Πόσο success story αντέχεις;

Αφήνοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας τις όποιες πολιτικές απόψεις έχει ο καθένας και η καθεμία, σχεδόν όλοι θα συμφωνήσουμε ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μία ολοκληρωτική…καθημερινότητα.

by…imf-fuck-off

Έχουμε να κάνουμε με μία αμείλικτη πραγματικότητα που ζούμε και μας πιέζει. Σήμερα, τώρα και αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Μία ζοφερή κατάσταση που έχει στον πυρήνα της στοιχεία όπως ο φόβος, η ηττοπάθεια και η αδράνεια και έχει κατορθώσει να παρουσιαστεί σαν αναπόφευκτη ή μονόδρομος σωτηρίας. Η βαρβαρότητα είναι εδώ αλλά πλέον έχουμε αρχίσει να γινόμαστε φίλοι της.

Το εκπληκτικό της υπόθεσης είναι γνωστό σε όλους: Πως ένα οικονομικό πρόγραμμα που έχει αποτύχει σε όλους τους στόχους του μπορεί να εμφανίζεται σαν επιτυχημένο; Πως οι εμπνευστές (τρόικα, ευρωπαϊκές τράπεζες, ελληνικές κυβερνήσεις) και οι άνθρωποι που εφαρμόζουν αυτό το πρόγραμμα παρουσιάζονται σαν οι κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας; Γιατί 4 χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο δεν υπάρχει ούτε ένα (1) ρεαλιστικό επιχείρημα υπέρ των πολιτικών ακραίας λιτότητας;

Μετά από πολλές ώρες προπαγάνδας τα καθεστωτικά ΜΜΕ και οι καλοπληρωμένες δημοσιογραφικές πουτάνες έχουν αντιστρέψει την πραγματικότητα σε ικανοποιητικό βαθμό:

-) Αντί να απολογούνται για τη διάλυση μιάς χώρας, περηφανεύονται για τα ερείπια της.

-) Φανερώνουν τη δημοκρατική παιδεία τους, όταν ουρλιάζουν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση.

-) Θέλουν να πείσουν τον κόσμο ότι οι πανηλίθιοι που έριξαν τη χώρα στο γκρεμό είναι αυτοί που έχουν τις ικανότητες να δημιουργήσουν κάτι ελπιδοφόρο.

Βέβαια, η βλακεία της εξουσίας δεν μπορεί να κρυφτεί τόσο εύκολα. Η ακροδεξιά παρεούλα με τα αστεία ονόματα και το πολιτικό πτώμα του ΠΑΣΟΚ μπορεί να ξέρουν ότι όσο πιο μεγάλο είναι ένα ψέμα, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να γίνει πιστευτό, αλλά η πραγματικότητα που ζούμε μας πιέζει όλο και πιο έντονα. Για αυτό ας ανοίξουμε τα μάτια μας και ας αναρωτηθούμε:

-) Τι ποσοστό πρέπει να πιάσει η επίσημη ανεργία στη χώρα για να σημάνει γενικός συναγερμός; Έχουμε φτάσει το 30%, αλλά οι απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα συνεχίζονται ακάθεκτες. Πόσο ανεργία προβλέπει το εγχώριο success story ρε παιδί μου; 35%; 45%; 75%;

-) Πόσες δεκαετίες θα χρειαστούν για να επανέλθει η χώρα σε φυσιολογικά επίπεδα, όπου το ηλεκτρικό ρεύμα, η θέρμανση και το δικαίωμα σε ολιγοήμερες διακοπές δεν θα είναι πολυτέλεια;

-) Πόσες αυτοκτονίες μπορεί να αγνοήσει η ελληνική κοινωνία, προκειμένου να συνεχίσει την περιπλάνηση στους δρόμους της απάθειας;

Και για το τέλος, εσύ ρε φίλε πόσο success story αντέχεις;