Αναρχοφυλακισμένοι

Στις 8 Φεβρουαρίου, ο αναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή στη ληστεία της Πάρου και για απλή συνέργεια στο φόνο του οδηγού ταξί, αν και δεν αποδείχτηκε η ενοχή του. Δυο ημέρες μετά, ο αναρχικός Κώστας Σακκάς δεν εμφανίστηκε στο αστυνομικό τμήμα. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, στη θέση του, όλοι αυτό θα κάναμε.

Ο Σακκάς –που είναι φίλος του Θεοφίλου- είχε αποφυλακιστεί τον Ιούλιο του 2013, μετά από 38 ημέρες απεργίας πείνας και 31 μήνες προφυλάκισης. Αυτό το ξεχνούν όσοι θεωρούν πως ήταν λάθος του η εξαφάνισή του.

Προσπαθήστε να σκεφτείτε τον εαυτό σας προφυλακισμένο σχεδόν τρία χρόνια, και να μη γίνεται η δίκη σας. Αυτά τα χρόνια δεν θα γυρίσουν πίσω.

Δεν ξέρω με ποια λογική καταδικάζονται ή διώκονται άνθρωποι χωρίς να υπάρχουν στοιχεία σε βάρος τους – το DNA σε μετακινούμενα αντικείμενα που δεν αποδεικνύεται ο τόπος εύρεσής τους (περίπτωση Θεοφίλου) ή ένα δαχτυλικό αποτύπωμα που «ανακαλύπτεται» σε μια γιάφκα ένα χρόνο μετά την έρευνα της αντιτρομοκρατικής (περίπτωση Σακκά) δεν αποτελούν επαρκή αποδεικτικά στοιχεία-, ούτε καταλαβαίνω πως κρατούνται προφυλακισμένοι άνθρωποι επί χρόνια –και πάνω από το ανώτατο όριο προφυλάκισης που ορίζει ο νόμος-, χωρίς να γίνεται η δίκη τους.

Αυτό που ξέρω είναι πως θα πρέπει να ανησυχούμε πάρα πολύ.

Καλύτερα ένας ένοχος ελεύθερος, παρά ένας αθώος στη φυλακή.

Είναι προφανές πως οι αναρχικοί είναι εξαιρετικά ενοχλητικοί και διώκονται για τις ιδέες τους.

Βέβαια, αυτό δεν προβλέπεται ούτε από το Σύνταγμα, ούτε από τους νόμους.

Οι αναρχικοί είναι εξαιρετικά ευάλωτοι απέναντι στις διώξεις. Είναι ευάλωτοι για πολλούς λόγους.

Οι αναρχικοί δεν συμμετέχουν στις εκλογές. Είναι η φύση της ιδεολογίας τους τέτοια που ούτε ψηφίζουν, ούτε συμμετέχουν με κάποιο πολιτικό σχηματισμό στις εκλογές.

Αν οι αναρχικοί συμμετείχαν στις εκλογές, οι δικαστές –και όχι μόνο- θα τους αντιμετώπιζαν με μεγαλύτερο «σεβασμό».

Επίσης, ο αναρχικός χώρος είναι εξαιρετικά ευάλωτος σε προβοκάτσιες, αφού είναι γνωστό πως οι ασφαλίτες κάνουν πάρτι στα στέκια των αναρχικών. Μην εμπιστεύεστε ούτε τις τζίβες, μπορεί να είναι στο κεφάλι ασφαλίτη.

Ο αναρχικός χώρος δεν είναι ενιαίος και ομοιόμορφος γιατί υπάρχουν αναρχοκομμουνιστές, αναρχοατομικιστές, αναρχοκοινωνιστές και διάφοροι άλλοι αναρχικοί, ενώ υπάρχουν και οι αναρχοφασίστες που δεν μετράνε για αναρχικοί αλλά τη ζημιά τους την κάνουν.

Για τον μέσο Έλληνα, αναρχικός είναι ένας τύπος που φοράει κουκούλα και τα σπάει.

Στην Ελλάδα δεν θα δεις ποτέ έναν αναρχικό να μιλάει στην τηλεόραση. Ούτε καν στη δημόσια τηλεόραση. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν είναι αξιοπερίεργο να είναι κάποιος αναρχικός και να συμμετέχει σε μια τηλεοπτική συζήτηση για πολιτικά και κοινωνικά θέματα.

Οι αναρχικοί στην Ελλάδα είναι πολλοί –έχω την εντύπωση πως σήμερα είναι περισσότεροι από ποτέ άλλοτε- και όσο φουντώνει το αντιφασιστικό κίνημα θα γίνονται όλο και περισσότεροι.

Αν και οι αναρχικοί είναι πολλοί, δεν καταφέρνουν να εισπράξουν την αλληλεγγύη που οι ίδιοι επιδεικνύουν όχι μόνο απέναντι στους ομοϊδεάτες τους αλλά και σε απεργούς, άνεργους, απολυμένους και άλλες κοινωνικές ομάδες.

Η δικαστική καταδίκη του Τάσου Θεοφίλου –με ολοφάνερη την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων- θορύβησε ένα μέρος της κοινωνίας και υπήρξαν κάποιες χλιαρές αντιδράσεις και προβληματισμός από αριστερούς, φιλελεύθερους αλλά και δεξιούς δημοκράτες. Μέχρι εκεί, όμως.

Μπορεί να μην είμαι αναρχικός –ούτε και τίποτα άλλο είμαι- αλλά νομίζω πως οι αναρχικοί θα πρέπει να συνεννοηθούν και να βρουν έναν τρόπο, για να προστατεύσουν τους συντρόφους τους από καταδίκες όπως αυτή του Θεοφίλου.

Δεν ξέρω ποιος θα είναι αυτός ο τρόπος –αυτό αφορά τους ίδιους τους αναρχικούς και δεν τους αρέσει καθόλου να τους λες ή να τους υποδεικνύεις τι να κάνουν- αλλά νομίζω πως είναι φανερό πια πως κάτι θα πρέπει να κάνουν.

Από την άλλη, οι καταδίκες και οι διώξεις ανθρώπων λόγω των ιδεών τους δεν αφορούν μόνο τους αναρχικούς. Μας αφορούν όλους.

Βέβαια, οι φυλακισμένοι αναρχικοί υπερέχουν ιδεολογικά των απολιτίκ ή λούμπεν φυλακισμένων –και είναι πολύ πιθανό να τους μυήσουν στην αναρχία-, οπότε δεν θα πρέπει να μας κάνει καμιά εντύπωση αν το αναρχικό κίνημα οργανωθεί και γιγαντωθεί μέσα από τις φυλακές.

Η αστική δημοκρατία –που στην Ελλάδα είναι μαφιοκρατία- κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο.

Και δημιουργεί μια νέα κατηγορία αναρχικών: τους αναρχοφυλακισμένους.

pitsirikos