Από success story σε success story ο τελευταίος να σβήσει τα φώτα …

του Κώστα Λαπαβίτσα

Μόλις δημοσιέυθηκαν τα τελευταία στοιχεία της Ελ.Στατ. για τη βιομηχανική παραγωγή και τη μεταποίηση, μηνός Μαρτίου 2014, τα οποία και παραθέτω:

Τα σχόλια περιττεύουν. Όχι μόνο δεν υπάρχει success story, αλλά η βιομηχανική παραγωγή συρρικνώθηκε κατά 3,1% σε ετήσια βάση, χειρότερα από τη μείωση 1,5% την αντίστοιχη περίοδο του 2013.

Θα μου πείτε, μα μπορεί κανείς να κρίνει από τα στοιχεία ενός μηνός μόνο; Φυσικά όχι. Δεν έχετε λοιπόν παρά να δείτε τη γενικότερη πορεία, όπως αυτή απεικονίζεται στο διάγραμμα και η οποία δείχνει πτώση και στασιμότητα. Τίποτε άλλο.

Ο βιομηχανικός ιστός της Ελλάδας είναι βαρύτατα πληγωμένος και δεν πρόκειται να ανακάμψει με ευχολόγια, μείωση των μισθών και κωμικούς πανηγυρισμούς για το πρωτογενές πλεόνασμα. Χρειάζεται αλλαγή πολιτικής εκ βάθρων, απαλλαγή από τη μνημονιακή μέγγενη, τόνωση της συνολικής ζήτησης, δημιουργία δημόσιων πιστωτικών φορέων, δημόσια παρέμβαση στην τεχνολογία και την εκπαίδευση του εργατικού δυναμικού. Με δυό λόγια, ολική αλλαγή στη σχέση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα με στόχο την τόνωση της παραγωγής και τη μείωση της ανεργίας. Υπάρχει πλούσια εμπειρία στα θέματα αυτά, αρκεί κανείς να θέλει να τη χρησιμοποιήσει και να μην αρκείται στις καταστροφικές συνταγές της Τρόικας και των εγχώριων διαχειριστών της οικονομικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια. Πάνω απ΄όλα όμως απαιτείται πολιτική αλλαγή και σύντομα.

Πηγή: costaslapavitsas.blogspot.gr

Πηγή http://socialpolicy.gr

Θρήνος και οδυρμός για την απώλεια του τελευταίου μεγάλου πασόκου.

Θρήνος και οδυρμός για την απώλεια του τελευταίου μεγάλου πασόκου.

Ο Πάχτας έχασε τον δήμο Αριστοτέλη από την 1η Κυριακή στις δημοτικές εκλογές 18/5/2014.

Γιατί άραγε εξαφανίστηκαν οι Πειραιώτες χρυσαυγίτες από τις κάλπες;

Δήμος Αθήνας, Κασιδιάρης: 16,3% (+9,38% από το ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις βουλευτικές εκλογές του 2012)

Περιφέρεια Αττικής, Παναγιώταρος: 11,1%(+4,09% από το ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις βουλευτικές εκλογές του 2012)

Δήμος Πειραιά,…

Κούζηλος: 5,8% (-1,12% από το ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις βουλευτικές εκλογές του 2012)

by…projector-revolt

Η Χρυσή Αυγή ανεβάζει παντού τα εκλογικά της ποσοστά εκτός από τον Πειραιά που όχι μόνο δεν τα κρατάει, αλλά χάνει και 1,12%. Απορίας άξιο γιατί ο Πειραιάς ήταν το ορμητήριό της προ διώξεων και προφυλακίσεων.

Στον Πειραιά ήταν και τα 3 αστυνομικά τμήματα για τα οποία έγινε έρευνα από το Εσωτερικών Υποθέσεων για διασυνδέσεις με την ναζιστική οργάνωση και οι καρατομήσεις αξιωματικών.

Στον Πειραιά ήταν και οι περισσότερες επιθέσεις κατά μεταναστών.

Στον Πειραιά ήταν και η πιο “ένδοξη” και “μάχιμη” τοπική της φασιστικής οργάνωσης. Αυτή της Νίκαιας.

Στον Πειραιά ήταν και ο Μητροπολίτης Σεραφείμ που είχε ταχθεί ανοιχτά υπέρ της.

Στον Πειραιά ήταν και η αστεία θεωρία του “No Politica” στο Καραϊσκάκη. Όταν στα γήπεδα όλου του κόσμου βγάζαν πανό για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και κατά της Χρυσής Αυγής και του φασισμού, η Θύρα 7 απαγόρευε να αναρτηθούν πανό με πολιτικό περιεχόμενο με το πρόσχημα της αποτροπής του διχασμού του κόσμου του Ολυμπιακού λόγω πολιτικών αιτίων. Κι ας ήταν ο Παύλος οπαδός του Ολυμπιακού.

Σαν να λέμε δηλαδή μην καταδικάζετε τον φασισμό και τους φασίστες γιατί θα θυμώσουν οι φασίστες από το διπλανό καρεκλάκι στο γήπεδο και θα διχαστούμε. Κρίμα είναι να μας διχάζουν τέτοιες ιδεολογικές λεπτομέρειες. Όλοι μαζί ενωμένοι, φασίστες και δημοκράτες Ολυμπιακοί, πρέπει να είμαστε αδελφοποιημένοι για να φωνάζουμε “ΓΚΟΛ!”. Δεν πρέπει να μας απασχολούν οι ασήμαντες πολιτικές ιδεολογίες που καθορίζουν τις ζωές μας. Δεν πρέπει να μας ενοχλεί που ο δίπλανος μας ονειρεύεται Άουσβιτς, ΕΣ ΕΣ, και πειράματα ευγονικής. Αρκεί που φοράει κόκκινο κασκόλ. Πρέπει να μας απασχολούν μόνο οι ποδοσφαιρικές ιδεολογίες με τις κόκκινες και τις πράσινες σωβρακοφανέλες.

Φυσικά το περιβόητο δόγμα του “No Politica” κάθε άλλο παρά No Politica ήταν. Πίσω από τις πόρτες των συνδέσμων οι δίαυλοι επικοινωνίας με τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής ήταν σε άψογη συνεργασία με τις ευλογίες του Προέδρου. Συγκοινωνούντα δοχεία με άνωθεν επιχορήγηση.

Από τον Πειραιά ξεκινούσαν και οι φήμες για εφοπλιστή πρόεδρο ομάδας που χρηματοδοτούσε την ναζιστική οργάνωση. Για μεγαλοστελέχη οπαδικών συνδέσμων που στρατολογούσαν μέλη προς την Χρυσή Αυγή μετατρέποντάς τους σε φυτώρια.

Και ενώ όπως θα περίμενε ο καθένας μετά από όλα αυτά η Χρυσή Αυγή θα έπιανε τουλάχιστον το 15% στον Πειραιά, έμεινε στο 5. Γιατί άραγε;

Η πρώτη νίκη…

Ένας από τους πιο σκληρούς μνημονιακούς Δημάρχους της χώρας, ο κ. Πάχτας της “Eldorado Gold”, έχασε την έδρα του στην Χαλκιδική.

Ήταν ο δήμαρχος που..

έδειξε σε όλους εμάς που ζούμε μακριά από τις #skouries, πόσο μεγάλη προσοχή χρειάζεται στην επιλογή των τοπικών αρχόντων και πως ένας δήμαρχος μπορεί θυσιάσει τον Δήμο και τους κατοίκους της περιοχής του υπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα.

Από τον HeadWaiter στο toufekiastoskotadi

Δεν μπορώ να ξέρω αν ο κ. Πάχτας έκανε εισαγωγή ψηφοφόρων όπως συνέβη στην Ζάκυνθο.

Το αποτέλεσμα όμως των εκλογών έδειξε ότι με πείσμα και αγώνα, αυτό που δείχνει ανέφικτο μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

Οι κάτοικοι της Ιερισσού παρά το ανελέητο κυνηγητό από το πολιτικό κατεστημένο, τις χωρίς έλεος διώξεις από την Αστυνομία του κ. Δένδια και την εκκωφαντική σιωπή των ΜΜΕ, πέτυχαν την πρώτη αντισυστημική νίκη στην Ελλάδα.

Τους ευχαριστούμε.

Η Ιερισσός έδειξε τον δρόμο.

Κεντροαριστερή μεταμόσχευση…

Μπορείς να βγάλεις τον Έλληνα μέσα απ’ το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις το ΠΑΣΟΚ μέσα απ’ τον Έλληνα.
Αυτή είναι μια αλήθεια που, είτε μας αρέσει είτε όχι, θα πρέπει να…

τη λάβουμε υπόψη μας, για να βγάλουμε συμπεράσματα.

Από τον μοναδικό Μαζεστίξ στο toixo-toixo

Μετά τους… ανεξάρτητους ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ συνδικαλιστές που έχουν σαρώσει σε σχεδόν όλα τα συνδικάτα, σωματεία κλπ., ήρθαν και οι “ανεξάρτητοι” ΠΑΣΟΚ-ο-ΝΟΥ-ΔΟΥ υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες, οι οποίοισάρωσαν σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, πλην Αττικής και Αθήνας.
Που, ακόμη κι εκεί, πήγαν πολύ καλύτερα από τις επιδόσεις των κομμάτων απ’ τα οποία στηρίζονται.
Και βέβαια κι οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ πήγαν λίγο χειρότερα από το αναμενόμενο εκλογικό ποσοστό του κόμματος, είτε λίγο (σε Αττική και Αθήνα) είτε πολύ χειρότερα (στην υπόλοιπη Ελλάδα).
Είναι εύκολο να βρίσουμε τους συμπολίτες μας για την επιλογή τους, αλλά δεν έχει νόημα.
Καλύτερο είναι να ερμηνεύσουμε την ψήφο τους και να δούμε τί ζητά αυτή η κοινωνία.
Εκτός βέβαια αν (όπως το ΚΚΕ) θεωρήσουμε ως θέσφατο πως εμείς που ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ είμαστε οι έξυπνοι… και πως όλοι οι άλλοι είναι μαλάκες, βολεμένοι ή… εφοπλιστές!
Τότε, πάνω πάσο… Με δεδομένο πως όλοι οι άλλοι δεν είναι μαλάκες, βολεμένοι ή… εφοπλιστές, ας προσπαθήσουμε ψύχραιμα να δούμε τι σημαίνει αυτή η ψήφος.
Νομίζω πως τα χθεσινά αποτελέσματα δικαίωσαν την τακτική του Τσίπρα να ανοίγεται στο χώρο της κεντροαριστεράς, ο οποίος όπως βλέπουν πλέον κι οι… τυφλοί, είναι ο κυρίαρχος πολιτικός χώρος στη χώρα.
Ο κυρίαρχος από πλευράς μηχανισμών αλλά και από πλευράς προσώπων.
Καλώς ή κακώς, σχεδόν όλες οι δημοφιλείς προσωπικότητες του προοδευτικού χώρου έχουν συνδεθεί με το ΠΑΣΟΚ.
Και οι μηχανισμοί του ΠΑΣΟΚ υπερβαίνουν κατά πολύ τους μηχανισμούς του κόμματος, όπως αυτό υφίσταται σήμερα και διεισδύουν στην κοινωνία πολύ βαθειά.
Η αριστερά δεν μπορεί να έχει Μπουτάρη, δεν μπορεί να έχει Αρναουτάκη, δεν μπορεί να έχει Κατσιφάρα (της Πάτρας), δεν μπορεί να έχει Κουράκη, δεν μπορεί να έχει όλους αυτούς που με την παρουσία τους και μόνο -ακόμη και με το κόμμα καταποντισμένο- μπορούν να κινητοποιήσουν υπέρ τους ευρείες πλειοψηφίες.
Αυτά τα πρόσωπα, για να καταφέρνουν να συσπειρώνουν αυτές τις ευρείες πλειοψηφίες, αναπόφευκτα ανήκουν σ’ ένα χώρο πιο ανοιχτό, αυτόν της κεντροαριστεράς.
Αυτό αποδεικνύει πως για να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ την κοινωνία (δηλαδή τις εκλογές και με μεγάλο ποσοστό μάλιστα- αφού δε θα έχει συμμάχους) θα πρέπει να συνεχίσει να προσεταιρίζεται πρώην στελέχη και μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ, που έχουν βαθιά και πολυετή διείσδυση στην κοινωνία.
Αλλιώς δεν μπορεί να έρθει η νίκη.

Κακά τα ψέματα, ο Έλληνας είναι ΠΑΣΟΚ!
Κι ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ…. κι αυτός σε μεγάλο ποσοστό ΠΑΣΟΚ είναι!
Αυτός είναι ο χώρος του, ασχέτως αν επιλέγει τον Τσίπρα ως καταλληλότερο πρωθυπουργό, για να φύγουν οι Σαμαράς και Βενιζέλος.
Και, κυρίως, ο πολίτης ο οποίος βρίσκεται στην… αναμονή (αναποφάσιστος) και είναι αυτός που πρέπει να τον ψηφίσει για να βγει πρώτος, κι αυτός ΠΑΣΟΚ είναι στην ουσία…
Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να δει νίκη, θα πρέπει να πάρει κι άλλα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ κι άλλους πρώην μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ, για να καταφέρει να κερδίσει αυτήν την κρίσιμη μάζα που βρίσκεται στην αναμονή, εκτιμά τον Τσίπρα, αλλά αισθάνεται ακόμη μακριά απ΄τον ΣΥΡΙΖΑ ως οργανισμό.
Μια μάζα, δηλαδή, που αντιτίθεται στην κυβερνητική πολιτική, δε θέλει ούτε να βλέπει τους Σαμαρο-Βενιζέλους αλλά δε βρίσκει ακόμη χώρο συμβατό με αυτήν, για να κατευθυνθεί.
Θα πρέπει λοιπόν, να παραμεριστεί η… φοβία που υπάρχει σε μέρος του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο χώρο αυτό των πολιτών, που αυτοπροσδιορίζεται κεντροαριστερό.
Και βέβαια, όσο ο μισός ΣΥΡΙΖΑ την κοιτάζει με καχυποψία έως και αφορισμό, τόσο αυτοί θα προσπαθούν να ανιχνεύσουν θετικά στοιχεία σε “Ποτάμια”, “Γέφυρες” και άλλα φυσικά τοπία…
Κανείς, άλλωστε, δεν πάει κάπου που δεν τον θέλουν!
Στο δίλημμα “καθαρότητα ή νίκη” δεν υπάρχει σωστή απάντηση.
Ό,τι κι αν απαντήσει κανείς, σίγουρα έχει τα δίκια του.
Εγώ θεωρώ ότι, αν δεν πάρεις τη νίκη, τότε πάει στράφι η καθαρότητα και συνεχίζει να εφαρμόζεται η εγκληματική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης.
Κι όταν επιλέγω νίκη αντί για “καθαρότητα”, δεν εννοώ πως πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να “πάρει μεταγραφή” την πολιτική ή τις ιδέες του ΠΑΣΟΚ.
Αλλά ότι πρέπει να πάρει μαζί του πρόσωπα, οργανώσεις, συνδικάτα και μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ.
Αλλιώς, δυστυχώς, δε γίνεται.
Για του λόγου το αληθές, ρίξτε μια ματιά στον εκλογικό χάρτη να απολαύσετε το μπλε και πράσινο χρώμα να απλώνεται σε όλη τη χώρα…
Ή αν δε σας φτάνει αυτό, κοιτάξτε στις εκλογές του ’12 ποιοι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ πρώτευσαν.
Η Σακοράφα, ο Κουρουμπλής, ο Σταθάκης, ο Μητρόπουλος και άλλοι.
Οι εκ μεταγραφής απ’ το ΠΑΣΟΚ δηλαδή. Και δε νομίζω πως αυτοί έχουν κάνει κακό στον ΣΥΡΙΖΑ.
Και αυτό καταδεικνύει ως λανθασμένη την αφοριστική τακτική μέρους του ΣΥΡΙΖΑ που δεν επιτρέπει αυτά τα ανοίγματα κι επιμένει στο άνοιγμα προς ένα χώρο που έχει εκλογικά… ξεζουμιστεί, όπως είναι ο χώρος εξ αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ.
Λανθασμένη, βέβαια, υπό την προϋπόθεση πως στο δίλημμα, απαντάμε “νίκη”.
Αν στο δίλημμα απαντάμε “καθαρότητα και η νίκη, αν έρθει, όποτε έρθει, καλοδεχούμενη”, τότε έχουν δίκιο οι αφοριστές του ανοίγματος στην κεντροαριστερά.
Αλλα τότε θα πρέπει να βρουμε τρόπο να επιβιώσουμε ώσπου να έρθει η “ειμαρμένη μέρα” για την ριζοσπαστικοποίηση των μαζών…
Κι επειδή η Δευτέρα Παρουσία πέφτει λιγάκι μακριά κι η ζωή είναι μικρή, θα πρέπει κάτι να γίνει ως τότε.

Η κεντροαριστερά, λοιπόν, είναι ο πολυπληθέστερος χώρος στην Ελλάδα και επίσης (σε αντίθεση με τη δεξιά, με την οποία υπάρχει βαθύ ιδεολογικό και αξιακό χάσμα) είναι ο χώρος με τον οποίο γειτονεύει η αριστερά και επομένως είναι πιο συμβατά τα όποια… μοσχεύματα!

Με τα μοσχεύματα, όπως γνωρίζουμε, δεν αλλάζει ο χαρακτήρας.
Ίδιος μένει ο οργανισμός, αλλά αναζωογονείται και του δίνεται η ευκαιρία να γιατρέψει αδυναμίες.
Γι’ αυτό προτείνω… κεντροαριστερή μεταμόσχευση, εντός αριστερού οργανισμού! Ειδάλλως, ο -καθαρός και χωρίς ξενα μοσχέυματα- αριστερός οργανισμός θα βγειηττημένος απ’ το χειρουργείο των εκλογών και της Ιστορίας.
Κι εμείς θα συνεχίσουμε να υποφέρουμε από μια εγκληματική πολιτική.

paganeli

Διαφημιστικό διάλειμμα

Κάποτε πίστευα στα αυταπόδεικτα πράγματα. Όπως όλοι οι καθυστερημένοι ρομαντικοί ή έστω όσοι εθελοτυφλούν σκοπίμως. Η ανακούφιση του αυταπόδεικτου με γλίτωνε από απορίες, έρευνες και αμφιβολίες. Με τον καιρό έμαθα πως τέτοια πράγματα δεν υπάρχουν – και αν υπάρχουν είναι τόσο σπάνια που είναι μάλλον απίθανο να τα εντοπίσω εγκαίρως. Όσα οι θετικοί της σκέψης θα μου αντιπρότειναν με πάθος, δεν θα κατάφερναν παρά να διασκεδάσουν προσωρινά τη δυσπιστία μου.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί όμορφοι άνθρωποι στον κόσμο που είναι άδικο να παραπονιόμαστε για έλλειψη ομορφιάς. Από ένα σημείο και μετά η ομορφιά αποκτά διακλαδώσεις. Και επίπεδα δυσκολίας. Γίνεται περίπλοκη. Και τότε τα σαλιγκάρια επιστρέφουν στο κουκούλι τους και περιμένουν κάτι νέο να φανεί. Ίσως λιγότερο όμορφο, για τα μέτρα τους, αλλά σαφώς πιο εφικτό για μια πραγματικότητα που το έχει ανάγκη.

Το πάθος είναι κάτι που νομοτελειακά επιστρέφει στον πομπό του. Εκκινείται από αυτόν, διαπερνά τον αποδέκτη, αιωρείται για λίγο στο κενό και στο τέλος ξαναγυρνά στην πηγή του. Το πάθος δεν μπορεί να γίνει δώρο. Είναι σαν το βλέμμα. Το εκτοξεύεις, χαϊδεύει την εικόνα, και στο τέλος ξαναγίνεται δικό σου ώσπου να το πας κάπου αλλού. Και έτσι περνά ο καιρός, μέχρι την επόμενη φορά που θα το ελευθερώσεις, σαν το σκυλάκι που παίζει χαρούμενα κουνώντας την ουρά του στο πάρκο ώσπου να επιστρέψει στον αφέντη του που σφύριξε και να πάνε σπίτι.

Κουτό πράγμα οι αφιερώσεις. Πάνω σε βιβλία, δίσκους, χαρτοπετσέτες, οπουδήποτε. Το μόνο που εξυπηρετούν είναι ένας πρόσκαιρος ενθουσιασμός και μια μουχλιασμένη νοσταλγία μετά από καιρό, όταν όλα έχουν τελειώσει. Μία και μοναδική που φύλαξα κάποτε, πίσω από έναν καθρέφτη, ανέχεται το χάδι μου κάθε φορά που τη βλέπω. Οι άλλες μηδέν. Μηδέν εις το πηλίκον.

Είναι τερατώδης η ψυχραιμία που είμαστε προγραμματισμένοι να δείχνουμε σε δύσκολες στιγμές. Τόσο που σχεδόν έχω πάψει να ανησυχώ για όλα.

Ένα διαφημιστικό διάλειμμα ήταν όλα αυτά, μην ξεγελαστείτε.

 http://thethreewishes.wordpress.com

Μην πυροβολείτε τον αγγελιοφόρο

Όχι ρε φίλε, δεν φταίει ο καναπές που ο άλλος δεν ξεκουνιέται να ψηφίσει αριστερά και να διώξει τα μνημόνια που του έχουν γαμήσει τη ζωή. Δεν είναι ντε και καλά απολιτίκ όποιος δεν ενθουσιάζεται με τον ξύλινο λόγο και τη ναφθαλίνη του συνδικαλιστικού ναρκισισμού. Δεν είναι απολιτίκ όποιος δεν συμμετέχει σε συμβολικές απεργίες, ούτε όποιος δεν κατεβαίνει σε καπελωμένες πορείες να φάει τζάμπα δακρυγόνα και να γυρίσει σπίτι του ηττημένος.
Απολιτίκ είσαι εσύ, που μιλάς για λαό τη στιγμή που αυτός ο λαός επικοινωνεί καλύτερα με τον Μπέο και τον Ψινάκη, παρά με σένα. Απολιτίκ είσαι εσύ, που βαφτίζεις “λαϊκή συνέλευση” μια χούφτα συντρόφων σου και καταλήγεις να τσακώνεσαι μαζί τους για ιδεολογικές αποχρώσεις που αφορούν μόνο εσάς και κανέναν άλλον. Απολιτίκ είσαι εσύ, που δεν αμφισβητείς παρωχημένες δοξασίες, φθαρμένα σύμβολα και μοντέλα κοινωνικής οργάνωσης που δεν λειτούργησαν ποτέ. Ούτε έχουν καμία ελπίδα να λειτουργήσουν.
Αν θέλεις πραγματικά να συμμετάσχεις σε ένα πολυσυλλεκτικό κίνημα που θα γιγαντωθεί και θα φέρει τα πάνω-κάτω, πρέπει να αφήσεις στην άκρη την αλαζονική σου πεποίθηση ότι κατέχεις τη μοναδική αλήθεια και οι υπόλοιποι οφείλουν να σε ακολουθήσουν. Πρέπει να αφουγκραστείς τι είναι αυτό που εμπνέει τις μάζες, και να τις παρακινήσεις να πιστέψουν σε ένα σύγχρονο όραμα με συγκεκριμένους στόχους. Πρέπει να επιβληθείς πολιτισμικά, εξουδετερώνοντας και αντικαθιστώντας ένα-ένα τα κοινωνικά πρότυπα και ήθη του μιντιακού εκχυδαϊσμού. Πρέπει να αναζητήσεις καινούργιες δομές, και να σεβαστείς την αποτελεσματικότητα του επαγγελματισμού και της αξιοκρατίας. Και πρέπει να σταματήσεις να ασχολείσαι όλη την ώρα με το πόσο λάθος είναι οι αντίπαλοι σου, αφού αυτό σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται ότι έχεις δίκιο εσύ. Άσε που τους διαφημίζει κιόλας, ενώ εσύ παραμένεις στην αφάνεια.
Το διακύβευμα έχει πλέον να κάνει με την επιβίωση μας απέναντι στη θηριωδία του ναζισμού. Που μόλις φτάσει την κρίσιμη μάζα της -σιωπηλής έστω- ανοχής από την πλειοψηφία, δεν θα διστάσει να κάνει τη χούντα των συνταγματαρχών να φαίνεται σαν παιδική χαρά. Κι αν αυτό σου φαίνεται τραβηγμένο, θυμήσου πόσο σε σόκαρε κάποτε το γεγονός ότι ο Καρατζαφέρης κατάφερε να μπει στη Βουλή κι ο Άδωνις στα τηλεοπτικά στούντιο. Για κοίτα γύρω σου πού είμαστε τώρα…
Ποσώς μας ενδιαφέρει αν μερικοί υποψήφιοι του Σύριζα πέρασαν στον δεύτερο γύρο, ή αν το ΚΚΕ διατήρησε τις δυνάμεις του και η Ανταρσύα πήρε λίγες εκατοντάδες ψήφους παραπάνω. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε εάν και πότε η αριστερά θα εξελιχθεί, θα συσπειρωθεί και θα αποκτήσει ρεύμα, τη στιγμή που η κοινωνία όχι μόνο στρέφεται προς τα δεξιά, αλλά βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο μίσος και την απάθεια.
Ζήσε όσο θέλεις στην άρνηση, αλλά έχε υπόψη σου ότι κρατάς ομήρους όλους εκείνους που θα μπορούσαν να αγωνιστούν πλάι σου, αν δεν ήσουν τόσο ανυπόφορα κολλημένος και ανθρωποδιώχτης.
Με πολλή αγάπη και καθόλου υπομονή,
Έλικας

 ahairlessape

Αυτοί που δεν στέκουν μιλούν για σταθερότητα

by Sotos

Το να ανατρέπει κάποιος τις θέσεις του, όσο να πεις, σταθερότητα δεν το λες.
Αντιθέτως, οι ασυναρτησίες, το να αυτοαναιρείσαι, και το να λες διαφορετικά πράγματα πριν καλά-καλά αρθρώσεις τα προηγούμενα που είπες, θα έλεγα ότι είναι όχι σταθερότητα, αλλά υπόδειγμα αστάθειας. Η δε ασταθής συμπεριφορά μάλλον συνιστά την ασφαλέστερη ένδειξη, που πείθει ως και το γιατρό ότι δεν είσαι καλά και χρήζεις άμεσης φροντίδας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας κλινικής περίπτωσης είναι βέβαια η περίπτωση Βενιζέλου. Μόνο την τελευταία εβδομάδα, ο Βενιζέλος έχει μπουρδουκλώσει τις θέσεις του περίπου δέκα φορές. Τη μία θα πήγαινε στο Σαμαρά αν δεν του καθόταν το αποτέλεσμα, την άλλη δεν θα πήγαινε στον Σαμαρά αλλά στον Παπούλια, μετά θα έφευγε από την κυβέρνηση, τελικά είπε ότι δεν θα φύγει, ύστερα ήταν το άθροισμα Ν.Δ. και Ελιά που θα έκρινε το τι θα κάνει, τώρα όμως λέει ότι δεν θα αθροιστούν αυτά τελικά κ.τ.λ. κ.τ.λ. κ.τ.λ. Σοβαρό περιστατικό οξύτατου πανικού.

Πλάι στην επιστήμη υπάρχει και η λαϊκή σοφία, που λέει ότι «μ΄όποιο δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις» ή «άμα κοιμηθείς με στραβό, θα ξυπνήσεις μονόφθαλμος» κ.τ.τ. Έτσι λοιπόν, μετά από τόσο καιρό πλάι στον Βενιζέλο, μόλις είδε το αποτέλεσμα των εκλογών, άρχισε τα εντελώς τρελά και ο Σαμαράς. Τώρα ζητάει αυτός από τους νεοδημοκράτες να ψηφίσουν τον Σγουρό και να συνεχίσουν την παρέα με τον Βενιζέλο όλοι μαζί.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ο Σαμαράς πήγε στη συγκέντρωση του Κουμουτσάκου. Πώς περιέγραψε εκεί τον Σγουρό ο Σαμαράς; Ακούστε στο βίντεο που ακολουθεί τι ακριβώς είπε για τον Σγουρό στην εν λόγω συγκέντρωση:

https://www.youtube.com/watch?v=8-idLXNoRf8

 Αυτά που λέτε ο Σγουρός, σύμφωνα με τον Σαμαρά… «Στασιμότητα», «κατεστημένα άλατα» που θα έσπαγε ο Κουμουτσάκος, «χαμένο έδαφος δεκαετιών» κ.τ.λ. Δεν ήταν λόγια της στιγμής. Τα ίδια έλεγε για τον Σγουρό λίγο νωρίτερα από εκείνη τη συγκέντρωση και ο Κουμουτσάκος. Ακούστε τον:

 https://www.youtube.com/watch?v=gUw7-JKnZfY


Όσα ακούσατε, αν προσέξατε, είναι, σύμφωνα με τον Κουμουτσάκο, όχι μόνο η πεποίθησή του, αλλά και πεποίθηση του κόσμου! Είναι μάλιστα τόσο έξαλλος ο Κουμουτσάκος με τον Σγουρό που δεν μπορεί από τα νεύρα του να κάνει μια απλή πρόσθεση. Και λέει ότι δώδεκα και πέντε ίσον είκοσι. Στη συνέχεια κατηγορεί την πολιτική προέλευση του Σγουρού, ενώ αφήνει να ίπτανται σοβαρά υπονοούμενα για τη διαχείριση που άσκησε ο Σγουρός στην Περιφέρεια! Και το κυριώτερο: Ο Σγουρός, όπως λέει, «εκπροσωπεί και προσωποποιεί ένα κράτος από το οποίο όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να απαλλαγούμε»!

Σήμερα, μετά το σκαμπίλι των αποτελεσμάτων, ο πανικός του επικείμενου μοιραίου έχει κυριεύσει τον Σαμαρά. Και χωρίς καμιά ντροπή πλέον καλεί αυτός τους νεοδημοκράτες να ψηφίσουν τον Σγουρό! Τον ίδιο Σγουρό που μόλις τώρα ακούσατε πώς τον περιέγραφαν, ο ίδιος ο Σαμαράς και ο

Κουμουτσάκος!

Καταλάβατε;

«Κατάλαβα», να λέτε.

Όχι, δεν είναι τρελοί. Άλλο η τρέλα και άλλο η πολιτική απάτη.

Εκείνο που δεν παίζεται είναι ότι όλο τούτο το τερατούργημα κυβερνάει τη χώρα και, για να συνεχίσει να την κυβερνάει, βαφτίζει τον εαυτό του «σταθερότητα»!



sotosblog

Θρίαμβος Μπέου στον Βόλο με την άτυπη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας

Πρώτος στον α' γύρο με 38% και διαφορά 14 ολόκληρων μονάδων από τον δεύτερο αναδείχθηκε οΑχιλλέας Μπέος στον δήμο του Βόλου, δικαιώνοντας δυστυχώς τις σχετικές δημοσκοπήσεις.

Όπως είχε αποκαλύψει ο Τάσος Τέλλογλου, ο κ. Μπέος στηρίχθηκε ουσιαστικά και από τη Νέα Δημοκρατία, κάτι που φάνηκε κι από τις ιδιαίτερες χαμηλές πτήσεις του επίσημου υποψηφίου του κόμματος Μιχαλη Μιτζικου ο οποίος έφτασε μόνο μέχρι το 13,3%.

Θεωρώ υποχρέωση των δημοκρατικών πολιτών του Βόλου να αποτρέψουν την εκλογή Μπέου στον Βόλο αλλά ακόμα κι αν αυτό συμβεί, θα μου είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθώ ότι βρέθηκαν τόσες χιλιάδες άνθρωποι να ψηφίσουν τον συγκεκριμένο άνθρωπο στον α' γύρο. Κατάντια.

parapolitiki

Μερικές χιλιάδες ψήφοι η διαφορά των υποψηφίων Ν.Δ-Χρυσής Αυγής σε Αττική και Αθήνα

Η άνοδος της Χρυσής Αυγής, ιδιαίτερα στην Αττική, είναι η μια από τις μεγάλες ειδήσεις του χθεσινού πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, πόσο μάλλον αν τα ποσοστά της συγκριθούν με αυτά των υποψηφίων της Νέας Δημοκρατίας.

Στο δήμο της Αθήνας, στο 99,55% της ενσωμάτωσης, η διαφορά Σπηλιωτόπουλου-Κασιδιάρη είναι ακριβώς 1.787 ψήφοι ενώ στην Περιφέρεια Αττικής η διαφορά Κουμουτσάκου-Παναγιώταρου είναι της τάξεως του 3%, κάτι που εκφράζεται με 46.638 ψήφους.

Ας μην ασχολούμαστε όμως με αυτές τις ευτελείς λεπτομέρειες. Ας μην προβληματιστούμε για το ότι οι ψηφοφόροι προτίμησαν τον αυθεντικό φασίστα Κασιδιάρη κι όχι τον ιμιτασιόν Σπηλιωτόπουλο. Ας ασχοληθούμε μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ...

parapolitiki

Όλοι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ

Από την ώρα που έκλεισαν οι κάλπες του α' γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, έχω περιηγηθεί με την ιδιότητα του τηλεθεατή σε όλα τα πάνελ των τηλεοπτικών σταθμών και έχω καταλήξει σε κάποιες διαπιστώσεις.

Συγκεκριμένα:

1. Τα στελέχη του ΚΚΕ μιλούν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ με μεγαλύτερο πάθος από όσο το κάνουν μέχρι και οι βουλευτές της ακροδεξιάς πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας.

2. Συγκεκριμένοι εκπρόσωποι της Δημοκρατικής Αριστεράς ξεπερνούν μέχρι και τα στελέχη του ΚΚΕ σε εμπάθεια για τον ΣΥΡΙΖΑ και ειλικρινά πιστεύω ότι είναι κρίμα που δεν τους καμαρώσαμε κι αυτούς υπουργούς του Σαμαρά και του Μπαλτάκου.

3. Μέχρι ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει 50% ανά την Ελλάδα, δεν επιτρέπεται να λέμε ότι εμφανίζει κάποια δυναμική. Αν το άθροισμα όλων των υπολοίπων κομμάτων είναι μεγαλύτερο από το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, τότε έχει αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ.

4. Αν χάσει η Δούρου στον β' γύρο από τον Σγουρό, θα είναι μεγαλύτερη αποτυχία για τον ΣΥΡΙΖΑ από το ότι ο Κουμουτσάκος της Ν.Δ κόντεψε να μείνει πίσω κι από τον Παναγιώταρο. Αντίστοιχα, το ίδιο ισχύει και για τον Σακελλαρίδη στον δήμο της Αθήνας ο οποίος θα έχει αποτύχει παρόλο που διέψευσε τις δημοσκοπήσεις και πέρασε τον Σπηλιωτόπουλο.

5. Αν υπάρχει αντάρτης της Νέας Δημοκρατίας σε κάποια περιφέρεια ή δήμο και ο επίσημος υποψήφιος του κόμματος δεν έχει πάει καλά, η επίδοση του προσμετράται στο ποσοστό της Νέας Δημοκρατία. Αν συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν προσμετράται.

6. Όποιος διαπιστώνει όλα τα παραπάνω, φυσικά παίζει το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν έχει ήδη γραφτεί μέλος στο κόμμα.

7. Γενικά, η φάση είναι «Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς» και μην σας νοιάζει τι λένε τα κομπιούτερ και οι αριθμοί.

parapolitiki

Οι εκλογές ως καθρέφτης της κοινωνίας…

…και ως αφορμή για το δέον γενέσθαι

του Αναγνώστη Λασκαράτου
Κάναμε σκληρή κριτική στη Ρένα Δούρου για τα ανόητα ανοίγματά της στο μεσαιωνικό σκοταδισμό, τη θεωρούμε δίκαιη την κριτική μας και δεν παίρνουμε πίσω ούτε μια λέξη. Τώρα όμως η εκπρόσωπος της Αριστεράς, έστω και πασπαλισμένη με όλα τα μικροαστικά φτιασίδια του πολιτικού της νεοπλουτισμού, βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πρόσωπο που  ξεκίνησε την καριέρα του ως κλητήρας τράπεζας και ανελίχθηκε σε αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Άρσης Βαρών, σε γενικό γραμματέα Αθλητισμού, σε μέλος της επιτροπής διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων, της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και της οργανωτικής της επιτροπής που μας οδήγησαν στον εθνικό, ηθικό, πολιτιστικό, πολιτικό και οικονομικό θρίαμβο του 2004. Αναγνωρίζω πως ο κ.Σγουρός, εκτός από νικητής στη μάχη της κοινωνικής ανέλιξης, είναι και ανθρωπιστής («Η Αττική παράγει μόνο μετανάστες, αλλά αυτοί δεν ανεβαίνουν στα ράφια») και πως συνεισέφερε ως μάρτυρας υπεράσπισης στην εθνική υπόθεση της αθώωσης από την αδέκαστη ελληνική Δικαιοσύνη των παραγόντων της ομάδας Άρσης Βαρών, που έπεσε κι αυτή, όπως και πολλοί ακόμη Έλληνες αθλητές και αθλητικοί παράγοντες, θύμα σατανικής ανθελληνικής (κινεζικής εν προκειμένω) μηχανορραφίας. Επειδή όμως μια χώρα που επιλέγει ελεύθερα αυτούς που την κατέστρεψαν είναι καταδικασμένη για να ζει την άθλια ζωή της, να κάνει συνεχώς συμφωνίες με το Διάβολο, πιστεύω πως στις εκλογές της Κυριακής κανείς τίμιος πατριώτης δεν έχει το δικαίωμα να μην κάνει αυτό που πρέπει, να φυγομαχήσει ή να παραστήσει τον αφ’υψηλού θεατή, που δεν λερώνει τα χέρια του ακόμη και την ώρα της μάχης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το ΠΑΣΟΚ παλιότερα όταν ανέβηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν πρόλαβε να δικτυωθεί με τις τοπικές κοινωνίες, ενώ το ΚΚΕ εκμεταλλευόμενο τους δεσμούς του με το λαό ανένηψε από την ήττα των βουλευτικών εκλογών. Έτσι οι υπαρκτές και υπολογίσιμες αριθμητικά επιλογές που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, κουτσές και στραβές έστω, είναι μόνο δυο: ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, από τη στιγμή που οι Οικολόγοι-ΔΗΜΑΡ μας άφησαν χρόνους, (άλλοι θα φύγουν προς την κυοφορούμενη «Κεντροαριστερά» και άλλοι προς το ΣΥΡΙΖΑ), η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ο κ.Αλαβάνος  κινούνται στην κεντρική πολιτική σκηνή (γιατί κοινωνικά υπάρχουν και δρουν)  στη σφαίρα του γραφικού και τα ποτάμια έδειξαν πως ξέρουν την τέχνη να συμπεριφέρονται όταν χρειαστεί σαν υπόνομοι. Αυτές οι δυο επιλογές, αν και δεν θεωρώ πως θα δώσουν στο εγγύς μέλλον καμία ελπιδοφόρα κυβερνητική διέξοδο, θα λειτουργήσουν ως ανάχωμα στην επελαύνουσα βαρβαρότητα, τόσο στον τομέα των δημοκρατικών θεσμών όσο και στο τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό χάσμα που ανοίχτηκε.

Μια ματιά στον εκλογικό αυτοδιοικητικό χάρτη του πρώτου γύρου, αναδεικνύει με σαφήνεια την εικόνα των τοπικών κοινωνιών, που σέρνονται αδιόρθωτες οικειοθελώς όχι μόνο πίσω από ιδιοτελή συμφέροντα, μηχανισμούς, καταστάσεις και πρόσωπα, αλλά ακόμη και από εγκληματικές συμμορίες που εχθρεύονται την ανθρωπότητα. Οι ευρωεκλογές όμως φαίνεται πως θα δώσουν μια σαφή πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ (το πώς αυτή θα επηρεαστεί από τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου είναι δύσκολο να το πεις), αναδεικνύοντας τη διχασμένη προσωπικότητα ενός μέρους των Νεοελλήνων που νομίζουν πως μπορούν να τα έχουν καλά και με το Θεό και με το Διάβολο και ενός άλλου που προτιμάει απ’ευθείας το δεύτερο.

Το κόμμα του κ.Τσίπρα επέλεξε τον εύκολο δρόμο να χαϊδέψει την κοινωνία αντί για τον πάρα πολύ δύσκολο δρόμο του διαφωτισμού της. Ακόμη και μετά την απογοήτευση του πρώτου γύρου, ο ανώριμος αρχηγός του προτίμησε να μιλήσει με ποδοσφαιρική ορολογία, παίζοντας στο γήπεδο αξιών των, ακαταμάχητων εκεί, αντιπάλων του, ακολουθώντας το δρόμο που ολέθριοι σύμβουλοι του υπέδειξαν. Είμαστε όμως δυστυχώς και εμείς δέσμιοι της υφιστάμενης πραγματικότητας και οφείλουμε να διαλέξουμε στρατόπεδο. Προσωπικά χωρίς δισταγμό (και δεν είμαι σε θέση να συμβουλέψω κανέναν), παρά τις διαφωνίες μου και τις διαφορές μου, θα ρίξω την ψήφο μου με γνώμονα να χτυπήσω όσο πιο σκληρά μπορώ σε όλα τα μέτωπα το θηρίο, όλης της κλίμακας των εκδοχών του παλιού διεφθαρμένου και ανορθολογικού πελατειακού κράτους, των εκμεταλλευτών και των καλλιεργητών της αμάθειας, του φόβου, της δουλοφροσύνης, της φτώχειας και της ροπής των ανθρώπων στην εύκολη προσωρινή λύση του Κακού. Ξέρω πως η ψήφος μου μπορεί να γίνει εφαλτήριο της επηρμένης μωρίας των διαχειριστών της, που αντί να στρωθούν να δουλέψουν προτείνοντας λύσεις, αποκαλύπτοντας στους πολίτες την αβυσσαλέα διαφθορά των ισχυρών, λέγοντας την αλήθεια και αλλάζοντας συνειδήσεις, θα ζητούν τυχοδιωκτικά εκλογές ενώ ούτε συμμαχίες με προοπτική έχουν χτίσει, ούτε οι ίδιοι ή πολύ περισσότερο αυτοί που θα τους δώσουν μια ευκαιριακή και χαλαρή ψήφο μειοψηφικής πρωτιάς,  είναι έτοιμοι ή έστω γνωρίζουν να κάνουν αυτό που πρέπει. Δεν βλέπω όμως τι άλλο θα μπορούσα να κάνω από τη στιγμή που δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που να συνδυάζουν αθωότητα, γνώση και αποτελεσματικότητα και γιατί όσο κι αν κατανοώ τις επιφυλάξεις του ΚΚΕ απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορώ να δεχθώ τη συμπλεγματική άρνηση κάθε συνεργασίας σε τοπικό ή συνδικαλιστικό επίπεδο, ούτε τον αναχωρητισμό και την αποστείρωση από την πραγματικότητα μέσα στο μαυσωλείο της άκριτης σοβιετικής νοσταλγίας.

ΥΓ
Στο Χαλάνδρι, εκεί που δίπλα στη Ρεματιά υπάρχει και δρα δημιουργικά και ειρηνικά προάγοντας τον πολιτισμό η «Κατάληψη Πραπόπουλου», σε αυτό το Δήμο λειτουργεί και αποδίδει το μοναδικό σε όλη την Ελλάδα ενωτικό σχήμα (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Οικολόγοι, Αλαβάνος, Ελευθεριακοί, Ανένταχτοι), με μακρόχρονη, συνεπή, μαχητική, ανιδιοτελή (κυκλική εναλλαγή δημοτικών συμβούλων), τολμηρή (αντίθεση στους Ολυμπιακούς αγώνες) δράση και με κοινωνική (‘Μαζί να τα φάμε») και πολιτιστική («Στέκι») προσφορά, ένα υποδειγματικό πρόπλασμα μιας αυριανής ρεαλιστικής Ουτοπίας στο χώρο της Αυτοδιοίκησης που μπορεί να λειτουργήσει, αν πάρει το Δήμο, αν πετύχει εκεί κι αν βρει μιμητές, σαν φυτώριο αρχών, μεθόδων και ιδεών. Κατάφερε λοιπόν και μπήκε στο δεύτερο γύρο (18%) και δίνει τη μάχη όλων μας απέναντι στον υποψήφιο της Δεξιάς (27%). Ας το στηρίξουν όσοι και  όσο μπορούν, δεν είναι μια απλή τοπική μάχη.

 http://roides.wordpress.com

Η ΧΟΥΝΤΑ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Τι συνδέει τις Κάννες, το νησί Σιλτ στη Βόρεια Θάλασσα και το Ικαλουί του Καναδά; Είναιτουριστικά θέρετρα. Στα οποία οι ισχυροί του κόσμου, κατά μόνας ή συλλογικά, ως G7, G8 ή G20, παίρνουν αποφάσεις που καθορίζουν τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Συχνά, οι αποφάσεις που παίρνονται στα θέρετρα αντιστοιχούν σε φέρετρα για τους θνητούς.

Οι ιστορίες που αφηγούνται τις τελευταίες μέρες, με ύποπτο συγχρονισμό, οι Financial Times και ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ για την ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση θυμίζουν τα ομηρικά έπη και τις καταδικασμένες προσπάθειες των θνητών να αποτρέψουν το σχέδιο των θεών, που από το δικό τους θέρετρο, τον Όλυμπο, επέβαλλαν τη νομοτελειακή ακολουθία: ύβρις-άτις-νέμεσις-τίσις. Ίσως αυτή είναι και η βασική λειτουργία των αποκαλύψεων. Δεν είναι κρίση ειλικρίνειας των ισχυρών, αλλά μεθοδευμένη προσπάθεια να τρομάξουν τις κοινωνίες, να τις κάνουν να αισθανθούν ανίσχυρες μπροστά στην ακατανίκητη δύναμη της χούντας που κυβερνά τον κόσμο.

Περί αυτής πρόκειται. Οι θεσμοί και οι μηχανισμοί της παγκόσμιας διακυβέρνησης είναι υπαρκτοί, πασίγνωστοι. Δεν είναι αποκυήματα θεωριών συνωμοσίας, Διαθέτουν δε δύο προκεχωρημένα φυλάκια: την Ευρωζώνη και την ευρωατλαντική συνεργασία. Αυτά τα δύο κέντρα ισχύος, πλαισιωμένα από δορυφορικούς θεσμούς όπως το G7 και από λόμπι της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ, αποκάλυψαν τον άθλιο, καταστροφικό τους ρόλο στην εξαετία της χρηματοπιστωτικής κρίσης, που έγινε ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση.

Η έκπληξη που επιδεικνύουν τα εγχώρια πολιτικά και μιντιακά ανδρείκελα για τις αποκαλύψεις είναι κραυγαλέα υποκρισία. Μια απλή αναδίφηση στα ρεπορτάζ του διεθνούς Τύπου από το φθινόπωρο του 2011, για το παρασκήνιο της συνόδου στις Κάννες και για τις διεργασίες επιβολής «τεχνοκρατών» πρωθυπουργών σε Ελλάδα και Ιταλία, αποκαλύπτει ότι οι Financial Times και ο Γκάιτνερ απλώς καρύκευσαν τη γνωστή ιστορία με γραφικές λεπτομέρειες (δάκρυα Μέρκελ, πονόκοιλος Βενιζέλου, «μπινελίκια» Σαρκοζί…).

Ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα της θορυβώδους ανιστόρησης; Το γεγονός ότι το εγχώριο κατεστημένο, με πρωταγωνιστές τους Σαμαρά και Βενιζέλο, έδρασε με ένα γλοιώδες μίγμα εθελοδουλείας και πειρατείας είναι σημαντικό. Αλλά σε μεγάλο βαθμό είναι και προεξοφλημένο από την κοινή γνώμη. Το μεγαλύτερο μέρος της έχει εγκαταλείψει τα κόμματά τους, συρρικνώνοντας δραματικά τη Ν.Δ. και απειλώντας με εξαφάνιση το ΠΑΣΟΚ. Όσοι μένουν «πιστοί» είτε είναι υπερβολικά συμφιλιωμένοι με την πολιτική ανηθικότητα είτε είναι εγκλωβισμένοι στην πλάνη «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση».

Το δεύτερο συμπέρασμα το διατύπωσε μέσα στον ορυμαγδό των αποκαλύψεων για το πραξικόπημα του 2011 ένας από τους πρωταγωνιστές του, ο διορισμένος από το ευρωιερατείο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος.Μιλώντας σε ημερίδα είπε με κυνισμό: «Το γεγονός ότι οι πολιτικές ηγεσίες δίνουν περισσότερη σημασία στην κοινή γνώμη της χώρας τους εμποδίζει τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Όντας ο ίδιος προϊόν της χούντας που κυβερνά την Ε.Ε., συστήνει να συστηματοποιηθεί η παράκαμψη της κοινωνίας εν ονόματι της ενοποίησης. Μια τρίχα χωρίζει αυτή την άποψη από την τυπική κατάργηση των εκλογών.

Ωστόσο, το σημαντικότερο συμπέρασμα που μπορεί να συναχθεί από την ανακυκλούμενη ιστορία είναι πως η αυταρχική, αυτοκρατορική δομή της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. είναι μη αναστρέψιμη. Ο συνδυασμός θεσμικών υπερεξουσιών της Κομισιόν, οικονομικής ισχύος της Γερμανίας και των λοιπών «Βορείων» και «ανεξαρτησίας» της ΕΚΤ δημιουργούν ένα μίγμα μέσα στο οποίο είναι αδύνατον να εκφραστούν αυθεντικά η βούληση των κοινωνιών ή εθνικές διαφοροποιήσεις. Θα απαιτούνταν διάλυση και επανίδρυση Ε.Ε. και Ευρωζώνης για να αποκατασταθούν στοιχειωδώς οι ισορροπίες ανάμεσα στο διακρατικό και το εθνικό συμφέρον, ανάμεσα στην οικονομική διακυβέρνηση και τον δημοκρατικό, πολιτικό έλεγχο. Εξου και οι ακρότητες στις οποίες οδηγήθηκε το θεσμικό τερατούργημα κατά τη διαχείριση της κρίσης, με τους ηγέτες του σε ρόλους νονών, εκβιαστών, μπλοφαδόρων και αδίστακτων πραξικοπηματιών.

Το συμπέρασμα αυτό μπορεί να εξαχθεί και αντίστροφα. Παρ’ ότι δεν υπάρχει υποθετική ιστορία, τώρα που τα δεδομένα έχουν εμπλουτιστεί, δικαιούμαστε να αναρωτηθούμε τι θα έκανε μια αριστερή κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που θα σεβόταν στοιχειωδώς τη λαϊκή βούληση και την εθνική κυριαρχία, αν βρισκόταν στη θέση της κυβέρνησης Παπανδρέου και της ασκείτο ο εκβιασμός του Grexit. Η Ευρωζώνη έχει κατασκευαστεί χωρίς ασφαλή έξοδο κινδύνου, αλλά και χωρίς ασφαλή ζώνη παραμονής. Αν, λοιπόν, ισχύει πράγματι το επιχείρημα ότι η έξοδος μιας χώρας θα εξελιχθεί σε οικονομικό ολοκαύτωμα για όλες, τότε η μοναδική απάντηση στον εκβιασμό του Grexit θα ήταν να τον στρέψεις κατά των εκβιαστών, ώστε να βρεθούν στη θέση των εκβιαζόμενων και να δοκιμαστούν οι δυνατότητες αναστροφής του ευρωπαϊκού Λεβιάθαν. Ίσχυε τον Μάιο του 2010, τον Νοέμβριο του 2011, τον Ιούλιο του 2012. Θα ισχύει και μετά τις 26 του μηνός.

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» το Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Αυτοί οι «αναλυτές» του ΚΚΕ !!!

Αυτοί οι «αναλυτές» του ΚΚΕ είναι για κλάματα: Δραματικά θλιβεροί… Αντί να αναρωτηθούν το πώς γίνεται να …

αγωνίζονται εναγωνίως για να διασωθούν μέσα σε συνθήκες όπου έπρεπε να …καλπάζουν (καπιταλιστικής κρίσης κατάρρευσης και ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗΣ σήψης και παρακμής), επιδίδονται σε ταχυδακτυλουργίες για …ανάκαμψη!!! Ούτε καν προβληματίζονται οι άνθρωποι κι από το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή έχει «εισβάλει» στα πληβειακά στρώματα (τα «προνομιούχα» για ένα ΚΚ) και καταμετράει εκλογικά ποσοστά διπλάσια και τριπλάσια από το ΚΚΕ…

Καταφεύγουν στην εύκολη σταλινική «ρετσινιά»: Είναι φασίστες. 

Ξοφλάνε με αυτόν τον αφορισμό, δίχως να αντιλαμβάνονται ότι ο αφορισμός τους αυτός (η σταλινική «ρετσινιά») είναι ο φασισμός και όχι η φτωχολογιά που ζει μέσα στην κόλαση του 4ου Ράιχ (του σύγχρονου φασισμού), απελπισμένη και τσαλαπατημένη, χωρίς διέξοδο και προοπτική, χωρίς μια αχτίδα φωτός, ΠΡΟΔΟΜΕΝΗ, κατ’ εξακολούθηση από τις ηγεσίες του ΚΚΕ.

Έσκουζε η Κανέλλη (αυτή η «κομμουνίστρια» της Εκάλης), από τους άμβωνες των «νταβάδων», για τους «φασίστες» ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής!!!
Σκούζουν τα δεκανίκια (ΚΚΕ) της φασιστικής, κυβερνητικής «συμμορίας» για το «φασισμό» των απελπισμένων ψηφοφόρων που αναζητούν μια διέξοδο στη δημαγωγία ενός παρακρατικού «μορφώματος» και δεν βλέπουν ότι ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ βρίσκεται στην ΚΕΝΤΡΙΚΗ «εγκληματική οργάνωση» των κυβερνητικών ανδρεικέλων και στο ΣΥΝΟΛΙΚΟ παρακράτος του κεφαλαίου!!!

Και μια συνιστώσα αυτού του παρακράτους του κεφαλαίου, από τις πλέον μακάβριες, είναι οι «παράγκες» των «μαφιών» και των «νονών» που έδρασαν ανενόχλητες στον Πειραιά: Για αυτή τη φασιστική αυθάδεια οι «αναλυτές» του ΚΚΕ δεν βγάλανε άχνα…

Φασίστες είναι όσοι ψήφησαν (της Αθήνας οι κολασμένοι) Χρυσή Αυγή… 
Αυτή είναι η «διαλεκτική» σκέψη των «αναλυτών», αλλά και η αντίληψή τους για το λαό:Όσοι δεν μας ακολουθούν ή είναι εναντίον μας, είναι «εχθροί του λαού» (λαός για το ΚΚΕ είναι μόνο το ΚΚΕ) και συχνά «φασίστες»…
Αλλά εκεί που γίνονται καταγέλαστοι οι «αναλυτές» του ΚΚΕ είναι στην ερμηνεία που δίνουν για τα εκλογικά αποτελέσματα: Βλέπουν «ανάκαμψη» του ΚΚΕ!!!
Βεβαίως το να αναζητά κανείς διαλεκτική σκέψη από τα σταλινικά απομεινάρια είναι σαν να ζητά από ένα τυφλό να ξεχωρίσει τα χρώματα.
Ωστόσο, οι αναλύσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων από τους «αναλυτές» του αγγίζουν τα όρια της ΑΝΤΙΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ, σχηματικής φρενοβλάβειας: Επιδίδονται σε τέτοιες χυδαίες ταχυδακτυλουργίες που αναρωτιέσαι αν έχουν σώας τα φρένας.
Τεμαχίζουν το πολιτικό κύκλωμα, το κομματιάζουν κυριολεκτικά και κατόπιν παίρνουν ένα «τεμάχιο» και το ανάγουν σαν αφετηρία της «ανάλυσής» τους.
Παίρνουν, λοιπόν, σαν αφετηρία τις εθνικές εκλογές του 2012 και αναφωνούν: Σε σχέση με αυτές έχουμε ανάκαμψη!!!
Εδώ διαπράττουν πολλαπλές και σύνθετες ταχυδακτυλουργίες: 
α). Πετάνε έξω, εντελώς έξω, τις ανάλογες εκλογές (δημοτικές) του 2010. Πάνω σ’ αυτές δεν προβαίνουν σε καμία συγκριτική ερμηνεία: Ούτε με τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, ούτε με αυτές των εθνικών εκλογών του 2012 και των σημερινών.

Εξαφανίζουν τη διαλεκτική του πολιτικού κυκλώματος και της πολιτικής συνέχειας: αυτή τους καταδικάζει, διότι δείχνει συνεχή ΠΤΩΣΗ…

β). Ένα δεύτερο ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα είναι ότι εξαφανίζουν τη «διαφορετικότητα» των εθνικών κοινοβουλευτικών εκλογών από τις ευρωεκλογές και κυρίως από τις Δημοτικές.
Στις κοινοβουλευτικές εκλογές ο κόσμος ψηφίζει, θετικά ή αρνητικά, για ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ!!!
Συνεπώς δημιουργείται μια πόλωση ανάμεσα σ’ αυτά τα κόμματα που διεκδικούν την κυβερνητική εξουσία, συνακόλουθα συρρικνώνονται τα ποσοστά των άλλων μικρών κομμάτων και ιδιαίτερα αυτά των «αριστερών» που λειτουργούν σαν κόμματα διαμαρτυρίας και ΟΧΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
Αυτό το εκλογικό αλφάβητο το ξεχνούν, σκόπιμα, οι «αναλυτές» του ΚΚΕ.
Το ξεχνούν διότι θέλουν να συγκρίνουν τα εκλογικά αποτελέσματα των άλλων εκλογικών «ειδών» (ευρωεκλογές-Δημοτικές) με αυτά των κοινοβουλευτικών εκλογών που καταγράφουν τα μικρότερα ποσοστά.

Με βάση αυτήν την ταχυδακτυλουργία οι «αναλυτές» του ΚΚΕ …βλέπουν στις τωρινές δημοτικές εκλογές μια «ανάκαμψη» του ΚΚΕ και μια πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, σε σχέση με τα ποσοστά των εθνικών εκλογών του 2012: τέτοια ΑΠΑΤΗ!!!
Στις Δημοτικές εκλογές, αλλά και στις ευρω-εκλογές, η ψήφος είναι πολύ χαλαρή και επιμερίζεται, σε βάρος των δύο διεκδικητικών κυβερνητικών πόλων, σε μικρότερα κόμματα.

Στις Δημοτικές επίσης εκλογές επεισέρχονται και άλλοι ειδικοί παράγοντες που θολώνουν το πολιτικό τοπίο.
Συμπερασματικά, η «διαφορετικότητα» των ευρωεκλογών και των δημοτικών εκλογών σε σχέση με τις κοινοβουλευτικές εκλογές είναι τούτη: Τα μικρότερα κόμματα έχουν πιο προνομιακό πεδίο για να αναπτύξουν τις εκλογικές τους δυνάμεις στις ευρωεκλογές ή στις δημοτικές.
Που σημαίνει ότι δεν μπορούν τα κόμματα να πάρουν ως ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ και ΑΠΟΛΥΤΗ βάσησύγκρισης τις κοινοβουλευτικές εκλογές στις άλλου είδους αναμετρήσεις (ευρωεκλογές-Δημοτικές).
Ακόμα: Όταν στις Δημοτικές ή στις ευρωεκλογές δεν προσεγγίζεις και δεν ξεπερνάς τις δυνάμεις που είχες κατακτήσει σε ανάλογες, προγενέστερες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά αντίθετα τις μειώνεις, ΤΟΤΕ όχι μόνο δεν μπορεί να μιλάς για «ανάκαμψη», αλλά βρίσκεσαι σε ΡΟΠΗ πτώσης…
ΟΙ «αναλυτές» του ΚΚΕ δεν θέλουν ή δεν μπορούν να διαβάσουν αυτήν τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ της πτώσης και της μετατροπής του ΚΚΕ σε μια σεχταριστική ομαδούλα.
Αντίθετα βλέπουν «ανάκαμψη», εκεί που υπάρχει ΡΟΠΗ πτώσης.
ΟΙ τωρινές Δημοτικές εκλογές αν τις αντικρύσει κανείς στη διαλεκτική τους συνάρτηση και διάσταση θα διακρίνει καθαρά τους δείκτες (ΟΧΙ στα τυπικά και απομονωμένα χαρακτηριστικά τους, αλλά σε διαλεκτική ΣΥΝΘΕΣΗ), που καταγράφουν, πολύ ευδιάκριτα, τις ΡΟΠΕΣ της πολιτικής κίνησης: Που καταγράφουν την ανατροπή των κυβερνητικών ισορροπιών, την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, δηλαδή τον καταποντισμό των κυβερνητικών ανδρεικέλων με «καταλύτη» και «μοχλό» το ΣΥΡΙΖΑ…
Δείκτες που καταγράφουν επίσης και τον τελεσίδικο μαρασμό του ΚΚΕ, έστω και αν παρατείνει, λίγο ακόμα, τη ζωή του…

ΣΕ τέτοιες εφιαλτικές συνθήκες όταν ένα «Κομμουνιστικό Κόμμα» μένει στάσιμο ή απλώς επιβιώνει, είναι τελεσίδικα νεκρό… 

resaltomag

Error 404. Brain Not Found

Κάποιοι αριστεροί κατηγορούν τους αναρχικούς για την εκλογική άνοδο των ναζί, επειδή επιλέγουν την εκλογική απεργία. Λένε ότι αν οι αναρχικοί ψήφιζαν κάποιο αριστερό κόμμα τα ποσοστά των αυγών θα ήταν μικρότερα….
Αυτή η θέση είναι και προκλητικά ανέντιμη και προκλητικά ανόητη:
-Οι αναρχικοί πάντα απείχαν από τις εκλογές. Δεν άλλαξε κάτι τώρα.-Σημασία δεν έχουν τα ποσοστά αλλά οι ψήφοι των ναζιστών. Τον Μάιο 2012 441.000, τον Ιούνιο 2012 426.000 και τώρα, με ποσοστό ενσωμάτωσης 97,10% 443.000. Το πόσοι φασίστες υπάρχουν έχει σημασία και όχι το ποσοστό επί τοις εκατό. Στο κάτω κάτω της γραφής σε καμμία περίπτωση τα ποσοστά της ΧΑ δεν έχουν αντίκρισμα ούτε σε έδρες ούτε σε δήμους ή περιφέρειες.
-Το να θεωρεί κάποιος ότι μια σχετική ήττα στις εκλογές (τι θα ήταν αλήθεια ήττα των ναζί; ποιο ποσοστό…;) σημαίνει και ήττα των φασιστών και του φασισμού είναι δείγμα ενός εντελώς κάλπικου (και κάλπη-κου) αντιφασισμού. Ενός «αντιφασισμού» που δεν χωράει τον αντιφασισμό του δρόμου και της καθημερινότητας, τον αντιφασισμό των αναρχικών.
-Το να ζητάς από κάποιους να σε ψηφίσουν παρόλο που ξέρεις ότι δεν συμφωνούν σε πάρα πολλά μαζί σου και κυρίως ότι διαφωνούν στη συγκεκριμένη πρακτική (συμμετοχή στις εκλογές), είναι ο απόλυτος αμοραλισμός. Ουσιαστικά ζητάς εξουσιοδότηση εν λευκώ δείχνοντας και την πραγματική σου ποιότητα (εγώ ξέρω και επικροτώ το αντιπροσωπευτικό σύστημα) αλλά και πόσο περιφρονείς τις απόψεις αυτού του οποίου την ψήφο ζητάς. Σε τι διαφέρεις από τους άλλους κομματάρχες και πολιτικάντηδες;
-Ακόμα κι αν όλοι οι αναρχικοί ψήφιζαν ένα τέτοιο κόμμα, τα εκατοστιαία ποσοστά των φασιστών δεν θα άλλαζαν ιδιαίτερα. Αυτή η αριθμολαγνεία κάποιων δείχνει τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την πολιτική. Δικαίωμα τους αλλά ας μην μιλάνε για επανάσταση, ανατροπή, εξέγερση και άλλα τέτοια ωραία. Ας περιοριστούν να μετράνε ψηφοδέλτια και να παζαρεύουν με την εξουσία για ψίχουλα.
-Όταν εμείς λέμε ότι η κοινωνία είναι συνυπεύθυνη, οι αριστεροί μας κατηγορούν για ελιτιστές. Τώρα που η κοινωνία αποδεικνύει ότι σε μεγάλο βαθμό έχει εκφασιστεί, φταίμε πάλι εμείς που δεν ψηφίσαμε. Η δε άποψή τους για τον πιο μαχητικό αντιφασισμό που εκφράζει τους περισσότερους αναρχικούς είναι «καταδικάζουμε τη βία και όποιος αντιστέκεται ενεργά στην καθημερινή φασιστική βία είναι κι αυτός φασίστας»….
-Τέλος, από ηθική άποψη, είναι εντελώς άθλιο να ζητάς ευθύνες από τον μόνο χώρο που εμμένει με συνέπεια στις απόψεις του θέλοντας να τον κάνεις συνεργό σε πράξεις που υποτίθεται ότι και εσύ, ο αριστερός, θεωρείς επουσιώδεις (πολλοί αριστεροί αρχίζουν με τη ρήση της Έμμα Γκόλντμαν για τις εκλογές, ότι αν μπορούσαν ν’ αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες), και μετά αρχίζουν το κομματοσκυλιακό τους παραλήρημα..
Γι’ αυτό ας σιωπήσουν όσοι ρίχνουν ευθύνες για την ΧΑ στον α.α χώρο. Έτσι κι αλλιώς δεν φημίζονται για την οξύνοια της πολιτικής τους ανάλυσης. Ας πάρει ο κάθε πολιτικός χώρος το δρόμο του και αντίστοιχα, ας αναλάβει τις ευθύνες του. Η αριστερά με τον εκλογικό της «αντιφασισμό» και οι αναρχικοί όπως νομίζουν.
mpalothia

Εγώ θα πάω να ψηφίσω

Εγώ θα πάω να ψηφίσω.
Όχι,δεν πιστεύω ότι οι εκλογές αλλάζουν κάτι όταν υπάρχει ενεργό λαικό κίνημα,αλλά δεν υπάρχει στην Ελλάδα τώρα.
Θα πάω να ψηφίσω για να πάρουν πόδι αυτοί που κυβερνάνε.
Πρέπει γιατί εγώ ζω έναν εφιάλτη παντού.
Στο σχολειό,που θα πρέπει να πω στα παιδιά μου ότι το 40% απ΄αυτά θα πάει για ανειδίκευτος εργάτης και τα ξέρω τα παιδιά μου ένα-ένα,ξέρω τον Τάσο,την Ελενίτσα,τον Μάριο,την Κατερίνα.
Δεν μπορώ να δω τα παιδιά μου σκλάβους.
Και για μένα θα παω.Γιατί γέρασα και αρρώστησα 4 χρόνια τώρα.Πέθανα σαν άνθρωπος.
Και για τη μάνα μου θα πάω,των 400 ε σύνταξη + 100 ε ΕΚΑΣ που δεν πήρε το μέρισμα του μπάτσου των 1.500 ε αφού ήταν φιλοξενούμενη στα 40 τμ σπιτάκι του σύντροφου της,80 χρονών άνθρωποι,παλεύουν να ζήσουν.
Και για τα πνιγμένα μωρά στο Φαρμακονήσι θα πάω.
Και για τις γυναίκες στη Σάμο τις πνιγμένες που βρέθηκαν στον πάτο του Αιγαίου σφιχταγκαλιασμένες με τα μωρά τους.
Για τους αντιφασίστες που βασανίστηκαν στη ΓΑΔΑ θα πάω.
Για τους 4 της Κοζάνης θα πάω.
Για τον Παύλο Φύσσα και τον Λουκμάν θα πάω.
Για τους αυτόχειρες θα πάω.
Για τους γιατρούς που χωρίς τίποτε χρεώνονται ζωές ανθρώπων θα πάω,γιατί καταλαβαίνω τον αγώνα τους.
Για τις απολυμένες συναδέλφισσες των ΕΠΑΛ θα πάω,για τα σχολειά που κλείνουν με λουκέτο.
Για τους 5μηνίτες χωρίς δικαιώματα θα πάω.
Για τον παππού που του πήραν στη Μυτιλήνη το σπίτι για 1.000 χρέος θα πάω.
Γιατί σιχαίνομαι τα εθνολαμόγια που μας κουνάνε το δάχτυλο θα πάω.
Για τις ξεπουλημένες παραλίες,τα δάση,τα βουνά,τα πουλιά,θα πάω.
Γιατί κλαίω κάθε βράδυ 4 χρόνια τώρα,θα πάω.
Όσοι δεν έχετε πρόβλημα μην πάτε.
Να κάτσετε και να σχολιάζετε γιατί και στο δρόμο δεν σας είδαμε.
(από τη φίλη Σ.Λ.)

πηγή:http://padapiomenoss.tumblr.com/

Προσφιλές παιχνίδι χρημάτων

Η έννοια του τοπίου, δεν εξαντλεί τη σημασία της μόνο στην αισθητικοποίησή του και στους ζωγραφικούς τοπιακούς πίνακες (π.χ της περιόδου του ρομαντισμού ενός Constable), αλλά ταυτόχρονα η έννοια αυτή, εμπεριέχει στα σπλάχνα της και τον προσδιορισμό «πολιτισμικό». Όταν αναφερόμαστε δηλαδή στο τοπίο, αυτομάτως εννοούμε ένα σύνολο πραγμάτων περιπλοκότερο από εκείνο που γίνεται αντιληπτό από τις αισθήσεις μας.  Ο επιθετικός προσδιορισμός «πολιτισμικό» πριν από τη λέξη «τοπίο», σημαίνει ότι [το τοπίο] δεν είναι απλώς μόνο τα βουνά και οι κάμποι, οι θάλασσες με τους αιγιαλούς και τα λιβάδια με τα δέντρα, αλλά ταυτόχρονα είναι μια σειρά από πολιτικά γεγονότα και αποφάσεις των ανθρώπων μιας κοινωνίας και συμπεριλαμβάνει μέσα του ολόκληρες τις σκέψεις των ανθρώπων και τις πρακτικές τους. Συμπεριλαμβάνει την αρχιτεκτονική και τις πόλεις καθώς επίσης και τα πάρκα και τους κήπους. Συμπεριλαμβάνει τις τέχνες εν γένει και την τεχνολογία. Αυτό μπορεί να σημαίνει επίσης έναν ολόκληρο τρόπο κατά των οποίο μια κοινωνία αυτοσυστήνεται.

Με τη σύντομη αυτή  σκέψη αισθάνομαι ότι καμία απολύτως έκπληξη δεν πρέπει να αισθανόμαστε για το ν/σ σχετικά με τους αιγιαλούς που έφερε η κυβέρνηση πριν από μερικές ημέρες προς διαβούλευση.

Το πολιτισμικό παράδειγμα που υποδεικνύει η τωρινή συγκυβέρνηση και θα αποτυπωθεί αργότερα και στο τοπίο, είναι ακριβώς αυτό το οποίο δείχνει έναν δρόμο ιδιωτικοποιήσεων των πάντων. Το πολιτιστικό παράδειγμα που ανέρχεται από την πολιτική βούληση αυτή, θέλει να χρησιμοποιήσει το τοπίο, τον αιγιαλό εν προκειμένω,  έτσι ώστε να ωφεληθεί μια μικρή κάστα ανθρώπων που εκμεταλλεύτηκαν και έκλεψαν το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας και εξαιτίας αυτού του γεγονότος,  οι πολίτες της ζουν στα όρια της ανέχειας και της αξιοπρέπειας, οδεύοντας σταδιακά προς το περιθώριο της κοινωνίας.

Αυτό το ανήκουστο και ξεδιάντροπο παιχνίδι της συγκυβέρνησης έχει στο τέλος της παρτίδας λεφτά αληθινά και όχι ψεύτικα όπως της Monopoli. Ο δρόμος που διανύουν τα «πιόνια», είναι εύκολος ή δύσκολος αλλά υπόσχεται χρήματα πολλά. Αυτό ακριβώς νομίζω ότι είμαστε. Αυτό συνηθίσαμε να είμαστε εδώ και αρκετά χρόνια. Να αισθανόμαστε οικία και φιλόξενα όπου πάνε τα λεφτά, ή από όπου έρχονται τα λεφτά και αυτό να  βαφτίζουμε «πολιτισμό». Θυμάμαι την καΑρβελέρ πριν από κάποιο καιρό που το έλεγε σε μια της συνέντευξη και που φάνηκε προφητική. Αλλά τελικά πόσο προφητικός στα αλήθεια μπορεί να είναι κανείς όταν απλώς παρατηρεί με ηρεμία και οξυδέρκεια μια κατάσταση που επαναλαμβάνεται…;

Το μέλλον του τοπίου που προτείνεται από το σύγχρονο πολιτικό βίο – ένα τοπίο όπου κυριαρχεί το χρήμα και η περίφραξη του τόπου-  είναι απολύτως συνεπές προς την ηθική της άρχουσας τάξης και αυτό δεν προκαλεί, τουλάχιστον στα μάτια μου καμία απολύτως αντίφαση. Η ηθική της σύγχρονης κοινωνίας θα αντανακλάται στην αισθητική του αυριανού τοπίου. Απόλυτα σύμφωνα τα δύο αυτά.  Αντίφαση και έκπληξη θα προκαλούσε ο σεβασμός του τόπου και της παράδοσης του τόπου. Αντίφαση θα προκαλούσε αν ξαφνικά σταματούσε να μας ενδιαφέρει πως θα απομυζήσουμε λεφτά με τον πιο χυδαίο τρόπο από τη γη που μας φιλοξενεί και σκεφτόμασταν με σεβασμό και περισυλλογή την ιερότητα του τόπου. Το αυτονόητο της απρόσκοπτης επαφής του οποιονδήποτε με τη γη-κτήμα όλων των ανθρώπων. Απόλυτη αρμονία και σύμπνοια με την ηθική των πολιτικών κομμάτων ο τόπος που προτείνουνε  θα είναι ένα «άβατο» από τους περισσότερους από εμάς. Θα γίνει αυτονόητο ύστερα με τα χρόνια ότι σε κάποια μέρη δε θα μπορείς να σταθεί κανείς να κοιτάξει το ηλιοβασίλεμα με το σύντροφό του πάνω στην άμμο, γιατί θα έρθει ένας security και θα του απαγορεύσει την πρόσβαση στην… άμμο !

Αυτό λοιπόν εκφράζει η σύγχρονη πολιτική αντίληψη: τη χυδαιότητα της εκμετάλλευσης με οποιονδήποτε τρόπο του ίδιου της του τόπου. Οποιοσδήποτε θα έχει τη χρηματική δυνατότητα να επέμβει πάνω σε αυτό και να ασελγήσει, απλώς θα το κάνει. Οποιοσδήποτε αντίθετα, αισθάνεται την υποχρέωση να αλλάξει κατεύθυνση η ηθική στάση αυτή, απέναντι στο τοπίο (το πολιτισμικό τοπίο) υποχρεούται κατά τη γνώμη μου να το δείχνει κάθε μέρα έμπρακτα, αλλά και με την προτίμηση ανάλογων πολιτικών προσώπων ικανών να διαχειριστούν σοβαρά τα θέματα του τόπου τους με σεβασμό και συνείδηση. Καμία απολύτως έκπληξη το ν/σ, απλώς και μόνο δυσάρεστη επιβεβαίωση της αθλιότητας που έχει περιπέσει το τιμόνι αυτής της χώρας.

Προς το παρόν καταφέραμε με τις αντιδράσεις οι οποίες σημειωτέον ξεκίνησαν από τα socialmedia, να τρενάρουμε τις διαδικασίες διαβούλευσης. Το γίνεται όμως αύριο μεθαύριο; Προτεραιότητα επιτακτική να περισώσουμε την ανθρωπιά μας.

 πηγή:   http://dimitriostheodorou.wordpress.com/2014/05/14/prosfiles-paixnidi-xrimaton/

Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα ήταν παράνομες...

Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα ήταν παράνομες...

Εmma Goldman: Η φωνή μιας γυναίκας που αγκάλιασε την αναρχία...

«Θέλω την ελευθερία, το δικαίωμα της έκφρασης, το δικαίωμα του καθενός σε όμορφα, λαμπερά πράγματα».

Η Emma Goldman αφιέρωσε τη ζωή της στη δημιουργία μιας ριζικά νέας κοινωνικής τάξης.

Πεπεισμένη ότι...
η πολιτική και οικονομική οργάνωση της σύγχρονης κοινωνίας ήταν θεμελιωδώς άδικη, αγκάλιασε τον αναρχισμό για το όραμα που προσέφερε. Την ελευθερία, την αρμονία και την πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη. Για δεκαετίες αγωνίστηκε ακούραστα ενάντια στην ανισότητα, την καταπίεση και την εκμετάλλευση.

Γεννημένη στη Λιθουανία στις 27 Ιουνίου 1869, η Emma Goldman, έφυγε για την Αμερική το 1885 με την ετεροθαλή αδελφή της Helen Zodokoff. Δούλεψε για μερικά χρόνια σε ένα εργοστάσιο υφασμάτων και το 1887 παντρεύτηκε τον συνάδελφό της, Jacob Kersner. Φλογερή ρήτορας και ταλαντούχα συγγραφέας, έγινε ένθερμη υποστηρίκτρια της ελευθερίας της έκφρασης , της σεξουαλικής ελευθερίας και του ελέγχου των γεννήσεων, της ισότητας και της ανεξαρτησίας για τις γυναίκες, της εκπαίδευσης, της συνδικαλιστικής οργάνωσης και των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Φυλακίστηκε το 1893 στο Blackwell’s Island όταν προέτρεψε τους άνεργους εργάτες, λέγοντας: «Να ζητήσετε δουλειά. Αν δεν σας δώσουν δουλειά, ζητείστε ψωμί. Αν δεν σας δώσουν δουλειά ή ψωμί, πάρτε το ψωμί».

Γνωστή ως «εξαιρετικά επικίνδυνη» και μία από τους δύο πιο επικίνδυνους αναρχικούς στην Αμερική, συχνά παρενοχλούνταν ή συλλαμβάνονταν σε διαλέξεις, ενώ κάποιες φορές της απαγόρευαν το δικαίωμα να μιλάει. Επιμένοντας στο δικαίωμα να εκφραστεί ελεύθερα, η Goldman έγινε μια εξέχουσα φυσιογνωμία στην θέσπιση του δικαιώματος της ελευθερίας του λόγου στην Αμερική.

Το 1916, συνελήφθη και φυλακίστηκε ξανά για την διανομή προκηρύξεων υπέρ της αντισύλληψης.

Το 1917, η Emma Goldman με τον Alexander Berkman συνελήφθησαν για τρίτη φορά, για συνωμοσία στην παρακώλυση της στρατολόγησης και καταδικάστηκαν σε 2 χρόνια φυλάκιση και πρόστιμο 10.000 $. Μετά το τέλος της καταδίκης, εκτοπίστηκε στη Ρωσία, όπου συνέχισε να συμμετέχει σε κοινωνικά και πολιτικά κινήματα.

Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της, βοηθώντας τις δυνάμεις κατά του Φράνκο στην Ισπανία μέσω διαλέξεων και άντλησης κεφαλαίων. Υποκύπτει σε εγκεφαλικό επεισόδιο και πεθαίνει στον Καναδά στις 14 Μαΐου του 1940. Θάφτηκε στο Σικάγο, κοντά στους τάφους των αναρχικών του Haymarket.

Η επιγραφή στον τάφο της αναγράφει: «Η ελευθερία δε θα κατέβει στον λαό, ο λαός πρέπει να ανυψωθεί στην Ελευθερία». 

*Η Λεζάντα της πρώτης φωτογραφίας: H Emma Goldman με τον Alexander Berkman ( φωτογραφία τραβηγμένη ανάμεσα στο 1917-1919)

Ανδρονίκη Κολοβού

Savegreekwater: Ο κ. Μιχελάκης απειλεί, η κυβέρνηση καταρ-”ρέει”

H απάντηση της πρωτοβουλίας  Savegreekwater στην κατάπτυστη εγκύκλιο που εξέδωσε ο Υπ. Εσ. Γιάννης Μιχελάκης. Σημειωτέον πως οι Δήμαρχοι των δήμων Κ. Μακεδονίας έχουν ήδη πάρει θέση ενώ έδωσαν και έκτακτη συνέντευξη τύπου για το γεγονός.
Διαβάστε το κείμενο της πρωτοβουλίας:
Ο κ. Μιχελάκης απειλεί, η κυβέρνηση καταρ-”ρέει”

Η εγκύκλιος «απαγόρευσης» του τοπικού δημοψηφίσματος που οργανώνουν οι 11 Δήμοι της Θεσσαλονίκης για το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ από τον κ. Μιχελάκη μία μέρα πριν την διαδικασία είναι έκθετη πολιτικά και νομικά.

Πολιτικά, διότι μία μόλις μέρα πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές που αναδεικνύουν τους εκπροσώπους των τοπικών κοινωνιών, η κυβέρνηση επεμβαίνει σε μια δημοκρατική διαδικασία που έχουν αποφασίσει εδώ και μήνες οι δημοκρατικά εκλεγμένοι Δήμαρχοι, με την υποστήριξη της κοινωνίας των πολιτών και πάμπολλων φορέων σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Νομικά γιατί η διαδικασία αυτή όχι μόνο δεν παρεμποδίζει την διεξαγωγή των εκλογών αλλά θα ήταν και απόλυτα νόμιμη και σύμφωνη προς το Ευρωπαϊκό Δίκαιο αν η η κυβέρνηση δεν είχε επιδείξει σκανδαλώδη, ύποπτη και αντιδημοκρατική «ολιγωρία» στην σύνταξη και υπογραφή του Προεδρικού Διατάγματος με το οποίο θα ίσχυε επί τέλους η ευρωπαϊκή νομοθεσία περί τοπικών δημοψηφισμάτων που προβλέπει ο “Καλλικράτης”.
Ακόμη δε πιο απαράδεκτος είναι ο εκφοβισμός περί συλλήψεων όσων στήσουν κάλπες ή χρησιμοποιήσουν εκλογικούς καταλόγους ακόμη και εκτός των εκλογικών κέντρων!!!
Όπως δήλωσε στην πρωτοβουλία μας ο συνταγματολόγος κ. Κατρούγκαλος η απαγόρευση της χρήσης εκλογικών καταλόγων είναι αντισυνταγματική. Σύμφωνα με τον καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου, παραβιάζεται το άρθρο 102 του Συντάγματος που αναγνωρίζει την αρμοδιότητα των οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης επί των τοπικών υποθέσεων μεταξύ των οποίων ανήκει η διενέργεια δημοψηφισμάτων σύμφωνα με τον νόμο του “Καλλικράτη”. Εκτός από αυτό η απαγόρευση αυτή προσβάλλει την ελευθερία της έκφρασης όπως αυτή κατοχυρώνεται στο άρθρο 14 του Συντάγματος αλλά και την ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης που προστατεύεται στο άρθρο 52 του Συντάγματος.
Αντιλαμβανόμαστε τη δυσκολία του κ. Μιχελάκη, της κυβέρνησης και των φίλων τους, που ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις στην Ευρώπη κεκλεισμένων των θυρών, να κατανοήσουν και να σεβαστούν τη βούληση των Θεσσαλονικέων πολιτών, αλλά θα πρέπει να κάνουν υπομονή. Η κίνησή του εκθέτει τον ίδιον, την κυβέρνησή του και αποκαλύπτει το αληθινά αισθήματα της πολιτικής τους τάξης για τη πραγματική συμμετοχή των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων.
Η προστασία της δημοκρατίας και η έκφραση της βούλησης όλων των πολιτών είναι αδιαπραγμάτευτο μας δικαίωμα και είναι υποχρέωση όλων μας αυτό να διαφυλαχθεί από ερμηνείες και μεθοδεύσεις περαστικών κυβερνήσεων. Οι εποχές των «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Σε ολόκληρη την Ευρώπη, για την οποία κόπτεται ο κ. Μιχελάκης, επιβάλλεται και μάλιστα ενισχύεται ο θεσμός των τοπικών, και σε ορισμένες περιπτώσεις εθνικών, δημοψηφισμάτων.
Σε εθνικό δημοψήφισμα για το νερό, που προκάλεσαν οι πολίτες με τη συλλογή υπογραφών, στην Ιταλία στις 12 Ιουνίου και στις 13 Ιουνίου 2011, οι πολίτες καταψήφισαν την ιδιωτικοποίηση σε ένα συντριπτικό ποσοστό 95.4%.
Το 2004, η πόλη και το ομόσπονδο κράτος του Αμβούργου αποφάσισε, ύστερα από επιτυχές τοπικό δημοψήφισμα, την υιοθέτηση νόμου σύμφωνα με τον οποίο η υπηρεσία του νερού έπρεπε να είναι σε δημόσια χέρια.
Οι δημότες του Βερολίνου απαίτησαν την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, στο οποίο η συντριπτική πλειοψηφία ψήφισε υπέρ της δημοσιοποίησης της σύμβασης παραχώρησης μειοψηφικού πακέτου μετοχών της εταιρίας ύδρευσης του Βερολίνου, ύστερα από την οποία αποκαλύφθηκε ότι αυτή περιείχε μυστική έγγραφη εγγύηση μεγάλου κέρδους και πρόσφατα η υπηρεσία επαναδημοτικοποιήθηκε πλήρως με υψηλότατο όμως οικονομικό κόστος για τους δημότες.
Και βεβαίως υπάρχουν και τα παραδείγματα των κυβερνήσεων εκείνων που σέβονται ακόμη και τις δημοσκοπήσεις και το κοινό αίσθημα και πράττουν ανάλογα.
Το 2004 η Ολλανδία ψήφισε ένα νόμο που εμποδίζει οποιαδήποτε ιδιωτική εταιρεία από την παροχή υπηρεσιών πόσιμου νερού στο κοινό.
Ακόμη και στη Λιθουανία, πρόσφατα ο αρμόδιος Υπουργός ανακοίνωσε πως ετοιμάζεται νομοθετική ρύθμιση με την οποία μόνο οι Δήμοι θα μπορούν να παρέχουν ύδρευση.
Αλλά και για την δική μας περίπτωση, η διεθνής πίεση ανάγκασε την Κομισιόν να εξαιρέσει τις υπηρεσίες ύδρευσης από την οδηγία για τις συμβάσεις παραχωρήσεων. Μάλιστα ο Ολι Ρεν, έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι η ιδιωτικοποίηση στην Ελλάδα είναι απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης και όχι των δανειστών της και ότι δέχεται να εξαιρεθούν οι υπηρεσίες ύδρευσης από τα συμφωνημένα. Αυτό δημιουργεί ακριβώς εκείνο το πολιτικό κλίμα στο οποίο μια κυβέρνηση θα μπορούσε όντως να εξαιρέσει τις υπηρεσίες ύδρευσης από το πακέτο ιδιωτικοποιήσεων, αντί να δημιουργεί «κλίμα» ενάντια στην έκφραση των πολιτών της Θεσσαλονίκης.
Είναι λοιπόν τουλάχιστον « ατυχές» εν‘ όψει διαδικασιών όπως οι αυτοδιοικητικές και οι Ευρωπαϊκές εκλογές, η κυβέρνηση να ασεβεί απέναντι στην ίδια την ανάγκη της έκφρασης των πολιτών υπονομεύοντας έτσι την ουσία της δημοκρατίας.
Κατά τα άλλα, προσφέρουμε στον κ. Μιχελάκη και στην κυβέρνηση, ένα ποτηράκι δημόσιο νερό από τις βρύσες της ΕΥΑΘ και τους ευχόμαστε «καλή χώνεψη».
Ραντεβού στις κάλπες….
 ypoptomousi

86 πόλεις πήραν πίσω το νερό από τους ιδιώτες. Μήπως ξέρουν καλύτερα;

Toυ Save Greek Water (μέσω της Κίνησης 136)
Η Διεθνής Ερευνητική Ομάδα του Πανεπιστημίου του Greenwich παρουσιάζει με αυτή της την Έκθεση 86 παραδείγματα επαναδημοτικοποιήσεων που έχουν λάβει χώρα σε παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία 15 χρόνια. Η λίστα αυτή καταδεικνύει με τον πιο εμφανή τρόπο ότι η νέα τάση, παγκοσμίως, στη διαχείριση των υπηρεσιών ύδρευσης/αποχέτευσης δεν είναι άλλη από την επιστροφή του νερού σε δημόσια χέρια. Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει η πληθώρα των γαλλικών πόλεων που επέλεξαν, μετά από την μακροχρόνια εμπειρία τους στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης, να μην ανανεώσουν τις συμβάσεις διαχείρισης με τις γαλλικών συμφερόντων πολυεθνικές νερού. Οι αυξημένες τιμές και η έλλειψη επενδύσεων από τη μεριά των ιδιωτών ώθησαν όλες αυτές τις πόλεις να επαναδημοτικοποιήσεων τις υπηρεσίες ύδρευσής τους. Η Ελλάδα από την άλλη πλευρά δείχνει να εκσυγχρονίζεται προς τα πίσω. Εμείς αναρωτιόμαστε: πώς γίνεται οι ίδιες γαλλικών συμφερόντων πολυεθνικές νερού να υπόσχονται στην Ελλάδα επενδύσεις που δεν έκαναν ποτέ στην ίδια τους τη χώρα;
ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΠΟΥ ΕΠΑΝΑΔΗΜΟΤΙΚΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΥΔΡΕΥΣΗΣ
Ο πίνακας (βλ. παρακάτω το pdf αρχείο, σελ 2) αναφέρει τις περιπτώσεις επαναδημοτικοποίησης που συνέβησαν τα τελευταία 15 έτη σε αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες. Αυτές οι επαναδημοτικοποιήσεις συνέβησαν για τρεις κύριους λόγους: τα ευρέως διαδεδομένα προβλήματα που προκύπτουν από την ιδιωτικοποίηση του νερού ανεξαρτήτως από τη χώρα και το ρυθμιστικό καθεστώς, η ίση ή μεγαλύτερη αποδοτικότητα των δημόσιων υπηρεσιών ύδρευσης, οι χαμηλότερες τιμές που προκύπτουν από την εξάλειψη των υπερβολικών κερδών και το συγκριτικό πλεονέκτημα του δημόσιου τομέα στην υλοποίηση του ανθρώπινου δικαιώματος πρόσβασης σε υπηρεσίες ύδρευσης/αποχέτευσης και στην επίτευξη άλλων κοινωνικών και περιβαλλοντικών στόχων. Αυτοί οι τρεις λόγοι οδήγησαν μεγάλες πόλεις στις ΗΠΑ (Atlanta, Milwaukee, Indianapolis) και στην Ευρώπη (π.χ. Παρίσι, Βερολίνο) να επαναδημοτικοποίησουν τις υπηρεσίες ύδρευσής τους. Η περίπτωση του Παρισιού έχει τον πιο έντονα συμβολικό χαρακτήρα καθώς το Παρίσι φιλοξενεί τα κεντρικά γραφεία των δύο μεγάλων πολυεθνικών νερού, και επειδή αυτές οι δύο πολυεθνικές κατείχαν τις ιδιωτικές συμβάσεις που καταγγέλθηκαν το 2009. Επίσης, το Παρίσι και το Βερολίνο (όπου η επαναδημοτικοποίηση αποφασίστηκε το Σεπτέμβριο του 2013) είναι οι πρωτεύουσες των δύο χωρών, Γαλλία και Γερμανία αντιστοίχως, που θεωρείται ότι καθοδηγούν το πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μέχρι το Νοέμβριο του 2013, οι περιπτώσεις επαναδημοτικοποιήσεων σε όλο τον κόσμο αριθμούσαν συνολικά τις 86..Όλα αυτές εκτός από τρεις πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 2000 και 2013. Από τις 86 επαναδημοτικοποιήσεις, οι 51 αφορούν χώρες υψηλού εισοδήματος και οι 35 σε υπό ανάπτυξη και μεταβατικό στάδιο χώρες. Οι περιπτώσεις χωρών υψηλού εισοδήματος εμφανίζουν σαφή αύξηση: 28 από 51 πραγματοποιήθηκαν στην πενταετία μεταξύ 2009 και 2013, ενώ 14 σημειώθηκαν μεταξύ 2004 και 2008. Ο ρυθμός επομένως των επαναδημοτικοποιήσεων έχει διπλασιαστεί μετά το 2009. Αυτό οφείλεται στο παράδειγμα του Παρισιού το οποίο επιτάχυνε τις επαναδημοτικοποιήσεις στη Γαλλία. Από τις 21 επαναδημοτικοποιήσεις που έλαβαν χώρα στη Γαλλία, 15 σημειώθηκαν στα τέσσερα χρόνια μεταξύ 2010 (όταν το Παρίσι επαναδημοτικοποίησε την υπηρεσία ύδρευσής του) και 2013, ενώ οι υπόλοιπες έξι σημειώθηκαν κατά τα τελευταία 12 έτη μεταξύ 1997 και 2009. Είναι επίσης σημαντικό το γεγονός ότι ένας τόσο υψηλός αριθμός περιπτώσεων είναι συγκεντρωμένος στη Γαλλία, όπου η εμπειρία από την ιδιωτικοποίηση του νερού είναι πιο εκτεταμένη και ανάγεται δεκαετίες πίσω. Σε χώρες μεσαίου και χαμηλού επιπέδου εισοδήματος, η επαναδημοτικοποίηση παίρνει ένα ελαφρώς διαφορετικό μοτίβο. Ωστόσο, ακόμη και εδώ υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός επαναδημοτικοποιήσεων με περιπτώσεις υψηλού προφίλ, συμπεριλαμβανομένων του Μπουένος Άιρες, Λα Παζ, Γιοχάνεσμπουργκ, Νταρ Ες -Σαλάμ, και Γκάνα. Επίσης, η καθαρή τάση από το 2006 είναι υπέρ της επαναδημοτικοποίησης. Συνολικά, υπάρχει μια ισχυρή τάση επαναδημοτικοποίησης παγκοσμίως, τόσο στον Βορρά όσο και στο Νότο.
eagainst.com

link: www.psiru.org