Τι σημαίνει «ευρωπαϊκή» χώρα;

http://oikonomiallomati.blogspot.com
  
Θέλετε να γίνουμε αναπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα, επιπλήττουν πολλοί από τους απολογητές της πολιτικής των μνημονίων όσους αντιτίθεται στα τηλεοπτικά παράθυρα τις τελευταίες ημέρες.

 Τι σημαίνει όμως «ευρωπαϊκή» χώρα; Τη δεκαετία του ’90 όταν η πλειονότητα των Ελλήνων και όχι μόνο προσέβλεπε στην ΕΕ ήλπιζε να συγκλίνει στα γερμανικά στάνταρ, τόσο των μισθών όσο και του κοινωνικού κράτους. Η Ευρώπη ζούσε ακόμη στον απόηχο της χρυσής εποχής της σοσιαλδημοκρατίας. Στα μέσα του ’90 μάλιστα στις περισσότερες χώρες της ΕΕ κυβερνούσαν για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες σοσιαλδημοκρατικά και σοσιαλιστικά κόμματα, καθώς οι Ευρωπαίοι πολίτες ήλπιζαν να ανακόψουν την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού που έρχονταν πιο δυναμωμένος με την κατάρρευση του «υπαρκτού».

 Οι ελπίδες αποδείχτηκαν σύντομα «φρούδες» με τον σοσιαλδημοκράτη Γερμανό καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ να ξηλώνει το περιβόητο γερμανικό κοινωνικό κράτος με το νόμο Χαρτς IV, επιβάλλοντας μισθούς…Βουλγαρίας πριν η Μέρκελ και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ανακαλύψουν την…Ελλάδα.

 Τρίτος Κόσμος και στη…Γερμανία

 Ας δούμε λοιπόν μερικά συγκλονιστικά στοιχεία για τον γερμανικό «τρίτο κόσμο» που κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα του υποτιθέμενου «γερμανικού θαύματος».Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της ανθρωπιστικής οργάνωσης Welfare Association  περί τα 12 εκατ. Γερμανών, 14,5% του πληθυσμού, θεωρούνται φτωχοί! Η έκθεση επισημαίνει ότι η κατάσταση είναι ιδιαιτέρως ανησυχητική στην πρώην ανθούσα βιομηχανική περιοχή του Ρουρ. Η φτώχεια ξεπερνά μάλιστα το 14% επί έξι συνεχή χρόνια. Να υπενθυμίσουμε ότι η γερμανική οικονομία σε αντίθεση με την ύφεση που σαρώνει τον ευρωπαϊκό νότο και χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, παρουσίασε ανάπτυξη 3% το 2011, ανάπτυξη που προβλέπεται ωστόσο να περιοριστεί φέτος σε 0,7% λόγω της ευρύτερης ευρωπαϊκής κρίσης



 Το όριο φτώχειας στην Γερμανία ορίζεται για ένα άτομο στα 826 ευρώ και για μία τετραμελή οικογένεια στα 1.735 ευρώ. Στο Βερολίνο το ποσοστό της φτώχειας αυξήθηκε από 17% το 2006 σε 19,2% το 2010. Στον Βόρειο Ρήνο-Βεστφαλία από 13,9% στο 15,4%. Σε πόλεις όπως το Ντόρτμουντ στην άλλοτε βιομηχανική περιοχή του Ρουρ με σχεδόν 5 εκατ. πληθυσμό, το ποσοστό της φτώχειας έχει αυξηθεί σχεδόν κατά 25% και ξεπερνά αυτή τη στιγμή το 20%.

 Οι γερμανικοί δήμοι βουλιάζουν στα ελλείμματα. Από τους 396 πόλεις και δήμους στην περιοχή του Βόρειου Ρήνου-Βεστφαλίας, μόνο οκτώ έχουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και 138 δήμοι βρίσκονται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Έξι δήμοι, τέσσερις από τους οποίους βρίσκονται στην περιοχή του Ρουρ, έχουν χρέη τα οποία υπερβαίνουν τα διαθέσιμα περιουσιακά τους στοιχεία. Εικοσιοκτώ άλλοι απειλούνται με χρεοκοπία. Οι 34 αυτοί υπερχρεωμένοι δήμοι χρειάζονται κρατική βοήθεια την οποία μπορούν να πάρουν με αντάλλαγμα μόνο τη σκληρή λιτότητα.

 Σε μία άλλη έκθεση της Ένωσης Ανθρωπιστικών Οργανώσεων(Joint Welfare Association) επισημαίνεται ότι ένα στα επτά παιδιά κάτω των 15 ετών εξαρτάται από τα κοινωνικά επιδόματα. Στην περιοχή του Ρουρ το 25,6% των παιδιών εξαρτάται από τα επιδόματα. Το ποσοστό αυτό είναι μεγαλύτερο ακόμη και από αυτό στην πρώην ανατολική Γερμανία.

 Λύση μέσω…temps

  Μεγάλο μέρος των Γερμανών εργαζομένων εργάζεται πλέον υπό το καθεστώς των λεγόμενων «temps».  Πρόκειται για χαμηλά αμειβόμενες μορφές μερικής απασχόλησης στις οποίες ο εργαζόμενος βγάζει έως και 400 ευρώ το μήνα, χωρίς ο εργοδότης να πληρώνει φόρο ή κοινωνικές εισφορές. Για την πλειονότητα των εργαζομένων αυτών (πάνω από 7 εκατομμύρια, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία), τα «400 ευρώ» είναι η μοναδική τους δουλειά, ενώ για τα υπόλοιπα δύο και πλέον εκατομμύρια η απασχόληση αυτή είναι ένας τρόπος να βγάλουν κάποια επιπλέον χρήματα.

 Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat το ποσοστό των εργαζομένων φτωχών στην Γερμανία, αυτών δηλαδή που βγάζουν τόσα λίγα λεφτά ώστε να κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν «φτωχοί», αυξήθηκε στο 7,2% το 2010 από 4,8% το 2005. Στο Νταβός το 2005 τελευταία χρονιά που ήταν καγκελάριος, ο σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαρντ Σρέντερ επαίρονταν λέγοντας ότι «έχουμε φτιάξει έναν από τους καλύτερους χαμηλά αμειβόμενους τομείς στην Ευρώπη».

 Και στην Ολλανδία

 Σε χώρες όπως η Ολλανδία, της οποίας οι κυβερνώντες κουνούσαν δηκτικά το δάκτυλο προς τους «ανυπάκουους» Έλληνες, λειτουργούν 135 τράπεζες τροφίμων, οι οποίες βοηθούν ανθρώπους που βγάζουν λιγότερα από 180 ευρώ το μήνα. Η ζήτηση έχει αυξηθεί κατά 20%. Στην πόλη του Άμστερνταμ ο αριθμός των νοικοκυριών που καταφεύγει στις τράπεζες τροφίμων αυξήθηκε σε 1.350. «Οι ουρές γίνονται όλο και μεγαλύτερες καθώς όλο και περισσότερος κόσμος χάνει τη δουλειά του και αντιμετωπίζει πρόβλημα στο πώς να πληρώσει το δάνειο ή το νοίκι», τονίζει σε σχετικό ρεπορτάζ του πρακτορείου «Bloomberg» ο Piet van Diepen, μέλος διοικητικού συμβουλίου σε μια από τις τράπεζες τροφίμων. Στην Ολλανδία περισσότεροι από 23.000 άνθρωποι καταφεύγουν σε τράπεζες τροφίμων.

 Για ποια Ευρώπη λοιπόν μιλάμε;

Πηγές:

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=08/05/2011&id=273424

http://erganet.files.wordpress.com/2012/02/e53.pdf

http://www.bloomberg.com/news/2012-05-09/dutch-with-food-aid-shows-new-economic-reality-engulfing-europe.html

http://www.wsws.org/articles/2012/mar2012/germ-m08.shtml

http://www.wsws.org/tools/index.php?page=print&url=http%3A%2F%2Fwww.wsws.org%2Farticles%2F2011%2Fdec2011%2Fpove-d30.shtml