Όλα όσα σου λέω είναι ψεύτικα

 Είναι δύσκολες οι εποχές μωρό μου. Δεν είναι για εμάς. Υπεραξία παντού. Υπεραξία στα χρήματα, στα ακίνητα, υπεραξία και στο συναίσθημα. Τέτοιοι άνθρωποι γίναμε. Τέτοια κοινωνία θέλαμε. Μια κοινωνία με πλαστικά χαμόγελα, πλαστικές γυναίκες, πλαστικά λουλούδια. Πλαστικά συναισθήματα. Στην πραγματικότητα δεν είμαστε πλέον άνθρωποι. Ήμασταν κάποτε, αλλά χάσαμε τον δρόμο μας. Και τι απογίναμε; Ένα μάτσο σάρκας που κατασπαράζει άλλες σάρκες για να επιβιώσει. Για να μεγαλώσει το εγώ του. Για να κρύψει τις ενοχές του και να συνεχίσει να σέρνεται. Χαρακτηριστικό όμως του ανθρώπου είναι πρώτα από όλα να αισθάνεται, όχι να γαμάει.

Χάσαμε τον δρόμο μας. Εγκλωβιστήκαμε στην ταπεινή μας φύση. Προσκυνήσαμε σε αγελαία ένστικτα. Και χωρίς να το καταλάβουμε, μια αναλαμπή κτηνώδους απόλαυσης έγινε ο αυτοσκοπός της ύπαρξής μας. Μόνο αυτό μας άξιζε. Γιατί πιστέψαμε ότι σεξουαλική απελευθέρωση είναι να ιδρώνεις συνεχώς δίπλα σε διαφορετικούς ανακυκλώσιμους συντρόφους. Δεν καταλάβαμε ότι το μέσο ζευγάρι έκανε πλέον σεξ με ανοιχτά τα φώτα κι αυτό ήταν η αληθινή σεξουαλική απελευθέρωση. Ονομάσαμε τις γυναίκες πουτάνες και τους άντρες σεξιστές. Δεν μας περνάει καν από το μυαλό ότι ίσως είναι ανάποδα: αρσενικές πουτάνες και γυναίκες που υποτιμούν το φύλο τους.

Χάσαμε τον δρόμο μας. Παρεκτραπήκαμε και πιστέψαμε πως το να καταναλώνεις ανθρώπους είναι περίπου το ίδιο σαν να καταναλώνεις αντικείμενα. Γι’ αυτό εσύ που με ακούς μωρό μου, συνέχισε να αναζητάς την σάρκα. Δες τον άνθρωπο σαν κρέας μήπως και ξεχάσεις ότι έτσι έχεις γίνει ήδη κι εσύ κρέας.

Χάσαμε τον δρόμο μας. Ξοδευτήκαμε σε ανώφελες επιφανειακές σχέσεις. Δεν ήμασταν εμείς. Ήταν ο καλός μας εαυτός. Ήταν το κρέας. Ήταν αυτό που ήθελε ο άλλος να δει. Κι αυτό που θέλαμε εμείς να πιστέψουμε ότι είμαστε. Η επανάστασή μας είναι ότι ξεπεράσαμε την ηθική των γονιών μας. Ότι τώρα κοιμόμασταν με όποιον γουστάραμε. Αρκετά βολική επανάσταση…

Χάσαμε τον εαυτό μας. Προσπαθήσαμε όμως. Τον αναζητήσαμε μάταια σε δεκάδες ερωτικούς συντρόφους. Κι όσο ψάχναμε, τόσο περισσότερο χανόμασταν. Δεν θυμόμαστε ποιοι ήμασταν. Λέμε ότι μας αλλοτρίωσε η εργασία, αλλά μόνοι μας προσπεράσαμε τον εαυτό μας. Σχεδόν τον απαρνηθήκαμε. Κάθε φορά φορούσαμε κι ένα νέο κοστούμι. Τώρα πια ξεχάσαμε ότι γεννηθήκαμε γυμνοί. Μην με ακούς μωρό μου. Εσύ ψάξε για την επόμενη σάρκα. Έτσι κι αλλιώς, δεν σου έμεινε τίποτα άλλο να χάσεις. Και όχι, δεν χάσαμε κανέναν δρόμο. Γιατί δρόμος δεν υπάρχει. Τον δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας. Μην σε νοιάζει. Εξάλλου ούτε εγώ με γνωρίζω πλέον. Όλα όσα σου λέω μωρό μου είναι ψεύτικα. Όπως κι οι οργασμοί μας.

Θοδωρής Τζίμας