ΠΟΙΟΣ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ;

Του ΠΑΝΟΥ ΚΟΣΜΑ*

Tο ερώτημα αυτό είναι αυτή τη στιγμή το πιο κρίσιμο για να προσανατολιστεί πολιτικά η Αριστερά στο "ουκρανικό ζήτημα". Και η απάντηση, συνοπτικά δοσμένη, δεν μπορεί παρά να είναι η εξής: την εξουσία πήρε ένα πολιτικό μέτωπο της Δεξιάς, της ακροδεξιάς και των φασιστών μέσα από ένα καλά σχεδιασμένο ακροδεξιό - φασιστικό πραξικόπημα, όπου οι "πολιτοφυλακές" της ακροδεξιάς και των φασιστών, εξοπλισμένες και χρηματοδοτημένες πρώτα και κύρια από το γερμανικό ιμπεριαλισμό αλλά και από τη Δύση γενικότερα, ανέτρεψαν το αυταρχικό καθεστώς του Γιανουκόβιτς.

Και από μια άλλη οπτι­κή γωνία: στην Ου­κρα­νία εί­χα­με ένα νι­κη­φό­ρο ακρο­δε­ξιό - φα­σι­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα, κρίκο σε μια σειρά απο­πει­ρών της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντε­πα­νά­στα­σης να αντε­πι­τε­θεί σε όλα τα μέ­τω­πα.

Η τέ­τοια απά­ντη­ση στο ερώ­τη­μα που θέ­σα­με στον τίτλο, τεκ­μη­ριώ­νε­ται εξί­σου συ­νο­πτι­κά ως εξής:

1. Ασφα­λώς ως άμεσο κοι­νω­νι­κό υπό­βα­θρο των γε­γο­νό­των στην Ου­κρα­νία, η βαθιά και εκτε­τα­μέ­νη δυ­σα­ρέ­σκεια ενά­ντια στο αυ­ταρ­χι­κό και διε­φθαρ­μέ­νο κα­θε­στώς του Για­νου­κό­βιτς ήταν πα­ρού­σα. Όμως θα ήταν βαθιά λα­θε­μέ­νο να υπο­στη­ρι­χτεί ότι στην Ου­κρα­νία υπήρ­ξε μια αυ­θόρ­μη­τη, γνή­σια λαϊκή εξέ­γερ­ση ενά­ντια στον Για­νου­κό­βιτς που "κα­πε­λώ­θη­κε" από τη δεξιά, την ακρο­δε­ξιά και τους φα­σί­στες. Υπεν­θυ­μί­ζε­ται ότι οι δια­δη­λώ­σεις ξε­κί­νη­σαν τη ννύ­χτα της 21ης Νο­εμ­βρί­ου 2013, ύστε­ρα από την από­φα­ση του Για­νου­κό­βιτς να "πα­γώ­σει" τις εντα­ξια­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις της Ου­κρα­νί­ας στην Ε.Ε. και να προ­τι­μή­σει την (πλέον πλου­σιο­πά­ρο­χη) οι­κο­νο­μι­κή στή­ρι­ξη της Ρω­σί­ας σε σχέση με την οι­κο­νο­μι­κή βο­ή­θεια της Ε.Ε. (που ήταν υπό προ­ϋ­πο­θέ­σεις και δι­νό­ταν "με το στα­γο­νό­με­τρο"). Την ηγε­μο­νία, κι ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο την ηγε­σία, είχαν εξαρ­χής η φι­λο­δυ­τι­κή δεξιά, ακρο­δε­ξιά και φα­σί­στες - δεν τη διεκ­δί­κη­σαν και κα­τέ­κτη­σαν στην πο­ρεία των γε­γο­νό­των. Με τη σειρά τους, αυτοί εκ­προ­σω­πού­σαν πο­λι­τι­κά τον πραγ­μα­τι­κό "υπο­κι­νη­τή": το τμήμα εκεί­νο της ου­κρα­νι­κής αστι­κής τάξης που επι­λέ­γει το "δρόμο" της έντα­ξης στην Ε.Ε. και τη Δύση συ­νο­λι­κό­τε­ρα, βλέ­πο­ντας σε αυτό το "δρόμο" την κα­λύ­τε­ρη προ­ο­πτι­κή για την εξου­σία του και τα κέρδη του.

2. Τα πα­ρα­πά­νω τεκ­μη­ριώ­νο­νται πιο συ­γκε­κρι­μέ­να αν δούμε ποιες συ­γκρο­τη­μέ­νες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις είχαν την αδιαμ­φι­σβή­τη­τη ηγε­σία στα γε­γο­νό­τα: (1)

• Το αντι­πο­λι­τευό­με­νο κόμμα "Γρο­θιά" (UDAR), με επι­κε­φα­λής τον Βι­τά­λι Κλί­τσκο, πρώην πα­γκό­σμιο πρω­τα­θλη­τή της επαγ­γελ­μα­τι­κής πυγ­μα­χί­ας, με 14% στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του Οκτω­βρί­ου 2012. Ο Κλί­τσκο ζούσε μέχρι τώρα πε­ρισ­σό­τε­ρο στη Γερ­μα­νία παρά στην Ου­κρα­νία, ενώ έχει και αμε­ρι­κα­νι­κή υπη­κο­ό­τη­τα. Πο­λι­τι­κή του κα­τεύ­θυν­ση είναι η στή­ρι­ξη στο γερ­μα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό.
• Το κόμμα "Πα­τρί­δα" της πρώην πρω­θυ­πουρ­γού Γιού­λια Τι­μο­σέν­κο, με επι­κε­φα­λής τον Αρ­σέ­νι Για­τσέ­νιουκ, με 25,4% στις τε­λευ­ταί­ες εκλο­γές. Ο προ­σα­να­το­λι­σμός του είναι ξε­κά­θα­ρα η στή­ρι­ξη στον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό. (2)
• Το κόμμα "Ελευ­θε­ρία" (Σβό­μπο­ντα), με επι­κε­φα­λής τον Όλεγκ Τια­γκνι­μπόκ, με 10,5% στις τε­λευ­ταί­ες εκλ­λο­γές. Το κόμμα αυτό είναι κα­θα­ρά φα­σι­στι­κό, μέχρι πρό­σφα­τα λε­γό­ταν εθνι­κο­σο­σια­λι­στι­κό, το μέμ­βλη­μά του ήταν επί­σης μέχρι πρό­σφα­τα μια πα­ραλ­λα­γή της σβά­στι­κας (το έμ­βλη­μα των SS, που οι Ου­κρα­νοί φα­σί­στες ισχυ­ρί­ζο­νται ότι είναι ένα κε­φα­λαίο Ν με ένα Ι στη μέση...). Θε­ω­ρούν τους εαυ­τούς τους ιστο­ρι­κή συ­νέ­χεια της Ορ­γά­νω­σης Ου­κρα­νών Εθνι­κι­στών (OUN) που συν ερ­γά­στη­καν και πο­λέ­μη­σαν μαζί με τους ναζί ενά­ντια στον ΚΟΚ­ΚΙ­ΝΟ ΣΤΡΑ­ΤΟ, τιμά επί­ση­μα όσους πο­λέ­μη­σαν στις τά­ξεις των Waffen SS της Γα­λι­κί­ας, συ­νερ­γά­ζε­ται με ορ­γα­νώ­σεις της "μαύ­ρης διε­θνούς" όπως η ιτα­λι­κή Φό­στρα Νου­έ­βα και το γερ­μα­νι­κό νε­ο­να­ζι­στι­κό Εθνι­κό Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα (NDP). Το φα­σι­στι­κό αυτό κόμμα γνώ­ρι­σε ρα­γδαία ανά­πτυ­ξη τα τε­λευ­ταία χρό­νια: στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές των αρχών του 2010, ο Τια­γνι­μπόκ έλαβε μόλις το 1,43%, αλλά στις βου­λευ­τι­κές τον ΟΚτώ­βρη του 2012 έλαβε 10,5%. Η δύ­να­μή του συ­γκε­ντρώ­νε­ται στη δυ­τι­κή Ου­κρα­νία, όποου τα πο­σο­στά του είναι πολύ υψηλά, έως και 38%. Σε αυτές τις πε­ριο­χές ορ­γά­νω­νε "εκ­δη­λώ­σεις μνή­μης" για τις "γε­νο­κτο­νί­ες" του Κόκ­κι­νου Στρα­τού κατά των Ου­κρα­νών φα­σι­στών - εθνι­κι­στών, ενώ έχει πραγ­μα­το­ποι­ή­σει και κα­τα­λή­ψεις δη­μό­σιων κτη­ρί­ων και συλ­λή­ψεις κυ­βερ­νη­τι­κών στε­λε­χών (!) ασκώ­ντας ένα είδος "δυα­δι­κής εξου­σί­ας". Σε δη­μο­σκό­πη­ση που έγινε το Δε­κέμ­βριο, η δη­μο­τι­κό­τη­τα του Όλεγκ Τια­γνι­μπόκ εκτο­ξεύ­τη­κε τόσο, ώστε να αμ­φι­σβη­τεί τα πρω­τεία του Για­νου­κό­βιτς.
• Το κόμμα "Δε­ξιός το­μέ­ας" (PravySector), με επι­κε­φα­λής τον Ντμί­τρο Γιά­ρος. Στην ουσία είναι μια ακρο­δε­ξιά στρα­τιω­τι­κή ορ­γά­νω­ση-πο­λι­το­φυ­λα­κή, φίλα δια­κεί­με­νη στους φα­σί­στες του κόμ­μα­τος "Ελευ­θε­ρία". Εμ­φα­νί­στη­κε πα­ράλ­λη­λα και συ­νερ­γά­στη­κε με την πο­λι­το­φυ­λα­κή "Ου­κρα­νός πα­τριώ­της" του κόμ­μα­τος "Ελευ­θε­ρία", σχη­μα­τί­ζο­ντας μαζί και με άλλες φα­σι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις ένα ακρο­δε­ξιό-φα­σι­στι­κό μπλοκ για να φτά­σει η "εθνι­κή επα­νά­στα­ση" μέχρι το τέλος. Τόσο η "Ελευ­θε­ρία" όσο και ο "Δε­ξιός το­μέ­ας" θε­ω­ρούν την έντα­ξη στην Ε.Ε. όχι σκοπό, αλλά το μέσον για τη δη­μιουρ­γία μιας "με­γά­λης και κα­θα­ρής φυ­λε­τι­κά Ου­κρα­νί­ας", θε­ω­ρώ­ντας ότι ο αντί­πα­λος είναι η "ρω­σο­ε­βραϊ­κή μαφία".

Από την άλλη πλευ­ρά, υπάρ­χει το Κόμμα των Πε­ρι­φε­ρειών, του Για­νου­κό­βιτς. Αυτός είχε εκλε­γεί πρό­ε­δρος το 2010 με 35% στον πρώτο γύρο και 49% στο δεύ­τε­ρο, ένα­να­τι 25% και 45% αντί­στοι­χα της Γιού­λια Τι­μο­σέν­κο. Στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του Οκτω­βρί­ου 2012 το Κόμμα των Πε­ρι­φε­ρειών έπεσε στο 30% κερ­δί­ζο­ντας όμως το 40% των εδρών και σχη­μά­τι­σε κυ­βέρ­νη­ση με την υπο­στή­ρι­ξη 55 ανε­ξάρ­τη­των βου­λευ­τών και 32 βου­λευ­τών του Κ.Κ. Ου­κρα­νί­ας (που πήρε πο­σο­στό 13,1 %).

Για να ολο­κλη­ρώ­σου­με την ει­κό­να, ας προ­σθέ­σου­με ότι μι­κρές αρι­στε­ρές και αντιε­ξου­σια­στι­κές ομά­δες που προ­σπά­θη­σαν να συμ­με­τά­σχουν στα γε­γο­νό­τα εκ­διώ­χθη­καν από τους ακρο­δε­ξιούς και τους φα­σί­στες (3) έχο­ντας στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αναι­μι­κή επιρ­ροή, ότι το ΚΚ Ου­κρα­νί­ας δεν "έπαι­ξε" κα­θό­λου με τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις και ήταν εγκλω­βι­σμέ­νο από την κυ­βερ­νη­τι­κή στή­ρι­ξη που έδινε το προη­γού­με­νο διά­στη­μα στον Για­νου­κό­βιτς, (4) και ότι ο αρ­χι­ρα­βί­νος του Κιέ­βου έκανε έκ­κλη­ση στους Εβραί­ους του Κιέ­βου να φύ­γουν για να απο­φύ­γουν τη σφαγή.

Νο­μί­ζου­με ότι ύστε­ρα απ' όλα αυτά, απο­δει­κνύ­ε­ται ότι: το μπλοκ της δε­ξιάς, της ακρο­δε­ξιάς και των φα­σι­στών υπο­κί­νη­σε εξαρ­χής την εξέ­γερ­ση (η οποία επο­μέ­νως δεν ήταν αυ­θόρ­μη­τη), ήταν εξαρ­χής ηγε­σία σ' αυτήν και δεν κα­τέ­κτη­σε ή "σφε­τε­ρί­στη­κε" την ηγε­σία στην πο­ρεία, ορ­γά­νω­σε σαν ηγε­σία την ένο­πλη εξέ­γερ­ση ενά­ντια στο κα­θε­στώς του Για­νου­κό­βιτς και πήρε την εξου­σία. Το τι θα γίνει από δω και πέρα στους κόλ­πους αυτού του μπλοκ της νέας εξου­σί­ας, που είναι δαι­ρε­μέ­νο τόσο εσω­τε­ρι­κά όσο και σε ανα­φο­ρά με τις διε­θνείς συμ­μα­χί­ες που επι­λέ­γουν τα διά­φο­ρα τμή­μα­τά του, (5) είναι ένα ζή­τη­μα που δεν μπο­ρού­με να εξε­τά­σου­με εδώ. Άσχε­τα όμως από τις όποιες εξε­λί­ξεις, οι δια­πι­στώ­σεις για το ποιες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις

3. Το ζή­τη­μα αν ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές μάζες μπο­ρούν να τε­θούν υπό την ηγε­σία της ακρο­δε­ξιάς και του φα­σι­σμού έχει λυθεί για τους μαρ­ξι­στές του­λά­χι­στον από το Με­σο­πό­λε­μο: ναι, αυτό μπο­ρεί να συμ­βεί. Οπο­τε­δή­πο­τε; Όχι: μόνο στο πλαί­σιο ιστο­ρι­κών, δο­μι­κών κρί­σε­ων του κα­πι­τα­λι­σμού, όταν η αστι­κή τάξη κα­λεί­ται να δώσει υπαρ­ξια­κό αγώνα επι­βί­ω­σης, σε συν­δυα­σμό με συ­γκυ­ρί­ες όπου έχουν δη­μιουρ­γη­θεί μα­ζι­κά αι­σθή­μα­τα εθνι­κής τα­πεί­νω­σης και με τον κίν­δυ­νο απ' τ' αρι­στε­ρά. Στην προ­κεί­με­νη πε­ρί­πτω­ση ισχύ­ουν με έναν ιδιό­μορ­φο τρόπο όλοι αυτοί οι πα­ρά­γο­ντες - έστω και αν, για πα­ρά­δειγ­μα, η ιστο­ρι­κή εμπει­ρία των χρό­νων του Β' Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου επι­τρέ­πει στους Ου­κρα­νούς εθνι­κι­στές και φα­σί­στες να ταυ­τί­ζουν τον Για­νου­κό­βιτς με τον Λένιν και τον Κόκ­κι­νο Στρα­τό, εν ολί­γοις με τον κίν­δυ­νο απ' τ' αρι­στε­ρά.

Το να λέμε ότι η ερ­γα­τι­κή τάξη στην Ου­κρα­νία θα μάθει από την πείρα της και θα πάρει μια ρε­βάνς, έχει την ίδια πο­λι­τι­κή χρη­σι­μό­τη­τα με το να έλεγε κα­νείς το 1933 στη Γερ­μα­νία ότι το τμήμα της γερ­μα­νι­κής ερ­γα­τι­κής τάξης και του γερ­μα­νι­κού λαού που υπο­στή­ρι­ξε τον Χί­τλερ θα μάθε από την πείρα του και θα πάρει τη ρε­βάνς. Ασφα­λώς είναι νωρίς για να πούμε ότι εγκα­τα­στά­θη­κε ένα κα­θα­ρά φα­σι­στι­κό κα­θε­στώς στην Ου­κρα­νία, αλλά αυτό δεν αλ­λά­ζει το γε­γο­νός ότι μόλις νί­κη­σε ένα ένο­πλο, ακρο­δε­ξιό και φα­σι­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα. Τώρα οι ΗΠΑ και η Γερ­μα­νία θα αντα­γω­νι­στούν ποιος θα κερ­δί­σει την νι­κη­φό­ρα ακρο­δε­ξιά και φα­σι­στι­κή δεξιά για συμ­μά­χους, με την ελ­πί­δα να κα­τα­σκευά­σουν ένα δυ­τι­κό­τρο­πο στη μορφή αλλά ακρο­δε­ξιό και φα­σι­στι­κό στο πε­ριε­χό­με­νο σκιά­χτρο "κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας".

Η Ου­κρα­νία ύστε­ρα από τη Λιβύη, την Αί­γυ­πτο και τη Συρία, μας δι­δά­σκουν ότι η μάχη για την πο­λι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή ηγε­μο­νία και ηγε­σία σε κα­τα­στά­σεις κρί­σης και αστά­θειας όπου οι μάζες μπαί­νουν ή μπο­ρούν να μπουν στο προ­σκή­νιο της μάχης, είναι κο­ρυ­φαί­ας ση­μα­σί­ας. Η πα­ρη­γο­ρη­τι­κή σκέψη ότι χωρίς αυτό τον πα­ρά­γο­ντα η συ­νεί­δη­ση των μαζών, αυ­θόρ­μη­τα, μόνο και μόνο από την εμπει­ρία που απο­κτούν βγαί­νο­ντας στο δρόμο, μέσα από τη δική τους πείρα, χωρίς αυτή η πείρα να κα­τα­λύ­ε­ται από την ιδε­ο­λο­γι­κή, πο­λι­τι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση της Αρι­στε­ράς, θα υψω­θεί μέχρι τη χει­ρα­φέ­τη­ση, είναι αυ­το­κτο­νι­κή. Όπως και στο Με­σο­πό­λε­μο του 20ού αιώνα, πρέ­πει να έχου­με πλήρ­ξη συ­νεί­δη­ση ότι αν δεν πά­ρου­με εμείς την ηγε­μο­νία και την ηγε­σία στα κι­νή­μα­τα που ξε­σπούν (εντε­λώς αυ­θόρ­μη­τα ποτέ!), θα την πά­ρουν πο­λι­τι­κές εκ­φρά­σεις της αστι­κής τάξης. Που στην πε­ρί­ο­δο της δο­μι­κής κρί­σης του κα­πι­τα­λι­σμού στο πρώτο τέ­ταρ­το του 21ου αιώνα, θα έχουν συχνά, όταν η πάλη φτά­νει ως τις "υπαρ­ξια­κές" της δια­κυ­βεύ­σεις, χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά "αντε­πα­νά­στα­σης του δρό­μου", αφού η ακρο­δε­ξιά και οι φα­σί­στες κα­τε­βαί­νουν ξανά στο δρόμο ή ανε­βαί­νουν ξανά στην ιστο­ρι­κή σκηνή για να ηγε­μο­νεύ­σουν στο πο­λι­τι­κό στρα­τό­πε­δο της αστι­κής τάξης, προ­τεί­νο­ντας το δικό τους "υπό­δειγ­μα" υπε­ρά­σπι­σης και διά­σω­σης της εξου­σί­ας της.

Αυτό το "έργο" παί­χτη­κε και στη χώρα μας, σε προ­δρο­μι­κή εκ­δο­χή, με το "πάνω Σύ­νταγ­μα" ενά­ντια στο "κάτω Σύ­νταγ­μα" και με τη συμ­με­το­χή των φα­σι­στών στο "κυ­νή­γι των πο­λι­τευ­τών". Η ρα­γδαία ανά­πτυ­ξη της Χρυ­σής Αυγής στη συ­νέ­χεια και η τω­ρι­νή εντυ­πω­σια­κή δη­μο­σκο­πι­κή της αντο­χή, πρέ­πει να μας υπο­ψιά­σουν ότι μέσα στη δο­μι­κή κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού η μα­ζι­κή λαϊκή δυ­σα­ρέ­σκεια μπο­ρεί να εξε­λι­χτεί σε πολύ δια­φο­ρε­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις, κά­ποιες εξ αυτών εντε­λώς αντί­θε­τες με τους σκο­πούς και τις αξίες της Αρι­στε­ράς. Αυτό φυ­σι­κά είναι λόγος για να ακο­νί­σου­με τα ιδε­ο­λο­γι­κά, πο­λι­τι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά μας "όπλα" και όχι να γί­νου­με "κα­χύ­πο­πτοι απέ­να­ντι στο λαό". Πρώτο, στις συν­θή­κες της δο­μι­κής κρί­σης τυου κα­πι­τα­λι­σμού δεν είναι το πρό­ση­μο όλων των κι­νη­μά­των αυ­το­νό­η­τα θε­τι­κό και αρι­στε­ρό, δεύ­τε­ρο έχου­με κα­θή­κον ως Αρι­στε­ρά να κερ­δί­σου­με την ηγε­μο­νία και την ηγε­σία στο κί­νη­μα γιατί αλ­λιώς θα την κερ­δί­σουν εχθρι­κές με την Αρι­στε­ρά δυ­νά­μεις.

4. Φαί­νε­ται και στην πε­ρί­πτω­ση της Ου­κρα­νί­ας (αλλά και στην πε­ρί­πτω­ση της Λι­βύ­ης, της Αι­γύ­πτου, της Συ­ρί­ας) ότι ο αντι­κα­πι­τα­λι­σμός χωρίς αντι­μπε­ρια­λι­σμό αλλά και ο αντι­μπε­ρια­λι­σμός χωρίς αντι­κα­πι­τα­λι­σμό μάς οδη­γούν σε πο­λι­τι­κά ναυά­για. Ο πα­γκό­σμιος κα­πι­τα­λι­σμός δεν είναι απλώς ένα σύ­στη­μα συμ­μα­χιών ανε­ξάρ­τη­των εθνι­κών κρα­τών, είναι πα­γκό­σμιο σύ­στη­μα. και ο ιμπε­ρια­λι­σμός δεν είναι παρά ο κα­πι­τα­λι­σμός σαν τέ­τοιο πα­γκό­σμιο σύ­στη­μα. Στην Ου­κρα­νία, για πα­ρά­δειγ­μα, τα στοι­χεία της αστι­κής αντε­πα­νά­στα­σης, της ιμπε­ρια­λι­στι­κής υπο­κί­νη­σης και επέμ­βα­σης και του εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κού αντα­γω­νι­σμού είναι αξε­διά­λυ­τα δε­μέ­να με­τα­ξύ τους. Αλλά εν τέλει όλα αυτά συ­μπυ­κνώ­νο­νται στην εξου­σία, την κα­τα­πί­ε­ση και εκ­με­τάλ­λευ­ση πάνω στους συ­γκε­κρι­μέ­νους αν­θρώ­πους με σάρκα και οστά, γιατί τε­λι­κιά η εξου­σία, η κα­τα­πί­ε­ση και εκ­με­τάλ­λευ­ση μόνο συ­γκε­κρι­μέ­νες μπο­ρούν να είναι. Πρέ­πει λοι­πόν όλα αυτά να συ­μπυ­κνω­θούν σε εξου­σία σε εθνι­κό επί­πε­δο. Από αυτή την άποψη, σε αυτή τη σκηνή του "ου­κρα­νι­κού δρά­μα­τος" το βα­σι­κό στοι­χείο είναι η νι­κη­φό­ρα αστι­κή αντε­πα­νά­στα­ση υπό την ηγε­σία του μπλοκ της εθνι­κι­στι­κής δε­ξιάς, της ακρο­δε­ξιάς και του φα­σι­σμού. Η πάλη ενά­ντια στην πα­γί­ω­ση της ίδιας και των απο­τε­λε­σμά­των της είναι το πρώ­τι­στο εθνι­κό και διε­θνές-διε­θνι­στι­κό κα­θή­κον της Αρι­στε­ράς! Η οποία, εκτός από τα να κα­τα­ριέ­ται το φα­σι­σμό, τον ιμπε­ρια­λι­σμό και τις επεμ­βά­σεις του, πρέ­πει το συ­ντο­μό­τε­ρο να ανα­συ­ντά­ξει τους δι­κούς της διε­θνείς - διε­θνι­στι­κούς "μη­χα­νι­σμούς" αλ­λη­λεγ­γηύ­ης και πάλης ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό και την αστι­κή αντε­πα­νά­στα­ση.

5. Αν ο ιμπε­ρια­λι­σμός είχε πε­ρά­σει στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό - αντι­δρα­στι­κό του στά­διο ήδη από τα τέλη του 19ου και αρχές του 20ού αιώνα, αν στον 20ό αιώνα γέν­νη­σε τέ­ρα­τα όπως ο φα­σι­σμός, το Άου­σβιτς, η Χι­ρο­σί­μα και ο βομ­βαρ­δι­σμός της Δρέσ­δης, στον 21ο αιώνα, στη νέα, ιστο­ρι­κή έξαρ­ση της δο­μι­κής, πα­ρακ­μια­κής του κρί­σης, είναι ικα­νός να γεν­νή­σει ακόμη με­γα­λύ­τε­ρους εφιάλ­τες. Τα κα­πι­τα­λι­στι­κά - ιμπε­ρια­λι­στι­κά μί­ντια πα­νη­γυ­ρί­ζουν για την Ου­κρα­νία, "θά­βουν" τη Βοσ­νία, σι­γο­ντά­ρουν την αντε­πα­νά­στα­ση στη Βε­νε­ζου­έ­λα. Κι αυτοί που στην Ελ­λά­δα "φρίτ­τουν" ανα­κα­λύ­πτο­ντας κα­θυ­στε­ρη­μέ­να και υπο­κρι­τι­κά τα φο­νι­κά τάγ­μα­τα εφό­δου της Χρυ­σής Αυγής και ζη­τούν τη φυ­λά­κι­ση της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής της ομά­δας (Γερ­μα­νοί και Ευ­ρω­παί­οι "δη­μο­κρά­τες" και Σα­μα­ράς - Βε­νι­ζέ­λος - Δέν­διας), στην Ου­κρα­νία υπο­στη­ρί­ζουν τους ομοϊ­δε­ά­τες του Μι­χα­λο­λιά­κου.

Το γε­γο­νός αυτό βγά­ζει ένα συ­μπέ­ρα­σμα και για τον ορι­στι­κά και αμε­τά­κλη­τα αντι­δρα­στι­κό και ιμπε­ρια­λι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα της Ε.Ε. Η οποία αφού διευ­ρύν­θη­κε με τις 10 νέες χώρες (βαλ­κα­νι­κές, κε­ντρο­ευ­ρω­παϊ­κές και ανα­το­λι­κο­ευ­ρω­παϊ­κές του πρώην "ανα­το­λι­κού μπλοκ") φτιά­χνο­ντας μια πρώτη εν­δο­χώ­ρα φτώ­χειας και οι­κο­νο­μι­κής υπε­ρεκ­με­τάλ­λευ­σης, αφού στη συ­νέ­χεια δη­μιούρ­γη­σε μια δεύ­τε­ρη εν­δο­χώ­ρα φτώ­χειας και οι­κο­νο­μι­κής υπε­ρεκ­με­τάλ­λευ­σης μέσα από τα μνη­μό­νια του ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, αφού προ­χώ­ρη­σε από το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό στον ακραίο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και την κοι­νω­νι­κή αντε­πα­νά­στα­ση, τώρα εντάσ­σει στις με­θό­δους διεύ­ρυν­σής της και το στοι­χείο της πο­λι­τι­κής αντε­πα­νά­στα­σης. (6)

Κάθε αυ­τα­πά­τη είναι πλέον εγκλη­μα­τι­κή: η Ε.Ε. και η Ευ­ρω­ζώ­νη είναι μια αντι­δρα­στι­κή ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία, μια ευ­ρω­παϊ­κή "φυ­λα­κή των λαών" από το Γι­βραλ­τάρ μέχρι τα Ου­ρά­λια, μια τε­ρά­στια "ευ­ρω­παϊ­κή Βα­στίλ­λη". Το γκρέ­μι­σμα αυτής της "Βα­στίλ­λης" είναι το διε­θνι­στι­κό μας κα­θή­κον απέ­να­ντι στην ερ­γα­τι­κή τάξη και το λαό της Ου­κρα­νί­ας, στην ερ­γα­τι­κή τάξη και τους λαούς της Ευ­ρώ­πης και όλου του κό­σμου.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) Δα­νει­ζό­μα­στε τα στοι­χεία από το άρθρο του Κ. Μα­ρα­γκού "Ου­κρα­νία: άλλη μια μαύρη σε­λί­δα της διε­θνούς αντε­πα­νά­στα­σης"

(2) Η Τι­μο­σέν­κο στην "πα­νη­γυ­ρι­κή" ομι­λία της ύστε­ρα από την επι­κρά­τη­ση του ακρο­δε­ξιού - φα­σι­στι­κού πρα­ξι­κο­πή­μα­τος, κά­λε­σε τον κόσμο να πα­ρα­μεί­νει στην πλα­τεία μέχρι να δια­σφα­λί­σει τη νίκη του, που "κα­νέ­νας πο­λι­τι­κός ή δι­πλω­μά­της" δεν έχει δι­καί­ω­μα να του κλέ­ψει... Είναι επί­σης γνω­στή για την ιμπε­ρια­λι­στι­κή της ωμό­τη­τα η φράση της Αμε­ρι­κα­νί­δας υφυ­πουρ­γού Εξω­τε­ρι­κών Βι­κτό­ρια Νού­λαντ στο γνω­στό της πλέον διά­λο­γο με τον Αμε­ρι­κα­νό πρε­σβευ­τή στο Κίεβο "Fuck the EU, εμείς θέ­λου­με τον Για­τσέ­νιουκ" (τώρα πλέον την Τι­μο­σέν­κο)... Η Τι­μο­σέν­κο πά­ντως δεν δέ­χτη­κε να ανα­λά­βει την πρω­θυ­πουρ­γία - η Γερ­μα­νία έχει τώρα το πάνω χέρι στις εξε­λί­ξεις, και ο αμε­ρι­κα­νο-γερ­μα­νι­κός αντα­γω­νι­σμός στην Ου­κρα­νία θα γεν­νή­σει πολλά επι­σό­δια από δω και πέρα.

(3) Βλέπε "Για την εξέ­γερ­ση στην Ου­κρα­νία", Σι­μω­νί­δα Αρ­γυ­ρά­κου, Rednotebook 22/2/2014. Παρ' όλα αυτά, το άρθρο κα­τα­λή­γει με ατεκ­μη­ρί­ω­τη αι­σιο­δο­ξία: "Πρώ­τον, ότι όταν κι­νού­νται οι μάζες, απο­κτούν εμπει­ρί­ες και αυ­το­πε­ποί­θη­ση ότι μπο­ρούν οι ίδιοι να αλ­λά­ξουν εκεί­να που οι από πάνω δεν τολ­μά­νε. Αυτοί που ξε­ση­κώ­θη­καν ενά­ντια σε μια φι­λο­ρώ­σι­κη κυ­βέρ­νη­ση, δεν θα δι­στά­σουν πολύ αύριο να κά­νουν το ίδιο απέ­να­ντι σε μια φι­λο­ευ­ρω­παϊ­κή κυ­βέρ­νη­ση, όταν κι αυτή τους απο­γοη­τεύ­σει. Δεύ­τε­ρον, ότι στην πε­ρί­πτω­ση της Ου­κρα­νί­ας, μιας χώρας που βλέ­πει με ελ­πί­δα ό,τι έρ­χε­ται από τη Δύση, η στάση τη Ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς μπο­ρεί να παί­ξει ση­μα­ντι­κό ρόλο". Δυ­στυ­χώς όμως, αυτό που συ­νέ­βη δεν είναι ότι "η συ­νεί­δη­ση των μαζών δεν υψώ­θη­κε ακόμη στο επι­θυ­μη­τό επί­πε­δο", αλλά ότι η εθνι­κι­στι­κή ακρο­δε­ξιά και οι φα­σί­στες πήραν την ηγε­σία και κα­τέ­λα­βαν ένο­πλα την εξου­σία!

(4) Ύστε­ρα από την κα­τά­λη­ψη της εξου­σί­ας από το μπλοκ της δε­ξιάς και των φα­σι­στών, κυ­κλο­φό­ρη­σε ένα γράμ­μα του πρώ­του γραμ­μα­τέα του Κ.Κ. Ου­κρα­νί­ας. Ιδού ένα από­σπα­σμα, με σκλη­ρή κρι­τι­κή στον Για­νου­κό­βιτς αλλά καμία αυ­το­κρι­τι­κή για το γε­γο­νός ότι τον στή­ρι­ζαν κοι­νο­βου­λευ­τι­κά μέχρι σή­με­ρα:

"(...) Τα γε­γο­νό­τα αυτά δεν έχουν μο­νο­σή­μα­ντο χα­ρα­κτή­ρα. Η συμ­με­το­χή σε αυτά με­γά­λων μαζών αν­θρώ­πων, αντα­να­κλά τη βαθιά κοι­νω­νι­κή δυ­σα­ρέ­σκεια προς την πο­λι­τι­κή του κα­θε­στώ­τος του Για­νου­κό­βιτς και του πε­ρι­βάλ­λο­ντός του, ο οποί­ος κυ­βέρ­νη­σε τη χώρα με κά­κι­στο τρόπο, εξα­πά­τη­σε το λαό, εγκα­τέ­λει­ψε τις προ­ε­κλο­γι­κές του υπο­σχέ­σεις και στη δυ­σκο­λό­τε­ρη στιγ­μή εγκα­τέ­λει­ψε με δει­λία τη θέση του. Με το θρά­σος του στον πλου­τι­σμό, το συ­νά­φι που σχη­μα­τί­στη­κε γύρω από τον Για­νου­κό­βιτς και πήρε το όνομα "Οι­κο­γέ­νεια", προ­κά­λε­σε απέ­χθεια στους πε­ρισ­σό­τε­ρους από τους υπο­στη­ρι­κτές και τους ψη­φο­φό­ρους του.

Όμως οι μα­ζι­κές δια­μαρ­τυ­ρί­ες δεν απέ­κτη­σαν χα­ρα­κτή­ρα τα­ξι­κής σύ­γκρου­σης. Έγινε σκλη­ρή μάχη ανά­με­σα σε δύο πα­ρα­τά­ξεις της ίδιας τάξης εκ­με­ταλ­λευ­τών – της ολι­γαρ­χι­κής αστι­κής τάξης, εκ των οποί­ων πιο ορ­γα­νω­μέ­νη και πλή­ρως προ­ε­τοι­μα­σμέ­νη ομάδα ήταν η πα­ρά­τα­ξη, η οποία ένωσε φι­λο­δυ­τι­κές, εθνι­κι­στι­κές και ακρο­δε­ξιές ρι­ζο­σπα­στι­κές δυ­νά­μεις. Αυτές οι δυ­νά­μεις χρη­σι­μο­ποί­η­σαν με τέχνη τη δυ­σα­ρέ­σκεια του λαού και με την υπο­στή­ρι­ξή του πραγ­μα­το­ποί­η­σαν ένα πρα­ξι­κό­πη­μα.

Την ίδια στιγ­μή η Δύση, πα­ρεμ­βαί­νο­ντας ανοι­χτά και ωμά στις εσω­τε­ρι­κές υπο­θέ­σεις της χώρας μας, υπο­στή­ρι­ξε τις ενέρ­γειες των δυ­νά­με­ων της Ακρο­δε­ξιάς, καθώς απο­σκο­πούν σε μια σο­βα­ρή αλ­λα­γή της γε­ω­πο­λι­τι­κής κα­τά­στα­σης στην Ευ­ρώ­πη και τον κόσμο, στην κα­τα­στρο­φή των οι­κο­νο­μι­κών, πο­λι­τι­στι­κών και πνευ­μα­τι­κών δε­σμών αιώ­νων του ου­κρα­νι­κού και του ρω­σι­κού λαού, αλλά και των άλλων αδελ­φών λαών της πρώην Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης και πα­ρα­δί­δουν την Ου­κρα­νία υπό την «προ­στα­σία» των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του Διε­θνούς Νο­μι­σμα­τι­κού Τα­μεί­ου και δια­φό­ρων πο­λυ­ε­θνι­κών εται­ρειών.

Οι ενέρ­γειες των ακρο­δε­ξιών, με επι­κε­φα­λής τις «ανα­θρεμ­μέ­νες» από το κα­θε­στώς του Για­νου­κό­βιτς ανοι­χτά νε­ο­να­ζι­στι­κές δυ­νά­μεις - ιδε­ο­λο­γι­κές κλη­ρο­νό­μους των Ναζί ει­σβο­λέ­ων, συ­νο­δεύ­ε­ται από μία νέα, εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νη έκρη­ξη της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής υστε­ρί­ας, από την κα­τα­στρο­φή – όπου υπάρ­χουν – των μνη­μεί­ων του Λένιν και των ηρώων του Με­γά­λου Πα­τριω­τι­κού Πο­λέ­μου, από συμ­μο­ρί­τι­κες επι­θέ­σεις στις εγκα­τα­στά­σεις του Κόμ­μα­τός μας στο Κίεβο και σε άλλες πό­λεις της χώρας, από ηθική και φυ­σι­κή τρο­μο­κρα­τία ενα­ντί­ον των κομ­μου­νι­στών και από την απαί­τη­ση για απα­γό­ρευ­ση της δρά­σης του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος της Ου­κρα­νί­ας (...)".

(5) Εί­πα­με ήδη ότι το κόμμα του Κλί­τσκο είναι γερ­μα­νό­φι­λο, το κόμμα της Τι­μο­σέν­κο αμε­ρι­κα­νό­φι­λο, ενώ οι φα­σί­στες έχουν ευ­ρω­παϊ­κές διε­θνείς συμ­μα­χί­ες και βλέ­πουν την Ε.Ε. σαν μέσο για τη φυ­λε­τι­κά κα­θα­ρά "με­γά­λη Ου­κρα­νία".

(6) Ο Όλι Ρεν δή­λω­σε «Εί­μα­στε έτοι­μοι να προ­σφέ­ρου­με ου­σια­στι­κή οι­κο­νο­μι­κή βο­ή­θεια στην Ου­κρα­νία μόλις μία πο­λι­τι­κή λύση, βα­σι­σμέ­νη στις δη­μο­κρα­τι­κές αρχές, ορι­στι­κο­ποι­η­θεί και μόλις υπάρ­ξει νέα κυ­βέρ­νη­ση, η οποία θα ασχο­λη­θεί πραγ­μα­τι­κά και σο­βα­ρά με θε­σμι­κές και οι­κο­νο­μι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις», ενώ η Μέρ­κελ πρό­κει­ται να συ­να­να­ντη­θεί "το συ­ντο­μό­τε­ρο" με τους ηγέ­τες της "εξέ­γερ­σης"...

*Πηγή: rproject.gr

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

ΙΣΚΡΑ