Το μηχάνημα, η κουκούλα και το πρόσωπο

[ Δανάη Παναγιωτοπούλου

---

Την άνοιξη του 1770, ο Wolfgang von Kempelen, μετά από πρόκληση της αυτοκράτειρας Μαρίας Θηρεσίας, της παρουσίασε τον περιβόητο Τούρκο, μια μαριονέτα καθισμένη πάνω σε μια περίεργη κατασκευή. Η μαριονέτα αυτή μπορούσε, είπε ο Kempelen, να παίξει σκάκι. Ένα αυτόματο, ένα μηχανικό παιχνίδι έμελλε να εξάψει τη φαντασία, να ανοίξει μια καινούρια ψηφίδα στον κοινό τόπο και να βάλει μια σημαντική σφραγίδα στην προσπάθεια του μοντέρνου ανθρώπου να αυτοπροσδιοριστεί, με αντίπαλο δέος την ιδέα της μηχανής. 

Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή,  ο Τούρκος έγινε διάσημος και έφτασε να παίξει ακόμα και με τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, απασχόλησε τον ημερήσιο τύπο, γράφτηκαν βιβλία και έδωσε κίνητρο σε άλλους να αποπειραθούν να φτιάξουν μια “μηχανή που να σκέφτεται”. 
Το 1940, λίγο πριν την τραγική του αυτοκτονία, ο Walter Benjamin στέλνει στην Gretel Adorno ένα αδημοσίευτο κείμενό του, 18 θέσεις για τη φιλοσοφία της ιστορίας. Το κείμενο αυτό ξεκινάει ως εξής: “Πρέπει, λένε, να είχε υπάρξει ένας αυτόματoς μηχανισμός που να ήταν κατασκευασμένος έτσι ώστε να κερδίζει μια παρτίδα στο σκάκι, απαντώντας σε κάθε κίνηση του αντιπάλου με μία αντίθετη. Μια κούκλα με τουρκική στολή, στο στόμα ένα ναργιλέ, καθόταν μπροστά στη σκακιέρα, που ήταν τοποθετημένη σε ένα απλόχωρο τραπέζι. Ένα σύστημα καθρεπτών δημιουργούσε την ψευδαίσθηση πως αυτό το τραπέζι ήταν διαφανές από όλες τις πλευρές. Στην πραγματικότητα, ένας καμπούρης νάνος, που ήταν πρωταθλητής στο σκάκι, καθόταν εκεί μέσα και κατεύθυνε το χέρι της κούκλας με νήματα.”

Και λίγο παρακάτω χρησιμοποιεί τον Τούρκο ως μεταφορά, για να αναφερθεί σε ιδέες που λειτουργούν υπό την προϋπόθεση να παραμένουν κρυμμένες.

“Η κούκλα, που ονομάζεται “ιστορικός υλισμός” είναι απαραίτητο να κερδίζει πάντοτε. Μπορεί δίχως άλλο να αντιμετωπίσει οποιονδήποτε, εάν δέχεται τις υπηρεσίες της θεoλoγίας, η οποία σήμερα, όπως ξέρουμε, είναι κοντή και κακόμορφη και πρέπει να κρατιέται έξω απ’ το προσκήνιο”

Η ιδιοφυής απάτη του Kempelen φτάνει μέσω Benjamin και στον Slavoj Zizek, ο οποίος το 2003 δημοσιεύει ένα βιβλίο με τίτλο Η μαριονέτα και ο Νάνος. Το βιβλίο ξεκινάει με την προτροπή να αντιστραφούν οι όροι όπως ο Benjamin τους βάζει, και προτάσσοντας τη θεολογία να αφήσουμε τον ιστορικό υλισμό (κοντό και κακόμορφο σήμερα) κρυμμένο να ορίζει τις κινήσεις και να νικήσει όλες τις παρτίδες. 

Η ίδια ιδέα του κρυμμένου και του φανερού που σε αποκλειστική συνεργασία λειτουργούν παραπληρωματικά, και σε αυτήν και μόνο τη διάταξη καθίστανται ικανά να παράξουν αποτέλεσμα, κυοφορείται και στο μαγικό σύνθημα των Ζαπατίστας “Κρύψαμε τα πρόσωπά μας για να μας δείτε”. 

Ανδρωνόμαστε στην Ελλάδα των μνημονίων, με μια αγωνία που δεν εφησυχάζει – αναρωτιόμαστε και δοκιμάζουμε ξανά και ξανά ποιο είναι αυτό το μηχάνημα,  ποιο είναι αυτό το σύστημα ιδεών και πράξεων που θα μας κουβαλήσει ένα βήμα πιο κοντά στην ελευθερία, την ισότητα και την αδελφότητα. Γνωρίζουμε όμως πολύ καλά, μετά από αυτό το σύντομο καλοκαίρι του ’15 που πέρασε από πάνω μας, πώς λειτουργεί το μηχάνημα που έρχεται ξανά και ξανά με όλο και μεγαλύτερη ένταση να μας καταπατήσει. Είναι το (πάντα μαζικό) θέαμα, καταναλώνει μία – μία τις περσόνες μαζί με ό,τι αυτές συμβολίζουν/εκπροσωπούν κάθε φορά που χρειάζεται έναν ακόμη φθόγγο στο αφήγημά που κατασκευάζει, και μεσα σε αυτό το διάφανο οθονένιο κουτί κρύβεται και κινεί τα νήματα ο φασισμός. Στο κέντρο ακριβώς – σε κανένα περιθώριο. 

Λέει ο Benjamin στον Adorno, ήδη από το ζοφερό 1940:
Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού. Ένας λόγος που ο φασισμός έχει μια ευκαιρία είναι γιατί, στο όνομα της προόδου, αντιμετωπίζεται από τους αντιπάλους του σαν ιστορικό μέτρο. Η έκπληξη για το πως τα πράγματα που ζούμε είναι “ακόμα” και στον εικοστό αιώνα δυνατά, δεν είναι φιλοσοφική. Δεν είναι η απαρχή μιας γνώσης – εκτός κι αν πρόκειται για τη γνώση πως η αντίληψη της ιστορίας από την οποία κατάγεται δεν ευσταθεί.

Δανάη Παναγιωτοπούλου

Διαβάστε σχετικά:

Walter Benjamin Πάνω στην έννοια της ιστορίας, Θέσεις για τη φιλοσοφία της ιστορίας (http://www.sarajevomag.gr/vivliothiki/benjamin.html)
Monster in a Box, The inside story of an ingenious chess-playing machine that thrilled crowds, terrified opponents, and won like clockwork. (Περιοδικό Wired,http://archive.wired.com/wired/archive/10.03/turk_pr.html)
πηγή:
http://www.artinews.gr

Νίκος Καρούζος:«Δεν υπήρξε κομουνισμός»

karoyzos.jpg

Νίκος Καρούζος: στρατευμένος στην ποίηση

Το βράδυ -Σεπτέμβριος του 1982- που αποχαιρετούσαμε για τελευταία φορά τον Μάνο Λοΐζο, ο οποίος «έφυγε» στα 45 του, ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε την ιδέα για μια «μακαριά» στο σπίτι του στη μνήμη του πρόωρα χαμένου συνάδελφου και φίλου. Και ήταν εκεί, μεταξύ εδεσμάτων, οίνου και λογής μνήμες για τον Μάνο, που ο εκ των παρισταμένων ποιητής Νίκος Καρούζος, εκφράζοντας την πικρία αλλά και τη «βιασύνη» του Λοΐζου να μας αφήσει, αναφέρθηκε σε

μια φυλή της Αφρικής.

Οπου μόλις πεθαίνει κάποιος προσφιλής, και μάλιστα νέος, οι δικοί του τον κρεμάνε σ’ ένα δέντρο και τον δέρνουν που τους εγκατέλειψε! («Πολύ ξύλο θα έτρωγε ο Μάνος, αν το έθιμο αυτό ήταν δικό μας!» ευφυολόγησε κάποιος.)

Ως άπορος…

Οχτώ χρόνια αργότερα, 28 Σεπτεμβρίου 1990 (πριν από 25 χρόνια), έφευγε από τη ζωή και ο Νίκος Καρούζος, στα 64 του, χτυπημένος από καρκίνο. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα είχε αρνηθεί την τιμητική σύνταξη που του είχε δοθεί από το υπουργείο Πολιτισμού, επειδή, μολονότι καταξιωμένος ποιητής (βραβείο των Δώδεκα το 1962, κρατικό βραβείο ποίησης το 1988), τον είχαν τοποθετήσει στη β’ κατηγορία.

Που σημαίνει ότι αρνιόταν ένα σταθερό πόρο ζωής, αφού, όντας ασχολούμενος κυρίως με την ποίηση (και τι να βγάλει ως ποιητής;), ούτε σύνταξη είχε ή πρόσμενε, ούτε ιατρική περίθαλψη.

Εκεί, σ’ ένα κρεβάτι του Ερυθρού Σταυρού τον βρήκαμε ένα απόγευμα -Ιούλιος 1990- με τον φίλο του συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο, που του είχε μελοποιήσει κάποια ποιήματα, για να πληροφορηθούμε από τον γιατρό, ποιητή και φίλο του Μανόλη Πρατικάκη ότι νοσηλευόταν με χαρτί απορίας!

Φαινόταν καταπονημένος, αλλά σαν να χάρηκε που μας είδε. Πονούσε, δυσκολευόταν να φάει, με την κουβέντα όμως ζεστάθηκε, άρχισε να ζωηρεύει. Κάποια στιγμή επιθύμησε ένα τσιγάρο: «Δεν πρέπει, αλλά καπνίζω πολύ λίγο… Πάμε καλύτερα έξω…» Κι εκεί που πριν λίγο παραπονιόταν ότι δεν μπορούσε να περπατήσει, σηκώθηκε χωρίς βοήθεια, βγήκαμε στον διάδρομο, βολευτήκαμε σε κάτι καθίσματα και η κουβέντα συνεχίστηκε. Ηδη δεν είχα αντέξει:

● Θα μου επιτρέψετε να σημειώσω μερικά από αυτά που λέμε;

«Ελεύθερα. Αλλωστε έχουμε πει να κάνουμε μια συνέντευξη».

Η κουβέντα πέρασε σύντομα στα πολιτικά - ιδεολογικά. Και σε μια εποχή που βιώναμε την κατάρρευση του κομουνιστικού ιδεώδους στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο Καρούζος, που και εξόριστος είχε κάνει και διωγμούς είχε υποστεί, δήλωνε ότι παρέμενε πιστός σ’ έναν δικό του κομουνισμό:

«Είμαι αναρχοκομουνιστής. Δεν πιστεύω στο κράτος. Δεν πιστεύω ότι το κράτος είναι δυνατό να συμβάλει στη σοσιαλιστική πρόοδο της κοινωνίας. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να παίξει ρόλο υπέρ του σοσιαλισμού και της αταξικής κοινωνίας».

Η κατάρρευση

Κι όσο για την κατάρρευση του κομουνισμού στις χώρες όπου είχε εφαρμοστεί:

«Δεν είναι κατάρρευση του κομμουνισμού, είναι κατάρρευση του σταλινικού καθεστώτος. 

Δεν υπήρξε κομουνισμός. 

Υπήρχε μια στυγνή γραφειοκρατία, όπου ο εργαζόμενος είχε απλώς δυνατότητες επιβίωσης. 

Τη μερίδα του λέοντος ενέμετο η γραφειοκρατία.

 Εγώ αυτά τα είχα προβλέψει σε ανύποπτο χρόνο και δεν εντυπωσιάστηκα και δεν έχω να κλάψω τίποτε απ’ αυτή την κατάρρευση.

»Θα πρέπει όμως να ομολογηθεί ότι ο επαναστατικός μαρξισμός, όπως τον διαμόρφωσε ο Λένιν και η Οχτωβριανή Επανάσταση, έπαιξε τεράστιο ρόλο στον εικοστό αιώνα υπέρ των εργαζομένων. 

Μόνο που σε αντίθεση με τον κομουνισμό, ο καπιταλισμός έδειξε πως όταν χρειάζεται, ξέρει να συσπειρώνεται και να ξεπερνάει τις κρίσεις, όπως το κραχ του 1929. 

Ο Μαρξ δεν είχε καταλάβει ότι ο καπιταλισμός έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης – και να που σήμερα είναι σε θέση να παίρνει πίσω παραχωρήσεις από τους εργαζόμενους, να τις μειώνει ή να τις παγώνει».

Είπαμε κι άλλα (δεν χωράνε όλα εδώ). Με τη δημοσίευση της συνέντευξης («Ελευθεροτυπία», 28 Ιουλίου 1990) δημιουργείται σάλος: ένας ποιητής σε νοσοκομείο με χαρτί απορίας! Ξεσηκώθηκαν οι ομότεχνοι, οι άλλες εφημερίδες, για να «φύγει» εν τέλει ο ποιητής «αξιοπρεπώς» στο νοσοκομείο «Υγεία» και να κηδευτεί «δημοσία δαπάνη»…

Ενα μικρό μνημόσυνο στον Καρούζο η σημερινή μου «Περιδιάβαση», με την ευκαιρία των 25 χρόνων από την εκδημία του και την έκδοση μιας άγνωστης δραστηριότητάς του: «Νίκος Καρούζος - Χειροποίητη γαλήνη - Ακουαρέλες, Χειρόγραφα, Πορτρέτα» (εκδ. Γαβριηλίδης). Κι ας κλείσω μ’ έναν ακόμη λόγο από εκείνη τη συνάντηση:

«Δεν υπήρξα στρατευμένος, χωρίς να θεωρώ ότι η στράτευση είναι κάτι άσχημο. Πιστεύω ότι αρκεί η στράτευση στην ποίηση – δεν χρειάζεται άλλη στράτευση».

Στο πλαίσιο

Κατάμεστο την περασμένη Κυριακή το βράδυ το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στην πρώτη παρουσίαση του ορατόριου του Χρήστου Λεοντή «Φυλάττειν Θερμοπύλας», σε ποίηση Γιάννη Νεγρεπόντη, αφιερωμένη στα 71 χρόνια από την απελευθέρωση της Αθήνας από τους ναζί και τον Μίκη Θεοδωράκη. Εντυπωσιακή η παρουσία της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας, με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρόεδρο της Βουλής, τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ, υπουργούς κ.ά. Δεν είδα κάτι από Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι…

«Η Ελευθερία και η Δημοκρατία έχουν ως ύπουλο εχθρό τον φασισμό και τις κάθε μορφής ετεροχρονισμένες μεταλλάξεις του» είπε σε σύντομο, εμπνευσμένο «από στήθους», χαιρετισμό ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, χωρίς όμως να πει και κάτι για το ορατόριο που επρόκειτο να παιχτεί. Χαιρέτησε τον Λεοντή και αποχώρησε πριν αρχίσει το έργο. Ενα έξοχο επίτευγμα, που καταχειροκροτήθηκε.

Δόξα σοι Λαέ μου και Κύριε / ότι μόνος εσύ / ανά τους αιώνας / ελπίς του κόσμου / αμάραντος υπάρχεις / ότι μόνος εσύ / ο αθάνατος. / Δόξα σοι. 

Στίχοι από το «Φυλάττειν Θερμοπύλας», διαμετρικά αντίθετοι με την «περιποίηση» που επιφυλάσσει στον ίδιο λαό ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης, σε πρόσφατο κείμενό του στο περιοδικό Lifo, αποκαλώντας τον «βδέλυγμα», του οποίου η τιμωρία «πρέπει να είναι ιδιώνυμη με το βδέλυγμα: συντριπτική»!

Της ομαδικής αυτής «καταδίκης» του ελληνικού λαού από τον εν λόγω συγγραφέα έχουν προηγηθεί στο παρελθόν μύδροι (στην παρουσίαση κάποιας μετάφρασής του) κατά λογοτεχνών όπως οι Ρώτας, Πολίτης, Γρυπάρης, Βάρναλης, αποκαλώντας τις μεταφράσεις τους «έγκλημα». Βδελυγματική συμπεριφορά.

ΚΑΙ… «Δηλαδή, προκειμένου να ζήσω, μου λέτε να μη ζω;» Γιάννης Τσαρούχης.

www.efsyn.gr

Μάθημα Ελληνικής Ελευθερίας

του Simple Man 

Ξέρεις πότε τελείωσε αυτός ο λαός; Την ημέρα που του έδωσαν το χαρτί της ελευθερίας και δεν είδε στο τέλος της σελίδας τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου που υπέγραφε. Ήταν η τελευταία του ευκαιρία πριν εφτά δεκαετίες να σπάσει όλες τις συμφωνίες με τους μέχρι τότε εξουσιαστές Ευρωπαίους και να φτιάξει κράτος. Δεν άντεχε όμως άλλο πόλεμο, άλλη στέρηση, άλλη μάχη και είπε να ελευθερωθώ τώρα και βλέπουμε για αύριο. Από πότε το μάθημα της ελευθερίας διακόπτεται για κομματικές διαφημίσεις με σπόνσορες πακέτα Μάρσαλ; 

Την ημέρα που κατέβηκαν οι σβάστικες από όλα τα κρατικά κτίρια και έφυγε και το τελευταίο τζιπ με τους ναζιστές αξιωματικούς από την Αθήνα, βγήκε η Ελλάδα στους δρόμους να πανηγυρίσει την “νίκη” της. Επάνω σε αυτόν τον πανηγυρισμό, στον οργασμό της στιγμιαίας ελευθερίας δεν ήθελε να λύσει κι άλλο πρόβλημα. Το σημαντικότερο πρόβλημα: Το πού ανήκω τώρα. Πώς νοείται να έχεις ελευθερία όταν πρέπει να ανήκεις κάπου; 

Όταν έφθασε το πρώτο πλοίο που ξεφόρτωνε Άγγλους στρατιώτες στον Πειραιά για να καταλάβουν την Αθήνα από τους Έλληνες, ακόμα αναρωτιέμαι πού ήταν αυτά τα εκατομμύρια Ελλήνων της επαρχίας και δεν έφτασαν ποτέ στην πρωτεύουσα να υπερασπιστούν την Ακρόπολη που μόλις την άφησαν οι Γερμανοί, την καταλάμβαναν οι Άγγλοι. Τι δεν έβλεπαν εκείνη την στιγμή οι ελεύθεροι Έλληνες; Το να σκοτώνεις τον εχθρό Γερμανό είναι ηρωισμός αλλά το να σκοτώνεις τον κατακτητή “σύμμαχο” Άγγλο είναι προδοσία; Από πότε η ελευθερία χρειάζεται συμμάχους; 

Όταν ξεκίνησαν τα πρώτα τρένα και τα πρώτα πλοία με όλο το εργατικό δυναμικό της χώρας για τα εργοστάσια της Δύσης οι φωτογραφίες δείχνουν λευκά μαντήλια από αυτούς που έμειναν πίσω, αλλά πουθενά λαός να φράξει τα λιμάνια και τους σιδηροδρομικές γραμμές για αυτό που συντελούσε η ελεύθερη δημοκρατική εξουσία εναντίον της Ελλάδας και υπέρ των συμμάχων για ένα κομμάτι ψωμί. Από πότε η ελευθερία αναγκάζεται να ξενιτευτεί για να ζήσει; 

Στα δικαστήρια και στα υπόγεια της ασφάλειας από το 1944 μέχρι το 1974 δικαζόταν Έλληνες για την ελευθερία. 30 χρόνια τα ξερονήσια γέμιζαν Έλληνες, οι περισσότεροι από αυτούς είχαν πολεμήσει για την ελευθερία όλων. Όταν όμως η δική τους ελευθερία σκάλωνε στην ησυχία των “ελευθέρων” πολιτών τότε ήταν ολομόναχοι απέναντι στο τέρας. Πού ήταν τα εκατομμύρια των Ελλήνων να σταματήσουν την καταπάτηση της ελευθερίας ακόμα κι ενός Έλληνα; Πώς κοιμόταν ήσυχος αυτός ο λαός το βράδυ όταν γνώριζε, έβλεπε, άκουγε το κλάμα ενός παιδιού που του έπαιρναν τα όργανα της εξουσίας τον πατέρα ή τη μάνα του γιατί έτσι πρόσταζε το Κράτος των ανελεύθερων; Από πότε η ελευθερία συλλαμβάνει και εκτελεί το δικαίωμα για ελευθερία; 

Εφτά χρόνια η χούντα των συνταγματαρχών έκανε αυτό που όριζε η Δύση αλλά αυτά τα χρόνια πού ήταν ο λαός; Διότι πώς μπορούν να σταματήσουν 100,000 στρατιώτες (άγνωστο γιατί δεν λιποτάκτησαν) 5,000,000 Έλληνες που δεν είχαν ξεχάσει ακόμα να χρησιμοποιούν τουφέκι και όπλο; Τόσο θαμπωμένοι από την ελευθερία τους ήταν και τόσο υπερήφανοι που ο δρόμος έφτασε στο χωριό και η κολόνα της ΔΕΗ μπήκε στην πλατεία αλλά ποτέ δεν την είδαμε αναμμένη αφού από τις 8 έπρεπε να είμαστε στα σπίτια με στρατιωτικό νόμο; Από πότε η ελευθερία εξαγοράζεται με ευκολίες ζωής; 

Εκτός από αυτούς που πέθαναν σε μάχες και αγώνες για την ελευθερία, όλοι οι υπόλοιποι ζωντανοί βγάλαμε τον σκασμό για να έχουμε ελευθερία. Ατομική. Ποτέ δεν νοιαστήκαμε για την συλλογική. Τα ψιλά γράμματα εκείνου του συμβολαίου πριν 70 χρόνια ήταν το Μνημόνιο που δεν υπέγραψαν μόνο αυτοί που τους έφαγε το μαύρο χώμα ή που κυκλοφορούσαν με χαρτί κοινωνικών φρονημάτων στην τσέπη του πουκαμίσου. Για τους δεύτερους υπήρξε η εναλλακτική να το βουλώσουν και να κλειστούν στο προσωπικό τους εγκεφαλικό κελί εις το όνομα της ελευθερίας των παιδιών τους. Άτυχοι ήταν που επένδυσαν στα παιδιά τους τα οποία κρύβονται πίσω από την φούστα της ελπίδας μη τους πάρουν τα βόλια της Ελευθερίας που είναι ακροβολισμένη σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και σημαδεύει καθημερινά τα εκατομμύρια δηλωσιών ανελεύθερων. 

Φθάσαμε μετά από 70 χρόνια να διαπραγματευόμαστε την Ελευθερία. Να μεταρρυθμίσουμε τους όρους ακόμη και αυτής της υποτιθέμενης Ελευθερίας. Να υπογράψουμε πάνω σε εκείνες τις ξεθωριασμένες παλιές υπογραφές των προγόνων μας τους ίδιους όρους για να πάρουμε λεφτά. Από πότε η Ελευθερία μπαίνει σε διαπραγμάτευση και από πότε ξεπουλιέται; 

Υπογράφω, ανήκω, διαχειρίζομαι, αναγκάζομαι, συλλαμβάνω, εκτελώ, εξαγοράζομαι, ξεπουλιέμαι, διαπραγματεύομαι είναι ρήματα που ταιριάζουν απόλυτα σε έναν λαό που έχει την τιμή ο εθνικός του ύμνος να είναι ο μοναδικός στον κόσμο που υμνεί την Ελευθερία και την σιγουριά ότι μπορεί να φοβάται ελεύθερα. 

www.stontoixo.com

Σκατό και αντίδωρο

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Είμαστε το αποτέλεσμα μιας αρμαθιάς χαμένων ωρών και καταστροφικών μεγαλείων που βλάστησαν δίπλα στην υπερφίαλη αδυναμία μας και την γκροτέσκα αθωότητά μας. Είμαστε οι γριές με τα άδεια τενεκεδάκια έξω απ’ το νεκροταφείο του Κεραμικού που ξεπουλάνε τα υπάρχοντά τους και βγαίνουν στη ζητιανιά για να αγοράσουν φτυάρι για το λάκκο τους. Είμαστε όντα που όταν ερχόμαστε σε ρήξη με τις αναμνήσεις μας μεγαλουργούμε. 

Ηδονιζόμαστε και γαληνεύουμε μέσα στις λεπτομέρειες και τις απειροελάχιστες απολαύσεις. Αδίστακτοι δολοφόνοι, δούλοι του χρήματος, φτωχοί και ρακένδυτοι, έκλυτοι και φοβισμένοι, ρουφιάνοι και οξύθυμοι, ηδονοθήρες και στερημένοι. Στοχαστικοί και ανήσυχοι, σχεδιάζουμε πως θα πουληθούμε καλύτερα. Πως θα αγοράσουμε σήμερα φτηνά άλλους για να τους πουλήσουμε αύριο σε καλύτερη τιμή. Πάντα με το χαμόγελο του πωλητή, το φερετζέ του δυτικού φαλλοκρατικού καπιταλισμού που σου χαμογελάει μόνο όταν θέλει να σου πουλήσει κάτι. Δηλαδή να σου αρπάξει κάτι.

 Είμαστε άνθρωποι σε σκηνές και σε κοντέινερς, σε βάρκες και σε καρότσες, που θέλουμε ψωμί και ζέστα. Είμαστε απελπισμένες πλούσιες κυρίες που κάνουμε αγαθοεργίες ή γαμιόμαστε με το σκύλο μας όταν ο σύζυγος πάει να βγάλει λεφτά. Είμαστε εργάτες στη βιομηχανία όπλων, υπάλληλοι του θεού της μνησικακίας, ήρωες και απελπισμένοι, χοντρέμποροι και λιανέμποροι. 

Ματαιόδοξοι που συγκαλύπτουμε με λέξεις αυτό που δε μπορούμε να αλλάξουμε. Μαθημένοι να φλυαρούμε και να μιλάμε εξ’ ονόματος άλλων. Αφημένοι σαν εύπλαστος πηλός στα χέρια του απατεώνα. Κοιτάζοντας σαν χάνοι τους σπουδαίους και τους άριστους, τους βραβευμένους και τους ειδικούς. Τους καλοσιδερωμένους και τους καλοχτενισμένους που όταν σου βάζουν κωλοδάχτυλο τα βάζεις με το κωλοδάχτυλο κι όχι μ’ αυτούς.

ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ

Τα παράξενα αρκτικόλεξα ΤΡΡ, CETA, TiSA: η ΤΤΙP έχει και παρέα…

Εμπορικές συμφωνίες «νέας γενιάς»: μια στρατηγική τρίπλα των ΗΠΑ

της Δώρας Κοτσακά-Καλαϊτζιδάκη


«Αρκαδία» (λεπτομέρεια). Έργο της Κατερίνας Δροσοπούλου, από την έκθεση Ars Longa Vita Βrevis, από τις 8.10 έως τις 30.10 στην γκαλερι Open Case 303 (Κηφισίας 303, Κηφισιά).

Στις Βρυξέλλες, αυτές τις μέρες, συναντιούνται κινήματα και φορείς από όλη την Ευρώπη με σκοπό να ενώσουν τις δυνάμεις τους ενάντια στις πολιτικές λιτότητας, τη φτώχια, τον ρατσισμό και την ΤΤΙΡ (Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε.). Ιδιαίτερα όσον αφορά την ΤΤΙΡ ανακοινώθηκαν 140 ξεχωριστές εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις. Ανάμεσά τους, και η εντυπωσιακή διαδήλωση, το Σάββατο 10 Οκτωβρίου, στο Βερολίνο με 250.000 συμμετέχοντες, αλλά και σε άλλες πρωτεύουσες της κεντρικής Ευρώπης. Την ίδια στιγμή, η Πρωτοβουλία Ευρωπαίων πολιτών (European Citizens Initiative – ECI) ενάντια στις TTIP και CETA μέσα σε έναν χρόνο συγκέντρωσε περισσότερες από 3,2 εκατομμύρια υπογραφές υπερκαλύπτοντας τους στόχους που είχε θέσει. Με αυτό τον τρόπο κατέστησε σαφές ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν νομιμοποιείται να διαπραγματεύεται εν κρυπτώ στο όνομα των λαών της Ευρώπης. Στην Ελλάδα όλο και περισσότερες δράσεις οργανώνονται αυτές τις μέρες, αντίστοιχες ως προς τη θεματική, αλλά όχι και τη μαζικότητα. Σε κάθε περίπτωση, είναι φανερό ότι μέσα στον τελευταίο χρόνο κερδήθηκε σημαντικό έδαφος ως προς την ενημέρωση σχετικά με την ΤΤΙΡ, σημείο εξαιρετικά σημαντικό, καθώς έχει αποδειχθεί ότι όταν οι πολίτες ενημερώνονται σχετικά με περιεχόμενο αυτού του τύπου εμπορικών συμφωνιών, οργανώνονται και αντιδρούν.

Ας θυμηθούμε, εδώ, ότι οι διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία μεταξύ των επιτετραμμένων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Κογκρέσου ξεκίνησαν στα μέσα του 2013, υπό καθεστώς απόλυτης μυστικότητας. Ενημέρωση ουσιαστικά δεν υπήρξε για τους ευρωβουλευτές ή τους αρμόδιους υπουργούς των κρατών-μελών, πόσο μάλλον για τα εκατομμύρια πολιτών της Ε.Ε. των οποίων τα κοινωνικά κεκτημένα θα ανατρέψει η συμφωνία. Αντίθετα, οι μεγάλες εταιρείες είχαν από την πρώτη στιγμή άμεση και υπεύθυνη ενημέρωση, καθώς οι διαπραγματεύσεις δεν προχωρούν αν δεν ζητηθεί η δική τους γνώμη για κάθε θέμα ξεχωριστά. Όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις, τα Wikileaks ήταν αυτά που μπόρεσαν να δώσουν στη δημοσιότητα ορισμένα σχετικά έγγραφα, τα οποία λειτούργησαν ως η αρχή του νήματος προκειμένου να ξεμπλέξουμε το «κουβάρι» θεσμικής κατοχύρωσης της εταιρικής παντοδυναμίας που συνιστά η ΤΤΙΡ.

Οι οργανωμένες αντιδράσεις, και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, οδήγησαν στις μαζικές κινητοποιήσεις αυτών των ημερών, αλλά και, λίγους μήνες νωρίτερα, τον Ιούνιο, στην αναβολή της ψηφοφορίας στο Ευρωκοινοβούλιο, που θα έδινε το πράσινο φως για τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων. Όταν ο πρόεδρός του, Μ. Σουλτς, συνειδητοποίησε ότι το πιθανό αποτέλεσμα στη βάση του συσχετισμού των παρόντων θα ήταν η παύση των διαπραγματεύσεων ανέβαλε την ψηφοφορία, επικαλούμενος ανυπόστατες δικαιολογίες, ενώ λίγο αργότερα επανήλθε αιφνιδιαστικά, εξασφαλίζοντας τη συνέχισή τους. Οι πρόσφατες επιφυλάξεις της Χ. Κλίντον σχετικά το περιεχόμενο αυτού του τύπου συμφωνιών εντάσσονται στο πλαίσιο του διαγκωνισμού των Δημοκρατικών υποψήφιων για το χρίσμα του υποψηφίου προέδρου, καθώς προσπαθούν να εκφράσουν προνομιακά την έντονη ανησυχία ισχυρής μερίδας των ψηφοφόρων του κόμματός τους. Ένα «βελτιωμένο» ISDS (Μηχανισμός Επίλυσης Διαφορών μεταξύ Κρατών και Επενδυτών), σημείο που αποτέλεσε και την αιχμή του δόρατος στις αντιδράσεις του τελευταίου έτους –και από μερίδα των σοσιαλδημοκρατών, όσο και άλλων πολιτικών οικογενειών– συνιστά επίσης αποτέλεσμα της οργανωμένης κινητοποίησης από την πλευρά των πολιτών.

Ωστόσο, καλό είναι να θυμόμαστε ότι την ΤΤΙΡ και όσα περιλαμβάνει δεν τα χρειαζόμαστε σε οποιαδήποτε μορφή. Οι λαοί έχουν μόνο να χάσουν και μάλιστα τα πολύτιμα κεκτημένα τους από μια περαιτέρω αναδιανομή του δημόσιου πλούτου υπέρ των εταιρικών και χρηματιστηριακών συμφερόντων που θα εξασφαλίζεται θεσμικά και ανεπίστρεπτα. Η γνωστή επικοινωνιακή στρατηγική «προετοιμάζουμε το κοινό για τη χειρότερη εκδοχή και αφού προκληθούν οι αναμενόμενες αντιδράσεις επαναφέρουμε το σχέδιο με μικρές βελτιώσεις διεκδικώντας τον συμβιβασμό ως αντάλλαγμα της καλής μας θέλησης», δεν πρέπει να βρει εφαρμογή στην εν λόγω περίπτωση. Το σενάριο είναι τόσο εφιαλτικό που οι βελτιώσεις δεν ωφελούν.

Η ΤΤΙΡ δυστυχώς δεν είναι μόνη της. Εντάσσεται στη «νέα γενιά εμπορικών συμφωνιών» όπως τις έχει χαρακτηρίσει ο πρόεδρος Ομπάμα. Ανάμεσά τους, η CETA (μεταξύ ΕΕ και Καναδά), η TiSA (αφορά τις δημόσιες υπηρεσίες και την πλήρη απορύθμιση/ιδιωτικοποίησή τους) και η TPP (μεταξύ ΗΠΑ και χωρών του Ειρηνικού). Μόλις πριν δύο εβδομάδες αντιληφθήκαμε τι σημαίνει αιφνιδιαστική υπογραφή, καθώς οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, η Αυστραλία και δέκα ακόμα χώρες του Ειρηνικού επικύρωσαν την ΤΡΡ, η οποία καλύπτει το 40% της παγκόσμιας οικονομίας. Η υπογραφή έγινε στην Ατλάντα έπειτα από πέντε χρόνια διαπραγματεύσεων το περιεχόμενο των οποίων παραμένει μυστικό, ωστόσο εκκρεμεί η επικύρωσή της από τα κοινοβούλια των χωρών. Σταδιακά οι πολίτες των χωρών τις οποίες αφορά μαθαίνουν ότι η υγεία δεν θα μπορεί να βρίσκεται υπό κρατικό έλεγχο, ότι δεν θα έχουν πλέον πρόσβαση σε φτηνά φάρμακα (γενόσημα), ότι δυσχεραίνεται η δημοσιοποίηση πληροφοριών που θεωρούνται δυσάρεστες με πρόσχημα ότι μπορεί να είναι βλαβερές για την οικονομία ή τις διεθνείς σχέσεις και πλήθος άλλων ρυθμίσεων για τις οποίες ποτέ δεν ενημερώθηκαν.

Οι εν λόγω συμφωνίες (ΤΤΙΡ, ΤΡΡ, CETA, TiSA) αφορούν τα 2/3 του παγκόσμιου ΑΕΠ και 1, 6 δισ. ανθρώπους. Απειλούν τη δημοκρατία συνολικά, και κατά συνέπεια κάθε πτυχή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, τις δημόσιες υπηρεσίες, τα κοινωνικά, εργασιακά και περιβαλλοντικά κεκτημένα και πρότυπα, τα διατροφικά και φαρμακευτικά πρότυπα, την προστασία των προσωπικών δεδομένων, τη μικρής κλίμακας ποιοτική γεωργία, την απαραίτητη ενεργειακή μετάβαση, το αυτοδιοίκητο κάθε βαθμίδας διοίκησης από το έθνος-κράτος μέχρι τους δήμους. Μας επιτίθενται συνολικά, και γι’ αυτό καλό είναι να λαμβάνουμε υπόψη τη συνολική εικόνα. Συμφωνίες με αντίστοιχους στόχους επιχειρούν να εφαρμόσουν κυρίως οι ΗΠΑ σε συνεργασία με τα ωφελούμενα συμφέροντα, μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) εδώ και δεκαετίες. Ωστόσο, η ανάδυση σημαντικών περιφερειακών οικονομικών δυνάμεων όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Βραζιλία οδήγησε σε εντάσεις και διαφωνίες εντός του ΠΟΕ, καθώς οι χώρες αυτές δεν είναι διατεθειμένες να συναινέσουν σε ένα μοντέλο παγκόσμιου εμπορίου που θα κατοχυρώνει την πρωτοκαθεδρία των δυτικών μεγάλων παικτών. Οι εμπορικές συμφωνίες «νέας γενιάς» συνιστούν μια στρατηγική τρίπλα των ΗΠΑ προκειμένου να αποφύγουν τη βαβέλ του ΠΟΕ και να εξασφαλίσουν την εταιρική παντοκρατορία μέσω διμερών ή πολυμερών εμπορικών συμφωνιών. Επιπλέον, με αυτό τον τρόπο κατορθώνουν να φτάσουν στις υπογραφές εξασφαλίζοντας πλήρη αδιαφάνεια για όλους τους γύρους διαπραγματεύσεων. Οι υπογραφές μπαίνουν χωρίς προηγουμένως να έχουν ενημερωθεί οι πολίτες για το περιεχόμενο των συμφωνιών, αιφνιδιάζονται και δεν προλαβαίνουν να αντιδράσουν. Αυτό συνέβη στην περίπτωση της ΤΡΡ και αυτό επιδιώκουν και για την ΤΤΙΡ. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν εφικτό στα πλαίσια του ΠΟΕ, καθώς οι διαρροές θα ήταν πολλές και θα είχαν ποικίλα κίνητρα.

Η Δώρα Κοτσακά-Καλαϊτζιδάκη είναι δρ πολιτικής κοινωνιολογίας, ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς
 enthemata.wordpress.com

Your voice sounds ακροδεξιότερα

Η μάχη κατά της «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος του ΛΑΟΣ κατά την άνοδό του στα δημόσια πράγματα. Από τα γελάκια στις εκπομπές των Ράδιο Αρβύλα έως την κυβέρνηση Παπαδήμου. Μία έννοια που πριν την τραγουδήσει το ΛΑΟΣ, βρισκόταν στα χείλη μερικών μοναχικών νεοφιλελεύθερων, έγινε το όχημα για τον επικοινωνιακό ετεροκαθορισμό της σοβαρής ακροδεξιάς στη χώρα.

Από τους τέσσερις υποψήφιους για τη θέση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, οι τρεις είναι απλώς εκδοχές προηγούμενων τύπων ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας. Μητσοτάκης, Καραμανλής, Έβερτ, κατά σειρά, ζωντανεύουν στα πρόσωπα του Κυριάκου, του Απόστολου και του Βαγγέλα.

Η παρουσία του Άδωνι όμως είναι αυτή που θα κρίνει την πολιτική που, ασχέτως του προσώπου, τελικά θα επικρατήσει στον χώρο της δεξιάς.

Τον Απρίλιο του 2014, με αφορμή τις αποκαλύψεις για τις επαφές Μπαλτάκου με τη Χρυσή Αυγή, είχα θυμηθεί τον Σωτήρη Χατζηγάκη, που είχε αποπεμφθεί από τον Σαμαρά όταν κατήγγειλε εκείνα τα «σταγονίδια ακροδεξιάς», στα τέλη του μακρινού 2011.

Έγραφα τότε πως «σήμερα, τα σταγονίδια που κατήγγειλε ο Χατζηγάκης λίγους μήνες πριν η Νέα Δημοκρατία αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, έχουν πλέον μουσκέψει ολόκληρη την παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Γι’ αυτό και παρά τα όσα συμβαίνουν, κανένας “Χατζηγάκης” δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής να νιώσει την αντίστοιχη ευθιξία».

Από τότε μέχρι σήμερα, ο Σαμαράς και τα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης τους έδωσαν τα διαπιστευτήρια τους, με άριστες επιδόσεις στο ακροδεξιόμετρο.

Σήμερα, χωρίς φόβο και πάθος, ακούει κανείς στελέχη της Νέας Δημοκρατίας να μιλούν για «λαθρομετανάστες», για μια Χρυσή Αυγή που «θα μπορούσε να είναι συνομιλητής και εταίρος», και εσχάτως, για την «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς».

Ο μόνιμος καημός του Μάκη Βορίδη, έχει γίνει ευαγγέλιο στα χείλη του Άδωνι, που καθημερινά δίνει στους άλλους τρεις το άλλοθι για την μόνιμη στροφή του διαλόγου ακόμα δεξιότερα.

Ωστόσο, στη Συγγρού δεν γελιόνται. Γνωρίζουν πως ο Άδωνις δεν πρόκειται να πάρει το κόμμα.

Στην καλύτερη περίπτωση θα καταγράψει την δυναμική της ακροδεξιάς στο κόμμα, στην χειρότερη, θα τους κάνει νόημα αμέσως μετά ο Βορίδης και θα φτιάξουν όλοι μαζί μετά το Εθνικό Μέτωπο.

Αντιθέτως, ο ρόλος του είναι να διαφημίσει μία σειρά από ιδεολογήματα όπως πως «για όλα φταίει ο Ανδρέας», «οι κρατικοποιήσεις του ΠΑΣΟΚ μας φάγανε», «η γενιά του Πολυτεχνείου φταίει για όλα», «οι μετανάστες θα πρέπει να φύγουν από την Ελλάδα και φταίνε για όλα», πριν καταλήξει στην «ορθή ανάγνωση της εποχής της Χούντας και της παρακαταθήκης της».

Ο Άδωνις είναι η ατραξιόν, όχι μόνο των εκλογών, αλλά και ολόκληρης της δεξιάς παλινόρθωσης που γίνεται με προμετωπίδα και αφορμή τις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας. Είναι εκείνος που έχει αναλάβει την ιδεολογική καμπάνια της ακροδεξιάς κόντρα στην «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς».

Στο «κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη», ο Δημήτρης Ψαρράς του «Ιού» της ΕφΣυν περιγράφει πως ο πρώην πρόεδρος του ΛΑΟΣ κατάφερε να φτάσει εκεί που δεν δείχνουν τα φώτα. Η μεγαλύτερη επιτυχία του χεριού του, είναι η Νέα Δημοκρατία που παρέδωσε ο Αντώνης Σαμαράς.

Εάν εξαιρέσει κανείς την καριέρα της Μπεκατώρου και τον εξανθρωπισμό του Βορίδη, η περσόνα του Άδωνι είναι ουσιαστικά η μεγαλύτερη επιτυχία του Καρατζαφέρη.

Με χαρακτηριστική ευκολία, ο πρόεδρος μετάγγισε το ΛΑΟΣ στην Νέα Δημοκρατία, και με τον παραγκωνισμό του επιχείρησε να θολώσει με μελάνι τα ακροδεξιά λιμνάζοντα νερά.

Ένας γραφικός εθνικιστής τηλεβιβλιοπώλης με τσιριχτή φωνή παντρεύεται μία από τις πιο αποκρουστικές περσόνες που έχουν περάσει από την τρας τιβί τα τελευταία χρόνια, γίνεται προβεβλημένος βουλευτής, υπουργός, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και τελικά φθάνει να διεκδικεί το αξίωμα του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Είτε ως υπουργός, είτε ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, όλο το περασμένο διάστημα, ο Άδωνις εξέφραζε λίγο πολύ τη γραμμή του κόμματος. Τώρα έχει τη δυνατότητα να την χαράξει, στα πρότυπα των βιβλίων που διαφημίζει. Όλα όσα τον ακούν οι τρεις κι ο κούκος από τις συχνότητες των παρακμιακών εκπομπών του, σήμερα θα τα λέει μέσα από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων.

Ο Άδωνις ξέρει να εφαρμόζει καλά την τακτική του διπλού λόγου. Από τα χρόνια του ΛΑΟΣ είναι μαθημένος πως να μιλάει διαφορετικά στο δικό του ακροατήριο, και πως να μιλάει στο ευρύ κοινό.

Σήμερα, κάνει τον λόγο του έναν και αρθρώνει ως πολιτική πρόταση την στροφή στην ακροδεξιά, αναγκάζοντας τους συνυποψήφιους του να σπεύδουν να υιοθετήσουν έναν διπλό λόγο.

Θα είναι οι «αλήθειες του Άδωνι», και μέχρι τις εκλογές, αρκετές από αυτές θα έχουν γίνει και «αλήθειες της Νέας Δημοκρατίας».

Έχοντας στο μυαλό την πολύ πρόσφατη είσοδο της ακροδεξιάς στη δημόσια σφαίρα, καθώς και τον άκακο τρόπο με τον οποίο στρώθηκε ο δρόμος για τη Χρυσή Αυγή, αυτό που συμβαίνει στη Νέα Δημοκρατία δεν έχει και πολύ πλάκα.

Αυτό θα πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας κάθε φορά που γελάμε με φθηνά αστεία του τύπου «να βγει ο Άδωνις για να πάει κατά διαόλου τη Νέα Δημοκρατία».

Ειδικά σε μία εποχή, που μία μεγάλη μάζα ψηφοφόρων δείχνει πως τραβάει κατά ‘κει.

rebeliskos

Και ο καπιταλισμός θέλει τον Χίτλερ του...

Πώς η γερμανική κεφαλαιοκρατία επέβαλε τους ναζί στην εξουσία. Η στάση του ΚΚΓ στο Μεσοπόλεμο.

γράφει: Αλέξανδρος Στεργιόπουλος 

  

Το Περιοδικό

Το σκάνδαλο Volkswagen έρχεται να προστεθεί στο διαρκές σκάνδαλο του καπιταλισμού. Δεν αποδεικνύει μόνο την απληστία του κεφαλαίου και την με κάθε τρόπο απόκτηση κέρδους. Αποκαλύπτει (άθελα του;) και τη διαπλοκή που υπάρχει από το ξεκίνημα του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος. Δηλαδή, τη θέση που επιφυλάσσει για το πολιτικό προσωπικό και δεν είναι άλλη από αυτή του διαχειριστή. Του θεματοφύλακα των «αξιών» και των κερδών του απάνθρωπου τέρατος που δολοφονεί και εκμεταλλεύεται εργάτες. Η ρύθμιση της αγοράς λειτουργεί μόνο αν οι πολιτικοί «ηγέτες» ακολουθούν πιστά τις εντολές των καπιταλιστών.

H σχέση από δυαδική γίνεται «τριαδική», όταν ξεσπούν κρίσεις του συστήματος. Τότε, έρχεται στο προσκήνιο το τέρας του φασισμού. Πιστό σκυλί που είναι έτοιμο να δαγκώσει, να ξεσκίσει καθετί διαφορετικό. Ειδικά «κόκκινο». Από το 2009 και μέχρι σήμερα η αποκρουστική τρόικα –Κεφάλαιο, πολιτικό προσωπικό, φασίστες- σπέρνει τον όλεθρο. Επιβάλλει συσκότιση διεκδικήσεων, ανατροπών.

Η λυκοσυμμορία στη Γερμανία του Μεσοπολέμου

Δεν είναι η πρώτη φορά φυσικά. Στο παρελθόν η σχέση αυτή οδήγησε ως την τυραννία του Χίτλερ. Την περίοδο του Μεσοπολέμου στη Γερμανία το τρίπτυχο ήταν «Γερμανική Κεφαλαιοκρατία-Σοσιαλδημοκράτες-Ναζί». Τη λυκοσυμμορία προσπάθησε να τσακίσει το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας. Απέτυχε, αλλά τα διδάγματα του πολλά και χρήσιμα. Παρακάτω θα παρουσιάσουμε τη σχέση γερμανικού καπιταλισμού-αστικού πολιτικού προσωπικού, η οποία επέβαλλε τους Ναζί στην εξουσία. Φυσικά, και τη συνεπή στάση του Κ.Κ.Γ (KPD).

Από τη σοβιετική δημοκρατία Βερολίνου, στο KPD και τα Φράικορπς

Η αρχή του νήματος εντοπίζεται το 1917. Οι συμφορές του πολέμου, η πείνα και οι αμέτρητοι νεκροί, προκαλούν τον Απρίλη τις πρώτες μαζικές απεργίες στη Γερμανία. Τον Μάρτιο του 1918 ο γερμανικός ιμπεριαλισμός επιβάλλει στην αδύναμη ακόμη σοβιετική εξουσία τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Εξασφαλίζοντας τη νίκη στο Ανατολικό Μέτωπο, το γερμανικό στρατιωτικό επιτελείο προσανατολίζεται σε γενική επίθεση στο Δυτικό Μέτωπο. Τα γερμανικά στρατεύματα ηττώνται.

Στις 4 Νοέμβρη του 1918 οι ναύτες του γερμανικού Πολεμικού Ναυτικού στο Κίελο αρνούνται να συμμετάσχουν σε μια μάταια επίθεση και εξεγείρονται. Οι εργάτες καταλαμβάνουν τα εργοστάσια, αναλαμβάνουν την παραγωγή, οπλίζονται και συγκροτούν σοβιέτ. Η αστική τάξη της Γερμανίας αποσύρει τη στήριξη της στην αυτοκρατορία, η μοναρχία πέφτει και το SPD σχηματίζει κυβέρνηση. Στις 9 Νοέμβρη ο κομμουνιστής Καρλ Λίμπκνεχτ κηρύσσει τη σοβιετική δημοκρατία της Γερμανίας στο Βερολίνο. To SPD, το μεγαλύτερο εργατικό κόμμα, με την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου έδωσε το έναυσμα για τη μεγάλη προδοσία της εργατικής τάξης στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η καταστροφή κι η εξαθλίωση, μαζί με τις πρώτες προλεταριακές αντιδράσεις έφεραν την πρώτη σημαντική κρίση στο SPD. Αρκετοί σοσιαλδημοκράτες βουλευτές αρνήθηκαν να ψηφίσουν πολεμικές πιστώσεις. Ακολουθώντας μια πολιτική θέση που έπαιρνε ίσες αποστάσεις από τη στρατηγική της προλεταριακής επανάστασης και την ευθεία στήριξη του γερμανικού στρατιωτικού επιτελείου, ιδρύουν το Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, τοUSPD. Στα ηγετικά κλιμάκια του νέου σχηματισμού συμμετέχουν ο Χούγκο Χάσε, Καρλ Κάουτσκι, Ρούντολφ Χίλφερντιγκ. Ανάμεσα τους βρίσκεται και μια ομάδα επαναστατών που εξαρχής διαφώνησε με τη συμμετοχή στον πόλεμο. Είναι οι «Σπαρτακιστές», Καρλ Λίμπκνεχτ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Φραντς Μέριγκ, Κλάρα Τσέτκιν, Βίλχελμ Πικ, κ.α.

Καρλ Λίμπκνεχτ

Κατά την έκρηξη της επανάστασης στη Γερμανία, η εργατική τάξη στερείτο επαναστατικού πολιτικού φορέα που να είναι δοκιμασμένος στις μεγάλες καμπές της ταξικής πάλης. Έτσι, δεν μπορούσε  να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη δημαγωγία και την εξαπάτηση των σοσιαλδημοκρατών ηγετών και να οδηγήσει την εργατική επανάσταση ως το τέλος. Οι ηγέτες του SPD ήταν η χρυσή εφεδρεία της αστικής τάξης της Γερμανίας.

Οι «Σπαρτακιστές» υπό την καθοδήγηση των Λίμπκνεχτ, Λούξεμπουργκ, ίδρυσαν στις 30 Δεκεμβρίου 1918στο επαναστατημένο Βερολίνο το KPD (Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας). Το Γενάρη του 1919 η αστική τάξη θα εξαπέλυε την επίθεση της. Το SPD συνωμοτούσε με τους αρχηγούς τους γενικού επιτελείου του γερμανικού στρατού, προκειμένου να συντρίψουν την επανάσταση στο Βερολίνο και σε όλη τη Γερμανία. ΟΦρίντριχ Έμπερτ έκλεισε μυστική συμφωνία με τον νέο επιτελάρχη Βίλχελμ Γκρένερ. Το SDP θα άφηνε τηΡάιχσβερ (γενικό επιτελείο στρατού) να δρα με απόλυτη αυτονομία. Ο Κουρτ φον Σλάιχερ συνέλαβε το σχέδιο συγκρότησης στρατού από φασιστικά στοιχεία. Τα λεγόμενα Φράικορπς.

Φράικορπς

Η Συνθήκη των Βερσαλλιών, το πραξικόπημα Καπ και η εισβολή των Γάλλων στο Ρουρ

Το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα όμως, δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη στην αστική τάξη. Γι’ αυτήν ακόμη και η υποψία «αριστερής» συμπεριφοράς ήταν καταδικαστέα. Έτσι, οι εκπρόσωποι του γερμανικού χρηματιστικού κεφαλαίου ανατρίχιαζαν και μόνο στη σκέψη ότι ο πρόεδρος του Ράιχ, ο Έμπερτ, συνεδρίαζε ως επικεφαλής των σοβιέτ στο Βερολίνο τον Νοέμβρη του 1918. Κάτι τέτοιο δεν έπρεπε να επαναληφθεί σε γερμανικό έδαφος. Παρ’ όλα αυτά, οι σοσιαλδημοκράτες δεν είχαν ολοκληρώσει την αποστολή τους. Ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να επικυρώσουν και να επιβάλουν τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Αμέσως μετά, τα Φράικορπς, μαζί με τμήματα του γερμανικού στρατού πραγματοποίησαν πραξικόπημα για να ανατρέψουν τη δημοκρατία και να βάλουν τέλος στις στοιχειώδεις ελευθερίες που είχε κατακτήσει η εργατική τάξη με το αίμα της.

Η συνθήκη των Βερσαλλιών προέβλεπε αστρονομικού ύψους πολεμικές επανορθώσεις από την ηττημένη Γερμανία προς τους νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το βάρος επωμιζόταν, σχεδόν αποκλειστικά, το γερμανικό προλεταριάτο, είτε μέσω της μείωσης μισθών και της υπερεκμετάλλευσης της εργασίας είτε μέσω της ληστρικής φορολόγησης. Η Γερμανία έχανε 65.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα από την επικράτεια της και εφτά εκατομμύρια γερμανούς πολίτες!

Στις 13 Μαρτίου 1920 η ταξιαρχία Έρχαρντ, τμήμα των Φράικορπς, διάβαινε την πύλη του Βραδεμβούργου, κατευθυνόμενη προς το χώρο της καγκελαρίας. Ο Βόλφγκανγκ Καπ, επικεφαλής ομάδας ακροδεξιών στελεχών, πραγματοποιούσε, με τη βοήθεια των Φράικορπς, πραξικόπημα ανατρέποντας την κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών.

Έχουμε φτάσει στη διάσπαση του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (USPD) και την ένωση της πλειοψηφίας με το KPD. Τον πρώτο χρόνο μετά τη συνένωση της αριστερής πτέρυγας του USPD με το KPD, σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης στις κεντρικές περιοχές της Γερμανίας βρισκόταν στις γραμμές των κομμουνιστών.

Τον Γενάρη του 1923 η κυβέρνηση του Κούνο (τεχνοκράτες από διάφορα κεντρώα κόμματα) δεν μπορούσε να καταβάλει τις επανορθώσεις με τον ρυθμό που υπαγόρευε η συνθήκη των Βερσαλλιών. Η κυβέρνηση υιοθέτησε πολιτική επιδότησης των γερμανικών βιομηχανιών έναντι των ξένων ιμπεριαλιστών, υποτίμησε το μάρκο και κήρυξε στάση πληρωμών. Τότε, ο γαλλικός στρατός εισέβαλε στη βιομηχανική περιοχή του Ρουρ,θέτοντας τη λειτουργία των βιομηχανιών υπό κατοχικό διοικητικό και οικονομικό έλεγχο, με αντάλλαγμα τη δόση των αποζημιώσεων που χρωστούσε η Γερμανία στη Γαλλία.

Το “κόκκινο”  Αμβούργο και ο “ηγέτης” Χίτλερ

Ξημερώματα 23 Οκτώβρη 1923, οι εργάτες του Αμβούργου, υπό την καθοδήγηση του Ερνστ Τέλμαν,επιτέθηκαν στα αστυνομικά τμήματα, απαλλοτρίωσαν τον οπλισμό και έστησαν οδοφράγματα στην πόλη. Αντιμετώπισαν τις επιθέσεις της αστυνομίας και περίμεναν ενισχύσεις από την κυβέρνηση της Σαξονίας. Ο στρατός, σε Σαξονία-Θουριγγία, αιφνιδίασε τους εργάτες, συλλαμβάνοντας τους ηγέτες τους και ανατρέποντας την κυβέρνηση του ενιαίου μετώπου. Στο Αμβούργο οι εξεγερμένοι εργάτες αντιστάθηκαν σθεναρά στο στρατό. Στο τέλος υποχώρησαν, όμως είχαν φτιάξει τον θρύλο του κόκκινου Αμβούργου. Γεγονός που θα στοίχειωνε τους αστούς και του βασικού τους στηρίγματος, τους σοσιαλδημοκράτες.

Ερνστ Τέλμαν

Τα τάγματα θανάτου (Φράικορπς) αρχίζουν να σχηματίζουν τις πρώτες πολιτικές ομαδοποιήσεις. Ανάμεσα τους θα ξεχώριζε ως ηγετική φυσιογνωμία ο Αδόλφος Χίτλερ. Το 1920 θα έπαιρνε από τον Καπ τα εύσημα του δεινού ρήτορα και αξιόλογου οργανωτή στο «κίνημα» των Φράικορπς. Το 1923 ο Χίτλερ θα οδηγούσε μια ομάδα του πραξικοπήματος Καπ στο «πραξικόπημα της μπιραρίας». Ο Χίτλερ προσπάθησε να οδηγήσει τους επικεφαλής του πραξικοπήματος σε μια «μεγάλη πορεία» προς το Βερολίνο, κατά το πρότυπο του Μουσολίνι το 1922. Η αντίσταση που προέβαλε η ομάδα του σε μιαχούφτα μπάτσους δεν κράτησε ούτε ώρα.

Ο Χίτλερ κατανοούσε ήδη από το 1923 ότι μόνο ένα κίνημα που θα χρησιμοποιούσε  ένα πρόγραμμα κοινωνικής δημαγωγίας με αντικαπιταλιστική φρασεολογία, σε συνδυασμό με τρομοκρατικές μεθόδους από πειθαρχημένα και οργανωμένα τάγματα εφόδου, θα ήταν σε θέση να χτυπήσει αποφασιστικά το επαναστατικό κίνημα, να αποκτήσει ερείσματα στην εργατική τάξη και να επιβάλει τη φασιστική δικτατορία της αστικής τάξης. Στην προσπάθεια του βρήκε εξαρχής χρηματοδότηση στο πρόσωπο του μεγιστάνα Φριτς Τίσεν. Δεν στήριξε εξαρχής το σύνολο της αστικής τάξης τον Χίτλερ, παρά μόνο το κέντρο της.

Οι ΗΠΑ μπαίνουν στο παιχνίδι

Οι ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν να απουσιάσουν από αυτή την ιμπεριαλιστική κούρσα. Μετά την κρίση του Ρουρ «πατάνε πόδι» στο ζήτημα των γερμανικών επανορθώσεων. Υπό την άμεση εποπτεία του χρηματιστικού κολοσσού της JP Morgan, εκπονήθηκε σχέδιο καταβολής πιστώσεων και δανείων στη Γερμανία, καθώς και αναβολής πληρωμής των δόσεων των γερμανικών επανορθώσεων. Ήταν το σχέδιο της αμερικανικήςεπιτροπής Ντόουζ.

Η ενίσχυση και ανάκαμψη της γερμανικής βιομηχανίας ήταν αναγκαία τόσο για να εξασφαλιστεί η μελλοντική καταβολή των επανορθώσεων όσο και ευκαιρία για το αμερικανικό κεφάλαιο να εισβάλει στην Ευρώπη. Το επαναστατικό κύμα είχε αρχίσει να υποχωρεί σε όλη την Ευρώπη. Το SPD, με πρωτεργάτη τον Έμπερτ και με τη στήριξη της Δεύτερης Διεθνούς όσο και της Διεθνούς του Άμστερνταμ, πρωτοστάτησε στην εφαρμογή του σχεδίου Ντόουζ.

Μετά τα χρόνια της επανάστασης, η επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης είχε συγκεντρωθεί στο KPD. Η τεράστια διείσδυση του στον εργατικό ξεσηκωμό του Ρουρ θορύβησε το γερμανικό –και όχι μόνο- μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Καπιταλιστικές διαφωνίες και ο “σοβαρός” Αδόλφος

Το κεφάλαιο της Γερμανίας στήριξε την επιβολή της δικτατορίας του Χίτλερ το 1933. Μολαταύτα, την περίοδο1929-1933 μόνο μια μερίδα του στάθηκε υπέρ της λύσης Χίτλερ. Το 1929 η κυβέρνηση συνεργασίαςκέντρου-σοσιαλδημοκρατών και δεξιάς, υπό τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Χέρμαν Μίλερ, ανέλαβε να ανανεώσει τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, υιοθετώντας το σχέδιο Γιανγκ. Αυτό προέβλεπε την επέκταση της καταβολής επανορθώσεων από τη Γερμανία έως το 1988! Η εφαρμογή του σήμαινε αμέσως αντεργατικά μέτρα: Κατάργηση οκταώρου, μείωση μισθών, υψηλοί έμμεσο φόροι σε είδη λαϊκής κατανάλωσης, κ.α. Η πλειοψηφία των εκπροσώπων του χρηματιστικού κεφαλαίου, με πρωτεργάτες τους εκπροσώπους της ηλεκτροβιομηχανίας και του τεράστιου τραστ της χημικής βιομηχανίας (μετέπειτα μονοπώλια Bayer, Hoechst,BASF), καθώς και τμήμα της βαριάς βιομηχανίας του Κρουπ, στήριξαν το σχέδιο. Προσέβλεπαν σε διευθέτηση του χρέους και των αντιτιθέμενων συμφερόντων με το χρηματιστικό κεφάλαιο της Αγγλίας και της Γαλλίας. Η ομάδα αυτή θεωρούσε ότι το SPD είναι το βασικό κοινωνικό-πολιτικό στήριγμα στην πολιτική αφοπλισμού και υποταγής της εργατικής τάξης.

Ο παλιός ευεργέτης του Χίτλερ, το αφεντικό της βαριάς βιομηχανίας χάλυβα, ο Φριτς Τίσεν και μαζί ο Εμίλ Κίρντορφ, της βιομηχανίας άνθρακα, απέρριψαν το σχέδιο Γιανγκ. Η ομάδα αυτή επιθυμούσε την εφαρμογή μιας εθνικής στρατηγικής στρατιωτικοποίησης της οικονομίας, μονομερούς κατάργησης του χρέους, υποτίμηση του νομίσματος για ενίσχυση των εξαγωγών έναντι των άλλων ιμπεριαλιστών. Θεωρούσε ότι αυτός ο στόχος μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο με την επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας που θα έβαζε την εργατική τάξη στον γύψο. Μάλιστα, χρηματοδότησε την καμπάνια συλλογής υπογραφών για τη διενέργεια δημοψηφίσματος ενάντια στο σχέδιο Γιανγκ το καλοκαίρι του 1929. Σύμμαχος ο βαρόνος των ΜΜΕ Αλφρεντ Χούγκενμπεργκ, ηγέτης του Εθνικού Γερμανικού Λαϊκού Κόμματος (DNVP), Ο Χίτλερ και ο επικεφαλής των «χαλυβδόκρανων» (παραστρατιωτική οργάνωση του DNVP). Σε αυτό το γκρουπ  ο Χίτλερ απέκτησε το κύρος του «σοβαρού» ηγέτη της «εθνικής αντιπολίτευσης» και ένα βήμα που δεν διέθετε πριν.

Φριτς Τίσεν

Το KPD έδειχνε τον δρόμο και προειδοποιούσε…

Το Κομμουνιστικό Κόμμα (KPD) πολύ πριν τις εκλογές του Σεπτέμβρη 1930, όταν οι ναζί αναδείχτηκαν δεύτερο κόμμα, έβλεπε τη δυναμική άνοδο τους. Ο Ερνστ Τέλμαν, ηγέτης του KDP, είχε περιγράψει  αναλυτικά τον κίνδυνο άλματος των ναζί που το 1928 είχαν πάρει μόλις 2.6%. Είχε εντοπίσει τη μερίδα του μονοπωλιακού κεφαλαίου που τους στήριζε, καθώς και τα στρώματα που έλκονταν από την κοινωνική δημαγωγία του Χίτλερ. Συγκεκριμένα, φτωχούς και μεσαίους αγρότες, σημαντικό τμήμα του προλεταριάτου της υπαίθρου.

Οι γερμανοί κομμουνιστές δεν καλλιεργούσαν αυταπάτες. Εδειχαν την επαναστατική προοπτική, αλλά τόνιζαν ότι η Γερμανία  δεν είχε ακόμη επαναστατική κατάσταση. Δεν μετέδιδαν μεταβατικά συνθήματα (εργατικός έλεγχος, εθνικοποιήσεις, κ.α) αποπροσανατολίζοντας και απομακρύνοντας τους εργάτες από το τεράστιο έργο της συγκέντρωσης των αναγκαίων δυνάμεων για την προλεταριακή επανάσταση και την επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Δεν αποπειράθηκαν να εγκλωβίσουν την εργατική τάξη σε ρεφορμιστικές λύσεις διαχείρισης του καπιταλισμού. Διακήρυτταν  ότι οποιαδήποτε λύση και να ακολουθηθεί στο πλαίσιο του καπιταλισμού θα είναι ολέθρια για την εργατική τάξη.

Στρώνεται ο δρόμος για τους ναζί. Οι εργάτες αντιστέκονται

Φτάνουμε στην περίοδο διακυβέρνησης Μπρίνινγκ. Εξαρχής πήρε μέτρα λιτότητας. Η ανεργία εκτινάχτηκε στα ύψη. Στα τέλη του 1931 το 44% του ενεργού πληθυσμού ήταν άνεργο. Περίπου 6 εκατομμύρια Γερμανοί! Η εργατική τάξη είχε δεχτεί ένα από τα σημαντικότερα πλήγματα στην ιστορία της. Οι σοσιαλδημοκράτες στήριξαν και αυτή την επίθεση του μονοπωλιακού κεφαλαίου στην εργατική τάξη.

Στις αρχές του 1932 η διακυβέρνηση Μπρίνινγκ έστρωνε το έδαφος για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου. Η απουσία μαζικών αγώνων, ταξικής οπτικής, «έσπρωχνε» την πλειοψηφία των εργατών στη «λύση» των εκλογών. Σε αυτό πόνταρε και μεγάλη μερίδα του μονοπωλιακού κεφαλαίου που στήριζε τη διακυβέρνηση. Η χρονική διεύρυνση της κυβέρνησης μειοψηφίας, χωρίς τη λειτουργία του κοινοβουλίου, αλλά με έκδοση προεδρικών διαταγμάτων βάσει του άρθρου 48 του Συντάγματος της Βαϊμάρης, περνούσε από την επανεκλογή του μοναρχοφασίστα Χίντενμπουργκ στη θέση του προέδρου του Ράιχ. Η θητεία του έληγε τον Μάρτιο του 1932.

Χίντενμπουργκ

Ο Χίντενμπουργκ επανεκλέγεται και τον Ιούνιο του 1932 ακολουθεί η κυβέρνηση μειοψηφίας του Φραντς φον Πάπεν, εκπροσώπου της δεξιάς, φιλομοναρχικής τάσης του Κέντρου. Η νέα διακυβέρνηση εξακολουθούσε να έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Οι εκπρόσωποι της ηλεκτροβιομηχανίας και της χημικής βιομηχανίας άναψαν πράσινο φως στον φον Πάπεν να διερευνήσει συμμετοχή του Χίτλερ στην κυβέρνηση. Ο Χίτλερ, όμως, όπως και οι υποστηρικτές του βιομήχανοι, ήθελε την καγκελαρία. Στις διαπραγματεύσεις πήρε την άρση της παρανομίας των ταγμάτων εφόδου των ναζί. Οι κομμουνιστές, μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες εργάτες συγκρούονται μαζί τους. Η τρομοκρατία των ναζί δεν έπιανε. Μόνο με την ενίσχυση από τις δυνάμεις καταστολής της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης της Πρωσίας μπορούσαν να υπερισχύσουν. Έτσι και έγινε.

Τα αφεντικά επιβάλλουν τον Χίτλερ

Το KPD, παρά τον άνισο αγώνα, άντεχε. Μάλιστα, στις εκλογές του Νοέμβρη του 1932, πέντε μέρες πριν την απεργία στα ΜΜΜ του Βερολίνου, το ποσοστό των ναζί πέφτει στο 33%. Αντιθέτως το KPD έπαιρνε άλλες 600 χιλιάδες ψήφους από το SPD, φτάνοντας στο 16.9% και τις 6.000.000 ψήφους συνολικά. Το SPD έπεφτε στο20.4%. Τα αποτελέσματα αυτά έφεραν πανικό στα επιτελεία του μονοπωλιακού γερμανικού κεφαλαίου.

Τα αφεντικά της ηλεκτρικής και χημικής βιομηχανίας έβλεπαν ως μοναδική διέξοδο σωτηρίας τον Χίτλερ. Μαζί με τους Τίσεν και Κίρντορφ επέβαλαν στον Χίντενμπουργκ τον διορισμό του Χίτλερ στην καγκελαρία στις 30 Γενάρη του 1933.  Μάλιστα, στην παράδοση της εξουσίας δεν είναι τυχαία η επιστολής στήριξης των Εθνικοσοσιαλιστών που απέστειλαν ο τραπεζίτης Κουρτ φον Σρέντερ, ο πρόεδρος του Δ.Σ των μεταλλείων Ε. Χέκερ. Από κοντά φυσικά και οι Κέπλερ, Ρόστεργκ, ο γενικός διευθυντής των χαλυβουργείων, εκπρόσωποι της βιομηχανίας Hoesch, κ.α.

Το KPD απηύθυνε έκκληση στην ηγεσία του SPD για πραγματοποίηση γενικής απεργίας προκειμένου να εμποδιστεί η είσοδος των ναζί στην κυβέρνηση. Αυτή τη φορά οι σοσιαλδημοκράτες, ενώ είχαν καταγγείλει την κυβέρνηση φον Πάπεν ως κυβέρνηση «Ναζί-Βαρόνων», δεν θα δίσταζαν να ψηφίσουν το πρόγραμμα εξωτερικής πολιτικής του Χίτελρ στις προγραμματικές του δηλώσεις στο Ράιχσταγκ. Ο Τέλμαν πάσχιζε να κρατήσει τη φλόγα της ταξικής πάλης. Οι κομμουνιστές πρέπει πάση θυσία να πυροδοτούν μεγάλα ή μικρά γεγονότα μαζικών συγκρούσεων παρασύροντας τμήματα εργατικών μαζών στον αγώνα. Κύριος στόχος η ανατροπή της κυβέρνησης Χίτλερ. Οι ναζί όμως, θα κάνουν την κίνηση ματ. Ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ στις27 Φεβρουαρίου 1933 και απόδοση της ευθύνησς στους κομμουνιστές, έδωσε τη δυνατότητα στους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες να προβοκάρουν το ενιαίο μέτωπο με τους κομμουνιστές. Στις 3 Μαρτίου 1933συλλαμβάνεται ο Τέλμαν και στην ουσία οι ναζί επιφέρουν το τελειωτικό χτύπημα στο KPD.

Πηγές:

-«Διδάγματα από τον Μεσοπόλεμο. KPD. Η συνεπής αντιφασιστική και επαναστατική οργάνωση της γερμανικής εργατικής τάξης» εφημ. «Κόντρα», Μάης 2015.

 -moneypro.gr

dithen2010

10 μεγάλες εταιρίες που πλούτισαν από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης

Σχόλιο Αγκάρρας: Οι επιχειρηματικοί όμιλοι που επωφελήθηκαν τα μέγιστα από το ναζιστικό καθεστώς και τον πόλεμο αποδεδειγμένα είναι πολλαπλάσιοι από την πάρακατω λίστα. Ο συσσωρευμένος πλούτος πάνω στο αίμα των ναζιστικών θυμάτων έμεινε στα χέρια αυτών των εταιριών και τα περισσότερα εμπλεκόμενα άτομα δεν οδηγήθηκαν σε κανένα δικαστήριο. Μια από τις μεγαλύτερες περιόδους συσσώρευσης κεφαλαίου  του γερμανικού καπιταλισμού έλαβε χώρα εκείνη την περίοδο και το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κομμάτι της σημερινής γερμανικής αστικής τάξης έχει τις βάσεις τις σε εκείνη την εποχή.

——————–

Επειδή το επιχειρηματικό δαιμόνιο δεν γνωρίζει σύνορα και πολέμους, υπάρχουν εταιρίες η ανάπτυξη των οποίων επωφελήθηκε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας. Οι περισσότερες εταιρίες εξελίχθηκαν σε οικονομικούς κολοσσούς της παγκόσμιας οικονομίας και μέχρι και σήμερα τα κέρδη τους υπολογίζονται σε δισεκατομμύρια ευρώ.
Ωστόσο, αρκετές από αυτές έχουν παραδεχτεί ότι επωφελήθηκαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για αυτό τον λόγο έχουν παραχωρήσει, σε ένδειξη μετάνοιας, μεγάλα χρηματικά ποσά ως αποζημίωση στους επιζώντες του ολοκαυτώματος.

10. Bertelsmann

Η εταιρία, που ιδρύθηκε το 1835, υπήρξε στενός συνεργάτης του Χίτλερ, καθώς στήριξε έμπρακτα τη ναζιστική προπαγάνδα κυκλοφορώντας βιβλία με αντισημιτικά σύμβολά και προπαγανδιστικά βιβλία που απευθύνονταν στη νεολαία την περιοχής.
Ο πρόεδρος της εταιρίας Heinrich Mohn προχώρησε σε σημαντικές δωρεές στις ειδικές δυνάμεις του Χίτλερ, καθώς ο ίδιος ήταν εκλεκτό μέλος των SS, γεγονός που έδειχνε τη στενή του σχέση με τις ιδεολογίες τους. Μάλιστα, μετά από έρευνα που έγινε για την εξακρίβωση της σχέσης της εταιρίας με το ναζισμό, προέκυψε ότι στα εργοστάσια της στη Λιθουανία και τη Λετονία χρησιμοποιούνταν εργάζονταν σε καθεστώς δουλείας εργάτες εβραϊκής καταγωγής.

9. Kodak

Σύμφωνα με έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί στα εθνικά αρχεία των ΗΠΑ προκύπτει ότι η Kodak είχε συναλλαγές με τη Ναζιστική Γερμανία μετά την κήρυξη πολέμου από την Αμερική. Μάλιστα τα στοιχεία αναφέρουν ότι στα εργοστάσια της εταιρίας στη Γερμανία εργάζονταν μεγάλος αριθμός δούλων, περισσότεροι από 350 άνθρωποι. Ακόμη, αναφέρεται ότι ο προσωπικός οικονομικός σύμβουλος του Χίτλερ αποκαλούνταν “Kodak Man”, δείχνοντας τις οικονομικές συναλλαγές που είχαν οι δύο πλευρές. Τέλος, η Kodak έδιωξε όλους τους εργαζόμενους της που είχαν εβραϊκή καταγωγή, δείχνοντας την υποστήριξή της στον Γερμανό σύμμαχό της.

8. Hugo Boss

Ο Hugo Boss, που έχτισε την εταιρία του το 1924, κατηγορήθηκε ότι σχεδίασε μια από τις στολές που φορούσαν οι δυνάμεις των SS, αργότερα ανακαλύφθηκε ότι ο ίδιος δεν δημιούργησε τα σχέδια, ωστόσο ήταν αυτός που τις κατασκεύασε. Σύμφωνα με τις πληροφορίες στη 1 Απριλίου του 1931 ο ίδιος έγινε μέλος του Ναζιστικού κόμματος για δύο λόγους, ο ένας επειδή γνώριζε ότι κάτι τέτοιο θα ωφελούσε σημαντικά την επιχείρησή του και ο άλλος γιατί πίστευε πως ο Χίτλερ ήταν ο μόνος που μπορούσε να σώσει τη Γερμανία.
Λίγα χρόνια αργότερα η επιχείρησή του κέρδισε το πρώτο της σημαντικό κεφάλαιο κατασκευάζοντας τις στρατιωτικές στολές των SS και ρούχα για τη ναζιστική νεολαία. Με την ανάπτυξη της επιχείρησης του αυξήθηκε και η ανάγκη για εργατικό δυναμικό, έτσι οι εταιρία χρησιμοποίησε 140 δούλους, ο αριθμός των οποίων αυξήθηκε από άλλους 40 κρατούμενους πολέμου που μεταφέρθηκαν από τη Γαλλία. Μετά τον πόλεμο η εταιρία τιμωρήθηκε με πρόστιμο για τη στήριξή της στους ναζί.

7. IBM

Η IBM φέρεται να παρείχε πληροφορίες στη ναζιστική κυβέρνηση του Χίτλερ για τον εντοπισμό των Εβραίων. Το σύστημα, που χρησιμοποιούσαν ήταν οι κάρτες που χτυπούσαν οι εργαζόμενοι εκείνη την εποχή, με αποτέλεσμα να ταυτοποιούνται και να απομονώνονται οι Εβραίοι. Η εταιρία παρείχε πρόσβαση στα αρχεία της στον Χίτλερ, που στόχος του, μετά την επικράτησή του στη Γερμανία, ήταν η εκκαθάριση των Εβραίων. Ακόμη, η εταιρία ανέπτυξε και παρείχε πολύτιμες τεχνολογίες στους ναζί, μάλιστα αυτόματα συστήματα της IBM χρησιμοποιούνταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

6. Bayer

Η IG Farben, που αποτελείται από μικρότερες φαρμακευτικές εταιρίες, όπως η Agfa και η Bayer, είναι η μεγαλύτερη εταιρία παρασκευής όχι μόνο φαρμάκων αλλά και χημικών. Από το 1933 μέχρι το 1944 η IG Farben αποτέλεσε τον μεγαλύτερο ευεργέτη της ναζιστικής κυβέρνησης, δωρίζοντας 81 εκατομμύρια σε αυτή. Η εταιρία μάλιστα εξόπλιζε τους ναζί με πετρέλαιο.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες η εταιρία είχε χτίσει παράρτημα πλησίον του Άουσβιτς για να μπορεί να χρησιμοποιεί δωρεάν εργατικά χέρια, μάλιστα υπολογίζεται ότι περισσότερο από 370.000 εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή του κατά τη διάρκεια της εργασίας τους στο εργοστάσιο.

5. Siemens

Η Siemens είναι μια από τις γνωστότερες εταιρίες που χρησιμοποίησε τους φυλακισμένους πολέμου στα εργοστάσιά της. Μάλιστα η εταιρία φέρεται να έχει χρησιμοποιήσει, το 2001, την ονομασία Zyklon σε μια καμπάνια προώθησης των προϊόντων της, γεγονός που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Αυτό γιατί το Zyklon, ήταν το θανατηφόρο εντομοκτόνο που χρησιμοποιήθηκε στους θαλάμους αερίων, όπου εξοντώθηκαν εκατοντάδες Εβραίοι.

4. BMW

Ο Guenther Quandt, ιδρυτής της εταιρίας χρησιμοποιούσε δούλους στα εργοστάσια παραγωγής όπλων. Τον Μάιο του 1933 ο ίδιος έγινε μέλος του ναζιστικού κόμματος, πράγμα που του απέφερε αμέτρητα κέρδη μιας και εξασφάλισε μερικές από επικερδέστερες κρατικές συμφωνίες.
Πάντως η αποδοχή της εταιρίας ότι εμπλεκόταν στις θηριωδίες των ναζί, έγινε μόλις το 2001, όταν η κληρονόμος Gabriele Quandt παραδέχτηκε ότι η περιουσία που χτίστηκε από τον παππού της ήταν αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης περίπου 50.000 αιχμαλώτων πολέμου. Σύμφωνα με τις πληροφορίες ο Quandt εξανάγκαζε τους Ρώσους και Ουκρανούς αιχμαλώτους να εργάζονται, απειλώντας τους με εκτέλεση, αφού αναφέρεται ότι στο εργοστάσιο του στο Ανόβερο υπήρχε ειδικός χώρος εκτελέσεων. [ Η οικογένεια Quandt εκείνη την περίοδο ήταν επίσης η ιδιοκτήτρια της γνωστής εταιρίας μπαταριών Varta η οποία κατά την διάρκεια του πολέμου κατασκέυαζε τις μπαταρίες των οχημάτων του γερμανικού στρατού χρησιμοποιώντας καταναγκαστική εργασία χιλιάδων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης]

3. Audi

Η Audi, μια από τις μεγαλύτερες αυτοκινητοβιομηχανίες του κόσμου, παραδέχεται ότι την περίοδο της ναζιστικής επικράτησης στη Γερμανία χρησιμοποίησε πάνω από 20.000 σκλάβους στα εργοστάσιά της, παρόλο που οι υπεύθυνοι επικοινωνίας προσπαθούν να αποτάξουν από τη φήμη της τη σκοτεινή αυτή περίοδο. Κατά τις ιστορικές πηγές οι τραυματισμένοι δούλοι και όσοι δεν ήταν πια σε κατάσταση να εργαστούν, οι οποίοι στη πλειοψηφία τους ήταν Γάλλοι κρατούμενοι, αποστέλλονταν στο Φολσενμπούργκ, όπου και εξοντώνονταν, την ίδια στιγμή άλλοι κρατούμενοι έπαιρναν τις θέσεις τους.
Υπολογίζεται πως, πριν από τη λήξη του πολέμου η εταιρία έστειλε περίπου 688 ανθρώπους στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ενώ, αναφέρεται ότι μετά το τέλος του πολέμου η Audi αναγκάστηκε να πληρώσει πρόστιμα εκατομμυρίων δολαρίων.

2. Daimler-Benz

Η εταιρία που δημιουργεί τα πιο πολυτελή αυτοκίνητα στον κόσμο, φαίνεται να έχει εμπλακεί και αυτή στις θηριωδίες των ναζί. Το 1942, η εταιρία κατασκεύασε εξαρτήματα που χρησιμοποιήθηκαν από τις ναυτικές δυνάμεις και το στρατό, μάλιστα η εταιρία φαίνεται αν αποκαθιστούσε τις βλάβες των οχημάτων των SS.
Στα εργοστάσια της εταιρίας εργάζονταν πολλοί κρατούμενοι, αφού πολλές από τα εργοστάσιά της βρίσκονταν κοντά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Υπολογίζεται ότι περίπου 63.610 κρατούμενοι εργάζονταν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες στα εργοστάσια της εταιρίας και φυλάσσονταν από δυνάμεις των SS.

1. Deutsche Bank

Στη κορυφή των εταιριών που επωφελήθηκαν από τους κρατούμενους των στρατοπέδων συγκέντρωσης είναι η Deutsche Bank. Η τράπεζα εξαγόρασε και ιδιοποιήθηκε 4.446 κιλά χρυσού που είχαν συγκεντρωθεί από την κεντρική τράπεζα του Χιτλερικού καθεστώτος Reichsbank. Από την τεράστια ποσότητα του χρυσού υπολογίζεται ότι 744 κιλά συγκεντρώθηκαν από τους κρατούμενους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, από τον στρατιωτικό των SS Bruno Melmer.
Ακόμη, αναφέρεται ότι η τράπεζα παραχώρησε στον Αδόλφο Χίτλερ δάνειο, που φέρεται να χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του Άουσβιτς. Το 1998 η τράπεζα αποδέχτηκε την ηθική ευθύνη για τις επιχειρηματικές συναλλαγές της ναζιστικής περιόδου.

 

http://agkarra.com

10 λόγοι που πρέπει να ανησυχείς για την TTIP

TTIP (Transatlantic Trade and Investment Partnership): Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ

1/10 – Η ΤΤΙΡ είναι απειλή για τη δημοκρατία. Εάν συμφωνηθεί, η ΤΤΙΡ θα δώσει στις επιχειρήσεις τη δυνατότητα να μηνύουν τις κυβερνήσεις σχετικά με πολιτικές αποφάσεις που θα μπορούσαν να βλάψουν τα μελλοντικά τους κέρδη, υπονομεύοντας τη δημοκρατική λήψη αποφάσεων για το δημόσιο συμφέρον.

2/10 – H ΤΤΙΡ αποτελεί απειλή για τις δημόσιες υπηρεσίες. Η ΤΤΙΡ θα δημιουργήσει νέες αγορές σε δημόσιες υπηρεσίες, όπως η υγεία και η εκπαίδευση, κάτι που οδηγεί σε μεγαλύτερη απελευθέρωση και ιδιωτικοποίηση. Θα καταστεί επίσης πολύ δύσκολο να υπαχθούν οι υπηρεσίες αυτές – καθώς και η ενέργεια και το νερό μας – ξανά υπό δημόσιο έλεγχο.

3/10 – Η ΤΤΙΡ απειλεί την ασφάλεια των τροφίμων. Μέσω της εναρμόνισης των κανονισμών για την ασφάλεια των τροφίμων, τα πρότυπα ασφαλείας τροφίμων της ΕΕ θα πρέπει να μειωθούν στα επίπεδα των ΗΠΑ. Με αυτό το τρόπο θα αρθούν οι περιορισμοί της ΕΕ για τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς ΓΤΟ, τα φυτοφάρμακα και τις ορμόνες βοδινού κρέατος.

4/10 – Η ΤΤΙΡ αποτελεί απειλή για το περιβάλλον. Η ΤΤΙΡ θα μειώσει τους περιβαλλοντικούς κανονισμούς της ΕΕ στα επίπεδα των ΗΠΑ, επιτρέποντας μια αμερικανικού τύπου ανάπτυξη fracking στην Ευρώπη.

5/10 – Η ΤΤΙΡ είναι απειλή για το κλίμα. Ισχυροποιώντας τα δικαιώματα των επενδυτών, η ΤΤΙΡ θα επιτρέψει στις επιχειρήσεις να μηνύουν κυβερνήσεις όταν υιοθετήσουν νέες πολιτικές κατά των ορυκτών καυσίμων.

6/10 – Η ΤΤΙΡ απειλεί τα δικαιώματα των εργαζομένων. Tα δικαιώματα των εργαζομένων θα μπορούσαν να μειωθούν στα πρότυπα των ΗΠΑ και οι επιχειρήσεις θα μπορούσαν να μετεγκατασταθούν σε πολιτείες των ΗΠΑ & των χωρών της ΕΕ με τα χαμηλότερα πρότυπα εργασίας.

7/10 – Η ΤΤΙΡ είναι μια απειλή για την ιδιωτική ζωή. Διέρρευσαν έγγραφα που δείχνουν ότι η ΤΤΙΡ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να επαναφέρει κεντρικά στοιχεία της Εμπορικής Συμφωνίας Κατά της Παραποίησης (ACTA), η οποία απορρίφθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μετά από λαϊκή διαμαρτυρία. Η TTIP θα μπορούσε να αναγκάσει τους παρόχους διαδικτύου για να κατασκοπεύουν τους πελάτες τους.

8/10 – Η ΤΤΙΡ αποτελεί απειλή για τον οικονομικό έλεγχο. Η ΤΤΙΡ θα καταργήσει πολλούς από τους νέους δημοσιονομικούς κανονισμούς (όπως οι τραπεζικές εγγυήσεις) που έχουν εισαχθεί μετά το 2008 για να αποτρέψουν ένα ακόμη μελλοντικό οικονομικό κραχ.

9/10 – Η ΤΤΙΡ βρίσκεται υπό διαπραγμάτευση στο απόρρητο. Ενώ τα εταιρικά συμφέροντα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις, το κοινό δεν συμμετέχει με κανέναν τρόπο στις συζητήσεις. Όλοι οι διαπραγματευτές πρέπει να υπογράψουν συμφωνίες εμπιστευτικότητας. Δεν υπάρχει πρόσβαση στο κείμενο της συμφωνίας – ακόμη και για τους βουλευτές – έτσι τα περισσότερα από αυτά που γνωρίζουμε είναι από έγγραφα που διέρρευσαν.

10/10 – ΤΤΙΡ είναι ένα επικίνδυνο προσχέδιο για τον υπόλοιπο κόσμο. Αν η ΤΤΙΡ συμφωνηθεί, οι χώρες στον παγκόσμιο Νότο θα βρεθούν υπό τεράστια πίεση για την εφαρμογή προτύπων τύπου ΤΤΙΡ ώστε να αποφευχθεί η μείωση της εμπορικής τους δραστηριότητας. Το λόμπι των επιχειρήσεων επιβεβαιώνει το στόχο τους για τη δημιουργία μιας «παγκόσμιας σύγκλισης προς τα πρότυπα των ΕΕ-ΗΠΑ». Με αυτό το τρόπο θα δούμε πολιτικές ελεύθερου εμπορίου να επιβάλλονται στις φτωχότερες χώρες, οι οποίες δεν είχαν καμία συμμετοχή στις διαπραγματεύσεις.

http://www.dialektika.gr

Η Ευρωαμερικανική Μεγάλη Χάρτα που απειλεί τη δημοκρατία, καθαρογράφεται

10 λόγοι για τους οποίους πρέπει να ανησυχούν οι Ευρωπαίοι πολίτες - και ιδιαίτερα του Νότου - από την Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ

Η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων ή αλλιώς TTIP (Transatlantic Trade and Investment Partnership) είναι μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου και ελεύθερων επενδύσεων που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο στάδιο των –μυστικών– διαπραγματεύσεων μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ. Επ΄ αυτού, δηλαδή της μυστικότητας και της αδιαφάνειας, έχει εκδώσει ψήφισμα και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο οποίο διατυπώνει τις ανησυχίες και τις ενστάσεις του.
Η TTIP δεν αποτελεί μια παραδοσιακή εμπορική συμφωνία με κύριο στόχο τη μείωση των δασμών στις εισαγωγές μεταξύ εμπορικών εταίρων, καθότι οι δασμοί ανάμεσα στην ΕΕ και τις ΗΠΑ είναι ήδη στα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα. Αξιωματούχοι και από τις δύο πλευρές πάντως, δηλώνουν ανοιχτά πως ο κύριος στόχος της TTIP είναι να παραμερίσει τις κανονιστικές ρυθμίσεις που αποτελούν «εμπόδιο» στην ελευθερία κίνησης κεφαλαίων και κερδοφορίας  πολυεθνικών επιχειρήσεων στις δύο μεριές του Ατλαντικού.
Στην πραγματικότητα, τα «εμπόδια» αυτά είναι τα κοινωνικά κεκτημένα και οι περιβαλλοντικές ρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα τα εργασιακά δικαιώματα, οι κανόνες ασφάλειας για τα τρόφιμα (που συμπεριλαμβάνουν τους περιορισμούς σχετικά με τα γενετικά μεταλλαγμένα τρόφιμα), οι κανονισμοί για τη χρήση χημικών τοξικών ουσιών, οι νόμοι για την προστασία των προσωπικών δεδομένων στο διαδίκτυο, ακόμη και κάποιες από τις ρυθμίσεις για τις τράπεζες που είχαν στόχο να αποφευχθεί μια επανάληψη της οικονομικής κρίσης του 2008.
Με δυο λόγια: σε αυτήν τη διατλαντική συμφωνία διακυβεύονται πάρα πολλά.

Ο δεκάλογος του φόβου…

1. Η ΤΤΙΡ είναι απειλή για τη δημοκρατία. Εάν συμφωνηθεί, η ΤΤΙΡ θα δώσει στις επιχειρήσεις τη δυνατότητα να μηνύουν τις κυβερνήσεις σχετικά με πολιτικές αποφάσεις που θα μπορούσαν να βλάψουν τα μελλοντικά τους κέρδη, υπονομεύοντας τη δημοκρατική λήψη αποφάσεων για το δημόσιο συμφέρον.
2. H ΤΤΙΡ αποτελεί απειλή για τις δημόσιες υπηρεσίες. Η ΤΤΙΡ θα δημιουργήσει νέες αγορές σε δημόσιες υπηρεσίες, όπως η υγεία και η εκπαίδευση, κάτι που οδηγεί σε μεγαλύτερη απελευθέρωση και ιδιωτικοποίηση. Θα καταστεί επίσης πολύ δύσκολο να υπαχθούν οι υπηρεσίες αυτές - καθώς και η ενέργεια και το νερό μας – ξανά υπό δημόσιο έλεγχο.
 3. Η ΤΤΙΡ απειλεί την ασφάλεια των τροφίμων. Μέσω της εναρμόνισης των κανονισμών για την ασφάλεια των τροφίμων, τα πρότυπα ασφαλείας τροφίμων της ΕΕ θα πρέπει να μειωθούν στα επίπεδα των ΗΠΑ. Με αυτό το τρόπο θα αρθούν οι περιορισμοί της ΕΕ για τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς ΓΤΟ, τα φυτοφάρμακα και τις ορμόνες βοδινού κρέατος
4. Η ΤΤΙΡ αποτελεί απειλή για το περιβάλλον. Η ΤΤΙΡ θα μειώσει τους περιβαλλοντικούς κανονισμούς της ΕΕ στα επίπεδα των ΗΠΑ, επιτρέποντας μια αμερικανικού τύπου ανάπτυξη fracking στην Ευρώπη.
5.  Η ΤΤΙΡ είναι απειλή για το κλίμα. Ισχυροποιώντας τα δικαιώματα των επενδυτών, η ΤΤΙΡ θα επιτρέψει στις επιχειρήσεις να μηνύουν κυβερνήσεις όταν υιοθετήσουν νέες πολιτικές κατά των ορυκτών καυσίμων
6.  Η ΤΤΙΡ απειλεί τα δικαιώματα των εργαζομένων. Tα δικαιώματα των εργαζομένων θα μπορούσαν να μειωθούν στα πρότυπα των ΗΠΑ και οι επιχειρήσεις θα μπορούσαν να μετεγκατασταθούν σε πολιτείες των ΗΠΑ & των χωρών της ΕΕ με τα χαμηλότερα πρότυπα εργασίας.
7. Η ΤΤΙΡ είναι μια απειλή για την ιδιωτική ζωή. Διέρρευσαν έγγραφα που δείχνουν ότι η ΤΤΙΡ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να επαναφέρει κεντρικά στοιχεία της Εμπορικής Συμφωνίας Κατά της Παραποίησης (ACTA), η οποία απορρίφθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μετά από λαϊκή διαμαρτυρία. Η TTIP θα μπορούσε να αναγκάσει τους παρόχους διαδικτύου για να κατασκοπεύουν τους πελάτες τους.
8. Η ΤΤΙΡ αποτελεί απειλή για τον οικονομικό έλεγχο. Η ΤΤΙΡ θα καταργήσει πολλούς από τους νέους δημοσιονομικούς κανονισμούς (όπως οι τραπεζικές εγγυήσεις) που έχουν εισαχθεί μετά το 2008 για να αποτρέψουν ένα ακόμη μελλοντικό οικονομικό κραχ.
9. Η ΤΤΙΡ βρίσκεται υπό διαπραγμάτευση στο απόρρητο. Ενώ τα εταιρικά συμφέροντα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις, το κοινό δεν συμμετέχει με κανέναν τρόπο στις συζητήσεις. Όλοι οι διαπραγματευτές πρέπει να υπογράψουν συμφωνίες εμπιστευτικότητας. Δεν υπάρχει πρόσβαση στο κείμενο της συμφωνίας - ακόμη και για τους βουλευτές - έτσι τα περισσότερα από αυτά που γνωρίζουμε είναι από έγγραφα που διέρρευσαν.
10. Η ΤΤΙΡ είναι ένα επικίνδυνο προσχέδιο για τον υπόλοιπο κόσμο. Αν η ΤΤΙΡ συμφωνηθεί, οι χώρες στον παγκόσμιο Νότο θα βρεθούν υπό τεράστια πίεση για την εφαρμογή προτύπων τύπου ΤΤΙΡ ώστε να αποφευχθεί η μείωση της εμπορικής τους δραστηριότητας. Το λόμπι των επιχειρήσεων επιβεβαιώνει το στόχο τους για τη δημιουργία μιας «παγκόσμιας σύγκλισης προς τα πρότυπα των ΕΕ-ΗΠΑ». Με αυτό το τρόπο θα δούμε πολιτικές ελεύθερου εμπορίου να επιβάλλονται στις φτωχότερες χώρες, οι οποίες δεν είχαν καμία συμμετοχή στις διαπραγματεύσεις.
(Πηγή: Dr. Kostas Nikolaou, Environmental Planning of Cities Hellenic Open University /dialektika.gr)

Το ιστορικό της TTIP

Επιχειρηματικά λόμπι εκατέρωθεν του Ατλαντικού οραματίζονταν από καιρό μια εμπορική και επενδυτική συμφωνία μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ ευνοϊκή προς τα συμφέροντα των επιχειρήσεων. Το 1995 ιδρύθηκε ο Διατλαντικός Οικονομικός Διάλογος (Transatlantic Business Dialogue, TABD), ένα κλειστό λόμπι που απαρτίζεται από τους διευθύνοντες συμβούλους των ισχυρότερων ευρωπαϊκών και αμερικανικών εταιρειών. Σκοπός του ήταν να ασκήσει πιέσεις υπέρ της άρσης των ρυθμίσεων που επηρεάζουν τις υπερεθνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην ΕΕ και τις ΗΠΑ και έκτοτε προωθεί συστηματικά την ιδέα μιας συμφωνίας μεγάλης εμβέλειας για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Η δημιουργία του Διατλαντικού Οικονομικού Συμβουλίου (Transatlantic Business Council, TABC) το 2007 έδωσε στο Διατλαντικό Οικονομικό Διάλογο μια ακόμη ευκαιρία να ασκήσει πίεση για τη δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερων συναλλαγών στη βάση της απορρύθμισης των αγορών τόσο στην ΕΕ όσο και στις ΗΠΑ.
Ανταποκρινόμενοι σε αυτές τις πιέσεις, οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής και των ΗΠΑ ανακοίνωσαν τον Νοέμβριο του 2011 ότι θα συγκροτούσαν μια ομάδα εργασίας σε ανώτατο επίπεδο η οποία «θα προσδιόριζε και θα αξιολογούσε τις δυνατότητες ενίσχυσης των εμπορικών και επενδυτικών σχέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ». Λίγο μετά από αυτή την εξαγγελία, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εγκαινίασε μια σειρά συναντήσεων, κεκλεισμένων των θυρών, με μεμονωμένες εταιρείες και εκπροσώπους επιχειρηματικών λόμπι. Αντικείμενο των συναντήσεων –που ξεπέρασαν τις εκατό–  ήταν η προετοιμασία των θέσεων της ΕΕ ενόψει των διαπραγματεύσεων· και παρέμειναν μυστικές, μέχρις ότου η Επιτροπή αναγκάστηκε να αποκαλύψει την ύπαρξή τους μετά από σχετικό αίτημα βάσει του δικαιώματος ελεύθερης πρόσβασης στην πληροφόρηση.
Ο Διατλαντικός Οικονομικός Διάλογος συντάχθηκε με την Επιχειρηματική Στρογγυλή Τράπεζα των ΗΠΑ και τη Στρογγυλή Τράπεζα των Ευρωπαίων Βιομηχάνων και ζήτησαν από κοινού μια φιλόδοξη εμπορική και επενδυτική συνεργασία μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ.

Στην τελική ευθεία...

Τον Φεβρουάριο του 2013, στο ετήσιο διάγγελμά του προς το Κονγκρέσο (State of the Union address), ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα ανακοίνωσε την έναρξη των διαπραγματεύσεων για μια εφ’ όλης της ύλης Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP). Ο πρώτος γύρος των διαπραγματεύσεων έλαβε χώρα τον Ιούλιο του 2013 με τη δεδηλωμένη ελπίδα και των δύο πλευρών ότι θα μπορούσαν να ολοκληρώσουν τις συνομιλίες εντός δύο ετών, μέχρι τέλους του 2015 (προκειμένου να μη συμπέσουν με την προεκλογική εκστρατεία για τις επόμενες προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, η οποία ήδη έχει ξεκινήσει).
(Πηγή: Τζον Χίλαρυ* (John Hilary) «Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP): Χάρτα απορρύθμισης, επίθεση στην εργασία, κατάλυση της δημοκρατίας», Ιδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ – Γραφείο Βρυξελλών)
(*)Ο Τζον Χίλαρυ είναι Εκτελεστικός Διευθυντής της οργάνωσης War on Want. Τα κείμενά του καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων εμπορίου και επενδύσεων. Το 2013 ανακηρύχθηκε Επίτιμος Καθηγητής της Σχολής Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου του Νόττινχαμ.

 http://www.marketfair.gr

Ζοζέ Σαραμάγκου

Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,
 ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, 
ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, 
ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, 
ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.
Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. 
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… 

Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου