Ο οικονομικός σκλάβος δεν μπορεί να ζητήσει δημοκρατία.

Δημοκρατία μεταξύ οικονομικά ισχυρών και οικονομικά σκλάβων, όπως προφανώς το αντιλαμβάνεται ο καθένας, δεν μπορεί να υπάρξει. Η δημοκρατία μπορεί να εμφανιστεί και να επιβιώσει μόνο μεταξύ…

ελεύθερων και ισότιμων ανθρώπων.

Του Πέτρου Χασάπη

Η δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα εμφανίστηκε μετά τη Σεισάχθεια, όταν δηλαδή…
μεγάλα τμήματα του Αθηναϊκού λαού έπαψαν να είναι οικονομικοί σκλάβοι. Μόνο τότε οι απελεύθεροι αισθάνθηκαν δυνατοί και μπόρεσαν να κοιτάξουν ισότιμα στα μάτια τους άρχοντες, αξιώνοντας λόγο στα κοινά. Αξιώνοντας συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων που αφορούσαν την ίδια τη ζωή τους.

Έκτοτε και μέχρι την βιομηχανική επανάσταση, επικράτησε η φεουδαρχία σε όλο τον κόσμο. Οι κολίγοι εργάτες γης, οι εργάτες του αφέντη, δεν μπορούσαν να σηκώσουν ανάστημα και να ζητήσουν να συναποφασίζουν ισότιμα μαζί με τον αφέντη. Ο αφέντης τσιφλικάς αποφάσιζε για τη ζωή τους.

Κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής εποχής και πάλι οι εργάτες του εργοστασίου δεν μπορούσαν να αξιώσουν να συναποφασίζουν μαζί με τον εργοστασιάρχη και τον εφοπλιστή. Μόνο μετά την Αμερικανική και τη Γαλλική επανάσταση τέθηκε και πάλι το θέμα της δημοκρατίας. Όμως και πάλι τότε οι άρχοντες βιομήχανοι, προκειμένου να μην χάσουν τα πάντα μέσα από την επανάσταση, παραχώρησαν την ψήφο στους πολίτες (και όχι σε όλους αρχικά, αλλά μόνο σε αυτούς που είχαν από ένα ύψος περιουσίας και πάνω). Μία ψήφο όμως που φρόντισαν από την αρχή με τα συντάγματα που έφτιαξαν, να την ελέγχουν οι ίδιοι, μέσω του συστήματος της ονομαζόμενης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Σήμερα στην μεταβιομηχανική εποχή της τραπεζοκρατίας, ο χρεωμένος στον τραπεζίτη πολίτης, δεν μπορεί να αξιώσει να συναποφασίζει μαζί με τον δανειστή του τραπεζίτη. Ο τραπεζίτης σήμερα ελέγχει τις αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις και μέσω αυτών το λαό. Σήμερα και πάλι, μεγάλα τμήματα του λαού, αλλά και ολόκληροι λαοί είναι δούλοι των τραπεζών. Ποιος εξαρτημένος από τις τράπεζες σήμερα μπορεί να σηκώσει τα μάτια και να κοιτάξει ισότιμα τον αφέντη δανειστή του, αξιώνοντας να συναποφασίζει;

Επομένως, για να μπορέσουμε σοβαρά να μιλήσουμε για δημοκρατία, για να μπορέσει ο χρεωμένος δούλος να κοιτάξει απευθείας τον αφέντη δανειστή στα μάτια και να αξιώσει να συναποφασίζει, θα πρέπει υποχρεωτικά να υπάρξει μια σύγχρονη εκδοχή της Σεισάχθειας. Χωρίς απελευθέρωση από τα χρέη, ο δούλος δεν μπορεί να ζητήσει να συναποφασίζει με τον αφέντη του. Αν δεν γίνει αυτό με ειρηνικό τρόπο, το άγχος των χρεών που πνίγει τους ανθρώπους και τους οδηγεί στην απόγνωση και στην αυτοκτονία, αναγκαστικά με το πλήρωμα του χρόνου, θα οδηγήσει σε βίαιη σύγκρουση και απελευθέρωση.

paganeli