ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΠΡΙΝ ΤΟ ΧΑΟΣ

Η συζήτηση είχε φουντώσει. Να κατεβούμε όλοι στο Σύνταγμα, να μέινουμε εκεί, να..να.. να.. Μεταξύ των ξαναμένων συζητητών μια φωνή ακούστηκε να κάνει μια ερώτηση. Κι αν κατεβούμε , κι αν ακόμα καταφέρουμε να διώξουμε τη κυβέρνηση και όλους αυτούς που μας δουλεύουν ψιλό γαζί… μετά τι? Η σιωπή που ακολούθησε ήταν εντυπωσιακή. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τελικά ο τελευταίος σταθμός πριν το χάος. Του έτυχε αυτός ο ρόλος. Να είναι η στάση που σε κατεβάζουν στη μέση του πουθενά και σου λένε προχώρα. Ανθρωποι που ακολουθούσαν χρόνια ολόκληρα την ασφαλή διαδρομή με τις γνωστές στάσεις, άνθρωποι που παθαίναν σύγχιση έτσι κι έσκαγε ένα λάστιχο στο λεωφορείο, άνθρωποι που δεν μπορούσαν ούτε κατά διάνοια να αντέξουν ένα βότσαλο να ταράζει τα ήσυχα και ασφαλή νερά της ζωούλας τους, κατέβηκαν σε ένα δρόμο χωρίς ενδείξεις κατεύθυνσης, χωρίς να ξέρουν ποια κατεύθυνση να πάρουν και τι υπάρχει στο τέλος σ΄αυτό το άγνωστο μονοπάτι.

Η Ελλάδα μετά την τελευταία απάτη, αλλάζει δραματικά. Ξέρετε πολύ σύντομα, αν δεν είναι ήδη εδώ, θα ακολουθήσει ένα χάος όπου η πατρίδα μας με όλα όσα θα συμβούν, δεν θα είναι κράτος, δεν θα είναι καν πόλεις κράτος όπως στο ένδοξο παρελθόν μας, αλλά θα γίνει σπίτια-κράτος. Θα είναι σπίτια που θα πρεπει να ύπερασπίσουν τα τελευταία στοιχειώδη δικαιώματα των ανθρώπων που θα τα κατοικούν. Θα είναι το σπίτι εκείνου που θα περιμένει τους διάφορους κλητήρες να του πετάξουν έξω τα παιδιά του στο δρόμο γιατί χρωστάει στη κ@λοτράπεζα και θα πρέπει να το υπερασπιστεί. Θα είναι το σπίτι ενός μακροχρόνια άνεργου που θα ψάχνει σαν το αγρίμι να επιβιώσει με κάθε τρόπο. Θα είναι το σπίτι ανθρώπων που θα έχει γυρίσει το μάτι ανάποδα και θα είναι έτοιμοι να περισώσουν την ύστατη αξιοπρέπεια…

Ναι κανείς δεν ήξερε να απαντήσει τίποτα, γιατί αυτοί που μας κυβερνάνε τώρα δεν εχουν συνειδητοποιήσει – ή δεν τους καίγεται καρφί –  πως πέταξαν τα τελευταία κλειδιά ασφάλειας στο πάτο του βόθρου, και η βαλβίδα άρχισε κιόλας να σφυρίζει. Πως θα συνεχίσει άραγε ένας λαός που συνειδητοποιεί αργά και βασανιστικά πως δεν ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ? Τι θα συμβεί με τους πολίτες που νοιώθουν πως ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. Τι τρόπους θα βρει ο καθένας για να φυλάξει το σπίτι-κράτος του?

Δεν έχει σημασία αν υπάρξουν επόμενες εκλογές και κάποιοι ψηφίσουν κάτι. Θα είναι μια θλιβερή συνήθεια απλά. Οι πολιτικές προοπτικές της Ελλάδας κινούνται στη σφαίρα του ποιος είναι Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ… Τι πιο άθλιο, πιο ξεφτυλισμένο για ένα λαό να πρέπει να επιλέγει τον λιγότερο χειρότερο απατεώνα…Και να μην του βγαίνει ούτε αυτό. Γιατί αποδεικνύεται κάθε φορά πως δεν είναι καν ο λιγότερο.. αλλά απλά ο χειρότερος. Δεν ξέρω πια, τι με φοβίζει περισσότερο, το αδιάφορο κενό βλέμμα ή το σοκαρισμένο πρόσωπο… Το μάτι που γυρίζει ανάποδα ή το μάτι που δεν ξέρει πια ούτε να ανοιγοκλείσει…

Είναι η τραγική στιγμή της ύπαρξης που καταλαβαίνεις πως ότι υπήρχε γύρω σου, ότι ήξερες από τους κανόνες ύπαρξης, ήταν όλα μπούρδες. Δεν υπάρχει πια ασφάλεια ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ. Εκτός κι αν ασφάλεια είναι να ΕΙΣΑΙ ΥΠΑΚΟΥΟΣ ΣΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ. Αν ασφάλεια εκλάβεις το γεγονός πως ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙΣ ΚΑΤΙ ΑΟΡΑΤΟ ΚΑΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟ γιατί απλά κάποιος στο επέβαλε. Αν παραδώσεις και το τελευταίο κάστρο. Τη φωλιά που ζει η αγέλη σου..

Είμαι σίγουρη πως τους χρόνους που έρχονται η  Ελλάδα θα γεμίσει αγέλες…Που θα φτιάξουν τους δικούς τους νόμους, που θα επιβιώνουν με τους δικούς τους όρους, γιατί το κουστούμι έχει στενέψει πολύ… Σφίγγει λαιμούς, σφίγγει μπράτσα, σφίγγει γόνατα σε επικίνδυνο βαθμό. Αυτή η ασφυξία που βουλώνει τα στόματα των φοβισμένων ανθρώπων κάποια στιγμή θα γίνει ουρλιαχτό…

Κάποια στιγμή θα κληθούμε να αποφασίσουμε αν θα αφήσουμε να μπούν και μέσα στο σπίτι μας και δεν ξέρω.. κάτι μου λέει πως ο ταπεινωμένος ραγιάς εκεί θα κλωτσίσει άσχημα. Ισως κάνω λάθος αλλά το ένστικτο μου λέει πως αυτή η ανώμαλη ανάσα των ανθρώπων γύρω μου θα έχει πολύ ακραία αποτελέσματα.  Γιατί το κουστούμι που μας έχουν ετοιμάσει έχει ακόμα πολύ στένεμα, πολύ ξεπούλημα, πολλές αθλιότητες που θα συμβούν και δεν είμαι σίγουρη για το πόση πολιτισμένη επιδερμίδα μας έχει μείνει ακόμα…

Πόση επιδερμίδα έχει ροκανίσει ο σκώρος της απάτης… Και δεν είναι πολύ μακρινές οι μνήμες εκείνης της Ελλάδας που βρισκόταν στα ερείπια. Δεν είναι τόσο πλαστικοποιημένα τα γονίδια μας – ακόμα – Δεν είμαστε τόσο “πολιτισμένοι¨ακόμα. Σε μια στάση στο πουθενά δεν ξέρεις που να πας, αλλά το αρχέγονο ένστικτο ξέρει ένα πράγμα στα σίγουρα, ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Και οι κάθε είδους κυβερνήσεις μπορούν να τιθασεύσουν τους “πεθαμένους” αλλά ο αληθινός τους φόβος τους είναι οι “ζωντανοί”…

πηγή:

http://synithisypoptos.gr