Η ζωή χωρίς ρεύμα για τρεις διαφορετικούς ανθρώπους

Αύριο το πρωί, στις 11, θα βρίσκεται έξω από τα κεντρικά γραφεία της ΔΕΗ. Για να φωνάξει και να το παλέψει – αν και ξέρει ότι δεν έχει πολλές ελπίδες. Η, ας την πούμε, Αννα -όπως κι όλοι όσοι ζουν χωρίς ρεύμα- δεν θέλει επ” ουδενί να γράψουμε το όνομά της: έχει τρία παιδιά κι ένα εγγόνι που πάνε σχολείο και που δεν θέλουν οι συμμαθητές να ξέρουν πως στο δικό τους σπίτι όταν πέφτει η νύχτα δεν υπάρχει φως.

 

Πριν από τέσσερα χρόνια διάβαζα τις ανακοινώσεις του κινήματος «ρεύμα= ζωή» από τη Νότια Αφρική: οι ακτιβιστές εκεί επανασυνέδεαν το ρεύμα στις παράγκες όπου
η ιδιωτική εταιρεία είχε κόψει την παροχή. Χρειάστηκε να ταξιδέψω εκατοντάδες χιλιόμετρα για να γνωρίσω τους «κλέφτες ρεύματος», όπως παρουσίαζε τους ακτιβιστές ο διεθνής Τύπος. Και φυσικά δεν φανταζόμουν πως λίγα χρόνια μετά, η Αννα -κι άλλοι χίλιοι οικογενειάρχες κάθε μέρα- θα βυθιζόταν στο σκοτάδι στην ίδια μου την πόλη.

 

«Τρώμε κάθε μέρα μακαρόνια η πατάτες»

 

«Τα απλά πράγματα γίνονται γολγοθάς», μου λέει σκυμμένη επάνω από την μπανιέρα όπου πλένει τα σεντόνια της οικογένειας κάπου στον Κορυδαλλό. Ειδικά το πλύσιμο και το μαγείρεμα. Οταν δεν έχεις ψυγείο, δεν μπορείς να συντηρήσεις τίποτα. Αναγκαστικά τρώμε καθημερινά μακαρόνια ή πατάτες».

 

 

«Εντάξει με το φαγητό, συνηθίσαμε», λέει η 10χρονη κόρη της. «Εμένα αυτό που με πειράζει περισσότερο είναι το σκοτάδι. Φοβάμαι πολύ το σκοτάδι και δεν μπορώ να πηγαίνω μόνη μου από δωμάτιο σε δωμάτιο. Και ντρέπομαι που όλα τα παιδιά στο σχολείο έχουν τηλεόραση και υπολογιστή κι εγώ δεν έχω και λέω ψέματα ότι έχω».

 

Μια άλλη μάνα, ας την πούμε Ερμιόνη τούτη εδώ, περπατάει καθημερινά 4 χιλιόμετρα για να εξασφαλίσει το αυτονόητο: τροφή. «Απίστευτο, ε; Αλλες μέρες δίνει φαγητό η Πρόνοια, άλλες κάθε ενορία της περιοχής, άλλες η λαϊκή συνέλευση του Περάματος. Είμαστε άνεργοι κι οι γιοι μου κι εγώ, ζούμε με την αναπηρική του άντρα μου που είναι 500 ευρώ κι έχουμε αναλάβει και το μωρό του ενός μου γιου.

 

Μας έκοψαν το ρεύμα πριν από 2,5 χρόνια πρώτη φορά και το ένωσα μόνη μου. Μας έκοψαν και το νερό και το ένωσα μόνη μου κι αυτό. Οταν εμφανίστηκα με το μωρό στη ΔΕΗ για διακανονισμό, το ποσό ήταν αστρονομικό, πού να βρω 1.000 ευρώ;».

 

Η Ελένη είναι νοικιασμένη εργαζόμενη σε δημόσιο νοσοκομείο, όπως κι άντρας της. Οταν ο εργολάβος τούς άφησε 4 μήνες απλήρωτους και διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους, τους έδιωξε.

 

«Πουλήσαμε μέχρι και τις βέρες μας»

 

«Πουλήσαμε τα πάντα, μέχρι και τις βέρες μας ύστερα από 30 χρόνια γάμου. Φτάσαμε να ψάχνουμε φαγητό από τα σκουπίδια. Τι άλλο να κάνουμε, πού αλλού θα φτάσουμε για να επιβιώσουμε; Συνδέουμε το ρεύμα μόνοι μας γιατί έχουμε παιδιά και δεν μπορούν να μεγαλώσουν στο σκοτάδι».

 

Τότε στο γκέτο Αλεξάντερ, ο Τζίμι, ο σύνδεσμός μου, έλεγε: «Το νερό και το ρεύμα είναι η ζωή. Παράνομο δεν είναι να δίνεις ζωή στους ανθρώπους «κλέβοντας» την εταιρεία, παράνομο είναι να τους τη στερείς, γιατί δεν έχουν χρήματα να την πληρώσουν». Με ακριβώς το ίδιο σκεπτικό με καλεί στην κινητοποίηση έξω από τη ΔΕΗ ο Μπάμπης: «Δεν θα αφήσουμε κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα, θα παλέψουμε ο ένας δίπλα στον άλλο, διεκδικούμε το δικαίωμα στη ζωή μας την ίδια».

 

Υπάρχουν πράγματα που αν δεν τα βιώσεις δεν μπορείς να τα νιώσεις. Τέσσερα χρόνια πριν, τα λόγια του Τζίμι δεν μπορούσαν να γράψουν μέσα μου όπως σήμερα που κάθομαι στο σαλόνι της Αννας, σ” ένα σπίτι που μοιάζει με το δικό μου με την τηλεόραση, το πλυντήριο, τα όμορφα έπιπλα και την κόρη της να διαβάζει τα μαθήματά της με ένα καντηλέρι.

 

Στην ίδια πλευρά του δρόμου…

 

Ο Τζίμι, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά και σε μια εποχή που μου φαντάζει πια μακρινή σαν την πλειστόκαινο, έλεγε: «Είμαστε όλοι ίδιοι, ομορφούλα. Στον καπιταλισμό, οι προλετάριοι δεν ζουν, επιβιώνουν. Ο πόλεμος έρχεται και θα είναι ταξικός. Δεν παίζει ρόλο που εσύ ζεις στην Αθήνα κι εγώ στο «Αλεξ». Είμαστε από την ίδια πλευρά του δρόμου, από την ίδια πλευρά του κόσμου. Εμείς εδώ – κι αυτοί απέναντι».

Εφημερίδα των Συντακτών