Ο εχθρός του δημαγωγού, Σταύρος Θεοδωράκης!

«Το μυστικό ενός δημαγωγού είναι να κατεβάσει τον εαυτό του στο επίπεδο της ανοησίας του κοινού, ώστε οι ψηφοφόροι να πιστέψουν ότι είναι τόσο έξυπνοι όσο αυτός» Καρλ Κράους –Αυστριακός συγγραφέας

Τον Φεβρουάριο του 2010, λίγο πριν την έλευση του ΔΝΤ, ο Σταύρος Θεοδωράκης σταχυολογούσε…φράσεις και κουβέντες που του έχουν μείνει τόσο ανεξίτηλες που τις καταγράφει στο γνωστό πλέον σε όλους “κόκκινο μπλοκάκι” του. Η φράση του Καρλ Κράους, όπως ο ίδιος σημείωνε τότε, ήταν τέτοια που δεν μπορούσε να την αποχωριστεί. 

by…rebeliskos

Από τότε έχουν περάσει χρόνοι τέσσερις, μνημόνια τρία και άλλες τόσες κυβερνήσεις. Ο Σταύρος συνέχιζε να δημοσιογραφεί αδιάκοπα. Οι εκπομπές του, πάντα ένα μνημείο δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Πότε στον φράχτη του Έβρου, και πότε στην Σπιναλόγκα και “το Νησί”. Πότε με τρεις δημάρχους υπόδειγμα, και πότε με τρεις υποψήφιους βουλευτές παράδειγμα. Πότε για να μουντζώσει τις πλατείες και πότε για να αποκαθηλώσει τις θεωρίες συνομωσίας των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Πότε με νεολαίους να κραυγάζουν υπέρ του Παπαδήμου, και πότε απέναντι από τον ηγέτη των Ελλήνων νεοναζί Μιχαλολιάκο να κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι του για τους φούρνους των Εβραίων που “ήταν μύθος”. Ο Σταύρος ήταν πάντα εκεί που έπρεπε.

Ο πρωταγωνιστής των Πρωταγωνιστών δήλωσε πως παρατά την δημοσιογραφία για να δώσει το παράδειγμα της ενασχόλησης με τα κοινά και στους νέους ανθρώπους. Λίγο αργά αποφάσισε να το δηλώσει.

Την δημοσιογραφία, ο ηγέτης του Ποταμιού την έχει εγκαταλείψει προ πολλού. Κάπου ανάμεσα στην είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ και στις μεταρρυθμίσεις. Κάπου ανάμεσα στα “λεφτά που υπάρχουν” και στην είσοδο της χώρας στον μηχανισμό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, κάπου εκεί ανάμεσα έχει αφήσει το χιτώνιο του δημοσιογράφου. Κάπου ανάμεσα στις Σκουριές και την Κερατέα του αφεντικού του. Την παρουσίαση αποφάσισε να εγκαταλείψει ο νέος ηγέτης του “πάμε γερά και με θετική διάθεση” κι αυτό είναι το ρίσκο που αναγκάζεται να πάρει.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης, για χρόνια ολόκληρα έκανε εκπομπές για θέματα που πότε ακολουθούσαν τον απόηχο της επικαιρότητας, και πότε επιχειρούσαν οι ίδιες να δώσουν τον τόνο της συζήτησης επί συγκεκριμένων θεμάτων. Ο έλεγχος όμως και η δηκτικότητα που και ο ίδιος υποστηρίζει πως πρέπει να έχει ο δημοσιογράφος απέναντι σε κάθε εξουσία, εξαντλούνταν πάντα στην… από ‘δω πλευρά του Ποταμού.

Λες και βρισκόταν από χρόνια στην όχθη της τάφρου που τα μεγάλα συμφέροντα, που τεχνηέντως ξέχασε στις διακηρύξεις του κόμματός του, έχτισαν με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα γύρω από την αφεντιά τους.

Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη δεν θα γυρίσει πίσω. Και  δεν θα έπρεπε. Τι έχει να ζηλέψει άλλωστε από την Τσιτσιολίνα και τον Πέπε Γκρίλο; Η δημοκρατία μας αξίζει να φιλοξενεί ακόμα και το κόμμα ενός παρουσιαστή που πιστεύει πως μπορεί να σώσει τη χώρα. Είναι η αστική δημοκρατία… χαζούλη!

Αυτό που δεν φαίνεται να γυρνάει πίσω στη χώρα είναι η λογική. Πως ένας πολέμιος του λαϊκισμού, περνάει στην άλλη όχθη και κάνει κόμμα επειδή ακούει πως “εσένα θέλουμε”; Πως ένας εχθρός της δημαγωγίας παραχωρεί τον brand name του στο κόμμα χωρίς να είναι υποψήφιος επειδή “δεν ξέρει αγγλικά”; Και πως ένα παιδί της Αγίας Βαρβάρας δεν επιθυμεί να ασχοληθούμε άλλο με τους υπεύθυνους της ελληνικής κρίσης; Η λογική φεύγει, η πολιτική έρχεται.

Ίσως αυτές οι απορίες είναι και οι λόγοι που ο ίδιος ζήτησε από την πρώτη στιγμή να μην κριθεί σαν δημοσιογράφος αλλά σαν πολιτικός. Μάλλον ο καλύτερος τρόπος για να μην απολογηθεί ποτέ με όσα δεν είπε σαν δημοσιογράφος. Και να αφεθούμε στο χαμόγελο και τη “φρεσκάδα” του ως πολιτικός.

Μετά και την παρουσίαση των συντελεστών της ΄καινούριας του παραγωγής πάντως, για δημαγωγός, καλά το πάει.

Υ.Γ. Τα λόγια που ο Σταύρος Θεοδωράκης είπε σε μια παρέα παιδιών για την δημοσιογραφία που ο ίδιος ασκεί και την ελαστικότητα που της έχει προσδώσει, σίγουρα ελέγχονται, όσο και οι φωνές που σε όλη την Ελλάδα τον έσπρωξαν να κάνει κόμμα. Αυτό όμως  που χρειάζεται απλώς μιαν ανάγνωση για να το διαπιστώσεις, είναι το γεγονός πως ο πολιτικός ηγέτης πλέον, Σταύρος Θεοδωράκης, δεν έχει καμία διάθεση να μιλήσει για τους υπεύθυνους της ελληνικής κρίσης.