Η "ακυβερνησία", ο φόβος, και το "θαυμάσιο κενό"

Ένα φάντασμα απλώνεται πάνω από τα λαϊκά στρώματα, και το σαρακοφαγωμένο σεντόνι του υφαίνεται από τα επιδέξια χέρια των εντολοδόχων του κεφαλαίου: το φάντασμα της "ακυβερνησίας." Διαρκώς, με κάθε τρόπο, η προσπάθειά τους είναι να τρομάξουν τον λαό με το ενδεχόμενο να μην σχηματιστεί κυβέρνηση, δηλαδή να τον εκβιάσουν σε μια ψήφο που ισοδυναμεί με αυτοκτονία για να γλιτώσει από την αγωνία της ζωής. Οι αστοί γραφιάδες ρίχνονται μετά μανίας σε προφητικές δυστοπίες, λοιπόν: είδαμε το "κακό όνειρο" του Δημήτρη Θωμά του Σκάι, μας φιλοδώρησε με υψηλού πανεπιστημιακού κύρους σενάρια τρόμου ο γνωστός και μη εξαιρετέος Στάθης Καλύβας, δεν έμεινε έξω από τον άτυπο διαγωνισμό προβλέψιμων δυστοπιών το μπαρουτοκαπνισμένο μελανοδοχείο του ένδοξου φιγετονίστα Πάσχου Μανδραβέλη.

"Να μην μείνουμε ακυβέρνητοι!", φωνάζουν στον ύπνο και τον ξύπνιο τους οι επαγγελματίες προαγωγοί της λαϊκής απελπισίας και ηττοπάθειας, δηλαδή της συντήρησης της αστικής εξουσίας με κάθε διαθέσιμο μέσο μετά το ηθικό ξεγύμνωμα και την πολιτικο-οικονομική απονομιμοποίησή της. 

"Να μην μείνουμε ακυβέρνητοι", γιατί;  Γιατί, όπως όλοι οι προαναφερθέντες κάνουν ξεκάθαρο, αν "μείνουμε ακυβέρνητοι" ποιος θα εφαρμόζει αυτά που δεν αποφασίσαμε ποτέ εμείς; Ποιος θα λειτουργεί ως εντολοδόχος της μοναδικής "κυβέρνησης" που στην πραγματικότητα έχει η Ελλάδα, της Τρόϊκας;

Αλλά βέβαια αυτό σημαίνει, και οι προαναφερθέντες το γνωρίζουν καλά, ότι αυτό που αναζητείται, αυτό που οι ίδιοι αναζητούν εναγωνίως, δεν είναι κυβέρνηση. Κυβέρνηση έχουμε ήδη, τραπεζοπιστωτική και ευρωπαϊκή, και όποιος έχει κάνει τον κόπο να διαβάσει έστω μια αράδα από τα Μνημόνια Ι και ΙΙ το γνωρίζει. Αυτή η κυβέρνηση δεν θα κουνηθεί από τη θέση της απλώς και μόνο επειδή το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ ή ο οποιοσδήποτε δεν συγκεντρώσει τα ποσοστά που χρειάζεται όχι για να κυβερνήσει, βέβαια, αλλά για να εκτελέσει τις εντολές της κυβέρνησης που έχουμε ήδη και που θα έχουμε και την επόμενη των εκλογών.

Το πραγματικό λοιπόν πρόβλημα του ελληνικού λαού, και συγκεκριμένα της εργατικής τάξης, των αγροτών, των πτωχευμένων και πνιγμένων στα χρέη μικροαστών, δεν είναι ότι απειλούνται να μην έχουν κυβέρνηση στις 7 του Μάη.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι απειλούνται να μην μπορούν, βάσει των εκλογικών αποτελεσμάτων, να ανατρέψουν την κυβέρνηση που ήδη έχουν και που, αν δεν κάνουν κάτι ενεργητικό για αυτό, θα συνεχίσουν να έχουν, άκοντες εκόντες, και μετά τις 7 του Μάη.

Και φυσικά, ο λαός, τα στρώματα αυτά που αναφέραμε, ξέρει καλά τι θα πει ότι έχει ήδη και ότι απειλείται να έχει ξανά κυβέρνηση. Δεν το ξέρει απλά από τα μνημόνια Ι και ΙΙ, που όσο και να φώναζε στις πλατείες πέρασαν με τις πιο αισχρές και θεατρινίστικες ενέργειες των αστικών κομμάτων στην πρόσφατη ιστορία· το ξέρει και από το ότι, μπροστά στο ενδεχόμενο δημοψηφίσματος για τις ρήτρες του δεύτερου Μνημονίου, η πραγματική κυβέρνηση ανέτρεψε ουσιαστικά τον θίασο μαριονετών που είχε ως τότε χρησιμοποιήσει και εγκατέστησε άλλον στη θέση του, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις, ανάμεσα σε άλλα, "κυβερνοποίησης" της ακροδεξιάς σε σύγκλιση με το κόμμα του "προέδρου της σοσιαλιστικής διεθνούς", και  εκπαραθύρωσης του "προέδρου" για να ανέβει στην εξουσία κάποιος ακόμα πιο "ρεαλιστής", δηλαδή ακόμα πιο πειθήνιος και αδίστακτος στην εκτέλεση των εντολών της μοναδικής ουσιαστικά πραγματικής κυβέρνησης που έχει η χώρα από το 2010 και μετά. 

Μ' αυτή την πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας και της αλήθειας πάνε να κοροϊδέψουν τον λαό. Με τέτοιες τρίτης διαλογής φοβέρες πάνε να τον κάνουν να πιστέψει στον ανύπαρκτο και ανυπόστατο για τα δικά του συμφέροντα φόβο της ακυβερνησίας. Κι αυτός ο φόβος είναι το ίδιο ανύπαρκτος και το ίδιο ανυπόστατος με την ιδέα πως η "κυβέρνηση" των εντολοδόχων νομιμοποιείται τάχαμου ως τέτοια από τη βούληση του λαού. Το ίδιο ανύπαρκτος και το ίδιο ανυπόστατος με την ιδέα της λαϊκής νομιμότητας κυβερνήσεων που στέρησαν από ένα κομμάτι των κατώτερων στρωμάτων τη δουλειά, από ένα άλλο ακόμα και το ίδιο το κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι ως δικαίωμα, και από όλους μαζί τον βιώσιμο μισθό και την αξιοπρέπεια. Κι όλα αυτά, όταν δεν τους τσάκιζαν στο ξύλο οι δυνάμεις καταστολής και δεν τους μπούκωναν με χημικά.

Με τέτοια τσιτάτα νομίζουν πως θα τρομάξουν ανθρώπους που δεν τρομάζουν να τρώνε από τα σκουπίδια ή να βλέπουν άλλους να τρώνε από τα σκουπίδια. Ανθρώπους που δεν τρομάζουν να πατούν την σκανδάλη σε όπλα που έχουν στραμένα στο κεφάλι τους ή να πηδούν από παράθυρα ή να απαγχονίζονται. Ανθρώπους που δεν τρομάζουν να ζουν τον θάνατο της προσωπικότητας, της αξιοπρέπειας, της οικογενειακής ζωής, των ονείρων τους, των ονείρων των παιδιών τους. 

Από αυτούς τους ανθρώπους περιμένουν να φοβηθούν την "ακυβερνησία". Από αυτούς, που τρώνε τον φόβο της επιβίωσης για πρωϊνό, μεσημεριανό και δείπνο. Να φοβηθούν τι, λοιπόν, όσοι έζησαν την καλπάζουσα φρίκη του καπιταλισμού τα τελευταία τρία χρόνια; Να φοβηθούν μία κατάσταση στην οποία η καλπάζουσα αυτή φρίκη δεν θα βρίσκει εντολοδόχους και εκτελεστές; Να φοβηθούν πως θα προκύψουν ελείμματα στην αγορά προσφοράς υποψήφιων δημίων; Να φοβηθούν μήπως τυχόν δεν βρεθούν εγχώρια άρβυλα να τους πατήσουν στο λαιμό, μόνο και μόνο επειδή πάνω απ' τα άρβυλα θα στέκεται, ως εχέγγυο δημοκρατικής νομιμότητας, ένα κουστούμι Armani αντί για το συνηθέστερο flight jacket του κεκαρμένου νεοναζί ή τη στολή παραλλαγής του πραξικοπηματία; 

Να φοβηθούν το "κενό" που αφήνει ένα χαλασμένο γρανάζι στη μηχανή του βασανισμού τους; Μα αυτό το χαλασμένο γρανάζι, αυτό το "κενό", είναι η αρχή της δυνατότητας για ελευθερία από ό,τι είναι αποδεδειγμένα αβάσταχτο για την πλειοψηφία! Είναι, είπε χθες η ΓΓ του ΚΚΕ --ξέρετε, του εξουσιομανούς αυτού κόμματος-- ένα "θαυμάσιο κενό." Είναι το κενό εκείνο χωρίς το οποίο δεν είναι εφικτή καν η θεμελίωση μιας άλλης εξουσίας. Μιας εξουσίας των ποδοπατημένων. Μιας εξουσίας των τρομοκρατημένων. Μιας εξουσίας αυτών που κάθε μέρα, από το πρωί ως την νύχτα, τρέφουν τις αρτηρίες του υλικού κόσμου με τον ιδρώτα τους και το αίμα τους -- και δεν μιλάμε για μεταφορικό αίμα σε μια χώρα όπου κάθε τρεις και λίγο ακρωτηριάζεται, τεμαχίζεται, συνθλίβεται, ή αποκεφαλίζεται κι ένας αποκαμωμένος εργάτης στις πρέσσες και στα τρυπάνια των εργοστασίων των πλουτοκρατών που εντατικοποιούν την παραγωγή κρατώντας τους μισθούς σε επίπεδα πείνας. 

Αυτό για το οποίο θέλουν να τρομάξεις και να φοβηθείς είναι ο δικός τους φόβος. Δεν είναι ο δικός σου. Με τον δικό σου ζεις κάθε μέρα, όταν αυτοί κοιμούνται μακάριοι σε σπίτια πολυτελείας, προφυλαγμένοι από αλάρμ, αν όχι από μπράβους, ενώ άλλοι κοιμούνται στον δρόμο, μέσα στη βροχή και τα σκατά, πάνω σε χαρτόκουτα, ντυμένοι κουρέλια, τρομαχτικές προφητείες του δικού σου μέλλοντος μέσα στην κοινωνία του καπιταλιστικού ολέθρου. 

Γίνε λοιπόν εσύ η ελπίδα σου, κι εσύ ο φόβος τους. Στις 6 του Μάη ψήφισε με μια σφαίρα από μελάνι και χαρτί. Στρέψ' την στην καρδιά του τέρατος, στην πηγή του φόβου σου. Και, όταν έχεις δημιουργήσει με την δραστηριοποίησή σου παντού --στο δρόμο, στη δουλειά, στα περιβάλλοντα συζήτησης και διάχυσης των ιδεών-- το μπλοκάρισμα στη φριχτή αλυσίδα της τρομοκράτησής σου, μείνε με τα μάτια ανοιχτά και δεκατέσσερα. Επιδίωξε ενεργά και με όλα τα μέσα πάλης απέναντι στην αστική εξουσία την αποκένωσή της από πρόθυμο πολιτικό προσωπικό. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να χτίσεις, μαζί με άλλους, μαζί με την λευτερωμένη απ' τον φόβο κοινωνία του ιδρώτα και του τίμιου μεροκάματου που δεν έχει ανάγκη την εκμετάλλευση για να ζήσει, το σπίτι της δικής σου εξουσίας.