Σάββατο 1 Ιουνίου 2013
Ενα βίαιο κείμενο... Πόσο κτήνος μπορεί να ’ναι ένας εκλεγμένος με την ψήφο μας βουλευτής της Δημοκρατίας...
Α
υτό που θα διαβάσετε σήμερα είναι ένα βίαιο κείμενο που παροτρύνει σε μίσος. Εν πρώτοις, μίσος κατά του φασισμού.
Πόσα εγκλήματα θα έπρεπε να έχουν κάνει οι ναζί στην Ελλάδα, πόσα Καλάβρυτα και Δίστομα θα έπρεπε να έχουν πυρπολήσει, για να μην ξεπουλάει σήμερα η υποτελής ελληνική κυβέρνηση το Σκοπευτήριο της Καισαριανής;
Εφιστώ σήμερα την προσοχή σε όσους με διαβάσετε, ότι πρόκειται για ένα βίαιο κείμενο που παρακινεί σε μίσος κατά του ρατσισμού.
Πόσο κτήνος μπορεί να ’ναι ένας εκλεγμένος με την ψήφο μας βουλευτής της Δημοκρατίας, για να προπηλακίζει, να βρίζει, να δέρνει και να διαπομπεύει έναν άνθρωπο, όπως έκανε ο βουλευτής της... Χρυσής Αυγής κ. Παναγιώταρος εναντίον ενός βιοπαλαιστή, Σκοπιανού φορτηγατζή. Πόσο γομάρι και τζάμπα μάγκας μπορεί να ’ναι ο παλιάνθρωπος που κόλλαγε στο μέτωπο του φορτηγατζή το ψευδεπίγραφο...
«Μ» ενός ψευδώνυμου κράτους, λες κι έφταιγε ο βιοπαλαιστής για τη διεθνή ίντριγκα που παίζεται γύρω απ’ το πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων.
Δεν έχει παιδιά αυτός ο φορτηγατζής; δεν έχει ψυχή; δεν έχει αξιοπρέπεια; Μπορεί όσο βρίσκεται σε ελληνικό έδαφος να πέφτει θύμα του κάθε πίθηκα τραμπούκου, που έχει αναλάβει αυτόκλητος να μάθει την Ιστορία τα δικά του ανορθόγραφα γράμματα;
Αλλά έτσι είναι οι δειλοί, όπως το είδος του κ. Παναγιώταρου, κορδώνονται, κορδακίζονται και κορυβαντιούν μπροστά στους ανυπεράσπιστους, αλλά τρέμουν σαν σκουλήκια μπροστά στους Δυνατούς, τους φύρερ αυτού του κόσμου, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τη συμμορία της Μέρκελ και τα λοιπά αγλαΐσματα ενός συστήματος που έχει κάνει τη δυστυχία των ανθρώπων απότοκο και συνέπεια της λειτουργίας του. Οταν δεν είναι αυτοσκοπός.
Το κείμενο αυτό, σας το προείπα αλλά και πάλι σας προειδοποιώ, είναι βίαιο, προτρέπει, παροτρύνει και παρακινεί σε ένα νηφάλιο μίσος, ψύχραιμο και καλά οργανωμένο εναντίον του γεγονότος
ότι οι τράπεζες αυξάνουν τα κέρδη τους, αλλά τα νοσοκομεία κλείνουν.
Εναντίον της πολύ καθωσπρέπει κι ευγενικά διατυπωμένης άποψης Προβόπουλου ότι καλό θα είναι να ψάξουμε για καμιά ιδιωτική ασφάλιση, διότι τις κρατικές συντάξεις (με τα δικά μας λεφτά) τις φάγανε.
Τις έφαγε ο κ. Σημίτης, όταν έσπρωξε τα Ταμεία να παίξουν στο χρηματιστήριο (για να τους λέει ύστερα «ας προσέχατε»), όταν τους φάγανε τα αποθεματικά με τα δομημένα ομόλογα, κι όταν τα αποτελείωσε, τώρα, με το κούρεμα ο κ. Βενιζέλος.
Νιώθω λοιπόν στο πετσί σας (μας) τη βία της άνεσης Προβόπουλου, όταν σας προτείνει απ’ τα λίγα ευρώ που (δεν) σας μένουν να πληρώσετε μια ιδιωτική εταιρεία για να σας ασφαλίσει (ώσπου να φαλίρει) - και μετά πάλι ξεκρέμαστος εσείς,
όπως αρμόζει σε κάθε «τεμπέλη» και «διεφθαρμένο».
Οι Ελληνες δούλεψαν παρά πολλά χρόνια (πολύ περισσότερες ώρες κάθε μέρα από τους Γερμανούς) και τα κόπια τους λεηλατήθηκαν απ’ τους μιζαδόρους, τα λαμόγια και τους διαπλεκόμενους, από ένα κράτος στα χέρια τους, πελατειακό, ληστρικό, θερμοκήπιο για κρατικοδίαιτους, που τώρα πλέον το κατάντησαν υποτελές και πάμφτωχο.
Δεν γίνεται λοιπόν όλοι αυτοί να εξακολουθούν να μας κάνουν χρηστομάθεια, να μας ζητούν θυσίες (για να φάνε κι άλλο), να διαμορφώνουν μια χώρα σε Ειδική Οικονομική Ζώνη, να ’χουν στείλει 2.000.000 ψυχές στην ανεργία κι ύστερα να μας ζητούν να αυτοπαραμυθιαζόμαστε ότι πάμε καλύτερα, ότι το success story θα έχει κάποτε, σε τρία τέρμινα ή του Αγίου Ραγιά, χάπυ εντ!
Δεν πάει να λέει ο ΟΟΣΑ ότι η ύφεση συνεχίζεται και βαθαίνει. Οχι, λέει ο κ. Στουρνάρας. Ο Σημιτάνθρωπος που κάποτε νόθευε τους αριθμούς με «δημιουργική λογιστική» και τώρα δεν τους «πιστεύει», αν δεν είναι της δικής του αριθμητικής. Του ένα συν ένα ίσον τα πουλάω όλα ένα τάληρο.
Κι αυτό, το τάληρο, το δίνω για να αποπληρωθεί «το μεγαλύτερο δάνειο που έχει εκδοθεί απ’ την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας». Τις ίδιες μπούρδες με την ίδια αυταρέσκεια έλεγε κι ο Γιωργάκης, όταν μιλούσε κι αυτός για το «μεγαλύτερο δάνειο όλων των εποχών».
Δάνειο είναι όμως και θα το πληρώνουν τα μεγαλύτερα κορόιδα «όλων των εποχών», εμείς! Μάλιστα στον αιώνα τον άπαντα. Και θα το πληρώνουν εκείνοι
που ούτε τους μισθούς του κ. Στουρνάρα ή του κ. Προβόπουλου λαμβάνουν,
ούτε παίρνουν μπόνους για το πιστωτικό σύστημα που έχουν επιβάλει, ούτε
για το φορολογικό όργιο που έχουν επινοήσει, όπως ο απίθανος αυτός Θεοχάρης που θα φορολογήσει όσους αγρούς τρέφουν, χέρσοι, κουνάβια.
Ναι, πρόκειται για ένα βίαιο κείμενο εναντίον του μείγματος των πονηρών τε και ηλίθιων που μας έχουν φλομώσει στο ψέμα. Και στο κλέψιμο.
Μας έκλεψαν
τους μισθούς, μας έκλεψαν τις συντάξεις, μας έκλεψαν τη δουλειά, την
αξιοπρέπεια, κυνηγάνε να βουτήξουν τα σπίτια μας, έχουν μαραζώσει τη
νεολαία, έχουν ατιμάσει τους γέροντες, σπρώξανε κόσμο στην αυτοκτονία κι όμως έχουν το θράσος, αυτοί και τα τσιράκια τους από τα ΜΜΕ, να μας τρομοκρατούν με το χειρότερο, να επισείουν πάνω απ’ το κεφάλι μας τη σπάθη του Δαμοκλή, να μας συκοφαντούν τον έναν στον άλλον, να μας διαιρούν και να μας τρώνε τη χαρά της ζωής. Για φράγκα. Απέναντι σε όλους αυτούς το κείμενο αυτό διατρέχεται από ένα κρύο μίσος - κι ας έρθει το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη, όταν γίνει νόμος, να με συλλάβει. Διότι αυτό προβλέπει αυτό το έκτρωμα: Εναν Υπουργό-Φάτσιο,
που θα μπορεί να αποφασίζει ποιας σκέψης Ιαβέρης θα γίνει, ποιο κόμμα
θα μπορεί αίφνης να βγάλει εκτός νόμου και πώς θα πρέπει να κατευνάζεται
η οργή του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου, ας πούμε, όχι όταν οι Ισραηλινοί σφάζουν κοσμάκη στην Παλαιστίνη, αλλά όταν ένας οποιοσδήποτε ανεγκέφαλος πιστεύει ότι το Ολοκαύτωμα ήταν ένας συνωστισμός μπροστά στα κρεματόρια.
Αυτό το κείμενο
είναι ένα βίαιο κείμενο εναντίον εκείνων που έσπασαν τη ραχοκοκαλιά της
κοινωνίας, με τη Χρυσή Αυγή να βρίσκει τώρα δουλειά μόνο σε Ελληνες,
αλλά με μισθό Πακιστανού, με τις ΜΚΟ να ενοικιάζουν σε αφεντικά εργάτες με μισθούς μαθητευόμενων, με το κράτος να παράγει σταζιέρ (αίφνης θυμήθηκαν τις... κοινωφελείς εργασίες) και μετανάστες.
Παραβρώμισε το πράγμα. Με φορολογούν οι προστάτες των φοροφυγάδων. Μου έκαναν το Σύνταγμα κουρέλι. Μου φόρτωσαν στον σβέρκο τον κ. Ράιχενμπαχ. Τις ασφαλιστικές μου εισφορές τις έφαγε η Μπούντεσμπανκ. Με βρίζουν κάθε μέρα ότι τους μοιάζω. Πέταξαν δυο-τρεις γενιές Ελλήνων στον Καιάδα. Εχουν γεμίσει θλίψη όλους τους ανθρώπους γύρω μου.
Πλην όμως, αυτή θα ήταν η αναπόφευκτη κατάληξη του μονοκομματικού δικομματισμού που ταλάνισε επί δεκαετίες τη χώρα. Ουδεμία διαφορά (απλώς διαφορετικές αναφορές προς τα δεξιά και τα αριστερά) είχαν η Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ. Ωσάν κυβέρνηση Σημίτη κυβέρνησε η κυβέρνηση Καραμανλή κι έκαναν την Ελλάδα, όπως επίσης οι κυβερνήσεις Ανδρέα και Μητσοτάκη, το ράκος που είναι σήμερα.
Τόσο ράκος, που είναι αναγκασμένοι να το κυβερνούν μαζί πλέον - και πάντα εν ονόματι άλλων. Των Επικυρίαρχων. Τι σημαίνει αυτό για τον λαό - το ξέρει πλέον ο ίδιος πάρα πολύ καλά. Ως πότε θα συμβαίνει, είναι δική του υπόθεση να αποφασίσει.
Πάντως, όλοι οι πολίτες, γυναίκες και άνδρες, όλοι, ανεξαρτήτως των επιλογών μας, ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει. Ολοι, κατά βάθος, γνωρίζουμε...
email: stathis@enikos.gr
Του Στάθη από enikos
Μαρία Ρεπούση...
«Τι να την κάνω την γνώμη σου για τον χορό
του Ζαλόγγου αν δεν μπορείς να πεις την γνώμη σου για τον Σαμαρά και τον
Βενιζέλο;»...
Κάποιοι αναγνώστες έχουν στενοχωρηθεί επειδή δεν έκραξα την Μαρία Ρεπούση για την δήλωσή της πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος. Δεν χρειάζεται να κράξω την κυρία Ρεπούση –είναι,...
άλλωστε, πολύ εύκολο να κράζεις-, γιατί έχει ακυρωθεί μόνη της.
Εξ όσων γνωρίζω, η κυρία Ρεπούση είναι ιστορικός και διδάσκει στο πανεπιστήμιο.
Επίσης, η κυρία Ρεπούση είναι βουλευτής της ΔΗΜΑΡ. Δηλαδή είναι βουλευτής της κυβέρνησης.
Αν δεν κάνω λάθος, ο ιστορικός πρέπει να είναι ελεύθερος και να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Ακριβοδίκαια.
Η κυρία Ρεπούση δεν λέει τα πράγματα με το όνομά τους.
Δεν μπορείς να είσαι βουλευτής και να λες τα πράγματα με το όνομά τους για ιστορικά γεγονότα αλλά να μην τα λες με το όνομά τους σε ό,τι αφορά την χρεοκοπία της χώρας.
Τι να την κάνω την γνώμη σου για τον χορό του Ζαλόγγου αν δεν μπορείς να πεις την γνώμη σου για τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο;
Τι να την κάνω την γνώμη σου για τις Σουλιώτισσες όταν δεν έχεις πει ούτε μια λέξη για τον Μπόμπολα και την οικονομική ελίτ;
Είναι προφανές πως από την στιγμή που η κυρία Ρεπούση επέλεξε να γίνει βουλευτής –και μάλιστα ενός κόμματος που συμμετέχει στην κυβέρνηση- θα έπρεπε να είχε αποφασίσει πως η ιδιότητά της ως ιστορικός αποτελεί παρελθόν ή μπαίνει στον πάγο για αυτό το διάστημα.
Βέβαια, στην Ελλάδα οι πανεπιστημιακοί είναι χωμένοι σε κάποιο κόμμα γιατί, αλλιώς, δεν θα γίνονταν ποτέ καθηγητές πανεπιστημίου.
Την κυρία Ρεπούση θα πρέπει να την κρίνουμε πια για το κοινοβουλευτικό της έργο. Δεν βλέπω να έχει κάποιο κοινοβουλευτικό έργο. Απασχολεί την επικαιρότητα με δηλώσεις για το …Σούλι σε καθεστωτικά ΜΜΕ.
Αν κάποιος παρατηρήσει την παρουσία των βουλευτών στο Κοινοβούλιο, θα διαπιστώσει το εξής:
Αν εξαιρέσεις κάποιους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιους βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων –στο σύνολο περίπου 15 και από τα δυο κόμματα- που ασκούν αντιπολίτευση, επιμένουν με ερωτήσεις και έχουν έντονη παρουσία, οι υπόλοιποι δεν κάνουν απολύτως τίποτα.
Ή μάλλον κάνουν. Περιφέρονται από καθεστωτικό κανάλι σε καθεστωτικό κανάλι και χαριεντίζονται με καθεστωτικούς δημοσιογράφους, προσποιούμενοι πως διαφωνούν μεταξύ τους.
Είναι βέβαιο πως στις εκλογές οι πολίτες θα επιβραβεύσουν αυτούς που δεν κάνουν απολύτως τίποτα πέρα από το να βάφονται για να μην γυαλίζουν στην κάμερα των καναλιών του Μπόμπολα και του Βαρδινογιάννη.
Ίσως ο χορός του Ζαλόγγου να μην έγινε ποτέ. Αλλά μπορεί να γίνει.
Καμιά φορά, οι εθνικοί μύθοι γίνονται πραγματικότητα.
(Τα περί εθνικών μύθων δεν τα λέει η κυρία Ρεπούση το 2013. Τα λένε, τα γράφουν και τα τεκμηριώνουν πιο σημαντικοί ιστορικοί από την κυρία Ρεπούση εδώ και δεκαετίες. Αλλά πρέπει να διαβάζουμε και κάνα βιβλίο.)...
pitsirikos
Κάποιοι αναγνώστες έχουν στενοχωρηθεί επειδή δεν έκραξα την Μαρία Ρεπούση για την δήλωσή της πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος. Δεν χρειάζεται να κράξω την κυρία Ρεπούση –είναι,...
άλλωστε, πολύ εύκολο να κράζεις-, γιατί έχει ακυρωθεί μόνη της.
Εξ όσων γνωρίζω, η κυρία Ρεπούση είναι ιστορικός και διδάσκει στο πανεπιστήμιο.
Επίσης, η κυρία Ρεπούση είναι βουλευτής της ΔΗΜΑΡ. Δηλαδή είναι βουλευτής της κυβέρνησης.
Αν δεν κάνω λάθος, ο ιστορικός πρέπει να είναι ελεύθερος και να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Ακριβοδίκαια.
Η κυρία Ρεπούση δεν λέει τα πράγματα με το όνομά τους.
Δεν μπορείς να είσαι βουλευτής και να λες τα πράγματα με το όνομά τους για ιστορικά γεγονότα αλλά να μην τα λες με το όνομά τους σε ό,τι αφορά την χρεοκοπία της χώρας.
Τι να την κάνω την γνώμη σου για τον χορό του Ζαλόγγου αν δεν μπορείς να πεις την γνώμη σου για τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο;
Τι να την κάνω την γνώμη σου για τις Σουλιώτισσες όταν δεν έχεις πει ούτε μια λέξη για τον Μπόμπολα και την οικονομική ελίτ;
Είναι προφανές πως από την στιγμή που η κυρία Ρεπούση επέλεξε να γίνει βουλευτής –και μάλιστα ενός κόμματος που συμμετέχει στην κυβέρνηση- θα έπρεπε να είχε αποφασίσει πως η ιδιότητά της ως ιστορικός αποτελεί παρελθόν ή μπαίνει στον πάγο για αυτό το διάστημα.
Βέβαια, στην Ελλάδα οι πανεπιστημιακοί είναι χωμένοι σε κάποιο κόμμα γιατί, αλλιώς, δεν θα γίνονταν ποτέ καθηγητές πανεπιστημίου.
Την κυρία Ρεπούση θα πρέπει να την κρίνουμε πια για το κοινοβουλευτικό της έργο. Δεν βλέπω να έχει κάποιο κοινοβουλευτικό έργο. Απασχολεί την επικαιρότητα με δηλώσεις για το …Σούλι σε καθεστωτικά ΜΜΕ.
Αν κάποιος παρατηρήσει την παρουσία των βουλευτών στο Κοινοβούλιο, θα διαπιστώσει το εξής:
Αν εξαιρέσεις κάποιους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιους βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων –στο σύνολο περίπου 15 και από τα δυο κόμματα- που ασκούν αντιπολίτευση, επιμένουν με ερωτήσεις και έχουν έντονη παρουσία, οι υπόλοιποι δεν κάνουν απολύτως τίποτα.
Ή μάλλον κάνουν. Περιφέρονται από καθεστωτικό κανάλι σε καθεστωτικό κανάλι και χαριεντίζονται με καθεστωτικούς δημοσιογράφους, προσποιούμενοι πως διαφωνούν μεταξύ τους.
Είναι βέβαιο πως στις εκλογές οι πολίτες θα επιβραβεύσουν αυτούς που δεν κάνουν απολύτως τίποτα πέρα από το να βάφονται για να μην γυαλίζουν στην κάμερα των καναλιών του Μπόμπολα και του Βαρδινογιάννη.
Ίσως ο χορός του Ζαλόγγου να μην έγινε ποτέ. Αλλά μπορεί να γίνει.
Καμιά φορά, οι εθνικοί μύθοι γίνονται πραγματικότητα.
(Τα περί εθνικών μύθων δεν τα λέει η κυρία Ρεπούση το 2013. Τα λένε, τα γράφουν και τα τεκμηριώνουν πιο σημαντικοί ιστορικοί από την κυρία Ρεπούση εδώ και δεκαετίες. Αλλά πρέπει να διαβάζουμε και κάνα βιβλίο.)...
pitsirikos
Παρασκευή 31 Μαΐου 2013
Η θεωρία των δύο άκρων
Του Κωνσταντίνου Πουλή
The Press Project
Βιβλία...
The Press Project
Η θεωρία των δύο άκρων υποστηρίζει ότι η άκρα Αριστερά και η άκρα Δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος ταυτίζονται, καθώς αποτελούν πανομοιότυπα βίαιες εκφράσεις του ολοκληρωτισμού, με διαφορετικό πρόσημο. Η ιστορική τεκμηρίωση αυτής της άποψης αναζητεί ευλογοφανώς τις απαρχές της στην κριτική του σοβιετικού ολοκληρωτισμού. Στη Χάννα Άρεντ, π.χ., που συνεξέτασε στο βιβλίο της “Η γένεση του ολοκληρωτισμού“ τον φασισμό και τον κομμουνισμό. Αυτή η συζήτηση ήταν πολύ ενδιαφέρουσα κάποτε, και θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και τη φράση του Καστοριάδη ότι αν έπρεπε να διαλέξει με το μαχαίρι στον λαιμό ανάμεσα στις αδυναμίες της αστικής δημοκρατίας ή τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό, θα προτιμούσε μια χώρα σαν την Αμερική, όπου τουλάχιστον μπόρεσε να αναπτυχθεί ένα κίνημα εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ. Αυτή είναι μια ωραία υπενθύμιση και, αν υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, το ΚΚΣΕ, το ανατολικό μπλοκ και ο ψυχρός πόλεμος, θα μας έλυνε ένα δίλημμα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα από αυτά, γιατί ζούμε σε άλλη εποχή.
Η αλήθεια είναι ότι όσο πλησιάζουμε προς την εποχή μας, τόσο πιο προβληματική καθίσταται η συγκεκριμένη θεωρία. Αρχικά, όταν έρθουμε στα δικά μας, χρειάζεται να εξισώσει την αριστερή με τη δεξιά βία τη δεκαετία του ʼ40. Η άποψη είναι βεβαίως προκλητική, αλλά θα βρει τη συνδρομή μιας νέας ιστοριογραφίας που μας διαβεβαιώνει πως έχει κι ο ταγματασφαλίτης τα δίκια του: Αναπαράγεται με ατράνταχτο μεθοδολογικό τουπέ ο ισχυρισμός των ταγματασφαλιτών ότι οι Γερμανοί τούς απελευθέρωσαν από την τρομοκρατία στην οποία ζούσαν! Όταν περάσουμε αυτόν τον ιστορικό σταθμό και φτάσουμε στην εποχή μας, τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο.
Θα πρέπει πρώτα να πειστούμε ότι η «Αριστερά» όπως την αντιλαμβάνεται αυτό το επιχείρημα εκτείνεται από το ΚΚΣΕ και τον ελληνικό εμφύλιο μέχρι το σύγχρονο αντάρτικο πόλης, τους αναρχικούς γενικώς, και περιλαμβάνει μέχρι και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ότι αυτοί οι χώροι έχουν ζήσει διαφωνώντας ή μαχόμενοι μεταξύ τους έχει μικρή σημασία. Σημασία έχει να ταυτιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως οι κοινωνικές διαμαρτυρίες με τη βία.
Ας ξεκινήσουμε με μια υπενθύμιση: Η άκρα δεξιά σφάζει. Όχι μεταφορικώς, όχι με το μπαμπάκι ή με τα λόγια: σφάζει με τα μαχαίρια. Η Αριστερά μπορεί να υπερασπίζεται διάφορες εκδοχές της πολιτικής ανυπακοής, μπορεί ενίοτε και να κατηγορηθεί για λαϊκισμό αν εξετάσουμε όλες τις περιπτώσεις στις οποίες το κάνει, αλλά δεν σφάζει. Η απόπειρα να εξισωθεί πολιτικά η πράξη του να μην πληρώνεις διόδια ή να γιαουρτώνεις με τη σφαγή είναι απλώς εξωφρενική, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να είναι σχεδόν συνηθισμένη στον συντηρητικό τύπο και την τηλεόραση. Ο Πάσχος Μανδραβέλης μπορεί έτσι να αποφαίνεται πως «Όταν νομιμοποιείται η έστω χαμηλής έντασης πολιτική βία, στη συνείδηση των ανθρώπων νομιμοποιείται κάθε βία», ο Γιάννης Πρετεντέρης πως η διαμάχη αναρχικών-φασιστών είναι «εσωτερική διαμάχη στο κόμμα της βίας», αλλά το όσκαρ του χυδαίου συμψηφισμού παίρνει ο Στέφανος Κασιμάτης: «το χρώμα της βίας δεν κάνει καμία διαφορά ως προς την ουσία της. Ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες - όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου».
Αυτό που χρειάζεται προσοχή εδώ είναι ότι ταυτίζονται εκδηλώσεις πολιτικής διαμαρτυρίας, δηλαδή η μόνη μας ελπίδα για να μην ισοπεδωθούν τα πάντα ακόμη περισσότερο, με εκδηλώσεις ρατσιστικού μίσους απέναντι σε μετανάστες. Δεν πρόκειται ούτε για φιλελεύθερο επιχείρημα ούτε για συντηρητικό: πρόκειται για φλερτάκι με τον φασισμό. Εκείνοι που κατάφεραν με την αναπαραγωγή της ατζέντας της Χρυσής Αυγής να τη φτάσουν στο 10%, επιμένουν να τη χαϊδεύουν, γιατί κατά βάθος η ανησυχία τους είναι να μη σηκώσει κεφάλι η Αριστερά.
Μια εξίσου σημαντική λαθροχειρία αυτής της θεωρίας είναι πως υπονοεί ότι το κράτος παρακολουθεί τη σύγκρουση των άκρων από τη θέση του ουδέτερου παρατηρητή. Η αστυνομία δηλαδή που βασανίζει αναρχικούς, λειώνει κεφάλια διαδηλωτών, ψηφίζει μαζικά τη Χρυσή Αυγή και επιφυλάσσει το μέτρο των προληπτικών προσαγωγών μόνο για τις διαδηλώσεις και βεβαίως ποτέ για τα πογκρόμ, για τα παιδιά με τα καδρόνια και τα μαύρα μπλουζάκια, καλούμαστε να πιστέψουμε ότι τηρεί ίσες αποστάσεις. Γιατί να το πιστέψουμε αυτό; Διότι είναι η μόνη ελπίδα των αστικών κομμάτων. Πού αλλού να εναποθέσουν τις ελπίδες τους; Στην αξιοπιστία τους; Στην οικονομική αποτελεσματικότητα; Στην ηθική υπεροχή τους; Εδώ υπάρχει διπλή στρατηγική: από τη μία η ελπίδα τους είναι να μας πείσουν ότι όσο άδικοι, διεφθαρμένοι και ανίκανοι και αν είναι, αυτοί εκπροσωπούν τη γαλήνη μιας αστικής δημοκρατίας. Με τα προβληματάκια της, τις ανισότητές της, τη διαφθορά της, αλλά με ένα πλατύ συναινετικό κέντρο. Η δεύτερη στρατηγική (που δυστυχώς κερδίζει έδαφος όσο σκληραίνει η εποχή, και το συναινετικό κέντρο εξατμίζεται) είναι μια διαρκής διολίσθηση προς την ακροδεξιά, όλο και πιο προκλητικά. Η πιο επαίσχυντη στιγμή αυτής της διολίσθησης ήταν η παροχή πολιτικής κάλυψης στους βασανιστές της ΓΑΔΑ, αλλά τα πλοκάμια είναι πολλά. Εκτείνεται από τις φιλικές δηλώσεις παλιότερα του Γιώργου Καρατζαφέρη, τώρα του Φαήλου Κρανιδιώτη, του Μάκη Ψωμιάδη αλλά και του Ανδρέα Λοβέρδου για τη Χρυσή Αυγή, και φτάνει μέχρι την υποκριτική καταδίκη των φασιστών από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, την ώρα που δεν διστάζουν να συγκυβερνούν με τον Δένδια.
Δια ταύτα: ποιο είναι το μακροπρόθεσμο πολιτικό αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής; πως η θεωρία των δύο άκρων συνιστά αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Με τον καιρό δηλαδή δεν μένουν πολλές λύσεις: καθώς το κράτος συμπορεύεται με την ακροδεξιά, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου θεωρεί πικρό αστείο να προσπαθήσει να βρει το δίκιο του στα αστικά δικαστήρια, κι έτσι η πόλωση προχωρεί με γοργούς ρυθμούς. Όσο σταδιακά οι απεργοί θα αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες, θα αποδεικνύεται ότι η πόλωση συνιστά συνειδητό σκοπό της κυβέρνησης, που επαναφέρει την εμφυλιοπολεμική ρητορική προκειμένου να επιτύχει δια της βίας τη συναίνεση που κάποτε εξασφάλιζε η αποχαύνωση.
H. Arendt, Το ολοκληρωτικό σύστημα, μτφρ. Γ. Λάμψας, εκδ. Ευρύαλος 1988
Στ. Καλύβας, «Κόκκινη τρομοκρατία: η βία της Αριστεράς στην Κατοχή», στο M. Mazower (επιμ.) Μετά τον πόλεμο, εκδ. Αλεξάνδρεια 2004
Ακροδεξιός κατήφορος !!!
“ Οι κοινωνικές συνθήκες που έχουν πια διαμορφωθεί στην ελληνική κοινωνία είναι ιδανικές για την πλήρη ανάπτυξη δράσης των φασιστοειδών και της εγκληματικής τους συμμορίας και μάλιστα με κυβερνητική ανοχή ”
Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που βρίσκεται τις τελευταίες ημέρες ψηλά στην πολιτική ατζέντα αλλά και στη δημόσια κουβέντα είναι ίσως μια αφορμή για να προκύψει ένας υγιής και γόνιμος διάλογος για το που το πάει η κυβέρνηση Σαμαρά.
Οι εκπρόσωποι του «ΠΑΣΟΚ» και της «αριστερής» ΔΗΜΑΡ σε δημόσιες τοποθετήσεις τους δηλώνουν την «έκπληξή» τους για την…άρνηση της ΝΔ να φέρει το σχετικό νομοσχέδιο προς ψήφιση στη Βουλή.
Και να θέλει κάποιος να αναγνωρίσει ως καλές τις προθέσεις των δύο μικρότερων κυβερνητικών εταίρων αυτού του τρικομματικού κατά τα άλλα θιάσου, στην πραγματικότητα δύσκολα μπορεί να πιστέψει τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.
Του Κώστα ΚαπνίσηΟι ηγεσίες των δύο μικρών κομμάτων προσπαθούν έντεχνα να πείσουν την ηγεσία της ΝΔ ότι είναι ευρωπαϊκή υποχρέωση της χώρας να συντάξει και να ψηφίσει ένα σύγχρονο νομοσχέδιο που θα αντιμετωπίζει με αυστηρές ποινές οποιοδήποτε φαινόμενο βίας και ρατσισμού από όπου κι αν προέρχεται. Το κυριότερο όμως που είναι και το κλειδί της όλης υπόθεσης είναι να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα που ξεπήδησαν μέσα από τις μαύρες σελίδες της Ιστορίας και αλωνίζουν για άλλη μια φορά σε τούτο τον πολύπαθο τόπο. Αυτά τα μεταλλαγμένα εκτρώματα που γέννησε η ανθρώπινη φύση νιώθοντας ότι έχουν δυναμώσει μέσα σε μια κοινωνία που έχει χάσει οποιονδήποτε συνεκτικό ιστό ξεδιάντροπα και απροκάλυπτα υμνούν τον Χίτλερ, τον Ες και άλλες αποκρουστικές μορφές που γέννησε η Παγκόσμια Ιστορία.
Η δράση τους και τα «κατορθώματά» έχουν αφεθεί ανεξέλεγκτα και βέβαια ατιμώρητα. Μετά από τρία χρόνια μνημονιακών και υποταγμένων στα ξένα συμφέροντα κυβερνήσεων η περίφημη πια συνταγή έχει απόλυτα πετύχει τους στόχους της. Έχει διαλύσει κάθε ψήγμα του κοινωνικού κράτους. Η Υγεία, η Παιδεία, τα εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα έχουν ισοπεδωθεί. Η φτωχοποίηση του 60% και πλέον του ελληνικού λαού έχει επιτευχθεί. Ταυτόχρονα, όλο το σάπιο σύστημα που λειτουργούσε ως καρτέλ τα τελευταία είκοσι τουλάχιστον χρόνια ανά την ελληνική επικράτεια αυτή τη στιγμή πανηγυρίζει όχι μόνο γιατί μένει εκτός κάδρου και ουσιαστικά ατιμώρητο αλλά γιατί συνεχίζει ανενόχλητο να σπέρνει τον πραγματικό φόβο και τρόμο στους τσακισμένους, ταπεινωμένους και ανήμπορους πια να αντιδράσουν Έλληνες.
Η περίφημη αυτή «ελίτ» της χώρας αφού εξαφάνισε τον συσσωρευμένο πλούτο που άρπαξε σε τράπεζες του εξωτερικού αλλά και σε offshore, αρχίζει δειλά δειλά να επανεμφανίζεται στα τηλεπαράθυρα αφού έχει εξασφαλίσει κρατικές θέσεις και αξιώματα και όχι μόνο, κουνάει και πάλι το δάκτυλο στους εξαθλιωμένους πολίτες. Μιλά για επενδύσεις που πρέπει απαραίτητα να γίνουν για να μπορέσει να επανέλθει η «ανάπτυξη». Όταν μιλούν βέβαια για ανάπτυξη εννοούν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε φίλους και γνωστούς από το εξωτερικό αλλά και στη ντόπια διαπλοκή. Όταν αρχίζουν και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την ανεργία που οι ίδιοι δημιούργησαν εννοούν την πρόσληψη των περιθωριοποιημένων πια ανέργων, οι οποίοι και θα είναι ευχαριστημένοι αν πάψουν πια να είναι άνεργοι με ένα αντίτιμο των 200, 300 ή και 400 το πολύ ευρώ και χωρίς μάλιστα εργασιακά δικαιώματα.
Οι κοινωνικές συνθήκες που έχουν πια διαμορφωθεί στην ελληνική κοινωνία είναι ιδανικές για την πλήρη ανάπτυξη δράσης των φασιστοειδών και της εγκληματικής τους συμμορίας και μάλιστα με κυβερνητική ανοχή. Ποιος θα τολμήσει να ορθώσει το ανάστημά του και να κάνει λόγο για εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα; Ποιος θα τολμήσει να τα βάλει με τις «επιχειρήσεις» που δεν πληρώνουν ούτε ένα ευρώ φόρο και την ίδια στιγμή όχι μόνο κρατούν ψηλά τις τιμές αλλά τις αυξάνουν κιόλας; Τα μαντρόσκυλα ή μακρύ χέρι του συστήματος ή «σεκιουριτάδες» των αφεντικών είναι εδώ και δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία ότι θα προστατέψουν τους εντολείς τους. Πως μπορούν αλήθεια και έχουν οργανώσει ένα τέτοιο δίκτυο ομάδων – ταγμάτων εφόδου πανελλαδικά; Ποιος τους χρηματοδοτεί; Ποιος τους καλύπτει; Δεν υπάρχουν άλλα σύννεφα πια για να πέσει κάποιος. Ο ουρανός έχει γεμίσει.
Κι όμως. Ο πρόεδρος του «ΠΑΣΟΚ» και ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ τώρα φαίνεται ότι «ανακαλύπτουν» ποια είναι τέλος πάντων η σύνθεση αυτής της κυβέρνησης και ο άνθρωπος που στηρίζουν ως πρωθυπουργό. Ο άνθρωπος που συμπεριφέρεται σα να κέρδισε η ΠΟΛΑΝ τις εκλογές. Οι πολίτες που τιμούσαν το άλλοτε ΠΑΣΟΚ με την ψήφο τους σε ποσοστά του 40% – 48% στις εκλογές του Μάη και Ιούνη του 2012 στη συντριπτική τους πλειονότητα έδειξαν έμπρακτα ότι δεν ανέχονται τέτοιου είδους συμπεριφορές. Κατακρήμνισαν το «ΠΑΣΟΚ» και απέδειξαν ότι γυρνούν την πλάτη σε πολιτικές και πρακτικές που ευτελίζουν την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια αλλά και τη χώρα. Άφησαν πίσω τους μια θλιβερή μειοψηφία φαινομένων παρασιτισμού και μανίας για την εξουσία με κάθε κόστος, χωρίς αρχές και ιδανικά. Φαινόμενα που έκαναν την εμφάνισή τους από το 1996 και εντεύθεν και μετάλλαξαν το άλλοτε Κίνημα του λαού στο πιο σκληρό και αυταρχικό νεοφιλελεύθερο μόρφωμα. Άνθρωποι χωρίς ίχνος ντροπής, χωρίς έλεος. Αδίστακτοι, αμετανόητοι, νεοφιλελεύθεροι.
Το αστείο του πράγματος είναι ότι κατηγόρησαν τους πολίτες που τους εγκατέλειψαν και έσπασαν τις αλυσίδες τους. Δεν αναρωτήθηκαν το γιατί. Τουναντίον. Τους κατηγόρησαν ως «λαμόγια», ως βαθύ ΠΑΣΟΚ. Ποιοι; Αυτά τα παράσιτα, τα νεοφιλελεύθερα σταγονίδια. Οι μεταλλαγμένοι «σοσιαλιστές» του Κολωνακίου και των πάσης φύσεως κομπρεμί για την εξουσία και για ότι από αυτή απορρέει κατά τη δική τους ερμηνεία της εξουσίας. Αυτοί που προκειμένου να συνεχίσουν το πάρτι συμμάχησαν με τη Δεξιά από τα παλιά τα χρόνια του Αντώνη Σαμαρά, με το ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, του Άδωνη, του Βορίδη και πολλών ακόμα τηλεαστέρων. Τώρα που η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά κλείνει και επίσημα το μάτι στην ακροδεξιά και καλεί σε πανστρατιά ότι πιο συντηρητικό υπάρχει στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, αυτοί ακόμα συνεχίζουν να ανέχονται όχι απλά τη δική τους ταπείνωση αλλά εξακολουθούν να ανέχονται μια άκρως επικίνδυνη κυβέρνηση για τη χώρα αλλά και για όλους τους πολίτες ανεξάρτητα από το που ανήκουν πολιτικά – ιδεολογικά.
Ο καθένας μπορεί βέβαια να αυτοπροσδιορίζεται αλλά και να αυτοδιατίθεται όπως επιθυμεί. Μια υπηρεσία τους έχει απομείνει αν υπάρχει μέσα τους έστω και ψήγμα ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας. Να αποσύρουν την υποστήριξή τους σε αυτή την κυβέρνηση της ντροπής και της ταπείνωσης για τον τόπο. Να δώσουν στην Ελλάδα, στις Ελληνίδες και στους Έλληνες μια ευκαιρία για να ζήσουν λεύτεροι πια από οποιαδήποτε εξάρτηση αλλά και να ξεφύγουν από τις μνήμες του παρελθόντος που σαν κακές θύμησες επαναφέρουν στο προσκήνιο μέσα από αραχνιασμένα ντουλάπια σκελετούς του μαύρου παρελθόντος. Αυτό το παρελθόν οι πολίτες δεν πρέπει να το ζήσουν. Ο ακροδεξιός κατήφορος θα λάβει τέλος όποιο κι αν είναι το κόστος. Όποιο κι αν είναι το τίμημα. Ας το πράξουν τώρα πριν να είναι πολύ αργά για όλους.
Το μαύρο παρελθόν οι πολίτες δε θέλουν να το ξαναζήσουν. Δεν πρέπει να το ξαναζήσουν. Ας αναλογιστούν έστω και τώρα πως για όλα τα δεινά και τον πόνο που προκάλεσαν έχουν μια ευκαιρία όχι να εξιλεωθούν αλλά να προσφέρουν ένα και μόνο καλό. Να ρίξουν αυτή την επικίνδυνη για τη χώρα «κυβέρνηση». Τούτες οι γενιές μπορεί να μη τους συγχωρήσουν αλλά ίσως αρκετά χρόνια αργότερα η Ιστορία να τους επιφυλάξει για την υστεροφημία τους 2-3 αράδες ότι πρόσφεραν κι αυτοί κάτι…
Ο Νάνος κι ο νάνος...
δείχνουν απέναντι στο βαρβαρικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Και καταγγέλλει τις ευθύνες όλων τους για την καθημερινή ναζιστική αγριότητα εις βάρος μεταναστών, για την ατιμωρησία των μελανοχιτώνων και για τον διασυρμό της χώρας διεθνώς.
Αυτά τολμά ο ποιητής. Και τι απαντά ο πρωθυπουργός; Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Μισές αλήθειες, ολόκληρες αποσιωπήσεις και ψέματα, ψέματα, ψέματα -μαζί με μια καλή δόση διαστρέβλωσης. Τσιμουδιά για τα εγκλήματα. Τσιμουδιά για τη στάση της αστυνομίας. Τσιμουδιά για τις εκλεκτικές συγγένειες στις ψηφοφορίες της Βουλής, όπου διαπλέκονται νεοδημοκράτες και τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής. Τσιμουδιά για τους επίορκους του Δένδια και τις ναζιστικές κουμπαριές τους. Τσιμουδιά για τις σφοδρές διεθνείς επικρίσεις.
Και ψέματα -να φάν' κι οι κότες του Μιχαλολιάκου. Ότι πρώτος στηλίτευσε τη Χρυσή Αυγή -ψέματα, τα άκρα στηλίτευσε, γιατί αυτό τον βολεύει. Ότι πρώτος προειδοποίησε για κίνδυνο "Βαϊμάρης" -πάλι ψέματα, πάλι για άκρα προπαγάνδισε. Ότι για το φίδι που βγήκε από το αβγό φταίει η ανοχή απέναντι στη "λαθρομετανάστευση" -δεν φταίει η κοινωνική διάλυση που γέννησε η πολιτική του, τα δικά του χάδια στους ακροδεξιούς, η ανοχή απέναντι στους έρωτες αστυνομικών με ναζί, η αλλήθωρη ακροδεξιά του ιδεολογία και πρακτική, τα κηρύγματα μίσους από τον ίδιο και τους σμπίρους του, όλη η στάση του που λέει στους ναζί: Εσείς κάντε τη δουλειά σας κι εμείς κάνουμε ότι δεν βλέπουμε.
Και ξέρετε ποιο είναι το πιο αποκαλυπτικό στην προς ποιητή επιστολή; Ότι ένα μόνο συγκεκριμένο παράδειγμα αναφέρει -και δεν είναι κάποιο από τα αναρίθμητα εγκλήματα των Παναγιώταρων. Είναι οι "επικρίσεις ακτιβιστών της Αριστεράς" στη Δημουλά, για όσα η ποιήτρια είπε προσφάτως για τους μετανάστες. Εννοούμενο συμπέρασμα: Οι ακτιβιστές της Αριστεράς φταίνε που οι ναζί αλωνίζουν γειτονιές και συνειδήσεις. Και μ' αυτό, όπως και μ' όλο το φαρισαϊκό του γράμμα, ο Σαμαράς αποκαλύπτεται αυτό που στην πραγματικότητα είναι: ένας γιαλαντζί αντιναζί, που χαϊδεύει τις αφτάρες των ναζί.
Ένας νάνος πρωθυπουργός απέναντι στον Νάνο Βαλαωρίτη, εν ολίγοις...
Θανάσης Καρτερός
Tην ακροδεξιά και αν την πλένεις, το κόμμα σου χαλάς...
Η απόφαση των Βενιζέλου - Κουβέλη να κατεβάσουν για ψήφιση το
αντιρατσιστικό νομοσχέδιο κόντρα στον Σαμαρά και τη ΝΔ μετατράπηκε για
τους δύο εταίρους της τρικομματικής κυβέρνησης σε θέμα πολιτικής
επιβίωσης, μετά από μήνες συνεχών πολιτικών υποχωρήσεων, συχνά
ανεξήγητων. Γιατί μπορεί η...
ΝΔ να ήρθε πρώτη στις εκλογές του Ιουνίου, αλλά πολύ σοβαρά τραυματισμένη. Η περιπέτεια των δύο εκλογικών αναμετρήσεων είχε προκληθεί μετά την επιμονή του προέδρου της ΝΔ να γίνουν εκλογές. Στις πρώτες, η ΝΔ όχι μόνο δεν είχε επιτύχει την αυτοδυναμία που είχε βάλει στόχο ο αρχηγός της αλλά είχε φτάσει στο ιστορικό χαμηλό του 18%, μια πραγματική πανωλεθρία. Για να ανέβει 11 μονάδες στις δεύτερες και να κερδίσει τον ανέτοιμο ΣΥΡΙΖΑ, είχε χρειαστεί να «ψηφίσουν» από τον Ολάντ με τη συνέντευξή του στο Mega μέχρι την «Bild», με την ανοιχτή της επιστολή προς τους Έλληνες ψηφοφόρους.
Την ίδια στιγμή, η ΔΗΜ.ΑΡ. διέθετε ένα ειδικό βάρος πολύ μεγαλύτερο του εκλογικού της ποσοστού. Από τη συμμετοχή της εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό η βιωσιμότητα της νέας κυβέρνησης, την οποία ήταν υποχρεωμένοι να συγκροτήσουν οι ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ανεξάρτητα από την στάση του Φ. Κουβέλη. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ, παρά το καταστροφικό 12% του Ιουνίου ήταν σε πολύ καλύτερη θέση από σήμερα, οπότε οδηγείται με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια σε εκλογική πανωλεθρία. Η ελεύθερη πτώση του άλλοτε κραταιού κόμματος στις δημοσκοπήσεις έχει φυσικά και άλλες αιτίες αλλά, όπως και στην περίπτωση της ΔΗΜ.ΑΡ., το συμπέρασμα είναι ότι από τη συμμετοχή στην κυβέρνηση μόνο η ΝΔ έχει βγει ωφελημένη. «Δεν ξέρω αν η ιστορία θα μας συγχωρήσει που κάναμε μάγκα τον Σαμαρά» έλεγε ανώτερο στέλεχός της, σχολιάζοντας τις εξελίξεις.
Το γιατί τα δύο άλλα κόμματα ξέχασαν σχεδόν αμέσως την προγραμματική συμφωνία την οποία είχαν ακριβώς επεξεργαστεί για να αποφευχθούν οι κακοτοπιές είναι απορίας άξιον. To βέβαιο είναι ότι δεν χρειάστηκαν παρά μερικοί μήνες για να φτάσει η ΝΔ να συμπεριφέρεται σαν τον Συναγερμό του στρατάρχου Παπάγου, ο οποίος είχε αγγίξει το 50% στις εκλογές του 1952, αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Ευνοιοκρατία, διορισμοί σε κρίσιμες θέσεις του κρατικού μηχανισμού ημετέρων ή φιλενάδων και ενίοτε, για να μην ξεχνιόμαστε 50 χρόνια μετά τη δολοφονία Λαμπράκη, δημιουργία «παρακρατικών» ομάδων που διοικούν οργανισμούς αγνοώντας όχι μόνο τα θεσμικά όργανα αλλά και τους άλλους δύο κυβερνητικούς εταίρους. Στη διεθνή ιστορία των κυβερνήσεων συνεργασίας δεν υπάρχει ίσως άλλο προηγούμενο που ένα από τα κυβερνώντα κόμματα να συμπεριφέρεται με τόση αλαζονεία απέναντι στα υπόλοιπα.
Η αλαζονεία αυτή είναι η μια βασική αιτία που η ΝΔ χειρίστηκε με τέτοιο άγαρμπο τρόπο το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Παρότι οι δύο εταίροι είχαν δεσμευτεί δημοσίως ότι θα το υποστηρίξουν και το πράσινο φως στον Α. Ρουπακιώτη είχε δοθεί από τον ίδιο τον Α. Σαμαρά,το επιτελείο του δεν διέγνωσε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα αν, αλλάζοντας γραμμή και υποστηρίζοντας ότι ο υπάρχων νόμος επαρκεί, εξέθετε ανεπανόρθωτα τους κυβερνητικούς συμμάχους. Το Μαξίμου πίστευε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι θα συνέβαινε ό,τι και στις άλλες περιπτώσεις ενδοκυβερνητικών τριβών ή διαφωνιών: ότι δηλαδή οι σύμμαχοι θα υποχωρούσαν, προκειμένου να αποφύγουν τη φθορά μιας κυβέρνησης από την τύχη της οποίας -κατάφεραν να- εξαρτάται και η δική τους.
Όπως συμβαίνει όμως συχνά, η αλαζονεία είναι πολύ κακός σύμβουλος και συχνά γίνεται μπούμερανγκ: από την αρμόδια επίτροπο της Ε.Ε. μέχρι το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο, η άρνηση της ΝΔ έγινε πανευρωπαϊκή υπόθεση. Βάζοντας σε σοβαρή δοκιμασία το ευρωπαϊκό, εκσυγχρονιστικό προφίλ που με τόσο κόπο προσπάθησε να δημιουργήσει ο κ. Σαμαράς, κόντρα στις αντιλήψεις βασικών συνεργατών του. Γιατί το πιστεύω των περισσότερων από αυτούς είναι ακροδεξιό, πράγμα που σημαίνει ότι στην πραγματικότητα ελάχιστα ενδιαφέρονται για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Όπως και τις παλιές καλές εποχές, όταν η Ελλάδα ήταν αποκλεισμένη ακόμη και από το συμβούλιο της Ευρώπης λόγω της χούντας, το τρίπτυχο είναι το ίδιο: Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια.
Άλλωστε στην πραγματικότητα και πέρα από την θηριώδη κυβερνητική προπαγάνδα, η διεθνής απομόνωση της χώρας δεν έχει ουσιαστικά μειωθεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις χθεσινές συζητήσεις για το new deal για την ανεργία απουσίαζε μόνο η Ελλάδα που έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα. Μάλιστα ο Γ.Στουρνάρας ήταν στο Παρίσι για τον ΟΟΣΑ αλλά δεν συμμετείχε στις διεργασίες! Έτσι εξηγείται ότι ούτε το ΦΠΑ στην εστίαση δεν έχουν καταφέρει να αποσπάσουν από την τρόικα: η ακροδεξιά στην Ελλάδα έχει παράδοση υποταγής...
Όλα τα προηγούμενα έπρεπε να τα ξέρουν οι Βενιζέλος και Κουβέλης όταν, ανεξάρτητα από την αρχική απόφαση για την συμμετοχή στην κυβέρνηση Σαμαρά, συνέχισαν να υποστηρίζουν την πολιτική της ΝΔ χωρίς ουσιαστικές επιφυλάξεις. Έπρεπε να γνωρίζουν ότι η σημερινή ηγεσία της ΝΔ θεωρεί τους νεοναζί παραστρατημένα ξαδελφάκια που απλώς γουστάρουν λίγο Χίτλερ και πιστεύει ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα πρόβλημα ρατσισμού. Απλώς θεωρεί ότι κυκλοφορούν πολλοί αράπηδες στη χώρα. Μπορεί οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗ.ΜΑΡ να μην είναι ρατσιστές, αλλά θα έπρεπε να ξέρουν ότι την ακροδεξιά και αν την πλένεις, το κόμμα σου χαλάς.
Στελιος Κούλογλου
ΝΔ να ήρθε πρώτη στις εκλογές του Ιουνίου, αλλά πολύ σοβαρά τραυματισμένη. Η περιπέτεια των δύο εκλογικών αναμετρήσεων είχε προκληθεί μετά την επιμονή του προέδρου της ΝΔ να γίνουν εκλογές. Στις πρώτες, η ΝΔ όχι μόνο δεν είχε επιτύχει την αυτοδυναμία που είχε βάλει στόχο ο αρχηγός της αλλά είχε φτάσει στο ιστορικό χαμηλό του 18%, μια πραγματική πανωλεθρία. Για να ανέβει 11 μονάδες στις δεύτερες και να κερδίσει τον ανέτοιμο ΣΥΡΙΖΑ, είχε χρειαστεί να «ψηφίσουν» από τον Ολάντ με τη συνέντευξή του στο Mega μέχρι την «Bild», με την ανοιχτή της επιστολή προς τους Έλληνες ψηφοφόρους.
Την ίδια στιγμή, η ΔΗΜ.ΑΡ. διέθετε ένα ειδικό βάρος πολύ μεγαλύτερο του εκλογικού της ποσοστού. Από τη συμμετοχή της εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό η βιωσιμότητα της νέας κυβέρνησης, την οποία ήταν υποχρεωμένοι να συγκροτήσουν οι ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ανεξάρτητα από την στάση του Φ. Κουβέλη. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ, παρά το καταστροφικό 12% του Ιουνίου ήταν σε πολύ καλύτερη θέση από σήμερα, οπότε οδηγείται με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια σε εκλογική πανωλεθρία. Η ελεύθερη πτώση του άλλοτε κραταιού κόμματος στις δημοσκοπήσεις έχει φυσικά και άλλες αιτίες αλλά, όπως και στην περίπτωση της ΔΗΜ.ΑΡ., το συμπέρασμα είναι ότι από τη συμμετοχή στην κυβέρνηση μόνο η ΝΔ έχει βγει ωφελημένη. «Δεν ξέρω αν η ιστορία θα μας συγχωρήσει που κάναμε μάγκα τον Σαμαρά» έλεγε ανώτερο στέλεχός της, σχολιάζοντας τις εξελίξεις.
Το γιατί τα δύο άλλα κόμματα ξέχασαν σχεδόν αμέσως την προγραμματική συμφωνία την οποία είχαν ακριβώς επεξεργαστεί για να αποφευχθούν οι κακοτοπιές είναι απορίας άξιον. To βέβαιο είναι ότι δεν χρειάστηκαν παρά μερικοί μήνες για να φτάσει η ΝΔ να συμπεριφέρεται σαν τον Συναγερμό του στρατάρχου Παπάγου, ο οποίος είχε αγγίξει το 50% στις εκλογές του 1952, αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Ευνοιοκρατία, διορισμοί σε κρίσιμες θέσεις του κρατικού μηχανισμού ημετέρων ή φιλενάδων και ενίοτε, για να μην ξεχνιόμαστε 50 χρόνια μετά τη δολοφονία Λαμπράκη, δημιουργία «παρακρατικών» ομάδων που διοικούν οργανισμούς αγνοώντας όχι μόνο τα θεσμικά όργανα αλλά και τους άλλους δύο κυβερνητικούς εταίρους. Στη διεθνή ιστορία των κυβερνήσεων συνεργασίας δεν υπάρχει ίσως άλλο προηγούμενο που ένα από τα κυβερνώντα κόμματα να συμπεριφέρεται με τόση αλαζονεία απέναντι στα υπόλοιπα.
Η αλαζονεία αυτή είναι η μια βασική αιτία που η ΝΔ χειρίστηκε με τέτοιο άγαρμπο τρόπο το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Παρότι οι δύο εταίροι είχαν δεσμευτεί δημοσίως ότι θα το υποστηρίξουν και το πράσινο φως στον Α. Ρουπακιώτη είχε δοθεί από τον ίδιο τον Α. Σαμαρά,το επιτελείο του δεν διέγνωσε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα αν, αλλάζοντας γραμμή και υποστηρίζοντας ότι ο υπάρχων νόμος επαρκεί, εξέθετε ανεπανόρθωτα τους κυβερνητικούς συμμάχους. Το Μαξίμου πίστευε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι θα συνέβαινε ό,τι και στις άλλες περιπτώσεις ενδοκυβερνητικών τριβών ή διαφωνιών: ότι δηλαδή οι σύμμαχοι θα υποχωρούσαν, προκειμένου να αποφύγουν τη φθορά μιας κυβέρνησης από την τύχη της οποίας -κατάφεραν να- εξαρτάται και η δική τους.
Όπως συμβαίνει όμως συχνά, η αλαζονεία είναι πολύ κακός σύμβουλος και συχνά γίνεται μπούμερανγκ: από την αρμόδια επίτροπο της Ε.Ε. μέχρι το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο, η άρνηση της ΝΔ έγινε πανευρωπαϊκή υπόθεση. Βάζοντας σε σοβαρή δοκιμασία το ευρωπαϊκό, εκσυγχρονιστικό προφίλ που με τόσο κόπο προσπάθησε να δημιουργήσει ο κ. Σαμαράς, κόντρα στις αντιλήψεις βασικών συνεργατών του. Γιατί το πιστεύω των περισσότερων από αυτούς είναι ακροδεξιό, πράγμα που σημαίνει ότι στην πραγματικότητα ελάχιστα ενδιαφέρονται για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Όπως και τις παλιές καλές εποχές, όταν η Ελλάδα ήταν αποκλεισμένη ακόμη και από το συμβούλιο της Ευρώπης λόγω της χούντας, το τρίπτυχο είναι το ίδιο: Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια.
Άλλωστε στην πραγματικότητα και πέρα από την θηριώδη κυβερνητική προπαγάνδα, η διεθνής απομόνωση της χώρας δεν έχει ουσιαστικά μειωθεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις χθεσινές συζητήσεις για το new deal για την ανεργία απουσίαζε μόνο η Ελλάδα που έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα. Μάλιστα ο Γ.Στουρνάρας ήταν στο Παρίσι για τον ΟΟΣΑ αλλά δεν συμμετείχε στις διεργασίες! Έτσι εξηγείται ότι ούτε το ΦΠΑ στην εστίαση δεν έχουν καταφέρει να αποσπάσουν από την τρόικα: η ακροδεξιά στην Ελλάδα έχει παράδοση υποταγής...
Όλα τα προηγούμενα έπρεπε να τα ξέρουν οι Βενιζέλος και Κουβέλης όταν, ανεξάρτητα από την αρχική απόφαση για την συμμετοχή στην κυβέρνηση Σαμαρά, συνέχισαν να υποστηρίζουν την πολιτική της ΝΔ χωρίς ουσιαστικές επιφυλάξεις. Έπρεπε να γνωρίζουν ότι η σημερινή ηγεσία της ΝΔ θεωρεί τους νεοναζί παραστρατημένα ξαδελφάκια που απλώς γουστάρουν λίγο Χίτλερ και πιστεύει ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα πρόβλημα ρατσισμού. Απλώς θεωρεί ότι κυκλοφορούν πολλοί αράπηδες στη χώρα. Μπορεί οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗ.ΜΑΡ να μην είναι ρατσιστές, αλλά θα έπρεπε να ξέρουν ότι την ακροδεξιά και αν την πλένεις, το κόμμα σου χαλάς.
Στελιος Κούλογλου
Χρυσή Αυγή: Η κομπίνα συνεχίζεται
Είναι διάχυτη η εντύπωση πως η Χρυσή Αυγή ανεβαίνει στις
δημοσκοπήσεις. Έχουν γραφτεί χιλιάδες κείμενα για την άνοδο της Χρυσής
Αυγής. Η Χρυσή Αυγή δεν ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις. Αν η Χρυσή Αυγή
ανέβαινε στις δημοσκοπήσεις, δεν θα σκίζονταν τόσοι συστημικοί
αρθρογράφοι και δημοσιογράφοι για την άνοδό της.
Τον Μάρτιο του 2011, ο Αλέξης Παπαχελάς είχε γράψει στην «Καθημερινή» ένα άρθρο με τον τίτλο «Γιατί ανεβαίνει ο ΛΑΟΣ».
Τότε είχα γράψει το εξής: «Το πρώτο συμπέρασμα είναι πως το ΛΑΟΣ δεν ανεβαίνει. Αν το ΛΑΟΣ ανέβαινε, δεν θα χρειαζόταν να γράψει αυτό το άρθρο ο κ. Παπαχελάς.».
Την τύχη που είχε το ΛΑΟΣ την ξέρετε.
Στο ίδιο κείμενο, είχα γράψει και τα εξής:
«Φυσικά, δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι ο Παπαχελάς υμνεί τον Καρατζαφέρη. Είναι γνωστό από την παγκόσμια ιστορία πως η αστική δημοκρατία –όταν τα βρίσκει δύσκολα- κάνει μια εκτροπή και το γυρνάει στο φασισμό, για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των μεγαλοαστών.
Ως εκ τούτου, δεν θα μου προκαλέσει καμία έκπληξη αν σύντομα ο κ. Παπαχελάς γράψει ένα άρθρο για να υμνήσει και τη Χρυσή Αυγή.»
Η Χρυσή Αυγή έχει στηριχτεί –και στηρίζεται- από όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Φυσικά, έχει στηριχτεί με έντεχνο τρόπο. Τραβάτε με κι ας κλαίω.
Δεν υπάρχει καθεστωτικό λαμόγιο -που είχε αποθεώσει όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν- που να μην έχει αποφανθεί για τον κίνδυνο της Χρυσής Αυγής. Κι όταν σου την πέφτουν τα λαμόγια, γίνεσαι συμπαθής.
Και σε κάνουν να μοιάζεις αντισυστημικός. Κι ας είσαι ό, τι πιο συστημικό υπάρχει, όπως είναι η Χρυσή Αυγή.
Πάντως, είναι εξαιρετική η παρρησία όλων των κρατικοδίαιτων τενεκέδων για την Χρυσή Αυγή. Μπορεί να μην έχουν αγγίξει ποτέ τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Λάτση, τον Βαρδινογιάννη, τον Μπόμπολα –και τα άλλα αφεντικά τους- αλλά με την Χρυσή Αυγή ξεσπαθώνουν.
Σήμερα συζητούν την απαγόρευση της Χρυσής Αυγής επειδή είναι ρατσιστική και ναζιστική.
Το ερώτημα είναι απλό: «Όταν επέτρεπαν στην Χρυσή Αυγή να κατέβει στις εκλογές δεν ήταν ρατσιστική και ναζιστική;». Αλλά αυτό, περιέργως, δεν το ρωτάει κανείς.
Η Χρυσή Αυγή, ουσιαστικά, δεν υπήρχε.
Η Χρυσή Αυγή είναι το πλυντήριο του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.
Η Χρυσή Αυγή ήταν η χρυσή εφεδρεία που χρησιμοποιείται τώρα, για να αθωώσει το σάπιο και καταρρέον πολιτικό κατεστημένο.
Οι χρυσαυγίτες είναι ναζιστές και καθάρματα, οπότε όλοι οι υπόλοιποι είναι δημοκράτες και τίμιοι. Προσκυνήστε τους.
Δεν χρεοκόπησε η Ελλάδα. Η Ελλάδα κινδυνεύει από τον ναζισμό.
Ξεχάστε τις ευθύνες του Σημίτη, του Καραμανλή, του Παπανδρέου, του Βενιζέλου, του Σαμαρά και των συνεργατών τους, ξεχάστε την οικονομική ελίτ που συνεχίζει να κάνει πάρτι –ενώ η ανεργία φουντώνει και οι μισθοί πετσοκόβονται-, και ασχοληθείτε με το πώς θα σωθεί η Ελλάδα από την Χρυσή Αυγή.
Μην δίνετε σημασία στις κωλοτούμπες του Σαμαρά, στο ότι ο Βενιζέλος θα έπρεπε να είναι στο δικαστήριο και στο ότι ο «υπεύθυνος αριστερός» Κουβέλης δεν θα συνεργαζόταν ποτέ σε κυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ• όχι, τώρα κινδυνεύουμε από την Χρυσή Αυγή.
Ακούστε με ευλάβεια τον Μάκη Βορίδη –ο οποίος είχε διαδεχτεί τον Νίκο Μιχαλολιάκο στην προεδρία της νεολαίας της ΕΠΕΝ- να μιλάει με οίστρο για τον κίνδυνο του ναζισμού που φέρνει η Χρυσή Αυγή.
Την Χρυσή Αυγή που πετάει στις δημοσκοπήσεις. Όπως πετούσε το ΛΑΟΣ.
Αν είχε αποδοθεί δικαιοσύνη για την χρεοκοπία της χώρας, η Χρυσή Αυγή δεν θα είχε ξεμυτίσει ποτέ.
Αλλά, αφού η κεντρική απόφαση από το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο ήταν πως η απονομή δικαιοσύνης θα έπληττε τους ίδιους και θα ήταν το τέλος τους, πέταξαν στην αρένα τον μπαμπούλα της Χρυσής Αυγής. Και κάποιοι τσίμπησαν.
Η Χρυσή Αυγή αποτελεί και την αιχμή για την διαιώνιση του δικομματισμού. Η ύπαρξή της Χρυσής Αυγής βολεύει και την Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τους μικρότερους παίκτες.
Παρούσης της Χρυσής Αυγής, είναι όλοι τους δημοκράτες και προοδευτικοί.
Αν η Χρυσή Αυγή τεθεί εκτός νόμου, όλοι οι υπόλοιποι είναι νόμιμοι.
Ως και συνεργασία Νέας Δημοκρατίας-ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση μπορεί να υπάρξει, με την δικαιολογία πως θέλουν να αντιμετωπίσουν τον ναζιστικό κίνδυνο της Χρυσής Αυγής. Για να σώσουν την χώρα. Πάλι.
Ο Σαμαράς από τη μία –ή ο αντικαταστάτης του στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας-, ο Τσίπρας από την άλλη και στην μέση ο Ζίζεκ. Αγκαλιασμένοι.
Αν δεν υπήρχε η Χρυσή Αυγή, όλοι θα ήταν υποχρεωμένοι να μιλάνε –και να προτείνουν λύσεις- για την κοινωνία και την οικονομία. Με την Χρυσή Αυγή, μπορούν να μιλάνε για οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτά.
Μπορούν να μιλάνε για τον ναζισμό, για τον Χίτλερ, τους Εβραίους, την Άννα Φρανκ, την Κοκκινοσκουφίτσα, τον Κακό Λύκο και άλλα τέτοια επίκαιρα και φλέγοντα θέματα.
Το μεταναστευτικό –που είναι, ουσιαστικά, το μοναδικό θέμα της Χρυσής Αυγής- θα μπορούσε να λυθεί πιο εύκολα και γρήγορα απ’ όσο νομίζουν κάποιοι• πολιτικές και κυβερνητικές αποφάσεις δημιούργησαν το μεταναστευτικό, δεν έπεσαν από τον ουρανό οι μετανάστες, ούτε βγήκαν από τους υπονόμους.
Αλλά οι φτηνοί μετανάστες είναι χρήσιμοι –και πολλοί απ’ αυτούς εγκλωβίζονται στην Ελλάδα-, αφενός για να στρέφονται εναντίον τους οι Έλληνες και να ξεχνούν τα Μνημόνια, και αφετέρου για να υπάρχει το φόβητρο της Χρυσής Αυγής που απειλεί τη Δημοκρατία μας. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Βέβαια, τα τέρατα που έφτιαξαν το τέρας που λέγεται Χρυσή Αυγή ξέρουν πως υπάρχει ο κίνδυνος το δημιούργημά τους να αυτονομηθεί –σαν το τέρας του Φρανκενστάιν- και να αρχίσει να κάνει τα δικά του.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως έχουν την Χρυσή Αυγή στο χέρι, αφού ο βίος και η πολιτεία των χρυσαυγιτών αποτελούν κοινό μυστικό.
Το θέμα είναι πότε θα αποφασίσουν πως δεν χρειάζονται πια την Χρυσή Αυγή και ποια θα είναι η οικονομική κατάσταση στη χώρα την δεδομένη περίοδο.
Εκεί θα παιχτεί η τύχη της Χρυσής Αυγής.
Όσο οι Έλληνες πολίτες δεν απαιτούν Δικαιοσύνη και Νέο Σύνταγμα –γραμμένο και από τους πολίτες-, τα τέρατα θα πληθαίνουν.
Και οι Έλληνες θα τα συνηθίζουν. Θα τα βλέπουν και στον καθρέφτη.
Γιατί ο φασισμός ήταν εδώ πριν από την Χρυσή Αυγή. Ήταν μέσα στο σαλόνι σας. Και δεν ενοχλούσε κανέναν.
(Στις 24 Οκτωβρίου 2012, έγραφα «Πώς στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό».)
(Στις 4 Φεβρουαρίου 2013, έγραφα «Η Χρυσή Αυγή πρέπει να γίνει κυβέρνηση».)
pitsirikos.net
Τον Μάρτιο του 2011, ο Αλέξης Παπαχελάς είχε γράψει στην «Καθημερινή» ένα άρθρο με τον τίτλο «Γιατί ανεβαίνει ο ΛΑΟΣ».
Τότε είχα γράψει το εξής: «Το πρώτο συμπέρασμα είναι πως το ΛΑΟΣ δεν ανεβαίνει. Αν το ΛΑΟΣ ανέβαινε, δεν θα χρειαζόταν να γράψει αυτό το άρθρο ο κ. Παπαχελάς.».
Την τύχη που είχε το ΛΑΟΣ την ξέρετε.
Στο ίδιο κείμενο, είχα γράψει και τα εξής:
«Φυσικά, δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι ο Παπαχελάς υμνεί τον Καρατζαφέρη. Είναι γνωστό από την παγκόσμια ιστορία πως η αστική δημοκρατία –όταν τα βρίσκει δύσκολα- κάνει μια εκτροπή και το γυρνάει στο φασισμό, για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των μεγαλοαστών.
Ως εκ τούτου, δεν θα μου προκαλέσει καμία έκπληξη αν σύντομα ο κ. Παπαχελάς γράψει ένα άρθρο για να υμνήσει και τη Χρυσή Αυγή.»
Η Χρυσή Αυγή έχει στηριχτεί –και στηρίζεται- από όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Φυσικά, έχει στηριχτεί με έντεχνο τρόπο. Τραβάτε με κι ας κλαίω.
Δεν υπάρχει καθεστωτικό λαμόγιο -που είχε αποθεώσει όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν- που να μην έχει αποφανθεί για τον κίνδυνο της Χρυσής Αυγής. Κι όταν σου την πέφτουν τα λαμόγια, γίνεσαι συμπαθής.
Και σε κάνουν να μοιάζεις αντισυστημικός. Κι ας είσαι ό, τι πιο συστημικό υπάρχει, όπως είναι η Χρυσή Αυγή.
Πάντως, είναι εξαιρετική η παρρησία όλων των κρατικοδίαιτων τενεκέδων για την Χρυσή Αυγή. Μπορεί να μην έχουν αγγίξει ποτέ τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Λάτση, τον Βαρδινογιάννη, τον Μπόμπολα –και τα άλλα αφεντικά τους- αλλά με την Χρυσή Αυγή ξεσπαθώνουν.
Σήμερα συζητούν την απαγόρευση της Χρυσής Αυγής επειδή είναι ρατσιστική και ναζιστική.
Το ερώτημα είναι απλό: «Όταν επέτρεπαν στην Χρυσή Αυγή να κατέβει στις εκλογές δεν ήταν ρατσιστική και ναζιστική;». Αλλά αυτό, περιέργως, δεν το ρωτάει κανείς.
Η Χρυσή Αυγή, ουσιαστικά, δεν υπήρχε.
Η Χρυσή Αυγή είναι το πλυντήριο του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.
Η Χρυσή Αυγή ήταν η χρυσή εφεδρεία που χρησιμοποιείται τώρα, για να αθωώσει το σάπιο και καταρρέον πολιτικό κατεστημένο.
Οι χρυσαυγίτες είναι ναζιστές και καθάρματα, οπότε όλοι οι υπόλοιποι είναι δημοκράτες και τίμιοι. Προσκυνήστε τους.
Δεν χρεοκόπησε η Ελλάδα. Η Ελλάδα κινδυνεύει από τον ναζισμό.
Ξεχάστε τις ευθύνες του Σημίτη, του Καραμανλή, του Παπανδρέου, του Βενιζέλου, του Σαμαρά και των συνεργατών τους, ξεχάστε την οικονομική ελίτ που συνεχίζει να κάνει πάρτι –ενώ η ανεργία φουντώνει και οι μισθοί πετσοκόβονται-, και ασχοληθείτε με το πώς θα σωθεί η Ελλάδα από την Χρυσή Αυγή.
Μην δίνετε σημασία στις κωλοτούμπες του Σαμαρά, στο ότι ο Βενιζέλος θα έπρεπε να είναι στο δικαστήριο και στο ότι ο «υπεύθυνος αριστερός» Κουβέλης δεν θα συνεργαζόταν ποτέ σε κυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ• όχι, τώρα κινδυνεύουμε από την Χρυσή Αυγή.
Ακούστε με ευλάβεια τον Μάκη Βορίδη –ο οποίος είχε διαδεχτεί τον Νίκο Μιχαλολιάκο στην προεδρία της νεολαίας της ΕΠΕΝ- να μιλάει με οίστρο για τον κίνδυνο του ναζισμού που φέρνει η Χρυσή Αυγή.
Την Χρυσή Αυγή που πετάει στις δημοσκοπήσεις. Όπως πετούσε το ΛΑΟΣ.
Αν είχε αποδοθεί δικαιοσύνη για την χρεοκοπία της χώρας, η Χρυσή Αυγή δεν θα είχε ξεμυτίσει ποτέ.
Αλλά, αφού η κεντρική απόφαση από το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο ήταν πως η απονομή δικαιοσύνης θα έπληττε τους ίδιους και θα ήταν το τέλος τους, πέταξαν στην αρένα τον μπαμπούλα της Χρυσής Αυγής. Και κάποιοι τσίμπησαν.
Η Χρυσή Αυγή αποτελεί και την αιχμή για την διαιώνιση του δικομματισμού. Η ύπαρξή της Χρυσής Αυγής βολεύει και την Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τους μικρότερους παίκτες.
Παρούσης της Χρυσής Αυγής, είναι όλοι τους δημοκράτες και προοδευτικοί.
Αν η Χρυσή Αυγή τεθεί εκτός νόμου, όλοι οι υπόλοιποι είναι νόμιμοι.
Ως και συνεργασία Νέας Δημοκρατίας-ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση μπορεί να υπάρξει, με την δικαιολογία πως θέλουν να αντιμετωπίσουν τον ναζιστικό κίνδυνο της Χρυσής Αυγής. Για να σώσουν την χώρα. Πάλι.
Ο Σαμαράς από τη μία –ή ο αντικαταστάτης του στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας-, ο Τσίπρας από την άλλη και στην μέση ο Ζίζεκ. Αγκαλιασμένοι.
Αν δεν υπήρχε η Χρυσή Αυγή, όλοι θα ήταν υποχρεωμένοι να μιλάνε –και να προτείνουν λύσεις- για την κοινωνία και την οικονομία. Με την Χρυσή Αυγή, μπορούν να μιλάνε για οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτά.
Μπορούν να μιλάνε για τον ναζισμό, για τον Χίτλερ, τους Εβραίους, την Άννα Φρανκ, την Κοκκινοσκουφίτσα, τον Κακό Λύκο και άλλα τέτοια επίκαιρα και φλέγοντα θέματα.
Το μεταναστευτικό –που είναι, ουσιαστικά, το μοναδικό θέμα της Χρυσής Αυγής- θα μπορούσε να λυθεί πιο εύκολα και γρήγορα απ’ όσο νομίζουν κάποιοι• πολιτικές και κυβερνητικές αποφάσεις δημιούργησαν το μεταναστευτικό, δεν έπεσαν από τον ουρανό οι μετανάστες, ούτε βγήκαν από τους υπονόμους.
Αλλά οι φτηνοί μετανάστες είναι χρήσιμοι –και πολλοί απ’ αυτούς εγκλωβίζονται στην Ελλάδα-, αφενός για να στρέφονται εναντίον τους οι Έλληνες και να ξεχνούν τα Μνημόνια, και αφετέρου για να υπάρχει το φόβητρο της Χρυσής Αυγής που απειλεί τη Δημοκρατία μας. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Βέβαια, τα τέρατα που έφτιαξαν το τέρας που λέγεται Χρυσή Αυγή ξέρουν πως υπάρχει ο κίνδυνος το δημιούργημά τους να αυτονομηθεί –σαν το τέρας του Φρανκενστάιν- και να αρχίσει να κάνει τα δικά του.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως έχουν την Χρυσή Αυγή στο χέρι, αφού ο βίος και η πολιτεία των χρυσαυγιτών αποτελούν κοινό μυστικό.
Το θέμα είναι πότε θα αποφασίσουν πως δεν χρειάζονται πια την Χρυσή Αυγή και ποια θα είναι η οικονομική κατάσταση στη χώρα την δεδομένη περίοδο.
Εκεί θα παιχτεί η τύχη της Χρυσής Αυγής.
Όσο οι Έλληνες πολίτες δεν απαιτούν Δικαιοσύνη και Νέο Σύνταγμα –γραμμένο και από τους πολίτες-, τα τέρατα θα πληθαίνουν.
Και οι Έλληνες θα τα συνηθίζουν. Θα τα βλέπουν και στον καθρέφτη.
Γιατί ο φασισμός ήταν εδώ πριν από την Χρυσή Αυγή. Ήταν μέσα στο σαλόνι σας. Και δεν ενοχλούσε κανέναν.
(Στις 24 Οκτωβρίου 2012, έγραφα «Πώς στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό».)
(Στις 4 Φεβρουαρίου 2013, έγραφα «Η Χρυσή Αυγή πρέπει να γίνει κυβέρνηση».)
pitsirikos.net
Είμαι μια Σουλιωτοπούλα
Έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει η δήλωση που έκανε η βουλευτής
της ΔΗΜΑΡ, Μαρία Ρεπούση, για το χορό του Ζαλόγγου. Η κυρία Ρεπούση
υποστήριξε πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, ενώ έφτασε στο
σημείο να αμφισβητήσει ακόμα και το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας.
Σύμφωνα με την κυρία Ρεπούση, οι Σουλιώτισσες συνωστίζονταν δίπλα στον γκρεμό και αυτό τις έκανε να μοιάζουν πως χορεύουν χιπ χοπ.
Επίσης, η κυρία Ρεπούση υποστηρίζει πως ο Σαμουήλ δεν ανατινάχτηκε στο Κούγκι αλλά η έκρηξη έγινε επειδή ο καλόγερος έπαιζε με τα σπίρτα δίπλα στους δυναμίτες.
Πάντως, αν υπήρχε ένα βίντεο, θα ξέραμε τι πραγματικά έγινε στο Ζάλογγο και δεν θα μπορούσε η κάθε Ρεπούση να λέει ό,τι θέλει, οπότε φτάνουμε στο συμπέρασμα πως η αντίσταση κατά των Τούρκων ξεκίνησε πρόωρα και έπρεπε να περιμένουν να κυκλοφορήσουν τα πρώτα κινητά με κάμερα.
Το λογικό είναι πως οι Σουλιώτισσες δεν χόρεψαν γιατί, αν χόρευαν πιασμένες από το χέρι, η κάθε Σουλιώτισσα που έπεφτε στον γκρεμό δεν θα ήξερε αν θα έπεφτε και η επόμενη ή θα την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια και θα προτιμούσε να γίνει γκόμενα κάποιου Τουρκαλβανού.
Βέβαια, οι Σουλιώτισσες είχαν στην αγκαλιά τους τα μωρά τους, οπότε δεν είναι και πολύ εύκολο να χορεύεις καλαματιανό κρατώντας ένα μωρό.
Από την άλλη, οι Σουλιώτισσες μπορεί να πέταξαν πρώτα τα μωρά τους στον γκρεμό και μετά να το έριξαν στο χορό γιατί ήταν πια ελεύθερες να αρχίσουν πάλι να γκομενίζουν, ενώ δεν πρέπει να αποκλείσουμε και το ενδεχόμενο να έπεσαν κι αυτές στον γκρεμό επειδή είχαν δει στον κινηματογράφο τον Σούπερμαν και νόμιζαν κι αυτές πως μπορούν να πετάξουν.
Η δήλωση της Μαρίας Ρεπούση πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος αναστάτωσε χιλιάδες Ελληνίδες κάθε ηλικίας που υποδύονταν–επί δεκαετίες- τις Σουλιώτισσες στη σχολική παράσταση της 25ης Μαρτίου, αφού διαπίστωσαν πως άδικα ξεσκίζονταν στις πρόβες και στα καλαματιανά και γκρεμοτσακίζονταν από ύψος δέκα εκατοστών, αλλά εγώ πολύ το χάρηκα που ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος γιατί εμένα, σε αυτήν την παράσταση με τις Σουλιώτισσες, με έβαζε πάντα ο δάσκαλος να κάνω τον Τούρκο και εγώ δεν ήθελα με τίποτα να κάνω τον Τούρκο γιατί με έβλεπε η Άννα Μαρία που έκανε τη Σουλιώτισσα και της έδινα κάθε μέρα το κουλούρι μου γιατί ήμουν ερωτευμένος μαζί της και ήθελα να την παντρευτώ αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από την Β΄ Δημοτικού και μάλλον θα έχει παντρευτεί κάποιον άλλον.
Αφού ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, από δω και πέρα δεν πρέπει τα κοριτσάκια να χορεύουν καλαματιανό στη σχολική παράσταση πριν πέσουν στον γκρεμό αλλά, αν βγάλεις τον χορό από τις «Σουλιώτισσες», δεν θα έχουν κανένα ενδιαφέρον γιατί θα πάψουν πια να είναι μιούζικαλ.
Εν τω μεταξύ, δεν έχω καταλάβει γιατί γίνεται τόσος ντόρος για το αν ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, αφού οι Σουλιώτισσες ήταν Αρβανίτισσες, ενώ εμείς είμαστε Έλληνες, κατευθείαν απόγονοι του Λεωνίδα, του Μεγαλέξανδρου, του Σωκράτη και του Αριστοτέλη.
Τι μας νοιάζει εμάς που είμαστε Έλληνες αν πήδηξαν χορεύοντας στον γκρεμό οι Αρβανίτισσες;
Αν οι Σουλιώτισσες ήταν Ελληνίδες, δεν θα πηδούσαν στον γκρεμό αλλά θα έμεναν εκεί, θα πάλευαν γενναία με τους Τουρκαλβανούς του Αλή Πασά και θα τους πετούσαν στον γκρεμό.
Μάλλον είναι η ανασφάλεια για το αν είμαστε Έλληνες που δημιούργησε τόσους εθνικούς μύθους.
Είναι αυτή η ανασφάλεια που μας κάνει να βλέπουμε παντού εχθρούς του έθνους και συνωμοσίες εις βάρος μας.
Είναι αυτή η ανασφάλεια που κάνει τους ραγιάδες να αποδέχονται σιωπηλοί να τους κυβερνούν τα λαμόγια που ξεπούλησαν την πατρίδα τους –αντί να απαιτούν όλοι με μια φωνή Δικαιοσύνη- αλλά, από την άλλη, να γίνονται έξαλλοι όταν η Ρεπούση λέει πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, αν και οι ίδιοι αποκλείεται να έπεφταν στον γκρεμό, αφού θα προτιμούσαν να γίνουν γιουσουφάκια του Αλή Πασά.
Τώρα πια, είμαι βέβαιος πως η Ελλάδα είναι εθνικός μύθος.
Η Ελλάδα δεν υπάρχει. Παρά μόνο στη φαντασία μας.
Δεν πειράζει. Αφού δεν μπορέσαμε να γίνουμε Έλληνες, ας γίνουμε τουλάχιστον άνθρωποι.
http://pitsirikos.net
Πέμπτη 30 Μαΐου 2013
Hannah Arendt : Η ΑΝΘΡΩΠ[ΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Hannah Arendt — Η
αδιαφορία για τον κόσμο είναι δυνατή ως πολιτικό φαινόμενο μόνο αν
στηριχτεί στην υπόθεση ότι ο κόσμος δεν θα διαρκέσει· αν όμως υποτεθεί
αυτό, είναι σχεδόν αναπόφευκτο ότι η αδιαφορία για τον κόσμο, με τη μία ή
την άλλη μορφή, θ’ αρχίσει να κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή. Αυτό
συνέβη μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και φαίνεται να
συμβαίνει πάλι στις μέρες μας, μολονότι για εντελώς διαφορετικούς λόγους
και με πολύ διαφορετικές, ίσως ακόμα πιο δυσάρεστες μορφές. Η
χριστιανική αποχή από τα πράγματα του κόσμου τούτου δεν είναι κατά
κανέναν τρόπο η μόνη κατάληξη, στην οποία μπορεί να φτάσει κανείς από
την πεποίθηση ότι το ανθρώπινο οικοδόμημα, όντας προϊόν ανθρώπινων
χεριών, είναι εξίσου θνητό με τους δημιουργούς του. Η πεποίθηση αυτή,
απεναντίας, μπορεί να εντατικοποιήσει την απόλαυση και την κατανάλωση
των πραγμάτων του κόσμου τούτου, όπως και όλους τους τρόπους
επικοινωνίας, στους οποίους ο κόσμος δεν κατανοείται ως κάτι που είναι κοινόν
για όλους. Μόνο η ύπαρξη μιας δημόσιας σφαίρας και ο παρεπόμενος
μετασχηματισμός του κόσμου σε μια κοινότητα πραγμάτων, η οποία
συγκεντρώνει τους ανθρώπους και τους συνδέει μεταξύ τους στηρίζεται
ολοκληρωτικά στη διάρκεια. Αν ο κόσμος πρόκειται να περιλαμβάνει ένα
δημόσιο χώρο, αυτός δεν μπορεί να οικοδομείται μόνο για μια γενεά και να
σχεδιάζεται μόνο για τους ζώντες· πρέπει να υπερβαίνει το χρονικό
διάστημα της ζωής των θνητών.
Χωρίς αυτή την υπέρβαση σε μια δυνάμει επίγεια αθανασία, καμιά πολιτική, με την αυστηρή έννοια της λέξης, κανένας κοινός κόσμος και κανένας δημόσιος χώρος δεν είναι δυνατός. Διότι αντίθετα από το κοινό καλό όπως το εννοούσε ο Χριστιανισμός – η σωτηρία μιας ψυχής ως ένα κοινό για όλους συμφέρον – ο κοινός κόσμος είναι ο χώρος στον οποίον μπαίνουμε όταν γεννιόμαστε, και ο χώρος, τον οποίο αφήνουμε πίσω μας όταν πεθαίνουμε. Υπερβαίνει τον χρόνο ζωής μας τόσο προς το παρελθόν όσο και προς το μέλλον· υπήρχε πριν έλθουμε και θα διαρκέσει περισσότερο από τη σύντομη διαμονή μας σ’ αυτόν. Είναι ότι έχουμε από κοινού όχι μόνο με όσους ζουν μαζί μας, αλλά και με όσους υπήρξαν εδώ πριν και με όσους θα έλθουν μετά από μας. Αλλά ένας τέτοιος κοινός κόσμος μπορεί να επιβιώσει των ερχόμενων και απερχόμενων γενεών μόνο στο βαθμό που εμφανίζεται δημοσίως. Ακριβώς η δημοσιότητα της δημόσιας σφαίρας μπορεί να ενσωματώσει και να αγλαΐσει δια μέσου των αιώνων οτιδήποτε θελήσουν ίσως οι άνθρωποι να διασώσουν από τη φυσική φθορά του χρόνου. Οι άνθρωποι για πολλούς αιώνες πριν από μας – αλλά όχι τώρα πλέον – εισέρχονταν στο δημόσιο χώρο διότι επιθυμούσαν κάτι τι δικό τους ή κάτι τι που είχαν από κοινού με άλλους να διαρκέσει περισσότερο από τη γήινη ύπαρξη τους. (Έτσι η κατάρα της δουλείας δεν ήταν μόνο ότι στερούσε από τους δούλους την ελευθερία και την ορατή ύπαρξη, αλλά και ο φόβος των ίδιων των αφανών εκείνων ανθρώπων «ότι περνώντας από την αφάνεια της ζωής τους στον θάνατο δεν θα άφηναν πίσω τους κανένα σημάδι να μαρτυράει πως κάποτε υπήρξαν»). Δεν υπάρχει ίσως σαφέστερη μαρτυρία για την απώλεια της δημόσιας σφαίρας κατά τους νεότερους χρόνους από την ολοκληρωτική σχεδόν απώλεια του αυθεντικού ενδιαφέροντος για την αθανασία, μια απώλεια η οποία επισκιάστηκε κάπως από την ταυτόχρονη απώλεια του μεταφυσικού ενδιαφέροντος για την αιωνιότητα. Η δεύτερη, η αιωνιότητα, αποτελώντας μέριμνα των φιλοσόφων και της vita contemplativa πρέπει να παραμείνει έξω απ’ το πεδίο τούτων των σκέψεων μας. Αλλά η πρώτη, η αθανασία, επιβεβαιώνεται από την συνηθισμένη σήμερα κατάταξη του αγώνα για την κατάκτηση της αθανασίας στο ιδιωτικό ελάττωμα της ματαιοδοξίας. Κάτω από τις σύγχρονες συνθήκες είναι πράγματι τόσο απίθανο να φιλοδοξεί κανείς στα σοβαρά μια επίγεια αθανασία, ώστε πιθανώς δίκαια να θεωρούμε τη φιλοδοξία αυτή σκέτη ματαιοδοξία.
Το περίφημο εδάφιο του Αριστοτέλη: «Κατά την εξέταση των ανθρωπίνων υποθέσεων δεν πρέπει κανείς… να εξετάζει τον άνθρωπο ως έχει, δεν πρέπει να εξετάζει τι είναι θνητό στα θνητά πράγματα, αλλά να στοχάζεται γι αυτά [μόνο] στον βαθμό που έχουν την δυνατότητα να καταστούν αθάνατα», βρίσκεται με τρόπο πολύ ταιριαστό στα πολιτικά του γραπτά. Διότι η πόλις για τους Έλληνες, όπως η res publica για τους Ρωμαίους, ήταν πριν απ’ όλα εγγύηση κατά της ασημαντότητας της ατομικής ζωής, χώρος προφυλαγμένος απέναντι σε αυτήν την ασημαντότητα και προορισμένος για την σχετική διάρκεια, αν όχι για την αθανασία, των θνητών.
Η αντίληψη της νεότερης εποχής για τη δημόσια σφαίρα, μετά τη θεαματική αύξηση της δημόσιας σημασίας της «κοινωνίας», εκφράζεται από τον Adam Smith, όταν, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, αναφέρει «την ανεπρόκοπη εκείνη ράτσα των ανθρώπων που κοινώς αποκαλούνται άνθρωποι των γραμμάτων», για τους οποίους «η δημόσια αναγνώριση… αποτελεί πάντα ένα μέρος της αμοιβής τους…· ένα σημαντικό μέρος για το επάγγελμα του γιατρού, ένα ακόμα μεγαλύτερο ίσως για το επάγγελμα του νομικού, ενώ για τον ποιητή και τον φιλόσοφο αποτελεί σχεδόν το σύνολο». Εδώ είναι αυταπόδεικτο ότι η δημόσια αναγνώριση και η χρηματική αμοιβή είναι της αυτής φύσεως και μπορούν να πάρουν το ένα τη θέση του άλλου. Η δημόσια αναγνώριση είναι κι αυτή κάτι που χρησιμοποιείται και καταναλώνεται, και το γόητρο, καθώς θα λέγαμε σήμερα, ικανοποιεί μιαν ανάγκη όπως η τροφή ικανοποιεί μιαν άλλη: η δημόσια αναγνώριση καταναλώνεται από την ατομική ματαιοδοξία όπως καταναλώνεται η τροφή από την πείνα. Είναι προφανές ότι απ’ αυτήν την άποψη το κριτήριο της πραγματικότητας δεν έγκειται στην δημόσια παρουσία των άλλων, αλλά μάλλον στην μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτακτικότητα των αναγκών εκείνων που την ύπαρξη ή μη ύπαρξη τους δεν μπορεί να βεβαιώσει κανείς άλλος εκτός από όσους τις νιώθουν. Και αφού η ανάγκη της τροφής έχει την αυταπόδεικτη πραγματική βάση της στην ίδια τη λειτουργία της ζωής, είναι επίσης προφανές ότι οι εντελώς υποκειμενικές σουβλιές της πείνας είναι πιο ‘πραγματικές’ από την ‘ματαιοδοξία’ όπως ονόμαζε ο Hobbes την δίψα της δημόσιας αναγνώρισης. Όμως, κι αν ακόμη αυτές τις ανάγκες, μ’ ένα θαύμα συμπόνοιας, τις συμμερίζονταν και οι άλλοι, πάλι η ίδια κενότητα τους θα τις εμπόδιζε πάντα να εγκαθιδρύσουν κάτι τόσο στέρεο και τόσο διαρκές όσο ένας κοινός κόσμος. Το θέμα λοιπόν δεν είναι ότι υπάρχει μια έλλειψη κοινής αναγνώρισης για την ποίηση και την φιλοσοφία στον σύγχρονο κόσμο, αλλά ότι αυτή η αναγνώριση δεν συνιστά ένα χώρο όπου διασώζονται τα πράγματα από την φθορά του χρόνου. Η ματαιότητα της κοινής αναγνώρισης, η οποία καταναλώνεται καθημερινά σε όλο και μεγαλύτερες ποσότητες, είναι τέτοια, ώστε, αντίθετα, η χρηματική αμοιβή, ένα από τα πιο μάταια πράγματα που υπάρχουν, μπορεί να γίνει πιο ‘αντικειμενική’ και πιο ‘πραγματική’.
Σε αντιδιαστολή μ’ αυτήν την ‘αντικειμενικότητα’, της οποίας μόνη βάση είναι το χρήμα ως κοινός παρανομαστής για την ικανοποίηση όλων των αναγκών, η πραγματικότητα της δημόσιας σφαίρας στηρίζεται στην ταυτόχρονη παρουσία αναρίθμητων προοπτικών και όψεων, με τις οποίες δεν μπορεί ποτέ να επινοηθεί κοινό μέτρο ή κοινός παρανομαστής. Διότι αν και ο κοινός κόσμος αποτελεί το κοινό πεδίο συνάντησης όλων, όμως όσοι είναι παρόντες έχουν διαφορετικές θέσεις μέσα σ’ αυτό, και η θέση του ενός δεν μπορεί να συμπίπτει με τη θέση του άλλου, όπως δεν μπορεί να συμπίπτει η θέση δύο αντικειμένων. Το να είναι κανείς ορατός και ακουστός από τους άλλους αντλεί τη σημασία του από το γεγονός ότι καθένας βλέπει και ακούει από διαφορετική θέση. Αυτό είναι το νόημα του δημόσιου βίου, σε σύγκριση με τον οποίο ακόμη και η πιο πλούσια και πιο ικανοποιητική οικογενειακή ζωή δεν μπορεί να προσφέρει σε κάποιον παρά μόνο της επέκταση ή τον πολλαπλασιασμό της θέσης του με τις συνακόλουθες όψεις και προοπτικές της. Η υποκειμενικότητα της ιδιωτικότητας μπορεί να επεκταθεί και να πολλαπλασιαστεί σε μια οικογένεια, μπορεί να ισχυροποιηθεί τόσο, ώστε το βάρος της να γίνει αισθητό στη δημόσια σφαίρα· αλλά αυτή η «δημόσια» οικογένεια δεν μπορεί ποτέ να αντικαταστήσει την πραγματικότητα που προκύπτει από το ολικό άθροισμα των όψεων που παρουσιάζει ένα αντικείμενο σ’ ένα πλήθος θεατών. Μόνον όπου είναι δυνατόν να αντικρύζονται τα πράγματα από τους πολλούς στην ποικιλία των όψεων τους χωρίς να μεταβάλλουν ταυτότητα, ούτως ώστε όσοι συγκεντρώνονται γύρω τους να ξέρουν πως βλέπουν την ταυτότητα στην απόλυτη διαφορά, εκεί μπορεί αληθινά και αξιόπιστα να εμφανιστεί η εγκόσμια πραγματικότητα.
Κάτω από τις συνθήκες ενός κοινού κόσμου, την πραγματικότητα δεν την εγγυάται κατά κύριο λόγο η «κοινή φύση» όλων των ανθρώπων που την συνιστούν, αλλά μάλλον το γεγονός ότι, παρά τις διαφορές θέσεως και την ποικιλία όψεων που προκύπτει, όλοι ενδιαφέρονται πάντα για το ίδιο αντικείμενο. Αν η ταυτότητα του αντικειμένου δεν είναι πλέον δυνατόν να διακριθεί, καμιά κοινή φύση των ανθρώπων, και λιγότερο απ’ όλα ο αφύσικος κομφορμισμός μιας μαζικής κοινωνίας, δεν μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή του κοινού κόσμου, που συνήθως ακολουθεί την καταστροφή των πολλών όψεων, με τις οποίες εμφανίζεται στο ανθρώπινο πλήθος. Αυτό μπορεί να συμβεί κάτω από συνθήκες απόλυτης απομόνωσης, όπου κανείς πια δεν μπορεί να συμφωνήσει με κανέναν άλλον, όπως συμβαίνει συνήθως στις τυραννίες. Αλλά αυτό μπορεί επίσης να συμβεί και κάτω από τις συνθήκες μιας μαζικής κοινωνίας ή μιας μαζικής υστερίας, όπου βλέπουμε όλους τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται ξαφνικά σαν να ήταν μέλη μιας οικογένειας, αποτελώντας καθένας μιαν επέκταση κι ένα αντίγραφο του πλησίον του. Και στις δύο περιπτώσεις οι άνθρωποι έχουν μεταβληθεί πέρα για πέρα σε ιδιώτες, δηλαδή έχουν στερηθεί το να βλέπουν και να ακούνε τους άλλους ή το να τους βλέπουν και να τους ακούνε οι άλλοι. Βρίσκονται όλοι έγκλειστοι στην υποκειμενικότητα της δικής τους ατομικής εμπειρίας, η οποία δεν παύει να είναι ατομική έστω κι αν πολλαπλασιάζεται απειράριθμες φορές. Το τέλος του κοινού κόσμου έχει επέλθει όταν αυτός αντικρύζεται από μια μόνο πλευρά κι όταν έχει την δυνατότητα να παρουσιάζεται σε μια μόνο προοπτική. […]
***
Hannah Arendt, The Human Condition, Chicago, 1958 (ελλ. μτφρ., Χάννα Άρεντ, Η ανθρώπινη κατάσταση, μτφρ. Γ. Λυκιαρδόπουλος – Σ. Ροζάνης, Αθήνα, 2008, σ. 80 – 85).
Χωρίς αυτή την υπέρβαση σε μια δυνάμει επίγεια αθανασία, καμιά πολιτική, με την αυστηρή έννοια της λέξης, κανένας κοινός κόσμος και κανένας δημόσιος χώρος δεν είναι δυνατός. Διότι αντίθετα από το κοινό καλό όπως το εννοούσε ο Χριστιανισμός – η σωτηρία μιας ψυχής ως ένα κοινό για όλους συμφέρον – ο κοινός κόσμος είναι ο χώρος στον οποίον μπαίνουμε όταν γεννιόμαστε, και ο χώρος, τον οποίο αφήνουμε πίσω μας όταν πεθαίνουμε. Υπερβαίνει τον χρόνο ζωής μας τόσο προς το παρελθόν όσο και προς το μέλλον· υπήρχε πριν έλθουμε και θα διαρκέσει περισσότερο από τη σύντομη διαμονή μας σ’ αυτόν. Είναι ότι έχουμε από κοινού όχι μόνο με όσους ζουν μαζί μας, αλλά και με όσους υπήρξαν εδώ πριν και με όσους θα έλθουν μετά από μας. Αλλά ένας τέτοιος κοινός κόσμος μπορεί να επιβιώσει των ερχόμενων και απερχόμενων γενεών μόνο στο βαθμό που εμφανίζεται δημοσίως. Ακριβώς η δημοσιότητα της δημόσιας σφαίρας μπορεί να ενσωματώσει και να αγλαΐσει δια μέσου των αιώνων οτιδήποτε θελήσουν ίσως οι άνθρωποι να διασώσουν από τη φυσική φθορά του χρόνου. Οι άνθρωποι για πολλούς αιώνες πριν από μας – αλλά όχι τώρα πλέον – εισέρχονταν στο δημόσιο χώρο διότι επιθυμούσαν κάτι τι δικό τους ή κάτι τι που είχαν από κοινού με άλλους να διαρκέσει περισσότερο από τη γήινη ύπαρξη τους. (Έτσι η κατάρα της δουλείας δεν ήταν μόνο ότι στερούσε από τους δούλους την ελευθερία και την ορατή ύπαρξη, αλλά και ο φόβος των ίδιων των αφανών εκείνων ανθρώπων «ότι περνώντας από την αφάνεια της ζωής τους στον θάνατο δεν θα άφηναν πίσω τους κανένα σημάδι να μαρτυράει πως κάποτε υπήρξαν»). Δεν υπάρχει ίσως σαφέστερη μαρτυρία για την απώλεια της δημόσιας σφαίρας κατά τους νεότερους χρόνους από την ολοκληρωτική σχεδόν απώλεια του αυθεντικού ενδιαφέροντος για την αθανασία, μια απώλεια η οποία επισκιάστηκε κάπως από την ταυτόχρονη απώλεια του μεταφυσικού ενδιαφέροντος για την αιωνιότητα. Η δεύτερη, η αιωνιότητα, αποτελώντας μέριμνα των φιλοσόφων και της vita contemplativa πρέπει να παραμείνει έξω απ’ το πεδίο τούτων των σκέψεων μας. Αλλά η πρώτη, η αθανασία, επιβεβαιώνεται από την συνηθισμένη σήμερα κατάταξη του αγώνα για την κατάκτηση της αθανασίας στο ιδιωτικό ελάττωμα της ματαιοδοξίας. Κάτω από τις σύγχρονες συνθήκες είναι πράγματι τόσο απίθανο να φιλοδοξεί κανείς στα σοβαρά μια επίγεια αθανασία, ώστε πιθανώς δίκαια να θεωρούμε τη φιλοδοξία αυτή σκέτη ματαιοδοξία.
Το περίφημο εδάφιο του Αριστοτέλη: «Κατά την εξέταση των ανθρωπίνων υποθέσεων δεν πρέπει κανείς… να εξετάζει τον άνθρωπο ως έχει, δεν πρέπει να εξετάζει τι είναι θνητό στα θνητά πράγματα, αλλά να στοχάζεται γι αυτά [μόνο] στον βαθμό που έχουν την δυνατότητα να καταστούν αθάνατα», βρίσκεται με τρόπο πολύ ταιριαστό στα πολιτικά του γραπτά. Διότι η πόλις για τους Έλληνες, όπως η res publica για τους Ρωμαίους, ήταν πριν απ’ όλα εγγύηση κατά της ασημαντότητας της ατομικής ζωής, χώρος προφυλαγμένος απέναντι σε αυτήν την ασημαντότητα και προορισμένος για την σχετική διάρκεια, αν όχι για την αθανασία, των θνητών.
Η αντίληψη της νεότερης εποχής για τη δημόσια σφαίρα, μετά τη θεαματική αύξηση της δημόσιας σημασίας της «κοινωνίας», εκφράζεται από τον Adam Smith, όταν, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, αναφέρει «την ανεπρόκοπη εκείνη ράτσα των ανθρώπων που κοινώς αποκαλούνται άνθρωποι των γραμμάτων», για τους οποίους «η δημόσια αναγνώριση… αποτελεί πάντα ένα μέρος της αμοιβής τους…· ένα σημαντικό μέρος για το επάγγελμα του γιατρού, ένα ακόμα μεγαλύτερο ίσως για το επάγγελμα του νομικού, ενώ για τον ποιητή και τον φιλόσοφο αποτελεί σχεδόν το σύνολο». Εδώ είναι αυταπόδεικτο ότι η δημόσια αναγνώριση και η χρηματική αμοιβή είναι της αυτής φύσεως και μπορούν να πάρουν το ένα τη θέση του άλλου. Η δημόσια αναγνώριση είναι κι αυτή κάτι που χρησιμοποιείται και καταναλώνεται, και το γόητρο, καθώς θα λέγαμε σήμερα, ικανοποιεί μιαν ανάγκη όπως η τροφή ικανοποιεί μιαν άλλη: η δημόσια αναγνώριση καταναλώνεται από την ατομική ματαιοδοξία όπως καταναλώνεται η τροφή από την πείνα. Είναι προφανές ότι απ’ αυτήν την άποψη το κριτήριο της πραγματικότητας δεν έγκειται στην δημόσια παρουσία των άλλων, αλλά μάλλον στην μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτακτικότητα των αναγκών εκείνων που την ύπαρξη ή μη ύπαρξη τους δεν μπορεί να βεβαιώσει κανείς άλλος εκτός από όσους τις νιώθουν. Και αφού η ανάγκη της τροφής έχει την αυταπόδεικτη πραγματική βάση της στην ίδια τη λειτουργία της ζωής, είναι επίσης προφανές ότι οι εντελώς υποκειμενικές σουβλιές της πείνας είναι πιο ‘πραγματικές’ από την ‘ματαιοδοξία’ όπως ονόμαζε ο Hobbes την δίψα της δημόσιας αναγνώρισης. Όμως, κι αν ακόμη αυτές τις ανάγκες, μ’ ένα θαύμα συμπόνοιας, τις συμμερίζονταν και οι άλλοι, πάλι η ίδια κενότητα τους θα τις εμπόδιζε πάντα να εγκαθιδρύσουν κάτι τόσο στέρεο και τόσο διαρκές όσο ένας κοινός κόσμος. Το θέμα λοιπόν δεν είναι ότι υπάρχει μια έλλειψη κοινής αναγνώρισης για την ποίηση και την φιλοσοφία στον σύγχρονο κόσμο, αλλά ότι αυτή η αναγνώριση δεν συνιστά ένα χώρο όπου διασώζονται τα πράγματα από την φθορά του χρόνου. Η ματαιότητα της κοινής αναγνώρισης, η οποία καταναλώνεται καθημερινά σε όλο και μεγαλύτερες ποσότητες, είναι τέτοια, ώστε, αντίθετα, η χρηματική αμοιβή, ένα από τα πιο μάταια πράγματα που υπάρχουν, μπορεί να γίνει πιο ‘αντικειμενική’ και πιο ‘πραγματική’.
Σε αντιδιαστολή μ’ αυτήν την ‘αντικειμενικότητα’, της οποίας μόνη βάση είναι το χρήμα ως κοινός παρανομαστής για την ικανοποίηση όλων των αναγκών, η πραγματικότητα της δημόσιας σφαίρας στηρίζεται στην ταυτόχρονη παρουσία αναρίθμητων προοπτικών και όψεων, με τις οποίες δεν μπορεί ποτέ να επινοηθεί κοινό μέτρο ή κοινός παρανομαστής. Διότι αν και ο κοινός κόσμος αποτελεί το κοινό πεδίο συνάντησης όλων, όμως όσοι είναι παρόντες έχουν διαφορετικές θέσεις μέσα σ’ αυτό, και η θέση του ενός δεν μπορεί να συμπίπτει με τη θέση του άλλου, όπως δεν μπορεί να συμπίπτει η θέση δύο αντικειμένων. Το να είναι κανείς ορατός και ακουστός από τους άλλους αντλεί τη σημασία του από το γεγονός ότι καθένας βλέπει και ακούει από διαφορετική θέση. Αυτό είναι το νόημα του δημόσιου βίου, σε σύγκριση με τον οποίο ακόμη και η πιο πλούσια και πιο ικανοποιητική οικογενειακή ζωή δεν μπορεί να προσφέρει σε κάποιον παρά μόνο της επέκταση ή τον πολλαπλασιασμό της θέσης του με τις συνακόλουθες όψεις και προοπτικές της. Η υποκειμενικότητα της ιδιωτικότητας μπορεί να επεκταθεί και να πολλαπλασιαστεί σε μια οικογένεια, μπορεί να ισχυροποιηθεί τόσο, ώστε το βάρος της να γίνει αισθητό στη δημόσια σφαίρα· αλλά αυτή η «δημόσια» οικογένεια δεν μπορεί ποτέ να αντικαταστήσει την πραγματικότητα που προκύπτει από το ολικό άθροισμα των όψεων που παρουσιάζει ένα αντικείμενο σ’ ένα πλήθος θεατών. Μόνον όπου είναι δυνατόν να αντικρύζονται τα πράγματα από τους πολλούς στην ποικιλία των όψεων τους χωρίς να μεταβάλλουν ταυτότητα, ούτως ώστε όσοι συγκεντρώνονται γύρω τους να ξέρουν πως βλέπουν την ταυτότητα στην απόλυτη διαφορά, εκεί μπορεί αληθινά και αξιόπιστα να εμφανιστεί η εγκόσμια πραγματικότητα.
Κάτω από τις συνθήκες ενός κοινού κόσμου, την πραγματικότητα δεν την εγγυάται κατά κύριο λόγο η «κοινή φύση» όλων των ανθρώπων που την συνιστούν, αλλά μάλλον το γεγονός ότι, παρά τις διαφορές θέσεως και την ποικιλία όψεων που προκύπτει, όλοι ενδιαφέρονται πάντα για το ίδιο αντικείμενο. Αν η ταυτότητα του αντικειμένου δεν είναι πλέον δυνατόν να διακριθεί, καμιά κοινή φύση των ανθρώπων, και λιγότερο απ’ όλα ο αφύσικος κομφορμισμός μιας μαζικής κοινωνίας, δεν μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή του κοινού κόσμου, που συνήθως ακολουθεί την καταστροφή των πολλών όψεων, με τις οποίες εμφανίζεται στο ανθρώπινο πλήθος. Αυτό μπορεί να συμβεί κάτω από συνθήκες απόλυτης απομόνωσης, όπου κανείς πια δεν μπορεί να συμφωνήσει με κανέναν άλλον, όπως συμβαίνει συνήθως στις τυραννίες. Αλλά αυτό μπορεί επίσης να συμβεί και κάτω από τις συνθήκες μιας μαζικής κοινωνίας ή μιας μαζικής υστερίας, όπου βλέπουμε όλους τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται ξαφνικά σαν να ήταν μέλη μιας οικογένειας, αποτελώντας καθένας μιαν επέκταση κι ένα αντίγραφο του πλησίον του. Και στις δύο περιπτώσεις οι άνθρωποι έχουν μεταβληθεί πέρα για πέρα σε ιδιώτες, δηλαδή έχουν στερηθεί το να βλέπουν και να ακούνε τους άλλους ή το να τους βλέπουν και να τους ακούνε οι άλλοι. Βρίσκονται όλοι έγκλειστοι στην υποκειμενικότητα της δικής τους ατομικής εμπειρίας, η οποία δεν παύει να είναι ατομική έστω κι αν πολλαπλασιάζεται απειράριθμες φορές. Το τέλος του κοινού κόσμου έχει επέλθει όταν αυτός αντικρύζεται από μια μόνο πλευρά κι όταν έχει την δυνατότητα να παρουσιάζεται σε μια μόνο προοπτική. […]
***
Hannah Arendt, The Human Condition, Chicago, 1958 (ελλ. μτφρ., Χάννα Άρεντ, Η ανθρώπινη κατάσταση, μτφρ. Γ. Λυκιαρδόπουλος – Σ. Ροζάνης, Αθήνα, 2008, σ. 80 – 85).
Το παγκόσμιο μονοπώλιο στα media
Βάλια Μπαζού
Το 90% όσων διαβάζουμε, ακούμε και βλέπουμε ελέγχεται παγκοσμίως από μόνον έξι εταιρείες Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Για να καταλάβουμε το μέγεθος της συγκέντρωσης των ΜΜΕ στα χέρια ολίγων εταιρειών αρκεί να επισημάνουμε ότι το 1983 το αντίστοιχο 90% της ενημέρωσης, προσφερόταν από 50 διαφορετικές εταιρείες!
Το εξαιρετικό infographic εντόπισα στην ιστοσελίδα UPWORTHY, που παρουσιάζει με ένα απλό τρόπο το παγκόσμιο μονοπώλιο που έχει εγκαθιδρυθεί στα media ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Ένα μονοπώλιο που ελέγχει από τις ειδήσεις, σε όλα τα μέσα, μέχρι τις ταινίες, τις τηλεοπτικές σειρές ακόμα και τα τραγούδια που ακούγονται και τα video clip που παίζονται σε όλους τους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς των ΗΠΑ και όχι μόνον.
Οι έξι γίγαντες των Media είναι:
1] COMCAST: ελέγχει τις εταιρείες Universal- NBC- Focus Features
2] News Corp: ελέγχει τις εταιρείες FOX- Wall Street Journal- New York Post
3] Disney: ελέγχει τις εταιρείες Rixar-ABC-ESPN-Marvel
4] Viacom: ελέγχει τις εταιρείες MTV- Comedy Central- BET- CMT- Paramount
5] Time Warner: ελέγχει τις εταιρείες CNN- HBO- Time- Warner Bros
6] CBSO : ελέγχει την εταιρεία Sowtime
Όπως επισημαίνει το UPWORTHY, συνολικά 213 ανώτατα στελέχη αποφασίζουν και ελέγχουν τι θα διαβάσουμε, τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε. Κάνοντας μια απλή διαίρεση ο συντάκτης του infographic επισημαίνει ότι για κάθε 1,5 εκατομμύριο πολίτες στις ΗΠΑ αντιστοιχεί 1 ανώτατο στέλεχος που αποφασίζει για την ενημέρωση και την ψυχαγωγία εκατομμυρίων ανθρώπων!
Στην έρευνα επισημαίνεται ακόμα η ψευδής αίσθηση που υπάρχει περί της μεγάλης ποικιλίας επιλογής αφού τελικά οι 6 εταιρείες διαθέτουν, για παράδειγμα, το 70% του περιεχομένου και της καλωδιακής τηλεόρασης. Αντίστοιχα στο ραδιόφωνο μια εταιρεία, η Clear Channel, έχει στην ιδιοκτησία της 850 ραδιοφωνικούς σταθμούς ελέγχοντας και επί της ουσίας προσφέροντας ως ιδιότυπο copy paste τις ίδιες ειδήσεις και την ίδια μουσική.
Το μέγεθος του μονοπωλίου αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο εάν υπολογίσει κανείς και τις εταιρείες που ελέγχουν σε άλλες ηπείρους αφού τα συγκεκριμένα στοιχεία αφορούν μόνον τις ΗΠΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η News Corp ελέγχει τις μεγαλύτερες εφημερίδες σε τρεις ηπείρους!
Πηγή: Ποντίκι
Το 90% όσων διαβάζουμε, ακούμε και βλέπουμε ελέγχεται παγκοσμίως από μόνον έξι εταιρείες Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Για να καταλάβουμε το μέγεθος της συγκέντρωσης των ΜΜΕ στα χέρια ολίγων εταιρειών αρκεί να επισημάνουμε ότι το 1983 το αντίστοιχο 90% της ενημέρωσης, προσφερόταν από 50 διαφορετικές εταιρείες!
Το εξαιρετικό infographic εντόπισα στην ιστοσελίδα UPWORTHY, που παρουσιάζει με ένα απλό τρόπο το παγκόσμιο μονοπώλιο που έχει εγκαθιδρυθεί στα media ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Ένα μονοπώλιο που ελέγχει από τις ειδήσεις, σε όλα τα μέσα, μέχρι τις ταινίες, τις τηλεοπτικές σειρές ακόμα και τα τραγούδια που ακούγονται και τα video clip που παίζονται σε όλους τους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς των ΗΠΑ και όχι μόνον.
Οι έξι γίγαντες των Media είναι:
1] COMCAST: ελέγχει τις εταιρείες Universal- NBC- Focus Features
2] News Corp: ελέγχει τις εταιρείες FOX- Wall Street Journal- New York Post
3] Disney: ελέγχει τις εταιρείες Rixar-ABC-ESPN-Marvel
4] Viacom: ελέγχει τις εταιρείες MTV- Comedy Central- BET- CMT- Paramount
5] Time Warner: ελέγχει τις εταιρείες CNN- HBO- Time- Warner Bros
6] CBSO : ελέγχει την εταιρεία Sowtime
Όπως επισημαίνει το UPWORTHY, συνολικά 213 ανώτατα στελέχη αποφασίζουν και ελέγχουν τι θα διαβάσουμε, τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε. Κάνοντας μια απλή διαίρεση ο συντάκτης του infographic επισημαίνει ότι για κάθε 1,5 εκατομμύριο πολίτες στις ΗΠΑ αντιστοιχεί 1 ανώτατο στέλεχος που αποφασίζει για την ενημέρωση και την ψυχαγωγία εκατομμυρίων ανθρώπων!
Στην έρευνα επισημαίνεται ακόμα η ψευδής αίσθηση που υπάρχει περί της μεγάλης ποικιλίας επιλογής αφού τελικά οι 6 εταιρείες διαθέτουν, για παράδειγμα, το 70% του περιεχομένου και της καλωδιακής τηλεόρασης. Αντίστοιχα στο ραδιόφωνο μια εταιρεία, η Clear Channel, έχει στην ιδιοκτησία της 850 ραδιοφωνικούς σταθμούς ελέγχοντας και επί της ουσίας προσφέροντας ως ιδιότυπο copy paste τις ίδιες ειδήσεις και την ίδια μουσική.
Το μέγεθος του μονοπωλίου αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο εάν υπολογίσει κανείς και τις εταιρείες που ελέγχουν σε άλλες ηπείρους αφού τα συγκεκριμένα στοιχεία αφορούν μόνον τις ΗΠΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η News Corp ελέγχει τις μεγαλύτερες εφημερίδες σε τρεις ηπείρους!
Πηγή: Ποντίκι
Το αφεντικό τρελάθηκε !!!
Να διευκρινίσω τρία πράγματα:
α) Δεν αποκαλώ εγώ «αφεντικό» τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, Στέλιος Σταυρίδης, ο οποίος δήλωσε ότι «Ο Σαμαράς είναι το πιο σκληρό αφεντικό για το οποίο έχω δουλέψει ποτέ».
β) Όταν το Κράτος πουλάει μια μονοπωλιακή επιχείρησή του, δεν καταργείται το μονοπώλιο, απλώς γίνεται ιδιωτικό.
γ) Η φάρσα της Επιτροπής Ανταγωνισμού που έχει ως στόχο τη «Διατήρηση ή αποκατάσταση της υγιούς ανταγωνιστικής δομής της αγοράς» και χρησιμοποιεί ως μέσο την «Καταπολέμηση των πρακτικών που περιορίζουν ή νοθεύουν τον ανταγωνισμό και καταλήγουν σε βλάβη των καταναλωτών» γίνεται ακόμη χειρότερη όταν σκεφτείς το καρτέλ των τραπεζών και πόσο αυτό…λειτούργησε «υπέρ» των καταναλωτών.
Το αφεντικό, λοιπόν, πουλάει αν και στην ουσία χαρίζει. Το αφεντικό καλεί επενδυτές, όχι για να δημιουργήσουν ή να κατασκευάσουν, αλλά να πάρουν τα έτοιμα. Το θέμα είναι, ποια είναι αυτά τα έτοιμα.
Πρόκειται για υποδομές! Είτε του ΟΠΑΠ, είτε της ΔΕΗ, είτε της ΕΥΔΑΠ είτε ό,τι άλλο χαρίζεται. Υποδομές που χρυσοπληρώσαμε οι φορολογούμενοι. Υποδομές που φτιάχτηκαν και με χρήματα της Ε.Ε., τα οποία αντιστοιχούσαν ξεχωριστά στον κάθε πολίτη αυτής της χώρας.
Υποδομές που επίσης χρυσοπληρώσαμε, είναι τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και οι δρόμοι. Κι αυτά πωλούνται ή μάλλον χαρίζονται. Δεν ξέρω σε ποιους. Ούτε θα μάθουμε. Μπροστά θα υπάρχει πάντα ένα ελληνικό όνομα για βιτρίνα κι από πίσω διάφορα funds που δεν ξέρουμε ούτε σε ποιον ανήκουν, ούτε την αξιοπιστία τους. Βασικά, το πρόβλημα είναι ότι όταν παρατήσουν ρημαγμένες μια μέρα τις υποδομές που χρυσοπληρώσαμε, δε θα υπάρχει κάποιος να του ζητηθούν ευθύνες. Απλώς θα κληθούμε να ξαναχρυσοπληρώσουμε τις υποδομές για να έχουμε νερό να πιούμε.
Θα μου πείτε «και τι έγινε που ξέρουμε τον ιδιοκτήτη του ΟΤΕ;». Θα σας πω «σωστό κι αυτό». Μήπως δεν εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις υποδομές που εμείς είχαμε χρυσοπληρώσει για να δημιουργηθούν; Όλα τ’ αφεντικά σε αυτή τη χώρα ήταν πάντα τρελά και μοίραζαν με το άλλοθι της κατάργησης του μονοπωλίου. Καμία διαφωνία ως προς αυτό.
Έτσι δε χαρίστηκε η Ολυμπιακή; Είδατε εσείς κάποιο μονοπώλιο να καταργείται; Ένα ιδιότυπο καρτέλ δύο αεροπορικών εταιρειών δημιουργήθηκε, το οποίο θέλει να μετατραπεί επίσημα σε μονοπώλιο, αλλά η Κομισιόν επιμένει να κρατηθούν τα προσχήματα για τα μάτια του κόσμου όπως μπορείτε να θυμηθείτε διαβάζοντας εδώ.
Όσο για τις τράπεζες, εκεί θα γίνει το μεγάλο γλέντι. Δύο πρέπει να απομείνουν. Η ALPHA και η ΠΕΙΡΑΙΩΣ. Πριν εξαγοραστούν κι αυτές από κάποιο γερμανικό κολοσσό. Με δύο τράπεζες, τι ανταγωνισμός να δημιουργηθεί στα επιτόκια; Η τοκογλυφία επιτέλους θα αγιοποιηθεί και θα φορέσει το φωτοστέφανο του «υγιούς τραπεζικού τομέα».
Όλα τ’ αφεντικά της Ελλάδας ήταν τρελά. Όμως αυτό το αφεντικό είναι το πιο τρελό απ’ όλα. Θεωρεί επιτυχία του να χαρίσει ό,τι χρυσοπληρώσαμε οι πολίτες για να κατασκευαστεί. Θεωρεί επιτυχία του να δημιουργούνται ιδιωτικά μονοπώλια. Θεωρεί επιτυχία του ν’ αναρωτιέται ο Έλληνας γιατί πρέπει να πληρώνει ξανά και ξανά για να χρησιμοποιεί υποδομές που κατασκευάστηκαν με τους φόρους του.
Παρ’ όλα αυτά, καλείται να πληρώσει κι άλλους, μεγαλύτερους φόρους. Δίχως να γνωρίζει το λόγο. Δίχως να απολαμβάνει την ανταποδοτικότητα των φόρων. Γιατί, αυτό το αφεντικό είναι ταυτόχρονα και μπράβος. Αν δεν πληρώσεις, θα σου κάψει το σπίτι. Ή έστω θα στο πάρει. Δεν είναι κυβέρνηση, είναι συμμορία. Πουλάει ύδωρ και γη. Παραδίδει μεταλλεία, βαφτίζοντάς το επιτυχία ενώ τα ταυτόχρονα υποκρίνεται πως δε γνωρίζει τη σημερινή διεθνή πραγματικότητα στο χώρο.
Αυτή είναι η αλήθεια και κάθε «ναι μεν, αλλά…» είναι άλλοθι για τη σιωπή μας που γίνεται όλο και πιο συνένοχη κάθε μέρα που περνά από πάνω μας.
kartesios
Τετάρτη 29 Μαΐου 2013
Δεν έτυχε..Πέτυχε!
Ακούσατε τί είπε πάλι ο μεγαλύτερος εν ζωή πολιτικός απατεώνας;
Έτυχε λέει, ΕΤΥΧΕ, να είναι υπουργός οικονομικών, γι αυτό τα έχουμε βάλει μαζί του για το χαράτσι!
Και με το οποίο χαράτσι, λέει, στάθηκε δύο χρόνια στα πόδια της η ελληνική οικονομία, και άρα σώθηκε, και άρα κάποιος λέει, πρέπει τέλος πάντων ΝΑ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΕΙ ΣΥΓΓΝΩΜΗ!!!
Ένα- ένα! Να τα πάρουμε τα πράγματα ένα-ένα, κάθαρμα, γιατί ''τα 'χουμε πάρει'' και θα γίνει καμιά ζημιά..
Πρώτον πόσα εισέπραξε, λεχρίτη, το κρατικό ταμείο απ' το χαράτσι; Ένα; Δύο; Δυόμισι δις ευρώ τον χρόνο;
Και μ' αυτά στάθηκε η ελληνική οικονομία στα πόδια της; Τότε γιατί ''πηδάτε'' ...
μισθωτούς, συνταξιούχους, και αγορά, με μέτρα των οκτώ, δέκα, δεκατεσσάρων δισεκατομμυρίων;
Δεύτερον πώς και από ποιούς τάχα τα εισέπραξε;
Εδώ γονάτισε ολόκληρη ΔΕΗ από τους απλήρωτους λογαριασμούς, επειδή ο κοσμάκης δεν είχε και δεν έχει να πληρώσει τα αυξημένα τιμολόγια μαζί και το χαράτσι!
Έχει ''κοπεί'' το ρεύμα σε χιλιάδες νοικοκυριά, άνεργους, ανήμπορους, επιχειρήσεις, κι εκατοντάδες χιλιάδες τρέχουν για διακανονισμούς, κι εσύ μας λες ότι έσωσες την οικονομία κι ότι πρέπει να σ' ευχαριστήσουμε, κοπρίτη;
Και τρίτο και σπουδαιότερο:
Τί θα πεί ΕΤΥΧΕ;
Περνούσες απ' έξω και σε κάνανε υπουργό οικονομικών, την ώρα που το χαράτσι από μόνο του έμπαινε στους λογαριασμούς της ΔΕΗ;
Δεν σού 'χει μείνει μιά σταλιά ανδρισμός να παραδεχτείς ότι το χαράτσι ήταν ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΕΜΠΝΕΥΣΗ;
Τόσο ''κότα'' πιά;
Τόσο θρασύδειλος;
Τόσο τιποτένιος;
Καμαρώστε τον εσείς που ακόμα τον στηρίζετε.
Εσείς που ακόμα ψηφίζετε ΠαΣοΚ.
Χάρισμά σας!
΄Ιδιοι είσαστε!
Θρασύδειλοι εγκληματίες, που ποτέ δεν παραδεχτήκατε ΕΝΑ λάθος! Έστω και μόνον ένα..
Σε λίγο, θα περάσει να σας πάρει το απορριματοφόρο της Ιστορίας!
Να σας πάει εκεί που ανήκετε:
Στον βόθρο με τα τοξικά κατάλοιπα..
To διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2013/05/blog-post_9393.html
ΠΗΓΗ:
http://mandatoforos.blogspot.gr/2013/05/blog-post_29.html
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7516
Η αφήγηση του παγκοσμιοποιημένου “παραμυθιού” μας πρέπει να λάβει τέλος, έτσι όπως την κατάντησαν!
Έχει αποδειχτεί ότι η εξιστόρηση παραμυθιών είναι ιδιαίτερα ψυχθεραπευτική κι ωφέλιμη για τα παιδιά.
Καθώς τα βοηθάει να ωριμάσουν μέσα από πρότυπα ηρώων που με τη συνεχή πάλη τους ωθούνται ν’ανακαλύψουν την πραγματική τους αξία, εν μέσω δύσκολων κι εχθρικών περιβάλλοντων και να έρθουν σε επαφή με τον εσωτερικό τους κόσμο.
Η ταύτιση, γενικά μικρών και μεγάλων, με τους ήρωες/-ίδες, επιτρέπει να μάθουν και να δοκιμάσουν τρόπους επίλυσης των εσωτερικών συγκρούσεων του ατόμου και των προβλημάτων που αναπόφευκτα παρουσιάζονται στη ζωή. Κι εκεί έγκειται η μεγάλη…διδακτική αξία των παραμυθιών.
Του παραμυθοαναθρεμμένου ανιχνευτήΚαι φυσικά ο τελικός θρίαμβος του καλού λειτουργεί ως ψυχική λύτρωση και ως επιβράβευση των ευγενών και επίμονων προσπαθειών των πρωταγωνιστών τους ενάντια στις δυνάμεις του κακού.
Αν
ο κόσμος που ζούμε μπορεί να ιδωθεί ως ένα παραμύθι που μας αφηγείται ο
ίδιος, μέσα από τους “παραμυθάδες” του, οι οποίοι και διαμορφώνουν τα
χαρακτηριστικά και την εξέλιξη μιας ιστορίας που βιώνουμε ως
πρωταγωνιστές εμείς οι ίδιοι, τότε μπορούμε να πούμε τα εξής:
το παραμύθι αυτό έχει μεταλλαχτεί σε ένα συνονθύλευμα αφύσικων συνθηκών
κι έχει αποκτήσει μια τελείως διεστραμμένη χροιά, που στοιχειώνει
επικίνδυνα το βίο μας και υπονομεύει θανάσιμα την ψυχική ισορροπία μας
και τη σωματική ακεραιότητά μας! Άρα οι “αφηγητές” αυτών των ιστοριών,
που μας αφορούν όλους, κινούνται από διαταραγμένους και σκοτεινούς
στόχους!
Τα γνωστά και κλασικά πρότυπα, από παλιά, των ηρώων-μαχητών έχουν μεταλλαχτεί και αυτά τα ίδια μέσα σε τούτη τη σκοτεινή και άρρωστη πραγματικότητα, σε σημείο που να προκαλούν αποστροφή και τρόμο:
Ο άφοβος Τζακ να έχει καθηλωθεί σε αναπηρική καρέκλα λόγω της πτώσης του από τη φασολιά, καθώς την ώρα που σκαρφάλωνε (η εξελικτική πορεία του ανθρώπου) κάποιοι την έκοψαν για να την αποψιλώσουν μαζί με το υπόλοιπο δάσος, λόγω αλόγιστης και τοξικής εκμετάλλευσής του.
Το σπιτάκι των εφτά νάνων να έχει παρθεί από κάποια τράπεζα της παμφάγας παραμυθοχώρας, λόγω χρεών κι εκείνοι να έχουν καταντήσει άστεγοι, μπεκρήδες και επαίτες. Η δε Χιονάτη να βρίσκεται σε κώμα σχεδόν, γριά και παρατημένη σε κάποιο άθλιο ίδρυμα, και ο πρίγκιπας πριν καν τη γνωρίσει, είχε ήδη γίνει διευθυντής σε τράπεζα που ανήκε στον πατέρα του και πήρε το σπίτι των νάνων. Όσο για τη μάγισσα, αυτή συνεταιρίστηκε με τον πατέρα του πρίγκιπα και πίνουν μαζί το αίμα των υπηκόων του βασιλείου.
Επίσης, η ωραία κοιμωμένη δεν συνήλθε ποτέ από τον ύπνο της (ας πρόσεχε σε τελική ανάλυση κι εκείνη, γιατί η ίδια οδήγησε τον εαυτό της σε αυτή τη θέση), καθώς κανείς δεν βρέθηκε να νοιαστεί γι’αυτήν. Και η Σταχτοπούτα βολοδέρνει για ένα ξεροκόμματο, ως ενοικιαζόμενο “κοινωφελές” υπηρετικό προσωπικό, με ΜΚΟ την εταιρεία της μητριάς της. Η οποία πάντρεψε, φυσικά, την μια κόρη της με το βασιλιά κι ένωσαν έτσι τους οίκους τους κι επέκτειναν τις επιχειρήσεις τους. Η νεράιδα ποτέ δεν ήρθε να βρει τη Σταχτομπούτα, γιατί είχε “καεί” από τα ναρκωτικά. Που φρόντισαν να της πασάρουν οι ντήλερς που δουλεύουν για λογαριασμό των υπηρεσιών ασφαλείας του βασιλείου και βγάζουν με διάφορους τρόπους από τη μέση όσους έχουν “μαγικές δυνατότητες” ν’αλλάξουν την παραμυθοχώρα σε μια καλύτερη ιστορία για να ζει κανείς…
Όσο για τους πεινασμένους Χάνσελ και Γκρέτελ συνελήφθησαν για κατάληψη στο ζαχαρόσπιτο και ρίχτηκαν στα μπουντρούμια όπου τους άφησαν μόνιμα κουσούρια από το ξύλο οι μπασκίνες-δράκοι.
Α! ναι! Η κοκκινοσκουφίτσα, μετέφερε τον παραγόμενο πλούτο της οικογένειάς της και τον δικό της κατευθείαν στα αχόρταγα σαγόνια της “γιαγιάς”-καπιταλιστικής γουρουνομηχανής, όταν την άρπαξε (αφού πρώτα την κακοποίησε αναλόγως) η μαφία του κακού λύκου και τη μετέφερε σε κάποια μακρινή χώρα για να θησαυρίσουν εκδίδοντάς την…
Τι; Δεν σας άρεσε το παγκοσμιοποιημένο παραμύθι μας; Γιατί; Αφού οι ήρωές του είναι εσείς, εμείς, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Όλοι εμπλεκόμαστε με τον ένα ή άλλο τρόπο.
Αν λοιπόν το έγκλημα των “αφηγητών του κόσμου μας είναι και ο “ρεαλιστικός” (όπως αντιλαμβάνονται αυτοί οι ψυχανώμαλοι τον “ρεαλισμό”) φόνος όλων των παραμυθιών που έδωσαν μια μαγική χροιά και πολλές υποσχέσεις στην παιδική μας ηλικία, η οποία πλέον καταστρέφεται για πολλά εκατομμύρια παιδιά του κόσμου, τότε δεν μας μένει παρά ένα:
Να αποφασίσουμε να στείλουμε στο διάολο όλους τους “αφηγητές” που κατέλαβαν (και με τη δική μας αρχική συναίνεση) και βαραίνουν με τα ξηλωμένα λόγια τους και τα απαίσια χνώτα τους τη δικιά μας “ιστορία”. Και να οργανωθούμε, με τη σύνεση και την τόλμη των ηρώων των παιδικών μας χρόνων και ν’ αντεπιτεθούμε με όραμα και πίστη στη Δύναμή μας. Εκτρέποντας την “αφήγηση” που αφορά την ίδια τη ζωή μας στα πιο ευγενικά, όμορφα και υγιή μονοπάτια!
Mια φωτεινή ιστορία που πλέον θα την αφηγούμαστε εμείς οι ίδιοι, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές…
Και πανικόβλητοι οι “παραμυθάδες”, μαζί με τις ορδές των κατασκευασμένων εφιαλτών τους (δράκοι, στοιχειά, παράσιτα και ρουφιάνοι), ας μπουν στα ιδιωτικά διαστημόπλοιά τους να βρουν καμιά άλλη παραμυθοχώρα να στοιχειώσουν. Αν τους παίρνει…
Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ
Το κείμενο αυτό (των Harry V. Μartin and David Caul) είναι μέρος μιας σειράς άρθρων σχετικά με πειράματα που γίνονται στις ΗΠΑ και αποσκοπούν στον έλεγχο του μυαλού (MIND CONTROL). Μετά ένα σύντομο καύσωνα στις αρχές του Ιουλίου (1991), μια σύντομη αναφορά έγινε στις ειδήσεις του ραδιοφώνου σχετικά με τρεις φυλακισμένους, οι οποίοι πέθαναν στα κελιά τους, στην κλινική Vacaville Medical Facility, τα οποία δεν είχαν κλιματισμό. Οι δύο από τους έγκλειστους, σύμφωνα με την ανακοίνωση, ενδέχεται να πέθαναν εξ αιτίας φαρμακευτικής αγωγής. Δεν έγιναν έρευνες από τα ΜΜΕ, ούτε εκτενή ρεπορτάζ πάνω στο θέμα.
Όμως, ποια ήταν η αγωγή που προκάλεσε το θάνατό τους; Η κλινική αναφέρει ότι είχαν υποστεί αγωγή για έλεγχο του μυαλού ή για αλλαγή της συμπεριφοράς. Έτσι ξετυλίγεται το κουβάρι μιας φρικιαστικής ιστορίας, που αποτελεί μέρος της ποινικής ιστορίας της Καλιφόρνια και που είχε προκαλέσει σωρεία αντιδράσεων πριν δύο δεκαετίες.
Τα πειράματα για έλεγχο του μυαλού είναι πραγματικότητα στην Καλιφόρνια εδώ και δεκαετίες και πραγματοποιούνται στα άσυλα και στις φυλακές. Μάλιστα έχουν εφαρμοστεί και σε άλλες περιπτώσεις, όπως σε παιδιά μειονοτήτων, τα οποία είχαν γίνει πειραματόζωα σε εγκαταλειμμένες εγκαταστάσεις ρίψης πυραύλων (Nike Missile Sites), αλλά και σε βετεράνους. Η χρηματοδότηση και η υλοποίηση των πειραμάτων αυτών είναι μέρος των προγραμμάτων του αμερικάνικου Υπουργείου Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας, του Υπουργείου Υποθέσεων των Βετεράνων, της CIA –μέσω του προγράμματος Phoenix–, του Ινστιτούτου Ερευνών του Στάνφορντ, της Υπηρεσίας για Διεθνή Ανάπτυξη, του Υπουργείου Αμύνης, του Υπουργείου Εργασίας, του Εθνικού Ινστιτούτου Πνευματικής Υγείας, της Επικουρικής Διεύθυνσης Αστυνομίας και Εθνικού Ιδρύματος Επιστήμης.
Η πολιτεία της Καλιφόρνια είναι πρώτη σε αυτού του είδους τα πειράματα. Αντίστοιχα πειράματα έχουν πραγματοποιηθεί στην περιοχή Haight-Ashbury στο Σαν Φρανσίσκο, στην ακμή της επικράτησης των χίπηδων. Το 1974, ο γερουσιαστής Sam Erwin, γνωστός από το σκάνδαλο του Γουωτεργκέϊτ, ηγήθηκε μιας υποεπιτροπής της Γερουσίας, σχετικά με τα Συνταγματικά Δικαιώματα, η οποία μελετούσε το θέμα «Ατομικά Δικαιώματα και ο Ρόλος του Ομοσπονδιακού Κράτους στην Αλλαγή της Συμπεριφοράς». Παρ’ όλο που δόθηκε λίγη δημοσιότητα σε αυτή την έρευνα, ο γερουσιαστής Erwin καταδίκασε τον ρόλο του κράτους στον έλεγχο του μυαλού. Αυτή η καταδίκη δεν ήταν ωστόσο ικανή να σταματήσει τα πειράματα, απλώς χρηματοδοτήθηκαν με πιο έμμεσο τρόπο.
Πολλές από τις ιστορίες ατόμων που υπέστησαν τέτοια πειράματα καταδεικνύουν μια περίεργη ιδέα στο μυαλό όσων αναζητούν πειραματόζωα. Όσοι έγιναν πειραματόζωα καταδικάζονταν σε φυλάκιση επ’ αόριστον και η ελευθερία τους εξαρτιόταν από τη καλή διεξαγωγή του πειράματος. Για παράδειγμα, κάποιος που είχε συλληφθεί για βόλτα με κλεμμένο όχημα, καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλακή και κρατήθηκε τελικά δεκαοχτώ χρόνια, για να γίνει πειραματόζωο.
Μερικά από τα πειράματα ελέγχου του μυαλού είναι:
- Ο φυλακισμένος, γυμνός, δένεται σε μια σανίδα. Οι καρποί και οι αστράγαλοί του είναι ακινητοποιημένοι και το κεφάλι του επίσης κρατιέται σε σταθερή θέση με μία λωρίδα γύρω από το λαιμό του και ένα κράνος. Τον αφήνουν σε ένα σκοτεινό κελί, χωρίς να μπορεί να κάνει την ανάγκη του. Όταν του δίνουν φαγητό, του ελευθερώνουν το ένα χέρι, ώστε να ψηλαφίσει στο σκοτάδι και να βρει το φαγητό αυτό, και να προσπαθήσει να πιει, χωρίς να μπορεί να σηκώσει το κεφάλι του.
- Χορηγείται στον φυλακισμένο παραλυτικό των μυών. Μέσα σε 30 – 40 δευτερόλεπτα αρχίζει η παράλυση των μικρών μυών (δάκτυλα χεριών και ποδιών, μάτια), ύστερα παραλύουν τα πλευρά και τέλος το διάφραγμα. Η καρδιά έχει 60 σφυγμούς ανά λεπτό. Αυτή η κατάσταση μαζί με το ότι υπάρχουν αναπνευστικές ανακοπές, κρατά για δύο έως πέντε λεπτά. Μετά αρχίζει σταδιακά να περνάει. Το άτομο έχει πλήρη συναίσθηση και πασχίζει να πάρει μια ανάσα. Είναι σα να πεθαίνεις, σα να πνίγεσαι σύμφωνα με το πείραμα.
- Ένα άλλο φάρμακο που χορηγείται προκαλεί εμετό. Το δίνουν σε όσους φυλακισμένους δεν σηκώθηκαν στην ώρα που έπρεπε, ή έβρισαν ή είπαν ψέματα, ή δε χαιρέτησαν τους ανθρωποφύλακες με τον δέοντα τρόπο. Οι εμετοί κρατούν από 15 λεπτά έως μια ώρα και συνοδεύονται από μια προσωρινή επίδραση στο καρδιαγγειακό που αλλάζει την πίεση.
- Ένα άλλο πάλι προκαλεί ακαμψία, ανησυχία, θολή όραση, πόνο στους μυς, τρέμουλο και μπερδεμένη αντίληψη.
Το Υπουργείο Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας και ο αμερικάνικος στρατός έχουν ομολογήσει πως έκαναν πειράματα για έλεγχο του μυαλού. Μάλιστα, προέκυψαν πολλοί θάνατοι.
Αναζητώντας τα ίχνη των πειραμάτων αυτών, οδηγούμαστε σε νόμιμες και μη χρήσεις, χρήση για μυστικές επιχειρήσεις κατασκοπείας και πειράματα σε αθώους που δεν γνώριζαν ότι γίνονταν πειραματόζωα.
Η εφημερίδα The Sentinel δημοσίευσε (Αύγουστος 1991) μια σειρά άρθρων σχετικά με τα πειράματα αυτά. Παρουσίασε ορισμένα από τα πειράματα που επιτρέπονται ακόμη και σήμερα.
Η υποεπιτροπή του γερουσιαστή Erwin τον Νοέμβριο του 1974 ερεύνησε το θέμα αυτό. Με αποστροφή μελέτησε έγγραφα από:
- Τη μελέτη του Ιδρύματος Νευρολογικής Έρευνας με τίτλο «Η Ιατρική Επιδημιολογία των Εγκληματιών».
- Το Κέντρο για τη Μελέτη και τη Μείωση της Βίας από το Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες.
- Το κλειστό Κέντρο Ιατρικής Περίθαλψης Εφήβων.
Ακολούθησε καταιγισμός αντιδράσεων σε όλη τη χώρα το 1974 εξαιτίας των άρθρων που γράφτηκαν με αφορμή την έρευνα της υποεπιτροπής της Γερουσίας. Μετά από τόσα χρόνια όμως, η είδηση πως δύο φυλακισμένοι ίσως πέθαναν, λόγω τέτοιων φρικιαστικών πειραμάτων, δείχνει πως δεν έχει αλλάξει τίποτα από το 1974. Το 1977, μια υποεπιτροπή της Γερουσίας, σχετικά με την Έρευνα στον τομέα των Επιστημών και της Υγείας, της οποίας πρόεδρος ήταν ο Τεντ Κέννεντυ, επικεντρώθηκε στη χρήση του LSD από τη CIA, η οποία το χορηγούσε σε ανυποψίαστους πολίτες. Ελάχιστοι στη CIA γνωρίζουν για το πεδίο δράσης και τις λεπτομέρειες του προγράμματος αυτού.
Για να καταλάβει κανείς το πρόβλημα πρέπει να αναζητήσει την πηγή του.
Η υποεπιτροπή του Τεντ Κέννεντυ έμαθε σχετικά με την Επιχείρηση ΜΚ-Ultra της CIA από την κατάθεση του Δρ. Sidney Gottlieb. Σκοπός του προγράμματος, σύμφωνα με την μαρτυρία του, ήταν να «διερευνήσει αν και κατά πόσον ήταν δυνατή η αλλαγή της συμπεριφοράς ενός ατόμου με κρυφά μέσα». Επικαλούμενος το Διάταγμα Εθνικής Ασφάλειας, ο Δρ. Gottlieb, αρνήθηκε να πει στην υποεπιτροπή ποια ήταν τα συμπεράσματα από τα πειράματα αυτά.
Ανέφερε, πάντως, ότι το πρόγραμμα είχε μπει σε εφαρμογή αρχικά λόγω του φόβου πως οι Σοβιετικοί και άλλοι εχθροί των ΗΠΑ θα ήταν πιο προχωρημένοι στα ζητήματα αυτά. Λόγω του Διατάγματος της Ελευθερίας της Πληροφόρησης, οι ερευνητές μπορούν πλέον να έχουν πρόσβαση στα έγγραφα σχετικά με την επιχείρηση ΜΚ-Ultra της CIA και σχετικά με άλλες επιχειρήσεις της CIA για τη μεταβολή της συμπεριφοράς σε ένα ειδικό δωμάτιο-αναγνωστήριο, στο ισόγειο του Hyatt Regency στο Rosslyn, VA.
H πιο τολμηρή φάση της επιχείρησης ΜΚ-Ultra της CIA ήταν η χορήγηση LSD σε ανυποψίαστους πολίτες σε πραγματικές συνθήκες. Η ιδέα γι’ αυτή την επιχείρηση ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1941, από τον William Donovan, ιδρυτή και διευθυντή της Yπηρεσίας Στρατηγικών Υπηρεσιών (Οffice of Strategic Services, OSS), πρόδρομου της CIA κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πόλεμου. Εκείνη την εποχή η υπηρεσία επένδυσε 5000$ για το πρόγραμμα «ναρκωτικό της αλήθειας». Τα πειράματα που έγιναν με σκοπολαμίνη και μορφίνη αποδείχθηκαν άχρηστα και επικίνδυνα. Δοκιμάστηκαν και οι επιδράσεις άλλων ναρκωτικών ουσιών, όπως της μεσκαλίνης, των βαρβιτουρικών, της βενζεδρίνης, της ινδικής κάνναβης κ.ά.
Οι υπηρεσίες ήταν ιδιαίτερα ανήσυχες σχετικά με τις απώλειες πλεούμενων στον Βόρειο Ατλαντικό, από τα γερμανικά υποβρύχια. Σκοπός τους ήταν η άντληση πληροφοριών, σχετικά με τα υποβρύχια αυτά και θεωρήθηκε ότι η καλύτερη μέθοδος ήταν η ανάκριση των αιχμαλώτων πολέμου με χρήση ναρκωτικών ουσιών, καταστρατηγώντας την συνθήκη της Γενεύης.
Η τετραυδροκανναμπινόλ ασετιλίνη, μια άχρωμη, άοσμη ουσία που απομονώνεται από την μαριχουάνα χρησιμοποιήθηκε για να χορηγηθεί σε τσιγάρο ή φαγητό, χωρίς να είναι δυνατή ο εντοπισμός της. Αρχικά τα πειράματα έγιναν σε εθελοντές του αμερικάνικου στρατού και της OSS, και τα δοκιμαστικά τεστ συγκαλύφθηκαν ως αγωγή για όσους είχαν υποστεί σοκ από έκρηξη. Οι εθελοντές έμειναν στην ιστορία ως οι «ονειροπόλοι του Ντόνοβαν» (Donovan’s Dreamers). Τα πειράματα ήταν απολύτως μυστικά και μόνο κάποιοι ανώτατοι αξιωματούχοι» γνώριζαν την ύπαρξή τους. Ο Πρόεδρος Φ. Ρούσβελτ γνώριζε και αυτός. Το «ναρκωτικό της αλήθειας» είχε ανάμεικτη επιτυχία.
Τα πειράματα σταμάτησαν όταν γράφτηκε ένα υπόμνημα, σχετικά με τα αποτελέσματά τους, που έλεγε: «Το ναρκωτικό ξεπερνά τα πάντα, εκτός από τις πιο ειδικές και ερευνητικές αναλύσεις και για κάθε πρακτική εφαρμογή, θεωρείται πως δεν μπορεί να τεθεί σε ανάλυση». Η OSS πάντως, δεν σταμάτησε τα πειράματα. Το 1943, έγιναν πειράματα παρ’ όλη την απαγόρευση. Το πιο γνωστό έγινε υπό την επίβλεψη του Αρχηγού George Hunter White, (στελέχους της OSS και πρώην αστυνομικού), στον August Del Grazio, γνωστό και ως Augie Dallaw ή Little Augie, που ήταν ένας γκάνγκστερ της Νέας Υόρκης. Βρισκόταν στην φυλακή για επίθεση και φόνο. Ήταν ένας από τους πιο διαβόητους εμπόρους ναρκωτικών στον κόσμο. Είχε ανοίξει ένα εργοστάσιο επεξεργασίας οπίου στην Τουρκία και ήταν αρχηγός της Ιταλικού υπόκοσμου στην Κάτω Ανατολική Πλευρά της Νέας Υόρκης.
Υπό την επήρεια του ναρκωτικού, ο Augie αποκάλυψε άπειρες πληροφορίες, σχετικά με τις επιχειρήσεις του υποκόσμου, καθώς και πολλά ονόματα αξιωματούχων που λαδώνονταν από την Μαφία. Αυτά τα πειράματα ήρθαν να επιβεβαιώσουν και να ενισχύσουν τη θέση του Donovan. Συντάχθηκε νέο υπόμνημα: «Τα τσιγάρα που εμποτίστηκαν με την ναρκωτική ουσία καταδεικνύουν το ότι χαλαρώνουν τους κρατούμενους, όταν πρόκειται να ανακριθούν».
Όταν διαλύθηκε η OSS, μετά τη λήξη του πολέμου, ο Αρχηγός White συνέχισε να χορηγεί τέτοιου είδους ουσίες. Το 1947, η CIA αντικατέστησε την OSS. Ο φάκελος του White μας πληροφορεί ότι δούλευε στην OSS και κατά το 1954 είχε γίνει υψηλόβαθμο στέλεχος της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ναρκωτικών και πως απασχολούνταν στη CIA με απόσπαση, σε παρτ-τάιμ βάση.
Ο White νοίκιασε ένα διαμέρισμα στο Greenwich Village, το οποίο ήταν εξοπλισμένο με ειδικούς καθρέπτες παρακολούθησης και με συστήματα παρακολούθησης. Υποδυόταν το ναυτικό. Έδινε στους ανθρώπους που γνώριζε LSD και τους οδηγούσε στο διαμέρισμα αυτό. Το 1955 η επιχείρηση μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο. Εκεί αυτά τα διαμερίσματα πήραν την ονομασία «Operation Midnight Climax». Προσλάμβαναν πόρνες-χρήστες που δελέαζαν άντρες και τους οδηγούσαν από το μπαρ στα διαμερίσματα αυτά, καθώς τους είχαν βάλει στο ποτό LSD. Ο White κινηματογραφούσε τα δρώμενα. Ο σκοπός αυτών των μπουρδέλων εθνικής ασφάλειας ήταν να βοηθήσει την CIA, ώστε να αντλεί μέσω της ερωτικής πράξης πληροφορίες. Αυτά τα πειράματα συνεχίστηκαν ως το 1963, μέχρι ο Γενικός Επιθεωρητής της CIA John Earman να ασκήσει κριτική στον Richard Helms, διευθυντή της CIA και πατέρα της επιχείρησης MK-Ultra.
Ο John Earman είπε πως ο νέος διευθυντής John McCone δεν είχε ενημερωθεί πλήρως, αναφορικά με την επιχείρηση MK-Ultra, όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του και ότι οι «αντιλήψεις που εμπεριέχουν τον έλεγχο της συμπεριφοράς θεωρούνται από πολλούς, εντός και εκτός της Υπηρεσίας, ανάρμοστες και ανήθικες». Δήλωσε πως «τα δικαιώματα και το συμφέρον του αμερικάνικου λαού βρίσκονται σε κίνδυνο». Ο Γενικός Επιθεωρητής έκανε γνωστό πως το LSD είχε δοκιμαστεί σε άτομα όλων των κοινωνικών τάξεων, σε αμερικάνους αλλά και σε ξένους.
Η κριτική που άσκησε ο John Earman αποκρούστηκε από τον Richard Helms, ο οποίος προειδοποίησε πως: «Τα θετικά αποτελέσματα της επιχείρησης από τη χρήση ναρκωτικών ελαττώνονται, καθώς υπάρχει έλλειψη ρεαλιστικών δοκιμών. Οι δοκιμές ήταν απαραίτητες για να είμαστε στα ίδια επίπεδα με τους Σοβιετικούς». Όμως, το 1964 ο Helms κατέθεσε στην Επιτροπή Warren, που διερευνούσε τη δολοφονία Κέννεντυ, πως η «έρευνα των Σοβιετικών ήταν πάντα πέντε χρόνια πίσω από την δική μας».
Όταν πια θα αποσύρονταν το 1966, ο Αργηγός White έγραψε μια επιστολή στον ανώτερό του. Στην επιστολή, προς τον Dr. Gottlieb, αναπολούσε την εργασία του στα μπουρδέλα εθνικής ασφάλειας με το LSD. Τα σχόλιά του είναι ανατριχιαστικά: «Ήμουν ένας μικρός σταυροφόρος, ένας αιρετικός στην πραγματικότητα, αλλά δούλεψα σκληρά γιατί είχε πλάκα, πλάκα, πλάκα».
Ο White σε άλλο σημείο γράφει: «Πού αλλού θα μπορούσε ένα αμερικανάκι με αίμα ινδιάνου να πει ψέματα, να σκοτώσει, να εξαπατήσει, να κλέψει, να βιάσει και να λεηλατήσει με την βοήθεια και την ευλογία των ανώτατων αρχών;».
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 35, Ιανουάριος 2005
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)