Κυβέρνηση στρατηγών και μεγιστάνων ετοιμάζει ο 45ος πρόεδρος
Η απροσδόκητη εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ μεταφράστηκε, και σωστά, ως ήττα της μέχρι χθες κυρίαρχης στρατηγικής, της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης υπό αμερικανική ηγεμονία, από το ανερχόμενο ρεύμα του δεξιού, οικονομικού καιπολιτικού εθνικισμού. Όσοι όμως διατηρούσαν αφελώς την κρυφή ελπίδα ότι η εξέλιξη αυτή θα συνοδευόταν από κάποια δυνητικά οφέλη για τις λαϊκές δυνάμεις και την παγκόσμια ειρήνη είναι καιρός να έρθουν στα συγκαλά τους. Μια βιαστική ματιά στην κυβέρνηση που ετοιμάζει ο Τραμπ είναι αρκετή.
Ήδη, από τις επιλογές που έχει μέχρι σήμερα ανακοινώσει ο νέος πρόεδρος, είναι σαφές ότι θα πρόκειται για την κυβέρνηση με τη μεγαλύτερη επιρροή του στρατιωτικο- βιομηχανικού συμπλέγματος (το οποίο διεκτραγωδούσε ως τη χειρότερη απειλή για τη δημοκρατία ο Αϊζενχάουερ) στην ιστορία των ΗΠΑ. Τρεις στρατηγοί αναλαμβάνουν καίρια πόστα στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής και της ασφάλειας: Ο πρώην διοικητής της Κεντρικής Διοίκησης του αμερικανικού στρατού,Τζέιμς Μάτις, σφαγέας της Φαλούτζα και γνωστός με το παρατσούκλι “Τρελό Σκυλί” επελέγη για το υπουργείο Άμυνας. Ο απόστρατος στρατηγός των ΠεζοναυτώνΤζον Κέλι, ο οποίος, ως επικεφαλής της Νότιας Διοίκησης είχε την ευθύνη και του Γκουαντάναμο, προορίζεται για το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας. Και ο πρώην διοικητής της μυστικής υπηρεσίας του Πενταγώνου DIA, στρατηγός Μάικλ Φλιν, διορίζεται Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας. Ένας άλλος ένθερμος υποστηρικτής του Γκουαντάναμο, ο Μάικ Πομπέιο, επελέγη για διοικητής της CIA. Στα υπέρ του πρέπει να μέτρησαν και οι δηλώσεις του που χαρακτήριζαν “ήρωες” τους πράκτορες της CIA που βασάνιζαν τους “κακούς”, χωρίς να ακούνε τις “φωνασκίες των φιλελεύθερων”.
Άλλοι δύο στρατηγοί φιγουράρουν μεταξύ των επικρατέστερων υποψηφίων για καίρια πόστα που δεν έχουν ακόμη “κλειδώσει”. Ο Ντέιβιντ Πετρέους, γνωστός για τα κατορθώματά του στο Ιράκ και στο πηδάλιο της CIA, είναι μεταξύ των υποψηφίων για το υπουργείο Εξωτερικών, ενώ ο ναύαρχος Μάικ Ρότζερς θεωρείται επικρατέστερος για τη γενική διεύθυνση όλων των κατασκοπευτικών υπηρεσιών. Πολλοί στην Αμερική αρχίζουν να μιλάνε για “χούντα Τραμπ” εν τω γεννάσθαι. Αν είχε συμβεί κάτι παρόμοιο στη Ρωσία ή σε οποιαδήποτε άλλη ανταγωνιστική των ΗΠΑ χώρα του κόσμου, η Ουάσιγκτον θα είχε διαρρήξει τα ιμάτιά της για βιασμό της Δημοκρατίας.
Με τις καίριες αυτές επιλογές του, ο Τραμπ καθησύχασε, σε μεγάλο βαθμό, το βαθύ κράτος των ΗΠΑ για την εξωτερική πολιτική που σκοπεύει να ακολουθήσει, εξ ου και το χαμήλωμα των επικριτικών τόνων από ισχυρούς επικριτές του. Το μόνο που εξακολουθεί να τους προβληματίζει είναι η διαφαινόμενη πρόθεσή του να έρθει σε μια κάποια συνδιαλλαγή με τη Ρωσία στη Συρία, όπου ο άξονας Μόσχας- Τεχεράνης- Δαμασκού έχει αποκτήσει το πάνω χέρι και ο ολοκληρωτικός έλεγχος του Χαλεπίουαπό τον Άσαντ είναι πλέον θέμα εβδομάδων, αν όχι και ημερών. Από εδώ και η αναθέρμανση των σεναρίων περί ρωσικής ανάμιξης, υπέρ του Τραμπ, στις αμερικανικές εκλογές, από την Washington Post και τους New York Times, που επικαλούνται μυστική έρευνα της CIA. Μια αστεία παραφιλολογία, που προφανώς λειτουργεί περισσότερο ως μοχλός πίεσης ενόψει της κρίσιμης επιλογής για το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που εξακολουθεί να βρίσκεται σε εκκρεμότητα.
Ωστόσο, το ενδεχόμενο μιας έστω προσωρινής και ασταθούς συνδιαλλαγής με τηΡωσία για το Συριακό παραμένει αμφίβολο, λόγω της έντονης αντίθεσης καίριων προσώπων μέσα στο ίδιο το επιτελείο του Τραμπ, όπως ο εκλεγμένος αντιπρόεδροςΜάικ Πενς και ο Τζέιμς Μάτις, που προορίζεται για το Πεντάγωνο. Σε κάθε περίπτωση, ο συνολικός τόνος της εξωτερικής πολιτικής του θα δοθεί από τονμονομερή αμερικανικό ηγεμονισμό και όχι από κάποια υποτιθέμενη “αναδίπλωση”. Ήδη οι επιθετικές τοποθετήσεις του απέναντι στην Κίνα, το Ιράν και την Κούβααποτελούν σαφείς τροχειοδεικτικές βολές.
Ο οικονομικός εθνικισμός, με επαναδιαπραγμάτευση διεθνών οικονομικών συνθηκών προς όφελος του αμερικανικού κεφαλαίου, θα αποτελέσει βασική προτεραιότητα, όπως δείχνουν οι επαναλαμβανόμενες απειλές του απέναντι στοΜεξικό και την Κίνα. Ειδικά για την τελευταία, είναι πιθανό ο Τραμπ να εκβιάσει κάτι ανάλογο με εκείνο που πέτυχε ο Ρόναλντ Ρίγκαν σε βάρος της Ιαπωνίας με τη συμφωνία της Πλάζα: να υποχρεωθεί η Κίνα να ανατιμήσει το εθνικό της νόμισμα ώστε να μειώσει το γιγάντιο πλεόνασμά της με τις ΗΠΑ αν δεν θέλει να διακινδυνεύσει έναν εμπορικό πόλεμο με την υπερδύναμη, σε μια στιγμή που η οικονομία της “λαχανιάζει” και το φάντασμα μιας σοβαρής κρίσης βρίσκεται προ των πυλών. Τη σκληρή διαπραγμάτευση που έρχεται θα διαχειριστεί ο Γουίλιαμ Ρος, που επελέγη για το υπουργείο Εμπορίου- ένας “γύπας” αρπακτικού fund, που λεηλάτησε, μεταξύ άλλων, την Τράπεζα Κύπρου και την Eurobank.
Στο εσωτερικό μέτωπο, η κυβέρνηση που σχηματίζει ο δήθεν “αντισυστημικός” Τραμπ είναι κυβέρνηση ανοιχτού κοινωνικού πολέμου σε βάρος των αδυνάμων. Για το υπουργείο Οικονομικών επελέγη ο Στίβεν Μινιούνκιν, στέλεχος της Goldman Sachs– δεν κάνει άδικα πάρτι η Wall Street, παρότι έχασε η εκλεκτή της Κλίντον. Το υπουργείο Εργασίας ανατίθεται στον Άντριου Πάζντερ, διευθύνοντα σύμβουλο αλυσίδας φαστ- φουντ, ο οποίος έχει μεγάλη, προσωπική πείρα στην επιβολή τουεργασιακού Μεσαίωνα. Υπουργός Υγείας αναλαμβάνει ο Τομ Πράις, από τους πιο μαχητικούς αντιπάλους της (έστω, μισής) μεταρρύθμισης στο σύστημα Υγείας που προώθησε ο Ομπάμα.
Το υπουργείο Παιδείας περνάει σε μια άλλη ζάπλουτη, την Μπέτσι Ντεβός, που έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής της στον πόλεμο εναντίον του δημοσίου σχολείου και στην υποκατάσταση των κρατικών δαπανών από “κουπόνια” (vouchers) για τα ιδιωτικά σχολεία. Στο υπουργείο Περιβάλλοντος θα βρεθεί ο Σκοτ Προύιτ, αρνητής της κλιματικής αλλαγής, ο οποίος, ως γενικός εισαγγελέας Οκλαχόμα τάραξε στις δικαστικές διώξεις το υπουργείο που τώρα θα αναλάβει, προκειμένου να καταργηθεί κάθε περιβαλλοντικός έλεγχος και περιορισμός στις επιχειρήσεις που ρυπαίνουν. Υπουργός οικιστικής πολιτικής αναλαμβάνει ο Μπεν Κάρσον, σφοδρός πολέμιος των κοινωνικών επιδομάτων, τα οποία, ως καλός Χριστιανός (αρνείται την εξέλιξη των ειδών κατά Δαρβίνο) θέλει να τα υποκαταστήσει με τη φιλανθρωπία των Εκκλησιών. Τέλος, υπουργός Δικαιοσύνης διορίζεται ο Τζεφ Σέσιονς, ένας από τους θερμότερους υποστηρικτές της αντιμεταναστευτικής, ξενοφοβικής πολιτικής του Τραμπ- Τείχη, μαζικές απελάσεις και δεν συμμαζεύεται.
Με αυτά τα δεδομένα, η προεδρία Τραμπ προοιωνίζεται μια περίοδος μεγάλης αστάθειας, αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων, τόσο στο διεθνή στίβο, όσο και στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Ο 45ος πρόεδρος θα αντιμετωπίσει σοβαρές δοκιμασίες, έχοντας από την αρχή απέναντί του όχι μόνο τις μειονότητες, αλλά και τηνπλειονότητα του κοινωνικού σώματος. Σύμφωνα με την τελευταία καταμέτρηση των ψήφων (η διαδικασία είναι αργή, ιδίως στις Πολιτείες όπου η ποσοστιαία διαφορά μεταξύ των δύο υποψηφίων ήταν συντριπτική) ο Τραμπ κέρδισε τους περισσότερουςεκλέκτορες παρότι η Κλίντον πήρε 2,84 εκατομμύρια ψήφους, ή 2,1% του εκλογικού σώματος παραπάνω απ’ αυτόν και τα νούμερα αυτά θα αυξηθούν κι άλλο. Αυτά έχει η “ισχυρότερη Δημοκρατία του κόσμου” με το “σοφό” πολιτικό της σύστημα…
Η απροσδόκητη εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ μεταφράστηκε, και σωστά, ως ήττα της μέχρι χθες κυρίαρχης στρατηγικής, της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης υπό αμερικανική ηγεμονία, από το ανερχόμενο ρεύμα του δεξιού, οικονομικού καιπολιτικού εθνικισμού. Όσοι όμως διατηρούσαν αφελώς την κρυφή ελπίδα ότι η εξέλιξη αυτή θα συνοδευόταν από κάποια δυνητικά οφέλη για τις λαϊκές δυνάμεις και την παγκόσμια ειρήνη είναι καιρός να έρθουν στα συγκαλά τους. Μια βιαστική ματιά στην κυβέρνηση που ετοιμάζει ο Τραμπ είναι αρκετή.
Ήδη, από τις επιλογές που έχει μέχρι σήμερα ανακοινώσει ο νέος πρόεδρος, είναι σαφές ότι θα πρόκειται για την κυβέρνηση με τη μεγαλύτερη επιρροή του στρατιωτικο- βιομηχανικού συμπλέγματος (το οποίο διεκτραγωδούσε ως τη χειρότερη απειλή για τη δημοκρατία ο Αϊζενχάουερ) στην ιστορία των ΗΠΑ. Τρεις στρατηγοί αναλαμβάνουν καίρια πόστα στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής και της ασφάλειας: Ο πρώην διοικητής της Κεντρικής Διοίκησης του αμερικανικού στρατού,Τζέιμς Μάτις, σφαγέας της Φαλούτζα και γνωστός με το παρατσούκλι “Τρελό Σκυλί” επελέγη για το υπουργείο Άμυνας. Ο απόστρατος στρατηγός των ΠεζοναυτώνΤζον Κέλι, ο οποίος, ως επικεφαλής της Νότιας Διοίκησης είχε την ευθύνη και του Γκουαντάναμο, προορίζεται για το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας. Και ο πρώην διοικητής της μυστικής υπηρεσίας του Πενταγώνου DIA, στρατηγός Μάικλ Φλιν, διορίζεται Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας. Ένας άλλος ένθερμος υποστηρικτής του Γκουαντάναμο, ο Μάικ Πομπέιο, επελέγη για διοικητής της CIA. Στα υπέρ του πρέπει να μέτρησαν και οι δηλώσεις του που χαρακτήριζαν “ήρωες” τους πράκτορες της CIA που βασάνιζαν τους “κακούς”, χωρίς να ακούνε τις “φωνασκίες των φιλελεύθερων”.
Άλλοι δύο στρατηγοί φιγουράρουν μεταξύ των επικρατέστερων υποψηφίων για καίρια πόστα που δεν έχουν ακόμη “κλειδώσει”. Ο Ντέιβιντ Πετρέους, γνωστός για τα κατορθώματά του στο Ιράκ και στο πηδάλιο της CIA, είναι μεταξύ των υποψηφίων για το υπουργείο Εξωτερικών, ενώ ο ναύαρχος Μάικ Ρότζερς θεωρείται επικρατέστερος για τη γενική διεύθυνση όλων των κατασκοπευτικών υπηρεσιών. Πολλοί στην Αμερική αρχίζουν να μιλάνε για “χούντα Τραμπ” εν τω γεννάσθαι. Αν είχε συμβεί κάτι παρόμοιο στη Ρωσία ή σε οποιαδήποτε άλλη ανταγωνιστική των ΗΠΑ χώρα του κόσμου, η Ουάσιγκτον θα είχε διαρρήξει τα ιμάτιά της για βιασμό της Δημοκρατίας.
Με τις καίριες αυτές επιλογές του, ο Τραμπ καθησύχασε, σε μεγάλο βαθμό, το βαθύ κράτος των ΗΠΑ για την εξωτερική πολιτική που σκοπεύει να ακολουθήσει, εξ ου και το χαμήλωμα των επικριτικών τόνων από ισχυρούς επικριτές του. Το μόνο που εξακολουθεί να τους προβληματίζει είναι η διαφαινόμενη πρόθεσή του να έρθει σε μια κάποια συνδιαλλαγή με τη Ρωσία στη Συρία, όπου ο άξονας Μόσχας- Τεχεράνης- Δαμασκού έχει αποκτήσει το πάνω χέρι και ο ολοκληρωτικός έλεγχος του Χαλεπίουαπό τον Άσαντ είναι πλέον θέμα εβδομάδων, αν όχι και ημερών. Από εδώ και η αναθέρμανση των σεναρίων περί ρωσικής ανάμιξης, υπέρ του Τραμπ, στις αμερικανικές εκλογές, από την Washington Post και τους New York Times, που επικαλούνται μυστική έρευνα της CIA. Μια αστεία παραφιλολογία, που προφανώς λειτουργεί περισσότερο ως μοχλός πίεσης ενόψει της κρίσιμης επιλογής για το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που εξακολουθεί να βρίσκεται σε εκκρεμότητα.
Ωστόσο, το ενδεχόμενο μιας έστω προσωρινής και ασταθούς συνδιαλλαγής με τηΡωσία για το Συριακό παραμένει αμφίβολο, λόγω της έντονης αντίθεσης καίριων προσώπων μέσα στο ίδιο το επιτελείο του Τραμπ, όπως ο εκλεγμένος αντιπρόεδροςΜάικ Πενς και ο Τζέιμς Μάτις, που προορίζεται για το Πεντάγωνο. Σε κάθε περίπτωση, ο συνολικός τόνος της εξωτερικής πολιτικής του θα δοθεί από τονμονομερή αμερικανικό ηγεμονισμό και όχι από κάποια υποτιθέμενη “αναδίπλωση”. Ήδη οι επιθετικές τοποθετήσεις του απέναντι στην Κίνα, το Ιράν και την Κούβααποτελούν σαφείς τροχειοδεικτικές βολές.
Ο οικονομικός εθνικισμός, με επαναδιαπραγμάτευση διεθνών οικονομικών συνθηκών προς όφελος του αμερικανικού κεφαλαίου, θα αποτελέσει βασική προτεραιότητα, όπως δείχνουν οι επαναλαμβανόμενες απειλές του απέναντι στοΜεξικό και την Κίνα. Ειδικά για την τελευταία, είναι πιθανό ο Τραμπ να εκβιάσει κάτι ανάλογο με εκείνο που πέτυχε ο Ρόναλντ Ρίγκαν σε βάρος της Ιαπωνίας με τη συμφωνία της Πλάζα: να υποχρεωθεί η Κίνα να ανατιμήσει το εθνικό της νόμισμα ώστε να μειώσει το γιγάντιο πλεόνασμά της με τις ΗΠΑ αν δεν θέλει να διακινδυνεύσει έναν εμπορικό πόλεμο με την υπερδύναμη, σε μια στιγμή που η οικονομία της “λαχανιάζει” και το φάντασμα μιας σοβαρής κρίσης βρίσκεται προ των πυλών. Τη σκληρή διαπραγμάτευση που έρχεται θα διαχειριστεί ο Γουίλιαμ Ρος, που επελέγη για το υπουργείο Εμπορίου- ένας “γύπας” αρπακτικού fund, που λεηλάτησε, μεταξύ άλλων, την Τράπεζα Κύπρου και την Eurobank.
Στο εσωτερικό μέτωπο, η κυβέρνηση που σχηματίζει ο δήθεν “αντισυστημικός” Τραμπ είναι κυβέρνηση ανοιχτού κοινωνικού πολέμου σε βάρος των αδυνάμων. Για το υπουργείο Οικονομικών επελέγη ο Στίβεν Μινιούνκιν, στέλεχος της Goldman Sachs– δεν κάνει άδικα πάρτι η Wall Street, παρότι έχασε η εκλεκτή της Κλίντον. Το υπουργείο Εργασίας ανατίθεται στον Άντριου Πάζντερ, διευθύνοντα σύμβουλο αλυσίδας φαστ- φουντ, ο οποίος έχει μεγάλη, προσωπική πείρα στην επιβολή τουεργασιακού Μεσαίωνα. Υπουργός Υγείας αναλαμβάνει ο Τομ Πράις, από τους πιο μαχητικούς αντιπάλους της (έστω, μισής) μεταρρύθμισης στο σύστημα Υγείας που προώθησε ο Ομπάμα.
Το υπουργείο Παιδείας περνάει σε μια άλλη ζάπλουτη, την Μπέτσι Ντεβός, που έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής της στον πόλεμο εναντίον του δημοσίου σχολείου και στην υποκατάσταση των κρατικών δαπανών από “κουπόνια” (vouchers) για τα ιδιωτικά σχολεία. Στο υπουργείο Περιβάλλοντος θα βρεθεί ο Σκοτ Προύιτ, αρνητής της κλιματικής αλλαγής, ο οποίος, ως γενικός εισαγγελέας Οκλαχόμα τάραξε στις δικαστικές διώξεις το υπουργείο που τώρα θα αναλάβει, προκειμένου να καταργηθεί κάθε περιβαλλοντικός έλεγχος και περιορισμός στις επιχειρήσεις που ρυπαίνουν. Υπουργός οικιστικής πολιτικής αναλαμβάνει ο Μπεν Κάρσον, σφοδρός πολέμιος των κοινωνικών επιδομάτων, τα οποία, ως καλός Χριστιανός (αρνείται την εξέλιξη των ειδών κατά Δαρβίνο) θέλει να τα υποκαταστήσει με τη φιλανθρωπία των Εκκλησιών. Τέλος, υπουργός Δικαιοσύνης διορίζεται ο Τζεφ Σέσιονς, ένας από τους θερμότερους υποστηρικτές της αντιμεταναστευτικής, ξενοφοβικής πολιτικής του Τραμπ- Τείχη, μαζικές απελάσεις και δεν συμμαζεύεται.
Με αυτά τα δεδομένα, η προεδρία Τραμπ προοιωνίζεται μια περίοδος μεγάλης αστάθειας, αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων, τόσο στο διεθνή στίβο, όσο και στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Ο 45ος πρόεδρος θα αντιμετωπίσει σοβαρές δοκιμασίες, έχοντας από την αρχή απέναντί του όχι μόνο τις μειονότητες, αλλά και τηνπλειονότητα του κοινωνικού σώματος. Σύμφωνα με την τελευταία καταμέτρηση των ψήφων (η διαδικασία είναι αργή, ιδίως στις Πολιτείες όπου η ποσοστιαία διαφορά μεταξύ των δύο υποψηφίων ήταν συντριπτική) ο Τραμπ κέρδισε τους περισσότερουςεκλέκτορες παρότι η Κλίντον πήρε 2,84 εκατομμύρια ψήφους, ή 2,1% του εκλογικού σώματος παραπάνω απ’ αυτόν και τα νούμερα αυτά θα αυξηθούν κι άλλο. Αυτά έχει η “ισχυρότερη Δημοκρατία του κόσμου” με το “σοφό” πολιτικό της σύστημα…
http://aristeri-diexodos.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου