Μπήκε το ΚΚΕ στο ΤΑΙΠΕΔ !!!

Το ΚΚΕ έχει δίκιο σε ένα και μόνο πράγμα. Ο «902» και οι άλλες επιχειρήσεις του Κόμματος δεν είναι σοσιαλιστικές νησίδες. Άλλο είναι όμως να κλείνεις την κομματική επιχείρηση που πουλάει κρεβάτια και άλλο έναν ραδιοτηλεοπτικό όμιλο σε περίοδο άγριας σύγκρουσης με  τα ΜΜΕ να έχουν επωμιστεί να σηκώσουν μεγάλο μέρος αυτής, από την πλευρά των κακών.

Το ΚΚΕ έκλεισε τον 902 μόλις ακριβώς…έδειξε τη δύναμή του, έγινε χρήσιμος και αξιοποίησε τη δημόσια συχνότητα, όπως ακριβώς δεν τόλμησε να κάνει τόσα χρόνια. Η απόφαση του Περισσού να αναμεταδώσει ο 902 το πρόγραμμα των κρατικών καναλιών, ήταν αυτή που ξαναέβαλε το ΚΚΕ στο κάδρο ενός ευρύτατου κοινωνικού κινήματος, που έδωσε ελπίδες κοινής δράσης στην υπόλοιπη αριστερά και έθεσε το Κόμμα στις γραμμές ενός συνολικού σχεδίου αγώνα που ξεπερνούσε την απόφαση της τελευταίας κεντρικής επιτροπής.

Παράλληλα όμως έδειχνε και τον δρόμο, για να ξεπεραστεί η κρίση του ίδιου του σταθμού. Το ΚΚΕ όφειλε και μπορούσε να ζητήσει ΒΟΗΘΕΙΑ ώστε ο σταθμός να μην καταλήξει στα χέρια κανενός επιτήδειου, αλλά να περάσει στα χέρια «της εργατικής τάξης» ή εν πάση περιπτώσει να εξυπηρετεί τα συμφέροντά της . Να αποτελέσει νησίδα ελεύθερης και αδέσμευτης ενημέρωσης  μέσα στον καπιταλισμό –αυτή τη φορά- και να σηματοδοτήσει ένα γιγαντιαίο κοινωνικό πείραμα.

Το ΚΚΕ μπορούσε και όφειλε να απευθύνει δημόσιο κάλεσμα, η υπόθεση του 902 να γίνει υπόθεση όλης της Αριστεράς, υπόθεση των εργαζόμενων, να μετατραπεί «η κρίση του σε ευκαιρία» και να δούμε τη μεγαλύτερη πρωτοβουλία πολιτικής και κοινωνικής ενότητας των τελευταίων δεκαετιών. Για να δοκιμάσουμε στην πράξη πως η κοινωνία βάζει πλάτη και δημιουργεί δομές αυτοδιαχείρισης, πως θέλουμε τα ΜΜΕ να λειτουργούν, τι σημαίνει να κοινωνικοποιήσουμε τα Μέσα.

Αυτό όμως προϋποθέτει μια πολιτική απόφαση και στο ΚΚΕ μάλλον έχουν σταματήσει να παίρνουν τέτοιες. Ασχολούνται με μπίζνες και έχουν μετατραπεί στον πυρήνα τους σε καπιταλιστές με την πιο άγρια σχέση που μπορεί να προκύψει με την όποια ιδιοκτησία τους.

Χαρακτηριστική είναι η ανακοίνωση του 902 στην οποία μεταξύ άλλων ερμηνεύει τις αιτίες της κρίσης που οδήγησαν στην πώληση του σταθμού. «Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα μετά το ξέσπασμα της κρίσης και την πτώση της διαφήμισης κατά 61% σε ό,τι αφορά στον «902. Λειτουργούν μέσα στον καπιταλισμό και υφίστανται τις συνέπειες των νόμων του, άρα και της κρίσης του».

Τι έλεγε ο ιδιοκτήτης της Χαλυβουργίας, της ΒΙΟΜΕ, του Κατσέλη και τόσων άλλων επιχειρήσεων δηλαδή, που το ΚΚΕ κατακεραύνωνε ως βάρβαρα αφεντικά; Τι λένε όλοι οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων που κλείνουν τα τελευταία χρόνια; Την ίδια κρίση δεν επικαλείται η κυβέρνηση όταν μέσω ΤΑΙΠΕΔ ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία;

Ο Περισσός επικαλείται την κρίση όπως ακριβώς ο χειρότερος καπιταλιστής μάνατζερ για να δικαιολογήσει τις δεκάδες απολύσεις και την απώλεια μιας δημόσιας συχνότητας, τη στιγμή μάλιστα που η Αριστερά υποστηρίζει ότι αυτή δεν μεταβιβάζεται, αλλά επιστρέφει στο δημόσιο.

Οι λεπτομέρειες  του σχεδίου όμως προκαλούν ανατριχίλα και στους πιο καλοπροαίρετους. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο νέος ιδιοκτήτης έθεσε όρο να του παραδοθεί η Ραδιοτηλεοπτική ΑΕ «καθαρή», δηλαδή χωρίς εργαζομένους. Αυτό σημαίνει πως όλοι οι εργαζόμενοι του 902 (τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού), που ανέρχονται περί τους 48, θα απολυθούν. Κι επειδή αυτό είναι παράνομο, αφού η εταιρεία θα μεταβιβαστεί εν λειτουργία, η ηγεσία του ΚΚΕ επέλεξε να εφαρμόσει το παρακάτω σχέδιο: οι εργαζόμενοι θα χωριστούν σε δύο ομάδες και θα περάσουν σε δύο κομματικές επιχειρήσεις από τις οποίες και θα απολυθούν χωρίς, όπως τους είπαν, να χάσουν εργασιακά τους δικαιώματα.

Ας δούμε όμως ποιος αγοράζει τον σταθμό. Ο νέος ιδιοκτήτης είναι ό Στέφανος Βρυώνης «από την ομάδα των επιχειρηματιών που συνόδευσαν τον Αντ. Σαμαρά στο Κατάρ πρόσφατα, κληρονόμος της Alma Atermon που δραστηριοποιείται στην υπαίθρια διαφήμιση, αφανής βασικός μέτοχος του τηλεοπτικού σταθμού Extra 3, και όπως λέγεται, με «άνοιγμα» στο δημόσιο ύψους δεκάδων εκατ. ευρώ». Το ΚΚΕ επιλέγει δηλαδή να προσφέρει στον Αντώνη Σαμαρά ένα ακόμη επικοινωνιακό όπλο και να συνεισφέρει με τη σειρά του στη δημιουργία της νέας γαλάζιας διαπλοκής.

Οι αντοχές και τα όρια με την ηγεσία του ΚΚΕ φαίνεται ότι εξαντλούνται και από τα ίδια μέλη του Κομμάτος, που καταλαβαίνουν πως οι Κουτσούμπες και οι Αρβανιτάκιδες  ακολουθούν την ίδια συνταγή με τους ηγέτες των πρώην σοσιαλιστικών χωρών τη δεκαετία του 90’. Ξεπουλούν δημόσια περιουσία –γιατί αυτό είναι ο 902- σε μεγαλοεπιχειρηματίες για ένα κομμάτι ψωμί, στήνουν νέα τζάκια, δίνουν όπλα στον αντίπαλο, λειτουργούν ως Εφιάλτες, μόνο που πλέον κοιμούνται φανερά και στο αντίπαλο στρατόπεδο.

 alterthess

Γιατί καλώς κλείνει ο 902

Βρισκόμαστε στην Ελλάδα του 2013, μετά από τρία και πλέον χρόνια μνημονίων, και πάνω από τα διπλάσια χρόνια ύφεσης.

Σε μια χώρα όπου τα εργασιακά δικαιώματα αποκαθηλώνονται το ένα μετά το άλλο, και οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες, σε κάθε περίπτωση, επικροτούν το πλήγμα που δέχεται η βαλλόμενη.

Όπου μισθοί και συντάξεις έχουν αντέξει τεράστιες μειώσεις, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει η…ψευδαίσθηση της “μοιρασιάς του πόνου”.

Σε ένα -πρώην- κράτος, όπου η λύση που πλασάρεται είναι αυτή της εθνικής ανωτερότητας, την ώρα το ίδιο το κράτος αντιμετωπίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο από τρίτους και ημέτερους.

Συντηρούμε μια κοινωνία βρικολάκων εν υπνώσει, που παίρνουν ζωή ακόμα και από αίμα πτωμάτων.

Στα χρόνια που έχουν περάσει, έχουν εξαφανιστεί τα εργασιακά δικαιώματα, οι δημόσιες δαπάνες, η κάθε έννοια Υγειάς και Παιδείας σαν υποχρέωση του Κράτους.

Έχει παραχαραχτεί τελείως το νόημα της Δικαιοσύνης, έχουν διαρραγεί οι περισσότερες κοινωνικές συμφωνίες, και έχουν ξεθεμελιωθεί ακόμα και οι πιο αυτονόητες ανθρώπινες αξίες στο εσωτερικό της κοινωνίας.

Ο κόσμος, παρακολουθεί σχεδόν με την ηρεμία που παρέχει η παρακολούθηση μίας σαπουνόπερας, να αποδομείται ολόκληρος ο κόσμος γύρω του, γνωρίζοντας όμως πια, πως στην χειρότερη περίπτωση, υπάρχει εναλλακτική πρόταση. Σκληρή, δύσκολη, ακόμα και αμφίβολη, αλλά εναλλακτική. Με όρους ανθρώπινους, κοινωνικούς και δίκαιους.

Η μομφή κατά της “σιωπηλής πλειοψηφίας” και της απίστευτης, για τις περιστάσεις, ψυχραιμίας που τη διακρίνει, σε μια στιγμή θα μπορούσε από κατηγορητήριο να γίνει η σπίθα που θα κάψει τα πάντα. Η απογοήτευση, ο φόβος, η ανασφάλεια, οι ενοχές για το μέλλον των παιδιών, η ανέχεια, η απώλεια της δημιουργικότητας, και η καθολική κλοπή των ονείρων του κόσμου, μπορούν να συντελούν βροντερά ερωτήματα, όμως ταυτόχρονα μπορούν να αποτελέσουν βροντερές απαντήσεις. Αρκεί να γίνει η σωστή ερώτηση, πριν η γίνει η λάθος.

Εάν κάποιος αναζητούσε τα πολιτικά “πρόσωπα”, που τις τελευταίες δεκαετίες είπαν αλήθειες, επαναλαμβανόμενα, χωρίς να κρυφτούν και δίχως φόβο για τις αντιδράσεις, αυτά είναι δύο. Ο ακατονόμαστος και το ΚΚΕ. Και αν ο επίτιμος έλεγε τις αλήθειες από κυνισμό και προσπαθώντας να αποδείξει το cold blood που πούλαγε στον κόσμο, το ΚΚΕ φώναζε, ωρυότανε, “σαν γραφική και οπισθοδρομική δύναμη ξεχασμένη στο παρελθόν”. Μπορεί την ανατροπή να μην την έφερε, αλλά πάντα έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα.

Αν το κλείσιμο της ΕΡΤ, παράλληλα με την χωρίς αιδώ προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης μέσα από τα ιδιωτικά κανάλια και το Δίχως Τηλεόραση νέο “εθνικό κανάλι”, φωτίζουν ακόμα και το πιο σκοτεινό σημείο των προθέσεων της σημερινής κυβέρνησης, η εξαγορά του ΚΚΕ από τον έναν ή τον άλλον εφοπλιστή, δείχνει πως το υπάρχον καθεστώς δεν πρόκειται να επιτρέψει ούτε την ύπαρξη της ψευδαίσθησης της αντίστασης. Και αυτό είναι ένα σαφές μήνυμα προς τον κόσμο, που μέρα με τη μέρα ψάχνει το νέο παυσίπονο, παραμερίζοντας την, εμπεριστατωμένη πλέον, γνώση πως ο πόνος θα φύγει μόνο εάν αποχωριστεί το καρκίνωμα. Είναι η ώρα να καταλάβει πως εάν ο ίδιος δεν διεκδικήσεις τη ζωή σου, δεν θα στη χαρίσει κανένας.

Οι συζητήσεις για το κανάλι της Αριστεράς θα μπορούσαν να έχουν γίνει εχθές, ή να γίνουν αύριο. Σήμερα όμως, εδώ και τώρα, συντελείτε η τελευταία πράξη ενός αποτρόπαιου εγκλήματος, και οι μάρτυρες, τα θύματα και οι περαστικοί, ασχολούνται με τον καιρό που έκανε την ώρα της πράξης. Την ίδια ώρα, ο δολοφόνος γελά με την ψυχή του παρακολουθώντας αυτό το σουρεαλιστικό διαγωνισμό αριστερότητας, που διαδραματίζεται μπρος στα βρωμερά σκυλιά που ο ίδιος έχει εξαπολύσει. Το τόξο της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης ενώνεται για την τελευταία του επίθεση πριν την οριστική ρήξη με την κοινωνία, και στην απέναντι όχθη, το τόξο της αριστερής εγωπάθειας αποδομείται πλήρως, εκσφενδονίζοντας στο καθεστώς βελάκια και σαΐτες.

Όσοι σήμερα τα βάζουν με το ΚΚΕ επειδή αναγκάστηκε να πουλήσει τις συχνότητες, επιλέγοντας την πώληση από την χρεοκοπία των καπιταλιστών και μη τήρηση εργοδοτικών δεσμεύσεων, όπως άλλωστε επιτάσσει ο νόμος που το κομμουνιστικό κόμμα ΔΕΝ έχει ψηφίσει αλλά θα κληθεί να εφαρμόσει, απλώς συνεχίζουν να σπαταλούν χρόνο.

Όσοι τα βάζουν με το ΚΚΕ το κάνουν για να μη τα βάλουν με τις επιλογές τους. Που μετά από τα εκατοντάδες χτυπήματα που έχει δεχθεί η ίδια τους η ζωή, δεν έχουν ακόμα καταφέρει να βάλουν τέλος στην επίθεση που δέχονται, την ώρα που βλέπουν ακόμα και εκείνον που ποτέ δεν λύγιζε και στεκόταν πάντα απέναντι απ’ ότι ακόμα και οι ίδιοι “σιωπηρά επέτρεπαν”, να μην αντέχει το βάρος της επίθεσης.

Όλοι αυτοί, εάν δεν τα έβαζαν με το ΚΚΕ, θα έπρεπε να τα βάλουν με τον εαυτό τους.

Που ενώ μπορεί να κάνει τα πάντα, δεν κάνει τίποτα.

 rebeliskos

Πώληση του 902 TV με τίμημα την Ατιμία , έκφυλων κομμουνιστών και παρασίτων της ηγεσίας του ΚΚΕ ..

 Το ζήτημα δεν είναι αν ένα αστικό κώμα, έστω κομμουνιστικό, με χρηματοδοτικό πρόβλημα  ξεπουλιέται, τα χει η Οικογένεια αυτά.
 Το ζήτημα είναι αν σε αυτόν τον προχωρημένο πολιτικό/οικονομικό  πόλεμο αντιλαμβάνεσαι τι κάνεις και πως προχωράς και βέβαια πώς αντιδράς .

Χιλιάδες σύντροφοι αναρχικοί αλλά και άνθρωποι της αριστεράς(όχι τόσο του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων μισθοδοτούμενων συνιστωσών πχ κάτι ΚΟΕ κλπ) δίνουν πράγματι από το υστέρημα τους για να βγάλουν πέρα την πολιτική δουλεία που επιβάλλει η εποχή και η ιδεολογική συγκρότηση.  
 Δεκάδες συλλογικότητες, ομάδες και άτομα  παλεύουν με κάθε μέσο ενάντια σε ένα απο τα πιο σκληρά ακροδεξιά οικονομικά καθεστώτα, δίνοντας άλλα όχι ξεπουλώντας.

 Από πολλές πολιτικές πλευρές του παρόντος δημιουργούνται  αφίσες  για να κολληθούν σε πόλεις και στις γειτονιές , να προπαγανδιστούν  συνελεύσεις, να παρουσιάστουν με αξιοπρέπεια πολιτικές εκδηλώσεις και δράσεις ..

Δεκάδες άνθρωποι. πολιτικά δρώντας, συνεισφέρουν από τον ατομικό οικονομικό τους προϋπολογισμό για να συντηρήσουν κοινωνικά/πολιτικά στέκια, πολιτικά ραδιόφωνα, πολιτικές εφημερίδες που μοιράζονται δωρεάν,  ενώ  πολιτικές εκδηλώσεις που επίσης στηρίζονται σε ατομικές συνεισφορές  γίνονται παντού στην Ελλάδα ..

Ένα τεράστιο φάσμα εκδηλώσεων, προπαγάνδας(αφίσες, μπροσούρες κλπ)οργανωμένων χώρων-δομών(στέκια, κοινωνικοί χώροι πχ κοινωνικά ιατρεία κλπ) είναι ολοζώντανα αλληλοσυμπληρώνοντας την αντίσταση και την αμφισβήτηση,  στηριζόμενα τις πιο πολλές φορές σε εισοδήματα των ίδιων των αγωνιστών.

 Όλοι αυτοί που φτιάχνουν πράγματα, που κάνουν πολιτική δουλειά, δεν ξεπουλάν τίποτε, τους είναι αδιανόητο ότι κάποια στιγμή θα πουλήσουν έστω και ένα από τα εργαλεία της πολιτικής τους αντίστασης και αμφισβήτησης, ως λάφυρο και ακόμη χειρότερα ότι θα το πουλήσουν στον εχθρό τους.. Αδιανόητα πράγματα.. όχι όμως για τους έκφυλους κομμουνιστές του ΚΚΕ.  

Το ζήτημα με το ΚΚΕ ξεκινά από δύο πράγματα.  
Ένα, το πόσο(είναι πολύ)  κοινωνικά αυτιστικά είναι και δεύτερο, πόσο(επίσης πάρα πολύ)  ιδεολογικά έκφυλο  είναι.
Και τα δύο συμβαίνουν με μεγάλη ακρίβεια και είναι πολιτικά και κοινωνικά ορατά ..

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΚΚΕ ξεπουλά ένα εργαλείο ταξικού και ιδεολογικού αγώνα στα λαμόγια του κεφαλαίου, αποδεικνύοντας την καλύτερη σχέση και αλληλεπίδραση που έχει,  αλλά και το πολιτικό και ηθικό κενό που έχουν τα ακριβοθώρητα στελέχη του.
Παλιότερα είχε δωριστεί(από τον Θείο Καραμανλή)   από το ελληνικό Κράτος στο ΚΚΕ, το κτήριο της οδού Μπουμπουλίνας , κτηριο-μνημείο σφαγείο,  χώρος ιστορικής τιμής που βασανίσθηκαν χιλιάδες αγνοί αγωνιστές από τα μεταπολεμικά φασιστικά καθεστώτα των Καραμανλήδων, των Παπανδρέιδων, των βασιλιάδων,  του στρατού και της αστυνομίας.
 Δωρήθηκε το κτήριο  το κτήριο στο ΚΚΕ, το πήρε  και το μοσχοπούλησε στο Μητσοτάκη το 92-93΄ για κάτι παραπάνω από 1 δισεκατομμύριο δραχμές!!!!

 Το 90΄ το καθεστώς του Μητσοτάκη(;) χάρισε δωρεάν  στο ΚΚΕ, την πανάκριβη σήμερα, άδεια (ως ειδικού σκοπού) να έχει τηλεόραση. Από τότε το ελληνικό κράτος έχωσε πολλά εκατομμύρια δραχμές αλλά και ευρώ  στο Κώμα, με διάφορα τερτίπια, υπήρξαν τεράστια ποσά που διακινούνταν από τα διάφορα καθεστώτα προς τον 902 και το ΚΚΕ μέσω των δυσφημήσεων του ΟΠΑΠ που ήταν διαχρονικές, ενώ υπήρξαν και  χρηματοδοτικά προγράμματα. Μέχρι και σε επενδυτικά αναπτυξιακά προγράμματα για επιχείρήσεις (της ΝΔ το 2006)ενέταξαν το Κώμα  για να παντελωνιάσει το Κώμα πολλά, μα πάρα πολλά,  εκατομμυριάκια.
Είναι σαθρό ψέμα ότι ο 902 έγινε μόνο με χρήματα των οπαδών του ή από το ίδιο το κώμα, αλλά και αυτό είναι μία ακόμη ιστορία των αστικών κομμάτων εξουσίας, μόνο από τον ΟΠΑΠ έφαγαν τον αγλέορα.

Στο σημερινό ακροδεξιό ολοκληρωτικό καθεστώς, το ΚΚΕ  συνεχίζει να κάνει τη λάντζα.
  Σήμερα  το ΚΚΕ με  αυτή την  έκφυλη κομουνιστική ηγεσία, πουλά τον 902 TV ενώ σε αυτές τις συνθήκες εαν δεν μπορούσε να τον λειτουργήσει θα έπρεπε να τον μεταφέρει στη διαθέσει ΟΛΩΝ των συλλογικοτήτων, των σωματείων και ατόμων που θέλουν να αντισταθούν στο ολοκληρωτικό ακροδεξιό καθεστώς του Μνημονίου, στην πιο ελεεινή έκφραση του Κεφαλαίου. Με μία τέτοια απόφαση  θα είχαν συντριβή και όλα τα “έξοδα” της επιχείρησης του 902 και θα στηριζόταν πλέον στην πολιτική δουλειά και όχι στον επι χρήμασι “επαγγελματισμό” των ελεεινών στελεχών  του ΚΚΕ.  

Αντί το ΚΚΕ να κατανοήσει τη θέση του απέναντι στο Κράτος και στο Κεφάλαιο, την κατανοεί μια χαρά εντός του ολοκληρωτικού ακροδεξιού καθεστώτος και  τρέχει να πιάσει τιμή στα παζάρια της αγοράς, να κάνει τη λάντζα. Ταυτίζεται απόλυτα με τις συνθήκες που επιβάλλουν στην αγορά εργασίας, προκαλεί με τις αφανείς μηχανορραφίες πώλησης  που οδηγούν τον 902 στα παράσιτα της φασιστικής ακροδεξιάς του Μνημονίου,  απαξιώνει την πολιτική δουλειά στην οποία θα έρεπε να προστρέξει από την πρώτη στιγμή(για παράδειγμα το έκαναν οι εργαζόμενοι της  ΕΡΤ) και κοινώς τρέχει να παντελωνιάσει εμπορική αξία από ένα κομματικό εργαλείο αγώνα όπως είναι ένας προπαγανδιστικός μηχανισμός.  
dakrygono

Λεξικόν της νέας ελληνικής (πραγματικότητας)

Ελληνοφρένεια 

Η στήλη σήμερα είναι στην ευχάριστη θέση να αποκαλύψει πρώτη, τις αλλαγές που προωθούνται, στα ελληνικά λεξικά, λόγω των αλλαγών που έχουν προηγηθεί στην ελληνική πραγματικότητα. Ξεκινάμε με αποσπάσματα από το γράμμα Ε και σύντομα θα ακολουθήσουν συνταρακτικές αποκαλύψεις και για άλλα γράμματα.

 

Εργασία: Ευφημισμός που χρησιμοποιείται από κυβερνητικούς για να περιγράψει μια ιδέα, ή μια φαντασιακή κατάσταση. Κάποτε ζούσες από αυτή. Σήμερα δεν ζεις από αυτή. Ούτε και από κάτι άλλο.

Επίορκος: Περίπου 2.000 δημόσιοι υπάλληλοι παραβάτες, το λάθος των οποίων θα το πληρώσουν 22.000 δημόσιοι υπάλληλοι.

Εταιρεία: Ναός της σύγχρονης κοινωνίας και οικονομίας. Πολλές φορές συναντάται με τον προσδιορισμό «επιτυχημένη εταιρεία», κυρίως όταν ο ιδιοκτήτης της, την έχει φτιάξει με τα λεφτά όλων μας.

Εξουσία: Ψυχολογική κατάσταση, κατά την οποία, μια μειοψηφία, ποσοτικά και ποιοτικά, εγκαθίσταται στο σβέρκο, της πλειοψηφίας, η οποία αν και την εγκρίνει αρχικά, στην πορεία την απορρίπτει, διαλέγοντας ταυτόχρονα, μια κατά κανόνα χειρότερη κατάσταση.

Εξαιρούνται: Τα μεγάλα σου μάτια, τα πυκνά σου μαλλιά. Τα παράξενα χείλη που με καιν σαν φωτιά.

Ευρωπαϊκή Ένωση: Σύγχρονη και αναβαθμισμένη εκδοχή της Μαφίας.

Εσμός: Σύνολο ανθρώπων με καταστροφική επίδραση στην κοινωνία. Πχ. Υπουργικό συμβούλιο.

Εμετός: Ο Γρηγόρης Ψαριανός.

Εφοπλιστής: Φίλος πρωθυπουργών, σπάνια δε και συνεργάτης.

Ευρώ: Πρώτο συνθετικό των λέξεων, Ευρώπη, ευρωζώνη, ευρωπαϊκός, φτώχεια, εξαθλίωση, ανεργία, απόγνωση.

Εκσπερμάτωση: Τρία λεπτά ομιλίας του Άδωνη σε παράθυρο της τηλεόρασης.

Εκκλησία: Αγαθός άνθρωπος, με πνευματική καθυστέρηση που συνήθως πέφτει θύμα κλοπής. Συνήθης φράση, όταν πρόκειται για πρώην πρωθυπουργό Γιώργο , πχ. «μιλώντας σε αυτόν είναι σα να κλέβεις εκκλησία».

Επιμήκυνση: Αναποτελεσματική μέθοδος για αύξηση μεγέθους, πέους ή χρέους. Το ομόηχο των δυο λέξεων προκαλεί συνήθως ανεπανόρθωτα προβλήματα και στα δυο.

Ερμαφρόδιτος: Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ κάποτε και του ΣΥΡΙΖΑ τώρα.

Επιχειρηματικότητα: Διαδικασία κατά την οποία τρώγονται λεφτά αφελών και ανυποψίαστων λαών, μέσω πολυδαίδαλων μηχανισμών και πάντα στο όνομα της ανάπτυξης. Συνώνυμη της λέξης αρπαχτή.

Εγωισμός: Ψυχική νόσος  που εμφανίζεται , κυρίως σε μέλη κυβερνήσεων, υπουργούς, βουλευτές κλπ. Εκδηλώνεται, με κρίσεις «σωτηρίας της χώρας», και  εκφορά ακατάσχετης αρλουμπαρίας. 

Έρωτας: Λέξη που έχει τραγουδηθεί, από τον Γιάννη Πάριο, και άλλους Γιάννηδες. Συναντάται συνήθως στα χρόνια της χολέρας και παραμένει αγιάτρευτος.

Ευχολόγιο: Βαρυσήμαντη πολιτική δήλωση εν ενεργεία ή υποψήφιου πρωθυπουργού μικρής χώρας.

Εφορία: Κτήριο που θέλουν να γκρεμίσουν οι μισοί έλληνες και να ανατινάξουν οι υπόλοιποι. Προκαλεί το αντίθετο  συναίσθημα από αυτό που ο τίτλος του επιβάλλει. Επίσης να πάει στο διάολο.

Εχθρός: Μέχρι πρότινος, ερχόταν από  το εξωτερικό. Τώρα πια έρχεται και από το εσωτερικό.  Δεν φέρνει δώρα. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις φέρνει μόνο Ντόρα.

Ενεχυροδανειστήριο: Σύμβολο της σύγχρονης Ελλάδας. Τα βρίσκεις σε κάθε γωνιά και  προσφέρουν ολίγων μηνών καθυστέρηση, πριν την οριστική, κρεμάλα.

Εεειι πειρατή: Αναφορά στην Αλίκη. Αθάνατη!

Επταετία: Χρονική περίοδος 7 ετών κατά την οποία αναστέλλονται μια σειρά άρθρων του Συντάγματος και δικαιωμάτων των ανθρώπων. Την επταετία πολλές φορές την συναντούμε σε οικογενειακό μέγεθος πχ. σαραντακονταετία (Ισπανία του Φράνκο) και σε συμπυκνωμένο μέγεθος πχ. τριετία (Χούντα μνημονίων Ελλάδα)

Επίτευγμα: Κάτι άγνωστο στην οικονομική πολιτική του Στουρνάρα.

Έθνος: Κάποτε αξιοπρεπές των Ελλήνων, σήμερα η τέταρτη πέμπτη σε κυκλοφορία εφημερίδα.

Επτωχεύσαμεν: φράση που συντάσσεται με το  δυστυχώς, όταν αυτός που το λέει θέλει να γίνει δρόμος (Χαρίλαος Τρικούπης). Όταν θέλει να γίνει μονοπάτι, μιλά για ευκαιρία που μας δίνει το μνημόνιο. (Σαμαράς, Βένι, Κουβέλης κλπ)

Εξέγερση: η μόνη λύση.

 (Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο τεύχος 16 του περιοδικού Unfollow)

 Θύμιος Κ.

Πηγή:

http://www.ellinofreneiafm.gr/details.php?id=6059

αναρτήθηκε από selana

ΘΡΙΑΜΒΟΣ…Ο 902 στα χέρια των καπιταλιστών !!!

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Τα Νέα θα μας θάψουν όλους», το ΚΚΕ πούλησε σε επιχειρηματία τον τηλεοπτικό και τον ραδιοφωνικό σταθμό 902, ενώ υπάρχει η σκέψη να του πουλήσει και τον «Ριζοσπάστη» αν ο επιχειρηματίας δεχτεί να κρατήσει τον τίτλο και το σφυροδρέπανο.

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, ο επιχειρηματίας που αγόρασε τον 902 είναι ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Βαγγέλης Μαρινάκης, και το ΚΚΕ αναφέρει πως προτίμησε τον Μαρινάκη επειδή ο Ολυμπιακός φοράει κόκκινα.

Το ΚΚΕ σκέφτεται να πουλήσει και…το Σπίτι του Λαού αλλά περιμένει να ανέβουν οι τιμές στην αγορά ακινήτων.

Πληροφορίες πως το ΚΚΕ θα πουλήσει σε επιχειρηματία και τον τίτλο του κόμματος διαψεύδονται ως αντικομμουνιστική προπαγάνδα.

Όλοι οι εργαζόμενοι του τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού 902 θα απολυθούν αλλά αυτοί δεν δουλεύουν στον ΣΚΑΪ του Αλαφούζου, οπότε δεν πειράζει που θα μείνουν άνεργοι και δεν πρέπει να τους συμπαρασταθεί κανείς.

Σε ανακοίνωσή του, το ΚΚΕ αναφέρει πως πουλάει τον 902 επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να έρθουν στην εξουσία οι κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ και να του πάρουν τους σταθμούς, οπότε τους πουλάει τώρα για να τους σώσει από τα χέρια των κομμουνιστών.

Το ΚΚΕ αναφέρει πως το έχει γονατίσει η κρίση του καπιταλισμού και πως ελπίζει ο καπιταλισμός να πάρει πάλι τα πάνω του, ώστε να μπορέσει το Κόμμα να αποκτήσει ξανά τηλεοπτικό σταθμό για να διαφημίζει μαξιλάρια. Συγγνώμη, κομμουνιστικά μαξιλάρια.

Στο ΚΚΕ έχει μείνει πια μόνο ο τίτλος. Τελικά, αυτό είναι το ΚΚΕ: ένας τίτλος. Αδειανός.

(Το ΚΚΕ είχε στην κατοχή του επί 22 χρόνια μια τηλεοπτική συχνότητα και έναν τηλεοπτικό σταθμό και σήμερα τον πουλάει, χωρίς να έχει καταφέρει να δημιουργήσει ούτε μια εκπομπή που να θυμόμαστε. Οπωσδήποτε, αυτό είναι μεγάλη επιτυχία.)

(Θυμήθηκα το βρισίδι που είχα φάει πριν από δυο χρόνια, όταν τόλμησα να γράψω για τους εργαζόμενους στον 902 και το «Στο Κόκκινο».)

pitsirikos

Το ΚΚΕ παραχωρεί τον 902... στο Μέγαρο Μαξίμου

Σημαντικές αλλαγές στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο προκαλεί η απόφαση του ΚΚΕ να «ιδιωτικοποιήσει» τον ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό σταθμό 902. Αν, όπως όλα δείχνουν, αγοραστής του 902 είναι ο κ. Βρυώνης, ένας επιχειρηματίας που φέρεται να συνδέεται με το Μέγαρο Μαξίμου, τότε η πώληση του κομματικού σταθμού παίρνει σοβαρότερες πολιτικές αλλά και συμβολικές διαστάσεις. Τόσο γιατί με την πώληση δυναμώνει το προπαγανδιστικό οπλοστάσιο της ΝΔ όσο και επειδή η απόφαση του ΚΚΕ να παραχωρήσει τον σταθμό στο αντίπαλο στρατόπεδο, έχει στόχο και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο τελευταίος είχε αντιδράσει, ήδη από τον Φεβρουάριο, στις διαπραγματεύσεις για την επικείμενη πώληση, με ένα ρεπορτάζ στην Αυγή που είχε τίτλο «Το μακρύ χέρι του Σαμαρά στα ΜΜΕ». Το ρεπορτάζ εμφάνιζε τον 902 να πωλείται στον Φίλιππο Βρυώνη, «από την ομάδα των επιχειρηματιών που συνόδευσαν τον Αντ. Σαμαρά στο Κατάρ πρόσφατα, κληρονόμος της Alma Atermon που δραστηριοποιείται στην υπαίθρια διαφήμιση, αφανής βασικός μέτοχος του τηλεοπτικού σταθμού Extra 3, και όπως λέγεται, με «άνοιγμα» στο δημόσιο ύψους δεκάδων εκατ. ευρώ».

Τo ρεπορτάζ έκανε επίσης λόγο για «σχέδιο ολοκληρωτικού ελέγχου των media και της ενημέρωσης του ελληνικού λαού», το οποίο «εκπονείται από το πολιτικό -μιντιακό επιτελείο του Σαμαρά, με μοχλό το ΣΔΟΕ και με στόχο τη δημιουργία νέας, γαλάζιας διαπλοκής, που εκτός των άλλων θα χρησιμεύσει και ως όχημα συνεννοήσεων του πρωθυπουργού με τη διαπλοκή της παλαιάς εποχής...

... Ανάμεσα στα νέα τζάκια της διαπλοκής φιγουράρει ο εφοπλιστής Βαγγέλης Μαρινάκης, ο οποίος εδώ και καιρό έχει δημιουργήσει έναν μίνι μιντιακό Όμιλο, με «ναυαρχίδα» την εβδομαδιαία εφημερίδα «Παραπολιτικά», η οποία συχνά αναλαμβάνει τη «βρόμικη δουλειά» του Μαξίμου. Έπεται ραδιοφωνικός σταθμός και επίκειται άμεσα τηλεοπτικό περιοδικό.

Σε δεύτερο πλάνο μεταξύ των χρηματοδοτών βρίσκεται και ο Δ. Μελισσανίδης, με τον οποίο ο πρωθυπουργός έχει στενές σχέσεις και, όπως φαίνεται, διατηρεί το προβάδισμα στην εξαγορά του χρυσοφόρου ΟΠΑΠ».

Αντιδρώντας στο άρθρο που τον ήθελε να καθοδηγείται από το Μέγαρο Μαξίμου και να κάνει την βρόμικη δουλειά για λογαριασμό του, ο εκδότης της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Παραπολιτικά» κατέθεσε τις επόμενες μέρες αγωγή κατά της «Αυγής» για συκοφαντική δυσφήμιση, ζητώντας αποζημίωση ύψους 300.000 ευρώ. Λεπτομέρεια: πληρεξούσιος δικηγόρος για τα «Παραπολιτικά» ανέλαβε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας Μάκης Βορίδης...

Στο άρθρο της Αυγής είχε αντιδράσει και ο κ. Μαρινάκης με εξώδικο, στο οποίο είχε αποφύγει να αναφερθεί ονομαστικά στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» αλλά απέδιδε τις αναφορές στο πρόσωπό του σε προσπάθεια «να απαξιωθεί ο Ολυμπιακός, του οποίου είναι πρόεδρος, ενώ θεωρεί ότι διακυβεύεται η προσωπικότητά του, όσο και η ασφάλεια, η δική του και της οικογένειάς του, με τέτοιου είδους δημοσιεύματα που τον εμπλέκουν σε άσχετα με αυτόν συμφέροντα και δραστηριότητες».

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι το Σάββατο 3 Αυγούστου, τα «Παραπολιτικά» δημοσίευσαν συνέντευξη με τον Δ. Κουτσούμπα, στην οποία ο γραμματέας του ΚΚΕ επιτέθηκε με σφοδρότητα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Πριν την ανακοίνωση της πώλησης, η συνέντευξη του γραμματέα του ΚΚΕ σε μια εφημερίδα που συνδέεται στενά με την ΝΔ, είχε δημιουργήσει ερωτηματικά και σε στελέχη του ΚΚΕ.

Το δημοσίευμα της Αυγής τον Φεβρουάριο εκτιμούσε ότι το ΚΚΕ ζητούσε για τον τηλεοπτικό 902 10 εκατ. ευρώ, αλλά θα μπορούσε να συμβιβαστεί στα 7, τα 4 για την άδεια και τα 3 για τον μηχανολογικό εξοπλισμό και τις υποδομές δικτύου.

Στην επίσημη ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για την πώληση του σταθμού, δεν γίνεται λόγος για το τίμημα. Το βέβαιο όμως είναι ότι, αν πράγματι αληθεύουν οι πληροφορίες για τον αγοραστή, το σχόλιο της Αγγέλας Νταρζάνου, συντάκτριας του ρεπορτάζ της Αυγής τον Φεβρουάριο, φαίνεται να επιβεβαιώνεται: «Κατά μια απροσδόκητη τροπή των πολιτικών πραγμάτων, ένας τηλεοπτικός σταθμός που παραχωρήθηκε για τις ανάγκες ενός κομουνιστικού κόμματος μπορεί να αποτελέσει τον σταθμό της πιο άγριας νεοφιλελεύθερης επίθεσης». Το ερώτημα είναι πως και γιατί το ΚΚΕ αποφάσισε να πάρει μέρος στην επίθεση αυτή. tvxs

Προειδοποίηση Γκαλμπρέιθ: Οι αγρότες θα χάσουν τη γη τους

ην ώρα που η Κομισιόν ανακοίνωνε ότι ο Δείκτης Οικονομικού Κλίματος στην Ευρωζώνη τον Ιούλιο διαμορφώθηκε στο υψηλότερο επίπεδο από τον Απρίλιο του 2012, ο Αμερικανός οικονομολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας Τζέιμς Γκαλμπρέιθ δήλωνε στη Sueddeutsche Zeitung ότι φοβάται πως η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει και ζητούσε από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αλλάξουν πορεία, διαγράφοντας μέρος του ελληνικού χρέους, μεριμνώντας για τις ελληνικές τράπεζες, εφαρμόζοντας αναπτυξιακά μέτρα και διασφαλίζοντας τους αδυνάτους.
Ο υιός του μεγάλου Κένεθ Γκαλμπρέιθ υποστηρίζει δε ότι η Ευρώπη «βρίσκεται πιο κοντά στην κατάρρευση παρά στη λύση» και προειδοποιεί για τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης ολόκληρης της Ευρωζώνης, εάν η Ελλάδα υποχρεωθεί να την εγκαταλείψει. Αναφέρεται στα ολιγαρχικά συμφέροντα που ελέγχουν την πολιτική και την οικονομία της Ελλάδας και επισημαίνει ότι το 40% των αγροτικών εκτάσεων έχουν υποθηκευτεί σε μία και μοναδική τράπεζα, η οποία ιδιωτικοποιήθηκε. «Αν υπάρξει κρίση και δεν εξυπηρετούνται τα δάνεια, θα πάρουν υπό την κατοχή τους οι επενδυτές σχεδόν τη μισή καλλιεργήσιμη γη της χώρας. Πώς μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο;», διερωτάται.
«Είναι σαφές, λέει ο Γκαλμπρέιθ ότι η Ευρώπη πρέπει να ανησυχεί πολύ. Φοβούμαι ότι η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει». Κατακρίνει την κυβέρνηση που πουλάει τη ΔΕΠΑ και πιστεύει ότι το κάνει επειδή δεν πιστεύει στο μέλλον. Φοβάται κύμα φυγής κεφαλαίων και προτείνει τέσσερα βασικά μέτρα: «Η Ευρώπη πρέπει να διαγράψει στην Ελλάδα περισσότερα χρέη. Δεν έχει νόημα να κάθεται κανείς και να παρακολουθεί την κλιμάκωση της κρίσης. Η Ευρώπη πρέπει να μεριμνήσει για τις ελληνικές τράπεζες. Δεν πρέπει να τις αφήσει απλώς στα χέρια ολιγαρχών. Πρέπει να υπάρξει ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα επενδύσεων για την Ελλάδα, προκειμένου να ανακάμψει η οικονομία. Η Ευρώπη πρέπει να δημιουργήσει ένα είδος συμφώνου για τους χαμένους της κρίσης, μια κοινωνική βασική ασφάλιση και να εγγυηθεί τουλάχιστον ένα μέρος των περιουσιών και π.χ. των συντάξεων».

http://rizopoulospost.com

Περιμένοντας τον γκοντό....

Υπάρχουν τρεις αλήθειες που τις ομολογούν όλοι οι εμπλεκόμενοι στην ελληνική τραγωδία εκτός από την κυβέρνηση Σαμαρά: Αλήθεια πρώτη: Το ...
χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο. Αλήθεια δεύτερη: Το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο. Αλήθεια τρίτη: Το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο.

Προχτές η γερμανική Die Welt, επικαλούμενη απόψεις στελεχών της κυβέρνησης Μέρκελ, κάλεσε επί της ουσίας τους Γερμανούς να ετοιμάζονται για το αναπόφευκτο ελληνικό κούρεμα. Ενώ η Λαγκάρντ και τα στελέχη του ΔΝΤ ψιθυρίζουν ή φωνάζουν, ανάλογα με τη συγκυρία, το ίδιο ακριβώς πράγμα. Αλλά προσοχή: το ψαλίδι επί του χρέους πρέπει να συνοδεύει τη μάχαιρα των μνημονίων επί των Ελλήνων, λέει η επικεφαλής του Ταμείου.

Για τους οικονομολόγους δεν το συζητάμε. Δεν υπάρχει σοβαρός επιστήμονας σε όλο τον κόσμο, όποιας σχολής κι αν είναι, που δεν έχει την άποψη ότι το χρέος δεν βγαίνει. Κάτι περισσότερο μάλιστα: Για πολλούς απ' αυτούς όχι μόνο δεν βγαίνει, αλλά αναπαράγεται, μεγαλώνει, γίνεται ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια όλου του συστήματος, εξαιτίας της γερμανικής συνταγής που δοκιμάζεται στην Ελλάδα.

Αν όμως το χρέος δεν βγαίνει, πώς μπορούν να υποστηρίζουν ότι βγαίνουν τα μνημόνια; Ότι πιάνουν τόπο οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, το μαύρο της ΕΡΤ, οι απολύσεις, η ανεργία, η επιδημία φτώχειας, η διάλυση της υγείας, της παιδείας και των ανθρώπων; Τι προσδοκούν και αφηγούνται ιστορίες επιτυχίας και θαύματα με φως στο βάθος του τούνελ και ανάπτυξη στον πάτο του βαρελιού;

Μα προσδοκούν κάτι που δεν τολμούν να το πουν δημοσίως (μόνο να το υπονοούν με πονηρούς κώδικες), αλλά που διατρέχει όλη την ελληνική νομενκλατούρα των μνημονίων: Αν είμαστε όσο σκληροί μας ζητούν, όσο βάρβαροι μας ζητούν, όσο μετανοημένοι μας ζητούν, και εξαλειφθεί το έλλειμμα εμπιστοσύνης των δανειστών και εταίρων, τότε θα ανταμειφθούμε. Θα υπάρξουν διευκολύνσεις, κούρεμα, καλλωπισμός, ελάφρυνση. Γιατί όλοι ξέρουν ότι το χρέος δεν βγαίνει.

Για ένα πουκάμισο αδειανό, ή περιμένοντας τον Γκοντό, η ελληνική τραγωδία δηλαδή! Αλλά γιατί όσοι δεν έδωσαν ούτε σέντσι χωρίς ισοδύναμα βαρβαρότητας, θα φανούν τώρα τόσο ανθρωπιστές; Τι ακόμα θα απαιτήσουν από τους μετανοημένους για το προσδοκώμενο κούρεμα; Και ποιος θα αντέξει νέα, ατελείωτα κύματα σκληρότητας για ένα μη βιώσιμο χρέος σε μια αβίωτη χώρα;...

Θανάσης Καρτερός

Κώστας Αξελός «Η έλλειψη οράματος, ήταν κάτι που με πονούσε αφάνταστα»

Γεννήθηκα σε μια μεγαλοαστική οικογένεια, γνώρισα την οικογενειακή θαλπωρή και μαζί και την οικογενειακή ασφυξία. Από παιδί ήταν κάτι που με έσπρωχνε πέρα από την οικογένεια, πέρα από τον τόπο. Ποιο είναι το πολύτιμο στοιχείο της παιδικής ηλικίας: το πολύτιμο στοιχείο της παιδικής ηλικίας θα ‘λεγα αυτή η θαλπωρή, για τα παιδιά που μπόρεσαν βέβαια να την γνωρίσουν – εκατομμύρια παιδιά δεν την γνωρίζουν – αλλά και ο κλοιός μέσα στον οποίον κλείνει τον νέον άνθρωπο, το παιδί, και τον σπρώχνει στην εφηβεία. Από την παιδική μου ηλικία θυμάμαι δύο πράγματα πιο πολύ: τη σχέση μου με τον αδελφό του πατέρα μου, τον ζωγράφο Μιχαήλ Αξελό, ο οποίος μαζί με τη γυναίκα του και την ξαδέλφη μου την Άννα Αξελού, τόσο συχνά με φιλοξένησαν σπίτι τους, την εποχή που διωκόμενος δεν είχα πού να σταθώ, και τη ζωή στο Φάληρο κοντά στην οικογένεια της μητέρας μου, στη γιαγιά μου που είχε κι ένα εκκλησάκι στο κτήμα της.

Η παιδική ζωή έγινε γρήγορα εφηβική, θα ‘λεγα ότι η παιδική ανησυχία την έσπρωχνε να γίνει εφηβική, αλλά και στην εφηβεία η μεγαλοαστική τάξη που με περιέβαλλε, και η μικροαστική ηθική που κυριαρχούσε γύρω σε όλο τον τόπο – εννοώ την Ελλάδα –, ο ασφυκτικός κλοιός της νεότερης Ελλάδας, η έλλειψη οράματος, ήταν κάτι που με πονούσε αφάνταστα.
Γι αυτό στράφηκα στην εφηβεία μ’ έναν ιδιαίτερο ενθουσιασμό προς την Αντίσταση. Στην Αντίσταση δεν με ενδιέφερε τόσο, θα ‘λεγα δεν με ενδιέφερε το εθνικιστικό, σωβινιστικό της κήρυγμα. Μ’ ενδιέφερε το μαρξιστικό κίνημα, το όραμα μιας άλλης πολιτείας, μιας πολιτείας που δε μένεις με μια θεωρητική σκέψη, και με μια φωτισμένη πολιτική θα μπορούσε να αλλάξει την ιστορική μοίρα των ανθρώπων πανανθρώπινα, και να δημιουργήσει ένα καινούργιο στυλ ζωής.

Ο ενθουσιασμός αυτός των πρώτων χρόνων της Αντίστασης, των δύο-τριών πρώτων χρόνων, περιείχε σύγχρονα αφάνταστα πλήγματα, γιατί μέσα από την Αντίσταση, μέσα απ’ την κυριαρχία της Αντίστασης απ’ το Κομμουνιστικό Κόμμα, που αυτό και εμψύχωνε και σύγχρονα έσφαζε την Αντίσταση, είδα τι σημαίνει ο περιορισμός του ανθρώπινου οράματος από κυρίαρχα κόμματα με κυρίαρχες ιδεολογίες, με μια προεκτεινόμενη μικροαστική ηθική, με πράξεις βίας όχι μόνο προς τους αντιπάλους αλλά και τους οπαδούς.
Δεν ήταν τόσο οι πράξεις βίας που με ξένιζαν, όσο το τυφλό της βίας, και ιδιαίτερα στο Δεκέμβριο μου κόστισε πολύ η σχιζοφρενική καθοδήγηση του Δεκέμβρη από την ηγεσία και η απόκρυψη του γεγονότος, η εγκληματική απόκρυψη του γεγονότος, ότι η Ελλάδα είχε ήδη δοθεί σαν σφαίρα επιρροής στους αγγλοαμερικάνους.

Έτσι, παρ’ όλο που η Αντίσταση και το κομμουνιστικό κίνημα εμψύχωσαν την εφηβεία μου σύγχρονα, με έκαναν να θέλω να βλέπω πιο μακριά – αυτό που έκανα πάντα από παιδί.

Θυμάμαι νέος – θα ‘πρεπε να ‘μουνα τότε δεκαπέντε χρονών ίσως, με είχε πάρει η μητέρα μου στο Εθνικό Θέατρο, σε ένα έργο ενός συγγραφέα με αρκετό ταλέντο, αν και όχι μεγαλοφυή, ένα έργο του Ο’ Νηλ, που λεγότανε Πέρα από τον ορίζοντα. Δεν θυμάμαι βέβαια την πλοκή του έργου – δεν το διάβασα από τότε – αλλά ήτανε μια μικρή οικογένεια σ’ ένα κτήμα και ήταν ένας από τους γιους που έβλεπε διαρκώς πέρα από τον ορίζοντα.
Αυτό το πέρα απ’ τον κλειστό ασφυκτικό ορίζοντα της μεγαλοαστικής Ελλάδας, της μικροαστικής Ελλάδας, του κομμουνιστικού κινήματος, αυτή η τριπλή ασφυξία, μ’ έκαναν να θέλω να φύγω, όχι από πόθο φυγής αλλά για να ζήσω μ’ έναν άλλο τρόπο ένα όραμα που ‘χε πάψει να είναι δογματικά μαρξιστικό, που ‘χε πάψει να θέλει να ενσωματωθεί σ’ ένα χώρο κι ένα χρόνο συγκεκριμένο, κάτω από την καθοδήγηση ενός κομμουνιστικού κόμματος, μια κίνηση προς τον κόσμο, όχι προς τα έξω, όχι προς την Ευρώπη, αλλά προς τον κόσμο.

Τότε, σε ηλικία είκοσι περίπου χρονών, άρχισα να ξανακαταλαβαίνω πράγματα που ‘χα καταλάβει στα δεκατέσσερά μου χρόνια, και που είχα ξεχάσει εν τω μεταξύ: ότι η σκέψη, η δημιουργική σκέψη, η ποιητική σκέψη, ο Ηράκλειτος, ο Χέγκελ, ο Νίτσε, το νεανικό έργο του Μαρξ, ο Φρόυντ, ανοίγουν τα μάτια ενός ανθρώπου, και λέγοντας ανοίγουν τα μάτια εννοώ και τον ψυχισμό του, γιατί δεν σκέφτεται κανείς μόνο με το κεφάλι, για να επιτελέσω ένα έργο φιλοσοφικό που βασικά με ενδιέφερε.

Και έτσι διωγμένος απ’ το Κομμουνιστικό Κόμμα, διωγμένος από την επίσημη δεξιά κυβέρνηση, έφυγα για το Παρίσι θέλοντας εκεί να αρχίσω να μπορώ να ξετυλίγω μια καθαυτό φιλοσοφική δουλειά – τότε την ονόμαζα φιλοσοφική, τώρα την ονομάζω, πιο σεμνά, στοχαστική -, που επεξεργάζομαι τώρα και τριανταπέντε χρόνια.
Στην Αθήνα είχα αρχίσει μόνον να σπουδάζω Νομικά, δηλαδή απλώς γράφτηκα στη Νομική Σχολή, και η αντιστασιακή, και μετά συνομωτική, δράση έθεσε ένα τέλος στις αρχινισμένες σπουδές και βασικά διάβαζα για τον εαυτό μου, δηλαδή για τον κόσμο.

Μετά, άμα έφθασα στο Παρίσι, γράφτηκα κανονικά στη Sorbonne σπούδασα φιλοσοφία και έκανα τις δύο διδακτορικές μου διατριβές: τη μία για τον Ηράκλειτο, και την άλλη για τον Μαρξ. Φθάνοντας στο Παρίσι, θα ‘λεγα μετά την απογοήτευση της οικογενειακής ζωής, μετά την απογοήτευση της εφηβικής αντιστασιακής ζωής, υπήρξε η απογοήτευση του παρισινού πανεπιστημίου της Sorbonne.

Κυριαρχούσε μια σχολικότητα, μια πανεπιστημιακότητα, ένας ακαδημαϊσμός, που δεν άφηναν να εκδηλωθεί μια βασική σκέψη. Κατάλαβα πάλι κάτι που είχα αρχίσει να καταλαβαίνω στα δεκατέσσερά μου χρόνια διαβάζοντας Νίτσε: ότι οι μεγάλες σκέψεις είναι κάτι το πάρα πολύ σπάνιο και δεν τρέχουνε ούτε στους δρόμους, ούτε βρίσκονται οργανωμένες από τα κόμματα, ούτε κυριαρχούν στα πανεπιστήμια.
Ο Μάιος του ’68 μου θύμισε ορισμένα στοιχεία της Αντίστασης με τον ενθουσιασμό του, με την αμφισβήτηση, αλλά η αμφισβήτηση ήτανε μερική:  τα παιδιά ήθελαν πολύ μερικά αιτήματα, δεν είχανε ολική θέα του όλου θέματος, και επιπλέον δεν φαινόντουσαν να ενδιαφέρονται να κινούνται από μια συνθετική ολική σκέψη, μια ριζική σκέψη, μια σκέψη συνδεδεμένη με μια ποίηση, και ακόμα περισσότερο από τη γραφτή ή την προφορική ποίηση, με την ποιητικότητα του ίδιου του κόσμου.

Οι τρεις αυτές ανησυχίες, η παιδική, η εφηβική, η σπουδαστική, δεν είναι απλώς ψυχολογικά – ή θα ‘λεγα ακόμα και ψυχοπαθολογικά χαρακτηριστικά -, αλλά δείχνουνε πόσο όλοι οι κόσμοι είναι ο κόσμος ο μικρός, είναι οι κόσμοι οι μικροί, και πως σπάνια κατορθώνουμε να υπερβούμε το τείχος του ήχου να ανοιχτούμε στον Κόσμο με κάπα κεφαλαίο.

Από τα δεκατέσσερά μου χρόνια με ενδιέφερε όχι η μέση λογοτεχνία, η μέση ποίηση, η μέση πολιτική, η μέση σκέψη, αλλά οι κορυφές έστω αν και αυτές δεν μπορεί να τις ζει κανείς καθημερινά στη ζωή του και δημιουργούνε μια επώδυνη σχέση με αυτό που λέμε ζωή.

*Αυτοβιογραφικό κείμενο από απομαγνητοφώνηση συνέντευξης, του Κώστα Αξελού(1924-2010) στην εκπομπή της ΕΤ1 Παρασκήνιο (παραγωγή: 1983), δημοσιευμένο στο k-m-autobiographies.blogspot.gr

Παγκοσμιοποίηση ή Ιμπεριαλισμός;

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Μια σοβαρή παράπλευρη συνέπεια της κατάρρευσης του «υπαρκτού» και της ουσιαστικής ενσωμάτωσης των μητροπολιτικών κομουνιστικών κομμάτων στο διεθνοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα είναι η παράλληλη καθίζηση του Μαρξιστικού προτάγματος. Έτσι, οι «Μαρξιστές» αυτοί, αντί να παραμένουν πιστοί στη Μαρξιστική μέθοδο που ορίζει την ορθοδοξία, και όχι στα «δόγματα», όπως υποστήριζε η εκχυδαϊσμένη Μαρξιστική εκδοχή, έχουν επιστρέψει, εκτός από ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις Μαρξιστών στο εξωτερικό, στα κιτάπια των αρχών του 20ού αιώνα για να ερμηνεύσουν το νέο συστημικό φαινόμενο της εποχής μας:  την παγκοσμιοποίηση. Το αποτέλεσμα δεν είναι απλά η διατύπωση εντελώς λανθασμένων και ασχέτων με τη σημερινή πραγματικότητα θεωρητικών θέσεων, αλλά, ακόμη χειρότερα, η διατύπωση πολιτικών συμπερασμάτων που συμβάλλουν στην οικονομική καταστροφή λαών στην περιφέρεια του συστήματος, όπως ο Ελληνικός, αλλά και στη φυσική εξόντωση κάθε αντιστεκόμενου λαού στη διαδικασία της πλήρους ενσωμάτωσής του στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (Ιράκ, Λιβύη, Συρία κ.λπ.).

Έτσι, αντί οι σύγχρονοι «Μαρξιστές» να αντιληφθούν ότι ο πρωταρχικός εχθρός των λαϊκών στρωμάτων που συνθλίβονται είναι η υπερεθνική ελίτ που διαχειρίζεται την παγκοσμιοποίηση, σε αγαστή σύμπνοια με τις ντόπιες ελίτ και τις κοινοβουλευτικές χούντες που έχουν εγκαταστήσει στη περιφέρεια, ασχολούνται αποπροσανατολιστικά με τον δήθεν «φασιστικό κίνδυνο» από τις καρικατούρες νεοναζιστικών κομμάτων και οργανώσεων και όχι με τον πραγματικό φασιστικό κίνδυνο από την παγκοσμιοποίηση! Άλλοι, πάλι, δεν βλέπουν ότι ο πρωταρχικός αγώνας σήμερα είναι εθνικοαπελευθερωτικός, ώστε να σπάσουν οι πολυποίκιλοι δεσμοί που δένουν τους λαούς στη  Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) —την οποία καθιερώνει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και οι συναφείς Κοινοβουλευτικές Χούντες— για να τεθούν οι βάσεις για αντισυστημικό αγώνα. Αντίθετα, περιμένουν τη …σοσιαλιστική επανάσταση, υπονομεύοντας κάθε προσπάθεια για παλλαϊκό μέτωπο και αντικειμενικά βοηθώντας την ολοκλήρωση της  σημερινής καταστροφής.

Αν, επομένως, αύριο ξεσπάσει μια πιθανή γενικευμένη σύρραξη που μπορεί να πάρει τη μορφή ακόμη και παγκόσμιου πολέμου, δεν είναι απίθανο να δούμε τους «Μαρξιστές» αυτούς, που με την ασχετοσύνη τους (στη καλύτερη περίπτωση) προδίδουν το πνεύμα του Μαρξισμού, να μιλούν για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και να τηρούν «ίσες αποστάσεις» σε σχέση με τον καθοριστικό για το μέλλον των λαών αγώνα. Δηλαδή, τον αγώνα μεταξύ των εθνών που είναι ενσωματωμένα στην ΝΔΤ (ΕΕ, ΝΑFTA, Ιαπωνία, κ.λπ.) και αυτών που αντιστέκονται στην παγκοσμιοποίηση, όπως ο Ρωσικός λαός μαζί με το μη ενσωματωμένο στην παγκοσμιοποίηση τμήμα της ηγεσίας του, η Ευρασιατική Ένωση που προωθεί το ίδιο τμήμα της Ρωσικής ηγεσίας, οι αντιστεκόμενοι λαοί στη Μέση Ανατολή (Συρία, Ιράν κ.λπ.)  καθώς και οι αντίστοιχοι λαοί στη Λατιν. Αμερική (Βενεζουέλα, Βολιβία, Κούβα κ.α.).

Όλοι αυτοί οι «Μαρξιστές», ενώ αρχικά μιλούσαν για το «ιδεολόγημα» της παγκοσμιοποίησης ή για χίμαιρα, στη συνέχεια ανακάλυψαν το… τέλος της παγκοσμιοποίησης, με Μαρξιστές «γκουρού», όπως ο Χομπσμπάουμ, εδώ και 15 χρόνια να διακηρύσσουν το τέλος του νεοφιλελευθερισμού! Στη πραγματικότητα, βέβαια, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση όχι απλά δεν τέλειωσε αλλά, όπως έδειξε πολύ πρόσφατη συστηματική μελέτη του φαινόμενου που αναφέρει ο Martin Wolf (Financial Times, 16/7/2013) δεν έπαψε να θεριεύει, παρά τη πελώρια χρηματοπιστωτική κρίση που η ίδια δημιούργησε με το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών. Έτσι, τόσο οι άμεσες ξένες επενδύσεις όσο και το διεθνές εμπόριο  αυξήθηκαν πολύ πιο γρήγορα από το παγκόσμιο προϊόν στη περίοδο μετά το 1990, με τις ξένες επενδύσεις να έχουν αυξηθεί από 9% του παγκόσμιου ΑΕΠ το 1990, σε 33% το 2012, και τις  εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών από 20% του ΑΕΠ σε 31%. Σήμερα, παρά τη κρίση, τόσο το διεθνές εμπόριο όσο και οι ξένες επενδύσεις είναι σε ιστορικά μεγέθη-ρεκόρ σε σχέση με το παγκόσμιο ΑΕΠ!

Στα επόμενα άρθρα θα δούμε τις πολιτικές και οικονομικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης σε σχέση με τον μύθο των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και τις γεωπολιτικές συνέπειες για τη χώρα μας.

Υ.Γ. Όπως συνήθως, τα στελέχη του ηγετικού ρεύματος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έδωσαν καμιά απάντηση στις κρίσιμες ερωτήσεις που έθεσε το περασμένο άρθρο για το πως συμβιβάζονται οι πολιτικάντικες υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ (του τύπου «θα σας φτιάξουμε και ποτάμια!) με την παραμονή στην ΕΕ και το Ευρώ. Αντίθετα, κάποιοι προτίμησαν τις ανώνυμες, αν όχι λασπολογικές, προσωπικές επιθέσεις. Από την άλλη μεριά, ο αρχηγός του ΕΠΑΜ, μη τολμώντας να θέσει θέμα ταυτόχρονης εξόδου από την ΕΕ και το Ευρώ, θολώνει συνεχώς τα νερά ότι δήθεν έξοδος από το Ευρώ σημαίνει ντε φάκτο και έξοδο από την ΕΕ, λες και δεν υπάρχουν νεοφιλελεύθερες χώρες που είναι στην ΕΕ αλλά όχι και στο Ευρώ! Και αυτό, «ξεχνώντας» ότι είναι η ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ που οδήγησε στη σημερινή καταστροφή με την αποδιάρθρωση της παραγωγικής μας δομής, και όχι απλά η ένταξή μας στην Ευρωζώνη. Είναι, άλλωστε, γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ (της ΕΕ) ότι το «Σχέδιο Β» της Ευρώ-ελίτ περιλαμβάνει την αποπομπή μας από το Ευρώ, αλλά την παραμονή μας στην ΕΕ, όπως ακριβώς υπόσχονται κάποιοι στην Αριστερά μας, αλλά και στην «πατριωτική» Αριστερά ή Δεξιά...

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (4/8/2013) 

ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: ΤΟ ΜΕΓΑ ΔΙΑΖΥΓΙΟ

4η Αυγούστου 2013

Στην δεκαετία του 1980 δύο σηµαντικές µεταβλητές που, έως τότε, 

αυξοµειώνονταν µαζί παγκοσµίως πήραν ξαφνικά διαζύγιο. Η µία µεταβλητή ήταν

τα κέρδη των επιχειρήσεων. Η άλλη ήταν οι ιδιωτικές επενδύσεις στις οποίες

επιδίδονταν οι επιχειρήσεις αυτές. Πράγµατι, έως τα µέσα της δεκαετίας του

1980, οι δύο αυτές µεταβλητές κυµαίνονταν, σε διεθνές επίπεδο, περίπου στο

9% του συνολικού εισοδήµατος του πλανήτη. Ανέβαιναν οι επενδύσεις, µεγάλωνε

το συνολικό εισόδηµα και µεγεθύνονταν παράλληλα τα κέρδη. Μεγάλωναν τα

κέρδη, αυξάνονταν οι επενδύσεις, ανέβαινε το συνολικό εισόδηµα. Έπεφτε το

συνολικό εισόδηµα (όπως π.χ. κατά την διάρκεια της διεθνούς κρίσης του 1980-

3), συρρικνώνονταν οι επενδύσεις και συµπιέζονταν τα κέρδη. Κ.ο.κ. Έως ότου

περίτο 1985 αυτή η σχέση διερρήχθη. 

Από το 1985 έως το Κραχ του 2008, ενώ τα κέρδη αυξάνονται συστηµατικά, σε

πλανητικό επίπεδο (τόσο σε απόλυτες τιµές όσο και ως ποσοστό του συνολικού

εισοδήµατος), οι επενδύσεις έµεναν πίσω (και µάλιστα µειώνονταν ως ποσοστό

του συνολικού εισοδήµατος). Μάλιστα µετά το Κραχ του 2008, οι δύο µεταβλητές

ακολούθησαν εντελώς αντίθετους δρόµους – καθιστώντας οριστικό το µεταξύ

τους διαζύγιο. Τα κέρδη σήµερα αντιπροσωπεύουν το 12% του συνολικού

πλανητικού εισοδήµατος ενώ οι επενδύσεις ένα µόνο ισχνό 4%. 

Η κατεστηµενική, κυρίαρχη οικονοµική θεωρία δεν µπορεί να εξηγήσει αυτό το

φαινόµενο. Καθώς διδάσκει στους φοιτητές πως οι επενδυτικές αποφάσεις

λαµβάνονται µε γνώµονα την µεγιστοποίηση της κερδοφορίας, η υψηλή

κερδοφορία θα έπρεπε να κινητοποιείτις επιχειρήσεις να επενδύουν

περισσότερα ώστε να εξάγουν ακόµα περισσότερα κέρδη, σε µια περίοδο που τα

κέρδη σχεδόν φύονται στα δέντρα και, µην ξεχνάµε, τα επιτόκια δανεισµού

(δηλαδή το κόστος µιας επένδυσης) βρίσκεται σε ιστορικά χαµηλά επίπεδα. 

Το πρόβληµα µε τους κατεστηµενικούς οικονοµολόγους (τους οποίους ο Μαρξ

ονόµαζε, µε την γνωστή του «ευγένεια», χυδαίους οικονοµολόγους) είναι ότι

επισταµένως αγνούν δύο σοβαρούς λόγους που η υψηλή κερδοφορία δεν οδηγεί

στην αύξηση των επενδύσεων. 

Ο πρώτος λόγος έχει να κάνει µε τον φθίνοντα ανταγωνισµό ή, για πω το ίδιο

πράγµα µε άλλα λόγια, µε την όλο και αυξανόµενη µονοπωλιακή (ή

ολιγοπωλιακή) ισχύ των επιχειρήσεων. Όσο πιο δεσπόζουσα, π.χ., η θέση της

Microsoft, της Exxon, της Apple ή της Samsung στην αγορά, τόσο µεγαλύτερο

είναιτο ποσοστό των κερδών τους που οφείλεται στην ολιγοπωλιακή τους θέση

και µικρότερο το ποσοστό που αποτελεί ανταµοιβή για τις επενδύσεις που

έκαναν. Υπό αυτό το πρίσµα, η υπερ-συγκέντρωση ολιγοπωλιακής ισχύος των

µεγάλων επιχειρήσεων, µετά το 1985, στις διεθνείς αγορές, εξηγεί σε µεγάλο

βαθµό τον λόγο που, από τότε και έπειτα, η αύξηση της κερδοφορίας δενσυνεπάγεται αύξηση καιτων επενδύσεων. Δεν είναιτυχαίο ότι, µετά το 1985, οι

µεγάλες επιχειρήσεις αντί να επενδύουν τα κέρδη τους σε παραγωγικές

διαδικασίες τα χρησιµοποίησαν, σε µεγάλο ποσοστό, για να επιδίδονται σε

εξαγορές (η µία την άλλη), συγχωνεύσεις και χρηµατιστηριακά παίγνια σαν εκείνα

που µας οδήγησαν στο Κραχ του 2008.

Ο δεύτερος λόγος είναι, στις µέρες µας, µετά το 2008, η ίδια η Ύφεση (ή, το ίδιο

είναι, ο φόβος της Ύφεσης). Καθώς τα εργοστάσια υπολειτουργούν, λόγω

χαµηλής ζήτησης, η υψηλή κερδοφορία δεν τους δίνει κανένα κίνητρο να

επενδύσουν σε νέες παραγωγικές µονάδες, εφόσον δεν εκµεταλλεύονται καν τις

υπάρχουσες. Μόνο µια γενναία αύξηση της ζήτησης θα κάνειτους επιχειρηµατίες

να πάρουν από τα κέρδη και να τα επενδύσουν. Όµως, όταν οι άλλοι

επιχειρηµατίες δεν το κάνουν και, παράλληλα, το κράτος (ή τα κράτη συλλήβδην) 

µειώνουν δαπάνες και επενδύσεις, η ζήτηση αντί να αυξάνει µειώνεται – καιτα

συσσωρεύοµενα κέρδη συσσωρεύονται χωρίς να επενδύονται. 

Εν κατακλείδι, το Μέγα Διαζύγιο κερδών-επενδύσεων αποτελεί έναν από τους

βασικούς λόγους που η ανάκαµψη δεν έρχεται και η λιτότητα αποδεικνύεται όλο

και πιο τοξική

Όταν ο (νεο)φιλελευθερισμός συναντά τη φασίζουσα δεξιά

Η ακροδεξιά λογική είναι συνώνυμη πολιτικά του μετανεωτερικού αυταρχισμού. Είναι η ίδια λογική που υποβιβάζει τον πολίτη σε υπήκοο. Και ο ίδιος ο πολίτης τείνει να αποτελέσει είδος προς εξαφάνιση καθώς έχει μετατραπεί σε υπάκουο και πρόθυμο χειραγωγούμενο ον, σε υποτακτικό μιας αντιδημοκρατικής κυβέρνησης που σέρνει έναν ολόκληρο λαό στον πόνο, την καταναγκαστική απληρωτί εργασία σε ιδιώτες με στρατιωτικού τύπου επεμβάσεις με το αντισυνταγματικό επιχείρημα του εθνικού κινδύνου.

Ο πολίτης μαθαίνει πως όταν αντιδρά θα βασανίζεται, πως όταν προσπαθεί να βοηθήσει κάποιον που βασανίζεται θα κατηγορηθεί για συμμετοχή σε έγκλημα και αντίσταση κατά της αρχής, μαθαίνει από θεσμικά χείλη ότι ο τρομοκράτης καταδικάστηκε ως τέτοιος από τη Εκτελεστική Εξουσία πριν ακόμα αποφανθεί η – τύποις ανεξάρτητη- Δικαιοσύνη. Κάθε μορφή αντίστασης θα τιμωρείται είτε με επιστράτευση (ποιος άραγε αγωνιά αν καταπατούν το Σύνταγμα) είτε με παράνομες και σωματικές τιμωρίες που αντιβαίνουν ακόμα και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό που ζούμε δεν είναι χούντα και δεν λέγεται δημοκρατία, είναι τρομοκρατία! Ένα καθεστώς εκτάκτων μέτρων, στρατιωτικών διατάξεων, αντισυνταγματικών ρυθμίσεων που δε σέβεται ούτε Κοινωνικό Συμβόλαιο ούτε την ασφάλεια των πολιτών.

 

Ο σύγχρονος πολίτης-υπήκοος εξανδραποδίστηκε με το αφιόνι και βουλιάζει σε μία κουβέρτα κι έναν καναπέ μήπως και γλιτώσει. Οι φιλελεύθεροι δίδασκαν ότι η πολιτική αλλαγή μόνο με εκλογές. Μα αν ο νικητής δε σέβεται το Συμβόλαιο που υπέγραψε με το λαό προεκλογικά; Αν βλέπεις να ασκείται συστηματικά βία, πώς να μην αντιδράσεις; Και φυσικά όταν αντιδράς γίνεσαι ύποπτος, τρομοκράτης, επικίνδυνος…

 

Οι ίδιοι οι φιλελεύθεροι κατάντησαν υποτακτικοί του ακροδεξιού μίσους κατά των διεκδικήσεων και της αριστεράς και ξεπουλούν τις δικές τους κατακτήσεις (ακόμα και τη Χάρτα των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και την Ισότητα). Απεμπολούν τις παλαιότερες θέσεις τους για άπλωμα τηςδημοκρατίας και την υιοθέτηση νέων θεσμών που δίνει δικαιώματα στη συμμετοχή του πολίτη και την έκφραση της διαφωνίας ή της συμφωνίας του. Σε ένα πλέγμα ναρκισσισμού κι ελιτισμού και συρρόμενοι από την ακροδεξιά θέλουν τον πολίτη άβουλο και υποταγμένο χωρίς δικαιώματα, γιατί ακριβώς φοβούνται τη διαφωνία του.

 

Ο νεοφιλελευθερισμός συναντά τη φασίζουσα δεξιά μπροστά στην αγωνία του να επιβάλει αντιλαϊκά μέτρα. Ο πολιτική της λιτότητας τέμνεται με την ακροδεξιά πρακτική του αυταρχισμού και της τρομοκράτησης των πολιτών. Οι φιλελεύθεροι -μετριοπαθείς άλλοτε στο ζήτημα των κοινωνικών διεκδικήσεων- σε ρητορείες ακροδεξιάς κοπής στρέφονται κατά των κοινωνικών κατακτήσεων, λοιδορούν το κοινωνικό κράτος, δρούν ως τιμητές του ίδιου του φιλελευθερισμού πατώντας πάνω στο μοτίβο που χαράσσει ο αυταρχισμός της εξουσίας.

 

Η αντιαριστερή και αντιδιεκδικητική μισαλλοδοξία τους -το μελανό κοινό σημείο της τομής με την ακροδεξιά ρητορεία κι ιδεολογία- δεν τους επιτρέπει να δουν ότι η ακολουθούμενη πολιτική ξεπερνά τα στενά όρια της δημοσιονομικής προσαρμογής και της λιτότητας, δεν βλέπουν πως δεν είναι απλό πρόγραμμα νεοφιλελεύθερης μεταρρύθμισης, αλλά τελικά οδηγεί στην κατάρρευση την ίδια τη δημοκρατία και τα δικαιώματα που ευαγγελίζονται. Αδυνατούν να δουν μπροστά στην ανάγκη υπεράπισης του συστήματος ότι τούτη η πολιτική λειτουργεί ως τρομοκρατική επίδειξη αποτελώντας τη συνειδητή επιλογή άσκησης αυταρχισμού και δεσποτισμού ανατολίτικου τύπου (με την επικοινωνιακή κάλυψη πεφωτισμένης δεσποτείας δίπλα στο σουλτάνο) που ξεπερνά ακόμα και τον ίδιο το θατσερισμό και το σαρκοζισμό.

 

Και η ακροδεξιά ρητορεία -εκ του κέντρου πηγαζομένη ή εκ των άκρων- ταυτίζεται με τους στόχους του νεοφιλελευθερισμού (μονόπλευρη λιτότητα, διάλυση της μεσαίας τάξης και διαμελισμό του κράτους -ως κεντρικού κοινωνικού κι οικονομικού πυλώνα- σε τιμάρια προς επένδυση. Η βία του αυταρχισμού πια κυριαρχεί παντού, σε όλες τις οθόνες, σε όλο τον κοινωνικό στίβο υπό την ανοχή και την ιδεολογική κάλυψη των φιλελεύθερων δυνάμεων.

 

http://chldimos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_14.html

αναρτήθηκε από selana

Πηγή:

http://kenosfakelos.blogspot.ca/2013/03/blog-post.html?utm_source=BP_recent

Πόσο Βούλτεψη είσαι;

Η συζήτηση στο πρωινό πάνελ του Σκάϊ αφορά στο κλείσιμο του δημοτικού σχολείου Καρκαδιώτισσας στο Ηράκλειο Κρήτης το οποίο συγχωνεύεται με το δημοτικό του Προφήτη Ηλία. Οι γονείς των μαθητών διαμαρτύρονται εντόνως για τον εξαναγκασμό των παιδιών τους να μετακινούνται 15 χιλιόμετρα κάθε μέρα για να μεταβούν στο γειτονικό χωριό.
Η Σοφία Βούλτεψη η οποία είναι άλλη μία τυχερή δημόσια λειτουργός με κληρονομικό αξίωμα η οποία καθορίζει με τις πράξεις της και με τις απραξίες της τις ζωές όλων μας, έχει την αφοπλιστική
απάντηση που θα κολλήσει στον τοίχο τους γονείς των μαθητών και τις παράλογες απαιτήσεις τους.
"Γιατί ο γιος μου που έφευγε από την Γλυφάδα και πήγαινε στην Παλλήνη πόσα χιλιόμετρα είναι;"... είπε η Βούλτεψη"
"Ο γιος σας όμως δεν πάει με τα πόδια κυρία Βούλτεψη, αλλά με μεταφορικά μέσα" ... είπε ο δημοσιογράφος.
"Γιατί αυτοί με τα πόδια θα πάνε; Σιγά μην πάνε με τα πόδια!" ... είπε η Βούλτεψη!
Η κ. Βούλτεψη λοιπόν θεωρεί ότι είναι ακριβώς το ίδιο να έχεις κάνει την επιλογή να στέλνεις το παιδί σου σε ένα καλό ακριβό ιδιωτικό σχολείο στην Παλλήνη ενώ μένεις στην Γλυφάδα, να έρχεται να το παίρνει το σχολικό από την αυλή της 3όροφης μεζονέτας σου και να το ξαναπαρκάρει το μεσημέρι πίσω, με το να σε αναγκάζουν να στείλεις το παιδί σου σχολείο στο διπλανό χωριό. Να μετακινήσαι με το αυτοκίνητο 15 χιλιόμετρα την ημέρα για να το πας και το μεσημέρι να το ξανακάνεις για να το φέρεις πίσω. Οι τυχόν επαγγελματικές υποχρεώσεις των γονέων δεν λαμβάνονται υπόψιν γιατί με 45% ανεργία τουλάχιστον ο ένας από τους δύο σύμφωνα με τον νόμο των πιθανοτήτων δεν θα εργάζεται οπότε όλα καλά με το καθημερινό πήγαινε έλα. 
Τα επιχειρήματά της κ. Βούλτεψη θα μπορούσαν να επεκταθούν ώστε να μην αφήσει κανένα περιθώριο αντίλογου στους αχάριστους γονείς των μαθητών.
Να μιλήσει για τις δυσκολίες και τη κόπωση του γιου της στο να μετακινείται καθημερινώς μέσα στα 500τ.μ. του σπιτιού τους και στα 1500τ.μ. της αυλής τους. Για την κούραση να ανεβοκατεβαίνει από την σοφίτα στο υπόγειο και από το υπόγειο στο γκαράζ. Για την υγρασία και τις αναθυμιάσεις χλωρίου και σκόνης ph που βγάζει τις ψυχρές νύχτες η πισίνα τους. Για τους κάλους που βγάζουν οι παλαμίτσες του από το συνθετικό δέρμα της λαβής της ρακέτας του στα μαθήματα στο τένις club και άλλα τέτοια σπαρακτικά
Πηγή: projector-revolt

via left.gr

Η κατάρα των τριών γενιών Παπανδρέου

Ελληνική τραγική φάρσα η πολιτική ιστορία της οικογένειας. Του James Petras

Σε καθεμιά από τις τρεις αποφασιστικές στιγμές της πρόσφατης ιστορίας της, η Ελλάδα ανακόπηκε από την πιθανότητα κοινωνικού μετασχηματισμού προς την πολιτική ανεξαρτησία και την ελευθερία από την ξένη κηδεμονία από κάποιο μέλος της οικογένειας Παπανδρέου.[…]

Γεώργιος Παπανδρέου ο πρεσβύτερος: Μεταξύ επανάστασης και αντίδρασης

Στον απόηχο μιας από τις μεγαλύτερες αντιφασιστικές αντάρτικες νίκες στην Ευρώπη το ελληνικό αντιστασιακό κίνημα, υποστηριζόμενο από περισσότερα από 2 εκατομμύρια πολίτες, προέλαυνε τον Οκτώβρη του 1944 για την απελευθέρωση  της Αθήνας. Με πενιχρή υποστήριξη στο εσωτερικό της χώρας, ο Γεώργιος Παπανδρέου στηριζόταν στα πολεμικά αεροπλάνα και άρματα μάχης των Βρετανών ιμπεριαλιστών και στην εξόριστη δεξιά ελληνική μοναρχία. Ως πρωθυπουργός διέταξε τον αφοπλισμό της Αντίστασης και στήριξε τη στρατιωτική επίθεση των Βρετανών ενάντια σε χιλιάδες ειρηνικούς διαδηλωτές στην Πλατεία Συντάγματος της Αθήνας. Ο Παπανδρέου προΐστατο της στρατολόγησης πολλών πρώην συνεργατών των ναζί και μοναρχικών που χρηματοδοτούνταν, εξοπλίζονταν και διοικούνταν από Βρετανούς και Αμερικανούς στρατηγούς. Αργότερα υπηρέτησε ως υπουργός σε κυβερνήσεις που εξαπέλυσαν μια άγρια επίθεση στα μαζικά αριστερά λαϊκά κινήματα. Μετέτρεψαν μια χαρούμενη στιγμή, τη στιγμή της απελευθέρωσης της χώρας από τους ναζί, σε έναρξη μιας άθλιας περιόδου άγριας καταστολής και αποκατάστασης όλων των αποβρασμάτων της ανώτερης τάξης της προπολεμικής Ελλάδας και των φιλοναζί συνεργατών τους. Η Ελλάδα μετατράπηκε σε χώρα υποτελή των ΗΠΑ και κυβερνήθηκε από επιδοτούμενα από το εξωτερικό κλεπτοκρατικά αστυνομικά καθεστώτα που διατηρήθηκαν στην εξουσία αυξάνοντας την ξένη κηδεμονία.

Ανδρέας Παπανδρέου:Το κληρονομικό δικαίωμα

 

Επακόλουθο της μετάβασης από   τη στρατιωτική δικτατορία της περιόδου 1967-1974 ήταν η άνοδος στην εξουσία της ελληνικής Δεξιάς που διατήρησε ένα μεγάλο μέρος του παλιού κρατικού μηχανισμού και στήριξε μια πλούσια αλλά δυσλειτουργική κυρίαρχη τάξη η οποία ζούσε από τις χρηματικές μεταβιβάσεις της ΕΟΚ. Η λεηλασία των κρατικών πόρων, η πτώχευση των περισσότερων εταιριών του ιδιωτικού τομέα, η καθυστέρηση της γεωργίας, η κλειστή και αυταρχική φύση των δημόσιων και ιδιωτικών θεσμών, οδήγησαν τη μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, των φοιτητών, των αγροτών και των ανέργων να δώσουν το 1981 μια εντυπωσιακή εκλογική νίκη στον Ανδρέα Παπανδρέου. Το άθροισμα των εκλογικών ποσοστών του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ ξεπέρασε το 60% και παρείχε μια ξεκάθαρη πλειοψηφία που νομιμοποιούσε το μετασχηματισμό της κοινωνίας και της οικονομίας. Επιπλέον, το πρόγραμμα του Α. Παπανδρέου υποσχόταν «κοινωνικοποίηση της οικονομίας», εκσυγχρονισμό της υπαίθρου και σπάσιμο της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Ειδικότερα υποσχόταν την έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ και την ακύρωση της συμφωνίας για τις στρατιωτικές Βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα.

Με δεδομένο τον κατακερματισμό, το σπασμένο ηθικό και την παρακμή της Δεξιάς, η αντιπολίτευση στην επιλογή για μια σοσιαλιστική πρόοδο ήταν ελάχιστη. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την υψηλή χρέωση του ιδιωτικού τομέα στις κρατικές τράπεζες, η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν χρειαζόταν καν τη νομοθεσία για να τις απαλλοτριώσει. Μπορούσε να ζητήσει αποπληρωμή των δανείων τους ή τα κλειδιά των εταιριών.

Ο Παπανδρέου […]πρόσφερε νέα δάνεια, παρέγραψε χρέη και επενέβη για να αποκαταστήσει την ιδιωτική ιδιοκτησία, βγάζοντας στο σφυρί υπερχρεωμένες εταιρίες. Εκείνη την εποχή ήμουν σύμβουλός του. Όταν τον ρώτησα γιατί δεν κοινωνικοποιούσε τις χρεωμένες εταιρίες, απάντησε πως «λόγω της κρίσης δεν είναι η ώρα κατάλληλη για να μετασχηματίσουμε την οικονομία. Πρέπει να περιμένουμε μέχρι η οικονομία να σταθεί στα πόδια της».

Όταν του απάντησα πως εκλέχτηκε για να αλλάξει το σύστημα, ακριβώς λόγω αυτής της κρίσης και πως όταν αποκατασταθεί ο καπιταλισμός η πολιτική και οικονομική αντιπολίτευση θα είναι πιο σθεναρή, ανταπάντησε ότι «η οικονομία είναι πολύ αδύναμη για να στηρίξει ένα σοσιαλιστικό καθεστώς» και πρόσθεσε πως «η εργατική τάξη ενδιαφέρεται μόνο για την κατανάλωση και όχι για επενδύσεις στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας».

Στην πράξη, ο Α. Παπανδρέου αποκατέστησε τον καπιταλισμό, παρά τις συνθήκες κατάρρευσης που αυτός αντιμετώπιζε, αυξάνοντας, προοδευτικά, το δημόσιο χρέος. […]Δημαγωγώντας ο Παπανδρέου διατήρησε τις Βάσεις. Ακόμα χειρότερα, παρέμεινε στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, αποδεχόμενος μεταβιβάσεις και δάνεια ως αντάλλαγμα για τη μείωση των εμπορικών περιορισμών. […]Ο Παπανδρέου χρησιμοποίησε τις μεταβιβάσεις της ΕΟΚ για να εξαγοράσει ψήφους μέσω επιδοτήσεων στους αγρότες, βραχυπρόθεσμων κερδών στις αμοιβές των εργαζόμενων και τεράστιων παραγραφών χρεών και δανείων που παρείχε στις επιχειρηματικές ελίτ. Τα ελλείμματα και τα χρέη αυξήθηκαν, ενώ ο παραγωγικός μηχανισμός μαράζωσε προκειμένου να στηρίξει την κατανάλωση. Η κηδεμονία ήταν η «εναλλακτική» λύση που επέλεξε ο Παπανδρέου αντί για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. […] Ενώ ενώπιον μαζικών συγκεντρώσεων ο Α. Παπανδρέου κατάγγελλε το ΝΑΤΟ, διαβουλευόταν σε εβδομαδιαία βάση με τον πρέσβη των ΗΠΑ […]. Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της διακυβέρνησής του (1982-1984) όταν διηύθυνα το Κέντρο Μεσογειακών Σπουδών και ήμουν ανεπίσημος σύμβουλός του, έφευγα από την πίσω πόρτα του σπιτιού του στο Καστρί, την ώρα που από την μπροστινή έμπαινε ο πρέσβης των ΗΠΑ. Μετά από κάποιο διάστημα συνειδητοποίησα πως δανειζόταν την κριτική της Αριστεράς για να δικαιολογήσει δεξιές πολιτικές. Στην πρακτική, αυτή είχε γίνει βιρτουόζος της εξαπάτησης. Πρόσφατα, ένας ανώτερος αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ σχολίασε σε συζήτησή μας πως προτιμά τον Γιώργο Παπανδρέου τον νεότερο από τον πατέρα του. «Οι ίδιες κομφορμιστικές πολιτικές», μου είπε, «χωρίς τη δημαγωγία». Με τα χρόνια η κενή ρητορική του Ανδρέα και η φιλονατοϊκή του πρακτική μετέτρεψαν μια ολόκληρη γενιά στρατευμένων σοσιαλιστών σε κυνικούς οπορτουνιστές και κοινωνικούς αναρριχητές[…]

  

Γεώργιος Παπανδρέου ο νεότερος: Η ιστορία ως φάρσα (τρίτη φορά)

 

Όπως και οι προκάτοχοι της οικογένειάς του ο Γιώργος Παπανδρέου εξελέγη τον Οκτώβρη του 2009 εν μέσω της πιο βαθιάς παγκόσμιας κρίσης που αντιμετωπίζει ο καπιταλισμός μετά από τη δεκαετία του 1930. Η ελληνική δημοσιονομική κατάσταση ήταν βυθισμένη, η οικονομία σε ελεύθερη πτώση.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας ο Παπανδρέου υποσχέθηκε ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος ευημερίας και προτεραιότητα στις επενδύσεις στον κοινωνικό τομέα, στη δημόσια υγεία, παιδεία και στην αντιμετώπιση της φτώχειας.

Όταν ανέλαβε την εξουσία, πιστός στην παράδοση των Παπανδρέου, έκανε μεταβολή. Υιοθέτησε μια αγανακτισμένη στάση ισχυριζόμενος ότι «ανακάλυψε» πως το ελληνικό δημόσιο ταμείο ήταν άδειο και η χώρα υπερχρεωμένη και πως η μόνη λύση ήταν να πετσοκόψει το βιοτικό επίπεδο μειώνοντας τους μισθούς, τα κοινωνικά προγράμματα και τις συντάξεις προκειμένου να πληρωθούν οι ξένοι τραπεζίτες. Όπως και οι προκάτοχοι συγγενείς του, δεν κατέβαλε καμιά προσπάθεια να συλλέξει τους φόρους από τους πλούσιους ή να επιβάλει εμπάργκο στους μυστικούς ξένους λογαριασμούς των τραπεζιτών, των στελεχών των εταιριών, των πλοιοκτητών, των κερδοσκόπων του χρηματιστηρίου, των συμβούλων και των μεσαζόντων που έκαναν απάτες δισεκατομμυρίων ευρώ εις βάρος των Ελλήνων φορολογούμενων και συνταξιούχων. Δεν κατέβαλε καμία προσπάθεια να εξοφληθούν τα χρέη του ιδιωτικού τομέα προς τους κρατικούς χρηματοδοτικούς οργανισμούς. Αντίθετα, στράφηκε στους απατεώνες της Γουόλ Στριτ Goldman & Sachs για συμβουλές και υποστήριξη, εκείνους που το 2001 διευκόλυναν τη λεηλασία των δημόσιων δανείων για ιδιωτικό όφελος. […]

Αντί για ευκαιρία ο Οκτώβρης μετατράπηκε σε εφιάλτη. Η κυβέρνηση Παπανδρέου και τα κοινοβουλευτικά ρομπότ της προχώρησαν πολύ πιο πέρα ακόμα κι από τις προηγούμενες δεξιές κυβερνήσεις στη διάβρωση του βιοτικού επιπέδου, παρέδωσαν το σχεδιασμό, τη διεύθυνση και την επιβολή της οπισθοδρομικής κοινωνικοοικονομικής πολιτικής στην Ε.Ε. και την Ουάσιγκτον, που για να υπερασπιστούν τις δικές τους οικονομικές ελίτ είναι αποφασισμένες να απομυζήσουν και την τελευταία ρανίδα αίματος των Ελλήνων εργαζόμενων.

Η τραγωδία ενός λαού…

Η πολιτική ιστορία της οικογένειας Παπανδρέου αποτελεί μια ελληνική τραγική φάρσα. Είναι η τραγωδία ενός λαού που πολέμησε ενάντια στους ναζί και τους συνεργάτες τους για να δεχτεί την επίθεση των νέων Αγγλο-αμερικανών κυρίαρχων. Είναι η τραγωδία του ηρωικού φοιτητικού αγώνα του Πολυτεχνείου το 1973 ενάντια στην αμερικανοστήριχτη στρατιωτική δικτατορία που κατέληξε μάρτυρας της ανόδου ενός ψευδολαϊκιστή δημαγωγού, του Α. Παπανδρέου ο οποίος υποσχέθηκε δημοκρατικό σοσιαλισμό και κατέληξε στην κοινωνικοποίηση των προσωπικών χρεών των καπιταλιστών κλεπτοκρατών. Και τώρα, ο τελευταίος, ας ελπίσουμε, στη σειρά των κολάκων των ιμπεριαλιστών, ο Γ. Παπανδρέου, που υποσχέθηκε προοδευτικές αλλαγές αλλά εφάρμοσε οπισθοδρομικές πολιτικές, παρέδωσε τα κλειδιά της εξουσίας στους υπερατλαντικούς ιμπεριαλιστές επιτηρητές του. Πέρα από την πολιτική ιδιοσυγκρασία της Ελλάδας η ιστορία των ελληνικών σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων περιγράφει τον ιστορικό τους ρόλο ως σωτήρων του καπιταλισμού σε περιόδους κρίσης του. […] Η πιο ελπιδοφόρα αλλαγή σήμερα είναι πως έχει εξαφανιστεί η μυστηριακή αύρα του Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. […]

  

* Ο James Petras είναι ομότιμος Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο State University της Νέας Υόρκης.


 http://www.edromos.gr

Σαν τη Δημοκρατία δεν έχει!

Πολλοί από εμάς μπερδεύουν τη Δημοκρατία με την Αστική Δημοκρατία. Άλλοι πάλι μπερδεύουν την Αστικοδημοκρατία με την Αστακομακαρονάδα.

Για το λόγο αυτό, ας κάνουμε σαφές πως οι παραπάνω έννοιες (;) δεν έχουν καμία απολύτως σχέση μεταξύ τους.

Παρακάτω παρατίθενται μερικά από τα Άρθρα του Συντάγματος της “χώρας όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία”, όχι όμως και ο Κοινοβουλευτισμός που συνηθίζουμε…λανθασμένα να αποκαλούμε Κοινοβουλευτική Δημοκρατία!

Τα άρθρα αυτά παραβιάζονται καταφανώς ή, για να το θέσω λίγο διαφορετικά, ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας.

Από το the arkan project

Μερικά από αυτά είναι απλώς αλληλοαναιρούμενα, όπως για παράδειγμα το Άρθρο 16.2, το οποίο αναφέρει πως η Παιδεία, μεταξύ των άλλων, έχει ως σκοπό την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης, τη στιγμή που υπάρχουν άρθρα όπως το 13.2, σύμφωνα με το οποίο ο προσηλυτισμός απαγορεύεται και το 5.2, σύμφωνα με το οποίο απαγορεύεται ρητώς η διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων σε όλους όσους βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια.

Βεβαίως, υπάρχουν και μία σειρά από άρθρα τα οποία ξεκινούν με το “Οι Έλληνες…”, κάτι που μεταφράζεται από τους super πατριώτες ως “για όλους τους άλλους ισχύει ακριβώς το αντίθετο”. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, αν υπήρχε άρθρο που να λέει “Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν δικαίωμα στο να ζήσουν”, τότε αυτό θα σήμαινε πως όλοι οι άλλοι θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να θανατωθούν (;).

Υπάρχουν λοιπόν άρθρα που παραβιάζονται και άλλα που παραβιάζουν τα ίδια ακόμη και τους νόμους της λογικής, όπως το Άρθρο 51.5, σύμφωνα με το οποίο η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική. Προσωπικά αδυνατώ να κατανοήσω ένα δικαίωμα ως τέτοιο, όταν αυτό μου επιβάλλεται. Το τρέξιμο στο πάρκο είναι δικαίωμα του καθενός. Όταν όμως το τρέξιμο στο πάρκο είναι υποχρεωτικό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ! 

Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε επίσης σε δεκάδες παραδείγματα των τελευταίων ετών ή της καθημερινότητάς μας που να παραπέμπουν στα σχετικά άρθρα, ωστόσο κάτι τέτοιο θα μας έκανε να χάσουμε την ουσία του πράγματος, η οποία δεν είναι άλλη από το γεγονός πως το Πολίτευμα αυτής της χώρας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!

Ας μπούμε όμως στο ψητό!

1.2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.

1.3 Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

2.1. Ο σεβασμός και η προστασία του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.

4.1. Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.

4.2. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.

4.5. Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους.

5.2. Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Εξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο.

Απαγορεύεται η έκδοση αλλοδαπού που διώκεται για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας.

5.3. Η προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη. Κανένας δεν καταδιώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο περιορίζεται, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος.

5.5. Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία κάθε προσώπου έναντι των βιοιατρικών παρεμβάσεων. 

5^Α.1. Καθένας έχει δικαίωμα στην πληροφόρηση…

6.1. Κανένας δεν συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται χωρίς αιτιολογημένο δικαστικό ένταλμα, που πρέπει να επιδοθεί τη στιγμή που γίνεται η σύλληψη ή η προφυλάκιση. Εξαιρούνται τα αυτόφωρα εγκλήματα.

6.3. Όταν περάσει άπρακτη καθεμία από τις δύο αυτές προθεσμίες (προθεσμία 3 ημερών για την απόδοση κατηγοριών και φυλάκιση ή ελευθέρωση του κρατουμένου), κάθε δεσμοφύλακας ή άλλος, είτε πολιτικός υπάλληλος είτε στρατιωτικός, στον οποίο έχει ανατεθεί η κράτηση εκείνου που έχει συλληφθεί, οφείλει να τον απολύσει αμέσως. Οι παραβάτες τιμωρούνται για παράνομη κατακράτηση και υποχρεούνται να επανορθώσουν κάθε ζημία που έγινε στον παθόντα και να τον ικανοποιήσουν για ηθική βλάβη με χρηματικό ποσό, όπως νόμος ορίζει.

6.**4. Nόμος ορίζει το ανώτατο όριο διάρκειας της προφυλάκισης, που δεν μπορεί να υπερβεί το ένα έτος στα κακουργήματα και τους έξι μήνες στα πλημμελήματα. Σε εντελώς εξαιρετικές περιπτώσεις τα ανώτατα αυτά όρια μπορούν να παραταθούν για έξι και τρεις μήνες, αντίστοιχα, με απόφαση του αρμόδιου δικαστικού συμβουλίου.

Απαγορεύεται η υπέρβαση των ανώτατων ορίων της προφυλάκισης με τη διαδοχική επιβολή του μέτρου αυτού για επί μέρους πράξεις της ίδιας υπόθεσης. 

7.2. Τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας, ή άσκηση ψυχολογικής βίας, καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας απαγορεύονται και τιμωρούνται όπως νόμος ορίζει.

9.1. Η κατοικία του καθενός είναι άσυλο. […]

9^Α Καθένας έχει δικαίωμα προστασίας από τη συλλογή, επεξεργασία και χρήση, ιδίως με ηλεκτρονικά μέσα, των προσωπικών του δεδομένων, όπως νόμος ορίζει. […]

11.1. Oι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα. 

13.1. Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. Η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός.

13.2. […] Ο προσηλυτισμός απαγορεύεται.

13.3. Οι λειτουργοί όλων των γνωστών θρησκειών υπόκεινται στην ίδια εποπτεία της Πολιτείας και στις ίδιες υποχρεώσεις απέναντί της, όπως και οι λειτουργοί της επικρατούσας θρησκείας.

14.1. Καθένας μπορεί να εκφράζει και διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του και τηρώντας τους νόμους του Κράτους.

14.2. Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται.

16.1 Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες, η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους.  […]

16.2. Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.

16.4. Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια. […]

16.8. […] Η σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται.

21.4. Η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που την στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Κράτους.

22.1. Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού.

Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας.

22.5. Το Κράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, όπως νόμος ορίζει.

24.1. Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωμα του καθενός. […]

51.5. Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική. (;;;)

52. Η ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργών της Πολιτείας, που έχουν υποχρέωση να τη διασφαλίσουν σε κάθε περίπτωση. […] 

60.1. Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση.

62. Όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος. Επίσης δεν διώκεται για πολιτικά εγκλήματα βουλευτής της Βουλής που διαλύθηκε, από τη διάλυσή της και έως την ανακήρυξη των βουλευτών της νέας Βουλής.  […]

paganeli

Πρέζα κι ευτυχία

”Φιλαράκι μήπως έχεις πενήντα λεπτά” λέει ο άστεγος ναρκωμανής, το πρεζάκι που ξέμεινε στο δρόμο να ζητιανεύει τη φτιάξη του. Δεν ήταν πάντα έτσι, πέρασαν και καλές εποχές. Μα όπως το είπα, πέρασαν. Τώρα στο δρόμο, να παλεύει να μαζέψει τα ψιλα για την άλλη δόση. Χωρίς ντροπή, ή και με πολύ απ΄αυτήν, να τον κοιτά στα μάτια. Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να το κάνει. Πονάει να τ΄αφήσει. Το αίμα ζητάει.

Ο κόσμος προσπερνάει το πρεζάκι. Δεν έχει κάτι γι΄αυτόν. Ένα βλέμμα συμπόνοιας, στα εκατό, μία συγκαταβατική έκφραση, άντε κι ένα πενηντάλεπτο. Κ συνεχίζει το δρόμο του. Έχει τόσα να σκεφτεί άλλωστε. Δεν μπορεί να ασχολείται με τα πρεζάκια. Που χαραμίζουν τη ζωή τους για μια στάλα,,,ευτυχίας. Μια ψευδαίσθηση ευτυχίας που στο τέλος θα τους σκοτώσει.

Ο κόσμος έχει πολύ σοβαρές δουλειές να κάνει. Αλοίμονο. Ο χρόνος είναι χρήμα. Δηλαδή ήταν. Είναι όμως δουλειά. Γι΄αυτούς που έχουν. Το χρήμα μπορεί να μην έρχεται, αλλά τουλάχιστον υπάρχει η δουλειά. Κι όχι μια κάρτα κ το βλέμα της ντροπής. Όχι η ρετσινιά του τεμπέλη που οι ίδιοι κολλάνε σε αυτόν που οι πόρτες κλεινουν και αποκτά την ιδιότητα του ανέργου.

Δουλειά χωρίς λεφτά, έστω να βγαίνει ένα πιάτο φαϊ. Δουλειά για να έρθει το μεροκάματο της πείνας, που ”ευτυχώς που υπάρχει”. Ζωή μπορεί να μην υπάρχει, υπάρχει όμως κάτι στο περίπου. Ούτε πεφηφάνια κ αξιοπρέπεια, αλλά αυτές ο κόσμος έμαθε πολύ νωρίς πως δεν τρώγονται. Ζωή χωρίς ζωή με φταίχτες στις οθόνες, αλλά που καιρός για τέτοια.

Ο χρόνος τρέχει, η δουλειά κυνηγάει, ο λογαριασμοί στοιχειώνουν, κ οι κακές ειδήσεις καθημερινότητα. Αλλά δεν μπορεί ο κόσμος να ασχολείται με αυτά. Μια στιγμή τη μέρα έχει. Να την χαραμίσει; Να μαυρίσει η ψυχή του με τα ”κακά νέα”;Όχι βέβαια.

Μια στιγμή ηρεμίας ζητάει ο κόσμος, κι ας μη είναι τίποτα γύρω του ήρεμο. Μια στάλα ευτυχίας προσπαθεί να φτιάξει, κι ας μην είναι κανείς ευτυχισμένος γύρω του. Ο κόσμος πρέπει να την καγασκευάσει τη χαρά, κι ας αιμοραγεί γύρω του δράμα.

Όχι κακά νέα. Όχι άσχημες συζητήσεις. Όχι ενδιαφέρον για το διπλανό. Όχι ματιές στην αλήθεια. Απαγορεύονται ακόμα κ οι ματιές στη λογική. Πρέπει πάση θυσία να πιστεύει σ΄αυτό το δρόμο που τραβα, κι ο μόνος τρόπος είναι να μη σκέφτεται. Γι΄αυτό έχει πάψει από καιρό. Όπως και να βλέπει, όπως και να επιθυμεί. Ζωντανός νεκρός. Έρμαιο των ψεμμάτων και της υποκρισίας που τον ποτίζουν, μα και ο ίδιος ζητάει.

Περπατώ στο δρόμο, και βλέπω παντού πρεζάκια. Όχι αυτά στις γωνιές. Ούτε αυτά στις πλατείες, ούτε στις γειτονιές. Πρεζάκια έξω από βιτρίνες. Πρεζάκια μέσα σε γραφεία, σε εργοστάσια. Πρεζάκια σε λεωφωρεία της γραμμής. Όλα να ψάχνουν τη δόση τους. Όλα να ζητούν να φτιαχτούν, με λίγο ψέμα, πολύ φόβο, και ματιές στα χειρότερα, όχι από ενδιαφέρον, αλλά από ανάγκη να νιώσουν καλύτερα.

Γέμισε η χώρα πρεζάκια. Πρεζάκια όχι σαν αυτά που ψάχνουν για το σίσα, αλλά ακόμα χειρότερα. Πρεζάκια που φτιάχνονται με την ψευδαίαθηση της ευτυχίας.

Κι όμως, αν ο κόσμος αποφάσιζε να κόψει ο ίδιος αητόν τον καρκίνο, θα μπορούσε να φτιάξει κανονική ευτυχία. Θα ρώταγε όμως κάποιος, κι αυτό είναι το θλιβερό, ”αν φτιάξω την ευτυχία, γιατί θα παλεύω;”

Το πρεζάκι τουλάχιστον έχει βάλει πλώρη για το θάνατο. Το ξέρει, το βλέπει, το νιώθει, κ δεν το κρύβει. Όχι σαν τα υπόλοιπα πρέζακια, που κάνουν πως θέλουν να ζήσουν.

rebeliskos
paganeli

Λόλα, ο Λέτα !!! (αυτό το υβρίδιο που ξεκίνησε απ’ τη δεξιά κι έφθασε ως την «αριστερά» για να την πάει πιο δεξιά)

«Βλέπουμε καλά σημάδια, ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δούμε πιοκαλά σημάδια»! Τη βαρυσήμαντη αυτή μπαλαφάρα, που δεν θα την έγραφεούτε μαθητής της Β’ Δημοτικού σε έκθεση γελοίων ιδεών και φράσεων, ξεστόμισε ο Πρωθυπουργός της γείτονος Ιταλίας, κ. Ενρίκο Λέτα.

Ο άνθρωπος βεβαίως δεν αποτελεί εξαίρεση απ’ τη μετριότητα και τοβεληνεκές ψύλλου που χαρακτηρίζει την πλειονότητα των πολιτικών στην Ευρώπη, όπως ο Μπαρόζο, ο Γιούνκερ, ο Ολλανδός λιμοκοντόρος ΕπίτροποςΤάδε, ο νωματάρχης μεσοπολέμου Σόιμπλε και η κυρά… Θατσερομέρκελ.

Είπε πολλά αυτό το υβρίδιο που ξεκίνησε απ’ τη δεξιά κι έφθασε ως την «αριστερά» για να την πάει πιο δεξιά, ο κ. Λέτα. Μίλησε για «Γη τηςΕπαγγελίας», στην οποίαν θα πρέπει να φθάσουμε - ποιας Επαγγελίας; τηςανεργίας, της κατάσχεσης σπιτιών, της εργασίας με αμοιβή ένα φιστίκι;

Ο Στάθης στον eniko

Ακόμα και «φως στο βάθος του τούνελ» είδε αυτός ο σοβαροφανήςΜπέπε Γκριλο - ήμουν μειράκιο απ’ όταν το πρώτον χρησιμοποίησε αυτήν τη φράση ο δημαγωγός των δημαγωγών Ανδρέας Παπανδρέου, άσπρισε το μουστάκι μου, και το μόνον φως που έχω δει μέσα στο τούνελ είναι όταν κάθε λίγο και λιγάκι μας αλλάζουν τα φώτα στη λιτότητα και πιο λιτότητα και πιολιτότητα.

Πλην όμως, ο κ. Λέτα δεν ανήκει στη γενιά των δημαγωγών, ανήκει στη γενιά των επιγόνων τους. Είναι δηλαδή ένας λαϊκιστής με παπιγιόν όπως όλοι οι «εκσυγχρονιστές», είτε νεοφιλελεύθεροι είτε «σοσιαλιστές». Και χρησιμοποιεί την ίδια γλώσσα: «αφήγηση» αντί για πρόγραμμα. «Αφήγημα» αντί για ιστορία - διότι ιστορία είναι ό,τι σου καπνίσει.

«Φαντασιακό» αντί για αυτογνωσία. Διότι με αυτήν τη «γλώσσα τουΟργουελ» μπορούν να παρενδύουν τις έννοιες και να νομιμοποιούν μέσα στησύγχυση την πιο αισχρή βία που μετέρχονται κατά των ανθρώπων, από κτίσεως Ρώμης. Θα ήταν λοιπόν αδιανόητο

να μη μας προειδοποιήσει ο κ. Λέτα για τον «κίνδυνο των δύοάκρων» που απειλεί τη χώρα μας όσον και την Ευρώπη – βάζοντας κι αυτός τηνακροδεξιά απόφυση της δεξιάς που κυβερνάει στον ίδιον παρονομαστή με το αντίθετό της, την αριστερά.

Αυτός είναι ο πραγματικός λαϊκισμός: η ψευδόμενη ρητορική. Οταν δεν παίρνεις νέα μέτρα μέχρι τα επόμενα που θα πάρεις. Οταν το προσωρινό χαράτσι γίνεται μόνιμο. Οταν πληρώνεις 380.000 ευρώ τον χρόνο τον γιάπη που θα φθάσει τον μισθό του είλωτα στα 300 ευρώ. Οταν μιλάς για τη Γη της Επαγγελίας κι εννοείς την Κόλαση της Δουλείας.

Αυτός είναι ο πραγματικός ποπουλισμός - ο λαϊκισμός της Μέρκελ, του Ραχόι, του Μπενύτο. Κι αυτός ο λαϊκισμός είναι ακριβώς η βάση, η πρώτη ύλη του φασισμού. Ή μήπως δεν το ξέρουμε; πόσες φορές πρέπει ναεπαναληφθεί η Βαϋμάρη για να το μάθουμε;

Ομως ο καπιταλισμός δεν μαθαίνει. Είναι σύστημα κοντόθωρο, αρπακτικό, άναρχο, αφιλοσόφητο, ηλίθιο - δεν εξηγείται αλλοιώς γιατί η ευρωπαϊκή (κι όχι μόνον) αστική τάξη πάει να κάνει κι εν πολλοίς έχει ήδη κάνειτην Ευρωπαϊκή Ενωση μια «νέα» δημοκρατία της Βαϋμάρης.

Δεν ξέρω αν οι Ελληνες θα βγάλουν τούτο τον χειμώνα που έρχεται κι αν θα φθάσουν ώς τον άλλον, ούτε ξέρω αν θα ξεσηκωθούν πρώτοι οι Ισπανοί ή οι Γάλλοι ή οι Ιταλοί, είναι όμως ιστορικώς βέβαιον ότι η Ιερά Συμμαχία που κυβερνά τώρα την Ευρωπαϊκή Ενωση, μεταλλάσσοντάς την σε ευρωπαϊκόν εφιάλτη, θα εκμετρήσει το ζην πριν να καταφέρει να μετατρέψει τους λαούς σεπληθυσμούς, τους πολίτες σε ανδράποδα και τα έθνη σε τροφή για τα κανόνια.

Εχει ξαναγίνει, θα ξαναγίνει και θα γίνεται, ώσπου η ανθρωπότητα να περάσει σε μια φάση ανώτερη «της φωτιάς και του σιδήρου», ώσπου ηεκμετάλλευση του ανθρώπου, των ζώων και του πλανήτη να τεθεί εκτός νόμου.

Το 1908 ελάχιστοι έβλεπαν το 1914 να ’ρχεται. Και πίσω του το 1917! Κι ακόμα λιγότεροι έβλεπαν το 1933 ότι θα έρθει το 1945. Ετσι έγινε κι έτσι θα ξαναγίνει. Διότι ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, πόσω μάλλον όταν αυτό το ψωμί είναι βρώμικο, ποτισμένο απ’ τον ιδρώτα, την αγωνία και τοαίμα εκείνων που ζυμώνουν το παντεσπάνι των εξυπνάκηδων.

paganeli

Η μονταζιέρα λειτουργεί. Η Δικαιοσύνη;;;

“ Που ήταν η ευαισθησία της Δικαιοσύνης όταν στελέχη της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής καλούσαν σε βία ”

Τουλάχιστον ως περίεργη μπορεί να χαρακτηριστεί η απόφαση της εισαγγελέως κ. Φάκου να διατάξει κατεπείγουσα προκαταρκτική εξέταση για ανάρτηση του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, Ανδρέα Καραγιάννη, στην προσωπική του σελίδα στο facebook. Η εξέταση αφορά σε «πρόκληση σε τέλεση κακουργηματικών πράξεων».

Ωστόσο είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η εισαγγελέας δεν έδειξε την ίδια ευαισθησία το προηγούμενο χρονικό διάστημα, κατά το οποίο διαπιστώθηκαν συνεχείς προσκλήσεις σε βία από στελέχη τόσο της Νέας Δημοκρατίας, όσο και της Χρυσής Αυγής, αλλά και από ακροδεξιά έντυπα, για τα οποία υπάρχουν στοιχεία διασύνδεσης με την ηγεσία της ΝΔ και τα οποία προκαλούν εδώ και καιρό ζητώντας ανατροπή του πολιτεύματος.

Είχε προηγηθεί «πόλεμος» ανακοινώσεων με τη Νέα Δημοκρατία να ζητά σε υψηλούς τόνους από τον Αλέξη Τσίπρα την αποπομπή Καραγιάννη, με αφορμή την ανάρτηση που σύμφωνα με τη Λεωφόρο Συγγρού έκανε ο δεύτερος στον λογαριασμό του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ στοχεύει να προκαλέσει γενικευμένη αναταραχή και αναστάτωση στη χώρα το Σεπτέμβριο, για να αποσταθεροποιήσει την πορεία της προς την έξοδο από την κρίση. Σε αυτή την κατεύθυνση ο υποψήφιος βουλευτής και στέλεχός του Ανδρέας Καραγιάννης προετοιμάζεται και καλεί τους συντρόφους του να κάνουν το ίδιο, συλλέγοντας πέτρες, ρόπαλα, μάρμαρα, σίδερα, τούβλα, καδρόνια και αναπτήρες» αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ΝΔ. «Εντός ωρών ο κ. Τσίπρας πρέπει να διαγράψει το στέλεχός του και να το καταδικάσει δημοσίως. Σε κάθε άλλη περίπτωση είναι ο ίδιος που τον υποκινεί και τον κατευθύνει» καταλήγει.

Άμεση ήταν η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έκανε λόγο για αποπροσανατολισμό. «Είναι προφανές ότι η γαλάζια μονταζιέρα ρετάρει, όπως και η κυβέρνηση, γι' αυτό και προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από τις κατασχέσεις σπιτιών, τις αθρόες απολύσεις και την καταστροφική πολιτική του μνημονίου» σχολίασε η Κουμουνδούρου. Σημειώνεται ότι σε ανάρτησή του σε ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης, κ. Καραγιάννης, αναφέρει: «...Και μη ξεχνάτε...αυτόν τον Αύγουστο συλλέγουμε πέτρες, ρόπαλα, καδρόνια, τούβλα, μάρμαρα, σίδερα, σχοινιά, αναπτήρες, τα οποία θα χρησιμοποιήσουμε το Σεπτέμβριο για να καταστείλουμε την κρατική βία...».
periodista