Αντώνης Αντωνάκος: Η Μουσική των Αγρών

Ο ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, κυνηγημένος, φυλακισμένος, αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι από όπου –ανάμεσα σε άλλα- παρακολουθούσε τον ελληνικό τύπο στο σύνολό του, διάβαζε τα πάντα και σχολίαζε καυστικά τη συντηρητικότητα του Έλληνα διαρκώς. Επίσης έψαχνε για ελεύθερες φωνές, ανακάλυπτε νέους ανθρώπους και αναφερόταν συχνά σ’ αυτούς, για να τους στηρίξει…
Τους έπαιρνε τηλέφωνο, μιλούσε μαζί τους, τους έκανε παρέα. Και ο Αντωνάκος υπήρξε ένας τέτοιος συνομιλητής και τηλεφωνικός φίλος του Πετρόπουλου εκείνα τα χρόνια. Ο Πετρόπουλος το 2003, χρονιά του θανάτου του, έγραφε: Στο µακρινό Αγρίνιο ζουν οι ερωτικοί ποιητές Γιάννης Υφαντής, Βαγγέλης Παπακωνσταντίνου και Αντώνης Αντωνάκος, αλλά οι ηθικολόγοι της Αθήνας δεν θέλουν να τους επισηµάνουν. Στην πρόσφατη ποιητική ανθολογία του Βασίλη Βασιλικού δεν παρεισέφρησε κανένα Μουνί και καμιά Κωλοτρυπίδα…
Ο ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ, που επίσης κυνηγήθηκε και φυλακίστηκε για τις ιδέες του, εξέδιδε για χρόνια πολλά, τον ΚΟΥΡΟ, το PANTERMA και το ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ, από όπου έδινε βήμα σε νέους ανθρώπους να παρουσιαστούν, να γράψουν, να εκδώσουν βιβλία.
Οι ελεύθερες φωνές αυτές –για σκεφθείτε το- υπήρξαν λιγοστές στη χώρα μας, που είναι μια χώρα συντηρητική, σχεδόν ισλαμική, με κατοίκους, μπορεί αξιαγάπητους ανθρώπους κατά τα άλλα, που όμως δεν θέλουν να εκτρέπονται από τις ράγες που τροχιοδρομούν κι ακολουθούν τις δομές, που έχουν σαν αφετηρία τους τα βαθειά μεσάνυχτα του χριστιανισμού από τη μια και τον εθνικισμό που εμφανίστηκε αργότερα, με την εγκαθίδρυση του εθνικού κράτους από την άλλη. Και είναι αξίες κατεστημένες που εκφράζονται με το τρίπτυχο:   ΠΑΤΡΙΣ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

O δημόσιος υπάλληλος είναι ανεξιχνίαστος, σιωπηλός και υποταγμένος…
Αντιθέτως ο Αντώνης έχει περίσσια τόλμη, δε διστάζει να μιλήσει για το παπαδαριό, τους πολιτικούς, τους εισαγγελείς, τους μπάτσους, για την εξουσία, αλλά και για τη γυναικεία ύπαιθρο και για την ανωτερότητα της γυναίκας.
Με τη γραφίδα του έρχεται αρωγός, όταν χρειαστεί, στην αιώνια γυναίκα, όπως πρόσφατα που αφιέρωσε ένα ποίημα στη νεαρή καλλιτέχνιδα ακτιβίστρια που στάθηκε μπροστά στον πίνακα του Courbet – L’ origine du Monde, στο μουσείο του Και ντ΄ Ορσέ, άνοιξε τα πόδια της στη στάση της αιώνιας γυναίκας και με ορθάνοιχτο το αιδοίο υπενθύμισε στους επισκέπτες από πού προέρχεται ο κόσμος, κλονίζοντας με τη σύγκριση αυτή την κατεστημένη υποκρισία και προκαλώντας την άμεση αντίδραση της συντήρησης.
Όμως ένα είναι σίγουρο, η ερωτική πράξη, απελευθερώνει τον άνθρωπο, και αυτό το ξέρει καλά ο ποιητής Αντωνάκος που με τα γραφόμενά του έχει κηρύξει τον πόλεμο στους φονταμενταλιστές και συντηρητικούς και στα χρηστά τους ήθη.
Ο ποιητής Αντωνάκος είναι πνεύμα κακοποιόν και μιλάει χωρίς περιστροφές για το μουνί, μιλάει για την επερχόμενη επανάσταση και το μουνί. Ο Αντωνάκος περνάει τα δύο τρίτα του χρόνου του με την Αφροδίτη και το ένα τρίτο με τη γραφίδα του.
Κι από το αίμα του ξεπροβάλλουν καθημερινά ποιήματα και μικρά αφηγήματα που τα δημοσιεύει στον προσωπικό του ιστοχώρο, τον «Αδέσποτο Σκύλο». Κι όσοι έχουν την τύχη τα διαβάζουν.
Η γλώσσα του είναι στιβαρή και χειμαρρώδης, περιπαικτική και ξεδιάντροπη.
Έχει βαθειά μέσα του την αίσθηση της σάτιρας και του ανατρεπτικού λόγου και φροντίζει να λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους…
Ο Αντωνάκος έχει γεννηθεί το 1972 στο Αγρίνιο όπου και κατοικεί.
Μέχρι σήμερα έχει συγγράψει καμιά δεκαριά ποιητικές συλλογές, δοκίμια αλλά και διηγήματα.
Και γω, τέλος, πολύ χαίρομαι που ο «Αδέσποτος Σκύλος» είναι φίλος μου και διαβάζοντάς τον μαθαίνω από αυτόν, ενώ κάθε φορά που συναντιόμαστε κουνάμε και οι δυο για ώρα πολύ τις ουρές μας και μυριζόμαστε…

 http://anhsyxia.wordpress.com