Με την Ιταλία στο ευρώ, εξυπηρετούσαμε τη Γερμανία

  Πηγή: http://www.repubblica.it

 

Ο Βιντσέντσο Βίσκο, πρώην υπουργός οικονομικών της Ιταλίας επί κυβέρνησης Πρόντι, την εποχή της εισόδου της χώρας στο ευρώ: «Εξυπηρετούσαμε τη Γερμανία, στο ευρώ, επειδή είμαστε οικονομικά αδύναμοι»

Σε συνέντευξη του στην εφημερίδα Fatto Quotidiano,ο πρώην υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Πρόντι εξομολογείται ότι  Η είσοδος της Ιταλίας στο ευρώ σχεδιάστηκε από τη Γερμανία για να αποδυναμώσει το ευρώ  και  για να μη μειωθούν οι εξαγωγές της, αλλά αντίθετα  να αυξηθούν. Ο πρώην Ιταλός πρωθυπουργός Ρομάνο Πρόντι σε συνέντευξη του στο ιταλικό κανάλι La7- έστω και έμμεσα και με ένα παράδοξο ενθουσιασμό – επιβεβαίωσε αυτή την ανασύνθεση των γεγονότων.[*]

             

Μια Ιταλία έξω από το ευρώ θα αποτελούσε απειλή για τη Γερμανία, αλλά και τη Γαλλία. Απλά επειδή με μια πιο αδύναμη ιταλική λίρα, η Ιταλία θα γινόταν πιο εθελκτική   ως εμπορικός εταίρος σε σύγκριση με μια ελίτ ευρωπαϊκή που θα διαπραγματευόταν έχοντας ένα ενιαίο και ισχυρό νόμισμα. Ο Βίσκο λέει ως προς  αυτό το θέμα:

 

 Η Γερμανία διαχειρίστηκε την παγκοσμιοποίηση με τρόπο συνειδητό. Η ύπαρξη  χωρών όπως η Ιταλία στη ζώνη του ευρώ θα αποδυνάμωνε το ευρώ περισσότερο από το αν  συνέβαινε το αντίθετο  και επέτρεψε στο Βερολίνο να αυξήσει τις εξαγωγές του ...

 

Μια Ιταλία έξω από το ευρώ θα ήταν απειλή για τη Γερμανία, αλλά και τη Γαλλία. Απλά επειδή με μια λίρα πιο αδύναμη (από το ευρώ) η Ιταλία θαγινόταν πιο θελκτική ως εμπορικός εταίρος σε σχέση  με μια ελίτ ευρωπαϊκή που θα διαπραγματευόταν έχοντας ένα ενιαίο και ισχυρό νόμισμα. Ο Βίσκο λέει ως προς  αυτό:

 Η Γερμανία διαχειρίστηκε την παγκοσμιοποίηση με τρόπο συνειδητό. Η ύπαρξη  χωρών όπως η Ιταλία στη ζώνη του ευρώ αποδυνάμωνε το ευρώ περισσότερο από ότι  σε αντίθετη περίπτωση και επέτρεψε στο Βερολίνο να αυξήσει τις εξαγωγές ...

Και συνεχίζει: Μια  Ιταλία εκτός ευρώ, με ισχυρή βιομηχανική βάση θα αποτελούσε πρόβλημα για πολλούς, όπως η Γαλλία και η Γερμανία που θα ένοιωθαν να απειλούνται αν οι  εξαγωγές μας ήταν σε λιρέτες. Αλλά το Βερολίνο χειρίστηκε συνειδητά την παγκοσμιοποίηση : χρειαζόταν ένα υποτιμημένο ευρώ, γιαυτό και σήμερα είναι πλεονασματικό  έναντι όλων των χωρών, πλην της Ρωσίας από την οποία αγοράζει ενέργεια. Επρόκειτο για ένα σχεδιασμό ορθολογικό, και η  Ιταλία συνέφερε να βρίσκεται εντός του ευρώ, ακριβώς επειδή  ήταν αδύναμη. Με αντάλλαγμα τα οφέλη που θα προέκυπταν από την αύξηση των εξαγωγών της, η Γερμανία  αναλάμβανε να σκεφτεί το καλό της ευρωζώνης στο σύνολο της.

 [*]  Τα ίδια,εξάλλου αναφέρονται και σε κείμενο που συντάχθηκε από τους Giuliano Amato, Jacques Attali, Emma Bonino, Romano Prodi, με τίτλο Ο φεντεραλισμός που μπορεί να διασώσει την Ευρώπη και  υπογράφουν οι

:Giuliano Amato 
Jacques Attali
Enrique Baron Crespo
Emma Bonino
Rocco Cangelosi
Jean-Marie Cavada
Fabien Chevalier
Daniel Cohn-Bendit
Stefan Collignon
Catherine Colonna
Pier Virgilio Dastoli
Monica Frassoni
Evelyne Gebhardt
Pauline Gessant
Sandro Gozi
Ulrike Guerot
Guillaume Klossa
Pascal Lamy
Philippe Laurette
Jo Leinen
Anne-Marie Lizin
Alberto Majocchi
Pascual Maragall
Philippe Maystadt
Yves Mény
Haris Pamboukis
Romano Prodi
Alberto Quadrio Curzio
Barbara Spinelli
Francisca Sauquillo
Anna Terròn
Jacques Ziller

 

Η κρίση στην ευρωζώνη, δεν ξεκίνησε με την ελληνική κρίση, αλλά ξέσπασε πολύ νωρίτερα, όταν δημιουργήθηκε μια οικονομική και νομισματική ένωση χωρίς δημοσιονομική ένωση στα πλαίσια  ενός  χρηματοπιστωτικού τομέα εθισμένου στο χρέος και την κερδοσκοπία.

Βέβαια, το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε  στα ύψη τα τελευταία τριάντα χρόνια, αλλά  οι ανισότητες μεταξύ των χωρών της ζώνης του ευρώ είναι αυτές που προκάλεσαν τη σημερινή κατάσταση. Από τη μία , ένα σύνολο από τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης με επικεφαλής τη Γερμανία που στηρίζουν  την οικονομία τους στην ανταγωνιστικότητα και τις εξαγωγές. Από την άλλη, οι περιφερειακές χώρες οι οποίες  με τα χαμηλά επιτόκια τροφοδότησαν την εγχώρια ζήτηση και στήριξαν τις οικονομίες τους σε τομείς μη εξαγώγιμων προϊόντων ή λιγότερων ανταγωνιστικών στο εξωτερικό, όπως στον τομέα των ακινήτων.

Η έκρηξη της ελληνικής κρίσης ανέδειξε αυτές τις διαρθρωτικές αδυναμίες, προκαλώντας μια κρίση εμπιστοσύνης  ως προς τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους  και οι δπιστωτές εντόπισαν τις μη βιώσιμες ανισότητες της ζώνης του ευρώ. Τα επιτόκια δανεισμού εκτινάχθηκαν στα ύψη για να δημιουργηθεί  μια χιονοστιβάδα τεράστιας ισχύος : όταν τα επιτόκια δανεισμού είναι υψηλότερα από την αύξηση του ΑΕΠ, τότε το  χρέος αυτοτροφοδοτείται εκτός και αν επιτευχθούν σημαντικά πλεονάσματα του προϋπολογισμού. Για να επιτευχθούν αυτά τα  πλεονάσματα, η κάθε χώρα αναγκάστηκε να λάβει δραστικά μέτρα διάσωσης και η παρέμβαση της ΕΚΤ τους έδωσε μερικούς μόνο μήνες ανάσας