Χριστούγεννα χωρίς θαύματα...

Τέτοιες ώρες το μυαλό ξαναγυρίζει σε αυτούς που δεν υπάρχουν πια και σε αυτούς που πεθαίνουν. Στον πατέρα, σε ένα φίλο που έφυγε για πάντα και σε ένα φίλο που βρίσκεται καθηλωμένος στο κρεβάτι. Το θαύμα των Χριστουγέννων τους ... προσπέρασε. Ο ένας έκανε τα τελευταία του χωρίς να το γνωρίζει, όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Οι ζωντανοί καθόμαστε στα τραπέζια με τους δικούς μας και η τηλεόραση παίζει αυτό το φριχτό πολτό όπου μέσα του διαγωνίζονται μεσόκοπες ηθοποιοί σε διαγωνισμούς χορού ανακατεμένες με μαντινάδες για πρωθυπουργούς. Πάλι καλά να λέμε και με όλα αυτά που συμβαίνουν τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Θυμάμαι παλιά περιοδικά. Τέτοιες μέρες τα γιορτινά τεύχη έλαμπαν σαν γύφτικα σκεπάρνια στα περίπτερα. Χρυσό και ασήμι στις γραμματοσειρές. Η κλασσική φωτογραφία του «πάρτι που όλοι περνάνε υπέροχα και γελάνε» και από κάτω λεζάντες με τα καταστήματα των ρούχων. Χειρότερες από τις φωτογραφίες ταυτότητας ή από αυτές που βγάζεις στο στρατό μέσα σε καρδιές για πλάκα. Χαίρομαι που δεν είδα φέτος αυτές τις φωτογραφίες και ας μην έχουμε όλοι διάθεση «ουάου». Ήταν τόσο ψεύτικες γιατί ποτέ τα (καλά) πάρτι δεν είναι έτσι και ο καθένας έχει να θυμάται ένα καλό πάρτι στην ζωή του, που δεν ήταν στημένο όπως αυτές οι φωτογραφίες, που δεν γελούσαν ψεύτικα οι καλεσμένοι. Κάτι «αρχαίο», ένας αμφορέας σπασμένος σε εκατοντάδες μικρά κομματάκια κάτω από την καρδιά («23. Μετά τα γενέθλια όλοι μαζί για να ξεσουρώσει στο νοσοκομείο τον πήγαμε. Ορός με καφεΐνη ή κάτι τέτοιο») Αν μπορούσε να γίνει ένα θαύμα αυτά τα Χριστούγεννα θα ήθελα ο Ν να σηκωθεί από το κρεβάτι. Κάτι δύσκολο. Δεν ζητάω επιστροφές νεκρών γιατί ξέρω ότι και η γελοιότητα έχει τα όρια της. Ακόμα και στα θαύματα. Άλλα μάλλον θαύματα δεν γίνονται. Ίσως «το μόνο θαύμα είναι η κάθε μέρα». Πόσο αφόρητα είναι τα «κλισέ» που είναι μεγάλες αλήθειες, που δεν τις αντιλαμβάνεσαι μέσα στο θόρυβο της καθημερινότητας. Μέχρι που το αόρατο χέρι της μοίρας ή του «κακού Θεού» πατήσει το pause. Τότε, την στιγμή που μάλλον καταλαβαίνεις τι συμβαίνει είναι όπως στο σινεμά. Κάποιος κλείνει τον ήχο και όλα παίζουν σε slow motion. Αργά, ξεπροβάλει η αλήθεια της θνητότητας μας σαν Λερναία Ύδρα. Και κάθε μέρα κόβουμε ένα κεφάλι φόβου και κάθε μέρα γεννιέται ένα άλλο. Ευτυχώς που το τέρας κοιμάται τις περισσότερες φορές και ξεχνιόμαστε. Περνάω πάνω από τις λέξεις το βλέμμα μου ξυστά και βλέπω την συγκατοίκηση περιοδικών, νεκρών, Λερναίας Ύδρας και Χριστουγέννων. Θέλω να τα πετάξω έξω από το σπίτι. Να τα κάνω «Delete». Αλλά ας πατήσω το «post». Καλά Χριστούγεννα σε όλους.
lifo.gr