Κίεβο και Καράκας: από τα μίντια στα μεταμοντέρνα οδοφράγματα!

 “Global Uprising“. Αφίσσα του MEAR ONE.

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Οι υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ διαδηλώσεις εναντίον της φιλορωσσικής κυβέρνησης της Ουκρανίας και της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας εντάσσονται ασφαλώς στο πλαίσιο των παγκόσμιων αντικυβερνητικών εξεγέρσεων. Η κοινωνική ανησυχία της μεσαίας τάξης, οι αυξανόμενοι δείκτες εγκληματικότητας, η οικονομική κρίση και, πάνω απ’ όλα, η γενικευμένη πολιτική διαφθορά είναι οι αιτίες που δικαιολογούν όλα αυτά τα επεισόδια.

Αλλά, σε μερικές περιπτώσεις, όπως στο Κίεβο και στο Καράκας, στην πρώτη γραμμή φιγουράρουν η απώλεια μνήμης και η ακροδεξιά υποκρισία.

Σύμφωνα με αναφορές, μια ομάδα 20 Ουκρανών «αγωνιστών», που είχαν μεταναστεύσει στο Ισραήλ και υπηρέτησαν στις ένοπλες δυνάμεις του, έχουν καθοδηγητικό ρόλο στην εξέγερση του Κιέβου. Πλάϊ τους, στα οδοφράγματα, στέκονται οι Ουκρανοί εθνικιστές, νοσταλγοί των ναζί, με τις κοκκινόμαυρες σημαίες τους.

Στην Βενεζουέλα, πάλι, ακροδεξιές «αντιπολιτευτικές» δυνάμεις, που πυροβολούν και δημιουργούν χάος, έχουν βγει στους δρόμους, μεταξύ των χιλιάδων που διαδηλώνουν και ζητούν να παραιτηθεί ο αριστερός πρόεδρος Μαδούρο, διάδοχος του μισητού στους ιμπεριαλιστές Τσάβες.

 

Ένας από τους ηγέτες των «ειρηνικών συγκεντρώσεων» είναι ο LeopoldoLopezMendoza, που πιάστηκε να παίρνει χρήματα από τις ΗΠΑ, και συγκεκριμένα από την οργάνωση NED (Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία) που δημιουργήθηκε από την CIA. Ο Lopez σπούδασε στην Σχολή Διακυβέρνησης (SchoolofGovernment) JohnF. Kennedy του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και είχε στενές σχέσεις με τους νεοσυντηρητικούς του Μπους.

Η νέα γενιά των Ουκρανών που έζησε μετά την πτώση της σοβιετικής αυτοκρατορίας ονειρεύεται μια χώρα «ανεξάρτητη» και εκσυγχρονισμένη κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα όπως της τα έχουν «πουλήσει» μέσα από τις εκπομπές λάϊφ-στάϊλ και τις διαφημίσεις τα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα. Για την γενιά αυτήν, που πιθανόν είναι και ανιστόρητη, αν κρίνουμε από τις αντίστοιχες ελληνικές επιδόσεις, δεν λέει τίποτα η φράση που ξεστόμισε ο Λένιν το 1922: «Αν η Ρωσσία χάσει την Ουκρανία, χάνει το κεφάλι της». Οι ιστορικοί δεσμοί ανήκουν στο παρελθόν γι’ αυτή την γενιά, ενώ η καρδιά τους σήμερα πάλλεται για την «παγκοσμιοποιημένη» Ε.Ε.

Παράλληλα, στην ανάλογη κλιμάκωση των βίαιων συγκρούσεων στην καρδιά της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, πρωταγωνιστούν οι νοσταλγοί της ευθυγράμμισης της χώρας με το αμερικανικό όνειρο. Προφανώς, και για τις νέες γενιές του Καράκας λίγο μετράνε πλέον τα οράματα του Μπολιβάρ για απελευθέρωση των λαών της αμερικανικής ηπείρου από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά.

Οι ελεύθερες αγορές, ο εύκολος και γρήγορος πλουτισμός, τα δήθεν ανοιχτά σύνορα προκαλούν έναν παροξυσμό επιθυμιών που ζητούν, εδώ και τώρα, να πραγματωθούν.

Οι διαδηλωτές κραδαίνουν την σημαία με τα αστέρια της Ενωμένης Ευρώπης στην πλατεία Μεϊντάν και την αστερόεσσα στον δρόμο του Καράκας. Την ώρα που η Ευρωένωση εμπνέει περισσότερο την απόρριψη και τον σκεπτικισμό στις «ευδαίμονες» δημοκρατίες στα δυτικά της ηπείρου, στους δρόμους του Κιέβου εμπνέει την ελπίδα.

Η αναπόδραστη ανάγκη να εναντιωθούν στους διεφθαρμένους πολιτικούς της χώρας τους, που με τις ενέργειές τους διασύρουν την ιδέα του έθνους, δεν τους αφήνει να δουν τα νέα δεσμά, λιγότερο εμφανή, μα κατά πολύ ισχυρότερα, που καραδοκούν.

Κατ’ αρχάς, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι τα δύο πρόσφατα ματωμένα μέτωπα εξεγέρσεων στον πλανήτη εντάσσονται στο γενικότερο κλίμα αφύπνισης των λαών, ένα τόσο αντιφατικό, ακόμα και ψηφιδωτό φαινόμενο. Όμως, πρέπει να δούμε και την παράμετρο που λέει ότι όλο αυτό το αιματοκύλισμα είναι προϊόν της βασικής στρατηγικής της αμερικανικής αυτοκρατορίας για πλήρη κυριαρχία επί των πλούσιων σε φυσικούς πόρους και στρατηγικής σημασίας περιοχών του πλανήτη.

Έτσι, μέσω της υποβολής των μίντια, της πολιτικής υπονόμευσης, της οικονομικής και στρατιωτικής επιθετικότητας, εφαρμόζεται σε διαφορετικό βαθμό ένα νεοαποικιακό δόγμα ενάντια σε οποιοδήποτε κράτος είναι απρόθυμο να δεχθεί την πλήρη κυριαρχία της Νέας Τάξης.

Η αμερικανική αυτοκρατορία, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ωθεί τους αντιδραστικούς και φανατικούς πελάτες της να υπονομεύσουν και να διχάσουν το αντίπαλο δέος, την αναμφισβήτητη δύναμη που ανέρχεται με τις χώρες του «άξονα της αντίστασης» στην Λατινική Αμερική και το Ευρασιατικό σύμπλεγμα.

Προφανώς, και στα δύο μέτωπα, από τον τόνο που υιοθετούν οι δυτικοί τηλεοπτικοί προπαγανδιστές και διπλωμάτες, η ηγεσία του Λευκού Οίκου προσδοκά την γρήγορη ανατροπή των καθεστώτων.

Κι όμως, αυτά που φαίνονται να είναι μεταμοντέρνα διλήμματα μέσα από την ρηχή προπαγάνδα των δορυφορικών δικτύων της παγκοσμιοποίησης, εξηγούνται μόνο με την ανάγνωση της ιστορίας.

Τα πάθη και οι αναταραχές του σήμερα προέρχονται από αιώνες πολέμων και διαμαχών για την διαμόρφωση του σημερινού παγκόσμιου χάρτη.

Η επισφαλής θέση της Ουκρανίας μεταξύ Ανατολής και Δύσης γεωγραφικά και ιστορικά εξηγεί γιατί μετά την διάλυση του ανατολικού μπλοκ οι κάτοικοι της χώρας έχουν διαιρεθεί, με τους νοτιοανατολικούς πληθυσμούς να υποστηρίζουν περισσότερο τους πολιτικούς που κλίνουν προς την Ρωσσία. Η ανατολική Ουκρανία υποτάχθηκε στην ρωσσική αυτοκρατορία στα τέλη του 17^ου αιώνα, ενώ η δυτική Ουκρανία έμεινε αιώνες υπό τον έλεγχο ευρωπαϊκών δυνάμεων, όπως η Πολωνία και η Αυστροουγγαρία. Το δυτικότερο, μάλιστα, κομμάτι της χώρας ήταν μέρος της Πολωνίας μέχρι τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στην Λατινική Αμερική, ο Σιμόν Μπολιβάρ, γεννημένος στο Καράκας της Βενεζουέλας το 1783, πρωτοστάτησε στην απεξάρτηση χωρών όπως η Βενεζουέλα, η Κολομβία, η Βολιβία, το Περού, ο Παναμάς και ο Ισημερινός από την Ισπανική Επικυριαρχία.

Από τότε, το 1823, ξεκινάει και η διείσδυση των Βρετανών στα νέα κράτη που είχαν ανάγκη από οικονομικά μέσα για την συγκρότηση και την ανάπτυξή τους, όπως και το τότε νεοπαγές ελληνικό κράτος.

Στα πλαίσια της πολιτικής τής «από μέσα» κατάκτησης αναγνωρίσθηκαν οι επαναστατικές κυβερνήσεις της Αμερικής, η μία μετά την άλλη, και άρχισε το ληστρικό παιχνίδι με τα τοκογλυφικά δάνεια.

Η αρχική διείσδυση των Άγγλων, που τους προσέφερε για δεκαετίες πρωτοφανή κέρδη, αντικαταστάθηκε μετά τον 20^ο αιώνα από τις Ηνωμένες Πολιτείες με τα ίδια κίνητρα.

Μπορεί η σημερινή «χωρίς σύνορα» εξουσία να επιδιώκει να μην θυμούνται οι πολίτες την ιστορία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα την ξαναζήσουν και, μάλιστα, με τις χειρότερες εκδοχές της.

Οι σημερινές μαζικές εξεγέρσεις είναι δίκοπο μαχαίρι γιατί η ηλεκτρονικά καθοδηγούμενη κοινή γνώμη του πλανήτη είναι εύκολο να πέσει θύμα ψεύτικων αιτιολογήσεων αυτών των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων.

Ούτε πρέπει, επίσης, να αξιολογούνται με ρομαντικά πρότυπα από το παρελθόν οι σημερινοί νέοι και οι φοιτητές ως υπέρμαχοι των κοινωνικών ελευθεριών ή της δημοκρατίας επειδή συχνά αναπαράγουν τα τηλεκατευθυνόμενα ανελεύθερα πρότυπα και τάσεις που έρχονται σαφώς σε αντίθεση με τις αρχές της ισότητας και της δικαιοσύνης στον ευρύτερο παγκοσμιοποιημένο κόσμο.

Το φαινόμενο της παγκόσμιας Αφύπνισης που έχει σίγουρα ξεκινήσει είναι εξαιρετικά σημαντικό και ελπιδοφόρο, αλλά η μεταμοντέρνα τράπουλα είναι ακόμα σημαδεμένη και θα περάσει από «σαράντα κύματα» μέχρι να φανούν στο μέλλον οι καθαροί ορίζοντες.

 

[Δημοσιεύθηκε στο HellenicNexus τ.83, Μάρτιος 2013]

 Πηγή:

http://seisaxthia.wordpress.com/2014/03/05/%CE%BA%CE%AF%CE%B5%CE%B2%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%84/

αναρτήθηκε από selana