Η Αλίκη στη Χώρα του Brexit

Αλέξανδρος Σχισμένος

«Όταν  χρησιμοποιώ  μια  λέξη, είπε ο Χάμπτυ Ντάμπτυ σαρκαστικά, «σημαίνει επακριβώς ό,τι εγώ επιλέγω να σημαίνει – ούτε κάτι λιγότερο ούτε κάτι περισσότερο».
«Το ερώτημα είναι», είπε η Αλίκη, «εάν είσαι σε θέση να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν τόσα διαφορετικά πράγματα».
«Το ερώτημα είναι», απάντησε ο Χάμπτυ Ντάμπτυ, «ποιος θα είναι ο κυρίαρχος – αυτό είναι όλο».[1]

Η παραπάνω ιστορία έχει γίνει πιο γνωστή από το βιβλίο στο οποίο περιέχεται και λίγοι μαθαίνουν ότι τελικά ο αυγοκέφαλος Χάμπτυ έπεσε από τον τοίχο και έσπασε το τσόφλι του. Οι περισσότεροι εντυπωσιάζονται από την κυριαρχία επί της γλώσσας. Το ενδιαφέρον βέβαια είναι ότι, για να ανακηρύξει ο Χάμπτυ την κυριαρχία του επί των λέξεων, αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει τη συμβατική σημασία των λέξεων, ειδάλλως δεν θα γινόταν κατανοητός.
Θα έπεφτε σε αυτιστικό παραλήρημα.

Για να εγκαθιδρύσει την Ηγεμονία του επί της Καινοτομίας, για να γίνει κυρίαρχος των Σημασιών, πρέπει να το κάνει στο έδαφος του ήδη υπάρχοντος, με τα διαθέσιμα υλικά, με τις λέξεις που ισχύουν για όλους, πρέπει δηλαδή να αποδεχθεί και να υποταχτεί στην κυριαρχία των Σημασιών. Γιατί οι λέξεις σημαίνουν κάτι. Και ο έλεγχος των Σημασιών είναι ο σκοπός, όχι η ευχέρεια, κάθε εγκαθιδρυμένης κυριαρχίας. Σκοπός γλιστερός και διαρκής, γιατί πραγματικά, κύριος των Σημασιών είναι το θεσμισμένο κοινωνικό φαντασιακό και καθώς οι παραδοσιακές δομές αντιπροσώπευσης καταρρέουν, το θεσμίζον κοινωνικό φαντασιακό ξεχύνεται σε χίλια ρυάκια, μέσα από συντρίμμια, βαλτώνει σε μικρές λίμνες, γκρεμίζει αποσαθρωμένα φράγματα, αναζητεί έναν νέο ορίζοντα, αλλά δεν ελέγχεται. Οι νέες σημασίες δεν αναδύονται ως ηγεμονικές.

Κάποιοι βέβαια, ακούνε το Χάμπτυ-Ντάμπτυ και αναζητούν μια νέα ‘Ηγεμονία’ ή μια νέα ‘Αφήγηση’, ακριβώς γιατί δεν διαβάζουν ολόκληρη την Ιστορία, αλλά ό,τι τους συμφέρει. Ας πάρουμε για παράδειγμα την φιλολογία γύρω από το βρετανικό δημοψήφισμα.

Κατά περίεργο τρόπο, είδαμε διάφορους Έλληνες αναλυτές, αριστερά και δεξιά να ερμηνεύουν το δημοψήφισμα με βαλκανικούς όρους, όπως κάνουμε οι επαρχιώτες. Ήδη, από την προηγούμενη του Brexit εβδομάδα, τα σημάδια ήταν εμφανή με τη δολοφονία της βουλευτή των Εργατικών Τζο Κοξ από έναν Άγγλο φασίστα, που ο Δελαστίκ βιάστηκε να ξεσκεπάσει αποδίδοντας τον φόνο στον Τζέημς Μποντ (και τις μυστικές υπηρεσίες υπέρ του Bremain). Γνωστοί επίσης οι πανηγυρισμοί κάποιων αριστερών για τη ‘ψήφο ανεξαρτησίας’ (της Μ. Βρετανίας, ξεχνώντας, όπως είπε και ο Άγγλος κωμικός John Oliver, ότι όλες οι ‘ημέρες ανεξαρτησίας’ παγκοσμίως γιορτάζουν την ανεξαρτησία ΑΠΟ την Μ. Βρετανία). Δεν αξίζουν σχολιασμό.

Όμως δεν την πάτησαν μόνο οι ντόπιοι, την πάτησαν και οι Εγγλέζοι. Την πάτησε ο Κάμερον, που στήριξε την πρωθυπουργία του στην υπόσχεση του δημοψηφίσματος. Την πάτησαν και ο Τζόνσον και ο Φαράντζ, που δεν πίστευαν ότι θα πετύχουν την έξοδο που είχαν ως εκλογικό καρότο και τώρα έρχονται προ των ευθυνών τους.

Την πάτησε ο Κάμερον, γιατί δεν έμαθε να χρησιμοποιεί τη ‘δημιουργική ασάφεια’, αυτό το Βαρουφάκειο πολιτικό ‘υπερόπλο’. Αντί να κάνει ένα δημοψήφισμα σαν το ελληνικό, του ειδικού και του αορίστου [«Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους; Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» («Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού») και το δεύτερο «Preliminary Debt sustainability analysis» («Προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους»);], έκανε ένα δημοψήφισμα του γενικού και προσδιορισμένου («Θα πρέπει το Ηνωμένο Βασίλειο να παραμείνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση;»). Ηλίθια βρετανική τακτική, να θέτεις ακριβή ερωτήματα που παίρνουν σαφείς απαντήσεις, απομεινάρι μιας εποχής που το βρετανικό κοινοβούλιο σε συνεργασία με το Στέμμα ήταν οι κυρίαρχοι πολιτικοί θεσμοί διεθνώς.  Και ποιο ήταν τελικά το αποτέλεσμα;

Εκτός από το Λονδίνο, τη Σκωτία και τη Βόρεια Ιρλανδία, την Βρετανία του σινεμά δηλαδή, οι υπόλοιποι στο Ηνωμένο Βασίλειο ψήφισαν Brexit.

Τώρα, οι λέξεις σημαίνουν κάτι που οι κυρίαρχοι δεν μπορούν να διαχειριστούν. Τώρα, ο Κάμερον δεν μπορεί να κάνει Τσιπρική κωλοτούμπα και έτσι, παραιτήθηκε και σιγοσβήνει από τον πολιτικό χάρτη. Στη Μ. Βρετανία η πολιτική σκηνή καταρρέει, και τα δύο μεγάλα κόμματα είναι σε εμφύλιο, κόσμος κατεβαίνει σε πορείες, όλοι ψάχνουν την κωλοτούμπα αλλά κωλοτούμπα δεν γίνεται πια. Το όνειρο του Σαρλ Ντε Γκωλ, ‘Η Ενωμένη Ευρώπη από τα Ουράλια ΕΩΣ τη Μάγχη’ φαίνεται να υλοποιείται. Ή μήπως θα υλοποιηθεί το παλαιό εκείνο ‘Festung Europa’ της Βέρμαχτ ή άραγε ο παλαιότερος ακόμη Ναπολεόντειος ‘Ηπειρωτικός Αποκλεισμός’;

Ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου και νυν ‘στρατηγός’ του Brexit Μπόρις Τζόνσον, με ύφος μελαγχολικό και τσιπρικό, δήλωσε το επόμενο του δημοψηφίσματος πρωινό ευτυχής που η χώρα του φεύγει από την ‘υπερεθνική’ (sic) ένωση, αλλά προειδοποίησε ότι δεν πρέπει να βιαστεί να φύγει (δεν έχει κατατεθεί το αίτημα αποχώρησης σύμφωνα με το Άρθρο 50 που θα ξεκινήσει επίσημα τη διετή διαδικασία). Με την παραίτηση του Κάμερον και μετά την Σύνοδο των 27 υπολοίπων κυβερνήσεων της Ε.Ε. η Μ. Βρετανία πήρε παράταση μέχρι το Σεπτέμβρη, ή επ’ αόριστον. Ούτε οι Άγγλοι εθνικιστές τύπου Τζόνσον, που ήταν τόσο πυρετώδεις τις προηγούμενες εβδομάδες δείχνουν διαθέσιμοι να βγουν από την παράλυση.

Ακούγοντας τον Τζόνσον, αναρωτιέσαι αν είναι το εγγλέζικο φλέγμα που τον εμποδίζει να δείξει τον ενθουσιασμό της Λεπέν. Αντί για τους εθνικιστικούς μύδρους που εξαπέλυσε η τελευταία, αναμένοντας ένα δικό της Frexit, ο Εγγλέζος σιγοψιθυρίζει, παρότι προβάλλεται ως διάδοχος του Κάμερον ή μάλλον ακριβώς για αυτό, ενώ στους δρόμους του Λονδίνου τον γιουχάρουν και εκατοντάδες χιλιάδες Λονδρέζοι απαιτούν την ανεξαρτητοποίηση της πόλης.

Το παράδοξο με τον Αγγλικό εθνικισμό, είναι πως η Αγγλία δεν υπήρξε πλήρως ανεξάρτητη παρά μόνο για 300 χρόνια από τα τελευταία 1200 (περ.900 – 1016 & 1453-1603). Η Αγγλία δεν υπήρξε ποτέ προτεκτοράτο, αν και κάποτε κομμάτια της βρέθηκαν υπό ρωμαϊκή και αργότερα δανέζικη κατοχή. Όλο τον υπόλοιπο καιρό η Αγγλία υπήρξε (το κυρίαρχο) κομμάτι της Μ. Βρετανίας, του Ην. Βασιλείου, της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, της Κοινοπολιτείας διαδοχικά. Ο Αγγλικός εθνικισμός, φυσικά, επικαλείται την βρετανική αυτοκρατορική δόξα του ιμπεριαλισμού προκειμένου να τονωθεί. Όμως αν τέτοια ‘δόξα’ ανήκει σε κάποιον, αυτοί είναι οι βασιλικοί Οίκοι του Ανόβερο και του Σαξ-Κόμπουργκ-Γκόθα, παρακλάδια των Αψβούργων, γερμανόφωνοι. Ας μην ξεχνάμε ότι το βρετανικό παρακλάδι του Οίκου του Σαξ-Κόμπουργκ-Γκόθα μετονομάστηκε σε Οίκο του Ουίνσδορ κατά τον Α’ Π.Π., για να μην θυμίζει την γερμανική καταγωγή των Βρετανών βασιλέων σε καιρό πολέμου με τη Γερμανία.

Ακόμη και στο βασικό στρατιωτικό πεδίο, η ‘δόξα’ θα ανήκε στα επίλεκτα Σκωτσέζικα τμήματα, τα ίδια που βοήθησαν την καθυπόταξη της Ιρλανδίας και κυβέρνησαν την Ινδία. Ο Μαρξ ήταν υπέρ της βρετανικής αποικιοκρατίας της Ινδίας [2]. Η Μ. Βρετανία υπήρξε η (κατεξοχήν) αυτοκρατορική δύναμη της νεωτερικότητας. Δεν έχει εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα να δώσει, αντιθέτως εναντίον της χτίστηκαν μυριάδες ελευθερωτικοί αγώνες, ήδη από την Αμερικάνικη Επανάσταση. Δεν ήταν προτεκτοράτο όπως τα Βαλκάνια, τα Βαλκάνια ήταν προτεκτοράτο της.

Και στην Νότια Ευρώπη σαν (επί)κυρίαρχοι κατηφόρισαν οι Βρετανοί και δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που ο Τσώρτσιλ έλεγε ‘Φερθείτε στην (απελευθερωμένη) Αθήνα σαν κατεχόμενη πόλη’. Ο εγγλέζικος εθνικισμός ιστορικά υπήρξε κατά κύριο λόγο αναμεμειγμένος μέσα στον βρετανικό ιμπεριαλισμό και στην επέκτασή του, στον λευκό ευρωπαϊκό ρατσισμό, το περίφημο ‘White man’s burden’ του Κίπλινγκ και τις ψευδοθεωρίες του Τσάμπερλαιν που θαύμαζε ο Χίτλερ.

Η Μ. Βρετανία (μαζί με τις Η.Π.Α.) υπήρξε επίσης η αιχμή του δόρατος της νεοφιλελεύθερης επέλασης, και η εκπρόσωπος της Ατλαντικής πολιτικής ατζέντας στην Ε.Ο.Κ. παρά τις αντιστάσεις της Γαλλίας, που δύο φορές έθεσε βέτο στην είσοδο των Βρετανών, για να καμφθεί τελικά το 1973, όταν δεν υπήρχε πια Ντε Γκωλ.

Ένα μεγάλο μέρος των οπαδών του Brexit δήλωναν ότι η Ευρώπη τους καταπιέζει καθώς δεν αφήνει τη Μ. Βρετανία να κλείσει πλήρως τα σύνορα (παρόλο που την αφήνει να έχει την πόρτα μισόκλειστη). Και πάλι όμως, το μεγαλύτερο κομμάτι των μεταναστών εξ Ανατολάς φτάνουν το Νησί βάσει του δικαιώματός τους ως υπήκοοι της Κοινοπολιτείας (Ινδία, Πακιστάν), δικαίωμα που τους παραχωρήθηκε μετά από αιώνες Βρετανικής σκλαβιάς. Η Μ. Βρετανία υπήρξε ο κινητήριος μοχλός της βιομηχανικής, καπιταλιστικής και αποικιοκρατικής παγκοσμιότητας, πριν δώσει τα σκήπτρα αλλού.

Τώρα, η Μ. Βρετανία πέφτει στο παράδοξο:
Γιατί με εθνοκρατικούς όρους, και η Μ. Βρετανία είναι μία ‘υπερεθνική’ ένωση. Δυνάμωσαν οι φωνές από τη Σκωτία (από όσους θέλουν να γίνει επανάληψη του δημοψηφίσματος για έξοδο της Σκωτίας από την Μ. Βρετανία και ένωσή της με την Ε.Ε.) και από την Β. Ιρλανδία (το Σιν Φέιν ζητά δημοψήφισμα για ένωση του ιρλανδικού νησιού, με την αιτιολογία πως η Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής συνάφθηκε με μία ευρωπαϊκή Μ. Βρετανία, που δεν απαιτούσε συνοριακούς ελέγχους στο Σμαραγδένιο Νησί). Οι δύο περιοχές ψήφισαν Bremain, όπως και το Λονδίνο (οι τραπεζίτες του  Σίτυ σκέφτονται πικρόχολα ότι θα έπρεπε να φύγει το Λονδίνο από την Βρετανία, ενώ ο λαός του Λονδίνου συμφωνεί μαζί τους καθώς φαίνεται).

Όσοι γνωρίζουν το Λονδίνο και κατανοούν τη διαφορά της παγκόσμιας αυτής μητρόπολης από την υπόλοιπη Αγγλία και Ουαλία, καταλαβαίνουν ότι το αίτημα για ανεξαρτητοποίηση του Λονδίνου από τη Μ. Βρετανία και εισδοχή του στην Ε.Ε. είναι σε μεγάλο βαθμό ρεαλιστικό. Τόσο ρεαλιστικό που υπογραμμίζει (όπως και όλες οι εξελίξεις) την κατάρρευση της παραδοσιακής εθνικής πολιτικής. Παρότι τα εθνοκρατικά επιχειρήματα της ‘αυτοδιάθεσης’ κυκλοφορούν ευρέως, δεν υπάρχει κανένας εθνοκρατικός θεσμός αντιπροσώπευσης που να έχει ανεξάρτητη ισχύ, δεν υπάρχει στεγανότητα των εθνοκρατικών μηχανισμών.

Το Λονδίνο, πόλη που χρονολογείται πριν την ρωμαϊκή εισβολή στην Γηραιά Αλβιόνα, είναι ένας παγκόσμιος κόμβος που ήδη, πριν την Ένωση των Στεμμάτων του 1707 (κατά τρόπο δυναστικό, αφού δηλαδή οι Σκώτοι Στιούαρτ ‘κληρονόμησαν’ τον αγγλικό θρόνο) υπερέβαινε τα στενά όρια του νησιού. Η οικονομική και κοινωνική ζωή της πόλης ξεπερνούσε τα εθνικά σύνορα όσο η αυτοκρατορία επεκτεινόταν και η επιρροή του Λονδίνου συνέπιπτε με την παγκόσμια έκταση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας ήδη πριν την Βιομηχανική Επανάσταση.

Το Λονδίνο δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά αμιγώς αγγλική πόλη. Μια ματιά στο Μπρέμινγκχαμ, τη δεύτερη πόλη του νησιού, αρκεί για να πείσει. Οπότε, ένα ανεξάρτητο Λονδίνο δεν είναι όπως θα λέγαμε ένα ανεξάρτητο Αγρίνιο, αλλά περισσότερο μια ευρωπαϊκή Σιγκαπούρη (η οποία ιδρύθηκε το 1819 από τον Σερ Στάμφορντ Ραφλς, Άγγλο που γεννήθηκε στη Τζαμάικα και πέθανε στο Λονδίνο – σε ποιο εθνοκράτος ακριβώς δηλαδή;).

Η Μεγάλη Βρετανία, παρότι περιγράφεται ως ‘συνταγματική μοναρχία’ δεν έχει Σύνταγμα, αντιθέτως έχει μία σειρά από επίσημα έγγραφα, που χρονολογούνται ήδη από τον καιρό της Μάγκνα Κάρτα, και περιλαμβάνουν τις Πράξεις του Κοινοβουλίου. Ιδρυτικές πράξεις της Μ. Βρετανίας είναι οι Ενωτικές Πράξεις με τη Σκωτία (1707- οικειοθελώς) και την Ιρλανδία (1801-βιάιως), και ανασυντακτική η Ιρλανδική Ανεξαρτησία (τμηματικώς, μετά από δημοψήφισμα στο Βορρά) του 1922.

Όλες οι ιστορικές επεκτάσεις και επικαλύψεις της Μ. Βρετανίας βγήκαν σαν ραφές στην επιφάνεια μετά το δημοψήφισμα. Εξίσου, οι περιπλοκότητες του Βρετανικού δικαίου (που είναι περισσότερο εμπειρικό και δίνει βαρύτητα στην αρχή του δεδικασμένου) και οι ιδιαιτερότητες του βασιλείου (του οποίου η μονάρχης είναι επίσης μονάρχης – επικεφαλής και της ‘υπερεθνικής’ Κοινοπολιτείας και κεφαλή της Αγγλικανικής Εκκλησίας και των απανταχού Αγγλικανών) αφήνουν πολλά περιθώρια για παρεξηγήσεις.

Σίγουρα ένα Grexit θα ήταν εντελώς άλλη κατάσταση, όπως όμως και ένα Frexit. Ας δούμε απλώς το ηλικιακό χάσμα. Κυρίως οι συνταξιούχοι (οι οποίοι έχουν βιωματική ανάμνηση της προ-Ε.Ε. Μεγάλης Βρετανίας) ψήφισαν το Brexit, ενώ οι νέοι ψήφισαν το Bremain .Οι περιπλοκές απόκτησης της βρετανικής υπηκοότητας απέκλεισαν από την ψήφο ένα μεγάλο ποσοστό μεταναστών που όμως ζουν στην βρετανική νήσο, συντριπτικά δε, στο Λονδίνο.

Όπως λέγαμε, βρετανικός εθνικισμός δεν υπήρχε, υπάρχει αγγλικός εθνικισμός και βρετανικός αυτοκρατορικός επεκτατισμός. Ίσως το αποτέλεσμα δείχνει ότι ο δεύτερος συρρικνώθηκε πλέον στα όρια του πρώτου, κυριαρχώντας στην αγγλική ύπαιθρο.

Αλλά δείχνει επίσης ότι η αίσθηση αποξένωσης που προκαλεί η μεταφορά της πολιτικής ισχύος σε υπερκρατικές γραφειοκρατίες και πολυεθνικούς οικονομικούς μηχανισμούς, η κατάρρευση της εμπιστοσύνης στις εθνοκρατικές δομές αντιπροσώπευσης, κυριαρχεί έναντι κάθε κανονικότητας.

Μέσα σε ένα αποπνικτικό παρόν, υπάρχει διάχυτη διάθεση για απόδραση προς το μέλλον, αλλά τίποτε δεν εξασφαλίζει τι μέλλον θα είναι αυτό – εξαρτάται π.χ. από το πόσο συμπίπτει η επιρροή του (στενού) αγγλικού εθνικισμού με την κοινωνική δυσαρέσκεια του πληθυσμού. Οι εθνικιστικοί λήροι και η άνοδος των εθνικιστικών κομμάτων δεν οδηγούν σε κάποια εθνική πολιτεία, αλλά στο ξενοφοβικό αδιέξοδο, σαν αντανακλαστικά κενά νοήματος, αφού δεν υπάρχει εθνική στεγανότητα στον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη. Τρέμουν οι άγγλοι εθνικιστές την απώλεια των υπερεθνικών κεφαλαίων και των υπερεθνικών τραστ που συσσωρεύονται στο Λονδίνο.

Παρόλο που οι εθνικιστές τύπου Τζόνσον ήταν η δυνατή φωνή, ακόμη και αυτοί επικαλέστηκαν το ‘δημοκρατικό έλλειμμα’ της Ε.Ε., το προφανές σε όλους, ενώ οι Bremain (όπως ο μουσουλμάνος δήμαρχος του Λονδίνου Σάντι Καν) απέμειναν με απειλές για την οικονομία.

Η αποτυχία της Ε.Ε. είναι ακριβώς αυτή η αντίθεση δημοκρατίας-οικονομίας που μπορούν να την εκμεταλλευτούν και οι αντιδημοκράτες. Οι ρίζες αυτής της αποτυχίας βρίσκονται στην ίδια την ταύτιση Κράτους – Εξουσίας και την αντίθεση συμφερόντων Κράτους – Κοινωνίας. Αυτή η αποτυχία φυσικά δεν ανήκει μόνο στην Ε.Ε., είναι συνέπεια της παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, συνέπεια του γεγονότος ότι για να έλθει αυτή η ‘ανάπτυξη’ έπρεπε να στραγγαλισθούν και τα ολίγα ψίχουλα θεσμικής ‘δημοκρατίας’ των ‘ευρωδυτικών’ κοινωνιών.

Αρχίσαμε με μία ιστορία γραμμένη από έναν Άγγλο, για την ηγεμονία επί των λέξεων. Από ό,τι φαίνεται δεν είναι επαρκής, ούτε εφικτή αυτή η ηγεμονία. Θα κλείσουμε το μικρό αυτό σημείωμα με το ποίημα ενός άλλου Άγγλου, για την ισχύ των νοημάτων:

“Fools!  Who from hence into the notion fall, that vice or virtue there is none at all. If white and black blend, soften, and unite A thousand ways, is there no black or white? Ask your own heart, and nothing is so plain; ‘Tis to mistake them, costs the time and pain.” 
Alexander Pope, An essay on man IV, 1733 –

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] «Μέσα από τον καθρέπτη», Lewis Carol, 1872.
[2] Με τα λόγια του ίδιου του Μαρξ: ‘England, it is true, in causing a social revolution in Hindustan, was actuated only by the vilest interests, and was stupid in her manner of enforcing them. But that is not the question. The question is, can mankind fulfill its destiny without a fundamental revolution in the social state of Asia? If not, whatever may have been the crimes of England she was the unconscious tool of history in bringing about that revolution.’ (1853) – Οπότε, όπως καταλαβαίνετε ο Μαρξ καταδίκαζε τα επιμέρους εγκλήματα της πολιτικής των Βρετανών αλλά δικαιολογούσε την αποικιοκρατία, ως αναγκαία για την πρόοδο της ανθρωπότητας, όποια και αν ήταν αυτά τα εγκλήματα.

www.babylonia.gr

«Τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες»

Άρης Χατζηστεφάνου

Οι Αγγλοι βαυκαλίζονται ότι είναι ελεύθεροι. Αυτό συμβαίνει μόνον όταν εκλέγουν τους βουλευτές τους. Αμέσως μετά επιστρέφουν στις αλυσίδες και την ανυπαρξία τους. (Ζαν Ζακ Ρουσό)

«Εφτασε η στιγμή που οι ελίτ πρέπει να εξεγερθούν απέναντι στις αμαθείς μάζες», τιτλοφορούσε πολυσέλιδη ανάλυσή του το αμερικανικό περιοδικό Foreign Policy.

Το κείμενοι έφερε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του Τζέιμς Τράουμπ, αρθρογράφου μεταξύ άλλων των New York Times και του περιοδικού New Yorker αλλά και μέλους του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων των ΗΠΑ.

Μετά το σοκ του τίτλου το περιεχόμενο ήταν αναμενόμενο: «Οι δυνάμεις του Brexit», έγραφε ο Τράουμπ, «κέρδισαν επειδή ορισμένοι κυνικοί πολιτικοί ηγέτες ήταν έτοιμοι να υποταχθούν στην παράνοια των ψηφοφόρων τους. Είναι απαραίτητο να πούμε», συνέχιζε ο γνωστός σχολιαστής, «ότι οι άνθρωποι παραπλανώνται και ο στόχος της ηγεσίας είναι να τους απομακρύνουν από την πλάνη».

«Μήπως είναι αυτό ελιτισμός;», αναρωτιόταν ο ίδιος, για να δώσει αμέσως την απάντηση στο ρητορικό του ερώτημα:

«Πιθανότατα είναι… γιατί έχει φτάσει να αποτελεί ελιτισμό να πιστεύουμε στη λογική, την τεχνογνωσία και τα μαθήματα της Ιστορίας. Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, η παράταξη που αποδέχεται την πραγματικότητα πρέπει να προετοιμαστεί να αναλάβει τον έλεγχο της παράταξης που αρνείται την πραγματικότητα».

Πόσο διαφορετικά ηχούν αυτές οι προτάσεις από τα μηνύματα που έστελναν οι ίδιοι αρθρογράφοι πριν από περίπου 25 χρόνια, όταν οι θεωρίες περί του τέλους της Ιστορίας υπόσχονταν την ολοκληρωτική επικράτηση του καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας.

Σήμερα καθώς ο καπιταλισμός αδυνατεί να ξανασταθεί στα πόδια του και ενώ το εγχείρημα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης βρίσκεται στο στόχαστρο των λαών της Ευρώπης και της Αμερικής, η δημοκρατία μετατρέπεται στον απόλυτο εχθρό.

Η μάχη ξεκινά με πρόσχημα τον κίνδυνο επικράτησης ανθρώπων όπως ο Νάιτζελ Φάρατζ στην Αγγλία, ο Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ και η Μαρίν Λεπέν στο Παρίσι – πολιτικοί δηλαδή που αποθεώθηκαν από το ίδιο οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο που σήμερα τους παρουσιάζει ως απειλή για την οποία αξίζει να θυσιάσουμε τη δημοκρατία.

Σε αρκετές περιπτώσεις αυτή η ολομέτωπη επίθεση απέναντι στο δικαίωμα των πολιτών να εκφράζουν τη βούλησή τους –έστω και με την παρωδία δημοκρατίας των εκλογών που πραγματοποιούνται κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια– έρχεται με αριστερό και αμεσοδημοκρατικό μανδύα.

«Οι εκλογές είναι επικίνδυνες για τη δημοκρατία», ήταν ο τίτλος σε μακροσκελέστατο άρθρο του Ντέιβιντ βαν Ρέιμπρουκ στη βρετανική εφημερίδα Guardian, λίγες ημέρες μετά το δημοψήφισμα του Brexit.

Ο αρθρογράφος χαρακτήριζε συλλήβδην τα δημοψηφίσματα «πρωτόγονες διαδικασίες, που μετατρέπονται σε επικίνδυνα τσεκούρια στα χέρια απογοητευμένων και κακώς πληροφορημένων πολιτών».

Ο Βρετανός σχολιαστής δεν είχε απλώς πρόβλημα με τα δημοψηφίσματα αλλά με κάθε διαδικασία εκλογών.

«Το σύστημα της αντιπροσώπευσης μέσω εκλεγμένων εκπροσώπων ίσως να ήταν απαραίτητο στο παρελθόν –όταν η επικοινωνία ήταν αργή και οι πληροφορίες περιορισμένες– αλλά δεν έχει καμία σχέση με τον τρόπο με τον οποίο αλληλοεπιδρούν οι πολίτες σήμερα», διαβάσαμε στο άρθρο του Guardian, το οποίο κατέληγε στο συμπέρασμα ότι ζούμε με το «σύνδρομο της δημοκρατικής κόπωσης».

Φαινομενικά η κριτική που ασκούσε ο Ρέιμπρουκ βρίσκεται στον αντίποδα των θέσεων που παρουσίαζε το Foreign Policy.

Εδώ ο συγγραφέας δεν ζητά την κυριαρχία των ελίτ απέναντι στις αμαθείς μάζες (δηλαδή ένα ολιγαρχικό καθεστώς όπως θα το όριζε ο Αριστοτέλης), αλλά την επιστροφή στην Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία.

Ο Ρέιμπρουκ προτείνει την ανάληψη εξουσιών από μικρές ομάδες πολιτών που θα επιλέγονται τυχαία αλλά θα πλαισιώνονται από επιστήμονες και τεχνοκράτες.

Πουθενά στο κείμενο βέβαια δεν διαβάζουμε ποιος θα επιλέγει αυτούς τους τεχνοκράτες και πολύ περισσότερο γιατί αυτοί οι «ειδικοί», που παρουσιάζονται σαν κάτοχοι της μιας και μοναδικής αλήθειας, θεωρούνται πολιτικά ουδέτεροι: Και αν αυτοί οι «ειδικοί» είναι καθηγητές πανεπιστημίου που μπορεί συμπτωματικά να ζουν από επιδοτούμενα προγράμματα της Ε.Ε. (λέμε τώρα).

Το πραγματικό πρόβλημα στις θέσεις του Ρέιμπρουκ βέβαια δεν είναι τόσο το περιεχόμενό τους όσο ο χρόνος της παρουσίασής τους.

Η ανάθεση της εκτελεστικής εξουσίας σε τυχαία επιλεγμένους, αιρετούς πολίτες είναι πράγματι μια ριζοσπαστική απάντηση για τα προβλήματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Σε τελική ανάλυση όμως το άγχος που βαραίνει τον συγγραφέα δεν είναι πώς θα θριαμβεύσει η δημοκρατία, αλλά πώς θα αποφευχθεί ένα ακόμη «λάθος», όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει το Brexit.

Ξεκινώντας από εντελώς διαφορετική αφετηρία από τον συντηρητικό λόγο του Τζέιμς Τράουμπ στο Foreign Policy, o Ρέιμπρουκ καταπιάνεται με το ίδιο ερώτημα: Πώς θα διορθώσουμε ένα εκλογικό σώμα που ψηφίζει «λάθος».

Αυτό που και οι δύο σχολιαστές παραλείπουν να σημειώσουν βέβαια είναι ότι αυτοί που ψήφισαν «λάθος» ανήκουν σε διαφορετική τάξη από τους ίδιους.

Και ο πόλεμος που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε πλήρη εξέλιξη δεν είναι ο πόλεμος των ιδεών αλλά ο πόλεμος των τάξεων.

Ιδιωτικοποίηση ΟΤΕ: Σύνολο αποεπενδυσης 1,5 Δις ευρώ, ενώ σύντομα θα γεμίσει η Ελλάδα με υποψήφιους Μαυρίκηδες

«Ο μισθός και τα μπόνους του Διευθύνοντος Συμβούλου είναι 1.488.750,70 ευρώ! 17,5 φορές μεγαλύτερος από τον μισθό του Έλληνα Πρωθυπουργού ή έξι φορές μεγαλύτερος από τον μισθό της Μέρκελ»

Σκληρές αλήθειες για τη σημερινή εικόνα του άλλοτε κραταιού ΟΤΕ περιγράφουν σε επιστολή τους τα μέλη της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εργαζομένων, η οποία διανεμήθηκε στην τακτική γενική συνέλευση των μετόχων του Οργανισμού. Οκτώ χρόνια μετά την ιδιωτικοποίηση του Οργανισμού αντί της ανάπτυξης και των επενδύσεων που είχε υποσχεθεί η διοίκηση, έχει σημειωθεί αποεπένδυση ύψους 1,5 δις ευρώ!

«Απέσυραν τον ΟΤΕ από την FYROM πουλώντας την Cosmofon και την Germanos Telecom για 190 εκ. ευρώ. Απέσυραν τον ΟΤΕ από τη Σερβία πουλώντας την Telekom Serbia για 380 εκ. ευρώ. Απέσυραν τον ΟΤΕ από τη Βουλγαρία πουλώντας την Germanos Telecom και την Globul για 717 εκ. ευρώ. Πούλησαν το μοναδικό δορυφόρο που είχε η χώρα της Hellas-sat για 208 εκ. ευρώ. Σύνολο... αποεπενδύσεων 1,5 δις!» σημειώνεται στην επιστολή.

Στη συνέχεια αναφέρουν το πόσο χειροτέρεψαν οι συνθήκες εργασίας καθώς οι σταθερές θέσεις μειώθηκαν κατά 6.000 και αντικαταστάθηκαν με μαύρη και ελαστική εργασία, ενώ λόγω των προβλημάτων που προέκυψαν για τον ΟΤΕ από τον ανταγωνισμό, η διοίκηση επιλέγει κινήσεις που κλονίζουν την εμπιστοσύνη των πελατών. «Ο ΟΤΕ σήμερα συμπυκνώνει όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Η γραφειοκρατία, ο παρασιτισμός, ο παραγοντισμός και κυρίως ο νεποτισμός, αντί να εξαφανιστούν γιγαντώθηκαν. Στο δημόσιο ΟΤΕ είχαμε τέσσερις Γενικούς Διευθυντές ενώ σήμερα τους κάναμε είκοσι! Στο γενικό σύνολο έχουμε 2.000 Διευθυντές, Υποδιευθυντές και Προϊστάμενους σε 10.000 εργαζόμενους του ΟΤΕ και της COSMOTE. Δηλαδή ανά 5 εργαζόμενους έχουμε και έναν προϊστάμενο!»

Όπως καταγγέλλουν τα μέλη της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εργαζομένων, «ο μισθός και τα μπόνους του Διευθύνοντος Συμβούλου είναι 1.488.750,70 ευρώ! 17,5 φορές μεγαλύτερος από τον μισθό του Έλληνα Πρωθυπουργού ή έξι φορές μεγαλύτερος από τον μισθό της Μέρκελ». Προκλητικά υψηλές παραμένουν και οι αποδοχές για όλα τα στελέχη, ενώ νέες προσλήψεις γίνονται κάτω από καθεστώς αδιαφάνειας,

Συνομιλίες σε ανοιχτή ακρόαση

Σύμφωνα με την επιστολή της κίνησης, πρόθεση της διοίκησης είναι σε λίγο καιρό ο ΟΤΕ «να μετατραπεί σε "κενή εταιρεία" -σε άδειο κέλυφος δηλαδή κατά το μοντέλο της ΝΙΚΕ- με ακριβοπληρωμένους μάνατζερ αλλά χωρίς εργαζόμενους. Το έργο θα παράγεται μέσω ενός πολύπλοκου δικτύου εργοληπτικών και υπεργολαβικών εταιρειών που θα χρησιμοποιεί μαύρη και ανειδίκευτη εργασία. Σας αποκαλύπτουμε επίσης ότι, η δίψα τους για περισσότερα μπόνους, χρήμα και πρόσκαιρα κέρδη είναι τέτοια που ετοίμασαν ένα εκτρωματικό σχέδιο το οποίο ονομάζουν "Consolidation"».

Το σχέδιο αυτό, το οποίο δρομολογούν κρυφά και παράνομα, χωρίς καμιά άδεια από τις αρμόδιες αρχές, Υπουργεία, Κοινοβούλιο, Α.Δ.Α.Ε, Δικαιοσύνη κ.λπ., αν μπει σε εφαρμογή -όπως χαρακτηριστικά γράφουν τα Επίκαιρα (τεύχος 344, 10/06 - 16/06/2016)- «πολύ σύντομα οι παρακολουθήσεις θα εξελιχθούν σε ένα ευρέως διαδεδομένο σπορ. Σε λίγο καιρό ο κάθε επιχειρηματίας που θα θέλει να μάθει τι σχεδιάζει ο ανταγωνιστής του, ο κάθε πολιτικός που θα θέλει να ξέρει τα σχέδια των αντιπάλων του, ο κάθε πολίτης που θα θέλει να καταγράψει μια συνομιλία κάποιου άλλου προσώπου για να μάθει έτσι πιθανές ερωτικές, επαγγελματικές ή προσωπικές του επαφές και στάσεις ζωής δε θα χρειάζεται παρά να βρει έναν από τους εκατοντάδες ανειδίκευτους, κακοπληρωμένους και ευκαιριακούς στην πλειονότητά τους εργαζόμενους που θα έχουν πρόσβαση στα ΚΑΦΑΟ του ΟΤΕ, να τους δώσει 1 ή 2 κατοστάρικα και να του κάνουν τη δουλειά! Και σύντομα θα έχει ένα cd με ό,τι θέλει να ακούσει. Τόσο απλά...».

Θα γεμίσουν την Ελλάδα με υποψήφιους Μαυρίκηδες, καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι. «Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν όμως το απόρρητο και τα κοινωνικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών δεν μας εκπλήσσει. Η D.T έχει προϊστορία σ' αυτό, όταν αποκαλύφτηκε από το Spiegel (26-05-2008) ότι παρακολουθούσαν εκατοντάδες χιλιάδες τηλέφωνα εργαζόμενων και δημοσιογράφων».

Παράλληλα, εξηγούν ότι οι συνέπειες όμως θα είναι τεράστιες και για τον ίδιο τον ΟΤΕ. Η τεχνογνωσία του θα μεταφερθεί σε ανεξέλεγκτες εργολαβικές εταιρείες με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της επιχείρησης.

Πηγή: "Επίκαιρα"

Κατοχικές και Μνημονιακές κυβερνήσεις

Στέφανος Πρίντσιος 

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. (Παπανδρέου, Σαμαροβενιζέλοι, Τσίπρας)

Αντιγράφουμε αποσπάσματα από έγκυρες εγκυκλοπαίδειες: «Γενικά με τον όρο κατοχική κυβέρνηση, χαρακτηρίζεται η κυβέρνηση που συγκροτείται σε μία πρώην κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα που έχει ηττηθεί από τον κατακτητή της… Την ίδια επίσης ονομασία φέρουν και οι κυβερνήσεις που διαδέχονται η μία την άλλη υπό το αυτό καθεστώς.

Οι κατοχικές κυβερνήσεις λειτουργούν μόνο για εσωτερικές υποθέσεις, νομοθετώντας και ασκώντας εξουσία υπό την επίβλεψη στρατιωτικής (οικονομικής) διοίκησης του κατακτητή. Σημειώνεται ότι οι κυβερνήσεις αυτές στερούνται του δικαιώματος της διεθνούς εκπροσώπησης, σύναψης συμμαχιών καθώς επίσης και ανάπτυξης ελεύθερου εμπορίου, ενώ και οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι τίθενται υπό τον έλεγχο του κατακτητή.

Από τον Α' Π.Π, αλλά και κατά τη διάρκεια του Β' Π.Π. σε πολλές χώρες λειτούργησαν κατοχικές κυβερνήσεις που συγκροτούνταν συνηθέστερα από πρόσωπα ευρύτερης λαϊκής αποδοχής και λιγότερο εμφανώς φιλικά προσκείμενα προς τον κατακτητή. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις και παρά τον νομιμοφανή χαρακτήρα αυτών των κυβερνήσεων οι υπό την κατοχή λαοί δεν έπαψαν να τις θεωρούν αυτές και τα πρόσωπα που τις απαρτίζουν "συνεργάτες" των κατακτητών.

Στην Ελλάδα το 1941 μετά την εισβολή της Γερμανίας, κατά την περίοδο της κατοχής που ακολούθησε λειτούργησαν στην Ελλάδα, τρεις κατοχικές κυβερνήσεις:

1. Η Κυβέρνηση Γεωργίου Τσολάκογλου 1941 (Ο ίδιος ο Τσολάκογλου δε φαίνεται να μετάνιωσε για τις κινήσεις του τον Απρίλιο του '41. Στα απομνημονεύματα του γράφει μεταξύ άλλων πως «Ευρέθην αντιμέτωπος ιστορικού διλήμματος : Ή ν' αφήσω να συνεχισθή ο αγών και να γίνη ολοκαύτωμα, ή υπείκων εις τας παρακλήσεις όλων των ηγητόρων του στρατού ν' αναλάβω την πρωτοβουλίαν της συνθηκολογήσεως...)

2. Η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου 1942 (η θητεία του Λογοθετόπουλου διήρκεσε μόλις τέσσερις μήνες, αφού τον Απρίλιο του 1943 οι Γερμανοί τον αντικατέστησαν με τον Ιωάννη Ράλλη, επιθυμώντας έναν πιο δυναμικό πρωθυπουργό για την αντιμετώπιση του αναδυόμενου ΕΑΜ. Στα απομνημονεύματά του ο Λογοθετόπουλος αξιοποιεί την «απόλυσή» του για να σώσει την υστεροφημία του, υποστηρίζοντας ότι ο πραγματικός λόγος της ήταν οι διαρκείς αντιρρήσεις που έφερνε στους κατακτητές.)

3. Η Κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη 1943. (Κατά τη διάρκεια της δίκης του ως δωσίλογου - καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά- οι συνήγοροι ισχυρίσθηκαν ότι «ο Ιωάννης Ράλλης προσέφερε τεράστιες εθνικές υπηρεσίες κατά την κατοχή ενόσω ήταν πρωθυπουργός με το να αποσοβήσει τον λιμό των Ελλήνων, δίδοντας καθημερινά ένα μισθό.»)

Η Οργάνωση Χ ήταν η μετονομασία της Στρατιωτικής Οργανώσεως Γρίβα που ιδρύθηκε την περίοδο της γερμανικής κατοχής τον Ιούνιο του 1941 στην Αθήνα από τον αντισυνταγματάρχη Πεζικού Γεώργιο Γρίβα (ο γνωστός Διγενής). Τα μέλη της οργάνωσης ήταν γνωστά σαν Χίτες. Αρχικώς η οργάνωση ασχολήθηκε με σαμποτάζ και κατασκοπεία κατά των Γερμανών, πολύ σύντομα όμως αφοσιώθηκε αποκλειστικά στον αντικομμουνιστικό αγώνα, ξεχνώντας τον πρωταρχικό σκοπό της ίδρυσής της, την απελευθέρωση δηλαδή της πατρίδας από τον κατακτητή.»

• Έχουν άραγε σχέση όλα αυτά τα παραπάνω γραφόμενα με το σήμερα;
• Αποτελεί το Μνημόνιο, οικονομική κατοχή και απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας;
• Είναι η Γερμανία σήμερα οικονομικός κατακτητής μας;
• Υπήρξαν ή υπάρχουν δωσίλογοι μνημονιακοί πρωθυπουργοί;
• Υπήρξαν η υπάρχουν μνημονιακοί κυβερνητικοί οπαδοί, Χίτες και γερμανοτσολιάδες;
• Ο αντιμνημονιακός αγώνας σήμερα δεν έχει ομοιότητες με τον αντιστασιακό του χθες;
• Το ένδοξο προσωπικό παρελθόν νομιμοποιεί την μετέπειτα καταγέλαστη πορεία; (βλέπε Τσολάκογλου κ.α.)
• Αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας εξαίρεση;

(Διαβάστε προσεχτικά τα αρχικά εγκυκλοπαιδικά αποσπάσματα για να το καταλάβετε!)

Στέφανος Πρίντσιος

#Brexit: Τί πιστεύουν οι Βρετανοί Αναρχικοι;

#Brexit: 10 σχόλια από την αναρχική οργάνωση Workers Solidarity Μοvement

1. Το ‪#‎brexit‬ αποδεικνύει ότι ακόμη και η αδύναμη κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ασύμβατη με την κλιμακούμενη νεοφιλελεύθερη ανισότητα.
 

2. Η αντίσταση στην κλιμακούμενη ανισότητα κινδυνεύει να εκτραπεί μετατρέποντας σε αποδιοπομπαίους τράγους τους περιθωριοποιημένους ανθρώπους ώστε να προωθήσουν συμφέροντα πλουσίων μισαλλόδοξων.
 

3. Οι αγορές τώρα θα τιμωρήσουν το εκλογικό σώμα αλλά εκείνο θα κατηγορήσει γι’ αυτό είτε μια αργοπορημένη είτε μια μαλθακή δράση ενάντια σε μετανάστες και μετανάστριες.
 

4. Η εναλλακτική λύση δεν είναι ένα ακόμη δημοψήφισμα αλλά η κατάργηση μιας παγκόσμιας τάξης χτισμένης πάνω στην ανισότητα και την ξεκάθαρη δικτατορία.
 

5. Στο άμεσο μέλλον η προάσπιση των μεταναστών/μεταναστριών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που πρόκειται να έρθουν, είναι θεμελιώδους σημασίας ώστε να μη γείρει η πλάστιγγα προς τα δεξιά.
 

6. Αν η αριστερά ταλαντευθεί προς μια απλή οικονομίστικη θέση μετά το brexit, η ρατσιστική αποικιοκρατική φύση αυτής της ψήφου θα παγιωθεί.
 

7. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για την Ε.Ε δεν θα είναι απλά η άνοδος της δεξιάς στο ΗΒ αλλά τεράστια ώθηση για τα ρατσιστικά αποικιοκρατικά κινήματα ανα την Ε.Ε.
 

8. Αυτό είναι επακόλουθο της αυξανόμενης ανισότητας- είτε μια μετατροπή προς μια ριζοσπαστική δημοκρατία είτε μια στροφή προς αυταρχικές πολιτικές του ελέγχου.
 

9. Τα πράγματα φαίνονται ζοφερά αλλά ήταν έτσι κι αλλιώς καθώς αντιμετωπίζουμε την κλιματική αλλαγή και αυτοματοποίηση υπό τον καπιταλισμό- μια ριζοσπαστική αλλαγή είναι αναγκαία.
 

10. Χρειάζεται να πάρουμε τον κόσμο μας πίσω από την πατριαρχική λευκής υπεροχής καπιταλιστική ελίτ που κυριαρχεί στον πλανήτη και διοικεί και τις δυο πλευρές του δημοψηφίσματος για την Ε.Ε.

πηγή: http://www.provo.gr/brexit-workers-solidarity/

Η Deutsche Bank κόπηκε στα stress test των ΗΠΑ

Οι ελεγκτές της ομοσπονδιακής τράπεζας των ΗΠΑ έκοψαν στα stress test την Deutsche Bank, ενώ το ΔΝΤ σε έκθεσή του επισημαίνει πως ο γερμανικός χρηματοπιστωτικός κολοσσός αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος.


Οι αμερικανικές μονάδες της γερμανικής τράπεζας Deutsche Bank, αλλά και της ισπανικής Santander, δεν πέρασαν από τα ετήσια τεστ αντοχής που διενεργεί η ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ (Fed). Με αστερίσκο πέρασε τα τεστ αντοχής η Morgan Stanley, που ήταν η μοναδική σχεδόν απώλεια για τη Wall Street.

Οι ελεγκτές της Fed εντόπισαν «ευρείες και σημαντικές αδυναμίες» στις εσωτερικές λειτουργίες της Deutsche Bank και της Santander, κάνοντας παράλληλα λόγο για «ανεπαρκή πρόοδο» στην προσπάθεια διόρθωσης των αδυναμιών τους. Σημειώνεται πως είναι η τρίτη συναπτή χρονιά που η Santander δεν περνά τους ελέγχους, ενώ στην περίπτωση της Deutsche είναι το δεύτερο διαδοχικό έτος αρνητικού αποτελέσματος.


Όπως αναφέρει το Euractiv, οι δύο ευρωπαϊκές τράπεζες απέτυχαν σε ποιοτικές μετρήσεις, γεγονός που σημαίνει ότι είχαν μεν επαρκή κεφαλαιακή επάρκεια, όμως οι ρυθμιστές διαπίστωσαν προβλήματα στις εσωτερικές διαδικασίες διαχείρισης ρίσκου και αυτοελέγχου, αλλά και στις διοικητικές πρακτικές.

Η αξιολόγηση της Fed σημαίνει ότι οι αμερικανικές μονάδες των δύο ευρωπαϊκών τραπεζών δεν έχουν δικαίωμα να καταβάλουν μέρισμα στους μετόχους τους, να αυξήσουν το μετοχικό κεφάλαιό τους ή να επαναγοράσουν μετοχές τους, παρά μόνο εφόσον λάβουν ειδική έγκριση.

Την ίδια στιγμή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε έκθεσή του για το διεθνές τραπεζικό σύστημα αναφέρει πως η Deutsche Bank συνιστά τον μεγαλύτερο κίνδυνο για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Σύμφωνα με τη σχετική έκθεση, HSBC και Credit Suisse συνιστούν τη δεύτερη και τρίτη, αντίστοιχα, μεγαλύτερη πηγή κινδύνων για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Το Ταμείο τονίζει ότι η μεγαλύτερη ιδιωτική τράπεζα της Γερμανίας αποτελεί πιθανή πηγή κινδύνων για το σύνολο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς η πιθανότητα μετάδοσης των προκλήσεων στο εξωτερικό είναι αρκετά υψηλή. Το ΔΝΤ επισημαίνει ότι η βαρύτητα της Deutsche Bank καθιστά αναγκαία τη βελτίωση της διοίκησής της, την αύξηση της εποπτείας και την εντατικοποίηση του ελέγχου της εξωγενών συναλλαγών της.
tvxs

Ο ΡΜ με την δραχμή

Πιτσιρίκος

Στην Αμερική –την μητρόπολη του παγκόσμιου καπιταλισμού– η κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008 σήκωσε ένα τσουνάμι που παραλίγο να πνίξει το σύστημα. Το 2016, στο μνημονιακό Προτεκτοράτο -και 7 χρόνια μετά την χρεοκοπία της Ελλάδας-, η υπαγωγή της μεγαλύτερης αλυσίδας λιανικής στο άρθρο 99 αποτελεί για πολλούς -και τηρουμένων πάντα των αναλογιών- την ελληνική Lehman Brothers του 2016.

Ο ιδιοκτήτης της Μαρινόπουλος φυσικά δεν πρόκειται να πεινάσει, ούτε να μείνει στον δρόμο.

Προνοητικός καθώς ήταν, είχε φροντίσει να μεταφέρει τα χρήματα του στο Κατάρ και να αγοράσει μια βίλα στο κοσμοπολίτικο Μαϊάμι για τα γεράματα του.

Μονάχα οι 13.000 εργαζόμενοι δεν ήταν τόσο προνοητικοί όσο το αφεντικό τους, και τώρα βρίσκονται μια ανάσα μακριά από το να βρεθούν αντιμέτωποι με το ξεσπίτωμα -όσοι έχουν στεγαστικό δάνειο- και την πείνα.

Παρόμοια θα είναι και η μοίρα εκατοντάδων προμηθευτών, μικρών δηλαδή παραγωγικών επιχειρήσεων, σε ολόκληρη την χώρα.

Γιατί, βλέπεις, η εταιρεία του κυρίου Μαρινόπουλου έχει ρίξει στην αγορά φέσι αξίας 2 δισ. ευρώ, περίπου το 1.5% του ΑΕΠ της χώρας.

Κι όχι τίποτα άλλο, ανησυχεί και το ΔΝΤ που βάζουν συνεχώς λουκέτο μεγάλες επιχειρήσεις στο Προτεκτοράτο.

Δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί συμβαίνει αυτό.

Κι όμως είναι απλό:

Είναι η οικονομική πολιτική που ακολουθείτε, ηλίθιοι!

Κι εκεί που το ΔΝΤ –μετά από 7 ολόκληρα χρόνια απόλυτης χρεοκοπίας– καμώνεται πως ανησυχεί, η κυβέρνηση της ΠΔΦΑ ανακαλύπτει συνωμοσίες εις βάρος της.

Κι όμως, ο επιχειρηματίας ήταν …προφήτης.

Κι αν είχε λιγάκι χιούμορ θα τους σιγοτραγουδούσε το διαφημιστικό της εταιρίας του από την δεκαετία του 80:

«Ο ΡΜ με την δραχμή κατεβάζει την τιμή».

Η αλλιώς, «Prisunic Μαρινόπουλος, επειδή αγαπάτε την δραχμή σας».

«Μα εμείς δεν έχουμε δραχμές. Ευρώ έχουμε».

«Ακόμα».

Φιλιά πολλά από την Εσπερία

Ηλίας

Ευτυχισμένη και καλότυχη η μπέμπα!

ΥΓ-1 Επειδή η μοναξιά είναι πολύ κακό πράμα, η JetOil του Μαμιδάκη έκανε κι αυτή σήμερα αίτηση για να υπαχθεί στο άρθρο 99. Καμία ανησυχία όμως, αφού οι Τσακαλώτος-Σταθάκης μας διαβεβαίωσαν ξανά πως η ανάπτυξη έρχεται όπου να ‘ναι.

ΥΓ-2 Μετά την βομβιστική-τρομοκρατική επίθεση στο αεροδρόμιο στην Κωνσταντινούπολη όλα τα δημόσια κτίρια στην Ευρώπη φωταγωγήθηκαν στα χρώματα της τουρκικής σημαίας. Τι, δεν έγινε έτσι; Δεν ήμασταν – έστω και για μια μέρα – «όλοι Τούρκοι»; Περίεργο.

ΥΓ-3 Στο μεταξύ, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. «Απλή» αναλογική χωρίς όμως κατάργηση του 3% κατεβάζει ο Τζίφρας και περιμένει να την ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι που δεν περνούν το όριο για να μπουν στην Βουλή. Ο πάνσοφος όμως λαός δεν μασά από κάτι τέτοια και σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση φαίνεται να δει την «σκυτάλη της ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον» στο ζαβό παιδί του Δράκουλα. Μιλάμε για τρελό γέλιο. Η Κριστίν Λαγκάρντ προτείνει την μόνιμη διεξαγωγή των Ολυμπιακών αγώνων στην Ελλάδα, αφού δεν βρίσκεται πια εύκολα ο μαλάκας που θα τους διοργανώσει. Ως απάντηση, ο εισαγγελέας στο Παρίσι γνωματεύει πως θα πρέπει να παραπεμφθεί σε δίκη η Λαγκάρντ για το σκάνδαλο Ταπί που είχε ξεσπάσει όταν η κυρία αυτή ήταν ΥΠΟΙΚ στην κυβέρνηση Σαρκοζί. Οι προεδρικές εκλογές στην Αυστρία επαναλαμβάνονται προκειμένου να εκλεγεί ο νεοναζί στην θέση του προέδρου της χώρας. Ο πρόεδρος της Τσεχίας ζήτησε δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας του σε ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Να είσαι Μενουμευρώπης την σήμερον ημέρα, δεν την βγάζεις καθαρή μονάχα πίνοντας αλκοόλ και καταπίνοντας ψυχοφάρμακα.

Μας περιμένει πιθανότατα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον 2017.

(Αγαπητέ Ηλία, ο Prime Minister με την δραχμή. Ηλία, η τελειωτική σφαλιάρα έρχεται από τον τουρισμό. Τα πράγματα στον τουρισμό δεν είναι καθόλου όπως τα περιγράφει η κυβέρνηση. Είναι προφανές πως μας δουλεύουν με τις αφίξεις. Η πτώση στα έσοδα είναι μεγάλη και, ήδη, ο μισός χρόνος έχει περάσει. Η πτώση σε πολλά νησιά και θέρετρα είναι 40% σε σχέση με πέρσι. Και οι Έλληνες δεν έχουν χρήματα, για να γίνει τουλάχιστον πανηγυρικός τουριστικός Αύγουστος και να σωθεί κάπως η κατάσταση. Ας μην ξεχνάμε πόσοι άνθρωποι στην Ελλάδα ζουν -και πληρώνουν τους λογαριασμούς τους και τους φόρους- από τον τουρισμό. Ηλία, εγώ δεν κοιτάω τι κάνουν οι επιχειρηματίες -σαν τον Μαρινόπουλο- και η κυβέρνηση. Αυτό που κοιτάω είναι τι κάνουμε εμείς. 

Πριν από έναν χρόνο, ψηφίσαμε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, νικήσαμε καθαρά, και μετά δεν υπερασπιστήκαμε τη νίκη μας. Η δραχμή έρχεται ολοταχώς αλλά -αντί για ευκαιρία για φυγή προς την ανάπτυξη- έρχεται πια σαν καταδίκη. Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα. Μόνο οι ανόητοι δεν παραδέχονται πια πως η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να είχε μπει στο ευρώ και πως -αφού μπήκε- θα έπρεπε να είχε βγει το 2010. Ηλία, το 2017 θα είναι σίγουρα ενδιαφέρον αλλά εγώ ζω στο 2016 που μου έχει προσφέρει μεγάλες χαρές και περιμένω να μου δώσει κι άλλες. Σου εύχομαι τα καλύτερα. Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου για την μπέμπα. Ηλία, σε αγαπάω.)

pitsirikos

Στηρίξτε το UNFOLLOW....Γίνε συνδρομητής του!

Την ανεξαρτησία μας την αποδείξαμε και την αποδεικνύουμε σε κάθε βήμα της πορείας μας. Η ύπαρξή της όμως δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Εξαρτάται και από εσάς.

Tο UNFOLLOW υπάρχει επειδή το διαβάζετε. Επειδή εμπιστεύεστε τη δημοσιογραφία του και απολαμβάνετε τα κείμενά του, επειδή το αναζητείτε και το αγοράζετε.

Οι συνδρομές του UNFOLLOW σάς προσφέρουν τον καλύτερο τρόπο να μην χάνετε ποτέ ούτε ένα τεύχος. Επιπλέον, οι έντυπες συνδρομές σάς εξασφαλίζουν έκπτωση στην τιμή του περιπτέρου, ενώ όλες οι συνδρομές -είτε έντυπες είτε ψηφιακές- σάς δίνουν τη δυνατότητα πρόσβασης στην ιστοσελίδα μας, η οποία περιέχει όλο το ψηφιακό αρχείο μας. Μ΄άλλα λόγια, στην τιμή όποιας συνδρομής επιλέξετε δεν περιλαμβάνονται μόνο τα τεύχη που θα κυκλοφορήσουν στο διάστημα της συνδρομής σας, αλλά όλα τα τεύχη που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα! Μπορείτε να τα διαβάσετε όλα -από τον 1ο τεύχος, του Δεκεμβρίου 2011, μέχρι το τρέχον- για όσο διάστημα διαρκεί η συνδρομή σας. Κοντά σ’ αυτά, οι συνδρομητές μας μπορούν να διαβάσουν και μια σημαντική παραγωγή κειμένων που ανεβαίνουν απευθείας στο διαδίκτυο – παρεμβάσεις, αναλύσεις και ρεπορτάζ.


Εκτός όμως από τα προνόμια που έχετε ως συνδρομητές, υπάρχει κι άλλος λόγος για να αποκτήσετε μια συνδρομή στο UNFOLLOW: την ενεργή στήριξη της ανεξαρτησίας του.

Το UNFOLLOW έχει ένα είδος εσόδου και κανένα άλλο: τις πωλήσεις του στα περίπτερα της χώρας και τις συνδρομές του. Από την πρώτη στιγμή της έκδοσής του, ήταν το μόνο μέσο που έπραττε κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αλλά κανένας άλλος δεν το τολμούσε (αν και μετά κάποιοι μας μιμήθηκαν): να εξαρτάται μόνο από τους αναγνώστες του, από την εμπιστοσύνη τους, την προτίμησή τους και την επιλογή τους να το αγοράζουν κάθε μήνα ή να γίνουν συνδρομητές.

Ο μοναδικός -όσο κι αν ακούγεται απίστευτο- αυτός χαρακτήρας του UNFOLLOW, να είναι δηλαδή οικονομικά βιώσιμο μόνο χάρη στην πώλησή του και στις συνδρομές του, καθώς και το γεγονός φυσικά ότι έχει διατηρήσει αυτόν τον χαρακτήρα όλα τα χρόνια της ζωής του, είναι που του εξασφαλίζει την απόλυτη ανεξαρτησία του.

Για να το πούμε καθαρά: για να υπάρχει ένα μέσο και για να είναι ταυτόχρονα ανεξάρτητο και ποιοτικό, πρέπει να το αγοράζουν οι αναγνώστες του. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει – παρά μόνο αυτοί που οδηγούν στις εξαρτήσεις, στις εξυπηρετήσεις και στη διαπλοκή.

Το UNFOLLOW είναι το μόνο μέσο που δεν έχει δεχτεί ποτέ καμία χρηματοδότηση και κανένα άλλο έσοδο πέραν της πώλησής του – ούτε κρατική, ούτε ιδιωτική, ούτε κομματική μέσω «ενισχύσεων» και «συνεργασιών», και δεν εξαρτάται από τις ορέξεις της διαφημιστικής αγοράς και των πελατών της.

Υπάρχουν αυτοί που υποστηρίζουν ότι η δημοσιογραφία πρέπει να διατίθεται δωρεάν – ειδικά στο διαδίκτυο. Δεν συμφωνούμε. Αν η δημοσιογραφία διατίθεται δωρεάν στους αναγνώστες, τότε από κάπου αλλού εξασφαλίζει έσοδα. Κι αυτός που παρέχει τα έσοδα έχει πάντοτε αποφασιστικό ρόλο.
Εμείς πιστεύουμε ότι τέτοιον ρόλο δικαιούνται να έχουν μόνο οι αναγνώστες.

Την ανεξαρτησία μας την αποδείξαμε και την αποδεικνύουμε σε κάθε βήμα της πορείας μας. Η ύπαρξή της όμως δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Εξαρτάται και από εσάς.

unfollow.com.gr

Γηραιά Αλβιών και Γηραιά Ήπειρος

Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί
 

Τεκτονικοί σεισμοί και προειδοποιητικοί εκνευρισμοί

Η μαντάμ Μέρκελ (όπως την έλεγε κάποτε ο Τσίπρας), στην πρώτη της ομιλία μετά το δημοψήφισμα της Μ. Βρετανίας, είπε πως η ειρήνη που είχαμε μέχρι τώρα στην Ευρώπη δεν είναι διόλου αυτονόητη. Δεν πρόκειται για λάθος ή γενικά για μια μεταφορά. Η φράση αυτή λέει μάλλον όλη την αλήθεια για αυτά που θα επακολουθήσουν στη Γηραιά Ήπειρο. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που η Γερμανία αποφάσισε να αυξήσει τις στρατιωτικές της δαπάνες…

Πάμε, λοιπόν, για πόλεμο στην Ευρώπη; Ήδη έχουμε εμπλακεί. Με τη Βαλκανική σε αναβρασμό, την Ουκρανία σε εμπόλεμη κατάσταση, τις στρατιές του ΝΑΤΟ να σχεδιάζουν την περικύκλωση της Ρωσίας, τις τζιχαντιστικές απειλές και τις καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης σε Γαλλία και Βέλγιο, με την Τουρκία σε πόλεμο με Συρία και Κούρδους και άμεσες απειλές προς την Ελλάδα. Και τώρα Brexit. Όσα θα το ακολουθήσουν θα εντείνουν τις διαιρέσεις και τους τριγμούς στο γερμανικό οικοδόμημα της Ευρώπης και θα αναπροσαρμοστούν όλες οι στρατηγικές.

Η γηραιά Αλβιών (η Αγγλία) θα στέρξει στην αγκαλιά των ΗΠΑ και θα εμπλακεί περισσότερο στο ΝΑΤΟ, χωρίς να διαταράξει τις σχέσεις της με τις χώρες της Γηραιάς Ηπείρου. Δεν θέλει να είναι υπό την μπότα της Γερμανίας και θεωρεί ότι μπορεί να τα καταφέρει. Η Γερμανία θα πρέπει να ξαναδεί τη στρατηγική της και να πάρει αποφάσεις. Αλλά και ολόκληρο το οικοδόμημα της Ε.Ε. νιώθει πλέον την πίεση του ευρωσκεπτικισμού και την αγανάκτηση που υπάρχει από τα κύματα λιτότητας και το έλλειμμα δημοκρατίας που κυριαρχεί. Η Eυρωένωση προάγει ένα νέο ολοκληρωτισμό, αδιαφορώντας για τους λαούς και την κυριαρχία των χωρών για να εξυπηρετηθεί ο Γερμανός ηγεμόνας. Τώρα, όμως, θα διαμορφωθεί ένας σοβαρός πόλος ενάντια στη γερμανική πολιτική. Ο «μιμητισμός» μπορεί να ωθήσει Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία και άλλες δυνάμεις σε άλλες κατευθύνσεις. Αυτή η αντιπαράθεση, αυτός ο ανταγωνισμός, αυτός ο αγώνας για κυριαρχία στην Ευρώπη είναι casus belli, αιτία πολέμου. Για τούτο οι λέξεις δεν ξέφυγαν τυχαία από τη Μέρκελ.

Τα ρήγματα στο οικοδόμημα αυτό μπορούν να αποδειχθούν χρήσιμα, μόνο αν δημιουργηθεί ένας άλλος πόλος στην Ευρώπη, που θα θέσει με ρεαλιστικό και πειστικό τρόπο το ζήτημα μιας δημοκρατικής επανάστασης στη Γηραιά Ήπειρο. Με ό,τι σημαίνει αυτός ο στόχος. Γιατί η φυσιολογική ροή θα πηγαίνει προς την Ευρώπη του Μεσοπολέμου (1920-1940) χωρίς να υπάρχει καμία δύναμη σαν την ΕΣΣΔ. Χωρίς τη δημιουργία ενός προοδευτικού δημοκρατικού πόλου από κινήματα, δυνάμεις, χώρες που θα αναζητήσουν άλλους δρόμους, δεν είναι δυνατό να γίνει καμιά εκμετάλλευση των αντιθέσεων που θα ενταθούν.

Αν δεν δημιουργηθεί αυτός ο πόλος, το «γήρας» θα παραμείνει για καιρό… Η Μέρκελ δεν λέει ψέματα.

ΥΓ.: Διαβάστε με προσοχή το σημαντικό άρθρο του Σαμίρ Αμίν που δημοσιεύουμε ως ένθετο στις σελίδες 15-18. Θα βρείτε μια ευρύτερη οπτική για όσα γίνονται στα θέματα κυριαρχίας και παγκοσμιοποίησης.

Δρόμος της Αριστεράς

Νταξ', μωρέ...!!!!

Του Κώστα Γιαννιώτη 

Το ναζιστικό κτήνος, μετά το βρετανικό δημοψήφισμα κουλουριάζεται πληγωμένο!

Δεν ψυχορραγεί!

Το πληγωμένο κτήνος όμως τότε γίνεται πιο επικίνδυνο, για τους απρόσεχτους και τους αφελείς!

Με βάση τις εμπειρίες που αποκόμισε, οπλίζεται ανάλογα και αιφνιδιάζει!

Μετά το ράπισμα που δέχτηκε το κονκλάβιο των Βρυξελλών από τους Βρετανούς, όχι μόνο δεν έλαβε το μήνυμα, αλλά αντίθετα παλεύει να συσπειρώσει τους υπόλοιπους υποτελείς «κράτη» τής Ε.Ε, σε πιο αντιδραστικές ατραπούς και να επισπεύσει τα σχέδιά του, για υποδούλωση των λαών της Ευρώπης!!

Η ριζοσπαστικοποίηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών και η αντί Ε.Ε συνείδηση άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά! Το βλέπουν και το τρέμουν!

Θα αντιδράσουν και θα επιταχύνουν τις διαδικασίες υποδούλωσης!

Η κάθε μέρα που θα ξημερώνει από δω και πέρα θα είναι κι ένα καρφί στο κάσωμα της ανεξαρτησίας των λαών της Ευρώπης!!

Δεν ήταν, άλλωστε, τυχαία η δήλωση του Τζον Κέρι ότι δεν είναι δεδομένη η έξοδος της Βρετανίας από την Ε.Ε, λέγοντας ότι... «μπορεί να μην ολοκληρωθεί ποτέ το διαζύγιο Βρετανίας-Ε.Ε και όλο το δημοψήφισμα να ‘’παρακαμφθεί’’ de facto»!!!

Το έχω ξαναπεί και θα συνεχίσω να το λέω. Είναι αδίστακτοι και επικίνδυνοι!!

Οι δηλώσεις Σουλτς ότι οι λαοί «τα (πλήθη), για την ακρίβεια», δεν έχουν λόγο στη διαμόρφωση της πολιτικής της Ε.Ε, δείχνουν με σαφήνεια ότι σιγά σιγά πετάνε τον μανδύα της δημοκρατίας και αποκαλύπτουν -απροσχημάτιστα πλέον- τον αντιδραστικό, έως φασιστικό, προσανατολισμό αυτού του μορφώματος!

Ενός μορφώματος που, ενώ κάνει πως ανησυχεί για την άνοδο των φασιστικών κομμάτων της ηπείρου, στην ουσία δρα και εργάζεται για τη γιγάντωσή τους! Δεν είναι παρά δυο αλληλοτροφοδοτούμενα δοχεία, που σύντομα -αν δεν παρεμβληθεί ο αγώνας των λαών- θα φτάσουν στην πλήρη αφομοίωση, του ενός από το άλλο, έτσι για να ολοκληρωθεί το όνειρο των ναζιστών, ιδρυτών τού «ευρωπαϊκού οικοδομήματος’»!!!

Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες!

Θα επιταχύνουν κάθε διαδικασία που θα φράζει το δρόμο στους λαούς που επιθυμούν την ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεση των χωρών τους!!

Κάθε μέρα, ο ουρανός της Ευρώπης θα σκοτεινιάζει όλο και πιο πολύ, κάτω από τις φτερούγες του ναζιστικού αϊτού!

Η επιβίωση ή όχι των ευρωπαϊκών λαών, ως ανεξάρτητων ανθρώπων, θα εξαρτηθεί από την όσο το δυνατόν πιο γρήγορη συσπείρωσή τους γύρω από ένα κοινό αίτημα: Την άμεση διάλυση του εξαμβλώματος, που λέγεται «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση»!

Από σήμερα πρέπει να ξεκινήσει αγώνας δρόμου! Όποιος φτάσει πρώτος στο τέρμα θα επιβιώσει!

Είναι αγώνας ζωής ή θανάτου! Ή αυτοί ή εμείς!

Ειδικά για τη χώρα μας, που βρίσκεται στη δίνη αυτής της καταιγίδας!

Κοινό αίτημα και στόχος πάλης κάθε πολίτη, κάθε συλλογικότητας, κάθε κινήματος, πρέπει να είναι:

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ!

Πριν προλάβουν να διαγράψουν τις συνταγματικές διατάξεις, που δίνουν στους λαούς το δικαίωμα των δημοψηφισμάτων! Εκεί το πάνε !

Ο Κούλης το δήλωσε απερίφραστα, στην εκπομπή «στον Ενικό», του Χατζηνικολάου, ότι θεωρεί αδιανόητο μια απλή πλειοψηφία να αποφασίζει για την πορεία τής χώρας!!!

Ας αφήσει ο καθένας τη μπάλα και το EURO, ας ξεκολλήσει από το ράθυμο -και στην ουσία ραγιάδικο-  «Νταξ`, μωρέ» !!

Ας αφήσει το κυνηγητό των Likes, μέσω του fb, κι ας αναρτήσει ό,τι είναι δυνατό να αφυπνίσει τη συνείδηση του κόσμου!

Κανένα Like δεν προστέθηκε στο βιογραφικό κανενός!

Κανένας μέσα από τα Likes, δεν απέκτησε την αξιοπρέπειά του!

Μόνο μέσα από την κοινή συνειδητοποίηση του προβλήματος, βρέθηκαν λύσεις!

Αφυπνίστε κάθε διπλανό σας, με κοινοποιήσεις και προσωπική συζήτηση!!

Απαιτήστε, δυναμικά και οργανωμένα.....

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!

Πριν να είναι αργά!!

Γιατί αν βρεθούμε -αντάμα- να στριμωχνόμαστε στα σύνορα με το διαβατήριο δαγκωτό και τα παιδιά στην αγκαλιά μας, ψάχνοντας ‘’σωτηρία’’, το μόνο που θα μου απομένει να απαντήσω, σε κάθε βλέμμα απορίας, θα είναι ένα απελπισμένο ......

«Νταξ`, μωρέ»!!!

anemosantistasis.blogspot.com

Zβάρα

Αποδοχή της υφιστάμενης κατάστασης και μια ιδιάζουσα κοινωνική ύπνωση;
  Ζούμε νομοτελειακά σε μια συνεχόμενη κατηφόρα που οδηγεί σε κατρακύλισμα, με τραυματισμούς στη ζωή και το μέλλον;
  Εάν τα δεχθούμε αυτά, τότε  δεν απομένει τίποτα άλλο από το να κάνουμε μια προσευχή «για να πάνε καλύτερα τα πράγματα» και να συνεχίσουμε με το ίδιο σκηνικό. Το θέμα, βέβαια, είναι πως δεν πρόκειται για «σκηνικό», αλλά για τη ζωή μας.

  Η οργή, όταν δεν εξελίσσεται σε κάτι άλλο, δεν κατάφερε ποτέ τίποτα. Από αυτό το σημείο μέχρι την απουσία οργής υπάρχει μια τεράστια απόσταση.

Εύκολα μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι πως εάν κάτι έχουν πετύχει οι εξουσιαστές είναι να μετατρέψουν την οργή μας σε μια παθητική απέχθεια για τις καταστροφικές πολιτικές τους. Απέχθεια, ναι, αλλά παθητική. Ίσως καμιά φορά να υπάρχουν και ξεσπάσματα, ώστε να μην σκάσουμε, αλλά τελικά αυτά καταγράφονται ωςεκτόνωση.
  Το θέμα δεν είναι απαντήσουμε με τρόπους σαν κι αυτούς: Μα, εγώ οργίζομαι με όσα συμβαίνουν, οργίζομαι που βλέπω τη ζωή μου, την οικογένεια μου, να μην έχει μέλλον, οι άλλοι κοιμούνται. Μα, εγώ έχω μεγάλη οργή και πώς να μην έχω όταν δεν υπάρχει δουλειά,  με το μισθό δεν μπορώ να ζήσω, η σύνταξη δεν φτάνει ούτε για τα απαραίτητα φάρμακα, αλλά οι άλλοι κάθονται και το μόνο που κάνουν είναι να ψάχνουν λύση για την επόμενη μέρα.
  Δεν χρειάζονται μεταφυσικά κι «αιώνια αναπάντητα ερωτήματα» που θα εξηγήσουν με τρόπο αδιέξοδο αυτό που συμβαίνει…
  Εάν προσέξει κανείς οι πιο οργισμένοι φαίνονται να είναι αυτοί που κυβέρνησαν και αυτοί που κυβερνούν! Φωνάζουν ή απλά μιλούν με μια ελεγχόμενη ένταση, δηλώνοντας πως υπερασπίζονται το καλό της κοινωνίας. Αυτοί, που ψηφίζουν παράγραφο – παράγραφο κάθε είδους μνημόνια και κάνουν υποκλίσεις στους «σωτήρες» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και των υπολοίπων οργανισμών και δομών της καταστροφής, (αυτο)παρουσιάζονται και οργισμένοι! Οι προηγούμενοι οργίζονται, γιατί ήρθε η κυβέρνηση και δεν ολοκλήρωσαν την «έξοδο στις αγορές» και τα στελέχη της κυβέρνησης, γιατί οι προηγούμενοι «κατέστρεψαν τη χώρα».
  Μαζί, παρέα, ψήφισαν την έναρξη του νέου βάρβαρου γύρου που οδηγεί πάλι σε εξαθλίωση. Και τώρα, οι προηγούμενοι έχουν ως επιχείρημα πως ξέρουν καλύτερα να εφαρμόζουν τα μέτρα που προβλέπει το μνημόνιο, και οι κυβερνώντες, αφού έχουν πει αμέτρητα ψέματα, εμφανίζονται και ως υπερασπιστές του λαού, διαλύοντας μέρα με τη μέρα τη ζωή του.

  Κι έχουν το θράσος, όλοι αυτοί, να είναι οργισμένοι!

  Το γράψαμε και πριν. Η οργή, όταν δεν εξελίσσεται σε κάτι άλλο, δεν κατάφερε ποτέ τίποτα. Αυτό το «άλλο» δεν είναι γενικό και αόριστο. Οργή, τεχνητή οργή, «παράγουν»και οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Και, μάλιστα, επειδή προσπαθούν να γίνουν εκφραστές μέρους της υπόγειας οργής που υπάρχει στην κοινωνία, χρειάζεται να μην υπάρχει καμία αμφιβολία: Αυτοί δεν είναι θυμωμένοι, δεν είναι οργισμένοι. Αυτοί είναι ναζιστές. –

  Ας επανέλθουμε στα αρχικά ερωτήματα:

 Αποδοχή της υφιστάμενης κατάστασης και μια ιδιάζουσα κοινωνική ύπνωση;
 Ζούμε νομοτελειακά σε μια συνεχόμενη κατηφόρα που οδηγεί σε κατρακύλισμα, με τραυματισμούς στη ζωή και το μέλλον;
  Η απάντηση είναι όχι και ο απόλυτος τρόπος απάντησης δεν περιέχει καμία διάθεση κατασκευής μιας αισιόδοξης πραγματικότητας.
  Η απάντηση είναι όχι, διότι, τελικά, η οργή υπάρχει, μια οργή για το άδικο, που δεν λειτουργεί με το θυμικό μόνο. Προκύπτει από την ίδια την πραγματική κοινωνική ζωή,με τις αντιθέσεις της και πρώτες και βασικές αντιθέσεις της είναι και παραμένουν, στο σύστημα που ζούμε, οι ταξικές αντιθέσεις.
  Οργή, λοιπόν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως υπάρχει συνταγή στην έκφραση της,  σε προσωπικό επίπεδο. Οργή με κοινωνική διάσταση και όχι γιατί «μου συμβαίνει κάτι», αλλά γιατί «μας διαλύουν». 
   Θα το γράψουμε για τρίτη φορά: Η οργή, όταν δεν εξελίσσεται σε κάτι άλλο, δεν κατάφερε ποτέ τίποτα. Κι επειδή το θέμα είναι κάπου να πάμε, ας το πούμε με μια άλλη λέξη:  Ζβάρα…

Γεράσιμος Χολέβας

 imerodromos.gr

Το Brexit και τα κίνητρα των Brexiters

Λέξεις, αναλύσεις, διαπληκτισμοί, προφητείες και ευχολόγια. Όλοι πια κατοικούμε στους απόηχους της μετά-Brexit εποχής. Κανείς όμως δεν μπορεί μετά βεβαιότητας να απαντήσει στο τι μέλλει γενέσθαι. Η απόφαση δεν έχει προηγούμενο. Και δεν μπορούμε να ανατρέξουμε στα κιτάπια της ιστορίας για να βρούμε στο manual τις οδηγίες αντιμετώπισης Brexit. Αυτή η αμηχανία στρέφει πολλούς στην ανθρωπογεωγραφία των στρατοπέδων του δημοψηφίσματος, ώστε να καταλάβουν ποιες ήταν οι προσδοκίες, οι φόβοι και τα κίνητρα των Brexiters.

Αυτό που καταλαβαίνει κανείς από μια ματιά στα δυο στρατόπεδα, είναι πως το δημοψήφισμα αποκάλυψε τα ρήγματα που κοιμόντουσαν κάτω από το πέπλο της ρουτίνας της καθημερινής βρετανικής ζωής. To δημοψήφισμα δημιούργησε βαθιές πληγές. Μια εσωκομματική ιδεολογική διαμάχη των Τόριδων έγινε αντιπαράθεση γενεών και αντιπαράθεση εθνών. Και αυτοί που ψήφισαν για την έξοδο της χώρας από την Ευρώπη ήταν αυτοί που αισθάνονται την ζωή τους ασύμβατη με τις ταχύτητες και τις εκτάσεις αυτού του παλαβού κόσμου. Και νιώθουν πως κάτι χάνουν. Αλλά τι νομίζουν ότι χάνουν;

Από ορισμένους αριστερούς κύκλους, η έξοδος ερμηνεύεται ως ΟΧΙ στην «νεοφιλελεύθερη» Ευρώπη της λιτότητας. Αυτό βέβαια δεν ισχύει. Η πολιτική νίκη ανήκει σε αυτούς που έθεσαν τα επίδικα. Και αυτά δεν τέθηκαν ούτε από το «Lexit» ούτε από την αριστερή κριτική προς την «ΕΕ της λιτότητας». Τέθηκαν από μια συμμαχία νέο-θατσερικών Τόριδων και ακροδεξιών που ρητόρευσαν κατά της μετανάστευσης και υπερ της «εθνικά κυρίαρχης» οικονομικής απορύθμισης.

Το όχι δεν ήταν μια απάντηση σε ένα ταξικό δίλημμα. Δεν φαίνεται άλλωστε να υπάρχει μεγάλη σχέση ανάμεσα στην ευημερία μιας περιοχής και τον τρόπο που ψήφισαν οι κάτοικοί της. Περιοχές με υψηλότατους μισθούς ψήφισαν μαζικά την έξοδο, ενώ περιοχές που παρουσιάζουν οικονομική στασιμότητα, ψήφισαν την παραμονή στην Ένωση. Το δίλημμα δεν είχε να κάνει τόσο με την λιτότητα όσο με την «Βρετανικότητα». Και το discourse που κυριάρχησε σε αυτό το debate ήταν αυτό της συντηρητικής δεξιάς και ακροδεξιάς που προσδιόρισε την Βρετανικότητα, ως αντι-ευρωπαϊκή και αντι-μεταναστευτική στάση, ενάντια στους ευρωπαίους που παίρνουν τις δουλειές που ανήκουν σε Βρετανούς και ενάντια στους πρόσφυγες που ελέω ΕΕ εισβάλουν στην Βρετανία για να φυτέψουν βόμβες.

Ο Albert Hirschman, ένας σπουδαίος οικονομολόγος για να εξηγήσει πώς μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει το αδιέξοδο, χρησιμοποίησε τις έννοιες της εξόδου και της φωνής. Όποτε δεν υπάρχει η δυνατότητα της εξόδου, έλεγε ο Hirschman, ο πολίτης διεκδικεί φωνή και λόγο πάνω στην συγκρότηση του χώρου από τον οποίο δεν μπορεί να φύγει. Όπου πάλι δεν του επιτρέπεται να αρθρώσει φωνή, αναζητά την έξοδο ως λύτρωση. Στην περίπτωση των Βρετανών θα μπορούσαμε να πούμε πως η Ευρώπη εννοήθηκε ως ο χώρος που στερούσε την πολιτική φωνή των Βρετανών, ενώ τους πότιζε με πολυπολιτισμό. Σε αυτό το ώριμο υπόστρωμα έχτισαν τα επιχειρήματά τους οι Brexiters.

Και τώρα που η Βρετανία αποδεσμεύθηκε από τις Βρυξέλες θα μπορέσει να δημοκρατικοποιήσει την δημοκρατία της; Αμφιβάλλω. Ένα κράτος ευάλωτο πολιτικά, μέτριο δημογραφικά, αποκομμένο οικονομικά δεν μπορεί να δώσει λύσεις δίχως να κάνει πολιτικές εκπτώσεις. Η συμμαχία του Brexit μάλλον δεν θα λύσει την λιτότητα. Πιθανά θα κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Και αυτό θα δημιουργήσει ίσως βαθύτερα προβλήματα ταυτοτήτων, που θα μπορούσαν να βρουν καταφύγιο σε πολιτικούς παροξισμούς και άλλες ακρότητες.

Αλλά το λάθος βαραίνει και την ίδια την Ευρώπη. Διότι δεν δίνει λύσεις στις διαφορετικές ποιότητες προβλημάτων που ταλαιπωρούν τους Ευρωπαϊκούς λαούς. Η Ευρώπη φταίει γιατί παραμένει πολιτικά αδιαμόρφωτη. Γιατί δεν υπάρχει ενιαίος, δημοκρατικά εκλεγμένος πολιτικός σχηματισμός, που να λογοδοτεί στους πολίτες και να επιτρέπει στις πολιτικές ιδέες να ανθίσουν.

Μα τώρα στον απόηχο του Brexit η Ευρώπη οφείλει να κάνει εκείνα τα πολιτικά βήματα, ώστε να δημιουργήσει θετικούς στόχους και δημοκρατικά εκλεγμένους θεσμούς με δύναμη να αποφασίζουν. Μόνο έτσι θα σταματήσει την ακροδεξιά επέλαση. Και η αριστερά σε αυτό το αίτημα για μια άλλη Ευρώπη πρέπει να τραβήξει μπροστά.

tvxs

Το Σύνδρομο της «Ευρώπης χωρίς Ηγέτες»

Αμετανόητοι οι 27 ζητούν περισσότερο αίμα από τους λαούς – Δεν πήραν κανένα μάθημα μετά το βρετανικό «χαστούκι» κι επιβεβαιώνουν πως κατάντησαν την Ευρώπη των λαών σε ένα φτηνό συνεταιρισμό τραπεζιτών και τοκογλύφων

Μπορεί η 24η Ιουνίου να μείνει στη μνήμη των ανθρώπων ως μια μελανή ημέρα στην 65χρονη ιστορία της, αλλά η 29η Ιουνίου θα χαραχτεί βαθιά στο μυαλό όλων ως η ημέρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση απέστρεψε μια για πάντα το βλέμμα της από τις αξίες και τα ιδεώδη των ιδρυτών της, του Ρομπέρ Σουμάν και του Ζαν Μονέ.

Του Χρήστου Θ. Παναγόπουλου

Με ένα ιδιαίτερα στομφώδες ύφος, οι 27 εναπομείναντες Ευρωπαίοι ηγέτες ανακοίνωσαν χθες, Τετάρτη (29/06/2016) ότι παραμένουν «ενωμένοι και δυνατοί», εκτοξεύοντας, παράλληλα, απειλές εναντίον της Βρετανίας και των πολιτών της, επειδή – κατ’ αυτούς – έκαναν το ολέθριο σφάλμα να πουν ότι δεν θέλουν να μείνουν, όχι γενικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά σε αυτή την Ένωση που κυβερνάται από τους τεχνοκράτες και τα άτυπα διευθυντήρια.

Δυστυχώς, η Ευρώπη, παρά τις δηλώσεις των κ.κ. Γιούνκερ και Σουλτς περί «σεβασμού των βρετανικών αποφάσεων», μοιάζει να μην έχει καταλάβει το μήνυμα του δημοψηφίσματος της 24ης Ιουνίου στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτό μπορεί κανείς εύκολα να το καταλάβει, διαβάζοντας την κοινή δήλωση των επτά σημείων που εξέδωσε η ΕΕ αναφορικά με το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος.

Ειδικότερα, εάν προσέξει κανείς το ύφος και τη διαλεκτική που χρησιμοποιούν οι ηγέτες της «ευρωοικογένειας», εύκολα μπορεί να τα παραλληλίσει με τους απίστευτους χαρακτηρισμούς που έκαναν οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, έναν χρόνο νωρίτερα, όταν η Ελλάδα συνθλιβόταν υπό την ασφυκτική πίεση των δανειστών και την συνακόλουθη επιβολή των capital controls.

Όμως, εν έτει 2016, η Ελλάδα είναι πια το «καλό παιδί» και η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεμένη για τα καλά στο άρμα του γερμανικού Άξονα.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Ένα ιδιαίτερα σημαντικό συμπέρασμα από την -μέχρι παρεξηγήσεως- εκδικητική στάση που επιδεικνύουν η Γερμανία της Μέρκελ και η Γαλλία του Ολάντ απέναντι στους Βρετανούς, είναι ότι τελικά ο μεγαλύτερος εχθρός της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι οι Ευρωσκεπτικιστές, αλλά ο εξαιρετικά κακός εαυτός της.

Άλλωστε, το ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα αναπτύχθηκε έντονα τα τελευταία χρόνια, ιδίως μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008. Η ανάπτυξή του, μάλιστα, είναι ανάλογη των οικονομικών πολιτικών λιτότητας και εξαθλίωσης που επέβαλλαν και εξακολουθούν να επιβάλλουν τόσο το Βερολίνο όσο και τα ελεγχόμενα από αυτό κοινοτικά λόμπι.

Οι σκέψεις και οι ιδέες των ανθρώπων που έβαλαν τα θεμέλια για να γίνει αυτή η Ένωση κρατών και πολιτών, είναι για τον τεχνοκρατικό «Λεβιάθαν» της ΕΕ απλώς μερικές κιτρινισμένες και ξεθωριασμένες σελίδες μέσα σ’ ένα πολύ παλιό βιβλίο.

Η αλληλεγγύη κατέστη «κενό γράμμα». Η Ευρώπη των λαών μεταμορφώθηκε σε μια Ευρώπη των εκβιαστών, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων. Όλα γίνονται για τα λεφτά, για περισσότερη εξουσία, για να τραφεί όσο γίνεται περισσότερο το Δ’ Ράιχ που έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε όλη την Γηραιά Ήπειρο.

Οι Βρετανοί βαρέθηκαν. Μπούχτισαν. Το «γιατί» μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει κανείς, κάνοντας μια διαδικτυακή βόλτα και διαβάζοντας άρθρα βρετανικών πανεπιστημίων αλλά και αναλύσεις σοβαρών ηλεκτρονικών εντύπων για την κατάσταση που επικρατεί στη «Γηραιά Αλβιόνα». Ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα και τις παραδοσιακές βιομηχανουπόλεις.

To Brexit ήταν ένα πολύ ηχηρό χαστούκι για την Ευρώπη. Δυστυχώς, όμως, εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως η παχυδερμική σκέψη και λογική της γερμανικής μονοκρατορίας είναι πολύ πιο δυνατή. Είναι πλέον γεγονός: Η ΕΕ πάσχει από ένα σοβαρό εκφυλιστικό σύνδρομο, αυτό του «ανύπαρκτου ηγέτη».

Εάν η Ευρώπη κοιτούσε, σήμερα κιόλας, τον εαυτό της στον καθρέφτη, τότε σίγουρα θα τρόμαζε: γιατί μπροστά της θα ορθωνόταν ένα τερατώδες είδωλο, μια εικόνα αποκρουστική. Όμως, ποιος από τους «27» εναπομείναντες έχει τα κότσια να παραδεχθεί και να μιλήσει ανοικτά για την ασχήμια της; Κανείς.

Ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει πλέον διάπλατα: οι πολιτικές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν έως την άτυπη Σύνοδο Κορυφής στην Μπρατισλάβα στα μέσα Σεπτεμβρίου θα είναι καταιγιστικές.

Ο χρόνος στην ευρωπαϊκή κλεψύδρα μετράει πλέον αντίστροφα. Το θέμα είναι ποιος έχει πλέον τη δύναμη και το θάρρος να τη σταματήσει. Άραγε, μπορεί να τη σταματήσει;

www.newsbomb.gr

Κι όμως, τα μηνύματα ήταν καταιγιστικά

Τάσος Παππάς

Εντάξει, ο Κάμερον έκανε την «ανοησία» και υποσχέθηκε δημοψήφισμα για να κερδίσει τις εκλογές στη Βρετανία και να εκτονώσει τη δυσαρέσκεια στο εσωτερικό των Συντηρητικών. Πήρε το ρίσκο κι έχασε.

Ωστόσο, η...
μοιραία γι’ αυτόν (για τη χώρα του και για την Ευρώπη δεν ξέρουμε ακόμη) κίνηση βοήθησε στο να συνειδητοποιήσουν οι πάντες ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν στέκεται καλά στα πόδια του.

Το Brexit ήταν το κερασάκι. Η τούρτα όμως ήταν έτοιμη από καιρό.

Ο θόρυβος από τους τριγμούς ακουγόταν καθαρά και μόνον οι δογματικοί και οι ηλίθιοι γραφειοκράτες νόμιζαν ότι επρόκειτο για κάτι άλλο.

Η οικονομική κρίση ήταν η αιτία για να αποκαλυφθεί η σαθρότητα του ευρωπαϊκού μοντέλου.

Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ λειτούργησαν σαν συμμορίες.

Προστάτευσαν τα συμφέροντά τους, στήριξαν τους υπάκουους και «σκότωσαν» όποιον διανοήθηκε να εκφράσει αντιρρήσεις.

Ομως υπερεκτίμησαν τις δυνάμεις τους. Πίστεψαν ότι η αγανάκτηση και η δυσφορία των πολιτών που εκδηλώνονταν με διάφορες αφορμές δεν συνιστούσαν σοβαρό κίνδυνο και συνέχισαν να προκαλούν με τις επιλογές τους.

Αισθάνονταν ασφαλείς κλεισμένοι στο οχυρό της αλαζονείας τους και με απύθμενο θράσος διατυμπάνιζαν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Επέβαλαν έναν στενό δημοσιονομικό κορσέ, έσωσαν με προκλητικό τρόπο τις τράπεζες και αποζημίωσαν πλουσιοπάροχα τα στελέχη τους (προφανώς για να τα επιβραβεύσουν), υπονόμευσαν τα δικαιώματα της εργασίας, αφυδάτωσαν το κοινωνικό κράτος, ανέτρεψαν εκλεγμένους πρωθυπουργούς γιατί τόλμησαν να έχουν διαφορετική γνώμη (Μπερλουσκόνι, Παπανδρέου), έφτιαξαν κόμματα, διέλυσαν παρατάξεις, πειραματίστηκαν με τις οικονομίες προωθώντας συνταγές λιτότητας που εκτόξευσαν την ανεργία, αύξησαν τις ανισότητες και τη φτώχεια και κατέστρεψαν μια γενιά, τσαλάκωσαν την αξιοπρέπεια χωρών, δίχασαν την Ευρώπη καλλιεργώντας την ιδέα ότι υπάρχουν ενάρετοι και διεφθαρμένοι λαοί, οργάνωσαν χυδαία πραξικοπήματα για να συνετίσουν ατίθασες κυβερνήσεις (Ελλάδα).

Αδιαφόρησαν για τη μεγάλη αποχή στις εθνικές και τις ευρωπαϊκές εκλογές, δεν ταρακουνήθηκαν με τις επιδόσεις των ακροδεξιών και των ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων σε πολλές χώρες της Ευρώπης, δεν ενοχλήθηκαν με τις φυγόκεντρες τάσεις στο θέμα του προσφυγικού.

Τώρα, ακόμη και οι πιο φανατικοί οπαδοί της γραμμής ότι οι συμφωνίες είναι ιερές και πρέπει να τηρούνται πάση θυσία μας λένε ότι «η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι η ίδια μετά το δημοψήφισμα στη Βρετανία, οι λαοί της Ελλάδας, της Βρετανίας, της Δανίας, της Γερμανίας δεν κατανοούν ακριβώς τι κάνουμε» (Σόιμπλε).

Πολύ καλά καταλαβαίνουν οι λαοί τι κάνετε, κύριε Σόιμπλε, και γι’ αυτό όποτε βρίσκουν την ευκαιρία σάς αποδοκιμάζουν.

Να ελπίσουμε ότι η αλλαγή που υπόσχεται ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών θα είναι προς το συμφέρον των λαών;

Θα το θέλαμε, αλλά κρατάμε σοβαρότατες επιφυλάξεις γιατί ξέρουμε ποιες είναι οι απόψεις του...

Αλήθειες και ψέματα για το Brexit

Η νίκη του BREXIT στο  δημοψήφισμα στη Βρετανία είναι ένα ιστορικό γεγονός. Το μεγαλύτερο μέρος των εργατών και των φτωχών -σε πείσμα όσων βαφτίζουν μια τέτοια ψήφο «ακροδεξιά»- ψήφισαν υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, ψηφίζοντας ενάντια στη λιτότητα, τη φτώχεια, τη μαζική ανεργία και το αποκρουστικό πλέον πρόσωπο της ΕΕ. Αυτό έγινε σαφές και σε γειτονιές του Λονδίνου όπου κυριαρχούν οι Εργατικοί, αλλά πλειοψήφησε η ψήφος υπέρ του Brexit. Αντιθέτως, οι πλούσιες περιοχές, λ.χ. το Σίτυ, ψήφισαν συντριπτικά υπέρ της παραμονής στην ΕΕ. Και ηττήθηκαν!

Το σκεπτικό και οι πολιτικές αφετηρίες προφανώς δεν είναι ίδιες για ολόκληρο το 52% του Brexit. Αυτό που δεν αλλάζει όμως είναι η ψήφος αποδέσμευσης από την ΕΕ.

Από σήμερα ξεδιπλώνονται δύο νέες εκστρατείες από τη μεριά των ισχυρών της ΕΕ: Η μία είναι η εκστρατεία του φόβου. Θα προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι θα συμβούν όλα τα «δεινά» στους λαούς σε περίπτωση αποχώρησης χωρών από την ΕΕ. Μόνο που γνωρίζουμε ότι ο φόβος και τα «δεινά» αφορούν τους χρηματιστές και τους τραπεζίτες, αφορούν τη μισητή γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τις άρχουσες τάξεις των χωρών, κι όχι τους λαούς.

Η δεύτερη εκστρατεία τους θα είναι η προσπάθεια να φτιασιδωθεί το αντιδημοκρατικό πρόσωπο της ΕΕ, με τους ηγέτες της να παριστάνουν ότι «ακούνε» τους λαούς. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φενάκη! Οι πολιτικές που εφαρμόζονται σε όλη την ΕΕ δεν είναι αποτέλεσμα της αφροσύνης κάποιων «ηγετών της ΕΕ που δεν έχουν όραμα», όπως θέλουν κάποιοι να μας παρουσιάσουν. Οι πολιτικές αυτές αποτελούν βαθύτερη επιλογή του συστήματος για να βγει ο κόσμος του πλούτου από την κρίση του φορτώνοντας τα βάρη στους εργαζόμενους, τους φτωχούς, τους νέους, τους μετανάστες, τους άνεργους. Αποτελεί τη στρατηγική επιλογή των κυρίαρχων τάξεων σε όλες τις χώρες της ΕΕ, κι αυτό ούτε «φτιασιδώνεται» ούτε αλλάζει, όσες κοινές διακηρύξεις κι αν παρουσιάσουν.

Αυτό που πρέπει πραγματικά να αλλάξει, είναι οι θεμελιώδεις στοχεύσεις του κινήματος στη χώρα μας και σε όλη την Ευρώπη. Να τεθεί στο επίκεντρο το θέμα της ρήξης και αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση από τη σκοπιά από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και της εξυπηρέτησης των λαϊκών αναγκών. Σε πλήρη διαχωρισμό με τον αναδυόμενο σε χώρες της ΕΕ συντηρητικό, αντιδραστικό και ακροδεξιό «ευρωσκεπτικισμό». Από τη σκοπιά του διεθνισμού και της ισότιμης συνεργασίας λαών και χωρών, της ανεξαρτησίας της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και της λαϊκής κυριαρχίας. Από τη σκοπιά της ρήξης συνολικά με την ΕΕ και όχι μέσα από συναινετικές συμφωνίες «διαπραγμάτευσης» της θέσης της χώρας στην ευρωζώνη. Σε σύνδεση με τους αγώνες σε ολόκληρη την Ευρώπη, στο πλευρό των εργατών και της νεολαίας στη Γαλλία, του κινήματος Lexit που πάλεψε για ένα αριστερό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα στη Βρετανία, καθώς και του τεράστιου κινήματος αλληλεγγύης στους πρόσφυγες στη χώρα μας και σε μια σειρά από άλλες χώρες. Υπάρχει εναλλακτική έξω από το ευρώ και την ΕΕ και πρέπει να τη διεκδικήσουμε.

Σε αυτή τη σημαδιακή συγκυρία η πρωτοβουλία Αγώνα «ΔιΕΕξοδος» καλεί στην ιδρυτική της συνέλευση την Κυριακή 3 Ιούλη στο Άλσος Θησείου, στις 7 μμ.

 Από το προσωρινό συντονιστικό της Πρωτοβουλίας «ΔιΕΕξοδος»

Μαγκιά, κλανιά και κϖλος φιλιστρίνι

“Μαγκιά, κλανιά και κϖλος φιλιστρίνι” ο χαρακτηρισμός διά στόματος του κ. Μίχαλου, προέδρου της ΚΕΕΕ σήμερα το πρωί (26/6/16) στόν ΣΚΑΪ και στούς “Αταίριαστους” γιά την σημερινή Γερμανία.

Θα μποροῦσε κάποιος νά νοιώσει ἐκπλήξη γιά αὐτόν τον χαρακτηρισμό ἀπό τον ἐκπρόσωπο της ἀστικῆς τάξης της χώρας, και μάλιστα ἀπό την αφρόκρεμά της.

Ὅμως, μᾶλλον, δέν εἶναι ἔτσι τα πράγματα.

Οἱ ὑπερασπιστές της Εὐρώπης των Τραπεζιτῶν και των Οικονομικών Δολοφόνων κάθε λεπτό ποῦ περνάει, γίνονται λιγότεροι, και πιό ἀδύναμοι.

Τελικά, και ζητῶ συγγνώμη ἀπό τους “Ἀριστερούς” φίλους γιά την βλασφημία, αλλά δέν θά ἀργήσει ο καιρός ποῦ τα συμφέροντα των κοινωνικῶν τάξεων στην χώρα θά συναντηθοῦν.

Ἄλλωστε ὅταν ζεῖς σε μία χώρα ὑπό κατοχήν πολύ λίγο μετράει ἄν εἶσαι Κόντες, Ἀστός ἤ Ποπολάρος. Η μπότα δέν κάνει διακρίσεις.

Η Ἀριστερά, η πατριωτική Ἀριστερά, μας το θύμισε αὐτό, ἀπό τις πρῶτες κιόλας ὧρες του Β΄ΠΠ.

Φυσικά θα παραμείνουν τα γιουσουφάκια.

Ποτέ και σε καμμιά κοινωνία δέν ἔπαψαν νά ὑπάρχουν οἵ χρήσιμοι ἠλίθιοι, οἵ προδότες, οἵ μισοῦντες τον ἄνθρωπο.

Ποτέ και σε καμμιά κοινωνία δέν ἔπαψαν νά ὑπάρχουν, αὐτοί ποῦ βάζουν το ἀπολύτως προσωπικό συμφέρον, πέρα και πάνω ἀπό ὁτιδήποτε ἄλλο.

Ποτέ και σε καμμιά κοινωνία δέν ἔπαψαν νά ὑπάρχουν, Τσίπρες, Μητσοτάκηδες, Καρανίκες.

Η κοινωνία εἶναι ὥριμη.

Το μόνο ποῦ της χρειάζεται εἶναι ἕνα ὅραμα, μία ἐναλλακτική.

Ξέρουμε, ὅσοι εἴμαστε ἄνω των 12 και δέν ἔχουμε σκοπό νά πάρουμε μέρος σε καλλιστεῖα, πώς Παγκόσμια Εἰρήνη δέν ὑπάρχει, τουλάχιστον ὄχι γιά την γενιά μας.

Ἔχουμε, ὅσοι και ὅσες το ἔχουμε καταλάβει, πώς η ἐπίκληση ἰδεῶν ὅπως Δημοκρατία, Ἰσότητα, Δικαιοσύνη, Νομιμότητα, γίνεται μόνο και μόνο γιά νά σιγουρέψουν την ἁλυσίδα ποῦ ο καθένας ἀπό ἐμάς εἶναι δεμένος.

Η κοινωνία εἶναι ὥριμη.

Περιμένει μία ἐναλλακτική, και μάλιστα ὄχι αὐτήν του ὄχλου.

Μία ἐναλλακτική ποῦ θα της ξαναδώσει την ἀξιοπρέπεια, αὐτήν την ἀξιοπρέπεια ποῦ με τόση λύσσα πολεμοῦν.

Το Ἡνωμένο Βασίλειο ἄναψε μία σπίθα.

Εἶναι στό χέρι, στήν καρδιά, του καθενός ἀπό ἐμάς νά την δεῖ, νά την ζυγίσει, νά την μετρήσει, νά την κάνει πυρκαγιά.

http://wp.me/p1h3Tw-PX

© HeadWaiter.

Φάτε και άλλο ΕΕ...Σούλτς: "Δεν είναι στην φιλοσοφία της ΕΕ να αποφασίζουν οι λαοί για την μοίρα της"

Αν κάποιος χρειάζεται άλλη επιβεβαίωση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ουσιαστικά η πιο αντι-δημοκρατική οντότητα που υπάρχουν σήμερα, τότε η ακόλουθη δήλωση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς θα πρέπει να ξεδιαλύνει κάθε αμφιβολία!

Schulz: "The British have violated the rules. It is not the #EU philosophy that the crowd can decide its fate". #TBChttps://t.co/z0mujO09eG

Οι Βρετανοί παραβίασαν τους κανόνες. Δεν είναι η φιλοσοφία της ΕΕ ότι το πλήθος (στην καλύτερη)/ ο όχλος (στην χειρότερη ερμηνεία) μπορεί ν' αποφασίσει την τύχη της

Schultz: "gli inglesi hanno violato le regole. Non è la filosofia UE che la folla possa decidere del suo destino" pic.twitter.com/d3OACGVgij

— Giovanni Zibordi (@gzibordi) 27 Ιουνίου 2016

zerohedge.com

anemosantistasis.blogspot.com