global war (2)

απόσπασμα από το εξαιρετικό κείμενο ´

᾽᾽global war (2)᾽᾽που δημοσιεύευεται  στο νέο τεύχος του Sarajevo (νο 88, Οκτωβρίου 2014) 

Μπορείτε να το θεωρήσετε δεδομένο. Η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της ξαναεπιτίθενται σε... (πρώην;) φίλους τους,  στο “χαλιφάτο”. Για 5η ή 6η φορά τα τελευταία 20 χρόνια· θα χάσουμε το μέτρημα αυτού του κόλπου... Υπάρχουν πλέον αρκετά (και κυρίως: πειστικά) στοιχεία ότι η ηγετική ομάδα του is βρισκόταν μέχρι πολύ πρόσφατα στο pay roll των μυστικών ή και όχι τόσο μυστικών υπηρεσιών τόσο της Ουάσιγκτον όσο και άλλων “παικτών”: του Λονδίνου, του Παρισιού, της Άγκυρας, του Ριάντ, του Κατάρ, και - γιατί όχι; - του Τελ Αβίβ. Στην κατηγορία “ένοπλοι κατά του Άσσαντ”. Απο εκεί και μετά είναι ίσως τριτεύον να υποθέσουμε ή να απορρίψουμε την εκτίμηση “το τζίνι ξέφυγε απ’ το μπουκάλι του”. Το “τζίνι”, είτε με την μορφή του is είτε με κάποια άλλη παρόμοια θα ξεχύλιζε απ’ το συριακό μπουκάλι και θα απλωνόταν στο ιράκ, έτσι κι αλλιώς· θυμηθείτε τον χάρτη που δημοσιεύσαμε στο προηγούμενο τεύχος.

Γράφαμε ότι πιθανόν η επίθεση προς τις κουρδικές περιοχές και η κατάκτηση εδαφών που προορίζονται για το κράτος του ιρακινού κουρδιστάν να ήταν η αφορμή που έθεσε σε κίνηση την φανερή επανεμφάνιση του αμερικανικού στρατού στην περιοχή· και ο βιντεοσκοπημένος αποκεφαλισμός του δημοσιογράφου [υποστηρίζαμε ότι] ήταν η “απαραίτητη εικόνα” για τη νομιμοποίηση αυτής της επανεμφάνισης. Το δεύτερο εξακολουθούμε να το θεωρούμε δεδομένο. Το πρώτο θα μπορούσε, τελικά, να είναι προσχηματικό: η Ουάσιγκτον χρειάζεται ξανά έναν “μακρύ πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, όπως στα τέλη του 2001. Και αφού τον χρειάζεται, θα κατασκεύαζε και την αφορμή του, είτε έτσι είτε αλλιώς· είτε με τον is επιτιθέμενο στους κούρδους είτε αλλιώς.

Υπάρχουν μερικές όχι και πολύ σπουδαίες διαφορές ανάμεσα στο τωρινό replay και στο “πρωτότυπο” του 2001. Τότε χρειάστηκε η επίθεση στη Ν. Υόρκη και ο θάνατος 3.000 αμερικάνων· το “Περλ Χάρμπορ” που ονειρευόταν το αμερικανικό βαθύ κράτος για να καθηλώσει τους υπηκόους του. Επιπλέον ο στόχος ήταν ξεκάθαρα η δημιουργία στρατιωτικών βάσεων τόσο στο αφγανικό όσο και στο ιρακινό έδαφος· χρειάζονταν, άρα, “μπότες στο χώμα”. Τώρα οι βάσεις υπάρχουν (στο ιράκ που θα γίνει μέρος του θεάτρου του “μακρόχρονου πολέμου...”) και σ’ ότι αφορά το συριακό έδαφος κρίνουμε ότι δεν είναι στις προτεραιότητες να καταληφθεί στρατιωτικά απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο. Η αλλαγή στη σκηνοθεσία, το γεγονός δηλαδή ότι δεν θα γίνει μια εντυπωσιακή εκστρατεία εναντίον του “χαλιφάτου του είδους “σοκ και δέος”, κάνει αχρείαστο και ένα καινούργιο “Περλ Χάρμπορ”. Τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα. Το πράγμα πάει πιο ρουτινιάρικα: αυτοί εκεί είναι παλιάνθρωποι, απειλούν τον πολιτισμό μας, αποκεφαλίζουν κι όλας, οπότε θα πετάμε από πάνω τους και θα τους φτύνουμε με τις βόμβες και τους πυραύλους μας. Αλλά θα πάρει πολύ καιρό ως να τους νικήσουμε...

Εδώ τελειώνουν οι διαφορές κι αρχίζουν οι ομοιότητες. Το “χαλιφάτο” είναι μια πράγματι εδαφοποιημένη και “ελκυστική” για διάφορους απελπισμένους εθελοντές εξέλιξη της περιβόητης “αλ Κάιντα”. Που εκτός από αποεδαφικοποιημένη (το αφγανιστάν ποτέ δεν υπήρξε υπό τον έλεγχο οποιασδήποτε “αλ Κάιντα”) ήταν και ανύπαρκτη - σίγουρα με την μορφή του φαντάσματος που πουλήθηκε στους δυτικούς υπηκόους. Αλλά το “χαλιφάτο” είναι πραγματικό. Και είναι τόσο “πραγματικό” ώστε να πιάνει στ’ αλήθεια χώρο. Έδαφος. Στρέμματα. Είναι τόσο πραγματικό ώστε να προσελκύει εθελοντές, και απ’ τον πρώτο κόσμο. Είναι επίσης τόσο πραγματικό ώστε οι επιθέσεις εναντίον του απ’ την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της να μπορούν να παράξουν (πραγματικά ή εικονικά δεν έχει και τόση σημασία) αντεπιθέσεις - επί του πρωτοκοσμικού εδάφους... Ξανά, λοιπόν, το θέαμα της “ισλαμικής τρομοκρατίας” επί σκηνής;

Δεν θα θυμίσουμε τι έγινε με τα “μικρά Περλ Χάρμπορ” στο Λονδίνο και στη Μαδρίτη το 2005 και το 2006. Μαύρες δουλειές των πρωτοκοσμικών μυστικών υπηρεσιών, που είχαν πολλαπλές στοχεύσεις. Και “εσωτερικές” (όξυνση του αντιμουσουλμανικού ρατσισμού) και “εξωτερικές” (ανανέωση της “κοινωνικής συναίνεσης” για την στρατιωτική συμμετοχή του αγγλικού και του ισπανικού κράτους στην εκστρατεία στο ιράκ).
Αλλά το 2015 δεν είναι 2005 ή 2001 - είναι χειρότερο για τα περισσότερα καπιταλιστικά κράτη της δύσης. Τα εσωτερικά τους προβλήματα, λόγω κρίσης / αναδιάρθρωσης (και της διαχείρισής τους) είναι οξυμένα. Γι’ αυτό και πραγματικοί ή φανταστικοί “τζιχαντιστές”, που θα δράσουν σε πρωτοκοσμικά εδάφη, θα είναι χρήσιμοι στ’ αφεντικά. Απ’ την μεριά τους οι ένοπλοι ισλαμιστές που έχουν γίνει στόχος της “αντιτρομοκρατικής εκστρατείας 2.0”, στο ιράκ και στη συρία, το “χαλιφάτο” αλλά όχι μόνον αυτό, το ξεκαθάρισαν ήδη. Ο εκπρόσωπος τύπου του “μετώπου Nusra” (που έχει συμμαχήσει ήδη με το “χαλιφάτο”) Abu Firas al-Suri φέρεται να δήλωσε στο reuters στα τέλη Σεπτέμβρη:

Βρισκόμαστε σ’ έναν μακρόχρονο πόλεμο, που δεν θα τελειώσει σε μήνες ή χρόνια. Δεν είναι πόλεμος εναντίον του μετώπου Nusra, είναι πόλεμος εναντίον του ισλάμ... Τα κράτη που μας βομβαρδίζουν είναι άξια περιφρόνησης και οι πράξεις τους τα έχουν βάλει στη λίστα των στόχων των τζιχαντιστών σ’ όλο τον κόσμο...

Λίγες ημέρες αργότερα έγινε πιο σαφής. Αφού κάλεσε τους ευρωπαίους να ξεσηκωθούν εναντίον των ηγετών τους, συμπλήρωσε ότι αλλιώς:

... Οι μουσουλμάνοι δεν πρόκειται να κάτσουν απαθείς βλέποντας τα παιδιά τους να βομβαρδίζονται. Οι ηγέτες σας δεν θα είναι οι μόνοι που θα πληρώσουν το τίμημα του πολέμου. Εσείς θα πληρώσετε ακόμα ακριβότερα... Θα μεταφέρουμε τον πόλεμο μέσα στα σπίτια σας...

Η ιδιαίτερη προτίμηση των πρωτοκοσμικών καπιταλιστικών κρατών σε “μακρόχρονους πολέμους” έναντι εξαιρετικά αδύνατων από στρατιωτική άποψη “εχθρών”, έναντι αντιπάλων που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν γρήγορα χάρη στην πρωτοκοσμική υπεροπλία εάν ήταν πράγματι “εχθροί”, δείχνει αυτό: στο εσωτερικό των μητροπόλεων ο “μακρόχρονος πόλεμος” χρησιμεύει για την διατήρηση μιας μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης, με αφορμές (“τρομοκρατία”) κυμαινόμενης έντασης, ανάλογα με τις ανάγκες της συγκυρίας. Πολύ φοβόμαστε λοιπόν ότι τα αφεντικά ξαναφέρνουν στο τραπέζι της κυριαρχίας τους τις βόμβες στο ψαχνό.

Σ’ότι αφορά την ευρύτερη μέση ανατολή και τον διεθνή γεωπολιτικό ανταγωνισμό, διάφοροι αποδίδουν την επαναενεργοποίηση του αμερικανικού στρατού στην προσπάθεια της Ουάσιγκτον να ανατρέψει τον Άσσαντ, στη συρία. Όμως απ’ αυτές εδώ τις σελίδες έχουμε υποστηρίξει κάποσες φορές και με πολλές αφορμές ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν ενδιαφέρεται πλέον για “παραγωγή σταθερότητας” εδώ ή εκεί αλλά για “παραγωγή αστάθειας”. Αυτό σημαίνει ότι πολύ περισσότερο από ένα καινούργιο καθεστώς στη συρία (πράγμα που είναι αδύνατο πλέον) η Ουάσιγκτον ενδιαφέρεται να κρατάει διάφορες περιοχές του κόσμου σε χαοτική, “μη λειτουργική” κατάσταση, απ’ την άποψη της ορθόδοξης καπιταλιστικής συσσώρευσης· έτσι ώστε να εμποδίζει τους ανταγωνιστές της, εφόσον αυτοί δρουν ακόμα με τέτοιους ορθόδοξους τρόπους. Είναι η τακτική της καμμένης γης, που απ’ την μια ενισχύει την φανερή ή κρυφή δράση του μιλιταρισμού των ηπα και των συμμάχων τους, και απ’ την άλλη εμποδίζει την “ειρηνική” καπιταλιστική αξιοποίηση από άλλους, ικανούς και διατεθειμένους για “ειρηνικές” επενδύσεις.
Είναι δύσκολο να αποφανθούμε, λοιπόν, τι ακριβώς “θυμήθηκε” η Ουάσιγκτον σ’ αυτή τη ζώνη του κόσμου που εκτείνεται, προς το παρόν, νότια του τουρκικού κράτους, και μπορεί να επεκταθεί ως και την βόρεια αφρική. Εκείνο που έχουμε υπ’ όψη μας, και δεν είναι λίγο, είναι οι σχεδιασμοί του Πεκίνου για τον περιβόητο “δρόμο του μεταξιού”, μεταξύ ευρώπης και κίνας. Με παραπάνω από έναν τρόπους αυτός ο σχεδιασμός αφορά και την υπό διαρκή καταστροφή μέση Ανατολή...| 

Η Ουάσιγκτον έχει καθιερωσει ένα σύστημα “διπλής διπλωματίας": ο ρεπουμπλικάνος McCain, πρώην υποψήφιος πρόεδρος, κάνει την βρώμικη δουλειά, που σαν “ανεπίσημη” δεν την χρεώνεται η τωρινή κυβερνηση. Εδώ, την άνοιξη του 2013, σε υποτθέμενη αποστολή υποστήριξης των αντικαθεστωτικών ανταρτών στη συρία. Μόνο που ο καιρός πέρασε...
Στην πάνω φωτoγραφία ο McCain ξεχωρίζει δεξιά. Δίπλα και στα αριατερά του, με την άσπρη μπλούζα, είναι ο επικεφαλής της (τώρα πια...) “τρομοκρατικής” Nusra, Mohammad Nour. Και απέναντί του ο χαλίφης (τώρα πια...) του i.s. Abu Bakr al Baghdadi. Στην κάτω φωτογραφία, χαμόγελα μετά το τέλος της κουβέντας. Ο Nour γελάει δεξιά, ενώ ο Baghadi διακρίνεται πίσω απ’ τον McCain.
...

http://www.sarajevomag.gr/index.html