις των Ελλήνων.

Έτσι λοιπόν, οι δοσίλογοι επιστρατεύουν (με το αζημίωτο) άπαντα τον πολιτικό (Άδωνις, Σοφάρα, Τζαμτζής, Ντινόπουλος, Γιακουμάτος, Μαρκόπουλος κλπ) και μηντιακό/εκδοτικό (Ανδρουλιδάκης, Μπογδάνος, Τάκης Χατζής, Κοραή, Μακρή κλπ) υπόκοσμο.

Και το δεδομένο αυτό επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς μας, ότι η -3η τη τάξει- δοσιλογική/κατοχική κυβέρνηση Σαμαρά, έχει σπάσει κάθε ρεκόρ δουλικότητας και βλακείας. Διότι μόνο βλάκες εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε Ανδρουλιδάκηδες και Μπογδάνους...

Και μην ξεχνάμε: να κρατήσουμε ψηλά το πνεύμα του μετώπου! askordoulakos