Φώτα. Κάμερα. Ποτάμι.

Στη μνημονιακή Ελλάδα δεν έχει σημασία αν οι άνεργοι έχουν φτάσει το ενάμιση εκατομμύριο και βάζουν πλώρη για τα δύο. Ούτε αν, αποδεδειγμένα, κάθε ημέρα και μια ξεχωριστή περιοχή της Ελλάδας ζει ένα προσωπικό δράμα με μια νέα αυτοκτονία. Ούτε που η καταστολή στις κοινωνικές αντιδράσεις, στο σύνολο της κοινωνίας, χτυπάει κόκκινο. Τίποτα από τα παραπάνω, και τίποτα από όσα παρέλειψα για οικονομία να αναφέρω, δεν έχουν καμία, μα καμία σημασία.
Αντιθέτως, αυτό που έχει σημασία, είναι ακόμα αυτό που θα πει το δελτίο του Σκάι, του Mega ή ο Ενικός. Ο Καμπουράκης και ο Κονομέας. Ο Αυτιάς, ο Παπαδάκης και ο Μπάμπης. Η Τρέμη και η Κοσιώνη. Μέχρι και αυτά που λέει ο Μπογδάνος στην Μελέτη έχουν σημασία για την κοινωνία των ανέργων, των φτωχών και των πουλημένων. Πουλημένων, όχι ξεπουλημένων. Στο γιουσουρούμ, που μια ζωή οι κρατούντες της χώρας εκποιούσαν την πραμάτεια τους. Τους ωραίους Έλληνες.
Σ’ αυτή τη χώρα που ζουν κάτοικοι που ακόμα πιστεύουν, ή θέλουν πολύ να πιστεύουν, πως μπορεί να σωθεί αν δεχτεί να πέσει εθελοντικά στη μαύρη τρύπα της αγοράς. Που πιστεύουν πως το νερό θα σωθεί αν ιδιωτικοποιηθεί. Πως το ρεύμα θα είναι καλύτερης ποιότητας αν γίνει χίλια κομμάτια και το αγοράσει μια εταιρεία και οι θυγατρικές της. Που πιστεύει πως καλά κάνουν και κατάσχουν σπίτια γιατί “άμα είναι έτσι να πάμε να πάρουμε όλοι στεγαστικά”.
Αυτά είναι τα σημαντικά για μια χώρα που οι έχοντες την εξουσία, καταφέρνουν συνεχώς να εναλλάσσουν τους ρόλους, στο ίδιο θέατρο του παραλόγου.
Σαν μια κόρη που πάει στο πατρικό της στις γιορτές και κάνει την παρθένα. Πως δεν πίνει. Δεν καπνίζει. Δεν ξέρει από καταχρήσεις. Που, υποκρίνεται τάχα μου, πως δεν έχει νυχτοπερπατήσει ποτέ.
Και μόλις βγει από την πόρτα, την περιμένουν δύο-δύο οι αγαπητικοί να πάνε για τρελίτσες.
Και θα μπορούσα με τις παραπάνω γραμμές να περιγράφω τον απλό κόσμο. Τον κλασσικό τον Έλληνα και τις ευθύνες του. Αλλά δεν θα το κάνω. Γιατί μπορεί να τρώγαμε μαζί για χρόνια, αλλά από τη μηχανή του κιμά δεν περάσαμε μαζί. Κι ολάκερο το σύστημα που μάζευε κοκαλάκια και αποφάγια μετά από κάθε γλέντι για να τα μοιράσει στο ήσυχο κοπάδι, είναι ακόμα εκεί. Αρτιμελές. Ενώ την ίδια ώρα έχουν κοπεί τα πόδια και τα χέρια ολόκληρης της κοινωνίας, που αναγκάζεται να ακούει τις πίπες του κάθε επίδοξου νταβαντζή.
Αφού υπάρχει κόσμος που αντέχει να βλέπει Θέμο και πρωινάδικα. Αφού υπάρχει κόσμος μπορεί να πείσει τον εαυτό του πως ειδήσεις είναι μόνο όσα δείχνει η τηλεόραση. Αφού υπάρχει κόσμος που μπορεί να διαβάσει πως όντως ανακαλύφθηκε μυστικός υπόγειος σταθμός του μετρό σε λαβύρινθο κάτω από το Παλαιό Ψυχικό που τον χρησιμοποιούν φιλιππινέζες των βορείων προαστίων, μπάτλερ και κλόουν για παιδικά πάρτι, και να το πιστέψει. Τότε ναι, υπάρχει και κόσμος που θα ψηφίσει το Ποτάμι. Όχι με έξι. αλλά ακόμα και με δεκαέξι τις εκατό.
Έτσι κι αλλιώς, όλους αυτούς, τους έχει ήδη πάρει το ποτάμι.
rebeliskos