ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ

 Η  πολιτική εξουσία,  με όλα τα μέσα, θέλει να μας πείσει ότι οι κανόνες δικαίου  οροθετούν και ρυθμίζουν τις ενέργειες της, ενώ   η αποτελεσματικότητά της κάνει δυνατή την ικανοποίηση βασικών αιτημάτων των πολιτών. Τα όποια φαινόμενα διαφθοράς που μπορεί να εμφανίζονται είναι εξαιρέσεις, που χρέος της είναι να πατάξει, όπως και πράττει. Τα τελευταία λοιπόν επεισόδια διαφθοράς που περιλαμβάνουν τον Παπακωνσταντίνο, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει γίνει δεκτός σαν μια εναλλακτική  δύναμη   διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης,  επιδιώκει να προσθέσει και τον Βενιζέλο, εντάσσονται  στα πλαίσια μιας πολιτικής που σκέπτεται και ενεργεί  με τους όρους του πολιτικού επιφαινόμενου επικαλύπτοντας τη  βασική  πηγή  σύγκρουσης, που είναι η ταξική,  στην κοινωνία. Όλη η οικονομική κρίση αποδόθηκε από τον κυρίαρχο λόγο στην ανικανότητα,  τεμπελιά, διαφθορά  συμπάντων των ελλήνων εργαζομένων και επιλεκτικά κάποιων πολιτικών και όχι βέβαια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

               Σ΄ αυτή την  εκδοχή, τρία χρόνια σχεδόν μετά το μνημόνιο, είμαστε ακόμα υποταγμένοι, μας φαίνεται τόσο αληθινή που δεν θεωρούμε αναγκαίο να την αμφισβητήσουμε. Κι έτσι ενώ τα μέτρα του τρίτου μνημονίου αρχίζουν να εφαρμόζονται, το πολιτικό σύστημα θέλοντας να παρασύρει  κι εμάς επιδίδεται στο κυνήγι των κλεφτών για άλλη μια φορά. Οι κυβερνώντες  δεν θέλουν να δουν τίποτε  πέρα από τις πολιτικές συνταγές τους, τις οδηγίες  των διεθνών κι ευρωπαϊκών κέντρων, το κόμμα τους, τη στενοκεφαλιά τους. Οι περισσότεροι επιδιώκουν να γίνουν μικροτυραννίσκοι που αυτοκαταστρέφονται μεταξύ τους. Η φιλοδοξία τους είναι τόσο κοντόφθαλμη που δεν πήγαινε, και συνεχίζει να μην πηγαίνει, παραπάνω από το άμεσο πλιάτσικο και την επανεκλογή τους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν το ύφος πως πιστεύουν σε μια καινούργια  κοινωνία. Ίσως κάποιοι άλλοτε να το είχαν πιστέψει, στην πραγματικότητα όμως πια δεν σκέφτονται παρά πώς να ζήσουν από τα ξεφτίδια μιας  κοινωνίας που πεθαίνει. Ένας μυωπικός οπορτουνισμός  υπηρετεί μια επιβαλλόμενη πολιτική, λεηλατώντας ζωές και θυσιάζοντας το μέλλον μιας ολόκληρης κοινωνίας.

             Ακόμα και τώρα, στα χρόνια του μνημονίου, παρά την προσπάθεια να καταλαγιάσουν την οργή  του κόσμου, δίνοντας βορά κάποιους πολιτικούς,  αρνούνται οι κυβερνώντες να παραδεχτούν ότι λειτουργούν μηχανισμοί που αναπαράγονται χρόνια τώρα παραβιάζοντας στοιχειώδεις  αρχές και νόμους επιρρίπτοντας την ευθύνη μόνο σε μεμονωμένα πρόσωπα. Ενδιαφέρει  το πολιτικό σύστημα οι αποκαλύψεις να περιοριστούν   σε  αναλώσιμα πολιτικά πρόσωπα και να μην εστιαστούν στην ύπαρξη και  διαπλοκή οικονομικών και άλλων συμφερόντων, που είναι αιμοδότες τέτοιων μηχανισμών, και δένουν μεταξύ τους και τους  συμμετέχοντες. Αυτές καθ’  αυτές οι μέθοδοι αυτοί  και οι συμπεριφορές  είναι πλέον διαδεδομένες, απότοκοι του συστήματος και σε μεγάλο βαθμό νομιμοποιημένοι τρόποι πλουτισμού σημαντικών στρωμάτων ελληνικής κοινωνίας.  Φυσικά όλα όσα αποκαλύπτονται είναι η κορυφή του παγόβουνου που φυσικά και επεκτείνεται  και σε άλλους  κοινωνικούς χώρους με άλλες μορφές ίσως αλλά με την ίδια αντίληψη, την ίδια πρακτική και παρόμοια διαφθορά. Όσους όμως κι αν το πολιτικό σύστημα οδηγήσει σε ανακριτικές επιτροπές, ειδικά δικαστήρια κλπ. θα εξακολουθούν να κυκλοφορούν άλλοι τόσοι  ανάμεσά μας, ανενόχλητοι, να συνωστίζονται στην πολιτική, καλλιτεχνική και πνευματικοί ζωή αυτού του τόπου, αρκεί να μην απειλούν τις διαμορφωμένες καταστάσεις. Κάπου κάπου τότε θα αποσύρονται μερικοί ή θα παραπέμπονται στη δικαιοσύνη όταν πρόσκαιρες σκοπιμότητες και αλληλοϋποβλέψεις θα αποκαλύπτουν ορισμένα ονόματα, αλλά θα μένει πάντα  ένας ικανός αριθμός  να συνεχίζει.  Σ’  αυτήν την απίστευτη κατάρρευση θεσμών και προσώπων που ζούμε θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το ίδιο το πολιτικοκοινωνικό σύστημα γεννά και υπερτρέφει τέτοια φαινόμενα, ενώ η  νομιμότητα και απονομή δικαιοσύνης είναι περισσότερο θέμα  προσωπικών προνομίων, συγκυρίας και συσχετισμού δύναμης παρά αποτέλεσμα καθολικοποιημένης ισότητας δικαίου.

            Όλα καταλήγουν μια ακατανόητη σαλάτα συμβιβασμών. Κολακεύουν όλοι το σημερινό  και αυριανό κύριο.  Στα χρόνια της διακυβέρνησης Παπανδρέου ο Παπακωνσταντίνου ήταν κυρίαρχος τώρα όλοι μιλούν για τον τεχνοκράτη Στουρνάρα, τις ικανότητες του Σαμαρά.  Και τελικά οι υποτιθέμενοι αντίπαλοι είναι συνεταίροι  μεταξύ τους, σφίγγουν το χέρι και παίζουν κρυφτούλι ο ένας πίσω από την πλάτη του άλλου.  Κι όταν κάποια ακριτομυθία αποκαλύπτει πως οι μεγάλοι πολιτικοί έχουν μπλεχτεί σε κάποια βρώμικη υπόθεση που οι αντίπαλοι έχουν καταγγείλει, γίνεται  πολύς θόρυβος για το τίποτε. Δεν έχουν παρά να απαντήσουν με την απειλή ενός άλλου σκανδάλου εναντίον της άλλης παράταξης.  Και όλοι  βραχνιάζουν φωνάζοντας, δικαιοσύνη. Δεν περνά λίγος καιρός που όλα σωπαίνουν. Οι υποτιθέμενοι αντίπαλοι υπόγραψαν συνθήκη μεταξύ τους. Ποιος θυμάται το σκάνδαλο της Siemens ή του Βατοπεδίου;

           Η  γενικευμένη συνενοχή του πολιτικού κόσμου που κυβέρνησε και κυβερνά εδράζεται στην επιμονή όλων τους να διατηρήσουν τις θέσεις τους πάνω στην άθλια βάση  της καπιταλιστικής ιεραρχίας που τη φτιασιδώνουν   με υποσχέσεις για  απονομή της δικαιοσύνης και την αναμορφώνουν  με δεκάρικους λόγους περί κάθαρσης.

           Μόνο που πολλοί από μας  ακόμη συνεχίζουμε να εισπνέουμε τις ζαχαρωμένες αναθυμιάσεις μιας αγνής, ακαθόριστης προσδοκίας για μια ιδανική κοινωνία, αν βασιλέψει η αγάπη  και η τιμιότητα στον κόσμο, ενστερνιζόμενοι έναν βερμπαλιστικό ουμανισμό, γιομάτο ακαθόριστο οίκτο, ειδυλλιακή πίστη για τους κατατρεγμένους… μέχρι να γίνουμε οι ίδιοι κατατρεγμένοι. Κι ίσως τότε ανακαλύψουμε τον κομμουνιστικό λόγο…

Προλύτης