Κορνήλιος Καστοριάδης: Η ανθρωπολογική κρίση του καπιταλισμού

Πρόκειται για την κατακλείδα του τρίτου μέρους (“Έχει μέλλον το πρόταγμα της αυτονομίας;”) της ομιλίας που έκανε ο Καστοριάδης το Σεπτέμβριο του 1991 στο Πόρτο Αλέγκρε με γενικό τίτλο “Ο σοσιαλισμός του μέλλοντος”. Μεταφράστηκε από τον Θ. Πολλάτο και δημοσιεύτηκε στο τρίτο τεύχος του περιοδικού Μάγμα τον Δεκέμβρη του 2008

Εν τέλει, φτάνω στον τίτλο αυτής της παρουσίασης: έχει μέλλον το πρόταγμα της αυτονομίας; Φυσικά, δεν πρόκειται να επιδοθώ σε προφητείες ούτε σε προβλέψεις, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να διαυγάσουμε την παρούσα κατάσταση. Μιλάω για τις πλούσιες χώρες τις οποίες γνωρίζω καλύτερα. Η κατάστασή τους μοιάζει σκοτεινή, γιατί αυτό που επικρατεί είναι η απάθεια του πληθυσμού, μια αυξανόμενη ιδιώτευση του κόσμου και ο κυνισμός. Σκέφτομαι όμως ότι όλα αυτά, που φαινομενικά θα έπρεπε να ικανοποιούν τα κυρίαρχα στρώματα, περιέχουν τα σπέρματα μιας βαθιάς κρίσης του συστήματος. Δεν πρόκειται για μια κρίση με το νόημα του Μαρξ, αλλά για μια κρίση πολύ πιο βαθιά και πολύ πιο σημαντική.



Νομίζω κατ’ αρχάς ότι υπάρχει αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ανθρωπολογική κρίση του καπιταλισμού, η οποία είναι εμφανής αν εξετάσουμε την βασιλεύουσα ιδεολογία, δηλαδή αυτό που ονομάζουμε ατομικισμό. Λέμε ότι το άτομο είναι κυρίαρχο και επιλέγει αυτό που θέλει να κάνει, χωρίς να αναφερόμαστε στο γεγονός ότι το 70 ή το 80% του πληθυσμού δεν αποφασίζουμε για τα βασικά πράγματα της ζωής μας. Αυτή την πλευρά την παραβλέπουμε. Στην πραγματικότητα υπάρχει ένας γενικευμένος κομφορμισμός και στην πραγματικότητα το άτομο επιλέγει ανάμεσα σε πέντε τηλεοπτικά κανάλια που μεταδίδουν τις ίδιες ματαιότητες. Μα ποιο είναι το περιεχόμενο αυτού του ατομικισμού; Ισχυριζόμαστε ότι το άτομο είναι κυρίαρχο· μπράβο, συμφωνώ κι εγώ, αλλά για ποιο άτομο πρόκειται; Πρόκειται για τον άνδρα ή για τη γυναίκα γενικώς; Μα όχι, πρόκειται για το συγκεκριμένο άτομο, όπως το έχει κατασκευάσει ο καπιταλισμός, δηλαδή για το οικονομικό άτομο με μια έννοια. Είναι το άτομο το οποίο στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται παρά για την επέκταση της κατανάλωσης και της παραγωγής. Κι απ’ αυτό προκύπτουν δύο ερωτήματα εγγενή στο φιλελεύθερο καπιταλισμό: Θα μπορεί πάντοτε αυτό το καθεστώς να αυτοαναπαράγεται από κοινωνική και ανθρωπολογική άποψη; Ποιοι είναι οι ανθρωπολογικοί τύποι που του επιτρέπουν να λειτουργεί; Λοιπόν, πρόκειται για τύπους τους οποίους δε δημιούργησε αυτό το καθεστώς, αλλά δημιουργήθηκαν από προηγούμενες ιστορικές φάσεις και τους οποίους το καθεστώς εκμεταλλεύεται, ενώ ταυτόχρονα τους εξαφανίζει. Για παράδειγμα ο αδέκαστος δικαστής. Χωρίς αδέκαστο δικαστή, ο παραδοσιακός καπιταλισμός που γνωρίζαμε ή που γνωρίζουμε ακόμα λίγο, δε μπορεί να λειτουργήσει. Σήμερα, αν ο σύγχρονος δικαστής διαθέτει πράγματι το σύγχρονο πνεύμα, θα τηλεφωνήσει στις έντεκα το βράδυ στους δύο αντιδίκους και θα πει στον καθένα τους: «Πόσα; Α, περιμένετε λίγο, θα σας ξαναπάρω», και θα ξαναπάρει τον πρώτο: «Λυπάμαι, δεν είναι αρκετά! Μπορείτε να κάνετε καλύτερη πρόταση;». Αυτό είναι το πνεύμα του καπιταλισμού. Το ίδιο ισχύει και για τους δημοσίους υπαλλήλους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι οφείλουν να είναι αδέκαστοι και οφείλουν να είναι ικανοί. Οι εργάτες οφείλουν να είναι ευσυνείδητοι, οι εκπαιδευτικοί, από τους δασκάλους ως τους καθηγητές πανεπιστημίου, οφείλουν να είναι αφοσιωμένοι. Γιατί, διάολε, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές πανεπιστημίου θα όφειλαν να είναι αφοσιωμένοι; Πού είναι η απάντηση μέσα στο σύστημα; Γιατί να βασανιζόμαστε με τα πιτσιρίκια του άλλου προσπαθώντας να τα εκπαιδεύσουμε ή να τα νταντεύουμε, ενώ μπορούμε απλά να περνάμε την ώρα μας στην τάξη και να εισπράττουμε έναν μισθό ο οποίος είναι σε κάθε περίπτωση άθλιος; Για να το πούμε διαφορετικά: η ανευθυνότητα και η διαφθορά ανταποκρίνονται επακριβώς σ’ αυτό που έχει γίνει ο σύγχρονος καπιταλισμός και κερδίζουν διαρκώς έδαφος. Το βλέπουμε στις πλούσιες και αναπτυγμένες πολιτιστικά χώρες με μεγάλες παραδόσεις.

Κατά δεύτερον, ο καπιταλισμός από το 1800 ως το 1950, λειτούργησε όχι πάρα τους εργατικούς αγώνες, αλλά εξαιτίας των εργατικών αγώνων. Γιατί ο Μαρξ προέβλεπε την οικονομική κατάρρευση του καπιταλισμού; Γιατί μέσα στην οικονομική του θεωρία είχε ξεχάσει την εργατική τάξη και την πάλη των τάξεων. Στο Κεφάλαιο όλα συμβαίνουν ερήμην των εργατών, όπως θα ήθελαν οι καπιταλιστές: οι εργάτες είναι παθητικά αντικείμενα της εκμετάλλευσης, δεν αντιδρούν καν. Αλλά στη πραγματικότητα για 150 χρόνια και περισσότερο οι εργάτες αγωνίστηκαν ασταμάτητα, είτε με τυπικό είτε με άτυπο τρόπο. Αγωνίστηκαν για να αυξήσουν τον πραγματικό τους μισθό, για να μειώσουν το χρόνο εργασίας και αγωνίστηκαν επίσης, στο εσωτερικό του εργοστασίου, στοχέδιο παραγωγής, για να περιορίσουν τους παραλογισμούς της καπιταλιστικής οργάνωσης της παραγωγής. Αν υπάρχουν κάποιοι που ξαφνιάζονται από τα περί παραλογισμού της καπιταλιστικής οργάνωσης της παραγωγής, δεν έχουν παρά να σκεφτούν αυτό που ονομάζουμε απεργία ζήλου ή διακοπτόμενη απεργία, που είναι και η πιο αποτελεσματική μορφή απεργίας.

Αν θέλετε η πόλη του Πόρτο Αλέγκρε να παραλύσει, δεν έχετε παρά να εφαρμόσετε κατά γράμμα τους κανονισμούς για την παραγωγή ηλεκτρισμού, για την ύδρευση, για την κυκλοφορία στους δρόμους κ.λπ. Αν μπείτε σε ένα οποιοδήποτε εργοστάσιο και εφαρμόσετε κατά γράμμα τις οδηγίες παραγωγής, όλα θα λειτουργήσουν στραβά και μέσα σε 24 ώρες το εργοστάσιο θα σταματήσει. Οι εργάτες είναι υποχρεωμένοι όχι μόνο να εργάζονται, αλλά και να διορθώνουν πάνω στη δουλειά αυτούς τους παραλογισμούς. Συνεπώς, χάρη σ’ αυτούς εργατικούς αγώνες δημιουργήθηκε μια τεράστια εσωτερική αγορά που απορρόφησε την αυξανόμενη παραγωγή του καπιταλισμού και χάρη σ’ αυτούς τους αγώνες οι εργάσιμες ώρες μειώθηκαν. Κι όμως στην πραγματικότητα σήμερα έχουμε ολοένα και λιγότερες εσωτερικές συγκρούσεις στις πλούσιες χώρες· αυτό σημαίνει πως το σύστημα έγινε ανεξέλεγκτο, γιατί δεν υπάρχει εσωτερικό αντίβαρο και οι παρεκτροπές των καπιταλιστών και των πολιτικών δεν τιμωρούνται πια, με αποτέλεσμα να διευρύνονται οι ανορθολογισμοί της καπιταλιστικής οικονομίας.

Πάνω σ’ αυτό έχουμε ένα λαμπρό παράδειγμα: από το 1840 ως το 1940 οι εργάσιμες ώρες στις βιομηχανικές χώρες μειώθηκαν από τις 72 στις 40 ώρες ανά εβδομάδα. Αυτό απορρόφησε ένα τεράστιο μέρος της αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας. Από το 1940 ως το 1990, ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας αυξήθηκε αναμφίβολα περισσότερο από τον προηγούμενο αιώνα, η διάρκεια της εργασίας δε μειώθηκε, αλλά παραμένει πάντοτε στις 40 ή στις 39 ώρες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα σε όλες τις βιομηχανικές χώρες να υπάρχει τεράστια ανεργία, την οποία οι κυβερνήσεις και οι κυβερνητικές πολιτικές αδυνατούν να απορροφήσουν. Στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχει φαινομενικά λιγότερη ανεργία, αλλά γιατί; Γιατί ο κόσμος, καθώς δε βρίσκει δουλειά, καταφεύγει σε προσωρινές μικροδουλίτσες, που πληρώνονται πολύ άσχημα, στις υπηρεσίες, στα εστιατόρια, στα μοτέλ κ.λπ. Άρα, το τέλος των εσωτερικών συγκρούσεων του καπιταλισμού υποσκάπτει το ίδιο το καθεστώς. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η καταστροφή του περιβάλλοντος. Ο πλανήτης δε μπορεί να αντέξει τη σημερινή ανάπτυξη η οποία μάλιστα θα γινόταν απολύτως ανυπόφορη αν ο Τρίτος Κόσμος έπρεπε να βιομηχανοποιηθεί και να αποκτήσει το επίπεδο ζωής των πλουσίων χωρών. Τέλος, υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα το οποίο αναφέρω τελευταίο και πάνω στο οποίο δε θα επεκταθώ· είναι η προφανής ανικανότητα του φιλελεύθερου καπιταλισμού να οδηγήσει τις χώρες του Τρίτου Κόσμου σε ένα φιλελεύθερο βιομηχανικό καθεστώς.

Γιορτάζουμε σήμερα εδώ κι εκεί το θρίαμβο του καπιταλισμού. Είμαι σίγουρος πως όταν κατακαθίσει ο κουρνιαχτός των γεγονότων θα δούμε πως τα προβλήματα είναι πάντα εδώ και πως η καπιταλιστική κοινωνία βυθίζεται στην παρακμή. Και μ’ αυτήν εδώ την κοινωνία, είναι η ανθρωπότητα που ρισκάρει να υποστεί μια αμετάκλητη καταστροφή. Δε μπορεί να βρεθεί καμία διέξοδος, αν οι άνδρες και οι γυναίκες ανά τον κόσμο δεν ξυπνήσουν και αποφασίσουν να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Αυτό ακριβώς είναι το πρόταγμα της αυτονομίας. Τίποτα δε μας εγγυάται πως θα το κάνουν, αλλά τίποτα δε μας εγγυάται και πως δε θα το κάνουν. Δε μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να εργαζόμαστε για να ξυπνήσουν· να ξυπνήσουν από την απάθεια και την αποβλάκωση, από τα σούπερ μάρκετ και από την τηλεόραση. Και αν ξυπνήσουν, νομίζω πως μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι θ’ αποφασίσουν να εκθρονίσουν την οικονομία και την παραγωγή από την κυρίαρχη θέση όπου τις έχει τοποθετήσει ο καπιταλισμός και ο μαρξισμός και να τις βάλουν στη σωστή τους θέση, εκεί δηλαδή που η οικονομία και η παραγωγή είναι απλά μέσα της ανθρώπινης ζωής και όχι σκοποί της. Γιατί από τότε που υπάρχει η ανθρωπότητα, από όλους τους σκοπούς που οι κοινωνίες υιοθέτησαν, ο σκοπός της χωρίς όριο επέκτασης της παραγωγής και της κατανάλωσης είναι αναμφίβολα ο πιο γελοίος και ο πιο αισχρός. Πρέπει να υιοθετήσουμε σαν σκοπό την εγκαθίδρυση ελεύθερων συλλογικοτήτων αποτελούμενων από άτομα ελεύθερα, υπεύθυνα και ικανά να δώσουν στη ζωή τους ένα νόημα διαφορετικό από την απόκτηση περισσότερης σαβούρας. Ποιο θα είναι αυτό το νόημα; Κανείς δε μπορεί να το αποφασίσει αντ’ αυτών, αλλά θα κλείσω λέγοντας αυτό που εγώ ο ίδιος βλέπω σαν τέτοιο νόημα: τη δημιουργία ανθρώπινων όντων που αγαπούν τη σοφία, που αγαπούν την ομορφιά και που αγαπούν το κοινό καλό. Ευχαριστώ.

Το θέμα είναι η παραγωγή, όχι το ευρώ ή η δραχμή

Γιάννης Μακριδάκης

Ποτέ δεν είναι αργά για να κατανοήσουμε επιτέλους ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσει ποτέ το γαϊτανάκι των μέτρων, της φτωχοποίησης, της υποβάθμισης, της εκποίησης, τουλάχιστον μέχρι να μη μείνει ούτε ένας πολίτης αυτής της χώρας με κινητή και ακίνητη περιουσία στην ιδιοκτησία του.

Το μέλλον μας είναι προδιαγεγραμμένο από το 2002 που συνδεθήκαμε με το ευρώ. Όταν συνδέεσαι με ένα σκληρό νόμισμα, πόσω μάλλον και όταν δεν έχεις παραγωγή, το μέλλον σου είναι η φτωχοποίηση και η μετατροπή σε αποικία. Κινητή και ακίνητη δημόσια και ιδιωτική περιουσία των πολιτών αυτής της χώρας θα γίνει λοιπόν νομοτελειακά και πολύ σύντομα κτήμα άλλων, των λεγόμενων δανειστών αν δεν μπει ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση των μνημονιακών κυβερνήσεων άμεσα και αν δεν εκμεταλλευτούμε την πρόταση που καταθέτει ο Σόιμπλε, ο οποίος την κάνει εκ του ασφαλούς βέβαια, αφού ξέρει ότι είναι τόσο εθελόδουλοι μέχρι στιγμής οι Έλληνες και τόσο χυδαίοι σαν αυτόν οι πολιτικάντηδές τους, που τρέμουν στην προοπτική του grexit και άρα μπορεί να υποστηρίζει ο ίδιος ψευδώς, ως απειλή, ότι το θέλει, χωρίς όμως να κινδυνεύει να πραγματοποιηθεί αυτό και να τον ζημιώσει ανεπανόρθωτα πολιτικά και οικονομικά.

Το να πάρει η Ελλάδα σήμερα 50 δις ευρώ ανθρωπιστική βοήθεια, συν ένα γενναίο κούρεμα χρέους και να βγει από το ευρώ, όπως μας λέει ο Σόιμπλε, είναι η καλύτερη προοπτική που μπορεί να μας συμβεί.

Αφενός επειδή και μέσα στο ευρώ που είμαστε, δεν απολαμβάνουμε κανενός είδους αλληλεγγύη, ούτε οικονομικής φύσης, ούτε πολιτικής πχ υποστήριξη ως προς τις σχέσεις μας με την Τουρκία, απεναντίας βιώνουμε μια εκφυλιστική πορεία που οδηγεί στην οριστική και πλήρη απώλεια της πατρίδας και της ζωής μας, αφετέρου δε επειδή το ευρώ θα διαλυθεί πολύ σύντομα είτε μείνουμε είτε φύγουμε, αφού δεν είναι τίποτε άλλο παρά το σύγχρονο βαρύ όπλο του γερμανικού επεκτατισμού, ο οποίος θα φάει πάλι τα μούτρα του και θα ζητάει συγνώμη από την ανθρωπότητα για άλλη μια φορά, θα βαράνε πάλι για πολλά χρόνια καθημερινά στα μεγάφωνα του λιμανιού του Αμβούργου, ως σύμβολο συγνώμης, τους εθνικούς ύμνους των κρατών, οι σημαίες των οποίων κυματίζουν στην πρύμνη των βαποριών που εισέρχονται.

Για να λειτουργήσει όμως μια χώρα, είτε με ευρώ είτε με οποιοδήποτε άλλο νόμισμα χρειάζεται παραγωγή. Οι νεοέλληνες που ξέρουν μόνο να ανοίγουν καφενεία και μπαρ και ψαγμένα εστιατόρια, όπως δυστυχώς βλέπουμε να βαδίζει εδώ και χρόνια η ντόπια επιχειρηματικότητα, πρέπει να συνειδητοποιήσουν άμεσα ότι δεν έχουν κανένα μέλλον, όχι μόνο στο ευρώ αλλά ούτε στον πλανήτη, ότι θα μείνουν όλοι τους άστεγοι πολύ σύντομα, και ότι καλό είναι να αλλάξουν ρότα το γρηγορότερο.

Έχουμε μια χώρα χαρισματική. Με κλίμα εξαιρετικό, με φυσικό και πολιτισμικό κεφάλαιο σπουδαίο, και θα μπορούσαμε να ζούμε μόνον από αυτά. Ένα τεράστιο σύνολο από μονάδες πολύ μικρής, μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας γύρω από την πρωτογενή παραγωγή αγνών, φυσικών, αμόλυντων προϊόντων γης και πνεύματος, καθώς και ενέργειας, αλλά και γύρω από την φιλοξενία, την ξενάγηση, την παρατήρηση, την εκμάθηση, την επικοινωνία των επισκεπτών με το τοπίο και τους ανθρώπους του και τους πόρους του, επίσης γύρω από την προστασία των τόπων και την ανάδειξή τους, αυτό το τεράστιο αναπτυξιακό σύνολο θα έπρεπε να αποτελεί την ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας. Μια χώρα, σύνολο μικρών παραδείσων, μπορεί να υπάρξει, να προοδεύσει και να ευημερήσει με κάθε νόμισμα.

Πηγή: yiannismakridakis.gr

Καρλ Μαρξ: ”Εγώ ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο”

Την ημέρα των 208ων γενεθλίων του Αβραάμ Λίνκολν ο Ντόναλντ Τραμπ αναπαρήγαγε στο Twitter μια διάσημη φράση του 16ου προέδρου των ΗΠΑ: ”Στο τέλος σημασία δεν έχουν τα χρόνια που είχε η ζωή σου αλλά η ζωή που είχαν τα χρόνια σου”. Το πρόβλημα, όπως σωστά έσπευσε να επισημάνει το BBC, ήταν ότι ο Λίνκολν ουδέποτε είπε κάτι τέτοιο.

Το περιστατικό συμπεριλήφθηκε αμέσως στα δεκάδες ψέματα που εκστομίζει ανερυθρίαστα ο Τραμπ σε κάθε δημόσια εμφάνιση του. Σχεδόν κανένας όμως δεν θέλησε να μας θυμίσει ότι σχεδόν όλοι οι Αμερικανοί πρόεδροι των τελευταίων δεκαετιών χρησιμοποιούσαν ψευδή ή εμφανώς παραποιημένα αποφθέγματα τα οποία απέδιδαν στον Λίνκολν.

Ο Ρόναλντ Ρίγκαν του απέδιδε τη φράση ”Δεν μπορείς να ενισχύσεις τον αδύναμο αποδυναμώνοντας των ισχυρό”, η οποία ήταν απόλυτα συμβατή με τη νεοφιλελεύθερη κοσμοθεωρία του γελαδάρη προέδρου, αλλά δεν ειπώθηκε ποτέ από τον Λίνκολν. Ο Ομπάμα παραπληροφορούσε, συνειδητά ή ασυνείδητα, το ακροατήριο του αποδίδοντας στον Λίνκολν την δράση ”Δεν είμαι προορισμένος να κερδίσω αλλά είμαι προορισμένος να είμαι αληθινός”. Το αποκορύφωμα όμως ήταν ο Μπιλ Κλίντον, ο οποίος του απέδωσε την παρακάτω φράση: ”Μπορείς να κοροϊδέψεις όλους τους ανθρώπου για κάποιο χρονικό διάστημα και κάποιους ανθρώπους για πάντα, αλλά δεν μπορείς να κοροϊδεύεις όλους τους ανθρώπους συνέχεια”. Πριν σπεύσετε να υποστηρίξετε ότι ο Κλίντον εμπνεύστηκε τη φράση ακούγοντας τον Μπομπ Μάρλεϊ υπό την επήρεια μαλακών ναρκωτικών, να διευκρινίσουμε ότι το απόφθεγμα υπάρχει, ανήκει πιθανότατα στον Γάλλο προτεστάντη Ζακ Αμπαντιέ και χρονολογείται από τον 17ο αιώνα. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν ειπώθηκε από τον Λίνκολν.

Σε αρκετές περιπτώσεις τέτοιου είδους λάθη είναι αθώα και οφείλονται σε παρεξηγήσεις. Το γεγονός, παραδείγματος χάριν, ότι αποδίδεται λανθασμένα στον Βολταίρο η φράση ”Διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να το λες” (η οποία ανήκει στο βιογράφο του, Εβελίν Μπέατρις Χολ) δεν έρχεται σύγκρουση με το πνεύμα του Γάλλου φιλοσόφου.

Τις περισσότερες φορές όμως οι ψευδείς αναφορές χρησιμοποιούνται για να ”επιβεβαιώσουν’ την κυρίαρχη αφήγηση για ιστορικά πρόσωπα, ενώ αποσιωπούν τις πιο ριζοσπαστικές πτυχές της προσωπικότητας τους. Ακόμη μάλιστα και μεταξύ ψευδών ή ανεπιβεβαίωτων αποφθεγμάτων, κυριαρχούν αυτά που συνάδουν με την καθεστηκυία τάξη. Ελάχιστοι λόγου χάριν αναφέρονται στην αμφισβητούμενη φράση του Μαχάτμα Γκάντι ”Η φτώχεια είναι η χειρότερη μορφή φοβίας” – παρά το γεγονός ότι του την αποδίδει το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών Ειρήνη. Αντίθετα, πολλοί παπαγαλίζουν την φράση ”Να είσαι η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο”, η οποία θυμίζει περισσότερο τις αμπελοφιλοσοφίες του Πάουλο Κοέλιο (”Όταν θέλεις κάτι, όλο σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις”). Για την ακρίβεια, όπως υποστήριζαν οι New York Times, η συγκεκριμένη ”απολίτικη” φράση ταιριάζει τέλεια σαν ”αυτοκόλλητο στο πίσω μέρος ενός Nissan Prius”, αλλά ο Γκάντι πίστευε ακριβώς το αντίθετο: ότι η προσωπική αλλαγή δεν αρκεί αν δεν συνδυάζεται με τον κοινωνικό μετασχηματισμό.

Στην Ελλάδα, μια από τις δημοφιλέστερες φράσεις που ουδέποτε ειπώθηκαν αποδίδεται στον ποιητή Γιάννη Ρίτσο, που φέρεται να είπε ”Τα σοβιετικά τανκς χόρευαν βαλς (για άλλους τανγκό) στην Πράγα (ή στην Βουδαπέστη).

Ο ποιητής δηλαδή υποτίθεται ότι χαιρετίζει είτε την καταστολή της επανάστασης στην Ουγγαρία το 1956 είτε τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία το 1968. όπως απέδειξε όμως ο Νίκος Σαραντάκος, αυτό που πραγματικά είχε πει ο Ρίτσος ήταν ότι κατά τη διάρκεια μιας στρατιωτικής παρέλασης το 1977 στη Μόσχα, ”τα τανκς περνούσαν κι αυτά με έναν ρυθμός χορευτικό”. Η παρανόηση πιθανότατα προκλήθηκε όταν ο Νίκος Πουλαντζάς, ο Κώστας Βεργόπουλςο και ο Κων. Τσουκαλάς απάντησαν σε ιδιαίτερα επιθετικό τόνο στον Ρίτσο, θέτοντας το ερώτημα:”Γιάννη Ρίτσο, η εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Πράγα το 1968 έγινε μήπως με τον ίδιο αξιαγάπητο και χορευτικό ρυθμό;”.

Το ερώτημα είναι αν θα είχε επικρατήσει η συγκεκριμένη παρανόηση εάν δεν ταυτιζόταν με την κυρίαρχη αφήγηση που προωθούσαν, για τον κομμουνιστή ποιητή, τόσο η ελληνική Δεξιά όσο και η ανανεωτική Αριστερά.

Ο Τραμπ λοιπόν μπορεί να είχε αποδεδειγμένα ψεύτης με περικεφαλαία, αλλά σε ό,τι αφορά τα αποφθέγματα απλώς συνεχίζει την πολυετή παράδοση προηγούμενων προέδρων: αποδίδει ότι θέλει σε όποιον θέλει.

Πηγή: ”Εφ.Συν” (18/2)
Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Πλοία θανάτου με ραδιενέργεια βυθίστηκαν σε Πελοπόννησο, Κεφαλλονιά και Ζάκυνθο

Τα βούλιαξαν σκόπιμα από το 1985 έως το 1996. Θανάσιμες συνέπειες (και για την Ελλάδα) σε ανθρώπους και οικοσύστημα

Ενενήντα εμπορικά πλοία-ραδιενεργές βόμβες βυθίστηκαν σκόπιμα στη Μεσόγειο Θάλασσα κατά την περίοδο 1985-1996, μετατρέποντας σχεδόν το σύνολο της θαλάσσιας περιοχής σε υγρό τάφο, με τις θανάσιμες συνέπειες (και για την Ελλάδα) που είναι δεδομένο πως υπάρχουν για την ανθρώπινη υγεία, αλλά και το οικοσύστημα, να παραμένουν ανυπολόγιστες!

Ενα από αυτά, μάλιστα, όπως έγραφε χθες η εφημερίδα «Il Messaggero», καταβυθίστηκε την περίοδο εκείνη ανοιχτά των ακτών της Καλαβρίας, όπου πρόσφατα υπήρξαν καταγγελίες για «αυξημένα επίπεδα ραδιενέργειας», γεγονός που έδωσε αφορμή στις Αρχές να δώσουν εντολή πραγματοποίησης μετρήσεων, τα αποτελέσματα των οποίων όμως δεν έχουν εκδοθεί ακόμη.

Σαν να μην έφτανε αυτό, η εφημερίδα αναφέρεται και σε έγγραφο του 2009 του δικαστή Μπρούνο Τζορντάνο, σχολιάζοντας ότι η υπόθεση θάφτηκε, καθώς «κρατήθηκε μυστικό για χρόνια». Σε αυτό το έγγραφο μάλιστα ο δικαστής καταγγέλλει ότι εντοπίστηκε στο Ιόνιο, ανοιχτά των ακτών της Καλαβρίας, το πλοίο-φάντασμα «Cunsky», στο οποίο επίσης υπήρχαν βαρέλια με επικίνδυνα απόβλητα, αλλά και ανθρώπινα κρανία!

Την αποκάλυψη του σκανδάλου έκανε χθες επιτροπή του ιταλικού Κοινοβουλίου, η οποία την περίοδο αυτή ερευνά υποθέσεις παράνομης διακίνησης ραδιενεργών και τοξικών αποβλήτων. Απόρρητα έγγραφα των μυστικών υπηρεσιών που αποχαρακτηρίστηκαν πρόσφατα δείχνουν, σύμφωνα με τη «Messaggero», ότι περίπου 90 σκοπίμως βυθισμένα πλοία έχουν δηλητηριάσει τη θαλάσσια γειτονιά μας. Πιο συγκεκριμένα, την αποκάλυψη έκανε ο πρόεδρος της επιτροπής Αλεσάντρο Μπράτι, ανακοινώνοντας ότι 60 έγγραφα της πρώην υπηρεσίας πληροφοριών Sismi έχουν αποχαρακτηριστεί έπειτα από αίτημά του και το περιεχόμενό τους πρόκειται να δοθεί στη δημοσιότητα.

Εγγραφα

Ανάμεσά τους βρίσκονται και έγγραφα, τα οποία αφορούν πλοία που βυθίστηκαν στη Μεσόγειο. «Τα ναυάγια μπορεί να περιέχουν επικίνδυνα ή ραδιενεργά απόβλητα» σημειώνει η κοινοβουλευτική επιτροπή, σύμφωνα με την εφημερίδα. Ενα από τα έγγραφα, το οποίο η Sismi απέστειλε στο πρωθυπουργικό γραφείο του Λαμπέρτο Ντίνι και το υπουργείο Αμυνας της Ιταλίας στις 5 Σεπτεμβρίου 1995, αποκαλύπτει ότι από τις 14 Απριλίου 1989 έως τις 22 Ιουλίου 1995 περίπου 90 εμπορικά πλοία με επικίνδυνα απόβλητα βυθίστηκαν στη Μεσόγειο.

Οπως σημειώνει η «Messaggero», καταγράφονται οι συντεταγμένες των ναυαγίων, το φορτίο, τα στοιχεία των εφοπλιστών, η διαδρομή τους κ.ά. Αγνωστο παραμένει δε, και το αν υπάρχει ελληνική εμπλοκή, καθώς θα χρειαστεί να περιμένει κανείς να δει το περιεχόμενο των εγγράφων για να μπορέσει να διαπιστώσει αν στα ονόματα των πλοιοκτητών αναφέρεται και το όνομα κάποιου Ελληνα εφοπλιστή.

«Τα τοξικά προκαλούν λευχαιμία και άλλες θανατηφόρες ασθένειες»

«Τα πυρηνικά είναι γεννήτορες της λευχαιμίας και πολλών άλλων θανατηφόρων ασθενειών. Πρόκειται για ένα τεράστιο περιβαλλοντικό σκάνδαλο, ένα έγκλημα που αποσιωπάται…» αναφέρει  ο διευθυντής στο Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας Αρχιπέλαγος Θοδωρής Τσιμπίδης, σχολιάζοντας τα όσα αποκαλύφθηκαν χθες από τον ιταλικό Τύπο.

«Τα βαρέλια αυτά (με τοξικά και πυρηνικά απόβλητα) κάποια στιγμή θα ανοίξουν. Κάποια πιθανώς να υπέστησαν ρήγματα την ώρα που βυθίζονταν. Μετά τα 100-150 μέτρα θέλει ειδική κατασκευή (για να μη διαρρεύσουν), η οποία προφανώς δεν υπήρχε. Και όσα δεν έσπασαν από την πίεση που ασκεί το βάθος από εκεί και πέρα κινδυνεύουν από τη διάβρωση που θα προέλθει από την ηλεκτρόλυση, η οποία διαρκεί περίπου μία δεκαετία. Αρα, σήμερα κινδυνεύουμε άμεσα.

Πρέπει ο κόσμος να καταλάβει πως είναι τα απόβλητα των Βορειοευρωπαίων. Δεν υπάρχουν μικρές χημικές βιομηχανίες, αλλά και η πυρηνική βιομηχανία στην Ευρώπη είναι συγκεκριμένη. Μία “μαφία” οργανωμένη, με κοστούμια, έκανε συμφωνίες με μεγάλες βιομηχανίες στην Ευρώπη, με την “υπόσχεση” ότι θα πάνε τα απόβλητα κοντά στην Αφρική και θα τα θάψουν εκεί».

Πηγή: dimokratia.gr

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Ο Ν. Μπελογιάννης, οι ναζιστές και η Καθημερινή

του Χρήστου Κάτσικα

Η Βουλή με απόφαση του πρόεδρου της θα τιμήσει, όπως γράφεται, τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη με αφορμή την συμπλήρωση 65 χρόνων από την εκτέλεσή του, στις 30 Μάρτη 1952 
Με αφορμή την είδηση, η ναζιστική Χρυσή Αυγή αφήνιασε: «Η λογική λέει ότι το να τιμάται από το Κοινοβούλιο μας Χώρας ένας καταδικασμένος για κατασκοπεία εναντίον της Πατρίδος του αποτελεί όχι απλώς μη υπαρκτό φαινόμενο αλλά μακάβρια φαντασίωση προσβολής της Ιστορικής Μνήμης». Και συνεχίζει η ναζιστική εφημερίδα: «Ιδιαίτερα για τον Μπελογιάννη αξίζει να σημειωθεί η ενεργή συμμετοχή του στην σφαγή αμάχων και γυναικόπαιδων στον Μελιγαλά τον Σεπτέμβριο του 1944, καθώς και η απίστευτη προσήλωσή του στο πρόσωπο του μεγαλύτερου εγκληματία όλων των εποχών, τον Ιωσήφ Στάλιν, με αποτέλεσμα να αποτελεί κι αυτός ένα από τα πιο πιστά ''σκυλιά'' του».
Αυτά, λοιπόν, γράφει η εφημερίδα των εγχώριων ναζιστών στις 9 Φεβρουαρίου 2017 και δεν μας εκπλήσσουν καθόλου, βέβαια, οι ιδεολογικοί απόγονοι των ταγματασφαλιτών. Υπερασπίζονται την εγκληματική ιστορία τους.

Ποιος έρχεται να τους συνδράμει; Ο γνωστός αρθρογράφος της Καθημερινής κ. Στέφανος Κασιμάτης.
Να, λοιπόν τι γράφει στην «Καθημερινή» την Κυριακή 12/2/2017:

Αξίζει την τιμή; 
Η Βουλή, πληροφορούμαι, ετοιμάζεται να τιμήσει τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη. Μάλλον από λεπτότητα στη μνήμη του νεκρού (διότι ο Μπελογιάννης αγωνιζόταν για να καταργήσει τη Βουλή...), η εκδήλωση δεν θα γίνει στο γνωστό κτίριο που δεσπόζει της πλατείας Συντάγματος, αλλά στην Αμαλιάδα, τόπο καταγωγής του Μπελογιάννη. Ωστόσο, ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε για κατασκοπεία εις βάρος της πατρίδας του και εξ όσων γνωρίζω δεν έχει υπάρξει ποτέ αναθεώρηση της δίκης. Μπορεί, λοιπόν, η θανατική ποινή που του επιβλήθηκε τότε να ήταν σκληρή και, ενδεχομένως, άδικη· όμως η καταδίκη του ήταν δίκαια και εξακολουθεί να ισχύει. Δεν είναι παράλογο η Βουλή να τιμά έναν καταδικασθέντα για κατασκοπεία εις βάρος της χώρας του; Μου φαίνεται ότι αρχίζω να καταλαβαίνω τι εννοεί ο Πρωτάνθρωπος των Σφακίων όταν λέει «προσπαθούμε ακόμη να πάρουμε την πραγματική εξουσία. 

Προφανώς όποιος γνωρίζει τα γραπτά του Στέφανου Κασιμάτη δεν εκπλήσσεται: Ο ίδιος, στην ίδια εφημερίδα (16/09/12), έγραψε άρθρο με τίτλο «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία», όπου σημείωνε:

«Όσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης (...).»
Ναι, δεν μας εκπλήσσει ο κ. Στέφανος Κασιμάτης αλλά δεν μας εκπλήσσει ούτε η Καθημερινή που τον φιλοξενεί! Και δεν μας εκπλήσσει γιατί η καλή αυτή εφημερίδα έχει δώσει το στίγμα της εδώ και πολλά χρόνια. Για παράδειγμα στις 29 Απρίλη 1941, δυο μόλις μέρες, από την είσοδο των γερμανικών Ες-Ες στην Αθήνα η «Καθημερινή» έγραφε:

"Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος. Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είτε εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δεν είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς. Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν -περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν".

Αυτά γράφονταν τότε. Από την «Καθημερινή». Σε μια περίοδο, που, όπως σημειώνει εύστοχα και ο Νίκος Μπογιόπουλος, ο «χρυσαυγιτισμός» δεν είχε ανάγκη, όπως σήμερα, να κυκλοφορεί... με πολιτικά.

Ήταν τότε που οι «κατάσκοποι» σαν τον Μπελογιάννη πολεμούσαν τους ναζί κατακτητές. Αλλά η «Καθημερινή» διακήρυττε ότι οι Γερμανοί ναζί «είναι φίλοι μας»...

Λίγα χρόνια αργότερα, στις 15 Φεβρουαρίου του 1952, στη δεύτερη δίκη στην οποία είχε παραπεμφθεί με βάση τον νόμο 375 του 1936, ο Νίκος Μπελογιάννης τόνιζε στο δικαστήριο (η σύνθεση του οποίου είχε προεπιλεγεί από την παραστρατιωτική οργάνωση ΙΔΕΑ και ένας απο τους στρατοδίκες ήταν και ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος):

"Θα έλεγα ότι "δε μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου", γιατί ο κόσμος το 'χει τούμπανο τι ρόλο παίζουν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα. Και εδώ μέσα αποδείχτηκε ο ρόλος τους, ακόμη και στις ανακρίσεις της Ασφάλειας. Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων. Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα (...). Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των πρώτων χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Αλλά και πάλι υπάρχει μια διαφορά, ότι ενώ οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο, ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους μην ελπίζοντας σε τίποτα. Τη δίνουν για ν' ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σ' έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό;".

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν κινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας».

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Όποιος μπορεί να ορίσει μια τιμή για τον Παρθενώνα μπορεί να πουλήσει και τη μάνα του και τον πατέρα του...

Πολύ φοβάμαι τους ανθρώπους οι οποίοι μπορούν να ορίσουν μια τιμή για το οτιδήποτε. Αυτό φοβάμαι περισσότερο κι από την ενοικίαση, για παράδειγμα, της Ακρόπολης σε οίκο μόδας, η οποία ευτυχώς αποτράπηκε. Άλλωστε με ποιο δικαίωμα θα υψώναμε φωνή στο Βρετανικό Μουσείο την επόμενη φορά που θα ενοικίαζε για δεξίωση την αίθουσα των Γλυπτών του Παρθενώνα όταν εμείς θα είχαμε νοικιάσει τον Ιερό Βράχο για τριάντα αργύρια; Δεν παύει, ωστόσο, να με προβληματίζει η άνεση με την οποία ορισμένοι χρησιμοποιούν το επιχείρημα της είσπραξης χρημάτων για να πουλήσουν ή, έστω, να ενοικιάσουν το οτιδήποτε. Ενδεχομένως οι ίδιοι να είναι ικανοί να πουλήσουν και τη μάνα τους και τον πατέρα τους αν η τιμή είναι συμφέρουσα...

Πόσες φορές, εξάλλου, στα πολλά πλέον χρόνια τής κρίσης δεν έχουμε πει πως δεν θα ξεπουλήσουμε και τον Παρθενώνα για να αποπληρώσουμε το δημόσιο χρέος; Θα ισχυριστείτε πως αυτά είναι ψιλά γράμματα όταν ετοιμάζεται να λειτουργήσει το Υπερταμείο Αποκρατικοποιήσεων, στο οποίο θα ενταχθεί όλη η δημόσια περιουσία για σχεδόν εκατό χρόνια, όση βεβαίως δεν θα έχει πουληθεί στο μεταξύ. Μερικές φορές, όμως, η διαχείριση των συμβόλων αποδεικνύεται ουσιαστικότερη στην πορεία ενός έθνους από οτιδήποτε άλλο...

Τι μήνυμα θα δίναμε στο εξωτερικό αν επιτρέπαμε να σουλατσάρουν μοντέλα και σταρ τού Χόλιγουντ δίπλα σε ένα από τα σημαντικότερα μνημεία τού παγκόσμιου πολιτισμού, που στέκεται όρθιο 2.500 χρόνια, διαφημίζοντας τα ρούχα μιας εταιρείας που δεν μετρά ούτε εκατό έτη ζωής; Ακόμα και οι Αμερικανοί, αρκετοί από τους οποίους πιστεύουν ότι υφίσταται ακόμα η Ανατολική Γερμανία, γνωρίζουν τι εστί Παρθενώνας κι ας μην ξέρουν ποια είναι η Gucci. Ποιος θα διαφήμιζε ποιον επομένως;...

Η Ακρόπολη δεν ανήκει μόνο στους Έλληνες, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μόνο που σε εμάς έμελλε να γίνουμε οι κληρονόμοι της, γι' αυτό και θα είμαστε υπόλογοι σε όλο τον πλανήτη αν δεν τη διαχειριστούμε όπως της αξίζει, όπως για παράδειγμα αν τη βγάλουμε στο γιουσουρούμ ακόμα κι αν τα λεφτά είναι πολλά. Καθένας έχει προφανώς το δικαίωμα να την επισκέπτεται, να μαθαίνει την ιστορία της και να φωτογραφίζεται στη σκιά της, κανείς ωστόσο δεν δικαιούται να την εκμεταλλεύεται για να πουλήσει μερικά συνολάκια παραπάνω μιας μόδας που από τη φύση της είναι καταδικασμένη να είναι εφήμερη. Αν θέλει η Gucci και η κάθε Gucci μπορεί να στήσει μια γιορτή στη Διονυσίου Αεροπαγίτου με θέα τον Ιερό Βράχο και να κάνει τη δουλειά της, αφού οι άνθρωποί της είναι ανίκανοι να δημιουργήσουν ένα νέο Παρθενώνα, αλλά ας αφήσει τους προγόνους μας ήσυχους στον αιώνιο ύπνο τους πριν τους ξυπνήσει η οργή από την ύβρι των επιγόνων τους...

 http://tripioevro.blogspot.gr

Πάτα το Κιμ, πάτα το!..

     Εβδομήντα-δύο χρόνια μετά το τέλος του Β' παγκόσμιου πόλεμου, και η ανθρωπότητα αντί να πάει μπροστά έχει υποχωρήσει σε όλα τα σημεία.
     Είναι διάχυτη η εντύπωση πως κάτι δεν πάει καλά στην πορεία του ανθρώπου επί της γής.
     Και είναι διάχυτη γιατί
είναι αλήθεια.

     Και εδώ ας μην ακουστούν μπούρδες περί επιστήμης, βιοτικού επιπέδου, και άλλα συναφή.
     Η επιστήμη είναι επιστήμη όσο υπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου.
     Όσο αναπτύσσεται παράλληλα με την πνευματική και ηθική ανάπτυξη της ανθρωπότητας.
     Όταν τις προσπερνάει και υπηρετεί μόνον τα κατώτερα ένστικτα του κάθε ατόμου, τον εγωισμό, την προσπάθεια επιβολής επί του άλλου, τον χωρίς λόγο ανταγωνισμό,
     ..γίνεται μιά έξαλλη σκύλα που αποτέλεσμα έχει την ανάπτυξη των λίγων σε βάρος των πολλών, την άκριτη και καταστροφική συσσώρευση πλούτου, την υπερκατανάλωση, και το χειρότερο: την αλόγιστη κατανάλωση των πόρων του πλανήτη και την ήδη ορατή καταστροφή του περιβάλλοντος.

     Η επιστήμη που προσπερνάει την ηθική και το πνεύμα, τα αφήνει να τρέχουν ασθμαίνοντας ξοπίσω της μπας και την προλάβουν, δημιουργώντας χάσματα και κενά απ' την βιασύνη,
     ..χάσματα και κενά που έρχονται να συμπληρώσουν η κατ' επίφαση "ηθική" και η ψευτοτέχνη, η εφήμερη εκείνη "τέχνη" που τρέφει τα ίδια κατώτερα ένστικτα που υπηρετεί και η έξαλλη επιστήμη.

     Όλα γίνονται γρήγορα και βεβιασμένα. Να προλάβουμε τί;
     Να προλάβουν ορισμένοι μέσα στο πεπερασμένο όριο αυτής της ζωής να εξουσιάσουν, να συσσωρεύσουν πλούτο άχρηστο εν πολλοίς, να δημιουργήσουν οικονομικές και πολιτικές αυτοκρατορίες,
     ..που όπως θα στηρίζονται στην μιζέρια και στην δυστυχία των πολλών,
     ..η κατάρρευση αυτών των πολλών θα φέρει και την κατάρρευση αυτών των αυτοκρατοριών.
     Και τί θα απομείνει; Ποιά θα είναι η κληρονομιά αυτής της "ανάπτυξης";
     Μα αυτό που ήδη βλέπουμε: 
     Έκπτωση κάθε είδους ηθικής αξίας,
     ..αποδόμηση της όποιας δημοκρατίας έχει ώς τώρα επιτευχθεί με πολύ κόπο και αίμα ανά τους αιώνες,
     ..βία, πνευματική αλλαζονεία, θρησκευτική μισαλλοδοξία,
     ..υποχώρηση των ιδεών του ουμανισμού σε όλα τα πεδία,
     Ένας κόσμος μπάχαλο, βεβιασμένος και βιασμένος, χωρίς ηθική πυξίδα, και χωρίς πνευματικό προσανατολισμό,
     ..που μιά αλλοπρόσαλλη και χωρίς έλεγχο τεχνολογική επιστήμη τον οδηγεί στην καταστροφή, στον πόλεμο και στον θάνατο.

     Υπάρχει λύση και σωτηρία; Απ' ό,τι φαίνεται δυστυχώς όχι.
     Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μιά κατηφορική πορεία χωρίς φρένα, χωρίς τιμόνι, χωρίς καν οδηγό,
     ..επιταχύνοντας συνεχώς, και ελπίζοντας μόνον (ορισμένοι) να είναι μακρύς ο κατήφορος πριν την τελική πρόσκρουση στα όρια φυσικής αντοχής του πλανήτη,
     ..ή στο δάχτυλο του τρελλού που θα πατήσει το κόκκινο κουμπί,
     ..στέλνοντας τούτη την εκδοχή της ανθρώπινης ιστορίας εκεί που ανήκει: στον διάολο.

     Ίσως μετά από πολλές χιλιετηρίδες ένας καινούργιος homo sapiens, πολύ πιό  "sapiens" απ' τον προκάτοχό του εμφανιστεί επί της γής,
     ..για να τα πάει καλύτερα!.. 

 http://mandatoforos.blogspot.gr

Παγκοσμιοποίηση και δημοκρατία: Ανανοηματοδότηση και διαλεκτική σύνθεση

Οι δύο κυρίαρχες (δυστυχώς) θεωρήσεις της σύγχρονης πολιτικής και κοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας (νεοφιλελευθερισμός, εθνολαϊκισμός) μπορεί να καταλήγουν σε αντίθετο συμπέρασμα, αλλά εκκινούν από την ίδια αφετηρία όσον αφορά το ζήτημα της σχέσης παγκοσμιοποίησης-δημοκρατίας. Και οι δύο προσεγγίσεις αντιμετωπίζουν ανταγωνιστικά την παγκοσμιοποίηση και τη δημοκρατία, δίνοντας προβάδισμα στη μία ή την άλλη κατεύθυνση αντίστοιχα.

Ο πολιτικός φιλελευθερισμός του 19ου αιώνα, σε μεγάλο βαθμό, υιοθετούσε μια συσταλτική έννοια της πολιτικής ελευθερίας και της δημοκρατίας, ταυτίζοντάς τες με τη συμμετοχή του πολίτη στις περιοδικά διεξαγόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

Τουλάχιστον, προσέγγιζε τις εκλογές ως μέσο νομιμοποίησης της πολιτικής εξουσίας.

Ο ιδεολογικός μέντορας του νεοφιλελευθερισμού, Hayek, προτάσσοντας την οικονομική ελευθερία των ατόμων και την αγοραία τάξη του σύμπαντος, πίστευε πως η οικονομική ελευθερία οδηγεί νομοτελειακά στην εμπέδωση της πολιτικής ελευθερίας και των δημοκρατικών θεσμών. Ωστόσο, σχετικοποίησε τη δημοκρατία ως πολίτευμα, παραδεχόμενος ότι προτιμά ως προσωρινή λύση μια «φιλελεύθερη δικτατορία από μια αντιφιλελεύθερη δημοκρατία» (από συνέντευξη-απολογία υπέρ του «νεοφιλελεύθερου δικτάτορα» Πινοσέτ στη χιλιανή εφημερίδα El Mercurio, 12.4.1981). Στις μέρες μας, ο μετα-δημοκρατικός καπιταλισμός πηγαίνει ένα ακόμα βήμα πίσω όσον αφορά τη σημασία που αποδίδει στους δημοκρατικούς θεσμούς.

Η δημοκρατία περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στη συμμετοχή του πολίτη στις εκλογές (όπως στον θετικιστικό πολιτικό φιλελευθερισμό), ωστόσο επανέρχεται στο προσκήνιο ο φόβος της εισόδου των –χειραγωγούμενων από τους δημαγωγούς- μαζών στην πολιτική ζωή. Πλέον, οι εκλογές αφεαυτές δεν εγγυώνται τη νομιμοποίηση της πολιτικής εξουσίας, αλλά το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα σχετικοποιείται. Το εκλογικό αποτέλεσμα κρίνεται ως καλό ή κακό, άρα η ίδια η δημοκρατία σταθμίζεται ad hoc ως καλό ή κακό πολίτευμα ανάλογα με το αν προάγεται ή όχι η οικονομική αποτελεσματικότητα.

Από την άλλη πλευρά, τα εθνολαϊκιστικά μορφώματα, ιδίως της Άκρας Δεξιάς, χωρίς δυστυχώς να λείπουν εθνολαϊκιστικές εκδοχές της Αριστεράς, αντιμετωπίζουν τη δημοκρατία ως αυτοσκοπό και όχι ως το κατάλληλο μέσο-εχέγγυο κατοχύρωσης ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και πραγμάτωσης των ιδεατών αρχών δικαιοσύνης του νεωτερικού κόσμου (ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη). Έτσι, ο κάθε λαός-έθνος θεωρείται a priori «σοφός», άρα μπορεί να αποφασίζει ό, τι και όπως θέλει. Αυτή η υπερ-δημοκρατική, αλλά αντι-φιλελεύθερη (σε βάρος της προσωπικής και συλλογικής αυτονομίας) προσέγγιση υποκρύπτει επίσης μια επικίνδυνη εργαλειοποίηση-σχετικοποίηση των δημοκρατικών θεσμών.

Με το να λησμονείται η δημιουργική, ενεργητική, χειραφετητική διάσταση της δημοκρατίας (κοινή πολιτική ζωή αυτόνομων και αλληλέγγυων ανθρώπων), η δημοκρατία καταπίπτει σε μέσο (αυτό)δικαίωσης μιας προαιώνιας, μεταφυσικής και παρελθοντολαγνικής εθνικής ταυτότητας.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η λύση στη δυσεπίλυτη εξίσωση μεταξύ οικονομικής παγκοσμιοποίησης των λίγων και -δημοψηφισματικού τύπου- δημοκρατίας της «ανάθεσης» μπορεί να προκύψει όχι μέσα από τον αλληλοαποκλεισμό, αλλά από την ανανοηματοδότηση και διαλεκτική σύνθεση των δύο εννοιών. Η παγκοσμιοποίηση, εφόσον ιδωθεί πέρα και κόντρα από το τεχνοκρατικό-οικονομικίστικο περιεχόμενό της, συνιστά μια απελευθερωτική προοπτική για τα άτομα, τους λαούς και τις κοινωνίες σε σχέση με την εθνικιστική αναδίπλωση και αναψηλάφηση των ολέθριων μεσοπολεμικών διχασμών.

Η δημοκρατία, με τη σειρά της, στη συμμετοχική της διάσταση (άμεση και αντιπροσωπευτική) είναι ο ιδεότυπος του ελεύθερου και υπεύθυνου πολίτη που καθίσταται συννομοθέτης του κοινού παρόντος και μέλλοντος παίρνοντας επ’ ώμου και το βάρος των συνεπειών των αποφάσεών του.

Η οικοδόμηση ενός «από τα κάτω» «μετα-εθνικού αστερισμού» περνάει καταλυτικά μέσα από:

α) τη διεθνοποίηση-χειραφέτηση των κοινωνικών κινημάτων (αντί για τη διεθνοποίηση-απελευθέρωση των αγορών),

β) την επαναπολιτικοποίηση της δημόσιας σφαίρας (αντί για την υποταγή της στην τεχνοκρατική, βιοπολιτική διαχείριση της καθημερινότητας),

γ) τη δημοκρατική διαβούλευση σε επίπεδο υπερεθνικών θεσμών (αντί για το εγγενές δημοκρατικό έλλειμμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ή των συμφωνιών διατλαντικού εμπορίου) και

δ) την ορθολογικοποίηση της πολιτικής και ταξικής αντιπαράθεσης (αντί για την προκατειλημμένη αποθέωση ή δαιμονοποίηση της συναίνεσης ή της σύγκρουσης).

Υπό την παραπάνω οπτική, καθίσταται δυνατή η διαλεκτική συμπόρευση μεταξύ παγκοσμιοποίησης και δημοκρατίας, χωρίς φυσικά να παραγνωρίζονται οι (ταξικά μεροληπτικές) εστίες πρόκλησης εξόφθαλμων κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων στην παραγωγή και διανομή των πόρων. Σε τελική ανάλυση, η συμμετοχική δημοκρατία είναι το σημείο συνάντησης της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης (οικουμενικών αξιών της νεωτερικότητας), δηλαδή των υλικών, θεσμικών και πολιτισμικών όρων ύπαρξής μας.

nostimonimar.gr

μόνο ένας τρόπος μετάβασης σε εθνικό νόμισμα υπάρχει: ο αιφνίδιος, ο άτακτος, ο καταστροφικός, ο εξοντωτικός

Αθανάσιος

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΥΠΑΡΧΟΥΝ δύο τρόποι μετάβασης από το εβρό σε εθνικό νόμισμα. Ο ένας είναι ο σχεδιασμένος, ο προγραμματισμένος τρόπος μετάβασης. Αυτός δεν θα υπάρξει ποτέ των ποτών, όσο κι αν πολλοί και πολλές τον επιθυμούν και τον σκέφτονται. Συζητάμε δημόσια, όλοι και όλες, εκθέτουμε επιχειρήματα, και τελικά, λέω τώρα, συμφωνούμε στη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα, αρχίζουμε να τυπώνουμε το νέο χρήμα, στη Ρωσία ή κάπου αλλού, καταφτάνει με φορτηγά αεροσκάφη το νέο χρήμα, κυκλοφορούν και τα δύο για κάποιο χρονικό διάστημα, το εβρό σταδιακά αποσύρεται και αντικαθίσταται από το εθνικό νόμισμα, ας το πούμε δραχμή.

ΑΥΤΟΣ είναι ο ένας τρόπος. Ο οποίος, επαναλαμβάνω,  δεν θα υπάρξει ποτέ. Κατά συνέπεια, εάν μεταβούμε σε εθνικό νόμισμα, θα μεταβούμε με τον άλλον τρόπο, που καταγράφεται στον τίτλο του σημερινού σημειώματος. Γιατί όμως δεν θα υπάρξει ποτέ η σχεδιασμένη και προγραμματισμένη μετάβαση στη δραχμή;

ΔΕΝ θα υπάρξει διότι δεν τον θέλουν οι καπιταλιστές των μεγάλων εξαγωγικών και εισαγωγικών, παραγωγικών, τουριστικών, εφοπλιστικών  και εμπορικών επιχειρήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι, ακόμα και μετά από εφτά χρόνια λιτότητας,  ανήκουμε μεταξύ των 24 (είκοσι τεσσάρων) ισχυρότερων οικονομιών όλου του πλανήτη, θα το γνωρίζετε. Εάν δεν το γνωρίζετε, οφείλετε να το εμπεδώσετε. Δεν είμαστε Ψωροκώσταινα που δεν παράγει τίποτα: είμαστε μια ισχυρή καπιταλιστική ιμπεριαλιστική οικονομία, με πάνω από 780 εξαγωγικές επιχειρήσεις, με μια τεράστια τουριστική βιομηχανία και με την μεγαλύτερη στον παγκόσμιο καπιταλισμό  εφοπλιστική ναυτιλία που μεταφέρει ένα πολύ μεγάλο μέρος των πρώτων υλών, της ενέργειας και των εμπορευμάτων.  Όλοι αυτοί οι καπιταλιστές, βιομήχανοι, τραπεζίτες, εξαγωγείς, εισαγωγείς, εφοπλιστές και επιχειρηματίες δεν θέλουν μια σχεδιασμένη και προγραμματισμένη και καλά και συλλογικά προετοιμασμένη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα. Θα δούμε γιατί δεν τη θέλουν. Εάν όμως όλοι αυτοί οι Κύριοι δεν την θέλουν, κάποιος άλλος θα πρέπει να τη θέλει και να μπορεί να την κάνει. Ποιος είναι αυτός, φίλες και φίλοι; Ο λαός; Ας γελάσω! Ο λαός με επί κεφαλής κάποιο κόμμα της Αριστεράς ή της Ακροδεξιάς; Γελάω! Ένα νέο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο; Δεν μπορώ, θα πεθάνω από τα γέλια! Κι όμως! Υπάρχει,  θεωρητικά και μόνο θεωρητικά, μια κοινωνική δύναμη που μπορεί να επιβάλει με την ισχύ της την μετάβαση σε εθνικό νόμισμα, αφού βέβαια έχει συσπειρώσει γύρω της πολλά άλλα, πληττόμενα αγρίως, κοινωνικά στρώματα και πάσχουσες τάξεις.

ΠΡΙΝ δούμε, φίλες και φίλοι, ποια είναι αυτή η κοινωνική δύναμη, η θεωρητικά ισχυρή κοινωνική τάξη, ας εξετάσουμε την εξής υπόθεση εργασίας. Η κοινωνική αυτή δύναμη καταφέρνει και μεταβαίνει προγραμματισμένα και σχεδιασμένα  σε εθνικό νόμισμα. Για να αντιμετωπίσει την υπάρχουσα, όχι την μελλοντική, την υπάρχουσα εξαθλίωση δίνει αξιοπρεπή επιδόματα ανεργίας σε όλους τους ανέργους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, δίνει ένα αξιοπρεπές ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, ακολουθεί μια φιλολαϊκή πολιτική στα τιμολόγια του ηλεκτρικού, του νερού, των εισιτηρίων, μειώνει τους έμμεσους φόρους, καταργεί τον ΕΝΦΙΑ, δίνει αυξήσεις στους συνταξιούχους που υποφέρουν και στενάζουν. Μπορεί να το κάνει, δεν μπορεί; Ασφαλώς και μπορεί. Ποιο θα είναι, φίλες και φίλοι, το δύο πρώτα άμεσα αποτελέσματα αυτής της οικονομικής πολιτικής;

ΘΑ είναι η αύξηση του μεροκάματου και του μισθού. Διότι εάν εγώ δουλεύω για τριακόσια ευρά το μήνα και το επίδομα ανεργίας είναι πεντακόσια, δεν είμαι μαλάκας να δουλεύω, όσο και να μου αρέσει να δουλεύω! Και με το χρήμα να κυκλοφορεί, θα ανθίσουν και πάλι και θα ακμάσουν οι περισσότεροι αυτοαπασχολούμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, πολύ μικρές και μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις! Αλλά οι Κύριοι καπιταλιστές δεν θέλουν ούτε αύξηση μισθών, συντάξεων, επιδομάτων ούτε το ξαναζωντάνεμα των ετοιμοθάνατων μικρομεσαίων.

ΑΠΑΝΤΩ τώρα στο ερώτημα που έθεσα: το βιομηχανικό προλεταριάτο των μεγάλων εξαγωγικών βιομηχανικών επιχειρήσεων είναι η κοινωνική δύναμη που μπορεί θεωρητικά να επιβάλει τη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα. Είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να παραλύσει, να σταματήσει την καπιταλιστική οικονομία. Αυτό σημαίνει όμως ότι οι Κύριοι καπιταλιστές θα υποχωρήσουν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Ασφαλώς και όχι! Μόλις θ΄ αρχίσουν να πετάνε τα πολεμικά αεροσκάφη του ΝΑΤΟ πάνω από την ΑΘήνα και τη Σαλονίκη, θα τρέξουν πίσω στις θέσεις τους έντρομοι οι απεργοί.

ΑΛΛΑ δεν χρειάζεται να πετάξουν τα αεροσκάφη του ΝΑΤΟ, όχι!  Το βιομηχανικό προλεταριάτο και δεν μπορεί και δεν θέλει, κυρίως,  να αναλάβει μια τέτοια πρωτοβουλία. Δεν θέλει γιατί είναι η μόνη κοινωνική τάξη που έχει υποστεί τα λιγότερα και σχετικά ανώδυνα πλήγματα κατά τη διάρκεια της εν εξελίξει καπιταλιστικής επίθεσης. Δεν μπορεί διότι, από το 1% που ήταν οι ρουφιάνοι μέσα στα εργοστάσια τη δεκαετία του ΄70, φτάσαμε σήμερα στο 80% και αύριο θα είναι 100%. Και όταν όλοι σε ένα εργοστάσιο είναι ρουφιάνοι, δεν είναι κανένας ρουφιάνος. Είναι όλοι πιστοί και αφοσιωμένοι δούλοι που έχουν συνδέσει τη τύχη τους και το μέλλον τους με αυτό του ισχυρού καπιταλιστή Πατέρα και Προστάτη. Αμήν. Εάν το κάνει, εγώ θα αυτοπυρποληθώ στην πλατεία Συντάγματος για να τιμωρήσω τον εαυτό μου για το τόσο μεγάλο λάθος που έκανα! ΘΑ ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΘΩ, μα την Παναγία! Ας δούμε τώρα, φίλες και φίλοι, τον άλλο τρόπο, τον ένα και μοναδικό τρόπο – την αιφνίδια, άτακτη, καταστροφική, εξοντωτική έξοδο από το ευρό και τη μετάβαση στη δραχμή.

ΕΧΩ διατυπώσει τη γνώμη, και θα την επαναλάβω πολύ σύντομα και απλά, και για να τη θυμηθούμε αλλά και για τους νέους αναγνώστες και τις νέες αναγνώστριες της Σχολής, ότι αφού με το εβρό και τα μνημόνια (λιτότητα) δεν επιτυγχάνονται όλοι οι στόχοι της καπιταλιστικής επίθεσης, με κύριο την εξόντωση, την εξαφάνιση των αυτοαπασχολούμενων, των ελεύθερων επαγγελματιών, των πολύ μικρών, των μικρών και μεσαίων παραγωγικών, μεταποιητικών και εμπορικών επιχειρήσεων, τότε υπάρχει ένας ακόμα τρόπος άκρως αποτελεσματικός: η μικρής διάρκειας έλλειψη του χρήματος, η χρεοκοπία του Κράτους και των υπό εξαφάνιση κοινωνικών στρωμάτων, άλλως η αιφνίδια και άτακτη εκδίωξη από το ευρό, η αιφνίδια και άτακτη μετάβαση στο εθνικό νόμισμα. Τι θα γίνει σε αυτή την περίπτωση; Πριν απαντήσω, θα κάνω μια σύντομη παρέκβαση, αφού πρώτα πιω ένα καφεδάκι και καπνίσω ένα τσιγαράκι.

Η υιοθέτηση του ευρού, τα μνημόνια και η αιφνίδια μελλοντική χρεοκοπία και έξοδος είναι τρεις φάσεις της ίδιας διαδικασίας, της δεκάχρονης καλά σχεδιασμένης καπιταλιστικής επίθεσης. Το χρήμα δεν είναι μόνο μέσο ανταλλαγής· στα χέρια του Κυρίου καπιταλιστή, είναι όπλο που χρησιμοποιεί κατά την διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου. Μέσον αρπαγής, μέσο έκθεσης σε άγριο ανταγωνισμό και μέσον καταστροφής και εξόντωσης. Με τον τόκο αρπάζει, αυξάνει τον πλούτο του ο Κύριος – τόκος σημαίνει ‘γέννηση’ αλλά το χρήμα δεν είναι κατσίκα να γεννήσει δύο κατσικάκια και να αυξηθεί έτσι ο πλούτος· είναι αρπαγή μέσω του χρήματος: σου δίνω εκατό, θα μου δώσεις 120, γιατί εάν δεν μου τα δώσεις έχω και πραγματικά όπλα. Το χρήμα είναι όπλο μόνο εάν υπάρχουν τα γνήσια όπλα! Το εβρό υιοθετήθηκε από τους ισχυρούς καπιταλιστές ώστε να εκθέσει τους αδύναμους καπιταλιστές στον διεθνή, ευρωπαϊκό καλύτερα, ανταγωνισμό και να τους εξαφανίσει για να αυξηθούν τα κέρδη των ισχυρών. Το εβρό, η έκθεση στον ανηλεή ανταγωνισμό, δεν εκπλήρωσε όλα τα επιθυμητά αποτελέσματα. Με την λιτότητα, με τη μείωση μισθών και συντάξεων, με τη μείωση των φόρων και των εργοδοτικών εισφορών αυξήθηκαν τα κέρδη αλλά δεν εξαφανίστηκαν οι περισσότεροι αυτοαπασχολούμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Αυτό σημαίνει χαμένα κέρδη – απαράδεκτο αφού ο κινητήρας της καπιταλιστικής οικονομίας είναι το κέρδος. Λόγω υπαρκτού λίπους δεν εξαφανίστηκαν, μιας και ανήκουμε μεταξύ των 24 ισχυρότερων καπιταλιστικών οικονομιών. Τώρα τελευταία αυξήθηκε η κατανάλωση ενώ μειώθηκε το εισόδημα. Πάει, θα τρελαθεί ο Σκουπάκιας, ο Σόιμπλε! Λόγω της παραοικονομίας, της φοροδιαφυγής, της αλληλεγγύης, αυτά κρατάνε ζωντανή ακόμα την ελληνική κοινωνία- η ιδιαιτερότητα της ελληνικής κοινωνίας είναι ότι είναι μία από τις πιο διευρυμένες κομμουνιστικές κοινωνίες πάνω στον πλανήτη. Παρακαλώ, γελάστε με την ψυχή σας να το ευχαριστηθείτε!

ΟΠΟΤΕ ή θα έχουμε και νέα μνημόνια έως ότου, μέχρι το 2030,  επιτευχθούν οι στόχοι του προγράμματος ή, εάν βιάζονται οι ισχυροί καπιταλιστές, κι έχω την εντύπωση ότι βιάζονται, θα έχουμε εκδίωξη από το ευρό, χρεοκοπία και μετάβαση σε εθνικό νόμισμα αιφνιδίως και ατάκτως – πριν την ολοσχερή διάλυση του εβρού σε λίγους μήνες ή σε λίγα χρόνια ή στην επιβίωσή του αλλά με μια Ευρωπαϊκή Ένωση συρρικνωμένη. Η εκδίωξη αυτή μπορεί να μην συνοδεύεται από εθνικό νόμισμα αλλά να έχουμε επιστροφή στο ευρό μετά από λίγους μήνες και αφού τελειώσει η δουλειά – δηλαδή εξαφανιστούν τα περιττά και άχρηστα κοινωνικά στρώματα και αυξηθεί η κερδοφορία των μεγάλων, ελληνικών και ευρωπαϊκών επιχειρήσεων. Η σύγκρουση σε ευρωπαϊκό επίπεδο μεταξύ ισχυρών μεγάλων καπιταλιστών και  μικρομεσαίων θα αναδείξει νικητή τους πρώτους. Αυτό θα το κατανοήσει η Γαλλία πρώτη, εάν αυτή θα είναι η πρώτη που θα επιδιώξει να φύγει από το εβρό και ο γαλλικός λαός θα κατανοήσει τι εστί ισχυρό καπιταλιστικό βερίκοκο. Ας δούμε τώρα τι θα γίνει στην ελληνική κοινωνία, όταν θα μας διώξουν από το ευρό.

ΕΧΟΥΜΕ τρεις οικογένειες. Η μία έχει μέσα στο σπίτι 200 εβρά, η δεύτερη 1200 και η τρίτη 20.000. Τα χρήματα αυτά θα καταναλωθούν μόνο για τροφή, για τίποτα άλλο. Δεν πληρώνει κανείς λογαριασμούς, εφορίες και τα λοιπά. Δεν αγοράζει τίποτα, μόνο τροφή. Τα πάντα θα κλείσουν – ρουχάδικα, καφέ, εστιατόρια, βιβλιοπωλεία, χρωματοπωλεία, ταξί, τα πάντα. Τα 200 και τα 1200 εβρά θα τελειώσουν – μετά; Η οικογένεια που θα έχει 20.000 είναι σε καλύτερη θέση αλλά πόσες είναι αυτές; Λίγες. Ντου στα σούπερ μάρκετ; Μια δυο μέρες λεηλασίες και τέρμα μετά. Αμέσως ο στρατός θα εγκατασταθεί έξω από αυτά. Από την λιτότητα, την περιορισμένη χρήση του χρήματος, θα περάσουμε στην σχεδόν ολική έλλειψη του χρήματος – για ένα μικρό ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Να το χρήμα ως μέσον καταστροφής και εξόντωσης. Και αφού κλείσουν τα πάντα, μικροί και μεσαίοι, ξαναγυρίζουμε στο εβρό, ή και σε εθνικό νόμισμα, δίνεται ένα Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, οι συντάξεις μηδαμινές, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δωρεάν αλλά παντελώς στοιχειώδης, όσοι και όσες δουλεύουν θα δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για τριακόσια ευρά, οι λίγες εναπομείνασες παραγωγικές και εμπορικές, εξαγωγικές και εισαγωγικές επιχειρήσεις είναι όλες κερδοφόρες. Οι στόχοι της επίθεσης έχουν επιτευχθεί και αυτό το μοντελάκι επιβάλλεται και σε άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Για να δούμε τι θα δούμε.

πηγή:

http://www.badarts.gr

Καπιταλισμός είναι...

Γιάννης Φρέρης 

Καπιταλισμός είναι:

Να πληρώνεις το γιαουρτάκι με δύο τα εκατό λίπος ακριβότερα από το 4,2%, τουτέστιν το πλήρες, ενώ η διαδικασία αποβουτύρωσης και στα δύο είναι ίδια και ο καπιταλιστής ενθυλακώνει το 2,2% και σου πουλάει το βουτυράκι 10-15 ευρώ το κιλό με κόστος πρώτης ύλης μηδενικό.

Καπιταλισμός είναι:

Να είσαι υποσιτισμένος αλλά να πληρώνεις «φόρο λίπους» στα τρόφιμα για να μη γίνεις παχύσαρκος.

Καπιταλισμός είναι:

Να είσαι θηλαστικό και να σου λένε ότι μέχρι τα 90+ πρέπει να πίνεις γάλα, ενώ όλα τα άλλα θηλαστικά το κόβουν μετά το βυζί της μάνας.

Καπιταλισμός είναι:

Να πληρώνεις φόρο αλατιού στα πατατάκια για να ενισχύσεις το ιατροφαρμακευτικό σύστημα που θα σε περιθάλψει ενώ αυτοί έχουν κάνει όλα τα νοσοκομεία ιδιωτικά.

Καπιταλισμός είναι:

Να πληρώνεις τρεις φορές ακριβότερα το αναποφλοίωτο ρύζι από το αποφλοιωμένο.

Καπιταλισμός είναι:

Να πληρώνεις το ψωμί ολικής που έχει και το πίτουρο μέσα πιο ακριβά από το ΑΑ αλεύρι.

Καπιταλισμός είναι:

Να πληρώνεις χρυσά τα «βιολογικά» όταν έχουν δυο φορές παραπάνω «σκευάσματα» από τα κανονικά. Σημείωση: σκευάσματα στα βιολογικά λένε αυτά που στα άλλα τα λένε λαικώς ΦΥΤΟΦΑΡΜΑΚΑ. Τα «σκευάσματα» είναι εγκεκριμένα για βιολογικές καλλιέργειες και που και που σου στέλνουν ραπόρτο ότι κάποιο είναι ακατάλληλο. Που σημαίνει ότι τόσα χρόνια το ακατάλληλο το έτρωγες και το πλήρωνες τριπλή τιμή, ΜΑΛΑΚΑ έ ΜΑΛΑΚΑ.

Καπιταλισμός είναι:

Να σε πείσουν ότι η τομάτα που έφτιαξες στον κήπο σου και είναι μικρούλα, δύσμορφη και με μαύρες πέτσες πάνω της (λόγω έλλειψης ασβεστίου στο έδαφος) είναι ΚΑΚΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΜΗ ΕΜΠΟΡΕΥΣΙΜΟ ΠΡΟΙΟΝ.

Καπιταλισμός είναι:

Να σε πείσουν ότι το σκοινί που θα κρεμαστούν αξίζει δεκαπλάσια, αρκεί να το πουλήσουν εκείνοι.

Πηγή: Γιάννης Φρέρης

Η παγκόσμια οικονομική απάτη

Αν σταματήσετε να τρέχετε για μερικά δευτερόλεπτα, πάρετε μία ανάσα και σκεφτείτε λίγο, θα καταλάβετε ότι όλο αυτό το ΑΔΙΑΦΑΝΕΣ οικοδόμημα με τα χρηματιστήρια, τις τράπεζες, τα οικονομικά συμβούλια και τα διεθνή χρέη δεν είναι παρά μία τεράστια απάτη.

Το καλύτερο παράδειγμα αποτελεί ένα παλιό ανέκδοτο-αίνιγμα

Ένας τουρίστας πηγαίνει σε κάποιο ορεινό χωριό. Μπαίνει στο τοπικό ξενοδοχείο και ζητάει δωμάτιο. Αφήνει προκαταβολή πενήντα ευρώ και ανεβαίνει να δει αν του κάνει το δωμάτιο.

Ο ξενοδόχος παίρνει το πενηντάρικο και πάει και το δίνει στον μπογιατζή, επειδή του το χρωστούσε εδώ και μήνες.

Ο μπογιατζής πάει και το δίνει στον μπακάλη από όπου είχε ψωνίσει βερεσέ.

Ο μπακάλης φωνάζει τον φαρμακοποιό και του το δίνει για κάποια φάρμακα που είχε πάρει.

Ο φαρμακοποιός πηγαίνει και το δίνει στον ξενοδόχο, επειδή του χρωστούσε δύο διανυκτερεύσεις για την φιλοξενία ενός φίλου του.

Τότε κατεβαίνει ο πελάτης, λέει ότι άλλαξε γνώμη, παίρνει το πενηντάρικό του και φεύγει.

Και ο αφηγητής ρωτάει: πως γίνεται αυτό;

Αν βάλετε έναν ακριβοπληρωμένο ειδήμονα της ΕΕ, μετά από ενδελεχή έρευνα, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η οικονομία του χωριού χωλαίνει, το ΣΥΝΟΛΙΚΟ χρέος είναι πολύ μεγάλο και ότι απαιτούνται αναδιαρθρώσεις, απολύσεις και περικοπές δαπανών για να αποπληρωθεί το χρέος. Όπως ακριβώς και στο δύστυχο ελληνικό κράτος.

Περιέργως όμως, χωρίς να μπει μία δεκάρα στο χωριό, όλοι ξεχρέωσαν αυτά που χρωστούσαν.

Πως μπορεί να γίνει αυτό;

Μην πείτε ότι ΔΕΝ μπορεί να γίνει.

Μην πείτε ότι ΔΕΝ υπάρχει μέτρο σύγκρισης.

Κατά έναν περίεργο τρόπο ολόκληρη η γη χρωστάει «κάπου» περισσότερα από το παγκόσμιο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά με έναν και μοναδικό τρόπο: την οικονομική απάτη-φούσκα της σύγχρονης κοινωνίας.

Η Παγκόσμια Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι εδώ και είναι τώρα. Μην περιμένετε να την δείτε «κάποτε» να ξεπροβάλλει από την γωνία με την μορφή που έχετε διαβάσει ότι θα έχει. ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΔΕΙΤΕ ΠΟΤΕ.

 https://aienaristeyein.com

Στην Ελλάδα των «σκοτεινών χρόνων»

Τα κρούσματα συνεχή και θα αυξάνονται διαρκώς.
Παντού στην Ελλάδα αυτοί που παράγουν τον πλούτο αυτού του τόπου δουλεύουν όλο και περισσότερο με συνθήκες που μοιάζουν με αυτές ενός σύγχρονου δούλου. Η έννοια της «μισθωτής σκλαβιάς» στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα παύει να έχει μεταφορικό νόημα.
Το ότι τεράστιο κομμάτι του εργαζομένων σήμερα δουλεύει σήμερα ανασφάλιστο, το ότι ασφαλίζεται για τέσσερις ώρες αλλά δουλεύει κανονικά οχτάωρο, το ότι αναγκάζεται να δουλεύει υπερωρίες, βραδινές βάρδιες και σαββατοκύριακα χωρίς να πληρώνεται όπως επιτάσσει  η εργατική νομοθεσία, όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά.
Αυτό όμως που μετατρέπει σε πραγματικό σύγχρονο σκλάβο τον σημερινό εργαζόμενο είναι το γεγονός ότι επιπλέον ο σημερινός εργοδότης έχει μετατραπεί σε ένα σύγχρονο φεουδάρχη και στην εδαφική του επικράτεια, την επιχείρηση του, ισχύει ο δικός του και μόνο νόμος. Ναι, πάντοτε συνέβαινε περίπου αυτό αλλά και όχι.
Γιατί σήμερα όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά. Και επειδή όλα τα σκιάζει η φοβέρα της ανεργίας και της φτώχειας όλα αυτά τα φαινόμενα παίρνουν νέες διαστάσεις και η ίδια η μεγέθυνση του φαινομένου προκαλεί και την ποιοτική του διαφοροποίηση. Από την εργοδοτική αυθαιρεσία στην πλήρη τρομοκρατία. Τα φαινόμενα εργαζομένων που ξυλοκοπούνται [1] επειδή διεκδικούν τα δικαιώματα τους, απολύονται γιατί δεν ήταν χαρούμενοι [2] ή γιατί  συνδικαλίζονται [3], πληθαίνουν.
Σήμερα πρέπει να κινείσαι όπως θέλει ο εργοδότης, πρέπει να αναπνέεις όπως θέλει ο εργοδότης, πρέπει να χαμογελάς όταν και αν θέλει ο εργοδότης. Ο σύγχρονος «φεουδαλικός άρχοντας» μπορείς να προσβάλει ή και να εξευτελίζει τον εργαζόμενο χωρίς αυτός να μπορεί, εξαιτίας τους φόβου του, να αντιδράσει. Στις τουριστικές επιχειρήσεις, και στις αντίστοιχες εστίασης και διασκέδασης δεν υπάρχει ωράριο, δουλεύεις όποτε θέλει ο εργοδότης και φεύγεις όποτε θέλει ο εργοδότης, μπορεί να είσαι σταντ-μπάι στο τηλέφωνο για να ξαναπάς στην επιχείρηση «αν πιάσει δουλειά», ενώ επιπλέον η γυναίκα εργαζόμενη είναι, υποχρεωμένη να δέχεται κάθε είδους σεξουαλική παρενόχληση.
Η απειλή της ανεργίας είναι πανταχού παρούσα και υπενθυμίζεται μέσα στον εργασιακό χώρο με πολλούς τρόπους ακόμα και με ένα βλέμμα, με ένα «αθώο» αστείο, με μια «πατρική» «παραίνεση» ή «συμβουλή».
Ένα τέτοιο σύγχρονο φέουδο και το γνωστό πολυκατάστημα παιχνιδιών «Μουστάκας». Το τελευταίο «έδικτο» στου «Δούκα Μουστάκα της Μαγούλας» ανακοινώνει μεταξύ άλλων λοιπόν τα εξής:
«ΤΕΛΟΣ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΑΝ ΣΥΝΔΥΑΣΕΤΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΕΞΩ ΥΠΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΕΡΓΙΑ ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΝΑ ΣΤΑΘΕΡΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ Ή ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΑΝΕΡΓΙΑΣ.. ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ … ΚΑΙ ΑΝ ΜΑΘΕΤΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΩΣΤΑ, ΑΦΗΣΕΤΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΤΡΙΒΕΣ, ΤΟΤΕ ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΥΣ ΒΑΣΙΚΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΔΕΜΕΝΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΟΜΑΔΑ.»

Ας ξέρουν λοιπόν όμως όλοι αυτοί οι «άρχοντες» ότι αυτός ο κόσμος, αυτός που φτιάχνεται με τον ιδρώτα των εργαζομένων, είναι ένας κόσμος που πάντα, μα πάντα, αντίθετα από αυτό που έλεγε ο «Αλλάχ» στον «Κεμάλ» στο ομώνυμο τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, αυτός ο κόσμος λοιπόν πάντα αλλάζει. Και αλλάζει με τους λαούς που αργά η γρήγορα σηκώνονται όρθιοι και τσακίζουν εκμεταλλευτές και δυνάστες.
Γιάννης Σουλιώτης
kordatos.org

Η Ευρώπη έχει πλάκα

Ποτέ κανείς δεν περίμενε ότι οι ηγεσίες των ισχυρότερων χωρών της ΕΕ και της ευρωζώνης θα έκαναν τόσα πολλά για να καταστρέψουν τις πολυεθνικές αυτές ενώσεις, με αντάλλαγμα την παραμονή τους στην εξουσία.

Στη Βρετανία συνέβη γιατί ο Κάμερον ήθελε να είναι με το ζόρι πρωθυπουργός. Ο ίδιος, πριν το δημοψήφισμα, είχε επαναλάβει παρόμοιες τακτικές και στο εσωτερικό της χώρας για να γίνει αρχηγός του κόμματός του, αλλά και στο ευρωκοινοβούλιο για να γίνει αρχηγός της ευρω-παράταξής του.

Στη Γερμανία ο Σόιμπλε και η Μέρκελ έκαναν το ίδιο στις περασμένες εκλογές τους, κι επαναλαμβάνουν τα πάντα φέτος. Η Ολλανδία παίζει τον ίδιο ακριβώς ρόλο μέσω του αστείου υπουργού Οικονομικών της, ο οποίος δεν ντρέπεται να ρεζιλεύεται κάθε τρεις και λίγο αναιρώντας ακόμη και τον εαυτό του όποτε πετάει κατά λάθος καμιά κακία για τους χειρισμούς των Γερμανών.

Και μέσα σε όλα υπάρχει και το ΔΝΤ. Το οποίο δηλώνει περήφανο γιατί αποφάσισε επιτέλους να πει τη «σκληρή και αδυσώπητη αλήθεια», η οποία όμως ούτε σκληρή ήταν, ούτε αδυσώπητη, όταν ομολογούσε ότι τα απανωτά του «λάθη» στους συντελεστές διέλυσαν εκατομμύρια πολίτες και υποθήκευσαν το μέλλον ολόκληρων γενεών.

Τώρα το ΔΝΤ δείχνει έτοιμο να φύγει από την Ελλάδα, όμως οι ισχυροί της Ευρώπης δηλώνουν ότι χωρίς το Ταμείο το μνημόνιο ακυρώνεται, η Ελλάδα μένει στον αέρα, και στο τέλος θα αναγκαστεί να φύγει από το ευρώ.

Σε αυτήν την ιστορία, όμως, υπάρχει κάτι καινούριο. Ενώ τις προηγούμενες φορές που γίναμε μάρτυρες του ίδιου σκηνικού το μπλοκ της απειλής φαινόταν συμπαγές, τώρα η Ευρώπη δηλώνει μέσω Σόιμπλε σαφέστατα ότι η ευθύνη της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ θα βαρύνει αποκλειστικά το ΔΝΤ και την Αθήνα. Διότι οι πρώτοι δεν έκαναν ξανά τουμπεκί μπροστά στα αιτήματα για παλαβά πλεονάσματα, και οι δεύτεροι γιατί δεν υπογράφουν προληπτικά μέτρα για την επόμενη δεκαετία.

Όπως, δηλαδή, συμβαίνει με τη Βρετανία. Οι μόνοι που φταίνε ήταν όσοι ψήφισαν Brexit. Οι Βρυξέλλες ήταν άγιες, κι έκαναν τα πάντα εντελώς σωστά.

Κανείς δεν αποκλείει ότι και το ΔΝΤ αλλά και οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα κάνουν στο τέλος πίσω, συμφωνώντας στα πάντα – ή τουλάχιστον σε όσα ζητά ο Σόιμπλε. Άλλωστε, οι εκλογές της Γερμανίας έχουν μερικούς μήνες μπροστά, και το καλοκαίρι η Αθήνα δεν θα έχει να πληρώσει τα δισεκατομμύρια που θα της ζητήσουν.

Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι πως ακόμη κι αν ο Τσίπρας δεχτεί τα πάντα και οι βουλευτές του τα ψηφίσουν, πάλι το μνημόνιο θα αποτύχει και σε μερικούς μήνες θα συζητάμε ξανά τα ίδια. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία ή ανώτατες ακαδημαϊκές γνώσεις για να δει κανείς πού πάει το πράγμα: Στον εξαναγκασμό και την πλήρη ταπείνωση.

Θεωρώ ότι καμία ελληνική κυβέρνηση, όσο φιλο-τροϊκανή κι αν είναι, δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε αυτήν την κατάσταση. Τα επτά τελευταία χρόνια απέδειξαν ότι όποιο κυβερνητικό σχήμα κι αν δοκιμάστηκε, το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το ίδιο. Είτε με εκλεγμένους, είτε με διορισμένους, είτε με λαθρεπιβάτες.

Η μόνη λύση θα έρθει από τους λαούς. Της Ελλάδας, της Γερμανίας, της Ολλανδίας κ.ο.κ. Μόνον εκείνοι είναι ικανοί να δείξουν πού θέλουν να πάει αυτό το πράγμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση ή ευρωζώνη. Δυστυχώς, στο πλαίσιο της αστικοδημοκρατίας, οι μόνοι που στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα για το μέλλον αυτών των κατασκευασμάτων είναι οι φασίστες. Λε Πεν, Ολλανδοί Εθνικιστές, Γερμανοί Εθνικιστές κλπ. Οι πιο πιστοί από τους πιστούς υπαλλήλους όσων πολλαπλασίασαν τις περιουσίες τους μέσα στην κρίση. Αυτοί πουλάνε το παραμύθι της εθνικής ανεξαρτησίας και της ξενοφοβίας και παίζουν μπάλα εντελώς μόνοι. Η ανυπαρξία επιχειρημάτων ή οράματος όσων αυτοχαρακτηρίζονται «φιλοευρωπαίοι», και το ειλικρινές και αμετάκλητο ξεπούλημα εκείνων που θεωρούν τους εαυτούς τους «αριστερούς», άνοιξε το δρόμο στον λεγόμενο «σοβαρό φασισμό», ο οποίος έβαλε γραβάτα κι έγινε μέινστριμ από τα Μέσα Ενημέρωσης των αφεντικών του.

Η απάντηση σε αυτά πρέπει να ξεκινήσει από τη συνειδητή αδιαφορία σε κάθε είδους αστικο – «δημοκρατική» διαδικασία. Η αποχή οφείλει να είναι η αρχή της απονομιμοποίησης των υποψήφιων κυβερνώντων και η μετατροπή τους σε μια αστικοδημοκρατική μειοψηφία. Οι πράξεις εξ ονόματος του «λαού», που τόσο πολύ τους αρέσει να επικαλούνται, πρέπει να ακούγονται σαν ανέκδοτο στα αυτιά των πολλών. Κι όταν γίνει αυτό, τότε οι αντιδράσεις εναντίον της, κατ’ ουσίαν, αντιδημοκρατικής πρακτικής, θα περάσουν από το σημερινό στενό κοινωνικό κύκλο σε μεγαλύτερες μάζες. Για το καλό όλων μας. Ακόμη κι αυτού που κάποιοι ονομάζουν «ενωμένη Ευρώπη».

https://polyfimoss.wordpress.com

«Γκλάντιο» - «Κόκκινη Προβιά»: Άγνωστες πτυχές ενός γνωστού ζητήματος

Τη διετία 1990 - 1991, η Δυτική Ευρώπη συγκλονίστηκε από την αποκάλυψη της υπόθεσης «Gladio». Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται το 1990, όταν ένας Ιταλός δικαστής αποφάσισε να προχωρήσει σε βάθος τις έρευνες, σχετικά με μια τρομοκρατική επίθεση στην ιταλική πόλη Γκορίτσια το 1972. Μέσα σε λίγους μήνες αποκαλύφθηκε ένας εφιαλτικός μηχανισμός, που δημιουργήθηκε το 1947, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, δρούσε σε όλες σχεδόν τις χώρες - μέλη της συμμαχίας με σκοπό την αποτροπή ενδεχόμενης ανόδου της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία. Η υπόθεση «Gladio», γνωστή και ως «Κόκκινη Προβιά» στην Ελλάδα, ήταν η πιο ισχυρή απόδειξη για τις στενές σχέσεις των μυστικών υπηρεσιών, κυρίως των αμερικανικών, με την τρομοκρατία.

Στην τρομοκρατική επίθεση στην Γκορίτσια το 1972 είχαν χάσει τη ζωή τους τρεις Ιταλοί αστυνομικοί. Αρχικά, οι έρευνες στράφηκαν προς την κατεύθυνση ακροαριστερών οργανώσεων, στη συνέχεια, μετά το αδιέξοδο των ερευνών, ο δικαστής Φελίτσε Κασόν έστρεψε την προσοχή προς την κατεύθυνση των νεοφασιστικών οργανώσεων. Σε σύντομο διάστημα εντοπίστηκαν οι τρομοκράτες, που ήταν μέλη νεοφασιστικής οργάνωσης. Ο Κασόν συνέχισε επίμονα τις έρευνές του σχετικά με την προέλευση του οπλισμού των τρομοκρατών. Το 1990, μετά από δεκαοκτώ χρόνια ερευνών, αποκαλύφθηκε ότι τα όπλα προέρχονταν από μια αποθήκη της οργάνωσης με την επωνυμία «Gladio».

Στις αρχές Νοέμβρη του 1990, υπό το βάρος των αποκαλύψεων, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζούλιο Αντρεότι υποχρεώνεται να ομολογήσει στη Βουλή ότι «από το 1950 οργανώθηκε μια παράνομη υπηρεσία πληροφοριών με τη βοήθεια της CIA και των Βρετανών πρακτόρων, για να αντιμετωπίσει ενδεχόμενη ανατρεπτική δραστηριότητα ή επίθεση από μέρους των Σοβιετικών... Το δίκτυο παραμένει»!

Η ομολογία Αντρεότι συντάραξε ολόκληρη την Ευρώπη. Η μία μετά την άλλη, οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ ανακοίνωναν την ύπαρξη και τη δραστηριότητα τέτοιων οργανώσεων - δικτύων στο έδαφός τους. Στην Ελλάδα ο υπουργός Αμυνας Γιάννης Βαρβιτσιώτης αναγκάστηκε, στις 9 Νοέμβρη του 1990, να παραδεχτεί δημόσια ότι «Ελληνες κομάντος (ΛΟΚ) και η CIA οργάνωσαν ένα βραχίονα του δικτύου, το 1955, για να προβληθεί αντάρτικη αντίσταση σε οποιονδήποτε κομμουνιστή εισβολέα. Το εν λόγω δίκτυο, ήταν γνωστό με την κωδική ονομασία "Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά"».

Στις 14 Νοέμβρη του 1990, ο Ανδρέας Παπανδρέου προέβη στο πρακτορείο «Ασοσιέιτεντ Πρες» στην εξής δήλωση: «Η παρακρατική οργάνωση Κόκκινη Προβιά δημιουργήθηκε το 1955, ως αποτέλεσμα ενός μυστικού τμήματος της συμφωνίας, με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα».

Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή, με βάση το υλικό που συγκεντρώθηκε τα επόμενα χρόνια.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ για να διασφαλίσουν την αποτροπή ενδεχόμενης συμμετοχής της Αριστεράς στις κυβερνήσεις των χωρών της Δυτικής Ευρώπης οργάνωσαν ένα παράνομο δίκτυο «αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας» με την κωδική ονομασία «Stay Behind». Το εν λόγω δίκτυο απλώθηκε σε διάφορες χώρες με διαφορετικές ονομασίες. Στην Ιταλία «Gladio», στην Ελλάδα «Κόκκινη Προβιά», στη Βρετανία «Operation Stay Behind», στη Γερμανία «Schwert», στην Ελβετία «Ομάδα Πληροφοριών και Ασφάλειας»...

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι χώρες που θα εισέρχονταν στο ΝΑΤΟ μετά την εκπόνηση του σχεδίου για την επιχείρηση «Stay Behind» ήταν υποχρεωμένες να υπογράφουν σχετικό μυστικό πρωτόκολλο, με το οποίο αναλάμβαναν την υποχρέωση να δημιουργήσουν το δικό τους παραστρατιωτικό μηχανισμό στο πλαίσιο της επιχείρησης.

Από τις έρευνες που ακολούθησαν προέκυψαν ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία.

Στο Βέλγιο, παραδείγματος χάριν, το παρακλάδι της «Stay Behind» με το όνομα Sdra- 8 δημιούργησε μια παράλληλη οργάνωση, την οργάνωση Catena, με σκοπό τη διάπραξη πολιτικών δολοφονιών. H Catena ευθύνεται για τη δολοφονία του Ζιλιέν Λαμπούτ, γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Βελγίου.

Στη Βρετανία, το αντίστοιχο δίκτυο χρηματοδοτήθηκε από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Τη δεκαετία του 1970 εκπαίδευσε πολλούς νεοφασίστες Ιταλούς στη Βρετανία και στρατολόγησε πολλούς Ιταλούς τρομοκράτες, ενώ ανέπτυξε στενούς δεσμούς με τη μασονική στοά Ρ2 της Ρώμης, που ήταν βασικός μοχλός της τρομοκρατικής νεοφασιστικής τρομοκρατίας στην Ιταλία, τη Δυτική Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου.

Εντυπωσιακή εξέλιξη παρουσιάζει η οργάνωση «Gladio» στην Ιταλία, όπου οι υπηρεσίες των ΗΠΑ σε συνεργασία με την ιταλική SIFAR, έθεσαν το 1952 σε εφαρμογή τη «στρατηγική της έντασης». Μέρος αυτού του σχεδίου ήταν η δημιουργία τρομοκρατικών οργανώσεων με νεοφασιστικά, ή ακροαριστερά χαρακτηριστικά, με στόχο τη δημιουργία κλίματος αστάθειας που έφθασε μέχρι και σε απόπειρα πραξικοπήματος για την επιβολή στρατιωτικοφασιστικού καθεστώτος (17 Δεκέμβρη του 1970).

Η αποκάλυψη του δικτύου «Gladio» οδήγησε και στη διαλεύκανση πολλών υποθέσεων τρομοκρατικών βομβιστικών επιθέσεων στην Ιταλία, με θύματα εκατοντάδες ανυποψίαστους ανθρώπους, στο διάστημα 1950- 1974.

Στη δίκη των υπευθύνων που άρχισε το 1974 και τελείωσε το 1979 ήρθαν στο φως συγκλονιστικά στοιχεία που αποδείκνυαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η τρομοκρατία στην Ιταλία καθοδηγήθηκε από στελέχη των μυστικών υπηρεσιών. Στο κατηγορητήριο για τον στρατηγό Τζιαν Αντέλιο Μαλέτι, αρχηγό του κλάδου αντικατασκοπίας της SID και το λοχαγό Λαμπρούνα, αρχηγό του τομέα NOD και αρμόδιο για τη διείσδυση στις εξτρεμιστικές οργανώσεις, αναφέρεται:

«Οι δύο κατηγορούμενοι από το 1969, χάρη στην ιδιότητά τους πρόσφεραν προστασία σε τρομοκράτες, που βαρύνονταν με διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες, και παραποιούσαν συστηματικά τις πληροφορίες που παρείχαν σε πολιτικές και δικαστικές αρχές». Παρά τα συντριπτικά στοιχεία εναντίον τους, ο Μαλέτι καταδικάζεται σε φυλάκιση μόλις τεσσάρων ετών και ο Λαμπρούνα σε διετή φυλάκιση.

Ο στρατηγός Μαλέτι, ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 στην Ελλάδα, σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα», στις 4 Αυγούστου του 2000 αποκάλυψε ότι «στη συγκρότηση των ακροδεξιών οργανώσεων που ευθύνονται για τρομοκρατικά χτυπήματα κατά τη δεκαετία του 1970 ήταν άμεσα αναμεμειγμένη η CIA, η οποία προσπάθησε να υποθάλψει την αναβίωση του ακραίου εθνικισμού και να επιστρατεύσει την άκρα δεξιά, με σκοπό να ανακόψει τη στροφή της ιταλικής και γερμανικής κοινωνίας προς την Αριστερά». Στην ίδια συνέντευξη, ο Μαλέτι τονίζει ότι «η τρομοκρατική "στρατηγική της έντασης" είχε ατλαντική βούλα. Αυτουργός της δημιουργίας των εστιών έντασης ήταν η CIA, η οποία οργάνωνε τη δράση της και χάραζε γραμμή πλεύσης, βάσει στοιχείων του ΝΑΤΟ».

Οσον αφορά στη δράση της «Κόκκινης Προβιάς» στην Ελλάδα, ελάχιστα στοιχεία προέκυψαν. Οι έρευνες που αποφασίστηκαν στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και των εγχώριων υπηρεσιών του ήταν ένας μηχανισμός συγκάλυψης των δραστηριοτήτων αυτής υπόθεσης. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές υποθέσεις για τις οποίες υπάρχουν ενδείξεις για τη δράση της «Κόκκινης Προβιάς». Μεταξύ των υποθέσεων αυτών είναι η παρακρατική οργάνωση «Καρφίτσα» που δραστηριοποιήθηκε στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και η υπόθεση της «Νάρκης του Γοργοπόταμου» το 1964, όπου έχασαν τη ζωή τους 13 άτομα.

Δάνης Παπαβασιλείου

 http://kokkinosfakelos.blogspot.gr

Ο αυτόχειρας Μικέλε: Η γενιά μας θα εκδικηθεί…

«Η γενιά μου χάθηκε.

Χωρίς δουλειά, χωρίς όνειρα. Αντιστάθηκα όσο μπορούσα. Σας λέω αντίο». Η κρίση και η αδιαφορία δολοφόνησαν τον 30χρονο Μικέλε στο Ούντινε της Ιταλίας ωθώντας τον στην αυτοκτονία. Ο Μικέλε αντιστάθηκε, αλλά δεν άντεξε τον καθημερινό πόλεμο για ένα καλύτερο αύριο σε έναν κόσμο που του έκλεισε τις πόρτες.

Ο Μικέλε έγραψε το γράμμα πήγε στο σπίτι τις γιαγιάς στις 31 Ιανουαρίου και με ένα σχοινί έβαλε τέλος στην αγωνία του. «Δεν μπορώ να περάσω τη ζωή μου να αγωνίζομαι μόνο για να επιβιώσω», έγραψε στο τελευταίο γράμμα του.

Οι γονείς του Μικέλε αποφάσισαν να δώσουν στη δημοσιότητα το γράμμα του γιου τους γιατί αποτελεί ένα πραγματικό «κατηγορώ» εναντίον του πρεκαριάτου*, της ανασφάλειας, της ισοπέδωσης των ονείρων μιας ή περισσοτέρων χαμένων γενιών της κρίσης. «Ήταν γραφίστας. Παρακολουθούσε όμως μόνο τμήματα επιμόρφωσης ανέργων και έκανε συνεντεύξεις για εργασία έχοντας πάντα αρνητικές απαντήσεις», εξηγεί ο πατέρας του εκδηλώνοντας την αμηχανία και το θυμό του: «ούτε εμείς δεν καταφέραμε να καταλάβουμε το βάθος της δυσκολίας του. Οι λέξεις του αποτελούν μια πνιγμένη κραυγή, μια σκληρή ανάλυση ενός συστήματος που καταβροχθίζει τα καλύτερα παιδιά του».

Για τον πατέρα του Μικέλε το γράμμα αποτελεί «την κραυγή μιας χαμένης γενιάς. Την αποκαλούν γενιά του NEET, νέους που δεν διαβάζουν και δεν εργάζονται και που σταμάτησαν επίσης να ψάχνουν για μια δουλειά, να πιστεύουν, να θέλουν. Ένας λαός απελπισμένων και απογοητευμένων».

Οι γονείς του Μικέλε ζήτησαν από την τοπική εφημερίδα Messaggero Veneto να δημοσιεύσει το γράμμα του γιου τους γιατί «αποτελεί ένα καμπανάκι κινδύνου, ένα σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο, που ήθελε να καταγγείλει».

Ο Μικέλε έζησε στην πλούσια προ κρίσης περιοχή της Βορειοδυτικής Ιταλίας, όπου η οικονομική άνθιση συμβάδιζε με την κοινωνική καταξίωση. Σήμερα οι περιοχές αυτές, από την Τεργέστη και το Ούντινε, που ζούσε ο Μικέλε, έως τη Βενετία και την Πάδοβα έχουν γεμίσει με τα κουφάρια εργοστασίων που έχουν κλείσει και την ανεργία να έχει τριπλασιαστεί σε λιγότερο από μια δεκαετία.

«Μια καταστροφή που δεν θέλω να της ανήκω», έγραψε αναγνωρίζοντας την αδυναμία να αναμετρηθεί με το τέρας του νεοφιλελευθερισμού που κατέστρεψε τουλάχιστον το εν τέταρτο της παραγωγικής δυναμικής της Ιταλίας αφήνοντας πίσω του εκατομμύρια άνεργους, κοινωνική περιθωριοποίηση, φτωχοποίηση και πολλές αυτοκτονίες.

«Αυτή η γενιά θα εκδικηθεί την κλοπή της ευτυχίας», σημείωσε ο Μικέλε, αφιερώνοντας τις τελευταίες λέξεις του γράμματός του ως υστερόγραφο στον υπουργό Πολέτι του Δημοκρατικού Κόμματος που πριν από λίγες εβδομάδες είχε αποκαλέσει μαλάκες όσους νέους παραπονιούνται γιατί δεν βρίσκουν δουλειά στην Ιταλία καλώντας τους να μεταναστεύσουν σε τρίτες χώρες.

Το γράμμα του Μικέλε αποτελεί μα δραματική αντιφατική καταγγελία. Πως θα μπορέσουν αυτοί οι νέοι να εκδικηθούν για την ευτυχία που τους κλέβουν και να φανταστούν ένα καλύτερο αύριο εάν παραιτηθούν ακόμη και από τη ζωή;

Το αποχαιρετιστήριο γράμμα του Μικέλε

«Έζησα (άσχημα) για τριάντα χρόνια, κάποιος θα πει ότι είναι πολύ λίγο. Αυτός ο  κάποιος δεν είναι σε θέση να καθορίσει ποια είναι τα όρια της αντοχής, επειδή είναι υποκειμενικά και δεν είναι αντικειμενικά.

Προσπάθησα να είμαι καλός άνθρωπος, έκανα πολλά λάθη, έχω κάνει πολλές προσπάθειες, προσπάθησα να δώσω ένα νόημα και έναν σκοπό στη ζωή μου, χρησιμοποιώντας τους πόρους μου, για να μετατρέψω τις δυσκολίες σε τέχνη.

Αλλά οι ερωτήσεις δεν τελειώνουν ποτέ και εγώ αισθάνομαι μια βαριεμάρα και κούραση. Βαρέθηκα να καταβάλλω κάθε προσπάθεια και να μην έχω αποτελέσματα, βαρέθηκα να πηγαίνω σε άχρηστες συνεντεύξεις για να εργαστώ ως γραφίστας, βαρέθηκα να εκφράζω τα αισθήματά και τις επιθυμίες μου για το άλλο φύλο, που προφανώς δεν έχει την ανάγκη μου, κουράστηκα να ζηλεύω, κουράστηκα να προσπαθώ να καταλάβω τι αισθάνεται κάποιος όταν κερδίζει, να δικαιολογώ την ύπαρξή μου όταν δεν μπορώ να την καθορίζω, κουράστηκα να πρέπει να απαντώ στις προσδοκίες όλων χωρίς να έχω ικανοποιήσει ποτές τις δικές μου, βαρέθηκα να χαμογελώ μπροστά στις δυσκολίες, να προσποιούμαι ενδιαφέρον, να τρέφω όνειρα και αυταπάτες, να με κοροϊδεύουν, να με περιθωριοποιούν και να τους ακούω να μου λένε ότι η ευαισθησία αποτελεί μεγάλη ποιότητα. 

Όλα είναι ψέματα…

Από αυτήν την πραγματικότητα δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα. Δεν μπορείς να περιμένεις μια δουλειά, δεν μπορείς να περιμένεις να σε αγαπήσουν, δεν μπορείς να περιμένεις την αναγνώριση, δεν μπορείς να περιμένεις να απαιτούν την ασφάλειά σου, δεν μπορείς να περιμένεις ένα σταθερό περιβάλλον…

Αυτός σίγουρα δεν είναι ο κόσμος που έπρεπε να πάρω μέρος και κανείς δεν μπορεί να με εξαναγκάσει να συνεχίζων να παραμένω. Είναι ένας εφιάλτης με προβλήματα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς εγγυήσεις, χωρίς σημεία αναφοράς και χωρίς καμία προοπτική.

Υπάρχουν οι συνθήκες για να συνεχίσω, και εγώ δεν έχω τις εξουσίες ή τα μέσα για να τις δημιουργήσω. Δεν εκπροσωπούμαι από τίποτε από αυτά που βλέπω και ο ίδιος δεν αποδίδω σε τίποτα κανένα νόημα: εγώ δεν έχω τίποτα κοινό με όλα αυτά. Δεν μπορώ να περάσω τη ζωή μου για να αγωνίζομαι απλώς για να επιβιώσω, για να έχω τον χώρο που θα έπρεπε να έχω, ή αυτόν που μου ανήκει δικαιωματικά, προσπαθώντας να βγάλω το καλύτερο από το χειρότερο για να έχω το ελάχιστο δυνατόν.

Εγώ δεν ενδιαφέρομαι για το ελάχιστο, ήθελα το καλύτερο και το μέγιστο, αλλά αυτό δεν είναι στη διάθεσή μου.

Δεν μπορεί κανείς να ζει για να λέει «όχι» σαν απάντηση, με το «όχι» πεθαίνεις, και δεν υπήρχε εδώ θέση για τίποτα από αυτά που ήθελα, έτσι στην πραγματικότητα, δεν υπήρξα ποτέ. Εγώ δεν πρόδωσα, αισθάνομαι ότι με πρόδωσαν, από μια εποχή που με βάζει στην άκρη αντί να με καλωσορίσει καθώς θα ήταν καθήκον της να κάνει.

[…]

Ήρθα σε αυτόν τον κόσμο ως ελεύθερος άνθρωπος και ως ελεύθερο άτομο βγήκα, γιατί δεν μου άρεσε έστω και λίγο. Αρκετά με την υποκρισία.

Δεν εκβιάζομαι από το γεγονός  ότι είναι ο μόνος εφικτός, για μένα το μοναδικό μοντέλο δεν λειτουργεί. 

Εσείς είσαστε που κάνετε τους λογαριασμούς μαζί μου και όχι εγώ με εσάς. Είμαι ένας αντικομφορμιστής, από πάντα, και έχω το δικαίωμα να πω τι σκέφτομαι, να κάνω την επιλογή μου, με οποιοδήποτε κόστος. Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να διαχωριστεί, ο θάνατος είναι μόνο το εργαλείο.

Η ελεύθερη βούληση υπακούει στο άτομο, όχι στη βόλεψη των άλλων.

Ξέρω ότι αυτό το πράγμα σας φαίνεται τρελό, αλλά δεν είναι. Είναι απλά απογοητευτικό. Μου πέρασε η επιθυμία και η θέληση: όχι εδώ και όχι τώρα. Δεν μπορώ να επιβάλω την παρουσία μου, αλλά την απουσία μου ναι, και το απόλυτο τίποτα είναι πάντα καλύτερα από μια ύπαρξη που δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος φτιάχνοντας το πεπρωμένο σου.

Συγχωρέστε με, μαμά και μπαμπά, αν μπορείτε, αλλά τώρα είμαι ξανά πίσω στο σπίτι. Είμαι μια χαρά.

Μέσα μου δεν υπάρχει χάος. Μέσα μου υπήρχε τάξη. Αυτή η γενιά παίρνει εκδίκηση για μια κλοπή, της κλέψανε την ευτυχία. Ζητώ συγγνώμη από όλους τους φίλους μου. Μην με μισήσετε. Ευχαριστώ για τις καλές στιγμές που περάσαμε μαζί, είστε όλοι καλύτεροι από εμένα. Αυτό δεν αποτελεί προσβολή για τις ρίζες μου, αλλά μια κατηγορία εσχάτης προδοσίας.

Υ.Γ. Συγχαρητήρια στον υπουργό Πολέτι. Αυτός μάλιστα αξιολόγησε εμάς τους μαλάκες.

Αντιστάθηκα όσο μπορούσα.»

*Το ευρωπαϊκό “πρεκαριάτο” (ή η επισφαλής νέα γενιά) είναι μία νέα κοινωνική τάξη μη προνομιούχων πολιτών που αναδύεται στον ευρωπαϊκό χώρο. Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές ταξικές διαιρέσεις (προλεταριάτο), τα κεντρικά προσδιοριστικά στοιχεία του “πρεκαριάτου” είναι η ηλικία και η εργασιακή επισφάλεια.
Επιγραμματικά, το “πρεκαριάτο” συγκροτείται από νέους και νέες ηλικίας 19 έως 34 ετών, συχνά με επαρκή τυπικά προσόντα, οι οποίοι στα πρώτα βήματα του εργασιακού/κοινωνικού τους βίου βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα αντινεανικό εργασιακό status quo. Όταν αποφεύγουν την ανεργία, είναι -κατά κανόνα- αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν μία εχθρική αγορά εργασίας, όπου κυριαρχούν οι χαμηλές αμοιβές, η υπερεργασία, η πολυαπασχόληση, η προσωρινότητα, η ανομία και η άναρχη ευελιξία.

Επιπρόσθετα, επιβαρύνονται με πολιτικές και θεσμικές αστοχίες (διαρθρωτικά προβλήματα), όπως οι αναποτελεσματικοί μηχανισμοί κοινωνικής κινητικότητας, τα τεράστια φορολογικά και ασφαλιστικά βάρη, τα υποβαθμισμένα συλλογικά αγαθά.

artinews.gr