Καρατζαφέρης vs Κουβέλης

http://wwwpraxisred.blogspot.gr/

Είναι ο Κουβέλης ο Αριστερός Καρατζαφέρης; Η απάντηση είναι ναι! Όμως δεν αρκεί η συμμετοχή του σε μια συγκυβέρνηση με τους δύο ακατανόμαστους για να κερδίσει αυτόν τον τίτλο. Ας δούμε και άλλα πράγματα τα οποία έχουν κοινά οι δύο πολιτικοί άνδρες.

Η σύνθεση των κομμάτων τους

Τόσο ο ΛΑ.Ο.Σ. όσο και η ΔΗΜ.ΑΡ. σχηματίστηκαν από διάσπαση άλλων κομμάτων. Ο Καρατζαφέρης για να πετύχει την είσοδό του στη Βουλή έπρεπε να συγκεντρώσει στο κόμμα του όλους τους ακροδεξιούς δημιουργώντας στην πραγματικότητα ένα κόμμα-συνονθύλευμα του οποίου την ιδεολογική πολυσύνθεση κάλυπτε η προσωπικότητα του αρχηγού. Ένα καθαρά προσωποκεντρικό κόμμα είναι και η ΔΗΜ.ΑΡ. Θα έχετε προσέξει την ευκολία με την οποία κάποιος λέει «ψήφισα Κουβέλη». Η ΔΗΜΑΡ εκτός από προσωποπαγές κόμμα είναι και πολυσύνθετο. Περιέχει πρώην αριστερούς, ανανεωτικούς, πρώην εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ και προσωπικότητες που ανήκουν γενικά στο κέντρο και όχι στην αριστερά.

Κοινό στοιχείο των δύο κομμάτων είναι και η τηλεπροσωπικότητά τους. Ο Καρατζαφέρης έδειχνε ανέκαθεν ένα ταλέντο να στρατολογεί ξεπεσμένους πρώην σελέμπριτιζ, όπως η Έφη Σαρρή, η Βάνα Μπάρμπα, ο Βαϊτσης Αποστολάτος και πολλοί άλλοι. Αντίθετα ο Κουβέλης έδειξε πιο επιλεκτικός στην επιλογή ‘λαμπερών’ ονομάτων. Ενώ πολλοί ηθοποιοί, τραγουδιστές και καλλιτέχνες στήριζαν δημόσια τον Κουβέλη, η επιλογή για τα ψηφοδέλτια ήταν ο Γιάννης Μπέζος, ο Κυρίτσης και ο Βασίλης Βασιλικός. Η συμμετοχή του Μπέζου στο προεκλογικό σποτ ήταν άλλωστε ενδεικτική της προσπάθειας του Κουβέλη να δώσει έναν σοβαρό lifestyle χαρακτήρα στο κόμμα του.

Η συγγένεια με τον Ιωάννη Μελισσανίδη

Ο Καρατζαφέρης μνημονεύεται ακόμα και σήμερα για τις επικές του κωλοτούμπες. Άλλα έλεγε, άλλα εννοούσε και τελικά άλλα έκανε. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Κουβέλη. Ενώ δήλωνε ρητά και ξεκάθαρα ότι δεν θα συμμετέχει σε κυβέρνηση με την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τελικά συμμετείχε χωρίς να αισθανθεί την ανάγκη να πει μια συγγνώμη στον λαό που πιθανόν να τον ψήφισε έχοντας υπόψη αυτή του τη δήλωση. Όχι ότι πέσαμε από τα σύννεφα, αλλά καλό είναι να μνημονεύονται αυτές οι κυβιστήσεις έτσι για να βλέπουμε το ήθος των ‘υπεύθυνων’ πολιτικών ανδρών.

Η διάθεση για ανάληψη ευθυνών

Αν οι κωλοτούμπες είναι ένα βασικό συστατικό της πολιτικής τους, ένα άλλο εξίσου σημαντικό χαρακτηριστικό είναι ότι τόσο ο Καρατζαφέρης όσο και ο Κουβέλης δεν έκρυψαν ποτέ την διάθεσή τους να συμμετέχουν σε κυβέρνηση συνεργασίας. Σε αυτό τουλάχιστον είναι σταθεροί. Ο Καρατζαφέρης έδειχνε διατεθειμένος να κάνει ό,τι χρειάζεται για να «έρθει στα πράγματα» ενώ ο Κουβέλης διακύρηττε σε όλους τους τόνους ότι η Αριστερά που ο ίδιος ονειρεύεται είναι μια Αριστερά που δεν θα διστάζει να αναλάβει τις ευθύνες της συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση.

Ο εγκλωβισμός του λαού

Ο Καρατζαφέρης με την ψήφιση του Μνημονίου Ι ως υποτίθεται εκπρόσωπος του πατριωτικού χώρου έβαλε τα όρια της πολιτικής νομιμοποίησης μιας σύμβασης η οποία αποτέλεσε εργαλείο για την ακόμα μεγαλύτερη εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας. Με την ψήφιση του Μνημονίου Ι δόθηκε μια «πατριωτική», «εθνικιστική» νομιμοποίηση στην πολιτική της ΕΕ και της Τρόϊκα. Από την άλλη, ο Κουβέλης βάζει το «αριστερό» όριο στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Γίνεται ο φορέας «αριστερής, «δημοκρατικής» νομιμοποίησης στην εφαρμογή του Μνημονίου ΙΙ και στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Δεν θα αργήσει η ώρα που ο λαός στο πρόσωπο του Κουβέλη θα μισήσει οτιδήποτε στην θολούρα του επάνω, θα πιστεύει πως είναι «αριστερό». Δεν είναι μόνο οι φασίστες που ομαδοποιούν τους πάντες προσδιορίζοντάς τους ως «μαρξιστές», «αριστερούς» ή «θολοκουλτουριάρηδες». Πολύ μεγάλο μέρος του λαού αδυνατεί να κατανοήσει τις διαφορές μεταξύ των κομμάτων και των προσώπων, οπότε δεν θα πρέπει να μας φανεί περίεργο αν μετά από λίγα χρόνια ακούς κόσμο να λέει «σας είδαμε όταν κυβερνήσατε τι κάνατε», βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ό,τι άλλο προσδιορίζεται στα αριστερά του πολιτικού χάρτη.

Ο ακαταλαβίστικος λόγος

Ο Καρατζαφέρης ήταν γνωστός για τις ατάκες που εκστόμιζε με κάθε ευκαιρία. Στην πραγματικότητα ο κόσμος που τον ψήφιζε δεν καταλάβαινε τι ακριβώς εννοεί ο ποιητής, όμως του φαινόταν ωραία λόγια που με κάποιον αδιευκρίνιστο τρόπο έδειχναν το βάθος και το περιεχόμενο της πολιτικής σκέψης του ανδρός Καρατζαφέρη. Ο Κουβέλης δεν συνηθίζει τις ατάκες, τους στίχους και τις παροιμίες, όμως συνηθίζει να μιλάει, ως νομικός που είναι, με τρόπο σχεδόν ακαταλαβίστικο για τις μάζες. Αυτός ο τρόπος όμως μαγεύει μερίδες του πληθυσμού. Δεν έχει σημασία τι λες, αρκεί να τα λες ωραία! Θα βρεθούν πρόθυμοι να βρουν πίσω από τις «γραμματιζούμενες» εκφράσεις σου αιτίες για να σε καταστήσουν στο μυαλό τους υπεύθυνο, συμπαθή και σοβαρό.

Η πίστη τους στην ίδια πολιτική συνταγή

Ο Καρατζαφέρης έβλεπε την πολιτική και ιδεολογική συνέπεια ως κάτι το περιττό μπροστά στον αγώνα για το κυνήγι της εξουσίας. Θα μπορούσε με την ίδια ευκολία να υποστηρίξει ένα νεοφιλελεύθερο ή ένα νεοκευνσιανό πρόγραμμα, αρκεί να έμπαινε σε μια κυβέρνηση. Απαράβατος κανόνας όμως η διάσωση των τραπεζών, των επιχειρήσεων και του καπιταλιστικού συστήματος γενικότερα. Το ίδιο και ο Κουβέλης. Έχει αφομοιώσει τις κεντρικές πολιτικές γραμμές του νεοφιλελευθερισμού (μείωση του δημόσιου τομέα, άνοιγμα επαγγελμάτων, στήριξη τραπεζικού συστήματος, ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, ιδιωτικοποιήσεις κτλ) τόσο γρήγορα, που δεν θα αποτελέσει έκπληξη ό,τι κάνει από εδώ και πέρα. Οι διαφορές των δύο ανδρών περιορίζονται σε δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα, όπως αυτό της μετανάστευσης, αν και δεν θα πέσουμε από τα σύννεφα αν δούμε τον Κουβέλη να υιοθετεί την ίδια με τον Καρατζαφέρη ρητορική για το ζήτημα αυτό. Άλλωστε το μόνο που συνδέει τον Κουβέλη με την Αριστερά είναι το όνομα του κόμματός του, όμως όπως έχουμε δει στο παρελθόν αυτό δεν αποτέλεσε εμπόδιο ούτε κριτήριο στην χάραξη πολιτικών από κόμματα με βαρύγδουπο όνομα. Όπως και ο Καρατζαφέρης, έτσι και ο Κουβέλης είναι διατεθειμένος να κάνει οποιονδήποτε συμβιβασμό, να υιοθετήσει οποιαδήποτε πολιτική (πάντα για την σωτηρία της χώρας) ώστε να παίξει κι αυτός τον ρόλο του συγκυβερνήτη.

Είναι άξιο απορίας το γεγονός ότι ο Καρατζαφέρης χαρακτηρίστηκε σχεδόν από όλους ως ένας πολιτικός τυχοδιώκτης που ήταν πρόθυμος να κάνει τα πάντα για να κάτσει στις μεγάλες καρέκλες την ώρα που κανείς δεν τολμά να πει το ίδιο για τον Κουβέλη. Μήπως δεν υπάρχει ιδιοτέλεια σε ανθρώπους που προέρχονται από την Αριστερα; Όσο κι αν θέλουμε να το πιστέψουμε η πρόσφατη ιστορία είναι γεμάτη από αντίθετα παραδείγματα. Μήπως η ευγένεια, οι καλοί τρόποι και το κύρος του Φώτη Κουβέλη δεν επιτρέπουν τέτοιους χαρακτηρισμούς; Πρόκειται για ένα κόμμα το οποίο δεν ενοχλεί κανέναν. Ούτε τα επιχειρηματική συμφέροντα, ούτε τους διαπλεκόμενους εκδοτικούς ομίλους, ούτε τους μεγαλοδημοσιογράφους, οπότε ποιος θα θελήσει να μιλήσει άσχημα για κάποιον που δεν τον ενόχλησε ποτέ; Αν προσθέσουμε και την συντεταγμένη επιχείρηση καλλωπισμού του πολιτικού προφίλ του Κουβέλη (όχι μόνο από το Star Channel) τότε έχουμε μια χωρίς προηγούμενο επιτυχημένη «πλαστική επέμβαση» που μετέτρεψε έναν διασπαστή ενός μικρού κόμματος σε ηγέτη με κύρος, υπευθυνότητα, όραμα και τόλμη. Μήπως το ίδιο δεν είχε επιχειρηθεί και την περίοδο της πρώτης συγκυβέρνησης, όταν ο Παπαχελάς έγραφε ύμνους για τον Καρατζαφέρη και το δελτίο του Μέγκα τον χαρακτήριζε ως τον πιο υπεύθυνο από τους τρεις πολιτικούς αρχηγούς;

Καρατζαφέρης και Κουβέλης έχουν πολλές διαφορές. Ο ένας είναι χοντρός, ο άλλος αδύνατος. Ο ένας τα βάφει, ο άλλος προτιμά να αφήνει το πέρασμα των χρόνων να φαίνεται στην εμφάνισή του. Ο ένας έχει μουστάκι, ο άλλος δεν έχει. Ο ένας μιλάει και φέρεται σαν καθώσπρέπει αστός, ο άλλος είναι πιο λαϊκοδεύτερος. Ο ένας έχει κανάλι, ο άλλος δεν έχει. Ο ένας έκανε καριέρα ως μπόντι-μπίλντερ, ο άλλος θα μπορούσε να κάνει καριέρα στην απαγγελία νανουρισμάτων.