Το Ποταμίσιο status του Σταύρου Θεοδωράκη !!!

Καλησπέρα καλησπέρα. Θα’ λεγε κανείς πως με ένα φιλί σαν εκείνο του Ιούδα, οι ήχοι προδίδουν την κίνηση της ορμής. Αφήνουν όμως σημάδια, ουλές που θεριεύουν το ρητό του Φρεδερίκου Νίτσε, “Ότι δεν…σε σκοτώνει, σε κάνει δυνατότερο.”

by The One Eyed Bert

Δυνατότερος λοιπόν και ζωντανόςμετά τη συνέντευξη Tύπου που μου παραχώρησε ο φίλος Σταύρος Θεοδωράκης, συνέχισα την ζωή μου επανερχόμενος στους φυσιολογικούς ρυθμούς μιας στείρας έμπνευσης.

Λίγες μέρες όμως αργότερα ένα τηλεφώνημα ήρθε και με έβγαλε από την ομαλότητα των δικών μου ραγών και προσπάθησε να με εκτρέψει από την κοίτη μου προς μια άγνωστη για εμένα θάλασσα αλλαγής. Ήταν τότε που ο επαίτης όρθωσε ανάστημα στον πρίγκηπα του παραμυθιού, διατάζοντάς τον να αλλάξει σελίδα, μη μπορώντας να συγκρατηθεί από ανυπομονησία για την φράση “κι έζησαν αυτοί Gala.”

-Παρακαλώ;

-Γεια.

-Έλα Σταύρο. Εσύ είσαι;

-Εγώ είμαι.

-Τι λέει;
-Ε.
-Τι λέει λέω!
-Μμμ.
-Μ’ ακούς ρε μαλάκα;
-Σ’ακούω.
-Ε απάντα. Βλαμμένος είσαι;.
-Όπως έλεγε κι ο Αφιόν Καραχισάρ…
-Πωωωω, άσ’τις μαλακίες αυτές σε μένα και πέρνα στο παρασύνθημα.
-Πώς θα σου φαινόταν να μπεις στο Ποτάμι;
-Χειμωνιάτικα; Θα πουντιάσω…

Μου πήρε λίγες στιγμές να καταλάβω το ρεαλιστικό στοιχείο πίσω από τον μύθο. Είναι εκείνες οι στιγμές που καθένας από εμάς δειλιάζει και στέκεται μπρος στο χάσμα του βράχου της απόφασης που απλώνει στα πόδια του το χάος.
Πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί, που άλλοτε άπλωνε τις ρίζες του στις στέπες του ανεξερεύνητου τροπικού δάσους, διάβασα τα ονόματα αυτών που ήδη έρεαν προς την κατεύθυνση της παλίρροιας που όριζε ο Σταύρος. Των ποταμίσιων αίλουρων του υγρού στοιχείου της πολιτικής.
Τέλλογλου, Ορφανός, Χάρι Πότερ, Νίκος Δήμου. Νίκος Δήμου;;;;
Ήταν τότε, απάνω στο ξέρασμα, που η συνειδητοποίηση του ωμού, ήρθε γλιστρώντας μέσα από τους φαντασιακούς μου συλλογισμούς που στρογγύλευαν τις γωνίες του χωλού.
Ο Φάουστ έλεγε, πως η άρνηση του αυτονόητου είναι αυτή που μας καθιστά γόνους μιας φαντασίωσης που καλλιεργείται από την επιμονή του Μεφιστοφελούς να αδράξει την ίδια την άρνηση της άρνησης.
Έτσι κι εγώ, αρνήθηκα να συμπράξω με τον Σταύρο, βιάζοντας τον Γκαίτε και οδηγώντας τον πρώτο σε μια προσπάθεια να αναλύσει διεξοδικότερα το εγχείρημα με μια νέα συνέντευξη Τύπου που, με την σειρά της, αναλύεται διεξοδικοδέστερα στο facebook status που μου παραχώρησε, επιβεβαιώνοντας την ρήση του Λέοντα Τολστόι, “Το γουδί το γουδοχέρι”.
Καλό βράδυ.