Xούντα-Οι πρώτοι νεκροί

Στο παρακάτω κείμενο θα δώσουμε μια σύντομη περιγραφή των δολοφονιών αμάχων πολιτών που διαπράχθηκαν τις πρώτες ημέρες του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου.
Θα δούμε ότι οι δολοφονίες αυτές ήταν εντελώς έξω από κάθε λογική, ακόμη και τη λογική ενός πραξικοπηματία, καθώς τα θύματα σε καμία περίπτωση δε συνιστούσαν απειλή για τους δολοφόνους τους.

Οι δολοφονημένοι ήταν άνθρωποι αδύναμοι από τη φύση τους ή από τη θέση τους να προβάλλουν οποιαδήποτε αντίσταση. Οι δολοφόνοι ήταν κατώτεροι υπαξιωματικοί, οι οποίοι δε δυσκολεύτηκαν καθόλου να μπουν στο πετσί του ρόλου του εξουσιαστή ανθρώπινων ζωών. Αυτό και μόνο μας προιδεάζει για το τι θα συμβεί σε περίπτωση που μια δολοφονική – από ιδεολογία – οργάνωση όπως η Χρυσή Αυγή αναρριχηθεί στην εξουσία.
Βασίλης Πεσλής

Το πρωί της 21ης Απριλίου “ στην πλατεία Αττικής είχε μαζευτεί κόσμος για να μάθει τι συνέβαινε. Ενας λοχίας πυροβόλησε με το αυτόματο όπλο και ο κόσμος διαλύθηκε τρομαγμένος.

 

Τότε είδαμε πεσμένο στο έδαφος ένα άτομο και διαπιστώσαμε ότι ήταν ο Βασίλειος Πεσλής. Όταν σηκώσαμε το παιδί, είδαμε ένα τραύμα στο κεφάλι ”.

 

Αυτά μαθαίνουμε από την κατάθεση στη δίκη που έγινε το 1976 του αυτόπτη μάρτυρα Δημήτρη Τελώνη. Ο υπαξιωματικός που είχε πυροβολήσει ήταν ο έφεδρος λοχίας Λυμπέρης Ανδρικόπουλος και ο νεκρός ήταν ο 15χρονος Βασίλης Πεσλής.

 

Σύμφωνα, μάλιστα, με την κατάθεση ενός άλλου μάρτυρα – του αστυφύλακα Αθανάσιου Λιάσκα – μετά το φόνο ένας στρατιώτης ρώτησε το λοχία γιατί τον σκότωσε και ο λοχίας του απάντησε : “ Γιατί με έβρισε, με αποκάλεσε μαλάκα ”

 

Τις αμέσως επόμενες ημέρες, ο πατέρας του δολοφονημένου παιδιού απέστειλε δύο επιστολές, μία στον αντιστράτηγο Σπαντιδάκη και την άλλη στον ταξίαρχο Παττακό. Ο Σπαντιδάκης απάντησε ότι δε γνωρίζει τίποτα, ενώ ο Παττακός διέταξε να γίνει μια προσχηματική έρευνα. Στο πλαίσιο αυτής της έρευνας, ο ιατροδικαστής Γεώργιος Αγιουτάντης συνέταξε ψευδή έκθεση νεκροψίας, αναφέροντας ότι ο θάνατος του παιδιού προήλθε από εξοστρακισμό σφαίρας, προκειμένου να φανεί σαν ατύχημα. Όπως αποδείχθηκε όμως αργότερα, το παιδί είχε χτυπηθεί με απευθείας βολή.

 

Το 1977 αποδείχθηκε ότι ήταν ψεύτικη η ιατροδικαστική έκθεση του Αγιουτάντη, ο οποίος όμως δε δικάστηκε λόγω παραγραφής.

 

Μαρία Καλαβρού

Την 21η Απριλίου, η 24χρονη Μαρία Καλαβρού στεκόταν με την αδελφή της στο πεζοδρόμιο της οδού Πατησίων, στο ύψος του “Ράδιο-Σίτυ”, και παρακολουθούσαν την πορεία των αρμάτων που πλησίαζαν.

 

Όπως ανέφερε αργότερα η αδελφή της :

 

“ Καθώς βαδίζαμε με την αδελφή μου, άκουσα έναν πυροβολισμό και μετά είδα την αδελφή μου να σωριάζεται στο πεζοδρόμιο. Νόμισα πως λιποθύμησε. Αλλά όταν έσκυψα είδα τα αίματα ”.

 

Σύμφωνα με κατάθεση αυτόπτη μάρτυρα : “ Αιφνιδίως, ο άνθρωπος που βρισκόταν στον πυργίσκο ενός από τα τανκς, μετακίνησε το πολυβόλο εναντίον των κοριτσιών και έριξε μια ριπή από απόσταση περίπου πέντε μέτρων. Ακούστηκαν ουρλιαχτά και τα τανκς προσπέρασαν ”.

 

Ο άνθρωπος που πυροβόλησε, ο δολοφόνος της Μαρίας Καλαβρού, ήταν ο ανθυπίλαρχος Ιωάννης Αλμπάνης. Αξιωματικοί που συνυπηρετούσαν τότε με τον Αλμπάνη, τον άκουσαν να δικαιολογεί την πράξη του όταν επέστρεψε στη μονάδα του λέγοντας : “ Της έριξα της πουτάνας για να μάθει να φασκελώνει ”.

 

Παναγιώτης Ελής

Παναγιώτης Ελής

Την 21η Απριλίου, μεταφέρθηκαν στον Ιππόδρομο του Φαλήρου 700 συλληφθέντες, κυρίως από το χώρο της Αριστεράς. Ανάμεσά τους ήταν ο Ηλίας Ηλιού, ο Γιάννης Ρίτσος κ.ά.

 

Εκεί άρχισαν τα καψόνια και οι ξυλοδαρμοί. Κάθε βράδυ οι φρουροί με επικεφαλής τους αξιωματικούς εισέβαλαν στους θαλάμους, ξυλοκοπούσαν τους κρατούμενους και οργάνωναν εικονικές εκτελέσεις.

 

Στις 25 Απριλίου ο ανθυπίλαρχος Κωνσταντίνος Κότσαρης δολοφόνησε τον Παναγιώτη Ελή. Ας δούμε πώς περιγράφει το περιστατικό ο αυτόπτης μάρτυρας Τάσος Βουρνάς στο βιβλίο του «Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Χούντα, Φάκελος Κύπρου«:

“ … Είχαμε πια συνηθίσει τους ήχους, τις κραυγές και τις βρισιές, όταν ξαφνικά φάνηκε δύο βήματα έξω απο την πόρτα του θαλάμου ένας αξιωματικός με ροδαλό πρόσωπο καλοταισμένου μπεμπέ να κυνηγά έναν κρατούμενο, κρατώντας στο χέρι του ένα στρατιωτικό περίστροφο με σιγαστήρα.

-Τροχάδην! του φώναξε.

 

Ο κρατούμενος Παναγιώτης Ελής, άνθρωπος περασμένα τα 40 χρόνια του, φορούσε στα πόδια του και παντόφλες, πράγμα που τον υποχρέωνε να περπατά σιγότερα απ’ ό,τι αν φορούσε παπούτσια.

-Τροχάδην! του φώναξε και τον έσπρωχνε με την κάννη, αλλά ο Ελής εξακολουθούσε να βαδίζει κανονικά.

-Τρέξε, την Παναγία σου! του λέει μια στιγμή κι ο Ελής κάνει γρηγορότερα τα τελευταία βήματα.
-Τροχάδην το λένε αυτό στο χωριό σου; λυσσάει ο δεσμοφύλακας και έξαλλος καταφέρνει με την κάννη δυο απανωτά χτυπήματα στα πλευρά του Ελή.

 

Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας περίεργος διπλός κρότος, κατι σαν «φλοπ», «φλοπ», και μονομιάς ο Ελής σωριάστηκε στο κατώφλι της πόρτας. Και πριν καλά-καλά προφτάσουν να αντιληφθούν οι άλλοι κρατούμενοι τι συνέβη, ακούστηκαν τα ουρλιαχτά ενός αξιωματικού, που είχε τρέξει εκεί κίτρινος σαν λεμόνι…

… Πράγματι χαμηλά στα πλευρά βρήκαν την είσοδο δύο απανωτών βλημάτων που είχαν περάσει μέσα απο το θώρακα είχαν κόψει την αορτή στην περιοχή της καρδιάς και είχαν σταματήσει κάτω απο το δέρμα στην αριστερή μασχάλη του θύματος.
Δολοφόνος ο Ανθυπίλαρχος Κότσαρης Κωνσταντίνος… ”

 

Σε ερώτηση του αρχηγού της φρουράς, ο Κότσαρης ισχυρίστηκε ότι ο κρατούμενος πήγε να δραπετεύσει, κάτι που διαψεύδει η έκθεση του γιατρού Κωνσταντίνου Ζωγράφου, που εξέτασε το νεκρό λίγα λεπτά μετά και διαπίστωσε ότι ο πυροβολισμός έγινε » σχεδόν εξ επαφής «, καθώς ο νεκρός έφερε « κατάλοιπα πυρίτιδας στα ρούχα και το δέρμα «.

Ο έφεδρος τότε ανθυπίλαρχος Γρηγόριος Πανταζής ανέφερε ότι ένα μήνα αργότερα, παρουσία και άλλων αξιωματικών, ο Κότσαρης καυχήθηκε για το φόνο, λέγοντας ότι “ τώρα θα γίνω στρατηγός, γιατί έμαθα να πυροβολώ σε ζωντανό στόχο και όχι σε ανδρείκελα, όπως έκανα μέχρι τώρα ”. Ερωτώμενος γιατί το έκανε, απάντησε : “ Δε μου άρεσε το περπάτημά του και τον σκότωσα ”.

 

Μια άλλη αφήγηση της δολοφονίας του Πεσλή από τον επίσης αυτόπτη μάρτυρα δημοσιογράφο Αντώνη Καρκαγιάννη   εδώ

Τι απέγιναν οι δολοφόνοι

 Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απολογίες των τριών δολοφόνων, καθώς όλοι υποστήριξαν ότι οι δολοφονίες ήταν ατύχημα και πως οι σφαίρες εξοστρακίστηκαν καθώς και οι ιδιαίτερα χαμηλές ποινές που τους καταλογίστηκαν.

 

Λυμπέρης Ανδρικόπουλος : Την 21η Απριλίου – όταν σκότωσε τον Βασίλειο Πεσλή – ήταν έφεδρος λοχίας.Μέχρι τον Οκτώβριο του 1975, υπηρετούσε ως αστυφύλακας στον Πειραιά. Το Μάρτιο του 1976, στη δίκη που διεξήχθη, καταδικάστηκε σε 8 χρόνια κάθειρξη.

 

Ιωάννης Αλμπάνης : Την 21η Απριλίου – όταν σκότωσε τη Μαρία Καλαβρού – ήταν ανθυπίλαρχος. Η μεταπολίτευση τον βρίσκει πλέον ίλαρχο. Το Μάρτιο του 1976 του επιβλήθηκε ποινή 5,5 ετών. Στη συνέχεια έκανε αναίρεση και η δίκη επαναλήφθηκε το 1977, με αποτέλεσμα η ποινή να μειωθεί στα 3 έτη.

 

Κωνσταντίνος Κότσαρης : Την 25η Απριλίου – όταν σκότωσε τον Παναγιώτη Ελή – ήταν ανθυπίλαρχος. Ο Νοέμβριος του 1973 τον βρίσκει ίλαρχο και διοικητή ίλης της 30ης επιλαρχίας μέσων αρμάτων, με την οποία συμμετείχε ενεργά στην καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Στη δίκη που έγινε τον Ιούνιο του 1975, του επιβλήθηκε ποινή 8 ετών. Πέντε μήνες αργότερα, το Αναθεωρητικό Στρατοδικείο μείωσε την ποινή του σε 6 χρόνια.

Η ηδονή της βίας

 Ας δούμε ένα-ένα τα θύματα : ένας 15χρονος, μία γυναίκα, ένας κρατούμενος. Άνθρωποι αδύναμοι να προκαλέσουν κακό στους θύτες τους. Δολοφονίες που δεν είχαν κανένα προφανή σκοπό. Τότε γιατί συνέβησαν;

 

Γιατί οι Χρυσαυγίτες κάνουν σαφάρι στους δρόμους της Αθήνας και χτυπάνε και σκοτώνουν μετανάστες; Ούτε βέβαια κινδυνεύουν από αυτούς, ούτε έχουν κάποιο προφανές αποτέλεσμα οι πράξεις τους.

 

Τότε γιατί το κάνουν; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό τη δίνει η ψυχολογία. Το κάνουν για την ηδονή που τους προκαλεί η άσκηση βίας απέναντι σε ανυπεράσπιστα θύματα. Πρόκειται σαφώς για άτομα διαταραγμένα που η άσκηση εξουσίας ζωής και θανάτου πάνω στα θύματά τους, τους προκαλεί ικανοποίηση. Άτομα συμπλεγματικά, υπολειμματικά που αποκτούν μέσω της επιβολής προσωπική ταυτότητα. Άτομα που χρησιμοποιούν ως πρόσχημα οποιοδήποτε ιδεολόγημα, προκειμένου να μπορέσουν μέσω αυτού να ενταχθούν σε ομάδα και να ικανοποιήσουν τις διεστραμμένες ορέξεις τους.

 

Ας διαβάσουμε, όμως, και τη γνώμη του ψυχίατρου Κλεάνθη Γρίβα για το φαινόμενο των χρυσαυγιτών, που μπορεί όμως να επεκταθεί και σε άλλες αρρωστημένες περιπτώσεις, όπως οι ρατσιστικές οργανώσεις τύπου Κου Κλουξ Κλαν ή οι υπηρέτες φασιστικών καθεστώτων όπως οι ναζί εγκληματίες ή οι βασανιστές της χούντας :

 

 “… Πρόκειται για άτομα ανασφαλή… Λειτουργούν υπό το κράτος κάλυψης που τους παρέχει μία ψευτοσυλλογική ταυτότητα που τους επιτρέπει να αποβάλλουν την ατομική τους ταυτότητα, η οποία σημαίνει ευθύνη… Αν τους δει κανείς ως ξεχωριστά άτομα θα διαπιστώσει ότι είναι άτομα με σαφώς αυξημένες καταστρεπτικές τάσεις, αλλά όταν η αίσθηση της ατομικής ευθύνης αίρεται μέσω της αποδοχής της συλλογικής ταυτότητας, μετατρέπονται σε τυφλούς καταστροφείς…

Είναι άτομα που λατρεύουν τη δύναμη που τους επιτρέπει να εξουσιάζουν ενώ παράλληλα υποτάσσονται αδιαμαρτύρητα στη δύναμη των ιεραρχικά ανώτερων… Ερεθίζονται από αβοήθητα άτομα και δεν χτυπιούνται με ισότιμους… Αποκτούν μέσω της επιβολής ταυτότητα ατομική…”

 

 

Και ένα φασιστικό καθεστώς έχει ανάγκη από τέτοιους υπανθρώπους που δε σέβονται στο ελάχιστο την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.

Από ανθρώπους πρόθυμους από τη μία να υποταχτούν σε οποιαδήποτε διαταγή και από την άλλη να επιβάλλουν τη βία και την τρομοκρατία απέναντι στους αδύναμους. Από ανθρώπους απαίδευτους και με κατώτερα ένστικτα. Από ανθρώπους που δε θα αναρωτηθούν ποτέ γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, καθώς πολύ εύκολα θα έχει εμφυτευθεί σε αυτούς το “όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός και πρέπει να παταχθεί”.

Τέτοιοι άνθρωποι βρίσκονται παντού γύρω μας. Είναι δημιουργήματα μιας άρρωστης κοινωνίας, που από τη μία γεννάει τέτοιες προσωπικότητες και από την άλλη δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει αυτές τις περιπτώσεις ως άρρωστες και να προσπαθήσει να τις θεραπεύσει.
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ούτε πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι σε προχθεσινή δημοσκόπηση, εμφανίστηκε ένα 30% των συνανθρώπων μας να υποστηρίζει ότι στη χούντα ήταν καλύτερα τα πράγματα.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν αντιμετωπίζονται ούτε με πολιτικούς όρους ούτε με λογικά επιχειρήματα. Μόνο μια δίκαιη κοινωνία  που θα καταφέρει να επιτύχει την κοινωνική ειρήνη και να καλλιεργήσει τα μέλη της, θα μπορέσει να τους βάλει στο περιθώριο. Μέχρι τότε, η μνήμη και η υπενθύμιση της Ιστορίας και ο αγώνας για μια δίκαιη κοινωνία θα είναι τα όπλα μας ενάντια σε αυτούς.

Τα στοιχεία για τους πρώτους νεκρούς της χούντας πάρθηκαν από τα βιβλία » 21η Απριλίου. Το πραξικόπημα. Ο σχεδιασμός και η επιχείρηση » των Π.Πικραμένου – Ε.Μπεντρουβάκη και » Οι άνθρωποι της Χούντας μετά τη Δικτατορία » του Γ.Κρεμμύδα
Μαύρη οχιά