Έκρηξη οργής για τη μικρόψυχη συμπεριφορά Σαμαρά και την ελεεινή ανακοίνωση του ΕΛΚ!

Ακόμα και οι υποστηρικτές της Νέας Δημοκρατίας είναι στα κάγκελα μετά την χθεσινή ντροπιαστική ανακοίνωση του ΕΛΚ όπου είναι φανερό πως είχε βάλει το χεράκι του ο Σαμαράς.

«Αυτή είναι η υποτιθέμενη στήριξη που θα προσέφερε ο Σαμαράς στον Τσίπρα»; Είπε πριν από λίγο ο Νίκος Χατζηνικολάου στην εκπομπή του στον RealFM. «Μα είναι ανακοίνωση αυτή που έβγαλε το ΕΛΚ και συνυπέγραψε ο Σαμαράς; Έτσι την εννοεί την στήριξη; Άντε να μην πω τίποτε άλλο..» συμπλήρωσε.

Μετωπική είναι και η κριτική από την εφημερίδα Δημοκρατία, που αφιερώνει ολόκληρο σαλόνι με τίτλο: «Το ΕΛΚ με ψήφο του Σαμαρά κατά της Ελλάδας»! Χαρακτηρίζοντας μάλιστα την συμπεριφορά του Σαμαρά «Μικρόψυχη».

Υπάρχουν βέβαια και φωνές όπως αυτή του Γιώργου Τράγκα που δήλωσε ότι «Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγει ο Σαμαράς από την ηγεσία της ΝΔ. Κανείς δεν μπορεί να τον ρίξει».

Γραμμή για ΚΙΔΗΣΟ δηλαδή. Η χαρά του Αλέξη.

anemosantistasis

Από το νεοφιλελευθερισμό Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού, το νεοφασισμό τής Χ.Α. και το νεοσταλινισμό τού ΚΚΕ προτιμώ το κοινωνικό συμβόλαιο Τσίπρα...

Ας ξεκινήσω από ορισμένα αυτονόητα: η επιτυχία ή όχι της διαπραγμάτευσης θα κριθεί από το κείμενο της αναπόφευκτης συμφωνίας που θα επιτευχθεί είτε την ερχόμενη είτε τη μεθεπόμενη εβδομάδα. Εχει γίνει, πάντως, πλέον κατανοητό στους πάντες, ύστερα κι από τη δημόσια τοποθέτηση Μέρκελ περί συμβιβαστικής διάθεσης, πως δεν υπάρχει κανένα ενδεχόμενο Grexit. Είναι, επίσης, αυτονόητο ότι σε μία διαπραγμάτευση κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Μόνο όταν θα ξέρουμε το αποτέλεσμά της θα μπορέσουμε να κρίνουμε αν αυτή ήταν επωφελής για τον ελληνικό λαό ή όχι. Σίγουρα, πάντως, θα έχουμε κερδίσει πολύ περισσότερα από το μηδέν που "κερδίσαμε" τα τελευταία πέντε χρόνια, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι η πρώτη φορά που διαπραγματευτήκαμε και δεν υπογράψαμε ένα πρόγραμμα το οποίο μας ήρθε έτοιμο από το Βερολίνο. Γι' αυτό και Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, πρωτίστως, αλλά και το Ποτάμι δευτερευόντως βρίσκονται σε καθεστώς απόλυτης αμηχανίας από τη στιγμή που η κυβερνητική και προεκλογική τους ρητορική ήταν πως η χώρα θα καταστρεφόταν αν συγκρουόμασταν με τους εταίρους. Γι' αυτό, επίσης, και θεωρώ αυτονόητο ότι με την υπογραφή τής συμφωνίας "γέφυρας" Αντ. Σαχλαμαράς και Β. Βενιζέλος θα αποτελέσουν άμεσα παρελθόν από τα κόμματά τους. Ετσι κι αλλιώς για τον ελληνικό λαό έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας από τις 25 Ιανουαρίου. Το αν, βεβαίως, η αντικατάσταση των ηγεσιών των δύο αυτών κομμάτων θα είναι αρκετή για να τα διασώσει αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο...

Οι μοναδικές, ουσιαστικώς, αντιπροτάσεις στην πολιτική ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτές της Χρυσής Αυγής και του ΚΚΕ. Φαντάζομαι πως απευθύνομαι σε ώριμους αναγνώστες, οπότε δεν χρειάζεται να μπω σε πολλές λεπτομέρειες για να εξηγήσω γιατί το να εκτελέσουμε, για παράδειγμα, όλους τους μετανάστες και τους Αριστερούς, να αντικαταστήσουμε τις χριστοπαναγίες από τα δημόσια κτίρια με φωτογραφίες τού Χίτλερ ή το να νομιμοποιήσουμε τη σωματεμπορία και το εμπόριο ναρκωτικών κι όπλων δεν είναι ακριβώς το δικό μου όραμα για την ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα τού μέλλοντός μας. Από την άλλη, φυσικά, απαιτούνται περισσότερες εξηγήσεις γιατί η εναλλακτική τού ΚΚΕ δεν μπορεί να αποτελεί προτεραιότητα για τη χώρα. Ας υποθέσουμε πως εκλεγόταν πρωθυπουργός ο Δ. Κουτσούμπας, αποδεχόταν την εκλογή του γιατί παλαιότερα η Αλ Παπαρήγα έλεγε πως δεν ήθελε να κυβερνήσει σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, σχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση κι ανακοίνωνε την επόμενη ημέρα την έξοδο της Ελλάδας από την Ε.Ε., το ΝΑΤΟ κι οποιοδήποτε άλλο, ομολογουμένως ιμπεριαλιστικό και νεοφιλελεύθερο, διεθνή οργανισμό. Από τη μία ημέρα στην άλλη η χώρα θα έμενε εντελώς απομονωμένη σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα, το οποίο κι ο γράφων δεν θαυμάζει αλλά στο οποίο, καλώς ή κακώς και μέχρι να έρθει η σοσιαλιστική επανάσταση, καλούμαστε όλοι να ζούμε σε αυτό. Τον καπιταλισμό, άλλωστε, επικαλέστηκαν στο "Σπίτι του Λαού" για τις απολύσεις εργαζόμενων στις...κομμουνιστικές επιχειρήσεις τους ή όταν πουλούσαν τον "902" σε οφσόρ άγνωστων κεφαλαιοκρατών. Δεν θα είχαμε συμμάχους ούτε χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα γιατί κι αυτές είναι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις οι οποίες προωθούν τα δικά τους μονοπώλια. Με λίγα λόγια θα μετατρεπόμασταν σε μία χώρα πιο απομονωμένη ακόμα κι από την Αλβανία τού Χότζα, ζώντας με την ικανοποίηση πως κάναμε την επαναστατική μας γυμναστική και με την ψευδαίσθηση πως αυτή δεν ήταν αδιέξοδη...

Δεν υποστηρίζω πως αυτή η Ε.Ε. είναι η Ευρώπη των λαών ούτε πως το ευρώ είναι φετίχ κι αξίζει κάθε θυσία γι' αυτό ούτε πως είμαι ικανοποιημένος από τη μη διαγραφή σημαντικού μέρους τού δημόσιου χρέους ή από τις ιδιωτικοποιήσεις στις οποίες θα προχωρήσει η κυβέρνηση στο πλαίσιο πιθανών συμβιβασμών που θα κάνει για την εξεύρεση λύσης. Οι τεχνικές απομείωσης του χρέους που πιθανόν θα συμφωνηθούν και η επιδίωξη οι αποκρατικοποιήσεις να μην αφορούν εταιρείες που προσφέρουν κοινωνικά αγαθά, όπως η ΔΕΗ, να μην γίνουν μπιρ παρά και να υπάρχει κάποιας μορφής κρατικός έλεγχος είναι προφανώς καλύτερα από το τίποτα, αλλά δεν είναι κι ό,τι ακριβώς έχει ανάγκη η χώρα. Από εκεί και πέρα, όμως, η σταλινική ηγεσία τού ΚΚΕ μας προτείνει να ακολουθήσουμε τον ίδιο ακριβώς δρόμο που ακολουθήθηκε κυρίως στην ανατολική Ευρώπη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κι ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση στην ουσία δικτατορικών καθεστώτων με σοσιαλιστικό επίχρισμα...

Ο Περισσός μπορεί, βεβαίως, να επιμένει για δυτική προπαγάνδα και πως στη Σοβιετική Ένωση όλοι είχαν ένα πιάτο φαΐ, στέγη, παιδεία και υγεία. Θα συμφωνήσω με το τελευταίο, μόνο που ο άνθρωπος έχει ανάγκη πολλά περισσότερα από στοιχειώδη τροφή και σπίτι, τα οποία και ήταν το "τυράκι" τού υπαρκτού σοσιαλισμού στους υπηκόους του (όπως στην Ελλάδα ήταν, για παράδειγμα, ο διορισμός στο Δημόσιο ή κάποια επιδόματα) ώστε το σύστημα στην ουσία να είναι κατ' εξοχήν καπιταλιστικό, με τους μεγαλοαστούς να αντικαθίστανται από την κομματική νομενκλατούρα, η οποία νεμόταν και το μεγαλύτερο πλούτο τής χώρας, και την ελευθερία σε κάθε της μορφή να περιορίζεται στην αποθέωση της "σοφής" και "σεπτής" ηγεσίας. Με συγχωρείτε, αλλά από το νεοφιλελευθερισμό Μέρκελ-Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού, το  νεοφασισμό τής Χρυσής Αυγής και το νεοσταλινισμό τού ΚΚΕ προτιμώ τον έντιμο συμβιβασμό τού Αλέξη Τσίπρα, με την προϋπόθεση βεβαίως ότι το κοινωνικό του συμβόλαιο θα έχει πρώτιστη μέριμνα την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου προς όφελος των πολλών και την παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου...
tripioevro

Die Zeit: Πρέπει η Γερμανία να επιστρέψει το αναγκαστικό δάνειο?

Την ιστορική διαμάχη και τις νομικές αξιώσεις Γερμανίας και Ελλάδας όσον αφορά το κατοχικό δάνειο παρουσιάζει σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 10 Φεβρουαρίου η γερμναική εφημερίδα Die Zeit. η εφημερίδα φιλοξενεί μάλιστα την άποψη του Γερμανού ιστορικού Χάγκεν Φλάισερ, ο οποίος ζει επί χρόνια στην Ελλάδα και διδάσκει στο Πανεοιστήμιο Αθηνών, ο οποίος όπως λέει: «Η στάση της Γερμανίας προκαλεί ντροπή".

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο:

Πρόκειται για θέμα το οποίο επιβαρύνει τις ελληνογερμανικές σχέσεις εδώ και δεκαετίες: Οι οφειλές της γερμανικής Βέρμαχτ στην Ελλάδα. Εκτός τού ότι σφαγιάστηκε άμαχος πληθυσμός τότε, το 1942 η ελληνική κεντρική τράπεζα υποχρεώθηκε να δώσει αναγκαστικό δάνειο ύψους 476 εκατ. προπολεμικών μάρκων στους ναζί. Τα χρήματα αυτά δεν επεστράφησαν ποτέ.

Ο νέος Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας απαιτεί τώρα ακριβώς αυτή την επιστροφή, ώστε να ξεπεράσει τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα του. Ένα εμπιστευτικό έγγραφο του Ελληνικού Ελεγκτικού Συνεδρίου, το οποίο διέρρευσε στον Τύπο, κάνει λόγο για έντεκα δισ. ευρώ, συμπεριλαμβανομένων των τόκων.

Η γερμανική κυβέρνηση δεν βλέπει όμως τον λόγο να πληρώσει. Θεωρεί ότι οι οφειλές αυτές εμπίπτουν στις κλασικές απαιτήσεις αποζημιώσεων, επειδή πρόκειται για «αποζημίωση οικονομικού ή υλικού τύπου», οι οποίες διεκδικούνται "από μια ηττημένη χώρα ως αποζημίωση», απαντούσε σε σχετική επερώτηση του κόμματος της Αριστεράς στο γερμανικό κοινοβούλιο ήδη πέρυσι.

Είναι η επανένωση συνθήκη ειρήνης?

Έτσι, οι ελληνικές απαιτήσεις αποσβέστηκαν (κατά τη γερμανική κυβέρνηση) με τη σύμβαση για τις αποζημιώσεις του 1960. Στο έγγραφο αυτό, η Γερμανία υποχρεώθηκε να πληρώσει 115 εκατ. μεταπολεμικά μάρκα. Η γερμανική κυβέρνηση επιχειρηματολογεί επιπλέον, ότι τότε δημιουργήθηκε "ένα ευρύ πλέγμα κανόνων για τις επανορθώσεις», σύμφωνα με το οποίο μετά το τέλος του πολέμου η Γερμανία έδωσε και στην Ελλάδα κατασχεμένες μηχανές και προϊόντα.

Η συνθήκη του Λονδίνου του 1953 επιφυλασσόταν όμως για καταβολές αποζημιώσεων μετά τη σύναψη συνθήκης ειρήνης. Μια τέτοια συνθήκη ειρήνης δεν υπάρχει μέχρι σήμερα από τυπική άποψη. Η γερμανική κυβέρνηση επιχειρηματολογεί εντούτοις ότι η συνθήκη «Δύο συν τέσσερις", η οποία υπεγράφη το 1990 μεταξύ Δ. και Α. Γερμανίας αφενός και των άλλοτε συμμάχων αφετέρου, ισοδυναμεί λόγω των πολιτικών και νομικών διατυπώσεων με συνθήκη ειρήνης. Η συνθήκη "Δύο συν τέσσερις« δεν προβλέπει αποζημιώσεις, λέει η γερμανική κυβέρνηση. Σε αυτό συνηγορεί και ο τίτλος: "Τελικές ρυθμίσεις αναφορικά με τη Γερμανία".

Επιπλέον, τα τότε κράτη - μέλη του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, συνυπέγραψαν την εν λόγω συνθήκη "Δύο συν τέσσερις". Οι Ελληνες αντιτείνουν, ότι απλώς «λαμβάνουν υπόψη» τη συνθήκη αυτή. Και αυτό είναι ορθό, στη γερμανική όμως μετάφραση αναφέρεται ότι η εν λόγω συνθήκη ελήφθη υπόψη »με μεγάλη ικανοποίηση" και "χαιρετίστηκε ειλικρινά».

Οι Έλληνες επιμένουν ότι η επιστροφή του αναγκαστικού δανείου συμφωνήθηκε με τη ναζιστική Γερμανία. Επομένως τίθεται το ερώτημα αν μπορεί να θεωρηθεί ως κλασική αποζημίωση ή ως δάνειο ιδιωτικού δικαίου. Για να διευκρινισθεί αυτό νομικά, θα πρέπει η Ελλάδα να εναγάγει τη Γερμανία για επιστροφή του δανείου. Και αυτό θα μπορούσε να κοστίσει ακριβά στη Γερμανία: ιστορικοί υπολογίζουν το ύψος των γερμανικών οφειλών σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες σε 14 δισ. προπολεμικά μάρκα.

Για τις γερμανικές οφειλές έχουν γίνει ήδη πολλές δίκες, όπως λ.χ. των επιζώντων συγγενών της σφαγής του Διστόμου, οι απαιτήσεις, όμως, δεν αναγνωρίστηκαν από τα γερμανικά δικαστήρια το 2003, κάτι το οποίο επικύρωσε και το Συνταγματικό Δικαστήριο το 2006.

«Η στάση της Γερμανίας προκαλεί ντροπή"

Αντίθετα, τα ελληνικά δικαστήρια επιδίκασαν στα θύματα 29 εκατ. ευρώ. Η απόφαση όμως δεν μπορούσε να εκτελεστεί στη Γερμανία.

Το κόμμα της γερμανικής Αριστεράς είναι, αντίθετα, της γνώμης ότι η Γερμανία έχει ηθικό χρέος να πληρώσει το δάνειο. Βασίζεται σε έκθεση της νομικής υπηρεσίας του γερμανικού Κοινοβουλίου. Οι νομικοί του παρατήρησαν και αυτοί ότι η ελληνική απαίτηση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αποζημίωση για τις επανορθώσεις.

Και ο ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ έχει την ίδια άποψη: «Η στάση της γερμανικής κυβέρνησης δυστυχώς προκαλεί ντροπή» είπε στο πρώτο γερμανικό κανάλι. "Η ναζιστική κυβέρνηση είχε η ίδια υπολογίσει το ύψος της εκκρεμούσας οφειλής από το δάνειο. Η ναζιστική Γερμανία δεν θα μπορούσε φυσικά να υπολογίσει το μελλοντικό ύψος της", τόνισε ο Φλάισερ. Δυστυχώς, οι Έλληνες δεν είχαν τη δυνατότητα να επιβάλουν το δίκιο τους απέναντι στους ανυποχώρητους Γερμανούς.

πηγή:

http://tvxs.gr/news/ellada/die-zeit-prepei-i-germania-na-epistrepsei-anagkastiko-daneio

 dithen2010

Άνεμος Αντίστασης: Τί μου έμαθε ο ελληνικός νεοφιλελευθερισμός – από ...

Άνεμος Αντίστασης: Τί μου έμαθε ο ελληνικός νεοφιλελευθερισμός – από ...: Κι όμως αυτά τα ακούς και μένεις ατάραχος γιατί τα έχεις συνηθίσει τόσα χρόνια και αν τους βρίσεις σε λένε φασίστα γιατί δεν έχεις επιχ...

Το ΚΚΕ με το μάτι τού…απέξω

Πηγή: Του Αρη Σκιαδόπουλου - "Ημεροδρόμος"

Όποιες σκέψεις ακολουθούν ανήκουν σ έναν πολίτη, που εδώ και εξήντα χρόνια ψηφίζει το ΚΚΕ από τότε που ήταν ΕΔΑ. Τότε, τον Αύγουστο του 1958, που έφτασε να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, για να ακολουθήσει η διάσπαση και η κατρακύλα. Είναι σκέψεις ενός που δεν είναι μέλος του Κόμματος και συνεπώς δεν δεσμεύεται από τις υποχρεώσεις που απορρέουν απ´ αυτήν την ιδιότητα κι ούτε απολαμβάνει της προστασίας του Κόμματος. Ωστόσο τιμήθηκε από σχέση αμφίπλευρης εκτίμησης τόσο από τον ιστορικό ηγέτη Χαρίλαο Φλωράκη, όσο κι από την Αλέκα Παπαρήγα.

Οι σκέψεις τώρα: Το ΚΚΕ είναι ένα ιστορικό Κόμμα που το διακρίνει η γενναιότητα ν΄ αναγνωρίζει τα λάθη του αλλά και η κατάρα να τα διαπράττει. Ανέδειξε το Ζαχαριάδη, αποκαθήλωσε το Ζαχαριάδη και τον έστειλε στό Σουργκούτ…δασάρχη, για να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Ανέδειξε μια λαμπερή προσωπικότητα, τον Πλουμπίδη, για να τον στείλει ως χαφιέ στό απόσπασμα και να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Αποκήρυξε το Βελουχιώτη, που σκοτώθηκε ατιμασμένος, για να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Είναι και μια σειρά άλλων, περισσότερο σημαντικών η ολιγότερο, δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Απλά, μέσα απ´ αυτή την πολιτική διαχείριση, το Κόμμα στερήθηκε των υπηρεσιών πολύτιμων προσωπικοτήτων κι έχασε πολιτικό χρόνο.

Σήμερα ωστόσο δε μιλάμε με όρους του 1946, ή τού 1950. Σήμερα μιλάμε για ταχύτητες που ξεπερνούν το φως. Τα νιτρίνα που ανακάλυψε το Σερν έχουν σπάσει το φράγμα φωτός και κάνουν σ ένα δευτερόλεπτο εφτάμιση φορές το γύρο της γης. Το Ίντερνετ είναι μια ασύλληπτη πραγματικότητα, που διαχέει την πληροφορία σε κλάσματα δευτερολέπτου. Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί γεγονός κι ως τέτοιο δεν αντιμετωπίζεται με όρους αυτοαπομόνωσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση με αυτό πού εκφράζει, τη στήριξη δηλαδή των μονοπωλίων έχει κερδίσει σε πρώτη φάση το παιχνίδι. Και το ΚΚΕ δεν είναι εκτός. Πολύ σωστά διαθέτει ευρωβουλευτές που δίνουν τη δική τους μάχη μέσα από τους κανόνες του Ευρωκοινοβουλίου, τους οποίους έχει αποδεχτεί. Άρα, έστω και διαφωνών είναι παρών.

Σήμερα, στην Ελλάδα, για πρώτη φορά ένα αριστερό κόμμα, που έχει τις ρίζες του στό ΚΚΕ βρίσκεται στην εξουσία και ζητά τη συνεργασία του ΚΚΕ. Είναι μια ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά, να δώσει τη δική της απάντηση. Άρνηση στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει άγονη πολιτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ΚΚΕ πρέπει ντε και καλά να συμφωνήσει με το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι όμως πολιτικά ορθό να αρνείται το διάλογο. Ας προσέλθει στο διάλογο και αν προκύψει ασυμφωνία, τότε ας αποχωρήσει καταγγέλλοντας. Όχι όμως να αρνείται το διάλογο.

Αυτή η πολιτική της άρνησης περιθωριοποιεί το Κόμμα. Το καθηλώνει σε ποσοστά θλίψης. Γιατί είναι τραγικό το ΚΚΕ να εμφανίζεται πίσω από το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής και ένα ευκαιριακό τυχοδιωκτικό κομματίδιο, όπως είναι το Ποτάμι. Και είναι αρκετοί εκείνοι που πιστεύουν σ ένα σύγχρονο ΚΚΕ, που θα απελευθερωθεί από την ομφαλοσκόπηση και θα σταματήσει πλέον να ασχολείται με…«εικονομαχίες» και «εικονολατρίες»… Δεν έχει ανάγκη από ιεροεξεταστές, αλλά από την προσφορά φωτισμένων στελεχών που πάντα διέθετε και διαθέτει. Κι ούτε είναι αποδεκτό οι φιλοδοξίες του να στοχεύουν σε ένα μισό τοις εκατό. Διαφορετικά θα συρρικνωθεί σ ένα ιδιότυπο κλαμπ υπάκουων, που θα ασκούν το κομματικό τους καθήκον και θα ονειρεύονται μια εκτός πραγματικότητας αλλαγή. Και βέβαια θα επιβεβαιώνονται από την ασφάλεια που προσφέρει η αποστασιοποίηση από τη δοκιμασία. Αυτό όμως είναι ένας ακαδημαϊσμός, δεν είναι πολιτική. Γιατί η πολιτική προϋποθέτει ρίσκο και το ρίσκο άμεση συμμετοχή στο γίγνεσθαι. Και σήμερα, το ΚΚΕ έχει μια ιστορική πρόκληση μπροστά του. Μέσα από το διάλογο με τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει ότι είναι παρόν σ αυτό το στοίχημα της Αριστεράς, κι ότι αποτελεί εγγυητή των προσδοκιών του ελληνικού λαού. Έστω αποκαλύπτοντας μέσα από το διάλογο υπόγειες και σκοτεινές σκοπιμότητες τού ΣΥΡΙΖΑ.

Βαρουφάκης: Η τρόικα με κλειστά μικρόφωνα παραδέχεται το αδιέξοδο

Ήρθε η ώρα να ειπωθούν στον δημόσιο ευρωπαϊκό διάλογο όσα λέγονται έως τώρα με τα μικρόφωνα κλειστά!
 -«Η κυβέρνηση υφίσταται πιέσεις που δεν συνάδουν με το ευρωπαϊκό ιδεώδες».
-Θα προσέλθω στο Eurogroup, σκεπτόμενος όλο τον ελληνικό λαό &   το ευρωπαϊκό μας καθήκον.
-«Θα θυμάμαι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το ΚΚΕ και τον Ανδρέα Παπανδρέου όταν θα είμαι κλεισμένος στις αίθουσες των Βρυξελλών».

 Έμφαση στις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις, τις ασφυκτικές πιέσεις και την ελληνική πρόταση για τη «συμφωνία γέφυρα» έδωσε ο υπουργός Οικονομικών 2 ημέρες πριν το...

κρίσιμο Eurogroup της Τετάρτης - Στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους προσερχόμαστε με ένα και μοναδικό αίτημα. Να μας δοθεί η ευκαιρία να καταθέσουμε τις προτάσεις μας, τόνισε ο Γ. Βαρουφάκης
Τα βασικά σημεία από την τοποθέτηση του υπουργού Οικονομικών κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης:

Η ενημέρωση για την κατάσταση της οικονομίας θα γίνεται πρώτα στη Βουλή και μετά στα ΜΜΕ.

Δεν μπορώ να παρουσιάσω προγραμματισμό τετραετίας. Η διαπραγμάτευση θα καθορίσει τα επόμενα βήματα.

Ασφυκτικές πιέσεις στην Ελλάδα για ένα πρόγραμμα που δε οδηγεί σε διέξοδο από την κρίση. «Η κυβέρνηση υφίσταται πιέσεις που δεν συνάδουν με το ευρωπαϊκό ιδεώδες».

Η αποτυχία των προηγούμενων κυβερνήσεων δεν οφείλεται στην έλλειψη ικανότητας για την εφαρμογή του προγράμματος. 

Το ελληνικό κράτος χρεοκόπησε το 2010 και το πρόβλημα χρεοκοπίας αντιμετωπίστηκε ως πρόβλημα ρευστότητας, με το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία. Μια τοξική φαντασίωση που οδήγησε την Ελλάδα στα πέτρινα χρόνια. 

Η κρίση το 2012 έκανε μετάσταση στον παραγωγικό ιστό της χώρας και ολόκληρης της Ευρώπης με αποτέλεσμα τον αποπληθωρισμό που κατατρώει την προοπτική ανάπτυξης. 

Η τρόικα με κλειστά μικρόφωνα παραδέχεται το αδιέξοδο. Ήρθε η ώρα να ειπωθούν στον δημόσιο ευρωπαϊκό διάλογο όσα λέγονται έως τώρα με τα μικρόφωνα κλειστά
 Η εμμονή σε αποτυχημένες πολιτικές και η διγλωσσία οφείλεται στο ότι για χρόνια οι ευρωπαίοι παραπλανούσαν τους λαούς τους ότι τα μνημονιακά δάνεια ήταν πράξη αλληλεγγύης στους τεμπέληδες νότιους, γεγονός που αποτελεί μέγιστο ψεύδος. 
Με το πρώτο μνημόνιο σώθηκαν αποκλειστικά οι τράπεζες της βόρειας Ευρώπης. Αφού σώθηκαν, έγινε μία αναδιάρθρωση, το καταστροφικό PSI.Απαιτούμε μία νέα συζήτηση για τη λύση του προβλήματος.

Μόνο μας αίτημα στη διαπραγμάτευση, να μας δοθεί η ευκαιρία να καταθέσουμε τις προτάσεις μας. Παντού δεχόμαστε τον εκβιασμό. «Είτε υπογράφετε, είτε...». 
Υπάρχει νέα λαϊκή εντολή ακύρωσης του προγράμματος. Ζητούμε μία συμφωνία γέφυρα μεταξύ του μνημονιακού προγράμματος και ενός νέου συμβολαίου Ευρώπης - Ελλάδας. Στο διάστημα της γέφυρας δεν θα κάνουμε καμία κίνηση που θα εκτροχιάσει τον προϋπολογισμό και το πρωτογενές πλεόνασμα. Στο διάστημα αυτό θα προωθηθούν μεταρρυθμίσεις δομικές σε συνεργασία με τον ΟΟΣΑ και θα τηρηθούν οι δεσμεύσεις του τρέχοντος προγράμματος που εξυπηρετούν το σχέδιό μας. 

Τρόικα τέλος. Δηλαδή το κλιμάκιο των τεχνοκρατών που έρχεται με αποικιοκρατική λογική και δεν συζητά. Η λαϊκή εντολή δεν μας δίνει το δικαίωμα να κάνουμε του κεφαλιού μας. Η δική μας εντολή έχει ίδια ισχύ με των άλλων κρατών. Ζητούμε όμως να ακουστούμε, να μας δοθεί χρόνος να καταθέσουμε τις προτάσεις μας. Θα προσέλθω στο Eurogroup αισθανόμενος ότι εκπροσωπώ το σύνολο του ελληνικού λαού. Θα θυμάμαι ότι τον «yesman» δεν τον σέβεται ούτε αυτός που ακούει συνέχεια «ναι, ναι, ναι».  Θα ορθώσουμε ανάστημα στις καταστροφικές για τη δημοκρατία και την Ευρώπη πολιτικές. Λαμβάνω ως δεδομένο ότι θα σας έχουμε όλους και όλες μαζί μας στην κρίσιμη διαπραγμάτευση. 

«Θα θυμάμαι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το ΚΚΕ και τον Ανδρέα Παπανδρέου όταν θα είμαι κλεισμένος στις αίθουσες των Βρυξελλών»
 left.gr

Ο Τσίπρας λέει «Oχι» και πετά το γάντι στην Ευρώπη

Στο δίλημμα ανάμεσα στην… «κωλοτούμπα» της realpolitik και την λαϊκή εντολή, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε την πολιτική εντιμότητα. Ή, όπως έγραψε κι ο Guardian αμέσως μετά τις προγραμματικές δηλώσεις, «ο Τσίπρας επέλεξε τους ανέργους έναντι των πιστωτών των 300 δισ. ευρώ».

Ο...ίδιος ο πρωθυπουργός το έθεσε με την ευθύτητα των ξεχασμένων αυτονόητων, από το βήμα της Βουλής: «Είμαστε», είπε, «κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας. Σε αυτό το Σύνταγμα ορκιστήκαμε, αυτό θα υπηρετήσουμε».

Το αποτέλεσμα ήταν μια ιστορική στιγμή πολιτικής συνέπειας μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο και μια νέα καταιγίδα στην Ευρώπη: Ο Ντάισελμπλουμ έστειλε άρον- άρον τους «σκληρούς» Βίζερ και Κοστέλο στην Αθήνα, η Νέα Δημοκρατία εκφράζει «βαθύ προβληματισμό για την διαπραγμάτευση» και τρεις στους… τρεις αναλυτές των διεθνών συστημικών media σπεύδουν να προεξοφλήσουν σενάρια Κύπρου με περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων και άμεση απειλή Grexit.

«Εάν ο Τσίπρας δεν κρύβει κάποιον άσο στο μανίκι του, δύσκολα θα καταφέρει να κρατήσει την Ελλάδα στο ευρώ» τουϊτάρισε ο γνωστός αρθρογράφος του Reuters Hugo Dixon μετά τις προγραμματικές, προσθέτοντας ότι οι εξαγγελίες στη Βουλή θα οδηγήσουν τη χώρα σε εξάντληση της ρευστότητας και επιβολή περιορισμών στην κίνηση των κεφαλαίων τις επόμενες εβδομάδες.

Ο Peter Spiegel των Financial Times προσαύξησε, στην ίδια γραμμή: «Ένα από τα κυριότερα μηνύματα που έστειλε η Ευρωπαϊκή Ένωση στην ελληνική κυβέρνηση ήταν να μην κάνει μη αναστρέψιμες δηλώσεις από το βήμα της Βουλής, κατά τις προγραμματικές δηλώσεις. Ο Έλληνας πρωθυπουργός το αγνόησε».

Και τρίτος στη σειρά ακολούθησε ο Simon Nixon της Wall Street Journal: «Εάν η Ελλάδα», έγραψε, «πρόκειται να κάνει στροφή 180 μοιρών, είναι σαφές ότι αυτό πλέον θα γίνει μόνον μετά από περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων και υπό την άμεση απειλή του Grexit».

Το εάν το «μοντέλο Κύπρου» είναι, όντως, το νέο τελεσίγραφο που θα στείλει η Ευρώπη στην Ελλάδα θα φανεί μέσα στις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες. Το δεδομένο, όμως, πλέον είναι πως η ελληνική κυβέρνηση πάει με σαφή και διακηρυγμένη – διά στόματος του πρωθυπουργού – θέση στο έκτακτο Eurogroup της Τετάρτης και την σύνοδο κορυφής της Πέμπτης: Δεν θα ζητήσει επέκταση του τρέχοντος προγράμματος, προτείνει συμφωνία-γέφυρα και, στη συνέχεια, νέο πρόγραμμα με παράλληλη απομείωση του χρέους.

Και, όπως τουλάχιστον, διαβεβαίωσε χθες το βράδυ ο Γιάνης Βαρουφάκης, δεν μπλοφάρει με την στάση της αυτή: «Εμείς έχουμε ξεκάθαρες θέσεις. Παίζουμε με ανοιχτά χαρτιά, δεν κάνουμε καμία μπλόφα. Είναι στο χέρι των Ευρωπαίων τι θα κάνουν», είπε μιλώντας σε δημοσιογράφους στη Βουλή.

Τι προβλέπει η πρόταση Βαρουφάκη στο Eurogroup

Η «ξεκάθαρη θέση» που επικαλέστηκε ο κ. Βαρουφάκης δεν είναι άλλη από το σχέδιο που θα κομίσει στις 11 Φεβρουαρίου στο Eurogroup ο ίδιος – ένα σχέδιο, που πλέον έχει αποκρυσταλλωθεί πλήρως και συνοψίζεται ως εξής: Ενδιάμεση συμφωνία 4 μηνών (έως τον Ιούνιο), με χρηματοδοτική κάλυψη της χώρας έναντι πακέτου μεταρρυθμίσεων και δέσμευσης για μικρότερο μεν, αλλά σαφές πρωτογενές πλεόνασμα.

Το εν λόγω σχέδιο θα βασίζεται σε δύο πυλώνες, εκείνον του μεταρρυθμιστικού πακέτου κι εκείνον της δημοσιονομικής στρατηγικής.

Στο κεφάλαιο των μεταρρυθμίσεων θα αποτυπώνεται η ισχυρή δέσμευση της κυβέρνησης για ριζική αναμόρφωση της δημόσιας διοίκησης και αντιμετώπιση της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής – πεδία, που θεωρούνται προνομιακά για την Αθήνα στη διαπραγμάτευση, καθώς αποτελούν πάγιο αίτημα των πιστωτών και ταυτόχρονα «μνημείο» αποτυχίας όλων των προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων.

Στο σκέλος της δημοσιονομικής στρατηγικής, το σχέδιο προβλέπει δέσμευση για διατήρηση πρωτογενούς πλεονάσματος αλλά σε χαμηλότερα επίπεδα, ήτοι κοντά στο 1% με 1% του ΑΕΠ για το 2015.

Σε αντάλλαγμα, η κυβέρνηση θα ζητήσει ένα «δίχτυ ασφαλείας» για τη χρηματοδότηση της χώρας έως τον Ιούνιο, που δεν θα προβλέπει όμως καμία περαιτέρω επιβάρυνση των εταίρων. Οι πληροφορίες από το οικονομικό επιτελείο δείχνουν ότι η Αθήνα θα επιμείνει στην κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού με την έκδοση πρόσθετων εντόκων γραμματίων και με την επιστροφή των κερδών των 1,9 δις ευρώ που είχαν η ΕΚΤ και οι κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης από την διακράτηση των ελληνικών ομολόγων. Και τα δύο αυτά αιτήματα έχουν απορριφθεί μέχρι στιγμής από την ΕΚΤ, όμως το υπουργείο Οικονομικών σκοπεύει να τα επαναφέρει στο Eurogroup της Τετάρτης, όπου θα είναι παρών και ο πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας Μάριο Ντράγκι.

Η διαπραγμάτευση, πάντως, διαγράφεται εξαιρετικά δύσκολη και κυβερνητικές πηγές θεωρούν δεδομένο πως η πλειοψηφία των εταίρων θα κορυφώσει την πίεση προς την Αθήνα για την υποβολή αιτήματος παράτασης του Μνημονίου. Με δεδομένο ότι ένα τέτοιο αίτημα αποκλείεται μετά και την κατηγορηματική θέση του πρωθυπουργού στις προγραμματικές δηλώσεις, η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα προεξοφλεί ένα πολύ σκληρό δεκαήμερο. Πλην θεαματικού απροόπτου, δε, δεν αναμένει να υπάρξουν βήματα μπροστά πριν τουλάχιστον από το τακτικό Eurogroup της 16ης Φεβρουαρίου.

tvxs.gr

"The Stanford Daily":: Oι λόγοι που δεν θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα και ο ρόλος των ΗΠΑ

Η Ελλάδα δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει για καθαρά λόγους γεωπολιτικής και όχι οικονομίας, σύμφωνα με...
τον αναλυτή της "The Stanford Daily" Winston Shi.

Όπως αναφέρει στην αρχή του άρθρου του, «ο χρόνος τελειώνει για την Ελλάδα» και παρόλα αυτά, «οι δύο πλευρές της διαπραγμάτευσης-οι ευρωπαϊκοί οικονομικοί θεσμοί στους οποίους χρωστά η Ελλάδα και η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που επιζητά διαγραφή μέρους αυτού του χρέους- είναι πρόθυμες να παίξουν τη γάτα με το ποντίκι για πάνω από 310 δισ. ευρώ».

«Οι επόμενοι μήνες θα είναι κρίσιμης σημασίας για το μέλλον της ευρωζώνης και κατά συνέπεια για τη δημοσιονομική σταθερότητα της ίδιας της Ευρώπης» σχολιάζει ο Shi και επισημαίνει ότι «η προεκλογική υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αρκετά έντιμη: 50 λεπτά από 1 δολάριο είναι καλύτερα από το τίποτα», ενώ αναμοχλεύει και τη δήλωση του υπουργού Οικονομικών: «Τον Μάρτιο θα έχουμε προβλήματα ρευστότητας... τότε θα δούμε πόσο σκληρή είναι η Ευρώπη».

Παράλληλα, ο σχολιαστής της «The Stanford Daily» γράφει ότι «από την οπτική γωνία του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι ένα αρκετά έξυπνο σχέδιο» κι αυτό γιατί «δεν υπάρχει καμία επίσημη υπερεθνική αστυνομία που αναγκάζει τις χώρες να πληρώνουν τα χρέη τους [...]. Εν ολίγοις, η Ελλάδα μπορεί να χρεοκοπήσει όποτε το θελήσει».

Γεωπολιτική

Σε αυτό το σημείο, ο αναλυτής της αμερικανικής εφημερίδας, αναρωτιέται τι είδους τριγμούς μπορεί να επιφέρει μια άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας και ο κατά συνέπεια εξαναγκασμός της να εγκαταλείψει το ευρώ στα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ευρωζώνης. «Όμως» επισημαίνει ο Winston Shi, «η ευρωζώνη δεν λειτουργεί στο κενό, και εδώ είναι που έρχεται η Αμερική». «Η Ελλάδα πιθανότατα δεν θα χρεοκοπήσει και δεν θα εγκαταλείψει το ευρώ και ο ΣΥΡΙΖΑ πιθανότατα δεν θα φύγει με άδεια χέρια από τη διαπραγμάτευση», εκτιμά ο Αμερικανός δημοσιογράφος, ο οποίος τονίζει ότι αυτό «δεν έχει καμία σχέση με την οικονομία. Όλα σχετίζονται με τη γεωπολιτική».

Ο Shin εξηγεί ότι «αν ο ΣΥΡΙΖΑ χρεοκοπήσει, τότε δεν θα μπορεί να δανειστεί από τις αγορές, αλλά θα εξακολουθήσει να δανείζεται από μέρη όπου η ελεύθερη αγορά δεν εφαρμόζεται. Χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία μπορεί να σώσουν οικονομικά την Ελλάδα με αντάλλαγμα πολιτικές χάρες. Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πρόθεση να παίξει τον ιδιοκτήτη που βγάζει στο σφυρί τα υπάρχοντά του, χάνοντας χρήματα από τη συμφωνία, παρόλα αυτά, μπορεί ακόμη να αξίζει να αγοράσεις τη φιλία της Ελλάδας». «Άλλωστε» σχολιάζει ο αναλυτής της «The Stanford Daily»,«δεν είναι σύμπτωση που αμέσως μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν κάλεσε τον Αλέξη Τσίπρα στη Μόσχα».

«Υπάρχει λόγος γιατί η Ελλάδα είναι στο ΝΑΤΟ, και υπάρχει λόγος γιατί η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που ο Χάρι Τρούμαν υπέδειξε όταν πρότεινε το Σχέδιο Μάρσαλ» επισημαίνει ο Shi και συμπληρώνει: «Η Ελλάδα, μαζί με την Τουρκία, κατέχει μια άριστη στρατηγική θέση στην Ευρώπη. Μαζί με την Τουρκία, έχει υποδειχθεί (από τον Πούτιν) για την πρόσβαση του ρωσικού ελέγχου στη Μεσόγειο. Και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ήταν ένας από τις πιο σημαντικές στρατιωτικές βάσεις για τις ΗΠΑ. Εκτός από αυτό, η σκέψη ότι ένα μέλος του ΝΑΤΟ θα είναι υπόλογο σε μια χώρα εκτός ΝΑΤΟ είναι πρόδηλα απαράδεκτο».

Κατά συνέπεια, για τον Shi, «η Αμερική πιθανότατα θα πιέσει την Ευρώπη να δεχθεί ένα μεγαλύτερο χρονοδιάγραμμα για το ελληνικό χρέος -εν ολίγοις, μια επαναχρηματοδότηση. Και οι δύο πλευρές της διαμάχης θα μπορέσουν να πουν ότι πήραν αυτά που ήθελαν -η Ελλάδα θα μπορέσει να χαλαρώσει τη λιτότητα και η Ευρώπη να αποφύγει τη διαγραφή του χρέους. Η Αμερική θα πρέπει να δώσει κάποιες παραχωρήσεις στην Ευρώπη για να γίνει αυτό. Αλλά, υποθέτω ότι αυτό είναι το τίμημα για να μπορείς να είσαι η ηγέτιδα δύναμη του ελεύθερου κόσμου»...
topontiki.gr

Grexit ή Euroexit;

Τα εθνικά κοινοβούλια δεν παίζουν κανέναν ρόλο στη διαμόρφωση των κεντρικών αποφάσεων στην Ε.Ε.

Συντάκτης: 

Περικλής Κοροβέσης

Φανταστείτε μια χώρα που κάνει εκλογές για να εκλέξει κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Οι ψηφοφόροι μάταια περιμένουν να σχηματιστεί κυβέρνηση. Με τους καινούργιους καιρούς, αυτή διορίζεται, δεν εκλέγεται. Αποτελείται από υπο-επιτρόπους και υπερ-επιτρόπους. Αλλά για συντομία όλοι λέγονται επίτροποι.

Αυτή η επιτροπή αποφασίζει για τα πάντα, αλλά, για να έχουν κάτι να κάνουν οι βουλευτές και να μη βαριούνται, τους στέλνει τα νομοσχέδια για να τα ψηφίσουν. Αλλη μια πρωτοτυπία αυτής της χώρας είναι πως η κεντρική της τράπεζα, το αντίστοιχο της Τράπεζας της Ελλάδος, είναι ιδιωτική και δεν υπόκειται σε κανέναν έλεγχο.

Ενας άλλος μοντερνισμός αυτής της χώρας είναι πως οι πλούσιες περιοχές έχουν το δικαίωμα να κάνουν αποικίες τους τις φτωχότερες περιοχές με τον μηχανισμό των δανείων. Και οι ελευθερίες είναι κατοχυρωμένες για όλους. Οι εταιρείες δεν ανέχονται καμία καταπίεση από το κράτος.

Ούτε φόρους πληρώνουν, αλλά ούτε δέχονται τις αναχρονιστικές δεσμεύσεις του κράτους δικαίου, συλλογικές συμβάσεις ή ανθρώπινα δικαιώματα. Και φυσικά ο άνεργος έχει το δικαίωμα να επιλέξει οποιαδήποτε εργασία τον ενδιαφέρει, να διαπραγματευτεί με ίσους όρους με τον εργοδότη και να κερδίσει μια θέση στο παγκάκι (αν ο δήμος δεν τα έχει ξηλώσει).

Αν έχετε ακόμα μεγαλύτερη φαντασία, σκεφτείτε άλλες 27 χώρες να γοητευτούν από αυτό το μοντέλο, να δημιουργήσουν μια υπερεθνική ένωση, εγκαταλείποντας την εθνική τους κυριαρχία, και όλες μαζί να έχουν μια κυβέρνηση που δεν την εξέλεξαν και ένα κοινοβούλιο, με σταθερή συντηρητική πλειοψηφία, που ψηφίζει νόμους σαν να ρίχνει πασιέντζες.

Και αν δεν έχετε καθόλου φαντασία, μην απογοητευτείτε. Διαβάστε μια εκλαϊκευμένη μπροσούρα για την Ε.Ε. (συνιστώ ανεπιφυλάκτως το πόνημα της Ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει την έγκυρη υπογραφή του Γιάννη Κιμπουρόπουλου) για να δείτε πως αυτά που παρουσίασα στην αρχή υπεραπλουστευμένα σε ύφος καρικατούρας δεν απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα. Η Ε.Ε., έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, δεν έχει σχέση με καμία δημοκρατία (ευπρεπώς το λένε «δημοκρατικό έλλειμμα»).

Τα εθνικά κοινοβούλια δεν παίζουν κανέναν ρόλο στη διαμόρφωση των κεντρικών αποφάσεων. Ενας πολυδαίδαλος γραφειοκρατικός μηχανισμός (μονάχα η μη εκλεγμένη κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, έχει 23.000 υπαλλήλους, με έδρα τις Βρυξέλλες, και διατηρεί 80 διαφορετικά κτίρια), με συμβούλια, επιτροπές και δεν συμμαζεύεται, για να πάρουν αποφάσεις για το καλό της Ευρώπης, δηλαδή των καρτέλ και των πολυεθνικών, όπως αυτό εκφράζεται από 30-35.000 λομπίστες που είναι μόνιμα εγκατεστημένοι κυρίως στις Βρυξέλλες, γνωρίζουν όλους τους παράγοντες με τα μικρά τους ονόματα, τρώνε στα ίδια εστιατόρια και πίνουν την ίδια ακριβή σαμπάνια, όταν περάσει κάποιος νόμος υπέρ μιας πολυεθνικής.

Υπολογίζεται πως το 75% του νομοθετικού έργου της Ε.Ε. είναι προϊόν των λόμπι. Ολα αυτά με το αζημίωτο; Τώρα το πώς θα μπορέσει η Ελλάδα να διαπραγματευτεί με αυτό το τέρας που δεν υπολογίζει κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό του είναι προς το παρόν ένα άλυτο μυστήριο που καλύπτεται με απόλυτο σκοτάδι. Για την ώρα οι διαπραγματεύσεις είναι θέαμα, με πρωταγωνιστή τον Βαρουφάκη.

Είναι αυτή η Ευρώπη των λαών, έστω και αν ακόμα έχουν μείνει κάποια υπολείμματα από τα ευρωπαϊκά κεκτημένα; Το 52% των Ευρωπαίων δεν εμπιστεύονται τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και περίπου 6 στους δέκα δεν ψηφίζουν. Μια τέτοια Ευρώπη έχει μέλλον;

Κατά την άποψή μου είναι θέμα χρόνου το πότε θα πέσει η αυλαία. Και αυτή έχει όνομα και λέγεται ΤΤΙΡ. Τι σημαίνει αυτό; Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων. ΗΠΑ και Ε.Ε. έχουν επιλέξει διάφορους τεχνοκράτες που ξέρουν καλά τα συμφέροντα των πολυεθνικών και εν κρυπτώ και παραβύστω διαπραγματεύονται μια συμφωνία η οποία θα καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει στην Ευρώπη που προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα, το περιβάλλον, την υγεία, τα δημόσια αγαθά – όλα θα γίνουν εμπορεύματα με γνώμονα το κέρδος και το Δίκαιο των Εταιρειών θα υπερισχύει του όποιου Εθνικού Δικαίου. Κοινή Αγορά δεν λεγόταν η Ε.Ε.; Αρα υπάρχει προϋπηρεσία.

Σε αυτές τις διαπραγματεύσεις δεν έχουν πρόσβαση ούτε υψηλοί αξιωματούχοι της Ε.Ε. Και είναι αμφίβολο αν ο νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, τσακάλι στις φοροαποφυγές των πολυεθνικών όταν ήταν πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, μπορεί να έχει πρόσβαση στις διαπραγματεύσεις. Εκτός αν είναι μυστικοσύμβουλος και προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Αλλά αυτό θα το μάθουμε από κάποιον νέο χάκερ. Τα έγγραφα της διαπραγμάτευσης θα παραμείνουν απόρρητα για τριάντα χρόνια.

 πηγή:

http://www.efsyn.gr/arthro/grexit-i-euroexit

Βόμβα -Τσίπρα: Οι Ευρωπαίοι έδιναν 6μηνη παράταση αλλά ο Σαμαράς ζήτησε μόνο 2 μήνες

Βόμβα έριξε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μιλώντας στην Βουλή κατά την διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων αποκάλυψε ότι κατά την διάρκεια των συναντήσεων που είχε τις τελευταίες ημέρες οι ευρωπαίοι ηγέτες ξεμπρόστιασαν τον Αντώνη Σαμαρά.

Όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας, στις τελευταίες συζητήσεις που είχαν οι ευρωπαίοι με την προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση, έδιναν παράταση του μνημονίου κατά 6 μήνες.

Όμως η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε μόνο 2 μήνες με προφανή το στόχο να είναι ασφυκτικό το πλαίσιο για την κυβέρνηση που θα εκλεγόταν.

Μέχρι στιγμής η Νέα Δημοκρατία δεν έχει βγάλει ακόμη καμμία ανακοίνωση.

Συγκεκριμένα ο Αλέξης Τσίπρας είπε χαρακτηριστικά:10:50

Το δυστύχημα όμως δεν είναι ότι η προηγούμενη κυβέρνηση όχι μόνο αποδέχθηκε το μίγμα μιας πολιτικής που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγούσε την οικονομία και την κοινωνία στα βράχια.

Το δυστύχημα είναι ότι η προηγούμενη κυβέρνηση φρόντισε φεύγοντας να κάψει τα σπαρτά και να κόψει τις γέφυρες.

Φρόντισε να δημιουργήσει με απολύτως δική της ευθύνη ασφυκτικά πλαίσια διαπραγμάτευσης για την νέα κυβέρνησης ώστε να εξαναγκάει την χώρα να ξαναμπεί σε περιπέτειες και βαθύ μνημόνιο.

Και αυτό σας το λέω μετά λόγου γνώσεως. Αφού από τις επαφές μου με τους αξιωματούχους της Ευρβωπαϊκής Επιτροπής ενημερώθηκα ότι η αρχική επιλογή των εταίρων ήταν η 6μηνη τεχνική παράταση του προγράμματος και κατόπιν ελληνικής επιμονής προσδιορίστηκε το χρονικό όριο της 28ης Φεβρουαρίου.

anemosantistasis

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ : Guardian: Μην πνίξετε τον ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι το μοιραίο λάθος.

Το μεγάλο, ευρωπαϊκό ψέμα της δήθεν «ελληνικής διάσωσης» αποκαλύπτει με ένα άρθρο-παρέμβαση στον Guardian ο Sony Kapoor, καλώντας τους ηγέτες της Ευρώπης να πουν, επιτέλους το mea culpa που χρωστούν στους Έλληνες, αλλά και τους Γερμανούς, πολίτες.

«Σταματήστε να στίβετε τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχουν αντοχές για μια ακόμη λάθος στροφή στην Ευρώπη» τιτλοφορεί το άρθρο του ο διευθυντής του think tank Re-Define, Sony Kapoor, εξηγώντας πώς, στην πραγματικότητα, τα χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων δεν «διέσωσαν» ποτέ την Ελλάδα αλλά τις ευρωπαϊκές τράπεζες.

«Όταν εκδηλώθηκε η κρίση, γράφει, «οι ευρωπαϊκές ηγέτες επέμεναν σε εθνικές λύσεις για ένα πρόβλημα που, στην ουσία του, ήταν ευρωπαϊκό: το πρόβλημα της αστάθειας των μεγάλων, και ως επί το πλείστον, πανευρωπαϊκών τραπεζών. Η εμμονή αυτή ανέβασε τον τελικό λογαριασμό, καθώς οι κυβερνήσεις αρνούντο να αναγνωρίσουν πως οι τράπεζές τους ήταν ευάλωτες».

Και όταν πια οι ευρωπαίοι ηγέτες άρχισαν να εγκαλούνται πως έσωζαν τις τράπεζες με χρήματα των φορολογουμένων, τα δημοσιονομικά προβλήματα της Ελλάδας εμφανίστηκαν ως θεόσταλτος αντιπερισπασμός. Οι βορειο-ευρωπαίοι δημιούργησαν τότε το αφήγημα του «τεμπέλη Έλληνα» που είχε κάνει «δημοσιονομική απάτη».

Παρ' ότι πολλοί ήταν εκείνοι που αναγνώριζαν ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, το ασφυκτικό lobbying των Γερμανικών και Γαλλικών τραπεζών που κατείχαν μεγάλες ποσότητες ελληνικών ομολόγων έθεσε βέτο στην απολύτως αναγκαία αναδιάρθρωση του χρέους. Ένα στρεβλά σχεδιασμένο πρόγραμμα επιβλήθηκε ως προϋπόθεση για την χορήγηση οικονομικής βοήθειας στην Ελλάδα. Το πρόγραμμα αυτό ήταν, στην πραγματικότητα, μια διάσωση των Ευρωπαϊκών τραπεζών σε βάρος των Ελλήνων πολιτών και των Ευρωπαίων φορολογουμένων.

Ακόμη χειρότερα, το αφήγημα των «τεμπέληδων του Νότου» και της «δημοσιονομικής κρίσης» που προμοτάρισαν η Γερμανία και οι θεσμοί της ΕΕ απέκρυψε την πραγματικότητα μιας τραπεζικής κρίσης που ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε.

Στην Ιρλανδία, που ανοήτως είχε εγγυηθεί για τις χρεοκοπημένες τράπεζές της, απαγορεύτηκε τότε από την ΕΚΤ να επιβάλει ζημιές στους κατόχους ομολόγων των τραπεζών. Με αυτόν τον τρόπο το ιδιωτικό χρέος έγινε δημόσιο και η τραπεζική κρίση μετατράπηκε σε δημοσιονομική.

Και όσο η τραπεζική αβεβαιότητα και τα μέτρα λιτότητας οδηγούσαν την ευρωζώνη σε βαθιά ύφεση, η αφήγηση της «δημοσιονομικής κρίσης» εξελίχθηκε σε αυτο-εκπληρούμενη προφητεία: Οι δείκτες χρέους επί του ΑΕΠ ανέβαιναν συνεχώς τόσο λόγο των τραπεζικών διασώσεων όσο και της κατάρρευσης των ρυθμών ανάπτυξης. Τ ο πρόβλημα επιδεινώθηκε με την Ανγκελα Μέρκελ και το Νικολά Σαρκοζί να απειλούν να διώξουν την Ελλάδα από την ευρωζώνη – γεγονός που, με τη σειρά του, ώθησε τις αγορές να αμφισβητήσουν την βιωσιμότητα του κοινού νομίσματος και πυροδότησε πανικό, οδηγώντας τα ισπανικά και ιταλικά spreads σε επίπεδα ρεκόρ.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η καθοδική δίνη από ένα πρόβλημα με λανθασμένη διάγνωση, σκοπίμως διαστρεβλωμένα αίτια και τραγικά στρεβλή συνταγή θεραπείας. Η διάσωση των υποτιθέμενων τεμπέληδων του Νότου προκάλεσε αντι-ευρωπαϊκά αισθήματα στις οικονομίες των πιστωτών όπως η Γερμανία, που ήθελαν να επιβάλουν ακόμη μεγαλύτερη κι όχι λιγότερη λιτότητα στις χρεωμένες χώρες. Η κοινωνική κρίση που προκάλεσε η υπερβολική λιτότητα της Τρόικας πυροδότησε την άνοδο των αντι-Μνημονιακών κομμάτων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Podemos.

Παρ' ότι οι αποτυχίες της Ελλάδας αναγνωρίζονται ευρέως, ακόμη και από τον ίδιον τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι η ώρα να γίνει παραδεκτό ότι και η ευρωζώνη απέτυχε απέναντι στην Ελλάδα και τους πολίτες της. Χωρίς ένα mea culpa που θα αναγνωρίζει ότι η διάσωση της Ελλάδας ήταν στην πραγματικότητα μια διάσωση των Ευρωπαϊκών τραπεζών και το πρόγραμμα κακά σχεδιασμένο, οι Γερμανοί και οι Έλληνες πολίτες δεν θα μπορέσουν ποτέ ξανά να κοιταχτούν κατάματα. Και αξίζουν να τους ειπωθεί η αλήθεια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, είναι ειλικρινής ως προς το τι πήγε λάθος. Το να πνίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ως μόνο αποτέλεσμα την κλιμάκωση του αντι-ευρωπαϊκού αισθήματος και θα είναι η τελευταία, πιθανώς μοιραία, στροφή για την ευρωζώνη. Η σοφή επιλογή, σημαίνει συμβιβασμός, ανεξαρτήτως του ποιο θα είναι το βραχυπρόθεσμο πολιτικό κόστος.

tvxs

Κύριε Σόιμπλε η πόρτα σας…μπάζει κι” έχει οσμή αίματος!

ΑΡΗΣ ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΣ στον ημεροδρόμο

Μια χώρα που διεκδικεί ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη δεν αρκεί νάχει οικονομική ευρωστία. Απαιτείται και ένα ηθικό πλεονέκτημα. Και τι σημαίνει μια χώρα νάχει ηθικό πλεονέκτημα το γνωρίζουν καλά οι Γερμανοί διανοούμενοι που έχουν μελετήσει καλά την ελληνική Γραμματεία. Πάμε λοιπόν:

Η οικονομική ευρωστία της Γερμανίας στηρίζεται σήμερα σε κολοσσούς της παγκόσμιας οικονομίας που είναι θεμελιωμένοι σε αίμα ανθρώπινο. Έχουμε και λέμε:

1.Bertelsmann

Ιδρύθηκε το 1845 και υπήρξε στενός συνεργάτης του Χίτλερ, στηρίζοντας την προπαγάνδα του αντισημιτισμού με έκδοση βιβλίων. Ο ιδρυτής της, Mohn, έκανε σημαντικές δωρεές στο Χίτλερ κι ήταν μέλος των Ες- Ες. Στα εργοστάσιά του, στη Λιθουανία και την Ουκρανία, δούλεψαν χιλιάδες Εβραίοι σε καθεστώς δουλείας.

2. KodaK

Είχε συναλλαγές με τους Ναζί και στα εργοστάσιά της δούλεψαν πάνω από 350 Εβραίοι σε καθεστώς δουλείας.

3. Hugo Boss

Σχεδίασε τις στολές των Ες- Ες και της ναζιστικής νεολαίας. Χρησιμοποίησε 140 εργάτες εβραϊκης καταγωγής, κρατούμενους, κι” ο αριθμός τους αυξήθηκε με άλλους σαράντα αιχμαλώτους πολέμους από τη Γαλλία.

4.IBM

Παρείχε πληροφορίες στους Ναζί για τον εντοπισμό των Εβραίων και συνέβαλε στην εξόντωσή τους από τον Χίτλερ. Εξέλιξε τα αυτόματα συστήματά της στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

5.Bayer.

Θυγατρική τής IG Farben. Δώρισε 81.000.000 μάρκα στο χιτλερικό καθεστώς. Είχε τα εργοστάσια της πλησίον του Άουσβιτς για νάχει εργατικά χέρια δωρεάν. Υπολογίστηκε οτι πάνω από 350.000 πέθαναν κατά τη διάρκεια της εργασίας τους σ” αυτά τα εργοστάσια.

6. Siemens

Χρησιμοποίησε κρατουμένους στα εργοστάσια της. Το 2001 προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων όταν για να προωθήσει προϊόντα της έκαμε χρήση της λέξης Zykon. Το Zykon ήταν το θανατηφόρο εντομοκτόνο που χρησιμοποιήθηκε στους θαλάμους αερίων.

7. ΒMW

Ο ιδρυτής της εταιρίας χρησιμοποίησε δούλους στα εργοστάσια παραγωγής όπλων και το 1933 έγινε μέλος του Ναζιστικού Κόμματος, κάτι που του εξασφάλισε πακτωλό χρημάτων. Η εγγονή του παραδέχτηκε ότι η αυτοκρατορία χτίστηκε από την εκμετάλλευση 50.000 αιχμαλώτων πολέμου. Ο παππούς της υποχρέωνε τους αιχμαλώτους να εργάζονται με απειλή εκτέλεσης. Στο εργοστάσιο του στο Αννοβερο υπήρχε ειδικός χώρος εκτελέσεων.

8. Audi

Χρησιμοποίησε πάνω από 20.000 αιχμαλώτους πολέμου στα εργοστάσια της. Πριν λήξει ο πόλεμος έστειλε 688 στο εκτελεστικό απόσπασμα. Μετά το τέλος του πολέμου αναγκάστηκε να πληρώσει πρόστιμα εκατομμυρίων δολαρίων.

9. Daimler Benz μερσεντές

Δούλεψε για το στρατό του Χίτλερ. Στα εργοστάσιά της είχε πάνω από 63.000 κρατουμένους στρατοπέδων που δούλευαν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Τα εργοστάσιά της φυλάσσονταν από τα Ες- Ες.

10. Deutshe BanK

Αγόρασε 4.446 κιλά χρυσό από την κεντρική Τράπεζα του Ναζιστικού καθεστώτος. Τα 744 απ´ αυτά προερχόταν από κρατουμένους στρατοπέδων συγκέντρωσης. Παραχώρησε επίσης δάνειο στο Χίτλερ για την κατασκευή του Άουσβιτς. Το 1998 αποδέχτηκε την ηθική ευθύνη.

11.Opel

Ήταν η δημιουργός του πρώτου θαλάμου αερίων.

12. Puma

Ο συνιδρυτής της, Ντάσλερ, χρησιμοποίησε χιλιάδες κρατουμένους των στρατοπέδων για να δοκιμάζουν τα παπούτσια του σε στίβος αντοχής.

13.Volkswagen

Τέσσερις στους πέντε εργάτες της υπήρξαν κρατούμενοι στρατοπέδων. Συνεργαζόταν στενά με το Χίμλερ που της έστελνε εργάτες από το Άουσβιτς.

Κύριε Σόιμπλε!

Όλοι αυτοί «στηρίζουν» σήμερα το «Γερμανικό θαύμα». Ως εκ τούτου απέναντι στην Ευρώπη πρέπει να αισθάνεστε ενοχή. Διότι τι θα πει αποκηρύξατε το Ναζισμό; Σάματις σας έπαιρνε να κάνετε αλλιώς; Αποκηρύξατε το Ναζισμό, αλλά στα φυντάνια του στηρίζετε την οικονομία σας. Και ειδικά απέναντι σ” αυτόν τον τόπο στερείστε ηθικού πλεονεκτήματος…

Ως εκ τούτου, κακώς σας αντιμετωπίζουμε έστω με το μίνιμουμ της διπλωματικής ευγένειας.

Βγάλε λοιπόν το σκασμό γιατί το αίμα είναι ακόμα νωπό!

Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ευρώπη «που αλλάζει» και τα διλήμματα για το μέλλον

Τη στιγμή που γράφεται το συγκεκριμένο άρθρο οι διαπραγματεύσεις της νέας κυβέρνησης με τους εταίρους βρίσκονται σε εξέλιξη. Το ποιά θα είναι πραγματικά η έκβαση αυτής της διαδικασίας ουδείς γνωρίζει, δεδομένου ότι α) οι συνομιλίες ξεκίνησαν μόλις πριν από μια βδομάδα και β) η κυβέρνηση, σε αντίθεση με την εικόνα που είχε δείξει προεκλογικά – ότι δήθεν πρόκειται για μια ομάδα αερολόγων δονκιχωτιστών – φαίνεται πως ακολουθεί σαφές σχέδιο, που, ωστόσο, δεν είμαστε σε θέση γνωρίζουμε. Έτσι λοιπόν, οι εκβιασμοί της Γερμανικής ηγεσίας για αμαχητί παράδοση, η απόφαση της ΕΚΤ να σταματήσει να δέχεται ομόλογα από την 11η του Φλεβάρη, όλα αυτά ερμηνεύονται είτε ως αναμενόμενοι εκβιασμοί είτε και ως ξεκάθαρες προειδοποιήσεις για συμβιβασμό και «επιστροφή στην πραγματικότητα». Το τί πραγματικά ισχύει απ’ όλα αυτά, καθώς και το αν τελικά θα πετύχει κάτι η συγκεκριμένη κυβέρνηση θα είμαστε σε θέση να το ξέρουμε εντός των επόμενων μηνών. Μέχρι τότε – και με τη λογική της ανάθεσης να καλπάζει – η συντριπτική πλειοψηφία όπως όλα δείχνουν θα παρακολουθεί σιωπηρή ένα παιχνίδι νεύρων για γερό στομάχι, όπου οι διφορούμενες δηλώσεις, οι προειδοποιήσεις και οι εκβιασμοί δίνουν και παίρνουν.
Η νέα κυβέρνηση, αναμφισβήτητα, μέχρι στιγμής – παρά τα πολλά της ελαττώματα – έχει μάλλον δείξει ένα φιλικό προς το λαό πρόσωπο, μια πρωτοφανής (για τα Ελληνικά δεδομένα) προθυμία να υλοποιήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, όσο αυτό είναι εφικτό δεδομένων των συγκυριών, πράγμα που οφείλουμε (για την ώρα) να αποδεχτούμε, ασχέτως αυτό δε συνάδει πλήρως με τα δικά μας προτάγματα, την άμεση δημοκρατία και την αυτονομία. Επειδή, όμως, η καλή θέληση και η ελπίδα όχι μόνο δεν αρκούν, αλλά πολλές φορές τα συναισθήματα αυτά μπορούν να μας οδηγήσουν σε λανθασμένες διαπιστώσεις, καλό θα ήταν να επανεξετάσουμε τί πραγματικά συμβαίνει στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Ποιά είναι με άλλα λόγια η πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει διαπραγματεύσεις με τους εταίρους και, τέλος, τί συμπεράσματα αποκομίζουμε επανεξετάζοντας την εν γένει πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που μάλλον δε συμφωνεί απόλυτα με την εικόνα που η νέα κυβέρνηση πλασάρει προς τα έξω;
Από την πρώτη στιγμή που τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκαν το 2012, οι εξαγγελίες της ηγεσίας βάσισαν τη ρητορεία τους πάνω σε μια υποτιθέμενη αλληλεγγύη των Ευρωπαίων προς τη δεινοπαθούσα Ελλάδα. Μάλιστα ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, σε ομιλία του στο μέγαρο Μπενάκη το καλοκαίρι του 2012 (με παρευρισκόμενους τον Σλαβόι Ζίζεκ και τον Κώστα Δουζίνα) απευθυνόμενος προς το κοινό χαρακτήρισε τον ΣΥΡΙΖΑ ως παράγοντα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης των Ευρωπαίων, ως μια πολιτική δύναμη που έκανε όλους τους Ευρωπαίους να αναφωνούν «είμαστε όλοι Έλληνες». Στην πραγματικότητα τίποτα από όλα αυτά δε συνέβη. Όχι μόνο οι Ευρωπαίοι δεν έδειχναν υποστήριξη προς τον Ελληνικό λαό τις ημέρες εκείνες αλλά, απεναντίας, σύσσωμος ο Ευρωπαϊκός (και κυρίως ο συντηρητικός) τύπος έφτασε στο σημείο να αναπαράγει όλο και πιο έντονα τα γνωστά ρατσιστικά ανθελληνικά στερεότυπα. Επιπλέον, οι διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα μπροστά σε πρεσβείες και πλατείες, κατά βάση διοργανώθηκαν από Έλληνες μετανάστες μαζί με μικρό αριθμό αριστερών ακτιβιστών (οι οποίοι στις χώρες αυτές δε χαίρουν και ιδιαίτερης εκτίμησης). Έκτοτε, το κλίμα αυτό δεν αντιστράφηκε, δεν άλλαξε, δεν μετασχηματίστηκε, σε αντίθεση με όσα έλεγε ο πρώην πρωθυπουργός και σύσσωμη η ιντελιγκέντσια της Νέας Δημοκρατίας ένα χρόνο πριν, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να παινέψει το δικό της σπίτι. Αυτό μάλλον έχει καταστεί κατανοητό τις ημέρες αυτές τόσο από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα όσο και από τον υπουργό οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη, καθώς το μήνυμα που έμμεσα εισέπραξαν κατά τη διάρκεια των περιοδειών τόσο στην Ιταλία, στη Γαλλία, όσο και στην ίδια τη Γερμανία ήταν από ουδέτερο έως και αρνητικό.
Γιατί όμως εξ αρχής ο ΣΥΡΙΖΑ επέμενε πεισματικά και με τόσο διακριτικό τρόπο σε τούτο τον αμφιλεγόμενο φιλοευρωπαϊσμό ενώ την ίδια στιγμή τα περισσότερα κόμματα που κατακρίνουν τη λιτότητα και τις πολιτικές των Βρυξελλών είναι επί της ουσίας αντι-ευρωπαϊκά; Η συγκεκριμένη ερώτηση μπορεί εύκολα να απαντηθεί: πρώτα απ’ όλα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα της λαϊκιστικής αριστεράς και όχι της δεξιάς η οποία ποντάρει στην ευρωφοβία (με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το κόμμα του Φαράτζ στη Βρετανία και της Λεπέν στη Γαλλία αντίστοιχα). Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ (ή μάλλον ευσεβής του πόθος) δεν είναι να βγάλει τη χώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά αντιθέτως να μεταρρυθμίσει την ίδια την Ε.Ε., να τη στρέψει προς τις (δήθεν) ιδρυτικές της αξίες (το Διαφωτισμό, το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα), όπως διαμήνυσε ο πρωθυπουργός πριν από λίγες ημέρες στις Βρυξέλλες. Εν αντιθέσει, τα κόμματα της λαϊκιστικής δεξιάς επιθυμούν έξοδο από την Ε.Ε. όχι μόνο με στόχο τον τερματισμό της ευρωλιτότητας αλλά κυρίως για να θέσουν τέλος στις ελεύθερες μετακινήσεις, πράγμα που δεν αφορά την Ελλάδα δεδομένου ότι η μεγαλύτερη εισροή μεταναστών στην Ελληνική επικράτεια δεν προέρχεται από χώρες της Ε.Ε., αλλά κυρίως από την Ασία και την Αφρική.
Ούτε καν το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων – που βρίσκεται στο ίδιο τόξο με την κοινοβουλευτική ομάδα των Ευρωπαίων Μεταρρυθμιστών και Συντηρητικών (μαζί με το ακροδεξιό Λαϊκό Κόμμα της Δανίας και τους Finns) – κατάφερε να θέσει ζήτημα ατζέντας μονομερούς εξόδου από την Ε.Ε. Μολονότι ο Ελληνικός λαός μέχρι τώρα έχει δεχθεί τους ωμότερους εκβιασμούς από τους ευρωκράτες, παρότι έχει λοιδορηθεί, συκοφαντηθεί, χλευαστεί και απαξιωθεί όσο κανένας άλλος Ευρωπαϊκός λαός, παραμένει πιστός στους θεσμούς της Ε.Ε. Αυτό δεν οφείλεται σε κάποιον «έμφυτο μαζοχισμό» αλλά στις εξής βασικές παραμέτρους: στην κινδυνολογία περί επικείμενης κοινωνικής καταστροφής σε περίπτωση εξόδου από την ευρωζώνη, και β) σε γεωπολιτικά πιθανά σενάρια και ιστορικούς επίσης παράγοντες οι οποίοι λειτουργούν ως τροχοπέδη για την ανάδυση κάποιου ευρωσκεπτικιστικού κινήματος, στα πλαίσια του UKIP ή του Κόμματος της Ελευθερίας (Αυστρία). Σε ότι αφορά τον γεωπολιτικό παράγοντα: η είσοδος της Ελλάδας στην Ε.Ε. – και ως εκ τούτου η αναγνώριση των Ελληνικών συνόρων καί ως Ευρωπαϊκά – ενισχύει το αίσθημα της εδαφικής ακεραιότητας. Ο ιστορικός παράγοντας, από την άλλη, αφορά στο «ανήκομεν εις την δύσιν», που αποτελεί εξίσου κύριο στοιχείο του νεοελληνικού φαντασιακού, βάση του οποίου η Ελλάδα θα μπορέσει να προοδεύσει μόνο αν εγκαταλείψει τις προ-νεωτερικές της δομές, τον ακατάσχετο επαρχιωτισμό της, καθώς και τις ανατολίτικες συγκλίσεις της, επενδύοντας στη σιγουριά της «αναπτυγμένης δύσης», δηλαδή της Ευρωπαϊκής «οικογένειας».
Ο τυφλός αυτός φιλοδυτικισμός (ασχέτως και αν πολλές φορές συνοδεύεται από αντιδυτικισμό, θυματικό εθνικισμό και στείρο αντι-ιμπεριαλισμό – λόγω ακριβώς του ότι η Ελλάδα ως χώρα ουδέποτε υπήρξε κυρίαρχη και ανεξάρτητη αλλά απεναντίας πάντοτε βρίσκονταν κάτω από την κυριαρχία του πανίσχυρου ξένου παράγοντα – συνθέτοντας έτσι τον αντιφατικό χαρακτήρα της νεοελληνικής ταυτότητας) στην πραγματικότητα αναπαράγεται και από τον ΣΥΡΙΖΑ του οποίου η λογική (σαφέστατα επηρεασμένη από τη σκέψη του Πουλαντζά) επενδύει στην Ευρωπαϊκή «συμμαχία», ποντάροντας ακριβώς πάνω στο δυτικό όραμα του Διαφωτισμού, της ισότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που μέσα από αυτή τη διαδικασία επαναπροσέγγισης των Ελληνικών θέσεων θα αναδυθεί και θα ηγεμονεύσει (αλα Γκράμσι) στο φαντασιακό μιας εκτροχιασμένης Ευρώπης. Είναι όμως η σύγχρονη Ευρώπη σε θέση να αναγεννήσει τέτοιες αξίες;
Η ραγδαία άνοδος της ευρωσκεπτικιστικής δεξιάς δεν μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε και τόσο. Η κουλτούρα του εγωισμού έχει πλέον εσωτερικευτεί για τα καλά στον μέσο Ευρωπαίο, ως αποτέλεσμα δεκαετιών αδράνειας και απο-πολιτικοποίησης. Η άνοδος της Λεπέν, του Φαράτζ και του Βίλντερς δε συμπίπτει μόνο με την κρίση πάνω στο μεταναστευτικό, μήτε αποτελεί απλά και μόνο «ψήφος αγανάκτησης» ενάντια στην ανεξέλεγκτη διαφθορά και την ευρωλιτότητα. Πολύ περισσότερο εκφράζει και την εναντίωση μιας συντριπτικής μερίδας των πολιτών του βορρά στη συνέχιση της χρηματοδότησης του υπερχρεωμένου νότου και κυρίως της Ελλάδας, για την οποία η εικόνα που προωθείται στο εξωτερικό είναι αυτή μιας χώρας όπου οι κάτοικοί της έχουν δήθεν καλομάθει να ζουν από τους φόρους του σκληρά εργαζόμενου Ευρωπαίου φορολογούμενου. Και το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής: γιατί δεν ακούγονται τέτοιου είδους σχόλια για τους Ισπανούς, τους Πορτογάλους, τους Ιταλούς, πόσο μάλλον τους Ιρλανδούς; Διότι, πολύ απλά, η Ελλάδα αποτελεί εύκολο στόχο ίσως λόγω των ανατολίτικων επιρροών που διαφαίνονται ξεκάθαρα μέσα από την πολιτισμική της υφή, πράγμα που αντιφάσκει με τον προτεσταντικό και «ορθολογικό» δυτικό τρόπο ζωής της «Γερμανικής Ευρώπης», ενώ την ίδια στιγμή πρόκειται για τη μόνη χώρα της Ε.Ε. που έδωσε κινήματα ανυπακοής και αντίστασης, με αποκορύφωμα την έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008 (η οποία, εν μέσω του ξεσπάσματος της κρίσης, λίγο έλειψε να μεταδοθεί και σε άλλες χώρες), και μόλις λίγα χρόνια αργότερα τροφοδότησε κινήματα αντιλιτότητας και εκτός συνόρων, όπως αυτά των Ισπανών Ingidnados.
Αυτό, λοιπόν, που σήμερα ορθώνει η Ευρωπαϊκή ελίτ, οι συντηρητικές φυλλάδες και τα διάφορα φερέφονα του δόγματος lessaiz faire δεν είναι απλά και μόνο ένα συμπαγές τοίχος μπροστά σε οτιδήποτε αμφισβητεί τη λογική των νεοφιλελεύθερων πολιτικών (το οποίο φυσικά βλέπει κατάματα τώρα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά την ίδια στιγμή επιχειρείται με κάθε μέσο η αποθάρρυνση των μαζών να ενστερνιστούν αξίες δημοκρατικές, αξίες αμφισβήτησης και ρήξης με την (εκάστοτε) κυρίαρχη ιδεολογία. Και αυτό το πετυχαίνει χρησιμοποιώντας ακριβώς την εικόνα του «τεμπέλη και ανεύθυνου Έλληνα», δημιουργώντας μια ταυτιστική λογική βάση της οποίας οποιο(α)σδήποτε αμφισβητεί το κυρίαρχο δόγμα, αυτόματα προωθεί την ανευθυνότητα, την τεμπελιά, τη γκρίνια και τον ανορθολογισμό. Μέσα σε όλα έρχεται και ο αυταρχικός χαρακτήρας των – κατά τ’ άλλα ευέλικτων (όπως είχε δηλώσει ο Βαρουφάκης) – εκφυλισμένων θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης: να θυμηθούμε την ξεδιάντροπη αναίρεση του ΟΧΙ των Ιρλανδών στη συνθήκη της Λισσαβόνας, η οποία απορρίφθηκε κατόπιν δημοψηφίσματος (στην Ιρλανδία τα δημοψηφίσματα για τέτοιου είδους ζητήματα είναι συνταγματικά κατοχυρωμένα), να θυμηθούμε την ανατροπή εν μέσω μιας νυκτοίς και με τρόπο σχεδόν πραξικοπηματικό εκλεγμένων πρωθυπουργών, όπως του Γ.Α.Παπανδρέου στην Ελλάδα και του Σίλβιο Μπερλουσκόνι αντίστοιχα στην Ιταλία, οι οποίοι αντικαταστάθηκαν από τεχνοκράτες…
Αυτό, λοιπόν, που συμπεραίνουμε από τα παραπάνω είναι ότι η Ε.Ε., μάλλον ελάχιστα περιθώρια μεταρρυθμίσεων μπορεί να δεχθεί, τη στιγμή που έχει ριζικά μετατραπεί σε ένα τέρας το οποίο καταβροχθίζει τους ίδιους της τους λαούς, και παράλληλα εξοβελίζει κάθε έννοια πολιτικής αμφισβήτησης, επενδύοντας στη λογική του κομφορμισμού, του διχασμού (βορράς – νότος) και του φόβου (πόσο μάλλον όταν ο κομφορμισμός αυτός υιοθετείται από μεγάλη μερίδα μιας καταναλωτικής τηλεοπτικής πλειοψηφίας). Με άλλα λόγια, η σύγχρονη Ευρώπη έχει συντριπτικά απομακρυνθεί από τις δημοκρατικές αξίες του Διαφωτισμού και της Αναγέννησης, των οποίων βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί η έννοια της αμφισβήτησης, στοιχείο που πυροδότησε μεγάλους δημοκρατικούς αγώνες κατά τους περασμένους αιώνες και οδήγησε στη διεύρυνση βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Κι ενώ η σύγχρονη Ευρώπη (αν όχι, ολόκληρος ο δυτικός κόσμος) όχι μόνο απομακρύνεται από αξίες που την οδήγησαν σε μια άνευ προηγουμένου πολιτισμική και ανθρωπολογική ακμή – πράγμα που αντανακλά τη σταδιακή αποσύνθεση των δυτικών κοινωνιών συνολικά – επενδύοντας στην απολυταρχία της τεχνοκρατίας, του ελιτισμού και της σταδιακής υποχώρησης του δημόσιου πεδίου για χάρη της ατομικής απόλαυσης, εμείς καλούμαστε να επανεξετάσουμε τις μέχρι τώρα τοποθετήσεις, αναζητώντας ταυτόχρονα βιώσιμες αντιπροτάσεις. Πώς τοποθετούνται μέχρι στιγμής οι οι περισσότεροι «πολιτικοί» χώροι;
Για τις δυνάμεις του «κέντρου» μοναδική λύση είναι ο συμβιβασμός άνευ όρων με την εξαθλίωση και την ανέχεια, η συμφιλίωση με την ταπείνωση και την υποταγή, αναζητώντας ψίχουλα στο τραπέζι των πλουσίων. Αυτές είναι οι πολιτικές του «ρεαλισμού» και της «προσγείωσης στην πραγματικότητα», μια πραγματικότητα που «δεν αλλάζει ό,τι και να κάνουμε». Από την άλλη η εξωκοινοβουλευτική αριστερά μιλά για μονομερή καταγγελία όλων των συμβάσεων που καθιστούν την Ελλάδα χώρα-μέλος της Ε.Ε., (όπως ακριβώς λέει το ΚΚΕ), ακολουθώντας όμως και αναπαράγοντας μια ετεροκαθοριζόμενη ευρωσκεπτικιστική ιδεοληπτική ρητορική, και αμφισβητώντας το «ανήκομεν εις την δύσιν» πάντα όμως στα πλαίσια ενός εργαλειακού αντιδυτικισμού. Μέχρι στιγμής απουσιάζουν παντελώς από το πολιτικό λεξιλόγιο έννοιες όπως «αυτο-οργάνωση», «άμεση δημοκρατία» και «αυτο-διαχείριση», ως σαφείς προγραμματικοί στόχοι που θα πρέπει να συνοδεύονται με κάθε προσπάθεια ρήξης με τις ισχύουσες πολιτικο-κοινωνικές δομές της τεχνοκρατίας και του ελιτισμού (είτε αυτός προέρχεται από διασυνοριακά κέντρα εξουσίας είτε από κρατικούς φορείς), πράγμα που δυσχεραίνει το έργο της κοινωνικής μεταστροφής όλο και περισσότερο.
Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τί επιφυλάσσει το μέλλον αναφορικά με τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή που η ερμηνεία τους γίνεται αντικείμενο πολλαπλών και κατευθυνόμενων ερμηνειών (είτε υπέρ είτε κατά), διαστρεβλώσεων και πολέμου εντυπώσεων, ψευδών ειδήσεων, διαρροών (που συνεχώς αμφισβητούνται είτε διαψεύδονται). Μπορούμε να εκφράζουμε σκεπτικισμό αναφορικά με την προσπάθεια αυτή, δεδομένης της σήψης των δυτικών κοινωνιών, αλλά θα ήταν λάθος να την καταδικάσουμε εξ’ αρχής, δεδομένου ότι οι βασικοί παίκτες των διαπραγματεύσεων (από την Ελληνική πλευρά) δεν είναι άνθρωποι με μηδενική γνώση σχετικά με το πώς λειτουργεί το τεχνοκρατικό οικοδόμημα της Ευρώπης (και το όλο σύστημα εν γένει) ώστε να μπορούμε με σιγουριά να μιλήσουμε για τη σίγουρη αποτυχία τους στο άμεσο μέλλον (επιπλέον, ο Ρωσικός και ο Αμερικανικός παράγοντας θέτει πληθώρα ερωτηματικών αναφορικά με τις επόμενες κινήσεις στη σκακιέρα των πολιτικών αυτών παιγνίων που, κατά βάση, δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από συνέχεια ενός πολέμου με άλλα μέσα, όπως πολύ σωστά είχε πει και ο Φουκώ). Αντιθέτως φαίνεται ότι γνωρίζουν πολύ καλά πώς να ελίσσονται, πώς να υποχωρούν όταν πρέπει ή πότε και πώς θα πρέπει να αντεπιτεθούν. Αν, συνεπώς, οι προσπάθειες καρποφορήσουν και η Ευρώπη καταφέρει να μπει σε τροχιά αλλαγής, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα διαμορφωθεί ένα νέο σκηνικό, πάνω στο οποίο δεν έχουμε παρά να απαιτήσουμε περισσότερα (όπως, για παράδειγμα, ξεπέρασμα του κοινοβουλευτισμού και της αντιπροσώπευσης, απαίτηση για καθιέρωση δημοψηφισμάτων, δημιουργία συνελεύσεων κτλ). Η οποιαδήποτε αποτυχία, όμως, θα μπορούσε να σηματοδοτεί ένα μέλλον δυσοίωνο, όχι μονάχα για το πρόταγμα της αυτονομίας, αλλά και για την ίδια την Ευρώπη, καθώς η ανάσα του τεχνοαυταρχισμού – ή και του φασισμού (σε συγκεκριμένες περιπτώσεις) – ακούγεται κάθε μέρα όλο και πιο έντονη.

Nonews-NEWS: Αποκάλυψη: Η Άνγκελα Μέρκελ στα νιάτα της παρέα με...

Nonews-NEWS: Αποκάλυψη: Η Άνγκελα Μέρκελ στα νιάτα της παρέα με...: ΦΩΤΟ... Η Άνγκελα Μέρκελ συναναστρεφόταν με Γερμανούς ναζί; Αυτό ισχυρίζονται οι ANONUMOUS, οι οποίοι...

Π. Κρούγκμαν: Το παιχνίδι Ελλάδας-Γερμανίας μπορεί να γίνει επικίνδυνο

Η στιγμή της αλήθειας τόσο για την Ελλάδα όσο και για ολόκληρη την Ευρώπη πλησιάζει σύμφωνα του διεθνούς φήμης οικονομολόγο Πωλ Κρούγκμαν μετά και την απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να μην δεχτεί το ελληνικό δημόσιο χρέος ως εγγύηση για τα δάνεια.

Η Γερμανία απαιτεί από την Ελλάδα να συνεχίσει κανονικά να πληρώνει τα χρέη της στο ακέραιο εφαρμόζοντας τα σκληρά μέτρα λιτότητας. Μάλιστα αν δεν το κάνει αυτό, θα σταματήσει η κεντρική τράπεζα να παρέχει στήριξη στις ελληνικές τράπεζες, σχολιάζει ο βραβευμένος οικονομολόγος.

Ωστόσο, αν συμβεί κάτι τέτοιο, αυτό θα δημιουργούσε τεράστιους κινδύνους, όχι μόνο για την οικονομία της Ευρώπης, αλλά και σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό εγχείρημα, κατά τον Πωλ Κρούγκμα.

Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα καταρρεύσει και η Ελλάδα θα εγκαταλείψει το ευρώ. Από εκεί και πέρα, το χάος στην Ελλάδα θα μπορούσε να φέρει πολιτικό χάος, φέρνοντας στην επιφάνεια πολιτικές δυνάμεις που έχουν κερδίσει έδαφος από τη δεύτερη μεγάλη ύφεση που έχει χτυπήσει την Ευρώπη.

Μάλιστα, ο Κρούγμαν σχολιάζει και την αναφορά του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη στην άνοδο της Χρυσής Αυγής.

Κατά τον οικονομολόγο λοιπόν, πρόκειται για μια επικίνδυνη αντιπαράθεση. Αλλά αυτό δεν ανατάσσεται στα πλαίσια της διπλωματίας, ως συνήθως. Κανείς δεν προτίθεται αυτή τη φορά να κάνει πίσω και όλα αυτά συμβαίνουν εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία υποτίθεται ότι πράγματι προάγει την παραγωγική συνεργασία.

Πώς τα κατάφερε όμως η Ευρώπη να φτάσει σε αυτό το σημείο; Και πότε θα δοθεί ένα τέλος σε όλο αυτό;

Σύμφωνα με τον οικονομολόγο, η κρίση στην Ελλάδα, οφείλεται στο γεγονός πως οι ψηφοφόροι έπαψαν να πιστεύουν στις υποσχέσεις των πολιτικών τις οποίες τελικά δεν μπορούν αν εκπληρώσουν και καταλήγουν να οδηγούνται σε πολιτικές που στη συνέχεια προσποιούνται ότι δεν μπορούν να αποφύγουν.

Όπως εκτιμά ο Κρούγκμαν, η Ελλάδα βρήκε τον μπελά της για τον ανεύθυνο δανεισμό της και τώρα πληρώνει το τίμημα. Για όποιον γνωρίζει μαθηματικά, είναι αδύνατο η χώρα να καταφέρει να ξεπληρώσει όλο της το χρέος.

Δυστυχώς όμως οι Γερμανοί δεν το καταλαβαίνουν αυτό, συνεχίζει ο Κρούγκμαν, και το μόνο που κάνουν είναι να απαιτούν από την Ελλάδα να ξεπληρώσει τα χρέη της στο ακέραιο. Και τώρα που οι Έλληνες τους έδωσαν να καταλάβουν με τη ψήφο τους ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό, εκείνοι ακολουθούν τις ίδιες πολιτικές γραμμές, χωρίς καμία υποχώρηση.

Τι θα γίνει όμως αν οι Γερμανοί δεν καταλάβουν ποτέ τις ζημιές που έχει προκαλέσει η λιτότητα διερωτάται ο Πωλ Κρούγκμαν. Σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να ελπίζουμε ότι η κεντρική τράπεζα παίρνει θέση και δηλώνει ότι ο σωστός ρόλος του είναι να κάνει ό, τι μπορεί για να διασφαλίσει την οικονομία και τους δημοκρατικούς θεσμούς της Ευρώπης - όχι να ενεργεί ως συλλέκτης χρέους της Γερμανίας καταλήγει.

Washington Post: «Σώστε την Ευρώπη από την τρέλα της»

«Για το καλό της Ευρώπης, η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα συμφωνία («new deal»)», αναφέρεται σε άρθρο που δημοσιεύεται στην αμερικανική εφημερίδα Washington Post.
«Μην πιστεύετε στις χαζομάρες σχετικά με την κρίση στην Ευρώπη. Με την εκλογή του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, ο ελληνικός λαός προσφέρει ελπίδα στην Ευρώπη», όπως επισημαίνεται και σημειώνεται ότι «πρόκειται για την ευκαιρία της Ευρώπης στην καταστροφική λιτότητα η οποία βύθισε τον Νότο στην ύφεση και τον Βορρά στον αποπληθωρισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει ένα “new deal” όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη».

Στο άρθρο, το οποίο υπογράφει η Κατρίνα βαν ντεν Χόιβελ, διατυπώνεται η άποψη ότι «το ερώτημα είναι εάν η υπόλοιπη Ευρώπη θα επιδείξει πολιτική ικανότητα ή θα καταδικάσει τους λαούς της Ευρώπης σε μια πολυετή εξαθλίωση. Οι αρχικές αντιδράσεις της Γερμανίας και των Βρυξελλών επιλέγουν την εξαθλίωση. Τώρα, είναι η ώρα για την κυβέρνηση Ομπάμα, τους προοδευτικούς του Κογκρέσου και όλης της χώρας, να ενώσουν τις φωνές σε ένα ηχηρό κάλεσμα για να σωθεί η Ευρώπη από την τρέλα της».

Στη συνέχεια, αναφέρεται ότι «τα δεδομένα της κατάστασης είναι ξεκάθαρα. Το ελληνικό χρέος δεν δύναται να αποπληρωθεί. Όταν ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση, η Ελλάδα, που μαστίζονταν από μια διεφθαρμένη και υπερχρεωμένη κυβέρνηση, ήταν η πιο ευάλωτη από τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η επονομαζόμενη τρόικα -η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ- έσπευσε να διασώσει τις απερίσκεπτες τράπεζες, να αναλάβει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους και να επιβάλει σκληρούς όρους στους Έλληνες για την αποπληρωμή του.

Οι Έλληνες ξεπούλησαν τα περιουσιακά τους στοιχεία, σύνθλιψαν τους εργαζόμενους, τσαλαπάτησαν την εργατική νομοθεσία και κατήργησαν ζωτικές δημόσιες υπηρεσίες για να διασφαλίσουν την αποπληρωμή των ιδιωτών τραπεζιτών».

Σύμφωνα με την αρθρογράφο, «το ελληνικό χρέος – άνω των 300 δισ. ευρώ- είναι 11 δισ. λιγότερο από εκείνο πριν από τρία χρόνια.

Ως συνάρτηση ωστόσο με το ΑΕΠ το χρέος αυξήθηκε από το 146%, το 2010 στο 175%, καθώς η ελληνική οικονομία έχει καταρρεύσει.

Η ανεργία ξεπερνά το 25% και το 50% στους νέους, οι οποίοι εγκαταλείπουν τη χώρα.

Η κατώτατος μισθός μειώθηκε πάνω από 20%, ενώ πολλοί πολίτες στερούνται ηλεκτρικού ρεύματος, φαρμάκων, και άλλων αγαθών «πολυτελείας».
Οι Έλληνες υπέφεραν περισσότερο, αλλά και οι λαοί της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας βρίσκονται στα όρια των αντοχών τους. Στην Ισπανία, η λιτότητα εκδίωξε 570.000 ανθρώπους από τα σπίτια τους, αύξησε την παιδική φτώχια στο 36%, σύμφωνα με τη UNICEF, οδήγησε την ανεργία στο 23% και στο 51% για τους νέους κάτω των 25 ετών, ενώ το χρέος εκτινάχθηκε στο 100% σχεδόν του ΑΕΠ. Το ιταλικό δημόσιο χρέος αυξήθηκε από το 116% στο 133% σε σχέση με το ΑΕΠ μέσα σε τρία χρόνια παρά τα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα, ενώ η λιτότητα οδήγησε την νεανική ανεργία στο 44%.

Ακολούθως, υπογραμμίζεται ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το Podemos (το οποίο ιδρύθηκε μόλις πριν από ένα χρόνο και ήδη ηγείται στις δημοσκοπήσεις) στην Ισπανία ή τα οπουδήποτε αλλού μεταρρυθμιστικά κόμματα αντιπροσωπεύουν μια διέξοδο για τη δημοκρατία. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα φιλοευρωπαϊκό κόμμα. Ο ηγέτης του Αλέξης Τσίπρας δηλώνει ότι επιθυμεί την αποπληρωμή του χρέους από την Ελλάδα, αλλά το χρέος που δεν δύναται να αποπληρωθεί δεν πρόκειται να αποπληρωθεί και γι’ αυτό τον λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει τη διαγραφή του μισού χρέους (το μεγαλύτερο μέρος του οποίου κατέχουν σήμερα οι κυβερνήσεις και η τρόικα) και την αναδιάρθρωση του υπόλοιπου ώστε να αποπληρωθεί, σύμφωνα με την ανάπτυξη της Ελλάδας και όχι όταν η οικονομία συρρικνώνεται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα επανιδρύσει τις δημόσιες υπηρεσίες, θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό και θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Ζητάει επίσης ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα ανοικοδόμησης για να τεθεί η Ευρώπη σε πορεία ανάπτυξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται πολύ περισσότερο στη προώθηση των μεταρρυθμίσεων από τα προηγούμενα κόμματα που διαπραγματεύτηκαν με την τρόικα. Προσφέρει την καλύτερη ελπίδα για την πάταξη των ολιγαρχών, που διέφθειραν τους Έλληνες πολιτικούς και λεηλάτησαν το δημόσιο, ενώ απέφευγαν τη φορολόγηση».

Όπως σημειώνεται, ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης δήλωσε ότι «αυτό που ζητάμε είναι η δυνατότητα να διαμορφώσουμε ένα πρόγραμμα που θα μειώνει το κόστος των ελληνικών δανείων και θα παρέχει στη χώρα τη δυνατότητα να αναπνεύσει ξανά, μετά τις πολιτικές που δημιούργησαν μια μαζική κοινωνική εξαθλίωση».

Η αρθρογράφος τονίζει ότι «αυτή είναι η συνταγή για να μπορέσει η Ευρώπη να γιατρέψει τις πληγές της και το μόνο που χρειάζεται είναι να λειτουργήσουν οι ηγέτες της ως ενήλικες από κοινού για να διασώσουν την κοινότητα. Αντίθετα, η αρχική αντίδραση ήταν ένας παιδικός λεονταρισμός. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα δεσμεύεται από τους όρους του συμβολαίου της, ακόμη και εάν το συμβόλαιο έχει χρεοκοπήσει».
Επίσης, σύμφωνα με το άρθρο, ο διοικητής της Bundesbank Γιοαχίμ Νέιγκελ δήλωσε ότι «οι εκλογές δεν άλλαξαν τίποτα. Υπάρχουν κανόνες», απειλώντας για «μοιραίες συνέπειες» εάν η Ελλάδα καταστρατηγήσει τους όρους της συμφωνίας. Οι Γερμανοί υποβαθμίζουν το όποιον φόβο μετάδοσης της κρίσης. «Είμαστε ήρεμοι», δηλώνει ο κ. Σόιμπλε.

Στο εκτενές άρθρο στην αμερικανική εφημερίδα υπογραμμίζεται ότι πρόκειται με μια λέξη, «για ηλιθιότητα».

Όπως σημειώνει η αρθρογράφος, «η μετάδοση της κρίσης δεν θα είναι οικονομική, αλλά πολιτική.

Σε ολόκληρη την Ευρώπη ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι δηλώνουν ότι δεν μπορούν πλέον. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το Podemos προσφέρουν μια διέξοδο στην Ευρώπη. Εάν αποτύχουν, η μετάδοση θα μπορούσε να λάβει πολύ πιο φρικτές μορφές. Τα ισχυρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης στην Ιταλία είναι εχθρικά προς το ευρώ. Στη Γαλλία το ακροδεξιό Front National κέρδισε τις περισσότερες έδρες στις πρόσφατες ευρωεκλογές, υποσχόμενο την επιστροφή στο φράγκο.

Όπως συμπεραίνει ο Ambrose Evans-Pritchard, αρθρογράφος οικονομικών θεμάτων στην Daily Telegraph, το ερώτημα δεν είναι εάν η Ελλάδα οδηγηθεί σε μια βαθύτερη ύφεση εξαιτίας της εφαρμογής μιας συμφωνίας που υπέγραψαν οι προηγούμενοι κυβερνώντες. Το ερώτημα είναι εάν η Ευρώπη μπορεί να διασωθεί από την οικονομική της ύφεση, που προκάλεσαν τα πέντε χρόνια μιας απολύτως καταστροφικής λιτότητας. Κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί εάν οι Γερμανοί διδάχθηκαν κάτι από την ιστορία τους. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υποχρεώθηκαν να πληρώσουν δυσβάστακτες αποζημιώσεις. Αποτέλεσμα ήταν ο υπερπληθωρισμός και συνακόλουθα η βαθιά ύφεση και η άνοδος του Αδόλφου Χίτλερ. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι σύμμαχοι είχαν αρκετή σύνεση ώστε να κουρέψουν το γερμανικό χρέος – που είχε σωρευθεί από την πιο μισητή όλων των κυβερνήσεων- θέτοντας τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης. Η Ελλάδα βεβαίως δεν έχει ούτε το βάρος, ούτε ενέχει την απειλή που έθετε η Γερμανία, αλλά η απειλή για την Ευρώπη ξεπερνά τα όρια της κοινότητας».

Καταλήγοντας, επισημαίνει ότι «η Αμερική ως σύμμαχος και εμπορικός εταίρος έχει κάποιον ρόλο να διαδραματίσει. Η αμερικανική κυβέρνηση πρέπει να παρέμβει για να θέσει υπό αμφισβήτηση την απερισκεψία της Γερμανίας. Η δήλωση του προέδρου Ομπάμα, την προηγούμενη εβδομάδα, ότι η Ελλάδα χρειάζεται ανάπτυξη και όχι άλλη λιτότητα, έτυχε θετικής υποδοχής στην Αθήνα. Η κυβέρνηση Ομπάμα μπορεί να χρησιμοποιήσει την επιρροή της στο ΔΝΤ για την επίτευξη μιας νέας συμφωνίας. Εάν οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν την αίσθηση των πραγμάτων στο Κογκρέσο θα πρέπει να επικεντρωθούν λιγότερο στη διερεύνηση, για μια ακόμη φορά, των γεγονότων στην Βεγγάζη και περισσότερο στη νουθεσία της Ευρώπης. Εάν δεν συμβεί αυτό οι προοδευτικοί της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων οφείλουν να χρησιμοποιήσουν τα μεγάφωνά τους για να σταθούν δίπλα στους λαούς της Ευρώπης, που τάσσονται κατά των πιστωτών, οι οποίοι ξεπέρασαν τα όριά τους».-

πηγή:

http://www.tanea.gr/news/economy/article/5206084/washington-post-swste-thn-eyrwph-apo-thn-trela-ths/

Γιατί έχει άδικο η κυβέρνηση και γιατί πρέπει να τη στηρίξουμε

Τελικά θα κατέβουμε στο Σύνταγμα να στηρίξουμε την κυβέρνηση, με ρωτούν από το πρωί πολλοί φίλοι και αναγνώστες. Η απάντηση δεν μπορεί να στηρίζεται στο θυμικό. Στους δρόμους δεν κατεβαίνεις επειδή «τα πήρες στο κρανίο» αλλά για να πετύχεις συγκεκριμένους στόχους. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή.

Υπάρχουν ορισμένα σημαντικά προβλήματα στην ακολουθούμενη οικονομική διαπραγμάτευση της κυβέρνησης, τα οποία πηγάζουν από την ευρο-λαγνεία της και την μέχρι στιγμής απόφαση να μην προχωρήσει σε ρήξη με τους δανειστές.

Όπως εξηγούσε ο James Meadway, από το New Economic Foundation, οι δυο βασικές προτάσεις του Γ.Βαρουφάκη, οι οποίες δεν περιλαμβάνουν διαγραφή χρέους, πάσχουν σε σημαντικά σημεία τους.

Καταρχήν η πρόταση του ελληνικού υπουργείου οικονομικών προβλέπει ότι το χρέος που κατέχει η ΕΚΤ θα ανταλλαγεί με «διηνεκή ομόλογα» (perpetual bonds), για τα οποία η Ελλάδα θα πληρώνει μόνο (χαμηλούς) τόκους, χωρίς να αποπληρώνει τα κεφάλαια δανεισμού. Κατά δεύτερον ο Βαρουφάκης φαίνεται να προτείνει ανταλλαγή του χρέους με «ρήτρα ανάπτυξης», το οποίο σημαίνει ότι η Ελλάδα θα αρχίσει την αποπληρωμή μόνο όταν η αύξηση του ΑΕΠ ξεπερνά ένα ποσοστό (πιθανότατα το 3%).

Όπως εμμέσως πλην σαφώς είχε προβλέψει ο Meadway και αρκετοί ακόμη οικονομολόγοι, μετά την πραξικοπηματική παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας εναντίον της Ελλάδας η ελπίδα να συμπράξει η ΕΚΤ στο πρώτο σκέλος της πρότασης αποτελεί χίμαιρα. Με τη στάση της η ΕΚΤ απέδειξε ότι αποτελεί τυφλό όργανο του Βερολίνου με αποστολή να συνθλίβει οποιαδήποτε χώρα τολμά να ξεστρατίσει από τη γραμμή του οικονομικού Ράιχ.

Εξίσου προβληματική είναι όμως και η δεύτερη πρόταση, η οποία στην πράξη προϋποθέτει και υπονοεί την ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 1.5%. Το πρωτογενές πλεόνασμα να θυμίσουμε είναι η διαφορά ανάμεσα σε αυτά που μπαίνουν στα κρατικά ταμεία (π.χ από φόρους) και σε αυτά που δαπανώνται – χωρίς να συνυπολογίζονται οι τόκοι για την αποπληρωμή των δανείων.

Θεωρητικά, εκτιμά ο Meadway, o ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να πετύχει το συγκεκριμένο στόχο με τη μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος – ουσιαστικά βάζοντας τους πλούσιους να πληρώσουν. Αυτό που δεν θέλησε δηλαδή να κάνει καμία κυβέρνηση από δημιουργίας του ελληνικού κράτους πρέπει να γίνει σε διάστημα λίγων μηνών ενώ η χώρα βρίσκεται με το περίστροφο του Βερολίνου στον κρόταφο και ενώ αυτοί που χρωστάνε ελέγχουν το σύνολο των καθεστωτικών ΜΜΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μόνο κυβερνητικό κόμμα που μπορεί και επιβάλλεται να το τολμήσει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα τα καταφέρει – και σίγουρα όχι στα χρονικά περιθώρια που έχει μπροστά του.

Αν όμως η μεταρρύθμιση αποτύχει ή καθυστερήσει η μόνη εναλλακτική είναι νέος κύκλος λιτότητας, που θα υποσκάψει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα την πολιτική δύναμη της κυβέρνησης.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι συνήθως δεν εξεγείρονται στο αποκορύφωμα μιας κρίσης αλλά όταν καταποντίζονται οι ελπίδες τους. Και αυτή τη στιγμή ελπίζουν.

Στην ουσία του όμως το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό. Όπως εξηγούσε και ο Πολ Κρούγκμαν, στο πλαίσιο της ευρωζώνης τα χέρια της Ελληνικής κυβέρνησης είναι δεμένα – για αυτό άλλωστε και ο ίδιος παρομοίαζε πάντα το ευρώ σαν ένα «ζουρλομανδύα». Όσο το ελληνικό τραπεζικό σύστημα βρίσκεται υπό την ομηρεία της ΕΚΤ για την παροχή ρευστότητας, καμία κυβέρνηση δεν έχει ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά στα χέρια της. Ο εκάστοτε πρόεδρος της ΕΚΤ θα προκαλεί μια τραπεζική κρίση και θα απειλεί να ανατρέψει την κυβέρνηση σε διάστημα λίγων ημερών.

Ας μην ξεχνάμε ότι στελέχη της Deutsche Bank δήλωναν ότι είτε θα αλλάξει το (ευρωπαϊκό) Status Quo ή η ελληνική κυβέρνηση. Και μπορούμε να υποθέσουμε ότι απλώς δίνουν εντολή να συμβεί το δεύτερο.

Προφανώς και μέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης μπορεί να επέλθει μια σοσιαλδημοκρατικού τύπου βελτίωση των συνθηκών για την ελληνική κοινωνία. Οι οικονομικές ελίτ της Ευρώπης το γνωρίζουν και θα μπορούσαν να συναινέσουν σε μια προσωρινή χαλάρωση – πριν προχωρήσουν δηλαδή σε μια νέα επίθεση εναντίον των εργαζομένων σε μερικά χρόνια. Σήμερα όμως δεν έχουν κανένα λόγο να το κάνουν εάν η Ελλάδα δεν τους απειλεί με μονομερή διαγραφή του χρέους, έξοδο από το ευρώ και εθνικοποίηση των τραπεζών.

Σημαίνουν μήπως όλα αυτά ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην τύχη της αν διαφωνούμε με την μετριοπαθή στάση της; Ακριβώς το αντίθετο. Πρέπει όλοι να είμαστε στους δρόμους σήμερα και κάθε ημέρα αποδεικνύοντας ότι δεν θα περάσει ο πραξικοπηματικός εκβιασμός της Ε.Ε.

Στο παρελθόν πολύ πιο δεξιές και συντηρητικές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν, υπό την λαϊκή πίεση, να χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι απέναντι στους δανειστές τους. Πόσο μάλλον ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος περιέχει εν σπέρματι αρκετά ριζοσπαστικά στοιχεία στους κόλπους του.

Η μαχητική στάση στους δρόμους δεν σημαίνει αποδοχή της μετριοπάθειας ή της δικτατορίας της Ε.Ε. 

Σημαίνει ότι στηρίζουμε την κυβέρνηση αφαιρώντας της την επιλογή της συνθηκολόγησης.

Αρης Χατζηστεφάνου

πηγή:

http://info-war.gr