Μόνο ο σεβασμός στις κόκκινες γραμμές μπορεί να καταστήσει βιώσιμη μια συμφωνία

Όλα δείχνουν ότι έχουμε μπει στην τελευταία πράξη του ελληνικού μνημονιακού δράματος. Μέσα στις επόμενες (λίγες) εβδομάδες η διαπραγμάτευση θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η αναγκαστική ολοκλήρωση δεν φαίνεται ότι θα είναι αποτέλεσμα της ευόδωσης του διαλόγου μεταξύ των «εταίρων», αλλά αναπόφευκτο αποτέλεσμα της πιστωτικής ασφυξίας στην οποία έχουν περιέλθει τα κρατικά ταμεία.

 

Σε προηγούμενα κείμενα είχα συνταχθεί με την άποψη ότι οι δανειστές δεν επιδιώκουν κάποιου είδους (έστω ετεροβαρή) συμβιβασμό. Σύμφωνα με τα πραγματικά δεδομένα της διαπραγμάτευσης καθώς και (κυρίως) τις συντονισμένες «διαρροές» των δανειστών, ο πραγματικός στόχος τους ήταν να παγιδέψουν τη νέα ελληνική κυβέρνηση. Δηλαδή μέσω του χρηματοδοτικού στραγγαλισμού να την οδηγήσουν στο δίλημμα «νέο Μνημόνιο ή μη καταβολή μισθών και συντάξεων». Οι δανειστές θέλουν είτε η κυβέρνηση να ενσωματωθεί στην κυρίαρχη πολιτική είτε να καταρρεύσει υπό το βάρος της κοινωνικής κατακραυγής.

 

Η εξέλιξη των πραγμάτων έχει δικαιώσει τον ισχυρισμό περί παγίδευσης. Φτάσαμε στα μέσα Μάη, τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους εξαντλούνται, η χρηματοδότηση δεν απελευθερώνεται έστω και στο ελάχιστο, η συκοφαντική εκστρατεία στα διεθνή ΜΜΕ συνεχίζεται, οι δανειστές όχι μόνο δεν κάνουν βήματα πίσω αλλά προβάλλουν νέες προκλητικές απαιτήσεις –η αξίωση περί ενιαίου ΦΠΑ 23% είναι η πλέον χαρακτηριστική. Ενώ η ελληνική κυβέρνηση έχει δείξει ιδιαίτερα διαλλακτική διάθεση και έχει κάνει σημαντικά βήματα πίσω από το πρόγραμμά της (ίσως υπερβολικά πολλά), η άλλη πλευρά επιμένει να προβάλλει ως σημείο αναφοράς της διαπραγμάτευσης την πέμπτη αξιολόγηση του δεύτερου Μνημονίου. Ο χρόνος τελειώνει και φαίνεται ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που οι δανειστές θα θέσουν στην ελληνική κυβέρνηση το τελικό τελεσίγραφο με τη μορφή μιας μνημονιακής πρότασης «take it or leave it». Είτε θα δεχτούμε το σύνολο των απαιτήσεων τους είτε θα ξεμείνουμε από χρήματα.

 

Τι δεν μπορεί να γίνει

 

Απέναντι στην πολύ δύσκολη κατάσταση πρέπει να προσδιοριστεί τι θα θέλαμε να γίνει, τι δεν μπορεί να γίνει, και τι μπορεί να αναγκαστούμε να κάνουμε εντέλει. Το τι θα θέλαμε είναι προφανές: Έναν «αμοιβαία επωφελή συμβιβασμό». Σύμφωνα με αυτό το καλό σενάριο, οι δανειστές στο τέλος της διαπραγμάτευσης κάνουν πίσω, είτε γιατί έχουν θεωρήσει ότι κέρδισαν αρκετά είτε γιατί κάμπτονται από την προοπτική ανεξέλεγκτων καταστάσεων στην Ελλάδα και την ευρωζώνη. Όσο και αν το «καλό σενάριο» μοιάζει να έχει πλέον τις λιγότερες πιθανότητες ευόδωσης, δεν θα πρέπει να του κλείσει κανείς την πόρτα. Αν μη τι άλλο, ο έντιμος συμβιβασμός εκφράζεις ακριβώς τη λαϊκή εντολή που έχει δοθεί στον ΣΥΡΙΖΑ.

 

Πέρα όμως από το τι θα θέλαμε εμείς να γίνει, υπάρχει και αυτό που θέλουν οι δανειστές. Κάτι που δεν μπορεί να γίνει ή τουλάχιστον δεν μπορεί να το κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αυτό που θέλουν οι δανειστές, και απορρίπτει σθεναρά η κυβέρνηση, είναι η απρόσκοπτη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής. Μια συμφωνία που δεν θα αλλάξει την προσέγγιση σε βασικά ζητήματα, όπως τα πλεονάσματα, οι περικοπές, η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, το ξεπούλημα δημόσιων αγαθών, το χρέος, δεν πρόκειται να είναι ούτε οικονομικά ούτε πολιτικά βιώσιμη.

 

Οικονομικά δεν είναι βιώσιμη γιατί διαιωνίζει τον αυτοτροφοδοτούμενο φαύλο κύκλο χρέος-λιτότητα-χρέος. Τυχόν νέα περιοριστικά μέτρα όχι μόνο θα προκαλέσουν περαιτέρω εξαθλίωση των πιο αδύναμων, αλλά θα υπονομεύσουν την όποια προοπτική ανάκαμψης. Είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς μπορεί να προτείνεται αύξηση της συνολικής επιβάρυνσης του ΦΠΑ (ενός φόρου δηλαδή που πλήττει περισσότερο τους φτωχούς από τους πλούσιους) όταν αποτελεί κοινή παραδοχή ότι η μνημονιακή πενταετία σήμανε τη φορολογική αφαίμαξη όσων δεν μπορούν ή δεν θέλουν να φοροδιαφύγουν.

 

Πέρα όμως από οικονομικά ατελέσφορη, η συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής είναι πολιτικά μη ρεαλιστική. Ένα υποτιθέμενο νέο Μνημόνιο θα σήμαινε πτώση της κυβέρνησης και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο. Η μεν Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να την υπερψηφίσει στο σύνολό της, αφού θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για ένα βουλευτή να εξηγήσει στους ψηφοφόρους του γιατί ψήφισε τα ακριβώς αντίθετα από αυτά για τα οποία τον ψήφισαν. 

 

Η δε αντιπολίτευση δεν πρόκειται να δώσει χείρα βοηθείας σε μια παραπαίουσα κυβέρνηση –ήδη ο Σαμαράς κάνει «αντιμνημονιακή» στροφή και ο Άδωνις δηλώνει ότι δεν θα ψηφίσει «γουρούνι στο σακί

 

Εν ολίγοις, μνημονιακή συμφωνία σημαίνει συνθηκολόγηση άνευ όρων και ιστορική ήττα για την Αριστερά. Γι’ αυτό άλλωστε και η κυβέρνηση δεν πρόκειται να την επιλέξει.

Μονόδρομος οι κόκκινες γραμμές

 

Ο αμοιβαία επωφελής συμβιβασμός είναι η καλύτερη δυνατή λύση, υπό την έννοια ότι ανοίγει το δρόμο για μια εναλλακτική πολιτική με τους λιγότερους δυνατούς κραδασμούς στην οικονομία και την κοινωνία. Ωστόσο, το ευκταίο δεν είναι πάντοτε εφικτό. Αν λόγω αδιαλλαξίας και ιδεολογικού φονταμενταλισμού δεν γίνουν από την πλευρά των δανειστών τα αναγκαία βήματα προς τα πίσω, η κυβέρνηση θα πρέπει να καταστήσει σαφές ότι δεν πρόκειται να κάνει άλλες υποχωρήσεις. Οι κόκκινες γραμμές που έχουν τεθεί από τον πρωθυπουργό, είναι απαραβίαστες. Γιατί ακριβώς μόνο ο σεβασμός σε αυτές τις κόκκινες γραμμές μπορεί να καταστήσει μια συμφωνία οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά βιώσιμη. Θέλουμε τον συμβιβασμό, αλλά αν η άλλη πλευρά επιχειρήσει να θέσει το δίλημμα «συνθηκολόγηση ή ρήξη», η συνθηκολόγηση δεν αποτελεί εναλλακτική λύση ούτε για τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε για τον λαό.

 

 

Γιάννης Αλμπάνης

rednotebook

Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Τζήμερος...

Αυτές οι εικόνες μνήμης κατά του ναζισμού ενόχλησαν το "Ποτάμι" (BINTEO)...
Η Γερμανία δεν αποφάσισε (ακόμα) να διαμαρτυρηθεί (αν διαμαρτυρηθεί) για το βίντεο ιστορικής μνήμης με εικόνες από την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα το 1941 (που προβάλλεται στους σταθμούς του μετρό), αλλά την πρόλαβε με αντανακλαστικά γάτας το Ποτάμι. 
Πέντε...
βουλευτές τού νεφελώδους κόμματος (Χριστίνα Ταχιάου, Γιώργος Αμυράς, Σπύρος Δανέλλης, Ιάσων Φωτήλας και Γρηγόρης Ψαριανός) έφεραν το θέμα στη Βουλή με ερώτηση που κατέθεσαν κάνοντας λόγο για χρησιμοποίηση του μετρό για προπαγανδιστικούς λόγους.
Διαβάστε σχετικό ρεπορτάζ εδώ και δείτε το ενοχλητικό για το Ποτάμι βίντεο εδώ. 
Μήπως θα πρέπει το κόμμα του Σταύρου να διαμαρτυρηθεί και για την προπαγάνδα του «Σπίγκελ» που σε φωτομοντάζ του εξωφύλλου  του απεικόνιζε τη Μέρκελ στην Ακρόπολη, πλάι σε αξιωματικούς της Βέρμαχτ; (Δείτε εδώ).
Σχόλιο:
1) Γρηγόρη και λοιποί, εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Τζήμερος, 
2) Ποτάμι: Γερμανικότερο των Γερμανών;

harddog-sport.blogspot

Πήγαν σε εκλογές πριν σκάσει "κανόνι"!

Τη χαριστική βολή στη στρατηγική Σαμαρά, η οποία ναι μεν ηττήθηκε στις εκλογές, αλλά η ομάδα του προέδρου της Ν.Δ. προσπαθούσε να...
τη συντηρήσει και μετεκλογικά με την ελπίδα να δικαιωθεί από κάποιο "ατύχημα" της νέας κυβέρνησης, έδωσε χθες ο Χρ. Σταϊκούρας. Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών και στενός συνεργάτης του Αντ. Σαμαρά παραδέχτηκε ευθέως στη Βουλή την αποκάλυψη του διαδόχου του Δημήτρη Μάρδα ότι, σύμφωνα με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, στις 24 Φεβρουαρίου θα έλειπαν από το κρατικό ταμείο 452 εκατ. ευρώ και δεν θα ήταν δυνατόν να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις.
Ομολογία Χρ. Σταϊκούρα στη Βουλή:
Η παραδοχή αυτή κλείνει οριστικά τις ιστορίες περί "success story" στην οικονομία κατά τη διακυβέρνηση Σαμαρά, αλλά πλέον πρωτίστως ακυρώνει τη σημερινή αντιπολιτευτική στρατηγική της Ν.Δ. έναντι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. Αποτελεί την επίσημη ομολογία "χρεοκοπίας" της πολιτικής της Ν.Δ. τα τελευταία χρόνια και, προφανώς, εισάγει τη Ν.Δ. σε μια νέα περίοδο αναζήτησης στρατηγικής και ηγεσίας...
avgi.gr

Η επιστροφή της «φωτοτυπίας»

Με σύνθημα «Όχι Μπαλτά στην Παιδεία», εκπρόσωποι των κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., Ποτάμι) συναντήθηκαν στο Μαρούσι για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση στην Παιδεία. Στην πρώτη σειρά των καθισμάτων και μια πρώην υπουργός Παιδείας, η οποία, αν θυμάμαι καλά, ήταν αυτή που στο πρόσφατο παρελθόν με το σύνθημα «Πρώτα και πάνω απ' όλα ο μαθητής» διαχειρίστηκε τα εκπαιδευτικά ζητήματα με τέτοιο τρόπο που, αφού έβαλε λουκέτο σε περισσότερα από 1.000 σχολεία, έστειλε στους μαθητές αντί για σχολικά βιβλία φωτοτυπίες.

Χίλια ολόκληρα σχολεία κατάπιε στο πέρασμά της από το υπουργείο η κ. Διαμαντοπούλου και παρά το μοναδικό αυτό κατόρθωμα κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερη με εγγύηση την υπερψήφιση ενός νομοσχεδίου από τη Νέα Δημοκρατία και τους ακροδεξιούς του Καρατζαφέρη το καλοκαίρι του 2011. Ένας νόμος -«οδοστρωτήρας», που διαφημίστηκε όσο κανείς άλλος αποκρύπτοντας το κοινοβουλευτικό αλισβερίσι εκείνων των ημερών μεταξύ των τριών κομμάτων του Μνημονίου ώστε να επιτευχθεί τελικά ο κυβερνητικός έλεγχος των διοικήσεων των πανεπιστημίων, μέσω της επιβολής ενός αυταρχικού και αντιδημοκρατικού συστήματος ανάδειξής τους.

Με άλλοθι 255 ψήφους η κ. Διαμαντοπούλου και οι λοιποί του λεγόμενου φιλοευρωπαϊκού τόξου επιμένουν πως η θεσμοθέτηση της κρατικής υπο-χρηματοδότησης που άνοιξε διάπλατα τις πόρτες για την είσοδο του ιδιωτικού κεφαλαίου στις σχολές αποτελεί τη μέγιστη μεταρρύθμιση στην Παιδεία. Η υπουργός της φωτοτυπίας και των χιλίων λουκέτων επιμένει πως η κατάργηση των ενιαίων πτυχίων και η ύπαρξη τίτλων σπουδών πολλών ταχυτήτων ήταν ένα βήμα μπροστά και όχι ένα βήμα που οδηγούσε στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και βοηθούσε στην κατάργηση της συλλογικής διεκδίκησης εργασιακών δικαιωμάτων προτού αναλάβουν τα υπόλοιπα οι σημερινοί της συμπαραστάτες. Η κ. Διαμαντοπούλου ήταν αυτή που έβαλε τότε με την υποστήριξη όλου του μνημονιακού και μετέπειτα φιλοευρωπαϊκού τόξου το πρώτο νομοθετικό λιθαράκι ώστε με προεδρικά διατάγματα των υπουργείων Οικονομικών και Παιδείας να μπορούν να «συγχωνεύονται και να καταργούνται ΑΕΙ και σχολές» σύμφωνα με τις «δυνατότητες της εθνικής οικονομίας». Ο περίφημος νόμος της ήταν αυτός που ανά πάσα στιγμή έδινε τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να μπορεί να βάλει λουκέτο σε ολόκληρο πανεπιστήμιο με βάση τις επιταγές του Μνημονίου και της τρόικας.

«Όχι Μπαλτά στην Παιδεία» βροντοφωνάζει σήμερα το κίνημα της κατσαρόλας φαλτσάροντας υποκριτικά στα αυτιά όσων βίωσαν τις περίφημες «μεταρρυθμίσεις» του νόμου 4009 που δεν ήταν τίποτε περισσότερο από το καλωσόρισμα των «εργολάβων» στον χώρο της εκπαίδευσης. Αυτούς υπηρετούσαν και αυτούς εξακολουθούν να υπηρετούν.
Πέτρος Κατσάκος

Επιχειρηματικά συμφέροντα σπόνσορες του "Όχι Μπαλτά στην Παιδεία"

Για να σκούζουν τόσο πολύ πρέπει να στερήθηκαν μεγάλης κουτάλας.Ποιος ξέρει τι δημόσια κονδύλια θα έτρωγαν οι ιδιώτες επιχειρηματίες...


Χρήστος Κάτσικας στην Εφημερίδα των Συντακτών

Ο «εθνικός κορμός» της εκπαίδευσης… ξεσκονίζει τις κατσαρόλες. Με πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα «Καθημερινή» και με δεκάδες εμφανίσεις στον ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο έκανε την εμφάνισή της μια πρωτοβουλία εκπαιδευτικών με τον άθλιο τίτλο «Οχι “Μπαλτά” στην Παιδεία».

Στην ανοιχτή συγκέντρωση της «πρωτοβουλίας», που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 11 Μαΐου και ώρα 19.00 στο κλειστό γυμναστήριο «Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι, πήραν μέρος, μεταξύ άλλων, ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης, οι πρώην υπουργοί και υφυπουργοί Παιδείας, Αννα Διαμαντοπούλου, Ανδρέας Λοβέρδος, Σπύρος Ταλιαδούρος, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, Συμεών Κεδίκογλου, Εύη Χριστοφιλοπούλου, Θοδωρής Παπαθεοδώρου, αλλά και οι Ντόρα Μπακογιάννη, Νίκος Δένδιας, Κυριάκος Μητσοτάκης, Κώστας Τασούλας, Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Κωστής Χατζηδάκης, Θεόδωρος Φορτσάκης, Γιώργος Κουμουτσάκος, Γιώργος Μαυρωτάς, Αντιγόνη Λυμπεράκη, Σπύρος Λυκούδης, Φίλιππος Σαχινίδης, Νίκη Κεραμέως, Φωτεινή Πιπιλή, Μαρία Σπυράκη.

Το βασικό σύνθημά της: «Ενώνουµε τις φωνές µας για να καταψηφιστούν τα Νοµοσχέδια Μπαλτά για την Παιδεία. Για να µη γυρίσουν τα σχολεία και τα πανεπιστήµιά µας 40 χρόνια πίσω». Αυτό αναφερόταν στο ενημερωτικό έντυπο της εκδήλωσης, που αναρτήθηκε και από τον Σύνδεσμο Ιδρυτών Ελληνικών Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων.

Η συγκέντρωση, που διοργανώθηκε υπό το άπλετο φως της συστημικής δημοσιότητας, ήταν εξόχως αποκαλυπτική για την πολιτική και την ιδεολογική ταυτότητα της πρωτοβουλίας και, κυρίως, για τις σκοπιμότητες που αυτή εξυπηρετεί. Πίσω από τη συγκεκριμένη ομάδα κρύβονται επιχειρηματικές δυνάμεις που δρουν στον χώρο της εκπαίδευσης (στην αίθουσα βρέθηκαν επιφανή στελέχη των παρόχων κάθε είδους ιδιωτικής εκπαίδευσης) και η ακραία νεοφιλελεύθερη πτέρυγα του πολιτικού συστήματος. Σύμφωνα με ανακοίνωση της ΟΙΕΛΕ, κρύβεται, επίσης, το πολιτικό προσωπικό που διοίκησε την περίοδο των Μνημονίων τον χώρο της Παιδείας και έδωσε βροντερό «παρών» στην εκδήλωση.

Μελετώντας τα αιτήματα της «πρωτοβουλίας» διαπιστώνει κανείς με ευκολία ότι, πέρα από τα επουσιώδη και επιφανειακά ζητήματα που προβάλλει σαν επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, το βασικό αίτημα είναι η εφαρμογή του μνημονιακού εκπαιδευτικού προγράμματος της τελευταίας πενταετίας που οδήγησε στη σημερινή εθνική εκπαιδευτική τραγωδία και είχε κύρια χαρακτηριστικά την υποχρηματοδότηση της δημόσιας εκπαίδευσης, τη συγχώνευση σχολικών μονάδων, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών. Το μόνο μέλημά τους είναι η «προστασία» των σχολείων της ελίτ, του 7-8% του ελληνικού πληθυσμού, που πρέπει να μετατραπούν σε άβατο, χωρίς κρατική εποπτεία, ώστε να μοιράζουν ανενόχλητα «γνώση» και τίτλους σπουδών, ώστε μόνο τα τυχερά παιδιά των εχόντων να βρίσκουν πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και στην αγορά εργασίας. Δεν τους ενδιαφέρει και δεν τους αφορά το υπόλοιπο 93%, διότι η βαθύτερη πολιτική τους επιδίωξη είναι η δημιουργία μιας κοινωνίας ακραίων ανισοτήτων, εκπαιδευτικών, κοινωνικών και οικονομικών.

Η κοινότητα των επιστημόνων της αγωγής και τα συνδικάτα της εκπαίδευσης σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν εδώ και χρόνια επισημάνει τον κίνδυνο της μετατροπής της εκπαίδευσης από δημόσιο αγαθό σε εμπορεύσιμο είδος. Η άλωση της παιδείας από τις δυνάμεις της αγοράς θα σημάνει και την οριστική μετάλλαξη της κοινωνίας του Διαφωτισμού σε μια φεουδαρχική κοινότητα, όπου οι ελάχιστοι πεφωτισμένοι θα απολαμβάνουν τον κόπο της εργασίας των πολλών δουλοπάροικων.

Το συνονθύλευμα επιχειρηματιών - χορηγών, μαζί με τους νεοφιλελεύθερους και το παλιό πολιτικό προσωπικό που διέλυσε την Παιδεία, αποτελούν την πρώτη οργανωμένη κίνηση στη χώρα με σκοπό την οριστική διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης και τη μετατροπή του εκπαιδευτικού αγαθού σε εμπόρευμα για ολίγους.

Venceremos Άρη Πορτοσάλτε

(συντάκτης:
Δημήτρης Κανελλόπουλος)

Ήταν μία μεγαλειώδης συγκέντρωση 158 ατόμων στο Σύνταγμα, η συγκέντρωση εναντίον του νομοσχέδιου για την Παιδεία του Αριστείδη Μπαλτά.

Μετά την (επίσης μεγαλειώδη) συγκέντρωση στο Μαρούσι με τον κύριο και την κυρία Πατούλη να δίνουν αγωνιστικό παρών, οι... ευρωπαϊστές (νεοφιλελεύθεροι), βρέθηκαν στον χώρο των αγώνων, όχι στην Καισαριανή, αλλά στην πλατεία Συντάγματος.

Άρης Πορτοσάλτε, Γιάννης Μανιάτης (ΠΑΣΟΚ), Ανδρέας Παπαδόπουλος (ΔΗΜΑΡ, Θεός 'σχωρέστην) και Αλεξία Μπακογιάννη (Ντόρα), Θάνος Τζήμερος, Θάνος Βερέμης, όλοι οι ευρωπαϊστές στο Σύνταγμα. Να διαμαρτυρηθούν για τoν... μπαλτά στην παιδεία.

Αλλά δεν έκλεισαν οι δρόμοι, όχι! Δεν «τραυμάτισαν» τον τουρισμό, όχι! Δεν εμπόδισαν τον κόσμο να ψωνίσει (τις Κυριακές), όχι! Το αντίθετο...

Μέσος όρος ηλικίας στη συγκέντρωση: 68,3 ετών. Ήταν και τέσσερις νέοι. Αλλά γρήγορα αποδείχτηκε πως ήρθαν για τους ευζώνους...

(ΠΗΓΗ: http://www.efsyn.gr/)

Ο Sokal στη χώρα «όλης της γαλλικής φιλοσοφίας»

by lefterisp


Σε χθεσινό του άρθρο στο γνωστό site νεοφιλελεύθερης κοινοτοπίας, ο Νίκος Δήμου τα βάζει με την «ολέθρια επιρροή της Γαλλίας», προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί οι αλλαγές που προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην Εκπαίδευση θα μας πάνε 50 χρόνια πίσω (εδώ ο αρθρογράφος αντιγράφει σωστά την έκφραση «so fifty years ago», πλειοδοτώντας έναντι των συναγωνιστών του που θεωρούν ότι πάμε μόνο 40 χρόνια πίσω).

Ο ΝΔ, χωρίς την ευθύτητα να το γράψει με σαφήνεια, υπονοεί ότι ο υπουργός Αρ. Μπαλτάς, μιας κι έχει κάνει σπουδές στη Γαλλία, κληρονόμησε την ξεροκεφαλιά των Γάλλων αριστερών, μια κάποια εμμονή στο παρελθόν, και γι’αυτό οι αλλαγές που προωθεί στην Εκπαίδευση είναι πράγματα ξεπερασμένα, που αναπόφευκτα θα μας πάνε πίσω.

Εξηγεί αναλυτικά και με σοβαρότητα την κατάσταση. Για παράδειγμα, μας λέει (αυτή τη φορά με σαφήνεια) ότι στα μέσα της δεκαετίας του ’90 μιλούσε με Γάλλους φίλους του για το Internet («Ιντερνέτ» το γράφει, στ’αλήθεια!) κι εκείνοι το απαξίωναν. Χμμμ, φαντάζομαι ότι όλοι/ες έχουμε ιδιαίτερη αγωνία να μάθουμε τι άλλο συζητούσε ο ΝΔ με κάποιους Γάλλους φίλους του… ή όχι?
Εκείνο που όμως μου έκανε πραγματική εντύπωση, ήταν η αναφορά του στην υπόθεση Sokal, σαν ξεσκέπασμα της γαλλικής διανόησης. Γράφει επί λέξει: «ήρθε μετά ο Άλαν Σοκάλ και γελοιοποίησε όλη την Γαλλική φιλοσοφία με τα κείμενά του που παράγονταν από προγράμματα υπολογιστών – «αυτόματες γεννήτριες μεταμοντέρνων κειμένων» – αλλά οι ειδικοί τα έπαιρναν στα σοβαρά».

Η πρόταση αυτή θα μπορούσε άνετα να παρουσιαστεί σε σεμινάριο «πώς να παρουσιάσετε μια ιστορία όπως εσείς γουστάρετε». Δεν μου προκαλεί έκπληξη. Στα περισσότερα κείμενα ανθρώπων αυτού του κύκλου βρίσκουμε συχνά τέτοιες «παραλλαγές» της πραγματικότητας προκειμένου να βγει το επιθυμητό συμπέρασμα. Μπορεί οι άνθρωποι να μας δοκιμάζουν, όπως ο Sokal…


Λίγα λόγια για την υπόθεση Sokal πριν πάμε παρακάτω. Ο φυσικός/μαθηματικός Alan Sokal το 1996 (την ίδια εποχή περίπου που ο ΝΔ μιλούσε με τους Γάλλους φίλους του για το «Ιντερνέτ») υπέβαλλε προς δημοσίευση ένα ασυνάρτητο κείμενο-φάρσα, γεμάτο από μια «αριστερή» και «μεταμοντέρνα» ιδιόλεκτο, θέλοντας να δείξει ότι η δημοσίευση ενός κειμένου εξαρτιόνταν από το αν αυτό ικανοποιούσε –έστω και «αισθητικά»- τις ιδεολογικές προτιμήσεις της συντακτικής ομάδας του περιοδικού. Θεώρησε ότι το πείραμά του είχε θετικό αποτέλεσμα μιας και το άρθρο του δημοσιεύτηκε. Ο Sokal κατηγορήθηκε από διάφορους για ανηθικότητα, κατηγορία η οποία δεν με βρίσκει σύμφωνο. Αν όμως ήθελε να είναι ειλικρινής απέναντι στο πείραμά του, θα έπρεπε να το διεξάγει σύμφωνα με τα πρωτόκολλα της επιστημονικής έρευνας, γιατί έτσι όπως το έκανε είναι απλά μια φάρσα που δεν αποδεικνύει τίποτα απολύτως.

Ας δούμε όμως τι σχέση έχει η πραγματικότητα με την πρόταση του ΝΔ πιάνοντας ένα-ένα τα στοιχεία της.

«Με τα κείμενά του». Ο Sokal έγραψε ΕΝΑ κείμενο και όχι πολλά. Είναι σαφές ότι ο ΝΔ προσπαθεί να μας υποβάλλει την ιδέα ότι ο Sokal ξεγελούσε ξανά και ξανά τους μεταμοντέρνους διανοούμενους.
«Οι ειδικοί τα έπαιρναν στα σοβαρά». Πάλι το ίδιο. Για να πεις «τα έπαιρναν» σημαίνει ότι ξεγελιόταν για πολύ καιρό, σωστά? Όμως ο Sokal αποκάλυψε τη φάρσα του την ίδια τη μέρα της δημοσίευσης (ως όφειλε κατά τη γνώμη μου), άρα ποιος θα μπορούσε να συνεχίσει να ξεγελιέται? Στην πραγματικότητα, ούτε ο ΝΔ ούτε κανείς άλλος έχει αποδείξεις ότι κάποιοι «ειδικοί το πήραν στα σοβαρά». Το περιοδικό στο οποίο υποβλήθηκε το άρθρο, το Social Text, δεν εφάρμοζε το peer review, άρα κανένας «ειδικός» δεν ξεγελάστηκε. Η συντακτική ομάδα ζήτησε τη συνεισφορά του Sokal για μια σειρά άρθρων ανταλλαγής απόψεων μεταξύ επιστημόνων, κι ο Sokal παρέδωσε τη φάρσα. Η συντακτική ομάδα δήλωσε στη συνέχεια ότι το άρθρο της φάνηκε «κάπως» κι ότι ο Sokal δεν θέλησε να το διορθώσει παρ’ότι του ζητήθηκε. Αυτό μπορεί και να το είπαν για να ξεπλύνουν κάποια ντροπή, αλλά δεν μας ενδιαφέρει. Η ουσία είναι ότι το δημοσίευσαν, όμως κανείς δεν είχε την ευκαιρία να το «πάρει στα σοβαρά» μιας και ο ίδιος ο Sokal απέτρεψε αυτό το ενδεχόμενο με την αποκάλυψή του.

«Τα κείμενά του παράγονταν από προγράμματα υπολογιστών – ‘αυτόματες γεννήτριες μεταμοντέρνων κειμένων’». Εδώ ο ΝΔ τα έκανε μαντάρα. Ίσως ο Sokal δεν είχε τόση εμπιστοσύνη στους υπολογιστές, όπως οι Γάλλοι φίλοι του ΝΔ που απαξίωναν το «Ιντερνέτ», ίσως τα προγράμματα αυτά δεν είχαν αναπτυχθεί σε ικανοποιητικό βαθμό εκείνη την εποχή, πάντως ο Sokal το κείμενο το έγραψε με τα χεράκια του και το μυαλό του, και μάλιστα είπε πόσο δύσκολο ήταν, μιας κι έπρεπε να διαλέξει πολύ «πειστικές» λέξεις και εκφράσεις. Ισχυρίζομαι εδώ με την ευκαιρία ότι τα κείμενα των σημερινών νεοφιλελεύθερων στην Ελλάδα άνετα θα μπορούσαν να παράγονται από generator σαν κι αυτόν που υπονοεί ο ΝΔ.

«Γελοιοποίησε όλη την Γαλλική φιλοσοφία». Πάει ΟΛΗ η ΓΑΛΛΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ κατά το ΝΔ, γελοιοποιήθηκε με ένα άρθρο του Sokal! Σ’αυτό το αιώνιο ματς μεταξύ των «εθνικών φιλοσοφιών», εκεί που είχαμε ισοπαλία, ξαφνικά πετάγεται ο Sokal και ρίχνει τη γκολάρα με το «χέρι του Θεού», όπως ο Μαραντόνα. Αστεία πράγματα φυσικά, αλλά μήπως έχει δίκιο ο ΝΔ? Μήπως πράγματι ξεφτιλίστηκε κάποια «γαλλική φιλοσοφία»? Ο Sokal υπέβαλλε το άρθρο του στο Social Text που εκδίδεται στο Παρίσι φυσικά… ΟΥΠΣ! Μα όχι! Το περιοδικό είναι έκδοση του πανεπιστημίου του Duke στη Β. Καρολίνα των ΕΠΑ. Μέλος της κοινότητας του Duke είναι ο γνωστός Fredric Jameson, ο οποίος ήταν στη συντακτική ομάδα του Social Text την εποχή της φάρσας και τον οποίο δεν τον λες και εκπρόσωπο «όλης της γαλλικής φιλοσοφίας» (ούτε καν της μισής, εδώ που τα λέμε). Ο έτερος υπεύθυνος για τη γκάφα του Social Text ήταν ο Andrew Ross, ο οποίος διδάσκει στο πανεπιστήμιο της… Λυών? ΟΥΠΣ! Και πάλι όχι. Στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης είναι ο άνθρωπος, o οποίος μεγάλωσε και σπούδασε στην πατρίδα του τη Σκοτία! Με «όλη τη γαλλική φιλοσοφία» μάλλον δεν έχει καμία σχέση.

Η γαλλική φιλοσοφία όμως φαίνεται ότι δεν γελοιοποιήθηκε αρκετά, κι έτσι τώρα πάει να πάρει τη ρεβάνς με τον πράκτορά της στην Ελλάδα, Αριστείδη Μπαλτά, ο οποίος θέλει να πάει την εκπαίδευση «50 χρόνια πίσω» έτσι, για ένα καπρίτσιο. Στην πραγματικότητα, το αμάρτημα του υπουργού είναι ένα: ότι τους πάτησε τον κάλο αμφισβητώντας (με τον απρόθυμο τρόπο που το έκανε) την παρλαπίπα της «αριστείας». Αυτό δεν θα του το συγχωρήσουν ποτέ οι άνθρωποι της ελίτ και οι κοντυλοφόροι τους. Στον αγώνα τους θα επιστρατεύσουν πολλά μέσα, αυτό είναι βέβαιο. Το άρθρο του ΝΔ είναι το ελαφρύτερο απ’αυτά.

(Για την άποψή μου για τη λεγόμενη «αριστεία» και τα «πρότυπα-πειραματικά σχολεία δες εδώ)
πηγή:
https://lefterisp.wordpress.com/author/lefterisp/

Το υπερόπλο της Ελλάδας

Λέγεται συχνά ότι ελάχιστοι γνωρίζουν καλύτερα τις γεωστρατηγικές εξελίξεις στις χώρες της βαλκανικής όσο οι Αμερικανοί διπλωμάτες. Όταν λοιπόν ο πρώην πρέσβης στην Αθήνα, Ντάνιελ Σπέκχαρντ, αποφάσισε πριν από μερικές ημέρες να ανοίξει τα χαρτιά του σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην πολιτική επιθεώρηση Harvard Political Review (HPR), όλοι περίμεναν μια αποκαλυπτική ανάλυση για τις ισορροπίες με την Τουρκία, τις νέες σχέσεις με τη Μόσχα ή ακόμη και με το Ισραήλ. Ο Σπέκχαρντ όμως προτίμησε να εστιάσει τα σχόλιά του στο Ευρώ και το περιβόητο πλέον ενδεχόμενο ενός Grexit. «Μου προκαλεί εκνευρισμό και αγωνία το γεγονός ότι μέχρι πολύ πρόσφατα η Ευρώπη δε έδινε σημασία στα γεωστρατηγικά ζητήματα που διακυβεύοται από μια ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη» δήλωσε ο πρώην εκπρόσωπος της αμερικανικής διπλωματίας στην Ελλάδα. Ο ίδιος έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι λέγοντας «Ευρώπη» εννοούσε τη Γερμανία της Μέρκελ: «Πρόσφατες δηλώσεις από το Βερολίνο αποδεικνύουν ότι ακόμη δεν κατανοούν πλήρως και δεν δίνουν την αρμόζουσα σημασία στις επιπτώσεις που θα υπάρξουν σε επίπεδο γεωστρατηγικών εξελίξεων». Για να μην υπάρξουν παρερμηνείες σε τι ακριβώς αναφερόταν ο πρώην πρέσβης, το HPR έσπευσε να διευκρινίσει ότι σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ η Ελλάδα θα στραφεί αναγκαστικά και προς τη Ρωσία και τότε η Αθήνα μπορεί να μετατραπεί σε σημαντικό βαθμό ρυθμιστής της ενεργειακής αυτονομίας ολόκληρης της Ευρώπης. Το άρθρο έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στις επαφές του Έλληνα υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Παναγιώτη Λαφαζάνη με την ρωσική Gazprom και το ενδεχόμενο να μετατραπεί η Ελλάδα σε ενεργειακό κόμβο για το πέρασμα της ρωσικής ενέργειας προς την Ευρώπη.

«Καθώς όμως η Ευρώπη δεν έβλεπε μέχρι σήμερα το Grexit σαν ένα πραγματικά πιθανό ενδεχόμενο» κατέληγαν οι αναλυτές του HPR «η Ελλάδα δεν κατάφερνε να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά αυτό το όπλο στις διαπραγματεύσεις της με την Ε.Ε».

Παρά το γεγονός ότι ο Σπέκχαρντ και το Harvard Political Review εστίαζαν το ενδιαφέρον τους στην αγορά ενέργειας, φαίνεται ότι είχαν πιάσει το βαθύτερο νόημα των συζητήσεων που διεξάγονται τις τελευταίες εβδομάδες σχετικά με το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Οι σοβαρότεροι αναλυτές συμφωνούν πλέον ότι οι εξελίξεις σε μια χώρας σαν την Ελλάδα, που αντιπροσωπεύει μόλις το 1.8% του ΑΕΠ των χωρών της Ευρωζώνης, δεν είναι πρωτίστως οικονομικές αλλά πολιτικές. «Η Ευρώπη, το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε» σημείωνε πρόσφατα ο γνωστός επενδυτής Μάρκ Φάμπερ «δεν θέλουν να φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα τις χτυπήσουν την πόρτα άλλοι παίχτες, όπως η Ρωσία και Κίνα». Ο ίδιος συμπλήρωνε ότι μπροστά στα μάτια μας «διεξάγεται μια γεωπολιτική σκακιστική παρτίδα… με πολιτικές και όχι τόσο οικονομικές προεκτάσεις». Γνωστός στην αγορά με το ψευδώνυμο Dr Doom (Δρ όλεθρος), ο Φάμπερ είχε την άνεση και το θάρρος να πει ξεκάθαρα αυτό που δεν μπορούσε να διατυπώσει δημοσίως ο Σπέκχαρντ: «Η Ελλάδα έχει μια πολύ ισχυρή διαπραγματευτική θέση» εξηγούσε ο γνωστός επενδυτής για να θέσει αμέσως μετά το ρητορικό ερώτημα: «Και αν δηλαδή αποφασίσουν να μην πληρώσουν τι θα κάνουμε, θα εισβάλλουμε στη χώρα τους και θα τους απαγχονίσουμε έναν προς ένα;»

Την άποψη ότι το Grexit, ως αποτέλεσμα μιας παύσης πληρωμών, αποτελεί ένα πανίσχυρο διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης είχε αναπτύξει με διαφορετικό τρόπο και ο οικονομολόγος Μαρκ Βάισμπροτ από το Κέντρο Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών της Ουάσινγκτον (CERP). Λίγες μόλις ημέρες πριν από τις ελληνικές εκλογές ο Βάισμπροτ είχε υποστηρίξει ότι αν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο η Γερμανία φοβάται το ενδεχόμενο ενός Grexit είναι ότι η ελληνική οικονομία «θα ανακάμψει τόσο γρήγορα, ώστε και οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης θα θέλουν να εγκαταλείψουν τη νομισματική ένωση».

Το γεγονός βέβαια ότι ένα πιθανό Grexit σε συνδυασμό με στάση πληρωμών μπορεί να έχει εξαιρετικά θετικές επιπτώσεις για την ελληνική οικονομία δεν μειώνει την ανησυχία των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης της Ευρώπης για τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που μπορεί να προκαλέσει σε άλλες οικονομίες της Ευρωζώνης. Κινούμενο κοντά στα όρια της υστερίας το Bloomberg προειδοποιούσε ότι θα πρόκειται για τη «μεγαλύτερη αθέτηση πληρωμών στην ιστορία του καπιταλισμού». Αναλυτές της Barclays έκαναν τις προηγούμενες ημέρες λόγο για το ενδεχόμενο μετάδοσης σε άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας ενώ ουσιαστικά δήλωναν αδυναμία να προβλέψουν την αλλαγή που θα επέλθει στη λειτουργία των αγορών. Από την πλευρά της η Goldman Sachs σε έκθεσή της εντόπιζε το επόμενο κρούσμα στην οικονομία της Πορτογαλίας.

Ενώ λοιπόν κάθε ψυχρή οικονομική ανάλυση θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι μια οικονομία που δεν ξεπερνά το 2% της ευρωζώνης δεν μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την ευρωπαϊκή οικονομία, στη συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται πως… η λογική σταματά εκεί που ξεκινούν τα όρια των αγορών. Η δημιουργία κλίματος πανικού σε περίπτωση μιας ελληνικής στάσης πληρωμών και εξόδου από το ενιαίο νόμισμα μπορεί πράγματι να μετατραπεί σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία καθώς οι αντιδράσεις των αγορών δεν στηρίζονται σε πραγματικά δεδομένα αλλά στο γενικότερο ψυχολογικό κλίμα που θα επικρατήσει. Όπως έχει δείξει άλλωστε η οικονομική ιστορία των τελευταίων αιώνων όταν ένα οικονομικό σύστημα βρίσκεται αντιμέτωπο με δομική κρίση, ακόμη και το πιο ασήμαντο γεγονός μπορεί να επιφέρει αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Αν όμως η Ουάσινγκτον φοβάται ότι το Grexit θα ενισχύσει την επιρροή της Ρωσίας στην Ευρώπη, εάν το Βερολίνο φοβάται ότι ίσως οδηγήσει σε ταχεία ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και έτσι θα αποτελέσει πρότυπο και για άλλες χώρες και εάν οι αγορές φοβούνται ότι θα αποτελέσει τη σπίθα που μπορεί να φέρει την καταστροφή, μήπως η ελληνική κυβέρνηση έχει στα χέρια της ένα υπερόπλο το οποίο μέχρι στιγμής δεν έχει σκεφτεί να χρησιμοποιήσει;

Άρης Χατζηστεφάνου για τα Επίκαιρα

«Καθαρίστριες με μπαλτάδες, χάνιμπαλ με δαμασκηνά ξιφίδια»

Του Απόστολου Λυκεσά στο www.alterthess.gr


Σύμφωνα με τον τηλεοπτικό Σκάι, η γιορτή των καθαριστριών που επιστρέφουν στην εργασία τους ήταν ένα «κυβερνητικό show». Η λέξη «show» καταδεικνύει ότι ήταν κάτι ψεύτικο, στημένο, οργανωμένο έτσι, που καμιά αλήθεια δεν περικλείει. Δεν φτάσανε στο σημείο βέβαια να πούνε στο ρεπορτάζ ότι η κυβέρνηση συγκέντρωσε εκεί με το ζόρι τις καθαρίστριες να πανηγυρίσουν. Αποφύγαμε μάλιστα τα χειρότερα καθώς θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι το σοβιέτ των καθαριστριών υποχρέωσε τους καημένους υπουργούς να προσέλθουν εκόντες άκοντες να γιορτάσουν με το ζόρι. 

Δεν χρειάζεται, θαρρώ, να εξηγήσει κάποιος ότι είχαν κάποιο λόγο να γιορτάσουν οι καθαρίστριες μετά από τέτοιας έντασης αγώνα που κατέληξε στη δικαίωσή τους. Άρα, επιστρέφουμε στο γεγονός ότι η γιορτή τους «αμαυρώθηκε» από την παρουσία υπουργών που έσπευσαν να εκμεταλλευθούν το γεγονός για να κλέψουν λίγη από την δόξα και την χαρά αυτών των γυναικών. Και στο σημείο αυτό όμως δεν μπορεί κανείς να μην σημειώσει ότι αν αυτό συνέβαινε, τότε, θα μπορούσαν με άνεση να τους καταγγείλουν στις κάμερες οι οποίες παραφύλαγαν μπας και σκοντάψει κανένας, για να καταγράψουν οιοδήποτε γεγονός θα κατέστρεφε την συνολική εικόνα. 

Αλλά και οι κάμερες των ιδιωτικών καναλιών δεν βρέθηκαν εκεί γιατί κάποιος τους υποχρέωσε ή τους έδωσε εντολή, σε σχέση μάλιστα με την γιορτή μάλλον ακάλεστα πήγαν και παρά ταύτα δεν εξεδιώχθησαν για όσα βρωμερά και δυσώδη είχαν εκτοξεύσει όλο το προηγούμενο διάστημα για να πλήξουν τις γυναίκες αυτές και να καταστήσουν την απόλυσή τους κάτι σαν λύτρωση για όλο τον ελληνικό λαό. Αν κάποιος δεν είχε λόγο να είναι εκεί ήταν ακριβώς οι κάμερες των καναλιών, η παρουσία των οποίων μετέτρεπε σε σόου την σύναξη. Κι έμοιαζαν με ερωτικό αντίζηλο που παρευρίσκεται στο γάμο αυτού που ποθεί με άλλον, και αφού έχει φάει τα νύχια του από τσατίλα, στο τέλος κουτσομπολεύει ότι δεν του άρεσε η γραβάτα του γαμπρού ή ότι δεν ήταν καλή η ορχήστρα που έπαιζε το βαλς της νύφης.

Αμέσως μετά, στο ίδιο δελτίο ειδήσεων, έγινε αναφορά στην συγκέντρωση εκδήλωση κατά της «Αντιμεταρρύθμισης Μπαλτά». Όπως πληροφορηθήκαμε, για πρώτη φορά συγκεντρώθηκαν «χιλιάδες», σε μια εκδήλωση για παιδεία. Οφείλω να σημειώσω ότι με τόσους δασκάλους τριγύρω, θα ήταν ο κατάλληλος χώρος για να αρχίσουν μαθήματα αριθμητικής αφού, όσο και να προσπαθούσε η κάμερα να πλατειάσει και το μοντάζ να πολλαπλασιάσει τους άρτους, χιλιάδες δεν μετρούσες, κι αν το έκανες θα κοβόσουν. Ένα περίεργο πράγμα ήταν αυτό, και ελπίζω κάποιος από τους λάτρεις της αριστείας για την οποία κόβουν φλέβες, να σπεύσει σήμερα στο κανάλι για τα δέοντα μαθήματα. Ακόμη κι αν νομίζετε ότι εγώ είμαι έμπλεος αρνητικών συναισθημάτων για την μάζωξη και δεν θέλω να δω όσα γίνονται μπροστά μου, σήμερα, στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας Καθημερινή αναγράφεται ότι οι παρόντες ήταν 1500. Άριστος στην αριθμητική δεν ήμουν ποτέ, πέρασαν και πολλά χρόνια από τότε αλλά, νομίζω, ότι τους 1500 χιλιάδες δεν τους λες.

Και ήτανε τόσες, λαμπερές και εξέχουσες παρουσίες, χθες στην εκδήλωση, που με την πολυετή τους δράση έχουν σώσει και την χώρα και την παιδεία. Μεταξύ αυτών ο επικεφαλής του «Ποταμιού», κ. Σταύρος Θεοδωράκης τον οποίο ελπίζω ότι κανένας μικρόψυχος δεν θα βάλει στο ίδιο επίπεδο με τους παρακαθήμενους πρώην υπουργούς και υφυπουργούς Παιδείας, Αννα Διαμαντοπούλου, Ανδρέα Λοβέρδο, Σπύρο Ταλιαδούρο, Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο, Βασίλη Κοντογιαννόπουλο οι οποίοι ανήκουν σε θλιβερούς σήμερα πολιτικούς παραποτάμους από τους οποίους Το Ποτάμι ούτε μια στάλα νερό δεν καταδέχεται ακόμη κι όταν περνά από την έρημο. Ήταν επίσης και άλλοι επιφανείς πρώην, ο Συμεών Κεδίκογλου και η Εύη Χριστοφιλοπούλου, αλλά και η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Νίκος Δένδιας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο Κωστής Χατζηδάκης, ο Θεόδωρος Φορτσάκης, ο Σπύρος Λυκούδης, ο Φίλιππος Σαχινίδης, η Φωτεινή Πιπιλή και η Μαρία Σπυράκη. Κι αν ξεχνώ κανέναν να με συμπαθά ο κ. Βερέμης. 

Και τι δεν είπαν για τον σημερινό υπουργό και τα σχέδια του. Μιλάμε για κριτική σε βάθος: «Grexit στην παιδεία» «Μπαλτάς στην εκπαίδευση», «χασαπομάχαιρα στα πανεπιστήμια», «τσιγκέλια στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση», εκδοροσφαγείο με δυό λόγια το κάνανε αυτοί οι Συριζαίοι, νόμιζα ότι είχαν περάσει μεσάνυχτα και έβλεπα Χάνιμπαλ στο ίδιο κανάλι. 

Αλλά ήταν ρεπορτάζ που μας πληροφορούσε ότι κάθε κουβέντα που έλεγαν οι πανελίστες γινόταν από το κοινό με γνήσιο ενθουσιασμό και θερμά χειροκροτήματα, όχι σαν το άλλο το show με τις καθαρίστριες που τις υποχρέωναν να δείχνουν χαρούμενες και να αγκαλιάζουν υπουργούς με τις ξιφολόγχες στην πλάτη. Ήταν μάλιστα τόσο θερμή η τηλεοπτική μετάδοση και η καταγγελία των ταραχοποιών που έγιναν υπουργοί, που συνεπήρε ακόμη κι εμένα αλλά, στη βιάση μου να στείλω στο πυρ το εξώτερον τους πριονοϋπουργούς, έχασα το θέαμα με τις αγαθές λεύκες που φύτευαν στην εκδήλωση. Δεν παρατήρησα επίσης αν είχε σπόνσορα η μάζωξη και κανένα ιδιωτικό ΙΕΚ σαν εκείνα τα άριστα που εγκαινίαζε ο Αρβανιτόπουλος να το διαφημίσω, μη φανώ μικρόψυχος. Δεν ξέρω επίσης αν σε αντίθεση με τα χοντροκομμένα κοψίματα των Μπαλτάδων επεδεικνυόταν τα αποτελέσματα της δράσης των κομψότατων δαμασκηνών ξιφιδίων που είχαν χρησιμοποιήσει οι προαναφερόμενοι συγκεντρωμένοι για τις σινιέ μπουτίκ κρεάτων με απολυμένους καθηγητές και δέρματα πανεπιστημιακών προϋπολογισμών.

Το συμπέρασμα όμως το έβγαλα χωρίς δυσκολία: τους μπαλτάδες τους πιάνεις με γάντια καθαριστριών ενώ τα δαμασκηνά σπαθιά με μεταξωτά γάντια. Και τα δελτία δεν είναι σπλάτερ, όχι, κωμωδία είναι, με τον Τζίν Γουάιλντερ, όχι στο Φρανκεστάιν Τζούνιορ αλλά στο «Καθαρίστριες με μπαλτάδες, χάνιμπαλ με δαμασκηνά ξιφίδια».

* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ "Στο Κόκκινο 93,4" Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο "Κόκκινο 93,4" την εκπομπή "Ορθά- Κοφτά" με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο apostoloslyk1@gmail.com.

Λίγες σκέψεις για τις Βρετανικές εκλογές

Michail Theodosiadis

Με τη συντριπτική ήττα των Εργατικών και την απόλυτη επικράτηση (με αυτοδυναμία) της σκληρής Βρετανικής δεξιάς του Συντηρητικού Κόμματος, καθώς και τον καταποντισμό των κεντροδεξιών Φιλελεύθερων Δημοκρατών (απώλεια 49 εδρών), κλείνει ο κύκλος των Βρετανικών εκλογών. Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις ήταν η άνοδος του Σκωτσέζικου αποσχιστικού Scottish National Party, που κατέστη απόλυτος νικητής σε ολόκληρη τη Σκωτία, κερδίζοντας 56 από τις 59 τοπικές έδρες συνολικά, καθώς και ο τριπλασιασμός των εκλογικών ποσοστών του λαϊκιστικού δεξιού United Kingdom Independence, το οποίο, βέβαια, λόγο της ιδιαιτερότητας του Βρετανικού εκλογικού συστήματος κατάφερε να κερδίσει μόνο μία έδρα (από τις 650) στο κοινοβούλιο του Westminster. Μικρή άνοδο σημείωσε επίσης και το Κόμμα των Πρασίνων, ενώ το σφόδρα ρατσιστικό British National Party σχεδόν εξαφανίστηκε από τον εκλογικό χάρτη. Τρεις είναι οι βασικοί παράγοντες που τα τελευταία δύο χρόνια επηρέασαν το πολιτικό σκηνικό στη χώρα, οδηγώντας τους ψηφοφόρους σε τούτη την κατεύθυνση: 1) το δημοψήφισμα (που θα λάβει χώρα το 2017) για την αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως ανήγγελλαν οι Συντηρητικοί δύο χρόνια πριν, 2) το ζήτημα της ανεξαρτησίας της Σκωτίας, που παρά την αποτυχία της καμπάνιας του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του Σεπτέμβρη, πλέον έχει καταστεί κυρίαρχο θέμα στη δημόσια σφαίρα, με όλο και περισσότερους να στρέφονται υπέρ της ανεξαρτησίας και 3) η αμφιλεγόμενη στάση του ηγέτη των Εργατικών, Ed Milliband, ο οποίος ουδέποτε υπήρξε ξεκάθαρος αν οι πολιτικές που θα ακολουθήσει (όταν έρθει την εξουσία) θα είναι πραγματικά αντίθετες από αυτές των Συντηρητικών, αντιστρέφοντας περικοπές σε κοινωνικά επιδόματα και υπηρεσίες. Όλα αυτά θα συζητηθούν στο άρθρο αυτό, μαζί με το βαθύτερο μήνυμα των ημερών, που δεν είναι άλλο παρά η αποτυχία της αριστεράς να έρθει σ’ επαφή με την εν γένει πραγματικότητα μετασχηματίζοντάς την, όντας εγκλωβισμένη σε ένα ιδεολογικοποιημένο φανταστικό μικρόκοσμο.

Ο Βρετανικός νεοευρωσκεπτικισμός και τα αδιέξοδά του

Το ζήτημα της θέσης του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, από τις πρώτες κιόλας μέρες της ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα ήταν αντικείμενο έντονων συζητήσεων και διαφωνιών. Φυσικά, η Βρετανική αριστερά – είτε πρόκειται για συνδικάτα, ΜΚΟ και πολιτικούς φορείς, είτε για την αριστερή πλατφόρμα των Εργατικών – τις τελευταίες δεκαετίες τάχθηκε ανεπιφύλακτα υπέρ της Ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, σε πλήρη αντίθεση με την άλλοτε ευρωσκεπτικιστική γραμμή του Εργατικού Κόμματος κατά την περίοδο 1960 και 1980, που έβλεπε τις Ευρωπαϊκές νομοθεσίες ως κατεξοχήν εμπόδιο στην υλοποίηση του Κεϋνσιανικού του προγράμματος, ενώ οι Συντηρητικοί, πιστοί στο δόγμα του lessaiz faire,κατείχαν το μονοπώλιο του «φιλοευρωπαϊσμού». Η αλλαγή της στάσης των δύο αυτών αντιμαχόμενων χώρων σηματοδοτεί από τη μια και τη διάβρωση της αριστεράς από το φαντασιακό του φιλελευθερισμού, την αποριζοσπαστικοποίησή της, καθώς και τις εμμονές της με την πολιτική ορθότητα, πάντα στα πλαίσια του «σεβασμού της διαφορετικότητας» που ορίζει η νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι, ο ευρωσκεπτικισμός, όντας κενό σημαίνον, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης της δεξιάς, και εμποτίζεται με μια ρητορική που ναι μεν εκλαμβάνει ως αφετηρία της υπαρκτά προβλήματα (τα οποία η Βρετανική αριστερά έχει απορρίψει συλλήβδην), παρόλα αυτά παραμένει αμφίσημη, κίβδηλη και βαθύτατα αποπροσανατολιστική.

Αυτή η ρητορική λοιπόν, που έχει ενισχυθεί μέσα στους κύκλους του Συντηρητικού κόμματος (καθώς καλείται να ανταγωνιστεί το UKIP, το μόνο mainstream κόμμα που αυτή τη στιγμή προτάσσει μονομερή έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση), θέτει ως πρωταρχικό της ζήτημα τον περιορισμό των μεταναστών από άλλες χώρες μέλη της Ε.Ε., με στόχο την προστασία της εγχώριας αγοράς εργασίας, πράγμα που η αριστερά αρνείται να συζητήσει, θεωρώντας την θέση αυτή ως κατεξοχήν ρατσιστική (!!!), κάνοντας φυσικά σα να μή θέλει να αναγνωρίσει ότι στο παρελθόν ήταν το ίδιο το Εργατικό κόμμα που μιλούσε για προστατευτική οικονομία, ενάντια στο διακρατικό οικονομικό φιλελευθερισμό. Ενώ, όμως, η δεξιά μιλά για επιστροφή στην εθνική κυριαρχία (η οποία, αναμφισβήτητα, έχει πληγεί από διακρατικές συνθήκες) παράλληλα αρνείται – και δε θέλει, εξάλλου – να δει ότι μια πιθανή αποχώρηση της Βρετανίας από την Ε.Ε. δε θα σηματοδοτούσε αυτόματα και τον «εκδημοκρατισμό» της χώρας, δεδομένου ότι το Βρετανικό αστικό πολιτικό σύστημα δεν έχει ακόμα απαλλαγεί από τις αριστοκρατικές του δομές (υπάρχει ακόμα η Βουλή των Λόρδων, ένα σώμα ισόβιων νομοθετών, που μήτε εκλέγονται από τους πολίτες, μήτε λογοδοτούν – όπως ακριβώς και οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών -, πόσο μάλλον η ίδια η βασιλική οικογένεια – που κάθε άλλο παρά «διακοσμητική είναι» όπως λανθασμένα πιστεύει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού – ή το άδικο εκλογικό σύστημα που λειτουργεί ως τροχοπέδη για την είσοδο νέων κομμάτων και σχηματισμών στο κοινοβούλιο. Συνεπώς, ο νεοευρωσκεπτικισμός αυτός δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο παρά μια προσπάθεια να καταστούν αντικείμενο ψηφοθηρικής εκμετάλλευσης υπαρκτά προβλήματα, ενώ πατά πάνω στη διάχυτη ξενοφοβία των ημερών, ενισχύοντας μια υπερδομή τη στιγμή που αμφισβητείται εν μέρει μια άλλη (εν μέρει διότι ούτε το ζήτημα της ευρωλιτότητας τίθεται στο τραπέζι των Συντηρητικών, για τους οποίους το δόγμα των περικοπών είναι raison d’être).

Ο θρίαμβος του SNP και η στάση της Σκωτίας

Αντίθετα με τους Άγγλους, οι Σκωτσέζοι πάντα έβλεπαν τη Βρετανική δεξιά με αποστροφή, κάτι που είναι εμφανές κυρίως εντός της τάξης των υποστηρικτών της καμπάνιας του ΝΑΙ. Οι αποσχιστές όχι μόνο οραματίζονται μια ανεξάρτητη Σκωτία βασισμένοι σε κάποιο βαθιά ριζωμένο φαντασιακό αντιαγγλισμού, αλλά την ίδια στιγμή θεωρούν ότι η αποδέσμευση της χώρας από το Λονδίνο θα μπορούσε να τους γλυτώσει από τη λιτότητα του Cameron (άλλωστε το SNP έχει στραφεί αρκετά προς την κατεύθυνση αυτή), και ταυτόχρονα από τη δυναστεία της βασιλικής αριστοκρατίας. Ωστόσο, όπως ακριβώς και στην περίπτωση των Συντηρητικών/UKIP, η ανεξαρτησία που επιδιώκουν οι Σκωτσέζοι είναι εξίσου a la carte και παραπλανητική, εφόσον δεν ξεκαθαρίζεται επ’ ακριβώς ποιά θα είναι η θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ την ίδια στιγμή η καμπάνια του ΝΑΙ καθίσταται αντικείμενο εκμετάλλευσης ιδεολογικοποιημένων πολιτικών χώρων, όπως φιλελεύθερων κεντροαριστερών (που εγκατέλειψαν τους Εργατικούς λόγω του ότι οι δεύτεροι αρνήθηκαν να στηρίξουν την ανεξαρτησία) ή αριστερών φιλοευρωπαϊκών κομμάτων (της γραμμής ΣΥ.ΡΙΖ.Α/Podemos/Sinn Fein), πολλά από τα οποία έχουν ενταχθεί και ενσωματωθεί στο SNP. Έτσι, σε πολλές από τις συζητήσεις στις σελίδες Κοινωνικής «Δικτύωσης» κυκλοφορεί ευρέως η άποψη ότι ένα νέο δημοψήφισμα για ανεξαρτησία θα γλυτώσει τη χώρα από τα δεινά που θα μπορούσαν να προκληθούν έπειτα από ένα πιθανό Brexit, καθώς η απαγκίστρωση από το Λονδίνο δίνει αυτόματα τη δυνατότητα της ένταξης της Σκωτίας στην Ε.Ε. και το ευρώ.

Για να τελειώνουμε με τις αριστερές και αναρχικές αυταπάτες

Μπορεί η άνοδος του SNP να είχε ως αποτέλεσμα τον «παραγκωνισμό» των Εργατικών στο βορρά για λόγους που συνδέονται σθεναρά με το Σκωτσέζικο ζήτημα, ωστόσο το γεγονός αυτό δεν αρκεί για να δικαιολογήσει από μόνο του τον θρίαμβο των Συντηρητικών. Σίγουρα μέσα σ’ όλα συνέβαλαν και οι ασάφειες των Εργατικών newspeaks αναφορικά με τις κωλοτούμπες για τις πολιτικές λιτότητας, πράγμα που απογοήτευσε αρκετούς ψηφοφόρους της παλιάς σοσιαλδημοκρατικής γραμμής, καθώς και οι ευφημισμοί σχετικά με την ξεδιάντροπη στήριξη μελών του κόμματος στο WorkFare Programme – βάσει του οποίου όσοι εισπράττουν επίδομα ανεργίας (280£ το μήνα) θα είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται με συνθήκες πλήρους απασχόλησης αμισθί (!!!). Αλλά ούτε και τα παραπάνω μπορούν να δικαιολογήσουν πλήρως την ήττα των Εργατικών, και γιατί έπειτα από 5 χρόνια σκληρής λιτότητας που έσπρωξε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού στην εξαθλίωση, με την περιθωριοποίηση να αυξάνεται και τα περιστατικά αυτοκτονιών να πληθαίνουν, 11,334,520 άνθρωποι (αναμφισβήτητα ένας τεράστιος αριθμός) επέλεξαν και πάλι τον κύριο Cameron. Κάποιοι, φυσικά, θα σπεύσουν να πουν ευθέως ότι τα 11,334,520 δεν αντιπροσωπεύουν το σύνολο των Βρετανών πολιτών, όντας μόλις το 1/6 του συνολικού πληθυσμού, και πως στην ουσία πρόκειται για τους πιό εύπορους πολίτες. Αναμφισβήτητα οι πλούσιες περιοχές του Δυτικού Λονδίνου παρέμειναν «μπλε», ωστόσο αρκετές από τις πιο φτωχές περιφέρειες της κεντρικής Αγγλίας, όπως το Hastings & Rye, τοBlackpool North & Cleveleys, ή το Great Yarmouth, καθώς και περιοχές της φτωχής Ουαλίας επέλεξαν το Συντηρητικό κόμμα αντί για τους Εργατικούς (οι οποίοι διατήρησαν υψηλά ποσοστά μόνο στις μεγαλουπόλεις και σε περιοχές πολυπολιτισμικές, όπως το Hackney του Λονδίνου), ενώ αριστερά σχήματα που συμμετείχαν στις μεγάλες διαδηλώσεις αντιλιτότητας, όπως το Left Unity, ή το TUSC δεν κατάφεραν να συλλέξουν παρά μόνο μερικές χιλιάδες ψήφων.

Με βάση το αριστερό και αναρχικό αφήγημα, είναι προδιαγεγραμμένο ο καταπιεσμένος άνθρωπος, ο εξαθλιωμένος προλετάριος να εξεγερθεί εναντίον των καταπιεστών του, σπάζοντας τις αλυσίδες του και διεκδικώντας την ελευθερία του. Οι Βρετανικές εκλογές έρχονται, όμως, να επιβεβαιώσουν την κατάρρευση αυτού του μύθου που συνεχώς νανουρίζει τους παραδοσιακούς «επαναστατικούς» χώρους. Μαζί με το δημοσκοπικό ξεφούσκωμα των Podemos στην Ισπανία, η εκτόξευση των ποσοστών του κόμματος του Ραχόι αμέσως μετά την επιβολή του νόμου κατά των διαδηλώσεων και του περιορισμού της ελευθερίας του λόγου, αλλά και τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα που απεικονίζουν τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών να επιθυμεί πάση θυσία παραμονή στο ευρώ με όσες «θυσίες» και αν απαιτηθούν από τους δανειστές, όλα αυτά αναιρούν την ένδεια αυτών των χώρων οι οποίοι συνεχώς προσπαθούν να διαυγάσουν την πραγματικότητα πλάθοντας εύπεπτα και βολικά σενάρια «κοινωνικής ανατροπής» (η οποία όταν δεν λαμβάνει χώρα δίνει χώρο στη γνωστή ελιτίστικη λαοφοβική τοποθέτηση πως «ο λαός αυτός είναι αμόρφωτος», ή ότι «του λείπει μια ταξική συνείδηση που εμείς ως πρωτοπορία πρέπει να του την επαναφέρουμε»)[1]. Απεναντίας, αυτό που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια όλων μας όχι μόνο δεν επιβεβαιώνει τούτη την φτηνή αφέλεια, αλλά απεναντίας έρχεται να δικαιώσει μια άλλη θεώρηση αναφορικά με τον άνθρωπο ως ον δουλικό (βάσει της θεωρίας του Σπινόζα ή του Καστοριάδη), που αγαπά τις αλυσίδες του αντί να προσπαθεί ν’ απαλλαγεί από αυτές, ο οποίος ωστόσο μπορεί να απελευθερωθεί μόνο όταν αποφασίσει να συμμετάσχει στον πολιτικό βίο, στη δημόσια σφαίρα, εν ολίγοις, το μόνο χώρο όπου μπορεί να υπάρξει ισονομία, ισηγορία και ισαξία απόψεων.

Συμπέρασμα αντί επιλόγου

Το βασικό διακύβευμα των Βρετανικών εκλογών μας επιβάλει να αναθεωρήσουμε αρκετά από αυτά που μέχρι χθες θεωρούσαμε δεδομένα. Μας επιβάλει να ξαναδούμε το ζήτημα της κοινωνικής χειραφέτησης ως ένα γεγονός συνολικό, που δεν θα αφορά μονάχα μια πτυχή του προβλήματος (όπως η παραμονή μιας χώρας στο Ευρωπαϊκό μαντρί, που συχνά προσεγγίζεται σχηματικά και κάτω από το πρίσμα της ιδεολογικοποίησης, οδηγώντας μας στο να αλληθωρίζουμε μπροστά σε μια πολύπλοκη πραγματικότητα), που δεν ακολουθεί αδήριτους νόμους και κανόνες, που δεν υπάγεται σε κάποια εξωκοινωνική θεώρηση. Απεναντίας, το πρόταγμα του κοινωνικού μετασχηματισμού μόνο μέσα από τη συλλογική δράση μπορεί να λάβει σάρκα και οστά, κάτι που, ωστόσο, στη δεδομένη στιγμή, που και πάλι επικρατεί στο σύνολο η ιδέα της αρχής του ενός (και όχι της συμμετοχικής πλειοψηφίας ή του συνόλου) και η απεχθής κομματοκρατία, μοιάζει αρκετά μακρινό. Αξίζει, ωστόσο, σε τούτη την προσπάθειά μας να προσεγγίσουμε αρκετά σοβαρά την εν γένει πραγματικότητα, μακριά από αδιέξοδες θεωρήσεις. Όσο παραμένουμε δέσμιοι ιδεολογιών, όσο επιλέγουμε δοτές απαντήσεις σε ζητήματα που απαιτούν συμμετοχή και δημόσια συζήτηση, τόσο ο δρόμος προς μια τέτοια κατεύθυνση θα φαντάζει δύσβατος.

[1] Το ίδιο φυσικά θα μπορούσαμε να πούμε και για την περίπτωση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, που πριν τις εκλογές σύσσωμα τα μέλη του είχαν για τα καλά επενδύσει στην ψευδαίσθηση ότι η Ευρώπη θα αλλάξει μέσα σε λίγες εβδομάδες από την ανάληψη της εξουσίας, όντας πεπεισμένοι ότι ολόκληρος ο κόσμος σκέφτεται όπως οι ίδιοι, ότι η κοινωνία είναι έτοιμη να ακολουθήσει το δρόμο που προτείνουν τα κομματικά τους γραφεία. Φυσικά εδώ δεν επιστρατεύονται μόνο οι γνωστοί «επαναστατικοί» ντετερμινισμοί, αλλά συνάμα και η αποτυχημένη ουσιοκρατική θεώρηση της καλής φύσης του ανθρώπου έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα του παζλ, θεωρώντας ότι έπειτα από μερικές «βόμβες» στον Ντάισελμπλουμ αναφορικά με την τραγική κατάσταση στην Ελλάδα και υπόνοιες στον «σκληρό» Σόιμπλε και τη Μέρκελ, ο μέσος Ευρωπαίος θα ευαισθητοποιηθεί αναγνωρίζοντας το Ελληνικό πρόβλημα (που για τόσο καιρό τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δήθεν έθαβαν), δείχνοντας ξαφνικά συμπάθεια στον Ελληνικό λαό.

* Στόχος του συγκεκριμένου άρθρου δεν είναι να υποστηρίξει κάποια συγκεκριμένη παράταξη ή κόμμα, αλλά να θέσει προς συζήτηση κάποια βασικά πολιτικά συμπεράσματα σχετικά με το μήνυμα των Βρετανικών εκλογών.
πηγή:
http://www.respublica.gr/2015/05/column/ukelections/

Μας κάνουν τραπέζι με μεταλλαγμένα

Ο πρώην ΥΠΕΚΑ άνοιξε διάπλατα τον δρόμο τους για την Ε.Ε.

Έναν χρόνο μετά, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις που χαρακτήριζαν τον πάλαι ποτέ υπουργό ΠΕΚΑ Γιάννη Μανιάτη, «υπουργό Μεταλλαγμένων», δικαιώνονται πανηγυρικά αφού ελέω της πολιτικής που υπερασπίστηκε με νύχια και με δόντια η Ε.Ε. άνοιξε διάπλατα την πόρτα των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών στην Ευρώπη, παρά μάλιστα την ισχυρότατη αντίδραση των Ευρωπαίων πολιτών.

Και τώρα η ελληνική κυβέρνηση, όπως και όλες οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών, πρέπει, εάν δεν θέλουν τα μεταλλαγμένα στη χώρα τους, να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες κόντρα στην περί του αντιθέτου άποψη της Κομισιόν και των πολυεθνικών της βιοτεχνολογίας.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Κομισιόν στις 24 Απριλίου και μόλις δυο ημέρες μετά το πράσινο φως που έδωσε η ίδια για την αναθεώρηση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, αποφάσισε την κυκλοφορία στην ευρωπαϊκή αγορά 19 γενετικά τροποποιημένων οργανισμών!

Για να καταλάβουμε το μέγεθος, αρκεί να αναφέρουμε ότι μέχρι σήμερα η Ε.Ε. είχε εγκρίνει μόλις τέσσερις ποικιλίες μεταλλαγμένων σπόρων, εκ των οποίων μάλιστα οι δυο είχαν εγκαταλειφθεί.

Με τη νέα, όμως, ευρωπαϊκή νομοθεσία που καθιστά επί της ουσίας τα κράτη - μέλη πρακτικά αδύναμα να απαγορεύσουν στο έδαφός τους τα μεταλλαγμένα, ενέκρινε μέσα σε μια μέρα 19 γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς, εκ των οποίων οι 11 είναι της πολυεθνικής Monsanto – όπως ποικιλίες σόγιας, αραβοσίτου και βαμβακιού – και οι υπόλοιπες 8 της αμερικανικής εταιρείας Dupont και των γερμανικών ομίλων Bayer και BASF.

Όπως επισημαίνει η περιβαλλοντική οργάνωση Φίλοι της Φύσης (Naturefriends Greece), από τα γενετικά προϊόντα που εγκρίθηκαν για 10 χρόνια, τα δυο είναι άνθη (γαρίφαλα) και τα δεκαεπτά πρώτες ύλες με προορισμό τη διατροφική αλυσίδα (ανθρώπινη ή ζωική διατροφή), και συγκεκριμένα δέκα ποικιλίες καλαμποκιού, σόγιας, βαμβακιού και ελαιοκράμβης.

Παράλληλα, η Επιτροπή ενέκρινε για δέκα ακόμα χρόνια την άδεια επτά γενετικά τροποποιημένων φυτών, των οποίων η κυκλοφορία είχε επιτραπεί τα προηγούμενα χρόνια, ανεβάζοντας έτσι το σύνολο των μεταλλαγμένων προϊόντων που έχει επιτραπεί να εισάγονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε πενήντα οκτώ.

Νομοθεσία - «παγίδα»

Η νέα ευρωπαϊκή νομοθεσία παρουσιάζεται από την Κομισιόν ως προοδευτική και δίκαιη αφού δίνει σε κάθε κράτος-μέλος το δικαίωμα να αποφασίσει για το εάν θα έχει ή όχι μεταλλαγμένες καλλιέργειες στο έδαφός του.

Υποστηρίζει, μάλιστα, ότι οι νέες προβλέψεις είναι ένα ισχυρό μήνυμα στους πολίτες ότι η Ευρώπη λαμβάνει υπόψη της τις ανησυχίες τους, οι οποίες μπορεί να διαφέρουν από τη μία χώρα στην άλλη.

Μόνο που η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική αφού είναι μύθος ότι οι νέες προβλέψεις παρέχουν στα κράτη - μέλη μεγαλύτερη ελευθερία να περιορίζουν ή να απαγορεύουν στην επικράτειά τους τη χρήση εγκεκριμένων από την Ε.Ε. γενετικά τροποποιημένων οργανισμών στα τρόφιμα και στις ζωοτροφές.

Και αυτό γιατί, εάν ένα μεταλλαγμένο προϊόν εγκριθεί από την Κομισιόν, ένα κράτος - μέλος, για να το απαγορεύσει στο έδαφός του:

◆ Θα πρέπει να αιτιολογήσει ότι τα μέτρα βάσει των οποίων δεν επιτρέπει τη χρήση του συγκεκριμένου ΓΤΟ στην τροφική αλυσίδα του είναι σύμφωνα με το δίκαιο της Ε.Ε.

◆ Το εν λόγω δίκαιο (σ.σ.: της Ε.Ε.) περιλαμβάνει τις αρχές της εσωτερικής αγοράς και τις διεθνείς υποχρεώσεις της Ε.Ε., των οποίων οι υποχρεώσεις της Ε.Ε. στο πλαίσιο του ΠΟΕ (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) είναι αναπόσπαστο μέρος.

◆ Η απαγόρευση της χρήσης ενός εγκεκριμένου από την Ε.Ε. ΓΤΟ πρέπει να βασίζεται σε νόμιμους λόγους διαφορετικούς από αυτούς που αξιολογήθηκαν σε επίπεδο Ε.Ε., δηλαδή την επικινδυνότητα για την υγεία του ανθρώπου ή των ζώων ή για το περιβάλλον.

Για να το κάνουμε λιανά, ένα κράτος - μέλος, για να απαγορεύσει ένα μεταλλαγμένο προϊόν στο έδαφός του, δεν μπορεί να επικαλεστεί την προστασία της δημόσιας υγείας, του περιβάλλοντος και του ζωικού κεφαλαίου. Και επίσης δεν θα πρέπει να αφήνει έστω και υποψία ότι με την απαγόρευση καταστρατηγούνται οι αρχές της ελεύθερης αγοράς και οι προβλέψεις που απορρέουν από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.

Οι προϋποθέσεις αυτές, όμως, καθιστούν στην πραγματικότητα μια εθνική απαγόρευση μεταλλαγμένων, πρακτικά, από δύσκολη έως αδύνατη.

Όπως επισημαίνει η οργάνωση Φίλοι της Φύσης, με τον τρόπο αυτόν η εθνική κυριαρχία των κρατών - μελών της Ε.Ε. καθίσταται περισσότερο ευάλωτη από ποτέ «στις νομικές διεκδικήσεις των αδηφάγων πολυεθνικών εταιρειών που παράγουν και διακινούν γενετικά τροποποιημένα προϊόντα, ενώ ουσιαστικά καθίσταται αδύνατη η αποτροπή της διακίνησης και κατανάλωσης τέτοιων προϊόντων, εξαιτίας της κοινοτικής αρχής της ελεύθερης διακίνησης προϊόντων εντός της Ε.Ε.».

Το παζλ της μεταλλαγμένης Ευρώπης αναμένεται να συμπληρωθεί – μετά τη μαζική έγκριση γενετικά τροποποιημένων οργανισμών από την Κομισιόν καθώς και τη δραστική αλλαγή της ευρωπαϊκής νομοθεσίας – με τις προβλέψεις τής υπό διαπραγμάτευση Συμφωνίας Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Συνεργασίας (ΤTIP) ΗΠΑ και Ε.Ε., κεντρικό θέμα της οποίας αποτελεί η κατάργηση των ευρωπαϊκών κανονισμών για την ασφάλεια των τροφίμων και ειδικότερα οι περιορισμοί που αφορούν τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς (ΓΤΟ), τα φυτοφάρμακα, το βοδινό κρέας με ορμόνες και τις αυξητικές ουσίες.

Το Ποντίκι

Πράσινο φως της Ε.Ε. για την κυκλοφορία γενετικά τροποποιημένων τροφών

Πρόκειται για προϊόντα της Monsanto και άλλων εταιρειών...Την έγκρισή της για την εισαγωγή και κυκλοφορία 19 γενετικά τροποποιημένων οργανισμών έδωσε σήμερα η Ε.Ε., δύο ημέρες μετά την...πρότασή της προς τα κράτη μέλη για μια μεταρρύθμιση που θα τους επιτρέπει να απαγορεύουν την χρήση τους στο έδαφός τους.
Πρόκειται για 11 προϊόντα της αμερικανικής πολυεθνικής Monsanto -πολλές ποικιλίες σόγιας, αραβοσίτου, ελαιοκράμβης και βαμβακιού- βρίσκονται μεταξύ των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών που εγκρίθηκαν, διευκρινίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε ανακοίνωσή της.Οι υπόλοιπα 8 είναι προϊόντα της αμερικανικής εταιρείας Dupont και των γερμανικών ομίλων Bayer και BASF.

Δεκαεπτά από αυτούς τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς προορίζονται για την ανθρώπινη και τη ζωική διατροφή, ενώ δύο είναι δρεπτά άνθη.

Η έγκριση αυτών των οργανισμών «τελούσε υπό αναστολή», καθώς τα κράτη μέλη δεν είχαν επιτύχει να συμπήξουν μια πλειοψηφία υπέρ ή κατά της κυκλοφορίας τους στην αγορά. Η έγκρισή τους ισχύει άμεσα και για 10 χρόνια.

Αν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εγκρίνουν την μεταρρύθμιση που παρουσιάστηκε την Τετάρτη, θα μπορούν να απαγορεύουν τη χρήση των γενετικά τροποποιημένων αυτών οργανισμών στο έδαφός τους.

Στην αντίθετη περίπτωση, οι κανόνες που θα εφαρμόζονται θα είναι αυτοί που οδήγησαν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εγκρίνει την κυκλοφορία στο σύνολο της ΕΕ των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών που έχει διαπιστώσει ότι δεν παρουσιάζουν κανέναν κίνδυνο για την υγεία των ζώων και των ανθρώπων. Πρόκειται δηλαδή για τη λύση που ζητούσαν οι μεγάλοι όμιλοι.

Η Greenpeace κατηγόρησε τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ότι «δεν έχει την πρόθεση να προσεγγίσει την Ευρώπη των πολιτών, όπως έχει δεσμευτεί, και δρα υπέρ των συμφερόντων των ΗΠΑ και της Monsanto»...
newsbeast.gr

Νέο ρατσιστικό ξέσπασμα από το Ποτάμι

Άρης Χατζηστεφάνου

Νέο άνοιγμα προς τους ψηφοφόρους της άκρας δεξιάς επιχειρούν, όπως φαίνεται, τα στελέχη του Ποταμιού. Ο Νίκος Ορφανός, βουλευτής Β΄ Πειραιά, μιλώντας στην εκπομπή Πρώτη Γραμμή του ΣΚΑΙ σημείωσε ότι «δεν μπορεί να...
εξαρτάται η εισροή (προσφύγων) από το πώς πηγαίνουν οι εμπόλεμες ζώνες».
Η δήλωση Ορφανού αμφισβητεί τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ορίζει ότι “τα κράτη-μέλη οφείλουν να διασφαλίζουν το δικαίωμα ασύλου, όπως προβλέπει η Σύμβαση της Γενεύης, με εγγύηση για την ασφαλή δίοδο των προσφύγων”. Να σημειωθεί ότι πρόσφατη Οδηγία (2001/55/ΕΚ) του Συμβουλίου της Ευρώπης ορίζει τις ελάχιστες προδιαγραφές παροχής προσωρινής προστασίας για τους Σύρους πρόσφυγες».
Η ουσία του ρατσιστικού ξεσπάσματος του Ποταμιού όμως δεν είναι νομική αλλά πολιτική. Σε ποιους πολέμους αναφέρεται άραγε ο βουλευτής του Ποταμιού; Μήπως μιλά για τη Λιβύη, που ισοπεδώθηκε ύστερα από τη παρέμβαση της δικής μας βορειοατλαντικής Συμμαχίας και έκτοτε πυροδοτεί αλυσιδωτές κρίσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή; Μήπως αναφέρεται στον εμφύλιο της Συρίας, που κλιμακώθηκε όταν οι δυτικοί μας σύμμαχοι σε συνεργασία με κράτη του Περσικού Κόλπου, άρχισαν να εξοπλίζουν τζιχαντιστές; Εκτός αν αναφέρεται στο Αφγανιστάν όπου ο ελληνικός στρατός έχει συνεχή παρουσία εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία.
Αν θέλει να κάνει “προληπτική πολιτική” για το μεταναστευτικό, το Ποτάμι ας καταδικάσει πρώτα τη συμμετοχή της Ελλάδας και των συμμάχων της στις πιο αιματηρές συγκρούσεις του πλανήτη. Και αν θέλει να εμφανίζεται σαν ευρωπαϊκό κόμμα ας σέβεται τουλάχιστον τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν του ζήτησε κανείς να εμφανίσει ανθρώπινο πρόσωπο – που δεν έχει. Απλώς να προσβάλλει τόσο βάναυσα τις βασικές αρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Να σημειωθεί ότι στο παρελθόν ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε εκφράσει θέσεις που μέχρι σήμερα έχουν ακουστεί μόνο από ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη, όπως το UKIP του Φάρατζ και το μετα-φασιστικό κόμμα της Μαρίν Λε Πέν στη Γαλλία. Συγκεκριμένα μιλώντας στο πάλαι ποτέ προπύργιο της Χρυσής Αυγής, στον Αγιο Παντελήμονα είχε προτείνει να «δεχόμαστε νόμιμους μετανάστες ανάλογα με τις ανάγκες που έχουμε σε δουλειές… Και να φεύγουν όταν τελειώσει η δουλειά τους.»

info-war.gr

Η γιορτή της Μητέρας σήμερα

 Αν έχετε την τύχη να ζει η μητέρα σας, να πάτε να την δείτε, να την πάρετε αγκαλιά και να της πείτε πόσο την αγαπάτε. Αυτά είναι τα σημαντικά στη ζωή. Η Ελλάδα χρεοκόπησε, όχι οι άνθρωποι που ζουν στην Ελλάδα

Παιδεία: Να την πάρει το Ποτάμι;

Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω προ ολίγων ημερών τη συνέντευξη δημοσιογράφου με τον πρώην δημοσιογράφο και άρτι de jure απότομα αναβαθμισμέντα σε...
πολιτικό ηγέτη κο Θεοδωράκη. Ο χαρακτησισμός de jure απότομη αναβάθμιση προκύπτει από το γεγονός ότι από όσα χρόνια υπήρξα άκων δέκτης της δημοσιογραφικής του ενασχόλησης, δεν δέχθηκε ποτέ ο περιορισμένος εγκέφαλός μου κάποιο σήμα για το ενδιαφέρον του πομπού για την πολιτική, παρά μόνο την εναντίωσή του σε αυτή, όχι μόνο ως συγκεκριμένη πρακτική στην εποχή μας, αλλά και γενικά ως δικαίωμα του όχλου – κοπαδιού, σε κάθε περίπτωση.

Την εικόνα αυτή, μάλιστα, ο κος Θεοδωράκης αποφάσισε να μου την επιβεβαιώσει στην εκπομπή, όταν απευθύνθηκε στον κο Τσίπρα, λέγοντας ότι όταν γίνεσαι πρωθυπουργός δεν μπορείς να ασχολείσαι με κόμματα, συνιστώσες (δηλαδή διαφορετικές απόψεις, συλλογικότητες κ.λ.π.), είσαι ηγέτης (π.χ. όπως ο Χίτλερ, ο Στάλιν κ.λπ;) και εσύ χαράσσεις πολιτική (π.χ. Πινοσέτ, η πρώτη δοκιμή του νεοφιλελευθερισμού) και λειτούργησε για την κοινωνία (το 1% που πραγματικά αντιπροσωπεύουν οι θέσεις που εκφέρω). Δεν μπορούσα να διακρίνω αν το ίνδαλμα στην οθόνη ήταν προπονητής ηγετών, ηγέτης των ηγετών, ή ο μοναδικός ηγέτης που είχε εμφανιστεί στην ιστορία. Αισθάνθηκα, όμως, ότι απευθυνόταν ακόμα μια φορά σε μένα και ακολουθώντας το παράδειγμά του σκέφτομαι να σταματήσω το επάγγελμα του οδηγού ταξί και να αναλάβω την καρδιοχειρουργική στο Ωνάσειο. Ξέρετε πόσους έχω μεταφέρει στο Ωνάσειο; Το επάγγελμα του καρδιοχειρουργού το έχω μάθει στο δρόμο, αλλά το ξέρω καλά. Όπως και ο συμπαθέστατος κατά τα υπόλοιπα την πολιτική και την ηγεσία.

Με μια μόνο συνέντευξη θα μπορούσε να γραφτεί ένας τόμος. Αυτό όμως που κίνησε το ενδιαφέρον μου ήταν η αναφορά στην παιδεία και στον υπουργό Παιδείας Αριστείδη Μπαλτά. Ήταν οι 3 άξονες που χαράσσουν τη στρατηγική της παραπληροφόρησης και την πλέον ταξική άποψη, η οποία μπορεί να εκφραστεί σε περίοδο κρίσης, άρα και αναδιανομής, προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Οι συγκεκριμένες πολυ-επανα-διατυπωμένες θέσεις παρατίθενται παρακάτω, με τις σχετικές επιφυλάξεις και την αυθόρμητη κριτική.

Ο Υπουργός είναι απολυταρχικά κατά της αριστείας και καταργεί το πρότυπα. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι η λειτουργία και ο στόχος των προτύπων σχολείων διέφεραν από συστάσεώς τους από αυτή των πειραματικών, ενώ στην πορεία απώλεσαν αμφότερα το στόχο τους συγχωνευόμενα. Τα πρότυπα δημιουργήθηκαν επί Μεταξά, κάτι αντίστοιχο έγινε στην Γερμανία εκείνη την εποχή. Η ουσία όμως βρίσκεται στο δίλημμα αν επιλέγεις: (i) διακεκριμένους άριστους πρωταγωνιστές (στους οποίους αυθαίρετα συγκαταλέγεις τον εαυτό σου, καθώς και τους συνεργάτες σου) και επιφυλάσσεις για την υπόλοιπη κοινωνία αναγκαστικά και δια βίου το επάγγελμα του σερβιτόρου, ή (ii) μια καλύτερη παιδεία για την πολιτιστική και επιστημονική άνοδο του συνόλου της κοινωνίας. Ενηλικιωμένος πλέον, έχω ερμηνεύσει εδώ και πολλά χρόνια τα πολλαπλά προσωπικά βιώματα της αριστείας και τα υπερέβην ως ώριμος όφειλα, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ο πρωταγωνιστής τα βίωσε ποτέ, όπως και αν ωρίμασε, αν και πρεσβύτερος.

Ο Υπουργός μας γυρίζει 30 χρόνια πίσω. Πράγματι. Αυτό που έχω να αντιτείνω είναι ότι και ο Σουάρεθ γύρισε την Ισπανία 40 χρόνια πίσω, με αντίστοιχη κατεύθυνση, δηλαδή στην επαναφορά στη δημοκρατία, μετά την δικτατορία του Φράνκο. Τα τελευταία χρόνια σε όλη την Ευρώπη βιώνουμε την άνθιση και εξάπλωση των MBAs και τον αργό θάνατο της παιδείας. Ο Υπουργός διαφέρει στο γεγονός ότι θέλει μια παιδεία για την κοινωνία. Κάποιος θα μπορούσε να αντιτάξει ότι η επιστροφή 30 χρόνια πίσω είναι μια τεράστια πρόοδος 400 χρόνων σε σχέση με τη μεσαιωνική παιδεία που βιώνουμε σήμερα παγκοσμίως, το επόμενο βήμα της οποίας είναι να αποκαταστήσει ως επιστήμη την αλχημεία, καθώς οι βάσεις υπάρχουν και έχουν όνομα, marketing, financial engineering, business administration κ.λ.π.

Έχουμε προτείνει τη δημιουργία δυο ιδιωτικών πανεπιστημίων, θεσμού που υπάρχει σε όλη την Ευρώπη, τα οποία θα φέρουν την ανάπτυξη, καθώς θα εγγράφονται σε αυτά φοιτητές από Βαλκάνια και Μέση Ανατολή, αντί να πηγαίνουν σε άλλες χώρες της Βαλκανικής, όπως η Αλβανία και Βουλγαρία. Αυτή η πρόταση, τελευταίο και πιο ουσιώδες απόφθεγμα, αναλύεται παρακάτω.

Η δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, με βάση της συνθήκες που επικρατούν στην Ε.Ε. δεν συνεπάγεται ότι θα προκαλέσει εισροή πόρων και κατά συνέπεια ανάπτυξη, ακόμα και αν το αυθαίρετο συμπέρασμα ότι θα εγγράφονται φοιτητές από άλλες χώρες γίνει πραγματικότητα. Ο ιδιώτης επιχειρηματίας θα πρέπει να ακολουθήσει τους κανόνες του παιχνιδιού.

Τότε, η έδρα των πανεπιστημίων, ως εταιρίες, θα πρέπει να είναι στο κρατίδιο Τσουγκ στην Ελβετία, για φορολογικούς λόγους. Οι πληρωμές των διδάκτρων θα πρέπει να μεταφέρονται αυθημερόν σε λογαριασμούς μεγάλων τραπεζών στο Λουξεμβούργο, πάντα για τη διασφάλιση των φοιτητών. Οι ξένοι φοιτητές θα πρέπει να διαμένουν σε ειδικά compounds (πολεοδομικά συγκροτήματα πλήρους διαβίωσης, βλ. Μέση Ανατολή), τα οποία θα πρέπει να έχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές και ως εκ τούτου να κατασκευαστούν από τις πλέον εξειδικευμένες τεχνικές εταιρίες στην Ευρώπη, οι οποίες θα εισπράττουν και τα ενοίκια, τα οποία θα μεταφέρον αυθημερόν στο Λουξεμβούργο. Πολυεθνικές εταιρίες που θα λειτουργούν εσωτερικά στα compounds και θα καλύπτουν ανάγκες σίτισης, ένδυσης και ψυχαγωγίας, θα εισπράττουν τα λοιπά έξοδα διαβίωσης των φοιτητών, τα οποία θα πρέπει επίσης μεταφέρουν αυθημερόν στο Λουξεμβοιύργο. Κοινώς, μηδενικά έσοδα για την Ελλάδα.

Είναι προφανές, ότι δεν μπορεί να περιμένει κανείς ανάπτυξη απο τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, αν δεν την συνδυάζει με μια χώρα φορολογικό παράδεισο και κρυψώνα καταθέσεων. Αυτό που πιθανώς να ενόχλησε τον κο Θεοδωράκη είναι ότι ο Υπουργός ήθελε να αναβαθμίσει τα δημόσια πανεπιστήμια, κάτι που προφανώς δεν δίνει σωρευμένο πλούτο σε ιδιωτικά συμφέροντα.

Όταν ακούτε για ιδιωτικά πανεπιστήμια, σκέφτεστε για έρευνα και ανάπτυξη, ακριβά εργαστήρια και κύκλους σπουδών για μηχανικούς, ιατρούς και βιολόγους ή υψηλών διδάκτρων αλλά χαμηλού κόστους σπουδές marketing, management και οικονομικών, οι οποίες μάλιστα δεν μπορούν να επιβεβαιώσουν τα αποτελέσματά τους, παρά μόνο με βάση τα δίδακτρα που απαιτούν και επακολούθως την κατάταξη που έχουν σε διαβάθμιση κύκλου σπουδών, βάσει εισοδημάτων των αποφοίτων τους; Αυτά τα δύο συνδέονται μέσω της αγοράς εργασίας. Όσα περισσότερα έχεις πληρώσει για σπουδές, τόσο αυξάνεις την προσδοκώμενη αμοιβή από την εργασία. Κοινώς, κληρονομική ταξική παιδεία.

Η λύση στην παιδεία είναι η επένδυση σε δημόσια πανεπιστήμια. Η βελτίωσή τους, η μετάκληση ξένων φοιτητών που θα πληρώνουν για να μένουν και να φοιτούν εδώ, έξοδα διαβίωσης σε ελληνικές τράπεζες, επί των οποίων το ελληνικό δημόσιο θα ασκεί την διοίκηση που του ανήκει, όσμωση και πολιτιστικές ανταλλαγές με την κοινωνία, αντί της αποξένωσης των compounds.

Νομίζω ότι η επιστροφή του κου Θεοδωράκη στην ενασχόληση με το αξιόλογο πόνημά του, το διαδικτυακό Protagon θα ήταν πολύ μεγαλύτερη προσφορά στην ελληνική κοινωνία, από την προσφορά χάρτινου καταφυγίου σε πολιτικά αστέγους...
Ο Συστημικός
efsyn.gr

Άνεμος Αντίστασης: Η Ευρώπη ετοιμάζεται για πόλεμο. Του Πιτσιρίκου

Άνεμος Αντίστασης: Η Ευρώπη ετοιμάζεται για πόλεμο. Του Πιτσιρίκου: Υπέρ ενός κοινού στρατού των 28 κρατών μελών τάχθηκε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, αφού είναι ολοφάνερο πως ...

για την κοινωνική αριστερά: Trans Pasific Partnership (ΤΡΡ) Οι μυστικές συμφω...

για την κοινωνική αριστερά: Trans Pasific Partnership (ΤΡΡ) Οι μυστικές συμφω...: Αυτές τις μέρες κάτι συμβαίνει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και περνάει απαρατήρητο. Κάποια μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία θα αφιερ...

Γιατί το ΚΚΕ είναι μέρος του βαθέος συστήματος

Είναι αθέμιτος ανταγωνισμός η κοινωνική αλληλεγγύη;

του Χάρη Ναξάκη*

Σε πρόσφατη ανακοίνωσή του ο Ιατρικός Σύλλογος Αρτας θεωρεί ότι η λειτουργία του Κοινωνικού Ιατρείου-Φαρμακείου Αρτας είναι παράνομη, τονίζοντας ανάμεσα σε άλλα ότι «θα πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθούν τα έννομα συμφέροντα των γιατρών μελών του Ιατρικού Συλλόγου από τον αθέμιτο ανταγωνισμό τέτοιων πολυϊατρείων». 

Αθέμιτος λοιπόν ανταγωνισμός είναι η κοινωνική αλληλεγγύη γιατί αποσπά τους ανασφάλιστους και άπορους πελάτες από τα ιδιωτικά ιατρεία. Αθέμιτο ανταγωνισμό στα γαλήνια θεμέλια της αγοράς και στην αρπακτικότητα των ιδιωτικών συμφερόντων συνιστούν οι χιλιάδες συνεργατικές, αλληλέγγυες και αμεσοδημοκρατικές κοινωνικές δομές που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στη μνημονιακή Ελλάδα. 

Για τους φιλελεύθερους, τους τζιχαντιστές της αγοράς, οι αλληλέγγυες-συνεργατικές δομές δημιουργούν στρεβλώσεις στην αγορά, στον υγιή ανταγωνισμό (βλέπε στην τσέπη τους) και γι’ αυτό είναι παράνομες. Και το συνεργατικό εγχείρημα της «Εφημερίδας των Συντακτών» παράνομο είναι. Είναι όμως νόμιμη η φιλανθρωπία των μεγαλόσχημων, φανερή ή κρυπτόμενη πίσω από μη κυβερνητικές οργανώσεις, γιατί δεν διαταράσσει τη λειτουργία της αγοράς, και συν τοις άλλοις, βαπτιζόμενη ως εταιρική κοινωνική ευθύνη, αποτελεί το τέλειο άλλοθι κοινωνικής ευαισθησίας για τους αμετανόητα εγωιστές και ιδιοτελείς παίκτες της αγοράς.

Ποιος προετοίμασε όμως το έδαφος και πρωτοστάτησε για να βγει η ανακοίνωση του Ιατρικού Συλλόγου Αρτας; 

Το ΚΚΕ, που πολλοί ακόμα μέσα στην Αριστερά θεωρούν ότι είναι σύντροφοι που κάνουν λάθος, ότι είναι ένα αντισυστημικό κόμμα. Οι μόνοι βέβαια που δεν τρόμαξαν από την αντισυστημική πάλη του είναι το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και οι ευρωπαϊκές ελίτ, που στα πέντε χρόνια της κρίσης δεν ασχολήθηκαν ούτε για ένα λεπτό με τον ανυποχώρητο ταξικό του αγώνα. 

Η βασική θέση του ΚΚΕ είναι ότι όλες οι αλληλέγγυες και συνεργατικές δομές είναι νησίδες μέσα στον καπιταλισμό, μπαλώματα του συστήματος, και το μόνο που προσφέρουν είναι ο εξωραϊσμός του. Για να αλλάξει ο κόσμος, σύμφωνα με το ΚΚΕ, πρέπει να καταληφθεί η εξουσία από τους εργαζόμενους, κατά προτίμηση με έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα, με την καθοδήγηση του κόμματος-μεσσία. Μέχρι όμως να ωριμάσουν οι συνθήκες για να συμβεί αυτό, η ξαφνική δηλαδή ρήξη με την Ιστορία από έναν στρατό μυημένων μυστών (επαναστατών), που θα εγκαθιδρύσει έναν επίγειο παράδεισο, το κακό (κέρδος, εκμετάλλευση, αλλοτρίωση) δεν μπορεί να ηττηθεί στον παρόντα κόσμο. Ούτε καν να περιοριστεί, όπως επιδιώκουν οι αλληλέγγυες-συνεργατικές δομές. 

Αν όμως το κακό δεν μπορεί να νικηθεί σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά σε ένα επέκεινα, στον σοσιαλισμό, αρκεί να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας όταν μας καλέσει το κόμμα-μεσσίας, εξασφαλίζοντας το απαραίτητο συγχωροχάρτι, τότε κανείς δεν είναι ένοχος για τον τρόπο ζωής του στον καπιταλιστικό κόσμο. Μέχρι να έρθει η μεγάλη μέρα, η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, που θα ανατραπεί ο καπιταλισμός, δεν συνιστά αμαρτία, δεν τίθεται κανένα ηθικό ζήτημα να διαβιούμε με τους όρους που θέτει ο καπιταλισμός. Το τέλειο άλλοθι για έναν αξιοθρήνητο βίο βουτηγμένο στην ιδιοτέλεια, τον ανταγωνισμό, τον πλουτισμό, την εξουσία και τον ηδονιστικό καταναλωτισμό.

Ποια είναι λοιπόν τα καθήκοντα ενός κομμουνιστή ιδιώτη γιατρού ή φαρμακοποιού;

Πρώτον: απαγορεύεται να συμμετέχει σε έργα του διαβόλου, δηλαδή σε κοινωνικά ιατρεία-φαρμακεία, διότι παρεκκλίνει από την αυθεντική ερμηνεία των γραφών. 

"...δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ"

Δεύτερον: σε περίπτωση που σας επισκεφτεί ένας άνεργος ή ανασφάλιστος πρέπει να του κάνετε κατήχηση, εξηγώντας του ότι για την οικτρή του κατάσταση φταίει το σύστημα και επιβάλλεται γι’ αυτό να συμμετάσχει σε δυο-τρεις πορείες. 

Τρίτον: επειδή όμως το σύστημα δεν αναμένεται να ανατραπεί στο ορατό μέλλον, θα του ζητήσετε να σας πληρώσει την επίσκεψη. 

Τέταρτον: στους 30 άνεργους ή ανασφάλιστους ο ένας είναι δώρο, η επίσκεψη είναι δωρεάν. Η αλληλεγγύη, συγγνώμη, η ελεημοσύνη στο μεγαλείο της. Αλλωστε για τους φιλελεύθερους (Ανταμ Σμιθ), αλλά και για τους φιλελεύθερους-κομμουνιστές, η καλοσύνη είναι αποτέλεσμα του προσωπικού συμφέροντος (βλέπε αμειβόμενη υπηρεσία του γιατρού). 

Οι άνθρωποι δηλαδή είναι τίμιοι μόνο όταν η τιμιότητά τους φέρνει κέρδος και ενδιαφέρονται για το κοινό καλό όταν στηρίζονται στην ιδιοτέλειά τους και όχι όταν προσπαθούν να απαλλαγούν απ’ αυτήν. Αυτή είναι η ιδεολογία του βαθέος συστήματος.

Αλήθεια, πώς θα γίνουμε φορείς ενός καλύτερου μέλλοντος αν δεν γίνουμε υποκείμενα αλλαγής του παρόντος; Ο τρόπος άλλωστε που διάγεις τον βίο σου δείχνει τι κοινωνία θέλεις.


*καθηγητής οικονομικών στο ΤΕΙ Ηπείρου, συγγραφέας
 
πηγή efsyn

Μνημόνια και φέουδα στα ΜΜΕ

Πολλοί σήμερα εξακολουθούν να εντυπωσιάζονται από το συνεχιζόμενο φιλομνημονιακό μπαράζ των ΜΜΕ. Αναρωτιούνται γιατί τα περισσότερα ελληνικά (ιδίως τα λεγόμενα μεγάλα) Μέσα δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα τους για να πλήξουν με οποιονδήποτε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο την κυβέρνηση Τσίπρα.
Θεωρώντας ίσως ότι τα εργοδοτικά συμφέροντα είναι λίγο-πολύ ενιαία (και) στη χώρα μας, αντιλαμβανόμαστε ως απολύτως αναμενόμενη την ταξική ταύτισή τους με την κεντρική ιδέα της «εσωτερικής υποτίμησης» που εφάρμοσε από το 2010 η τρόικα μαζί με τις προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις.
Πράγματι για τους εργοδότες ήταν καλοδεχούμενες όλες οι μνημονιακές πολιτικές που μέσα σε..  πέντε χρόνια διέλυσαν τις συλλογικές συμβάσεις, που απελευθέρωσαν τις «ελαστικές μορφές εργασίας», που κατάργησαν επιδόματα, υπερωρίες και ωράρια, που μείωσαν τους μισθούς, αλλά και τις εργοδοτικές εισφορές, δίχως βεβαίως να θιγούν φορολογικά τα κέρδη των επιχειρήσεων και τα εισοδήματα των ιδιοκτητών τους.
Μόνο ορισμένες μικρομεσαίες μερίδες των εμπόρων, των μικρών παραγωγών και των αυτοαπασχολουμένων, μόλις πριν από ένα-δυο χρόνια, κατάλαβαν ότι η πρωτοφανής ανεργία, η ραγδαία επέκταση της φτώχειας, η φυγή επενδυτικών κεφαλαίων, η καταστροφή της παραγωγικής δομής της χώρας και η γενικευμένη οικονομική αβεβαιότητα επηρεάζουν θανάσιμα την εσωτερική ζήτηση, καταστρέφουν ολόκληρους οικονομικούς τομείς και συνεπώς κι αυτά τα άλλοτε προνομιούχα στρώματα καταρρέουν.

Oι Ομιλοι της Διαπλοκής
Αυτή η γενική ανάλυση εξηγεί ώς έναν βαθμό και τη σταθερή στράτευση των Ομίλων της Διαπλοκής, που κατέχουν και τα περισσότερα ΜΜΕ, υπέρ των μνημονίων, στο πλευρό του παλιού, ήδη ηττημένου και φθαρμένου πολιτικού προσωπικού.
Ομως επειδή τα ΜΜΕ είναι -θεωρητικά μιλώντας- επιχειρήσεις εντάσεως πνευματικής εργασίας και ηθικής αξιοπιστίας, θα περίμενε κανείς να αποστασιοποιηθούν από τις ανάλγητες πολιτικές της μονομερούς (ταξικής) λιτότητας, ώστε να εξασφαλίζουν καλή σχέση με τους πολίτες, οι οποίοι και αποτελούν τη βασική τους περιουσία.
Διότι ασφαλώς, με βάση τη λογική, όσο μεγαλύτερες επιδόσεις έχει ένα ΜΜΕ στις πωλήσεις προϊόντων, στις τηλεθεάσεις, στις ακροαματικότητες και στις επισκεψιμότητες τόσο θα ενισχύεται οικονομικά και θα μπορεί να επανεπενδύει σε νέες δραστηριότητες ώστε να διατηρεί το μέγεθος, την ισχύ και το κύρος του. Ομως στην περίπτωση των ΜΜΕ της ελληνικής Διαπλοκής τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Και ο λόγος δεν είναι ο γενικός και πολυσυζητημένος, ότι δηλαδή πολλά ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης βγάζουν από αλλού, και για άλλες δουλειές, την πολιτική τους υπεραξία, την κοινωνικοοικονομική επιρροή τους και τα λεφτά τους.
Ο λόγος της κοινής μοίρας τρόικας-διαπλοκής στην Ελλάδα είναι απολύτως συγκεκριμένος: ταυτίζονται με τις μνημονιακές πολιτικές που ασκούνται στην Ελλάδα, διότι τα ΜΜΕ είναι κι αυτά μικρά χρεοκοπημένα φέουδα και ακολουθούν τις ίδιες μεθόδους για την επιβίωσή τους σε βάρος των πολλών. Ας το δούμε:
Η τρόικα και οι φίλοι της στη χρεοκοπημένη Ελλάδα προσπαθούν μέσω των μνημονίων να επιβάλουν σκληρούς όρους, λ.χ. περιορισμό του δημόσιου τομέα, απολύσεις, μείωση έως καταργήσεως του κοινωνικού κράτους και κάθε δημόσιας επένδυσης και προφανώς ιδιωτικοποιήσεις και εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας.
Ολα αυτά, για να χρηματοδοτήσουν την Ελλάδα με νέα δάνεια για την εξόφληση των παλιών. Αυτή τη δουλειά άλλωστε με τους δανεισμούς χρησιμοποιούν οι νεοφιλελεύθεροι για να δημιουργήσουν τις κερδοσκοπικές φούσκες (ενάρετο οικονομικό κύκλο τον λένε) και ύστερα τις κερδοσκοπικές χρεοκοπίες (πρόγραμμα διάσωσης το λένε).

Τα δάνεια και το πάρτι
Ακριβώς ανάλογα, οι ολιγάρχες των Μέσων εξασφάλιζαν άφθονα δάνεια από τις φιλικές τους τράπεζες και κεφάλαια από το Χρηματιστήριο, τα «αναπτυξιακά προγράμματα» και τις κρατικές προμήθειες με τη στήριξη πάντοτε του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, συμμετέχοντας στο πάρτι της καταναλωτικής φούσκας και της διανομής του δημόσιου χρήματος.
Με το ξέσπασμα της κρίσης, την κατάρρευση των πωλήσεων και την πτώση της διαφήμισης, τα ΜΜΕ προχώρησαν αυθορμήτως... στο δικό τους μνημόνιο: ετοίμασαν business plan με τις τράπεζές τους, ώστε να απολύουν εργαζομένους, να συρρικνώνουν δραστηριότητες ή να τις αναθέτουν σε εξωτερικούς εργολάβους, για να αναχρηματοδοτήσουν τα χρέη τους με νέα δάνεια - χωρίς να έχουν... πρωτογενή πλεονάσματα και ασφαλώς χωρίς να βάζουν το χέρι στην τσέπη των ιδιοκτητών τους.
Από αυτή την επιλογή τους τα ΜΜΕ απαξίωσαν περαιτέρω τα ήδη προβληματικά προϊόντα τους, καθώς όχι μόνο κόπηκαν οι... πλούσιες προσφορές τους, αλλά και η προπαγανδιστική τους δραστηριότητα, η ιδεολογική τους στράτευση υπέρ των μνημονίων, τα καθιστούσε όλο και περισσότερο απάνθρωπα και ανυπόληπτα.

Ο κύκλος της αυτοκαταστροφής
Και ο κύκλος της αυτοκαταστροφής τους συνεχίζεται, όσο κι αν εξακολουθούν να χρηματοδοτούνται από το (χρεοκοπημένο μαζί τους) τραπεζικό σύστημα, να σχεδιάζουν συγχωνεύσεις, να καταχρώνται δημόσιες συχνότητες και ψηφιακές μεταβάσεις ή να «λαδώνονται» με φανερή ή γκρίζα διαφήμιση από τους φίλους τους.
Τι τους έχει απομείνει να κάνουν; Ο,τι ακριβώς προσπαθεί να κάνει η δεξιά αντιπολίτευση μαζί με τους θεσμούς εναντίον της κυβέρνησης Τσίπρα. Διότι διαφορετικά θα πρέπει κι οι βαρόνοι των Μέσων να πληρώσουν μαζί με ολόκληρη την τάξη τους για να διατηρήσουν τις επιχειρήσεις τους.
Πρέπει κι αυτοί να ελεγχθούν για τα θαλασσοδάνεια, τις φορολογικές τους διευκολύνσεις, το «μαύρο χρήμα» που διακίνησαν κ.λπ.
Κι αν δεν μπορούν τα ΜΜΕ να ζήσουν ας περάσουν, όπως και κάθε άλλη παραγωγική μονάδα εγκαταλείπεται, απ’ ευθείας στους πραγματικούς δημιουργούς.
Ηδη τα σωματεία των εργαζομένων στον Τύπο και στα ΜΜΕ έχουν προειδοποιήσει προς όλες τις κατευθύνσεις ότι επίκειται το καλοκαίρι και τρίτο συντονισμένο κύμα ομαδικών απολύσεων και νέες μειώσεις μισθών στον κλάδο. Είναι ο τελευταίος τους εκβιασμός...

Δημήτρης Τρίμης (ΕφΣυν)