Walt Whitman: "Αντιστέκου πολύ,υπάκουε λίγο"

Ο Ουίτμαν γεννήθηκε το 1819 στο Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης, ο δεύτερος γιος μιας πολυμελούς οικογένειας με συνολικά εννέα παιδιά.

 Το1823 η οικογένειά του αναγκάζεται να μεταβεί στο Μπρούκλιν όπου ο πατέρας του δουλεύει ως μαραγκός και ο ίδιος φοιτά για έξι χρόνια στο δημοτικό σχολείο. 

Από την ηλικία των δώδεκα ετών, εργάζεται στο γραφείο ενός δικηγόρου και στα δεκατέσσερά του γίνεται μαθητευόμενος σε τυπογραφείο. Την ίδια περίπου περίοδο εγγράφεται σε κάποιο αναγνωστήριο βιβλιοθήκης, όπου έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει πολλούς κλασικούς αλλά και νεότερους συγγραφείς. Το 1835 επιστρέφει στο Λονγκ-Άιλαντ όπου εργάζεται ως δάσκαλος. Παράλληλα, ιδρύει την εφημερίδα Long-Islander, της οποίας είναι συγχρόνως διευθυντής, υπεύθυνος σύνταξης και τυπογράφος. Το έργο του ως δάσκαλος συνεχίζεται μέχρι το 1841, χρονιά που μετακομίζει στη Νέα Υόρκη προκειμένου να εργαστεί ως

στοιχειοθέτης σε τυπογραφείο αλλά και δημοσιογράφος σε διάφορα περιοδικά ή εφημερίδες της εποχής. Συγχρόνως, λαμβάνει ενεργό μέρος στην πολιτική και συμμετέχει σε προεκλογικές εκστρατείες του Δημοκρατικού Κόμματος. Παράλληλα εγκαταλείπει την εργασία του στο τυπογραφείο και αναλαμβάνει διευθυντής εφημερίδων, βρισκόμενος διαδοχικά στις Daily Aurora και Brooklyn Eagle. Σε αυτό το διάστημα δημοσιεύει πλήθος άρθρων επί διαφόρων θεμάτων που συνδέονται συνήθως με την παγκόσμια ή την αμερικανική πολιτική επικαιρότητα. Το 1848 διακόπτεται η συνεργασία του με την εφημερίδα Brooklyn Eagleκαι γίνεται συντάκτης της Crescent, θέση που κατέχει για ένα χρόνο στο διάστημα του οποίου ταξιδεύει σχεδόν σε ολόκληρο τον αμερικανικό Νότο.

Το 1849, επικεφαλής ενός μικρού τυπογραφείου, εκδίδει την εφημερίδα Freeman. Τον επόμενο χρόνο όμως αλλάζει εκ νέου κατεύθυνση και γίνεται μαραγκός, χτίζοντας σπίτια που αργότερα πουλά. Το 1854 φαίνεται πως εγκαταλείπει κάθε εργασία και επεξεργάζεται την πρώτη του ποιητική συλλογή Φύλλα Χλόης (Leaves of Grass), η οποία εκδίδεται το 1855 με προσωπικά έξοδα του Ουίτμαν. Σε αυτή την πρώτη έκδοση της, η συλλογή περιλαμβάνει δώδεκα εκτεταμένα άτιτλα ποιήματα και λαμβάνει ως επί το πλείστον αρνητικές κριτικές ενώ πωλείται τελικά μόλις ένα αντίτυπο. Ένα χρόνο αργότερα, ο Ουίτμαν ετοιμάζει την δεύτερη έκδοση της συλλογής του η οποία περιέχει επιπλέον είκοσι ποιήματα, γενικότερες διορθώσεις, τίτλους και μια σαφέστερη ταξινόμηση. Παράλληλα περιλαμβάνει ως εισαγωγή ένα συγχαρητήριο γράμμα του Ραλφ Γουάλντο Έμερσον προς τον Ουίτμαν. Η κυκλοφορία της δεύτερης έκδοσης των Φύλλων Χλόης  συνοδεύεται επίσης από αντιδράσεις του περισσότερο συντηρητικού τμήματος της αμερικανικής κοινωνίας. Από το φόβο δικαστικών διώξεων, το έργο αποσύρεται ενώ έχουν ήδη πωληθεί μερικές εκατοντάδες αντιτύπων. Το επόμενο διάστημα δημιουργείται σταδιακά ένα ευνοϊκότερο κλίμα για τον Ουίτμαν που οδηγεί τελικά το 1860 σε μία τρίτη έκδοση από τον εκδοτικό οίκοThayer and Eldridge.

Την περίοδο του αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου ο Ουίτμαν εργάζεται ως εθελοντής νοσοκόμος και περιθάλπει τραυματισμένους στρατιώτες κυρίως στην περιοχή της Ουάσινγκτον. Με το τέλος του πολέμου διορίζεται στο Υπουργείο Εσωτερικών και ειδικότερα στο τμήμα Υποθέσεων των Ινδιάνων. Λίγο αργότερα ωστόσο, ο νέος υπουργός Τζέιμς Χάρλαν (James Harlan), πρώην ιεροκήρυκας των Μεθοδιστών, απολύει τον Ουίτμαν επειδή αποτελεί τον συγγραφέα των Φύλλων Χλόης. Παρόλα αυτά, ένα μήνα αργότερα, διορίζεται εκ νέου, αυτή τη φορά στο Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Το καλοκαίρι του 1866, ο Ουίτμαν επεξεργάζεται την τέταρτη έκδοση των Φύλλων Χλόης κατά τη διάρκεια διακοπών του στο Μπρούκλιν. Στα πλαίσια αυτής της νέας επανεξέτασής τους, διαφοροποιεί ορισμένους τίτλους και προχωρεί σε κάποια αρίθμηση ώστε το έργο να αποκτήσει μια ενότητα. Δημοσιεύεται τελικά το 1867 με προσωπικά του έξοδα. Ακολουθούν άλλες τέσσερις εκδόσεις και το 1891 η τελευταία κατά σειρά, είναι αρκετά ογκώδης περιλαμβάνοντας περισσότερα από τετρακόσια ποιήματα, ενώ παράλληλα συνοδεύεται από μία ευρύτερη αποδοχή του Ουίτμαν που σταδιακά έχει επιτευχθεί.

Ήδη από το 1870 η υγεία του Ουίτμαν είχε αρχίσει να κλονίζεται σημαντικά. Πέθανε το 1892 και στον τάφο του - που ο ίδιος σχεδίασε - αναγράφεται απόσπασμα από ένα ποίημα του:

My foothold is tenon'd and mortis'd in granite;

I laugh at what you call dissolution;

And I know the amplitude of time.

(el.wikipedia.org )

 http://klassikoperiptosi.blogspot.gr

Νομίζω

του Τρύφωνα Λιώτα

Κλίνοντας το ρήμα "Νομίζω" στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα:

1. Νομίζω ότι έχω σπίτι, ελιές, ιδιοκτησία γενικώς και ειδικώς: 

Μου άφησε ένα σπίτι ο πατέρας και ευτυχώς που ήταν ένα και παλιό. Δεν θα είχα να πληρώσω φόρο κληρονομιάς με τις αντικειμενικές αξίες του 2007 και θα το πουλούσα για να ξεχρεώσω από εκεί που δε χρωστούσα τίποτα. Αλλά και τώρα μάλλον θα μου το πάρουν. Με το νοίκι (ΕΝΦΙΑ) που μου έχουν επιβάλλει για το δικό μου σπίτι, τη ΔΕΗ στα ύψη με τις ρυθμιζόμενες χρεώσεις ακόμα και αν είχα δουλειά, θα έπρεπε να βρω και δεύτερη για να πληρώνω τους νταβατζήδες που κληρονόμησαν την δικιά μου περιουσία....

Όσο για αυτούς που έχουν υποθήκη και χρωστάνε στην τράπεζα αυτοί δεν είχαν ούτως ή άλλως δικό τους σπίτι. Θα είχαν αν το αποπλήρωναν μετά από 30 χρόνια. Το σχέδιο είναι απλό: τα δάνεια και τα χρέη θα αποπληρωθούν μόνο με πλειστηριασμούς ιδιοκτησιών για να έρθουν μεγάλοι παίκτες του εξωτερικού ή γερμανοτσολιάδες του εσωτερικού (5 -10 εταιρίες όπως ήδη γίνεται στο εξωτερικό) για να τα αγοράσουν όλα και να στα νοικιάσουν στη συνέχεια. 

Για τους αγρότες τα ίδια και πιο δύσκολα. Με τα νέα προαπαιτούμενα, τον φόρο στο 26% και το ανοργάνωτο της παραγωγής (με το κέρδος των μεταπωλητών, πάλι ντόπιων και ξένων) η κατάληξη θα είναι και πάλι η ίδια: μεγάλες εταιρίες, μονοκαλλιέργειες και ο πρώην ιδιοκτήτης θα καλλιεργεί μεγαλώνοντας απλά το χρέος του μέσω λιπασμάτων και σπόρων… Αν πάλι σκεφτείς να πουλήσεις στο δρόμο κάποια από τα καλαμπόκια σου μπας και σώσεις αυτά που δεν σώζονται, ξέρεις πια τι θα γίνεται. 

2. Νομίζεις ότι έχεις κράτος δικαίου: 

Σε όλες τις εκφάνσεις του βίου μας υπάρχει σήψη η οποία αναδύει την ίδια ακριβώς μπόχα, που σημαίνει ότι είναι βαθιά προχωρημένη και δεν πρόκειται να γιατρευτεί. Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω; Παιδεία, δημοσιογραφία, δικαστικοί, αθλητισμός, δημόσιες υπηρεσίες και γραφειοκρατία, πολιτισμός είναι μερικά από αυτά που αντιμετωπίζουμε καθημερινά και που τα αυτονόητα περί αισθήματος δικαιοσύνης και αξιοκρατίας ακούγονται πλέον ως γραφικά και ουτοπικά. 

Η παιδεία από το κακό στο χειρότερο: με κακογραμμένα βιβλία και παραποίηση της ιστορίας οι επόμενες γενιές θα βγουν ακόμα πιο ηλίθιες. Η δημοσιογραφία, το λειτούργημα της ενημέρωσης, έχει πέσει πιο χαμηλά από τον κίτρινο τύπο με κουτσομπολιά, παραπληροφόρηση, διαφημίσεις, δημιουργία ψεύτικων επιθυμιών, εντυπώσεων, προβληματισμών και ειδήσεις των ξέκωλων και των σταρ. Η δικαστική εξουσία που "τα παίρνει" και κοιτά την πάρτη της ξεχνώντας την ιερή αποστολή της να προστατεύσει σύνταγμα, κράτος και κοινωνική δικαιοσύνη. Ο αθλητισμός που σήμερα έχει γίνει όσο ποτέ άλλοτε αλητισμός με διεφθαρμένους παράγοντες, στημένα παιχνίδια, πολιτική εκμετάλλευση και πρόβατα-δολοφόνους οπαδούς. Δημόσιες υπηρεσίες και γραφειοκρατία; Μιλάμε για τους υπαλλήλους της Κομαντατούρ. Νομίζουν ότι έχουν το ακαταλόγιστο επειδή εκτελούν απλά εντολές. Αλλά πληρώνονται από τους δανειστές, παρασιτούν εις βάρος της κοινωνίας, σε αντιμετωπίζουν σαν νούμερο και σε εκτελούν σαν νούμερο για να έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη. Ο δε πολιτισμός είναι άλλη μια πικρή ιστορία. Ατάλαντοι, φιλόδοξοι, αγράμματοι, μπογιατισμένοι με τη σπάτουλα και το ψεύτικο βυζί σε μόστρα, αποτελούν την ομάδα με την υψηλή αποστολή να ελέγξουν την εξουσία, να διατρανώσουν τα στραβά της κοινωνίας και να μορφώσουν τους απλούς πολίτες… 

3. Νομίζει ότι έχει εργασία: 

Εξαιρώντας φυσικά τους ανέργους που έχουν χτυπήσει απίστευτα νούμερα με το κλείσιμο επιχειρήσεων, την διάλυση της παραγωγής και τους αβάσταχτους φόρους που καλείται να πληρώσει ο μικροεπαγγελματίας, όποιος έχει δουλειά θεωρείται πλέον τυχερός. Αλλά τι δουλειά έχει; Μια δουλειά που μπορεί να χάσει ανά πάσα στιγμή αν κάνει ένα λάθος, αν πει μια κουβέντα παραπάνω, αν η επιχείρηση πρέπει να κάνει περικοπές, αν πρέπει να μειώσει μισθούς. Μια δουλειά που θα δουλέψει επιπλέον ώρες χωρίς αντίκρισμα, απλά για να κρατήσει το κελεπούρι. Μια δουλειά που όλο και πιο πολύ πλησιάζει τα δεδομένα της Κίνας σε μισθούς και εργατικές ώρες. Μια δουλειά που είναι ημι-απασχόληση γιατί έτσι συμφέρει αφεντικά με τις κρατικές επιδοτήσεις και το κράτος για να δείχνει λιγότερο ανεργία. 

Εδώ το μέλλον έχει φτάσει ήδη: μεγάλες εταιρίες «νοικιάζουν» εργαζόμενους σε άλλες μεγάλες εταιρίες όταν και για όσο αυτές τους χρειάζονται για να κερδίζουν και οι δυο. Οι μεν γλιτώνουν την αποζημίωση και έχουν πρόθυμο εργατικό δυναμικό όταν το χρειάζονται και οι δε καρπώνονται την «υπεραξία» ενοικίασης «αντικειμένων». Ο «μηχανοποιημένος» άνθρωπος στο μεγαλείο του. 

4. Νομίζουμε ότι έχουμε πατρίδα: 

Μπορεί να έχουμε ΕΕ, ΔΝΤ, τρόικα, κουαρτέτα, προαπαιτούμενα, δανεικά, Vervey αλλά πάνω από όλα υπάρχει η Ελλάδα. Μια Ελλάδα που όχι απλά δεν μπορεί να πάρει απόφαση αν δεν την εγκρίνουν οι δανειστές αλλά μάλλον παίρνει αποφάσεις που υποβάλλουν οι δανειστές. Έτσι μια κυρίαρχη ομάδα (που πάντα εκλέγεται με ψεύτικες υποσχέσεις αφού προαποφάσισε να μην έχει ποινικές κυρώσεις) ξεπουλάει δημόσια περιουσία λέγοντας ότι πρόκειται για δημόσιο όφελος. Ξεπουλάει Ελλάδα για να ταΐσει κομματικό στρατό. 

Αεροδρόμια, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, νερό, βουνά, νησιά θα έλεγε κανείς ότι είναι αρκετά για να χαθεί η έννοια του έθνους. Όχι όμως, ο εξευτελισμός έπρεπε να είναι μεγαλύτερος: κρατική περιουσία διαχειριζόμενη από ξένους, πώληση γης και ορυκτού πλούτου υπάρχοντος αλλά και αν βρεθεί στο μέλλον, υποθήκευση με υπογραφές ως το 2060 για την αποπληρωμή ενός χρέους αμφισβητήσιμου και που δημιουργεί νέο χρέος με την υπογραφή καινούργιων δανειακών συμβάσεων για την αποπληρωμή του. Όπως καταλαβαίνει και ο πιο άσχετος το 2060 (έτος επανάκτησης της πατρίδας) είναι απλά ένα νούμερο για γέλια… 

5. Νομίζετε ότι έχετε κοινωνικές παροχές: 

Με κατάργηση επικουρικής και «εθνική» σύνταξη στα 390 ευρώ, μάλιστα ρυθμιζόμενη στο 60% του μέσου εισοδήματος που σημαίνει ότι όσο κατεβαίνει ο μέσος μισθός θα πέφτει και η σύνταξη, καταλαβαίνεις ότι όταν φτάσεις τα 67+ (γιατί έχει ως τότε ο Θεός) δεν θα μπορείς να ζεις. Με νοσοκομεία διαλυμένα με ελλείψεις προσωπικού, φαρμάκων, υλικών και μηχανήματα που δεν λειτουργούν δεν έχεις και υγεία. Με ασφαλιστικά ταμεία διαλυμένα, χρεωμένα και με πλάνο την ιδιωτική ασφάλιση (έχεις - δεν έχεις δουλειά, όπως γίνεται ήδη στην Ευρώπη) καταλαβαίνεις ότι δε θα έχεις ούτε ασφάλιση. Το μόνο που θα έχεις θα είναι μια κάρτα σίτισης (δελτίο το λέγανε παλιά) και αυτό όχι επειδή το κράτος είναι φιλάνθρωπο και στοργικό αλλά γιατί κοιτά πώς να εμποδίσει μια αντίδραση του λαού που φυσικά θα ήταν αδύνατο να το κάνει αν το στομάχι του ήταν άδειο… 

6. Νομίζουν (δικαίως) ότι έχουν να κάνουν με μ@λ@κες: 

Όσο συνεχίζεις τα παραπάνω «νομίσματα» ξένοι κατακτητές και ντόπιοι νενέκοι θα αποκτάνε όλο και μεγαλύτερο δικαίωμα να σε αποκαλούν έτσι και να σου παίρνουν ακόμα καλύτερα τα μέτρα. Νομίζω;

OSTRIA

EurActiv: Λουξεμβούργο και Γερμανία "παράδεισοι" στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος

nonews
Ο μυστικοπαθής χρηματοπιστωτικός τομέας στη Γερμανία είναι ο δεύτερος μετά το Λουξεμβούργο που είναι “ευάλωτος” σε ξέπλυμα μαύρου χρήματος, ενώ και τα δύο κράτη μέλη είναι τα χειρότερα για...
φοροαποφυγή, σύμφωνα με μια έκθεση που δημοσιεύθηκε ένα χρόνο μετά το σκάνδαλο Luxleaks.

Οι περισσότερες από τις 15 χώρες που εξετάστηκαν έδειξαν ότι αποτυγχάνουν στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής, αναφέρει η έκθεση που συντονίζεται από το Ευρωπαϊκό Δίκτυο για το Χρέος και την Ανάπτυξη (Eurodad), με «άφθονες ευκαιρίες» για τις πολυεθνικές και τους πλούσιους ιδιώτες να κρύψουν χρήματα.

«Μερικές από τις πιο ύποπτες χώρες εξακολουθούν να είναι το Λουξεμβούργο και η Γερμανία, οι οποίες προσφέρουν σε ένα ευρύ σύνολο από επιλογές για την απόκρυψη της ιδιοκτησίας και του ξεπλύματος χρήματος», ανέφερε το δίκτυο των 48 ΜΚΟ, συμπεριλαμβανομένης της Oxfam και Christian Aid.

Το ξέπλυμα χρήματος μετατρέπει τα έσοδα του εγκλήματος σε δήθεν νόμιμα χρήματα ή περιουσιακά στοιζεία, και έχει συνδεθεί με τη διεθνή τρομοκρατία.

Ο Tove Ryding, συντονιστής φορολογικής δικαιοσύνης της Eurodad, είπε ότι οι πολίτες της ΕΕ περιμένουν εδώ και ένα χρόνο την ΕΕ να συγκεντρωθεί και να βάλει ένα τέλος σε ένα σύστημα που επέτρεψε σε εκατοντάδες πολυεθνικές να φοροαποφύγουν.

«Αντ ‘αυτού, αν και λίγα κενά έχουν κλείσει, εμφανίστηκαν νέα. Είναι σαφές ότι στην ΕΕ είναι business as usual για τις πολυεθνικές εταιρείες που θέλουν να αποφύγουν τους κανόνες για να μειώσουν τον φόρο στους λογαριασμούς τους».

Η εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Vanessa Mock είπε στην EurActiv: «Η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της φορολογικής απάτης είναι μία από τις κορυφαίες προτεραιότητες της παρούσας Επιτροπής. Από την έναρξη του Πακέτου Διαφάνεια τον περασμένο Μάρτιο και το σχέδιο δράσης μας για την εταιρική φορολογία, τον Ιούνιο, έχουμε ήδη καταφέρει να επιτύχουμε συγκεκριμένα αποτελέσματα».

Το Λουξεμβούργο επικρίθηκε έντονα στην έκθεση για το γεγονός ότι κατέστησε ακόμη πιο δύσκολο να εντοπιστούν οι πραγματικοί ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων και των περιουσιακών στοιχείων με την εισαγωγή νέων οικονομικών δομών.

 EurActiv, James Crisp

enikonomia.gr

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο».

by Αμετανόητος

Ο Τάσος Λειβαδίτης πέθανε  στις 30-10-1988
‘Οτι και να πούμε για αυτόν τον πολύ μεγάλο ποιητή, είναι πάρα πολύ λίγο.
Τα λόγια του θα μείνουν βαθειά ριζωμένα στις καρδιές μας…

---

“κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.”
― Τάσος Λειβαδίτης

“Δε ζούμε αληθινά παρά μόνο τη νύχτα μέσα στ’όνειρο. Και το πρωί «καλημέρα» λες, «καλημέρα» σου λένε. Κι η σφαγή συνεχίζεται.”
― Τάσος Λειβαδίτης, Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

“Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω
……στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας.
«Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸ
ἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες”
― Τάσος Λειβαδίτης, Ποιήματα 1958-1964

“Kαι σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.”
― Τάσος Λειβαδίτης, Απάνθισμα

“Ω απέραντη νοσταλγία για κάτι που πότε δεν ζήσαμε
κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας…”
― Τάσος Λειβαδίτης

“Τελικά μου ‘μεινε αυτή η συνήθεια να κοιτάζω αλλού, έτσι σώθηκα από πολλές καταστροφές
όμως είναι πράγματα που δε θα τα μάθουμε ποτέ, όπως το μάκρος των οριζόντων ή το βάθος της λύπης μας.”
― Τάσος Λειβαδίτης, Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα

“Ήξερες να δίνεσαι,αγάπη μου.Δινόσουνα ολάκερη και δεν κράταγες για τον εαυτό σου παρά μόνο την έγνοια αν ολάκερη έχεις δοθεί…”
― Τάσος Λειβαδίτης

“Κι μιὰ μέρα θέλω νὰ γράψουν στὸν τάφο μου: ἔζησε στὰ σύνορα
μιᾶς ἀκαθόριστης ἡλικίας καὶ πέθανε γιὰ πράγματα μακρινὰ ποὺ
……εἶδε κάποτε σ᾿ ἕνα ἀβέβαιο ὄνειρο.”
― Τάσος Λειβαδίτης, Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

“Αηδίες—ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε
χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμμιά φορά,
τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
όσα δε ζήσαμε
αυτά μας ανήκουν—”
― Τάσος Λειβαδίτης, 25η Ραψωδία της Οδύσσειας

“Και πεθαίνουμε στερημένοι σ’ έναν παράδεισο από λέξεις.”
― Τάσος Λειβαδίτης, Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα

“Συλλογιέμαι, αλήθεια, πως άν είχα μια αιωνιότητα στη διάθεσή μου
θ’ αποτελείωνα, ίσως, αυτό το ταξίδι απ’ την πόρτα μου ώς τ’ αντικρινό περίπτερο… …ώσπου ένα μικρό τυχαίο άστρο μου ‘παιρνε και το τελευταίο επιχείρημα
πως δεν είναι ωραίος ο κόσμος!”
― Τάσος Λειβαδίτης, Ο Διάβολος με το Κηροπήγιο

Η υποκρισία του "πολιτισμένου" κόσμου

[ Ευάγγελος Αυδίκος

---

Το Αιγαίο ξερνάει πτώματα και σου ραγίζει την καρδιά. Το Αιγαίο μοιάζει σπαρμένο με πτώματα, που όζουν, συμπτώματα  της υποκρισίας του «πολιτισμένου» κόσμου. Ίσως, κάποιος να βρει σκληρές τις πρώτες λέξεις του κειμένου, να μην ταιριάζουν στην πολιτική ορθότητα, η οποία καμουφλάρει τον κυνισμό, την απανθρωπιά και την ακόρεστη δίψα για κέδρος. Οι άνθρωποι του Αιγαίου και οι περισσότεροι εκπρόσωποι των αρχών δείχνουν μιαν ωριμότητα και ευαισθησία που θρυμματίζουν τον δυτικοευρωπαϊκό καθωσπρεπισμό των κυβερνήσεων και των ολίγιστων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι ώμοι των τελευταίων είναι τόσο αδύναμοι που δεν μπορούν να κουβαλήσουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Μίζεροι και με λογιστική λογική μετράνε τα οφέλη και τις δικές τους ζημιές. Σηκώνουν το χέρι επιτιμώντας την Ελλάδα και τους πληγέντες από την κρίση κατηγορώντας τους πολίτες για πολιτική ανωριμότητα. Κι αυτοί, θρασύδειλοι, παριστάνουν τους γενναίους, τους γενναιόφρονες ηγέτες. Αλλά με το πρώτο φτάρνισμα της πολιτικής τους πελατείας ανακρούουν πρύμνα. Η Μέρκελ δεν μπορεί ούτε βήμα να κάνει μπροστά δίνοντας έστω και κάποια ψιχία. Οι Γερμανοί ψηφοφόροι κινδυνολογούν λέγοντας πως η πολιτική της-ποια πολιτική-να φιλοξενήσει κάποιος πρόσφυγες στη Γερμανία αποτελεί βόμβα στη σταθερότητα και την ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας και κοινωνίας. Κρίμα! Θα τρίζουν τα κόκαλα των σπουδαίων Γερμανών που μεγαλούργησαν βάζοντας το δικό τους πετράδι στο χτίσιμο του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

    Ατομικιστές, ζώντας κάποιοι απ’ αυτούς με την ιδέα της καινούργιας, μεγάλης Γερμανίας, δεν νιώθουν τον συγκλονισμό από αυτά που συμβαίνουν στο σπαρμένο με θάνατο Αιγαίο. Νοιάζονται μόνο να παίρνουν. Όχι να δίνουν, έστω και ως ανταπόδοση όσων κέρδισαν από τα ναυάγια των οικονομιών και την πώληση πολεμικού υλικού. Παλιότερα, οι ισχυροί γίνονταν φιλεύσπλαχνοι στο τέλος της ζωής τους, έστω και για να σώσουν την ψυχή τους. Ούτε αυτό μπορούν να κάνουν κάποιοι στην Ευρώπη. Και όχι μόνο αυτό. Η ξετσιπωσιά τους φτάνει στο σημείο να εκβιάζουν την ελληνική κυβέρνηση να γίνει χωματερή προσφύγων. Αδιαφορούν για τη δημοκρατία, τις καταστατικές αρχές. Υιοθετούν τον αμοραλισμό «μακριά από μένα κι ας είναι….». Η μάχη μόλις ξεκίνησε. Της ανθρωπιάς με τον αμοραλισμό.

πηγή:

http://www.artinews.gr

Stephen Hawking confirms: The problem is Capitalism, not robots!

globinfo freexchange

According to world famous physicist Stephen Hawking, the rising use of automated machines may mean the end of human rights – not just jobs. But he’s not talking about robots with artificial intelligence taking over the world, he’s talking about the current capitalist political system and its major players.

On Reddit, Hawking said that the economic gap between the rich and the poor will continue to grow as more jobs are automated by machines, and the owners of said machines hoard them to create more wealth for themselves.

The insatiable thirst for capitalist accumulation bestowed upon humans by years of lies and terrible economic policy has affected technology in such a way that one of its major goals has become to replace human jobs.

If we do not take this warning seriously, we may face unfathomable corporate domination. If we let the same people who buy and sell our political system and resources maintain control of automated technology, then we’ll be heading towards a very harsh reality.

More:

http://usuncut.com/news/edit-complete-hw-stephen-hawking-says-really-scared-capitalism-not-robots/

Having secured the new labor force through fully automated machines, what has left for the dominant elite now, is to take all the resources. Big corporations are grabbing huge cultivable areas especially in the developing countries in order to control food production. Oil and natural gas fields in many areas of the planet are already controlled by big private corporations, ... fa.ev/the-dominant-elite-ready-to-break

Hawking's note from the discussion on Reddit:

If machines produce everything we need, the outcome will depend on how things are distributed. Everyone can enjoy a life of luxurious leisure if the machine-produced wealth is shared, or most people can end up miserably poor if the machine-owners successfully lobby against wealth redistribution. So far, the trend seems to be toward the second option, with technology driving ever-increasing inequality. https://www.reddit.com/r/science/comments/3nyn5i/science_ama_series_stephen_hawking_ama_answers/cvsdmkv

Professor Hawking is absolutely right. The problem is not automation itself, but the system under which is being developed. The obsolete Capitalism is being used - by the elites who have the economic power - as an intermediate tool to the new Dark Ages of modern Feudalism through which they will take total control of everything. Under such a Dystopian scenery, technology will be used to secure the dominance of the few, instead of improving the lives of billions.

The worse of all, is that Western societies have been 'compromised' with a culture according to which we can't have a better society out of Capitalism. It is a culture expressed by the myth of Thatcherian 'There Is No Alternative', or, Fukuyama's 'End of History'. This culture has been planted deeply in the Western thought especially in the last one hundred years, and became a building block of the Western neo-rationalism.

This culture has generated the destructive neoliberalism, which the elites are using as intermediate stage, destroying everything that the majority has conquered against them, over the past decades. The elites are breaking the social contract with the majority, exactly because they don't need human labor anymore. Societies are still living inside the 'Matrix' of this culture. They appear to be unable to liberate themselves, break the chains and fight for their lives.

Eυρωπαϊσμός, η ανίατη αρρώστια των παρασιτικών μεσοστρωμάτων

Έβλεπα πάλι τις προάλλες τον ίδιο εφιάλτη: απόγευμα στην Πλατεία Συντάγματος, ένα πλήθος συνωστισμένων με Lacoste και με iPod και με τα μεγάλου κυβισμού τζιπ αραγμένα στους παραδρόμους, αφρίζοντας έξαλλο με κονκάρδες και πλακάτ ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ, να θερίζεται από οπλοπολυβόλα στηριγμένα στα μπαλκόνια του «Μεγάλη Βρετάνια», όπως εκείνες τις πρώτες ημέρες του Δεκέμβρη του 1944 ένα άλλο, ρακένδυτο πλήθος σωριαζόταν από τις ριπές των Εγγλέζων τού Σκόμπι… Εκείνο που πιο πολύ με τρόμαξε, ήτανε η άγρια χαρά που ένιωσα στην εικόνα τόσου αίματος, λες κι ένα αρχαϊκό, βαθιά καταχωνιασμένο ένστικτο εκδίκησης ήρθε στην επιφάνεια και βρήκε για πρώτη φορά ικανοποίηση.


Δυο φορές οι εκπρόσωποι της παρούσας συγκυβέρνησης, ο Πάνος Καμένος στην πένθιμη ολονυχτία της ψήφισης από την Βουλή τού Μνημονίου που η ελληνική αντιπροσωπεία αποδέχθηκε τη μοιραία 13η Ιουλίου, και ο Αλέξης Τσίπρας σε τηλεοπτική του συνέντευξη πριν από τις τελευταίες εκλογές τού Σεπτέμβρη, δικαιολόγησαν τις πράξεις τους λέγοντας ότι έτσι «αποφεύχθηκε εμφύλιος πόλεμος». Ρητορική αμετροέπεια; Ίσως... Αν συνυπολογίσουμε όμως την προειδοποίηση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη την εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, «Αν κινδυνέψει η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας να ξέρετε ότι η αστική τάξη θα αντιδράσει», το πράγμα φορτίζεται με άλλη σοβαρότητα. Κατ’ αρχάς, το ότι η πιο απερίφραστα ταξική δήλωση στο ηλεκτρισμένο κλίμα εκείνου του εξαμήνου ακούστηκε από το στόμα ενός εκπροσώπου της δεξιάς, δείχνει όχι μόνο ποιος έχει την πιο προσγειωμένη αίσθηση του τί όντως διακυβεύεται στην πολιτική κονίστρα αλλά και το ποιος έχει εξακολουθητικά τη δύναμη να υπαγορεύει τα πολιτικά σενάρια. Ο «εμφύλιος» για τον οποίον έγινε λόγος είναι ήδη εδώ, σε πλήρη ανάπτυξη, και τον κερδίζουν εκείνοι που ξέρουν καλά ότι πολεμούν, και ποιος είναι ο εχθρός τους. Η «αριστερή διακυβέρνηση» ανατράπηκε χωρίς καν να χάσει την εξουσία, και όλοι εκείνοι που είχαν πάρει θέση μάχης απέναντί της αναστέναξαν με ανακούφιση. Απέτρεψε τον εμφύλιο καταθέτοντας τα όπλα.

Τώρα που η ιστορική ευκαιρία μιας λαϊκής αντεπίθεσης χάθηκε, μπορούνε και πάλι να λένε στους ηττημένους ότι το σχήμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, η οξύτερη έκφραση της ταξικής αντιπαράθεσης αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, «έχει ξεπεραστεί». Στη γλώσσα τους, σημαίνει ότι κάθε ανθιστάμενη λαϊκή δύναμη έχει αφοπλιστεί και δεν έχει νόημα να συνεχίζει κανένας. Στην εν εξελίξει κοινωνική σύγκρουση που ζήσαμε την τελευταία πενταετία, η λαϊκή δύναμη ηττήθηκε δύο φορές, σε δύο εναλλακτικές δοκιμαστικές της στρατηγικές: στις αυθόρμητες μαζικές κινητοποιήσεις της περιόδου 2010-12 που σχηματικά ονομάζουμε «κίνημα των πλατειών», και στην οργανωμένη πολιτική συσπείρωση γύρω από τον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2012-15. Κάποιοι το είδαν αυτό σαν δύο διαδοχικές φάσης ωρίμανσης του λαϊκού κινήματος – περιμένοντας φυσιολογικά μια τρίτη, ενδεχομένως πιο αποτελεσματική. Μπορεί όμως να ιδωθεί και αντίστροφα, ως το συντριπτικό, παραλυτικό διπλό αδιέξοδο της λαϊκής διαμαρτυρίας: η αυθόρμητη κινητοποίηση εξαντλεί πολύ γρήγορα τα όρια των δυνατοτήτων της μη μπορώντας να ωριμάσει και να βρει αποτελεσματική πολιτική έκφραση· και η λογική της πολιτικής ανάθεσης προσκρούει στους χαλύβδινους αυτοματισμούς τού συστήματος εξουσίας που μοιραία αποκόπτεται από τη ζωντανή του κοινωνική βάση και υπηρετεί αυτονομημένους σκοπούς, υπαγορευόμενους από ένα πολύ ευρύτερο, υπερεθνικό και σε τελευταία ανάλυση ταξικό, πλέγμα ισχύος.

Εντυπωσιάζει αυτή η ανικανότητα μιας μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας να οργανωθεί αποτελεσματικά και να ανατρέψει τους εναντίον της συσχετισμούς δύναμης – και δεν αρκεί ως δικαιολογία το ότι το ίδιο συμβαίνει παντού στην Ευρώπη… Ούτε είναι δικαιολογία η επίρριψη ευθυνών σε «ανίκανες», «εγωιστικές» ή «προδοτικές» ηγεσίες – γιατί όσο οι κυβερνώντες διαφθείρουν τον λαό τους, άλλο τόσο ο λαός διαφθείρει τους κυβερνώντες του… Η πασοκοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ευθύνη του ίδιου, αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας που μοιάζει να δημιουργεί δομικές θέσεις στο πολιτικό της σύστημα, οι οποίες μένει απλώς να καταληφθούν από εκείνον που θα προσαρμοστεί καλύτερα σε αυτές ως εκ των ουκ άνευ όρο για να κυβερνήσει. Θα πρέπει καλύτερα να σκεφτούμε τί είναι αυτό που σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση οι μάζες μοιράζονται με τους εξουσιαστές τους, ποια είναι η κρίσιμη γραμμή τής ιδεολογικής συναίνεσης που εξασφαλίζει στους τελευταίους εκείνο που κάποιοι ονόμασαν ηγεμονία. Αυτή η γραμμή, στην Ελλάδα σήμερα, είναι μια ακαταμάχητη ιδεολογία που ακούει στο όνομα ευρωπαϊσμός. Το ότι είναι το όπλο ακριβώς με το οποίο οι μάζες δελεάζονται να αυτοκτονήσουν, φαίνεται από το πόσο βαθιά έχει διαποτίσει την ίδια την ελληνική αριστερά.

Το να μιλάει κανείς για Ευρώπη των δημοκρατικών αξιών και του διαφωτισμού δεν είναι μόνο τερατώδης ιστορικός αναχρονισμός – λες και η εμπειρία της κεφαλαιοκρατικής νεωτερικότητας δεν έχει γραφτεί στα κύτταρα και δεν έχει μεταλλάξει βαθιά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες· είναι και άγνοια της πραγματικής ιστορίας – γιατί ο διαφωτισμός ήταν μόνο ένα περιθωριακό φαινόμενο και οι δημοκρατικές διακηρύξεις τίποτα περισσότερο από δόλωμα για την πειθάρχηση των μαζών στις ιστορικές κρίσεις… Αληθινή φύση της Ευρώπης ήταν η αποικιοκρατία, το εμπόριο σκλάβων, οι περιφράξεις της γης, τα βιομηχανικά κάτεργα, η πυρηνική βόμβα και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Ποιος θέλει να είναι ο διαχειριστής αυτής της κληρονομιάς; Θα το ξαναπώ, στον λόγο των κυριάρχων θα βρούμε πάντα μια πολύ πιο προσγειωμένη αίσθηση της πραγματικότητας. Ο Ζισκάρ ντ’ Εσταίν δήλωσε κάποτε με καμάρι, «Το Σύνταγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθιστά εντός νόμου τον σοσιαλισμό» – και δεν χρειαζότανε να φτάσουμε στην ελληνική πανωλεθρία για να το δούμε. Να μιλάμε σήμερα για «αριστερή Ευρώπη» είναι αντίφαση εν τοις όροις – και πρέπει να είναι κάποιος ή εντελώς ηλίθιος ή συνειδητά απατεώνας για να το κάνει.

Ποιοι και γιατί όμως θέλουν την Ευρώπη; Αυτό είναι εύκολο να εξηγηθεί αν έχουμε καταλάβει τη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Υπάρχει κατ’ αρχάς μια ολόκληρη κεφαλαιοκρατική τάξη, κατ’ εξοχήν παρασιτική, που ζει από τη χρηματοπιστωτική αξιοποίηση με όλες τις συνακόλουθες λειτουργίες και τα παράγωγά της. Λειτουργίες οι οποίες προϋποθέτουν, φυσικά, τον ευτελισμό του κόστους της εργασίας και την άκρα εμπορευματοποίηση –«αξιοποίηση»– όλων των κοινωνικών πρακτικών και των φυσικών πόρων. Συνυποθέτουν επίσης την ένταξη σε έναν υπερεθνικό καταμερισμό εργασίας, δυνάμει του οποίου πλήττεται μεν η παραγωγική αυτάρκεια κάθε συνιστώσας χώρας, αλλά και δημιουργείται η ψευδαίσθηση μιας καταναλωτικής συμμετοχής χωρίς τον αντίστοιχο παραγωγικό μόχθο. Στην πράξη, αυτή τείνει να περιορίζεται σε όλο και στενότερους κύκλους ενώ διαρκώς αυξανόμενες μάζες καταδικάζονται στον εξοβελισμό από το παιχνίδι, στην ανέχεια και ουσιαστικά στην εξόντωση· το πρόβλημα είναι όμως ότι όσοι δεν έχουν νιώσει ακόμα στο πετσί τους τις πλήρεις συνέπειες, νανουρίζονται με το όνειρο της άκοπης κατανάλωσης ακόμη και όταν απομακρύνεται διαρκώς στον ορίζοντα – και αυτού του είδους η εξαχρείωση, καλλιεργημένη επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συνιστά τη θανάσιμη παθολογία της ελληνικής κοινωνίας.   

Φώτης Τερζάκης

http://stratigos-anemos.blogspot.ca

Ερμηνεύοντας το Ελληνικό παράδοξο

Αντι-λιτότητα στο δημοψήφισμα, ευρώ με περισσότερη λιτότητα στις εθνικές εκλογές

του system failure

Το μεγάλο ερώτημα μετά τις πρόωρες εκλογές του Σεπτεμβρίου, είναι, γιατί οι Έλληνες ψηφοφόροι επέλεξαν κόμματα (με συντριπτική πλειοψηφία), που ψήφισαν το τρίτο καταστροφικό μνημόνιο; Ένα ακόμα μνημόνιο που επιβλήθηκε με εκβιαστικό τρόπο από τον άξονα Βρυξελλών-Βερολίνου.

Γίνεται ιδιαίτερα δύσκολο να εξηγήσει κανείς το παράδοξο, αν ληφθεί υπόψη ότι στο δημοψήφισμα που έγινε προηγουμένως, ο λαός αποφάσισε ξεκάθαρα να καταδικάσει τις νέες επιβαλλόμενες πολιτικές της καταστροφής, παρά την άνευ προηγουμένου μαύρη προπαγάνδα του τρόμου από τα συστημικά ΜΜΕ και τις κλειστές τράπεζες. Επιπλέον, λίγο πριν τις πρόωρες εκλογές, ο κόσμος ήξερε λίγο-πολύ τι να περιμένει από τον Τσίπρα, αφού είχε ήδη παραδοθεί στους δανειστές και συμφώνησε να υπογράψει το 3ο μνημόνιο.

Η πιο προφανής εξήγηση θα μπορούσε να είναι, ότι οι ψηφοφόροι είχαν περιορισμένες επιλογές. Η Λαϊκή Ενότητα δεν είχε τον απαραίτητο χρόνο να προετοιμαστεί και να πείσει την Ελληνική κοινή γνώμη ότι όντως έχει ένα βιώσιμο σχέδιο εξόδου από το ευρώ. Ο Κώστας Λαπαβίτσας ήταν από τους πιο σταθερά προσηλωμένους σε ένα σοβαρό σχεδιασμό επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Φαίνεται ότι πάλευε σχεδόν μόνος γι'αυτή την υπόθεση, προσπαθώντας να παρουσιάσει ένα αξιόπιστο σχέδιο.

Αυτό που είναι αρκετά σημαντικό και σπάνια αναφέρεται στα μίντια (τηλεοπτικά και διαδικτυακά), είναι ότι το ποσοστό ρεκόρ της αποχής, δεν προήλθε μόνο από την γενική απογοήτευση των Ελλήνων μετά την άτακτη υποχώρηση Τσίπρα. Οφείλεται και στο γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές, προήλθε από εκείνους που απείχαν συνειδητά από τις εκλογικές διαδικασίες στο παρελθόν και στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως λόγω των ριζοσπαστικών του συνιστωσών, που εκφράστηκαν κατά κύριο λόγο μέσω της Αριστερής Πλατφόρμας.

Μετά την ήττα Τσίπρα και την αναγκαστική του υποχώρηση από όλες τις αρχικές εξαγγελίες, αυτό το εξαιρετικά δύσπιστο κομμάτι των ψηφοφόρων που προσήλθε με πολύ κόπο στις κάλπες, έχασε και πάλι, πολύ γρήγορα, την εμπιστοσύνη του στον ΣΥΡΙΖΑ, στη ΛΑΕ και στο πολιτικό σύστημα γενικότερα. Κάτι που ήταν φυσικά αναμενόμενο.

Από την άλλη, ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας έχασε, εδώ και αρκετό καιρό, την εμπιστοσύνη του στα συστημικά ΜΜΕ. Το αποκορύφωμα αυτής της "ρήξης" εμπιστοσύνης, αποκαλύφθηκε με πάταγο, καθ'όλη τη διάρκεια της εβδομάδας πριν από το δημοψήφισμα. Και έτσι, ενώ τα συστημικά ΜΜΕ εξαπέλυσαν μια μαύρη προπαγάνδα που θα μείνει στην ιστορία, προκειμένου να τρομοκρατήσουν την κοινωνία και να αλλάξουν τις ισορροπίες υπέρ του "ΝΑΙ", οι πολίτες έδωσαν ένα γερό χαστούκι στη διαπλοκή και στο τραπεζομιντιακό κατεστημένο, ψηφίζοντας με διαφορά "ΟΧΙ".

Ωστόσο, η προπαγάνδα φαίνεται ότι αποδείχθηκε αρκετά αποτελεσματική, όταν επικεντρώθηκε σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Όσο περνούσε ο καιρός, η μιντιακή μηχανή προπαγάνδας επικεντρώνονταν, όχι στον ΣΥΡΙΖΑ γενικά - καθώς γίνονταν φανερό ότι ο κόσμος δεν υπήρχε περίπτωση να επιστρέψει στο παλαιοκομματικό σύστημα - αλλά, σε συγκεκριμένους στόχους. Ανθρώπους όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γιάννης Βαρουφάκης (αρκετά νωρίς λόγω της ιδιότητάς του) και ο Κώστας Λαπαβίτσας. Οι περισσότεροι εντάχθηκαν αργότερα στη ΛΑΕ.

Σε γενικές γραμμές, τα μίντια επιχείρησαν να "αποδομήσουν" τους συγκεκριμένους ανθρώπους στα μάτια των ψηφοφόρων, παρουσιάζοντάς τους ως εντελώς αναξιόπιστους, ή, ακόμα και ως άτομα με "προβληματική" προσωπικότητα και συμπεριφορά, σε ορισμένες περιπτώσεις. Οι "παρελάσεις" των ανθρώπων αυτών στις εκπομπές των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών είχαν αυτόν ακριβώς το στόχο.

Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το δούμε έντονα αυτή την περίοδο και στις ΗΠΑ, ιδιαίτερα όσον αφορά τον υποψήφιο για το χρίσμα των Δημοκρατικών, Bernie Sanders. Ο Sanders θεωρείται πολύ "Αριστερός" για τα Αμερικανικά δεδομένα, καθώς υποστηρίζει σταθερά την επανίδρυση του κοινωνικού κράτους και την υποστήριξη των πιο αδύναμων οικονομικά στρωμάτων, ενώ είναι μόνιμα επικριτικός απέναντι στην ασυδοσία της Wall Street. Αξίζει να θυμηθούμε ότι τον Σεπτέμβριο του 2010, “η Ομοσπονδιακή Τράπεζα (Fed) αναγκάστηκε να δημοσιοποιήσει 21.000 συναλλαγές χρηματοδότησης που έκανε κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, δίνοντας ονόματα και ποσά σε δολάρια. Η κοινοποίηση οφείλονταν στην κίνηση του Γερουσιαστή Bernie Sanders από το Βέρμοντ. Τα ογκώδη δεδομένα που αποκάλυψε η κατά κόρον μυστικοπαθής Ομοσπονδιακή Τράπεζα, δείχνουν το βαθμό εμπλοκής της στην Wall Street και καθώς η κρίση μεγάλωσε και τα συνήθη κανάλια δανεισμού πάγωσαν, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα αντικατέστησε την Wall Street και τα τραπεζικά κέντρα του χρήματος με όρους χρηματοδότησης.” (http://adiritos.blogspot.gr/2013/04/9.html)

Δεν είναι λοιπόν παράξενο το γεγονός ότι το Αμερικανικό μιντιακό σύστημα επιχειρεί με παρόμοιο τρόπο (αν και μάλλον πιο εκλεπτυσμένα απ'ότι στην Ελλάδα), να "αποδομήσει" τον Sanders, σε αντίθεση με την Hillary Clinton, η οποία απολαμβάνει μια ιδιαίτερα καλή μεταχείριση από τα μίντια, καθώς, αν και ανήκει και αυτή στο Δημοκρατικό κόμμα, η πολιτική της φιλοσοφία δεν απέχει πολύ από αυτή των Ρεπουμπλικάνων, ή, ακόμα και των νεοσυντηρητικών της Ουάσιγκτον.

Επανερχόμενοι στην Ελληνική πραγματικότητα, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε μια ιδιαίτερη περίπτωση απόπειρας "αποδόμησης", όσον αφορά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Από την πρώτη στιγμή, ως Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, πήρε ιδιαίτερα σημαντικές πρωτοβουλίες για την διερεύνηση μεγάλων σκανδάλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά και για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους μέσω της Επιτροπής Αλήθειας. Όπως ήταν φυσικό, οι ολιγάρχες κήρυξαν πόλεμο, χρησιμοποιώντας τα ΜΜΕ της διαπλοκής, κατασκευάζοντας γελοίες ιστορίες εναντίον της, ώστε να αποσπάσουν την προσοχή της Ελληνικής κοινής γνώμης από τις εξαιρετικά σημαντικές πρωτοβουλίες της, για ευνόητους λόγους.

Ίσως όμως το πιο εντυπωσιακό στην όλη ιστορία, είναι ότι τα μίντια θυμήθηκαν ξαφνικά τον Βασίλη Λεβέντη, που επανήλθε στο προσκήνιο κυριολεκτικά από το πουθενά. Ήδη από τις προηγούμενες εκλογές, η ξαφνική "παρέλαση" Λεβέντη σε πολλά τηλεοπτικά κανάλια, είχε τον αντίθετο στόχο, απ'ότι στην περίπτωση των "παλαβών" Αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ, που το σύστημα επιχείρησε να αποδομήσει. Έτσι, οι συνεντεύξεις που έδωσε, είχαν ως στόχο να διορθώσουν την εικόνα του και να τον παρουσιάσουν ως μια “νέα”, αξιόπιστη πολιτική πρόταση. Θυμηθείτε όμως: όταν το μιντιακό κατεστημένο αντρώνονταν τη δεκαετία του 90, ο Λεβέντης γινόταν αντικείμενο χλευασμού και διακωμώδησης, λόγω του ιδιαίτερου τρόπου έκφρασης και του χαρακτήρα του.

Τώρα που το σύστημα χρειαζόταν μια νέα εφεδρεία, προκειμένου να κατατροπώσει τον κίνδυνο των "παλαβών" Αριστερών της ΛΑΕ, ο Λεβέντης "σοβαρεύτηκε" και "πέρασε όλα τα τεστ". Στις συνεντεύξεις του, σε γενικές γραμμές κατηγορούσε μόνιμα το κακό δημόσιο και το παλαιοκομματικό σύστημα (ως συνήθως), αλλά απέφυγε να αναδείξει τις τεράστιες ευθύνες του διεφθαρμένου τραπεζικού συστήματος, που καταβρόχθισε πακτωλό δισεκατομμυρίων σε πακέτα διάσωσης. Εμφανίστηκε επίσης φανατικός υποστηρικτής του ευρώ, αποκηρύττοντας μετά βδελυγμίας την πιθανότητα επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Αυτό ήταν: το σύστημα τον μεταμόρφωσε ξαφνικά σε μια "σοβαρή" αξιόπιστη πολιτική δύναμη, απέναντι στους "παλαβούς" ριζοσπάστες της ΛΑΕ, που τόλμησαν να προτείνουν την έξοδο από το ευρώ, ως μια σοβαρή εναλλακτική λύση, προκειμένου να σωθεί η χώρα από τη μέγγενη των επιβαλλόμενων καταστροφικών πολιτικών. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε: Ο Λεβέντης κατόρθωσε να μπει στη βουλή μετά από μερικές δεκαετίες πολιτικής ανυποληψίας, ενώ η ΛΑΕ δεν κατάφερε να εκλέξει ούτε έναν βουλευτή!

Φυσικά, ο κύριος λόγος που η ΛΑΕ δεν κατάφερε να μπει στη νέα Βουλή, είναι το γεγονός ότι εδώ και πέντε χρόνια, η μεσαία τάξη υπέστη κανονική πλύση εγκεφάλου από την τραπεζομιντιακή δικτατορία, μέσα από σενάρια τρόμου σε διάφορες παραλλαγές, σε περίπτωση που χώρα θα επέλεγε την έξοδο από την ευρωζώνη. Αλλά το πιο εντυπωσιακό, είναι ότι η καταστροφή ήρθε μέσα στο ευρώ και είναι δεδομένο ότι θα συνεχιστεί με αμείωτο ρυθμό!

ΤΤΙΡ: Το υπερμνημόνιο των δύο ηπείρων

Της Θέας Μανούρα



Οι πληροφορίες λένε ότι μέχρι το τέλος του χρόνου υπάρχει περίπτωση να υπογραφεί. Πρόκειται για την Διατλαντική Εμπορική Συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ. Πρόκειται για μια συμφωνία που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή μας.

Περίπου 750 μέρες απεργίας μετρούν σήμερα οι απολυμένοι εργαζόμενοι της Coca Cola, η οποία έκλεισε την γραμμή παραγωγής στη Βόρειο Ελλάδα, μεταφέροντας το εργοστάσιο στην Βουλγαρία. Η εταιρία υποστηρίζει ότι η οικονομική κρίση στην Ελλάδα την ανάγκασε σε αυτή την κίνηση αφού σημείωσε ζημίες. Στο κοντινό μέλλον όμως η Coca Cola εκτός από το να φύγει και να αφήσει άνεργους εκατοντάδες συμπολίτες μας μπορεί να πάρει μαζί και κάποια αποζημίωση από το ελληνικό κράτος επειδή... έπεσε έξω. Τουλάχιστον αυτό λέει η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, γνωστή όχι όσο θα έπρεπε- και ως ΤΤΙΡ.

Τον περασμένο μήνα κινητοποιήσεις ενάντια στην ΤΤΙΡ έλαβαν χώρα σε πολλές χώρες της Ευρώπης, με τη συμμετοχή ειδικά στο Βερολίνο να φτάνει τις 250.000 κόσμου. Τί είναι όμως η εν λόγω συμφωνία και σε τί αφορά;

Πρόκειται για μια συμφωνία, οι όροι της οποίας συζητούνται ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ σε πλήρη μυστικότητα και αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που η Wikileaks προσφέρει «έπαθλο» 100.000 ευρώ σε όποιον αποκαλύψει το κείμενο της συμφωνίας. Ύστερα και από την υπογραφή της ΤΡΡ, συμφωνία η οποία αφορά χώρες κυρίως από τη μεριά του Ειρηνικού και την εμπορική τους σχέση με τις ΗΠΑ, σειρά αναμένεται να έχει η ΤΤΙΡ.

Δημόσιες Υπηρεσίες

Η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων θα μπορούσε να πει κανείς ότι αφορά στα πάντα. Βασικός στόχος της ΤΤΙΡ είναι η εξομοίωση πολιτικών της ΕΕ με αυτές των ΗΠΑ. Ένας βασικός τομέας, στον οποίο, η ΤΤΙΡ θα έχει ισχύ είναι αυτός των δημοσίων υπηρεσιών. Σύμφωνα με ευρωπαίους αναλυτές, σκοπός είναι η παρέμβαση αμερικανικών πολυεθνικών σε τομείς όπως η υγεία, η παιδεία και το νερό στην Ευρώπη. Για παράδειγμα, αν μία ιδιωτική πολυεθνική εταιρεία προσφέρει υπηρεσίες υγείας φθηνότερες από το κράτος, θα έχει το δικαίωμα να αναλάβει την υπηρεσία. Σε διαβουλεύσεις ανάμεσα σε θεσμούς που έχουν γίνει έως τώρα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει διαβεβαιώσει πως οι δημόσιες υπηρεσίες, θα μείνουν εκτός ιδιωτικοποίησης.

Εκτός από την απελευθέρωση των δημόσιων υπηρεσιών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να χρησιμοποιήσουν το TTIP για να ανοίξουν τις δημόσιες συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό σημαίνει ότι από εδώ και πέρα η τοπική αυτοδιοίκηση δεν θα μπορεί πλέον να εφαρμόζει πολιτικές προμηθειών οι οποίες της επέτρεπαν να υπηρετεί σημαντικούς κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς σκοπούς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει κάνει γνωστή την πρόθεσή της να εξαλείψει τις δημοφιλείς διατάξεις «Buy America» (Αγοράζω αμερικανικά) στις οποίες καταφεύγουν πολλές πολιτείες των ΗΠΑ προκειμένου να στηρίξουν τις τοπικές επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας. Η αμερικανική κυβέρνηση έχει κάνει γνωστή την πρόθεσή της να βάλει στο στόχαστρο προγράμματα προμηθειών της ΕΕ, όπως τα προγράμματα προμήθειας τροφίμων τοπικής παραγωγής που προωθούνται στα σχολεία και σε άλλους δημόσιους οργανισμούς. Για μια ακόμη φορά, οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι υπερεθνικές επιχειρήσεις οι οποίες εκτοπίζουν τους τοπικούς προμηθευτές και τους αποσπούν τις συμβάσεις.

Τρόφιμα και περιβάλλον

Ένας επιπλέον τομέας που θα συμπεριλαμβάνεται στην ΤΤΙΡ είναι αυτός των τροφίμων και του περιβάλλοντος (είναι ένα από τα σημεία που διέρρευσαν τον Ιούλιο του 2014). Σκοπός της Διατλαντικής Εταιρικής Σχέσης είναι να φέρουν τα ευρωπαϊκά δεδομένα πιο κοντά σε αυτά των ΗΠΑ. Για παράδειγμα, 70% των προϊόντων που πωλούνται στα σουπερ μαρκετς των ΗΠΑ είναι γενετικώς τροποποιημένα. Στην ευρωπαϊκή ήπειρο και με βάση οδηγίες της ΕΕ, τα γενετικώς τροποποιημένα προϊόντα απαγορεύονται. Γνωστή επίσης είναι η χορήγηση ορμονών σε βόειο κρέας στις ΗΠΑ, το οποίο συνδέεται με νέα κρούσματα καρκίνου στη χώρα. Με την εφαρμογή της ΤΤΙΡ, το αμερικανικό κρέας θα φτάνει πιο εύκολα στην ευρωπαϊκή αγορά και θα πωλείται, χωρίς κανένα περιορισμό.

Μεγάλη διαφοροποίηση παρατηρείται στην χρήση εντομοκτόνων στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Οι ΗΠΑ έχουν πιο χαλαρή νομοθεσία στην χρήση εντομοκτόνων. Γενικότερα, στις ΗΠΑ επιτρέπεται να χρησιμοποιηθεί οποιοδήποτε φάρμακο μέχρι να αποδειχθεί βλαβερό, ενώ στην ΕΕ ελέγχεται πρώτα κι αν δημιουργεί ανεπιθύμητα αποτελέσματα, αποσύρεται. Όπως μας ενημερώνει το Δίκτυο Δράσης για τα Φυτοπροστατευτικά (Pesticides Action Network), δύο μεγάλα lobbying groups, η CropLife  και η ECPA που εκπροσωπούν εταιρείες φυτοφαρμάκων επιθυμούν να επηρεάσουν τους κανονισμούς μέσω της ΤΤΙΡ πάνω σε τρία ζητήματα:

• Xρήση της ατραζίνης στην ΕΕ, όπου και έχει απαγορευτεί
• επανεισαγωγή νεονικοτινοειδών στην ευρωπαϊκή φυτική παραγωγή, που μέχρι τώρα απαγορεύεται
• χαλάρωση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας  για τα όρια καταλοίπων των φυτοφαρμάκων

Σε αυτό έρχεται να προστεθεί και η χρήση ορισμένων φυτοφαρμάκων που είχε απαγορεύσει ο ΠΟΕ στους αμερικανούς αγρότες με τους τελευταίους να ευελπιστούν να τα επαναφέρουν μέσω της ΤΤΙΡ.

Τραπεζικό σύστημα

Η Βρετανία και το πανίσχυρο City του Λονδίνου προσπαθεί να αποβάλει τους περιορισμούς που επιβάλλονται από το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Στις ΗΠΑ, το δίκαιο που διέπει το τραπεζικό σύστημα είναι πιο σκληρό από το ευρωπαϊκό κι εφαρμόστηκε ως θωράκιση απέναντι στην κρίση και σε επερχόμενες κρίσεις για να ανασταλεί η δύναμη των τραπεζών. Με την ΤΤΙΡ προσβλέπεται να αρθούν αυτοί οι κανονισμοί και να επιστρέψει η ισχύς στο τραπεζικό σύστημα.

Προστασία της ιδιωτικής ζωής

Στον τομέα των προσωπικών δεδομένων, πολλοί ίσως θυμούνται την ACTA, τη συμφωνία που απορρίφθηκε με τεράστια πλειοψηφία από το ευρωκοινοβούλιο το 2012, μετά από μια ισχυρότατη δημόσια αντίσταση. Η συμφωνία είχε θεωρηθεί ότι θα μπορούσε να καταλήξει σε παρακολούθηση της διαδικτυακής δραστηριότητας των χρηστών. Σήμερα, υπάρχουν φόβοι ότι η TTIP θα επαναφέρει κεντρικά σημεία της ACTA, όπως πρόσβαση στα προσωπικά δεδομένα των χρηστών και περιορισμός πρόσβασης του κοινού σε κλινικές δοκιμές πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών.

Εργασιακές Συνθήκες-Εργασιακά δικαιώματα

Με την Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων δεν θα μπορούσαν να μην επηρεαστούν οι εργασιακές συνθήκες και τα εργασιακά δικαιώματα. Η ΕΕ έχει παραδεχθεί πως με την εφαρμογή της ΤΤΙΡ, οι εργασιακές συνθήκες θα κινηθούν προς το μοντέλο των ΗΠΑ όπου τα εργασιακά δικαιώματα είναι σαφώς πιο περιορισμένα. Αυτό, υπολογίζεται πως θα αυξήσει το ποσοστό της ανεργίας, παρά μια μελέτη του Κέντρου Έρευνας για την οικονομική πολιτική –για λογαριασμό της Κομισιόν- που αναφέρει πως η συμφωνία θα φέρει 119 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο στην Ε.Ε και 95 στις ΗΠΑ. Εξάλλου, είναι γνωστά τα αποτελέσματα μιας άλλης πολυμερούς συμφωνίας, της NAFTA ανάμεσα σε ΗΠΑ, Καναδά και Μεξικό που έχει οδηγήσει στην απώλεια 1 εκατομμυρίου θέσεων εργασίας τα τελευταία 12 χρόνια.

Αήθης επίθεση στη δημοκρατία – Investor-State Dispute Settlement

Εκτός από την προσπάθεια απαρίθμησης των τομέων που επιθυμούν οι ιθύνοντες να συμπεριλάβουν στην ΤΤΙΡ, το βασικό πλήγμα θα το δεχτεί η ίδια η δημοκρατία. Στην ουσία μιλάμε για μια παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση των πολυεθνικών πάνω από οποιαδήποτε πολιτική εξουσία. Οτιδήποτε αποτελεί εμπόδιο στην κερδοφορία των πολυεθνικών θα πάψει να υφίσταται. Αρωγός σε αυτήν την δράση είναι το ISDS (Investor-State Dispute Settlement), δηλαδή ο Μηχανισμός Επίλυσης Διαφορών μεταξύ κράτους και επενδυτή. Στην ουσία, πρόκειται για ένα δικαστήριο που υπερέχει των διεθνών, ευρωπαϊκών κι εθνικών και θα διέπεται από ένα δίκαιο, το οποίο ακόμα δεν έχει δημιουργηθεί και θα αφορά στην επίλυση διαφορών ανάμεσα σε κράτος κι επενδυτή με την πλάστιγγα να γέρνει σαφώς υπέρ του επενδυτή. Για παράδειγμα, η σουηδική εταιρεία Vattenfall μήνυσε το γερμανικό κράτος ύστερα από απώλεια κερδών της από την παύση φωτοβολταικών συστημάτων από τη γερμανική κυβέρνηση με αποτέλεσμα η τελευταία να υποχρεούται να αποδώσει αποζημίωση στην σουηδική εταιρεία ενέργειας. Υπάρχουν άλλες 500 παρόμοιες περιπτώσεις που θα χρειαστούν διευθέτηση εις βάρος των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο ISDS έχει βρει πλήθος επικριτών και γι’ αυτόν τον λόγο ανακοινώθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου πως πρόκειται να αλλάξει η ονομασία του, αλλά όχι και η ουσία. Στις 8 Ιουλίου, οι ευρωβουλευτές υπερψήφισαν την εισήγηση του ευρωκοινοβουλίου στην Κομισιόν για τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων για την TTIP, με 436 ψήφους υπέρ, 241 κατά και 32 αποχές. Η ψηφοφορία έφερε στο φως διαφωνίες μέσα στα κόμματα. Πράσινοι και Ενωμένη Αριστερά ψήφισαν κατά, με αυτούς, όμως, ενώθηκαν και βουλευτές του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, καθώς και των Σοσιαλδημοκρατών. Σε ο,τι αφορά τον μηχανισμό επίλυσης διαφορών, οι γερμανοί και αυστριακοί σοσιαλδημοκράτες είναι αντίθετοι, και δεν είναι τυχαίο πως το ένα τρίτο των σοσιαλδημοκρατών το καταψήφισε.

Ενστάσεις από τα συμβαλλόμενα μέρη

Όπως ήδη αναφέρθηκε, οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις δύο ηπείρους γίνονται κάτω από πλήρη μυστικότητα. Την ΕΕ εκπροσωπεί ο Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ. Ωστόσο, εθνικές ενστάσεις για την εφαρμογή της συμφωνίας, υπάρχουν και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το Φόρουμ Δίκαιου Εμπορίου, μία οργάνωση με έδρα το Βερολίνο που εκπροσωπεί δίκτυα εμπορίας και διανομής σε όλη τη Γερμανία, υποστηρίζει ότι οι μικροί παραγωγοί στις αναπτυσσόμενες χώρες ανησυχούν ιδιαίτερα για τις διαπραγματεύσεις Ευρώπης- ΗΠΑ με στόχο μία κοινή ζώνη ελεύθερων συναλλαγών που θα καταργεί τους εμπορικούς δασμούς για τα αμερικανικά αγροτικά προϊόντα στην Ευρώπη και αντιστρόφως. Εάν συμβεί αυτό, τότε θα καταργηθούν και τα όποια προνόμια παραχωρούσε μέχρι σήμερα η Ευρώπη στις αναπτυσσόμενες χώρες για να διευκολύνει τις εξαγωγές τους στις ευρωπαϊκές αγορές.

Ενστάσεις και από τη Γαλλία

Η γαλλική κυβέρνηση, χάρη στην αρχή της «πολιτιστικής εξαίρεσης», με την οποία πάντα προστάτευε την κινηματογραφική της βιομηχανία από τον εξωτερικό ανταγωνισμό, ανακοίνωσε τον Ιούνιο του 2013 ότι κατόρθωσε να εξαιρέσει τις οπτικοακουστικές υπηρεσίες από την εντολή διαπραγμάτευσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την TTIP, παρά την αντίθεση του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γερμανίας και της ιδίας της Επιτροπής. Σε μια έντονη συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων, η Γαλλία απειλούσε ότι θα εμποδίσει με βέτο την έναρξη των διαπραγματεύσεων για το TTIP, εάν δεν γινόταν δεκτή η αρχή της πολιτιστικής εξαίρεσης. Η αμερικανική κυβέρνηση επιβεβαίωσε ωστόσο ότι θα προωθήσει επιθετικά τη δική της βιομηχανία κινηματογράφου και τηλεόρασης προκειμένου να συμπεριληφθούν στις διαπραγματεύσεις οι οπτικοακουστικές υπηρεσίες. Ενοχλημένη από την αποτυχία της να εξασφαλίσει πλήρη εντολή για όλους τους κλάδους υπηρεσιών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιμένει ότι δεν υπάρχει στην TTIP εξαίρεση για τις οπτικοακουστικές υπηρεσίες, και ότι ενδέχεται να προσπαθήσει να τις επαναφέρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων σε μεταγενέστερο στάδιο.

Πώς επηρεάζεται η Ελλάδα (;)

Η απόλυτη επικράτηση των πολυεθνικών έναντι των μικρότερων παραγωγών, δημιουργεί ενστάσεις που κρίνονται ως λογικές και απολύτως δικαιολογημένες. Λογικές είναι και οι ανησυχίες που συνδέονται με το θέμα των μεταλλαγμένων προϊόντων, τα οποία όπως είπαμε, δεν επιτρέπονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, αλλά και των Προϊόντων Ονομασίας Προέλευσης (προστατευόμενα).

Σύμφωνα με  άρθρο της Deutsche Welle, στα "προστατευμένα προϊόντα" περιλαμβάνεται η φέτα και άλλα παραδοσιακά ελληνικά εδέσματα και διάφοροι οίνοι. Τον Μάιο, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Γιώργος Καρασμάνης συναντήθηκε στο Λουξεμβούργο με τον αμερικανό ομόλογό του Τομ Βίλσακ, για να θέσει το ζήτημα των ΠΟΠ. Την ίδια στιγμή όμως ο Βίλσακ δέχεται πιέσεις από την Ουάσιγκτον. 55 γερουσιαστές του ζήτησαν πρόσφατα, σε κοινή επιστολή, να καταργηθούν οι "περιορισμοί" σε ονομασίες τυριών, περιλαμβανομένης της φέτας.

Ένα μέρος του Ευρωπαϊκού πληθυσμού έχει συνειδητοποιήσει την αλλαγή που θα φέρει στη ζωή μας η υπογραφή της ΤΤΙΡ. Κινητοποιήσεις έγιναν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Ταυτόχρονα, έχει υπάρξει διαδικτυακό κάλεσμα για συλλογή υπογραφών για την παύση των διαπραγματεύσεων για την ΤΤΙΡ, οι οποίες και κατατέθηκαν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Επίσης, έχει κατατεθεί και πάντα υπάρχει το αίτημα για δημοψήφισμα σύμφωνα με τις διαδικασίες της Ε.Ε., καθώς οι υπογραφές έχουν υπερκαλύψει το ένα εκατομμύριο. Η εν λόγω συμφωνία αναμένεται να έρθει για ψήφιση στο Ευρωκοινοβούλιο. Το τελευταίο, ωστόσο δεν έχει νομοπαρασκευαστική δικαιοδοσία. Η ΤΤΙΡ πρέπει να έρθει ξεχωριστά σε όλα τα εθνικά κοινοβούλια. Έχοντας παρακολουθήσει την άκρα μυστικότητα που συνοδεύει τη συμφωνία και το καθεστώς πλήρους αδιαφάνειας κάτω από το οποίο λαμβάνουν χώρα οι διαπραγματεύσεις, τί μας κάνει να πιστεύουμε πως έχουμε τη δύναμη να αποφύγουμε τον Αρμαγεδδώνα που έρχεται;

ΤΡΡ

Motherfucker

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Όταν ήρθε η ώρα για μια έστω πρόχειρη και ανοργάνωτη ανταρσία, οι χιπστεράδες των αγορών προώθησαν επαξίως το θεόπαιδο, που ήτο δασκαλεμένο και έτοιμο από καιρό να λιπάνει τις ερωτογενείς ζώνες του λαού με αριστερά γλυκόλογα. Χωρίς τη γραβάτα του υπερφίαλου δεξιού καραβανά, που θυμίζει τον εφιάλτη των θαμμένων κατακτήσεων που σήπονται θλιβερά και καταφθείρονται αβοήθητες.

Εδώ που οι ευγενείς αισθήσεις του νέου πολιτικού προσωπικού ήταν το δόλωμα για τα νάματα της συμπάθειας των ελαχίστων αθώων, που ως θύματα μεθυσμένα απ’ τις περικοπές και τις αλλότριες κωλοτούμπες περιφέρονται κλωτσώντας δέντρα και πέτρες.

Εδώ που οι λυγμικοί διάλογοι της γκρίνιας προωθούν την πολιτική σπαραξικάρδια θρασυδειλία μιας στημένης διαπραγμάτευσης. Μιας ασύδοτης και υποχθόνιας κατασπατάλησης δυνάμεων. Οι ντόπιοι ηγεμόνες και βαρόνοι ξεπλύθηκαν εν μια μνημονιακή νυκτί και τώρα είμαστε έτοιμοι να μπούμε με καλάσνικοφ στο Βερολίνο. Με το θεόπαιδο στο άρμα του και την πρώτη κυρία των ολυμπιακών σπασμών βιδωμένη στους ακατάσχετους πατριωτισμούς.

Εδώ το ντόπιο κεφάλαιο μες την εγκαρδιότητα και την ευσπλαχνία μοιράζει μπομπότα και ελπίδα. Δυναμωτικό ζωμό ανάπτυξης μες το γοβάκι της σταχτοπούτας των αγορών και μπόλικο χριστιανικό αντιπερισπασμό ελεημοσύνης μέσα στην αρχιερατική μήτρα.

Μείγματα για να ξεθυμαίνουν οι πόνοι της μεγάλης αρρώστιας του ανεόρταστου βίου. Πουλώντας ουράνιους παραδείσους και επίγειες κολάσεις. Σπέρνοντας πραγματικούς και φανταστικούς εχθρούς για να συγκρατήσουν το ποίμνιό τους. Παγιδεύοντας τη μια και μοναδική ζωή σε απειράριθμες τάσεις αυτοκαταστροφής και φθοράς.

Το τελευταίο στάδιο της καπιταλιστικής θρησκείας που θέλει νεκρούς και αφανισμένους. Που κατασκευάζει τρόμο στα εργαστήρια διακηρύσσοντας μια φιλελεύθερη αθεΐα των αγορών και των κεφαλαίων, που είναι όμως πάντα μασκαρεμένη θεολογία της σφαγής.

ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ

Η Γερμανία τιμά τους Ναζί

By πέμπτο κύμα

το βρήκαμε εδώ: το περγάδι

 

της Κατερίνας Γκαράνη

Μπορεί οι αποζημιώσεις για τις γερμανικές κτηνωδίες που υπέστησαν οι Έλληνες να μην δοθούν ποτέ και η κ. Μέρκελ να λέει ότι το θέμα έληξε εδώ και δεκαετίες, όμως οι Γερμανικές κυβερνήσεις, που κόπτονται ότι δεν έχουν καμία σχέση με τον Ναζισμό, πληρώνουν σύνταξη στα στρατεύματα των Ναζιστών Ισπανών, στις χήρες τους και στα ορφανά τους. Των μακελάρηδων της περίφημης Γαλάζιας Μεραρχίας.

Το θέμα στην Γερμανία είναι γνωστό και δεν είναι ταμπού από το 1962 που ξεκίνησε η συνταξιοδότηση των Ισπανών ναζιστών, αλλά το έφερε στην επικαιρότητα με ερώτησή του στη γερμανική βουλή ο βουλευτής του Die Linke, Andrej Hunko. Η ερώτηση του βουλευτή προς την κ.Μέρκελ είναι αν γνωρίζει η γερμανική κυβέρνηση τον αριθμό των βετεράνων Ισπανών ναζιστών που λαμβάνουν σύνταξη κι αν η κ. Μέρκελ κρίνει ότι είναι σκόπιμο να συνεχίσουν οι συνταξιοδοτήσεις των βετεράνων Ισπανών Ναζί, των χήρων τους και των ορφανών τους.
Ο βουλευτής του Die Linke θέλοντας να δώσει έμφαση στο θέμα κάνει λόγο στην ερώτησή του για το αν η Γαλάζια Μεραρχία που συνεργάστηκε με τον Χίτλερ δεν έχει διαπράξει εγκλήματα πολέμου και αν αυτό η κυβέρνηση το έχει διαπιστώσει. Επίσης ρωτά αν η κυβέρνηση Μέρκελ θεωρεί σωστό βετεράνοι Ναζί άλλου κράτους να συνταξιοδοτούνται από το γερμανικό κράτος. Την απάντηση στα ερωτήματα η γερμανική κυβέρνηση πρέπει να την δώσει πριν από τις 2 Νοεμβρίου.

Το 1962 η γερμανική κυβέρνηση και συγκεκριμένα ο Αντενάουερ σύναψε μία συμφωνία με τον δικτάτορα Φράνκο της Ισπανίας σύμφωνα με την οποία οι γερμανικές κυβερνήσεις θα αποζημιώνουν τους ναζιστές Ισπανούς της Γαλάζιας Μεραρχίας, τις χήρες αυτών και τα ορφανά αυτών.

Ήταν μία συμφωνία για την στήριξη που έδειξε η δικτατορία του Φράνκο στον Χίτλερ στέλνοντας την Γαλάζια Μεραρχία να πολεμήσει στο πλάι των Γερμανών εναντίον τον Σοβιετικών και ειδικά στη μάχη του Στάλινγκραντ.
Αυτό έγινε ως ανταπόδοση της Γερμανίας στον Φράνκο ο οποίος έδινε συντάξεις στους στρατιώτες της ναζιστικής Λεγεώνα Κόνδωρ (26,113 στρατιώτες) που βοήθησαν τον Φράνκο να πάρει την εξουσία σκοτώνοντας άμαχο πληθυσμό και βομβαρδίζοντας την γνωστή σε όλους πόλη Γκέρνικα.

Η Ισπανία πλήρωνε τις συντάξεις των Γερμανών ναζιστών που τον βοήθησαν και η Γερμανία από το 1962 μέχρι σήμερα πληρώνει τις συντάξεις των Ισπανών Ναζιστών που βοήθησαν τον Χίτλερ.

Πρόκειται για ένα πάρε-δώσε Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που μπορεί στο φαίνεσθαι να θέλουν να δείχνουν δημοκρατικές αλλά το θεμέλιό τους είναι η σύμπραξη όταν τα συμφέροντα βρίσκουν αντίσταση από τους ίδιους τους λαούς.

Πάντως οι Γερμανοί μπορεί να έβριζαν και να βρίζουν τους Έλληνες ως τεμπέληδες που τους πληρώνουν αλλά για το συγκεκριμένο θέμα των συντάξεων Ναζιστών άλλων χωρών δεν αντιδρούν εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Οι εξαιρέσεις τους είναι οι απόγονοι των Γερμανών που εξαφάνισε πρώτους απ’ όλους η εκλεγμένη κυβέρνηση Χίτλερ.

Μετά από 53 χρόνια συντάξεων η γερμανική κυβέρνηση μπορεί να κλείσει το θέμα με την διακοπή αυτών. Όμως τα 53 χρόνια τιμητικής σύνταξης των Ναζιστών Ισπανών κάνει το άδικο για άλλη μια φορά να μαυρίζει τον ουρανό της αλληλέγγυας και ναζιστοδημοκρατικής Ε.Ε.
Όσον αφορά την Ελλάδα θα μείνουμε με τα Ελληνογερμανικά Ιδρύματα για το Μέλλον αφήνοντας τους ντόπιους επιτήδειους να γλύφουν για ένα κοκαλάκι εκμεταλλευόμενοι τις εκατοντάδες Γκέρνικες της Ελλάδας.

 anhsyxia.wordpress.com

Η Πολωνία ψήφισε ναζισμό

Ο φιλοναζιστής νέος Πολωνός πρόεδρος που θεωρεί χολέρα τους πρόσφυγες – Ο ευρωσκεπτικιστής που λατρεύει την Ε.Ε. 

Κατερίνα Γκαράνη

Το κράτος-μέλος της Ε.Ε, Πολωνία,  απέκτησε από χθες μία ακροδεξιά-φιλοναζιστική κυβέρνηση με ποσοστό 39,1% που την καθιστά αυτοδύναμη. Κάποιοι επιμένουν να χαρακτηρίζουν το κόμμα του Γιάροσλαβ Κατσίνσκι, “Νόμος και Δικαιοσύνη (PiS), ως κόμμα συντηρητικό που κάποιοι το βαπτίζουν και ως κόμμα που θέλει την αποσύνδεση της Πολωνίας από την Ε.Ε. Το σίγουρο είναι ένα ότι ο Κατσίνσκι είναι ένας πολιτικός με φιλοναζιστικές απόψεις αλλά και με πολύ καλές σχέσεις με τους ηγέτες της Ε.Ε αφού διετέλεσε πρωθυπουργός 2006-2007 και κέρδισε την συμπάθεια των δυτικών ομολόγων του και ειδικά της Άγκελα Μέρκελ.

Μπορεί να έχασε τις εκλογές το 2007 και να παρέδωσε την εξουσία μετά από εκλογική αναμέτρηση στον σημερινό πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, αλλά το κόμμα του ήταν πάντα στις επάλξεις και τώρα νίκησε το κεντροδεξιό κόμμα του Τουσκ. Κατάφερε να αποστάσει την αυτοδυναμία με τους πύρινους λόγους του εναντίον του κομουνισμού και βέβαια εναντίον των μεταναστών και προσφύγων. 

Μάλιστα κατά τον τελευταίο προεκλογικό του αγώνα και συγκεκριμένα στις 13 Οκτωβρίου μιλώντας σε προεκλογική συγκέντρωση είπε: “Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα υγείας επειδή υπάρχουν ενδείξεις ότι μεταφέρουν πολύ επικίνδυνες αρρώστιες τις οποίες δεν έχουμε δει στην Ευρώπη από πολύ καιρό. Κρούσματα χολέρας στα ελληνικά νησιά, δυσεντερίας στη Βιέννη, διάφορους τύπους παρασίτων, πρωτοζώων που δεν είναι επικίνδυνοι στον οργανισμό αυτών των προσφύγων από τη Μέση Ανατολή αλλά μπορεί να είναι επικίνδυνοι για μας”. Το θέμα τότε είχε περάσει στα ψιλά θεωρώντας ότι ένας γραφικός ναζιστής λέει παραπάνω λόγια για να συγκινήσει το κοινό του. Το κοινό του όμως ήταν το 39,1% του εκλογικού σώματος της Πολωνίας και ο Κατσίνσκι γίνεται ηγέτης ενός κράτους-μέλους της Ε.Ε την στιγμή που γίνεται το μοίρασμα για το πού θα εναποθέσουν τους πρόσφυγες οι Βρυξέλλες. 

Η θέση του νέου προέδρου της Πολωνίας θα είναι το ίδιο και ίσως σκληρότερη από αυτή της Ουγγαρίας στο θέμα των προσφύγων. Η Πολωνία θα κρατήσει ισχυρή θέση άμυνας στο θέμα των ποσοστώσεων ανά κράτος-μέλος υποδεχόμενο πρόσφυγες. Πόσο μάλλον που δεν έχει εκλεχθεί ούτε ένας βουλευτής από τα δύο αριστερά κόμματα που κατήλθαν στις εκλογές. Είναι η πρώτη φορά από την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989 που η πολωνική βουλή δεν θα έχει ούτε έναν εκπρόσωπο της Αριστεράς. Είναι επίσης η πρώτη φορά που μετά την πτώση του κομουνισμού μία κυβέρνηση θα είναι αυτοδύναμη στην Πολωνία και μάλιστα θα είναι ακροδεξιά. 

Οι σχέσεις του Κατσίνσκι με τους ναζί έγινε πολύ έντονη το 2013 όταν ο ίδιος επισκέφθηκε την Ουκρανία για να υποστηρίξει το φασιστικό πραξικόπημα στην χώρα και μίλησε σε ανοιχτή εκδήλωση  του ναζιστικού κόμματος το οποίο επιθυμεί την ένωση της Ουκρανίας με την Ε.Ε. Ευρωσκεπτικιστής με ναζιστές φίλους που θέλουν να γίνουν πολίτες της Ε.Ε δεν συνάδει. Το φοβερό όλων είναι ότι οι ναζιστικές ορδές του Ουκρανού ναζιστή μακελάρη, Stepan Bandera, τους θαυμαστές του οποίου έχει φίλους ο νέος Πολωνός πρόεδρος, κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο σκότωσαν 200,000 Πολωνούς της ανατολικής πλευράς της Πολωνίας που σήμερα ανήκει στην Ουκρανία με το όνομα Galicia. Ο πρόεδρος αγαπά την χώρα του αλλά περισσότερο αγαπά τις ιδεολογικές του θέσεις.

Η δεξιά και η ακροδεξιά στα κράτη-μέλη της Ε.Ε δυναμώνει επικίνδυνα. Ειδικά μετά την έναρξη της Αραβικής “Άνοιξης” που έφερε βαρύ πολιτικοκοινωνικό χειμώνα σε χώρες της Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής οι οποίες έχουν γίνει χώρες-φαντάσματα αναγκάζοντας τους πολίτες να μεταναστεύουν στον “παράδεισο” της Γηραιάς Ηπείρου, είτε λόγω πολέμου και  θρησκευτικής τρομοκρατίας, είτε λόγω φτώχειας . 

Ξαφνικά η μεγάλη οικογένεια, Ενωμένη Ευρώπη, δείχνει ότι στα δύσκολα όχι μόνο δεν είναι ενωμένη αλλά φτάνει σε σημείο που ακροδεξιά πολιτικά τάγματα παίρνουν την εξουσία μέσω της δημοκρατίας. Ειδικά στα σημεία που η Γερμανία θέλει να ενισχύσει την θέση της απέναντι στην Ρωσία βλέπουμε ότι οι κυβερνήσεις φτάνουν σε σημείο κατάντιας όπως αυτό του Κατσίνσκι που μπορεί να ξεκίνησε ως ηθοποιός, να μην ξεπερνά το 1,55μ. ύψος αλλά κατάφερε να πείσει ότι θα σώσει με την ακροδεξιά κυβέρνησή του το κράτος-μέλος στην Ε.Ε, Πολωνία, από μετανάστες, πρόσφυγες, Εβραίους και φυσικά κομουνιστές

πηγή:

http://www.stontoixo.com/

Δημοσιεύτηκε  τον χρήστη selana

Αντέχουμε μια χαμένη γενιά; Αμέ!...

Τι μας είπε ο κ. Ντομπρόβσκις στο σύντομο πέρασμά του από την Αθήνα; Πολλά και δυσάρεστα, αλλά λέω να σταθούμε σε τρία: Να μην ενοχλούμε την...
εργοδοσία με ιδέες για αύξηση των εισφορών της και να βρούμε άλλους τρόπους να βοηθήσουμε τα ασφαλιστικά ταμεία. Ποιοι είναι οι τρόποι που έχουν στο μυαλό τους ο Ντομπρόβσκις και οι λοιποί σωτήρες της χώρας; Να μειώσουμε κι άλλο τις συντάξεις, να αυξήσουμε τα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση και να διευκολύνουμε τις ιδιωτικές εταιρείες να μπουν δυναμικά στον χώρο.

Μας είπε επίσης ότι η αγορά εργασίας πρέπει να γίνει πιο ευέλικτη (κάτι σαν τον Χατζηπαναγή δηλαδή) με εύκολες απολύσεις, μειωμένες αποζημιώσεις, χαμηλά επιδόματα ανεργίας και διεύρυνση της μερικής απασχόλησης, γιατί μόνο έτσι θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Μας τόνισε ακόμη ότι αυτά που ακούγονται για επιστροφή στο καθεστώς των συλλογικών συμβάσεων είναι άκαιρα και πρέπει να τα αφήσουμε για αργότερα. Αν τα κάνουμε όλα αυτά, η χώρα σύντομα θα επιστρέψει στην ανάπτυξη.

Στον σεμνό αντίλογο «μα, αυτά τα κάνουμε επί έξι χρόνια, αλλά προκοπή δεν είδαμε», η απάντησή του ήταν αποστομωτική: «Δεν τα κάνατε σωστά και στην έκταση που απαιτούσαν οι κρίσιμες περιστάσεις. Δείτε πώς τα κατάφεραν οι υπόλοιπες χώρες!». Κοιτάμε και εμείς τις άλλες χώρες, αλλά δεν βλέπουμε αυτά που νομίζει ότι βλέπει ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν. Εκεί πάνω, σαν από μηχανής θεοί, μπαίνουν στην κουβέντα αυτοί που πιστεύουν ακραδάντως ότι οι πιστωτές θέλουν το καλό μας και οι μεμψίμοιροι και οι φωνακλάδες δεν μπορούν να προσεγγίσουν απροκατάληπτα την πραγματικότητα επειδή φοράνε ιδεολογικές παρωπίδες.

Και ενώ είμαστε έτοιμοι να υποκύψουμε στην τετράγωνη λογική των δανειστών και των εγχώριων βοηθών τους βγαίνουν κάποιες μελέτες για να μας ξύσουν τις πληγές. Σύμφωνα με έρευνα του ιδρύματος Bertelsman, που δεν έχει τη φήμη ότι στελεχώνεται από μαρξιστές, ελευθεριακούς κομμουνιστές και αναρχικούς, η Ελλάδα καταλαμβάνει την 28η θέση (την τελευταία) στον τομέα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Τέτοια επιτυχία τα μνημόνια!

Υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία σ’ αυτή την έρευνα. Σε Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ελλάδα (ο ευρωπαϊκός Νότος) ο αριθμός των παιδιών που απειλούνται από τη φτώχεια αυξήθηκε τα προηγούμενα οκτώ χρόνια από 6,4 σε 7,6 εκατομμύρια. Πολλοί νέοι μεταξύ 20 και 24 χρόνων στις χώρες της Ε.Ε. βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Απ’ αυτούς 5,4 εκατομμύρια ή το 17,8% δεν έχουν ούτε εργασία ούτε παρακολουθούν κάποιο πρόγραμμα εκπαίδευσης. Οι χειρότερες προοπτικές γι’ αυτή την κατηγορία πολιτών καταγράφονται και πάλι στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

Ο πρόεδρος του ιδρύματος Αρτ ντε Γκόις προειδοποίησε πως «δεν μπορούμε να αντέξουμε μια χαμένη γενιά στην Ευρώπη ούτε κοινωνικά ούτε οικονομικά». Σιγά τώρα που θα ιδρώσει το αυτί του κ. Ντομπρόβσκις και των άλλων πεφωτισμένων γραφειοκρατών. Αυτοί θα συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους. Τη βρόμικη βεβαίως, βεβαίως. Κι αν τη χάσουν, δεν θα πάνε χαμένοι. Ολο και κάποια θεσούλα συμβούλου θα βρουν σε τράπεζα ή πολυεθνική. Το σύστημα είναι γενναιόδωρο με τους υπαλλήλους του.

Τάσος Παππάς