Οι συνταγές της Τρόικα αποθαρρύνουν τις επενδύσεις. Τίποτα απολύτως απ’ όσα οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ΕΚΤ ισχυρίζονται για να δικαιολογήσουν τις "διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις" δεν αληθεύει. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Παρατηρείται μια φυγή των πολυεθνικών από το νότο, μια φυγή κεφαλαίων που απειλεί και την καινοτομία σε μια Ευρώπη του Νότου που "χρειάζεται απεγνωσμένα να βγει από την κρίση χρέους και την ύφεση."
Αυτό αναφέρεται στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας Wall Street Journal μαζί με μερικά παραδείγματα, όπως η αμερικανική Kimberly Clark, η οποία ανακοίνωσε την πρόθεσή της να μειώσει τις δραστηριότητες για παιδικές πάνες στην Ευρώπη, ως αποτέλεσμα της μείωσης των ποσοστών γεννήσεων,το ίδιο και η Alcoa και η PPR. Η γερμανική πολυεθνική Merck, ανακοίνωσε πρόσφατα περικοπή κατά 20% του εργατικού δυναμικού της στην Ισπανία, και η αγγλική Compass Group μείωσε τις δραστηριότητες της στην Πορτογαλία.
"Από την αρχή του χρόνου υπήρξαν σημάδια αποχώρησης των ξένων επενδυτών από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη κατά τους πρώτους έξι μήνες του έτους - αναφέρει η Wall Street Journal - η απόσυρση των επενδυτών στην Ιταλία ξεπέρασε την εισροή κεφαλαίων κατά 1,6 δισ. δολάρια. Οι άμεσες ξένες επενδύσεις σε Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα και Ιταλία από το 2007 είναι μειωμένες κατά 38%, καθώς οι επενδυτές μετακινούνται προς τις αναδυόμενες χώρες. "
Ένας μεγάλος αριθμός αρνητικών ειδήσεων που σημαίνουν το ίδιο πράγμα: οι "διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις" παράγουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που δηλώνει η τρόικα (ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ).
Ας μη ξεχνάμε ότι επισήμως οι άγριες περικοπές των δαπανών του δημοσίου και η διακηρυγμένη "ανάγκη" μείωσης του "κόστους εργασίας" (μείωση μισθών, επισφαλείς συμβάσεις, κατάργηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων των μισθωτών) έγιναν με δύο βασικούς στόχους:
- Για τον ισοσκελισμό των προϋπολογισμών του κράτους και για να καταστούν βιώσιμες σε μακροπρόθεσμη βάση οι δαπάνες του δημοσίου.
- Για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις προσέλκυσης επενδύσεων στις χώρες των PIIGS(Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία).
Και οι δύο αυτοί στόχοι απέτυχαν. Το δημόσιο χρέος στην πραγματικότητα αυξήθηκε σε όλες αυτές τις χώρες (εν μέρει εκτός από την Ιρλανδία), παρά τις περικοπές, και μάλιστα όσο πιο σκληρές οι περικοπές, τόσο περισσότερο επιδεινώθηκε το χρέος. Ο λόγος ήταν προβλέψιμος: μειώνοντας τις κρατικές δαπάνες μειώνετε το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, επιβραδύνεται ραγδαία κάθε οικονομική δραστηριότητα, και, μειώνονται τα έσοδα από τους φόρους (αρχίζοντας από τον ΦΠΑ).
Αυτή η "τοπική ύφεση",που συνοδεύεται από μια πλήρη ανατροπή της εργατικής νομοθεσίας, η οποία στερεί από τη σημερινή γενιά και κυρίως από τις μελλοντικές γενιές την όποια ελπίδα βελτίωσης της κατάστασής τους, όχι μόνο δεν συμβάλλει στη δημιουργία "ευνοϊκού περιβάλλοντος" για τις επενδύσεις (ξένες ή εγχώριες δεν υπάρχει καμία διαφορά ) αλλά δημιουργεί ένα περιβάλλον ερημοποίησης, απ’ όπου ακόμη και οι πολυεθνικές αναγκάζονται να φύγουν. Το παράδειγμα της Decathlon είναι χαρακτηριστικό: σε ποιον θα πουλήσω αθλητικό εξοπλισμό χαμηλού κόστους σε μια χώρα που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μέχρι το τέλος του μήνα;
Η οικονομία είναι στην πραγματικότητα ένα σύστημα. Η κατάργηση ή η περικοπή κάποιων πυλώνων - σε αντίθεση με ό, τι νομίζουν οι ηλίθιοι "εξαρτημένοι" από φιλελεύθερη ιδεολογία που διαμορφώθηκε σε πανεπιστημιακά ιδρύματα τύπου Bocconi - αποθαρρύνει την παραγωγική δραστηριότητα. Όσο πιο χαμηλό είναι το εισόδημα σε μια χώρα, τόσο λιγότερο κερδοφόρα είναι μια επένδυση. Κανείς στους πάνω ορόφους των διοικητικών συμβουλίων των πολυεθνικών εταιρειών,δεν πιστεύει ότι είναι δυνατόν να μετατρέψει τις προηγμένες χώρες σε μεξικάνικες "maquilladoras" που παράγουν φτηνά προϊόντα για να τα πουλήσουν αλλού. Οι χώροι αυτοί ήδη υπάρχουν εντός και μόλις πιο έξω από την ευρωζώνη (Ανατολική Ευρώπη, Μαρόκο, ακόμα και η Τουρκία) και δεν χρειάζονται άλλοι "φτωχοί σε ανταγωνισμό." Αν μη τι άλλο, υπάρχει έλλειψη πλούσιων αγορών όπου θα εξάγεται μέρος από τα πλεονάζοντα αγαθά που θα παράγονται λίγο πολύ παντού.
https://plus.google.com/102500911350402669550/posts
Παρατηρείται μια φυγή των πολυεθνικών από το νότο, μια φυγή κεφαλαίων που απειλεί και την καινοτομία σε μια Ευρώπη του Νότου που "χρειάζεται απεγνωσμένα να βγει από την κρίση χρέους και την ύφεση."
Αυτό αναφέρεται στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας Wall Street Journal μαζί με μερικά παραδείγματα, όπως η αμερικανική Kimberly Clark, η οποία ανακοίνωσε την πρόθεσή της να μειώσει τις δραστηριότητες για παιδικές πάνες στην Ευρώπη, ως αποτέλεσμα της μείωσης των ποσοστών γεννήσεων,το ίδιο και η Alcoa και η PPR. Η γερμανική πολυεθνική Merck, ανακοίνωσε πρόσφατα περικοπή κατά 20% του εργατικού δυναμικού της στην Ισπανία, και η αγγλική Compass Group μείωσε τις δραστηριότητες της στην Πορτογαλία.
"Από την αρχή του χρόνου υπήρξαν σημάδια αποχώρησης των ξένων επενδυτών από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη κατά τους πρώτους έξι μήνες του έτους - αναφέρει η Wall Street Journal - η απόσυρση των επενδυτών στην Ιταλία ξεπέρασε την εισροή κεφαλαίων κατά 1,6 δισ. δολάρια. Οι άμεσες ξένες επενδύσεις σε Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα και Ιταλία από το 2007 είναι μειωμένες κατά 38%, καθώς οι επενδυτές μετακινούνται προς τις αναδυόμενες χώρες. "
Ένας μεγάλος αριθμός αρνητικών ειδήσεων που σημαίνουν το ίδιο πράγμα: οι "διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις" παράγουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που δηλώνει η τρόικα (ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ).
Ας μη ξεχνάμε ότι επισήμως οι άγριες περικοπές των δαπανών του δημοσίου και η διακηρυγμένη "ανάγκη" μείωσης του "κόστους εργασίας" (μείωση μισθών, επισφαλείς συμβάσεις, κατάργηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων των μισθωτών) έγιναν με δύο βασικούς στόχους:
- Για τον ισοσκελισμό των προϋπολογισμών του κράτους και για να καταστούν βιώσιμες σε μακροπρόθεσμη βάση οι δαπάνες του δημοσίου.
- Για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις προσέλκυσης επενδύσεων στις χώρες των PIIGS(Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία).
Και οι δύο αυτοί στόχοι απέτυχαν. Το δημόσιο χρέος στην πραγματικότητα αυξήθηκε σε όλες αυτές τις χώρες (εν μέρει εκτός από την Ιρλανδία), παρά τις περικοπές, και μάλιστα όσο πιο σκληρές οι περικοπές, τόσο περισσότερο επιδεινώθηκε το χρέος. Ο λόγος ήταν προβλέψιμος: μειώνοντας τις κρατικές δαπάνες μειώνετε το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, επιβραδύνεται ραγδαία κάθε οικονομική δραστηριότητα, και, μειώνονται τα έσοδα από τους φόρους (αρχίζοντας από τον ΦΠΑ).
Αυτή η "τοπική ύφεση",που συνοδεύεται από μια πλήρη ανατροπή της εργατικής νομοθεσίας, η οποία στερεί από τη σημερινή γενιά και κυρίως από τις μελλοντικές γενιές την όποια ελπίδα βελτίωσης της κατάστασής τους, όχι μόνο δεν συμβάλλει στη δημιουργία "ευνοϊκού περιβάλλοντος" για τις επενδύσεις (ξένες ή εγχώριες δεν υπάρχει καμία διαφορά ) αλλά δημιουργεί ένα περιβάλλον ερημοποίησης, απ’ όπου ακόμη και οι πολυεθνικές αναγκάζονται να φύγουν. Το παράδειγμα της Decathlon είναι χαρακτηριστικό: σε ποιον θα πουλήσω αθλητικό εξοπλισμό χαμηλού κόστους σε μια χώρα που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μέχρι το τέλος του μήνα;
Η οικονομία είναι στην πραγματικότητα ένα σύστημα. Η κατάργηση ή η περικοπή κάποιων πυλώνων - σε αντίθεση με ό, τι νομίζουν οι ηλίθιοι "εξαρτημένοι" από φιλελεύθερη ιδεολογία που διαμορφώθηκε σε πανεπιστημιακά ιδρύματα τύπου Bocconi - αποθαρρύνει την παραγωγική δραστηριότητα. Όσο πιο χαμηλό είναι το εισόδημα σε μια χώρα, τόσο λιγότερο κερδοφόρα είναι μια επένδυση. Κανείς στους πάνω ορόφους των διοικητικών συμβουλίων των πολυεθνικών εταιρειών,δεν πιστεύει ότι είναι δυνατόν να μετατρέψει τις προηγμένες χώρες σε μεξικάνικες "maquilladoras" που παράγουν φτηνά προϊόντα για να τα πουλήσουν αλλού. Οι χώροι αυτοί ήδη υπάρχουν εντός και μόλις πιο έξω από την ευρωζώνη (Ανατολική Ευρώπη, Μαρόκο, ακόμα και η Τουρκία) και δεν χρειάζονται άλλοι "φτωχοί σε ανταγωνισμό." Αν μη τι άλλο, υπάρχει έλλειψη πλούσιων αγορών όπου θα εξάγεται μέρος από τα πλεονάζοντα αγαθά που θα παράγονται λίγο πολύ παντού.
https://plus.google.com/102500911350402669550/posts
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου