Ο Δαβίδ, ο Γολιάθ και το τέλος του ευρώ.

Έτσι γίνεται σε όλους τους πολέμους. Βρίσκεται πάντα μια χώρα, μια πόλη, ένα χωριό, που χωρίς να έχει καθόλου υπολογίσει τον συσχετισμό των δυνάμεων ή να έχει καταστρώσει εναλλακτικό σχέδιο διαφυγής, δεν ακολουθεί τις επιταγές των ισχυρών και ρίχνει μια ρουκέτα. Ακολουθεί η συντριβή της, που αποκτά συμβολική αξία για όλες τις εμπόλεμες πλευρές. ΟΙ νικητές την χρησιμοποιούν για παραδειγματισμό των υπόλοιπων. Και οι τελευταίοι μαθαίνουν από τα λάθη της, ώστε να μην τα επαναλάβουν.Στον ακήρυχτο οικονομικό πόλεμο που ζούμε, είναι η μικρή Κύπρος που κλήθηκε να παίξει το ρόλο του Δαβίδ κόντρα στον Γολιάθ, και θα το πληρώσει πολύ ακριβά: είναι προφανές ότι η νέα συμφωνία είναι χειρότερη

από την πρώτη, επιταχύνοντας την πορεία προς την οικονομική καταστροφή, που θα ερχόταν -αργότερα αλλά αναπόφευκτα- και με την απορριφθείσα από το κυπριακό Κοινοβούλιο, πρώτη απόφαση.Πρόκειται για την συντριβή του οικονομικού μοντέλου πάνω στο οποίο κτίστηκε η κυπριακή ευημερία της τελευταίας δεκαπενταετίας. Είναι αυτό που κυνικά δήλωνε την προηγούμενη εβδομάδα ο Σουηδός υπουργός Οικονομικών: “ στην Κύπρο έχουν μόνο έναν χρηματοπιστωτικό τομέα και παραλίες. Τώρα που ο χρηματοπιστωτικός τομέας βρίσκεται σε πορεία κλεισίματος, δεν θα έχουν παρά μόνο τις παραλίες".

Το καινούργιο στοιχείο που έρχεται να προστεθεί στην οικονομική ύφεση και τα κοινωνικά δεινά που επέρχονται, είναι η πολιτική κρίση που ξεκινάει, ούτε ένα μήνα μετά τις προεδρικές εκλογές. Στην πραγματικότητα, το πολιτικό σύστημα της Κύπρου λειτουργεί αντλώντας πρότυπα και συμπεριφορές από αυτό της Ελλάδας, από την οποία -δυστυχώς- επηρεάζεται καθοριστικά η κουλτούρα και γενικώς η νοοτροπία των Κυπρίων. Όπως στην Ελλάδα έτσι και στην Κύπροοι πολιτικοί έκρυψαν κάτω από το χαλί το υπαρκτό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι δύο μεγάλες τράπεζες του νησιού. Αγνοώντας τις συνεχείς προειδοποιήσεις των Βρυξελλών για να κερδίσουν χρόνο και τις εκλογές, πριν από τις οποίες δημαγώγησαν, κρύβοντας την αλήθεια από τους ψηφοφόρους.

Από τον νεοεκλεγμένο πρόεδρο και την πολιτική ηγεσία θα ακολουθήσει ένα φεστιβάλ λαθών και αλλοπρόσαλλων κινήσεων, χαρακτηριστικό της ανεπάρκειας αλλά και της ηθικής διαφθοράς του συστήματος. Παρά τις κατηγορηματικές προεκλογικές διαβεβαιώσεις του περί του αντιθέτου, είναι ο ίδιος ο νέος πρόεδρος που προτείνει την εισφορά σε όλες τις καταθέσεις, πρόταση που υιοθετεί το eurogroup. Μετά την αντίδραση της κοινής γνώμης αρνείται να υποστηρίξει την απόφαση που έχει προτείνει και ψηφίσει, προχωρώντας σε ανοίγματα προς την Μόσχα, τα οποία ούτε είχε σχεδιάσει, αλλά ούτε καν καλοσκεφτεί. Το προηγούμενο διάστημα δεν έχει χάσει ευκαιρία για να θέσει θέμα ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, απομακρύνοντας το Κρεμλίνο. Λες και δεν έχει τελειώσει ο ψυχρός πόλεμος, πιστεύει βλακωδώς ότι το τελευταίο θα ιεραρχήσει τις σχέσεις του με την Κύπρο πάνω από τις πολύ πιο σημαντικές σχέσεις με την Γερμανία και τις Βρυξέλλες, μόνο και μόνο για να αποφευχθεί το κούρεμα των ρωσικών καταθέσεων. Ενώ στην πραγματικότητα ο Πούτιν θέλει να υποχρεωθούν να επιστρέψουν στην Ρωσία τα κεφάλαια των Ρώσων φοροφυγάδων και ολιγαρχών, όσων δεν έχει δολοφονήσει ή δεν έχει ακόμη χώσει στην φυλακή. Με την ψυχρολουσία της Μόσχας, η χώρα θα βρεθεί ανυπεράσπιστη, στο έλεος του Γερμανού Γολιάθ.

Αυτό το τελευταίο, με τον σημερινό συσχετισμό των δυνάμεων στην Ευρώπη, την εξαφάνιση της Γαλλίας και του Ολάντ και την οικονομική κρίση, είναι ότι χειρότερο που μπορεί να πάθει κανείς. Ένα από τα πιο εύγλωττα άρθρα των προηγούμενων ημερών γράφτηκε στο Spiegel και είχε τον χαρακτηριστικό τίτλο “Γιατί η Ευρώπη πρέπει να παίξει σκληρό παιχνίδι με την Κύπρο”. Η ανάλυση του γερμανικού περιοδικού παραδεχόταν αμέσως ότι το ποσό της οικονομικής βοήθειας “ είναι σχετικά μικρό σε σύγκριση με προηγούμενες ανάγκες των άλλων εθνών σε κρίση” και επομένως δεν είναι αυτό το πρόβλημα, για να προσθέσει όμως αμέσως μετά ότι“μετά την άρνηση της Λευκωσίας ένα ζήτημα πολιτικής έχει μετατραπεί σε θέμα αρχής. ..Αν η ζώνη του ευρώ υποχωρήσει θα γίνει σαφές σε όλους ότι υποκύπτει σε εκβιασμούς. Αν ένα από τα μικρότερα μέλη της Ευρωζώνης μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι συστημικά σημαντικό .. τότε όλες οι χώρες που θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον προβλήματα, θα αρνηθούν να υποχωρήσουν στις διαπραγματεύσεις με τις Βρυξέλλες”. Η σκληρή γραμμή απέδωσε σε τόσο σημείο, που ο Σόιμπλε έφθασε να προστάζει: “δεν απαιτείται επικύρωση από τη κυπριακή βουλή η συμφωνία που σύνηψε σήμερα η Κύπρος με τους διεθνείς πιστωτές”!

Από τις γερμανικές ακρότητες στην περίπτωση της Κύπρου,είναι φανερό ότι το Βερολίνο έχει κάνει τα δικά του σχέδια για το ευρώ. Μένει να επιβεβαιωθεί, αλλά οι Μέρκελ-Σόιμπλε δείχνουν να καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η ευρωζώνη, τουλάχιστον με την σημερινή της μορφή, δεν έχει μέλλον. Αυτό ακριβώς υποδηλώνει η δήλωση-βόμβα του Ολλανδού νέου προέδρου του eurogroup,σύμφωνα με την οποία η “κυπριακή λύση” δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά μπορεί να εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν προβλήματα με τις τράπεζες τους:πρόκειται για ανοιχτό κάλεσμα στους διεθνείς επενδυτές, να πάρουν τα κεφάλαια τους από τον επισφαλή νότο και να στείλουν στον ασφαλή Βορρά.

Αυτή η νέα στρατηγική των χωρών που επικρατούν στο eurogroup, αποτελεί και ευθεία παραβίαση της συμφωνίας για την ίδρυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ), με τον οποίο θα μπορούσαν να ανακεφαλαιοποιούνται άμεσα προβληματικές τράπεζες της ευρωζώνης. Απομένει να δει κανείς πως θα αντιδράσει η Ιταλία, μετά την επιμονή της οποίας-ο τότε πρωθυπουργός Μάριο Μόντι είχε απειλήσει ότι θα τινάξει στον αέρα την Σύνοδο Κορυφής- είχε υπάρξει η συμφωνία, την οποία υπονομεύει η Γερμανία από το καλοκαίρι. Όλα δείχνουν πάντως ότι η Γερμανία και οι σύμμαχοι της στον Βορρά αδιαφορούν επιδεικτικά για τις ανάγκες του νότου της ευρωζώνης.

Για τις υπόλοιπες χώρες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα ή τις πολιτικές δυνάμεις που σκέφτονται να αναδιαπραγματευτούν με την Γερμανία μνημόνια και άλλα κακά, το δίδαγμα από το κυπριακό ολοκαύτωμα είναι σαφές: πρώτον, για να νικήσει ο Δαβίδ τον Γολιάθ θα πρέπει και να το θέλει, κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ίσχυσε. Δεύτερον, δεν φθάνει να το θέλει. Θα πρέπει να διαθέτει στρατηγική, τακτική και ένα plan B την ύπαρξη του οποίου πρέπει να γνωρίζει και ο αντίπαλος.

Στην ελληνική περίπτωση, το plan B είναι η έξοδος από την ευρωζώνη, που ήδη κλονίζεται. Μία επιτυχημένη ελληνική στρατηγική δεν θα ήταν να εκβιάσει, με το γνωστό ντόμινο που θα προκαλούσε η έξοδος μιας χώρας. Αλλά να σχεδιάσει όλες τις κατάλληλες κινήσεις, λέγοντας όλη την αλήθεια και προετοιμάζοντας τον λαό: “θέλουμε την ευρωπαϊκή πορεία και το κοινό νόμισμα, αν η Γερμανία και οι χώρες του Βορρά αλλάξουν πολιτική και ξαναθυμηθούν τις ευρωπαϊκές αξίες. Αν όμως δεν το κάνουν, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε όλες τις κινήσεις και να υποστούμε όλες τις θυσίες, ώστε να σωθεί η χώρα. Δεν θα την πάθουμε όπως η Κύπρος”.  Του Στέλιου Κούλογλου TVXS

Έξοδος από τα πορνεία ΕΥΡΩ και Ε.Ε !!!

Του Γιώργου Ρούση*

Από τα τραγικά για τον κυπριακό λαό τελευταία συμβάντα, εκτιμώ ότι μπορούμε αβίαστα να βγάλουμε τα ακόλουθα πέντε σταράτα συμπεράσματα:

1) Όπως με την τουρκική εισβολή το 1974 αποδείχθηκε ότι η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ δεν διασφαλίζει καμία κυριαρχία, σήμερα αποδεικνύεται με τον πλέον ηχηρό τρόπο ότι η συμμετοχή στην Ε.Ε. ούτε την ευημερία ούτε βεβαίως την…κυριαρχία των λαών διασφαλίζει.

2) Όταν μια αριστερή κυβέρνηση διαμορφώνει μια οικονομία όπως η κυπριακή, της οποίας η αναλογία του ΑΕΠ της με τις καταθέσεις των τραπεζών της είναι εντόνως δυσανάλογη υπέρ των δεύτερων, όταν αφήνει ασύδοτους τους τραπεζίτες να τζογάρουν επικίνδυνα και όταν θεωρεί επίτευγμα την εισροή μαύρου χρήματος, φουσκώνει μια φούσκα, η οποία αργά η γρήγορα θα σκάσει.

3) Είναι αδύνατον, όπως μας προτρέπει να πράξουμε ο ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές φιλοευρώ δυνάμεις, ναπαραμένεις μέσα στα πορνεία του ευρώ και της Ε.Ε. και ταυτόχρονα να θεωρείς ότι μπορείς να διαπραγματευτείς με τους νταβάδες αυτών των των πορνειών τη μη εκπόρνευση σου.

Εξηγούμαι: είτε πλανώνται πλάνην οικτρά είτε είναι συνειδητά υπηρέτες του γερμανικού ιμπεριαλιστικού κέντρου, όλοι εκείνοι οι οποίοι υσποστηρίζουν ότι είναι δυνατόν να βρεθεί φιλολαϊκή διέξοδος στην κρίση εμμένοντας στην παραμονή μιας χώρας στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε, και μάλιστα διακηρύσσοντας ότι είναι οι καλύτεροι θεματόφυλακές τους.

Βεβαίως, ακόμη χειρότεροι είναι οι εκείνοι οι αδίστακτοι ψεύτες, όπως ο πρόεδρος της Κύπρου Ν. Αναστασιάδης, οι οποίοι είτε αποδέχονται είτε προτείνουν – λίγη σημασία έχει – την άμεση κλοπή του λαού τους για να ικανοποιήσουν τους τοκογλύφους του.

4) Όσα μας έλεγαν οι υπερασπιστές της παραμονής στην Ευρωζώνη ότι θα συμβούν αν φύγουμε από το αυτήν, κι ακόμη όσα μας έλεγαν ότι θα πράξουν οι κομμουνιστές όταν πάρουν την εξουσία, συμβαίνουν και μάλιστα με το παραπάνω εντός Ευρωζώνης εν πλήρη κυριαρχία του καπιταλισμού.

Εξηγούμαι και πάλι: πέρα από τα καύσιμα που δεν έχουμε γιατί δεν μπορούμε να τα αγοράσουμε, πέρα από τα φάρμακα που όλο και περισσότερο λείπουν και δεν μπορούμε να πληρώσουμε, πέρα από το ότι οι ιδιοκτήτες των σπιτιών μέσω των χαρατσιών μετατράπηκαν σε νοικάρηδες, πέρα από το ότι τα κρατικά ομόλογα – τα οποία υποτίθεται ότι ήταν για τους κοινούς θνητούς οι πλέον φρόνιμες τοποθετήσεις- αποδείχθηκαν κουρελόχαρτα, ήλθε και το επιστέγασμα: οι ίδιες οι τράπεζες, αυτοί οι ναοί του Μαμωνά, οι οποίες παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν μαζί με τα χρηματιστήρια σε Ευρώπη και ΗΠΑ να αντιμετωπίζονται ως η ατμομηχανή των οικονομιών τους και ως εκ τούτου να τροφοδοτούνται με χρήμα πριν και πάνω απ’ όλους, αποδείχθηκαν ο πλέον αφερέγγυος μηχανισμός του συστήματος.

5) Αν πράγματι θέλουμε να βοηθήσουμε τον κυπριακό λαό και τους ίδιους μας τους εαυτούς, η μόνη λύση είναι όσο πιο γρήγορα γίνεται να σταθούμε μπροστάρηδες σε ένα μετωπικό κίνημα ρήξης με το ευρώ και την Ε.Ε., που αν το ακολουθήσουν και άλλοι λαοί, οι οποίοι – απ’ ότι φαίνεται από πρόσφατες δημοσκοπήσεις- αρχίζουν να συνειδητοποιούν αυτή την αναγκαιότητα, τότε αντί να μας τρέχουν θα τους τρέχουμε εμείς, συνθλίβοντας τα πορνεία που κατασκεύασαν για να εκμεταλλεύονται τους λαούς.

Μόνο αν το «ναι» σε όλα του Αναστασιάδη, και το λειψό «όχι» της Κυπριακής Βουλής, μετατραπεί και από τους Κύπριους και από μας και τους άλλους λαούς της Ευρώπης σε άμεσο – και όχι του Αγίου σοσιαλισμού- «όχι» στο ευρώ και στην Ε.Ε., αλλά και σε κάθε άλλο ιμπεριαλιστή δυνάστη όπως οι ΗΠΑ, ή η Ρωσία, μπορούμε να σωθούμε.

Όσο γρηγορότερα λοιπόν το βροντοφωνάξουμε αυτό το «όχι» τόσο το καλύτερο και για τους Κύπριους αδελφούς μας και για μας τους ίδιους.

*Δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία» της Κυριακής 31 Μαρτίου 2013

 

Γιώργος Ρούσης: Περί παραγωγικής ανασυγκρότησης

Για όλους εκείνους, όπως η αφεντιά μου, που υποστηρίζουν ότι η βασική αιτία της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης είναι η πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους, η οποία οφείλεται στην αποπομπή ζωντανής εργασίας από την παραγωγή, λόγω της ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών δυνάμεων, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η συλλογιστική που ανέπτυξε σχετικά με αυτήν την ανάπτυξη ο Walter Benjamin....

Αυτός λοιπόν ο μεγάλος μαρξιστής, αλλά ταυτόχρονα ρομαντικός και μεσσιανικός στοχαστής, σε αντίθεση με το μηχανιστικό ντετερμινισμό της Δεύτερης Διεθνούς, αλλά και με το λεγόμενο «ορθόδοξο» μαρξισμό, σε συνέχεια μιας συλλογιστικής που είχε ήδη αναπτύξει ο Rousseau, υποστήριζε ότι η τεχνολογική πρόοδος δεν εμπεριέχει μόνο θετικά στοιχεία αλλά και πολλά αρνητικά.

Αυτά έχουν να κάνουν τόσο με τον προσανατολισμό που της προσδίδει το κεφάλαιο όσο και με την εκ μέρους του αξιοποίησή της, αλλά και γενικότερα με το γεγονός ότι αυτή δεν είναι δυνατόν να μετατρέπεται σε αυτοσκοπό εις βάρος των ανθρώπων και της φύσης.

Ετσι λοιπόν για τον Benjamin η επιστημονική, τεχνολογική ανάπτυξη, η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων μπορεί να προσλάβει και ένα καταστροφικό χαρακτήρα, κάτι που άλλωστε αποδείχτηκε μεταξύ άλλων κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και αργότερα με τα πυρηνικά ατυχήματα και με την οικολογική καταστροφή.

Μάλιστα από αυτήν την τελευταία σκοπιά μπορούμε να πούμε ότι ο Benjamin υπήρξε μεταξύ άλλων και ένας πρωτοπόρος, οικολόγος στοχαστής, ο οποίος δεν αντιμετώπιζε τη φύση ως στοιχείο προς εκμετάλλευση από τον άνθρωπο, αλλά ως διαλεκτικά και αναπόσπαστα συνδεδεμένη μαζί του.

Αν λοιπόν για τους κλασικούς του μαρξισμού οι επαναστάσεις αποτελούσαν τις ατμομηχανές της ιστορίας, για τον Benjamin αυτές θα έπρεπε να λειτουργούν ταυτόχρονα σαν το χειρόφρενο εκείνο του τρένου της ιστορίας που έχει μπει αλόγιστα στις ράγες της προόδου.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την κρίση; Αμεσότατη. Και τούτο διότι αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι η ανάπτυξη των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων είναι αδύνατον να χωρέσει στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και ως εκ τούτου η επιμονή διατήρησης αυτών των σχέσεων προσδίδει σε αυτήν την ανάπτυξη έναν αρνητικό χαρακτήρα, κυρίως μέσω της ανεργίας που αυτή προκαλεί.

Ταυτόχρονα όμως, πέρα από την αναγκαιότητα της αλλαγής των παραγωγικών σχέσεων και μιας διαφορετικής χρήσης των υπαρχουσών υλικών παραγωγικών δυνάμεων, στο πλαίσιο της απαραίτητης παραγωγικής αναδιάρθρωσης της οικονομίας μας, τίθεται επί τάπητος τόσο ένας ποιοτικά διαφορετικός προσανατολισμός της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων όσο κι ένας διαφορετικός ρυθμός, που δεν θα καθορίζονται από το κυνήγι του κέρδους.

Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει μια απάρνηση της τεχνολογικής προόδου, ανάλογη του κινήματος των λουδιστών, οι οποίοι κατέστρεφαν τις μηχανές για να σώσουν τις θέσεις εργασίας τους, αλλά μια διαφορετική ανάπτυξή τους.

Αν λοιπόν το επίπεδο της σύγχρονης ανάπτυξης μπορεί να αξιοποιηθεί για να οδηγηθούμε σε μια κοινωνία όπου θα κυριαρχεί η ελεύθερη δραστηριότητα-αυτοσκοπός, απέναντι στην καταναγκαστική εργασία, και σε μια κοινωνία η οποία δεν θα έχει σαν κύριο μέλημά της την κούρσα της τεχνολογικής προόδου, όπως συνέβαινε με την καθυστερημένη Σοβιετική κοινωνία, αυτό κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι θα πρέπει να παραμείνουμε στην ίδια αναπτυξιακή ρότα και τους ρυθμούς με τον καπιταλισμό.

Αντίθετα, θα πρέπει να αναζητήσουμε τόσο διαφορετικά καταναλωτικά μοντέλα ή και μοντέλα αναγκών, από εκείνα που εντέχνως προωθούνται σήμερα και τα οποία ανταποκρίνονται στις ψευτοανάγκες αποξενωμένων ανθρώπων, όσο και διαφορετικά παραγωγικά μοντέλα που θα υπόκεινται στην ανάπτυξη της κοινωνικής προσωπικότητας και στην ισορροπία ανθρώπων-φύσης. Προς αυτή την κατεύθυνση η κριτική που άσκησε ο Walter Benjamin στην καπιταλιστική τεχνολογική ανάπτυξη αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη για όλους όσοι αδογμάτιστα και κριτικά αξιοποιούν όλο τον πλούτο τής, σε μεγάλο βαθμό αναξιοποίητης ακόμη, μαρξιστικής παράδοσης.

* Γιώργος Ρούσης καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου                Ελευθεροτυπία

SLEEPING WITH THE ENEMY

Μπουρδέλα για τους ναζί. Πόρνες στο Παρίσι. Καταδικασμένες στη μνήμη όλου του κόσμου. Κανάκευαν τις ορμές των κατακτητών. Μετά την απελευθέρωση, διασύρθηκαν. Τελείωσαν. Ίσως έμειναν χορτάτες για λίγο καιρό, ίσως είχαν ειδικά δελτία κυκλοφορίας, ίσως δεν ένιωσαν πόλεμο, αλλά ήταν οι χειρότερες πόρνες στην Ιστορία. Οι πόρνες των ναζί.
Ποτέ δεν έλειψαν αντίστοιχες πόρνες σε όλους τους πολέμους. Και στο Βιετνάμ και στην Ινδία και στη Βοσνία και στην Ελλάδα του 2013. Αυτές οι τελευταίες, δεν άνοιξαν ακόμη τα πόδια στους κατακτητές. Έκαναν κάτι χειρότερο, άνοιξαν το στόμα τους και φώναξαν «Σφάξτε την Κύπρο».
Βρώμα και δυσωδία από τις πόρνες της καθημερινότητας. Παίρνουν γραμμή από τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές τσατσάδες που προσεύχονται νυχθημερόν να τελειώσει η Κύπρος. Να σβήσει η οικονομία της. Να πεινάσουν οι πολίτες της.
Εύχονται να νικήσουν και εκεί οι Γερμανοί. Αυτές οι πόρνες, είναι οι αλεπούδες με την κομμένη ουρά που θέλουν να επιβάλουν τη φρίκη τους ως μονόδρομο. Ως αναγκαιότητα. Ως μόνη σωτηρία. Είναι κουφάρια δίχως ψυχή.
Είναι οι πόρνες που χαίρονται όταν γιγαντώνεται το αδιέξοδο της Κύπρου. Αυτές που ηδονίζονται να βλέπουν τους Κύπριους να παλεύουν ολομόναχοι. Εγκαταλειμμένοι από Ελλάδα, Ρωσία και Ευρώπη. Είναι οι ίδιες πόρνες που κρυφά χαίρονταν όταν οι Τούρκοι έπαιρναν το μισό νησί. Και τώρα φανερά χαίρονται που οι Γερμανοί προσπαθούν να πάρουν το υπόλοιπο.
Ευτυχώς αυτές οι πόρνες δε ζούσαν όταν έμπαιναν στην Αθήνα οι Γερμανοί ναζί. Θα είχαν βγει στους δρόμους να τους υποδεχθούν ολόγυμνες. Να παράσχουν τις υπηρεσίες τους. Να κανακέψουν κι αυτές τις ορμές των κατακτητών.
Εκείνη τη χαμένη ευκαιρία τους αναπληρώνουν τώρα. Πανηγυρίζουν που, εύχομαι προσωρινά, οι Κύπριοι τιμωρούνται για τα «όχι» που έτριψαν στα μούτρα των Γερμανών. Στην υποκρισία των Βρυξελλών. Στους οικονομικούς στρατούς της τρόικας. Απολαμβάνουν οι πόρνες, το θέαμα των Κυπρίων στα ΑΤΜ.
Θέλουν να δουν αίμα στην Κύπρο. Λουκέτα. Θανάτους από ελλείψεις φαρμάκων. Στραγγαλισμό της ανεξαρτησίας. Για να δικαιωθούν επειδή στήριξαν τους μονόδρομους των κατακτητών. Μονόδρομοι που γέμισαν με αίμα την Ελλάδα, με λουκέτα, με άνεργους, με έλλειψη φαρμάκων, με εκτέλεση της ανεξαρτησίας.
Δεν έχουν άλλα επιχειρήματα για να στηρίξουν την προδοσία τους οι πόρνες. Η καταστροφή της Κύπρου θα ήταν το καλύτερο επιχείρημά τους. Δε μπορούν να υποστηρίζουν άλλο ότι ο μονόδρομος που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από τη Γερμανία έσωσε κάτι, αλλά θα μπορούν να δείχνουν την Κύπρο και να λένε «ορίστε τι παθαίνει όποιος δεν υπακούει στον κατακτητή».
Λες κι εμείς που υπακούσαμε, δεν τα ζήσαμε. Δε δυστυχούμε. Δε χανόμαστε. Δεν καταστραφήκαμε. Και τα χειρότερα έρχονται για εμάς. Για την Κύπρο ό,τι κι αν έρθει, θα έχει δώσει τη μάχη της. Θα έχει αφήσει το αποτύπωμά της. Θα γίνει σημείο αναφοράς με θετικό πρόσημο. Πολύ σωστά το είπε ο κύπριος βουλευτής Αδάμος Αδάμου «Γιορτή δική μας παραμονή δική σας», εννοώντας ότι αν περάσει το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο, η Ελλάδα έχει σειρά.
Και φυσικά δε θα την πληρώσουν όσοι έχουν τα εκατομμύριά τους στην «έντιμη» Ελβετία, στην «πάναγνη» Γερμανία, στο «αθώο» Λιχτενστάιν, αλλά όσοι μάζεψαν κάτι ψιλολόγια και τα έχωσαν σε ελληνικές τράπεζες. Ό,τι απέμεινε δηλαδή. Αυτά τα ολίγα. Αλλά ακόμη κι όταν αυτά χαθούν, οι πόρνες θα χαρούν. Θα πανηγυρίσουν.
Θα μιλήσουν για τη σωτηρία της πατρίδας. Θα αποθεώσουν το «ναι σε όλα» τα βίτσια των κατακτητών. Θα μας κατηγορήσουν πάλι για την πλαστή ευημερία που ζήσαμε και θα υποστηρίξουν ξανά ότι τώρα πρέπει να τιμωρηθούμε. Λες και οι πόρνες είναι ο Θεός που μας τιμωρεί. Λες και το να ζεις αξιοπρεπώς είναι έγκλημα. Λες και το να μην πεινάς είναι κολάσιμο. Λες και το να γελάς απαγορεύεται.
Έτσι θέλουν τους Κύπριους τώρα. Να γίνουν όπως κι εμείς. Στημένοι στην ουρά όχι των ΑΤΜ αλλά με τα χέρια ψηλά για μια σακούλα τρόφιμα. Είναι οι πόρνες ανάμεσά μας. Οι πόρνες που βαφτίζουν επένδυση τη λεηλασία στις Σκουριές Χαλκιδικής. Οι πόρνες που είναι έτοιμες να υπερασπιστούν κάθε κατοχή, κάθε λεηλασία. Τότε, αν νικήσουν, εκτός από το στόμα τους θ’ ανοίξουν και τα πόδια τους για να κερδίσουν το κάτι τις παραπάνω.
Ευτυχώς, όμως, που δεν υπάρχουν μόνο πόρνες. Ευτυχώς που υπάρχουν ντουβάρια σ’ αυτή τη γη και ευτυχώς υπάρχουν ακόμη κάποιοι που γράφουν πάνω τους…

Πόρνες, να φοβάστε. Κάποια στιγμή η νύχτα αυτή θα τελειώσει. Κάποια στιγμή θα ξημερώσει…

Ο Έμπορος της Βενετίας reloaded

«Τι ματωμένο τέλος!»

Της  Άννας Χατζησοφιά «Κάτι κακό μου μαγειρεύεται     γιατί είδα στον ύπνο μου σακούλια με χρυσάφι»                                 Σάυλωκ Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο Βασάνιος θέλει να έχει την ευκαιρία του με την Πόρσια. Τώρα για τα μάτια της, για τα ψυχικά της χαρίσματα,  θα σας γελάσω, πάντως περιγράφοντας τις αρετές της στον Αντόνιο ξεκινάει λέγοντας, «Είναι μια πλούσια κληρονόμα στο Μπελμόντο». Άλλους τους είπαν προικοθήρες για λιγότερα, αλλά ούτε στις παλιές ελληνικές ταινίες δεν το έπαιρναν το κορίτσι ξεβράκωτο, πάντα κάποιος στο τέλος βρίσκονταν να το προικίσει το δόλιο και έτσι να θριαμβεύσει ο άδολος έρως. Ο Βασάνιος λοιπόν, είναι ζεν μεν και το ξέρει, αλλά είναι και αφράγκου δεν, και το ξέρει επίσης. Η άσωτη ζωή πάνω από τις δυνάμεις του κι ο επιδεικτικός βίος, τον έχουν αφήσει με μεγάλα χρέη. Την πέφτει λοιπόν πλαγίως στον φίλο του τον Έμπορο της Βενετίας, να τον χρηματοδοτήσει για άλλη μια φορά, για να κερδίσει την ωραία πάμπλουτη και να καθαρίσει δια βίου. Ο Έμπορος, παρ ότι ο νεαρός του χρωστάει ήδη τα κέρατα του, του χει μεγάλη αγάπη, δεν εξετάζουμε τι είδους, αλλά όλο και κάτι σποντίτσες αφήνει ο βάρδος ότι του τα μάσαγε χοντρά το νιάτο. Όμως δεν έχει ρευστό, κι έτσι αναγκάζεται να δανειστεί για να δανείσει. Και ο μόνος που δανείζει, με διάφορο βέβαια, είναι ο Σάϋλωκ, ο Εβραίος που ο Έμπορος μισεί περισσότερο κι από τις αμαρτίες του και που πάμπολλες φορές τον έχει φτύσει μέσα στο Ριάλτο. Ο Σάϋλωκ παραδόξως, για να κερδίσει λέει την «αγάπη» του τον δανείζει χωρίς τόκο, γιατί «πότε πήρε μέταλλο τόκο η φιλία απ τον φίλο της;». Και του ζητάει να υπογράψει ομόλογο, για τους τύπους βρε αδελφέ, με ρήτρα μία λίβρα από την σάρκα του, έτσι για αστείο. Ο επαρμένος και στην ανάγκη Βενετσιάνος δέχεται και το συμβόλαιο κλείνει. Μπορεί να είχε και μερικά περιττά κιλά και να το είδε σαν ευκαιρία για μία πλαστικούλα, εκεί στη μέση που του περίσσευε η σάρκα από την καλοπέραση και την πολυφαγία. Εν τω μεταξύ ενώσω ο Βασάνιος με δανεικά το παίζει πλούσιος πλαίυ- μπόι στην αυλή της Πόρτσια, ο κολλητός του Λορέντζο κλέβει την κόρη του Σάϋλοκ, που την αγαπάει αγνά και αυτός, και μαζί της σουφρώνει μερικά σακούλια με φλουριά και σμαράγδια απ την κάσα του πατέρα της. Να χουν να χτίσουν ένα φτωχικό παλάτσο για να στεγάσουν τον έρωτα τους τα παιδιά. Κάντε τώρα μια σούμα τι έχουμε; Δύο «άδολους» εραστές, δυο πλούσιες κόρες, ένα μισαλλόδοξο ρατσιστή έμπορο και έναν τοκογλύφο. Ο ελισαβετιανός μαέστρος υποταγμένος στην μόδα και την κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής χρεώνει την φιλαργυρία στον άπιστο, αλλά επειδή είναι μέγιστος ποιητής του χαρίζει έναν από τους σπουδαιότερους μονολόγους που γράφτηκαν στο θέατρο. «…Είμαι Εβραίος. Δεν έχει ο Εβραίος μάτια; Δεν έχει ο Εβραίος χέρια, όργανα, ανάστημα, αίσθησες, συμπάθειες, πάθη; ….Αν μας τρυπήσετε δεν ματώνουμε, αν μας φαρμακώσετε δεν πεθαίνουμε; Κι αν μας αδικήσετε να μην εκδικηθούμε; Αν σας μοιάζουμε σ όλα τ’ άλλα θα σας μοιάσουμε και σ αυτό!» Έτσι αποφασισμένος να βελτιώσει το μάθημα που έχει διδαχθεί, ακονίζει το μαχαίρι του και ζητάει την καρδιά του οφειλέτη. Αλλά το παλιό τζάκι είναι αλλιώς και η αρχόντισσα Πόρτσια σπουδαγμένη νομικά στο Χάρβαρντ της εποχής, του την κάνει γυριστή και ενώ επιφανειακά τον δικαιώνει,  του απαγορεύει να χύσει έστω μία σταγόνα αίμα. Αλλά πως θα ξεριζώσεις καρδιά χωρίς να ματώσει; Ο Σάϋλωκ ηττάται κατά κράτος κι ενώ στόχος του από την αρχή ήταν το οφθαλμόν αντί οφθαλμού και ο θάνατος του  εχθρού του, η νέα γενιά, βελτιωμένο μοντέλο αρπαχτικών, δεν θέλει την ζωή του αντιπάλου της παρά μόνο όλη του την περιουσία, την ταπείνωση του και την απόλυτη υποταγή. Ο Σάϋλωκ πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά γιατί έπραξε αυτό που μόνο τα κυρίαρχα αφεντικά μπορούν και πρέπει να πράττουν και διάολε έχει και πολλά λεφτά για κατώτερη ράτσα. Ο Έμπορος της Βενετίας  ξαναπαίζεται αυτές τις μέρες,  σε σύγχρονη διασκευή, με νέα σκηνοθεσία, πιο cyborg. Η δράση έχει μεταφερθεί στις Βρυξέλες, οι ήρωες φοράνε Πράντα και Αρμάνι και ο ρυθμός είναι καταιγιστικός. Τα λεφτά αλλάζουν χέρια γρήγορα και  η Πόρτσια είναι επικεφαλής του  Eurogroup. Απόφαση να αφαιρεθεί η καρδιά του αντίδικου χωρίς να χυθεί μια σταγόνα αίμα. Μόνο που αυτό, ότι χειρουργικό νυστέρι λέιζερ και να χρησιμοποιήσεις, δεν είναι εφικτό. Τα τελευταία τρία χρόνια έχουν γίνει πολλές τέτοιες καρδιοχειρουργικές επεμβάσεις, αλλά καμία δεν ήταν αναίμακτη. Ούτε η εγχείρηση επέτυχε ούτε ο ασθενής επέζησε. Αν μετρήσεις τους θανάτους αθροίζεις μία κωμόπολη θύματα. Αλλά η Πόρτσια αδιαφορώντας για τις παράπλευρες απώλειες ή και επιζητώντας τες, ετοιμάζει τις Louis Vuitton  βαλίτσες της κι αναχωρεί για το  επόμενο έργο του Σαίξπηρ Οθέλος. Τόπος: Κύπρος, αποικία της Βενετίας. Χρόνος: Παραμονή της ναυμαχίας με τον Οθωμανικό στόλο.  Ρόλος: Ιάγος. «Τι ματωμένο τέλος!»

H πανωλεθρία της Κύπρου

Εμείς διασώζουμε τις τράπεζες. Εμάς ποιος θα μας σώσει;

Του James Meek Πριν από χρόνια, στις πρώτες μέρες της κρίσης, η Κύπρος ήταν μια από τις πρώτες ευρωπαϊκές χώρες που καθησύχαζε τους  μικρομεσαίους καταθέτες εγγυόμενη τις καταθέσεις μέχρι 100.000 ευρώ. Αυτό σήμαινε πως η κυβέρνηση έδινε μια υπόσχεση: Οτιδήποτε μπορούσε να συμβεί σε μια τράπεζα. Μπορούσε να πτωχεύσει. Τα υποκαταστήματά της μπορούσαν να θρυμματιστούν σε βουναλάκια απο μπετόν και θραύσματα απο γυαλί, οι σέρβερ να εκραγούν μέσα σε ένα συντριβάνι από σπίθες, οι ταμίες και οι σύμβουλοι δανείων να πηδήξουν φλεγόμενοι απ τα παράθυρα του τέταρτου. Και πάλι, οι μικροκαταθέτες θα έπαιρναν τα λεφτά τους πίσω.   Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, μια κυπριακή τράπεζα που έχει υιοθετήσει αθέμιτες πρακτικές. Ας υποθέσουμε πως δέχθηκε καταθέσεις αξιόπιστων μικροκαταθετών, τις ανακάτεψε με χρήματα αβέβαιης προέλευσης από την Ανατολική Ευρώπη -βαλίτσες με μετρητά ήταν αποδεκτές- και τα χρησιμοποίησε για να τζογάρει, δανείζοντάς τα σε επισφαλείς επιχειρήσεις.  Ας υποθέσουμε ότι αυτές οι αθέμιτες πρακτικές αδυνάτισαν την τράπεζα σε σημείο που κατέρρευσε. Σύμφωνα με το πλάνο εγγύησης καταθέσεων, αυτό δεν θα ήταν καταστροφή.  Μια κακή επιχείρηση θα είχε υποκύψει στην πίεση της αγοράς. Οι μεγάλοι χαμένοι θα ήταν οι τραπεζίτες και τα μεγάλα ψάρια με εκατομμύρια κατατεθειμένα στις τράπεζες: θα έχαναν πολλά, αλλά τι κάναν με τόσα πολλά χρήματα, αν δεν ήξεραν πως να τα προσέχουν; Οι μικρομεσαίοι καταθέτες με 100.000 ευρώ ή λιγότερα, θα έβγαιναν από τον χαμό χωρίς ούτε μια γρατζουνιά, χωρίς να χάσουν ούτε σεντ. Και τότε, γιατί όταν πραγματικές τράπεζες στην Κύπρο αντιμετωπίζουν πραγματική οικονομική κατάρρευση ως αποτέλεσμα της συμπεριφοράς τους, δεν είναι οι ίδιες οι τράπεζες που υποφέρουν, ούτε οι ηλίθιοι πλούσιοι που έκρυβαν εκεί τα χρήματά τους, αλλά οι μικρομεσαίοι καταθέτες στους οποίους είχαν υποσχεθεί οτι τα χρήματά τους είναι ιερά; Αυτοί που πίστευαν οτι ήταν ασφαλείς λόγω της εγγύησης βάλλονται τώρα με έναν φόρο 6,75 ευρώ για κάθε εκατό που έχουν ως κατάθεση, για να σώσουν τις τράπεζες  που τους εξαπάτησαν. Είναι αλήθεια πως εκείνοι με καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ αναγκάζονται να πληρώσουν περισσότερα -9.90 για κάθε 100 ευρώ- αλλά το παιχνίδι με τα ποσοστά είναι απο μόνο του ένα παιχνίδι για τους πλούσιους, ενώ οι λιγότερο εύποροι ζούνε σε έναν κόσμο απόλυτων αριθμών. Ένας καταθέτης του ενός εκατομμυρίου ευρώ έχει ακόμα 901.000 ευρώ μετά την είσπραξη. Αν αποταμιεύσεις για ένα αεροπορικό εισιτήριο των 200 ευρώ, και οι αποταμιεύσεις σου πάνε από τα 200 στα 186,50 ευρώ, δεν πετάς.  Καθώς γράφω, κύπριοι και γερμανοί πολιτικοί κατηγορούν ο ένας τον άλλο για τους όρους της συμφωνίας. Μου φαίνεται ότι αυτό χάνει εντελώς το νόημα. Είτε ήταν η Γερμανία αυτή στην οποία πρέπει να ρίξουμε το φταίξιμο, επειδή επέμεινε  οι πελάτες των τραπεζών  να βοηθήσουν την πληρωμή ενός δανείου για την αναδιάρθρωση των τραπεζων της Κύπρου, είτε η Κύπρος, επειδή δεν ήθελε να υπερ-φολορογήσει τους ρώσους που έχουν ρίξει τόσο χρήμα στο νησί, το δεδομένο είναι πως καμία απ τις δυο πλευρές δεν ήταν προετοιμασμένη να επιμείνει στην τήρηση της συμφωνίας να προστατευθούν οι λιγότερο εύποροι. Ούτε κάποια απ τις πλευρές, όπως φαίνεται, τόλμησε να εξετάσει το ενδεχόμενο να ζητήσει απ τα μεγάλα, ξένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που ήταν αρκετά ανόητα ώστε να δανείσουν στις κυπριακές τράπεζες 1,7 δισεκατομμύρια όλα αυτά τα χρόνια να υποστούν απώλειες γι αυτή την επένδυση.   Η πιο προβλέψιμη στιγμή  της πανωλεθρίας της Κύπρου ήταν όταν ο Τζώρτζ Όσμπορν προσπάθησε να την παρουσιάσει σαν μια τρομερή προειδοποίηση προς την Βρετανία να συνεχίσει στον δρόμο της λιτότητας, αλλιώς θα αντιμετωπίσει την καταστροφή. Οτιδήποτε κακό συμβαίνει στην Ευρώπη είναι για τον Τζωρτζ Όσμπορν μια τρομερή προειδοποίηση προς την Βρετανία να συνεχίσει στον δρόμο της λιτότητας, αλλιώς θα αντιμετωπίσει την καταστροφή. Τα πρόσφατα γεγονότα της Κύπρου δεν έχουν καμία σχέση με τις συνήθεις κρατικές δαπάνες, με την λιτότητα ή τα κίνητρα, και έχουν απόλυτη σχέση με όσα συνέβησαν στην Βρετανία, την Ιρλανδία και την Ισλανδία πριν από περίπου πέντε χρόνια.  Αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο δεν είναι, στον πυρήνα του, ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να πληρώσει τα έξοδά της, αλλά οτι οι τράπεζες δεν μπορούν να πληρώσουν και πρέπει να σωθούν από την κυβέρνηση. Αν υπάρχει μια κυβερνητική αποτυχία, δεν έγκειται στο ότι ξόδευε πέρα από τις δυνατότητές της, αλλά το οτι επέτρεψε στον τραπεζικό τομέα να φουσκώσει σε αλλόκοτα, μη-βιώσιμα μεγέθη, σαν ένα περίεργο όργανο που πρηζόταν ως το σημείο που δεν μπορεί να αφαιρεθεί χωρίς να καταστρέψει τον άνθρωπο, και όλες οι λειτουργίες του σώματος αφιερώνονταν σε αυτό. Στην Κύπρο οι λιγότερο εύποροι είναι αντιμέτωποι με έναν φόρο καταθέσεων για την διάσωση των τραπεζών τους από την Ευρώπη και το ΔΝΤ. Στην Βρετανία συνεχίζουμε να υπομένουμε περικοπές, υψηλότερο ΦΠΑ και τον κρυφό φόρο ενός αδυνατισμένου νομίσματος ως συνέπεια της διάσωσης των τραπεζών που συντελέστηκε με δικούς μας πόρους. Εμείς διασώζουμε τις τράπεζες. Εμάς ποιος θα μας σώσει; Μετάφραση: Ντίνα Τζουβάλα Πηγή: London Review of Books blog

Η απάτη για την Ε.Ε.

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η καταστροφή των  λαϊκών στρωμάτων στην Κύπρο που μόλις ξεκίνησε—ενώ η καταστροφή των αντίστοιχων στρωμάτων στην Ελλάδα εντείνεται—θα ήταν ανέφικτη, εάν δεν υπήρχε μια μαζική εξαπάτηση (εσκεμμένη ή μη) για τις πραγματικές αιτίες της και τον τρόπο εξόδου από αυτή. Και αυτό, γιατί και στις δύο περιπτώσεις, το δίλημμα που έβαλαν οι ξένες και ντόπιες ελίτ, το δέχτηκαν, ρητά ή σιωπηρά, όχι μόνο τα πολιτικά κόμματα που τις εκπροσωπούν («μνημονιακά»), αλλά και τα κόμματα και οργανώσεις που υποτίθεται εκπροσωπούν τα λαϊκά στρώματα («αντιμνημονιακά» κ.λπ.)—εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις που απορρίπτουν μεν αυτό το ψευτοδίλημμα αλλά υιοθετούν συγχρόνως πολιτικές λύσεις που καταδικάζουν τα στρώματα αυτά στην επ’ αόριστο αναμονή για τη  λαϊκή εξουσία. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η μαζική εξαπάτηση είναι η βασική αιτία που δημιούργησε μια απίστευτη σύγχυση στα στρώματα αυτά, τα οποία δεν βλέπουν πια για ποιο πραγματοποιήσιμο στόχο να παλέψουν για να βγουν από την καταστροφική κρίση. Έτσι, ο καθημερινός αγώνας για την επιβίωση στον οποίο έχουν καταδικάσει τα λαϊκά στρώματα οι ελίτ σήμερα, σε συνδυασμό με τη σύγχυση, έχουν οδηγήσει σε μια πρωτόγνωρη παραίτηση μπροστά στην μαζική επίθεση που αντιμετωπίζουν, η οποία εντείνεται όσο ολοκληρώνεται  η διαδικασία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Το ψευτοδίλημμα που έβαζαν οι ελίτ  στα λαϊκά στρώματα, τόσο στην Ελλάδα πριν τρία χρόνια, όσο και στην Κύπρο σήμερα, είναι το εξής: άτακτη χρεοκοπία και οικονομική (αν όχι και εθνική) καταστροφή ή μια επώδυνη «λύση» που θα αποτρέψει την καταστροφή. Στην πραγματικότητα βέβαια τα λαϊκά στρώματα ήδη ζουν μια οικονομική καταστροφή, έστω και αν η χρεοκοπία τους δεν είναι «άτακτη» αλλά πολύ «τακτική», αφού ξέρουν εκ των προτέρων πότε και πώς θα χάσουν το μισό εισόδημα ή την σύνταξή τους, ή τη δουλειά και τη στέγη τους, ή κάθε πραγματική ιατρική περίθαλψη και εκπαίδευση, ενώ άλλοι διερωτώνται εάν αξίζει μια πανάθλια ζωή που τους καταστρέφει κάθε ελπίδα. Όσον αφορά τον κίνδυνο  εθνικής καταστροφής, φαίνεται κάποιοι ξέχασαν ότι Ελλάδα και Κύπρος ανήκαν στη Δύση τον καιρό του Αττίλα!
Και είναι ψευτοδίλημμα, γιατί βασίζεται σε μια μεγάλη απάτη: ότι δεν υπάρχει ζωή παρά μόνο μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, ή γενικότερα μέσα στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Όμως, πριν μόλις 40 χρόνια, ο κάθε λαός είχε πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα από σήμερα (όχι βέβαια πλήρη δυνατότητα που είναι αδύνατη μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα οικονομίας της αγοράς) να ελέγχει τι και πώς και για ποιον παράγει και αν θα έχει κοινωνικές υπηρεσίες που καλύπτουν βασικές ανάγκες για όλους, και όχι μόνο για τους προνομιούχους. Σήμερα, είναι η παγκόσμια αγορά που δίνει απαντήσεις σε αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα για τη ζωή μας: δηλαδή, βασικά, μερικές εκατοντάδες πολυεθνικές επιχειρήσεις που ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο, τις επενδύσεις και την παραγωγή, έχουν επιβάλλει το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών εμπορευμάτων και κεφαλαίου (με αποτέλεσμα τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις) και την Κινεζοποίηση της εργασίας (που την βαφτίζουν «ελαστικοποίηση»). Όμως, ούτε η Ελληνική ούτε η Κυπριακή οικονομία ήταν έτσι παρασιτικές, όπως σήμερα, πριν την ενσωμάτωση τους στην παγκοσμιοποιημένη αγορά και την ΕΕ.

Αυτό σημαίνει ότι εάν ένας λαός δεν έχει τη δύναμη να αποκοπεί από τη ραγδαία παγκοσμοποιούμενη αγορά, ξεπερνώντας τις ελίτ του που βολεύονται μέσα σε αυτήν, και να στηριχτεί στις δικές του και μόνο δυνάμεις για να δώσει τις βασικές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, τότε θα χάσει τελικά κάθε οικονομική και εθνική κυριαρχία. Και αυτό, γιατί εκτός από τα μητροπολιτικά κέντρα που είναι τα μόνα που βρίσκονται σε σχέσεις πραγματικής αλληλεξάρτησης μεταξύ τους, εφόσον εκεί εδράζονται οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι υπόλοιπες χώρες και λαοί έχουν καταδικαστεί στη θέση των τυπικών ή άτυπων προτεκτοράτων.[1] Ο Ισραηλινός πρόεδρος Πέρες περιέγραψε γραφικότατα πριν λίγες εβδομάδες, καταχειροκροτούμενος από το Ευρω-κοινοβούλιο, πώς θα λειτουργεί η παγκοσμιοποιημένη οικονομία που θα διαχειρίζεται μια παγκόσμια διακυβέρνηση (δηλ. η υπερεθνική ελίτ). Την ίδια στιγμή βέβαια κάποιοι παλαιολιθικοί «Μαρξιστές», οι οποίοι προφανώς ζουν κάπου στις αρχές του περασμένου αιώνα, μιλούν ακόμη για «ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις», μην έχοντας πάρει είδηση ότι σήμερα η βασική σύγκρουση είναι μεταξύ θυτών και θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, σε Βορρά και Νότο!

Τέλος υπάρχουν και αυτοί στην «Αριστερά» που όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν το ψευτοδίλημμα, αλλά και εξαπατούν συνειδητά ότι είναι δυνατή μια «άλλη» πολιτική που θα μπορούσαν να επιβάλουν στην «κακή» Μέρκελ οι σοσιαλιστές μαζί με τους λαούς του Νότου. Προφανώς, «δεν είδαν» ότι στη καταστροφή της Κύπρου συνέβαλαν αποφασιστικά οι σοσιαλιστές, Οικολόγοι κ.λπ. του Βορρά, σε αγαστή σύμπνοια με τους εκπρόσωπους του Νότου! Τέλος, όσον αφορά στην αποπροσανατολιστική θέση τμήματος της Αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, ΕΛΕ, Αλαβάνος, Λαπαβίτσας, Βατικιώτης κ.α.) για έξοδο μόνο από το Ευρώ αλλά όχι και από την ΕΕ,  αντικειμενικά, δεν είναι παρά άλλη μια απόπειρα εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων, αφού το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών επιβλήθηκαν από την ίδια την ΕΕ. Η έξοδος επομένως από το Ευρώ, χωρίς παράλληλη μονομερή έξοδο από την ΕΕ, θα ήταν καταστροφική τόσο βραχυπρόθεσμα, αφού δεν θα επέτρεπε τις απαιτούμενες αλλαγές για ριζική οικονομική αναδιάρθρωση, όσο και μακροπρόθεσμα αφού θα απέκλειε την οικονομική αυτοδυναμία—δηλαδή την προϋπόθεση απεξάρτησης από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. 

[1] Βλ. Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος , 2010)
 Δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 31 Μαρτίου 2013

Γερμανικό έγκλημα και τιμωρία

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου - "Επίκαιρα"

Ανεξάρτητα από την έκβαση τον κυπριακού δράματος, το Βερολίνο θα πληρώσει βαρύτατο τίμημα για την αλαζονεία τον, παρασύροντας την Ευρωζώνη με τη μορφή που γνωρίζουμε σε διάλυση

 Στις 21 Μαρτίου ενώ η Μέρκελ έβγαζε καπνούς απ' το "ΟΧΙ" της κυπριακής βουλής, η Βελγική L'Echo, κάτω απ' τον τίτλο "Σε αναζήτηση των υπευθύνων" έριχνε ευθύνη για τη νέα απροσδόκητη κρίση της Ευρωζώνης όχι στη Λευκωσία αλλά στο Βερολίνο.

Η σύνταξη της έγκυρης εφημερίδας δεν δίστασε μάλιστα να παρομοιάσει το γερμανικό σχέδιο προμελετημένης οικονομικής καταστροφής της νήσου με τον τούρκικο "Αττίλα". Από κει και το απόσπασμα: "Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι η Κύπρος που αντιπροσωπεύει μόλις το 0,3% της Ευρωζώνης θα αναστάτωνε τόσο την Ευρώπη και πρωτεύουσες όπως η Μόσχα και το Λονδίνο;

Οι κάτοικοι του νησιού θα θυμούνται πάντα δυο ημερομηνίες: το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974 όταν ο τούρκικος στρατός εισέβαλε στο βόρειο τμήμα του νησιού, διχοτομώντας το σε ελληνική και τούρκικη ζώνη. Και εκείνο το άλλο Σάββατο, στις 16 Μαρτίου 2013, όταν αποφασίστηκε η δέσμευση και ο ακρωτηριασμός των καταθέσεων, ακόμη και των μικρών καταθετών. (...)

Η αμφιβολία φωλιάζει πλέον στο νου πολλών: η Ευρώπη, σε περίπτωση σοβαρών δυσκολιών οποιασδήποτε χώρας, έχει πλέον μισάνοιχτη την πόρτα για την υποχρεωτική φορολόγηση των καταθέσεων».

Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν το κύριο άρθρο της έγκυρης Le Soir, υπό τον ευθύβολο τίτλο «Η αμέλεια είναι ευρωπαϊκή». Αντιγράφουμε: «Η κυπριακή κρίση είναι τραγική, πρώτα για τους κατοίκους της νήσου, αλλά βαθύτερα λόγω απαξίωσης των ευρωπαϊκών αρχών. Θα ήταν βολικό να ρίξουμε την ευθύνη στους Κύπριους ηγέτες, χαρακτηρίζοντας τους -όπως κάνουν οι Βρυξέλλες- ανίκανους να υλοποιήσουν τις αποφάσεις του Eurogroup. Λάθος! Εκείνες που έσφαλαν ήταν οι ευρωπαϊκές Αρχές που επικύρωσαν ομόφωνα αυτό το σχέδιο, το οποίο υπονομεύει την εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη και στην ικανότητα των Ευρωπαίων ηγετών να σεβαστούν το λόγο τους. Όταν οι υπουργοί Οικονομικών (δηλαδή η Γερμανία) επιβάλλουν με τόσο αμείλικτο τρόπο οδυνηρές αποφάσεις στις "ένοχες" χώρες, θα όφειλαν πρωτίστως να αναλάβουν την ευθύνη των δικών τους λαθών. Ο κίνδυνος που απειλεί την Ευρώπη δεν είναι νομισματικός. Είναι η πλήρης έλλειψη διακυβέρνησης».

Μανιασμένο θηρίο...

Ακόμη και κάθε άλλο παρά φιλελληνικοί ή φιλοκυπριακοί κύκλοι πάγωσαν μπροστά στην εικόνα μιας Γερμανίας-μανιασμένου θηρίου, που δεν διστάζει να προκαλέσει οποιεσδήποτε καταστροφές στους γείτονες του, προκειμένου να εξοντώσει το μικρό κουνούπι που το ενόχλησε. Η Ευρωζώνη δεν μοιάζει με κοινότητα αλληλεγγύης, αλλά με «θάλαμο βασανιστηρίων του κυρίου Σόιμπλε» είχε γράψει, με αφορμή το ελληνικό δράμα, ο αρθρογράφος των Financial Times Βόλφγκανγκ Μινχάου. Με την απόφαση για την Κύπρο «η Ευρωζώνη επιστρέφει στις παλιές της συνήθειες», σχολίαζε αυτή τη φορά η σύνταξη της βρετανικής εφημερίδας, προσθέτοντας: «Αντιμέτωποι με ένα κράτος που πνίγεται, αντί να πετάξουν σωσίβιο, οι ηγέτες προτίμησαν να του δέσουν μια πέτρα στο λαιμό». Όσο για την επίσης βρετανική Daily Mail, είχε το θάρρος να ονοματίσει στον πηχυαίο πρωτοσέλιδο τίτλο της το κατ' ευφημισμόν «σχέδιο διάσωσης» που επέβαλαν οι Γερμανοί στο Eurogroup όπως πραγματικά του άξιζε: «Αυτό λέγεται ληστεία τραπεζών»!

Με την απόφαση του Eurogroup, εντελώς ανεξάρτητα από το «ΟΧΙ» της κυπριακής Βουλής, οι Γερμανοί είχαν ήδη ανατινάξει το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου, ακυρώνοντας το ρόλο της ως διεθνούς χρηματοπιστωτικού κέντρου και ωθώντας τη στην κοιλάδα των δακρύων μιας βαθιάς, μακρόχρονης ύφεσης.

Σε δεύτερο χρόνο θα έρθει η προσπάθεια του Βερολίνου να βάλει χέρι στους κυπριακούς υδρογονάνθρακες και, πολύ φοβόμαστε, ένα νέο Σχέδιο Ανάν, το οποίο θα συνοδεύεται από το δέλεαρ της ανάπτυξης της τουριστικής βιομηχανίας, που υποτίθεται ότι θα απαλύνει κάπως το βίαιο ακρωτηριασμό των λαϊκών εισοδημάτων. Ακόμη κι αν πετύχει στο ακέραιο, όμως, αυτούς τους στόχους της, η Γερμανία θα πληρώσει βαρύ τίμημα για την αλαζονεία της, παρασύροντας για άλλη μια φορά ολόκληρη την Ευρώπη.

Αλλάζει ο χάρτης

Η κρίση χρέους που πλήττει εδώ και πέντε χρόνια την ευρωπαϊκή περιφέρεια, με τελευταίο αδύναμο κρίκο την Κύπρο, έχει ήδη αλλάξει δραματικά το γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Επί μισό αιώνα, στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, η Γηραιά Ήπειρος ήταν διαιρεμένη σε μια Δυτική Ευρώπη, υποτελή της Αμερικής, και σε μια Ανατολική Ευρώπη, υποτελή της Σοβιετικής Ένωσης. Στη θέση αυτής της «κάθετης» διαχωριστικής γραμμής αναδύεται σήμερα μια «οριζόντια», από πολλές απόψεις βαθύτερη και περισσότερο ταπεινωτική για τους αδύναμους: η διαίρεση ανάμεσα σε έναν πλούσιο και ισχυρό Βορρά, με πυρήνα τη Γερμανία, και σε ένα χειμαζόμενο Νότο, μια ζώνη μισοαποικιών, με ρόλο οικονομικής ενδοχώρας της νέας Αγίας Ρωμαϊκής Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Κι αν μέχρι χθες υπήρχε η Γαλλία να εξισορροπεί τη γερμανική ισχύ, δρώντας σαν γέφυρα ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο, σήμερα αυτή η ιστορική και υπερήφανη χώρα μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε «ελάσσονα εταίρο» της Γερμανίας, όπως η Βρετανία, μετά την απώλεια της Αυτοκρατορίας της, αρκέστηκε στο ρόλο του ελάσσονος εταίρου της Αμερικής.

Σε αυτό το περιβάλλον, η Ευρωζώνη αποδεικνύεται όχι μηχανισμός ευημερίας, αλληλεγγύης και σύγκλισης των ευρωπαϊκών οικονομικών, αλλά απόσπασης πλεονάσματος από τους πιο φτωχούς προς όφελος των πιο πλούσιων και πρωτίστως των Γερμανών. Πρόσφατη μελέτη των οικονομολόγων Χόρχε Μπράγκα ντε Μασέντο και Ούρο Λεμπίνεν έδειξε ότι στα δώδεκα πρώτα χρόνια του ευρώ η Γερμανία συσσώρευσε πλεόνασμα 1 τρις ευρώ από τα άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από τα οποία τα 750 δις προέρχονταν από τα μέλη της Ευρωζώνης. Τα εν λόγω πλεονάσματα είναι πολύ μεγαλύτερα από οτιδήποτε προσκομίζει η Γερμανία από τις συναλλαγές της με την Κίνα και τον υπόλοιπο κόσμο. Με δυο λόγια, η ευημερία της Γερμανίας, με το σημερινό οικονομικό της μοντέλο, προϋποθέτει τη δυστυχία της περιφέρειας: ο σύγχρονος γερμανικός Μολώχ απαιτεί κι αυτός κάποιου είδους ανθρωποθυσίες.

Με αυτά τα δεδομένα, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι θα κλιμακωθούν απότομα οι φυγόκεντρες τάσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη. Η Γερμανία σπέρνει τον τρόμο σήμερα, αλλά θα θερίσει τους καρπούς του μίσους αύριο. Ήδη οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Βρετανών θέλει να φύγει η χώρα τους από την ΕΕ και το 91% των Κυπρίων τάσσεται υπέρ της εξόδου από το ευρώ.

Στην Ελλάδα, έρευνα της Metron Analysis, που δημοσιεύτηκε από την Ελευθεροτυπία του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, εμφανίζει το ποσοστό των πολιτών που τάσσονται εναντίον του ευρώ να έχει εκτοξευτεί στο μέχρι πρότινος αδιανόητο 45%, ενώ το 40,4% εμφανίζεται να επιθυμεί τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ενδεικτική της ταχύτατης αλλαγής των διαθέσεων είναι η πρόσφατη δήλωση ενός πολιτικού ηγέτη που προέρχεται από μια «πυρηνική» χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Γαλλία, και από έναν πολιτικό χώρο, τη γαλλική Αριστερά, που ουδέποτε είχε θέση εναντίον του ευρώ. Πρόκειται για τον Ζαν-Λικ Μελανσόν πρώην σοσιαλιστή και νυν ηγέτη του Αριστερού Μετώπου, ο οποίος κέρδισε στις τελευταίες προεδρικές εκλογές ποσοστό 11 %, λαμβάνοντας τέσσερα εκατομμύρια ψήφους.

Ιδού τι δήλωσε ο Μελανσόν, με αφορμή τον ωμό εκβιασμό της Κύπρου: «Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι να διακόψει την παροχή ρευστότητας της Κύπρου μέχρι αυτή να συνθηκολογήσει ελήφθη μετά από κυρίαρχη απόφαση μέσω ψηφοφορίας του εθνικού της Κοινοβουλίου. Πρόκειται για απαράδεκτη, επιθετική πράξη. Δείχνει ότι το ευρώ δεν είναι μόνο μια δαπανηρή μερκελική πολυτέλεια, αλλά επίσης ένα επικίνδυνο μέσο δράσης ενάντια στην κυριαρχία ενός λαού. Πρόκειται ασφαλώς για κατάχρηση εξουσίας αλλά και για σήμα κινδύνου, το οποίο πρέπει να εισακουστεί. Η Γαλλία δεν μπορεί να συνεργήσει σε αυτή τη βία, παρά μόνο αν αποδεχτεί ότι μπορεί να ασκηθεί και εναντίον της, αναλόγως των περιστάσεων. Εάν πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη λαϊκή κυριαρχία και σε αυτή του ευρώ, πρέπει να επιλέξουμε το λαό. Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη αποτελεί στροφή στην ιστορία της ΕΕ. Επιβάλλεται να επιλέξουμε: είτε αλλάζουμε το καθεστώς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η κυριαρχία των λαών, είτε εγκαταλείπουμε το ευρω-Μέρκελ».

πύρρειος νίκη της Γερμανίας

Η τελική συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης της Κύπρου και  τρόικας τις πρώτες πρωινές ώρες της 25ης Μαρτίου, είναι προφανώς βελτιωμένη ως προς αυτή που απέρριψε το Κοινοβούλιο της Κύπρου, η οποία υπεγράφη στις 16 Μαρτίου. Η πρώτη και πιο σημαντική διαφορά είναι ότι οι καταθέσεις κάτω από € 100.000 δεν θα "κουρευτούν". Όμως, αυτή η συμφωνία επιβεβαιώνει αυτό που ήδη γνωρίζαμε: επιβεβαιώνει την ηγεμονία της Γερμανίας σε όλη τη διαδικασία διάσωσης. Πάνω απ 'όλα, αυτό δημιουργεί ένα πολύ επικίνδυνο προηγούμενο. Επιπλέον, η εφαρμογή αυτής της συμφωνίας θα αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις. Δεδομένης της φυγής κεφαλαίων που έλαβε χώρα μεταξύ 16 και 25 Μαρτίου, θα πρέπει να οι καταθέσεις πάνω από τα 100.000 ευρώ να κουρευτούν πάνω από 70% (και όχι 30% όπως είχε αρχικά ανακοινωθεί). Αυτή η συμφωνία δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στο σύνολο της ζώνης του ευρώ, αλλά ειδικά την Κύπρο, την καταδικάζει στην πραγματικότητα σε μεγάλη εξαθλίωση.


Η πύρρειος νίκη της Γερμανίας
Η  συμφωνία είναι ένας θρίαμβος της γερμανικής στρατηγικής. Η Γερμανία αντιμετωπίζει όμως την εξής αντίφαση: Κρατάει μεν ζωντανή την ευρωζώνη , από την οποία έχει το μεγαλύτερο όφελος,  με τομικρότερο όμως δυνατό κόστος. Εξ ου και η ιδέα να συμμετάσχουν σε περίπτωση αναδιάρθρωσης του τραπεζικού τομέα, όχι μόνο οι μέτοχοι (κάτι φυσιολογικό), αλλά επίσης, στο σύνολο τους ή εν μέρει  και οι καταθέτες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Γερμανία ήταν άκαμπτη στις διαπραγματεύσεις. Στη συνέχεια πέτυχε ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων (5,8 δισ. ευρώ 17,5 δισ. ευρώ) να έλθει από το "κούρεμα" των καταθετών. Μπορεί επομένως να συνεχίσει την πολιτική της ότι την κρίση θα πρέπει να την πληρώσουν βασικά οι χώρες που έχουν πληγεί. Να σημειωθεί ότι η πολιτική αυτή έχει πολλά κοινά σημεία,με τη λύση  που ακολούθησε το Ηνωμένο Βασίλειο έναντι της Ιρλανδίας στο λιμό του 1847. Και τότε, προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι τη βοήθεια θα έπρεπε να την πληρώσουν κατά κύριο λόγο οι ιρλανδοί. Την κατάληξη την γνωρίζουμε όλοι (1). 

Είναι εκπληκτικό ότι ακόμη και ένας Γάλλος υπουργός,ο  Pierre Moscovici  έδωσε τη συγκατάθεσή του σαυτή τη στρατηγική. Αλλά αυτή η στρατηγική μπορεί να αποτύχει σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Η  δήλωση του Πρόεδρου του Eurogroup, ο οποίος είπε ότι η λύση που δόθηκε για την Κύπρο θα πρέπει να χρησιμεύσει ως πρότυπο και σε άλλες κρίσεις,έδωσε το έναυσμα για μια κατανοητή αντίδραση των χρηματοπιστωτικών αγορών. Παρά το γεγονός ότι αργότερα πήρε πίσω την αρχική του δήλωση, αν και πολλοί, όπως ο François Hollande, τόνισαν την "ειδική" περίπτωση της Κύπρου και την "έκτακτη" φύση των μέτρων, η ζημιά είχε γίνει. Στο εξης, με κάθε νέα κρίση όλοι θα φοβούνται ότι θα αντιμετωπίζονται ως Κύπριοι, πράγμα που θα καθιστά ολοένα και πιο δύσκολο την εξεύρεση λύσης.

 Οι Γερμανοί τελικά με τη σιδερένια γροθιά τους έθεσαν σε κίνδυνο ό, τι απέμεινε από την εμπιστοσύνη στα τραπεζικά συστήματα της ευρωζώνης. Η Κύπρος, για να αποτρέψει μια μαζική φυγή κεφαλαίων, θα επιβάλει έλεγχο στα κεφάλαια, κάτι που στη ζώνη του ευρώ θεωρητικά απαγορεύεται. Με αποτέλεσμα να είναι υποχρεωμένη  να αποδεχτεί μέτρα που πάντα απέρριπτε επειδή ακύρωναν τα οφέλη του ενιαίου νομίσματος. Προκειται για  ένα παράδοξο, και όχι το λιγότερο σημαντικό, αυτής της κρίσης.

 .

Η αδυναμία του σχεδίου τις 25 Μαρτίου.
Επιπλέον, η επιτυχία του σχεδίου στην περίπτωση της Κύπρου δεν είναι καθόλου εύκολη. Η Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου θα κρατήσει τις τράπεζες κλειστές μέχρι την Πέμπτη.Τοτε, θα δούμε αν θα έχουμε  "bankrun", με άλλα λόγια τραπεζικό πανικό. Ο κόσμος, δεν έχει λόγους να εμπιστεύεται το τραπεζικό σύστημα. Τίθεται και πάλι, το ερώτημα που αφορά την τεχνική επιτυχία αυτού του σχεδίου. Γνωρίζουμε ότι ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων της Λαϊκής Τράπεζας της Κύπρου και της Τράπεζας Κύπρου έφυγε μεταξύ 16 και 25 Μαρτίου. Οι αναλήψεις έγιναν είτε μέσω των θυγατρικών αυτών των τραπεζών (οι οποίες, σε αντίθεση με τις μητρικές δεν έκλεισαν), είτε μέσα από ρήτρες εξαίρεσης που η ΕΚΤ, η οποία είχε οργανώσει τη διακοπή της ρευστότητας στην Κύπρο, αναγκάστηκε να αποφασίσει πολύ γρήγορα. Τα ποσά που έφυγαν ανέρχονται σε τουλάχιστον € 4 δισ. ευρώ και μπορεί να φτάνουν μέχρι και τα 10 δισ. ευρώ. Οι νομισματικές αρχές δεν θα έχουν άλλη επιλογή. Αν θέλουν να βρουν  τα απαραίτητα ποσά (5,8 δισ. ευρώ), όπως προβλέπεται στο σχέδιο, θα πρέπει να αυξήσουν τον φόρο επί των καταθέσεων από  € 100.000 και πάνω. Ετσι,ένα κούρεμα 30% θα μπορούσε να φτάσει και στο 80%. Αυτό θα ισοδυναμεί με κατάσχεση των καταθέσεων και θα προκαλέσει τη φυγή των καταθέσεων κάτω από 100.000 ευρώ, όχι μόνο από την Τράπεζα Κύπρου, αλλά και από άλλες κυπριακές τράπεζες. Ετσι,το σχέδιο, που υποτίθεται ότι  στοχεύει στην αποτροπή της πλήρους κατάρρευσης του τραπεζικού τομέα, στην πράξη θα το οδηγήσει ακριβώς εκεί. Και αυτό που περιμένουμε να  δούμε,θα το δούμε να γίνεται πολύ σύντομα από την Πέμπτη 28 Μαρτίου.Δεν μπορούμε όμως να αποκλείσουμε ότι το σχέδιο είναι ανεπαρκές και ότι την επόμενη εβδομάδα θα ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για ένα νέο σχέδιο. Αν αυτό γίνει, τότε θα βρισκόμαστε και πάλι στο σημείο εκκίνησης. Τέλος, σημειώστε ότι οι ρωσικές εταιρείες των οποίων οι καταθέσεις είναι σε κατάσταση ομηρίας, θα μπορούσαν να κινηθούν εναντίον της κυβέρνησης της Κύπρου με βάση το διεθνές δίκαιο, αρχίζοντας ένα δικαστικό αγώνα με αβέβαιη έκβαση .

Η κρίση που έρχεται
Τέλος, η κρίση αυτή είναι ένα σοβαρό μήνυμα για την υφέρπουσα κρίση της ευρωζώνης. Το γεγονός και μόνο ότι μια χώρα που αντιπροσωπεύει μόνο το 0,2% του ΑΕΠ στη ζώνη του ευρώ μπορεί να αποτελέσει  ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα είναι ένα σύμπτωμα μιας κατάστασης πολύ επιδεινωμένης. Ο Πρόεδρος Francois Hollande θα δαγκώσει τα δάχτυλά του για αυτό που είπε  με σπάνια ελαφρότητα και αφέλεια  ότι " η κρίση του ευρώ είναι πίσω μας." Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η Σλοβενία ​​έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα, με σοβαρή κρίση του τραπεζικού της συστήματος. Ενώ στην Ισπανία η οικονομική κατάσταση συνεχίζει να επιδεινώνεται, με την ανεργία να υπερβαίνει το 27% του εργατικού δυναμικού και το δημόσιο χρέος γύρω στο 100% του ΑΕΠ, ενώ και η Ιταλία σε λίγες εβδομάδες θα περάσει μέσα από μια σοβαρή κρίση, λόγω των επιπτώσεων της πιστωτικής κρίσης στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, χρόνος για μεγαλοστομίες δεν υπάρχει. Η μέθοδος που ακολουθείται στην  Κύπρο περιέχει όλα τα απαραίτητα συστατικά για να κάνει τους ισπανούς και ιταλούς καταθέτες να πανικοβληθούν. Η διαδικασία μετάδοσης στις δύο αυτές χώρες θα σήμαινε μια έκρηξη στη ζώνη του ευρώ μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η καλύτερη λύση εξακολουθεί να είναι, εφ 'όσον υπάρχει χρόνος, να προχωρήσουν με συντονισμένο τρόπο στη διάλυση του ενιαίου νομίσματος και στη διατήρηση των μηχανισμών συντονισμού μεταξύ των νέων  εθνικών νομίσματων, για παράδειγμα στο πλαίσιο ενός κοινού νομισματικού συστήματος.

  (1)  Ο Grada, Cormac, Ο Μεγάλος Λιμός της Ιρλανδίας: μια επισκόπηση, UCD Κέντρο Οικονομικών Ερευνών ,WP04/25, University College του Δουβλίνου, Κέντρο Οικονομικών Ερευνών, 2004. Ομοίως, και Black ’47 and beyond: ο μεγάλος ιρλανδικός λιμός στην ιστορία, την οικονομία, και τη μνήμη, Princeton, NJ : Princeton University Press, 2000.

niko demo

Κι ήθελε ακόμη…

Από το thethreewishes

Η χώρα έχει σκεπαστεί από μια ημιδιάφανη μεμβράνη φτιαγμένη από κρατικές ραδιοσυχνότητες, πλαστικά σύννεφα και τοξικούς ρύπους. Είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς με γυμνό μάτι την αφύσικη σκεπή που όμως υπάρχει και κυριαρχεί. Λίγοι το καταφέρνουν.

Η πόλη – η ανώνυμη πόλη – μοιάζει με θερμοκήπιο μιας άγνωστης εποχής. Οι άνθρωποί της, ντυμένοι με αλλοπρόσαλλες φορεσιές – άλλοτε κουρέλια και άλλοτε αστεία κοστούμια εποχής – κάνουν ουρές έξω από τα λεωφορεία ή τα ισόγεια τυροπιτάδικα του κέντρου. Είναι χωρισμένοι σε δύο ομάδες. Σε εκείνους που νιώθουν πως… πηγαίνουν κάπου και σε εκείνους που πεινούν.

Και στις δύο περιπτώσεις όλοι δείχνουν παράταιροι και πολύ αγχωμένοι – σαν να τους κρατά ομήρους του ένας κακόβουλος μυθικός θεός που δεν αγαπάει τους ανθρώπους. Γύρω τους φτερουγίζουν τρικάκια από μια πορεία που έληξε άδοξα, λερά περιστέρια και ίχνη από χημικά ρεσώ.

Στον τρίτο όροφο κάποιου νεοκλασικού που ξεπουλιέται σε τιμή ευκαιρίας ένας δημοσιογράφος με βλέμμα φτιαγμένο από πίσσα και μύτη αρπακτικού βάφει τις σελίδες μιας παραδοσιακής εφημερίδας με ένα χοντρό κίτρινο πινέλο. Δείχνει αφοσιωμένος και πρόθυμος να εργαστεί σκληρά. Αλλάζει χέρι κάθε τόσο στο πινέλο του – από το δεξί στο αριστερό και πάλι πίσω, προσέχοντας να παραμένει διαρκώς στο κέντρο του οπτικού πεδίου του αφεντικού του καθώς μετακινείται.

Δεν φταίει που κουράζεται εύκολα και αλλάζει χέρι, φταίει που καθώς περνάει η ώρα προσπαθεί συνεχώς να βρίσκει μια ευνοϊκότερη θέση δίπλα στο παράθυρο και να στοχεύει καλύτερα τις σελίδες ανάλογα με το προς τα πού υπολογίζει ότι μπορεί να πέσει φως. Μετατρέπει μεθοδικά σε κτήμα του το δημόσιο λόγο και τη δημόσια σκέψη, δουλεύοντας ακατάπαυστα στην πλάτη ενός ολόκληρου εκφασισμένου λαού. Σκυλεύει νεκρούς, παραποιεί αλήθειες, κάνει πειράματα εξίσωσης του λόγου με τη δράση και μαγειρεύει επιμελώς το επόμενο βήμα προς την απόλυτη κατάλυση της ελευθερίας έκφρασης και σκέψης για λογαριασμό των καλών του εργοδοτών.

Σε ένα στενό δυσώδες κανάλι με μεγάλη τηλεθέαση ένας πολιτικός παλιάτσος με θερμούς οπαδούς και όνομα με παράδοση στα πολιτικά σπορ διαπομπεύει λάθος ανθρώπους για λάθος λόγους, επιτίθεται στους αντιπάλους του με χυδαία λόγια – ενίοτε και με ελιγμούς κλεμμένους από γυμναστικές επιδείξεις μιας άλλης εποχής – και χαμογελάει στην κάμερα βγάζοντας ταχυδακτυλουργικά από τις τσέπες του τα φύλλα μιας σημαδεμένης τράπουλας προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού. Οι τηλεθεατές, αδιάφοροι για το σάπιο του χαμόγελο, αλαλάζουν πανευτυχείς και ανακάθονται στον καναπέ για το επόμενο επεισόδιο στη γυάλινη αρένα. Η φωτοχημική ρύπανση του περιβάλλοντος τους έχει μεταλλάξει σε αποχαυνωμένα λιοντάρια που διψούν για αίμα, πετώντας άγρια στο ίδιο τσουβάλι όλους όσους τους έχουν πείσει να θεωρούν εχθρούς.

Από το διαστημόπλοιο Έντερπράιζ, που κολυμπά στα όρια της στρατόσφαιρας, ο λομπίστας μίστερ Σποκ παρατηρεί τους κατοίκους της πόλης και μειδιά. Τα μυτερά του αυτιά δεν ιδρώνουν. Οι επιχειρηματίες συνάδελφοί του με τις πλαστικές στολές και τα πανομοιότυπα χτενίσματα στέκουν δίπλα του σε παράταξη σαν να επρόκειτο να στοιχηθούν για να παρελάσουν. Χαιρετούν αγωνιστικά τους πλούσιους λομπίστες από τα γειτονικά διαστημόπλοια που ρυπαίνουν τον ουρανό και οραματίζονται από κοινού μια νέα τάξη πραγμάτων που θα επιφέρει μια σύγχρονη λογο-κρυμμένη στρατιωτική εποχή.

Σε ένα υγρό μπουντρούμι ένας έφηβος τσαλακώνεται από μια συμμορία κακοποιών που πληρώνονται για να μισούν και να καταστρέφουν. Σε ένα δικαστήριο ένας δικαστής διώκει ή αθωώνει φρονήματα. Σε ένα σχολείο μια μαθήτρια μαθαίνει να αρνείται το Ολοκαύτωμα και να υποκλίνεται μπροστά σε μια μαύρη σημαία. Σε ένα συνοικιακό συσσίτιο ένας πατέρας περιμένει για το γεύμα των παιδιών του με το κεφάλι σκυφτό. Σε μια ουρά νοσοκομείου ένας ηλικιωμένος αγκομαχά για μια στάλα αργοπορημένη χημειοθεραπεία. Σε ένα πεζοδρόμιο ένας ξενόφερτος μοναχικός εκλιπαρεί για λίγη πατρίδα μέσα στο βλέμμα των άλλων. Σε ένα νεκροταφείο μια μητέρα στολίζει με κυκλάμινα μια πέτρα που γράφει το όνομα του δολοφονημένου της παιδιού. Σε ένα σούπερ μάρκετ μια ταμίας κλείνει τα μάτια μπροστά σε ένα κλεμμένο πακέτο ζυμαρικών και μετά από λίγο χάνει τη δουλειά της. Στην πλαστική ατμόσφαιρα οι λομπίστες, τα σιδερένια πουλιά και οι κρατικές ραδιοσυχνότητες μεσουρανούν και αλληλοχειροκροτούνται.

Στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας στο μάτι του κυκλώνα, χωμένος σε ένα μοναχικό δώμα που περιστοιχίζεται από σκουριασμένες κεραίες και σάπιους ηλιακούς, ένας νεαρός φοιτητής ζωγραφίζει με νερομπογιές ένα καταπράσινο τοπίο. Στα πόδια του ανασαίνει ένα σκυλί. Στο κρεβάτι του κοιμάται μια όμορφη που τις νύχτες κλαίει απαρηγόρητη και τον ρωτάει “γιατί”. Το πρωί τον κοιτά στα μάτια και του χαμογελά περιμένοντας κάτι να συμβεί και όλα να αλλάξουν. Καθισμένοι στο πάτωμα, τρεις εργάτες κι ένας ναύτης που δραπέτευσαν από ένα σπουδαίο έργο τέχνης παίζουν ζάρια, σημειώνουν στίχους από παλιά ποιήματα που τους έρχονται στο νου, και τραγουδάνε:

Κι ἤθελε ἀκόμη πολὺ φῶς νὰ ξημερώσει.

Ὅμως ἐγὼ δὲν παραδέχτηκα τὴν ἧττα.

Ἔβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφῆ ἔπρεπε νὰ σώσω.

Πόσες φωλιὲς νεροῦ νὰ συντηρήσω μέσα στὶς φλόγες.

Μιλᾶτε, δείχνετε πληγὲς ἀλλόφρονες στοὺς δρόμους

Τὸν πανικὸ ποὺ στραγγαλίζει τὴν καρδιά σας σὰ σημαία

Καρφώσατε σ᾿ ἐξῶστες, μὲ σπουδὴ φορτώσατε τὸ ἐμπόρευμα

Ἡ πρόγνωσίς σας ἀσφαλής: Θὰ πέσει ἡ πόλις.

Ἐκεῖ, προσεχτικά, σὲ μιὰ γωνιά, μαζεύω μὲ τάξη,

Φράζω μὲ σύνεση τὸ τελευταῖο μου φυλάκιο

Κρεμῶ κομμένα χέρια στοὺς τοίχους, στολίζω

Μὲ τὰ κομμένα κρανία τὰ παράθυρα, πλέκω

Μὲ κομμένα μαλλιὰ τὸ δίχτυ μου καὶ περιμένω.

Ὄρθιος καὶ μόνος σὰν καὶ πρῶτα περιμένω.

*Τίτλος και Ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη

ΣΙΜΟ, ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΦΕΥΓΕΙ!

Japan Times «Παρότι, λογικά, ό,τι συμβαίνει στην Κύπρο, θα έπρεπε να μένει στην Κύπρο, αυτό δεν συμβαίνει. (…) Το πραγματικό ζήτημα δεν είναι η Κύπρος. Το ζήτημα είναι αν αυτό που ξεκίνησε στην Κύπρο, θα παραμείνει στην Κύπρο. Αν όχι, τότε η κατάσταση για την Ευρώπη μόλις έγινε χειρότερη».

Der Spiegel «Ο πρώην επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ Ζέλικ δηλώνει πως ούτε η Κύπρος, ούτε η Ελλάδα, ούτε η Ισπανία, αλλά η Γαλλία μπορεί να είναι ο πραγματικός ασθενής της Ευρώπης. Το Παρίσι μπορεί να γίνει ο νέος ασθενής της ηπείρου όχι μόνο για τα οικονομικά προβλήματά του, αλλά επειδή σύντομα η χώρα δεν θα είναι πλέον ανταγωνιστική».

Liberation «Μια εντελώς διαφορετική πρόταση για την αντιμετώπιση του γερμανικού ηγεμονισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αναμοχλεύει ο Ιταλός φιλόσοφος, Τζόρτζιο Αγκάμπεν, προτείνοντας στην ουσία τον συνασπισμό των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου σε μία άτυπη “Λατινική Αυτοκρατορία”».

Reuters «Ο υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, Ζαν Άσελμπορν δήλωσε ότι η Γερμανία δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει το επιχειρηματικό μοντέλο για άλλες χώρες στην ΕΕ. Δεν θα πρέπει, υπό το πρόσχημα τεχνικών οικονομικών θεμάτων, να πνίγονται άλλες χώρες. Αυτή η πρακτική είναι κατά της ενιαίας αγοράς και της ευρωπαϊκής ενότητας. Το να επιδιώκεις ηγεμονία είναι λανθασμένο και μη ευρωπαϊκό. Η Γερμανία ήταν από τους βασικούς ωφελημένους της ευρωζώνης γιατί το κόστος δανεισμού μειώθηκε και γιατί οι επενδυτές αναζητούν ασφαλές καταφύγιο εν μέσω της κρίσης».

Der Spiegel «Το δράμα της Κύπρου καθιστά πλέον σαφές ότι η κρίση στην ευρωζώνη εξελίσσεται σε έναν αγώνα απέναντι στην γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Επιφανειακά, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε μπορεί να φαίνεται ότι εργάζονται για τη σταθεροποίηση της οικονομίας, στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν είναι να δεσμεύουν τα άλλα έθνη με τα δεσμά του χρέους (…)Η ιστορική μνήμη έχει είναι ουσιαστικά εξαλειφθεί. Ακριβώς όπως και πριν από δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία μας, οι Γερμανοί συγκρούστηκαν με τους γείτονές τους – ανεξάρτητα από το τίμημα. Είναι ένα μονοπάτι που θα μπορούσε εύκολα να οδηγήσει στο φόβο της γερμανικής πολιτικής ηγεμονίας στην ηπειρωτική Ευρώπη. Πράγματι, η ιδέα της Μέρκελ για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι απλά ότι η Ευρώπη θα πρέπει να υποκύψει στην πολιτική βούληση της Γερμανίας (…)Από αυτή την κρίση του ευρώ αναδύεται μια σύγκρουση αναφορικά με την γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Η σύγκρουση αυτή μπορεί να φαίνεται πως έχει οικονομικό υπόβαθρο, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολιτική. Όλο και περισσότεροι πολίτες στη Γηραιά Ήπειρο κατανοούν πλέον ότι η Γερμανία χρησιμοποιεί το ευρώ για να πετάει στον γκρεμό τη μια χώρα μετά την άλλη. Τι άραγε κερδίζουν οι χώρες και οι λαοί που το ευρώ τους ωθεί σε πρωτοφανή για ειρηνικές συνθήκες καταβαράθρωση του βιοτικού τους επιπέδου; Την ίδια ώρα μάλιστα που η Γερμανία όχι μόνο δεν πληρώνει για την κρίση, αλλά ωφελείται με το παραπάνω. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία μόνο από την εξοικονόμηση των δαπανών για τόκους η Γερμανία κέρδισε πέρυσι 10 δισεκατομμύρια ευρώ. Η πραγματικότητα της κρίσης του ευρώ έχει ως εξής: Οι φτωχοί της Αθήνας πληρώνουν την πλούσια Γερμανία».

Pravda «Θα πληρώσει η Ρωσία τον μεγαλοϊδεατισμό της Γερμανίας; Οι Γερμανοί παίρνουν τα ρωσικά χρήματα χωρίς καν να ζητήσουν άδεια. Και η περίπτωση της Κύπρου δεν είναι η μοναδική. Μπορεί οι σχέσεις Ρωσίας-Γερμανίας να είναι “εταιρικές” ωστόσο όταν τα μεγαλεπήβολα σχέδια του ενός εταίρου αδειάζουν τις τσέπες του άλλου, υπάρχει πρόβλημα».

Le Monde «Γερμανικό όνειρο, ευρωπαϊκός εφιάλτης. Tα καλύτερα μυαλά, οι πτυχιούχοι από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Ελλάδας και της Ανατολικής Ευρώπη είναι οι νέοι γκασταρμπάιτερ, αυτοί που σχηματίζουν τη νέα ευρωπαϊκή ελίτ για τη γερμανική οικονομία».

East Journal «Συνεχίζεται η κυπριακή φάρσα, αυτή για την οποία ένα εκατομμύριο κάτοικοι μπορεί να αποτελέσουν απειλή για την ευρωζώνη. Αυτή για την οποία ένα δάνειο 16 δισ. ευρώ γίνεται ιδιαίτερα βαρύ τίμημα για τις ευρωπαϊκές χώρες. Αυτή για την οποία λέγεται ότι είχε στόχο τα ρωσικά κεφάλαια, αλλά που αφήνει σημάδια για το τι μπορεί να χρειαστεί να πληρώσουν στο εξής από την τσέπη τους οι χώρες που βρίσκονται σε κρίση».

Ινστιτούτο μελετών της διεθνούς πολιτικής ISPI «Αυτό που συμβάλει στην επιτυχία του ευρωσκεπτικισμού είναι μια άτονη και ασυνεπής πολιτική ηγεσία από την πλευράς της Γερμανίας, ικανής να γίνει αισθητή όταν ζητάει αναγκαία μέτρα λιτότητας, αλλά ανίκανης να χαράξει δρόμους για την έξοδο από την κρίση μαζί με ένα καθαρό στρατηγικό όραμα για το μέλλον της Ένωσης».

IL Fatto Quotidiano «Σίγουρα, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει όρια και κάνει λάθη, αλλά πολλές ευθύνες βαραίνουν τα κράτη. Μόνο μια Ευρώπη περισσότερο κοινοτική και λιγότερο κατακερματισμένη, που εκφράζει τα συλλογικά συμφέροντα και τα εθνικά, μπορεί να μας τραβήξει έξω από τον βάλτο της κρίσης η οποία, κι αν το καλοκοιτάξουμε, επιδεινώνεται από τον γερμανικό οικονομικό εθνικισμό. Έτσι, η Κύπρος ανοίγει ένα τελευταίο κεφάλαιο στην πρόκληση της Ευρώπης: από τη μια η Γερμανία και οι “πουριτανοί” (Ολλανδία, σκανδιναβικές χώρες, Αυστρία και Άγγλοι που παίζουν πλαγίως), από την άλλη οι “περιφερειακοί” (όχι μόνο η μεσογειακή Ευρώπη αλλά και εκείνη της Ανατολής). Φαίνεται ότι το Βερολίνο δεν φοβάται τη διάσπαση, φαίνεται ακόμη κι ότι αγκαλιάζει την ιδέα μιας διπλής Ευρώπης, ίσως με ένα διπλό ευρώ και τότε πολλά χαιρετίσματα στην Ένωση».

Όρεξη να έχεις να διαβάζεις. Σε όλο τον κόσμο έχουν αντιληφθεί το ρόλο της Γερμανίας και εκδηλώνουν την ανησυχία τους. Σε όλο τον κόσμο; Όχι! Υπάρχει μια τρύπα στο χάρτη της λογικής που λέγεται Ελλάδα. Μια χώρα που αντιστέκεται στον ευρωσκεπτικισμό για την Ε.Ε. όπως αυτή διαμορφώνεται και πίνει το νερό στο οποίο πλένει τα πόδια της η Μέρκελ.

Οι Έλληνες που ανέλαβαν τη διαχείριση του βίου μας και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, αδυνατούν, δε θέλουν ή δεν τους συμφέρει να αντιληφθούν το πραγματικό μέγεθος των εξελίξεων. Νομίζουν ότι ο κόσμος είναι τόσος, όσος και το μπόι τους. Δηλαδή, ελάχιστος. Από τον επίσημο κυβερνητικό εκπρόσωπο που δηλώνει «Η κυβέρνηση έχει κάνει τα πάντα. Όλα τα απαραίτητα για να θωρακίσουμε το τραπεζικό μας σύστημα και την οικονομία μας. Η φύση του δικού μας προβλήματος ήταν δημοσιονομική και όχι τραπεζική. Θέλω να ξεκαθαρίσω κατηγορηματικά ότι δεν υπάρχει θέμα κουρέματος καταθέσεων σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης» μέχρι τους ανεπίσημους κυβερνητικούς εκπροσώπους των διάφορων φυλλάδων, κάτι σούργελα που μάλλον δεν τους πληρώνουν αν στο συμπέρασμα των κειμένων τους δεν καταγράφονται ευθύνες της ελληνικής Αριστεράς ακόμη και για τη δυσκοιλιότητα των αφεντικών τους, η μαλακία πάει σύννεφο.

Εν ολίγοις, ο κόσμος καίγεται και το τριχωτό του αιδοίου κάνει περμανάντ. Δεν ξέρω αν είμαστε άξιοι της μοίρας μας, όμως σίγουρα είμαστε όμηροι και θύματα των ανύπαρκτων δυνατοτήτων τους. Και όπως είπε κάποιος, κάποτε: «Υπάρχει κάποιο σημείο, πέρα από το οποίο, η υπομονή παύει να είναι αρετή».

  ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

BadArts.gr Η Σχολή Ο Σκοπός Η λειτουργία οι δάσκαλοι-μαθητές Οι μαθητές-δάσκαλοι Επικοινωνία η καταστροφή του €

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
   Προσεγγίζουμε και αποκρυπτογραφούμε την κοινωνική πραγματικότητα από τη σκοπιά της θεωρίας της καπιταλιστικής Κυριαρχίας. Μιας και η Κυριαρχία προηγείται του καπιταλισμού, μιας και ο καπιταλισμός είναι μορφή της Κυριαρχίας, δηλαδή έννοια υποκείμενη σε αυτήν της Κυριαρχίας, η προτεραιότητα της κυριαρχικής προσέγγισης και αποκρυπτογράφησης καθίσταται σαφής, νομίζω. Όλοι οι καπιταλιστές είναι Κύριοι, όλοι οι Κύριοι όμως δεν ήταν, και δεν είναι ασφαλώς,  καπιταλιστές. Να βλέπουμε μόνο το ένα από τα δύο, δεν το επιτρέπουμε, ως άκρως ανθυγιεινό, στον εαυτό μας.
   Εδώ στην Κακιά Σχολή προκρίνουμε να βλέπουμε και να διαβάζουμε και να μυρίζουμε και να γευόμαστε και να ακούμε και να αγγίζουμε  πρώτα την Κυριαρχία και μετά τον καπιταλισμό. Με αυτόν τον τρόπο θεωρούμε ότι βλέπουμε και πιο μακριά και πιο σφαιρικά. Το βλέμμα μας δεν είναι μόνο ακτινωτό, δεν αντικρίζουμε την πραγματικότητα μόνο από ένα ακίνητο σημείο  θεώρησης με τη σκέψη να διευρύνεται σε επάλληλους κύκλους· ο τρόπος αυτός θεώρησης εξασφαλίζει μέθοδο και οργάνωση,  σκοπούς μέσα, απαραίτητα στη σκέψη και στη θεωρία· το μειονέκτημα αυτής της θεώρησης: όσο πιο μακριά βλέπεις, τόσο πιο θολά βλέπεις. Για να δεις κοντά, πρέπει να περπατήσεις, να διασχύσεις τους επάλληλους κύκλους· είναι το βλέμμα μας λοιπόν και σουλατσαδόρικο, περιπατητικό, πορευτικό, χαοτικό, αποδιοργανωτικό, σπουδαιοογελοίο, κι αν μερικές φορές ασχολούμαστε περισσότερο με το πριονίδι και τα γρέζια, τα ρινίσματα της σκέψης κι όχι με το πριόνισμα και τα αντικείμενα της εργασίας μας, ζητούμε την κατανόησή σας, από τη στιγμή μάλιστα που εσείς έχετε εξασφαλίσει τη δική μας, όταν σας βιαβεβαιώσουμε ότι θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε και με τα χρήσιμα απορρίματα της σκέψης· αμετανόητα και χάνοντας ενίοτε την ψυχραιμία μας, κάθε φορά που χρειάζεται.

      Ένα από τα βασικά σημεία της θεωρίας της Κυριαρχίας είναι το εξής: όταν μια κοινωνία εξασφαλίζει πλούτο και αφθονία, κατά συνέπεια ο παράγοντας της εργασίας και του μόχθου χάνει την κεντρική του θέση, η κοινωνία πρέπει να επιστρέψει σε μια κατάσταση σπάνης και ένδειας. Αυτός είναι ένας νόμος της Κυριαρχίας που για πρώτη φορά τον διατύπωσαν εμπράκτως οι Κύριοι της αρχαίας Αιγύπτου: δεν θα χαίρεστε τη ζωή γιατί δεν έχετε τι να κάνετε· θα τραβάτε μέσα στο λιοπύρι, από το πρωί μέρχι το βράδυ, τεράστιους ογκόλιθους για να κτίσετε έναν μνημειώδη τάφο, ο οποίος θα συμβολίζει και θα διατρανώνει την ισχύη του Κυρίου. Με άλλα λόγια, αφού δεν έχετε τι να κάνετε, θα δουλεύετε για να υμνείτε την ισχύη του Κυρίου. Κι εάν μέσα στη φυλακή οι καταδικασμένοι σε καταναγκαστικά  έργα δεν έχουν τι να κάνουν, θα κουβαλούν έναν σωρό πέτρες από το ένα σημείο στο άλλο και μόλις τελειώσει ο σωρός, ξανά μανά τα ίδια. Τώρα, στις μέρες μας, ο σωρός των ογκόλιθων στην κοιλάδα του Νείλου  και των πετρών στην κοιλάδα των δακρύων, των φυλακών, έχει υποκατασταθεί από την πρέζα. Εάν εσείς βλέπετε κάποιον παραλογισμό, εάν βλέπετε κάποια λάθος συνταγή, ως είθισται να λέγεται, εγώ βλέπω μια πάρα πολύ σωστή συνταγή. Εάν δεν έχετε τίποτα να κάνετε, οφείλετε να είστε απασχολημένοι από το πρωί μέχρι το βράδυ, να μοχθείτε και να ταλαιπωρείστε τόσο πολύ ώστε να μην μπορείτε να σκέφτεστε, να μην μπορείτε να συνεργαστείτε, ώστε το μόνο που να κάνετε είναι να κοιμάστε σαν τα εκτρεφόμενα και υποζύγια ζώα: πόνος, ιδρώτας, αίμα και δάκρυα.
     Το πρώτο μέλημα του Κυρίου είναι να εξασφαλίσει την αποτροπή της κατάργησης της κυριαρχικής σχέσης και ο μόνος τρόπος να το κάνει είναι να καταστρέφει λειτουργικά τους Υποτελείς: με τη διαρκή κοπιώδη δουλείά. Κι εάν νομίζετε ότι οι άνεργοι δεν κουράζονται πιο πολύ από τους εργαζόμενους, τι να σας πω, δεν ξέρω. Κι εάν ο Κύριος δεν χρειάζεται κάποιους από αυτούς, θα τους καθαρίσει. Όταν ένας δούλος, κατά τον ελληνορωμαϊκό δουλοκτητικό τρόπο παραγωγής, δεν μπορούσε να εργαστεί, λόγω ασθένειας ή ατυχήματος  ή αθεράπευτης ανυπακοής, δεν τον τάϊζαν και τον φρόντιζαν, τον καθάριζαν και τον πετούσαν στα σκουπίδια.
     Η πλούσια κυριαρχική κοινωνία πρέπει να γίνει ενδεής, ειδάλλως η Κυριαρχία αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της αποδιοργάνωσης, της αποσύνθεσης, της παρακμής του δομικού της υλικού, της κυριαρχικής σχέσης. Εάν έρθουμε τώρα στην καπιταλιστική Κυριαρχία,  θα αντικρύσουμε το εξής παράδοξο: όσο πιο μεγάλη είναι η κρίση, τόσο πιο πολύς κοινωνικός πλούτος υπάρχει στην κοινωνία. Εάν οδεύουμε πρόσω ολοταχώς προς μια πολύ μεγάλη οικονομική κρίση, πολύ μεγαλύτερη από αυτήν του μεσοπολέμου, είναι διότι σήμερα ο κοινωνικός πλούτος είναι πολύ περισσότερος! Καθαρισμένα κουκιά, όπως λένε και στην Κύπρο, δηλαδή ξεκάθαρα λόγια. Ας το διατυπώσω διαφορετικά κι ας πιω ένα καφεδάκι: αφού ο συλλογικά παραγόμενος πλούτος είναι τεράστιος, τόσο τεράστιος όσο ποτέ άλλοτε, τότε οδεύουμε προς τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση που υπήρξε ποτέ.
  Της οποίας απλώς διαβάζουμε τα πρώτα συμπτώματα, τις πρώτες ενδείξεις, δεν έχει αρχίσει ακόμα! Η διαπίστωση αυτή δεν είναι γρέζι, πριονίδι της σκέψης. Το πως όμως θα επιχειρήσει ο καπιταλιστής Κύριος να την αντιμετωπίσει είναι σαφές: εάν η οικονομική κρίση οφείλεται στη μείωση της κερδοφορίας, στη μείωση της αρπακτικής παραγωγικότητας, που με τη σειρά της οφείλεται στην εδώ και δεκαετίες, από το 1973, φθίνουσα ζωτικότητα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί αποδοτικά και αποτελεσματικά είναι η ανηλεής, αδίστακτη, ληστρική αρπαγή του κοινωνικού πλούτου, ο οποίος εμφανίζεται ως σωρός εμπορευμάτων, κατά συνέπεια και ως σωρός χρήματος. Ο καπιταλιστής έχει μπέσα, θέτει κανόνες μόνο εάν η αρπαγή μέσω του εμπορεύματος/χρήματος είναι αποτελεσματική και αποδοτική· εάν δεν είναι, επιστρέφει στις ρίζες του: στην ληστρική αρπαγή, στην παραβίαση και κατάλυση των κανόνων που έχει ο ίδιος θεσπίσει. Σε εποχές κρίσης ο καπιταλιστής δεν έχει μπέσα, είναι τσαμπουκάς, νταβατζής -  το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να εξοβελίσει την απώλεια, τη χασούρα, την ήττα. Μια λεπτομέρεια: η χασούρα των γερμανικών τραπεζών είναι 800 δις! Οι γερμανικές τράπεζες είναι χρεοκοπημένες αλλά επιχειρούν και να το συγκαλύψουν και να το αποφύγουν, με τη χρεοκοπία άλλων τραπεζών.
    Εάν λοιπόν στρατηγική της Κυριαρχίας είναι η καταστροφή του κοινωνικού πλούτου για να επιβληθεί η ένδεια και η σπάνη  και η καταστροφή των Υποτελών Παραγωγών ώστε να είναι ανίκανοι να συνεργαστούν και να επιχειρήσουν να καταλύσουν την κυριαρχική σχέση, και εάν η στρατηγική του καπιταλισμού είναι η επανόρθωση της κερδοφορίας μέσω της ληστρικής, απροσχημάτιστης αρπαγής του κοινωνικού πλούτου/χρήματος, η στρατηγική της καπιταλιστικής Κυριαρχίας είναι ο συνδυασμός των παραπάνω επιμέρους στρατηγικών. Κατά συνέπεια, ο μόνος τρόπος αποτροπής της κατάλυσης της καπιταλιστικής Κυριαρχίας, ο μόνος τρόπος ενίσχυσης, αναπαραγωγής και διαιώνισής της είναι η ένταση της αρπαγής και της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου, η καταστροφή των Υποτελών Παραγωγών και η εξόντωση, τώρα πια,  των πλεοναζόντων, περιττών πληθυσμών των Υποτελών Παραγωγών.
     Όλα αυτά επιτυγχάνονται με δύο τρόπους: είτε χρησιμοποιώντας το χρήμα είτε τη βία. Το μειονέκτημα της λύσης του εμπορεύματος/χρήματος είναι ότι είναι χρονοβόρο, βραδύ. Είναι μειονέκτημα διότι δίνεται χρόνος στον αντίπαλο, τους Υποτελείς Παραγωγούς να συνέλθουν από το σάστισμα, να ανασυγκροτηθούν, να σκεφτούν και να πράξουν. Κάτι τέτοιο ο Κύριος καπιταλιστής το θεωρεί άκρως απαράδεκτο ως άκρως επικίνδυνο. Καθίσταται λοιπόν σαφηνές ότι έτσι κι αρχίσει η επίθεση, πρέπει να κλιμακώνεται με ολοένα και λιγότερο δισταγμό, με ολοένα και περισσότερη αποφασιστικότητα: μόλις φάει τη πρώτη καρπαζιά πρέπει να ακολουθήσει και μια δεύτερη και κατόπιν μια τρίτη. Ο Κύριος είναι τσαμπουκάς κι αν μελετήσουμε περπατώντας στην κοινωνία το τσαμπουκαλίκι θα διαπιστώσουμε τις ολοφάνερες ομοιότητες του Κυρίου με τον τσαμπουκά.  Θυμάστε το ένα και μοναδικό χλιαρό χτύπημα της Κανέλη με την εφημερίδα και τα απανωτά ανηλεή και αποφασιστικά μπουνίδια του Κασιδιάρη; Ο τσαμπουκάς Κασιδιάρης είναι Κύριος. Η Κανέλη είναι το προλεταριάτο.
     Όταν η κρίση οξυνθεί, όταν η αρπαγή, η καταστροφή και εξόντωση πρέπει να μεγεθυνθούν και να κλιμακωθούν, τότε η λύση του χρήματος παραμερίζεται και  προκρίνεται η λύση του πολέμου. Η επίθεση όμως, είτε μέσω του χρήματος είτε μέσω της βίας, του πολέμου δηλαδή, μπορεί να είναι blitz, αστραπιαία, δεν μπορεί όμως είναι γενικευμένη αλλά κλιμακώμενη. Επιλέγονται τα αδύναμα σημεία του αντιπάλου – δύο από αυτά είναι η ελληνική και η κυπριακή κοινωνία.
    Θα δούμε γιατί αυτές οι κοινωνίες είναι αδύναμες, θα δούμε όμως και γιατί το αδύναμο σημείο μετεξελίσσεται σε ισχυρό. Ο Κύριος τη γνωρίζει πολύ καλά αυτή τη διαδικασία. Ας δούμε όμως το πρώτο.
   Η αδυναμία της ελληνικής και κυπριακής κοινωνίας είναι ο συνδυασμός των σχέσεων μεταξύ του ισχυρού Κυρίου και του Υποτελούς Κυρίου και μεταξύ του Υποτελούς Κυρίου και των Υποτελών Παραγωγών. Το κοινό στοιχείο της ελληνικής και κυπριακής κοινωνίας είναι η ικανότητα του εγχώριου Κυρίου να επιβάλλει τη μίμησή Του, να επιβάλλει την δημοκρατική αυταπάτη ότι όλοι μας μπορούμε να γίνουμε,  και μάλιστα εύκολα και γρήγορα , πλούσιοι και ισχυροί και διάσημοι. Αυτό είναι το κουτόχορτο που τάιζε ο ανθρωποβοσκός Κύριος με τους υπηρέτες του πολιτικούς και δημοσιογράφους στους εκτρεφόμενους Υποτελείς Του. Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να το επιτύχει εάν δεν είχε εφαρμόσει με επιτυχία τη μία και μοναδική γενικότερη μέθοδο της Κυριαρχίας να αποσπά την υπακοή και αφοσίωση τουνΥποτελούς μέσω της λειτουργικής καταστροφής του: απόσταση, ατομικισμός, εγκλεισμός, αποβλάκωση, παθητικότητα, δήλωση υποταγής (με τις εκλογές, λόγου χάριν, και όχι μόνο). Με τη δημοκρατική μεγαλομανιακή διάχυση της μίμησης του Κυρίου, οι εκτρεφόμενοι Υποτελείς συνδέουν την τύχη τους, το μέλλον τους με αυτό του υποτελούς Κυρίου και όλοι μαζί με το μέλλον του ισχυρού Κυρίου (Εβρό, Ευρωπαϊκή Ένωση). Αφού προηγουμένως ο εγχώριος μεγαλονιακός υποτελής Κύριος (κάθε υποτελής Κύριος δεν μπορεί να μην είναι μεγαλονιακός), δημιούργημα του ισχυρού Κυρίου, δίκην μαριονέτας,  έχει δηλώσει την αμέριστη αφοσίωσή του προς τον ισχυρό Κύριο, έχει δηλώσει την απροκάλυπτη υποταγή Του προς Αυτόν και έχει δεσμευτεί ότι θα ταχτεί με το μέρος του, όποιες αποφάσεις κι αν πάρει.
     Το μέλλον όμως αυτό δεν ήταν παρά απατηλές υποσχέσεις, δεν ήταν παρά ένας τρόπος για να επιδεινώσει την αδυναμία των Υποτελών και να επανέλθει δριμύτερος γράφοντας στα μεγαλοπρεπή αρχίδιά του και τις υποσχέσεις και την αλληλεγγύη και τους κανόνες του καπιταλισμού και της πίστης. Η αρπαγή του χρήματος, του κοινωνικού πλούτου, η καταστροφή του πλούτου και των Υποτελών, η έμμεση εξόντωσή τους άρχισε και θα συνεχιστεί· κι όταν το μέσον του χρήματος θα γίνει προβληματικό, τα σχέδια του πολέμου θα ανοιχτούν πάνω στο τραπέζι.
    Και επειδή η επίθεση δεν περιορίστηκε και δεν θα περιοριστεί μόνο εναντίον της ελληνικής και κυπριακής κοινωνίας, τα αντίπαλα στρατόπεδα αρχίζουν να δημιουργούνται: από τη μια μεριά οι Βόρειοι, οι καπιταλιστές και οι συν αυτοίς (Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία, και άλλες. . .), με με ένα μεγάλο μέρος των Υποτελών τους να  συντάσσονται μαζί τους, με συμμάχους τους Κυρίους των χωρών του Νότου, και απο την άλλη, δυνάμει, προς το παρόν, οι Υποτελείς Παραγωγοί των κοινωνιών που υφίστανται εδώ και τρία χρόνια την ανηλεή και αδίστακτη επίθεση του Κυρίου. Το ότι οι Υποτελείς Παραγωγοί της κάθε μια πληττόμενης κοινωνίας δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον Κύριο εάν δεν είναι σαφές θα γίνει πολύ γρήγορα. Και όταν θα γίνει σαφές, θα εκκινήσει μια διαδικασία σύμπηξης συμφωνίας μεταξύ τους.
    Εξ ανάγκης, η εκκίνηση αυτής της διαδικασίας θα εκτυλιχθεί στις κοινωνίες που έχουν υποστεί και θα συνεχίσουν να υφίστανται τα πιο ανηλεή μπουνίδια. Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί και πολλές που θα διαφωνούν ότι σε λίγους μήνες, όχι σε λίγα χρόνια, ανεργία θα ξεπερνάει το 30%, μπορεί και το 40%, ανεργία που δεν θα μπορεί να επιλυθεί ούτε το Θεό μπάμπα να έχουμε. Και οι κοινωνίες αυτές είναι η ελληνική και η κυπριακή.
    Τά ισχυρά πλήγματα που δέχονται είναι αυτά που θα συμβάλλουν στην αποτίναξη των αυταπατών, στην μεταστροφή της συνείδησης. Κι αυτό είναι ένα ισχυρό σημείο. Συνδυαζόμενο με ένα άλλο, με την έκταση της συνεργασίας και της αλληλεγγύης μεταξύ των Υποτελών που επιβιώνει και δεν έχει διαβρωθεί από το δημοκρατικό, μεγαλονιακό θειϊκό οξύ της μίμησης του Κυρίου, μας επιτρέπει να ισχυριστούμε όχι ότι θα νικήσουμε αλλά ότι μπορούμε να νικήσουμε.
    Το πρώτο πλήγμα κατά του εβρού και της νομισματικής ένωσης θα δοθεί από τους Υποτελείς Παραγωγούς της ελληνικής και κυπριακής κοινωνίας. Κι αν η συνεργασία των Υποτελών του Νότου ευοδωθεί, τότε το εβρό θα εξαφανιστεί από προσώπου γης και οι ρηγματώσεις της καπιταλιστικής  Κυριαρχίας και του δυτικού πολιτισμού θα διευρυνθούν. Ο μόνος τρόπος να κλείσουν είναι να καταστραφούν:
ή ο πόλεμος θα φέρει την επανάσταση ή η επανάσταση τον πόλεμο!
ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ