Ανταπάντηση στα «ερωτηματικά της δραχμής»

Η απελευθέρωση της Ελλάδας από τα δεσμά του χρέους και η αποκατάσταση της εθνικής  κυριαρχίας της με την κυκλοφορία του δικού της νομίσματος, απαιτεί ένα μεγάλο πολιτικό-οικονομικό σχέδιο καλά επεξεργασμένο σ’ όλες τις λεπτομέρειές του

.

Η απελευθέρωση της Ελλάδας από τα δεσμά του χρέους και η αποκατάσταση της εθνικής  κυριαρχίας της με την κυκλοφορία του δικού της νομίσματος, απαιτεί ένα μεγάλο πολιτικό-οικονομικό σχέδιο καλά επεξεργασμένο σ’ όλες τις λεπτομέρειές του. Η αναφορά σε επί μέρους θέματα και στις δυσκολίες που τυχόν θα παρουσιαστούν εντείνουν τη σύγχυση και καλλιεργούν την ηττοπάθεια ανάμεσα στους πολίτες. Όλα τα στοιχεία  του εγχειρήματος αλληλοεπηρεάζονται, δεν μπορεί π.χ. να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του δυσθεώρητου χρέους χωρίς επιστροφή στη δραχμή, όπως δεν μπορεί να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη, όχι μεγέθυνση, χωρίς την κυκλοφορία του εθνικού νομίσματος, ακόμη η βιωσιμότητα του νέου νομίσματος εξαρτάται από τη λύση που θα δοθεί για το Δημόσιο Χρέος κ.ο.κ.

Στη συζήτηση που άνοιξε ο οικονομολόγος Βασίλης Βιλιάρδος με το άρθρο του «Τα ερωτηματικά της δραχμής» (βλ. www.analyst.gr  7-4-16), δώσαμε μια απάντηση παρουσιάζοντας τα βασικά σημεία ενός σχεδίου επιστροφής στο εθνικό νόμισμα (βλ. analyst.gr, κατηγορία ΑΠΟΨΕΙΣ 17-4-16 και στο http://greekattack.wordpress.com ). Ο κ. Βιλιάρδος επανήλθε με ένα δεύτερο άρθρο του (βλ. www.analyst.gr 25-4-16) στο οποίο εκφράζει τις αντιρρήσεις του και σχολιάζει διάφορα σημεία του σχεδίου αυτού.

Έχοντας υπόψη τα ανωτέρω θα επιχειρήσουμε μια δεύτερη αναλυτική απάντηση στις θέσεις του κ. Βιλιάρδου, ελπίζοντας ότι οι αναγνώστες, που δεν είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν τα τρία προηγούμενα κείμενα θα κατανοήσουν, τον προβληματισμό και τις διαφορετικές απόψεις που αναπτύσσονται σ’ αυτόν τον διάλογο.

Η Ελλάδα πρέπει πρώτα να βγει από την ΕΕ ως απαραίτητη προϋπόθεση για την έξοδό της από το κοινό νόμισμα, υποστηρίζει ο κ. Βιλιάρδος. Δεν κατανοούμε από πού προκύπτει αυτή η άποψη. Στην ΕΕ υπάρχουν εννέα χώρες, μεταξύ των οποίων η Βρετανία, η Σουηδία και η Δανία, που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη και έχουν το δικό τους εθνικό νόμισμα. Στις Συνθήκες της ΕΕ δεν προβλέπεται συγκεκριμένη διαδικασία για έξοδο μιας χώρας από το ενιαίο νόμισμα. Έτσι η Ελλάδα με βάση το δικαίωμα της εθνικής κυριαρχίας θα θέσει σε κυκλοφορία το εθνικό νόμισμά της και θα αποχωρήσει από την ΕΚΤ, το Eurogroup και τα άλλα όργανα της Ευρωζώνης, παραμένοντας όμως μέλος της ΕΕ. 

Υπάρχει βεβαίως και ο δύσκολος δρόμος, δηλαδή, να αποχωρήσει η χώρα μας από την ΕΕ ύστερα από διαπραγματεύσεις που, σε περίπτωση διαφωνιών, μπορεί να διαρκέσουν και δύο χρόνια. Μόλις η Ελλάδα αποχωρήσει από την ΕΕ δε θα μπορεί να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Γιατί όμως να ακολουθηθεί ο δύσκολος δρόμος, με δραματικές συνέπειες για την οικονομία, στο μακρύ μεταβατικό διάστημα; Θυμίζουμε ότι την έξοδο από την Ευρωζώνη έχει προτείνει, αρκετές φορές από το 2011, ο Β. Σόϊμπλε όπως και ορισμένοι οικονομολόγοι (Χανς-Βέρνερ Ζιν, καθηγητής και πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών Ifo του Μονάχου ), όχι όμως την έξοδο από την ΕΕ. Ασφαλώς το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών έχει μελετήσει τις σχετικές διαδικασίες και τις θεωρεί απόλυτα εφικτές. Η διαφορά είναι ότι οι Γερμανοί προτείνουν προσωρινή, για πέντε χρόνια, έξοδο από το ευρώ, έλεγχο της συναλλαγματικής ισοτιμίας της δραχμής από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), ενώ δεν αναφέρονται στο χρέος που θεωρούν ότι θα εξακολουθήσουμε να αποπληρώνουμε στο ενιαίο νόμισμα. Αυτό το σχέδιο είναι σύμφωνο με τα γερμανικά αλλά όχι τα ελληνικά συμφέροντα και αποτελεί μελλοντικό κίνδυνο.

Εντός της ΕΕ η χώρα μας κάνοντας χρήση των διατάξεων των Ευρωπαϊκών Συνθηκών, θα υπερασπιστεί τα ζωτικά συμφέροντά της, όπως έκανε πρόσφατα η βρετανική κυβέρνηση.  Η Ελλάδα χρησιμοποιώντας το βέτο θα ζητήσει αλλαγές των κανονισμών και οδηγιών, όπως οι ποσοστώσεις, που λειτουργούν εις βάρος της οικονομίας της. Ιδιαίτερα η χώρα μας θα πρέπει να μπλοκάρει, με το βέτο, την κυοφορούμενη Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Σχέση (ΤΤΙΡ) μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ, που θα δώσει τη χαριστική βολή στις μικρές ελληνικές αγροτικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις. Αν, στα πλαίσια της ΕΕ, εμποδίζεται το σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας, τότε στο αμέσως επόμενο στάδιο, αφού θα έχουμε θωρακίσει την οικονομία μας με το εθνικό νόμισμα, θα αποφασιστεί η έξοδος από αυτήν.

.

Η ισοτιμία

Στην εισαγωγή της Νέας Δραχμής με ισοτιμία ένα προς ένα σε σχέση  με το ευρώ δε φαίνεται να διαφωνεί  ο κ. Βιλιάρδος, αλλά εκφράζει τις αντιρρήσεις του για το «κλείδωμα» αυτής της ισοτιμίας, αμφισβητώντας τα παραδείγματα άλλων χωρών που αναφέραμε. Επαναλαμβάνουμε λοιπόν ότι η Ελβετία «κλείδωσε» το νόμισμά της το Σεπτέμβριο του 2011 προκειμένου αυτό να μην υποτιμηθεί σε μια περίοδο που είχε αρχίσει η ανατίμηση του ευρώ.  Τον Ιανουάριο του 2015 οι Ελβετοί «ξεκλείδωσαν» την ισοτιμία, γιατί είχε αρχίσει η υποτίμηση του ευρώ, ώστε αυτό να μην παρασύρει μαζί του, προς τα κάτω,  το φράγκο. Αμέσως το ελβετικό νόμισμα ανατιμήθηκε. Αυτός ήταν ο λόγος «ξεκλειδώματος» της ισοτιμίας του ελβετικού φράγκου  και όχι το κόστος όπως αναφέρει ο κ. Βιλιάρδος. Το όποιο συναλλαγματικό κόστος της Ελβετίας οφείλεται στο ότι το νόμισμά της διαπραγματεύεται στα διεθνή χρηματιστήρια, είναι και μικρής κλίμακας αποθεματικό νόμισμα, κάτι που δε θα συμβαίνει με τη Νέα Δραχμή.

Σχετικά με την Αργεντινή, όπως είχαμε αναφέρει στο προηγούμενο άρθρο μας, η χρεοκοπία της δεν οφείλεται στην «κλειδωμένη», επί δέκα χρόνια, ισοτιμία ενός πέσος προς ένα δολάριο, αλλά στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων που επέβαλλε το ΔΝΤ. Έτσι  ένας πολίτης ή μια επιχείρηση της Αργεντινής μπορούσε π.χ. να πάει σε μια τράπεζα να δώσει ένα εκατομμύριο πέσος, να πάρει ένα εκατομμύριο δολάρια και να τα στείλει σε μια τράπεζα των ΗΠΑ. Αυτό το καθεστώς εξανέμισε τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας και την οδήγησε στη χρεοκοπία. Με την εισαγωγή της Νέας Δραχμής θα απαγορευτεί η εξαγωγή κεφαλαίων (καταθέσεων) προς το εξωτερικό,  όπως γίνεται ήδη με την εφαρμογή των capital controls.

Όσον αφορά την Κίνα,  έχει δίκιο ο κ. Βιλιάρδος ότι λόγω μεγέθους και συναλλαγματικών αποθεμάτων δε συγκρίνεται με την Ελλάδα, την αναφέραμε ως παράδειγμα χώρας που η κυβέρνηση ελέγχει την ισοτιμία και δεν την έχει αφήσει βορά των χρηματαγορών. Για τη Βουλγαρία που έχει «κλειδωμένη» την ισοτιμία του λέβα με το ευρώ ο κ. Βιλιάρδος γράφει ότι δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούμε. Γιατί άραγε;

Τέλος, θυμίζουμε ότι σε non paper του ΔΝΤ, με τίτλο «Η Ελλάδα μετά την αποχώρηση από το ευρώ» που αποκάλυψε το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel (26-4-15), το Ταμείο απορρίπτει το «κλείδωμα» της ισοτιμίας και τάσσεται υπέρ της υποτίμησης της δραχμής με το γνωστό δογματικό επιχείρημα για αύξηση της ανταγωνιστικότητας.

Το «κλείδωμα» της ισοτιμίας είναι κομβικό σημείο ώστε η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα να γίνει ομαλά, χωρίς απώλεια στην αγοραστική δύναμη των πολιτών, χωρίς απώλεια των καταθέσεων και χωρίς πληθωριστικές πιέσεις. Είναι φανερό ότι το «κλείδωμα» της ισοτιμίας τρομάζει τους δανειστές που δε θα μπορούν να εκβιάζουν την Ελλάδα εξαπολύοντας κερδοσκοπικές-υποτιμητικές επιθέσεις στο νόμισμά της. Όσον αφορά το έωλο επιχείρημα περί ανταγωνιστικότητας, επειδή δεν μπορούμε να το αναπτύξουμε εδώ, παραπέμπουμε τον αναγνώστη στο βιβλίο του γράφοντος «Η Επανάσταση του Grexit – Το σχέδιο».

Ο κ. Βιλιάρδος αναρωτιέται πώς μπορεί να εθνικοποιηθεί η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) αφού μόνο το 6% των μετοχών της ανήκει στο δημόσιο. Στην πρώτη απάντησή μας γράψαμε ότι με την εθνικοποίηση εννοούμε ότι η ΤτΕ θα αποδεσμευτεί από την ΕΚΤ (σήμερα είναι υποκατάστημά της), θα της εκχωρηθεί το εκδοτικό δικαίωμα  κυκλοφορίας του νέου νομίσματος και θα τοποθετηθεί νέα διοίκηση με απόφαση της κυβέρνησης, με βάση το δικαίωμα της εθνικής κυριαρχίας. Αυτά δεν προϋποθέτουν, στην αρχική φάση, αλλαγή της μετοχικής σύνθεσης της κεντρικής τράπεζας, η οποία θα επανέλθει, τουλάχιστον, στο καθεστώς που ίσχυε πριν την είσοδο στην Ευρωζώνη. Σωστά παρατηρεί ο κ. Βιλιάρδος ότι το σημαντικότερο δεν είναι σε ποιόν ανήκει μια κεντρική τράπεζα, αλλά ποιος καθορίζει την πολιτική της.

.

Οι καταθέσεις

Αναφέραμε, στην αρχική απάντηση, ότι οι καταθέσεις ιδιωτών και επιχειρήσεων, μπορούν να παραμείνουν σε ευρώ και να αποτελούν καταθέσεις σε συνάλλαγμα. Έτσι οι πολίτες, από την πρώτη στιγμή, δε θα ανησυχούν ότι μπορεί να υπάρξει μείωση της περιουσίας τους από μια υποτιθέμενη υποτίμηση της δραχμής. Οι σημερινές καταθέσεις, δηλαδή, θα έχουν ρήτρα ευρώ. Όταν εκταμιεύονται οι καταθέσεις στην εσωτερική αγορά θα μετατρέπονται σε δραχμές, πάντα με ισοτιμία ένα προς ένα, αφού όλες οι συναλλαγές από την πρώτη στιγμή θα γίνονται στο νέο εθνικό νόμισμα. Αντίθετα, όταν εκταμιεύονται για πληρωμές στο εξωτερικό, όπως εισαγωγές προϊόντων, τουρισμό, σπουδές, υγεία κτλ, σε ευρώ.

Έχει δίκιο ο κ. Βιλιάρδος να λέει ότι οι καταθέσεις σε ευρώ είναι πλασματικές, αφού οι τράπεζες δεν τις έχουν. Αυτό όμως δε συμβαίνει μόνο για τις ελληνικές τράπεζες που είναι, όπως λέει ο ίδιος, χρεοκοπημένες αλλά για όλες τις τράπεζες που, εκτός από ένα μικρό ποσοστό που κρατούν ως αποθεματικό, τις υπόλοιπες καταθέσεις τις έχουν εκταμιεύσει ως δάνεια. Παρ’ όλα αυτά, όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα, οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν, εκτός των άλλων στοιχείων ενεργητικού, ομόλογα του EFSF, υψηλής πιστοληπτικής διαβάθμισης (ΑΑΑ) αξίας 37 δις. ευρώ. Στην πρώτη αρχική φάση δε χρειάζεται εθνικοποίηση των τραπεζών αλλά τοποθέτηση ενός κυβερνητικού επιτρόπου με το επιτελείο του για την τήρηση της συναλλαγματικής πολιτικής. Όταν απαιτηθεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών αυτή θα γίνει σε δραχμές και σε αντιστάθμισμα το Δημόσιο θα πάρει μετοχές, έτσι θα αλλάξει η μετοχική σύνθεση των ελληνικών τραπεζών, όπως είχε συμβεί με την πρώτη ανακεφαλαιοποίηση.

Δεν κατανοούμε τι εννοεί ο κ. κ. Βιλιάρδος γράφοντας ότι αν η χώρα μας επέστρεφε στη δραχμή αυτό δε θα δημιουργούσε ως δια μαγείας καταθέσεις. Με το εθνικό νόμισμα οι καταθέσεις θα είναι απόλυτα εγγυημένες από το κράτος και ανεξαρτήτως ύψους, ακόμα κι αν χρεοκοπήσει κάποια τράπεζα. Capital controls με τη δραχμή δε θα είναι ανάγκη να επιβληθούν. Οι πολίτες δε θα ανησυχούν για τις καταθέσεις τους, όπως δεν ανησυχούσαν και  την περίοδο πριν την εισαγωγή του ευρώ.

Το Ισοζύγιο των Εξωτερικών Συναλλαγών

Στην απάντησή του ο κ. Βιλιάρδος επιμένει ότι το Ισοζύγιο δεν είναι ισοσκελισμένο και η υποχώρηση του ελλείμματος είναι συγκυριακή, αφού δεν οφείλεται στην αύξηση των εξαγωγών, αλλά στη μείωση των εισαγωγών λόγω της ραγδαίας κατάρρευσης των εισοδημάτων από τα Μνημόνια. Υποθέτουμε ότι με το «συγκυριακή» δεν υπονοεί ότι τα εισοδήματα θα επανέλθουν στα επίπεδα του 2009  άμεσα και άρα το Ισοζύγιο θα παρουσιάσει ξανά μεγάλο έλλειμμα, μόλις επιστρέψουμε στη δραχμή.  Ο κ. Βιλιάρδος παραθέτει και σχετικό Πίνακα με το έλλειμμα του Ισοζυγίου ως ποσοστό του ΑΕΠ, ο οποίος όμως δεν είναι αντιπροσωπευτικός  γιατί το ΑΕΠ, τα τελευταία έξι χρόνια, έχει μειωθεί περίπου 26%. Έτσι το έλλειμμα εμφανίζεται να υποχωρεί με πιο αργούς ρυθμούς και να «αντέχει» ως ποσοστό μιας συρρικνούμενης βάσης υπολογισμού (ΑΕΠ).

Η αλήθεια είναι, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΤτΕ στα οποία συνυπολογίζονται και αυτά της ΕΛΣΤΑΤ, ότι το 2015 το Ισοζύγιο Εξωτερικών Συναλλαγών παρουσίασε ένα απειροελάχιστο έλλειμμα 7,5 εκατ. ευρώ, ενώ το Ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών (περιλαμβάνει όλα τα προϊόντα, τα καύσιμα, τα πλοία, τον τουρισμό και τη ναυτιλία), ένα πολύ μικρό έλλειμμα μόλις 234,6 εκατ. ή 0,45% του συνόλου των εισαγωγών αγαθών και πληρωμής υπηρεσιών. Το Ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών είναι αυτό που μας ενδιαφέρει, σε περίπτωση εξόδου από την Ευρωζώνη, ώστε να μην υπάρξει καμιά έλλειψη στην εσωτερική αγορά και να μη χρειαστεί, όπως λένε ορισμένοι, η επιβολή δελτίου.

Θυμίζουμε ότι, όπως αναφέραμε στην πρώτη απάντησή μας, η μεθοδολογία κατάρτισης του Ισοζυγίου άλλαξε από τον Ιούλιο του 2015, με βάση το εγχειρίδιο (ΒΡΜ6) του ΔΝΤ, αναδρομικά από το 2013. Μέχρι τον Ιούλιο του 2015, η ΤτΕ υπολόγιζε τα στοιχεία με βάση τα εμβάσματα των ελληνικών τραπεζών για την πληρωμή των εισαγωγών και τα εισερχόμενα εμβάσματα από την αποπληρωμή των εξαγωγών, τον τουρισμό και τη ναυτιλία. Στα στοιχεία αυτά, από τον Ιούλιο του 2015,  ενσωματώθηκαν οι στατιστικές εξωτερικού εμπορίου της ΕΛΣΤΑΤ  από τα τελωνεία της χώρας.

Με τη νέα μεθοδολογία οι εισαγωγές αυξήθηκαν, καθ’ υπολογισμό…κατά 1,5 δις. λόγω του λαθρεμπορίου ναρκωτικών, αλκοολούχων ποτών, καπνού κλπ. Επειδή όμως, σε περίπτωση εξόδου από την Ευρωζώνη, οι λαθρέμποροι θα πρέπει να αγοράζουν σε ευρώ (συνάλλαγμα) και να πωλούν στους έλληνες καταναλωτές σε δραχμές, τουλάχιστον το ποσό αυτό δε θα επιβαρύνει το Ισοζύγιο.

Για το 2014, που υπάρχουν συγκρίσιμα στοιχεία, η ΤτΕ παρουσίασε, με την παλιά μεθοδολογία, πλεόνασμα 1,8 δις. στο Ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών, ενώ μετά την αλλαγή της μεθοδολογίας έλλειμμα 4 δις. Ουσιαστικά με τη νέα μέθοδο κατάρτισης του Ισοζυγίου, το 2014, προστέθηκαν περίπου 7,8 δις. στις εισαγωγές και 2,2 δις. στις εξαγωγές. Αυτό σημαίνει ότι ένα μέρος του εξωτερικού εμπορίου γίνεται εκτός τραπεζικούς συστήματος. Αυτό που πρέπει να διασφαλιστεί, σε περίπτωση κυκλοφορίας του εθνικού νομίσματος, είναι ότι το σύνολο του συναλλάγματος από τις εξαγωγές αγαθών, τον τουρισμό και τη ναυτιλία θα επιστρέφει στη χώρα και δε θα μένει σε λογαριασμούς στο εξωτερικό όπως γίνεται σήμερα, που δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός έλεγχος.  Για το σκοπό αυτό υπάρχουν τρόποι ελέγχου των υποτιμολογήσεων και υπερτιμολογήσεων σ’ όλους τους κλάδους.

Όσον αφορά τις εξαγωγές αγαθών (χωρίς καύσιμα και πλοία), την τελευταία πενταετία, αυτές αυξήθηκαν από 11.483 εκατ. το 2009 σε 17.898 το 2015 (με τη νέα μεθοδολογία), δηλαδή, περίπου κατά 56%. Αντίθετα οι εισαγωγές αγαθών (χωρίς καύσιμα και πλοία) μειώθηκαν από 31.297 εκατ. το 2009 σε 30.490 το 2015 (με τη νέα μεθοδολογία), δηλαδή μόλις κατά 2,6%.

Απ’ όλα τα ανωτέρω είναι φανερό ότι το Ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών είναι τουλάχιστον ισοσκελισμένο και το έλλειμμα των 234,6 εκατ. του 2015  οφείλεται στη μεθοδολογία κατάρτισής του. Ουσιαστικά το Ισοζύγιο είναι πλεονασματικό, αν συνυπολογιστεί η επιβάρυνση των εισαγωγών κατά 1,5 δις. από το λαθρεμπόριο.

Δεν αναφερθήκαμε στο Ισοζύγιο πρωτογενών – δευτερογενών εισοδημάτων και κεφαλαίων που το 2015 ήταν πλεονασματικό κατά 2,2 δις. γιατί αυτό θα τεθεί υπό έλεγχο με την απαγόρευση εξαγωγής κεφαλαίων (καταθέσεων κλπ.).

Παρά τα όσα εκτέθηκαν προηγουμένως ο κ. Βιλιάρδος θεωρεί δεδομένη την υποτίμηση της Νέας Δραχμής, αφού αυτό, όπως γράφει, διδάσκει η διεθνής εμπειρία. Αλλά γιατί να υποτιμηθεί η δραχμή αφού η εισαγωγή της θα γίνει με ισοτιμία ένα προς ένα και στη συνέχεια αυτή θα «κλειδωθεί»;  Αλλά και γιατί απαιτείται υποτίμηση αφού το Ισοζύγιο Εξωτερικών Συναλλαγών είναι τουλάχιστον ισοσκελισμένο; Όσον αφορά τα δάνεια, αυτά από την πρώτη στιγμή θα μετατραπούν σε δραχμές πάντα με ισοτιμία ένα προς ένα. Τα δάνεια της ΤτΕ προς τις εμπορικές τράπεζες (ELA κλπ.) θα ακολουθήσουν τη ρύθμιση που θα γίνει για το δημόσιο Χρέος (βλ. στη συνέχεια) και βεβαίως δε θα επιβαρύνουν τους φορολογούμενους πολίτες.

.

Το Δημόσιο Χρέος

Για τη διευκόλυνση των αναγνωστών επαναλαμβάνουμε όσα γράψαμε στην πρώτη απάντηση για την αντιμετώπιση του χρέους και στη συνέχεια σχολιάζουμε τις θέσεις του κ. Βιλιάρδου.

Όταν η Ελλάδα θωρακίσει την οικονομία της με τη Νέα Δραχμή και δε θα μπορούν οι δανειστές να την εκβιάζουν, με στέρηση της ρευστότητας και το κλείσιμο των τραπεζών, θα προχωρήσει στη λύση για το χρέος.

Πρώτη άμεση ενέργεια θα είναι η καταγγελία των τριών Δανειακών Συμβάσεων και η παύση αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων κάτι που θα οδηγήσει σε μια χρονοβόρα συνολική επαναδιαπραγμάτευση με τις διάφορες κατηγορίες πιστωτών.

Δεύτερη ενέργεια θα είναι ο λογιστικός έλεγχος του χρέους για να καθοριστεί ποιο τμήμα του είναι παράνομο, αθέμιτο και επονείδιστο και κατά συνέπεια, με βάση το διεθνές δίκαιο, μπορεί να διαγραφεί.

Τρίτη  ενέργεια θα είναι η άμεση διεκδίκηση από τη Γερμανία, με επίσημη ρηματική διακοίνωση, του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, των πολεμικών επανορθώσεων και τις αποζημιώσεις των θυμάτων.  Σύμφωνα με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους οι συνολικές γερμανικές οφειλές ανέρχονται σε 278,7 δις. ευρώ.

Το πιο σημαντικό όπλο που θα διαθέτει η Ελλάδα, όταν θα έχει επιστρέψει στο εθνικό νόμισμά της, είναι η αποπληρωμή του όποιου χρέους αναγνωριστεί, σε Νέες Δραχμές. Το Δημόσιο Χρέος σήμερα, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό του (εκτός από το χρέος προς το ΔΝΤ), δεν είναι σε συνάλλαγμα, αλλά στο «εθνικό» νόμισμα της χώρας το ευρώ. Για το λόγο αυτό όταν βγούμε από την Ευρωζώνη, δεν πρέπει να πληρώσουμε το χρέος σε συνάλλαγμα αλλά στο νέο εθνικό νόμισμά μας. Θα κάνουμε, δηλαδή, ότι έγινε το 2001 – 2002 που μπήκαμε στο ευρώ. Θυμίζουμε ότι το 2001 το 75% του χρέους ήταν εσωτερικό, σε δραχμές (36 τρισεκ. δρχ.) και σε μια νύχτα, την 1-1-2002, μετατράπηκε σε ευρώ (105 δις. ευρώ), έτσι έγινε χρέος σε συνάλλαγμα αφού η χώρα μας δεν μπορεί να «κόψει» ευρώ. Ο Τζόρτζ Φρίντμαν, διευθυντής του αμερικανικού ιστότοπου Stratfor έγραψε (Απρίλιος ’15) ένα άρθρο στο οποίο, μεταξύ άλλων, λέει: «Οι Έλληνες θα μπορούσαν να τυπώσουν δραχμές και να ανακοινώσουν, όχι να προτείνουν, ότι το χρέος τους θα πληρωθεί σ’ αυτό το νόμισμα».

Ο Βασίλης Βιλιάρδος γράφει πως έννομη καταγγελία των Δανειακών Συμβάσεων δεν είναι ρεαλιστική, μετά την υπογραφή του PSI, όπου συμφωνήσαμε και υπογράψαμε τη μη μετατροπή του χρέους σε δραχμές, το αγγλικό δίκαιο, την παροχή ενυπόθηκων εγγυήσεων κ.ο.κ.

Θεωρούμε ότι κάθε σύμβαση μπορεί να καταγγελθεί από έναν  των συμμετεχόντων σ’ αυτήν. Τότε, ο έτερος συμβαλλόμενος μπορεί να καταφύγει στα εθνικά ή διεθνή δικαστήρια προκειμένου να διεκδικήσει τα συμφέροντά του. Το PSI δεν έχει σχέση με τις τρεις Δανειακές Συμβάσεις. Με το PSI η χώρα μας κούρεψε τα ομόλογα που ανήκαν σε ιδιώτες και υπαγόντουσαν  στο ελληνικό δίκαιο. Σε καμία Δανειακή Σύμβαση δεν αναφέρεται ότι δεν μπορεί να μετατραπεί το Δημόσιο Χρέος που είναι στο σημερινό «εθνικό» νόμισμα (το ευρώ) σε δραχμές, δηλαδή στο νέο εθνικό νόμισμα. Επαναλαμβάνουμε ότι το χρέος δεν είναι σε συνάλλαγμα. Αυτό ακριβώς έγραψε ο Τζόρτζ Φρίντμαν του Stratfor, που δεν είναι κάποια αμερικανική ιστοσελίδα, όπως γράφει ο κ. Βιλιάρδος, αλλά ένα μεγάλο και έγκυρο think tank που συνδέεται με την διοίκηση (administration) των ΗΠΑ.  Τέλος, το αγγλικό δίκαιο και η παροχή ενυπόθηκων εγγυήσεων ισχύουν όσο είναι σε ισχύ οι Δανειακές Συμβάσεις.

Στο τέλος του κειμένου του ο Βασίλης Βιλιάρδος γράφει ότι το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι η επίσημη δήλωση – αποδοχή της χρεοκοπίας της, για να ξεκινήσει επιτέλους η επόμενη μέρα. Εάν η χρεοκοπία αυτή δρομολογηθεί εντός ή εκτός Ευρωζώνης (άρα της ΕΕ) είναι σήμερα δευτερεύον θέμα. Αμέσως μετά προσθέτει ότι η χρεοκοπία αυτή πρέπει να συμβεί εν πρώτοις εντός της Ευρωζώνης ενώ στη συνέχεια μπορεί να αποφασιστεί η υιοθέτηση ή μη του εθνικού νομίσματος, η οποία θα ήταν ενδεχομένως περισσότερο καταναγκαστική και λιγότερο εκούσια.

Η θέση αυτή είναι ό,τι πιο καταστροφικό μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα. Κατ’ αρχήν δήλωση – αποδοχή χρεοκοπίας δεν πρέπει να υπάρξει. Όπως έχει γράψει και ο δικηγόρος Πέτρος Μηλιαράκης (βλ. www.miliarakispetros.gr) το «πιστωτικό γεγονός» προϋποθέτει ότι το κράτος – οφειλέτης ευρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να εξοφλήσει το κουπόνι ή να καταβάλει την αξία του ομολόγου που λήγει και εξ’ αιτίας της αδυναμίας αυτής ενεργοποιούνται τα Credit Default Swaps (CDS).  «Πιστωτικό γεγονός» χωρίς ενεργοποίηση των CDS θα είναι καινοφανές! Ως εκ τούτου «πιστωτικό γεγονός» δεν αποτελεί η αδυναμία του κράτους να αποπληρώσει δάνειο προς άλλο κράτος. Σήμερα το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του Δημόσιου Χρέους είναι σε διακρατικούς οργανισμούς και όχι σε ομόλογα που κατέχουν ιδιώτες. Ένα κράτος μπορεί να προβεί σε διοικητική διαπιστωτική πράξη με την οποία ανακοινώνει είτε στάση πληρωμών έναντι κράτους ή κρατών είτε καταγγελία του δανείου, χωρίς αυτό να αποτελεί «πιστωτικό γεγονός» αφού δεν ενεργοποιούνται τα CDS. Στην περίπτωση αυτή το κράτος μπορεί να ασκήσει όλα τα κυριαρχικά δικαιώματά του, επικαλούμενο υπερκείμενους κανόνες Δημόσιου Διεθνούς Δικαίου (Σύμβαση της Βιέννης για το δίκαιο των Διεθνών Συνθηκών).

Έτσι ένα κράτος μπορεί να προβάλει επιγόμενη αδυναμία ή άλλως, θεμελιώδη μεταβολή των περιστάσεων και να καταγγείλει συμβατικές δεσμεύσεις με τις οποίες το χρέος του έχει υπαχθεί σε αλλοδαπό δίκαιο.

Χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης σημαίνει «ξαφνικό θάνατο» για τον ελληνικό λαό, αφού θα εξαφανιστεί η ρευστότητα, το χρήμα από την αγορά, και θα κλείσουν οι τράπεζες. Μοναδική προοπτική σωτηρίας είναι η έξοδος από την Ευρωζώνη και η κυκλοφορία της Νέας Δραχμής ώστε να θωρακιστεί η ελληνική οικονομία. Αμέσως μετά, και όχι πριν,  θα καταγγελθούν οι Δανειακές Συμβάσεις και θα αντιμετωπιστεί ο Γόρδιος Δεσμός του Δημόσιου Χρέους.

Ευχαριστούμε τον κ. Βασίλη Βιλιάρδο για τον εποικοδομητικό  διάλογο που άνοιξε και την ευκαιρία που μας έδωσε να παρουσιάσουμε τις απόψεις μας.

Νίκος Ιγγλέσης, http://greekattack.wordpress.com

 http://www.analyst.gr

Έτσι χρεοκόπησε ένας λαός για να σωθούν πέντε τράπεζες….

spasmenoparathyro

Αναδημοσίευση από Ημεροδρόμο

---

Λιγότερο από το 5% των δανείων, ύψους 220 δισεκατομμυρίων ευρώ, που δόθηκαν για τη σωτηρία της Ελλάδας στα πέντε πρώτα χρόνια των μνημονίων, κατέληξαν στον ελληνικό προϋπολογισμό, ενώ τα υπόλοιπα πήγαν στη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, σύμφωνα με 24σέλιδη έρευνα της «Ευρωπαϊκής Σχολής Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας» (ESMT) του Βερολίνου, η οποία δημοσιεύεται, κατ΄αποκλειστικότητα, από τη γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt.

Οπως καταδεικνύει η έρευνα, το 95% των μνημονιακών δανείων διατέθηκαν για να σωθούν ευρωπαϊκές τράπεζες και μάλιστα σε βάρος του συνόλου. «Η έρευνα αποδεικνύει ότι η Ευρώπη και το ΔΝΤ έσωσαν τα περασμένα χρόνια κυρίως τις τράπεζες και άλλους ιδιώτες πιστωτές» προσθέτει η Handelsblatt.

«Με τα πακέτα βοήθειας σώθηκαν κυρίως ευρωπαϊκές τράπεζες» δηλώνει στην Handelsblatt ο διευθυντής της ESMT, Γιοργκ Ρόχολ, ο οποίος συμμετέχει και στο γνωμοδοτικό συμβούλιο του γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών. Σύμφωνα με την έρευνα, 86,9 δισ. ευρώ πήγαν στην εξόφληση παλαιών χρεών, 52,3 δισ. για εξόφληση τόκων και 37,3 δισ. για την επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.

Η «Ευρωπαϊκή Σχολής Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας» (ESMT) του Βερολίνου προσκομίζει για πρώτη φορά στην 24σέλιδη έρευνα ένα λεπτομερή υπολογισμό: Οι οικονομολόγοι της ανέλυσαν κάθε ένα δάνειο ξεχωριστά επί βδομάδες για να διαπιστώσουν που πήγαν τα λεφτά. Το συμπέρασμα είναι αποκαλυπτικό: μόνο 9,7 δισ., δηλαδή λιγότερο από το 5% μπήκαν στον ελληνικό προϋπολογισμό και επομένως ήταν προς όφελος των πολιτών. Το μεγαλύτερο μέρος χρησιμοποιήθηκε για την εξυπηρέτηση παλαιών οφειλών και την πληρωμή των τόκων.

«Πρόκειται για κάτι που υπέθεταν όλοι αλλά το γνώριζαν λίγοι και επιβεβαιώνεται τώρα από την εν λόγω έρευνα: Εδώ και έξι χρόνια η Ευρώπη προσπαθεί μάταια να τερματίσει την κρίση στην Ελλάδα με δάνεια και απαιτεί συνεχώς σκληρότερα μέτρα και μεταρρυθμίσεις. H αιτία της αποτυχίας βρίσκεται όμως προφανώς λιγότερο στην πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και περισσότερο στο σχεδιασμό των προγραμμάτων βοήθειας» σημειώνει η γερμανική εφημερίδα.

Οπως σημειώνει η εφημερίδα, οι υπολογισμοί αυτοί εγείρουν αμφιβολίες για τον σχεδιασμό των προγραμμάτων βοήθειας, αφού με τα δάνεια εξυπηρετήθηκαν χρέη, αν και η Ελλάδα είναι από το 2010 ντε φάκτο χρεοκοπημένη. Ιδίως η σωτηρία των ελληνικών τραπεζών αποδείχθηκε καταστροφική για τους φορολογούμενους. Συνολικά, διοχετεύθηκαν από τα δύο πακέτα βοήθειας 37,2 δισ. ευρώ στις ελληνικές τράπεζες. Η βοήθεια όμως αυτή εκμηδενίσθηκε εν τω μεταξύ πλήρως, αφού από την ανακεφαλαιοποίηση του 2013 έχασαν σχεδόν το 98% της αξίας τους στο χρηματιστήριο.

«Το κούρεμα του ελληνικού χρέους θα έπρεπε να ήταν πιο σκόπιμο, είναι ήδη στην αρχή των προγραμμάτων βοήθειας το 2010» τονίζει ο Γιόργκ Ρόχολ και προσθέτει: «Θα έπρεπε βέβαια η γερμανική κυβέρνηση να είχε στηρίξει πιθανόν τις γερμανικές τράπεζες με κρατική ενίσχυση, αλλά θα είχε γίνει σαφές τουλάχιστον που πάνε τα λεφτά».

Ο διευθυντής της ESMT σημειώνει με έμφαση ότι «πολλές διαμάχες μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας θα είχαν έτσι αποφευχθεί και το κόστος για τους Γερμανούς φορολογούμενους θα ήταν μικρότερο».

Σενέ: «Οι πολίτες πρέπει να αντισταθούν»

«Το ΔΝΤ, με τη λιτότητα, αψηφά τη δημοκρατία. Οι πολίτες πρέπει να οργανωθούν σε διεθνές επίπεδο» 

Ο καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, Μαρκ Σενέ στον απόηχο των Panamaleaks, υποστηρίζει ότι το ΔΝΤ ελέγχει την Δημοκρατία.


 «Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου η νεολαία της Ευρώπης θυσιάστηκε στο όνομα του έθνους, του πολιτισμού ή της δημοκρατίας. Σήμερα είναι διαφορετικά. Ευτυχώς δεν υπάρχουν χαρακώματα ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία, όμως οι χρηματοπιστωτικές αγορές που έχουν θεοποιηθεί απαιτούν αέναη ικανοποίηση και θυσίες που συνδέονται μ’ αυτή την ικανοποίηση των απαιτήσεών τους. Είναι αυτό επιθυμητό και θετικό για τους πληθυσμούς;

Σύμφωνα με πολλές κυβερνήσεις και χρηματοπιστωτικούς θεσμούς, ναι… όντως. Αυτό αποτελεί ακόμα ένα πεδίο συναίνεσης μεταξύ τους. Οι θυσίες όμως είναι μάταιες. Στην πραγματικότητα οι χρηματοπιστωτικές αγορές δεν ικανοποιούνται ποτέ και θέλουν όλο και περισσότερες. Οι εκπρόσωποί τους λένε ότι «αυτό δεν είναι αρκετό» και ζητάνε περισσότερο».

«Οι κυβερνήσεις έχουν υποταχθεί στις ελίτ. Οι πολίτες πρέπει να είναι σ’ επαφή και να πιέζουν τους εκπροσώπους τους, ώστε αυτοί να παίρνουν συγκεκριμένα μέτρα. Σε πολλές χώρες, εξαιτίας των πολλών άμεσων και έμμεσων φόρων, η κατώτερη και οι μεσαίες τάξεις ασφυκτιούν. Είναι χρήσιμο να τους μειώσουμε αυτούς τους φόρους και ιδιαίτερα τον ΦΠΑ.

Πώς; Να σας δώσω ένα παράδειγμα που ισχύει για κάθε χώρα. Μια πιθανή λύση θα ήταν η επιβολή ενός μικρο-φόρου σε όλες τις ηλεκτρονικές πληρωμές. Δεν εννοώ τον φόρο Τόμπιν. Κάθε φορά που πηγαίνετε στο εστιατόριο ή που χρησιμοποιείτε την πιστωτική σας κάρτα θα καταβάλλετε έναν φόρο 0,2%. Στην Ελβετία, αυτό θα έφτανε για να πληρωθούν όλοι οι φόροι.

Και αυτό διότι οι χρηματοπιστωτικές συναλλαγές είναι πολύ υψηλές. Στην Ελβετία, φτάνουν στο 200% του ΑΕΠ. Ετσι, εάν πληρώνουμε το 0,2% σε όλες τις ηλεκτρονικές πληρωμές και στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, θα μπορούσαμε να πληρώσουμε όλους τους φόρους. Είναι κάτι απλό. Πληρώνεις τους φόρους σου κάθε φορά που πηγαίνεις στο εστιατόριο ή κάθε φορά που χρησιμοποιείς την πιστωτική σου. Τεχνικά είναι πολύ εύκολο, αλλά πολιτικά είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, καθώς οι χρηματοπιστωτικές ελίτ δεν θέλουν ούτε να ακούσουν γι’ αυτό. Έτσι λοιπόν χρειαζόμαστε ενεργούς πολίτες, οι οποίοι θα απαιτήσουν τέτοιες λύσεις».

«Μια πολιτισμένη κοινωνία πρέπει να κρατά υπό έλεγχο τις ανισότητες. Αυτές πρέπει να είναι λογικές. Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ ο λόγος μεταξύ του υψηλότερου μισθού και του μέσου εισοδήματος ήταν περίπου σαράντα προς ένα. Οι ανισότητες δεν έχουν καμία δικαιολογία. Όχι μόνο από ηθικής απόψεως, αλλά και από οικονομικής. Υπονομεύουν την οικονομία μας και τη δημοκρατία μας. Ο Σόρος και οι όμοιοί του μπορούν να αγοράσουν μια επιχείρηση μέσων ενημέρωσης σαν μια φραντζόλα ψωμί. Οι αξίες της κοινωνίας μας ξεθωριάζουν». «Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με μια από τις βαθύτερες κρίσεις μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκτός από την οικονομική και προσφυγική διάσταση, υπάρχει και το θέμα των τρομοκρατικών επιθέσεων.

 Σήμερα η Ευρώπη εμπιστεύεται την τύχη της σε μια πολιτική ελίτ που είναι πλήρως υποταγμένη στη χρηματοπιστωτική ολιγαρχία. Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική στη Μέση Ανατολή, η Ευρώπη επιλέγει να εκδιώξει κάποιους δικτάτορες αφήνοντας άλλους στη θέση τους, χωρίς να οργανώνει την επόμενη μέρα. Αυτό δεν ενδιαφέρει την Ευρώπη. Δείτε τι έγινε στο Ιράκ ή στη Λιβύη. Αυτό που βασικά ακολουθεί είναι το χάος. Είμαστε σ’ ένα κομβικό σημείο για την Ευρώπη, για τους λαούς της και τους πολίτες της. Οι τελευταίοι πρέπει να πάρουν το μέλλον στα χέρια τους, διότι εάν συνεχίσουμε με το business as usual, η κατάσταση θα χειροτερέψει».

«Το ΔΝΤ εγκρίνει χρηματοδοτικά προγράμματα, συχνά αμφίβολης χρησιμότητας για διάφορες χώρες. Στην περίπτωση της Ελλάδας, το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησης από το ΔΝΤ έφυγε από τη χώρα και χρησιμοποιήθηκε για την ικανοποίηση των πιστωτών. Πρόκειται για ένα βαρέλι δίχως πάτο. Μόλις η κατάσταση χειροτερεύει, τότε το Ταμείο χρησιμοποιεί το αγαπημένο του εργαλείο: τα μέτρα λιτότητας. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, ένα υψηλό επίπεδο χρέους δικαιολογεί την επιβολή μέτρων λιτότητας. Μ’ αυτόν τον τρόπο, μπορεί και ελέγχει τα έθνη και αψηφά τη δημοκρατία».

Από συνέντευξη που έδωσε ο Μαρκ Σενέ στον Τάσο Τσακίρογλου την Εφημερίδα των Συντακτών.

 Ο Μαρκ Σενέ (Marc Chesney) διδάσκει Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης και ο τομέας του είναι τα χρηματοοικονομικά. Διετέλεσε αναπληρωτής κοσμήτορας στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή του Παρισιού. Είναι μέλος της ευρωπαϊκής ΜΚΟ Finance Watch και του πολιτικού και οικονομικού φόρουμ Contrepoint. Στα ελληνικά μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη το βιβλίο του «Από τον Μεγάλο Πόλεμο στη διαρκή κρίση».

www.doctv.gr

Καπιταλισμός και δημοκρατία – δρόμοι ασύμπτωτοι

«Η πλουτοκρατία στρέφεται εναντίον της Δημοκρατίας».

Ο τίτλος θα μπορούσε να προέρχεται από πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη ή του κομματικού οργάνου κάποιου κομμουνιστικού κόμματος σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν όμως γραμμένος στις εσωτερικές σελίδες των New York Times και έφερε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Πολ Κρούγκμαν.

Στο άρθρο του ο νομπελίστας οικονομολόγος αναφερόταν σε πρόσφατες δηλώσεις του ηγέτη του Χονγκ Κονγκ, Λεούνγκ Τσουν-Γινγκ, ο οποίος όταν τον ρώτησαν γιατί δεν δέχεται την παροχή καθολικής ψήφου στους πολίτες απάντησε ότι σε μια τέτοια περίπτωση η πολιτική ατζέντα θα καθορίζονταν από ανθρώπους που κερδίζουν λιγότερα από 1800 δολάρια το μήνα! Ο Κρούγκμαν συγκρίνει τα λόγια του Λεούνγκ Τσουν-Γινγκ με τις θέσεις που ακούγονται όλο και συχνότερα και στις ΗΠΑ για την ανάγκη να μην συμμετέχουν τα φτωχότερα στρώματα στην εκλογική διαδικασία. Είναι, όπως λέει, η πεποίθηση των οικονομικά ισχυρών ότι η δημοκρατία είναι επικίνδυνη για την οικονομία.

Μέχρι πρότινος η άποψη ότι ο καπιταλισμός, στη σημερινή του μορφή, είναι ασύμβατος με τη δημοκρατία προερχόταν από ανθρώπους στα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ μου εξηγούσε σε παλαιότερη συνέντευξή του ότι οι ελίτ στη Δύση επιχειρούν να εισάγουν στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ το λεγόμενο «καπιταλισμό με ασιατικό πρόσωπο» – μια μορφή διακυβέρνησης, δηλαδή, η οποία θα λειτουργεί στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής χωρίς τα «βαρίδια» της δημοκρατίας. Αρκετές ακόμη από τις πιο προβεβλημένες προσωπικότητες της αριστερής διανόησης, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και ο Ταρίκ Αλί υποστήριζαν ότι «ο καπιταλισμός στη σημερινή του μορφή είναι ριζικά ασύμβατος με τη δημοκρατία» – ο πρώτος μάλιστα θέτει και το ερώτημα αν το σημερινό οικονομικό σύστημα μπορεί να συνυπάρξει με τον ίδιο τον ανθρώπινο πολιτισμό ή θα οδηγήσει στην εξαφάνισή του.

Τι γίνεται όμως όταν η ιδέα της ασυμβατότητας του καπιταλισμού με τη δημοκρατία περνά από τα αριστερά του πολιτικού φάσματος προς τα κέντρο ή ακόμη και σε συντηρητικούς σχολιαστές;
Αν και για τα δεδομένα του αμερικανικού πολιτικού συστήματος ο Πολ Κρουγκμαν θεωρείται από πολλούς ως «ριζοσπάστης», στην πραγματικότητα δεν πρεσβεύει τίποτα περισσότερο από τον Κεϋνσιανισμό του Ρούσβελτ, τον οποίο ακολουθούσε σε σημαντικό βαθμό το αμερικανικό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο μέχρι και τις δεκαετίες του ‘50 και του ’60. Η κριτική του λοιπόν προέρχεται από το κέντρο και όχι από τα αριστερά. Στο ίδιο μήκος κύματος συναντά κανείς και ακαδημαϊκούς όπως ο Σέλντον Γούλιν, καθηγητής πολιτικών επιστημών, ο οποίος δίδασκε για αρκετά χρόνια στα κορυφαία πανεπιστήμια του Μπέρκλεϊ και το Πρίνστον.

Σύμφωνα με τη θεωρία του, την οποία ονομάζει «αντεστραμμένη απολυταρχία» οι σύγχρονες μορφές διακυβέρνησης στις χώρες της Δύσης διατηρούν μόνο τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της δημοκρατίας (προσφυγή στις κάλπες ανά τέσσερα χρόνια, σχετική ελευθερία έκφρασης από τα ΜΜΕ κτλ) ενώ στην πραγματικότητα η εξουσία ανήκει σε μικρές ομάδες οι οποίες κυβερνούν χωρίς μια συνεκτική αντιπολίτευση με εναλλακτικές προτάσεις διακυβέρνησης. Για τον Γούλιν ενώ στα παραδοσιακά απολυταρχικά καθεστώτα, όπως ο φασισμός, η οικονομία υποτάσσεται στις ανάγκες της πολιτικής ηγεσίας, στην «αντεστραμμένη απολυταρχία» του σήμερα οι πολιτικοί που θεωρητικά κυβερνούν δεν έχουν καμία εξουσία απέναντι στις δυνάμεις της οικονομίας. Ο Γούλιν στηρίζει το συμπέρασμά του, ότι ο καπιταλισμός οδηγεί σε καταστροφή της δημοκρατίας όχι στα κείμενα του Καρόλου Μαρξ αλλά στις θεωρίες του Μαξ Βέμπερ. «Ο καπιταλισμός», υποστηρίζει, «καταστρέφει κάθε καθεστώς, πολιτική αξία και θεσμό ο οποίος μπορεί να απειλήσει την αυτονομία της οικονομίας».

Τα τελευταία χρόνια όμως ακόμη και πολύ πιο συντηρητικοί σχολιαστές είναι έτοιμοι να αμφισβητήσουν τη βεβαιότητα ότι η δημοκρατία είναι συμβατή και απαραίτητη στον καπιταλισμό. Ήδη από το 2007 το περιοδικό Foreign Affairs μιλούσε για το «τέλος του τέλους της ιστορίας», αποκυρρήσοντας τη θεωρία του Φράνσις Φουκουγιάμα για την αναπόδραστη κυριαρχία της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Χωρίς φυσικά να ασκεί κριτική στις ΗΠΑ, ο συντάκτης του άρθρου, Αζάρ Γκατ, έκανε λόγο για τον «οικονομικά επιτυχημένο αυταρχικό καπιταλισμό της Ρωσίας και της Κίνας». Χάρη στο πέρασμα στον καπιταλισμό, υποστήριζε ο Γκατ, «η Κίνα υιοθέτησε μια πολύ πιο αποτελεσματική μορφή αυταρχισμού» και μπορεί να μετατραπεί σε μια απολυταρχική υπερδύναμη με τρόπο που ούτε η ναζιστική Γερμανία ούτε η αυτοκρατορική Ιαπωνία δεν θα μπορούσαν να φανταστούν».

Αυτό που δεν αναγνωρίζουν φυσικά (τουλάχιστον όχι στις δημόσιες τοποθετήσεις τους) οι συντηρητικοί σχολιαστές είναι ότι η ασυμβατότητα μεταξύ καπιταλισμού και δημοκρατίας δεν είναι μια απειλή που έρχεται από την Ανατολή αλλά ένα φαινόμενο που ευδοκιμεί εξίσου και στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων και κυρίως στις ΗΠΑ. Το σημερινό επίπεδο παρακολουθήσεων των πολιτών στις ΗΠΑ κάνει ακόμη και την ανατολικογερμανική Στάζι να θυμίζει ένα μάτσο ερασιτεχνών ωτακουστών. Ο στιγματισμός των πολιτικά αντιφρονούντων (που μπορεί να συλληφθούν λόγου χάρη σε μια διαδήλωση στις ΗΠΑ) θυμίζει αρκετά τα χειρότερα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης – με τη διαφορά ότι πρωταγωνιστής δεν είναι πλέον ο κρατικός μηχανισμός αλλά οι ιδιωτικές εταιρείες που αρνούνται να προσλάβουν όποιον έχει ακόμη και το μικρότερο στίγμα στο βιογραφικό του.

Η μεγαλύτερη, όμως, απειλή για τη δημοκρατία στις μητροπόλεις του καπιταλισμού, υποστηρίζει ο Σέλντον Γούλιν είναι η ίδια η οικονομική ανασφάλεια που απομακρύνει τους πολίτες από τα κοινά. Στις ΗΠΑ η ημέρα των εκλογών αποτελεί για εκατομμύρια πολίτες μια ημέρα χαμένης δουλειάς ή ένα χαμένο μεροκάματο – ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από τη δημοκρατία της Αρχαίας Αθήνας όπου η συμμετοχή στα κοινά θεωρούνταν κέρδος και όχι ζημιά.

Άρης Χατζηστεφάνου-ΕΠΙΚΑΙΡΑ Νοέμβριος 2014
info-war.gr

Η κρίση του πολιτισμού κρίση του ανθρωπολογικού μοντέλου (και του ανθρώπινου είδους;)

  anhsyxia.wordpress.com

 

Από τον Δημήτρη Φασόλη

Ο άνθρωπος, αυτός που θεώρησε τον εαυτό του βασιλιά της ζωής και της ίδιας της κτήσης και του σύμπαντος, φαίνεται σήμερα μετέωρος, μπερδεμένος,  να αιωρείται αβέβαιος και ανασφαλής πάνω στο πανύψηλο αλλά σαθρό και χάρτινο, τελικά, βάθρο του. Επάνω και μέσα στο χάρτινο κάστρο του, πάνω σ’ ένα βουνό άμμου. Το οποίο σείεται από τους τεκτονικούς σεισμούς και αποσαθρώνεται από τους θυελλώδεις ανέμους που προκαλεί η βαθιά και ολική κρίση του σύγχρονου πολιτισμού. Και καθώς ο ψεύτικος θρόνος του καταρρέει, πέφτει και ο ίδιος ο άνθρωπος σε βαθιά υπαρξιακή, ηθική και ψυχολογική κατάπτωση. Δεν έχει πλέον πού να στηριχτεί. Τα δεκανίκια της επιστήμης, της θρησκείας αλλά και τα επιτεύγματα του πολιτισμού του, έχουν πια ξεθωριάσει, δεν τα εμπιστεύεται πλέον, είναι ακατάλληλα και άχρηστα για να τον εμψυχώσουν και να τον ενδυναμώσουν στη ζωή του. Παρά την πανθομολογούμενη πρόοδο, ο ίδιος έχει περιέλθει σε αδιέξοδο, σε κατάθλιψη, σε πλήρη παραίτηση. Η σκέψη του μοιάζει καθηλωμένη στην παλαιολιθική εποχή. Καθορίζουν τη ζωή του προκαταλήψεις και στερεοτυπικές νοοτροπίες, οι δεισιδαιμονίες, παρόλο που έχουν αποδυναμωθεί, δεν έχουν εξαλειφθεί, ενώ ο ιδεολογικός συντηρητισμός και οι ακροδεξιές ιδέες  αναβιώνουν , με συνέπεια να γυρίζουν πίσω στο παρελθόν την ανθρώπινη αντίληψη και σκέψη.

Οι ψυχολόγοι, οι νευροεπιστήμονες και οι φιλόσοφοι μιλούν για το κατώτερο-ζωικό τμήμα του ανθρώπινου εγκεφάλου, το οποίο αποτελεί εμπόδιο στην προοδευτική εξέλιξη και αυτοβελτίωσή του. Ο φλοιός και η φαιά ουσία, είναι πρόσφατες εξελικτικά βιολογικές δομές που «αγωνίζονται», ακόμα, να αναλάβουν τον νέο, επαναστατικό ρόλο τους. Όμως οι πολιτισμικές αλλά και οι κοινωνικές και οικονομικές αγκυλώσεις λειτουργούν αποτρεπτικά σε μια τέτοια προοπτική. Εκτός βέβαια φωτεινών εξαιρέσεων, συνειδήσεις που είναι πολύ πάνω από τον μέσο ανθρώπινο όρο, πολύ μπροστά από την εποχή τους και τους συγχρόνους τους. Αν όμως ο άνθρωπος μπορεί να παράγει ζωή στο εργαστήριο, είτε με τη μορφή τεχνητής ζωής είτε με την προσομοίωση πρωταρχικών συνθηκών, οι οποίες επικράτησαν πριν από τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια και προκάλεσαν τη δημιουργία ζωής μέσα από καθαρά χημικές (ή ηλεκροχημικές) και στη συνέχεια βιοχημικές διεργασίες, αυτό συνεπάγεται ότι η ζωή μπορεί να δημιουργηθεί από τη μη ζωή. Επίσης ίσως εξηγεί την εξέλιξη και την κατάσταση του ανθρώπινου είδους (και άρα και την παρουσία του στη Γη). Ίσως τελικά το σύμπαν χρειάζεται τη ζωή και κατ’ επέκταση τη συνείδηση – τον νου – για την παραπέρα αυτοεξέλιξη και αυτοβελτίωσή του, όπως δηλώνει μια σοβαρή εκδοχή της κβαντικής ερμηνείας. Την οποία εξάλλου υποστηρίζει σε κείμενά του και ο Νώντας Κούκας*, και με αφορμή τα γραφόμενά του γράφονται αυτές οι αράδες, ως ερωτήματα, απορίες, σχόλια, σκέψεις.

Αν όμως ισχύει αυτή η κβαντική ερμηνεία (και υπάρχουν κατά πώς φαίνεται πολλά επιχειρήματα υπέρ της), τότε γιατί να μην υποβοηθείται ή να μην υποκαθοδηγείται έμμεσα η εξέλιξη στο σύμπαν, από κάποιες ανώτερες πνευματικά και πολιτισμικά οντότητες; Αφού και η ίδια η φύση, καθώς ως σύστημα «επικοινωνεί» και να συνδέεται με όλο το σύμπαν, είναι σα να «επιλέγει» τους κατάλληλους κάθε φορά παρατηρητές-συνειδήσεις και να «απορρίπτει» άλλους. Κάνει δηλαδή δοκιμές, ακριβώς ωσάν να είναι η ίδια ένα τεράστιο και πρωτοποριακό εργαστήριο. Για παράδειγμα, οι δεινόσαυροι: ενώ αρχικά «επιλέχθηκαν» ως πιο επαρκείς και ικανές συνειδήσεις, κάποια στιγμή ξέφυγαν από την επιθυμητή πορεία τους, άρχισαν να είναι ανοικονόμητοι, να καταστρέφουν τα πάντα στη φύση για να κυριαρχήσουν. Οδηγώντας έτσι σε ανισορροπία το ολικό οικοσύστημα της πλανητόσφαιρας και σε αδιέξοδο την ίδια την εξέλιξη και το μέλλον της ζωής στο σύμπαν. Η «τυχαία» εξαφάνισή τους ήταν σωτήρια για τη φύση και την οικόσφαιρα. Ενώ έδωσε ευκαιρίες για την ανάδειξη ή και εμφάνιση νέων ειδών, νέων εγκεφάλων και συνειδήσεων. Όπως την εξάπλωση των θηλαστικών και τελικά του ανθρώπου.

Στο βαθμό λοιπόν που η επιστήμη έχει φτάσει στο σημείο να έχει τη δύναμη να δημιουργεί ζωή, τότε γιατί να μην γίνεται και πάνω στη Γη ένα ανάλογο, αλλά πολύ πιο προωθημένο και επαναστατικό πείραμα για την εξέλιξη της συνείδησης και της «νοόσφαιρας» (βλ. Νώντα Κούκα); Ο άνθρωπος είτε «επιλέχτηκε» από τις διαδικασίες και τις διεργασίες της φύσης είτε είναι προϊόν επιστημονικού πειράματος ενός ασύλληπτα προηγμένου πολιτισμού, είναι σε ένα κρίσιμο σημείο, σε ένα κομβικό σημείο καμπή για το είδος του και τη διαιώνισή του: ή θα εξελιχθεί με επαναστατικό άλμα ως ύπαρξη και συνείδηση, ως αταξικός, άναρχος και ανώτερος πνευματικός πολιτισμός, ή θα καταστεί άχρηστος και επιζήμιος για τον πλανήτη – και φυσικά για το ίδιο το σύμπαν και την εγγενή «ανάγκη» αυτοεξέλιξής του. Το «πείραμα» ίσως αρχικά φάνηκε να πηγαίνει καλά. Ένα νέο είδος αναλαμβάνει τα ηνία της εξέλιξης και της προόδου. Μια νέα συνείδηση εμφανίζεται, εξελίσσεται και εξαπλώνεται. Κατανοεί τον κόσμο και δημιουργεί μια εικόνα του. Όλα αυτά, σε ένα πρωτόλειο στάδιο. Μάλιστα αυτό που θεωρείται σήμερα πρωτόγονο και υπανάπτυκτο ίσως να ήταν πολύ ανώτερο και ολοκληρωμένο πνευματικά και υπαρξιακά. Οι μυθικές κοινωνίες ίσως ήταν πιο κοντά στη φύση και στην ουσία-νόημα της ύπαρξης και του πνεύματος. Η φαντασία ήταν κυρίαρχη, απεριόριστη θα λέγαμε, και η ταύτιση με τον κόσμο και την πραγματικότητα πολύ πιο αληθινή.

Κάπου εκεί όμως έγινε ένα λάθος, απρόβλεπτο ίσως, που όμως ενυπήρχε εγγενώς στη «φύση» του ανθρώπου. Η έννοια «φύση» εδώ έχει την έννοια της εκδήλωσης σε εμπειρικό επίπεδο, στο επίπεδο της αισθητής πραγματικότητας, μιας πληροφορίας ή μιας ουσίας-ύπαρξης που υφίσταται σε ένα άλλο οντολογικό επίπεδο, η οποία είναι «αιθέρια», «φανταστική». Εντοπίζεται, έτσι, στον άυλο και αόρατο χώρο της «Φαντασίας». Έτσι, η πραγμάτωση του ανθρώπου εμπεριείχε μια εγγενή ιδιορρυθμία που θα οδηγούσε πιθανώς σε «ατυχήματα». Η εκδήλωση και η πραγμάτωση του φαντασιακού του στις τρεις και μία διαστάσεις, στον εκδηλωμένο χωρόχρονο και στην κατεύθυνση του βέλους του χρόνου, είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία του εγωιστικού φαντασιακού, δηλαδή του «συγκεκριμένου ατομικού κέρδους». Αυτό οδήγησε στη δημιουργία ταξικών-εξουσιαστικών-ιεραρχικών κοινωνιών. Αν έγινε κάποια «παρέμβαση», θα πρέπει να έγινε όταν πήρε άσχημη τροπή το εν λόγω «πείραμα». Το πρωτόγονο ζωικό τμήμα του εγκεφάλου του ανθρώπου ήταν ένα εμπόδιο. Τον εγκλώβιζε σε αισθήματα και αντιλήψεις-πρακτικές ανταγωνισμού, επιβολής, κυριαρχίας, εκμετάλλευσης, πολέμων και καταστροφής της φύσης. Το να καταργηθεί ήταν αδύνατον: θα κατέλυε την ίδια τη ζωή του ανθρώπινου είδους. Έπρεπε λοιπόν να «εμφυτευτεί» ή να αναπτυχθεί πάνω στο παλιό τμήμα ένα καινούριο: ο εγκεφαλικός φλοιός. Η φαιά ουσία ήταν η βιολογική και ενεργειακή-πληροφοριακή δομή που θα οδηγούσε στον ορθολογισμό, στη σύγχρονη επιστήμη, σε επαναστατικές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές ιδέες, στην ίδια την ιδέα της επανάστασης, του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, της αναρχίας.

Το ορθολογικό στοιχείο όμως τελικά οδήγησε παράλληλα και στον εξορθολογισμό της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και του πολέμου ενάντια στον άνθρωπο και στη φύση. Επέφερε την απόλυτη κυριαρχία, με επιστημονικό τρόπο,  πάνω στον πλανήτη. Πάλι το «πείραμα» ξέφυγε από την πορεία του. Ποιο θα είναι το μέλλον του, άραγε, το οποίο του επιφυλάσσουν είτε η φύση στο εργαστήριό της είτε οι συμπαντικοί-κοσμικοί πειραματιστές-παρατηρητές, με τις ανώτερες και πολύ εξελιγμένες συνειδήσεις τους;  Θα το αφήσουν να εξελιχθεί ως έχει; Θα κάνουν κάποια νέα επαναστατική «παρέμβαση»;  Ή θα το ακυρώσουν; …

Αναγκαίως, κάπου εδώ υπεισέρχεται και η κβαντική απροσδιοριστία, η «προκαθορισμένη τυχαιότητα», η υπέρθεση, με λίγα λόγια, το «είναι και δεν είναι» ταυτόχρονα ως εγγενές χαρακτηριστικό των πραγμάτων και των γεγονότων. Τι σημαίνει όμως ότι «ο αποκλειόμενος τρίτος είναι τελικά η πηγή και η μήτρα της πραγματικότητας που γεννά την ύπαρξη»;   Μήπως είναι όλα τα παραπάνω; Η υπέρβαση της θέσης-αντίθεσης, ως δυϊσμού; Η υπέρβαση της κλασικής αριστοτελικής και φυσικής αιτιότητας; Είναι η δημιουργική αρχή των πάντων, της ζωής και της ύπαρξης; Νομίζω ότι αυτό πάνω-κάτω υπονοεί το κείμενο του Νώντα Κούκα, αυτό εκλαμβάνω εγώ τουλάχιστον ως μια πτυχή, ως ένα ψήγμα ή ίχνος νοήματος…

Όσο για την πέμπτη διάσταση; ακατανόητα εν πολλοίς πράγματα! Πιστεύω όμως ότι και αυτό το ζήτημα σχετίζεται με τον «αποκλειόμενο τρίτο» και την παραβίαση της κοινής λογικής χρόνου-αιτιότητας. Το «Δύο» της πραγματικότητας και του σύμπαντος ίσως είναι ακριβώς αυτή η μη-ταυτότητα, η ταυτόχρονη, εσωτερική και εγγενής δυαδικότητα (ή και πολλαπλότητα, κατ’ επέκταση) από την οποία διέπεται η πραγματική πραγματικότητα.  Είναι η κρυφή ποιότητα ή υπόσταση της πραγματικότητας που, όταν είναι «διπλωμένη» μέσα στις γνωστές διαστάσεις δίνει μια στρεβλή και ψευδή εικόνα της πραγματικότητας, μας εξαπατά με λίγα λόγια. Όταν όμως ξεδιπλώνεται, τότε αποκαλύπτεται η πραγματική φύση και υφή της πραγματικότητας που υπερβαίνει τη λογική, την αντίληψη και τις αισθήσεις του ανθρώπου. Μια πραγματικά νέα και ανατρεπτική «εικόνα»-διάσταση-ουσία της πραγματικότητας.

• Αφόρμηση για τις γραμμές αυτές ήταν το κείμενο του Νώντα Κούκα «Χαραυγή στη Φωλιά του Κούκκου».

https://iamarevi.wordpress.com

ΜΑΗΣ ’68 : ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ μιας γενιάς που ΤΟΛΜΗΣΕ

ΜΑΗΣ ’68 : ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ μιας γενιάς που ΤΟΛΜΗΣΕ

«Ακόμη κι αν κόψουν όλα τα λουλούδια η Άνοιξη θα έλθει» «Αλλάξτε τη ζωή» «Απολαύστε τη ζωή εδώ και τώρα» «Ας είμαστε ρεαλιστές, ας ζητούμε το αδύνατο» «Αν έχουμε ελπίδα, τη χρωστάμε σ’ αυτούς που δεν έχουν καμία» «Απαγορεύεται το απαγορεύειν» «Απολαύστε χωρίς φρένο» «Αυτοί που δουλεύουν πλήττουν όταν δεν δουλεύουν. Αυτοί που δεν δουλεύουν δεν πλήττουν ποτέ» «Αφήστε το φόβο του κόκκινου στα κερασφόρα ζώα» «Άντρες, το σιδέρωμα είναι μια καλή άσκηση» «Γράψτε παντού! Πριν γράψετε, μάθετε να σκέφτεστε» «Γονείς , μην κάνετε τα παιδιά σας σαν τα μούτρα σας» «Δεν θέλουμε έναν κόσμο όπου η βεβαιότητα ότι δεν θα πεθάνουμε από ασιτία ανταλλάσσεται με τη βεβαιότητα ότι θα πεθάνουμε από πλήξη» «Δεν είναι παρά μόνο μια αρχή, ας συνεχίσουμε»
«Δεν θέλουμε να γίνουμε σαν εσάς» «Δεν υπάρχουν επαναστατικές σκέψεις, μόνο πράξεις» «Εργαζόμενοι όλων των χωρών, απολαύστε» «Έχω κάτι να πω, αλλά δεν ξέρω τι» «Ζωή όχι επιβίωση» «Ζήστε το παρόν» «Η φαντασία στην εξουσία» «Η εξουσία βρίσκεται στην κάννη του τουφεκιού» «Η ποίηση είναι στους δρόμους» «Η οικονομία είναι τραυματισμένη, άφησέ τη να ψοφήσει» «Η μικρή υποχώρηση είναι μεγάλη συνθηκολόγηση» «Η μπουρζουαζία δεν έχει άλλη ηδονή, παρά να καταστρέφει τις άλλες» «Η ντροπή είναι αντεπαναστατική» «Η μόνη αλήθεια είναι επαναστατική, θέλω να ζήσω τώρα»
«Η ομορφιά στους δρόμους» «Η πλήξη είναι αντιεπαναστατική» «Θέλουμε να ζήσουμε» «θα σας πεθάνουν οι ανέσεις» «Θεέ, υποψιάζομαι ότι είστε αριστερός διανοούμενος» «Καθηγητές, μας γερνάτε» «Κάτω τα λύκεια στρατώνες» «Κάτω η κοινωνία του θεάματος και του εμπορίου» «Κάτω η κοινωνία της κατανάλωσης» «Κοιτάξτε μπροστά» «Μην παίρνετε πια το ασανσέρ, πάρτε την εξουσία» «Μη με απελευθερώνεις, θα φροντίσω ο ίδιος» «Να κηρύξετε την πόλη σε κατάσταση διαρκούς ευτυχίας» «Ξεχάστε ό, τι σας έχουν μάθει. Αρχίστε να ονειρεύεστε»
«Ξεκουμπώστε το μυαλό σας τόσο συχνά όσο και το παντελόνι σας» «Ο επαναστάτης είναι ένας ακροβάτης του ονείρου» «Όσοι εγκαταλείπουν την επανάσταση σκάβουν έναν τάφο» «Όσο περισσότερο κάνω επανάσταση, τόσο περισσότερο θέλω να κάνω έρωτα» «Οι νέοι κάνουν έρωτα, οι γέροι αισχρές χειρονομίες» «Οι προκαταλήψεις είναι οι κολώνες της εξουσίας» «Οι ανέσεις είναι το όπιο του λαού» «Όσο περισσότερο καταναλώνεις, τόσο λιγότερο ζεις» «Ο εκπαιδευτής πρέπει να εκπαιδευτεί» «Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου ή βγες ξανά στους δρόμους της φωτιάς» «Πάρτε τις επιθυμίες σας για πραγματικότητα»
«Προσοχή! Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα αυτιά έχουν τοίχους» «Πρέπει συστηματικά να ερευνούμε το τυχαίο» «Συμμετέχω, συμμετέχεις, συμμετέχει, συμμετέχουμε, συμμετέχετε…αυτοί κερδίζουν» «Σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω» «Στην επανάσταση υπάρχουν αυτοί που την κάνουν και αυτοί που επωφελούνται» «Τα ζώα έχουν ψυχή, εσείς όχι»(για τους εκμεταλλευτές) «Τα θέλουμε όλα αμέσως τώρα»
«Τρέχα σύντροφε, σε καταδιώκει ο παλιός κόσμος» «Το να σου λείπει η φαντασία είναι να μη φαντάζεσαι την έλλειψή της»
……


«Το να επιθυμείς είναι καλό, το να πραγματοποιείς την επιθυμία σου καλύτερο» «Φωνάξτε, δημιουργείστε ή ψοφήσετε» «Χάσου, αντικείμενο»

 πηγη.. Άγονη γραμμή
 lefterianews.wordpress.com

Αλ. Αλαβάνος: τρία πολύ σοβαρά ερωτήματα

Αλ. Αλαβάνος: «Χρειαζόταν το ιδιωτικό πανεπιστήμιο της Siemens για να μάθουμε ποιοι τσεπώνουν τα δικά μας δανεικά; Δεν έχουμε ελληνική κυβέρνηση και δημόσια ΑΕΙ;»

«Η μελέτη που κεντρικά σημεία της δημοσιεύει σήμερα η γερμανική Handelsblatt για το ποιοι τσεπώνουν τα δανεικά που εμείς χρεωνόμαστε έγινε από το European School of Management and Technology στο Βερολίνο, ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο που ανήκει στη Siemens μαζί με τις Deutsche Bank, Daimler, Bosch, BMW, Allianz κι άλλες είκοσι μεγάλες γερμανικές εταιρίες παγκόσμιας κλίμακας. Κι όμως είναι μια εξαιρετικά χρήσιμη μελέτη, άσχετα που τα πέντε συμπεράσματά της εκφράζουν την κατεστημένη ευρωπαϊκή σκέψη των μεγάλων εταιριών. Σε συνόψιση, η μελέτη αποδεικνύει ότι το 95% των δανείων 220 δις ευρώ της πρώτης πενταετίας των μνημονίων κατευθύνθηκαν στη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών και μόνο 5% στον ελληνικό προϋπολογισμό. Την ακριβώς ίδια δομή έχουν και τα δάνεια του τρίτου μνημονίου για το 2015 έως 2018.

Προκύπτουν τρία πολύ σοβαρά ερωτήματα:

Πρώτο: Γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ με τόσα χρόνια παθών για τον ελληνικό λαό δεν προχώρησαν σε αντίστοιχες μελέτες; Τόσο δύσκολες ήταν ή ευτελούς σημασίας; Ή όλα αυτά τα εγνώριζαν και τα γνωρίζουν πολύ καλά, είχαν κι έχουν τις μελέτες στα χέρια τους και τις αποκρύβουν από τον ελληνικό λαό;

Δεύτερο: Πώς είναι δυνατό η ελληνική κυβέρνηση να συνεχίζει τα πάρε δώσε με την τρόικα, στην ίδια ακριβώς βάση που έχει δημιουργήσει αυτή την κακοήθεια που αναφέρει η μελέτη; Υπάρχει σήμερα άλλη οδός από τη ριζική στροφή, που συμπεριλαμβάνει την κατεπείγουσα παύση πληρωμών προς τους ξένους δανειστές και την άρνησή μας για κάθε νέα δανειακή υποχρέωση;

Και τρίτο, ένα ερώτημα που απευθύνεται όμως στους υπευθύνους των ελληνικών ΑΕΙ: Πώς αισθάνονται τα δημόσια Οικονομικά Πανεπιστήμιά μας από το γεγονός ότι μια τέτοια πολύ απλή και «εύκολη» για τις δυνατότητες ενός πανεπιστημίου τεκμηρίωση, έγινε από το ιδιωτικό Πανεπιστήμιο της  Siemens και Σια και δεν έγινε τόσα χρόνια από ένα ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο; Υπάρχουν κάποιοι καθηγητές οικονομικών επιστημών στην Ελλάδα που έχουν τιμήσει τον τίτλος τους με επίμονες και σημαντικές μελέτες για την ελληνική κρίση και τη διέξοδο από αυτή, ο μεγάλος αριθμός όμως σιωπά, στηρίζει το κυβερνητικό έργο, αποδέχεται κυβερνητικά πόστα. Ο εργαζόμενος όμως στα αυτοτελή ΑΕΙ είναι υπόλογος κατευθείαν στον ελληνικό λαό κι όχι στην κάθε δοτή κυβέρνηση, και οφείλει να τον στηρίζει με όλες τις γνώσεις που διαθέτει».
  
ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Nonews-NEWS: Με τα μνημονιακά δάνεια σώθηκαν οι ευρωπαϊκές τράπ...

Nonews-NEWS: Με τα μνημονιακά δάνεια σώθηκαν οι ευρωπαϊκές τράπ...: ...και όχι η Ελλάδα... Αποκάλυψη-βόμβα για τα χρήματα των μνημονίων κάνει η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt, επικαλούμενη έρευνα της σ...

Στις 5 Μαϊου 1981 πέθανε ο ηρωϊκός απεργός πείνας Μπόμπι Σαντς

Ο Μπόμπυ Σαντς γεννήθηκε το 1954 στο βόρειο Μπέλφαστ.

Η ζωή στην γκετοποιημένη, υποβαθμισμένη γειτονιά τον παρακίνησε να δραστηριοποιηθεί από πολύ νωρίς. Ο ίδιος έλεγε «ήμουν μονάχα ένα φτωχόπαιδο, που ζούσα σ’ ένα γκέτο, με διαιρεμένη πατρίδα, αλλά πάλι είναι η καταπίεση που γεννά το επαναστατικό πνεύμα της ελευθερίας. 

Δεν θα ησυχάσω, ώσπου να απελευθερωθεί η πατρίδα μου, ώσπου η Ιρλανδία να γίνει μια ανεξάρτητη σοσιαλιστική δημοκρατία.»

Στα 18 του χρόνια έγινε μέλος του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA). Στο ημερολόγιό του έγραφε:

«Η ζωή μου τώρα έχει αλλάξει. Τις νύχτες κοιμάμαι υποχρεωτικά με το ένα μάτι ανοιχτό κι όταν διεξάγουμε κάποια επιχείρηση, είμαστε συνέχεια σε εγρήγορση, για να αποφύγουμε τους ελέγχους των Βρετανών. Ο κόσμος όμως είναι στο πλευρό μας. Δεν είναι μονάχα το ότι μας άνοιξαν διάπλατα τα σπίτια τους κι ότι μας βοηθούν όπως μπορούν, αλλά το ότι μας έχουν ανοίξει την καρδιά τους. Έμαθα ότι χωρίς τη συμπαράσταση του κόσμου, δεν είναι δυνατόν να επιβιώσουμε πολιτικά και τώρα ξέρω ότι τους χρωστώ τα πάντα».

Τον Οκτώβριο του 1972, ο Μπόμπυ Σαντς συλλαμβάνεται για πρώτη φορά. Κατηγορείται για οπλοκατοχή (τέσσερα περίστροφα, που βρέθηκαν στο σπίτι όπου φιλοξενείτο) και καταδικάζεται σε τρία χρόνια φυλάκιση, στα μπουντρούμια τουLong Kesh. Στη διάρκεια αυτών των ετών, διαβάζει όσο μπορεί περισσότερο και μαθαίνει μόνος του ιρλανδικά. Αργότερα, θα μεταδώσει όσα έμαθε στους συγκρατούμενούς του, στη διαβόητη Πτέρυγα Η.

Το 1976 αποφυλακίζεται και επιστρέφει στο Τουίνμπρουκ, του Δυτικού Μπέλφαστ, στο οποίο διαμένει η οικογένειά του, πολύ κοντά στην «υγειονομική» διαχωριστική ζώνη, που απαγορεύει την ελεύθερη διακίνηση Καθολικών και Προτεσταντών. Εκεί γίνεται ενεργό μέλος της κοινότητάς του. Ασχολείται με το Σύνδεσμο Ενοικιαστών και πείθει τα ταξί της περιοχής να μεταφέρουν κόσμο από τη μία περιοχή στην άλλη, δεδομένου ότι τα λεωφορεία δεν επαρκούσαν. Μέσα σε έξι μήνες, συλλαμβάνεται ξανά, έπειτα από βομβιστική επίθεση και ανταλλαγή πυρών. Ο Μπόμπυ τη στιγμή της έκρηξης και των γεγονότων που ακολούθησαν, βρισκόταν μέσα σ’ ένα αμάξι λίγο πιο κει και η Αστυνομία βρήκε πάνω του ένα ρεβόλβερ.

Με αυτά τα «αποδεικτικά στοιχεία» προσάγεται σε δίκη μαζί με άλλους τρεις συντρόφους του, αφού πρώτα υποβάλλεται σε εξουθενωτική εξαήμερη ανάκριση και υφίσταται κάθε λογής βασανιστήρια. Αρνείται να απαντήσει σε οτιδήποτε άλλο, εκτός από το όνομά του, την ηλικία του και τη διεύθυνση κατοικίας του. Παραμένει υπόδικος για έντεκα μήνες και τελικά, η δίκη γίνεται το Σεπτέμβριο του 1977. Όπως και την άλλη φορά, αρνείται να αναγνωρίσει το κύρος των Δικαστικών Αρχών. Ο δικαστής παραδέχεται ότι τα «αποδεικτικά στοιχεία» είναι σαθρά, ωστόσο τον καταδικάζει μαζί με τους συντρόφους του σε δεκατέσσερα χρόνια κάθειρξη (έκαστος) για οπλοκατοχή (το ένα και μοναδικό ρεβόλβερ).

Τον μεταφέρουν στη φυλακή της οδού Κράμλιν, όπου περνά τις πρώτες 22 ημέρες ολόγυμνος και σε τέλεια απομόνωση. Έπειτα μεταφέρεται στην Πτέρυγα Η του Long Kesh, όπου μαζί με άλλους συγκρατούμενούς του ξεκινούν τη διαμαρτυρία της «κουβέρτας» (δεδομένου ότι δεν τους επιτρεπόταν να φορούν τα πολιτικά τους ρούχα, αφού δεν τους αναγνώριζαν ως ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ).

Αρχίζει να αρθρογραφεί στην An Phobnacht/Republican News, σε χαρτί τουαλέτας, μιας και η γραφική ύλη απαγορεύεται δια ροπάλου. Γράφει: «Η απότομη και απόλυτη στέρηση βασικών ανθρώπινων αναγκών, όπως η άσκηση και ο καθαρός αέρας, η επαφή με άλλους ανθρώπους, το ότι δεν μπορώ να φορέσω τα ρούχα μου και δεν μπορώ να διαβάσω εφημερίδα, ν’ ακούσω ραδιόφωνο, να καπνίσω ένα τσιγάρο, να διαβάσω ένα βιβλίο κι άλλα πολλά, έχουν κάνει τη ζωή μου πολύ δύσκολη».

Γίνεται ο βασικός εκπρόσωπος της διαμαρτυρίας και έρχεται συνεχώς σε αντιπαράθεση με το καθεστώς της φυλακής. Τον Απρίλιο του 1978, έπειτα από συστηματική κακομεταχείριση, ειδικά στις τουαλέτες και το ντους, οι κρατούμενοι αρνούνται να πλυθούν και να παραδώσουν τα δοχεία νυκτός τους. Κάνουν τις βασικές τους ανάγκες μέσα στο κελί, αφού έτσι κι αλλιώς έχουν καταστρατηγηθεί ακόμα και τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους. Οι γυναικείες φυλακές ακολουθούν, με ανάλογη διαμαρτυρία, το Φεβρουάριο του 1980.

Στις 27 Οκτωβρίου 1980, έπειτα από την κατάρρευση συνομιλιών μεταξύ των Βρετανών και του Καρδινάλιου O’ Fiaich, επτά κρατούμενοι της Πτέρυγας Η προχωρούν σε απεργία πείνας. Στις 19 Δεκεμβρίου 1980, ο Μπόμπυ Σαντς ανακοινώνει ότι οι κρατούμενοι δεν θα ξαναφορέσουν ρούχα φυλακής, ούτε θα υποχρεωθούν ξανά σε «κοινωνική εργασία» εντός των φυλακών. 

Προσφέρεται να αρχίσει πρώτος απεργία πείνας και μάλιστα, δυο εβδομάδες πριν από τους υπόλοιπους συγκρατούμενούς του, ώστε, εάν πεθάνει, ο θάνατός του να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των αιτημάτων τους.

Τις πρώτες 17 ημέρες, κρατά προσωπικό ημερολόγιο (σε χαρτί τουαλέτας και κρύβοντάς το μέσα στις κοιλότητες του σώματός του), όπου εκφράζει τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, δεν φοβόταν το θάνατο.  Έβλεπε την απεργία πείνας σαν κάτι πιο σημαντικό, από απλά και μόνο την ικανοποίηση των αιτημάτων που είχαν τεθεί, και ήλπιζε ότι η έκβασή της (θετική ή αρνητική) θα προκαλούσε την πτώση της βρετανικής κυριαρχίας στην Ιρλανδία.

Στις 30 Μαρτίου (31η ημέρα απεργίας πείνας), εξελέγη αντιπρόσωπος της περιοχής του στις δημοτικές εκλογές.

Στις 1.15 π.μ. της 5ης Μαΐου 1981 αφήνει την τελευταία του πνοή. Είχε πει: «Φυσικά και μπορεί να δολοφονηθώ. Ωστόσο, παραμένω αυτό που ήμουν πάντα: ενεργός πολίτης. Κι αυτό, κανείς δεν μπορεί να μου το στερήσει, ούτε καν οι Βρετανοί».

Ήταν μόλις 27 ετών.

Αγνοώ τη θέα της τροφής που μου βάζουν μπροστά στα μάτια μου, καθημερινά……

Πιστεύω ότι η υλική τροφή δεν είναι αρκετή γιά να ζήσει ο άνθρωπος γιά πάντα και με ξαλαφρώνει το γεγονός πως θάβρω υπέροχη τροφή εκεί πάνω άν την αξίζω. Και μετά κολλάω στην τρομαχτική ιδέα ότι εκεί πάνω δεν τρώνε…”

«Κάποιος πρέπει να γράψει ένα ποίημα για τα βάσανα των απεργών πείνας. Θα θελα να το γράψω εγώ, αλλά πώς να το τελειώσω;»

Ο Μπόμπι Σαντς δεν πρόλαβε να τελειώσει αυτό το ποίημα. Έγινε ο ίδιος ποίημα, τραγούδι, ταινία και σύνθημα. Κατέγραψε στο ημερολόγιο του τις πρώτες 17 μέρες της απεργίας πείνας στη φυλακή Maze, μετά οι σωματικές του δυνάμεις εξασθένησαν, οι ψυχικές όμως δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ, τον συνόδευσαν μέχρι το θάνατο του στις 5 Μαΐου το 1981….

«Δεν ήμουν τίποτε περισσότερο από ένα παιδί της εργατικής τάξης, όμως η καταπίεση είναι που γεννά το επαναστατικό πνεύμα της ελευθερίας» έγραφε για τον εαυτό του ο Μπόμπι Σάντς και δήλωνε πως «δεν θα λυγίσω αν δεν πετύχω την απελευθέρωση της Ιρλανδίας και τη μετατροπή της σε κυρίαρχη, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική δημοκρατία». Στις 6 Μαΐου, μία μέρα μετά το θάνατό του, η Μάργκαρετ Θάτσερ, πρωθυπουργός τότε της Βρετανίας, σχολίαζε: «Θα συνεχίσουμε την προσπάθεια εξάλειψης της τρομοκρατίας. Ο κ. Σαντς ήταν απλά ένας κατάδικος. Που επέλεξε να πεθάνει».
 
Ο Σαντς περιέγραψε τις «ατελείωτες μοναχικές μέρες» της απομόνωσης: «Η ξαφνική και πλήρης κατάργηση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων όπως το βάδισμα και ο καθαρός αέρας, η επιλογή των ρούχων που θα φορώ και των ανθρώπων που θα συναναστρέφομαι, των εφημερίδων και των βιβλίων που θα διαβάζω, ακόμη και των τσιγάρων μου, κάνουν τη ζωή ανυπόφορη».
 
Ο Σαντς, όπως και οι συγκρατούμενοί του αντάρτες, δεν θεωρούνταν από τους Βρετανούς πολιτικοί κρατούμενοι ή αιχμάλωτοι πολέμου, αλλά κάτι σαν το σημερινό απαξιωτικό, πολιτικά κενό και ψευδεπίγραφο «παράνομοι μαχητές» που εμπνεύστηκαν οι Αμερικανοί στήνοντας το Γκουαντάναμο.
 
Στις 5 Μαΐου 1981, ο Μπόμπι Σαντς πεθαίνει σε ηλικία 27 ετών, στις φυλακές Λονγκ Κες, κοντά στο Μπέλφαστ, έπειτα από 66 μέρες απεργίας πείνας.
 
Πολιτικός κρατούμενος και αιχμάλωτος πολέμου, εκλεγμένος βουλευτής και μαχητής του αντάρτικου στρατού του IRA, ο Σαντς ξεκίνησε την απεργία πείνας την 1η Μαρτίου, και σύντομα τον ακολούθησαν σ’ αυτήν κι άλλοι συγκρατούμενοί του αντάρτες, που συνέχισαν και μετά τον θάνατό του, μέχρι τον Οκτώβριο του 1981.

Αλλοι εννέα πέθαναν όπως κι εκείνος. Η απεργία τους καταγράφηκε στην ιστορία των απελευθερωτικών κινημάτων και των αυτονομιστικών αντάρτικων ως η διαμαρτυρία των Πέντε Αιτημάτων, επειδή πέντε ήταν τα αιτήματα των απεργών του Λονγκ Κες: το δικαίωμα να μην φορούν στολές φυλακισμένων, το δικαίωμα να αρνούνται την καταναγκαστική εργασία στη φυλακή, το δικαίωμα να συναναστρέφονται ελεύθερα με άλλους κρατούμενους και να οργανώνουν δικές τους ψυχαγωγικές δραστηριότητες, το δικαίωμα να δέχονται μία επίσκεψη, ένα γράμμα, ένα πακέτο κάθε εβδομάδα, και τέλος να επανακτήσουν το δικαίωμα μείωσης ποινής, μετά τη λήξη της απεργίας.

Ο θάνατος του Μπόμπι Σαντς και των άλλων 9 συναγωνιστών του που πέθαναν κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης τους και ζητώντας την αναγνώριση του πολιτικού χαρακτήρα των πράξεων τους, συμπύκνωσε την αποφασιστικότητα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του ιρλανδέζικου λαού αλλά ταυτόχρονα έγινε σύμβολο ενάντια στο μείγμα ακραίου νεοφιλελευθερισμού και κρατικού αυταρχισμού που πρέσβευε η Σιδηρά Κυρία. Κυρίως έφερε στο προσκήνιο την απεργία πείνας ως ύστατο όπλο μιας μάχης όπου ο κίνδυνος του θανάτου αποτελεί ένα οριακό διάβημα για την υπεράσπιση της ζωής.

 Η απεργία πείνας ως μέσο διεκδίκησης πήρε μαζικές διαστάσεις τη δεκαετία του 50. Οι ρίζες της όμως τοποθετούνται πολύ παλιότερα στο ρολόι της ιστορίας. Από τις πρώτες απεργίες πείνας είναι οι μαζικές νηστείες την εποχή του αγώνα για την αμερικάνικη ανεξαρτησία. Οι ρώσοι πολιτικοί κρατούμενοι, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Τρότσκι και οι Αγγλίδες σουφραζέτες υποθήκευσαν το σώμα τους ως πράξη πολιτικής διαμαρτυρίας. Στις τελευταίες εφαρμόστηκε το μέτρο της βίαιης σίτισης.

 Η Μάιρη Λη περιέγραψε με συγκλονιστικό τρόπο το βίωμα που αργότερα καταχωρήθηκε από το διεθνή <νομικό πολιτισμό> ως βασανιστήριο: «Με περικύκλωσαν τότε δέκα περίπου άτομα, με έσπρωξαν πίσω στην καρέκλα, και, ενώ ο γιατρός μου κρατούσε ανοικτό το στόμα, μία από τις δεσμοφυλάκισσες έριξε μέσα με ένα κουτάλι γάλα και κονιάκ. Δύο ημέρες αργότερα, το Σάββατο, οι δεσμοφυλάκισσες μπήκαν στο κελί και με έσπρωξαν στο κρεβάτι. Καθώς με κρατούσαν ακίνητη, δύο γιατροί μου έβαλαν στη μύτη ένα σωληνάκι που κατέληγε σε χωνί και είχε στη μέση ένα γυάλινο δοχείο, από όπου μπορούσε κανείς να ελέγξει τη ροή. Το σωληνάκι αυτό έμπαινε τη μία φορά στο ένα ρουθούνι και την επόμενη στο άλλο. Ο πόνος, ψυχικός και σωματικός, ήταν μεγάλος κατά τη διάρκεια της σίτισης» (από τον ποινικό κώδικα είχε προβλεφθεί το δικαίωμα στην απεργία και η αναγκαστική σίτιση είχε οριστεί διεθνώς ως βασανιστήριο)

 Από τους κομμουνιστές του Μεσοπολέμου μέχρι τους αλγερινούς πολιτικούς κρατούμενους , τους κρατούμενους της RAF στα γερμανικά λευκά κελιά που οδήγησε στο θάνατο του Χολγκερ Μαινς , τους έγκλειστους στο Γκουαντάναμο, τους παλαιστίνιους κρατούμενους στις ισραηλινές φυλακές κι από κει στα λευκά κελιά της Τουρκίας που υπολογίζεται ότι έχουν ξεψυχήσει συνολικά 122 απεργοί πείνας, η απεργία πείνας είναι κάτι παραπάνω από κοινωνικό φαινόμενο ή θέαμα μιας αυτοκτονίας σε αργή κίνηση που την είχε αποκαλέσει ο Σερζ Ζιλί, είναι κραυγή αξιοπρέπειας στην παρατεταμένη σιωπή της εμπεδωσης του σοκ. Στην Ελλάδα πριν ακόμα οι γυναίκες κατοχυρώσουν το δικαίωμα της ψήφου για τις γυναικες, το Νοέμβρη του 1930 οι έγκλειστες κομμουνίστριες στις φυλακές Αβέρωφ έκαναν απεργία πείνας.

Η απεργία πέινας στη χώρα χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον ως μέσο διεκδίκησης αξιοπρεπών συνθηκών κράτησης ή αναγνώρισης του πολιτικού χαρακτηρα των αποδιδόμενων πράξεων.”
 lefterianews.wordpress.com

Η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ

Το ερώτημα γίνεται όλο και πιο βασανιστικό. Γιατί δεν αντιδρούμε δυναμικά? Γιατί βέβαια οι περίπατοι με τα κραξίματα και τις μούτζες δεν ενοχλούν κανένα. Οι μισο-απεργίες, και οι μισο-απειλές τους προκαλούν μειδιάματα… Η απάντηση, νομίζω, πως είναι εντελώς ξενέρωτη όπως και οι δήθεν επαναστατικότητα μας. Είμαστε εγκλωβισμένοι στην κανονικότητα της ανωμαλίας. Οπου ανωμαλία είναι όλο αυτό το οικονομικό-πολιτικό-κοινωνικό σύστημα που λουζόμαστε, και κανονικότητα είναι η ανάγκη μας για μια καθημερινή ασφάλεια έστω και μίζερη.

Είναι το σύνδρομο των θυμάτων που παραμένουν πολύ καιρό στο υπόγειο κάποιου κατά συρροή δολοφόνου, και στο τέλος δεν αντιδρούν καν στον πόνο, στα βασανιστήριο. Ο καθημερινός τους Γολγοθάς είναι η “κανονικοτητα τους” γιατί συνειδητοποίησαν πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να ξεφύγουν από τα χέρια του παρανοϊκού θύτη τους. Πολλοί μάλιστα κάνουν και πιο πολλά από ότι τους ζητάει για να κρατηθούν λίγο περισσότερο ζωντανοί ή για να μην τον τσαντίσουν..

Οι κοινωνίες όπως διαμορφώθηκαν δεν έχουν πλέον εξουσία και πολίτες απέναντι αλλά θύτες και θύματα ενός εντελώς παρανοϊκού παιχνιδιού που με κάθε τρόπο, έντεχνα και πολύ καλά ψαγμένα, προωθεί την ιδέα πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΙΑΦΥΓΗΣ. Τυχαίες οι επαναλαμβανόμενες με καθε μέσο ιστορίες των πανίσχυρων της γης όπου κινούν όλη την ανθρωπότητα σαν μαριονέτες? Στα μάτια του απλού κοσμάκη μοιάζουν πανίσχυροι θεοί ή δαίμονες που τα έχουν όλα κανονίσει μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Οι άνθρωποι πολεμούν σε στημένους πολέμους και το ξέρουν. Πίσω στα χαρακώματα, ψιθυρίζουν όλοι για τα στημένα παιχνίδια κι όμως ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ να συμμετέχουν.

Προφητείες, ιστορίες συνωμοσίας, γκουρού που αφυπνίζουν τα πλήθη, εκθέτουν το εμπόρευμα τους ανοιχτά, χωρίς κανένα εμπόδιο στα μάτια του αποχαυνωμένου κοπαδιού.  Λογοκρίνεται κάτι  για κάποια ασήμαντη και μεμωνομένη αφορμή  και την ίδια στιγμή ανεξέλεγκτα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, στον εναλλακτικό τύπο, στις ταινίες, ότι γουστάρεις σενάρια, που σου λένε μέσα στη μούρη πως π.χ. οι δίδυμοι πύργοι ήταν κόλπο της κυβένρησης που στην ουσία ορίζει τις τύχες του κόσμου, σου λένε πως τα εμβόλια που κάνεις είναι μολυσμένα, πως τα κρεάτα που τρως είναι δηλητηριασμένα, πως τα αεροπλάνα σε ψεκάζουν αέριο απμ@λακινσης, πως τα λαχανικά σου είναι μεταλλαγμένα, τα κινητά σου καίνε τον εγκέφαλο, οι κυβερνήσεις σου είναι ξεπουλημένες σε διάφορα ελιτίστικα λόμπυ που εξουσιάζουν και τον αέρα που αναπνέεις και κανένας δεν εμποδίζει αυτές τις ιστορίες να κυκλοφορούν. Και όχι μόνο να κυκλοφορούν αλλά να είναι και μοδάτες, πιασάρικες, παίζονται εκατομμύρια στις υπερπαραγωγές τις συνομωσίας…

Τα πλήθη μάθανε για το μάτριξ, για τους ιλουμινάτους, για τους δρακονιανούς που έχουν φολίδες κάτω από το υποτιθέμενο δέρμα, για σατανιστές που θυσιάζουν παιδάκια και πολέμους που γίνονται στημένοι από την αρχή για να κουνάνε στη σκακιέρα τα πιόνια εκείνοι που έτσι περνάνε το καιρό τους για να μην βαριούνται… και ο κόσμος? Συνεχίζει και τρώει, πίνει, κρατάει κινητά, κάνει εμβόλια, κοιτάζει τις ουρές στους ουρανούς και σχολιάζει, παρακολουθεί μανιωδώς ότι χολυγουντιανή παπαριά είναι της μόδας, πολεμάει, συμμετέχει, ψηφίζει…

Γιατί? Γιατί τι άλλο να κάνει? Υπάρχει η κανονικότητα της ανωμαλίας. Ωραίο το σενάριο για τις παντοδύναμες ελίτ αλλά στη καθημερινότητα πρέπει κάποιος να διατηρήσει μια στέγη για να κοιμάται, ένα πιάτο φαί για να τρώει, ένα ρούχο να ντύνεται, μια δουλίτσα για να τα εξασφαλίζει, μια ψιλοασφάλεια για να του γράφει ο γιατρός ένα φάρμακο σε περίπτωση που… Σε μια ταινία που μια ομάδα από σουπερ ήρωες αναλαμβάνουν να αποτρέψουν τον Αρμαγεδώνα, υπάρχουν οι παντοδύναμοι κακοί που θα σπείρουν τον όλεθρο, υπάρχει και ο πρωταγωνιστής θα τα γ@μησω όλα, αλλά υπάρχουν  και κάτι χιλιάδες κομπάρσοι που δεν ξέρουμε ούτε το όνομα τους, που στη διάρκεια των επικών μαχών που παρακολουθούμε, σωριάζονται κάτω ανάμεσα στα ειδικά εφέ, που είναι οι ασήμαντοι αλλά απαραίτητοι συμμετέχοντες στην υπερπαραγωγή.

Ε, αυτοί οι κομπάρσοι είμαστε εμείς.  Εχετε δει κανένα κομπάρσο να αναβαθμίζεται σε υπερ – ήρωα στις ταινίες? Από την αρχή το συμβόλαιο που έχει υπογράψει είναι μερικά δολλάρια για να κάνει το κομπάρσο. Τελεία και παύλα.  Η κανονικότητα της ανωμαλίας λοιπόν είναι η αποδοχή του συμβολαίου της ζωής σου σαν κομπάρσος. Το ξερεις. Το νοιώθεις. Το βλέπεις. Δεν έχεις υπερ δυνάμεις, δεν σου έχει μιλήσει ο Θεός κατ΄ιδίαν, δεν είσαι τόσο χαρισματικός ώστε να συγκλονίσεις τα πλήθη, είσαι κομπάρσος. Και αν αυτοί που σου έδωσαν το συμβόλαιο δεν είναι απλά εργοδότες αλλά σειριακοί δολοφόνοι, τότε δεν είσαι μόνο κομπάρσος αλλά και φουκαριάρικο θύμα που το μόνο που θα κάνεις είναι στο τέλος να τους κάνεις όλα τα χατήρια μπας και τη βγάλεις καθαρή, κι έρθει κάποια στιγμή ο υπερ ήρωας από το παράθυρο του υπογείου, σε αρπάξει και τσακισμένο, καταματωμένο σε αγκαλιάσει και σου πει, μη φοβάσαι ο Τζακ Μπάουερ είναι εδώ και όλα θα πάνε καλά!!

Γιατί αυτό περιμένουμε εμείς οι κομπάρσοι έτσι δεν είναι? Ενα σωτήρα, ένα μεσσία, έναν τερμινέιτορ για να μας σώσει από τη μιζέρια μας. Εντάξει υπάρχει και η άλλη μόδα όπου διάφοροι Τζίμυ Τζοούνς θα οδηγήσουν τα κοπάδια μια ώρα γρηγορότερα να βρουν το δημιουργό τους και την αιώνια φώτιση, αυτό άλλη πονεμένη ιστορία…

Στον αντίποδα από όλα αυτά, εγώ γουστάρω εκείνον τον άστεγο, τον συνειδητοποιημένο όχι το κακομοίρη,  που γράφει στ΄@ρχίδια του τη κανονικότητα της ανωμαλίας, φτιάχνει τις δικές του προφητείες τις οποίες στις δίνει τσάμπα μ΄ενα μπουκάλι κρασί κέρασμα, δεν πληρώνει μία σε κανέναν, και χρειάζεται απλά ένα χαρτόκουτο τη νύχτα για να κρατήσει λίγο το κρύο. Γουστάρω επίσης τους τεμπέληδες που βαριούνται να δουλέψουν, τους αχαϊρευτους που δεν θέλουν να κάνουν προκοπή, τους ανοικοκύρευτους, τους τρελαμένους που βλέπουν το θεό μόνοι τους χωρίς μεσολαβητές, και τους δον κιχώτηδες που κυνηγάνε ανεμόμυλους.  Γενικά αρχίζω και πιστεύω πως ότι καλύτερο έχει να δώσει το ανθρώπινο μυαλό πλέον, κρύβεται κάτω από κάποια γέφυρα, σ ένα τεταρτοκλασάτο μπαράκι, στα παγκάκια στις συνοικιακές πλατίες, στα σκαλοπάτια μπροστά στις εκκλησίες, στα μέρη που δεν έχει ακόμα φτάσει ο πολιτισμός του λευκού θεού,  ή μέσα σε κάποιο τρελάδικο. Ακόμα και στις ταινίες για μένα ο σουπερ ήρωας δεν είναι ο γ@μαω και δέρνω πράκτορας του FBI, αλλά εκείνος ο κομπάρσος , συνήθως ανάπηρος πρώην μισθοφόρος σε κάποιο πόλεμο τύπου Βιετνάμ, που έχει κρεμάσει στο στήθος δίπλα στα μετάλεια ένα ταμπελάκι που γράφει “έρχεται”.  Και οι σελίδες που παρακολουθώ μέσα στο διαδίκτυο κι έχουν κάποια αξία ακόμα είναι εκείνες που λένε πολύ παλαβά πράγματα. Αύριο η θερμοκρασία θα πέσει 50 βαθμούς και θα παγώσει όλη η γη μονομιάς. Γεννήθηκε μωρό από διασταύρωση δαίμονα και κατσίκας!

Και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά. Αλλά πείτε μου στ΄αλήθεια πιστεύετε πως μια είδηση πως εμφανίστηκαν λυκάνθρωποι στην Αρκαδία (συγνώμη αλλά τη πατρίδα δεν μπορώ να μην την τιμάω)  είναι αστεία, ενώ αυτοί οι καραγκιόζηδες που λένε πως φροντίζουν για το καλό σας είναι σοβαροί?  Γιατί γ@μώ το κερατό μας είμαστε τόσο πολύ ανεγκέφαλοι, που στη διάρκεια της ιστορίας μας έχουμε κάψει ζωντανό ένα Τζιορντάνο Μπρούνο π.χ. που μας μίλησε για τους άπειρους κόσμους που απλώνονται γύρω μας και προσκυνάμε με ευλάβεια κάποιον που μας λέει πως όλη η ανθρωπότητα θα βασανίζεται αιώνια στο πόνο γιατί μια γκόμενα έφαγε ένα μήλο…

Αντε γεια.

http://synithisypoptos.gr/

Γερμανική παραδοχή: Τα μνημόνια έσωσαν τις ευρωπαϊκές τράπεζες, όχι την Ελλάδα

 Στο ερώτημα πού πήγαν τα χρήματα των μνημονιακών δανείων απαντά έρευνα του ESMT του Βερολίνου, που δημοσιεύει η Handelsblatt, σε μία κρίσιμη καμπή της διαπραγμάτευσης. Ευνοήθηκαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες και ιδιώτες πιστωτές

Το γνωρίζαμε ήδη, τώρα όμως το επιβεβαιώνουν και οικονομολόγοι γερμανικού ιδιωτικού εκπαιδευτικού ιδρύματος, για πρώτη φορά με ακριβή υπολογισμό των στοιχείων κάθε δόσης των μνημονίων τα τελευταία πέντε χρόνια:

Από τα χρήματα των δύο πρώτων προγραμμάτων “σωτηρίας της Ελλάδας” ύψους συνολικά 215,9 δισ ευρώ, μόλις 9,7 δις, δηλαδή λιγότερο από το 5%, κατέληξε στον ελληνικό προϋπολογισμό και συνεπώς άμεσα στους Έλληνες πολίτες. Το 95%, δηλαδή η μερίδα του λέοντος, πήγαν στη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών.

Για την ακρίβεια τα 86,9 δις δαπανήθηκαν για την εξυπηρέτηση παλαιών χρεών, τα 52,3 για την αποπληρωμή τόκων και τα 37,3 δις για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.
Στο πόρισμα αυτό καταλήγει 24σέλιδη έρευνα της "Ευρωπαϊκής Σχολής Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας" (European School of Management and Technology - ESMT) του Βερολίνου, η οποία δημοσιεύεται, κατ΄αποκλειστικότητα, σήμερα από την έγκυρη γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt.

Μία αποκάλυψη που έρχεται σε μία κρίσιμη καμπή της διαπραγμάτευσης και την ώρα που η Αθήνα αγωνίζεται να δημιουργήσει ένα θετικό για τα δικά της αιτήματα κλίμα στην Ευρώπη, με δεδομένη τη σκληρή στάση του ΔΝΤ και ερωτηματικό μέχρι που θα τραβήξει το σκοινί ο Σόιμπλε.

Η έρευνα αποδεικνύει ότι η Ευρώπη και το ΔΝΤ έσωσαν τα περασμένα χρόνια κυρίως τις τράπεζες και άλλους ιδιώτες πιστωτές, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των μνημονιακών δανείων χρησιμοποιήθηκε για την εξυπηρέτηση παλαιών οφειλών και την πληρωμή των τόκων.

Ουσιαστικά οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι έσωσαν τους ιδιώτες επενδυτές, εκτιμά ο επικεφαλής του ESMT Γιεργκ Ροχόλ. «Με τα πακέτα βοήθειας σώθηκαν κυρίως ευρωπαϊκές τράπεζες» δηλώνει κατηγορηματικά στη γερμανική εφημερίδα ο κ.Ρόχολ, ο οποίος συμμετέχει και στο γνωμοδοτικό συμβούλιο του γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών.

Η "Ευρωπαϊκή Σχολή Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας" (ESMT) του Βερολίνου προσκομίζει για πρώτη φορά στην 24σέλιδη έρευνα ένα λεπτομερή υπολογισμό: Οι οικονομολόγοι της ανέλυσαν κάθε ένα δάνειο ξεχωριστά επί βδομάδες για να διαπιστώσουν που πήγαν τα λεφτά.

«Πρόκειται για κάτι που υπέθεταν όλοι αλλά το γνώριζαν λίγοι και επιβεβαιώνεται τώρα από την εν λόγω έρευνα: Εδώ και έξι χρόνια η Ευρώπη προσπαθεί μάταια να τερματίσει την κρίση στην Ελλάδα με δάνεια και απαιτεί συνεχώς σκληρότερα μέτρα και μεταρρυθμίσεις. H αιτία της αποτυχίας βρίσκεται όμως προφανώς λιγότερο στην πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και περισσότερο στο σχεδιασμό των προγραμμάτων βοήθειας» σημειώνει η γερμανική εφημερίδα.

Όπως σημειώνει η εφημερίδα, οι υπολογισμοί αυτοί εγείρουν αμφιβολίες για τον σχεδιασμό των προγραμμάτων βοήθειας, αφού με τα δάνεια εξυπηρετήθηκαν και παλαιότερα χρέη, αν και η Ελλάδα είναι από το 2010 ντε φάκτο χρεοκοπημένη.

Ιδίως η σωτηρία των ελληνικών τραπεζών αποδείχθηκε καταστροφική για τους φορολογούμενους. Συνολικά, διοχετεύθηκαν από τα δύο πακέτα βοήθειας 37,2 δισ. ευρώ στις ελληνικές τράπεζες. Η βοήθεια όμως αυτή εκμηδενίσθηκε εν τω μεταξύ πλήρως, αφού από την ανακεφαλαιοποίηση του 2013 έχασαν σχεδόν το 98% της αξίας τους στο χρηματιστήριο.

«Το κούρεμα του ελληνικού χρέους θα έπρεπε να ήταν πιο σκόπιμο, είναι ήδη στην αρχή των προγραμμάτων βοήθειας το 2010» τονίζει ο κ.Ρόχολ και προσθέτει: «Θα έπρεπε βέβαια η γερμανική κυβέρνηση να είχε στηρίξει πιθανόν τις γερμανικές τράπεζες με κρατική ενίσχυση, αλλά θα είχε γίνει σαφές τουλάχιστον που πάνε τα λεφτά».

Ο διευθυντής της ESMT σημειώνει με έμφαση ότι «πολλές διαμάχες μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας θα είχαν έτσι αποφευχθεί και το κόστος για τους Γερμανούς φορολογούμενους θα ήταν μικρότερο».

Όπως επισημαίνει πάντως η Handelsblatt, η γερμανική κυβέρνηση υπεραμύνεται της πολιτικής διάσωσης παρότι τα στοιχεία μιλούν μια διαφορετική γλώσσα. Φυσικά και ευσταθεί ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων από τα πακέτα βοήθειας κατέληξε σε ευρωπαϊκές τράπεζες, επισημαίνει ανώνυμος κυβερνητικός αξιωματούχος προς τη γερμανική εφημερίδα.

Στον απόηχο της κατάρρευσης της Lehman-Brothers όμως, ο,τιδήποτε άλλο θα μπορούσε να οδηγήσει σε σοβαρές αναταράξεις, υποστηρίζει η ίδια πηγή και επισημαίνει ότι ο κίνδυνος μετάδοσης απορρέει από το χρηματοπιστωτικό σύστημα και όχι από την ελληνική οικονομία. Γι΄ αυτό και δόθηκαν τα χρήματα στην Ελλάδα, προκειμένου να μπορεί να εξυπηρετήσει και να καθησυχάσει τους επενδυτές της.

Στο ίδιο μήκος κύματος, σύμφωνα με την εφημερίδα, κινήθηκε τα προηγούμενα χρόνια και η επιχειρηματολογία των Μέρκελ και Σόιμπλε, ότι δηλαδή ένα πρόωρο κούρεμα το 2010 θα ήταν αντιπαραγωγικό καθώς θα απάλλασσε τις ελληνικές κυβερνήσεις από την πίεση να προχωρήσουν στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Εντούτοις, και με δεδομένη τη συνεχή διαμάχη της Ελλάδας με τους δανειστές της εγείρονται αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα αυτής της προσέγγισης, επισημαίνει η Handelsblatt.

Η αλήθεια και η διαστροφή της

Συντάκτης: 

Κώστας Βεργόπουλος

Ολόκληρη η διαχείριση της ελληνικής κρίσης από το 2010 μέχρι σήμερα, 2016, βασίζεται σε υπαιτίως λανθασμένη διάγνωση, με συνέπεια να εφαρμόζεται εξίσου υπαιτίως λανθασμένη συνταγή και η χώρα, μοναδική περίπτωση στην υπερχρεωμένη ευρωπαϊκή περιφέρεια, να μην εξέρχεται από την κρίση, αλλά αντίθετα να βυθίζεται όλο και περισσότερο σ’ αυτήν.

Στο διάστημα της τελευταίας εξαετίας, οι κυβερνήσεις αλλάζουν, οι σημαίες και τα χρώματα μεταβάλλονται, αλλά η κατάσταση της χώρας δεν παύει να επιδεινώνεται, αφού η υπαίτια εφαρμοζόμενη συνταγή παραμένει ίδια και απαράλλαχτη.

Γιατί άραγε οι άλλες υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης -Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος, Ισπανία- που βρέθηκαν σε παρόμοια θέση με την Ελλάδα κατορθώνουν και αποκαθιστούν σήμερα κάποια σταθερότητα, ενώ η χώρα μας παραμένει σταθερά στον «φαύλο κύκλο» της αστάθειας και χωρίς προοπτική εξόδου από αυτήν;

Στο εύλογο αυτό ερώτημα απαντά χωρίς περιστροφές ο υπερσυντηρητικός Μοχάμεντ Ελ Εριάν, διευθυντικό στέλεχος της μεγαλύτερης αμερικανικής χρηματιστηριακής εταιρείας PIMCO: Οταν η πολιτική της λιτότητας αποσπά υπέρμετρους πόρους από το εσωτερικό της υπερχρεωμένης χώρας υπέρ των δανειστών, αυτό ονομάζεται «καταραμένος κύκλος» (malediction) που μοιραία εξωθεί την οικονομία σε συνθήκες ασφυξίας.

«Για την αδιάκοπη κατολίσθηση της ελληνικής οικονομίας και το συνεχιζόμενο έλλειμμα κάθε προοπτικής απεμπλοκής από αυτήν ευθύνονται τα πιο σκληρά στην Ιστορία προγράμματα λιτότητας που εφαρμόζονται σε αυτή τη χώρα κατά την τελευταία εξαετία».

Σε όλες τις περιπτώσεις υπερχρεωμένων χωρών, ακόμη και πρόσφατα στην υπερχρεωμένη Καλιφόρνια, ελήφθη μέριμνα οι περικοπές δαπανών και εισοδημάτων να μην υπερβούν το 15% και μάλιστα να αποκατασταθούν έπειτα από μια τριετία, ώστε να μην πληγεί ανεπανόρθωτα ο κινητήρας της ανάπτυξης, αναγκαίος για τη δημιουργία πρόσθετου νέου εισοδήματος, ώστε η εξυπηρέτηση του χρέους να εξασφαλίζεται χωρίς η οικονομία να συρρικνώνεται.

Στην Ελλάδα συνέβη το ακριβώς αντίθετο, σε μετωπική σύγκρουση με κάθε οικονομική λογική, με κάθε οικονομική θεωρία και κάθε ιστορική εμπειρία. Ο Αμερικανός χρηματιστής συμπληρώνει τη διάγνωσή του, τονίζοντας ότι για την ελληνική περίπτωση δεν αρκεί κάποιο διαφορετικό μείγμα μέτρων, αλλά επιβάλλεται κυρίως «διαφορετικού τύπου προσέγγιση», με προτεραιότητα στην εξασφάλιση της σταθερότητας και της επιστροφής στην ανάπτυξη, ώστε να μπορέσει έτσι και το χρέος να αποβεί εξυπηρετήσιμο, έπειτα από την αναγκαία σοβαρή απομείωσή του.

Στην ομοιοπαθή Ισπανία, ο υπερσυντηρητικός και φρανκικός πρωθυπουργός Ραχόι αρνήθηκε μέχρι τέλους να εντάξει τη χώρα του σε μνημονιακό πρόγραμμα, ενώ παράλληλα, αντί να μειώσει τις συντάξεις, τις αύξησε κατά 15%, αποδεχόμενος σχετική συμφωνία των κοινωνικών εταίρων. Το παράδειγμά του ακολούθησε και η συντηρητική κυβέρνηση της Πορτογαλίας, παρά την ένταξή της σε μνημονιακό πρόγραμμα.

Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής ήταν ότι έπειτα από μια αποσταθεροποιητική τριετία, οι δύο χώρες της Ιβηρικής εμφανίζουν σήμερα θετικούς ρυθμούς. Ομως, ο Ραχόι επέμεινε επίσης και μέχρι τέλους στον διαχωρισμό ανάμεσα στο τραπεζικό και το καθαρά δημόσιο χρέος. Ενώ στη χώρα μας, η βοήθεια που δίδεται προς τις ελληνικές τράπεζες από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό ESM συνεχίζει να διέρχεται από το ελληνικό κράτος και να προστίθεται έτσι στο δημόσιο χρέος. Εάν παρόμοιος διαχωρισμός χρεών εφαρμοζόταν και στην ελληνική περίπτωση, τότε το ελληνικό δημόσιο χρέος από 180% του ΑΕΠ, που εμφανίζεται σήμερα, θα περιοριζόταν σε επίπεδα κατώτερα του 100%.

Στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό που περιέγραφε στο παρελθόν η βρετανική Independent: οι τράπεζες, αφού απέσπασαν κάθε είδους στήριξη από το κράτος, προκειμένου να σταθεροποιηθούν, στη συνέχεια το κατηγόρησαν ως «σπάταλο και διεφθαρμένο». Φυσικά, οι κατηγορίες ήσαν ακριβείς, αφού οι μεταφορές πόρων από την οικονομία προς τις τράπεζες πραγματοποιήθηκαν πάντοτε και χωρίς εξαίρεση υπό συνθήκες «σπατάλης και διαφθοράς».

Ωστόσο, μολονότι ακριβείς, παραμένουν ανειλικρινείς, καθότι αποκρύπτουν ότι οι από τη «σπατάλη και διαφθορά» επωφελούμενοι είναι ακριβώς οι ίδιοι οι κατήγοροι.

Στην Ελλάδα, οι «διασώσεις» τραπεζών δεν περίμεναν τα μνημονιακά προγράμματα για να ενεργοποιηθούν, αλλά εμφανίστηκαν ήδη από το 2009, επί υπουργίας Αλογοσκούφη. Μέχρι σήμερα, έχουν πραγματοποιηθεί τουλάχιστον 4 ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών, οι οποίες συμποσούνται σε δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ και χωρίς από την άλλη πλευρά η οικονομία να επωφελείται, έστω και κατ’ ελάχιστον, από την υποθετική σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος και ειδικά των 4 συστημικών τραπεζών.

Σε κάθε περίπτωση, η ανακεφαλαιοποίηση θεωρήθηκε «επιτυχής», εν τούτοις οι τράπεζες έχουν παύσει να χρηματοδοτούν την οικονομία, είτε την κατανάλωση των νοικοκυριών είτε τις επιχειρήσεις, επικαλούμενες, και δικαιολογημένα, τον υψηλό κίνδυνο χρηματοδοτήσεων σε συνθήκες «χρεοκοπημένης οικονομίας».

Ωστόσο, εάν η ελληνική οικονομία εξωθείται σήμερα σε συνθήκες χρεοκοπίας, αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται και στις τεράστιες αφαιμάξεις ρευστότητας που συνεχίζει να υφίσταται με αιτιολογία τη σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματός της.

Βεβαίως, οι ανακεφαλαιοποιήσεις δεν πραγματοποιούνται μόνον με ελληνικό χρήμα που αφαιρείται από την ήδη ανεπαρκή ρευστότητα της ελληνικής αγοράς, αλλά και με ευρωπαϊκό χρήμα, το οποίο όμως προστίθεται και επιβαρύνει όλο και περισσότερο το δημόσιο χρέος και μάλιστα ως ποσοστό του ΑΕΠ που δεν παύει να συρρικνώνεται, με πρόσθετη συνέπεια το χρέος, ακόμη και αν παραμείνει σταθερό σε απόλυτα μεγέθη, να συνεχίζει να διογκώνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Σε κάθε περίπτωση, η προτεραιότητα στις ανακεφαλαιοποιήσεις αποβαίνει μοιραία για την οικονομία: είτε με ελληνικό χρήμα, είτε με ευρωπαϊκό, αποδυναμώνουν την οικονομία, επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος, δηλαδή αποδυναμώνουν δύο φορές την οικονομία. Η χώρα βρίσκεται πλέον παγιδευμένη σε έναν πραγματικό και χωρίς τέλος «καταραμένο κύκλο», πράγμα που επιτρέπει στους εξ αυτού επωφελούμενους να ενοχοποιούν τα θύματά τους και να τα επιβαρύνουν με τις δικές τους ευθύνες για τη σημερινή κρίση.

Επικαλούνται τις χρόνιες από το απώτερο παρελθόν παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας προκειμένου να συγκαλύπτουν τις σημερινές, από τις οποίες οι σημερινοί τιμητές παραμένουν και οι επωφελούμενοι. Ενώ παράλληλα η διεισδυτικότητα της άρχουσας ιδεολογίας οδηγεί στην αυτομαστίγωση τα εκατομμύρια των θυμάτων τους.

Με το υποκριτικό αφήγημα του υπερκαταναλωτισμού για την οκταετία που προηγήθηκε της κρίσης, ενοχοποιούνται οι εργαζόμενοι και τα νοικοκυριά και παράλληλα συγκαλύπτεται ο καθοριστικός ρόλος των τραπεζών και των διαπλεκόμενων βουλιμικών κεφαλαίων στο «μεγάλο πάρτι» που έλαβε χώρα.
Στη διάρκεια της οκταετίας 2001-2008, με την οικονομία να καταγράφει μέση ετήσια αύξηση 4,2%, οι πραγματικές αμοιβές των εργαζομένων δεν αυξήθηκαν παρά μόνον με 1,74% μέσο ετήσιο ρυθμό, ενώ τα κέρδη του κεφαλαίου εκτινάχθηκαν με μέση ετήσια προσαύξηση 8%. Κατά την αυτή περίοδο, η συνολική εθνική κατανάλωση ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν αυξήθηκε, αλλά αντίθετα συμπιέστηκε από 63% σε 60%, ενώ παράλληλα οι ξέφρενες επενδύσεις σε κεφαλαιακούς εξοπλισμούς εκτινάχθηκαν από 19,8% του ΑΕΠ το 2000 σε 26% το 2008.

Στο επίμαχο διάστημα, η Ελλάδα αναδείχτηκε πρώτη χώρα στην ευρωζώνη, όμως όχι βέβαια σε υπερκαταναλωτισμό, αλλά σε υπερεπενδύσεις και με ρυθμό 3,5 φορές ανώτερο από τον αντίστοιχο μέσο όρο των εταίρων στο ευρώ. Κατά την κρίσιμη περίοδο που προηγήθηκε της σημερινής κρίσης, η Ελλάδα δεν υπήρξε καθόλου θύμα κάποιου υποθετικού υπερκαταναλωτισμού, αλλά κυρίως θύμα μιας «άγριας, αρπακτικής και αναρχούμενης» κεφαλαιοποίησης, που στη συνέχεια βρέθηκε απρόσμενα στο κενό με το ξέσπασμα της αμερικανικής και διεθνούς κρίσης από το φθινόπωρο του 2008.

Η ένταξη της χώρας στο ευρώ δεν ήταν η αρχή της καταστροφής της, αλλά αντίθετα δημιούργησε την εντύπωση ενός νέου «Ελντοράντο» για τα επιθετικά και διαπλεκόμενα κεφάλαια, προσέλκυσε συρροή υπερβολικού όγκου επενδύσεων, όπως άλλωστε το αυτό συνέβη σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, λόγω του χαμηλότερου εργασιακού κόστους και της άμεσης γειτνίασης με τις αγορές του ευρωπαϊκού κέντρου.

Με την κρίση από το 2008 διαψεύστηκαν όχι τόσο οι προσδοκίες των καταναλωτών, όσο κυρίως των βουλιμικών επενδυτών. Σε αυτό δεν ευθύνεται το ευρώ αλλά η διεθνής κρίση και η γερμανική διαχείρισή της, η οποία διασώζει τις γερμανικές τράπεζες, επιρρίπτοντας το κόστος αποκλειστικά στις οφειλέτριες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Με την κρίση από το 2008, η ευρωζώνη δεν βγαίνει ενισχυμένη, αλλά αντίθετα αποδυναμωμένη, με μειωμένη αξιοπιστία, αφού οι επενδύσεις στην περιοχή της έχουν σήμερα συνολικά μειωθεί κατά 12%.

Παράλληλα, αυτοί που εξώθησαν την ελληνική οικονομία στην άβυσσο κατορθώνουν μέχρι σήμερα να μεταθέτουν στα θύματά τους την ευθύνη και το κόστος της κρίσης τους, απαλλάσσοντας εαυτούς από κάθε συνέπεια. Η άρχουσα ιδεολογία αποβαίνει κυρίαρχη, όταν υιοθετείται από τα θύματά της και ιδίως όταν τα τελευταία εκτίθενται έρμαια στο πέλαγος του υποθετικού «τέλους όλων των ιδεολογιών» και στη μάταιη αναζήτηση του «αποϊδεολογικοποιημένου» ατόμου.

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

ΠΑΡΤΕ ΤΑ ΟΛΑ! ΑΝ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ, ΤΟΤΕ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ.

Έχετε δει τρελό να βλέπει τ΄αντερά του έξω και να γελάει; Κάπως έτσι μεταλλάσσομαι. Κάπως έτσι μεταλλάσσονται χιλιάδες από εμάς. Κι όποιος αντέξει. Τρως το πρώτο κατρακύλισμα, σοκάρεσαι, τα χάνεις. Ξεκινάς μ΄εκείνο το κλαψιάρικο «τι θα απογίνω» και βλέπεις μπροστά δυο δρόμους. Την επιλογή να συνεχίσεις να είσαι κλαψο…. ή την επιλογή να ξεπεράσεις αυτό που ήσουν. Αυτό που είσαι. Αυτό που  σου λένε να γίνεις.

Τα βάζεις όλα στο τραπέζι. Δεν βγαίνει ο λογαριασμός με τίποτα συνεχίζοντας να είσαι εκείνο που ήσουν. Όσο και να το τραβήξεις δεν υπάρχει εκατοστό περιθώριο. Ο φόβος είναι η εύκολη επιλογή. Το κλαψούρισμα ακόμα πιο εύκολο. Ένα συνεχές συναίσθημα απόγνωσης, αυτό κι αν είναι. Σε στέλνουν με μελετημένες κινήσεις στη τρέλα ή στο μπαλκόνι. Η στη θηλιά. Όπως το προτιμάτε.

Και τότε αρχίζει και γυρίζει το μυαλό και παίρνει στροφές απίστευτες. Πρώτα η τσαντίλα. Μετά εκείνο το συναίσθημα να ξεσπάσεις όπου βρεις, σε όποιον βρεις. Κι αν γυρίσεις λίγες στροφές ακόμα, καταλαβαίνεις πως η μόνη λύση είναι να μην καταπιείς τη φόλα που σου έχουν πλασάρει. Η εικόνα στο κάδρο αλλάζει. Εκεί που έβλεπες ένα θηρίο από πάνω σου και το μέγεθος σου περίπου μυρμήγκι κι ακόμα μικρότερο μπροστά σου, έρχεται το πάνω κάτω και τους κοιτάς σαν να είσαι θεόρατος. Άπιαστος. Κάνεις ένα γρήγορο υπολογισμό τι έχεις πια να χάσεις που να μην μπορείς να το αντέξεις. Τι?

Βάζεις στη μια μεριά ένα βουνό από χαράτσια, εκβιασμούς, απειλές, τρομοκρατία, συμμορίες που σε κοιτάνε απειλητικά στη γωνία, θέλουν να σου μετρήσουν και το τελευταίο εκατοστό ξύγκι που έχεις πάνω σου και ποντάρουν, αυτό είναι το ένα και μοναδικό ποντάρισμα που μπορούν να κάνουν, ποντάρουν στο φόβο σου. Στη τρομοκρατία που σε πιάνει στο σκοτάδι. Στο αδιέξοδο. Στο άγνωστο τοπίο που σ΄εχουν ρίξει και σε παραφυλάνε. Κι βλέπεις σιγά σιγά πως πολύ απλά μπορούν να σου πάρουν, ότι φοβάσαι να χάσεις.

Το σπίτι, το αυτοκίνητο, ένα κρεβάτι να κοιμάσαι, το φαΐ, τις ήσυχες μέρες, τα μικρά και μεγάλα κλειδιά ασφαλείας που αμπαρώνουν τη φωλίτσα σου. Και τότε φωνάζεις ένα μεγαλοπρεπές. Πάρτα μαλάκα όλα. Πάρτα. Πάρε το σπίτι θα περιφέρομαι σαν την άδικη κατάρα και δεν θα με βρεις πουθενά, πάρε το αυτοκίνητο και θα βγάλουν τα πόδια μου κάλους, πάρε τις ήσυχε μέρες μου και κάντες κομπολόι, πάρε όλα τα κλειδιά ασφαλείας θα κοιμάμαι μ΄ανοιχτές τις πόρτες κι ότι βρέξει ας κατεβάσει. Με απειλείς και με τα παιδιά μου. Θα τα μάθω να σε λένε επίσης μαλάκα. Θα τα μάθω να κοιμούνται στο ύπαιθρο και να επιβιώνουν σαν αδέσποτα. Με απειλείς με τους γέρους μου που δεν μπορούν να περπατήσουν? Θα τους πάρω στον ώμο να τους κουβαλήσω σε τόπο που δεν θα τους βρεις.

Πάρτα μαλάκα όλα και βάλτα όπου νομίζεις. Στο σκοτάδι που  απλώνεις μυρίζω τη σαπίλα σου, σε εντοπίζω. Εσύ όμως όταν θα μ΄έχεις επί τέλους απαλλάξει από όλα τα σκουπίδια που μου είχες φορτώσει για να με κρατάς φυλακισμένο στο ψεύτικο κατασκεύασμά σου, δεν θα υπάρχει τίποτα πια  να βρεις για να με κρατήσεις σκλάβο. Μαλάκα!

Αφιερωμένο στους φίλους, που τους βλέπω να γυρνάνε ζαλισμένοι, με τα μάτια πρησμένα και το φόβο να τρώει τα σωθικά τους. Αφιερωμένο στους συνανθρώπους μου, που πρέπει άμεσα να δουν τον ευαυτό τους τεράστιο. Άπιαστο. Πριν να είναι αργά. Ένα βήμα μας χωρίζει ανάμεσα από αυτό που μας έχουν πείσει πως είμαστε, κι αυτό που στ΄αλήθεια κρύβουμε μέσα μας. Πιάσου από το βράχο γερά και σκαρφάλωσε. Μη κοιτάς κάτω.

http://vasiliskos2.blogspot.gr/

Τα αφεντικά σκοτώνουν-Κάθε 15″ χάνει τη ζωή του 1 εργάτης εξαιτίας της εργοδοτικής αδιαφορίας

Ενώ σ’ όλο τον κόσμο λαμβάνουν χώρα εκδηλώσεις για τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τους νεκρούς και τραυματισμένους εργάτες, η Διεθνής Συνομοσπονδία Συνδικάτων (ΔΣΣ) προειδοποίησε αμελείς εργοδότες για τις συνέπειες όταν βάζουν σε κίνδυνο τις ζωές εργαζομένων.

 

Παγκοσμίως, ένας/μία εργάτης/τρια πεθαίνει κάθε 15 δευτερόλεπτα από εργατικό ατύχημα ή ασθένεια σχετιζόμενη με τις συνθήκες εργασίας.

Η Sharan Burrow, γενική γραμματέας της ΔΣΣ, είπε: Πάνω από δύο εκατομμύρια εργάτες πεθαίνουν χωρίς λόγο κάθε χρόνο επειδή οι χώροι εργασίας τους είναι γεμάτοι σκόνη, βρώμικοι και επικίνδυνοι. Οι κίνδυνοι είναι τόσο προφανείς όσο και εύκολα να αποφευχθούν, είτε πρόκειται για πτώσεις από μεγάλο ύψος, βαριά φορτία, ή έκθεση σε χημικά. Κάθε ένας θάνατος αντιπροσωπεύει και μία αποτυχία εκ μέρους του εργοδότη.

Οι καρκίνοι εξαιτίας του περιβάλλοντος εργασίας σκοτώνουν έναν εργάτη κάθε λεπτό, παγκοσμίως, λέει η Burrow. «παρ’ όλα αυτά η πίεση εκ μέρους των επιχειρησιακών συμφερόντων, σημαίνει ότι ακόμα και ο αμίαντος, ένα από τα πιο θανατηφόρα βιομηχανικά υλικά, έχει απαγορευτεί μόνο σε πολύ λίγες χώρες. Δεν πρόκειται για θεμιτή επιχειρησιακή δραστηριότητα – αλλά για εγκληματική συμπεριφορά.»

Εργατικά συνδικάτα σε πάνω από 70 χώρες δίνουν το στίγμα τους στη Διεθνή ημέρα μνήμης με ένα αίτημα για «σκληρή νομοθεσία, σκληρή επιβολή, και δυνατά σωματεία» ως τον μόνο τρόπο να σταματήσει αυτό το μακελειό στους χώρους δουλειάς.

Σύμφωνα με την Burrow, «Πολλές μελέτες δείχνουν ότι η παρουσία ενός συνδικάτου σε οποιοδήποτε χώρο εργασίας έχει μια σημαντική θετική επιρροή στην υγεία του εργατικού δυναμικού και την οικονομία. Συνδυασμένη με αποτελεσματική εφαρμογή της νομοθεσίας, η δραστηριοποίηση στο χώρο εργασίας έχει ως αποτέλεσμα, πιο υγιείς χώρους εργασίας. Οι υπεύθυνες επιχειρήσεις το γνωρίζουν αυτό και τελικά κερδίζουν κι αυτές – σε εκπαιδευμένο και άξιο προσωπικό, μειωμένα κόστη και μεγαλύτερη παραγωγικότητα. Αλλά υπάρχουν ακόμα κυβερνήσεις που προσβλέπουν στο να μειώσουν «ρυθμιστικά βάρη», αποδυναμώνοντας τους εργασιακούς νόμους και τους κανόνες ασφαλείας. Βάζουν σε κίνδυνο ζωές, και επίσης διακινδυνεύουν μείωση των κερδών που συνδέονται με την ασφάλεια. Οι καλύτερα ρυθμισμένες οικονομίες είναι συνήθως και οι πιο ασφαλείς και επιτυχημένες.

Δημόσιος έλεγχος στις εταιρείες, και των υψηλά ιστάμενων σε αυτές, βρίσκεται σε πιο ψηλά από ποτέ επίπεδα και θα συνεχίσει να αυξάνεται, πράγμα που σημαίνει ότι οι εταιρείες που προσπαθούν να αποκρύψουν βρώμικους και επικίνδύνους χώρους εργασίας στην αλυσίδα παραγωγής και προμηθειών τους, θα διακινδυνεύουν να σχηματίσουν κακή φήμη. Η καταστολή της ελευθερίας του τύπου και ο περιορισμός των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, που είναι προφανής σε όλο και περισσότερες χώρες, δε σταματά τη διάδοση των τραγικών συνεπειών της εταιρικής αμέλειας και της περιφρόνησης για τις ζωές των εργατών.

«Από την καταστροφή στο εργοστάσιο ενδυμάτων Rana Plaza μέχρι την έκρηξη στην πλατφόρμα εξόρυξης πετρελαίου στο Deepwater Horizon, οι πολυεθνικές που είχαν την ευθύνη υπέστησαν μία πρωτοφανή δημόσια κριτική και έλεγχο», είπε η Burrow. H ποινή φυλάκισης που αποδόθηκε αυτόν το μήνα στον CEO της Massey Energy Don Blankenship για το θάνατο 29 ανθρακωρύχων σε μια έκρηξη σε αναθρακωρυχείο των ΗΠΑ είναι μια υπενθύμιση ότι για ανεύθυνα αφεντικά, η αίθουσα συνεδριάσεων μπορεί να μην είναι πλέον ένας ασφαλής παράδεισος για αυτούς. Τα συνδικάτα προτιμούν να δουν ασφαλείς χώρους εργασίας παρά έναν εργοδότη πίσω από τα κάγκελα. Το δικαίωμα του να γυρνάς σπίτι σου ασφαλής μετά τη δουλειά και να ζεις μια ζωή χωρίς ασθένειες εξαιτίας της δουλειάς σου, είναι ένα πάγιο πρόταγμα των συνδικάτων ανά τον κόσμο.

πηγή: ituc-csi.org || Μετάφραση-Επιμέλεια για το Kollect: I’m possible

Στο φως έγγραφα της μυστικής συμφωνίας TTIP – Καταστροφή για το περιβάλλον και τον άνθρωπο

Στο φως έγγραφα της μυστικής συμφωνίας TTIP – Καταστροφή για το περιβάλλον και τον άνθρωπο

Η Greenpeace έδωσε στη δημοσιότητα τη Δευτέρα  248 σελίδες της μυστικής συμφωνίας μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ ή αλλιώς TTIP, που διέρρευσαν κι – όπως σημειώνει η οργάνωση – αποδεικνύουν πως οδηγεί στη μείωση της κυριαρχίας των κρατών απέναντι στα οικονομικά λόμπι, ενώ αναμένεται να αποβεί καταστροφική για τους εργαζόμενους, το περιβάλλον και την υγεία.

Η μυστική συμφωνία σύμφωνα με την οργάνωση αποδεικνύει  ότι οι όποιες υποψίες της για το τι επρόκειτο να επιφέρει ήταν σωστές. Σύμφωνα με την οργάνωση για πρώτη φορά αποκαλύπτονται οι θέσεις των ΗΠΑ και οι εσκεμμένες προσπάθειες για να αλλάξει η δημοκρατική νομοθετική διαδικασία της ΕΕ.

Τα διαβαθμισμένα έγγραφα αντιπροσωπεύουν περισσότερο από τα δύο τρίτα του συνολικού κειμένου της TTIP, όπως αυτό διαμορφώθηκε τον Απρίλιο στον 13ο γύρο διαπραγματεύσεων στη Νέα Υόρκη. Καλύπτουν 13 κεφάλαια που κυμαίνονται από τις τηλεπικοινωνίες, την κανονιστική συνεργασία, τα φυτοφάρμακα, τα τρόφιμα, τη γεωργία και το εμπόριο.

Ο διευθυντής της Greenpeace της ΕΕ, κ. Τζόρτζο Ρις, δήλωσε σχετικά: «Τα έγγραφα που διέρρευσαν επιβεβαιώνουν αυτό που έχουμε πει εδώ και πολύ καιρό: Η ΤΤΙΡ βάζει τις εταιρείες στο επίκεντρο της χάραξης πολιτικής σε βάρος του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας. Γνωρίζαμε ότι οι θέσεις της ΕΕ ήταν κακές, τώρα βλέπουμε ότι οι θέσεις των ΗΠΑ είναι ακόμη χειρότερες. Ένας συμβιβασμός μεταξύ των δυο θα ήταν απαράδεκτος».

Δείτε τα έγγραφα εδώ

hitandrun.gr

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Πάσχα 2016

Πιτσιρίκος

Με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και νεοελληνική χοληστερίνη γιόρτασαν οι Έλληνες και το φετινό Πάσχα.

Τα τουρκογύφτικα τσιφτετέλια δονούσαν όλη τη χώρα, αφού οι Έλληνες ανήμερα το Πάσχα τιμούν τον Χριστό με τραγούδια …βυζαντινού ρυθμού, επειδή ο Χριστός ήταν από τη Μέση Ανατολή και δεν του άρεσαν τα ευρωπαϊκά, ενώ ήταν και εναντίον του ευρώ.

Πάντως, αν κάποιος ξένος βρεθεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα την ημέρα του Πάσχα –και ακούσει τα τραγούδια-, θα σχηματίσει την εντύπωση πως οι Έλληνες δεν γιορτάζουν την ανάσταση του Χριστού αλλά τον γάμο του βασιλιά των τσιγγάνων.

Ο Αλέξης Τσίπρας επισκέφτηκε την φρεγάτα Αδρίας, και δήλωσε πως είναι συγκινημένος που ανέβηκε για πρώτη φορά στη ζωή του σε πολεμικό πλοίο, γιατί είχε την ατυχία να κάνει την θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό και το βύσμα του του απαγόρευε να απομακρύνεται από το γραφείο στο ΓΕΝ.

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε ένα αυγό που δεν έσπαγε με τίποτα, αφού ήταν αυγό γλάρου που το είχε γεννήσει στη βάρκα που κρυβόταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη όταν γύριζε το «Η Αλίκη στο Ναυτικό».

Ευτυχώς, ο Πάνος Καμμένος έσπασε το αυγό του Αλέξη Τσίπρα -με βαριοπούλα- γιατί, σε διαφορετική περίπτωση, μπορεί να έπαιρνε ανάποδες και να έκανε καμιά επιστράτευση πασχαλιάτικα, για να δείξει στους Τούρκους πως οι Έλληνες είναι κομάντα.

Ο Αλέξης Τσίπρας έστειλε μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας σε όλους τους Έλληνες, γιατί τώρα που αναστήθηκε ο Χριστός θα πει στο μπαμπά του τον Θεό να καταργήσει το Μνημόνιο και να φέρει την ανάπτυξη στην Ελλάδα.

Ο Πάνος Καμμένος δεν ήθελε να κάνει δηλώσεις –γιατί ήταν μπουκωμένος- αλλά, τελικά, είπε πως από αύριο ξεκινάει την δίαιτα που κάνει η Έλλη Κοκκίνου, γιατί αυτό το καλοκαίρι θέλει να φορέσει στρινγκ στα χρώματα της ελληνικής σημαίας και να βγάλει γκόμενα την Γοργόνα, την αδερφή του Μεγαλέξανδρου.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κατέβηκε στην Κρήτη όπου ήταν μαζεμένη η υπόλοιπη οικογένεια-συμμορία, γιατί θέλει να πείσει τους Έλληνες πως προχωράει μόνο με την αξία του και πως, απλώς, είναι ένας ακόμα καθυστερημένος που πρέπει να τον κάνουν πρωθυπουργό.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έμεινε κλεισμένος στο σπίτι του, αφενός γιατί όσο λιγότερο εμφανίζεται τόσο ανεβαίνουν τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας, και αφετέρου γιατί δεν είναι να πάει πασχαλιάτικα ο Μητσοτάκης επίσκεψη σε κάνα στρατώνα γιατί θα φρικάρουν εντελώς τα φανταράκια μας και θα πέσουν βροχή οι λιποταξίες.

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας κάλεσε τους Έλληνες σε γενικό ξεσηκωμό για να έρθει η πραγματική ανάσταση για τον λαό, αλλά δεν πρέπει να δίνουμε και ιδιαίτερη σημασία, αφού μάλλον θα του είχαν ανέβει τα ζάχαρα από τα κοκορέτσια και δεν ήξερε τι έλεγε.

Ο Βασίλης Λεβέντης δήλωσε πως η Ανάσταση του Χριστού σηματοδοτεί την ανάγκη για οικουμενική κυβέρνηση, αφού ο Χριστός ήταν υπέρ της οικουμενικής κυβέρνησης και αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος για τον οποίο Τον σταύρωσαν.

Το συμπέρασμα από το φετινό Πάσχα είναι πως οι Έλληνες είναι υπέρβαροι και πρέπει να κάνουν επειγόντως δίαιτα, γιατί κανένας λαός στον κόσμο δεν μπορεί να αντιδράσει με τόσα παραπανίσια κιλά.

Επίσης, φέτος επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά πως η σχέση που έχουν οι Έλληνες με την αλήθεια εξαντλείται στο «Αληθώς» του «Αληθώς ανέστη».

pitsirikos