του Παύλου Μωραΐτη
Το τελευταίο διάστημα αρκετά στοιχεία δείχνουν αναζωογόνηση των ακροδεξιών και φιλοφασιστικών ιδεών και τάση επέκτασης τους στο λαό. Μια πρόγευση είχαμε στο εκλογικό αποτέλεσμα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών στην Αθήνα, όπου ο συνδυασμός που υποστήριξε σημείωσε αύξηση της επιρροής της και εξέλεξε αντιπρόσωπο στο δημοτικό συμβούλιο.
Εμπειρικά διαπιστώνεται το τελευταίο διάστημα μια ορισμένη δραστηριότητα της, πολύ μεγαλύτερη απ' ό,τι σε προηγούμενες περιόδους όχι μόνο στην Αθήνα και τις μεγάλες πόλεις, αλλά σε όλη σχεδόν τη χώρα. Τελευταία έχουμε τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων που είδαν το φως της δημοσιότητας και εμφανίζουν τη Χρυσή Αυγή σταθερά πάνω από το 3%, όριο εισόδου στη βουλή, και ορισμένες εξ αυτών των δημοσκοπήσεων στο 5%, ή και στο 6% ακόμη. Βέβαια αυτό μένει να επαληθευθεί στις κάλπες σύντομα, αλλά η αναζωογόνηση της δεν πρέπει να αμφισβητείται.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κατανοηθεί και να ξεκαθαρίσει σωστά από όλους και κυρίως από τις δυνάμεις της αριστεράς και το λαϊκό κόσμο είναι ο χαρακτήρας του φορέα αυτού. Πρόκειται για οργάνωση ακροδεξιά, φιλοφασιστική και φιλοναζιστική. Δεν είναι απλά μια ακόμη συντηρητική αστική πολιτική δύναμη πιο αυταρχική, λίγο πιο ακραία από τη Ν.Δ. και άλλα κόμματα και δεξιές οργανώσεις. Δεν είναι ΛΑΟΣ. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με τα τυπικά κριτήρια που κρίνονται κάθε φορά διάφορα κόμματα και οργανώσεις μόνο. Αν είναι δηλαδή φιλομνημονιακά, ή αντιμνημονιακά, αν διατυπώνει θέσεις υπέρ του κεφαλαίου, ή αν έχει κάποιες αντιαμερικανικές αντιιμπεριαλιστικές αναφορές και προσπαθεί να παραπλανήσει το λαό. Είναι μια οργάνωση φασιστική και προσπαθεί σ’ αυτή τη συγκυρία να αποκτήσει επιρροή μέσα στο λαό και τους εργαζόμενους και φυσικά το κεφάλαιο θα αξιοποιήσει την παρουσία και τη δράση της ώστε να επιδράσει στην πολιτική ζωή και να τη μετακινήσει δεξιότερα, ανάλογα με τις περιστάσεις και τις ανάγκες του.
Τα τμήματα του πληθυσμού που φαίνονται να ελκύονται από τη Χρυσή Αυγή είναι κατά βάση μικροαστικά στρώματα που συνθλίβονται από την κρίση, απαξιώνονται απόλυτα, δεν βλέπουν μπροστά τους κανένα μέλλον και καμία προοπτική. Είναι επίσης άνεργοι κυρίως συντηρητικής προέλευσης και σχετικά νέοι άνθρωποι ως επί το πλείστον, χωρίς πολλές αγωνιστικές και πολιτικές εμπειρίες, εργατικά και φτωχά εργαζόμενα τμήματα σε υποβαθμισμένες γειτονιές καθώς και περιθωριακά και λούμπεν στοιχεία που συσπειρώνονται και στρατολογούνται. Το φαινόμενο αυτό είναι εύκολα εξηγήσιμο από θεωρητική άποψη και υπάρχουν σημαντικά ιστορικά παραδείγματα που το φωτίζουν. Φυσικά όλες οι εποχές δεν είναι ίδιες, έχουν αναλογίες αλλά και σημαντικές διαφορές. Π.χ. η Ιταλία και η Γερμανία, μετά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, η Ελλάδα και άλλες χώρες αργότερα, καθώς και η Ελλάδα της μεγάλης κρίσης σήμερα. Οι μεγάλες κρίσεις, οι τεράστιες απογοητεύσεις, η διάψευση ελπίδων και προσδοκιών, η έκπτωση αξιών και η τεράστια διαφθορά είναι στοιχεία που αποτελούν τη βάση, το έδαφος σε κάθε ιστορική περίοδο για την ανάπτυξη του φαινομένου αυτού.
Πιο συγκεκριμένα σήμερα ορισμένοι λόγοι που ευνοούν την ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής και τη διάδοση φασιστικών ιδεών είναι οι εξής.
1) Η τεράστια κρίση και οι τραγικές επιπτώσεις που επιφέρει στο λαό η πολιτική του κεφαλαίου για την αντιμετώπιση της. Ευρύτερα λαϊκά στρώματα καθημερινά ισοπεδώνονται. Για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους υπάρχει πρόβλημα επιβίωσης ακόμη και διατροφής. Η κατακόρυφη πτώση μισθών, συντάξεων και γενικότερα εισοδημάτων. Η πλειοψηφία των επαγγελματιών και μικρεμπόρων είναι σταθερά στο κόκκινο μήνες και χρόνια τώρα, χωρίς φως στον ορίζοντα. Οι άνεργοι κυρίως νέοι ξεπέρασαν κατά πολύ το ένα εκατομμύριο. Κοντά σε αυτά υπάρχει η τεράστια ανασφάλεια, η έκρηξη της εγκληματικότητας, η ανατροπή όλων των σταθερών της ζωής ευρύτερων λαϊκών τμημάτων, οι τεράστιες δυσκολίες και τα προβλήματα σε υποβαθμισμένες συνοικίες που ζουν μετανάστες δημιουργούν το κατάλληλο περιβάλλον για τη δράση φασιστικών ομάδων και τη διάδοση των αντιλήψεων τους.
2) Η αδυναμία της κυρίαρχης πολιτικής και της κυρίαρχης ιδεολογίας, όπως εκφράζεται και μέσω των κομμάτων και φορέων που εκφράζεται, να δώσουν απαντήσεις πειστικές για την κρίση και να χαράξουν γραμμή αποτελεσματικής αντιμετώπισης της, η μεγάλη απαξίωση του συνόλου των θεσμών της αστικής κοινωνίας, άλλος περισσότερο- άλλος λιγότερο, των αστικών κομμάτων και των βασικών πυλώνων της κυρίαρχης πολιτικής, όπως διαμορφώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες- π.χ. για ένταξη στην ευρωζώνη και στο ευρώ που θα λειτουργούσε ως απάνεμο λιμάνι για τη χώρα και την ελληνική οικονομία- η τεράστια διαφθορά που αγκάλιασε κάθε αρμό του κοινωνικοπολιτικού συστήματος, η εικόνα κορυφαίων υπουργών να οδηγούνται στη φυλακή και η εμπεδωμένη πεποίθηση στο λαό ότι αυτό είναι πια ο κανόνας. Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά τα πολιτικά κόμματα μπορούμε να αναφέρουμε τη μεγάλη κρίση και την απαξίωση της Ν.Δ., η οποία αναπτύσσεται χρόνια τώρα και κυρίως την περίοδο της διακυβέρνηση της, 2004- 2009 και αργότερα με την πλήρη μεταστροφή της από δύναμη που καταψήφισε και αντιπάλεψε, υποτίθεται το μνημόνιο, σε δύναμη ολοκληρωτικής στήριξης του μνημονίου και των εντολών της τρόικας. Η κρίση και η απαξίωση του ΛΑΟΣ που στήριξε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα και όταν άρχισε να καταρρέει δημοσκοπικά και να αδειάζει από στελέχη και οπαδούς το γύρισε στον αντιμνημονιακό.
Ακόμη πρέπει να σημειώσουμε τη στροφή της πολιτικής ατζέντας προς τα δεξιά, την οποίαν στηρίζουν και πραγματοποιούν όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, σε όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της συγκυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ.- Ν.Δ., την επίθεση στους μετανάστες, τα στρατόπεδα μεταναστών σε όλη τη χώρα, την απαγόρευση των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας, την εξύμνηση της αστυνομίας και την ενίσχυση της καταστολής κ.λπ.
Η προβολή και στήριξη της Χρυσής Αυγής από την πλειοψηφία των μεγάλων μέσων μαζικής ενημέρωσης, η οποία σε πολλές περιπτώσεις παίρνει προκλητικό χαρακτήρα.
3) Η αδυναμία της εργατικής πολιτικής να αντιμετωπίσει την κρίση και να χαράξει τη διέξοδο προς όφελος του λαού. Πιο συγκεκριμένα αναφερόμαστε στην αδυναμία να προβληθεί πειστική εξήγηση των αιτίων της κρίσης, των ευθυνών της κυρίαρχης πολιτικής και των δυνάμεων που την προώθησαν και των συμφερόντων του κεφαλαίου που οδήγησαν σε αυτή, το ρόλο της Ε.Ε. και την ανάπτυξη μαζικής ιδεολογικής προπαγανδιστικής δράσης που να επιδιώκει την ιδεολογική κυριαρχία, ή τουλάχιστον να επηρεάσει ουσιαστικά και να πείσει για την ορθότητα της πολιτικής της γραμμής ευρύτερα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Να διαμορφώσει ένα πλαίσιο στόχων άμεσων για την επιβίωση του λαού και μαζί στόχους μεταβατικούς που θα συνδέουν τη δράση για τα άμεσα με τη διεκδίκηση βαθύτερων αλλαγών στην προοπτική του σοσιαλισμού. Τη χάραξη τακτικής με επίκεντρο τη συσπείρωση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων και στην πορεία, πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων με εργατική αναφορά στη βάση συμφωνημένων στόχων και σκοπών και σε ενιαιομετωπική λογική.
Αυτές είναι ορισμένες από τις βασικές αιτίες που ευνοούν την επέκταση των ακροδεξιών αντιλήψεων και την ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής. Κυρίως όμως μας ενδιαφέρουν οι ελλείψεις και οι αδυναμίες της εργατικής πολιτικής και των φορέων της και πρωτίστως του κόμματος εργατικής τάξης, του Κ.Κ.Ε. και φυσικά του συνδικαλιστικού και του ευρύτερου μαζικού κινήματος. Όσο το αντίπαλο δέος στην αστική πολιτική και την αστική κυριαρχία, η εργατική τάξη αδυνατεί να επιδράσει αποφασιστικά, να ενωθεί και να δράσει σε ταξική κατεύθυνση τόσο η αστική τάξη θα έχει τα χρονικά περιθώρια, τα μέσα και τις δυνατότητες να οργανώσει τη δράση της, να ελέγξει λαϊκές δυνάμεις και μαζί τις εξελίξεις ώστε να διασφαλιστούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και η κυριαρχία της, τόσο οι εργατικές μάζες θα απογοητεύονται και θα διαμορφώνονται ευνοϊκές συνθήκες για την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής, των ακροδεξιών και φασιστικών αντιλήψεων και την αξιοποίησή τους από το σύστημα για τον έλεγχο της κατάστασης.
Πρώτο άμεσο βήμα στην κατεύθυνση αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής είναι η αποκάλυψη ολοκληρωμένα των στόχων και των επιδιώξεων της, η πραγματική ουσία των θέσεων που διατυπώνει και μάλιστα όχι με γενικό τρόπο και ηχηρές φράσεις, αλλά πολύ συγκεκριμένα. Η Χρυσή Αυγή αντιλαμβάνεται πολύ καλά την κατάσταση της χώρας και τα τεράστια προβλήματα του λαού, την οργή του εναντίον των υπευθύνων, του πολιτικού συστήματος και της πολιτικής που ακολούθησε η χώρα, το ρόλο της Ε.Ε. και των «συμμάχων», βλέπει ότι η κατάσταση δεν εκτονώνεται και θα πάει μακριά, γι' αυτό δεν παρακάμπτει τα προβλήματα αυτά. Αντίθετα τα βάζει στο επίκεντρο της προπαγάνδας της με τρόπο όμως παραπλανητικό. Ουσιαστικά συγκαλύπτει τις ουσιαστικές ευθύνες και βγάζει λάδι στην πολιτική του κεφαλαίου.
Στην οργή και την αγανάκτηση του λαού εναντίον της Ε.Ε. και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, εναντίον των ηγετικών κύκλων της Ε.Ε. και ιδιαίτερα της γερμανικής ηγεσίας προτείνει την «αποδέσμευση από διεθνείς οργανισμούς που δεν εξυπηρετούν τα εθνικά μας συμφέροντα». Καμιά όμως ρητή και συγκεκριμένη αναφορά δεν κάνει για την αποδέσμευση της χώρας από την ευρωζώνη, την Ε.Ε. και ΝΑΤΟ και ακόμη περισσότερο για το στρατηγικό προσανατολισμό της χώρας. Μιλάει για «Ευρώπη των εθνών και όχι Ευρώπη των τοκογλύφων και του κεφαλαίου». Τι άλλο όμως μπορεί να είναι πέραν των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων και της τοκογλυφίας των τραπεζών ο καπιταλισμός και η Ε.Ε. στη σημερινή φάση ανάπτυξης τους και με τη σημερινή μορφή τους;
Στη γενική κατακραυγή του λαού εναντίον του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων μιλά για καταγγελίες τους γενικόλογα χωρίς να λέει τίποτε για το πλέγμα των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων και μέτρων που έχουν ληφθεί μέχρι τώρα και βύθισαν τους εργαζόμενους στην απόγνωση, χωρίς καθόλου να θέτει το ζήτημα να πληρώσει το κόστος της κρίσης το κεφαλαίο και όχι ο εργαζόμενος λαός.
Μιλάει για ανάπτυξη της εθνικής παραγωγής και για ισχυρή Ελλάδα, προφανώς Ελλάδα των καπιταλιστών, των ισχυρών πολυεθνικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων και όχι Ελλάδα που επιφυλάσσει άλλη, καλύτερη τύχη στους εργαζόμενους και το λαό της.
Παίρνοντας υπόψη την οργή του λαού εναντίον του πολιτικού συστήματος και του αστικού πολιτικού κόσμου ρίχνει προπαγανδιστικά το σύνθημα «γύρισε την πλάτη σου στο κατεστημένο». Καθόλου όμως δεν εννοεί το αστικό πολιτικό σύστημα και την κυρίαρχη τάξη. Αυτούς υπηρετεί. Εννοεί την πολιτική διαφθορά, τη φαυλοκρατία, την οικογενειοκρατία, ορισμένα διεφθαρμένα και δακτυλοδεικτούμενα πρόσωπα. Ως εκεί.
Θέλοντας να διαμορφώσει μαζικό ακροατήριο και βάση επιρροής στους εργαζόμενους και στις λαϊκές γειτονιές των πόλεων κάνει στοχευμένη παρέμβαση ζητώντας, «ελάχιστο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης και εξασφάλιση της κύριας κατοικίας, διαγραφή των χρεών χαμηλών οικονομικά στρωμάτων του πληθυσμού και επαναδιαπραγμάτευση τραπεζικών δανείων». Τι ακριβώς όμως σημαίνουν αυτά; Πώς θα γίνουν; Και με ποιο τρόπο θα διασφαλιστούν εκατομμύρια εργαζόμενοι; Από πού θα αφαιρεθούν οι πόροι για να αντιμετωπιστούν τα εργατικά και λαϊκά προβλήματα, όταν το σύνολο των υπολοίπων μέτρων και της πολιτικής της υπηρετεί τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τα κέρδη τους;
Κατά παρόμοιο τρόπο προσπαθεί να παρέμβει στη φτωχομεσαία αγροτιά που συντρίβεται από την πολιτική των κυβερνήσεων της Ε.Ε. και θέτει το ζήτημα η Αγροτική Τράπεζα να γίνει 100% κρατική και να βγει από το χρηματιστήριο, για να λειτουργήσει ως μοχλός ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής. Πώς όμως θα γίνει η ανάπτυξη αυτή όταν με την πολιτική της καθόλου δεν αμφισβητεί το πλέγμα των αιτιών που απαξίωσε την αγροτική παραγωγή της χώρας και κυρίως τη φτωχή και τη μεσαία αγροτιά – ΚΑΠ, εκτίναξη του κόστους παραγωγής, απελευθέρωση των αγορών, κατάρρευση των τιμών των αγροτικών προϊόντων κ.λπ.;
Στη βάση αυτή πρέπει να γίνει το ξεσκέπασμα της Χρυσής Αυγής και η αντιπαράθεση με την προσπάθεια οι φασιστικές ιδέες να διαδοθούν στο λαό. Βήμα το βήμα, μέσα στους εργαζόμενους και με βάση τα συμφέροντα και τις ανάγκες τους, τις εμπειρίες που έχουν αποκομίσει και τις τραγικές μνήμες που ο λαός μας συσσώρευσε από το φασισμό και τα δικτατορικά καθεστώτα στη χώρα και στην Ευρώπη ολόκληρο τον 20ο αιώνα. Ώρα να τα επαναφέρουμε στην καθημερινή συζήτηση. Πρώτο βήμα βέβαια είναι να παραπλανηθούν όσο το δυνατόν λιγότεροι ψηφοφόροι στις ερχόμενες εκλογές.
Το τελευταίο διάστημα αρκετά στοιχεία δείχνουν αναζωογόνηση των ακροδεξιών και φιλοφασιστικών ιδεών και τάση επέκτασης τους στο λαό. Μια πρόγευση είχαμε στο εκλογικό αποτέλεσμα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών στην Αθήνα, όπου ο συνδυασμός που υποστήριξε σημείωσε αύξηση της επιρροής της και εξέλεξε αντιπρόσωπο στο δημοτικό συμβούλιο.
Εμπειρικά διαπιστώνεται το τελευταίο διάστημα μια ορισμένη δραστηριότητα της, πολύ μεγαλύτερη απ' ό,τι σε προηγούμενες περιόδους όχι μόνο στην Αθήνα και τις μεγάλες πόλεις, αλλά σε όλη σχεδόν τη χώρα. Τελευταία έχουμε τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων που είδαν το φως της δημοσιότητας και εμφανίζουν τη Χρυσή Αυγή σταθερά πάνω από το 3%, όριο εισόδου στη βουλή, και ορισμένες εξ αυτών των δημοσκοπήσεων στο 5%, ή και στο 6% ακόμη. Βέβαια αυτό μένει να επαληθευθεί στις κάλπες σύντομα, αλλά η αναζωογόνηση της δεν πρέπει να αμφισβητείται.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κατανοηθεί και να ξεκαθαρίσει σωστά από όλους και κυρίως από τις δυνάμεις της αριστεράς και το λαϊκό κόσμο είναι ο χαρακτήρας του φορέα αυτού. Πρόκειται για οργάνωση ακροδεξιά, φιλοφασιστική και φιλοναζιστική. Δεν είναι απλά μια ακόμη συντηρητική αστική πολιτική δύναμη πιο αυταρχική, λίγο πιο ακραία από τη Ν.Δ. και άλλα κόμματα και δεξιές οργανώσεις. Δεν είναι ΛΑΟΣ. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με τα τυπικά κριτήρια που κρίνονται κάθε φορά διάφορα κόμματα και οργανώσεις μόνο. Αν είναι δηλαδή φιλομνημονιακά, ή αντιμνημονιακά, αν διατυπώνει θέσεις υπέρ του κεφαλαίου, ή αν έχει κάποιες αντιαμερικανικές αντιιμπεριαλιστικές αναφορές και προσπαθεί να παραπλανήσει το λαό. Είναι μια οργάνωση φασιστική και προσπαθεί σ’ αυτή τη συγκυρία να αποκτήσει επιρροή μέσα στο λαό και τους εργαζόμενους και φυσικά το κεφάλαιο θα αξιοποιήσει την παρουσία και τη δράση της ώστε να επιδράσει στην πολιτική ζωή και να τη μετακινήσει δεξιότερα, ανάλογα με τις περιστάσεις και τις ανάγκες του.
Τα τμήματα του πληθυσμού που φαίνονται να ελκύονται από τη Χρυσή Αυγή είναι κατά βάση μικροαστικά στρώματα που συνθλίβονται από την κρίση, απαξιώνονται απόλυτα, δεν βλέπουν μπροστά τους κανένα μέλλον και καμία προοπτική. Είναι επίσης άνεργοι κυρίως συντηρητικής προέλευσης και σχετικά νέοι άνθρωποι ως επί το πλείστον, χωρίς πολλές αγωνιστικές και πολιτικές εμπειρίες, εργατικά και φτωχά εργαζόμενα τμήματα σε υποβαθμισμένες γειτονιές καθώς και περιθωριακά και λούμπεν στοιχεία που συσπειρώνονται και στρατολογούνται. Το φαινόμενο αυτό είναι εύκολα εξηγήσιμο από θεωρητική άποψη και υπάρχουν σημαντικά ιστορικά παραδείγματα που το φωτίζουν. Φυσικά όλες οι εποχές δεν είναι ίδιες, έχουν αναλογίες αλλά και σημαντικές διαφορές. Π.χ. η Ιταλία και η Γερμανία, μετά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, η Ελλάδα και άλλες χώρες αργότερα, καθώς και η Ελλάδα της μεγάλης κρίσης σήμερα. Οι μεγάλες κρίσεις, οι τεράστιες απογοητεύσεις, η διάψευση ελπίδων και προσδοκιών, η έκπτωση αξιών και η τεράστια διαφθορά είναι στοιχεία που αποτελούν τη βάση, το έδαφος σε κάθε ιστορική περίοδο για την ανάπτυξη του φαινομένου αυτού.
Πιο συγκεκριμένα σήμερα ορισμένοι λόγοι που ευνοούν την ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής και τη διάδοση φασιστικών ιδεών είναι οι εξής.
1) Η τεράστια κρίση και οι τραγικές επιπτώσεις που επιφέρει στο λαό η πολιτική του κεφαλαίου για την αντιμετώπιση της. Ευρύτερα λαϊκά στρώματα καθημερινά ισοπεδώνονται. Για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους υπάρχει πρόβλημα επιβίωσης ακόμη και διατροφής. Η κατακόρυφη πτώση μισθών, συντάξεων και γενικότερα εισοδημάτων. Η πλειοψηφία των επαγγελματιών και μικρεμπόρων είναι σταθερά στο κόκκινο μήνες και χρόνια τώρα, χωρίς φως στον ορίζοντα. Οι άνεργοι κυρίως νέοι ξεπέρασαν κατά πολύ το ένα εκατομμύριο. Κοντά σε αυτά υπάρχει η τεράστια ανασφάλεια, η έκρηξη της εγκληματικότητας, η ανατροπή όλων των σταθερών της ζωής ευρύτερων λαϊκών τμημάτων, οι τεράστιες δυσκολίες και τα προβλήματα σε υποβαθμισμένες συνοικίες που ζουν μετανάστες δημιουργούν το κατάλληλο περιβάλλον για τη δράση φασιστικών ομάδων και τη διάδοση των αντιλήψεων τους.
2) Η αδυναμία της κυρίαρχης πολιτικής και της κυρίαρχης ιδεολογίας, όπως εκφράζεται και μέσω των κομμάτων και φορέων που εκφράζεται, να δώσουν απαντήσεις πειστικές για την κρίση και να χαράξουν γραμμή αποτελεσματικής αντιμετώπισης της, η μεγάλη απαξίωση του συνόλου των θεσμών της αστικής κοινωνίας, άλλος περισσότερο- άλλος λιγότερο, των αστικών κομμάτων και των βασικών πυλώνων της κυρίαρχης πολιτικής, όπως διαμορφώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες- π.χ. για ένταξη στην ευρωζώνη και στο ευρώ που θα λειτουργούσε ως απάνεμο λιμάνι για τη χώρα και την ελληνική οικονομία- η τεράστια διαφθορά που αγκάλιασε κάθε αρμό του κοινωνικοπολιτικού συστήματος, η εικόνα κορυφαίων υπουργών να οδηγούνται στη φυλακή και η εμπεδωμένη πεποίθηση στο λαό ότι αυτό είναι πια ο κανόνας. Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά τα πολιτικά κόμματα μπορούμε να αναφέρουμε τη μεγάλη κρίση και την απαξίωση της Ν.Δ., η οποία αναπτύσσεται χρόνια τώρα και κυρίως την περίοδο της διακυβέρνηση της, 2004- 2009 και αργότερα με την πλήρη μεταστροφή της από δύναμη που καταψήφισε και αντιπάλεψε, υποτίθεται το μνημόνιο, σε δύναμη ολοκληρωτικής στήριξης του μνημονίου και των εντολών της τρόικας. Η κρίση και η απαξίωση του ΛΑΟΣ που στήριξε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα και όταν άρχισε να καταρρέει δημοσκοπικά και να αδειάζει από στελέχη και οπαδούς το γύρισε στον αντιμνημονιακό.
Ακόμη πρέπει να σημειώσουμε τη στροφή της πολιτικής ατζέντας προς τα δεξιά, την οποίαν στηρίζουν και πραγματοποιούν όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, σε όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της συγκυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ.- Ν.Δ., την επίθεση στους μετανάστες, τα στρατόπεδα μεταναστών σε όλη τη χώρα, την απαγόρευση των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας, την εξύμνηση της αστυνομίας και την ενίσχυση της καταστολής κ.λπ.
Η προβολή και στήριξη της Χρυσής Αυγής από την πλειοψηφία των μεγάλων μέσων μαζικής ενημέρωσης, η οποία σε πολλές περιπτώσεις παίρνει προκλητικό χαρακτήρα.
3) Η αδυναμία της εργατικής πολιτικής να αντιμετωπίσει την κρίση και να χαράξει τη διέξοδο προς όφελος του λαού. Πιο συγκεκριμένα αναφερόμαστε στην αδυναμία να προβληθεί πειστική εξήγηση των αιτίων της κρίσης, των ευθυνών της κυρίαρχης πολιτικής και των δυνάμεων που την προώθησαν και των συμφερόντων του κεφαλαίου που οδήγησαν σε αυτή, το ρόλο της Ε.Ε. και την ανάπτυξη μαζικής ιδεολογικής προπαγανδιστικής δράσης που να επιδιώκει την ιδεολογική κυριαρχία, ή τουλάχιστον να επηρεάσει ουσιαστικά και να πείσει για την ορθότητα της πολιτικής της γραμμής ευρύτερα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Να διαμορφώσει ένα πλαίσιο στόχων άμεσων για την επιβίωση του λαού και μαζί στόχους μεταβατικούς που θα συνδέουν τη δράση για τα άμεσα με τη διεκδίκηση βαθύτερων αλλαγών στην προοπτική του σοσιαλισμού. Τη χάραξη τακτικής με επίκεντρο τη συσπείρωση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων και στην πορεία, πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων με εργατική αναφορά στη βάση συμφωνημένων στόχων και σκοπών και σε ενιαιομετωπική λογική.
Αυτές είναι ορισμένες από τις βασικές αιτίες που ευνοούν την επέκταση των ακροδεξιών αντιλήψεων και την ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής. Κυρίως όμως μας ενδιαφέρουν οι ελλείψεις και οι αδυναμίες της εργατικής πολιτικής και των φορέων της και πρωτίστως του κόμματος εργατικής τάξης, του Κ.Κ.Ε. και φυσικά του συνδικαλιστικού και του ευρύτερου μαζικού κινήματος. Όσο το αντίπαλο δέος στην αστική πολιτική και την αστική κυριαρχία, η εργατική τάξη αδυνατεί να επιδράσει αποφασιστικά, να ενωθεί και να δράσει σε ταξική κατεύθυνση τόσο η αστική τάξη θα έχει τα χρονικά περιθώρια, τα μέσα και τις δυνατότητες να οργανώσει τη δράση της, να ελέγξει λαϊκές δυνάμεις και μαζί τις εξελίξεις ώστε να διασφαλιστούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και η κυριαρχία της, τόσο οι εργατικές μάζες θα απογοητεύονται και θα διαμορφώνονται ευνοϊκές συνθήκες για την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής, των ακροδεξιών και φασιστικών αντιλήψεων και την αξιοποίησή τους από το σύστημα για τον έλεγχο της κατάστασης.
Πρώτο άμεσο βήμα στην κατεύθυνση αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής είναι η αποκάλυψη ολοκληρωμένα των στόχων και των επιδιώξεων της, η πραγματική ουσία των θέσεων που διατυπώνει και μάλιστα όχι με γενικό τρόπο και ηχηρές φράσεις, αλλά πολύ συγκεκριμένα. Η Χρυσή Αυγή αντιλαμβάνεται πολύ καλά την κατάσταση της χώρας και τα τεράστια προβλήματα του λαού, την οργή του εναντίον των υπευθύνων, του πολιτικού συστήματος και της πολιτικής που ακολούθησε η χώρα, το ρόλο της Ε.Ε. και των «συμμάχων», βλέπει ότι η κατάσταση δεν εκτονώνεται και θα πάει μακριά, γι' αυτό δεν παρακάμπτει τα προβλήματα αυτά. Αντίθετα τα βάζει στο επίκεντρο της προπαγάνδας της με τρόπο όμως παραπλανητικό. Ουσιαστικά συγκαλύπτει τις ουσιαστικές ευθύνες και βγάζει λάδι στην πολιτική του κεφαλαίου.
Στην οργή και την αγανάκτηση του λαού εναντίον της Ε.Ε. και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, εναντίον των ηγετικών κύκλων της Ε.Ε. και ιδιαίτερα της γερμανικής ηγεσίας προτείνει την «αποδέσμευση από διεθνείς οργανισμούς που δεν εξυπηρετούν τα εθνικά μας συμφέροντα». Καμιά όμως ρητή και συγκεκριμένη αναφορά δεν κάνει για την αποδέσμευση της χώρας από την ευρωζώνη, την Ε.Ε. και ΝΑΤΟ και ακόμη περισσότερο για το στρατηγικό προσανατολισμό της χώρας. Μιλάει για «Ευρώπη των εθνών και όχι Ευρώπη των τοκογλύφων και του κεφαλαίου». Τι άλλο όμως μπορεί να είναι πέραν των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων και της τοκογλυφίας των τραπεζών ο καπιταλισμός και η Ε.Ε. στη σημερινή φάση ανάπτυξης τους και με τη σημερινή μορφή τους;
Στη γενική κατακραυγή του λαού εναντίον του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων μιλά για καταγγελίες τους γενικόλογα χωρίς να λέει τίποτε για το πλέγμα των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων και μέτρων που έχουν ληφθεί μέχρι τώρα και βύθισαν τους εργαζόμενους στην απόγνωση, χωρίς καθόλου να θέτει το ζήτημα να πληρώσει το κόστος της κρίσης το κεφαλαίο και όχι ο εργαζόμενος λαός.
Μιλάει για ανάπτυξη της εθνικής παραγωγής και για ισχυρή Ελλάδα, προφανώς Ελλάδα των καπιταλιστών, των ισχυρών πολυεθνικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων και όχι Ελλάδα που επιφυλάσσει άλλη, καλύτερη τύχη στους εργαζόμενους και το λαό της.
Παίρνοντας υπόψη την οργή του λαού εναντίον του πολιτικού συστήματος και του αστικού πολιτικού κόσμου ρίχνει προπαγανδιστικά το σύνθημα «γύρισε την πλάτη σου στο κατεστημένο». Καθόλου όμως δεν εννοεί το αστικό πολιτικό σύστημα και την κυρίαρχη τάξη. Αυτούς υπηρετεί. Εννοεί την πολιτική διαφθορά, τη φαυλοκρατία, την οικογενειοκρατία, ορισμένα διεφθαρμένα και δακτυλοδεικτούμενα πρόσωπα. Ως εκεί.
Θέλοντας να διαμορφώσει μαζικό ακροατήριο και βάση επιρροής στους εργαζόμενους και στις λαϊκές γειτονιές των πόλεων κάνει στοχευμένη παρέμβαση ζητώντας, «ελάχιστο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης και εξασφάλιση της κύριας κατοικίας, διαγραφή των χρεών χαμηλών οικονομικά στρωμάτων του πληθυσμού και επαναδιαπραγμάτευση τραπεζικών δανείων». Τι ακριβώς όμως σημαίνουν αυτά; Πώς θα γίνουν; Και με ποιο τρόπο θα διασφαλιστούν εκατομμύρια εργαζόμενοι; Από πού θα αφαιρεθούν οι πόροι για να αντιμετωπιστούν τα εργατικά και λαϊκά προβλήματα, όταν το σύνολο των υπολοίπων μέτρων και της πολιτικής της υπηρετεί τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τα κέρδη τους;
Κατά παρόμοιο τρόπο προσπαθεί να παρέμβει στη φτωχομεσαία αγροτιά που συντρίβεται από την πολιτική των κυβερνήσεων της Ε.Ε. και θέτει το ζήτημα η Αγροτική Τράπεζα να γίνει 100% κρατική και να βγει από το χρηματιστήριο, για να λειτουργήσει ως μοχλός ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής. Πώς όμως θα γίνει η ανάπτυξη αυτή όταν με την πολιτική της καθόλου δεν αμφισβητεί το πλέγμα των αιτιών που απαξίωσε την αγροτική παραγωγή της χώρας και κυρίως τη φτωχή και τη μεσαία αγροτιά – ΚΑΠ, εκτίναξη του κόστους παραγωγής, απελευθέρωση των αγορών, κατάρρευση των τιμών των αγροτικών προϊόντων κ.λπ.;
Στη βάση αυτή πρέπει να γίνει το ξεσκέπασμα της Χρυσής Αυγής και η αντιπαράθεση με την προσπάθεια οι φασιστικές ιδέες να διαδοθούν στο λαό. Βήμα το βήμα, μέσα στους εργαζόμενους και με βάση τα συμφέροντα και τις ανάγκες τους, τις εμπειρίες που έχουν αποκομίσει και τις τραγικές μνήμες που ο λαός μας συσσώρευσε από το φασισμό και τα δικτατορικά καθεστώτα στη χώρα και στην Ευρώπη ολόκληρο τον 20ο αιώνα. Ώρα να τα επαναφέρουμε στην καθημερινή συζήτηση. Πρώτο βήμα βέβαια είναι να παραπλανηθούν όσο το δυνατόν λιγότεροι ψηφοφόροι στις ερχόμενες εκλογές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου