Η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ

Το ερώτημα γίνεται όλο και πιο βασανιστικό. Γιατί δεν αντιδρούμε δυναμικά? Γιατί βέβαια οι περίπατοι με τα κραξίματα και τις μούτζες δεν ενοχλούν κανένα. Οι μισο-απεργίες, και οι μισο-απειλές τους προκαλούν μειδιάματα… Η απάντηση, νομίζω, πως είναι εντελώς ξενέρωτη όπως και οι δήθεν επαναστατικότητα μας. Είμαστε εγκλωβισμένοι στην κανονικότητα της ανωμαλίας. Οπου ανωμαλία είναι όλο αυτό το οικονομικό-πολιτικό-κοινωνικό σύστημα που λουζόμαστε, και κανονικότητα είναι η ανάγκη μας για μια καθημερινή ασφάλεια έστω και μίζερη.

Είναι το σύνδρομο των θυμάτων που παραμένουν πολύ καιρό στο υπόγειο κάποιου κατά συρροή δολοφόνου, και στο τέλος δεν αντιδρούν καν στον πόνο, στα βασανιστήριο. Ο καθημερινός τους Γολγοθάς είναι η “κανονικοτητα τους” γιατί συνειδητοποίησαν πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να ξεφύγουν από τα χέρια του παρανοϊκού θύτη τους. Πολλοί μάλιστα κάνουν και πιο πολλά από ότι τους ζητάει για να κρατηθούν λίγο περισσότερο ζωντανοί ή για να μην τον τσαντίσουν..

Οι κοινωνίες όπως διαμορφώθηκαν δεν έχουν πλέον εξουσία και πολίτες απέναντι αλλά θύτες και θύματα ενός εντελώς παρανοϊκού παιχνιδιού που με κάθε τρόπο, έντεχνα και πολύ καλά ψαγμένα, προωθεί την ιδέα πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΙΑΦΥΓΗΣ. Τυχαίες οι επαναλαμβανόμενες με καθε μέσο ιστορίες των πανίσχυρων της γης όπου κινούν όλη την ανθρωπότητα σαν μαριονέτες? Στα μάτια του απλού κοσμάκη μοιάζουν πανίσχυροι θεοί ή δαίμονες που τα έχουν όλα κανονίσει μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Οι άνθρωποι πολεμούν σε στημένους πολέμους και το ξέρουν. Πίσω στα χαρακώματα, ψιθυρίζουν όλοι για τα στημένα παιχνίδια κι όμως ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ να συμμετέχουν.

Προφητείες, ιστορίες συνωμοσίας, γκουρού που αφυπνίζουν τα πλήθη, εκθέτουν το εμπόρευμα τους ανοιχτά, χωρίς κανένα εμπόδιο στα μάτια του αποχαυνωμένου κοπαδιού.  Λογοκρίνεται κάτι  για κάποια ασήμαντη και μεμωνομένη αφορμή  και την ίδια στιγμή ανεξέλεγκτα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, στον εναλλακτικό τύπο, στις ταινίες, ότι γουστάρεις σενάρια, που σου λένε μέσα στη μούρη πως π.χ. οι δίδυμοι πύργοι ήταν κόλπο της κυβένρησης που στην ουσία ορίζει τις τύχες του κόσμου, σου λένε πως τα εμβόλια που κάνεις είναι μολυσμένα, πως τα κρεάτα που τρως είναι δηλητηριασμένα, πως τα αεροπλάνα σε ψεκάζουν αέριο απμ@λακινσης, πως τα λαχανικά σου είναι μεταλλαγμένα, τα κινητά σου καίνε τον εγκέφαλο, οι κυβερνήσεις σου είναι ξεπουλημένες σε διάφορα ελιτίστικα λόμπυ που εξουσιάζουν και τον αέρα που αναπνέεις και κανένας δεν εμποδίζει αυτές τις ιστορίες να κυκλοφορούν. Και όχι μόνο να κυκλοφορούν αλλά να είναι και μοδάτες, πιασάρικες, παίζονται εκατομμύρια στις υπερπαραγωγές τις συνομωσίας…

Τα πλήθη μάθανε για το μάτριξ, για τους ιλουμινάτους, για τους δρακονιανούς που έχουν φολίδες κάτω από το υποτιθέμενο δέρμα, για σατανιστές που θυσιάζουν παιδάκια και πολέμους που γίνονται στημένοι από την αρχή για να κουνάνε στη σκακιέρα τα πιόνια εκείνοι που έτσι περνάνε το καιρό τους για να μην βαριούνται… και ο κόσμος? Συνεχίζει και τρώει, πίνει, κρατάει κινητά, κάνει εμβόλια, κοιτάζει τις ουρές στους ουρανούς και σχολιάζει, παρακολουθεί μανιωδώς ότι χολυγουντιανή παπαριά είναι της μόδας, πολεμάει, συμμετέχει, ψηφίζει…

Γιατί? Γιατί τι άλλο να κάνει? Υπάρχει η κανονικότητα της ανωμαλίας. Ωραίο το σενάριο για τις παντοδύναμες ελίτ αλλά στη καθημερινότητα πρέπει κάποιος να διατηρήσει μια στέγη για να κοιμάται, ένα πιάτο φαί για να τρώει, ένα ρούχο να ντύνεται, μια δουλίτσα για να τα εξασφαλίζει, μια ψιλοασφάλεια για να του γράφει ο γιατρός ένα φάρμακο σε περίπτωση που… Σε μια ταινία που μια ομάδα από σουπερ ήρωες αναλαμβάνουν να αποτρέψουν τον Αρμαγεδώνα, υπάρχουν οι παντοδύναμοι κακοί που θα σπείρουν τον όλεθρο, υπάρχει και ο πρωταγωνιστής θα τα γ@μησω όλα, αλλά υπάρχουν  και κάτι χιλιάδες κομπάρσοι που δεν ξέρουμε ούτε το όνομα τους, που στη διάρκεια των επικών μαχών που παρακολουθούμε, σωριάζονται κάτω ανάμεσα στα ειδικά εφέ, που είναι οι ασήμαντοι αλλά απαραίτητοι συμμετέχοντες στην υπερπαραγωγή.

Ε, αυτοί οι κομπάρσοι είμαστε εμείς.  Εχετε δει κανένα κομπάρσο να αναβαθμίζεται σε υπερ – ήρωα στις ταινίες? Από την αρχή το συμβόλαιο που έχει υπογράψει είναι μερικά δολλάρια για να κάνει το κομπάρσο. Τελεία και παύλα.  Η κανονικότητα της ανωμαλίας λοιπόν είναι η αποδοχή του συμβολαίου της ζωής σου σαν κομπάρσος. Το ξερεις. Το νοιώθεις. Το βλέπεις. Δεν έχεις υπερ δυνάμεις, δεν σου έχει μιλήσει ο Θεός κατ΄ιδίαν, δεν είσαι τόσο χαρισματικός ώστε να συγκλονίσεις τα πλήθη, είσαι κομπάρσος. Και αν αυτοί που σου έδωσαν το συμβόλαιο δεν είναι απλά εργοδότες αλλά σειριακοί δολοφόνοι, τότε δεν είσαι μόνο κομπάρσος αλλά και φουκαριάρικο θύμα που το μόνο που θα κάνεις είναι στο τέλος να τους κάνεις όλα τα χατήρια μπας και τη βγάλεις καθαρή, κι έρθει κάποια στιγμή ο υπερ ήρωας από το παράθυρο του υπογείου, σε αρπάξει και τσακισμένο, καταματωμένο σε αγκαλιάσει και σου πει, μη φοβάσαι ο Τζακ Μπάουερ είναι εδώ και όλα θα πάνε καλά!!

Γιατί αυτό περιμένουμε εμείς οι κομπάρσοι έτσι δεν είναι? Ενα σωτήρα, ένα μεσσία, έναν τερμινέιτορ για να μας σώσει από τη μιζέρια μας. Εντάξει υπάρχει και η άλλη μόδα όπου διάφοροι Τζίμυ Τζοούνς θα οδηγήσουν τα κοπάδια μια ώρα γρηγορότερα να βρουν το δημιουργό τους και την αιώνια φώτιση, αυτό άλλη πονεμένη ιστορία…

Στον αντίποδα από όλα αυτά, εγώ γουστάρω εκείνον τον άστεγο, τον συνειδητοποιημένο όχι το κακομοίρη,  που γράφει στ΄@ρχίδια του τη κανονικότητα της ανωμαλίας, φτιάχνει τις δικές του προφητείες τις οποίες στις δίνει τσάμπα μ΄ενα μπουκάλι κρασί κέρασμα, δεν πληρώνει μία σε κανέναν, και χρειάζεται απλά ένα χαρτόκουτο τη νύχτα για να κρατήσει λίγο το κρύο. Γουστάρω επίσης τους τεμπέληδες που βαριούνται να δουλέψουν, τους αχαϊρευτους που δεν θέλουν να κάνουν προκοπή, τους ανοικοκύρευτους, τους τρελαμένους που βλέπουν το θεό μόνοι τους χωρίς μεσολαβητές, και τους δον κιχώτηδες που κυνηγάνε ανεμόμυλους.  Γενικά αρχίζω και πιστεύω πως ότι καλύτερο έχει να δώσει το ανθρώπινο μυαλό πλέον, κρύβεται κάτω από κάποια γέφυρα, σ ένα τεταρτοκλασάτο μπαράκι, στα παγκάκια στις συνοικιακές πλατίες, στα σκαλοπάτια μπροστά στις εκκλησίες, στα μέρη που δεν έχει ακόμα φτάσει ο πολιτισμός του λευκού θεού,  ή μέσα σε κάποιο τρελάδικο. Ακόμα και στις ταινίες για μένα ο σουπερ ήρωας δεν είναι ο γ@μαω και δέρνω πράκτορας του FBI, αλλά εκείνος ο κομπάρσος , συνήθως ανάπηρος πρώην μισθοφόρος σε κάποιο πόλεμο τύπου Βιετνάμ, που έχει κρεμάσει στο στήθος δίπλα στα μετάλεια ένα ταμπελάκι που γράφει “έρχεται”.  Και οι σελίδες που παρακολουθώ μέσα στο διαδίκτυο κι έχουν κάποια αξία ακόμα είναι εκείνες που λένε πολύ παλαβά πράγματα. Αύριο η θερμοκρασία θα πέσει 50 βαθμούς και θα παγώσει όλη η γη μονομιάς. Γεννήθηκε μωρό από διασταύρωση δαίμονα και κατσίκας!

Και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά. Αλλά πείτε μου στ΄αλήθεια πιστεύετε πως μια είδηση πως εμφανίστηκαν λυκάνθρωποι στην Αρκαδία (συγνώμη αλλά τη πατρίδα δεν μπορώ να μην την τιμάω)  είναι αστεία, ενώ αυτοί οι καραγκιόζηδες που λένε πως φροντίζουν για το καλό σας είναι σοβαροί?  Γιατί γ@μώ το κερατό μας είμαστε τόσο πολύ ανεγκέφαλοι, που στη διάρκεια της ιστορίας μας έχουμε κάψει ζωντανό ένα Τζιορντάνο Μπρούνο π.χ. που μας μίλησε για τους άπειρους κόσμους που απλώνονται γύρω μας και προσκυνάμε με ευλάβεια κάποιον που μας λέει πως όλη η ανθρωπότητα θα βασανίζεται αιώνια στο πόνο γιατί μια γκόμενα έφαγε ένα μήλο…

Αντε γεια.

http://synithisypoptos.gr/

Γερμανική παραδοχή: Τα μνημόνια έσωσαν τις ευρωπαϊκές τράπεζες, όχι την Ελλάδα

 Στο ερώτημα πού πήγαν τα χρήματα των μνημονιακών δανείων απαντά έρευνα του ESMT του Βερολίνου, που δημοσιεύει η Handelsblatt, σε μία κρίσιμη καμπή της διαπραγμάτευσης. Ευνοήθηκαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες και ιδιώτες πιστωτές

Το γνωρίζαμε ήδη, τώρα όμως το επιβεβαιώνουν και οικονομολόγοι γερμανικού ιδιωτικού εκπαιδευτικού ιδρύματος, για πρώτη φορά με ακριβή υπολογισμό των στοιχείων κάθε δόσης των μνημονίων τα τελευταία πέντε χρόνια:

Από τα χρήματα των δύο πρώτων προγραμμάτων “σωτηρίας της Ελλάδας” ύψους συνολικά 215,9 δισ ευρώ, μόλις 9,7 δις, δηλαδή λιγότερο από το 5%, κατέληξε στον ελληνικό προϋπολογισμό και συνεπώς άμεσα στους Έλληνες πολίτες. Το 95%, δηλαδή η μερίδα του λέοντος, πήγαν στη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών.

Για την ακρίβεια τα 86,9 δις δαπανήθηκαν για την εξυπηρέτηση παλαιών χρεών, τα 52,3 για την αποπληρωμή τόκων και τα 37,3 δις για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.
Στο πόρισμα αυτό καταλήγει 24σέλιδη έρευνα της "Ευρωπαϊκής Σχολής Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας" (European School of Management and Technology - ESMT) του Βερολίνου, η οποία δημοσιεύεται, κατ΄αποκλειστικότητα, σήμερα από την έγκυρη γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt.

Μία αποκάλυψη που έρχεται σε μία κρίσιμη καμπή της διαπραγμάτευσης και την ώρα που η Αθήνα αγωνίζεται να δημιουργήσει ένα θετικό για τα δικά της αιτήματα κλίμα στην Ευρώπη, με δεδομένη τη σκληρή στάση του ΔΝΤ και ερωτηματικό μέχρι που θα τραβήξει το σκοινί ο Σόιμπλε.

Η έρευνα αποδεικνύει ότι η Ευρώπη και το ΔΝΤ έσωσαν τα περασμένα χρόνια κυρίως τις τράπεζες και άλλους ιδιώτες πιστωτές, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των μνημονιακών δανείων χρησιμοποιήθηκε για την εξυπηρέτηση παλαιών οφειλών και την πληρωμή των τόκων.

Ουσιαστικά οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι έσωσαν τους ιδιώτες επενδυτές, εκτιμά ο επικεφαλής του ESMT Γιεργκ Ροχόλ. «Με τα πακέτα βοήθειας σώθηκαν κυρίως ευρωπαϊκές τράπεζες» δηλώνει κατηγορηματικά στη γερμανική εφημερίδα ο κ.Ρόχολ, ο οποίος συμμετέχει και στο γνωμοδοτικό συμβούλιο του γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών.

Η "Ευρωπαϊκή Σχολή Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας" (ESMT) του Βερολίνου προσκομίζει για πρώτη φορά στην 24σέλιδη έρευνα ένα λεπτομερή υπολογισμό: Οι οικονομολόγοι της ανέλυσαν κάθε ένα δάνειο ξεχωριστά επί βδομάδες για να διαπιστώσουν που πήγαν τα λεφτά.

«Πρόκειται για κάτι που υπέθεταν όλοι αλλά το γνώριζαν λίγοι και επιβεβαιώνεται τώρα από την εν λόγω έρευνα: Εδώ και έξι χρόνια η Ευρώπη προσπαθεί μάταια να τερματίσει την κρίση στην Ελλάδα με δάνεια και απαιτεί συνεχώς σκληρότερα μέτρα και μεταρρυθμίσεις. H αιτία της αποτυχίας βρίσκεται όμως προφανώς λιγότερο στην πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και περισσότερο στο σχεδιασμό των προγραμμάτων βοήθειας» σημειώνει η γερμανική εφημερίδα.

Όπως σημειώνει η εφημερίδα, οι υπολογισμοί αυτοί εγείρουν αμφιβολίες για τον σχεδιασμό των προγραμμάτων βοήθειας, αφού με τα δάνεια εξυπηρετήθηκαν και παλαιότερα χρέη, αν και η Ελλάδα είναι από το 2010 ντε φάκτο χρεοκοπημένη.

Ιδίως η σωτηρία των ελληνικών τραπεζών αποδείχθηκε καταστροφική για τους φορολογούμενους. Συνολικά, διοχετεύθηκαν από τα δύο πακέτα βοήθειας 37,2 δισ. ευρώ στις ελληνικές τράπεζες. Η βοήθεια όμως αυτή εκμηδενίσθηκε εν τω μεταξύ πλήρως, αφού από την ανακεφαλαιοποίηση του 2013 έχασαν σχεδόν το 98% της αξίας τους στο χρηματιστήριο.

«Το κούρεμα του ελληνικού χρέους θα έπρεπε να ήταν πιο σκόπιμο, είναι ήδη στην αρχή των προγραμμάτων βοήθειας το 2010» τονίζει ο κ.Ρόχολ και προσθέτει: «Θα έπρεπε βέβαια η γερμανική κυβέρνηση να είχε στηρίξει πιθανόν τις γερμανικές τράπεζες με κρατική ενίσχυση, αλλά θα είχε γίνει σαφές τουλάχιστον που πάνε τα λεφτά».

Ο διευθυντής της ESMT σημειώνει με έμφαση ότι «πολλές διαμάχες μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας θα είχαν έτσι αποφευχθεί και το κόστος για τους Γερμανούς φορολογούμενους θα ήταν μικρότερο».

Όπως επισημαίνει πάντως η Handelsblatt, η γερμανική κυβέρνηση υπεραμύνεται της πολιτικής διάσωσης παρότι τα στοιχεία μιλούν μια διαφορετική γλώσσα. Φυσικά και ευσταθεί ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων από τα πακέτα βοήθειας κατέληξε σε ευρωπαϊκές τράπεζες, επισημαίνει ανώνυμος κυβερνητικός αξιωματούχος προς τη γερμανική εφημερίδα.

Στον απόηχο της κατάρρευσης της Lehman-Brothers όμως, ο,τιδήποτε άλλο θα μπορούσε να οδηγήσει σε σοβαρές αναταράξεις, υποστηρίζει η ίδια πηγή και επισημαίνει ότι ο κίνδυνος μετάδοσης απορρέει από το χρηματοπιστωτικό σύστημα και όχι από την ελληνική οικονομία. Γι΄ αυτό και δόθηκαν τα χρήματα στην Ελλάδα, προκειμένου να μπορεί να εξυπηρετήσει και να καθησυχάσει τους επενδυτές της.

Στο ίδιο μήκος κύματος, σύμφωνα με την εφημερίδα, κινήθηκε τα προηγούμενα χρόνια και η επιχειρηματολογία των Μέρκελ και Σόιμπλε, ότι δηλαδή ένα πρόωρο κούρεμα το 2010 θα ήταν αντιπαραγωγικό καθώς θα απάλλασσε τις ελληνικές κυβερνήσεις από την πίεση να προχωρήσουν στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Εντούτοις, και με δεδομένη τη συνεχή διαμάχη της Ελλάδας με τους δανειστές της εγείρονται αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα αυτής της προσέγγισης, επισημαίνει η Handelsblatt.

Η αλήθεια και η διαστροφή της

Συντάκτης: 

Κώστας Βεργόπουλος

Ολόκληρη η διαχείριση της ελληνικής κρίσης από το 2010 μέχρι σήμερα, 2016, βασίζεται σε υπαιτίως λανθασμένη διάγνωση, με συνέπεια να εφαρμόζεται εξίσου υπαιτίως λανθασμένη συνταγή και η χώρα, μοναδική περίπτωση στην υπερχρεωμένη ευρωπαϊκή περιφέρεια, να μην εξέρχεται από την κρίση, αλλά αντίθετα να βυθίζεται όλο και περισσότερο σ’ αυτήν.

Στο διάστημα της τελευταίας εξαετίας, οι κυβερνήσεις αλλάζουν, οι σημαίες και τα χρώματα μεταβάλλονται, αλλά η κατάσταση της χώρας δεν παύει να επιδεινώνεται, αφού η υπαίτια εφαρμοζόμενη συνταγή παραμένει ίδια και απαράλλαχτη.

Γιατί άραγε οι άλλες υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης -Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος, Ισπανία- που βρέθηκαν σε παρόμοια θέση με την Ελλάδα κατορθώνουν και αποκαθιστούν σήμερα κάποια σταθερότητα, ενώ η χώρα μας παραμένει σταθερά στον «φαύλο κύκλο» της αστάθειας και χωρίς προοπτική εξόδου από αυτήν;

Στο εύλογο αυτό ερώτημα απαντά χωρίς περιστροφές ο υπερσυντηρητικός Μοχάμεντ Ελ Εριάν, διευθυντικό στέλεχος της μεγαλύτερης αμερικανικής χρηματιστηριακής εταιρείας PIMCO: Οταν η πολιτική της λιτότητας αποσπά υπέρμετρους πόρους από το εσωτερικό της υπερχρεωμένης χώρας υπέρ των δανειστών, αυτό ονομάζεται «καταραμένος κύκλος» (malediction) που μοιραία εξωθεί την οικονομία σε συνθήκες ασφυξίας.

«Για την αδιάκοπη κατολίσθηση της ελληνικής οικονομίας και το συνεχιζόμενο έλλειμμα κάθε προοπτικής απεμπλοκής από αυτήν ευθύνονται τα πιο σκληρά στην Ιστορία προγράμματα λιτότητας που εφαρμόζονται σε αυτή τη χώρα κατά την τελευταία εξαετία».

Σε όλες τις περιπτώσεις υπερχρεωμένων χωρών, ακόμη και πρόσφατα στην υπερχρεωμένη Καλιφόρνια, ελήφθη μέριμνα οι περικοπές δαπανών και εισοδημάτων να μην υπερβούν το 15% και μάλιστα να αποκατασταθούν έπειτα από μια τριετία, ώστε να μην πληγεί ανεπανόρθωτα ο κινητήρας της ανάπτυξης, αναγκαίος για τη δημιουργία πρόσθετου νέου εισοδήματος, ώστε η εξυπηρέτηση του χρέους να εξασφαλίζεται χωρίς η οικονομία να συρρικνώνεται.

Στην Ελλάδα συνέβη το ακριβώς αντίθετο, σε μετωπική σύγκρουση με κάθε οικονομική λογική, με κάθε οικονομική θεωρία και κάθε ιστορική εμπειρία. Ο Αμερικανός χρηματιστής συμπληρώνει τη διάγνωσή του, τονίζοντας ότι για την ελληνική περίπτωση δεν αρκεί κάποιο διαφορετικό μείγμα μέτρων, αλλά επιβάλλεται κυρίως «διαφορετικού τύπου προσέγγιση», με προτεραιότητα στην εξασφάλιση της σταθερότητας και της επιστροφής στην ανάπτυξη, ώστε να μπορέσει έτσι και το χρέος να αποβεί εξυπηρετήσιμο, έπειτα από την αναγκαία σοβαρή απομείωσή του.

Στην ομοιοπαθή Ισπανία, ο υπερσυντηρητικός και φρανκικός πρωθυπουργός Ραχόι αρνήθηκε μέχρι τέλους να εντάξει τη χώρα του σε μνημονιακό πρόγραμμα, ενώ παράλληλα, αντί να μειώσει τις συντάξεις, τις αύξησε κατά 15%, αποδεχόμενος σχετική συμφωνία των κοινωνικών εταίρων. Το παράδειγμά του ακολούθησε και η συντηρητική κυβέρνηση της Πορτογαλίας, παρά την ένταξή της σε μνημονιακό πρόγραμμα.

Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής ήταν ότι έπειτα από μια αποσταθεροποιητική τριετία, οι δύο χώρες της Ιβηρικής εμφανίζουν σήμερα θετικούς ρυθμούς. Ομως, ο Ραχόι επέμεινε επίσης και μέχρι τέλους στον διαχωρισμό ανάμεσα στο τραπεζικό και το καθαρά δημόσιο χρέος. Ενώ στη χώρα μας, η βοήθεια που δίδεται προς τις ελληνικές τράπεζες από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό ESM συνεχίζει να διέρχεται από το ελληνικό κράτος και να προστίθεται έτσι στο δημόσιο χρέος. Εάν παρόμοιος διαχωρισμός χρεών εφαρμοζόταν και στην ελληνική περίπτωση, τότε το ελληνικό δημόσιο χρέος από 180% του ΑΕΠ, που εμφανίζεται σήμερα, θα περιοριζόταν σε επίπεδα κατώτερα του 100%.

Στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό που περιέγραφε στο παρελθόν η βρετανική Independent: οι τράπεζες, αφού απέσπασαν κάθε είδους στήριξη από το κράτος, προκειμένου να σταθεροποιηθούν, στη συνέχεια το κατηγόρησαν ως «σπάταλο και διεφθαρμένο». Φυσικά, οι κατηγορίες ήσαν ακριβείς, αφού οι μεταφορές πόρων από την οικονομία προς τις τράπεζες πραγματοποιήθηκαν πάντοτε και χωρίς εξαίρεση υπό συνθήκες «σπατάλης και διαφθοράς».

Ωστόσο, μολονότι ακριβείς, παραμένουν ανειλικρινείς, καθότι αποκρύπτουν ότι οι από τη «σπατάλη και διαφθορά» επωφελούμενοι είναι ακριβώς οι ίδιοι οι κατήγοροι.

Στην Ελλάδα, οι «διασώσεις» τραπεζών δεν περίμεναν τα μνημονιακά προγράμματα για να ενεργοποιηθούν, αλλά εμφανίστηκαν ήδη από το 2009, επί υπουργίας Αλογοσκούφη. Μέχρι σήμερα, έχουν πραγματοποιηθεί τουλάχιστον 4 ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών, οι οποίες συμποσούνται σε δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ και χωρίς από την άλλη πλευρά η οικονομία να επωφελείται, έστω και κατ’ ελάχιστον, από την υποθετική σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος και ειδικά των 4 συστημικών τραπεζών.

Σε κάθε περίπτωση, η ανακεφαλαιοποίηση θεωρήθηκε «επιτυχής», εν τούτοις οι τράπεζες έχουν παύσει να χρηματοδοτούν την οικονομία, είτε την κατανάλωση των νοικοκυριών είτε τις επιχειρήσεις, επικαλούμενες, και δικαιολογημένα, τον υψηλό κίνδυνο χρηματοδοτήσεων σε συνθήκες «χρεοκοπημένης οικονομίας».

Ωστόσο, εάν η ελληνική οικονομία εξωθείται σήμερα σε συνθήκες χρεοκοπίας, αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται και στις τεράστιες αφαιμάξεις ρευστότητας που συνεχίζει να υφίσταται με αιτιολογία τη σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματός της.

Βεβαίως, οι ανακεφαλαιοποιήσεις δεν πραγματοποιούνται μόνον με ελληνικό χρήμα που αφαιρείται από την ήδη ανεπαρκή ρευστότητα της ελληνικής αγοράς, αλλά και με ευρωπαϊκό χρήμα, το οποίο όμως προστίθεται και επιβαρύνει όλο και περισσότερο το δημόσιο χρέος και μάλιστα ως ποσοστό του ΑΕΠ που δεν παύει να συρρικνώνεται, με πρόσθετη συνέπεια το χρέος, ακόμη και αν παραμείνει σταθερό σε απόλυτα μεγέθη, να συνεχίζει να διογκώνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Σε κάθε περίπτωση, η προτεραιότητα στις ανακεφαλαιοποιήσεις αποβαίνει μοιραία για την οικονομία: είτε με ελληνικό χρήμα, είτε με ευρωπαϊκό, αποδυναμώνουν την οικονομία, επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος, δηλαδή αποδυναμώνουν δύο φορές την οικονομία. Η χώρα βρίσκεται πλέον παγιδευμένη σε έναν πραγματικό και χωρίς τέλος «καταραμένο κύκλο», πράγμα που επιτρέπει στους εξ αυτού επωφελούμενους να ενοχοποιούν τα θύματά τους και να τα επιβαρύνουν με τις δικές τους ευθύνες για τη σημερινή κρίση.

Επικαλούνται τις χρόνιες από το απώτερο παρελθόν παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας προκειμένου να συγκαλύπτουν τις σημερινές, από τις οποίες οι σημερινοί τιμητές παραμένουν και οι επωφελούμενοι. Ενώ παράλληλα η διεισδυτικότητα της άρχουσας ιδεολογίας οδηγεί στην αυτομαστίγωση τα εκατομμύρια των θυμάτων τους.

Με το υποκριτικό αφήγημα του υπερκαταναλωτισμού για την οκταετία που προηγήθηκε της κρίσης, ενοχοποιούνται οι εργαζόμενοι και τα νοικοκυριά και παράλληλα συγκαλύπτεται ο καθοριστικός ρόλος των τραπεζών και των διαπλεκόμενων βουλιμικών κεφαλαίων στο «μεγάλο πάρτι» που έλαβε χώρα.
Στη διάρκεια της οκταετίας 2001-2008, με την οικονομία να καταγράφει μέση ετήσια αύξηση 4,2%, οι πραγματικές αμοιβές των εργαζομένων δεν αυξήθηκαν παρά μόνον με 1,74% μέσο ετήσιο ρυθμό, ενώ τα κέρδη του κεφαλαίου εκτινάχθηκαν με μέση ετήσια προσαύξηση 8%. Κατά την αυτή περίοδο, η συνολική εθνική κατανάλωση ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν αυξήθηκε, αλλά αντίθετα συμπιέστηκε από 63% σε 60%, ενώ παράλληλα οι ξέφρενες επενδύσεις σε κεφαλαιακούς εξοπλισμούς εκτινάχθηκαν από 19,8% του ΑΕΠ το 2000 σε 26% το 2008.

Στο επίμαχο διάστημα, η Ελλάδα αναδείχτηκε πρώτη χώρα στην ευρωζώνη, όμως όχι βέβαια σε υπερκαταναλωτισμό, αλλά σε υπερεπενδύσεις και με ρυθμό 3,5 φορές ανώτερο από τον αντίστοιχο μέσο όρο των εταίρων στο ευρώ. Κατά την κρίσιμη περίοδο που προηγήθηκε της σημερινής κρίσης, η Ελλάδα δεν υπήρξε καθόλου θύμα κάποιου υποθετικού υπερκαταναλωτισμού, αλλά κυρίως θύμα μιας «άγριας, αρπακτικής και αναρχούμενης» κεφαλαιοποίησης, που στη συνέχεια βρέθηκε απρόσμενα στο κενό με το ξέσπασμα της αμερικανικής και διεθνούς κρίσης από το φθινόπωρο του 2008.

Η ένταξη της χώρας στο ευρώ δεν ήταν η αρχή της καταστροφής της, αλλά αντίθετα δημιούργησε την εντύπωση ενός νέου «Ελντοράντο» για τα επιθετικά και διαπλεκόμενα κεφάλαια, προσέλκυσε συρροή υπερβολικού όγκου επενδύσεων, όπως άλλωστε το αυτό συνέβη σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, λόγω του χαμηλότερου εργασιακού κόστους και της άμεσης γειτνίασης με τις αγορές του ευρωπαϊκού κέντρου.

Με την κρίση από το 2008 διαψεύστηκαν όχι τόσο οι προσδοκίες των καταναλωτών, όσο κυρίως των βουλιμικών επενδυτών. Σε αυτό δεν ευθύνεται το ευρώ αλλά η διεθνής κρίση και η γερμανική διαχείρισή της, η οποία διασώζει τις γερμανικές τράπεζες, επιρρίπτοντας το κόστος αποκλειστικά στις οφειλέτριες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Με την κρίση από το 2008, η ευρωζώνη δεν βγαίνει ενισχυμένη, αλλά αντίθετα αποδυναμωμένη, με μειωμένη αξιοπιστία, αφού οι επενδύσεις στην περιοχή της έχουν σήμερα συνολικά μειωθεί κατά 12%.

Παράλληλα, αυτοί που εξώθησαν την ελληνική οικονομία στην άβυσσο κατορθώνουν μέχρι σήμερα να μεταθέτουν στα θύματά τους την ευθύνη και το κόστος της κρίσης τους, απαλλάσσοντας εαυτούς από κάθε συνέπεια. Η άρχουσα ιδεολογία αποβαίνει κυρίαρχη, όταν υιοθετείται από τα θύματά της και ιδίως όταν τα τελευταία εκτίθενται έρμαια στο πέλαγος του υποθετικού «τέλους όλων των ιδεολογιών» και στη μάταιη αναζήτηση του «αποϊδεολογικοποιημένου» ατόμου.

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

ΠΑΡΤΕ ΤΑ ΟΛΑ! ΑΝ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ, ΤΟΤΕ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ.

Έχετε δει τρελό να βλέπει τ΄αντερά του έξω και να γελάει; Κάπως έτσι μεταλλάσσομαι. Κάπως έτσι μεταλλάσσονται χιλιάδες από εμάς. Κι όποιος αντέξει. Τρως το πρώτο κατρακύλισμα, σοκάρεσαι, τα χάνεις. Ξεκινάς μ΄εκείνο το κλαψιάρικο «τι θα απογίνω» και βλέπεις μπροστά δυο δρόμους. Την επιλογή να συνεχίσεις να είσαι κλαψο…. ή την επιλογή να ξεπεράσεις αυτό που ήσουν. Αυτό που είσαι. Αυτό που  σου λένε να γίνεις.

Τα βάζεις όλα στο τραπέζι. Δεν βγαίνει ο λογαριασμός με τίποτα συνεχίζοντας να είσαι εκείνο που ήσουν. Όσο και να το τραβήξεις δεν υπάρχει εκατοστό περιθώριο. Ο φόβος είναι η εύκολη επιλογή. Το κλαψούρισμα ακόμα πιο εύκολο. Ένα συνεχές συναίσθημα απόγνωσης, αυτό κι αν είναι. Σε στέλνουν με μελετημένες κινήσεις στη τρέλα ή στο μπαλκόνι. Η στη θηλιά. Όπως το προτιμάτε.

Και τότε αρχίζει και γυρίζει το μυαλό και παίρνει στροφές απίστευτες. Πρώτα η τσαντίλα. Μετά εκείνο το συναίσθημα να ξεσπάσεις όπου βρεις, σε όποιον βρεις. Κι αν γυρίσεις λίγες στροφές ακόμα, καταλαβαίνεις πως η μόνη λύση είναι να μην καταπιείς τη φόλα που σου έχουν πλασάρει. Η εικόνα στο κάδρο αλλάζει. Εκεί που έβλεπες ένα θηρίο από πάνω σου και το μέγεθος σου περίπου μυρμήγκι κι ακόμα μικρότερο μπροστά σου, έρχεται το πάνω κάτω και τους κοιτάς σαν να είσαι θεόρατος. Άπιαστος. Κάνεις ένα γρήγορο υπολογισμό τι έχεις πια να χάσεις που να μην μπορείς να το αντέξεις. Τι?

Βάζεις στη μια μεριά ένα βουνό από χαράτσια, εκβιασμούς, απειλές, τρομοκρατία, συμμορίες που σε κοιτάνε απειλητικά στη γωνία, θέλουν να σου μετρήσουν και το τελευταίο εκατοστό ξύγκι που έχεις πάνω σου και ποντάρουν, αυτό είναι το ένα και μοναδικό ποντάρισμα που μπορούν να κάνουν, ποντάρουν στο φόβο σου. Στη τρομοκρατία που σε πιάνει στο σκοτάδι. Στο αδιέξοδο. Στο άγνωστο τοπίο που σ΄εχουν ρίξει και σε παραφυλάνε. Κι βλέπεις σιγά σιγά πως πολύ απλά μπορούν να σου πάρουν, ότι φοβάσαι να χάσεις.

Το σπίτι, το αυτοκίνητο, ένα κρεβάτι να κοιμάσαι, το φαΐ, τις ήσυχες μέρες, τα μικρά και μεγάλα κλειδιά ασφαλείας που αμπαρώνουν τη φωλίτσα σου. Και τότε φωνάζεις ένα μεγαλοπρεπές. Πάρτα μαλάκα όλα. Πάρτα. Πάρε το σπίτι θα περιφέρομαι σαν την άδικη κατάρα και δεν θα με βρεις πουθενά, πάρε το αυτοκίνητο και θα βγάλουν τα πόδια μου κάλους, πάρε τις ήσυχε μέρες μου και κάντες κομπολόι, πάρε όλα τα κλειδιά ασφαλείας θα κοιμάμαι μ΄ανοιχτές τις πόρτες κι ότι βρέξει ας κατεβάσει. Με απειλείς και με τα παιδιά μου. Θα τα μάθω να σε λένε επίσης μαλάκα. Θα τα μάθω να κοιμούνται στο ύπαιθρο και να επιβιώνουν σαν αδέσποτα. Με απειλείς με τους γέρους μου που δεν μπορούν να περπατήσουν? Θα τους πάρω στον ώμο να τους κουβαλήσω σε τόπο που δεν θα τους βρεις.

Πάρτα μαλάκα όλα και βάλτα όπου νομίζεις. Στο σκοτάδι που  απλώνεις μυρίζω τη σαπίλα σου, σε εντοπίζω. Εσύ όμως όταν θα μ΄έχεις επί τέλους απαλλάξει από όλα τα σκουπίδια που μου είχες φορτώσει για να με κρατάς φυλακισμένο στο ψεύτικο κατασκεύασμά σου, δεν θα υπάρχει τίποτα πια  να βρεις για να με κρατήσεις σκλάβο. Μαλάκα!

Αφιερωμένο στους φίλους, που τους βλέπω να γυρνάνε ζαλισμένοι, με τα μάτια πρησμένα και το φόβο να τρώει τα σωθικά τους. Αφιερωμένο στους συνανθρώπους μου, που πρέπει άμεσα να δουν τον ευαυτό τους τεράστιο. Άπιαστο. Πριν να είναι αργά. Ένα βήμα μας χωρίζει ανάμεσα από αυτό που μας έχουν πείσει πως είμαστε, κι αυτό που στ΄αλήθεια κρύβουμε μέσα μας. Πιάσου από το βράχο γερά και σκαρφάλωσε. Μη κοιτάς κάτω.

http://vasiliskos2.blogspot.gr/

Τα αφεντικά σκοτώνουν-Κάθε 15″ χάνει τη ζωή του 1 εργάτης εξαιτίας της εργοδοτικής αδιαφορίας

Ενώ σ’ όλο τον κόσμο λαμβάνουν χώρα εκδηλώσεις για τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τους νεκρούς και τραυματισμένους εργάτες, η Διεθνής Συνομοσπονδία Συνδικάτων (ΔΣΣ) προειδοποίησε αμελείς εργοδότες για τις συνέπειες όταν βάζουν σε κίνδυνο τις ζωές εργαζομένων.

 

Παγκοσμίως, ένας/μία εργάτης/τρια πεθαίνει κάθε 15 δευτερόλεπτα από εργατικό ατύχημα ή ασθένεια σχετιζόμενη με τις συνθήκες εργασίας.

Η Sharan Burrow, γενική γραμματέας της ΔΣΣ, είπε: Πάνω από δύο εκατομμύρια εργάτες πεθαίνουν χωρίς λόγο κάθε χρόνο επειδή οι χώροι εργασίας τους είναι γεμάτοι σκόνη, βρώμικοι και επικίνδυνοι. Οι κίνδυνοι είναι τόσο προφανείς όσο και εύκολα να αποφευχθούν, είτε πρόκειται για πτώσεις από μεγάλο ύψος, βαριά φορτία, ή έκθεση σε χημικά. Κάθε ένας θάνατος αντιπροσωπεύει και μία αποτυχία εκ μέρους του εργοδότη.

Οι καρκίνοι εξαιτίας του περιβάλλοντος εργασίας σκοτώνουν έναν εργάτη κάθε λεπτό, παγκοσμίως, λέει η Burrow. «παρ’ όλα αυτά η πίεση εκ μέρους των επιχειρησιακών συμφερόντων, σημαίνει ότι ακόμα και ο αμίαντος, ένα από τα πιο θανατηφόρα βιομηχανικά υλικά, έχει απαγορευτεί μόνο σε πολύ λίγες χώρες. Δεν πρόκειται για θεμιτή επιχειρησιακή δραστηριότητα – αλλά για εγκληματική συμπεριφορά.»

Εργατικά συνδικάτα σε πάνω από 70 χώρες δίνουν το στίγμα τους στη Διεθνή ημέρα μνήμης με ένα αίτημα για «σκληρή νομοθεσία, σκληρή επιβολή, και δυνατά σωματεία» ως τον μόνο τρόπο να σταματήσει αυτό το μακελειό στους χώρους δουλειάς.

Σύμφωνα με την Burrow, «Πολλές μελέτες δείχνουν ότι η παρουσία ενός συνδικάτου σε οποιοδήποτε χώρο εργασίας έχει μια σημαντική θετική επιρροή στην υγεία του εργατικού δυναμικού και την οικονομία. Συνδυασμένη με αποτελεσματική εφαρμογή της νομοθεσίας, η δραστηριοποίηση στο χώρο εργασίας έχει ως αποτέλεσμα, πιο υγιείς χώρους εργασίας. Οι υπεύθυνες επιχειρήσεις το γνωρίζουν αυτό και τελικά κερδίζουν κι αυτές – σε εκπαιδευμένο και άξιο προσωπικό, μειωμένα κόστη και μεγαλύτερη παραγωγικότητα. Αλλά υπάρχουν ακόμα κυβερνήσεις που προσβλέπουν στο να μειώσουν «ρυθμιστικά βάρη», αποδυναμώνοντας τους εργασιακούς νόμους και τους κανόνες ασφαλείας. Βάζουν σε κίνδυνο ζωές, και επίσης διακινδυνεύουν μείωση των κερδών που συνδέονται με την ασφάλεια. Οι καλύτερα ρυθμισμένες οικονομίες είναι συνήθως και οι πιο ασφαλείς και επιτυχημένες.

Δημόσιος έλεγχος στις εταιρείες, και των υψηλά ιστάμενων σε αυτές, βρίσκεται σε πιο ψηλά από ποτέ επίπεδα και θα συνεχίσει να αυξάνεται, πράγμα που σημαίνει ότι οι εταιρείες που προσπαθούν να αποκρύψουν βρώμικους και επικίνδύνους χώρους εργασίας στην αλυσίδα παραγωγής και προμηθειών τους, θα διακινδυνεύουν να σχηματίσουν κακή φήμη. Η καταστολή της ελευθερίας του τύπου και ο περιορισμός των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, που είναι προφανής σε όλο και περισσότερες χώρες, δε σταματά τη διάδοση των τραγικών συνεπειών της εταιρικής αμέλειας και της περιφρόνησης για τις ζωές των εργατών.

«Από την καταστροφή στο εργοστάσιο ενδυμάτων Rana Plaza μέχρι την έκρηξη στην πλατφόρμα εξόρυξης πετρελαίου στο Deepwater Horizon, οι πολυεθνικές που είχαν την ευθύνη υπέστησαν μία πρωτοφανή δημόσια κριτική και έλεγχο», είπε η Burrow. H ποινή φυλάκισης που αποδόθηκε αυτόν το μήνα στον CEO της Massey Energy Don Blankenship για το θάνατο 29 ανθρακωρύχων σε μια έκρηξη σε αναθρακωρυχείο των ΗΠΑ είναι μια υπενθύμιση ότι για ανεύθυνα αφεντικά, η αίθουσα συνεδριάσεων μπορεί να μην είναι πλέον ένας ασφαλής παράδεισος για αυτούς. Τα συνδικάτα προτιμούν να δουν ασφαλείς χώρους εργασίας παρά έναν εργοδότη πίσω από τα κάγκελα. Το δικαίωμα του να γυρνάς σπίτι σου ασφαλής μετά τη δουλειά και να ζεις μια ζωή χωρίς ασθένειες εξαιτίας της δουλειάς σου, είναι ένα πάγιο πρόταγμα των συνδικάτων ανά τον κόσμο.

πηγή: ituc-csi.org || Μετάφραση-Επιμέλεια για το Kollect: I’m possible

Στο φως έγγραφα της μυστικής συμφωνίας TTIP – Καταστροφή για το περιβάλλον και τον άνθρωπο

Στο φως έγγραφα της μυστικής συμφωνίας TTIP – Καταστροφή για το περιβάλλον και τον άνθρωπο

Η Greenpeace έδωσε στη δημοσιότητα τη Δευτέρα  248 σελίδες της μυστικής συμφωνίας μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ ή αλλιώς TTIP, που διέρρευσαν κι – όπως σημειώνει η οργάνωση – αποδεικνύουν πως οδηγεί στη μείωση της κυριαρχίας των κρατών απέναντι στα οικονομικά λόμπι, ενώ αναμένεται να αποβεί καταστροφική για τους εργαζόμενους, το περιβάλλον και την υγεία.

Η μυστική συμφωνία σύμφωνα με την οργάνωση αποδεικνύει  ότι οι όποιες υποψίες της για το τι επρόκειτο να επιφέρει ήταν σωστές. Σύμφωνα με την οργάνωση για πρώτη φορά αποκαλύπτονται οι θέσεις των ΗΠΑ και οι εσκεμμένες προσπάθειες για να αλλάξει η δημοκρατική νομοθετική διαδικασία της ΕΕ.

Τα διαβαθμισμένα έγγραφα αντιπροσωπεύουν περισσότερο από τα δύο τρίτα του συνολικού κειμένου της TTIP, όπως αυτό διαμορφώθηκε τον Απρίλιο στον 13ο γύρο διαπραγματεύσεων στη Νέα Υόρκη. Καλύπτουν 13 κεφάλαια που κυμαίνονται από τις τηλεπικοινωνίες, την κανονιστική συνεργασία, τα φυτοφάρμακα, τα τρόφιμα, τη γεωργία και το εμπόριο.

Ο διευθυντής της Greenpeace της ΕΕ, κ. Τζόρτζο Ρις, δήλωσε σχετικά: «Τα έγγραφα που διέρρευσαν επιβεβαιώνουν αυτό που έχουμε πει εδώ και πολύ καιρό: Η ΤΤΙΡ βάζει τις εταιρείες στο επίκεντρο της χάραξης πολιτικής σε βάρος του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας. Γνωρίζαμε ότι οι θέσεις της ΕΕ ήταν κακές, τώρα βλέπουμε ότι οι θέσεις των ΗΠΑ είναι ακόμη χειρότερες. Ένας συμβιβασμός μεταξύ των δυο θα ήταν απαράδεκτος».

Δείτε τα έγγραφα εδώ

hitandrun.gr

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Πάσχα 2016

Πιτσιρίκος

Με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και νεοελληνική χοληστερίνη γιόρτασαν οι Έλληνες και το φετινό Πάσχα.

Τα τουρκογύφτικα τσιφτετέλια δονούσαν όλη τη χώρα, αφού οι Έλληνες ανήμερα το Πάσχα τιμούν τον Χριστό με τραγούδια …βυζαντινού ρυθμού, επειδή ο Χριστός ήταν από τη Μέση Ανατολή και δεν του άρεσαν τα ευρωπαϊκά, ενώ ήταν και εναντίον του ευρώ.

Πάντως, αν κάποιος ξένος βρεθεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα την ημέρα του Πάσχα –και ακούσει τα τραγούδια-, θα σχηματίσει την εντύπωση πως οι Έλληνες δεν γιορτάζουν την ανάσταση του Χριστού αλλά τον γάμο του βασιλιά των τσιγγάνων.

Ο Αλέξης Τσίπρας επισκέφτηκε την φρεγάτα Αδρίας, και δήλωσε πως είναι συγκινημένος που ανέβηκε για πρώτη φορά στη ζωή του σε πολεμικό πλοίο, γιατί είχε την ατυχία να κάνει την θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό και το βύσμα του του απαγόρευε να απομακρύνεται από το γραφείο στο ΓΕΝ.

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε ένα αυγό που δεν έσπαγε με τίποτα, αφού ήταν αυγό γλάρου που το είχε γεννήσει στη βάρκα που κρυβόταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη όταν γύριζε το «Η Αλίκη στο Ναυτικό».

Ευτυχώς, ο Πάνος Καμμένος έσπασε το αυγό του Αλέξη Τσίπρα -με βαριοπούλα- γιατί, σε διαφορετική περίπτωση, μπορεί να έπαιρνε ανάποδες και να έκανε καμιά επιστράτευση πασχαλιάτικα, για να δείξει στους Τούρκους πως οι Έλληνες είναι κομάντα.

Ο Αλέξης Τσίπρας έστειλε μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας σε όλους τους Έλληνες, γιατί τώρα που αναστήθηκε ο Χριστός θα πει στο μπαμπά του τον Θεό να καταργήσει το Μνημόνιο και να φέρει την ανάπτυξη στην Ελλάδα.

Ο Πάνος Καμμένος δεν ήθελε να κάνει δηλώσεις –γιατί ήταν μπουκωμένος- αλλά, τελικά, είπε πως από αύριο ξεκινάει την δίαιτα που κάνει η Έλλη Κοκκίνου, γιατί αυτό το καλοκαίρι θέλει να φορέσει στρινγκ στα χρώματα της ελληνικής σημαίας και να βγάλει γκόμενα την Γοργόνα, την αδερφή του Μεγαλέξανδρου.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κατέβηκε στην Κρήτη όπου ήταν μαζεμένη η υπόλοιπη οικογένεια-συμμορία, γιατί θέλει να πείσει τους Έλληνες πως προχωράει μόνο με την αξία του και πως, απλώς, είναι ένας ακόμα καθυστερημένος που πρέπει να τον κάνουν πρωθυπουργό.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έμεινε κλεισμένος στο σπίτι του, αφενός γιατί όσο λιγότερο εμφανίζεται τόσο ανεβαίνουν τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας, και αφετέρου γιατί δεν είναι να πάει πασχαλιάτικα ο Μητσοτάκης επίσκεψη σε κάνα στρατώνα γιατί θα φρικάρουν εντελώς τα φανταράκια μας και θα πέσουν βροχή οι λιποταξίες.

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας κάλεσε τους Έλληνες σε γενικό ξεσηκωμό για να έρθει η πραγματική ανάσταση για τον λαό, αλλά δεν πρέπει να δίνουμε και ιδιαίτερη σημασία, αφού μάλλον θα του είχαν ανέβει τα ζάχαρα από τα κοκορέτσια και δεν ήξερε τι έλεγε.

Ο Βασίλης Λεβέντης δήλωσε πως η Ανάσταση του Χριστού σηματοδοτεί την ανάγκη για οικουμενική κυβέρνηση, αφού ο Χριστός ήταν υπέρ της οικουμενικής κυβέρνησης και αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος για τον οποίο Τον σταύρωσαν.

Το συμπέρασμα από το φετινό Πάσχα είναι πως οι Έλληνες είναι υπέρβαροι και πρέπει να κάνουν επειγόντως δίαιτα, γιατί κανένας λαός στον κόσμο δεν μπορεί να αντιδράσει με τόσα παραπανίσια κιλά.

Επίσης, φέτος επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά πως η σχέση που έχουν οι Έλληνες με την αλήθεια εξαντλείται στο «Αληθώς» του «Αληθώς ανέστη».

pitsirikos

TTIP: Το (αντι)κοινωνικό συμβόλαιο της μετα-νεωτερικότητας

Διαδηλωτές κατά της συμφωνίας TTIP | AP Photo/Markus Schreiber

Θωμάς Ψήμμας*

Η διαρροή εγγράφων της Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP) από την Greenpeace έφερε στην επιφάνεια τις τεχνοκρατικές, «από τα πάνω» ασκήσεις ισορροπίας μεταξύ των παραδοσιακών κρίκων της ενδο-ιμπεριαλιστικής αλυσίδας (Η.Π.Α. και Ε.Ε.).

Μέσω της TTIP συντάσσεται πίσω από κλειστές πόρτες το (αντι)κοινωνικό συμβόλαιο της μετα-νεωτερικότητας μεταξύ των κυρίαρχων παικτών του καπιταλιστικού οικοδομήματος, συντίθεται ένα εκρηκτικό (για τους λαούς της οικουμένης) μίγμα των εγγενών αδυναμιών του αγγλοσαξονικού και του ηπειρωτικοευρωπαϊκού κόσμου, καθώς το κοινωνικό έλλειμμα των Η.Π.Α. εναρμονίζεται με το δημοκρατικό έλλειμμα της Ε.Ε.

Από άποψη περιεχομένου, η Συμφωνία επικαιροποιεί τη Συναίνεση της Ουάσινγκτον, βίβλο της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας. Η φιλελευθεροποίηση του εμπορίου συνδέεται άρρηκτα αφενός με την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας κι αφετέρου με την κατάργηση των περιβαλλοντικών ελέγχων.

Για να διατηρήσουν οι καπιταλιστικές οικονομίες της Δύσης την ισχύ τους, βάσει της TTIP, υποχρεούνται σαν αναγκαία θυσία να απεμπολήσουν κοινωνικά δικαιώματα δεκαετιών, παίζοντας το παιχνίδι με τους όρους του αναπτυσσόμενου κόσμου (πρακτικές εργασιακού και περιβαλλοντικού dumping). Οι εργαζόμενοι-σκλάβοι του 21ου αιώνα και οι κλιματικοί πρόσφυγες θεωρούνται απλώς παράπλευρες απώλειες μιας ταξικά μεροληπτικής μεγέθυνσης για ολίγους κι εκλεκτούς.

Το παταγωδώς διαψευσμένο (μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers) trickle down effect (διάχυση της ευημερίας προς τα κάτω) αναδεικνύεται σε αυτοσκοπό της νέας Συμφωνίας χωρίς συναίνεση. Η αυτορρύθμιση της «αλάθητης» αγοράς και η επέκταση των πολυεθνικών, ακόμα και σε πεδία μέχρι σήμερα παράνομα και ηθικώς απορριπτέα (όπως τα μεταλλαγμένα τρόφιμα), τεκμαίρονται αμάχητα ως όροι ατομικής εξέλιξης και κοινωνικής προόδου.

Πίσω από τη γοητευτική μάσκα του διασυνοριακού εμπορίου που ενώνει ανθρώπους διαφορετικού φύλου, φυλής, θρησκείας, χρώματος κ.τ.λ., κρύβεται το σκληρό πρόσωπο της εκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών πηγών, εργατικής δύναμης και του κρατικού μονοπωλίου της νόμιμης βίας.

Η TTIP επιφυλάσσει για τα έθνη-κράτη ή τις υπερεθνικές συσσωματώσεις κρατών έναν διαφορετικό ρόλο σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Αντιμετωπίζει τη νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία ως εγγυητή (κατ’ ουσίαν υπηρέτη) της νέας Χάρτας των θεμελιωδών δικαιωμάτων μιας χούφτας επενδυτών.

Ακριβώς στον καινούριο ρόλο που καλούνται να διαδραματίσουν τα κράτη εστιάζεται η πιο επικίνδυνη, κατά την ταπεινή μου γνώμη, συνέπεια της διατλαντικής αυτής Συμφωνίας. Πλέον οι νομιμοποιημένες κυβερνήσεις δεν λειτουργούν ως ταξικά ουδέτεροι διαμεσολαβητές στις διαπραγματεύσεις μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, διασφαλίζοντας την ύπαρξη ενός minimum κοινωνικού κράτους πρόνοιας (σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο κατά τη χρυσή τριακονταετία του καπιταλισμού, 1945-1975).

Ούτε καν νομοθετούν και αποφασίζουν με γνώμονα τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών (ταξική μεροληψία του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος από τη Θάτσερ και πέρα). Πλέον εκχωρούν συνειδητά κυριαρχικές τους αρμοδιότητες σε εταιρικά λόμπι. Από το κράτος-διαχειριστή περάσαμε στο κράτος-νυκτοφύλακα και τώρα πλησιάζουμε ολοταχώς στο κράτος-εταιρία.

Στο (φιλελεύθερο) κοινωνικό συμβόλαιο της νεωτερικότητας, ο ύψιστος σκοπός της σύστασης κράτους ήταν η διασφάλιση της προσωπικής και συλλογικής αυτονομίας (ως ασφάλεια στον Hobbes, ως ελευθερία και ιδιοκτησία στον Locke, ως κοινωνική αλληλεγγύη και αυτοκυβέρνηση στον Rousseau).

Το μέσο για την κατάκτηση του στόχου ήταν η συναίνεση των ατόμων-πολιτικών υποκειμένων κατά την αρχική φάση σύνταξης του πρωταρχικού συμβολαίου οργάνωσης της πολιτικής κοινότητας, ανεξάρτητα από την αντίληψη για την ανθρώπινη φύση που είχε ο εκάστοτε πρωτεργάτης της συμβολαιοκρατικής παράδοσης (homo homini lupus o Hobbes, tabula rasa o Locke, καλοκάγαθος άγριος ο Rousseau).

Αντίθετα, στο δυστοπικό (νεοφιλελεύθερο) συμβόλαιο της μετα-νεωτερικότητας, η σύσταση κράτους ερμηνεύεται ως αθέμιτο εμπόδιο στη διάχυση της υλικής ευημερίας με όχημα τις εταιρίες. Τα κράτη υπάρχουν πλέον μόνο για να διασφαλίζουν την ιδιοκτησία στην πιο συσταλτική της εκδοχή (επιχειρηματική ελευθερία και ανταγωνισμός).

Νεωτερικά αιτήματα, όπως η βιοτική αυτοτέλεια ή η αξιοπρεπής διαβίωση, προκειμένου κάθε μέλος της πολιτικής κοινότητας να μπορεί να συμμετέχει ανεμπόδιστα και αυτοδύναμα στην παραγωγή, κτήση και κάρπωση των υλικών και διανοητικών πόρων, θεωρούνται στην καλύτερη μεγαλόστομες ονειροπόλες διακηρύξεις.

Στο χειρότερο δε σενάριο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ανεπιθύμητα εμπόδια-λείψανα ενός «σοσιαλιστικού ολοκληρωτισμού», τα οποία δηλητηριάζουν με οκνηρία και αντιπαραγωγικότητα το εγωιστικό όραμα του «μέσου, χρηστού, συνετού και φιλήσυχου» ατόμου της μεταμοντέρνας κοινωνίας των πολιτών.

Το μέσο για την επίτευξη ενός άκρως ιδιοτελούς στόχου (επιχειρηματική ελευθερία απαλλαγμένη από κάθε λογής κρατικούς ή κοινωνικούς φραγμούς) δεν βρίσκεται πλέον στη συναίνεση, αλλά σε εν κρυπτώ ελιγμούς, τεχνικές διευθετήσεις, τελευταίες πινελιές σε ένα κάδρο που έχει ήδη στηθεί.

Η διαρροή απόρρητων εγγράφων (wikileaks, Panama Papers, TTIP-leaks) είναι ένα μικρό, αλλά αναγκαίο βήμα για να αντικρύσουμε κατάματα τη δυστοπική πραγματικότητα που ξετυλίγεται για τις παρούσες και μέλλουσες γενιές. Ωστόσο, από μόνη της μια διαρροή στοιχείων δεν είναι ικανή να αφυπνίσει συνειδήσεις, να πείσει τις κοινωνίες να ξαναπάρουν τις τύχες στα χέρια τους, να μπογιατίσουν το διαπλανητικό κάδρο με τα χρώματα και τα σχήματα που επιθυμούν οι ίδιες.

Ένας συνδυασμός γνώσης και οράματος, δημοκρατικής και κοινωνικής ευαισθησίας μπορούν να προσφέρουν μια ριζοσπαστική διέξοδο απέναντι στο There Is No Alternative της TTIP (στην τυφλή αποδοχή ότι οι πολλοί είμαστε αδύναμοι απέναντι στους ολίγους πλούσιους) , αλλά και στην (πολύ πιο εφιαλτική) εθνικιστική αναδίπλωση (στην επικάλυψη της οικονομικής-τεχνοκρατικής ολιγαρχίας με απάνθρωπα πορίσματα περί φυλετικής υπεροχής κάποιων κοινωνιών έναντι άλλων).

Συμπερασματικά, ο μόνος δρόμος για να παραμείνουν τα κοινωνικά δικαιώματα (στην εργασία, την υγεία, το περιβάλλον κ.τ.λ.) αυταξίες σε ένα όλο και πιο ατομικιστικό πλέγμα αξιών, είναι να ανακτήσουμε τη δημόσια σφαίρα (λήψη αποφάσεων και παραγωγή αγαθών), να μην επιτρέψουμε σε κανέναν ανομιμοποίητο, εξωθεσμικό παράγοντα να καταλάβει μια για πάντα τα κλειδιά του μέλλοντός μας, τη δημοκρατική διαβούλευση. Κοινώς, να αποκτήσουμε ξανά το δικαίωμα και την ευθύνη για τις πλάνες μας.

* Δικηγόρος, ΜΔΕ Ιστορίας, Φιλοσοφίας & Κοινωνιολογίας του Δικαίου (ΑΠΘ)
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ο εφιάλτης ξυπνά στην Πορτογαλία

Πριν από δύο χρόνια κατάφερε κάτι που για την Ελλάδα φαντάζει ακόμη άπιαστο όνειρο:

Η Πορτογαλία ξέφυγε από τον εφιάλτη του μνημονίου, ολοκληρώνοντας τον Μάιο του 2014 το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, έχοντας ανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών και έχοντας αφήσει οριστικά πίσω της την κρίση χρέους.

Ή μήπως όχι;

Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα θα κρίνει όχι μόνο το μέλλον της Λισαβόνας, αλλά και ολόκληρης της Ευρωζώνης. Και η τύχη της χώρας κρίνεται, για μία ακόμη φορά, από τους οίκους αξιολόγησης. Ο οίκος DBRS θα αποφασίσει αύριο εάν η Πορτογαλία αξίζει να παραμείνει στην κατηγορία υψηλής επενδυτικής διαβάθμισης (investment-grade) ή πρέπει να μεταφερθεί στην κατηγορία των «σκουπιδιών», εκεί όπου την κατατάσσουν οι υπόλοιποι οίκοι.

Εάν ο DBRS δώσει τη χαριστική βολή, υποβαθμίζοντας την Πορτογαλία, τότε αυτομάτως καθιστά τα πορτογαλικά ομόλογα μη επιλέξιμα για το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Χάρη στην ΕΚΤ και στις αγορές κρατικού χρέους, το κόστος δανεισμού για τη Λισαβόνα έχει υποχωρήσει κοντά στο 3%, ενώ για την Ελλάδα -που βρίσκεται στο τρίτο μνημόνιο και αγωνίζεται να κλείσει την πρώτη αξιολόγηση- το αντίστοιχο κόστος πλησιάζει το 9%.

Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η Ευρώπη είναι να προστεθεί μια νέα εστία κρίσης, τη στιγμή που βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη με πολλαπλά και επικίνδυνα «μέτωπα»: Το προσφυγικό έχει ήδη διχάσει τις χώρες-μέλη, οι Βρετανοί τον Ιούνιο αποφασίζουν εάν θέλουν να παραμείνουν εντός ή εκτός της ευρωπαϊκής οικογένειας, ενώ η «οδύσσεια» της Ελλάδας συνεχίζεται επί έκτη διαδοχική χρονιά.

 Ο DBRS μπορεί, τελικά, να μην υποβαθμίσει την Πορτογαλία, αν και υπάρχουν βάσιμες ανησυχίες εξαιτίας του υψηλού χρέους και της υποτονικής ανάπτυξης. Εάν, τελικά, διαψεύσει τις προσδοκίες, προσθέτει ακόμη μία πρόκληση στον ήδη δύσκολο δρόμο που έχει μπροστά της η δοκιμαζόμενη Ευρώπη.

naftemporiki.gr

Νεοταξικές αφηγήσεις

«Φυλάξου.

Από την πείνα μου φυλάξου

κι απ’ την οργή μου».

Μαχμούντ Νταρουίς, «Ταυτότητα»

Στην μυθολογία σύμπασας της μεταμοντέρνας συστημικής αριστεράς, οι μετανάστες κατείχαν πάντοτε περίοπτη θέση στα αφηγήματα όχι περί κοινωνικής απελευθέρωσης, αλλά περί ενός «προοδευτικού» μετασχηματισμού των συλλογικών ταυτοτήτων που διαμορφώνουν την υποκειμενικότητα μας μέσα στο σύστημα της οικονομίας της αγοράς. Όχι τυχαία, ο μέχρι πρότινος ακούραστος υπερασπιστής των «δικαιωμάτων του λαού» και νυν περήφανής πρωθυπουργός του υποτελούς ελλαδικού προτεκτοράτου, είχε επιλέξει σαν συνοδό του για μια δεξίωση στο προεδρικό μέγαρο, μια νεαρή μετανάστρια δεύτερης γενιάς, σε μια αξιοθρήνητη προσπάθεια επίδειξης ενός ανέξοδου κι εκ του ασφαλούς πολιτικού ριζοσπαστισμού. Αλλά ακόμη και το σοσιαλφασιστικό ΠΑΣΟΚ, την εποχή των αλήστου μνήμης «αντιεξουσιαστών στην εξουσία», είχε καταθέσει σχέδιο νόμου για την απόδοση πολιτικών δικαιωμάτων σε μεμονωμένους οικονομικούς μετανάστες που πληρούσαν κάποιες προδιαγραφές. Διαβλέποντας τον επικείμενο θρυμματισμό της εκλογικής βάσης τους εξαιτίας των πολιτικών λιτότητας που συνεπάγονται τα μνημόνια, οι ψηφοθήρες του Γιωργάκη επεξεργάστηκαν ένα προκαταρκτικό σχέδιο επέκτασης των δικτύων της κομματικής πελατείας τους, έξω από τα όρια που επέβαλε η παραδοσιακή σύνθεση του εκλογικού σώματος στον ελλαδικό χώρο. Δεν ήταν τότε λίγοι οι αναρχικοί που είχαν δει με καλό μάτι αυτή την πρωτοβουλία «από-τα-πάνω» της πολιτικής ελίτ. Για εκείνους, η συμπερίληψη ενός τμήματος του μεταναστευτικού πληθυσμού στις λίστες των ψηφοφόρων, ήταν ικανή να υπονομεύσει τις εθνοφυλετικές αντιλήψεις που ενυπάρχουν στον πυρήνα του φαντασιακού κάθε ετερόνομης κοινωνικής ολότητας. Από την άλλη, ίσως θα μπορούσε να επιφέρει χειροπιαστές βελτιώσεις στις συνθήκες ζωής του πολυεθνικού προλεταριάτου. Όπως και στα ζητήματα που αφορούν το δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό των σεξουαλικών μειονοτήτων, ένα μέρος του «χώρου» δεν δίστασε να υιοθετήσει στην πράξη τον νεοταξικό ιδεολογικό λόγο γύρω από τα πολιτικά ή κοινωνικά δικαιώματα, χωρίς απαραίτητα να συνειδητοποιεί ότι ουσιαστικά συνέπραττε στην ενσωμάτωση της μίας ή της άλλης κοινωνικής ομάδας στις θεσμισμένες ιεραρχίες της ετερόνομης κοινωνίας. Στον βαθμό που η απόδοση πολιτικών δικαιωμάτων στους μετανάστες δεν επιβλήθηκε εξαιτίας της δύναμης που εκείνοι είχαν συγκεντρώσει, αλλά, αντίθετα, ισοδυναμούσε με τέχνασμα των ελίτ για την αφομοίωση μιας αδύναμης κοινωνικής ομάδας από μειονεκτική θέση στις δομές συγκέντρωσης δύναμης του συστήματος, η σχέση των μεταναστευτικών κοινοτήτων με τα κέντρα εξουσίας δεν μπορούσε παρά να πάρει τα χαρακτηριστικά μιας σχέσης απόλυτης υποταγής κι εξάρτησης που ελάχιστα μπορούσε να ωφελήσει τους μετανάστες συνολικά σαν συλλογικό υποκείμενο. Πόσο μάλλον να τους οδηγήσει πιο κοντά στο αντισυστημικό ελευθεριακό κίνημα.

Αυτά συνέβησαν την περίοδο της επίπλαστης καπιταλιστικής ευμάρειας, όταν το σύστημα της οικονομίας της αγοράς μπορούσε να υπολογίζει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης που οφείλονταν στην κατανάλωση με δανεικά στην οποία επιδίδονταν μαζικά τα ετεροκαθοριζόμενα κοινωνικά στρώματα, αλλά και την άγρια εκμετάλλευση της μαύρης εργασίας του έκνομου μεταναστευτικού προλεταριάτου. Τώρα που οι μεταναστευτικές ροές προσλαμβάνουν τις ιστορικές διαστάσεις μιας μετακίνησης πληθυσμών, ανάλογης προς τις μαζικές μεταναστεύσεις των βάρβαρων φυλών της ύστερης αρχαιότητας που άλλαξαν την πολιτική κι εθνογραφική ιδιοσυστασία της Ευρώπης, τα υπερεθνικά κέντρα εξουσίας του διεθνοποιημένου καπιταλισμού αντιδρούν αμυντικά και οχυρώνονται απέναντι στην πλημμυρίδα των εκτοπισμένων που οι ίδιοι δημιούργησαν. Αργά αλλά σταθερά, γινόμαστε μάρτυρες της μετατροπής του μεταναστευτικού σε φλέγον ζήτημα εσωτερικής πολιτικής. Δηλαδή, σε ζήτημα που άπτεται της κατανομής των διαθέσιμων κοινωνικών πόρων. Φυσικό επακόλουθο είναι ότι στις μυλόπετρες της Κοινωνικής Πάλης, μέρος της οποίας γίνονται τώρα οι μετανάστες διαμέσου της μαζικής φυσικής παρουσίας τους στις χώρες του καπιταλιστικού Κέντρου, πολλές εσωτερικές ιδεολογικές ψευδαισθήσεις θα συντριβούν και πολλές επίπλαστες ιδεολογικές ταυτότητες θα πεταχτούν στα σκουπίδια, μην μπορώντας να συμβαδίσουν με τον ρόλο που επιτελούν οι φορείς τους στην κοινωνική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Η βολεμένη συστημική αριστερά που μίλαγε για το «πλήθος» και υπερθεμάτιζε αναφορικά με τις απελευθερωτικές προοπτικές που κυοφορεί η ανεξέλεγκτη μετατόπιση των λαών πέρα από κράτη και σύνορα, συνειδητοποιεί τώρα ότι ο χειραφετικός ορίζοντας που χάραξε είναι βουτηγμένος στο αίμα και στα δεινά του ίδιου του απελευθερωτικού υποκειμένου της, των εκατοντάδων χιλιάδων απόκληρων που εξαναγκάζονται να επιχειρήσουν την επικίνδυνη μετάβαση στον καπιταλιστικό «παράδεισο» των χωρών της ΕΕ. Βαρύ τίμημα πράγματι προκειμένου να βιώσει κάποιος την ηδονή της ιδεολογικής ονείρωξης του.

Από την άλλη, μιας και τα μεταναστευτικά ρεύματα δημιουργούν εξορισμού μια κατάσταση όπου τα κονδύλια για την περίθαλψη τους θα προέλθουν υποχρεωτικά από τις ήδη πετσοκομμένες δημόσιες δαπάνες, κάποιες από τις κοινωνικές ομάδες των μη-προνομιούχων που εξαιτίας της θέσης που κατέχουν στην κοινωνική ιεραρχία, επαφίονται στην κρατική πρόνοια (ή έστω σε ότι έχει μείνει από αυτήν) για να διασφαλίσουν τις βασικές ανάγκες τους, αντιμετωπίζουν με προβληματισμό κι επιφυλακτικότητα την άφιξη των προσφύγων. Σε συνθήκες τερατώδους ανισοκατανομής της οικονομικής δύναμης και του διαθέσιμου κοινωνικού πλούτου, η ανεξέλεγκτη μετανάστευση φοβόμαστε ότι ενδέχεται να προκαλέσει συγκρούσεις και ανταγωνισμούς με τα υποτελή λαϊκά στρώματα. Από την σκοπιά της αξιακής δέσμευσης, είναι σίγουρα παραδειγματική η άμεση δράση που ανέλαβαν από κοινού Σλοβένοι και Κροάτες αναρχικοί για να ανοίξουν τρύπες στον συρμάτινο φράχτη που χωρίζει τα σύνορα των δύο κρατών, ούτως ώστε να διευκολύνουν τη διέλευση των μεταναστών που βρίσκονταν καθηλωμένοι ανάμεσα στις δύο χώρες.[i] Μολαταύτα, κι έχοντας επίγνωση ότι η ανάληψη άμεσης δράσης οφείλει πάντοτε να είναι προσανατολισμένη στην παραγωγή άμεσων πρακτικών αποτελεσμάτων, η δράση των συντρόφων είχε μάλλον συμβολικό χαρακτήρα. Κατά την ταπεινή μας γνώμη, μια συνεπής αναρχική στάση στο ζήτημα των προσφύγων δεν μπορεί να εξαντλείται στην μονοδιάστατη προπαγάνδιση της αναγκαιότητας για ανοικτά σύνορα. Θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνει τη δημιουργία αυτοοργανωμένων υποδομών αλληλεγγύης ικανών να συγκροτήσουν την υλική βάση για τη δημιουργία κλίματος αλληλοβοήθειας και αμοιβαίας κατανόησης ανάμεσα στους νεοφερμένους και τους εγχώριους προλετάριους. Όπως επίσης και μια αδιαπραγμάτευτη πολιτική δέσμευση του ευρύτερου αναρχικού «χώρου» στις αρχές του αντιμιλιταρισμού και της έμπρακτης εναντίωσης στην στρατιωτική επέκταση του διεθνοποιημένου συστήματος της οικονομίας της αγοράς στις χώρες της περιφέρειας, με τους καταστροφικούς πολέμους και τη διασπορά του χάους που αυτή συνεπάγεται.

Ειδικά το τελευταίο σημείο, προϋποθέτει τον οριστικό αποχωρισμό ανάμεσα στις βασικές έννοιες της σύγχρονης αναρχικής θεωρίας και στις νεοταξικές ιδεολογικές αφηγήσεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έχουμε προσπαθήσει να δείξουμε και παλαιότερα, το πόσο στενά συνυφασμένη είναι μια αποδοχή του πολιτικού φιλελευθερισμού σαν μια εν δυνάμει χειραφετική ιδεολογία που δημιουργεί μια σφαίρα προστασίας ενάντια στην απολυταρχία, με μια λογική έμμεσης υποστήριξης προς τις στρατιωτικές επεμβάσεις της υπερεθνικής ελίτ ανά την υφήλιο, επειδή τάχα οι επεμβάσεις αυτές στρέφονται ενάντια σε δεσποτικά ή σκοταδιστικά θεοκρατικά καθεστώτα. Το ζητούμενο εδώ είναι να κατανοήσουμε πως τα δικαιώματα απλώς θεσμοποιούν μιαν άλλου τύπου εξουσιαστική σχέση και δεν «απελευθερώνουν» κατά οποιονδήποτε τρόπο, ούτε δημιουργούν το αναγκαίο υπόβαθρο για την μετάβαση σε πιο ριζικές μορφές ατομικού και συλλογικού αυτοκαθορισμού. Τα δικαιώματα δεν συνιστούν κάποιο τελειοποιημένο πολιτικό καθεστώς που αντιστοιχεί στα «φυσικά» γνωρίσματα και την «φυσική» κατάσταση του ατόμου. Αντίθετα, αποτελούν δομικά εξαρτήματα με τα οποία παίρνει σάρκα και οστά η κυριαρχία της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας». Με άλλα λόγια, τα δικαιώματα δεν έχουν την πηγή τους σε κάποια αναλλοίωτη και υπεριστορική υπόσταση του ατόμου, αλλά κατά βάση εκπορεύονται και απορρέουν από την πολιτειακή συγκρότηση της ετερόνομης κοινωνικής ολότητας. Και μπορεί κάποτε να λειτούργησαν σαν εργαλεία για την χειραφέτηση της τάξης των μπουρζουάδων από την ηγεμονία της αριστοκρατίας και του κλήρου, αλλά στις μέρες μας έχουν μετατραπεί σε υποστυλώματα μιας άλλου τύπου ταξικής κυριαρχίας, εξίσου βάναυσης με την προηγούμενη. Δεν αναφερόμαστε εδώ απλά στον τυπικό χαρακτήρα αυτών των δικαιωμάτων, αλλά και στην θετική διάσταση τους, που καθιστά τα μεμονωμένα άτομα συμμέτοχα στην φαντασιακή θέσμιση και την αναπαραγωγή των πολιτισμικών και υλικών συνθηκών της ετερόνομης κοινωνίας. Για να το πούμε διαφορετικά, δεν επικεντρώνουμε την κριτική μας μόνο στην «χιμαιρική» διάσταση αυτών των δικαιωμάτων, αλλά στο γεγονός ότι παρέχουν ιδεολογική νομιμοποίηση σε μια εξουσία από την οποία υποτίθεται ότι μας προστατεύουν. Ως αναρχικοί όμως, δεν αποζητάμε την ειρηνική συνύπαρξη μας με την εξουσία, αλλά την ολοκληρωτική καταστροφή της και την δημιουργία των κοινωνικών συνθηκών για την ατομική και συλλογική αυτονομία μας με μια πολύ πιο ευρεία και καθολική έννοια.

Από την άλλη, στο εσωτερικό των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών (ΑΚΧ), η δημόσια συζήτηση περί σεβασμού των δικαιωμάτων των διαφόρων κοινωνικών ομάδων απηχεί κατά κύριο λόγο τον αγώνα τους για να αποκτήσουν πρόσβαση στις θεσμοποιημένες πηγές της εξουσίας. Με άλλα λόγια, όταν οι καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες διεξάγουν έναν αγώνα με όρους κατοχύρωσης θεσμικών «ελευθεριών» δεν διεκδικούν την απελευθέρωση, αλλά την «ενδυνάμωση» τους, δηλαδή την ικανότητα τους να επιβάλλουν την συλλογική βούληση τους και να κυριαρχήσουν πάνω στις υπόλοιπες ομάδες που απαρτίζουν την ετερόνομη κοινωνική ολότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αγγλοσαξονικός όρος που χρησιμοποιείται εκτενώς ως προς με το αποτέλεσμα που έχει η κατοχύρωση θεσμικών ελευθεριών αναφορικά με το στάτους μιας πρώην καταπιεσμένης κοινωνικής ομάδας, δεν είναι το «emancipation», δηλαδή, απελευθέρωση, που παραπέμπει στην σχέση της κοινωνικής ομάδας με την κατεστημένη εξουσία, αλλά το «empowerment», που κατά λέξη σημαίνει ενίσχυση / ενδυνάμωση και παραπέμπει στη σχέση με τις άλλες κοινωνικές ομάδες, στο πλαίσιο του κοινωνικού ανταγωνισμού που αποτελεί δομικό στοιχείο της ετερόνομης κοινωνίας. Παρομοίως, όταν η λογική του σεβασμού των δικαιωμάτων προεκτείνεται στις κοινωνίες του παγκόσμιου Νότου, συνήθως καταλήγει να δικαιολογεί τις αιματοβαμμένες πολεμικές εκστρατείες για την επιβολή σε οικουμενική κλίμακα του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού παραδείγματος ως μια αντικειμενική αναγκαιότητα που μόνο επωφελείς συνέπειες μπορεί να έχει για τους υποτελείς πληθυσμούς της περιφέρειας. Ο Β. Μπένγιαμιν έχει δείξει τον τρόπο με τον οποίο τα βασικά πολιτικά δικαιώματα, όπως αυτό της απεργίας, προέκυψαν σαν νομική έκφραση μιας αμφισημίας που ενυπάρχει στην βάση της ταξικής σύνθεσης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ή, επιπλέον, σαν έννομη αναγνώριση του ειδεχθούς γεγονότος της εκμετάλλευσης και της νομιμότητας της αντίστασης του προλεταριάτου σε αυτή. Γράφει χαρακτηριστικά, «Κατ’ αρχάς τέτοια είναι η περίπτωση της ταξικής πάλης, με τη μορφή του κατοχυρωμένου δικαιώματος απεργίας των εργαζομένων. Η οργανωμένη εργατική τάξη είναι σήμερα, πλην του κράτους, το μοναδικό υποκείμενο δικαίου που έχει το δικαίωμα άσκησης βίας. Προβάλλεται βέβαια η ένσταση κατά της θεώρησης αυτής, ότι η παράλειψη πράξης, το μη πράττειν, κάτι που είναι σε τελική ανάλυση η απεργία, δεν θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να ονομαστεί βία. Μια τέτοια συλλογιστική διευκολύνει την κρατική εξουσία, όταν ήταν αναπόφευκτο πλέον, για να παραχωρήσει το δικαίωμα της απεργίας. Όμως αυτό δεν ισχύει άνευ όρων, γιατί δεν είναι απόλυτο. Αληθεύει ωστόσο ότι η παράλειψη πράξης, ή υπηρεσίας, όταν ισοδυναμεί απλώς με μια “διακοπή των σχέσεων”, μπορεί να είναι εντελώς μη βίαιο, καθαρό μέσο. Και όπως δεν παραχωρείται σύμφωνα με τη θεώρηση του κράτους (ή του δικαίου), μαζί με το δικαίωμα παεργίας των εργαζομένων, κανένα δικαίωμα άσκησης βίας, αλλά δικαίωμα αποφυγής της βίας που θα ασκούσε ο εργοδότης έμμεσα, έτσι μπορεί απεργίες τέτοιου τύπου να συμβίανουν κάπου κάπου και να σημαίνουν απλώς την “απομάκρυνση” ή την “αποξένωση” από τον εργοδότη». [ii]  Παρόλα αυτά, τα δικαιώματα των εργαζόμενων δεν είναι παρά η προβολή της παρελθούσης δύναμης στο πεδίο της ταξικής πάλης, εννοούμενης με την παραδοσιακή έννοια του ορθόδοξου μαρξισμού.[iii]Δεν θα πρέπει άλλωστε να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι όποτε το Κράτος βρέθηκε αντιμέτωπο με το πολύ πραγματικό ενδεχόμενο της υποκατάστασης της ισχύος του από μια αναδυόμενη κοινωνική αντιεξουσία, έσπευσε όχι να καταστείλει, αλλά να προσεταιριστεί αυτούς τους δυνητικά ανατρεπτικούς αγώνες και να τους ενσωματώσει μέσα από τους θεσμικούς μηχανισμούς διαμεσολάβησης που έχει καθιερώσει.

Εξορισμού, τα εργασιακά δικαιώματα εγγράφονται στο πεδίο της πρωταρχικής αντίθεσης της Κοινωνικής Πάλης, της αντίφασης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Η αντίφαση αυτή διατηρεί την κεντρική σημασία της ακόμα και μέσα σε ένα θεωρητικό ερμηνευτικό πλαίσιο όπως το δικό μας, όπου όλα τα στοιχεία του ετερόνομου συστήματος κοινωνικής οργάνωσης (πολιτικό, οικονομικό, πολιτισμικό) νοούνται ως αλληλοεξαρτώμενες, αλλά αυτόνομες, σφαίρες δημιουργίας και κοινωνικής δραστηριότητας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η οικονομική αντίθεση αφορά πρωτίστως την δυνατότητα φυσικής αναπαραγωγής της προλεταριακής υποτάξης μέσα στο θεσμικό πλαίσιο τους συστήματος της οικονομίας της αγοράς, από την οποία απορρέουν όλες οι δευτερεύουσες ελευθερίες και δικαιώματα. Από την άλλη μεριά, η ανισοκατανομή του πλούτου και της οικονομικής δύναμης είναι η αναγκαία συνθήκη για την διατήρηση και αναπαραγωγή του συστήματος των ταξικών διαχωρισμών εν γένει. Δηλαδή, είναι ο πρωταρχικός όρος της υποδούλωσης των καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων, αφού μέσα από την συρρίκνωση της οικονομικής δύναμης τους, συντελείται ο καθολικός ετεροκαθορισμός τους από τις κυρίαρχες ελίτ του συστήματος, τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό / ταξικό επίπεδο. Με άλλα λόγια, είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς μια υποτελή κοινωνική μονάδα, για παράδειγμα, η υποτάξη των μαύρων στις ΗΠΑ, που θα συγκεντρώνει στα χέρια της υπολογίσιμο κοινωνικό πλούτο ή δύναμη. Αντίθετα, η ρατσιστική καταπίεση συγκροτείται σαν κοινωνική πρακτική και προσλαμβάνει υλικές διαστάσεις μέσα από θεσμοποιημένες δομές άνισης κατανομής του πλούτου και της δύναμης, που, από την μία, αναπαράγουν την υποτελή θέση ενός κοινωνικού στρώματος στη συστημική ιεραρχία και, από την άλλη, λειτουργούν ως ιδεολογικό άλλοθι και a posteriori τεκμηρίωση μιας έμφυτης κατωτερότητας των καταπιεσμένων που εκφράζεται με πολιτισμικούς όρους. Προς επίρρωση του παραπάνω ισχυρισμού, δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τις στερεοτυπικές αντιλήψεις περί «τεμπέληδων νέγρων» που εξαιτίας της εκφυλισμένης νοοτροπίας τους, αδυνατούν να ενσωματωθούν επιτυχώς στην αμερικάνικη καταναλωτική κοινωνία και κουλτούρα, παρά το γεγονός ότι οι φυλετικές διακρίσεις έχουν καταργηθεί επίσημα από την δεκαετία του 1960.[iv] Ή την όψιμη δικαιολόγηση της επιβολής των μνημονιακών μέτρων λιτότητας από την υπερεθνική ελίτ εναντίον των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, μέσω της επίκλησης παρόμοιων στερεοτύπων για τους λαούς της Μεσογείου που κατά κανόνα εμφανίζονται να είναι διεφθαρμένοι, φυγόπονοι και ότι αρέσκονται να καταναλώνουν περισσότερα από όσα παράγουν. Τέλος, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στον ηθικό αποτροπιασμό που κατέλαβε την γαλλική «κοινή γνώμη», μπροστά στο θέαμα των εξεγερμένων των γαλλικών προαστίων, οι οποίοι φάνηκε να επιδεικνύουν παντελή έλλειψη ενός κατά φαντασία κοινωνικού ενστίκτου, πυρπολώντας τα σχολεία και τα κέντρα νεότητας που υπήρχαν στις γειτονιές τους.[v] Για τους Γάλλους νεομπουρζουάδες, οι επιθέσεις αυτές ενάντια στις ίδιες τις κοινότητες τους, φανέρωσαν το «τυφλό μίσος» που διακατείχε τους Άραβες προλετάριους, καθώς και την απουσία από την ψυχοσύνθεση της τάξης τους, των πιο ζωτικών ατομικών και κοινωνικών αρετών που καθιστούν εφικτή την συμβίωση στις «πολιτισμένες» κοινωνίες των ΑΚΧ του Κέντρου. Αδυνατούσαν οι βολεμένοι αυτοί προνομιούχοι να αντιληφθούν ότι για τους εξεγερμένους νεολαίους από το Μαγκρέμπ, οι υποβαθμισμένες κοινότητες που έχει χτίσει γι’ αυτούς η Πέμπτη Δημοκρατία, δεν αποτελούν το καταφύγιο ή το σπίτι τους, αλλά την φυλακή από την οποία επιθυμούν διακαώς να απελευθερωθούν. Και αυτό θέλουν να το επιτύχουν, όχι με όρους ατομικής διαφυγής, κόντρα στο ιδανικό του ατομικισμού που διακρίνει το αξιακό σύστημα του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού παραδείγματος. Τέτοιες προοπτικές ατομικής σωτηρίας είναι άλλωστε ανύπαρκτες όταν προέρχεσαι από τα γκέτο των γαλλικών μητροπόλεων. Η διαφυγή τους θα είναι μαζική, διαμορφωμένη με όρους ταξικούς, ή δεν θα είναι καθόλου.

Από αυτή την άποψη, αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον να δούμε τον τρόπο με τον οποίο αυτές οι παραδοσιακές ρατσιστικές / οριενταλιστικές έννοιες που υπάρχουν αυτούσιες στο ηγεμονικό ετερόνομο φαντασιακό, θα επιστρατευτούν εκ νέου από τις θεσμισμένες εξουσίες προκειμένου να συνθέσουν τον κυρίαρχο λόγο για την αντιμετώπιση και την κυβερνητική διαχείριση των διάχυτων μεταναστευτικών ρευμάτων. Ήδη τα συστημικά ΜΜΕ βρίθουν από αναφορές για υποχθόνιους «μαχητές του εχθρού» (ISIS) που διασχίζουν τα ευρωπαϊκά σύνορα καλά κρυμμένοι μέσα στις ορδές των απελπισμένων που κατακλύζουν την ευρωπαϊκή ήπειρο. Μιλούν ακόμα για τις σεξουαλικές επιθέσεις και την απρεπή συμπεριφορά εναντίον των γυναικών «μας», στις οποίες επιδίδονται συμμορίες νεαρών μεταναστών που προέρχονται από τις κοινωνίες του μουσουλμανικού κόσμου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της μεθοδικά καλλιεργούμενης πολιτισμικής υστερίας είναι τα μαζικά κρούσματα σεξουαλικής παρενόχλησης γυναικών που σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια του δημόσιου εορτασμού της φετινής πρωτοχρονιάς στην Κολωνία και τα οποία οι γερμανικές αρχές δεν έχασαν ευκαιρία να τα αποδώσουν συλλήβδην στους άρτι αφιχθέντες μετανάστες από την Ανατολή.  Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι συντελούνται στο επίπεδο του επίσημου λόγου της κυριαρχίας οι αναγκαίες εκείνες διεργασίες που χρειάζονται προκειμένου να συγκροτηθεί το ιδεολογικό υπόστρωμα για τη θεσμοποίηση του νέου αντισημιτισμού σαν συστατικού στοιχείου του ταξικού συσχετισμού δυνάμεων, όπως αυτός διαμορφώνεται στο πλαίσιο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης του συστήματος. Για να το πούμε διαφορετικά, ο εξουσιαστικός ιδεολογικός λόγος του νέου αντισημιτισμού καλείται από τις ελίτ ούτως ώστε να παράξει κάποιες από τις φαντασιακές σημασίες με τις οποίες οι τάξεις που ανήκουν στην ετερόνομη κοινωνική ολότητα θα αυτοπροσδιορίζονται και θα ερμηνεύουν τις σχέσεις που επικρατούν ανάμεσα τους. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει στην συμβολική κάθοδο των μεταμφιεσμένων μαχητών του Ισλαμικού Κράτους στις χώρες της Ευρώπης, ή η αποκρουστική συμπεριφορά των Αράβων μεταναστών προς τις γυναίκες που δείχνει μια αδυναμία από την πλευρά τους να συμπεριφερθούν σύμφωνα με τις συμβάσεις και τους κανόνες των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών, συντελούν στην ανάδυση του φαντασιακού ενός εσωτερικού εχθρού, ενός σώματος ολότελα ξένου και δυνητικά επικίνδυνου που οφείλουμε να καταστείλουμε και, τελικά, να εξαλείψουμε οριστικά. Ή αλλιώς, παράγεται σταδιακά εκείνη η εκτός δικαίου περιοχή, σε αντίστιξη με την οποία η περιοχή του αστικού δικαίου με τα υποκείμενα της που λειτουργούν σαν φορείς θεσμοποιημένων δικαιωμάτων αναγνωρίζει το αντίθετο της, εκείνο που δεν μπορεί να ενσωματώσει και που σύμφωνα με αυτό ετεροπροσδιορίζεται.

Τούτη η μεταφύτευση των οριενταλιστικών αντιλήψεων στην καρδιά του ηγεμονικού φαντασιακού, δεν είναι παρά η φυσική εξέλιξη και το λογικό επακόλουθο της μαζικής μετακίνησης των καταπιεσμένων από τις ρημαγμένες περιοχές της περιφέρειας του διεθνούς συστήματος, στις ΑΚΧ του παγκόσμιου Βορρά. Στο πρόσωπο των ρακένδυτων προσφύγων αποκρυσταλλώνεται η σύζευξη δύο κατηγοριών αποκλεισμού, των φτωχών και των «ξένων». Και πρέπει να πούμε ότι η εν λόγω διεργασία δεν μοιάζει σε τίποτα με την ιστορική διαδικασία στην οποία έκανε αναφορά ο Ε. Τραβέρσο, για να περιγράψει την άνοδο και διαμόρφωση των εννοιών του κλασσικού αντισημιτισμού, που κορυφώθηκε σαν πολιτισμικό ρεύμα και πολιτική ιδεολογία στην ρατσιστική κοσμοθεωρία του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού.[vi] Στην περίπτωση του ναζιστικού αντισημιτισμού, δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με ένα θεώρημα της κυριαρχίας που στρέφεται ενάντια στα αδύναμα στρώματα της καπιταλιστικής κοινωνίας, αλλά για ένα εξουσιαστικό ιδεολόγημα που χρησίμεψε σαν όπλο στα χέρια μιας μερίδας της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της Γερμανίας, για να εκδιώξουν, να προγράψουν και να θυματοποιήσουν μιαν άλλη μερίδα της γερμανικής ελίτ του μεσοπολέμου και να την εξοντώσουν πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και, τελικά, ακόμη και βιολογικά. Από την άλλη, ο νέος αντισημιτισμός στρέφεται ευθέως ενάντια στους φτωχούς που ξερνάει κατά εκατομμύρια η διεθνοποίηση του συστήματος της οικονομίας της αγοράς. Μια βόλτα στις ακριβότερες συνοικίες και τα εμπορικά κέντρα των καπιταλιστικών μητροπόλεων, θα ήταν αρκετή για να πείσει και τον πιο δύσπιστο ότι το μένος της υπερεθνικής ελίτ δεν έχει σαν στόχο τους πλούσιους μουσουλμάνους που είναι παντελώς ελεύθεροι να σκορπούν αφειδώς τα πετροδολάρια τους για να τονώσουν την ζήτηση στις ασθμαίνουσες οικονομίες του Κέντρου. Αντίθετα, το εξιλαστήριο θύμα του ρατσιστικού μίσους που εκπορεύεται από τα κέντρα της υπερεθνικής εξουσίας είναι οι φτωχοί μουσουλμάνοι και μόνο εκείνοι. Η ξαφνική εμφάνιση τους κατά εκατοντάδες χιλιάδες στα κέντρα των μητροπόλεων του καπιταλισμού σίγουρα θα έχει σαν αποτέλεσμα την τόνωση ενός ταξικού ρατσισμού που θα επενεργήσει αμφίδρομα και στους ήδη υπάρχοντες πλεονάζοντες πληθυσμούς των ανεπτυγμένων οικονομιών της αγοράς. Με άλλα λόγια, ο ταξικός ρατσισμός που θα νομιμοποιήσει τον θεσμικό αποκλεισμό ενάντια στους προσφυγικούς πληθυσμούς, δεν θα επηρεάσει μόνο το καθεστώς των προσφύγων, αλλά και αυτό των γηγενών προλεταριακών στρωμάτων που, ούτως ή άλλως, μοιράζονται κοινά στοιχεία με τους μετανάστες, ως προς την μεταχείριση που επιφυλάσσουν σε αυτούς οι ελίτ του συστήματος. Ο μόνιμος χαρακτήρας και το θεσμικό περιεχόμενο που θα λάβει αυτή η τάση για μια «φυσικοποίηση» ή βιολογικοποίηση της κοινωνικής ανισότητας κι αν αυτή η τάση θα εξελιχτεί σε ένα νέο ταξικό απαρτχάιντ θα φανεί στο μέλλον και δεν γίνεται να προβλεφτεί με μαθηματική ακρίβεια. Και αυτό γιατί πολλά θα εξαρτηθούν από την αντίδραση των ετεροκαθοριζόμενων στρωμάτων και την συλλογική αντίσταση που θα είναι σε θέση να προβάλλουν οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι σε αυτό το σχέδιο σαλαμοποίησης που δρομολογείται από την υπερεθνική ελίτ σε οικουμενική κλίμακα.

[i] J. Baker, Croatian & Slovenian activists met to cut border fence,https://revolution-news.com/croatian-slovenian-activists-met-to-cut-border-fence/.

[ii] W. Benjamin, Για μια κριτική της βίας (Ελευθεριακή Κουλτούρα), σελ. 9.

[iii] «Μιλώντας αυστηρά, για να μπορούμε να μιλάμε για την ύπαρξη ταξικής πάλης, τρείς όροι πρέπει να εκπληρώνονται. Πρώτον, να υπάρχει ένα αναγνωρίσιμο μοτίβο συλλογικής ή γενικευμένη διαμαρτυρίας. Δεύτερον, οι στόχοι και οι μορφές της διαμαρτυρίας είναι τέτοιες που ο αγώνας μπορεί να αναχθεί στην ταξική συνθήκη (δηλαδή, μια δεδομένη σχέση προς τα μέσα παραγωγής) αυτών που συμμετέχουν στη διαμαρτυρία. Τρίτο, ο αγώνας απορρέει από, ή δημιουργεί μια αντίθεση, ανάμεσα σε ομάδες που σχετίζονται διαφορετικά με τα παραγωγικά μέσα». Στο G. Arrighi, T.K. Hopkins & I. Wallerstein, Anti-Systemic Movements (Verso), σελ. 63-64.

[iv] https://en.wikipedia.org/wiki/Stereotypes_of_African_Americans.

[v] Α. Πανταζόπουλος, Η Γαλλία φλέγεται; (Πόλις).

[vi] E. Traverso, Οι Ρίζες της Ναζιστικής Βίας (Εκδόσεις του 21ου).

https://antisystemic.wordpress.com/

Aλέκος Παναγούλης, 40 χρόνια μετά.

 

Ξημερώματα Σαββάτου Πρωτομαγιάς του 1976 και το αυτοκίνητο του βουλευτή Αλέξανδρου Παναγούλη τρέχει με μεγάλη ταχύτητα στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης κατευθυνόμενο προς τη Γλυφάδα, ενώ δίπλα του ένα ή δύο αυτοκίνητα μοιάζουν σαν να κάνουν κόντρα μαζί του.

Κάποια δευτερόλεπτα αργότερα ακούγεται ένας μεγάλος κρότος και ένα σύννεφο καπνού και σκόνης απλώνεται στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Οι πρώτοι περαστικοί που πλησιάζουν στο ατύχημα για να βοηθήσουν βρίσκουν τον Αλέκο Παναγούλη ετοιμοθάνατο στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Έφυγε μέσα στα χέρια τους βγάζοντας μόνο τρία «αχ».

Από την επόμενη ημέρα η φράση «πολιτική δολοφονία» είναι σε όλα τα στόματα και όλα, το πρώτο διάστημα, συνέτειναν σε αυτό. Από τη μία, ο κατά πολλούς «μοναδικός αντιστασιακός» που είχε ή φίλους ή εχθρούς, αλλά σίγουρα δεν άφηνε κανέναν αδιάφορο, και από την άλλη, το έντονα πολιτικοποιημένο κλίμα της εποχής, μαζί με τη μισή «αποχουντοποίηση» και τα «σταγονίδια».

Η δημοσίευση των αρχείων της ΕΣΑ που ο ίδιος είχε αποκαλύψει και η γρήγορη απαγόρευσή τους δημιουργούν ένα κλίμα σύγκρουσης μεταξύ του Παναγούλη και του τότε υπουργού Εθνικής ʼμυνας Ευάγγελου Αβέρωφ. Ο Παναγούλης μάλιστα είχε ζητήσει συνάντηση με τον Καραμανλή για να τον ενημερώσει για το θέμα των αρχείων, μια και καταλάβαινε ότι αυτά τα χαρτιά που είχε στα χέρια του θα του δημιουργούσαν πολλά προβλήματα.

Αλλά και ο εισαγγελέας της υπόθεσης Δημήτρης Τσεβάς μιλούσε στην αρχή για εγκληματική ενέργεια:

«Ερευνάται η υπόθεσις προς πάσα κατεύθυνσιν και αφήνει μεγάλα λογικά περιθώρια στην πιθανότητα της εγκληματικής ενέργειας. Είναι περίεργο τροχαίο ατύχημα. Τόσο περίεργο, ώστε να μην μπορεί κανείς να υποστηρίξει λογικώς ότι είναι ατύχημα». Όλοι ψάχνουν τα άγνωστα «Πεζώ» «Φορντ» «ʼλφα Ρομέο» ή «Τζάγκουαρ» που τον έβγαλαν από την πορεία του, ενώ κάποιοι μιλάνε για σφαίρα με αναισθητικό που τον ακινητοποίησε.

Τη σύγχυση επιτείνει η εμφάνιση του Μιχάλη Στέφα στις 3 Μαΐου, ο οποίος ισχυρίζεται πως προκάλεσε χωρίς δόλο το ατύχημα με ένα ξαφνικό φρενάρισμά του, το οποίο λόγω μεγάλης ταχύτητας ο Παναγούλης δεν μπόρεσε να αποφύγει. Η παρουσία του αυτόκλητου Στέφα, που παρουσιάζεται από τις φιλοκυβερνητικές εφημερίδες σαν μέλος του «Ρήγα Φεραίου», αλλά και η δυσκολία να τεκμηριώσει τα λεγόμενά του στην αναπαράσταση που γίνεται, πείθει μόνο αυτούς που είναι έτοιμοι να πειστούν και πεισμώνει αυτούς που δεν θέλουν να δεχτούν τη θεωρία του ατυχήματος.

Τα ερωτήματα πολλά:

Γιατί ο Παναγούλης, ενώ βρισκόταν ήδη στο Παλαιό Φάληρο και μπορούσε να κατευθυνθεί στο σπίτι του στη Γλυφάδα από την παραλιακή, θέλησε να κάνει έναν τεράστιο κύκλο πηγαίνοντας από τη Λεωφόρο Συγγρού και μετά από τη Βουλιαγμένης; Τα αμάξια που τον οδήγησαν στην πορεία θανάτου ήταν δύο ή τρία και αληθεύει ότι υπήρχε λογομαχία μεταξύ των οδηγών; Όλοι έχουν από ένα δικό τους ερώτημα, ένα δικό τους σενάριο.

Η κηδεία γίνεται στις 5 Μαΐου και μεταβάλλεται σε πάνδημο δημοκρατικό συλλαλητήριο με συνθήματα κατά του Αβέρωφ, ενώ ακούγεται συνέχεια μια κραυγή που θα κοσμούσε τους τοίχους της πόλης για πολλά χρόνια: ZEI. Σε αυτή την παλλαϊκή διακομματική συγκέντρωση – κηδεία δεν παρίστανται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο πρωθυπουργός Καραμανλής, ενώ οι ένοπλες δυνάμεις δεν στέλνουν επίσημο εκπρόσωπο.

Όλοι οι άλλοι όμως είναι εκεί. Όλα τα κόμματα, αλλά κυρίως εκατοντάδες χιλιάδες λαού, που ίσως προσπαθούν να παραφράσουν έναν στίχο του Παναγούλη: «Δεν σε κατάλαβα λαέ (Θεέ). Για πες μου πάλι! Να σε ευχαριστήσω ζητάς ή να σε συγχωρέσω;». Κορυφαία στο πλήθος, η μορφή της ηρωικής μητέρας τού «Ανίκητου» Αθηνά, που έχει ζητήσει να μη σταυρώσουν τα χέρια του παιδιού της μέσα στο γυάλινο φέρετρο, γιατί αυτά τα χέρια ήταν πολλά χρόνια ενωμένα με τις χειροπέδες…

Λίγο διάστημα μετά, ένας παρακρατικός με το όνομα Γεώργιος Λεονάρδος είχε μιλήσει για κάποια οργάνωση «Αράχνη» που δολοφόνησε τον Παναγούλη, αλλά στη δίκη που έγινε κατέπεσαν όλοι οι ισχυρισμοί του και καταδικάστηκε για συκοφαντική δυσφήμηση. Υπήρξε δικαστική καταδίκη για τον θάνατο του Παναγούλη, μόνο που αυτή δεν ήταν για δολοφονία, αλλά για αυτοκινητικό δυστύχημα. Ο Στέφας καταδικάστηκε σε φυλάκιση 11 μηνών και η ποινή εξαγοράστηκε προς 150 δρχ. την ημέρα. Η οικογένεια Παναγούλη δεν ήταν εκεί για να ακούσει την ποινή και μίλησε για παρωδία.

Ο ρόλος των ΜΜΕ

Για τα μέσα ενημέρωσης της εποχής, ο θάνατος του Παναγούλη ήταν η σημαντικότερη είδηση μετά την επάνοδο της δημοκρατίας. Τις πρώτες ημέρες που δεν υπήρχαν εφημερίδες λόγω της αργίας της Πρωτομαγιάς και της Κυριακής, η αποκλειστική πηγή πληροφόρησης ήταν τα κρατικά μέσα, που, όπως ήταν φυσικό, αντιμετώπισαν με τρόμο την πανελλήνια βεβαιότητα της δολοφονίας και ακολούθησαν πλήρως την κυβερνητική γραμμή που από την πρώτη στιγμή μιλούσε για ατύχημα.

Για να δώσει βαρύτητα στην κυβερνητική άποψη, η τηλεόραση ανέφερε ότι «(…) στην εξέταση αίματος που του έγινε αμέσως μετά το ατύχημα ανευρέθησαν 57,5 χιλιοστά του γραμμαρίου οινόπνευμα κατά μίλι λίτρου του αίματος…». Για τον πολύ κόσμο που δεν είχε άλλη ενημέρωση και για τους περισσότερους που δεν ήξεραν ότι αυτό το ποσοστό ήταν μέσα στα φυσιολογικά όρια οινοπνεύματος, τους έμενε η βεβαιότητα πως ήταν ένα ατύχημα που προκλήθηκε από την υπερβολική ταχύτητα του Παναγούλη που είχε πιει.

Το κλίμα άλλαξε άρδην από τη Δευτέρα 3 Μαΐου που κυκλοφόρησαν οι εφημερίδες και παρουσιάστηκαν όλες οι απόψεις, που στην ουσία ήταν οι εξής δύο: δολοφονία ή ατύχημα. «Τα Νέα»: «Τον σκότωσαν για να μην κάνει αποκαλύψεις. Χτυπήθηκε από σφαίρα δηλητηρίου;». Βραδυνή: «ʼπλετο φως στον θάνατο του Παναγούλη. Όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν σε κλασικό τροχαίο ατύχημα». Είναι αξιοπερίεργο, αλλά η μόνη εφημερίδα που δεν είχε κύριο θέμα τον θάνατο του Παναγούλη ήταν ο «Ριζοσπάστης».

Αντίστοιχη δημοσιότητα δόθηκε και στα έντυπα του εξωτερικού, μόνο που εκεί η βεβαιότητα για δολοφονία ήταν φανερή: «Ντέιλι Εξπρές»: «Δολοφόνοι κλείνουν το στόμα του Έλληνα μάρτυρα των βασανιστηρίων». «Τάιμ»: «Οι Έλληνες γνωρίζουν πολλά για ήρωες και μύθους, ώστε να μην πιστεύουν σε ατυχήματα».

Ακόμα και 15 ημέρες μετά τον θάνατό του, ο σάλος όχι μόνο δεν είχε κοπάσει αλλά τα σενάρια, οι υποθέσεις και οι αμφιβολίες περί σκευωρίας και συγκάλυψης συνεχίζονταν αμείωτα, σε σημείο που ο τότε υφυπουργός Προεδρίας Παναγιώτης Λαμπρίας έστειλε επιστολή στην Ένωση Ιδιοκτητών και την ΕΣΗΕΑ με την οποία ζητούσε να «(…) παύσει η διαστρέβλωση των γεγονότων γύρω από τον θάνατο του Αλέκου Παναγούλη», ενώ έκανε λόγο για τεχνητή πρόκληση ανησυχιών που θα μπορούσε να προκαλέσει κινδύνους και για την ίδια τη δημοκρατία.

Ποιος να το περίμενε πως ο αγωνιστής της δημοκρατίας θα ήταν υπαίτιος με τον θάνατό του στο να κινδυνεύσει η… δημοκρατία. Η επιστολή αυτή ξεσήκωσε νέο κύμα αντίδρασης από τα κόμματα της αντιπολίτευσης προς την κυβέρνηση, τα οποία μίλησαν για απόπειρα φίμωσης του Τύπου και προληπτική λογοκρισία.

Αντιπροσωπευτική του κλίματος της εποχής είναι η επιστολή που είχε στείλει στον Καραμανλή ο δημοσιογράφος Β. Βασιλείου: «Με στενοχωρεί πολύ που, εκτός από έναν ασφαλιστή αυτοκινήτων, δεν συνάντησα κανέναν άλλον που να αποκλείει την εκδοχή της δολοφονίας στον θάνατο του Παναγούλη. Νομίζω ότι θα ήταν καλό να μας προβληματίσει ότι σε τέτοιες στιγμές μόνο ένας δημοσιογράφος βρίσκεται για να υποστηρίξει επωνύμως τις θέσεις μιας Κυβερνήσεως στηριζόμενης στο 54,5%».

Αυτοκινητικό δυστύχημα…

Την ίδια Πρωτομαγιά και σχεδόν την ίδια ώρα με τον χαμό του Αλέξανδρου Παναγούλη, ένας άλλος θάνατος συντάρασσε την Aριστερά. Ο 16χρονος Σιδέρης Ισιδωρόπουλος έπεσε νεκρός όταν, προσπαθώντας να αποφύγει τους αστυνομικούς που τον κυνηγούσαν, παρασύρθηκε από αυτοκίνητο στην οδό Πειραιώς. Το «έγκλημα» του ανήλικου κυνηγημένου από την αστυνομία ήταν ότι κολλούσε αφίσες της οργάνωσης «Μαχητής» που καλούσαν τον κόσμο να διαδηλώσει για την εργατική Πρωτομαγιά.

Ο θάνατος του νεαρού αγωνιστή ήταν αφορμή για επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας μεταξύ της αστυνομίας και δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Σε αυτόν τον άδικο θάνατο συναντήθηκαν η περηφάνια και η αξιοπρέπεια της Αθηνάς Παναγούλη (που μέσα στη θλίψη του άδικου χαμού του παιδιού της βρήκε το κουράγιο να στείλει στεφάνι και λίγα λόγια στην κηδεία του άλλου παλικαριού) με την περηφάνια και αξιοπρέπεια των γονιών του Ισιδωρόπουλου, που, παρ’ ότι έχασαν το μονάκριβο παιδί τους, δήλωναν στις εφημερίδες: «Έπεσε για την εργατική τάξη και αυτή τον τιμάει. Χτυπούσε τον φασισμό και αυτόν πρέπει να χτυπήσουμε και εμείς. Οι νέοι πρέπει να ακολουθήσουν τον δρόμο του».

Στις επετείους του θανάτου του Αλέκου Παναγούλη συνηθίζεται να ακούγεται το σύνθημα «Ζει», προφανώς διότι πολλοί θυμούνται την εφηβεία τους. Δυστυχώς, τριάντα χρόνια μετά, στη σημερινή απολιτική εποχή, όπου η ιδιώτευση, το προσωπικό μικροσυμφέρον και τα κάθε λογής σκουπίδια γεμίζουν τις καθημερινές ασχολίες μας, θα λέγαμε ότι ο Παναγούλης δεν ζει στις καρδιές μας ενθυμούμενοι κάποιον στίχο του Γιάννη Ρίτσου: «Κατεβάσανε τις σημαίες, μπήκαν στα σπίτια τους, μετράνε τα λεφτά τους».

«Ψυχή φυλακισμένη στο κορμί
Κορμί φυλακισμένο στη ζωή
Ζωή φυλακισμένη μες στο Χρόνο
Πνεύμα π’ απ’ όποια φυλακή κι αν βγει
σε φυλακή πάλι θα πέσει
Κι είναι μονάχα το κορμί
π’ αγάπησε τη φυλακή του
Πώς να μην έρθει ο θάνατος λοιπόν;»

 lefterianews.wordpress.com

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΑΣΤΑΙΝΑΝ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΤΟΥΣ

Μ.ΤΙΒΕΡΙΟΣ

Ο Απρίλης είναι ο μήνας στη διάρκεια του οποίου έχουμε την πιο μεγάλη γιορτή των ορθοδόξων Χριστιανών, που είναι τα Πάθη και η Ανάσταση του Κυρίου. Ιδιαίτερα για τους Ελληνες η γιορτή αυτή αποκτά πρόσθετη σημασία, αφού αρκετές φορές η Ανάσταση του Θεανθρώπου συσχετίστηκε με την ανάσταση της ίδιας της φυλής, ενώ συγχρόνως τους θύμιζε και πανάρχαια θρησκευτικά και λατρευτικά δρώμενα που η αρχή τους χάνεται στο βάθος των αιώνων, σε χρόνους πολύ πριν από τον ερχομό του Σωτήρα.

Σε πολλές θρησκείες του αρχαίου κόσμου και στην αρχαία Ελλάδα απαντώνται παραδόσεις σύμφωνα με τις οποίες θεοί γνώρισαν τον θάνατο και στη συνέχεια την ανάσταση, όπως π.χ. ο φοινικικός Αδωνις ή ο ελληνικός Διόνυσος. Επειδή μάλιστα συχνά οι τεθνεώτες και αναστάντες αυτοί θεοί συμβαίνει να είναι θεοί της γονιμότητας, πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι η ιδέα αυτή του θανάτου και της ανάστασης εκ νεκρών είναι παρμένη από την ετήσια εναλλαγή των εποχών, όπου το νέκρωμα της φύσης κατά τη διάρκεια του παγερού χειμώνα το διαδέχεται το ξαναζωντάνεμά της κατά τη διάρκεια της ζωοδότρας άνοιξης.

Επομένως με τα πάθη αυτά των θεών συμβολίζονται οι λειτουργίες της ίδιας της φύσης και, όπως είναι γνωστό, η πίστη συχνά εκφράζεται με συμβολισμούς. Γύρω από τον ετήσιο αυτό αγώνα
ανάμεσα στην ακαρπία και την ευφορία της γης υφάνθηκε και ο ιστός αρκετών αρχαίων μυστηριακών τελετών, γι' αυτό ακριβώς και η συνήθης εποχή διεξαγωγής τους ήταν το τέλος του καλοκαιριού ή η αρχή του φθινοπώρου, με τα πρώτα πρωτοβρόχια.
 Τα μυστήρια, που γνώρισαν ιδιαίτερη άνθηση κατά τους χρόνους της ύστερης αρχαιότητας, υπόσχονταν στους μυημένους σ' αυτά μόνιμη σωτηρία και μια ευτυχισμένη μετά θάνατον ζωή. Ετσι, σε δημόσιες αλλά κυρίως σε απόκρυφες τελετουργίες, οι πιστοί σκηνοθετούσαν τις διάφορες φάσεις αυτού του αγώνα, αναπαριστώντας τις ποικίλες περιπέτειες του πάσχοντος θεού τους.

Ο θάνατος και η ανάσταση

Οπως παρατηρεί ο Πλάτων, καθώς ο άνθρωπος πλησιάζει προς τον θάνατο αρχίζει να σκέπτεται για πράγματα που πριν δεν τον απασχολούσαν καθόλου, ενώ συγχρόνως αρχίζει να δίνει πίστη και σε δοξασίες υπερφυσικές. Ετσι και στην αρχαιότητα, πολλοί πίστευαν ότι με τις μυήσεις αυτές θα βοηθηθούν να κερδίσουν την πολυπόθητη αθανασία και ακόμη θα αποκτήσουν τη δυνατότητα και μετά θάνατον «να διασκεδάζουν και να χορεύουν» σε καταπράσινους λειμώνες στον καθαρό αέρα. Ορισμένοι θρησκειολόγοι έχουν υποστηρίξει ότι η κεντρική ιδέα όλων αυτών των μυστηριακών θρησκειών ήταν ο θάνατος και η ανάσταση και έχουν συνδέσει τους σχετικούς μυστηριακούς μύθους με τα πάθη κάποιου θεού.

Ετσι έχουμε τον θάνατο του Διονύσου, του Αττεως, του Οσίριδος. Στα μυστήρια που σχετίζονται με τους θεούς αυτούς συναντούμε ακολουθίες πένθους που στη συνέχεια τις διαδέχονται τελετουργίες χαράς και αγαλλίασης. Το αβάστακτο πένθος της Ισιδος για τον φόνο του αγαπημένου της αδελφού και συντρόφου, του Οσίριδος, που τον είχε κατακρεουργήσει ο θεός της σκιάς Σετ (ή Σεθ), σταματά όταν βρίσκει και συναρμολογεί όλα τα διαμελισμένα κομμάτια του, δίνοντάς του ξανά τη ζωή. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πιστούς της. Μιμούμενοι τη θεά τους, αναζητούν τον Οσιρι, κτυπώντας με αλαλαγμούς τα στήθη τους. Μόλις ξαναντικρίζουν τον θεό, τότε τον θρήνο τον διαδέχεται ανείπωτη χαρά.

Ο Πλούταρχος προτρέπει τα βάσανα της Ισιδας, όπως αναπαριστάνονται στις σχετικές τελετές, να γίνονται μαθήματα ευσέβειας και παρηγοριάς για όλους τους θνητούς που τους βρίσκουν τέτοια κακά.

Ο Ιούλιος Φίρμικος Ματερνός, πολιτικός και συγγραφέας του 4ου αι. μ.Χ., που αλλαξοπίστησε και έγινε Χριστιανός, μας παραδίδει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες σχετικές με παγανιστικές μυστηριακές τελετές. Ετσι ανάμεσα σε άλλα μας περιγράφει και μια σκηνή κατά την οποία μπροστά σε ένα ομοίωμα κάποιου θεού, που κείτονταν νεκρός πάνω σε ένα φορείο, εξελίσσονταν σκηνές οδυρμού και θρήνου.

Η «επίκλησις» του Διονύσου

Ο Διόνυσος, χωρίς αμφιβολία, ήταν κι αυτός ένας θεός της βλάστησης και σαν τέτοιος ήταν ένας πάσχων θεός, που πέθαινε και ανασταινόταν κάθε χρόνο. Ωστόσο τα επεισόδια που σχετίζονται με τον θάνατό του, ο οποίος προκαλούσε τον μαρασμό της φύσης, μπορούμε να πούμε ότι δεν αποτελούσαν σημαντικό μέρος της όλης διήγησης. Εκτός από αναφορές στον βίαιο θάνατό του και τον διαμελισμό του υπήρχαν και παραδόσεις που έκαναν λόγο και για μια ομαλή κατάβασή του στον Αδη, προκειμένου να φέρει στον πάνω κόσμο, στον κόσμο των ζωντανών, τη μάνα του τη Σεμέλη.

Η κάθοδός του αυτή έγινε από την Αλκυονία λίμνη στη Λέρνα της Αργολίδας, για την οποία υπήρχε παράδοση ότι ήταν απύθμενη. Ετσι κανένας στην αρχαιότητα, ούτε και ο ίδιος ο αυτοκράτορας Νέρων, δεν είχε μπορέσει να μετρήσει το βάθος της. Στους Δελφούς, μέσα στο άδυτο του ναού του Απόλλωνος, «παρά το χρηστήριον», έδειχναν τον τάφο του θεού.

Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, που έζησε προς τα τέλη του 1ου αι. π.Χ., μιλά για θρήνους κατά τη διάρκεια «των διονυσιακών παθών». Αλλά για τις τελετουργίες τις σχετικές με τον θάνατό του, όπως άλλωστε και γι' αυτές που σχετίζονται με την ανάστασή του, ξέρουμε λιγοστά πράγματα. Κύρια αιτία ήταν η ευσέβεια των αρχαίων συγγραφέων που δεν ήθελαν να κοινοποιήσουν τίποτε «περί ων ου θέμις τοις αμυήτοις ιστορείν».

Ενα χαρακτηριστικό στοιχείο των τελετουργιών που συνδέονται με την ανάσταση του θεού ήταν και το κάλεσμά του, η «επίκλησις», από τους πιστούς του, που τον καλούσαν, ακόμη και με μικρές σάλπιγγες, να ανέβει και να παρουσιαστεί σ' αυτούς.

Στον κόσμο των Ιώνων η «επιφάνεια» του θεού γινόταν κατά τη διάρκεια των Ανθεστηρίων. Ενα σημαντικό δρώμενο της γιορτής αυτής, που είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι γιορταζόταν και αυτή κατά τη διάρκεια της άνοιξης, ήταν ο ερχομός του θεού πάνω σ' ένα τροχοφόρο πλοίο.

Το ότι ο Διόνυσος ερχόταν με ένα πλεούμενο πιθανόν να οφειλόταν στο ότι ο θεός είχε κατεβεί στον Κάτω Κόσμο μέσα από μια λίμνη, την Αλκυονία. Αλλά και ο Αριστοφάνης στους «Βατράχους» του βάζει τον Διόνυσο να κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο από μια περιοχή της Αθήνας, που την έλεγαν Λίμναι, και της οποίας το όνομα σαφώς υποδηλώνει και πάλι κάποια λίμνη ή έστω ένα βαλτότοπο.

Με τη θριαμβευτική επανεμφάνιση του θεού οι πιστοί του ξεσπούσαν σε ουρανομήκεις φωνές και χαρούμενα τραγούδια και ξεφάντωναν με χορούς και πανηγύρια. Και εκτός από πάσχοντες θεούς στην αρχαία μυθολογία υπάρχουν και ήρωες που είχαν κατορθώσει να νικήσουν τον θάνατο, όπως ο Ηρακλής, ο Ορφέας, ο Καπανέας κ.ά.

Μετά από τα παραπάνω μπορούμε να υποθέσουμε ότι το μέγα θαύμα της Ανάστασης του Χριστού, το σημαντικότερο ασφαλώς γεγονός της επίγειας ζωής Του, κατά το οποίο έχουμε τη νίκη της ζωής και την ήττα του θανάτου, έγινε πιο εύκολα κατανοητό από τους Ελληνες· και από τους υπόλοιπους ελληνίζοντες της όψιμης αρχαιότητας, που αποτελούσαν το πιο σημαντικό και συνάμα το πιο ζωντανό κομμάτι του τότε γνωστού και πολιτισμένου κόσμου. Γιατί ανάλογα συμβάντα διηγούνταν και για τους θεούς και ήρωες που είχαν στεριώσει και είχαν κυριαρχήσει στα μέρη τους πολύ πριν κάνει την εμφάνισή Του ο Ναζωραίος.

Ο κ. Μιχάλης Α. Τιβέριος είναι καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
www.tovima.gr