Να ξαναθυμηθούμε ποια είναι η "διώκτης" του Βαρουφάκη, κα. Σαββαΐδου

Αίσθηση προκάλεσε η πρωτοβουλία της Γενικής Γραμματέα Εσόδων Κατερίνας Σαββαΐδου να διατάξει αργά το απόγευμα της Δευτέρας Ένορκη Διοικητική Εξέταση για να διαπιστώσει αν έχει γίνει απόπειρα υποκλοπής στοιχείων από τους ανθρώπους που ενδεχομένως επεχείρησαν να εφαρμόσουν το plan B Βαρουφάκη. Τυπικά η κα. Σαββαΐδου έχει το δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο αφού η Γενική Γραμματεία Εσόδων λειτουργεί με καθεστώς αυτοτέλειας κι η θέση του Γ.Γ. επανδρώνεται από τεχνοκράτη βάσει συμβολαίου κι όχι από πολιτικό πρόσωπο. Εξάλλου για μια τεχνοκράτη σαν την κα. Σαββαΐδου, είναι εξαιρετικής σημασίας ζήτημα η διασφάλιση του αδιάβλητου του συστήματος του οποίου είναι υπεύθυνη. Ωστόσο, στη συνομιλία του με στελέχη του OMFIF, ο Γιάνης Βαρουφάκης είπε μεταξύ άλλων πως η Γενική Γραμματεία Εσόδων ελέγχεται από την τρόικα. Έχει κάποιο έρεισμα αυτή η διαπίστωση του πρώην υπουργού Οικονομικών;

Η πορεία της κας. Σαββαΐδου ως υψηλόβαθμο στέλεχος της PriceWaterhouseCoopers (PwC), του παγκόσμιου κολοσσού που έστηνε όλο το σύστημα φοροδιαφυγής στο Λουξεμβούργο για λογαριασμό πολυεθνικών, δείχνει να συνάδει με όσα υποστήριξε ο πρώην υπουργός Οικονομικών στην επίμαχη συζήτηση. Μην ξεχνάμε πως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου όλο το διάστημα της μεγάλης φοροδιαφυγής που έμεινε στην ιστορία ως Lux Leaks, ήταν ο νυν πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ. Για το λόγο αυτό επαναδημοσιεύουμε το σχετικό άρθρο του Νικόλα Λεωντόπουλου στο thepressproject.gr όπου εξηγείται με τεκμήρια πώς είναι αρκετά δύσκολο η Κατερίνα Σαββαΐδου να υπερασπισθεί το δημόσιο συμφέρον. Κι όμως στην υπόθεση με το plan B του Βαρουφάκη, η κα. Σαββαΐδου εμφανίζεται ως ο βοσκός που φυλά τα πρόβατα - τους φορολογούμενους εν προκειμένω - με την ΕΔΕ που διέταξε.

Κατερίνα Σαββαΐδου: Ο λύκος που φυλάει τους λύκους

Η Γενική Γραμματέας Εσόδων, δηλαδή ο υπ. αριθμ. 1 αρμόδιος στη χώρα για την είσπραξη φόρων, ήταν ανώτατο στέλεχος στην PwC στα 4 χρόνια που αυτή έστηνε σχήματα φοροαποφυγής για τις μεγαλύτερες ελληνικές πολυεθνικές. Για τη θέση της Γ.Γ. την πρότεινε ο υπουργός Οικονομικών, ο πρώην εργοδότης του οποίου επίσης εμπλέκεται στα LuxLeaks. Και αυτό δεν είναι παρά η άκρη του μίτου της διαπλοκής μεταξύ PwC και δημοσίου.

Του Νικόλα Λεοντόπουλου

Σε έναν κόσμο λογικής, οι αποκαλύψεις του ICIJ σχετικά με τα LuxLeaks, και η συμμετοχή σε αυτά ελληνικών εταιρειών, θα οδηγούσε τις ελληνικές αρχές σε επείγουσα δράση εναντίον του «κυκλώματος»: εναντίον των εμπλεκόμενων εταιρειών αλλά και εναντίον της PwC, της εταιρείας δηλαδή που έστησε όλο αυτό το σύστημα.

Σε αυτόν τον κόσμο, ο Γενικός Γραμματέας Εσόδων, ο άνθρωπος που νυχθημερόν ασχολείται με τη συλλογή εσόδων, θα ήταν τώρα (ή πιο σωστά από καιρό) επί ποδός πολέμου κατά της PwC.
Ας μεταβούμε λοιπόν νοερά στο αρχηγείο αυτού του πολέμου. Εκεί, στην οδό Καραγεώργη Σερβίας 8, συναντούμε την Κατερίνα Σαββαΐδου, ετών 41. Ανέλαβε το πόστο του γενικού γραμματέα Δημοσίων Εσόδων τον Ιούνιο του 2014.

Η κ. Σαββαΐδου μονομιάς έκανε σαφές πως προτεραιότητά της είναι η πάταξη της φοροαποφυγής: «Να μην επιτρέψεις στον άλλον να φθάσει στο σημείο να φοροδιαφύγει. Αυτό το επιτυγχάνεις μόνο εφόσον κλείσεις όλα τα “παράθυρα” της φοροαποφυγής», επεσήμανε σε στενούς της συνεργάτες, σύμφωνα με Το Βήμα. Πρόκειται για δήλωση με υψηλή αίσθηση της ειρωνίας καθώς προερχόταν από μια ειδικό της... φοροαποφυγής.

Μέχρι τον Ιούνιο του 2014, η κ. Σαββαΐδου ήταν ανώτατο στέλεχος στην PriceWaterhouseCooopers (PwC), μία από τις λεγόμενες Big Four, τις μεγάλες ελεγκτικές εταιρείες του κόσμου. Στην υπόθεση των LuxLeaks, η PwC είναι η πραγματική πρωταγωνίστρια: Η εταιρεία που έστησε για περισσότερες από 340 πολυθενικές ένα σοφιστικέ μηχανισμό φοροαποφυγής σε συνεργασία με τις αρχές του Λουξεμβούργου. Ανάμεσα τους και 9 εταιρείες που σχετίζονται με την Ελλάδα...

Είναι δυνατόν ο Tax Senior Manager της PwC να μη γνώριζε τι έκανε η PwC;

Όχι μόνον η προϋπηρεσία της κ. Σαββαΐδου στην PwC δεν αποτελεί μυστικό αλλά το ΥπΟικ στην ανακοίνωση επιλογής της είχε φροντίσει να τονίσει πως η νέα Γ.Γ. ήταν «Senior Manager στην εταιρία “PwC-Ελλάς”, επικεφαλής μιας ομάδας περίπου 100 δικηγόρων και φοροτεχνικών συμβούλων». Ήταν «επίσης, Knowledge Manager όλης της εταιρείας, που στελεχώνεται από περίπου 900 υπαλλήλους».

Σύμφωνα με το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, η κ. Σαββαΐδου, ως Tax Senior Manager της PwC είναι (ακόμα;) μέλος της Επιτροπής Φορολογίας του επιμελητηρίου, μιας επιτροπής της οποίας η αποστολή ρητώς «δεν παραβλέπει τις ευκαιρίες για σύννομη φορολογική ελάφρυνση». Τον ίδιο ακριβώς όρο («tax saving») χρησιμοποιεί το ICIJ στη σύνοψη των ευρημάτων του (key findings) για να περιγράψει τo σκοπό των συμφωνιών στο Λουξεμβούργο.
(Δύο μέρες πριν τη δημοσιοποίηση των LuxLeaks, οργανώθηκε το 6ο Tax Forum στη Θεσσαλονίκη με σπόνσορες ανάμεσα σε άλλους την PwC. Κεντρικοί ομιλητές ήταν δύο: η Κατερίνα Σαββαίδου, πρώην PwC / πλέον Γ.Γ. Εσόδων. Και ο Γιώργος Μαυραγάνης, πρώην KPMG / πλέον υφυπουργός Οικονομικών.)

Και όμως, παρόλο που η κ. Σαββαΐδου ήταν Tax Senior Manager στην PwC, η ελληνική κυβέρνηση την είχε διορίσει ήδη από τον Ιούλιο του 2013 (βλ. ΦΕΚ παραπλεύρως) σε επιτροπή του Υπουργείου Οικονομκών ενώ (όπως θα δούμε παρακάτω) ταυτόχρονα με τη θέση της στην PwC έκανε δηλώσεις σε διεθνή μέσα ως «σύμβουλος της κυβέρνησης».

Από το προσωπικό της LinkedIn προκύπτει ότι έμεινε στην PwC από τον Ιανουάριο του 2010 ως τον Ιούνιο του 2014, περίοδος που εν μέρει συμπίπτει με την περίοδο των LuxLeaks. Για παράδειγμα, δύο από τα tax rulings που επιτρέπουν, κατά το ICIJ, σε ελληνικές εταιρείες να κάνουν φοροαποφυγή στο Λουξεμβούργο (ένα ruling για το EFG Group του Ομίλου Λάτση, και ένα για τη Wind Hellas) έχουν ημερομηνία Φεβρουαρίου και Μαρτίου 2010 αντίστοιχα, αφού δηλαδή η κ. Σαββαΐδου έχει αναλάβει ως senior manager στην PwC.
Σε κάθε όμως περίπτωση, η κ. Σαββαΐδου ήταν ενεργός μάνατζερ στην PwC όταν όλα αυτά τα σχήματα φοροαποφυγής ήταν σε ισχύ: δηλαδή από το 2010 ως το 2014.
Και το ΦΕΚ στο οποίο αναφερθήκαμε πιο πάνω, με το οποίο διορίστηκε το 2013 στην επιτροπή του ΥπΟικ (ενώ συνέχισε να εργάζεται στην PwC) ανέφερε ρητά πως "ε) Κατά την έναρξη κάθε συνεδρίασης κάθε µέλος του Γνωµοδοτικού Συµβουλίου οφείλει να δηλώνει ενδεχόµενη σύγκρουση συµφερόντων."

Το ερώτημα που τίθεται είναι φυσικά το ακόλουθο: Είναι δυνατόν ένας «tax senior manager», ένας «knowledge manager», επικεφαλής του νομικού – φοροτεχνικού τμήματος της εταιρείας, να μην έχει γνώση του συστήματος φοροαποαφυγής που η εταιρεία του κατ’εξακολούθηση έστηνε για λογαριασμό σειράς επιχειρήσεων;
Θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς ότι αυτές οι εννιά επιχειρήσεις έχουν την έδρα τους στο Λουξεμβούργο, συνεπώς τα σχήματα φοροαποφυγής θα τα αναλάμβανε η PwC Λουξεμβούργου. Αυτό όμως δύσκολα θα μπορούσε να συμβεί χωρίς τη γνώση και τη συμμετοχή της ελληνικής PwC αφού στη μεγάλη τους πλειοψηφία τα tax rulings αφορούν τις προσπάθειες των εταιρειών να μην πληρώσουν φόρους στη χώρα μας για λεφτά που έβγαλαν στην Ελλάδα. Επιπροσθέτως, πολλές από τις φορολογικές συμφωνίες αφορούν επιχειρηματικές δραστηριότητες στην Ελλάδα. Πώς είναι δυνατόν η ελληνική PwC να μη γνώριζε;

Coca-Cola & EFG: Δύο κραυγαλέες περιπτώσεις ασυμβίβαστου για την PwC

Το έργο των accounting firms μπορεί σε γενικές γραμμές να διαιρεθεί σε δύο δραστηριότητες, αντιφατικές η μία προς την άλλη: αφενός να ελέγχουν τα βιβλία των πελατών τους (ως ελεγκτικές εταιρείες). Από την άλλη, όπως και οι ίδιες παραδέχονται, να βοηθούν τους πελάτες τους να πληρώνουν λιγότερους φόρους. Το αν αυτό εκτός από ανήθικο είναι και παράνομο είναι άλλη ιστορία. Οι ίδιες οι ελεγκτικές εταιρείες επιχειρηματολογούν ότι είναι νόμιμο, και όμως, σύμφωνα όμως με στατιστικές (πηγή: συνεδριάσεις Επιτροπής Δημόσιων Λογαριασμών, Βουλή των Κοινοτήτων, pdf), οι φορολογικές λύσεις που προσφέρουν, οσάκις προσβληθούν σε δικαστήριο, κρίνονται παράνομες σε ποσοστό από 50% ως 75%! Aν διαβάζετε αυτή τη γραμμή κάποιος έχει αντιγράψει το κείμενο χωρίς την άδειά μας

Ο στοιχειώδης κανόνας αποφυγής σύγκρουσης συμφερόντων είναι η εταιρεία λογιστών να μην μπλέκει την ελεγκτική δουλειά με την παροχή συμβουλών φοροαποφυγής. Μπορεί δηλαδή να κάνει το ένα (έλεγχο βιβλίων) ή το άλλο (παροχή συμβουλών) με έναν πελάτη αλλά όχι και τα δύο μαζί.
Μια απλή διασταύρωση όμως των εταιρειών που έλεγχε η PwC και των tax rulings του Λουξεμβούργου δείχνει ότι τελικά έκανε και τα δύο μαζί.
Έτσι η PwC για τις χρονιές 2009 και 2010, σύμφωνα με τα LuxLeaks, πετυχαίνει tax rulings στο Λουξεμβούργο για λογαριασμό του EFG Group (Όμιλος Λάτση) και της Coca-Cola SBC (Όμιλος Δαυίδ-Λεβέντη).

Ταυτόχρονα, σύμφωνα με τις Εκθέσεις Διαφάνειας για τις χρονιές 2009 και 2010, η PwC «ορίσθηκε ως νόμιμος ελεγκτής για τη διενέργεια υποχρεωτικών ελέγχων των ετησίων οικονομικών καταστάσεων» τόσο για την Coca-Cola SBC όσο και για την Eurobank, τη θυγατρική (εκείνη την εποχή) του EFG Group.

Για πολλά χρόνια, οι Big Four αντιστέκονταν στην ποινικοποίηση της σύγκρουσης συμφερόντων. Τελικά το σκάνδαλο της Enron οδήγησε το 2002 στο διάσημο νόμο Sarbanes–Oxley Act (ή SOX από τα αρχικά των δύο αμερικανών πολιτικών που τον νομοθέτησαν, του Ελληνοαμερικανού γερουσιαστή Paul Sarbanes και του βουλευτή Michael G. Oxley) με τον οποίο οριοθετήθηκαν οι περιπτώσεις σύγκρουσης συμφερόντων στις ΗΠΑ. Αλλά όχι στην Ευρώπη όπου μόνο μετά το 2011 πάρθηκαν ανάλογες πρωτοβουλίες από την Κομισιόν και τον Επίτροπο Μισέλ Μπαρνιέ. Το τελικό πλαίσιο θέτει για πρώτη φορά κανόνες μετά όμως από σημαντικές υποχωρήσεις σχετικά με το αρχικό σχέδιο Μπαρνιέ...

Πρόσβαση στα πιο μύχια μυστικά

Η τοποθέτηση της κ. Σαββαΐδου προκαλεί τέλος ένα δύσκολο ερώτημα - δύσκολο όχι μόνο να απαντηθεί αλλά ακόμα και να διατυπωθεί: Από την πιο σημαντική θέση διοίκησης του ελληνικού φοροεισπρακτικού μηχανισμού έχει πρόσβαση στα πιο μύχια κρατικά μυστικά. Πόσο συμβατή είναι αυτή η επιλογή με ένα πρόσωπο που μέχρι πρότινος εργαζόταν ως μάνατζερ για μια εταιρεία με ευθέως ανταγωνιστικά προς το ελληνικό δημόσιο συμφέροντα;
Αντί για τέτοιου είδους ερωτήσεις, τα ελληνικά ΜΜΕ παρείχαν κρίσιμες πληροφορίες σχετικά με την κ. Σαββαΐδου από ανώνυμες πηγές εντός του ΥπΟικ, όπως η ακόλουθη: «Τις περισσότερες φορές δεν έφευγε ούτε για φαγητό το μεσημέρι, αλλά έτρωγε την σαλάτα της με βιολογικά προϊόντα, που είναι αδυναμία της στο γραφείο, προσέχοντας πάντα να μην λερώσει τα απλωμένα χαρτιά».
Και όμως ένα απλό γκουγκλάρισμα για το ποιόν της PwC θα αρκούσε. Ας σταθούμε σε ένα μόνο περιστατικό. Βουλευτές του βρετανικού κοινοβουλίου ανακάλυψαν το 2013 πως η εταιρεία είχε στήσει ένα υπερεθνικό σύστημα με επτά (7) επίπεδα ώστε το πιο ακριβό συγκρότημα γραφείων στο Λονδίνο, αξίας 600 εκατ. λιρών (κοντά στο 1 δισ. ευρώ), να μην πληρώνει φόρους από ενοίκια.
Η ροή του χρήματος περνούσε από τους συνήθεις κόμβους, δηλαδή χώρες με ντοκτορά στη φορολογική διαφθορά. Όχι, κακώς πήγε το μυαλό σας στα PIGS, Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία. Εδώ μιλάμε για επιστημονική διαφθορά και όχι για τις αποδείξεις που δεν κόβει ο υδραυλικός ή ο ιδιοκτήτης ταβέρνας. Οι κόμβοι που η PwC χρησιμοποίησε στην προσπάθειά της να κρύψει το χρήμα δεν ήταν στη Μύκονο, τη Νάπολη ή τη Βαρκελώνη αλλά στο Λουξεμβούργο, το Ντελαγουέρ (δηλαδή ΗΠΑ), το Τζέρσεϊ (δηλ. Βρετανία)...

Δύο υπουργοί και ένας τροϊκανός: Το φαν κλαμπ της Γενικής Γραμματέως

Τέτοιες υποθέσεις, για  το τι πραγματικά κάνει η PwC και γενικότερα οι Big Four, υπάρχουν αμέτρητες. Δεν χρειαζόταν δηλαδή να περιμένει κανείς τα LuxLeaks. Και όμως, όταν ανακοινώθηκε η επιλογή της κ. Σαββαΐδου, αντί ενστάσεων, ακούστηκαν εγκώμια, εντός και εκτός Ελλάδας.
Τρεις ανώτατοι αξιωματούχοι ερίζουν για την πρόσληψη της. Όλοι τους, αν πιστέψουμε τα δημοσιεύματα εφημερίδων ήταν ενθουσιώδεις υποστηρικτές της:
Πρώτα απ'όλα αποτελούσε πρόταση του υπουργού Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη, σύμφωνα με το επίσημο ανακοινωθέν του υπουργείου.
Επιπροσθέτως, στο Βήμα διαβάζουμε πως «κομβικό ρόλο στην επιλογή έπαιξε ο υφυπουργός Οικονομικών Γιώργος Μαυραγάνης», ο οποίος «είχε θητεύσει με επιτυχία στην KPMG», δηλαδή μία από τις υπόλοιπες Big Four. Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα η μάχη κατά της φοροδιαφυγής είναι στα χέρια δύο πρώην στελεχών των εταιρειών με ειδικότητα τη... φοροαποφυγή.
Τέλος, η κ. Σαββαΐδου δεν θα 'χε πάρει την θέση, αν δεν την είχε εγκρίνει ο Γενικός Επιθεωρητής του Υπουργείου Οικονομικών της... Γαλλίας, ο κ. Λε Πετίτ, ο οποίος σύμφωνα με το Πρώτο Θέμα, συμμετείχε στην 5μελή επιτροπή επιλογής και «πέρασε από κόσκινο» τους υποψηφίους. (Ωραία εθνική κυριαρχία όπου τον Έλληνα γενικό γραμματέα Εσόδων εγκρίνει ένας... Γάλλος).

Το Bloomberg ψάχνει τη φοροδιαφυγή στα υπόγεια των μπαρ

Ήταν άνοιξη προς καλοκαίρι του 2014, η εποχή του success story, στο οποίο ατυχώς δεν προσέτρεξαν μόνον τα εγχώρια πρόθυμα ΜΜΕ αλλά και μερικά από τα εγκυρότερα μέσα διεθνώς. Το ελληνικό success story, η ανάκαμψη (rebound), η αναγέννηση (revival), σαν κάθε καλό δράμα με χάπι έντ, χρειαζόταν χαρακτήρες, ήρωες. Και τους βρήκε.
Κατά το πρακτορείο Bloomberg το νέο πρόσωπο της Ελλάδας είναι δύο γυναίκες, η Αικατερίνη Σαββαΐδου, νέα γενική γραμματέας Δημοσίων Εσόδων, και η Αναστασία Σακελλαρίου, πρόεδρος του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Μέσα στο καλοκαίρι το αμερικάνικο μέσο δημοσίευσε δύο διθυραμβικά προφίλ για τις δύο Ελληνίδες. (Και αν στην περίπτωση Σαββαΐδου, το πρακτορείο πέρασε στο ντούκου τη θητεία της στην PwC, στην περίπτωση της Σακελλαρίου θεώρησε τριτεύουσας σημασίας ότι η πρόεδρος του ΤΧΣ διώκεται για κακούργημα που σχετίζεται με την άσκηση των καθηκόντων της κατά την προηγούμενη θητεία της σε τράπεζα).
Το Bloomberg στο προφίλ της Σαββαΐδου επισημαίνει πως είναι «κομμένη και ραμμένη γι αυτή τη δουλειά». Δύο μήνες πριν, τον Απρίλιο του 2014 (πριν πάρει τη νέα της θέση), η Σαββαΐδου έχει κάνει δηλώσεις στο Bloomberg στο πλαίσιο ενός ρεπορτάζ με τίτλο (σε ελεύθερη μετάφραση) «Οι διώκτες της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα στρέφουν την προσοχή τους στα υπόγεια των νυχτερινών κλαμπ». Το ρεπορτάζ εστιάζει δηλαδή στο «κορυφαίο» ζήτημα: αν οι μπάρμαν στα ποτάδικα της νύχτας κόβουν απόδειξη στους πελάτες τους και στη μάχη του ΥπΟικ να τους πιάσει στα πράσα.
Παρότι η Σαββαΐδου ήταν ακόμα ενεργός senior manager στην PwC, στο ρεπορτάζ έκανε δηλώσεις με το το καπέλο του «κυβερνητικού συμβούλου». (Δείτε παραπάνω, το ΦΕΚ του διορισμού της).
Ο κ. Πετίτ και το Bloomberg, απρόσμενοι φαν της κ. Σαββαΐδου. Οι ίδιοι δηλαδή παράγοντες (διεθνή ΜΜΕ και εκπρόσωποι των δανειστών) που επί χρόνια πυροβολούσαν τους Έλληνες για το ότι δεν πληρώνουν φόρους, τώρα έδωσαν το χρίσμα του σε ένα ανώτατο στέλεχος πολυεθνικής που τα πηγαίνει περίφημα σε αυτό ακριβώς το σπορ.

Η διαπλοκή ελληνικού δημοσίου - PwC

Γνωρίζουμε τον αντίλογο που εκφράζεται από όσους υποστήριξαν την επιλογή Σαββαΐδου: Είναι σα να προσλάβεις ένα χάκερ. Η παρομοίωση θα ευσταθούσε μόνον αν αυτός που προσέλαβε τον χάκερ (το ΥπΟικ) αλλά και ο ίδιος ο χάκερ (Σαββαΐδου), αναγνώριζαν ότι ο προηγούμενος εργοδότης του χάκερ ήταν εγκληματικό στοιχείο. Δεν βλέπουμε καμιά τέτοια διάθεση... Τουναντίον, το ελληνικό κράτος σπεύδει σε κάθε ευκαιρία να διαπλακεί με τις ελεγκτικές εταιρείες, και με την PwC ιδιαιτέρως, σε σημείο που στην ουσία «ιδιωτικοποιεί» κομμάτια της δικής του αρμοδιότητας.
§  Το 2009, πριν καν την αρχή της κρίσης, διαβάζουμε πως το Υπουργείο Οικονομικών, θα ανέθετε στην PwC το κυνήγι των μικροοφειλετών, την ίδια ακριβώς εποχή που η εταιρεία υπέρβαλλε στις αρχές του Λουξεμβούργου πατέντες για τη φοροελάφρυνση των μεγαλο-πελατών της.
§  Το 2010, της ανατέθηκε (από κοινού με την KPMG) ο έλεγχος δαπανών του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους - μία ακόμα περίπτωση πρόσβασης σε νευραλγικό τομέα του δημοσίου.
§  Το 2011 ήταν σύμβουλος αποκρατικοποιήσεων για τις ΟΣΕ / ΤΡΕΝΟΣΕ.
§  Και πολύ πρόσφατα, τον Οκτώβριο του 2014, ο κ. Χαρδούβελης ανέθεσε στην PwC μελέτη για τον τρόπο εφαρμογής του αναβαλλόμενου φόρου των τραπεζών. Το έκανε σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των εφημερίδων, «παρακάμπτοντας πλήρως τις υπηρεσίες του υπουργείου» του. Ανέθεσε δηλαδή την επίλυση ενός ζητήματος δημοσίου συμφέροντος σε μια ιδιωτική εταιρεία η οποία εκ της φύσεως της διαπλέκεται με τις ελληνικές τράπεζες... Και αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, σύμφωνα τουλάχιστον με όσα έχουν υποστηρίξει τόσο ο Γιάννης Βαρουφάκης εδώ όσο και η Wall Street Journal εδώ, οι τράπεζες έμειναν ενθουσιασμένες από τη λύση...
Και αυτά αφορούν μόνο τη διαπλοκή της PwC με το ελληνικό δημόσιο. Το μεγάλο θέμα όμως είναι η διαπλοκή της εταιρείας με το ευρύτερο σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα. Αλλά γι αυτό θα μιλήσουμε αναλυτικότερα τις επόμενες μέρες...

Αντί επιλόγου: Ένα ερώτημα για τους Χαρδούβελη και Σαββαΐδου

Ο Γκίκας Χαρδούβελης πήγε στο υπουργείο Οικονομικών από τη Eurobank, όπου θήτευσε ως πολυετής και πολύτιμος συνεργάτης του Ομίλου Λάτση. (Για το σοβαρό πρόβλημα σύγκρουσης συμφερόντων μεταξύ των δύο ιδιοτήτων, διαβάστε εδώ την ανάλυση του Γιάννη Βαρουφάκη). Ταυτόχρονα, στο δημόσιο μεταγράφηκε η κ. Σαββαΐδου με τον τρόπο που είδαμε, και με τη θερμή, όπως προείπαμε, σύσταση του κ. Χαρδούβελη.
Τώρα αποκαλύπτεται πως η πρώην εταιρεία της κ. Σαββαΐδου (πιθανώς με τη συμμετοχή της), εκπόνησε ένα σχήμα φοροαποφυγής με ωφελημένο τον πρώην εργοδότη του κ. Χαρδούβελη. Η επιχείρηση είχε πολλούς κερδισμένους και ένα μόνο θύμα, το ελληνικό δημόσιο, στο οποίο υπηρετούν πλέον οι κ.κ. Χαρδούβελης και Σαββαΐδου. Ερώτηση αφελής: Δεν υπάρχει ηθικό και πολιτικό θέμα και για τους δύο;

Πηγή: ThePressProject | Νικόλας Λεοντόπουλος
 Koutipandoras.gr

Άνεμος Αντίστασης: Κατερίνα Ακριβοπούλου: Κοίτα ποιος μιλάει !

Άνεμος Αντίστασης: Κατερίνα Ακριβοπούλου: Κοίτα ποιος μιλάει !: Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου στο altsantiri Ε όχι κι έτσι ! Όχι και κήνσορες οι εκπρόσωποι του πιο διεφθαρμένου συστήματος πο...

Ευτυχώς που μένουμε ευρώ: Σε απόλυτη φτώχεια 4 στους 10 Έλληνες (μέχρι τώρα), τα Μνημόνια "πιάνουν τους στόχους τους"

Μια απορυθμισμένη αγορά εργασίας και μια κοινωνία που φτωχοποιείται υπό το βάρος των πολιτικών λιτότητας περιγράφουν οι επιστημονικοί συνεργάτες της ΓΣΕΕ στη μελέτη τους που διαβιβάστηκε στον πρωθυπουργό, τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και τους αρχηγούς των κομμάτων.

Βάσει της μελέτης, ο φτωχός πληθυσμός στην Ελλάδα υπερδιπλασιάστηκε τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα 4 στους 10 κατοίκους της χώρας να έχουν διαθέσιμο εισόδημα μικρότερο του αντίστοιχου ορίου φτώχειας του 2009, όπως αναφέρει το Έθνος.

Το ποσοστό απόλυτης φτώχειας των μισθωτών πλήρους απασχόλησης το 2009 ανερχόταν στο 7,6%, ενώ το 2012 στο 19,7%.

Για τους αυτοαπασχολούμενους πλήρους απασχόλησης το ίδιο ποσοστό υπολογιζόταν το 2009 στο 23,5%, ενώ το 2012 είχε αυξηθεί στο 37,4%.

Οι κλαδικές/εθνικές ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις εργασίας μειώθηκαν από 65 το 2010 σε 14 το 2014, ενώ οι νέες επιχειρησιακές συμβάσεις έφεραν μειώσεις στις αποδοχές 10%-40%.

Παράλληλα ο αριθμός των ανέργων τετραπλασιάστηκε, καθώς αυξήθηκε από 364.000 το τρίτο τρίμηνο του 2008 σε 1,342 εκατομμύρια το πρώτο τρίμηνο του 2014.

anemosantistasis

Ζούμε στη χώρα όπου ποινικό αδίκημα δεν είναι τα θαλασσοδάνεια της "Καθημερινής" αλλά ο ναρκισσισμός ενός άξιου ανθρώπου

Είναι απάνθρωπο, είναι κτηνώδες, είναι αηδιαστικό. Εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια με τις ανερμάτιστες μεροληπτικές υπέρ τής άρχουσας τάξης πολιτικές τους και οι οποίοι στη συνέχεια μετέτρεψαν την τραγωδία σε οικονομική γενοκτονία έχουν το απύθμενο θράσος να χρησιμοποιούν αχυρανθρώπους για να γελοιοποιούν, να συκοφαντούν και να μηνύουν τον Γιάνη Βαρουφάκη για εσχάτη προδοσία επειδή, κατ' εντολή Μαξίμου, έπραξε το αυτονόητο: κατάρτισε ένα Σχέδιο Β' στην περίπτωση που αποτύγχανε η διαπραγμάτευση. Οταν οι ξένοι έχουν "Plan Β" είναι δείγμα προνοητικότητας, αλλά όταν επιχειρεί να το σχεδιάσει η ελληνική κυβέρνηση αποτελεί ποινικό αδίκημα για τους απανταχού γερμανοτσολιάδες. Η "Καθημερινή", για παράδειγμα, κι όλα τα υπόλοιπα μίντια του Ομίλου Αλαφούζου καταγγέλλουν καθημερινώς τους έλληνες γιατί έζησαν πάνω από τις δυνατότητές τους. Δεν λένε, ωστόσο, κουβέντα για το ότι και στα χρόνια τής κρίσης έλαβαν τα ίδια τραπεζικά θαλασσοδάνεια μερικών δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ τα οποία βεβαίως δεν θα είχαν δοθεί ποτέ αν επρόκειτο για μια πραγματικά καινοτόμα "startup" επιχείρηση...

Βλέπετε, μια νεοφυής εταιρεία που είναι σε θέση να προσφέρει υγιείς θέσεις εργασίας και να οδηγήσει στην ανάπτυξη δεν μπορεί να εκβιάσει, να απειλήσει, να προπαγανδίσει, να χυδαιολογήσει, να ψευδολογήσει μέσα από γραπτά, ραδιοφωνικά ή τηλεοπτικά εμέσματα ώστε να υπάρχει λόγος για το σύστημα της διαπλοκής να τη χρηματοδοτήσει. Κι έτσι έρχεται σήμερα η νεοφιλελεύθερη φυλλάδα να παραδίδει μαθήματα ηθικής κι ελεύθερης οικονομίας και να επιτίθεται στον υπουργό Οικονομικών γιατί χρειάζεται να χακάρει για να έχει πρόσβαση στα ΑΦΜ που εκδίδει το υπουργείο... Οικονομικών!Την ίδια ώρα, οι κήνσορες της κάθαρσης αφήνουν στο απυρόβλητο τη γενική γραμματέα δημοσίων εσόδων, η οποία ως μεγαλοστέλεχος της PwC βοήθησε στο στήσιμο του συστήματος φοροδιαφυγής στο Λουξεμβούργο ("Lux Leaks"). Οι σαμαροβενιζέλοι, δηλαδή, έβαλαν το λύκο να φυλά τα πρόβατα, αλλά εμείς κυνηγούμε αυτόν που ήθελε να προστατέψει το μαντρί...

Αυτοί που επί 40 χρόνια χάιδευαν μια ελίτ που νομιμοποίησε την άδικη κατανομή τού πλούτου, την αναξιοκρατία, το νεποτισμό, την κομματοκρατία, το ρουσφέτι, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, τη διαπλοκή, τα σκάνδαλα και τη διαφθορά, αυτοί που εξύμνησαν τους καραμανλήδες, τους παπανδρέου, τους μητσοτάκηδες και τους σημίτηδες έρχονται σήμερα σαν άλλες σαλώμες κι απαιτούν το κεφάλι επί πίνακι ενός ανθρώπου που έγινε πολιτικός μόλις πριν έξι μήνες, ενός φτασμένου επιστήμονα που οι συνάδελφοί του τον ακούνε με δέος αλλά ο οποίος στην Ελλάδα θεωρείται από ορισμένους σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι. Δεν μου κάνει εντύπωση αφού ζούμε σε μια χώρα που κάποτε έδωσε στον Σωκράτη να πιει το κώνειο, που έστελνε αξιωματούχους στη Στοκχόλμη για να μην πάρει ο Νίκος Καζαντζάκης το Νόμπελ Λογοτεχνίας, που φυλάκισε τον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος κλείνει σήμερα τα 90, και που τώρα εξορίζει τα καλύτερα μυαλά της για να μην χάσει ούτε ευρώ το κατεστημένο. Δεν παραξενεύομαι, επομένως, που τιμητές τού πρώην υπουργού είναι τύποι όπως ο τηλεπωλητής βιβλίων τής κακιάς ώρας Αδ. Γεωργιάδης. Ηταν, είναι και θα είναι ίδιον των μέτριων να λασπολογούν τους άξιους...

Εχουν αναγάγει τον όποιο ναρκισσισμό τού Βαρουφάκη σε αδίκημα πολύ βαρύτερο της φούσκας τού χρηματιστηρίου ή των μιζών για τα εξοπλιστικά και για τη Siemens. Τον χαρακτηρίζουν ψυχοπαθή ακόμα και σύντροφοί του γιατί έτσι πιστεύουν ότι προστατεύουν τον Αλέξη Τσίπρα. Ας γνωρίζουν, ωστόσο, όλοι αυτοί πως αν στείλουν τον Γιάνη στο Ειδικό Δικαστήριο απέξω θα είναι πέντε εκατομμύρια έλληνες που θα τον χειροκροτούν. Αμφιβάλλω αν θα είναι πάνω από μερικές εκατοντάδες εκείνοι που θα συμπαρασταθούν στον αρχιερέα τής διαπλοκής, για παράδειγμα, ή στον τουρίστα τής Ραφήνας ή στο ρεζίλη των Παπανδρέου αν κι όταν με το καλό αποφανθεί η Δικαιοσύνη για τα αμαρτήματά τους.  Κι αυτό γιατί το λαϊκό ένστικτο ξέρει να διακρίνει αυτούς που προσπαθούν για το καλό των πολλών κι ας αποτυγχάνουν από εκείνους που σκύβουν μια ζωή το κεφάλι για να μην χάνουν τα προνόμια που τους παραχωρεί η ολιγαρχία. Συμβουλεύω, επομένως, τους διάφορους κανίβαλους να είναι περισσότερο προσεκτικοί για τα δικά τους συμφέροντα γιατί η βρόμικη επίθεσή τους στον Βαρουφάκη είναι πιθανότερο να τον μετατρέψει στον επόμενο πρωθυπουργό παρά σε πολιτικό πτώμα...  
 tripioevro

Φίσερ: Ο Σόιμπλε χρησιμοποιεί το ευρώ ως οικονομικό «αναμορφωτήριο»

Ιδιαίτερα σκληρή γλώσσα κατά του διδύμου Μέρκελ-Σόιμπλε χρησιμοποιεί ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και αντικαγκελάριος της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ σε άρθρο του στο Project Syndicate, κατηγορώντας τους ανοιχτά ότι επέβαλαν εκβιαστικά στη Ελλάδα ένα οικονομικό πρόγραμμα διάσωσης το οποίο την μετατρέπει σε ευρωπαϊκό προτεκτοράτο χωρίς καμία ελπίδα ανάκαμψης της οικονομίας της.

Κατηγορεί δε ευθέως τον Σόιμπλε ότι θέλει να χρησιμοποιήσει το κοινό νόμισμα ως μέσο οικονομικής «αναμόρφωσης» της νότιας Ευρώπης, προειδοποιώντας τον ωστόσο ότι το σχέδιο του θα αποδειχθεί επικίνδυνη πλάνη.

Σύμφωνα με τον Φίσερ, η Γερμανία έχει έρθει σε ρήξη με όλη την μέχρι σήμερα μεταπολεμική πολιτική της στην Ευρώπη καθώς είναι φανερό ότι με την συμφωνία που επέβαλε στην Ελλάδα, επιδιώκει να μετατρέψει την ευρωζώνη από ένα κοινό ευρωπαϊκό σχέδιο σε σφαίρα επιρροής της.

Ολόκληρο το άρθρο του Γιόσκα Φίσερ:

Η επιστροφή της άσχημης Γερμανίας

Στη διάρκεια της μεγάλης νύχτας των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα στις 12-13 Ιουλίου, κάτι θεμελιώδες σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ράγισε. Από τότε, οι Ευρωπαίοι ζουν σ' ένα διαφορετικό είδος Ευρωπαϊκή Ένωσης.

Αυτό που άλλαξε εκείνη την νύχτα, ήταν η ίδια η Γερμανία έτσι όπως την γνώριζαν οι Ευρωπαίοι από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου κι έπειτα. Στην επιφάνεια βρίσκονταν οι διαπραγματεύσεις για την αποτροπή μιας εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη (ή Grexit) και την αποφυγή των ολέθριων συνεπειών που θα ακολουθούσαν τόσο για την Ελλάδα όσο και για την νομισματική ένωση. Σ' ένα βαθύτερο επίπεδο ωστόσο, αυτό που βρίσκονταν επί τάπητος ήταν ο ρόλος που διαδραματίζει στην Ευρώπη η πιο πολυπληθής και η πλέον οικονομικά ισχυρή χώρα της.

Η αναγέννηση της Γερμανίας μετά τον Β'ΠΠ και η αποκατάσταση της παγκόσμιας εμπιστοσύνης προς αυτήν (με αποκορύφωμα την συναίνεση για την γερμανική ενοποίηση τέσσερις δεκαετίες αργότερα) οικοδομήθηκε πάνω σε ανθεκτικούς πυλώνες εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Στο εσωτερικό, μια σταθερή δημοκρατία εδραιωμένη στο κράτος δικαίου, αναδύθηκε γρήγορα. Η οικονομική επιτυχία του κράτους πρόνοιας της Γερμανίας λειτούργησε ως μοντέλο για την Ευρώπη. Και η προθυμία των Γερμανών να αντιμετωπίσουν τα ναζιστικά εγκλήματα δίχως επιφύλαξη, οδήγησε σε μια βαθιά ριζωμένη δυσπιστία τους απέναντι σε κάθε τι μιλιταριστικό.

"Ευρω-ρομαντικοί"...

Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, η Γερμανία οικοδόμησε την εμπιστοσύνη της με την αποδοχή της Δυτικής ολοκλήρωσης και του εξευρωπαϊσμού (Europeanization). Η χώρα-δύναμη στο κέντρο της Ευρώπης δεν θα έπρεπε ποτέ ξανά να καταστεί απειλή για την ήπειρο ή το εαυτό της. Έτσι, ο στόχος των Δυτικών Συμμάχων μετά το 1945-σε αντίθεση με τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο-δεν ήταν να απομονώσουν την Γερμανία και να την αποδυναμώσουν οικονομικά, αλλά να την προστατεύσουν στρατιωτικά και να την ενσωματώσουν πολιτικά με ακλόνητο τρόπο στη Δύση. Πράγματι, η συμφιλίωση της Γερμανίας με τον κορυφαίο εχθρό της, τη Γαλλία, παραμένει το θεμέλιο της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, βοηθώντας στην ενσωμάτωση της Γερμανίας στην κοινή Ευρωπαϊκή αγορά, με το βλέμμα στραμμένο στην
δυνητική πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης.

Αλλά στην σημερινή Γερμανία, αυτές οι ιδέες θεωρούνται αθεράπευτα "Ευρω-ρομαντικές", ο χρόνος τους έχει παρέλθει. Αυτό που ανησυχεί την Ευρώπη, είναι το ότι από τώρα και στο εξής, η Γερμανία θα ακολουθεί πρωτίστως τα εθνικά της συμφέροντα, όπως κι όλοι οι άλλοι.

Αυτό το σκεπτικό όμως βασίζεται σε μια εσφαλμένη παραδοχή. Το μονοπάτι που η Γερμανία θα βαδίσει στον 21ο αιώνα-προς μια "Ευρωπαϊκή Γερμανία" ή μια "Γερμανική Ευρώπη"- αποτελούσε το θεμελιώδες, ιστορικό ερώτημα που παρέμενε στην καρδιά της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής επί δύο αιώνες. Και απαντήθηκε στη διάρκεια της μεγάλης νύχτας στις Βρυξέλλες, με την Γερμανική Ευρώπη να επικρατεί έναντι της Ευρωπαϊκής Γερμανίας.

Η μοιραία απόφαση

Ήταν μια μοιραία απόφαση τόσο για την Γερμανία όσο και για την Ευρώπη. Αναρωτιέται κανείς αν η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήξεραν τι ακριβώς έκαναν. Για να απορρίψουν τις σφοδρές επικρίσεις κατά της Γερμανίας και των κορυφαίων παικτών της οι οποίες ξέσπασαν μετά το τελεσίγραφο προς την Ελλάδα, απλά φόρεσαν ροζ γυαλιά, όπως έκαναν και οι περισσότεροι Γερμανοί. Βέβαια, υπήρξε και όλη αυτή η παράλογη προπαγάνδα για το Τέταρτο Ράιχ και οι ανόητες αναφορές στον Φύρερ. Όμως, στον πυρήνα της, η κριτική αυτή αρθρώνει μια οξυδερκή συνειδητοποίηση της ρήξης της Γερμανίας με όλη την μεταπολεμική ευρωπαϊκή πολιτική της.

Για πρώτη φορά η Γερμανία δεν ήθελε περισσότερη Ευρώπη, ήθελε λιγότερη. Η στάση της Γερμανίας τη νύχτα της 12ης προς 13η Ιουλίου διατράνωνε την επιθυμία της να μετατρέψει την ευρωζώνη από ένα ευρωπαϊκό σχέδιο σε ένα είδος σφαίρας επιρροής. Η Μέρκελ υποχρεώθηκε να διαλέξει ανάμεσα στον Σόιμπλε και την Γαλλία (και την Ιταλία). Το θέμα ήταν θεμελιώδες: ο υπουργός των Οικονομικών της ήθελε να εξαναγκάσει ένα μέλος της ευρωζώνης να την εγκαταλείψει "οικιωθελώς" ασκώντας αφόρητη πίεση. Η Ελλάδα θα έπρεπε είτε να φύγει (με πλήρη επίγνωση των καταστροφικών συνεπειών αυτής της πράξης για την ίδια και την Ευρώπη) ή να αποδεχθεί ένα πρόγραμμα που την καθιστά ουσιαστικά ευρωπαϊκό προτεκτοράτο χωρίς καμία ελπίδα ανάκαμψης της οικονομίας της. Η Ελλάδα υπόκειται τώρα σε μια θεραπεία περαιτέρω λιτότητας η οποία ούτε στο παρελθόν είχε αποδώσει, και η οποία είχε συνταγογραφηθεί αποκλειστικά για να ανταποκριθεί στις εσωτερικές πολιτικές ανάγκες της Γερμανίας.

Αλλά η κατά μέτωπο σύγκρουσή της με την Γαλλία και την Ιταλία, την δεύτερη και τρίτη αντίστοιχα μεγαλύτερες οικονομίες της ευρωζώνης, δεν έχει τελειώσει, διότι, για τον Σόιμπλε, το Grexit παραμένει μια επιλογή. Ισχυριζόμενος ότι η ελάφρυνση χρέους είναι "νομικά" δυνατή μόνον εκτός της ευρωζώνης, θέλει να μετατρέψει την υπόθεση σε μοχλό για να πετύχει ένα "εθελοντικό" Grexit.

Στο "αναμορφωτήριο" του ευρώ

Η στάση του Σόιμπλε κατέστησε ιδιαίτερα εμφανή με μια έντονα ανάγλυφη εικόνα, το θεμελιώδες ζήτημα της σχέσης ανάμεσα στον βορά και τον νότο της Ευρώπης, η προσέγγισή του απειλεί να δοκιμάσει την αντοχή της ευρωζώνης σε σημείο θραύσης. Η πεποίθηση ότι το ευρώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την επίτευξη της οικονομικής "αναμόρφωσης" της νότιας Ευρώπης θα αποδειχθεί μια επικίνδυνη πλάνη-και όχι μόνον σ' ότι αφορά την Ελλάδα. Όπως γνωρίζουν πολύ καλά οι Γάλλοι και οι Ιταλοί, μια τέτοια άποψη θέτει σε κίνδυνο ολόκληρο το ευρωπαϊκό σχέδιο το οποίο έχει χτιστεί πάνω στην διαφορετικότητα και την αλληλεγγύη.

Η Γερμανία ήταν ο μεγάλος νικητής της ευρωπαϊκής ενοποίησης, τόσο από οικονομική όσο και από πολιτική άποψη. Απλά συγκρίνετε την ιστορία της Γερμανίας στο πρώτο και το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα. Η ενοποίηση της Γερμανίας κατά τον 19ο αιώνα από τον Βίσμαρκ συνετελέσθη στο αποκορύφωμα του Ευρωπαϊκού εθνικισμού. Κατά τον γερμανικό τρόπο σκέψης, η ισχύς συνδέθηκε με μια περίπλοκη σχέση με τον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό. Ως εκ τούτου, σε αντίθεση με την Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία ή τις Ηνωμένες Πολιτείες οι οποίες νομιμοποιούν την εξωτερική πολιτική τους με όρους "εκπολιτιστικής αποστολής", η Γερμανία αντιλαμβάνεται στην δύναμή της σε όρους ωμής στρατιωτικής ισχύος.

Η ίδρυση του δεύτερου, ενοποιημένου γερμανικού έθνους-κράτους το 1989 βασίστηκε στον αμετάκλητο Δυτικό προσανατολισμό και τον Εξευρωπαϊσμό (Europeanization) της Γερμανίας. Και ο εξευρωπαϊσμός της πολιτικής της Γερμανίας συμπλήρωσε -και εξακολουθεί να συμπληρώνει- το χάσμα πολιτισμού που είναι εμποτισμένο στην γερμανική κρατική υπόσταση. Το να επιτρέψουμε να διαβρώσουν αυτόν τον πυλώνα- ή ακόμα χειρότερα, να τον γκρεμίσουν- είναι μια τρέλα του ύψιστου βαθμού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, στην Ευρώπη που προέκυψε το πρωί της 13ης Ιουλίου, τόσο η Γερμανία όσο και η Ευρώπη κινδυνεύουν να χάσουν.

* Ο Γιόσκα Φίσερ ήταν υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας και αντικαγκελάριος την περίοδο 1998-2005. Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο Project Syndicate.

Mετάφραση-επιμέλεια: Νίκος Κυριακίδης
Πηγή: Αυγή

dithen2010

To τέλος της Ευρώπης

Του Σεντρίκ Ντυράν μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης

 Όπως λέει η Άντα Κολάου, η νεοεκλεγείσα δήμαρχος της Βαρκελώνης και επικεφαλής ενός συνασπισμού εμπνευσμένου από τα κινήματα των Αγανακτισμένων: «Κανείς δεν θα βγει αμετάβλητος από αυτή την κρίση. Αυτό που μας περιμένει είναι μια νέα φεουδαρχία, με απότομη αύξηση των ανισοτήτων, μια άνευ προηγουμένου συγκέντρωση του πλούτου, νέες μορφές ανασφάλειας για την πλειοψηφία των πολιτών. Ή, μια δημοκρατική επανάσταση, όπου χιλιάδες άνθρωποι δεσμεύονται να αλλάξουν το φινάλε της ταινίας».

Είναι πολύ πιθανό να πλησιάζουμε σε αυτή την ιστορική καμπή. Η σαρωτική νίκη του Όχι στο ελληνικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου έδειξε ότι οι λαϊκές τάξεις θέλουν να σταματήσουν δεκαετίες νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η επανάληψη αυτού που ο Αύγουστος Μπλανκί ονόμασε «κεφάλαιο των διαχωρισμών» λαμβάνει χώρα μια εποχή τεκτονικών μετατοπίσεων, τραντάζοντας μια ήπειρο που έχει πέσει σε ένα φαύλο κύκλο μνησικακίας και αγανάκτησης, οι οποίες έχουν να παρατηρηθούν από τα μέσα του περασμένου αιώνα.

Έτσι, oι συζητήσεις με την Ελλάδα είναι μια επίσημη διαδικασία που σκοπό έχει να νικήσει πολιτικά τις αριστερές δυνάμεις στην Ελλάδα, θάβοντας οποιεσδήποτε προοπτικές ουσιαστικής πολιτικής αλλαγής σε ολόκληρη την ήπειρο. Αυτή είναι η μόνη εξήγηση για την ακαμψία των πιστωτών, παρά το γεγονός ότι ο Τσίπρας παραβίασε όλες τις κόκκινες γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ στα ζητήματα της μεταρρύθμισης των συντάξεων, της φορολογικής πολιτικής, των ιδιωτικοποιήσεων και την απελευθέρωση της αγοράς. Αυτή η τιμωρητική στάση έγινε ξεκάθαρη τα τέλη Ιουνίου, όταν η ΕΚΤ υποκίνησε ενεργά ένα bunk run, προειδοποιώντας για «ανεξέλεγκτη κρίση» και έβαλε απότομα πλαφόν στα δάνεια έκτακτης ανάγκης της στον τραπεζικό τομέα, πυροδοτώντας το κλείσιμο των τραπεζών και τον έλεγχο κεφαλαίων.

Ωστόσο, η ακαμψία έναντι της ελληνικής κυβέρνησης δεν προκαλείται μόνο από μια ξεδιάντροπη νεοφιλελεύθερη πολιτική βούληση. Αποκαλύπτει ένα πολύ βαθύτερο πρόβλημα της Ευρώπης, που είναι η μη δυνατότητα ελιγμών αυτού του πολιτικού σκάφους.

Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η έλλειψη ικανότητας ελιγμών της Ε.Ε. είναι το παράδοξο αποτέλεσμα της σαρωτικής νίκης του παγκόσμιου κεφαλαίου κατά τη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών. Οι νίκες αυτές οδήγησαν τα όργανα της Ε.Ε. να επικεντρωθούν κυρίως στα συμφέροντα του κεφαλαίου –τον ανταγωνισμό, το εμπόριο και το χρήμα–, ενώ τα εργασιακά και κοινωνικά προβλήματα στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή υποτιμήθηκαν.

Κατά συνέπεια, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα μπορεί να είναι ισχυρό στην προώθηση των συμφερόντων του χρηματοοικονομικού μπλοκ εξουσίας, αλλά του λείπει η συναινετική πλευρά της ηγεμονίας, η οποία είναι απαραίτητη για να κρατήσει ποικιλόμορφες κοινωνίες και κοινωνικά στρώματα ενωμένα σε ταραγμένους καιρούς.

Ευρώπη: ένα από τα πιο πολύπλοκα πολιτικά τοπία

Η Ευρώπη είναι ένα από τα πιο πολύπλοκα πολιτικά τοπία στον κόσμο, και το ιδιοσυγκρασιακό μίγμα ισχυρών και αντιφατικών φιλελεύθερων, φασιστικών και κομμουνιστικών πολιτικών κληρονομιών και παραδόσεων, τα διαφορετικά επίπεδα διακυβέρνησης και δημοκρατικής νομιμότητας, τα ζωντανά κοινωνικά κινήματα και οι αντιφατικοί γεωπολιτικοί δεσμοί, δημιουργούν ένα καζάνι που βράζει, για άλλη μια φορά.

Στο πλαίσιο αυτό, ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί στη συνέχεια, η πολιτική αναταραχή στην Ελλάδα είναι ήδη ένα ορόσημο στην ιστορία της ηπείρου. Η χώρα που στις αρχές της δεκαετίας του 1980 λειτούργησε ως παράδειγμα της ικανότητας της Ευρώπης να παρέχει μια στέρεη βάση φιλελεύθερης προοδευτικής δημοκρατίας και κοινωνικοοικονομικής σταθερότητας σε μια χώρα που έβγαινε από δικτατορία, έχει πλέον γίνει το σύμβολο της αποτυχίας και της διαίρεσης.

Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ξεφύγει από το νεοφιλελεύθερο κλουβί είχε ως αποτέλεσμα σαμποτάζ και μύδρους από τις άλλες κυβερνήσεις και τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, αφήνοντας τον χωρίς καμία εναλλακτική λύση, εκτός από συνθηκολόγηση ή ρήξη, χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα όσον αφορά την ελκυστικότητα της Ε.Ε..

Οι φυγόκεντρες δυνάμεις αυξάνονται επίσης ως αποτέλεσμα της εξασθένισης της αίγλης των Βρυξελλών. Η Βρετανία απαιτεί μια σημαντική αντιστροφή της διαδικασίας ολοκλήρωσης απειλώντας να αποχωρήσει, ενισχύοντας τους δεσμούς της με τις ΗΠΑ. Στα ανατολικά σύνορα, η οριστική απογοήτευση για την μη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αφήνει ένα ανοιχτό πεδίο για εθνικιστικές δυνάμεις (αν και με αντιφατικά συναισθήματα για τον πρωτόγνωρο δυναμισμό της Ρωσίας). Ακόμη και μέσα στον ιστορικό πυρήνα της Ένωσης, υπάρχει ένα αυξανόμενο αίσθημα απελπισίας.

Αυτό επιτρέπει την άνοδο ακροδεξιών κομμάτων όπως το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, αλλά και ρατσιστικό λόγο σε κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης – παράδειγμα το πρόσφατο κάλεσμα του δημοσιογράφου Berthold Seewald από τη μεγάλη γερμανική συντηρητική εφημερίδα, Die Welt, για ακύρωση της ιδιότητας του ευρωπαϊκού μέλους για την Ελλάδα. Υπενθυμίζοντας το πλαίσιο του πόλεμου της ελληνικής ανεξαρτησίας το 1821, έγραψε ότι την εποχή εκείνη «η ιδέα ότι οι σύγχρονοι Έλληνες είναι απόγονοι του Περικλή και του Σωκράτη, και όχι ένα μίγμα Σλάβων, Βυζαντινών και των Αλβανών, αναδύθηκε ως κοινή πεποίθηση στην Ευρώπη. … Αυτός είναι ο λόγος που έγινε δεκτό το ρεσάλτο των ελλήνων στο ευρωπαϊκό πλοίο το 1980. Μπορεί κανείς να θαυμάσει τις συνέπειες αυτές κάθε μέρα».

Εν τω μεταξύ, τα σημάδια της απογοήτευσης στην πλειοψηφία των ηγετών είναι έντονα. Απορροφημένη σε πολύπλοκους υπολογισμούς και στερούμενη οποιασδήποτε πολιτικής έμπνευσης, η Ευρώπη δεν εμπνέει τίποτα άλλο παρά μόνο πικρία και αγανάκτηση.

Η έλλειψη αλληλεγγύης

Η έλλειψη αλληλεγγύης βγήκε στην επιφάνεια για άλλη μια φορά, όταν οι αρχηγοί των κυβερνήσεων συζήτησαν την κρίση του μεταναστευτικού. Ενώ χιλιάδες μετανάστες πεθαίνουν στη Μεσόγειο, η αντίδραση των Ευρωπαίων ηγετών έχει αποκαλυπτικά επικεντρωθεί σε στρατιωτικές επιθέσεις, και στη συζήτηση για κατανομή των αιτούντων άσυλο μεταξύ των χωρών, κυριαρχεί ο εγωισμός, κάνοντας τον Ματέο Ρέντσι –τον ξεθωριασμένο ιταλό σταρ της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς– να πει: «Αν αυτή είναι η ιδέα σας για την Ευρώπη, μπορείτε να την κρατήσετε».

Πρόσφατες δημοσκοπήσεις στην Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο επιβεβαιώνουν ότι η απογοήτευση με την Ευρώπη μεταφράζεται σε μείωση ψήφων για το «ακραίο κέντρο» στο εθνικό πολιτικό πεδίο. Ανεξαρτήτως της ύπαρξης ή όχι ιδεολογικών συγκλίσεων οι οποίες μεταφράζονται σε συμμαχίες σε εθνικό επίπεδο, η δεξιά και η αριστερή πτέρυγα του κέντρου είναι στενά συνδεδεμένες σε έναν μόνιμο μεγάλο ευρωπαϊκό συνασπισμό.

Στην Αριστερά, η εμφάνιση των νέων πολιτικών κινημάτων, συνδέεται τόσο με διαρθρωτικούς παράγοντες (όπως η ένταση των συνεπειών της λιτότητας) όσο και πιο απρόβλεπτους που σχετίζονται με την οργάνωση του πολιτικού πεδίου. Ωστόσο, ανεξάρτητα από την βραχυπρόθεσμη πολιτική τους τύχη, σε κανένα από αυτά δεν επιτρέπεται πια να καθυστερήσει τις συζητήσεις πάνω σε καίρια στρατηγικά ζητήματα.

Δύο χρόνια πριν γίνει υπουργός Οικονομικών στην Ελλάδα, στο κείμενό του «Εξομολογήσεις ενός αιρετικού μαρξιστή», ο Γιάνης Βαρουφάκης υποστήριξε το σχέδιο της σωτηρίας του ευρωπαϊκού καπιταλισμού από τον εαυτό του. Η μάχη στην Ελλάδα δείχνει ότι αυτό θα μπορούσε να αποδειχθεί πιο δύσκολη υπόθεση από ό, τι αναμενόταν.

Η άνιση αναπτυξιακή δυναμική στην περιφέρεια της Ευρώπης, τονίζει την ανάγκη η Αριστερά να περάσει από μια αμυντική μάχη ενάντια στη λιτότητα προς μια θετική ατζέντα για συστημικές εναλλακτικές λύσεις. Το ελληνικό πείραμα αποδεικνύει ότι, σε αυτή την πορεία, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από τη διάρρηξη των δεσμών με τα νεοφιλελεύθερα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και την ανάκτηση της δημοκρατικής κυριαρχίας με εθνικά νομίσματα.

Αυτή ωστόσο είναι μια μεγάλη πρόκληση, αν αναλογιστούμε τον δισταγμό των περισσότερων ανθρώπων μπροστά στο μεταβατικό κόστος της διάλυσης, ακόμα και αν θα μπορούσαν να πειστούν για τα οφέλη από μια τέτοια ρήξη σε μακροπρόθεσμη βάση. Η διατύπωση προτάσεων για πολιτικές που θα εξασφαλίσουν στον κόσμο ένα δίχτυ ασφαλείας κατά τη διάρκεια αυτής της μετάβασης, θα είναι το κλειδί για την διευκόλυνση της ανάπτυξης νέων εκλογικών νικών, αρχής γενομένης από τις εκλογές στην Ισπανία αυτό το φθινόπωρο. Εκεί, οι Podemos και τα συμμαχικά τους κοινωνικά κινήματα έχουν σημαντικές πιθανότητες να κερδίσουν.

Όπως έδειξε η ελληνική εμπειρία, η ευρωπαϊκή ελίτ δεν μπορεί να αναμένεται να είναι τίποτα λιγότερο από ανελέητη. Όπως μου είπε πρόσφατα ένα μέλος της ηγεσίας των Ποδέμος, «θα πρέπει να προετοιμαστούμε καλύτερα».

Ο Cédric Durand είναι οικονομολόγος και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Paris 13. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του περιοδικού «Jacobin», 16.7.2015. Εδώ δημοσιεύεται με κάποιες περικοπές.

Ενθέματα

It’s the politics stupid!

Η αναίρεση των τριών ιδρυτικών αρχών της  ενωμένης Ευρώπης

Δεν υπάρχει βαθύτερο ρήγμα απ’ αυτό ανάμεσα σ’ αυτούς που αναγκάζονται να γονατίσουν και σ’ εκείνους που φωνάζουν «Γονάτισε!» 

του  Φίνταν Ο’ Τουλ

Ποια η διαφορά ανάμεσα στη Μαφία και στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ηγεσία; Η Μαφία σου κάνει μια προσφορά που δεν μπορείς ν’ αρνηθείς. Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σου προσφέρουν μια συμφωνία που δεν μπορείς ούτε ν’ αρνηθείς ούτε να δεχτείς χωρίς να καταστραφείς.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως την γνωρίζαμε, τελείωσε αυτό το Σαββατοκύριακο. Εκείνο το αρχικό ευρωπαϊκό σχέδιο προέβλεπε τη σταδιακή σύγκλιση ίσων μεταξύ τους κρατών-μελών σε μια ολοένα στενότερη ένωση. Αυτό τελείωσε πια.

«Συμφωνία» (από τον «Independent», 16.7.2015)

Αυτό το σχέδιο βασιζόταν σε τρεις προϋποθέσεις. Η μία ήταν ότι η διαδικασία της Ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης ήταν συναινετική: κάθε κράτος μέλος θα εκχωρούσε στην Ένωση όλο και μεγαλύτερο μέρος της κυριαρχίας του, εφόσον ελεύθερα επέλεγε να το κάνει. Η δεύτερη ήταν ότι αυτά τα προοδευτικά βήματα ήταν, με όρους όπως εκείνοι που χρησιμοποιήθηκαν για τη νομισματική ένωση στην Συνθήκη του Μάαστριχτ, «μη αντιστρεπτά» και «αμετάκλητα» : εφόσον είχαν συμβεί, δεν θα υπήρχε επιστροφή.

Η τρίτη, άρρητη αλλά πλήρως κατανοητή προϋπόθεση, ήταν ότι η Γερμανία θα αυτοπεριοριζόταν, δεχόμενη, σε αντάλλαγμα για το τεράστιο δώρο μιας νέας αρχής που της πρόσφεραν οι αδελφές ευρωπαϊκές χώρες, να απόσχει από οποιαδήποτε προσπάθεια να ξαναγίνει το αφεντικό της περιοχής. 

Και οι  τρεις αυτές θεμελιώδεις συνθήκες καταστράφηκε αυτό το σαββατοκύριακο.

«Εικονικός πνιγμός» 

Καταρχάς, η κυριαρχία της Ελλάδας δεν είναι πια υπό εκχώρηση:  έχει επισήμως παραδοθεί μετά από αυτό που οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι χαιρέκακα  αποκάλεσαν «εικονικό πνιγμό».

Κλείνοντας τις ελληνικές τράπεζες, απειλώντας τους έλληνες ψηφοφόρους και αντιμετωπίζοντας την παράδοση της ελληνικής κυβέρνησης με όρους εσκεμμένα άκρως εξευτελιστικούς, οι ηγεσίες της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης αποτελείωσαν την έννοια της συναίνεσης. Όλες οι φλυαρίες περί αλληλεγγύης και σεβασμού έχουν πλέον καταρρεύσει και ξεμείναμε με μια Ε.Ε. βασισμένη σε τρεις μικρές λέξεις: «διά της βίας». 

Μια νέα ιδέα παραχώθηκε στα θεμέλια της Ε.Ε.: η ιδέα ότι ένα κράτος μέλος μπορεί να αναγκαστεί να γονατίσει. Να γονατίσει, μάλιστα, όχι ήσυχα ή διακριτικά, αλλά ανοιχτά και τελετουργικά στη σκηνή ενός Θεάτρου Αγριότητας σχεδιασμένου για αυτόν ακριβώς τον σκοπό.

Η όλη ιδέα του να προβάλλει κανείς σκανδαλωδώς προκλητικές απαιτήσεις – η αρχική επιμονή να τεθεί ελληνική δημόσια περιουσία αξίας 50 δις ευρώ σε ένα ταμείο με έδρα στο Λουξεμβούργο ήταν η πιο εντυπωσιακή —  ήταν για να επιδειχθεί, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλα τα κράτη μέλη, ότι η Ε.Ε. είναι πλέον ένας εξαναγκαστικός θεσμός.

Κι ως ένας εξαναγκαστικός θεσμός έχει περάσει σε μια κατάσταση βαθειάς διαίρεσης. Δεν υπάρχει πιο βαθύ ρήγμα απ’ αυτό ανάμεσα σ’ εκείνους που τιμωρούνται και στους τιμωρούς τους, ανάμεσα σ’ αυτούς που αναγκάζονται να γονατίσουν και σ’ εκείνους που φωνάζουν «Γονάτισε!». 

Εκδικητική τρέλα 

Και σαν να μην ήταν επαρκές αυτό το σεισμικό ρήγμα, οι ηγέτες της Ευρωζώνης κατάφεραν την ίδια 

στιγμή να καταστρέψουν και τη δεύτερη θεμελιώδη αρχή του Ευρωπαϊκού σχεδίου. Σε μια διάθεση εκδικητικής τρέλας, έθεσαν επισήμως στο τραπέζι την αγαπημένη πρόταση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για μια «προσωρινή» έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, κατακρεουργώντας έτσι ανέμελα την Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Μακροπρόθεσμα έχει μικρότερη σημασία το ότι αυτή η απειλή δεν ολοκληρώθηκε απ’ το ότι υπήρξε και θεωρήθηκε και αποδεκτό να υπάρξει. Άπαξ και διατυπώθηκε, όλα τα μη αντιστρεπτά του Ευρωπαϊκού σχεδίου έγιναν αντιστρέψιμα. Όλα τα ανέκκλητα έγιναν ανακλητά. Από εδώ και στο εξής, κάθε βήμα που κάνει η ΕΕ είναι τυχαίο και προσωρινό. Η Άνγκελα Μέρκελ υπερηφανεύτηκε ότι το Plan B αποδείχθηκε αχρείαστο – αλλά εφεξής κάθε Ευρωπαϊκό Plan A θα συνοδεύεται από ένα υπόρρητο Plan B. Η επίσημη ΕΕ μετατράπηκε σε μια προσωρινή ΕΕ. 

Γερμανική αυτοσυγκράτηση 

Η τρίτη προϋπόθεση ήταν η αυτοσυγκράτηση της Γερμανίας. Το 2012, ο πρώην καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ προειδοποίησε πως η ΕΕ θα γινόταν «ανάπηρη» αν «εμείς οι Γερμανοί επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να παρασυρθούμε να διεκδικήσουμε έναν πολιτικά ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη ή έστω να παίζουμε ως πρώτοι μεταξύ ίσων».

Πολλοί από τους πιο επιφανείς γερμανούς διανοητές, από τον Γκύντερ Γκρας μέχρι τον Γιούργκεν Χάμπερμας, έχουν εκφράσει ανάλογες προειδοποιήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι προειδοποιήσεις προέρχονται από ανθρώπους αρκετά ηλικιωμένους ώστε να θυμούνται τον Ναζισμό και την μεταπολεμική φυσική και ηθική συντριβή της χώρας τους.

Η γενιά που σήμερα βρίσκεται στην εξουσία στην Γερμανία μοιάζει να έχει ξεχάσει τα πάντα. Δεν πρόκειται καν πια για μια περίπτωση «πρώτου μεταξύ ίσων» — η Γερμανία είναι πρώτη σε μια νέα Ευρώπη των άνισων.

Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί επαναπροσδιορίστηκε τόσο ριζικά η Ευρωπαϊκή Ένωση; Όχι, φυσικά, για χάρη του ελληνικού λαού. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν πιστεύει ότι η λιτότητα και η καταλήστευση του εθνικού πλούτου είναι η συνταγή για την ανάκαμψη της Ελλάδας.

Για την διεθνή χρηματοπιστωτική πειθαρχία λοιπόν; Για να αποδειχθεί ότι όλα τα χρέη πρέπει να πληρώνονται; Ούτε καν αυτό — αναλογιστείτε πως τον Μάρτιο, το ΔΝΤ, σχεδόν χωρίς καμιά ανησυχία, ανακοίνωσε ένα χρηματοπιστωτικό πακέτο για μια ευρωπαϊκή χώρα που είναι μακράν πιο διεφθαρμένη, ασταθής και ολιγαρχική απ’ την Ελλάδα. 

Διαγραφές χρέους για την Ουκρανία 

Η Ουκρανία έλαβε 36,1 δισ. ευρώ ως βοήθεια από το ΔΝΤ, συμπεριλαμβανόμενης διαγραφής προηγούμενων δανείων από το ΔΝΤ αξίας μεταξύ 13,5 και 18 δις ευρώ. Δεν υπάρχει παρά ελάχιστη πιθανότητα να αποπληρωθούν ποτέ αυτά τα χρήματα. Κι όμως, η Άνγκελα Μέρκελ και άλλοι σκληροπυρηνικοί της ΕΕ δεν είχαν κανένα πρόβλημα.

Γιατί όμως; Είναι η πολιτική, ανόητε! Ρίχνοντας χρήμα στη διεφθαρμένη και ολιγαρχική Ουκρανία στέλνεις ένα πολιτικό μήνυμα. Βασανίζοντας την Ελλάδα, στέλνεις ένα πολιτικό μήνυμα επίσης.

Το μήνυμα είναι ότι βρισκόμαστε σε μια νέα Ε.Ε. σήμερα, μια Ε.Ε. που έχει μία κυρίαρχη δύναμη στο κέντρο της και μια και μοναδική αποδεκτή ιδεολογία. Εκείνοι που ίδρυσαν την Ε.Ε. πίστεψαν πως μια τέτοια ένωση, σαν τη σημερινή, δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Η σημερινή της ηγεσία, προφανώς, γνωρίζει καλύτερα.

Το άρθρο του Fintan O’ Toole δημοσιεύθηκε στους «Ιrish Times», με τίτλο, «Tormenting Greece is about sending a message that we are now in a new EU», 14.7.2015

enthemata

Το Ευρώ Και Η Νέα «Ιερά Εξέταση»

Γράφει ο Γρηγόρης Σουλτάνης

Οι πολλαπλές όψεις του Ευρώ

Το ευρώ δεν είναι μόνο η «καθολική πόρνη, ο καθολικός μαστροπός ανθρώπων και εθνών», η «πόρνη της Βαβυλώνας».

Είναι το σύμβολο της αντεπανάστασης των ελίτ και της υποταγής των χαμηλών τάξεων.

Είναι σύμβολο αποθέωσης του φιλελευθερισμού, της ιδιοκτησίας και του ιδιωτικού.

Είναι σύμβολο της κυριαρχίας του χρηματιστικού και του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Είναι νεο-αποικιοκρατικό όπλο λεηλασίας και εξαθλίωσης των χωρών της περιφέρειας.

Είναι εργαλείο πολιτισμικού εξανδραποδισμού και αυτοαποικισμού.

Είναι όργανο κατάλυσης της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας.

Είναι ο «σατανικός μύλος» που εκποιεί τα έθνη.

Είναι το νόμισμα στο οποίο ομνύει η κάθε χρεοκοπημένη πολιτική τάξη, ολιγαρχία, διαπλοκή και η παρασιτική μικροαστική φάρμα.

Είναι, τέλος, μέσο κοινωνικού ελέγχου και στιγματισμού κοινωνικών ομάδων και ανθρώπων που αμφισβητούν τον ευρωπαϊκό ολοκληρωτισμό.

Η νέα εθνοφροσύνη του ευρώ

Το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων συμπαρέσυρε και τις εθνικές αφηγήσεις· οι μεγαλεπήβολες εθνικές αφηγήσεις που μιλούσαν για την τρισχιλιετή ιστορία του έθνους τέλειωσαν ανεπιστρεπτί.

Το «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» της ακροδεξιάς, η «ανεξάρτητη Ελλάδα» της σοσιαλδημοκρατίας, η «ισχυρή Ελλάδα» του εκσυγχρονισμού και η «Νέα Ελλάδα» του εθνο-νεοφιλελευθερισμού, έχουν αντικατασταθεί από μιας νέας τάξης αφηγήματα.

Η νέα αστική τάξη της χώρας, μετά από σχεδόν δεκαπέντε χρόνια ανθρωπολογικής μετάλλαξης και ευρω-μαλάκυνσης, είναι ικανή -αντί για οραματισμούς και στοιχειώδεις συλλήψεις-μόνο για την εκποίηση της χώρας.

Και έτσι, έχει συντελεστεί κάτι το παράδοξο σε σχέση με την ιστορία της ρητορικής των εθνών:

για πρώτη φορά στην ιστορία, ένα έθνος μεθερμηνεύει τον προορισμό του με όρους νομισματικούς.

Πρόκειται για την απόλυτη ειδωλολατρία, αλλοτρίωση, φετιχισμό, μαζοχισμό και αυτοαποίκηση.

Η Νέα «Ιερά Εξέταση»

Μετά την ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο κλαμπ της Νέας Δεξιάς παρατηρείται μια πλήρης αποθράσυνση της παρηκμασμένης αστικής τάξης που θεωρεί κληρονομικό δικαίωμα-ερήμην του λαού- τον ορισμό του έθνους.

Αίφνης, όσοι, έστω και υποθετικά, θέτουν ζήτημα επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, υφίστανται τη λοιδορία και το στιγματισμό: «μαφία της δραχμής», «συμμορία της δραχμής», «δραχμοσυμμορίτες» κτλ., ενώ αποτελεί γεγονός πια, η πρώτη δίωξη που στοιχειοθετεί ως αδίκημα έστω και τη σκέψη για επιστροφή στη δραχμή! (η περίπτωση του πρώην ΥπΟικ.).

Η δραχμή είναι συμβολικά ταυτόσημη με το διάβολο και τη μαγεία, την ανατροπή της τάξης και της υπόστασης του έθνους. Γι αυτό -άτυπα- έχει συσταθεί η «Ιερά Εξέταση» του έθνους που περιλαμβάνει τις δυνάμεις του «συνταγματικού τόξου» και το σύνολο των κοινωνικών δυνάμεων του «ευρωπαϊκού μονόδρομου», ώστε οι αμφισβητίες του ευρώ να οδηγούνται στην πυρά της απαξίωσης, του ευτελισμού, της συκοφαντίας και του διασυρμού.

Ο ακροδεξιός εθνοπατέρας που διατύπωσε τον όρο «δραχμοσυμμορίτες», υπονοεί, βεβαίως, ότι όπως έγινε και στο μετεμφυλιακό κράτος, οι υποστηρικτές της δραχμής πρέπει να τεθούν σε κατάσταση διωγμού καθότι αποτελούν μια παραλλαγή των «κομμουνιστισυμμοριτών».

Η ταύτιση αυτή δεν αποτελεί ακροβασία της σκέψης·δεδομένου ότι η αστική τάξη της χώρας έχει ως στρατηγική επιλογή την παραμονή στην ΟΝΕ, είναι ικανή να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε η δυναμική αμφισβήτηση αυτής της στρατηγικής να ερμηνευθεί ως ευθεία αμφισβήτηση του κοινοβουλευτικού καθεστώτος.

Διόλου απίθανο-και κωμικοτραγικό- στο άμεσο μέλλον, να συμβεί η τροποποίηση του άρθρου 1, παρ. 2, του Συντάγματος, το οποίο να αντικαθιστά την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας με το ευρώ, σε μια τέτοια διατύπωση: «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι το ευρώ»!

Μια τέτοια τροποποίηση θα συμπαρέσυρε ακόμη και το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, αφού ο πατριωτισμός θα ερμηνεύεται ως πίστη στο ευρώ, οπότε και θα επέρχεται η νομιμοποίηση των διώξεων εναντίον των «δραχμοσυμμοριτών»: «Η τήρηση του Συντάγματος (δηλαδή του ευρώ) επαφίεται στο πατριωτισμό των Ελλήνων…».

Μολονότι αυτές οι υποθέσεις δημιουργούν την εντύπωση ότι βρίσκονται στα όρια της πολιτικής φαντασίας, εντούτοις αποτελούν την πραγματικότητα των κοινωνικών αναπαραστάσεων που επιχειρεί να επιβάλλει η αστική τάξη της χώρας, η οποία έχει αποδεχθεί πλήρως το «Δίκαιο του Εχθρού», με βάση το οποίο: όποιος, όχι μόνο αμφισβητεί αλλά και καθ’ υπόθεση πρόκειται να αμφισβητήσει στο μέλλον την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, υπόκειται σε προληπτική δίωξη.

Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;

Η απίστευτη καταγγελία Βαρουφάκη οτι οι Βρυξέλλες ελέγχουν πλήρως τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων πέρασε σε δεύτερη μοίρα και όλοι ασχολούνται με το σχέδιο υποκλοπής των ΑΦΜ που επεξεργαζόταν ο πρώην υπουργός Οικονομικών - Καμία διάψευση από τον ΑλέξηΤσίπρα στα όσα ισχυρίστηκε ο πρώην υπουργός Οικονομικών. 

Τις τελευταίες δυο ημέρες το Πανελλήνιο ασχολείται με το σχέδιο του Γιάνη Βαρουφάκη ο οποίος κατά τη διάρκεια της θητείας του στο υπουργείο Οικονομικών επεξεργαζόταν τη δημιουργία ενός παράλληλου τραπεζικού συστήματος, μέσω της κλοπής των ΑΦΜ των Ελλήνων φορολογούμενων.
Ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και εφημερίδες αναπαράγουν με κάθε λεπτομέρεια το εναλλακτικό σχέδιό του, το οποίο προέβλεπε υποκλοπή των ΑΦΜ, από έναν παιδικό του φίλο που είχε διορίσει στο υπουργείο για να παρακάμψει την κ. Σαββαΐδου, και ηλεκτρονική εισβολή (χάκινγκ) στην ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων.

Κατά περίεργο τρόπο, ουδείς αναρωτιέται για ποιο λόγο χρειάζεται ένας υπουργός Οικονομικών να υποκλέψει τα ΑΦΜ των πολιτών;

Ποιος έχει τον έλεγχο του κράτους, αν όχι η κυβέρνηση;

Η μεγαλύτερη καταγγελία στην οποία προέβη ο Βαρουφάκης είναι ότι η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων ελέγχεται πλήρως από τις Βρυξέλλες.

Εμμέσως πλην σαφώς ο Βαρουφάκης αποκάλυψε ότι η χωρα τελεί υπό οικονομική κατοχή και το «Διευθυντήριο των Βρυξελλών» και του Βερολίνου ελέγχουν πλήρως τα προσωπικά στοιχεία και τις περιουσίες των Ελλήνων. Το είπε ξεκάθαρα ο Βαρουφακης και δεν τον διέψευσε κανένας. 

Αντίθετα όλοι έμειναν στο σχέδιο του περί μυστικών κωδικών που θα έδινε στους πολίτες.

Άραγε, κανείς δεν διάβασε την είδηση;

Ότι δηλαδή η χώρα έχει απολέσει την εθνική της κυριαρχία όταν ξένες δυνάμεις έχουν εισβάλλει και ελέγχουν το λογισμικό με τα οικονομικά και τα περιουσιακά στοιχεία των Ελληνων;

Ο Τόμσεν, ο Ντάισελμπλουμ, ο Σόιμπλε, ο Κλάους Μαζούχ, ο Τόμας Βίζερ, ο Ματίας Μόρς και η Ντέλια Βελκουλεσκου και τα τεχνικά κλιμάκια της τρόικας δηλαδή γνωρίζουν όλα τα προσωπικά δεδομένα όλων των κατοίκων της χώρας και αυτό κάποιοι το θεωρούν φυσιολογικό!!!

Η κυρία Σαββαίδου που είναι επικεφαλής της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων ήταν ανώτατο στέλεχος στην PwC στα 4 χρόνια που αυτή έστηνε σχήματα φοροαποφυγής για τις μεγαλύτερες ελληνικές πολυεθνικές και κανείς δεν βλέπει κατι το ύποπτο. Μέχρι τον Ιούνιο του 2014, η κ. Σαββαΐδου ήταν ανώτατο στέλεχος στην PriceWaterhouseCooopers (PwC), μία από τις λεγόμενες Big Four, τις μεγάλες ελεγκτικές εταιρείες του κόσμου, το όνομα της οποίας εμπλέκεται στο σκάνδαλο των σκανδάλων, στην υπόθεση LuxLeaks.

Και αυτό είναι μια απλή σύμπτωση;

Ακόμα μεγαλύτερη ερωτήματα προκαλεί η σιγή ιχθύος του μεγάρου Μαξίμου. Είναι πράγματι απορίας άξιον και δημιουργεί απίθανους συνειρμούς το γιατί μέχρι σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει διαψεύσει δημοσίως τον Γιάνη Βαρουφάκη.

Τελικά ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; 

Η απάντηση στο ερώτημα έρχεται απο μόνη της. Ο τόπος κυβερνάται από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο με mail και το πολιτικο προσωπικό της χώρας παριστάνει οτι κυβερνά, ενώ στην ουσία ειναι όλοι εκτελεστικοί υπάλληλοι.

ΥΓ: Για την ιστορία και μόνο θυμίζουμε στον νεαρό Αλέξη Τσίπρα ότι τρεις ημέρες μετά την επίθεση εναντίον του Γρηγόρη Λαμπράκη ο Καραμανλής φώναξε στο γραφείο του τον τότε αρχηγό της ΚΥΠ. Χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι και φώναξε: «πολλά πράγματα έχουν γίνει εν αγνοία μου τον τελευταίο καιρό... Θέλω να μάθω, κύριε Νάτσινα, ποιός κυβερνά επιτέλους αυτό τον τόπο».

 

newsbomb

Θα ξεπουλήσουν και την αγροτική γή;

Η προσπάθεια των πολυεθνικών αλλά και των επενδυτών, να επενδύσουν σε αγροτική γη στην Αφρική αλλά και στη Νότια Αμερική, είναι πλέον γνωστή. Με τον όρο:  Αγροτο-ιμπεριαλισμός, ουσιαστικά περιγράφεται μια νέα σκληρή πραγματικότητα πραγματικότητα και ένα εφιαλτικό σενάριο για το μέλλον.

 Η απόκτηση μεγάλων εκτάσεων γεωργικής γης για την καλλιέργεια τροφίμων αλλά και φυτών, που προορίζονται ως πρώτες ύλες είναι πλέον μία πραγματικότητα στην δίνη της οποίας βρίσκεται πλέον και η Ευρώπη.Το τρίτο ελληνικό Μνημόνιο είναι πολύ πιθανό να καταστήσει την χώρα το επόμενο θύμα του αγροιμπεριαλισμού.

Το εγχείρημα βασίζεται σε μία απλή και πανάρχαια συνταγή: εξαφάνιση των μικροκαλλιεργητών, η γη των οποίων περνά στον έλεγχο "επενδυτών". Φυσικά υπάρχει και μία άλλη "επιχειρηματική"  προσέγγιση, η οποία ξεκίνησε στην Αφρική, διέσχισε τον Ατλαντικό και εφθασε στη συνέχεια στην Νότια Αμερική. Αλλά και στο σενάριο αυτό, οι "συνταγές" είναι παμπάλαιες : οι διαχειριστές της δημόσιας ή κοινόχρηστης  γης - φύλαρχοι αλλά και διοικητές περιφερειών- συμφωνούν με επενδυτές, έναντι ενός τιμήματος, να εκχωρήσουν τη γη σε επενδυτές για πολυετή εκμετάλλευση. Ακόμα και οι διεθνείς οργανισμοί έχουν καταγγείλει την αδιαφάνεια αυτών των συναλλαγών, οι οποίες απο την μία πλευρά "φουσκώνουν" τους τραπεζικούς  λογαριασμούς των διαχειριστών και από την άλλη αποξενώνουν τους τοπικούς πληθυσμούς είτε από τη γη που καλλιεργούσαν είτε από φυσικούς πόρους, π.χ. νερό που είναι απαραίτητοι για τις καλλιέργειες.

Οι πρακτικές αυτές συναντώνται κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες, με αμφιλεγόμενη πολιτική διακυβέρνηση και με ακόμα πιο αμφίβολους όρους διαφάνειας στη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας. Μόνο συμπτωματικό δεν θα πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός, ότι ανάμεσα στους «επενδυτές» βρίσκονται και μερικά από τα κορυφαία οικονομικά ονόματα της Ευρώπης, καθώς και τράπεζες αλλά και hedge funds.

Η Ευρώπη γνώρισε μία άλλη, προσαρμοσμένη σε ευρωπαϊκά πρότυπα μορφή του αγροτο-ιμπεριαλισμού. Πειραματόζωο ήταν οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες αναδύθηκαν μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Παρόλα τα "ευρωπαϊκά πρότυπα" που εφαρμόστηκαν, οι στρατηγικές που ακολουθήθηκαν ήταν αντίστοιχες με εκείνες της Αφρικανικής Ηπείρου. Το πρώτο βήμα ήταν η κατάρρευση των μικρών καλλιεργητών και το δεύτερο βήμα η απόκτηση είτε της γης τους είτε του δικαιώματος εκμετάλλευσης από "επενδυτές".

Σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Monde Diplomatique το 2013, αναφέρεται ότι  «μετά την πτώση του Τείχους, οι μικρές πολωνικές γεωργικές εκμεταλλεύσεις κατέρρεαν ». Η γεωργία που στηριζόταν στους μικρούς αγρότες και στην παραγωγικότητα της εργασίας, βρέθηκε αντιμέτωπη με μια δυτική εντατική γεωργία, η οποία στηριζόταν στην παραγωγικότητα του κεφαλαίου.

Το πέρασμα στην οικονομία της αγοράς και η πτώση των τιμών, έβγαλαν εκτός μάχης τους φτωχότερους αγρότες.  «Μέσα σε οκτώ χρόνια, χάθηκαν  300.000 γεωργικές εκμεταλλεύσεις. Στις περισσότερες από αυτές, η καλλιεργούμενη έκταση δεν ξεπερνούσε τα 50 στρέμματα».  Και επειδή εδώ είναι Ευρώπη και όλα γίνονται με "θρησκευτική συνέπεια " , ακόμα και το σύστημα των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων που στηρίχθηκαν στο μέγεθος και στις αγορές, είχε ως στόχο τον αποκλεισμό από αυτές, των μικρών αγροτικών επιχειρήσεων που ήταν  στραμμένες στην παραδοσιακή γεωργία και στην ιδιοκατανάλωση, ώστε να γίνει πιο εύκολη η απόκτηση της γής.

Αποτέλεσμα ; Να εμφανιστούν και εκεί οι επενδυτές, οι οποίοι απέκτησαν γη και μαζί με αυτήν πρόσβαση στα ευρωπαϊκά κεφάλαια, με τη μορφή των επιδοτήσεων της ΚΑΠ. Τυπικό παράδειγμα η Ρουμανία, όπου πολλές μεγάλες γεωργικές εκμεταλλεύσεις που έλαβαν τις ενισχύσεις δεν είναι ήταν ρουμανικές. Ήταν  εταιρείες ισπανικές, γερμανικές, αυστριακές κ.ά., οι οποίες αγόρασαν γη στη Ρουμανία για να την εκμεταλλευτούν. Πρόκειται για "επενδυτές" που απέκτησαν τις  τεράστιες γεωργικές εκμεταλλεύσεις  των πρώην συνεταιρισμών αγροτικής παραγωγής, που είχε δημιουργήσει το προηγούμενο καθεστώς, αλλά και τους μικρούς κλήρους των γεωργών που δεν στάθηκε εφικτό να ανταπεξέλθουν στις νέες απαιτήσεις που προκάλεσαν  οι ...μεταρρυθμίσεις. Πλέον, οι ολιγάρχες λαμβάνουν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, ενώ την ίδια στιγμή, τα 5.700.000 μικροί Ρουμάνοι αγρότες, στερούνται ενισχύσεων εξαιτίας της γραφειοκρατίας, αλλά και του ελάχιστου μεγέθους καλλιεργούμενης επιφάνειας που έχει θεσπιστεί, στο οποίο οι περισσότεροι από αυτούς δεν ανταποκρίνονται.

Σύμφωνα μάλιστα με στοιχεία, το 1% των Ρουμάνων αγροτών εισπράττει το 51% των επιδοτήσεων που δίνονται στη χώρα.

Μπορεί όλα αυτά να αφορούσαν στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά πλέον όλα τα σημάδια δείχνουν ότι ο αγροτο-ιμπεριαλισμός αρχίζει να κτυπά στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η εξαφάνιση των μικρών παραγωγών γαλλικού τυριού από τις πολυεθνικές που ακολούθησαν ανάλογες πρακτικές, με εκείνες των "επενδυτών" της Ανατολικής Ευρώπης, ήταν μία προειδοποίηση.

Σε ανάλογα αδιέξοδα βρίσκονται και καλλιεργητές επώνυμων ποικιλιών ρυζιού στην Ιταλία, που πλήττονται από τον κινέζικο -και όχι μόνο- ανταγωνισμό. Μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν, ότι η Συμφωνία Εμπορίου ΗΠΑ-ΕΕ θα δώσει τη χαριστική βολή στους νοτιοευρωπαίους μικροκαλλιεργητές, οι οποίοι αδυνατούν να προσαρμοστούν στις "μεταρρυθμίσεις", στους αποκλεισμούς και στην αύξηση της φορολογίας.

Και στην προοπτική αυτή η Ελλάδα δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση, καθώς ήδη έχει να αντιμετωπίσει μερικά από τα πιο σημαντικά προβλήματα τα οποία λειτούργησαν ως "κερκόπορτες " για την άλωση της γεωργικής γής στην Αφρική, στην Νότια Αμερική, στην Ανατολική Ευρώπη, ακόμα και στον ευρωπαϊκό Νότο.

Η ελληνική γεωργία έχοντας να αντιμετωπίσει προβλήματα, όπως ο μικρός κλήρος και η μικρή εσωτερική αγορά, έχει συρρικνωθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες.

Αδιάψευστος μάρτυρας η συμμετοχή της στο ΑΕΠ, αλλά και η αύξηση των εισαγωγών. Με δεδομένη μάλιστα την ολιγοπωλιακή δομή του λιανικού εμπορίου με ελάχιστες αλυσίδες σουπερ μάρκετ που μετριούνται στα δάκτυλα να ελέγχουν τη διάθεση της παραγωγής, όλα δείχνουν ότι μετά τον τουρισμό ο επόμενος στόχος θα είναι η γεωργική γή. Ήδη, η πτώση της αξίας της διευκολύνει τους κάθε λογής «επενδυτές». Παράλληλα, το γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό της αγροτικής γής είναι υποθηκευμένο, αποτελεί ένα ακόμα στοιχείο το οποίο σίγουρα μπορεί να κάνει τους καλλιεργητές πιο ευάλωτους σε κάθε λογής «επιθετικές εξαγορές» ή  και ακόμα και σε «επιθέσεις φιλίας »  από κάθε λογής «ευαίσθητους ευεργέτες». Είναι κοινό μυστικό άλλωστε, ότι η εμπλοκή των τραπεζιτών δεν είναι ο πιο ευοίωνος οιωνός για το μέλλον. Άλλωστε τα πακέτα των δανείων που έχουν ήδη στα χέρια τους, έχουν καταστήσει ένα μεγάλο ποσοστό της αγροτικής γης ευάλωτο. Και σίγουρα, τα σχέδιά τους θα διευκολυνθούν, όταν στο χαρτοφυλάκιο της δημόσιας ακίνητης περιουσίας, περιληφθούν και αγροτικές εκτάσεις που βρίσκονται στην κατοχή του δημοσίου.

Υπό το πρίσμα αυτό, η μοναδική άμυνα απέναντι σε μία πιθανή μελλοντική επίθεση των αγροτο-ιμπεριλιαστών, δεν είναι παρά ο έλεγχος του κόστους. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, στη σημερινή συγκυρία, κάθε αύξηση των στοιχείων κόστους φέρνει ακόμα πιο κοντά την προοπτική του αφελληνισμού της ελληνικής γεωργίας. Και αυτό, το δίχως άλλο θα δημιουργήσει νέα δεδομένα, μη αναστρέψιμα.

 paratiritis

Η πολιτική της ανισότητας που παράγει χρέος

του Αιρετικού.

Οι υπερχρεωμένοι της Νότιας Ευρώπης και κυρίως οι Έλληνες, τα τελευταία χρόνια διαπίστωσαν την προσπάθεια του νεοφιλευθερισμού να δώσει μία θρησκευτική εκδοχή της εκδοχής του χρέους. ΄Ετσι συστηματικά οι πολιτικές ηγεσίες των «πιστών» της οικονομικής ορθοδοξίας, εμφανίζουν τους  πιστωτές ως «αγίους» και τους οφειλέτες ως «αμαρτωλούς». Η αρετή είναι συνδεδεμένη με τους πρώτους (σύνεση, σκληρή δουλειά) και η κακία με τους δεύτερους (απερισκεψία, τεμπελιά). Αυτό το είδος της γλώσσας που  θέτει σε κίνδυνο την αξιοπρέπεια, την τιμή και τον αμοιβαίο σεβασμό, σε μία κοινωνία στην πραγματικότητα δημιουργεί το ηθικό άλλοθι για τον κολασμό των παραστρατημένων, ενώ ταυτόχρονα προσδίδει στους  «ενάρετους» χαρακτηριστικά ανάλογα με εκείνα των ιεραποστόλων.

Και όπως γίνεται σε όλες τις μεγάλες απάτες, προκειμένου να γίνει αποδεκτή αυτή η εκδοχή είτε αποσιωπούνται είτε υποβαθμίζονται πράξεις, επιλογές και πολιτικές, με τις οποίες κατασκευάστηκε αυτή η «εικονική πραγματικότητα». Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή η σχεδόν θρησκευτική προσέγγιση της οικονομίας δεν λαμβάνει υπόψη μία βασική παράμετρο: Την ανισότητα.

Αυτό που βιώνει τις τελευταίες δεκαετίες η παγκόσμια οικονομία είναι μία διευρυνόμενη ανισότητα τόσο σε εθνικό όσο και σε ιδιωτικό επίπεδο. Η ανισότητα σε επίπεδο εθνικών οικονομιών, ωθεί στη δημιουργία ελλείματος και χρέους. Σε επίπεδο ιδιωτικής οικονομίας οδηγεί στην υπερχρέωση. Και όλα αυτά, με την ανοχή και την υποστήριξη  των «ισχυρών», οι οποίοι κατέχουν τη δύναμη όχι μόνο επηρεάσουν, αλλά και να επιβάλλουν επιλογές.

Δεν έχει παρά να μελετήσει κανείς τα στοιχεία όλων των διεθνών οικονομικών οργανισμών, για να διαπιστώσει τη διευρυνόμενη ανισότητα. Υψηλά ποσοστά ανεργίας,ελαστικές μορφές εργασίας και μειωμένες αμοιβές, επηρεάζουν τη ζήτηση και επομένως την ανάπτυξη, ενώ ταυτόχρονα με πρόσχημα την προσέλκυση επενδύσεων και τον ανταγωνισμό, κατασκευάζεται ένα εντελώς σαθρό φορολογικό πλαίσιο, με το οποίο οι  «ισχυροί» επιβραβεύονται με φορολογική ασυλία και οι «αδύνατοι» με υπερφορολόγηση και με ελλείμματα.  

Η διευρυνόμενη ανισότητα που τροφοδοτείται με τον άνοιγμα της "ψαλίδας" των υψηλών και των μεσαίων εισοδημάτων, ουσιαστικά μεταφέρεται και σε επίπεδο δημόσιων οικονομικών. Αυτό άλλωστε ουσιαστικά υπαινίχθηκε και ο κ. Στίγκλιτζ, ο οποίος επανειλημμένως έχει κατηγορήσει τις πλούσιες χώρες του πλανήτη, ότι επιδιώκουν να προστατεύσουν με κάθε κόστος τις μεγάλες επιχειρήσεις των χωρών τους που φοροδιαφεύγουν στις αναπτυσσόμενες χώρες:

«Οι Ευρωπαίοι και δυτικοί ηγέτες επικρίνουν την Ελλάδα για την αδυναμία της να εισπράξει φόρους. Την ίδια στιγμή, η Δύση έχει δημιουργήσει ένα σύστημα παγκόσμιας φοροδιαφυγής ... και οι ανεπτυγμένες χώρες προσπαθούν να βάλουν εμπόδια στην παγκόσμια προσπάθεια που γίνεται για να σταματήσει η φοροδιαφυγή. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε υποκριτές».Σύμφωνα με εκτίμηση της βρετανικής ΜΚΟ Oxfam, οι αναπτυσσόμενες χώρες χάνουν κάθε χρόνο 100 δισεκατομμύρια δολάρια σε φορολογικά έσοδα, εξαιτίας της φοροδιαφυγής των πολυεθνικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στο έδαφός τους.

Τα στοιχεία των διεθνών οικονομικών οργανισμών είναι αδυσώπητα: Σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), οι υψηλόμισθοι στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες απολαμβάνουν σχεδόν δεκαπλάσιες αποδοχές από τους χαμηλόμισθους. Στις 34 βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, το εισόδημα του 10% των πιο πλούσιων πολιτών είναι 9,6 φορές μεγαλύτερο από εκείνο του 10% των πιο φτωχών. Οι στατιστικές δείχνουν, ότι η ψαλίδα συνεχώς ανοίγει.

Στη δεκαετία του '80 τα εισοδήματα των πλουσίων ήταν επταπλάσια από εκείνα των φτωχών, στη δεκαετία του '90 οκταπλάσια, ενώ την επόμενη δεκαετία εννιά φορές περισσότερα. Την κατάσταση έρχονται να επιβαρύνουν οι νέες μορφές εργασίας, όπως οι θέσεις περιορισμένου χρόνου, ημιαπασχόλησης, καθώς και η εργασία ως ελεύθερος επαγγελματίας. Στη Γερμανία το 2013, οι εν λόγω άνθρωποι αποτελούσαν περίπου το 40% των εργαζομένων.

Αλλά και στις ΗΠΑ, η ανισότητα αποτελεί μία ωρολογιακή βόμβα. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, η διαφορά μεταξύ των εισοδημάτων του κορυφαίου 10% των μισθωτών (που συνήθως κατέχουν πανεπιστημιακά πτυχία) και εκείνων της μεσαίας ζώνης εισοδημάτων (οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν μόνο απολυτήριο λυκείου), έχει αυξηθεί σταθερά. Αντίθετα, η διαφορά μεταξύ των μέσων εισοδημάτων και των εισοδημάτων του χαμηλότερου 10%, έχει μεταβληθεί οριακά. Πιο ανησυχητικό όμως είναι, ότι τα τελευταία χρόνια τα παιδιά των πλούσιων γονέων έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να πάρουν πτυχία κολλεγίων από τα παιδιά της ίδιας οικονομικής τάξης στο παρελθόν, ενώ τα ποσοστά ολοκλήρωσης του κολεγίου για τα παιδιά από φτωχά νοικοκυριά, έχουν μείνει σταθερά χαμηλά. Το χάσμα εισοδήματος που δημιουργείται από τον εκπαιδευτικό διαχωρισμό, αρχίζει να εδραιώνεται.

Τα στοιχεία αυτά επιβάλλουν μία νέα ανάγνωση για τη«θρησκευτική» προσέγγιση του χρέους, με τους πιστωτές να είναι οι «διάβολοι», οι οφειλέτες οι «μάρτυρες» και εκείνοι που σχεδιάζουν και επιβάλλουν αυτές τις πολιτικές, να συγκεντρώνουν όλη τη δολιότητα και την κακία του «σατανά».

πηγή:

www.paratiritis.gr

Η Ελλάδα η βιοπολιτική και ο Φουκώ

του Μόδεστου Σιώτου

Μία από τις πιο βίαιες πτυχές της κοινωνικο-οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα μας, είναι εκείνη του laisser mourir: η φράση αυτή περιγράφει τη συνειδητή επιλογή εκ μέρος των κυβερνόντων και τη-μάλλον ασυνείδητη- αποδοχή εκ μέρους της κοινωνίας, να αφήνονται οι πολίτες έρμαιοι και απροστάτευτοι στις ορέξεις του ...Χάρου.

Όταν πρωτοξέσπασε η κρίση, ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αποδέχθηκε την κυρίαρχη αφήγηση της ευρωπαϊκής και ντόπιας ελίτ, ότι για να επανέλθουν τα πράγματα στο φυσιολογικό, πρέπει να σφίξουμε -όλοι- το ζωνάρι. Από τότε πολλά έχουν αλλάξει, αλλά ταυτόχρονα και τίποτα. Η πλειοψηφία της κοινωνίας, αν και εξοργισμένη με τις διεφθαρμένες πολιτικές  ελίτ, εξακολουθεί να αποδέχεται σιωπηλά την αποσύνθεση του εθνικού συστήματος υγείας, την συρρίκνωση  των ασφαλιστικών ταμείων, τις απολύσεις, τις μειώσεις των μισθών, την ανεργίακαι τον περιορισμό των ελευθεριών κλπ. Όλοι αναγνωρίζουν τη βιαιότητα των επιβαλλόμενων πολιτικών, αλλά σκύβουν το κεφάλι ελπίζοντας σε μια μελλοντική -μεσσιανικού τύπου- σωτηρία.

Εν τω μεταξύ, οι βιοπολιτικές συνέπειες των εφαρμοζόμενων πολιτικών, είναι ήδη ορατές. Για όσους δεν είναι εξοικιωμένοι με τον όρο “βιοπολιτική”, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι με τον όρο αυτό αναφερόμαστε στην έννοια που πρώτος ανέπτυξε ο γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Φουκώ  σύμφωνα με την οποία, η πολιτική διαμορφώνει και μορφοποιεί τη ζωή του ανθρώπινου είδους στο σύνολο του. Η βιοπολιτική δεν επηρεάζει απλά τις ζωές των ανθρώπων μεμονωμένα, αλλά αντιθέτως μέσω της πολιτικής παίρνει στα χέρια της την ίδια τη ζωή.

Στην πραγματικότητα, όπως έχουν επισημάνει κι'άλλοι θεωρητικοί, όπως ο Ινδός οικονομολόγος Amartya Sen, η βιοπολιτική στοχεύει στην απλή διατήρηση της ζωής δηλαδή , στην απλή επιβίωση του ανθρώπινου είδους, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα μιας χούφτας ανθρώπων.

Οι πολιτικές της λιτότητας που εφαρμόζονται στην Ελλάδα και στις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου αποτελούν δείγμα της βιοπολιτικής της νέας Ευρώπης. Μέσω σύνθετων, αλλά και ταυτόχρονα εξαιρετικά απλών στρατηγικών ελέγχου των λαών  , αλλά και των ντόπιων ελίτ που τις κυβερνούν,  αναπτύσσεται ένα σχέδιο κυριαρχίας επί των αυτόχθονων νοτιοευρωπαϊκών πληθυσμών, που “προτιμούν να λιάζονται στον ήλιο”, παρά να ενταχθούν στους “βιοπολιτικούς” σχεδιασμούς που έχουν εφαρμοστεί με επιτυχία, σε διάφορες “αναπτυσσόμενες” περιοχές του πλανήτη εδώ και τρεις δεκαετίας.

Φυσικά, όπως ξέρουμε από την ιστορία, όταν μία ή περισσότερες ομάδες ελίτ προσπαθούν να κυριαρχήσουν πάνω σε σχετικά ανίσχυρες μάζες, θα χρησιμοποιήσουν διάφορες στρατηγικές, οι οποίες έχουν διττό στόχο: το φόβο και το θάνατο. Το laisser mourir της τρόϊκας και των ευρωπαϊκών θεσμικών κέντρων, πέραν των αυτοκτονιών που έχουν προκαλέσει, έχουν ριζώσει το φόβο στις καρδιές των λαών του Νότου. Η νέα ζωή που διαμορφώνεται είναι μπολιασμένη με φόβο και θάνατο.

Η ανατροπή της ασκούμενης βιοπολιτικής, δεν θα επιτευχθεί απλά και μόνο με την εκλογή μιας “φιλολαϊκής” κυβέρνησης (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι σημαντική). Όπως έχει επισημάνει και ο Φουκώ, στο νεοφιλελευθερισμό υπάρχει διακυβέρνηση και όχι κυβέρνηση. Η πολιτική σκύβει το κεφάλι στην αγορά – στην παγκόσμια αγορά, που καλείται να τη διαχειριστεί. Η πολιτική είναι ο Φαρισαίος και η αγορά η Αυτοκρατορία. Δεν υπάρχει καμία κυβέρνηση, όχι μόνο στην Ελλάδα ή τη Νότια Ευρώπη, αλλά στον κόσμο ολόκληρο, που μπορεί να ανατρέψει συνολικά το laisser mourir των αγορών. Δεν υπάρχει καμία κυβέρνηση πουθενά, που να μπορεί να “διαμορφώσει” τη “ζωή”, έξω από τους νόμους της αγοράς και της οικονομίας.

Προς το παρόν δεν υπάρχει κάποια στρατηγική, ένα blueprint, το οποίο θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε συλλογικά ή μεμονωμένα, για να δημιουργήσουμε μία νέα “ζωή” συνολικά ως ανθρωπότητα. Οι πολιτικοί και κοινωνικοί αγώνες του αύριο, δεν θα είναι απλά αγώνες ταξικής πάλης. Είναι αγώνες των οποίων τη ταυτότητα δεν έχουμε προσδιορίσει ακόμα.

πηγή:

http://www.paratiritis.gr

Nonews-NEWS: Μετατρέπουν την Ελλάδα σε προτεκτοράτο...

Nonews-NEWS: Μετατρέπουν την Ελλάδα σε προτεκτοράτο...: Πυρά κατά της Άνγκελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για την πολιτική τους απέναντι στην Ελλάδα εξαπέλυσε ο πρώην υπουργός Εξωτερικών ...

ΟΙ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΟΝΤΑΙ ΣΕ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΕΣ

Απόσπασμα από την τοποθέτηση της Πέπης Ρηγοπούλου στην 41η επέτειο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.

"Το πρόβλημα της απόστασης μεταξύ κυβερνήσεων και λαών, μεταξύ κοινωνιών και της οργανωμένης εκπροσώπησής τους, πρόβλημα που οδηγεί και τους δύο αυτούς πόλους στην αλλοτρίωση, δεν είναι βέβαια μόνον ελληνικό. Είναι ευρωπαϊκό και παγκόσμιο και επίσης διαχρονικό. Το πρόβλημα ωστόσο δεν παραμένει ίδιο στην ιστορική διαδρομή. Άλλοτε βρίσκει ευρηματικές και θετικές απαντήσεις.

Άλλοτε, όπως πολλές φορές σήμερα, απειλεί να μας οδηγήσει σε τέλμα και αδιέξοδο. Και αυτό διότι με την παγκόσμια επέλαση του νεοφιλελευθερισμού η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δραματική: Το παγκόσμιο χωριό μας πάσχει από την νόσο της αποπροσωποποίησης. Αξίες και συμπεριφορές, δοξασίες και εκπαίδευση, μορφές παραγωγής και συναπόφασης πλήττονται. Οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί, όσο και όπως λειτουργούν σε όλο τον κόσμο, τείνουν να απογυμνώνονται όλο και πιο πολύ από την ουσία τους και από την ικανότητά τους να λαμβάνουν ουσιαστικές αποφάσεις, η δυσκίνητη γραφειοκρατία γίνεται όλο και πιο άσκημη, ας θυμηθούμε τα κτίρια των Βρυξελλών με τους ατέλειωτους διαδρόμους μια σύγχρονη εκδοχή του Πύργου της Βαβέλ, κτίρια καταθλιπτικά, που συγκεντρώνουν ανθρώπους από τις πιο ωραίες πόλεις του κόσμου, το Παρίσι, την Ρώμη, την Πράγα, το Βερολίνο, ενώ τα πραγματικά κέντρα αποφάσεων μετακινούνται όλο και περισσότερο εκτός των πολιτικών θεσμών και των ίδιων των κρατών.

Στο κενό που δημιουργείται ανθίζουν εξωθεσμικές ομάδες συμφερόντων που λυμαίνονται τον πλανήτη. Με δυο λόγια. Οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες μεταλλάσσονται σε φιλελεύθερες ή ακριβέστερα σε νεοφιλελεύθερες ολιγαρχίες. Με έντονο το στοιχείο του ναρκισσισμού: Αν δεν επιβεβαιώσω στον άλλο την εικόνα μου, θα τον εξαφανίσω."


http://tsak-giorgis.blogspot.gr/

Γ. Βαρουφάκης: Η Τρόικα ελέγχει πλήρως το ΥΠ.ΟΙΚ

Συγκλονιστικές πληροφορίες για τον τρόπο με τον οποίο η Τρόικα ελέγχει ολοκληρωτικά τους μηχανισμούς του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών περιλαμβάνονται στην ηχογραφημένη συνομιλία του Γ.Βαρουφάκη με το Official Monetary and Financial Institutions Forum. Η συνομιλία αποτελούσε εμπιστευτική τηλεδιάσκεψη με επενδυτές και στελέχη ξένων hedge funds.

Τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης προτίμησαν να σταθούν στο γεγονός ότι ο πρώην υπουργός ετοίμαζε σχέδιο παράλληλου νομίσματος, (όπως όφειλε να κάνει κάθε κυβέρνηση κατά τη διάρκεια διαπραγματεύσεων) αποκρύπτοντας εμμέσως ότι η χώρα αποτελεί πλέον αποικία χρέους του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Κομισιόν.

Οι συνομιλητές του Γ.Βαρουφάκη δηλώνουν συγκλονισμένοι από το βαθμό ελέγχου που είχε η τρόικα στο εσωτερικό του υπουργείου Οικονομικών, ως αποτέλεσμα αποφάσεων προηγούμενων κυβερνήσεων.


Παρά τον περί του αντιθέτου επικοινωνιακό πόλεμο των ελληνικών ΜΜΕ λοιπόν ο Γ. Βαρουφάκης βγαίνει σχετικά δικαιωμένος από την κυκλοφορία της ηχογραφημένης συνομιλίας. Το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί όμως και για τον πρωθυπουργό Α.Τσίπρα, ο οποίος δεν έδωσε τις απαραίτητες εντολές για την ολοκλήρωση των εναλλακτικών σχεδίων σε περίπτωση κατάρρευσης των συνομιλιών.

aristeridiexodos

Αυτή είναι η συνομιλία Βαρουφάκη για το plan B

Με την άδεια του Γιάνη Βαρουφάκη, το Επίσημο Φόρουμ των Νομισματικών και Οικονομικών Θεσμών (OMFIF) έδωσε στη δημοσιότητα τη συνομιλία του πρώην υπουργού Οικονομικών με συνομιλητές του από το Φόρουμ στην οποία περιγράφει κι εξηγεί το "Σχέδιο Β". Όπως εξηγεί ο Βαρουφάκης,  το σχέδιο είχε καταστρωθεί με εντολή του Αλέξη Τσίπρα αλλά ουδέποτε πήρε εντολή εφαρμογής.  Περιλάμβανε τη δημιουργία ενός παράλληλου τραπεζικού συστήματος μέσω του χακαρίσματος των ΑΦΜ των φορολογουμένων που θα επέτρεπε στην ελληνική κυβέρνηση να χειριστεί το κλείσιμο των τραπεζών κι ενδεχομένως να προχωρήσει ομαλά προς τη νέα δραχμή. 

Λίγη ώρα πριν από τη δημοσιοποίηση της συνομιλίας ο Πίτερ Σπίγκελ με tweet είχε αναφέρει ότι ο τέως υπουργός Οικονομικών είχε δώσει τη συγκατάθεσή του προκειμένου η συνομιλία να δει το φως της δημοσιότητας.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ και ακούστε όλη τη συνομιλία στα αγγλικά

Βαρουφάκης: Θα αρνηθώ ότι έδωσα εντολή για χακάρισμα αν αποκαλυφθεί το σχέδιο

Ακούστε στο ηχητικό της συνομιλίας (στο 8.21) την απάντηση του Γ. Βαρουφάκη στον συνομιλητή του ότι «θα αρνηθεί την εντολή για χακάρισμα αν αποκαλυφθεί» όταν αυτός του επισημαίνει ότι αυτά που λέει τα ακούνε και άλλοι.

Στην εισαγωγική του τοποθέτηση, ο πρώην ΥΠΟΙΚ ξεκαθαρίζει ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε εντολή να οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρώ, αλλά να διαπραγματευθεί με το Eurogroup και την ΕΚΤ για μια βιώσιμη λύση, με τη χώρα εντός ευρωζώνης.

Είναι δύσκολο, ωστόσο, σύμφωνα με τον Γ. Βαρουφάκη, όταν βρίσκεται εντός της νομισματικής ένωσης, να προετοιμάσεις ένα δημόσιο διάλογο για το ενδεχόμενο έξόδου από την ευρωζώνη, σε περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις φτάσουν στο σημείο χωρίς επιστροφή.

Στη συνέχεια της συνομιλίας, με ημερομηνία 16 Ιουλίου (δέκα μέρες, δηλαδή, μετά την παραίτηση του κ. Βαρουφάκη από το θώκο του υπουργείου Οικονομικών), τίθεται το ερώτημα εάν τελικά η Ελλάδα είχε «plan B».

Ο κ. Βαρουφάκης ξεκινά την απάντησή του, λέγοντας ότι, πριν ακόμα τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας του είχε δώσει εντολή να εκπονήσει ένα εναλλακτικό σχέδιο.

Το σχέδιο αυτό, όπως ακούγεται να λέει ο κ. Βαρουφάκης, το επεξεργαζόταν μυστικά μία ομάδα πέντε ατόμων, ήδη από το Δεκέμβριο του 2014. Το δύσκολο, όπως εξηγεί, θα ήταν στη συνέχεια να πείσει ότι, από τα πέντε άτομα που το επεξεργάστηκαν, θα πρέπει να υπάρξουν 1.000 άτομα που να το εφαρμόσουν.

Περιγράφοντας τι σχεδίαζε, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο των capital controls και της τραπεζικής αργίας και να δοθεί στον ελληνικό λαό η εμπιστοσύνη και η αίσθηση ότι υπάρχει σχέδιο, ο Γ. Βαρουφάκης αναλύει το πλάνο του για τη δημιουργία ενός παράλληλου συστήματος πληρωμών, για το οποίο θα χρησιμοποιούνταν τα ΑΦΜ των Ελλήνων πολιτών, μέσα από το σύστημα Taxis.

Δημιουργώντας «αναπληρωματικούς» λογαριασμούς, το κράτος θα είχε τη δυνατότητα να πληρώνει τις υποχρεώσεις του προς τρίτους -όπως, π.χ., έναν προμηθευτή νοσοκομείου, αναφέρει χαρακτηριστικά ο πρώην ΥΠΟΙΚ-, χρησιμοποιώντας ένα παράλληλο, ψηφιακό νόμισμα, προκειμένου να είναι συνεπές στις υποχρεώσεις του -πρόκειται, προφανώς, για τα περίφημα IOUs.

Το παράλληλο αυτό τραπεζικό σύστημα, σύμφωνα με τον πρώην υπουργό Οικονομικών, θα επέτρεπε στην Ελλάδα να «αναπνεύσει», κατά το διάστημα που οι τράπεζές της θα έμεναν κλειστές.

Με στοιχεία από real.gr

Σχόλιο Α.Α.: Δεν μπορεί όλος ο πλανήτης, να έχει εναλλακτικά σχέδια για το Ελληνικό ζήτημα, και να μην έχει η ίδια η Ελλάδα τέτοιο ή τέτοια......Δεν ξέρουμε αν ήταν ένα αποτελεσματικό εναλλακτικό σχέδιο, αλλά γωρίζουμε ότι η "εναλλακτική" που λέγεται Μνημόνιο 3, είναι σίγουρα καταστροφική!
anemosantistasis