Του Χρίστου Κατσούλα.
Το
πολιτικό ζήτημα της 6ης Μάη ήταν η αποδοκιμασία του μνημονίου με
στήριξη στην πρόταση της κυβέρνησης αριστεράς. Το πολιτικό ζήτημα της
17ης Ιούνη είναι η ακύρωση του μνημονίου από την κυβέρνηση της
αριστεράς. Δηλαδή η κυβέρνηση αριστεράς έγινε από σύνθημα ζύμωσης,
σύνθημα δράσης και άμεσης υλοποίησης.
Αυτό θα είναι το δίλημμα των εκλογών.
Ή θα έχουμε μια ισορροπία τρόμου ανάμεσα σε μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις που θα οδηγήσει σε μνημονιακές διολισθήσεις, ή θα έχουμε μια αριστερή αντιμνημονιακή πλειοψηφία που θα πάρει μέτρα ανάτασης της κοινωνίας και επιβίωσης του λαού. Εδώ δεν χωράνε μεσοβέζικες τοποθετήσεις.
Η πόλωση ανάμεσα στην αντιμνημονιακή αριστερά και στη μνημονιακή δεξιά θα είναι ο καμβάς που πάνω του θα ξετυλιχτούν οι επόμενες βδομάδες.
Πριν δύο μήνες, κανείς δεν περίμενε ότι οι μνημονιακές δυνάμεις δεν θα είχαν την οριακή έστω κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Συνέβη.
Σήμερα πολλοί φαντάζονται ότι είναι δυνατόν να ολοκληρωθεί αυτό που ξεκίνησε στις 6 Μάη.
Αυτή και μόνο η μετατόπιση είναι συνταρακτική.
Φυσικά τα πράγματα δεν γίνονται καθ’ υπαγόρευση. Υπήρξε μια διετής περίοδος μεγάλων αγώνων και εισβολής του λαού στο προσκήνιο, ακόμα κι αν τους τελευταίους μήνες περίσσεψε η απαισιοδοξία. Δεν υπήρξε ελικόπτερο, ούτε αιματηρή εξέγερση, ούτε οι εκλογές έγιναν με τον λαό στους δρόμους. Δεν έγινε της Αργεντινής. Όμως το μέγεθος της λαϊκής οργής ήταν ασυμπίεστο και λειτούργησε σωρευτικά.
Η λαϊκή απόγνωση μετασχηματίστηκε σε ελπίδα αλλαγής. Χωρίς να σκαλίζει τα ψιλά γράμματα, εκτίναξε τον Σύριζα στη δεύτερη θέση και πλέον τον στέλνει στην πρώτη. Η προσδοκία για αλλαγή είναι εκρηκτική.
Ο αστισμός κινδυνεύει να την ξαναπατήσει. Το βαρύ πυροβολικό διαμόρφωσης της κοινής γνώμης δεν μπορεί να σταθεί όρθιο μπροστά σε αυτή την έκρηξη των λαϊκών προσδοκιών ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς. Κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του ο Πρετεντέρης, ο Σύριζα εκτοξεύεται. Κάθε φορά που μιλά η Τρέμη, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ καταποντίζονται. Η κατάρρευση της μιντιακής τρομοκρατίας ίσως είναι νίκη σημαντικότερη από τη νίκη του Σύριζα.
Από τους άλλους χώρους της αριστεράς τα πράγματα είναι γνωστά. Το ΚΚΕ επιμένει εγκλωβιζόμενο στην αυτοκαταστροφική του κατεύθυνση. Καθίσταται όλο και πιο απωθητικό στα μάτια των ίδιων των οπαδών του. Η Ανταρσύα πολιτεύεται περισσότερο κομματικά παρά πολιτικά.
Κι όσο κι αν μιλάμε για τις 6 Μάη λέγοντας νίκη της αριστεράς, η αλήθεια ήταν πως επρόκειτο για νίκη του Σύριζα. Η άλλη αριστερά καθηλώθηκε ή αυξήθηκε οριακά, και στις επόμενες εκλογές θα συμπιεστεί ακόμη περισσότερο. Θα ελπίζει για παραστρατήματα και παραπατήματα ώστε να τα αναδείξει. Όμως χάνει το τρένο στο βαθμό που δεν έχει τη φιλοδοξία να δράσει, να διαμορφώσει, ή έστω να αντιπαρατεθεί εντός του “ρεύματος” μιας αριστερής αντιμνημονιακής κυβέρνησης.
Η ευκαιρία είναι μοναδική και η επιτάχυνση του χρόνου τεράστια. Και η απαίτηση για εδώ και τώρα ανακούφιση από τη μνημονιακή κόλαση είναι ισχυρότατη. Είναι τόσο ισχυρή που το λαϊκό θυμικό θα συγχωρεί ολισθήματα τύπου Αρσένη από τα οποία ελπίζουν να επιπλεύσουν για να επιβιώσουν οι άλλοι χώροι της αριστεράς. Από μια άποψη, όσες φορές κι αν πει ο Δραγασάκης τη λέξη επαναδιαπραγμάτευση, σήμερα ο Σύριζα δεν θα χάσει. Ούτε με το αν ο Μηλιός θα καταστρέψει τις ελληνικές επιχειρήσεις. Αν η νεολαία ΣΥΝ συμμετέχει στο Athens Pride. Αν το Κόκκινο θέλει να αναγνωρίσει τη Μακεδονία. Αν ο Στρατούλης φτερνίζεται και η Deutsche Bank παθαίνει πνευμονία. Αυτά θα είναι λεπτομέρειες.
Ο Σύριζα είτε το θέλει, είτε όχι, καταδικάστηκε να δοκιμάσει και να πετύχει. Γιατί αν δεν πετύχει το τίμημα θα είναι ακριβό. Και θα το πληρώσουν όλοι. Εν προκειμένω δεν χρειάζονται ούτε μιζέριες, ούτε πανηγυρισμοί.
Γιατί η δυνατότητα που έχει μπροστά του ο Σύριζα δεν είναι αποτέλεσμα αδιάσπαστων δεσμών με το λαό, ούτε πολιτικής ανταπόκρισης στα προβλήματά του. Δεν πέρασε ούτε χρόνος από το ξέσπασμα των πλατειών που με ρητό τρόπο κατέγραψε τα όρια των πολιτικών σχηματισμών της αριστεράς. Η ευθραυστότητα αφορά τα λαϊκά ερείσματα: Είναι αφέλεια να πιστεύουμε ότι οικοδομούνται δεσμοί λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Ακόμη περισσότερο όταν η απαίτηση του κόσμου για σωτηρία, είναι επιταγή πληρωτέα άμα τη εμφανίσει. Κι αν δεν εξαργυρωθεί, τα πράγματα θα είναι ζόρικα.
Η πρόκληση λοιπόν είναι να εφαρμοστεί με επιτυχία μια πολιτική διεξόδου από την κρίση, από μια κυβέρνηση αριστεράς.
Διότι το φλέγον ζήτημα είναι τι θα γίνει στις 18 Ιούνη.
Εδώ είχε και έχει σημασία η συζήτηση για το ευρώ. Γιατί πολύ απλά επιχειρεί να προβλέψει την “επόμενη μέρα” του μνημονίου, πρόνοια περιττή ως μειοψηφική αντιπολίτευση, προϋπόθεση απαραίτητη ως εν δυνάμει κυβέρνηση.
Αν εφαρμοστεί μέχρι τέλους η πολιτική ακύρωσης των μνημονίων, η παραμονή ή όχι στην ευρωζώνη θα τεθεί στην ημερήσια διάταξη. Τη στιγμή εκείνη δεν θα χρησιμεύσει καθόλου η αγχώδης σημερινή διαβεβαίωση για την παραμονή στο ευρώ. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα που θα τεθούν θα χαρακτηρίσουν την πορεία της χώρας για δεκαετίες. Πώς μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη; Πώς μπορεί να μπει η χώρα σε τροχιά παραγωγικής ανασυγκρότησης; Πώς μπορούν να ανακτηθούν από τον δημόσιο έλεγχο τα οικονομικά και δημοσιονομικά εργαλεία; Οι σημερινές δηλώσεις τότε θα βαραίνουν.
Μακάρι ο Σύριζα να αποτελέσει τη θρυαλλίδα ευρύτερων ανατροπών σε όλη την Ευρώπη. Όμως αν η ΕΕ παραμείνει ένας αδιόρθωτα αντιλαϊκός, νεοφιλελεύθερος, ιμπεριαλιστικός οργανισμός, η ρήξη με αυτή και με τους βασικούς πυλώνες της είναι μέγιστο διεθνιστικό καθήκον, αλλά και ελάχιστη υποχρέωση απέναντι στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Η ιστορία δεν περιμένει κάποιον μαγικό συγχρονισμό, ούτε ο Τσίπρας μπορεί να κλωνοποιηθεί και ο Σύριζα να επεκταθεί. ώστε να αλλάξουν ταυτόχρονα οι πολιτικοί συσχετισμοί στην ήπειρο.
Η άρνηση των εταίρων να δεχτούν την ακύρωση των δανειακών συμβάσεων και των υποχρεώσεων που απέρρεαν από αυτές, μπορεί να προκαλέσει άτακτη υποχώρηση του νεοφιλελευθερισμού, μπορεί όμως να γεννήσει μια μεγάλη αντιδραστική σκλήρυνση. Μπορεί να μην δοθούν οι επόμενες δόσεις, να μην γίνονται αποδεκτές οι ελληνικές εγγυήσεις, να μην διατεθεί ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες, να αποκλειστεί η χώρα για χρόνια από τις αδηφάγες αγορές. Η ιστορία, η πολιτική ιστορία και η οικονομική επιστήμη έχουν αποδείξει ότι τίποτε από αυτά δεν είναι θανατική καταδίκη. Ας μην ξεδοντιάζουμε τα όπλα μας.
Από: http://antapocrisis.gr/
Το
πολιτικό ζήτημα της 6ης Μάη ήταν η αποδοκιμασία του μνημονίου με
στήριξη στην πρόταση της κυβέρνησης αριστεράς. Το πολιτικό ζήτημα της
17ης Ιούνη είναι η ακύρωση του μνημονίου από την κυβέρνηση της
αριστεράς. Δηλαδή η κυβέρνηση αριστεράς έγινε από σύνθημα ζύμωσης,
σύνθημα δράσης και άμεσης υλοποίησης.Αυτό θα είναι το δίλημμα των εκλογών.
Ή θα έχουμε μια ισορροπία τρόμου ανάμεσα σε μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις που θα οδηγήσει σε μνημονιακές διολισθήσεις, ή θα έχουμε μια αριστερή αντιμνημονιακή πλειοψηφία που θα πάρει μέτρα ανάτασης της κοινωνίας και επιβίωσης του λαού. Εδώ δεν χωράνε μεσοβέζικες τοποθετήσεις.
Η πόλωση ανάμεσα στην αντιμνημονιακή αριστερά και στη μνημονιακή δεξιά θα είναι ο καμβάς που πάνω του θα ξετυλιχτούν οι επόμενες βδομάδες.
Πριν δύο μήνες, κανείς δεν περίμενε ότι οι μνημονιακές δυνάμεις δεν θα είχαν την οριακή έστω κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Συνέβη.
Σήμερα πολλοί φαντάζονται ότι είναι δυνατόν να ολοκληρωθεί αυτό που ξεκίνησε στις 6 Μάη.
Αυτή και μόνο η μετατόπιση είναι συνταρακτική.
Φυσικά τα πράγματα δεν γίνονται καθ’ υπαγόρευση. Υπήρξε μια διετής περίοδος μεγάλων αγώνων και εισβολής του λαού στο προσκήνιο, ακόμα κι αν τους τελευταίους μήνες περίσσεψε η απαισιοδοξία. Δεν υπήρξε ελικόπτερο, ούτε αιματηρή εξέγερση, ούτε οι εκλογές έγιναν με τον λαό στους δρόμους. Δεν έγινε της Αργεντινής. Όμως το μέγεθος της λαϊκής οργής ήταν ασυμπίεστο και λειτούργησε σωρευτικά.
Η λαϊκή απόγνωση μετασχηματίστηκε σε ελπίδα αλλαγής. Χωρίς να σκαλίζει τα ψιλά γράμματα, εκτίναξε τον Σύριζα στη δεύτερη θέση και πλέον τον στέλνει στην πρώτη. Η προσδοκία για αλλαγή είναι εκρηκτική.
Ο αστισμός κινδυνεύει να την ξαναπατήσει. Το βαρύ πυροβολικό διαμόρφωσης της κοινής γνώμης δεν μπορεί να σταθεί όρθιο μπροστά σε αυτή την έκρηξη των λαϊκών προσδοκιών ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς. Κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του ο Πρετεντέρης, ο Σύριζα εκτοξεύεται. Κάθε φορά που μιλά η Τρέμη, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ καταποντίζονται. Η κατάρρευση της μιντιακής τρομοκρατίας ίσως είναι νίκη σημαντικότερη από τη νίκη του Σύριζα.
Από τους άλλους χώρους της αριστεράς τα πράγματα είναι γνωστά. Το ΚΚΕ επιμένει εγκλωβιζόμενο στην αυτοκαταστροφική του κατεύθυνση. Καθίσταται όλο και πιο απωθητικό στα μάτια των ίδιων των οπαδών του. Η Ανταρσύα πολιτεύεται περισσότερο κομματικά παρά πολιτικά.
Κι όσο κι αν μιλάμε για τις 6 Μάη λέγοντας νίκη της αριστεράς, η αλήθεια ήταν πως επρόκειτο για νίκη του Σύριζα. Η άλλη αριστερά καθηλώθηκε ή αυξήθηκε οριακά, και στις επόμενες εκλογές θα συμπιεστεί ακόμη περισσότερο. Θα ελπίζει για παραστρατήματα και παραπατήματα ώστε να τα αναδείξει. Όμως χάνει το τρένο στο βαθμό που δεν έχει τη φιλοδοξία να δράσει, να διαμορφώσει, ή έστω να αντιπαρατεθεί εντός του “ρεύματος” μιας αριστερής αντιμνημονιακής κυβέρνησης.
Η ευκαιρία είναι μοναδική και η επιτάχυνση του χρόνου τεράστια. Και η απαίτηση για εδώ και τώρα ανακούφιση από τη μνημονιακή κόλαση είναι ισχυρότατη. Είναι τόσο ισχυρή που το λαϊκό θυμικό θα συγχωρεί ολισθήματα τύπου Αρσένη από τα οποία ελπίζουν να επιπλεύσουν για να επιβιώσουν οι άλλοι χώροι της αριστεράς. Από μια άποψη, όσες φορές κι αν πει ο Δραγασάκης τη λέξη επαναδιαπραγμάτευση, σήμερα ο Σύριζα δεν θα χάσει. Ούτε με το αν ο Μηλιός θα καταστρέψει τις ελληνικές επιχειρήσεις. Αν η νεολαία ΣΥΝ συμμετέχει στο Athens Pride. Αν το Κόκκινο θέλει να αναγνωρίσει τη Μακεδονία. Αν ο Στρατούλης φτερνίζεται και η Deutsche Bank παθαίνει πνευμονία. Αυτά θα είναι λεπτομέρειες.
Ο Σύριζα είτε το θέλει, είτε όχι, καταδικάστηκε να δοκιμάσει και να πετύχει. Γιατί αν δεν πετύχει το τίμημα θα είναι ακριβό. Και θα το πληρώσουν όλοι. Εν προκειμένω δεν χρειάζονται ούτε μιζέριες, ούτε πανηγυρισμοί.
Γιατί η δυνατότητα που έχει μπροστά του ο Σύριζα δεν είναι αποτέλεσμα αδιάσπαστων δεσμών με το λαό, ούτε πολιτικής ανταπόκρισης στα προβλήματά του. Δεν πέρασε ούτε χρόνος από το ξέσπασμα των πλατειών που με ρητό τρόπο κατέγραψε τα όρια των πολιτικών σχηματισμών της αριστεράς. Η ευθραυστότητα αφορά τα λαϊκά ερείσματα: Είναι αφέλεια να πιστεύουμε ότι οικοδομούνται δεσμοί λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Ακόμη περισσότερο όταν η απαίτηση του κόσμου για σωτηρία, είναι επιταγή πληρωτέα άμα τη εμφανίσει. Κι αν δεν εξαργυρωθεί, τα πράγματα θα είναι ζόρικα.
Η πρόκληση λοιπόν είναι να εφαρμοστεί με επιτυχία μια πολιτική διεξόδου από την κρίση, από μια κυβέρνηση αριστεράς.
Διότι το φλέγον ζήτημα είναι τι θα γίνει στις 18 Ιούνη.
Εδώ είχε και έχει σημασία η συζήτηση για το ευρώ. Γιατί πολύ απλά επιχειρεί να προβλέψει την “επόμενη μέρα” του μνημονίου, πρόνοια περιττή ως μειοψηφική αντιπολίτευση, προϋπόθεση απαραίτητη ως εν δυνάμει κυβέρνηση.
Αν εφαρμοστεί μέχρι τέλους η πολιτική ακύρωσης των μνημονίων, η παραμονή ή όχι στην ευρωζώνη θα τεθεί στην ημερήσια διάταξη. Τη στιγμή εκείνη δεν θα χρησιμεύσει καθόλου η αγχώδης σημερινή διαβεβαίωση για την παραμονή στο ευρώ. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα που θα τεθούν θα χαρακτηρίσουν την πορεία της χώρας για δεκαετίες. Πώς μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη; Πώς μπορεί να μπει η χώρα σε τροχιά παραγωγικής ανασυγκρότησης; Πώς μπορούν να ανακτηθούν από τον δημόσιο έλεγχο τα οικονομικά και δημοσιονομικά εργαλεία; Οι σημερινές δηλώσεις τότε θα βαραίνουν.
Μακάρι ο Σύριζα να αποτελέσει τη θρυαλλίδα ευρύτερων ανατροπών σε όλη την Ευρώπη. Όμως αν η ΕΕ παραμείνει ένας αδιόρθωτα αντιλαϊκός, νεοφιλελεύθερος, ιμπεριαλιστικός οργανισμός, η ρήξη με αυτή και με τους βασικούς πυλώνες της είναι μέγιστο διεθνιστικό καθήκον, αλλά και ελάχιστη υποχρέωση απέναντι στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Η ιστορία δεν περιμένει κάποιον μαγικό συγχρονισμό, ούτε ο Τσίπρας μπορεί να κλωνοποιηθεί και ο Σύριζα να επεκταθεί. ώστε να αλλάξουν ταυτόχρονα οι πολιτικοί συσχετισμοί στην ήπειρο.
Η άρνηση των εταίρων να δεχτούν την ακύρωση των δανειακών συμβάσεων και των υποχρεώσεων που απέρρεαν από αυτές, μπορεί να προκαλέσει άτακτη υποχώρηση του νεοφιλελευθερισμού, μπορεί όμως να γεννήσει μια μεγάλη αντιδραστική σκλήρυνση. Μπορεί να μην δοθούν οι επόμενες δόσεις, να μην γίνονται αποδεκτές οι ελληνικές εγγυήσεις, να μην διατεθεί ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες, να αποκλειστεί η χώρα για χρόνια από τις αδηφάγες αγορές. Η ιστορία, η πολιτική ιστορία και η οικονομική επιστήμη έχουν αποδείξει ότι τίποτε από αυτά δεν είναι θανατική καταδίκη. Ας μην ξεδοντιάζουμε τα όπλα μας.
Από: http://antapocrisis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου