Καλπάζουσα πολιτική σουργελοποίηση !

 «Γειά σου Σταύρο (Θεοδωράκη) και κυρ Σταύρο (Ψυχάρη) και αφέντη τσουτσουλομύτη»

     Ο πολιτικός λιμοκοντορισμός επεκτείνεται. Είναι φανερό πως το ’80 είχαμε υποτιμήσει το φαινόμενο Τσιτσιολίνα, το οποίο μετακομίζει στα  σημερινά καθ ημάς ομοίως ως…παραδοξότητα. Ζητάει ψήφο ένας εκπρόσωπος της αβανγκαρντ ( τρομάρα της…) τηλεδημοσιογραφίας, αν και σιτεμένος πλέον, με ειδίκευση στις κατ ανάθεση αγιογραφίες, από ανεκδιήγητους ούλτρα συστημικούς αριστερούληδες, μέχρι τον καραναζί Μιχαλολιάκο.

Του Ανάποδου

Φανατικά προσηλωμένος σε κάθε επιχειρείν, τη μία ξεζουμίζει την υπέροχη κρητική κουζίνα που την κατάντησε γκουρμέ για τους συφοριασμένους σελέμπριτις του αρχοντοχωριάτικου λάιφ στάιλ και την άλλη, με άνεση και το αρμόζον σε τηλεοπτική περσόνα θράσος, ξεπλένει (με ελεγχόμενο αφρό, καταπώς έλεγε μια ξεχασμένη πια διαφήμιση εκεί στα τέλη του ΄60) το όνειδος του Φαρμακονησιού.

   Φοβάμαι πως εμείς, ο κόσμος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ως παλιομοδίτες, αιθεροβάμονες κι αλαφροίσκιωτοι, περιοριζόμαστε στο να παρατηρούμε αυτά τα καμώματα του συστήματος με αποτροπιασμό και ακραία περιφρόνηση. Και αργούμε πολύ να αντιληφθούμε πόσοι μασκαρεμένοι λαγοί μπορούν να βγουν απ τα ημίψηλα των εξουσιαστικών δομών.

      Παναπεί, οι τύποι έχουν παντού έτοιμες τις καβάντζες τους. Ακόμα και στην αριστερής καταγωγής αξιωματική αντιπολίτευση, στην οποία καθημερινώς παρεισφρέουν (και διεκδικούν ρόλο πρωταγωνιστικό) μαλλιά με λουκ κομμωτηρίου του αμαρτωλού κολωνακιώτικου τετραγώνου, φιλελευθερίζοντες οικονομολόγοι, η  και στελέχη με  αντικομμουνιστικές περγαμηνές. Το νέο δόγμα nopolitikaφερ΄ ειπείν, δεν αφορά μόνο τις κερκίδες των φανατικών στο γήπεδο Καραισκάκη, αλλά ουσιαστικά εμπλουτίζεται και από απόψεις που γυροφέρνουν την πλατεία Κουμουνδούρου. Της οποίας  άλλωστε,ο κατ ευφημισμό κόκκινος ραδιοσταθμός, έσπευσε από τους πρώτους να ανοίξει ευγενικά τα μικρόφωνα του στον εκλεκτό του Ψυχάρη – για λόγους δημοσιογραφικής δεοντολογίας υποθέτω ο αφελής.

    Σιχαίνομαι τον διδακτισμό, αλλά συχνά δεν καταφέρνω να τον αποφύγω. Η πραγματικά ριζοσπαστική Αριστερά – σ αυτήν προσωπικά τοποθετώ και τις πολιτικές θέσεις του ΚΚΕ – πρέπει επιτέλους να βρει κοινή περπατησιά. Για να ματαιωθεί, εκτός όλων των άλλων δεινών και η προιούσα σουργελοποίηση της πολιτικής. Αλλιώς, θα μας απειλούν εσαεί, απολειφάδια, γιουσουφάκια και ορντινάντσες του συστήματος, που παρουσιάζονται σαν «Ποτάμια», ενώ είναι βάλτοι – γεμάτοι λύματα, κοινώς σκατά.

paganeli