Πανούσης:Ο Σαμαράς πίσω από την συνεχή διασπορά ψευδών ειδήσεων και στο μεταναστευτικό

Ομοβροντία ψευδών ειδήσεων διαρρέονται στον τύπο.Από που άραγε?
Μέχρι και κατάργηση των ΤΕΙ έγραψαν σήμερα.
Αφού τους αφήνετε καλά σας κάνουν.
Πάρτε κεφάλια πριν είναι αργά!!!

Από το LEFT

«Αποκυήματα αρρωστημένης φαντασίας ή κατασκευασμένα σενάρια τρομοκράτησης των πολιτών» χαρακτηρίζει το υπ. Προστασίας του Πολίτη την ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συνοριακών Φυλάκων και τη σχετική «αποκάλυψη» του Σκάι, την οποία έσπευσε να σχολιάσει ο Αντ. Σαμαράς, σε μια «κακοστημένη και επικίνδυνη θεατρική παράσταση». «Ας σταματήσουν, επιτέλους, τα επικίνδυνα παιχνίδια που ξεπερνούν κάθε νοσηρή φαντασία. Και ας γνωρίζουν, όλοι οι εμπλεκόμενοι, ότι θα χυθεί άπλετο φως», σημειώνουν κυβερνητικές πηγές.

Η περίφημη «αποκάλυψη» του Σκάι φαίνεται πως βασίζεται σε ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συνοριακών Φυλάκων που αναφέρει μεταξύ άλλων πως «Με σημερινή διαταγή του Αρχηγείου και του Αρμόδιου Κλάδου, διατάσσεται «ουσιαστικά» η πλήρης εκκένωση των κέντρων, η απελευθέρωση με υπηρεσιακά σημειώματα 6μηνης διάρκειας όλων των αλλοδαπών που κρατούνταν με το αιτιολογικό της παράνομης εισόδου, αλλά κυρίως η ΜΗ κράτηση ΚΑΝΕΝΟΣ που στο μέλλον θα εισέρχεται παράνομα στη χώρα. Αντιθέτως η 7μηνη ουσιαστικά νομιμοποίησή τους -αφού ταυτοποιηθούν- θα τους καθιστά ισότιμους πολίτες στη χώρα μας».

Το υπ. Προστασίας του Πολίτη διέψευσε κατηγορηματικά τα σχετικά σενάρια, με ανακοίνωσή του στην οποία αναφέρεται: «Αποκυήματα αρρωστημένης φαντασίας ή κατασκευασμένα σενάρια τρομοκράτησης των πολιτών; Ό,τι και να είναι αυτή η Ανακοίνωση για τα Κέντρα Κράτησης στερείται σοβαρότητας και οποιασδήποτε βάσης αληθείας».

Επιπλέον, με δήλωσή του στο Βήμα, ο αν. υπουργός Γ. Πανούσης τονίζει:

«Δεν έχει βγει καμιά τέτοια ανακοίνωση-έγγραφο από κανένα πολιτικό πρόσωπο του υπουργείου. Ούτε εγώ, ούτε ο υπουργός Εσωτερικών, ούτε η αναπληρώτρια υπουργός κ. Χριστοδουλοπούλου έχουμε βγάλει κάτι τέτοιο. Διερευνά το θέμα ο αρχηγός της Αστυνομίας και το επιτελείο. Πιθανόν κάποιος ταξίαρχος να έχει βγάλει κάποια διαταγή. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι επειδή αργούν οι κρίσεις, κάποιος δημιουργεί τέτοια ζητήματα».

Ο Αντώνης Σαμαράς είχε μάλιστα σπεύσει να σχολιάσει την παραπάνω «αποκάλυψη», παίζοντας με τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, δηλώνοντας πως «η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου μετατρέπει την Ελλάδα σε μαγνήτη προσέλκυσης παράνομων μεταναστών στη χώρα. Οι επιπτώσεις για την κοινωνική συνοχή, την ασφάλεια των πολιτών, την οικονομία και τον τουρισμό, θα είναι καταστροφικές και επιπλέον θα υπάρχουν και συνέπειες στη σχέση μας με την Ευρώπη».
Κυβερνητικές πηγές: «Ας γνωρίζουν, όλοι οι εμπλεκόμενοι, ότι θα χυθεί άπλετο φως»

Πηγές από το Μέγαρο Μαξίμου, έκαναν λόγο για «κακοστημένη και επικίνδυνη θεατρική παράσταση, όπου ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς σε αγαστή συνεργασία με συγκεκριμένα συστήματα διακινούν την είδηση ότι η κυβέρνηση ανοίγει αύριο όλα τα κέντρα κράτησης μεταναστών! Και σαν έτοιμη από καιρό η μονταζιέρα της Συγγρού διέσπειρε την υποτιθέμενη "αποκάλυψη" προσπαθώντας να πείσει ότι η χώρα κινδυνεύει!»

Οι ίδιες κυβερνητικές πηγές προσθέτουν πως «η ανευθυνότητα του κ. Σαμαρά είναι γνωστή -άλλωστε όλοι ξέρουν που έχει οδηγήσει τη χώρα με τις πολιτικές του. Θα περιμέναμε, όμως, πριν υιοθετηθεί η είδηση να διασταυρωθεί –απ’ όλους!».

Και καταλήγουν: «Ας σταματήσουν, επιτέλους, τα επικίνδυνα παιχνίδια που ξεπερνούν κάθε νοσηρή φαντασία. Και ας γνωρίζουν, όλοι οι εμπλεκόμενοι, ότι θα χυθεί άπλετο φως».

Κοίτα ποιος μιλάει

Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια εκθεμελιώθηκε.

Γνωστό ιστορικό ανέκδοτο έχει ως εξής και διαδραματίζεται στο...
Παρίσι την περίοδο της ναζιστικής κατοχής. Γερμανός αξιωματικός παρατηρεί τον εμβληματικό πίνακα του Πικάσο, "Γκερνίκα", εμπνευσμένο από την καταστροφή της ομώνυμης μικρής ισπανικής πόλης από τα ναζιστικά αεροπλάνα κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. "Εσείς το κάνατε αυτό;" ρωτά τον ζωγράφο, και αυτός του απαντά: "Όχι, εσείς".

Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια εκθεμελιώθηκε. Υπέστη καταστροφή ανάλογη ενός παρατεταμένου πολέμου με νεκρούς που αυτοκτόνησαν, με πρόσφυγες που αναγκάστηκαν να εκπατριστούν, με καταστροφή του ενός τετάρτου του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος της, με αποεπένδυση, με ξεχαρβάλωμα του ήδη υποτυπώδους κράτους πρόνοιας που διέθετε.

Από τον περασμένο Σεπτέμβριο, πέντε μήνες πριν από τις εκλογές, η ίδια η κυβέρνησή της αποφάσισε να παραδώσει καμένη γη προκειμένου, σε συνεργασία με τις κυρίαρχες δυνάμεις του εξωτερικού, να δημιουργήσει στην επόμενη κυβέρνηση κατάσταση οικονομικού και χρονικού στραγγαλισμού. Αυτό εκφράστηκε με δύο κινήσεις, αλληλοσυμπληρούμενες: Τον τραπεζικό στραγγαλισμό, τον οποίο ξεκίνησαν προσωπικά ο τ. πρωθυπουργός, οι σμπίροι του και τα μίντια μιλώντας για απόσυρση καταθέσεων και καταστροφή του τραπεζικού συστήματος. Και τη μεθόδευση ασφυκτικού χρονοδιαγράμματος διαπραγματεύσεων -με ευτυχώς όχι προδιαγεγραμμένο, όπως φάνηκε, αποτέλεσμα.

Τα βασικά θέματα που απασχολούν σήμερα τη νέα κυβέρνηση δεν ανέκυψαν τώρα, αλλά ήταν δεδομένα ήδη από πέρυσι, με πρώτο και καλύτερο το περιβόητο χρηματοδοτικό κενό, το οποίο επιχειρούν τώρα να παρουσιάσουν ως κάτι που δημιουργήθηκε στον ένα μήνα διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ και ωθεί, υποτίθεται -και για να εκπληρωθούν οι προσδοκίες των κ. Σαμαρά και Βενιζέλου-, σε νέο δάνειο και υπογραφή νέου Μνημονίου.

Η φυλάκιση της χώρας σε νέο Μνημόνιο και η διαιώνιση της παγίδας χρέους δεν είναι κάτι που οι δανειστές θέλουν να αποφύγουν. Αυτό που θέλουν είναι η Ελλάδα να μην αντιδρά. Γι' αυτό ενοχλεί η κυβέρνηση Τσίπρα, που δεν "συμμορφώνεται". Με άλλα λόγια, η σημερινή δυσκολία δεν έτυχε, αλλά πέτυχε. Ο λαός το γνωρίζει και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους στηρίζει με πρωτοφανή ποσοστά τη νέα κυβέρνηση.

Αυτά, λοιπόν, που σήμερα ελεεινολογούν οι μόλις προ διμήνου κυβερνώντες δεν τα έκανε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι ίδιοι, εν αγαστή συμπνοία με τους ομοϊδεάτες τους στο εξωτερικό. Απλώς, εάν η σημερινή κυβέρνηση δεν τα ξεσκεπάσει και, εν ευθέτω, δεν τα ανατρέψει, πολύ απλά θα τα χρεωθεί, κάτι που δεν συνέβη με τον Πικάσο...
avgi.gr

Στήνουν σκηνικό ολοκληρωτικού πολέμου στην Ουκρανία

Αγγλοσαξωνικά τύμπανα πολέμου ακούγονται τις τελευταίες ημέρες στα σύνορα της Ουκρανίας και της Ρωσίας καθώς Ουάσιγκτον και Λονδίνο κλιμακώνουν τις απειλές εναντίον της Μόσχας. Σε μια κίνηση μικρής στρατιωτικής σημασίας αλλά με τεράστιο συμβολικό χαρακτήρα, μια ίλη αμερικανικών αρμάτων μάχης παρέλασε την περασμένη Τρίτη, κυματίζοντας την αστερόεσσα, στην πόλη Νάρβα της Εσθονίας – μερικές εκατοντάδες μέτρα από τα ρωσικά σύνορα.

 

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, ανακοίνωσε αυτή την εβδομάδα την αποστολή στρατιωτικών «συμβούλων» αλλά και εξοπλισμού στην ουκρανική κυβέρνηση. Τουλάχιστον 75 στελέχη του βρετανικού στρατού θα αναπτυχθούν τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες σε ουκρανικό έδαφος για να συνδράμουν σε επίπεδο τεχνογνωσίας και διαχείρισης πληροφοριών τις ουκρανικές δυνάμεις. Ουσιαστικά οι αμερικανικές και βρετανικές δυνάμεις προσφέρουν το σύνολο της βοήθειας που μπορούν να παράσχουν σε μια πολεμική αναμέτρηση, πριν διατάξουν και άμεση επέμβαση από αέρος.

 

Παράλληλα τα μέσα ενημέρωσης ΗΠΑ και Βρετανίας αλλά και μικτές κοινοβουλευτικές ομάδες 

και των δυο χωρών προετοιμάζουν την παγκόσμια κοινή γνώμη για κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με απρόβλεπτες πλέον εξελίξεις. Ήδη το Λονδίνο πιέζει την Ε.Ε για την επιβολή ακόμη σκληρότερων κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας – γνωρίζοντας φυσικά ότι οι κυρώσεις εκτός από τη ρωσική οικονομία πλήττουν και το Βερολίνο.
 

Η νέα κινητοποίηση, που συμπίπτει με την επέτειο ενός χρόνου από την πραξικοπηματική ανατροπή της αυταρχικής κυβέρνησης Γιανουκόβιτς στο Κίεβο, έρχεται καθώς οι ουκρανικές δυνάμεις υπέστησαν ταπεινωτικές ήττες στο ανατολικό μέτωπο. Ειδικά ο έλεγχος του Ντεμπάλτσεβε, όπου τοποθετήθηκε μάλιστα και ο ελληνικής καταγωγής δήμαρχος Αλεξάντρ Αφέντικοφ (γνωστός με το παρατσούκλι «ο Έλληνας») σήμανε συναγερμό στις Ηνωμένες πολιτείες.

 

Οι κινήσεις της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου έχουν ως προφανή στόχο να ανατρέψουν την ούτως η άλλως θνησιγενή κατάπαυση του πυρός που συμφωνήθηκε στο Μινσκ και έτσι να αναγκάσουν το Βερολίνο να συμπαραταχθεί μαζί τους, διακόπτοντας κάθε επαφή με τη Μόσχα. Με αυτό τον τρόπο, όποια και αν η έκβαση ενός ψυχρού ή θερμού πολέμου στην Ουκρανία, εξασφαλίζουν ότι η Γερμανία και πολλές ακόμη χώρες της ΕΕ θα εξαρτώνται ενεργειακά από τα φιλοαμερικανικά καθεστώτα του Περσικού Κόλπου και όχι από τη Ρωσία. Η κατάπαυση του πυρός, η οποία συμφωνήθηκε μεταξύ Ρωσίας, Γαλλίας, Γερμανίας και της κυβέρνησης του Κιέβου αλλά και κάθε προσπάθεια εξομάλυνσης της κατάστασης, απειλεί να δυναμιτίσει όλο τον αμερικανικό σχεδιασμό που ξεκίνησε με το φιλο-φασιστικό πραξικόπημα του Φεβρουαρίου του 2014.

 

Προκειμένου να επιτύχει το στόχο του ο Λευκός Οίκος χρησιμοποιεί πλέον όλη του την επιρροή στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες αλλά και τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Παράλληλα με την αποστολή των Βρετανών «εκπαιδευτών» και οι πολωνικές ένοπλες δυνάμεις ανακοίνωσαν ότι θα στείλουν δικό τους προσωπικό για να ενισχύσει τις επιχειρήσεις του ουκρανικού στρατού σε συμβουλευτικό επίπεδο. Υπενθυμίζεται ότι η Πολωνία μαζί με την Λιθουανία και την Ουκρανία έχουν σχηματίσει ένα «μίνι σύμφωνο της Βαρσοβίας» – δηλαδή μια κοινή στρατιωτική δύναμη, η οποία αν δεχθεί επίθεση από ρωσικές ή φιλορωσικές δυνάμεις μπορεί θεωρητικά να ενεργοποιήσει το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ για την κοινή άμυνα των μελών του. Πρόκειται ουσιαστικά για έμμεση ένταξη της Ουκρανίας στις δομές της βορειοατλαντικής συμμαχίας – γεγονός που προφανώς αφορά άμεσα και την Ελλάδα.

 

Πέρα όμως από την τεχνική βοήθεια προς το Κίεβο και την προσπάθεια οικονομικού στραγγαλισμού της Μόσχας, η Ουάσιγκτον φροντίζει και για την άμεση αποστολή οπλικών συστημάτων στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις.

 

Ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο, που κάποτε φάνταζε ως η τελευταία ελπίδα γεφύρωσης του χάσματος ανάμεσα στο Βερολίνο και τη Μόσχα, βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα στο Άμπου Ντάμπι για… ψώνια. Τα «αφορολόγητα» που ζητούσε όμως δεν ήταν τσιγάρα και ρούχα αλλά υπερσύγχρονα όπλα που φιλοξενούνταν στη ετήσια Διεθνή Έκθεση Οπλικών Συστημάτων των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (HAE). Ο ίδιος υποστηρίζει ότι υπέγραψε 20 συμφωνίες, ύψους δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων, για την αγορά όπλων – γεγονός που δημιουργεί το εύλογο ερώτημα που βρήκε τα χρήματα, δεδομένου ότι η ουκρανική οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση ολοκληρωτικής κατάρρευσης λόγω των συνεχιζόμενων συγκρούσεων στην ανατολική Ουκρανία.

 

Τα ΗΑΕ αποτελούν τον τέταρτο μεγαλύτερο εισαγωγέα όπλων στον κόσμο, αγοράζοντας ως επί το πλείστον από την αμερικανική και δευτερευόντως από την γαλλική πολεμική βιομηχανία. Και φυσικά ο λόγος που το κάνουν δεν είναι για να στέλνουν άρματα μάχης για σαφάρι στις ερήμους του Περσικού Κόλπου αλλά για να τα μεταπουλούν όπου τους ζητά η Ουάσιγκτον.

 

Ο εξοπλισμός, λόγου χάρη, των τζιχαντιστών της Συρίας, που σήμερα αποτελούν τον ISIS, έγινε μέσω αυτής της πλάγιας οδού με τα αραβικά καθεστώτα να πραγματοποιούν τη βρώμικη δουλειά που δεν μπορούσε να κάνει δημόσια η αμερικανική βιομηχανία οπλικών συστημάτων.

Όπως όλα δείχνουν λοιπόν, το μοντέλο που θα χρησιμοποιηθεί για την στρατιωτική ενίσχυση της κυβέρνησης του Κιέβου είναι να εξοπλίζεται μέσω φιλοαμερικανικών καθεστώτων ενώ την ίδια στιγμή το ΔΝΤ και η Ε.Ε θα πληρώνουν το λογαριασμό με δανειακές ενέσεις και χαλάρωση της υποχρέωσης αποπληρωμής παλαιών δανείων. Για άλλη μια φορά δηλαδή η Ε.Ε κινδυνεύει να πληρώσει το λογαριασμό για να ενισχύσει την γεωστρατηγική κυριαρχία της Ουάσινγκτον στην Ευρώπη. Ανάμεσα στον ηλίθιο παράδεισο και την έξυπνη κόλαση, για την οποία μιλούσε κάποτε ο Βίκτορ Ουγκό, το Βερολίνο φαίνεται ότι επέλεξε και πάλι την ηλίθια κόλαση.

 

Άρης Χατζηστεφάνου
Εφημερίδα ΠΡΙΝ 1/3/2015

Αυστριακός οικονομολόγος: Ποιοί κέρδισαν από τα προγράμματα της Ελλάδας

Την άποψη πως τα προγράμματα βοήθειας προς την Ελλάδα δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, παρά μόνον την πρόκληση αναταραχής στην Ευρώπη, και πως οι μόνοι που επωφελήθηκαν ήταν οι δανειστές, οι τράπεζες και οι πολύ πλούσιοι, εκφράζει ο Μαξ Ότε, γνωστός Αυστριακός οικονομολόγος, συγγραφέας και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της πόλης Γκρατς, σε σημερινή μακρά συνέντευξή του στην αυστριακή εφημερίδα «Ντερ Στάνταρντ».

Όπως σημειώνει, η κατάσταση στην Ελλάδα συνεχίζει να είναι άσχημη και φυσικά θα ήταν καλύτερο να είχε υπάρξει ήδη από την αρχή μια καθαρή διευθέτηση, με διαγραφή χρέους, έξοδο από το ευρώ και κατόπιν στήριξη ή υποστήριξη της οικονομίας «και όχι των δανειστών» και αυτό θα είχε στοιχίσει ίσως 150 δισεκατομμύρια ευρώ και δεν θα υπήρχε πλέον σήμερα αυτό το πρόβλημα.

Ο Αυστριακός οικονομολόγος υποστηρίζει μια διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού χρέους και υπενθυμίζει πως και για τη Γερμανία, η οποία ήταν τότε σε άσχημη οικονομική κατάσταση, έγινε μια διεθνής διαγραφή χρέους, το 1953, με τη Συμφωνία του Λονδίνου, που είχαν υπογράψει πολλές χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα.

Κατά την άποψή του είναι προφανής η στρατηγική της Ελλάδας, η οποία παίζει «υψηλό πόκερ» έχοντας την εντολή του κόσμου, έχοντας υποσχεθεί πολλά σε πολλούς, αναζητώντας κάθε τόσο υπεύθυνους, κυρίως τους Γερμανούς, όπως προφανές είναι ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θέλει πάντα να κρατήσει την Ελλάδα στο ευρώ και ως εκ τούτου είναι ευάλωτος.

«Η ελληνική κυβέρνηση έχει κρατήσει μια αναβλητική πολιτική, ήδη για τέταρτη ή πέμπτη φορά, ενώ εξαντλείται -και κάποτε θα φτάσει στο τέλος της- η υπομονή των Ευρωπαίων, οι οποίοι θα πρέπει να παίξουν σκληρότερο "πόκερ", με υψηλότερες απαιτήσεις στις διαπραγματεύσεις, αφήνοντας και αυτοί, όπως κάνουν κάθε τόσο οι Έλληνες, να εκπνέουν προθεσμίες» αναφέρει.

Ο Μαξ Ότε εκφράζει, κατά κάποιον τρόπο, όπως λέει, πλήρως τη συμπάθειά του για τον Αλέξη Τσίπρα, καθώς η πολιτική των τελευταίων τεσσάρων χρόνων ήταν λανθασμένη, στην κυβέρνηση στην Αθήνα δανείζονταν χρήματα με τα οποία αυτή συνέχιζε να εξυπηρετεί τις τράπεζές της και τους δανειστές, που ήταν εξ αρχής λάθος, ενώ λογικό θα ήταν μια διαγραφή χρέους μαζί με ένα Grexit, γιατί μόνον με αυτό τον τρόπο η χώρα θα είχε μια ευκαιρία, και στην πραγματικότητα έχουν δοθεί πολύ περισσότερα χρήματα από ό,τι θα είχε στοιχίσει μια πλήρης λύση στην αρχή, ήδη το 2010.

Χαρακτηρίζοντας την κατάργηση της δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης, ως μια από τις πλέον παράδοξες απαιτήσεις που είχε τεθεί στην Ελλάδα για την εξυγίανση της οικονομίας, ασκεί έντονη κριτική στη «μέχρι καταστροφής» εξυγίανση της Ελλάδας, με περικοπές που πλήττουν μόνον εκείνους που δεν μπορούν να αμυνθούν, με τη μεσαία τάξη να σηκώνει για ακόμη μια φορά το βάρος, τα χαμηλά στρώματα να μην έχουν πλέον τίποτε για να πάρει κανείς και τα υψηλά στρώματα να έχουν ειδικά προνόμια.

Εάν ο Αλέξης Τσίπρας κατορθώσει να δημιουργήσει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, με το οποίο θα πληρώνουν φόρους οι ιστάμενοι υψηλά παράγοντες της ελληνικής οικονομίας και η ελίτ, τότε θα βρίσκεται στον δρόμο για μια λογική διοίκηση, σημειώνει, προσθέτοντας ότι καθοριστικό δεν είναι πόσο γρήγορα θα υλοποιηθούν οι μεταρρυθμίσεις, αλλά η ποιότητα των μέτρων για την υλοποίησή τους, όπως δίκαιο φορολογικό σύστημα, λειτουργική διοίκηση.

Τέλος, ο Αυστριακός οικονομολόγος, αναφέροντας ότι οι πλούσιοι Έλληνες έχουν ήδη από πολύ καιρό τα χρήματά τους στο εξωτερικό και ότι ο πολύς πλούτος αρχίζει μεταξύ 400 και 500 εκατομμυρίων ευρώ, επισημαίνει ότι διαμορφώνεται στον κόσμο μια νέα τάξη «ευγενών» που βρίσκονται πέραν δικαίου και νόμων, διότι επενδύουν σε funds και έτσι δεν μπορούν να διωχθούν δικαστικά, καθώς δεν λερώνουν πλέον οι ίδιοι τα χέρια τους, γεγονός που ισχύει ιδιαίτερα για εκείνους από την Ελλάδα, αλλά και, σε μικρότερη κλίματα, και για την Αυστρία και τη Γερμανία.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ ΜΠΕ

ΓΙΑΤΙ «ΕΠΙΒΑΛΕΤΑΙ» Η «ΕΞΟΝΤΩΣΗ» ΤΟΥ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ & Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ…!!!

Του Αθανασόπουλου Περικλή

Από έρευνα που έχει γίνει κατά την περίοδο της εφαρμογής του μνημονίου στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια με αντικείμενο την διαφθορά των χωρών σε παγκόσμιο επίπεδο, αποδεικνύεται ότι οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, κυρίως Ευρωπαϊκών συμφερόντων, (Γαλλικές, Γερμανικές, Ολλανδικές, Δανικές, Αγγλικές, Σουηδικές, Νορβηγικές κλπ), οι οποίες δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, φοροδιαφεύγουν χωρίς να πληρώνουν σχεδόν καθόλου φόρους.

Αυτό επιτυγχάνεται με πολλούς τρόπους όπως:……

……….

•   Δηλώνοντας έδρα εκτός της Ελλάδας ώστε να μεταφέρονται εκεί τα ελαχιστοποιημένα κέρδη τους  πληρώνοντας ελάχιστο φόρο.
•  Με την  δυνατότητα να μην τα δηλώνουν και μάλιστα τα τελευταία χρόνια ακόμα περισσότερο, αφού οι εισπρακτικοί μηχανισμοί της χώρας μας αποδιοργανώθηκαν πλήρως.
• Με την πλήρη αποδιοργάνωση των εργασιακών σχέσεων στην Ελλάδα με την οποία οι ανωτέρω επιχειρήσεις ελαχιστοποιούν το κόστος λειτουργίας τους.
•  Με την εφαρμογή της Συνθήκης ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ με την οποία και αυτό ακόμα το ελάχιστό κόστος το μεταφέρουν στις πλάτες των Ευρωπαϊκών λαών αφού τις επιδοτούν για να απασχολούν γενιές λαθρομεταναστών σχεδόν με μηδενικό κόστος.
• Με την Διατραπεζική Ευρωπαϊκή Ενωποίηση, υπό την Ε.Κ.Τ. με την οποία  θέλουν να ελέγχουν κάθε μορφή ρευστότητας των τραπεζών.
•  Με την δημιουργία για την Ελλάδα του ΤΑΜΕΙΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ με το οποίο θέλουν να συγκεντρώνουν τα ταμειακά διαθέσιμα της Ελλάδας τα οποία προέρχονται κυρίως από φόρους των Ελληνικών Επιχειρήσεων και του Ελληνικού λαού και όχι των ξένων, με σκοπό να αποπληρώνονται τα χρέη του Δημοσίου.

Τι αποκάλυψε ο Έλληνας Υπουργός Οικονομικών στη συνέντευξη του σε γνωστό ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό;

«…είναι δυνατόν ξένη Ευρωπαϊκή επιχείρηση που λειτουργεί στην Ελλάδα και εφαρμόζει τιμές μεγαλύτερες από την Ευρώπη, να παρουσιάζει κέρδη 1% ενώ στην Ευρώπη 35%….»

«..είναι δυνατόν η Ευρωπαϊκή κεντρική Τράπεζα το 2010 να αγοράζει Ελληνικά Ομόλογα

στο 30% της αξίας τους, για να μπορέσουμε να βγούμε στις αγορές, με σκοπό να σώσει την Ελλάδα, σήμερα να μας ζητάει να τα αποπληρώσουμε στο 100%, ενώ αν δεν τα είχαμε δώσει σήμερα θα μπορούσαμε να τα είχαμε κουρέψει κατά 90%..»

Με όλα αυτά, και με την πληροφορία ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ έχει δώσει πίνακα στην Γερμανίδα Καγκελάριο Α. ΜΕΡΚΕΛ, στον οποίο εμφανίζει  τόσο αναλυτικά τέτοια στοιχεία  όσο επιχειρήσεις και ονόματα εμπλεκομένων, είναι δεδομένο ότι έχει προβληματίσει τους «Εταίρους», οι οποίοι πρέπει να αποφασίσουν αν είναι «με τον κλέφτη η με τον νοικοκύρη..και με τους δύο αποκλείεται».

Το σημαντικό στοιχείο στην έρευνα είναι ότι το Βορειοευρωπαϊκό μέτωπο εμφανίζεται αρραγές μόνο και μόνο γιατί κατέχει την πλειονότητα των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα.

Δεν πρέπει να ξεχνούμε την λογική της εφαρμογής των Οικονομικών Ζωνών, οι οποία είναι σε εξέλιξη,  με την οποία οι ανωτέρω χώρες θέλουν να μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους απο τρίτες υποαναπτυχτες χώρες στην Ελλάδα και να τις λειτουργήσουν σύμφωνα με την Συνθήκη ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ.
 

Σημασία έχει, και πρέπει να ελεγχθεί, πως η χώρα είχε αποδεχθεί όλα τα παραπάνω από τις προηγούμενες κυβερνήσεις πολλά από τα οποία μάλιστα αποτελούν «το πρόγραμμα» για το οποίο μας εγκαλούν και μας εκβιάζουν συνεχώς οι «Εταίροι» μας οτι πρέπει να αλοκληρωθεί.

Όλα τα παραπάνω τα έχει ανεβάσει η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το επόμενο τετράμηνο, η οποία κατά πάσα περίπτωση δεν «κρατείται», και αποτελούν το βασικό όπλο του κ. ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ ο οποίος τα χειρίζεται αριστοτεχνικά, πράγμα που ενοχλεί αφάνταστα τους Βορειοευρωπαίους.

Τέλος πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό ότι ο μεγαλύτερος αντίπαλος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι οι ντόπιοι «νταβατζίδες», οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν μάθει να πληρώνουν, αλλά παροτρύνουν και τους ξένους να έρχονται ως επενδυτές με τα ίδια δεδομένα και μάλιστα αυτά που πληρώνουν οι ξένοι να τα εισπράττουν αυτοί από τις κρατικές προμήθειες και αναθέσεις.

«Η παρέα του Podemos και οι Έλληνες μας καταστρέφουν»

Μετά το Eurogroup, Ραχόι, ΜΜΕ, Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά έχουν... ξεσαλώσει

Άρχισαν τα όργανα στην Ισπανία... Μετά την έκτακτη συνεδρίαση του Eurogroup της Παρασκευής, ο Ραχόι και η συμμορία του σηκώνουν τα μανίκια για να τσακίσουν το Podemos.

Προηγήθηκε βέβαια μια πρωτοφανής εκστρατεία λασπολογίας κατά των Ελλήνων από τον κολλητό του Α. Σαμαρά και πιστό στρατιωτάκι της Άνγκελα Μέρκελ, κατά την οποία βασικός στόχος ήταν να στρέψουν τον ισπανικό λαό κατά του ελληνικού, προβάλλοντας επιχειρήματα όπως «θέλουν να σας φάνε τα λεφτά», «εάν δεν τους δανείζαμε χρήματα τώρα θα είχατε υψηλότερες συντάξεις και επιδόματα ανεργίας», «ενώ εσείς υποφέρετε και θυσιαζόσαστε, αυτοί θέλουν να συνεχίσουν να την περνάνε ζάχαρη» και προπαντός «μην ξεχνάτε ποιανού ‘‘φίλοι’’ είναι αυτοί οι τύποι στην Ελλάδα, που περιφρονούν τα χρέη τους, είναι η παρέα του Πάμπλο Ιγκλέσιας», αυτού του ανεκδιήγητου ντε, που έχει το θράσος να παραμένει πρώτος στις δημοσκοπήσεις.

Και μαζί με τον Ραχόι πάνε και τα συστημικά ΜΜΕ – κεντροδεξιά και κεντροαριστερά –, τα οποία έχει λούσει κρύος ιδρώτας στην προοπτική ανόδου στην εξουσία του Podemos και κάνουν ό,τι μπορούν για να ανακόψουν τη δυναμική του. Μετά δε και τις δυσκολίες που συνάντησε ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να «πείσει την Ευρώπη», κάνουν πάρτι: έτσι θα γίνει και με εσάς, διαμηνύουν στους υποστηρικτές του Ιγκλέσιας, θα σπάσετε τα μούτρα σας.

Το σύστημα

Για να έχουν όμως και τα νώτα τους καλυμμένα, δεν περιορίζονται στην κατά βούληση και κατά φαντασία ερμηνεία των όποιων εξελίξεων. Ο πόλεμος ενάντια στο Podemos είναι καθολικός: προπαγάνδα, παραπληροφόρηση, τραμπουκισμός, κυνήγι μαγισσών, όλα τα όπλα είναι θεμιτά. Διαβάζοντας κάποιος τα ισπανικά ΜΜΕ τα τελευταία 24ωρα νομίζει πως ο Ιγκλέσιας είναι ταυτόχρονα ο Γκούφι, ο Αλ Καπόνε, ο Κιμ Γιονγκ Ουν, ο Ραχόι (ναι, θα μπορούσε, άμα απομονώναμε τις περιγραφές), ο Αθνάρ και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Αλλιώς δεν εξηγείται. Τις προηγούμενες μέρες τα δημοσιεύματα (συχνά στην ίδια εφημερίδα) κατηγορούσαν τον επικεφαλής του Podemos και το επιτελείο του ως «άσχετους, εκτός πραγματικότητας και ανίκανους να διοικήσουν καφετέρια», αλλά την ίδια στιγμή έδιναν αγώνα για να εντοπίσουν τα όποια «ψεγάδια» και «άπλυτα» των στελεχών του προκειμένου να τους παρουσιάσουν ως «αδίστακτα λαμόγια, που έχουν καταφέρει να κοροϊδέψουν εκατομμύρια πολίτες» και τους οποίους «χρηματοδοτούν σκοτεινά συμφέροντα». Παρομοίως, ο Ιγκλέσιας και το Podemos εμφανίζονται ως «αφελείς, εξ ου και επικίνδυνοι», καθότι σε περίπτωση που εφαρμοστούν τα όσα λένε «θα επικρατήσει απόλυτο χάος» στην Ισπανία και ο καθένας θα κάνει ό,τι του κατέβει, αλλά την ίδια στιγμή τους παρουσιάζουν και θαυμαστές του «αυταρχικού μοντέλου» που, εάν εκλεγούν, θα μετατρέψουν τον Ιγκλέσιας σε κάποιου είδους «δικτατορίσκο». Α, ναι, και φυσικά, μην ξεχνάμε και την τρομοκρατία.

Ψυχραιμία παιδιά…

Όσο μάλιστα πλησιάζουν οι τοπικές εκλογές στην επαρχία της Ανδαλουσίας στις 22 Μαρτίου (των οποίων το αποτέλεσμα θα αποτελέσει «προάγγελο» όσων θα ακολουθήσουν στις δημοτικές του Μαΐου και στις κοινοβουλευτικές του Δεκεμβρίου) τόσο χάνουν την ψυχραιμία τους πολιτικοί, μεγαλοπαράγοντες και... μιντιάρχες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο διευθυντής της παραδοσιακής συντηρητικής εφημερίδας «ABC» Μπεϊέτο Ρουμπίδο, ο οποίος ξέσπασε πριν από μια εβδομάδα κατά των καναλιών που επιτρέπουν να εμφανίζονται «τόσο συχνά οι υποψήφιοι του Podemos». Βέβαια, το «πόσο συχνά» εμφανίζονται και υπό «ποιες συνθήκες» (ποιο είναι το τηλεοπτικό περιβάλλον που τους επιφυλάσσουν), αυτό είναι θέμα αντίληψης. Διότι, όπως αναφέρουν αρκετοί δημοσιογράφοι – ανάμεσα στους οποίους και ο διευθυντής του καναλιού Sexta –, όσοι «έφεραν» πρώτοι στα τηλεοπτικά πλατό τους εκπροσώπους του Podemos, «το έκαναν αντιστεκόμενοι σε πρωτοφανείς πιέσεις, τόσο από πολιτικούς όσο και από οικονομικούς κύκλους».

Για να έχουμε μια εικόνα του... ανένδοτου που έχει κηρύξει στο Podemos και τον Πάμπλο Ιγκλέσιας το μιντιακό κατεστημένο της Ισπανίας, αρκεί να αναφέρουμε μόνο τα υποτιθέμενα «ρεπορτάζ» των τελευταίων ημερών. Σύμφωνα με ένα από αυτά – στην… αντικειμενικότατη «ABC» –, ο Ιγκλέσιας, ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο UCM, είχε «κόψει τρεις φορές μια σπουδάστρια επειδή φορούσε μαργαριταρένια σκουλαρίκια». Η εφημερίδα μάλιστα κατονομάζει τη σπουδάστρια, τη Μαρία Μερσέντες Πέρες, νυν στέλεχος του Λαϊκού Κόμματος και δήμαρχος στην κοινότητα Ρεντουένια. Η «είδηση - βόμβα» είχε ως αποτέλεσμα να εμφανιστούν ορδές δημοσιογράφων στην πόρτα της Πέρες, η οποία αναγκάστηκε να αποκαλύψει ότι στο μάθημα είχε κοπεί δύο φορές, εκ των οποίων μόνο τη μία από τον Ιγκλέσιας, και ότι... ουδέποτε τέθηκε θέμα «σκουλαρικιών».

Ένα άλλο… φοβερό ρεπορτάζ αφορά την «άμεση σύνδεση» των στελεχών του Podemos με την τρομοκρατία.

Πώς στηρίζεται αυτή η κατηγορία; Πάρτε το παράδειγμα της Ελένα Πέρνας, μέλος της Επιτροπής για την Εγγύηση της Δημοκρατίας του Podemos στη Γαλικία. Η κυρία αυτή, λέει το ρεπορτάζ, «είχε σχέσεις με το γραφείο που υπερασπίζεται τους τρομοκράτες». Τι εννοεί; Ότι η Πέρνας έκανε την πρακτική της ως δικηγόρου στο δικηγορικό γραφείο Estudos Xuridicos-Avogacia, το οποίο είχε αναλάβει μεταξύ άλλων και την υπεράσπιση μελών της οργάνωσης GRAPO (ένοπλο αντάρτικο της Γαλικίας), υποθέσεις με τις οποίες προφανώς και δεν ασχολήθηκε η τότε μαθητευόμενη. 

www.topontiki.gr

O ΤΣΙΠΡΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΩΣ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Του ΜΙΧΑΛΗ ΨΥΛΟΥ*

«Κατ’ αρχήν θέλω να δηλώσω ότι δεν τρέφω καμιά συμπάθεια για τον ΣΥΡΙΖΑ» .Με αυτά τα λόγια ξεκινά το άρθρο της στην πορτογαλική εφημερίδα Publico η Τερέζα ντε Σοόυζα, μία από τις πιο σημαντικές δημοσιογραφικές «πένες» στηνΠορτογαλία. «Αλλά αν τα πράγματα πάνε καλά στις επόμενες εβδομάδες, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει μεγάλη χρησιμότητα για την Ευρώπη. Ο πολιτικός αντίκτυπος της ελληνικής κρίσης θα είναι μεγάλος και στις κυβερνήσεις της Πορτογαλίας και της Ισπανίας. Και οι δύο αυτές κυβερνήσεις θα βρεθούν σε πολύ μειονεκτική θέση στις εκλογές αν πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα» γράφει η Τερέζα ντε Σόυζα, θέτοντας και το μεγάλο διακύβευμα: Αν ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν ταπεινωθεί» ,σε λίγους μήνες ο ευρωπαικός Νότος θα έχει αλλάξει ριζικά, καθώς τόσο στην Πορτογαλία όσο και στην Ισπανία διεξάγονται εκλογές το φθινόπωρο, οι δεξιές κυβερνήσεις θα σαρωθούν και στην εξουσία θα ανέβουν πολιτικές δυνάμεις που αντιτίθενται στην γερμανική πολιτική της λιτότητας στην Ευρώπη.

Αυτό είναι γνωστό στο ευρύ κοινό σε ότι αφορά την Ισπανία καθώς οι θέσεις του PODEMOS είναι πολύ κοντά δε εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μεγάλο βαθμό το ίδιο ισχύει όμως και στην Πορτογαλία όπου τοΣοσιαλιστικό κόμμα ,που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, έχει αποτινάξει το φιλο-μνημονιακό παρελθόν του καταδικάζοντας και μάλιστα με σκληρό τρόπο την πολιτική της λιτότητας. Ο σοσιαλιστής βουλευτής Ζοζέ Γκαλάμπα κατέκρινε και μάλιστα έντονα την δεξιά υπουργό Οικονομικών της Πορτογαλίας ,Μαρία Λουίς Αλμπουκέρκ γιατί στη διάρκεια της τελευταίας κρίσιμης συνεδρίασης τουEurogroup «ενδιαφέρθηκε περισσότερο να υπερασπιστεί την πολιτική της λιτότητας αντί τα εθνικά συμφέροντα της Πορτογαλίας» .

Όπως αποκάλυψε άλλωστε η γερμανική εφημερίδα Die Welt η υπουργός Οικονομικών της Πορτογαλίας πίεσε προσωπικά τον Βόλφγκανκ Σόιμπλε να είναι σκληρός και να μην ενδώσει στα αιτήματα της Ελλάδας «Η Πορτογαλική Κυβέρνηση, αντί να υπερασπίζεται το εθνικό συμφέρον και το συμφέρον της Ευρώπης, έχει καταντήσει να υπερασπίζεται απλά το δικό της συμφέρον τα τελευταία τρία χρόνια με αποτέλεσμα ο μεγάλος χαμένος να είναι ο πορτογαλικός λαός» τόνισε ο σοσιαλιστής βουλευτής και πρόσθεσε: «Η κυβέρνηση της Πορτογαλίας στη διάρκεια όλης αυτής της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα ασχολήθηκε περισσότερο με την επιβολή λιτότητας στους Έλληνες,αντί να συνειδητοποιήσει ότι μια θετική διαπραγμάτευση για τους Έλληνες θα είχε επίσης ευνοικό αντίκτυπο για την Πορτογαλία και για την Ευρώπη»Όπως εξηγεί και ο ΓΓ του ΚΚ Πορτογαλίας ,Χερόνιμο ντε Σόουζα « η δεξιά κυβέρνηση της Πορτογαλίας είναι πάντα ευθυγραμμισμένη με τις χειρότερες ευρωπαικές ντιρεκτίβες και την υποταγή στη Γερμανία» .

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ

Η ισπανική εφημερίδα El Pais σημειώνει ότι «Βερολίνο και ευρωπαίοι εταίροι έχουν δείξει το πιο αδιάλλακτο πρόσωπό τους έναντι της νέας ελληνικής κυβερνησης γιατί φοβούνται μια πολιτική επιδημία στην υπόλοιπη Ευρώπη αν Τσίπρας πετύχει… Αντί να φοβάται όμως τη …μόλυνση ,η Βόρεια Ευρώπη καλά θα κάνει να αποδεχτεί μια ελάφρυνση του χρέους σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιφέρεια”.

Οι Γερμανοί κωφεύουν όμως . Κάνουν πώς δεν καταλαβαίνουν ότι η πλειοψηφία των ευρωπαίων πολιτών διατηρεί εχθρικά αισθήματα απέναντι στη Γερμανία, γιατί τη θεωρεί ως την κύρια υπαίτια για τα πρωτοφανή οικονομικά δεινά που υφίστανται οι λαοί .Γι’ αυτό αναπτύσσεται ραγδαία ο αντιγερμανισμός και όχι απλώς από «θυμό προς τους δανειστές». Η γερμανική εφημερίδα Die Welt εφημερίδα παραδέχεται ότι ο αντι-γερμανισμός δεν προέρχεται μόνο από την Αριστερά στην Ευρώπη, αλλά από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα .«Στην Ισπανία οι οπαδοί του κόμματος Podemos στις διαδηλώσεις φωνάζουν αντι-γερμανικά συνθήματα και κρατούν μαριονέτες με σβάστικα. Αλλά και στην Ιταλία σε άρθρα, προεκλογικές ομιλίες, αφίσες δεξιών και αριστερών κομμάτων η Άνγκελα Μέρκελ παρουσιάζεται συχνά ως Ναζί. ”Δεν θέλουμε τους Γερμανούς” ήταν το βασικό προεκλογικό σύνθημα του ιταλικούσυντηρητικού Κόμματος των Αξιών στις τελευταίες ευρωεκλογές».  

«Η Ευρώπη έχει δώσει τον καλύτερο εαυτό της για να ταπεινώσει τους Έλληνες” τονίζει χαρακτηριστικά ο οικονομολόγος Paul De Grauwe . Αυτή είναι και η πεμπτουσία της γερμανικής Ευρώπης: Να ταπεινώσει ,να εξευτελίσει τον ΣΥΡΙΖΑ και την ελληνική κυβέρνηση ώστε να «πειστούν» οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης ότι η λιτότητα είναι μονόδρομος. Για αυτό πρέπει να μείνει όρθια και με σταθερές αντιμνημονιακές θέσεις η ελληνική κυβέρνηση ως το φθινόπωρο. Για να δοθεί ώθηση στις αντιμνημονιακές πολιτικές δυνάμεις σε Πορτογαλία και Ισπανία ώστε να κερδίσουν στις εκλογές και να υπάρξει έτσι πραγματικό μέτωπο του ευρωπαϊκού Νότου ενάντια στην γερμανοποίηση της Ευρώπης.Μέχρι τότε το Βερολίνο θα προσπαθεί με κάθε μέσο να ταπεινώνει την κυβέρνηση Τσίπρα. Στο ίδιο μήκος κύματος με τον δεξιό Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ,ο σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου,Μάρτιν Σούλτς σε συνέντευξή του στην El Pais προσπαθεί να λοιδορήσει την ελληνική κυβέρνηση: « Πολλά κόμματα στην Ευρωζώνη υπόσχονται : Ψηφίστε μας και εμείς θα αλλάξουμε τα πάντα. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Σαφώς είναι δύσκολο να εξηγήσουν στους ψηφοφόρους τους, ότι έχουν κάνει συμβιβασμούς.Η ελληνική κυβέρνηση έχει αναγνωρίσει ότι δεσμεύεται από τις δεσμεύσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων και αυτή είναι η βάση της οικονομικής μας στήριξης…Σε μια νομισματική ένωση, όλες οι χώρες χάνουν ένα μέρος της κυριαρχίας τους και αυτό απαιτεί δεσμεύσεις» .

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

«Με μια νεοεκλεγείσα κυβέρνηση να αντιτίθεται στις βάναυσες πολιτικές λιτότητας της τρόικα, η Ελλάδα βρίσκει μόνη της – όπως η Ισπανία το 1936» σημειώνει ο ισπανός συγγραφέας Pedro Luis Angosto. «Αν θέλουμε να αποτρέψουμε τους εχθρούς της δημοκρατίας που τώρα κυβερνούν τον κόσμο από το να κάνουν με την Ελλάδα και την Ευρώπη ότι έκαναν το 1939, πρέπει να στηρίξουμε αποφασιστικά τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ελληνικό λαό .Το μέλλον σας, το δικό μας και το μέλλον του καθενός παίζεται σήμερα στην Ελλάδα» τονίζει ο ισπανός συγγραφέας.

Η ιστορία έχει να παραθέσει άλλωστε πολλά παραδείγματα που δείχνουν ότι κάθε φορά επιτυγχάνεται μια προοδευτική περίοδος ,η αντίδραση προσπαθεί να ανατρέψει την κατάσταση και να την επαναφέρει στο σημείο εκκίνησης. «Ο κόσμος πήγε μπροστά με την Γαλλική Επανάσταση, αλλά μόλις ο Ναπολέων ηττήθηκε ,η Γαλλία έπεσε στα νύχια της Ιεράς Συμμαχίας. Στη Ρωσία επίσης ,η Οκτωβριανή Επανάσταση άνοιξε ένα παράθυρο ελπίδας αλλά οι ευρωπαϊκές δυνάμεις αντέδρασαν σκληρά και η επανάσταση υπέστη μακροπρόθεσμα ήττα. Στην Ισπανία ,το πραξικόπημα της 17ης Ιουλίου 1936 έγινε σε συνεργασία του δικτάτορα Φράνκο με τον Μουσολίνι,όπως αποκαλύφθηκε από επίσημα έγγραφα της εποχής. Αποτέλεσμα ; Αυτό που συνέβη τότε στην Ισπανία ήταν μόνο η αρχή για αυτό που συνέβη με τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο στην Ευρώπη.

Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί τηρουμένων των αναλογιών και για την Ευρώπη, που αναδύθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με ένα κράτος πρόνοιας, το οποίο στις μέρες μας εξαρθρώνεται από ένα ολιγαρχικό πολίτευμα στην υπηρεσία των αγορών» λέει ο Πέδρο Λουίς Ανγκόστο.

*Πηγή : περιοδικό «Επίκαιρα» 

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

www.iskra.gr

O ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει χρόνο και χώρο

του Ετιέν Μπαλιμπάρ και του Σάντρο Μετζάντρα

Οι νέες προοπτικές για την επανασύνθεση μιας αριστερής πολιτικής, που έχει στόχο τον σεβασμό των αρχών της ισότητας και της ελευθερίας σε όλη την Ευρώπη] δημιουργήθηκαν με τις μεγάλες μαζικές μάχες που δόθηκαν ενάντια στη λιτότητα στην Ελλάδα και στη Ισπανία. Όμως, ενόσω οι μάχες αυτές κέρδιζαν έδαφος, η οριζόντια εξάπλωσή τους προσέκρουε σε κάθετες και εξίσου δυναμικές αντιστάσεις: στην κυριαρχία των τραπεζών και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων του σύγχρονου καπιταλισμού, στη νέα κατανομή της πολιτικής εξουσίας που επέβαλε η κρίση.

Σ’ αυτές ακριβώς τις διαχωριστικές γραμμές προσέκρουσε ο ΣΥΡΙΖΑ, με το που κατόρθωσε να ορθώσει τον δικό του άξονα «κάθετης» εξουσίας, διαλαλώντας την άρνηση της λιτότητας στα άδυτα των ευρωπαϊκών θεσμών. Η αντίδραση ήταν άμεση και ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάστηκε να απαντήσει συγχρόνως και στο ευρωπαϊκό σύστημα εξουσίας και στη δυσβάστακτη βία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Θα ήταν αφελές να πιστέψουμε πως η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να καταφέρει μόνη της να μεταθέσει αυτές τις γραμμές. Ακόμη και μια χώρα με μεγαλύτερο δημογραφικό και οικονομικό βάρος δεν θα μπορούσε. Αυτό που συνέβη με την Ελλάδα είναι μια επιπλέον απόδειξη πως μια πολιτική που διεκδικεί την ελευθερία και την ισότητα δεν θα δημιουργηθεί στην Ευρώπη προτάσσοντας το επιχείρημα της εθνικής κυριαρχίας.

Δεν χρειαζόμαστε να μας μάθουν οι άλλοι πως ένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι αρκετό, άλλωστε και ο Αλέξης Τσίπρας δεν είπε ποτέ το αντίθετο. Χρειάζεται το άνοιγμα μιας πολιτικής διαδικασίας, με τη δημιουργία και την ισχυροποίηση ενός νέου συσχετισμού κοινωνικών δυνάμεων στην Ευρώπη.

Ο Λένιν είχε πει πως σε κάποιες καταστάσεις χρειάζεται να παραχωρείς έδαφος για να κερδίσεις χρόνο. Η προσαρμογή αυτού του κανόνα στις «συμφωνίες» της προηγούμενης Παρασκευής (αβέβαιη, όπως πάντα, στη πολιτική) μας ωθεί να τολμήσουμε το επόμενο στοίχημα: Για να κερδίσει χρόνο και χώρο η ελληνική κυβέρνηση έκανε κάποιες παραχωρήσεις. Για να αφήσει χρόνο στην ελπίδα να ριζώσει στην Ευρώπη, αναμένοντας επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις (όπως αυτή της Ισπανίας) και την κατάκτηση νέων στρατηγικών μετώπων από τους πρωταγωνιστές της νέας πολιτικής.

Αλλά για μια θετική εξέλιξη, θα χρειαστούν τους επόμενους μήνες κινητοποιήσεις σε πολλαπλά επίπεδα: κοινωνικοί αγώνες και πολιτικές πρωτοβουλίες, νέες καθημερινές συμπεριφορές και νέο ομαδικό λαϊκό πνεύμα, κυβερνητικές ενέργειες και δυναμικές αυτόνομες απαντήσεις των πολιτών. Τη στιγμή που αναγνωρίζουμε την κρίσιμη σημασία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και αυτήν που προαναγγέλλει μια νίκη του Podemos στο θεσμικό πεδίο, οφείλουμε κι εμείς να οργανώσουμε τον νέο πολιτικό χώρο.

Σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στον Guardian (18.2.2015), ο Γ. Βαρουφάκης κάνει την ίδια εκτίμηση. Ουσιαστικά, μας λέει, αυτό που μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση σήμερα είναι να προσπαθήσει να «σώσει τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό από την αυτοκαταστροφική τάση του», που απειλεί τους λαούς και ανοίγει την πόρτα στον φασισμό. Να μειώσει τη βία της λιτότητας και της κρίσης, ανοίγοντας χώρους επιβίωσης και συνεργασίας, όπου η ζωή των εργαζομένων θα μπορούσε να είναι λίγο λιγότερο «μοναχική, θλιβερή, βίαιη και σύντομη», σύμφωνα με τα λόγια του Χομπς. Τίποτα περισσότερο, αλλά ούτε λιγότερο.

Άλλωστε, σ’ αυτή την «άλλη ήπειρο», πρέπει να οικοδομηθεί, από σήμερα κιόλας, η συλλογική δύναμη από την οποία εξαρτώνται οι εξελίξεις των επόμενων μηνών ή χρόνων. Και ο χώρος συγκρότησης μιας τέτοιας δύναμης δεν μπορεί παρά να είναι η ίδια η Ευρώπη, για μια ρήξη αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την τρέχουσα πορεία της ιστορίας της.

Γι’ αυτό λοιπόν είναι σημαντική η σημασία των κινητοποιήσεων, όπως αυτή που οργανώνει το κίνημα Blockupy για τα εγκαίνια της νέας έδρας της ΕΚΤ, την 18η Μαρτίου στη Φραγκφούρτη. Θα είναι μια ευκαιρία για να ακουστεί η φωνή του ευρωπαϊκού λαού υποστηρίζοντας συγχρόνως την ελληνική κυβέρνηση. Πέρα από την απαραίτητη καταγγελία του χρηματιστικού κεφαλαίου και του μεταδημοκρατικού πολιτεύματος (Χάμπερμας), θα είναι επίσης μια ευκαιρία αξιολόγησης της προόδου των εναλλακτικών δυνάμεων, χωρίς τις οποίες η δράση των κυβερνήσεων και των κομμάτων που αγωνίζονται ενάντια στη λιτότητα είναι καταδικασμένη στην ανικανότητα.

μετάφραση: Βασιλική Παπαδάκη

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στη «Liberation», στις 23.2.2015. Στα ελληνικά δημοσιεύθηκε στο left.gr. Εδώ δημοσιεύουμε αποσπάσματα

 enthemata.wordpress.com

Και τώρα τι; Μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης

Του ΕΥΤΥΧΗ ΜΠΙΤΣΑΚΗ*

Αυτές τις ημέρες κορυφώνεται το δράμα που παίζεται σε βάρος της χώρας μας, «στιγμή» (με την εγελιανή έννοια του όρου) που θα απαντήσει στο ερώτημα: υποτέλεια ή εθνική ανεξαρτησίακαι προοδευτική πορεία με στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό

Ουσιαστικά είμαστε μια χρεοκοπημένη χώρα. Πώς φτάσαμε λοιπόν εδώ; Η απάντηση είναι απλή και σαφής: Οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις υπέταξαν το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής προόδου στο ταξικό συμφέρον της κυρίαρχης τάξης. Οι μετέπειτα αγώνες τηςΑριστεράς συνδύαζαν διαλεκτικά (ή έπρεπε να συνδυάζουν) το πατριωτικό (εθνική ανεξαρτησία) με το ταξικό (κοινωνική απελευθέρωση, σοσιαλισμός)

ΣΗΜΕΡΑ, ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ γενικής κρίσης του καπιταλισμού, το κεφάλαιο (με κυρίαρχο το χρηματιστικό), με την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, δεν επιχειρεί απλώς να μεταφέρει τα αποτελέσματα της κρίσης σε βάρος της εργατικής τάξης και των υποτελών στρωμάτων

Επιδιώκει να καταστρέψει όσα κέρδισαν οι λαοί την περίοδο του αιματοβαμμένου καπιταλισμού (πληρωμή της εργατικής δύναμης, κράτος πρόνοιας, προοδευτική παιδεία κλπ.)

Με τον οικονομικό πόλεμο, ο επί του παρόντος νικηφόρος καπιταλισμός επιδιώκει να συνθλίψει τις κοινωνικές αντιστάσεις και ταστόχρονα να σαρώσει τα κινήματα εθνικής ανεξαρτησίας. Η χώρα μας επιλέχθηκε ως πειραματόζωο για την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης θεωρίας και πράξης. Γιστί; Επειδήλόγω ειδικών συνθηκών, αλλά και επειδή η εγχώρια κυρίαρχη τάξη, υποτελειακή από παράδοση, θα δεχόταν πιο εύκολα αυτόν τον εθνοκτόνο ρόλο

Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ περιπέτεια θα λυθεί ή με την καταστροφή της ανθρωπότητας ή με τη νίκπ των δυνάμεων του σοσιαλισμού (καταστροφή του ενός πόλου της αντίθεσης ή και των δύο, κατά τη μαρξιστική αντίληψη της ιστορίας). Η «νομοτέλεια» ισχύει και για τη χώρα μας

Ποιος θα έπρεπε λοιπόν να είναι ο στρατηγικός στόχος της δικής μας Αριστεράς; Ενας και μοναδικός: ο σοσιαλισμός. Αλλά: η κατάσταση της χώρας μας είναι καταστροφική. Υπάρχει όμως επαναστατική κατάσταση, προϋπόθεση για τη νίκη των δυνάμεων του σοσιαλισμού; Η απάντηση είναι δεδομένη και αρνατική. Το τι θα μπορούσε να γίνει με την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων και του καθεστώτος τηςυποτέλειας συνολικά είναι κάτι που δεν μπορούμε να το προβλέψουμε

Συνεπώς: Με δεδομένες τις δικές μας συνθήκες, ο λαός της Αριστεράς ψήφισε ΣΎΡΙΖΑ. Σήμερα για πρώτη φορά στη χώρα μας έχουμε κυβέρνηση της Αριστεράς. Πώς έγινε το «θαύμα»; Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρινόταν στις ελπίδες των αριστερών: ήταν ένα πρόγραμμα . Δόθηκε μια σκληρή μάχη. Ο πόλεμος δεν τελείωσε. Να βοηθήσουμε το λαϊκό κίνημα για να μας βοηθήσει. Και ας μη βιαζόμαστε να καταδικάζουμε! Ας πιέζουμε προς ριζοσπαστικές λύσεις και ας είμαστε αντικειμενικοί όταν κρίνουμε

Και να ξέρουμε ότι το ρεφορμιστικό πρόγραμμα χρειάζεται χρήμα και το χρήμα το έχει ο εχθρός Και τώρα τι; «επαναστατικού» ρεφορμισμού. Αυτό που απαιτούσε η συγκεκριμένη «στιγμή»

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα πρόγραμμα σωτηρίας του ελληνικού λαού και οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας στο πλαίσιο της Ε.Ε., με στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό (ο στρατηγικός στόχος σημειωνόταν στο τέλος του προγράμματος, χωρίς συγκεκριμενοποίηση και -συνεπώς- χωρίς να πείθει).

Ποιοι ήταν λοιπόν οι βασικοί στόχοι του προγράμματος; «θάψιμο» του μνημονίου. Επαναδιαπραγμάτευση και κούρεμα του χρέους. Οχι εκποίηση της κρατικής περιουσίας και γενικότερα του πλούτου της χώρας. Δίκαιο φορολογικό σύστημα με κύριο στόχο το μεγάλο κεφάλαιο

Επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων. Κατώτερος μισθός 751 ευρώ. Βελτίωση μισθών και συντάξεων. Επαναπρόσληψη των απολυμένων και αστών που βρίσκονται σε καθεστώς ομηρίας (αξιολόγηση). Προοδεστική αναμόρφωση της παιδείας. Κατάργηση των «Συμβουλίων» στα ΑΕΙ και αποκατάσταση της νομιμότητας. Ενίσχυση της επιστημονικής έρευνας και κατάργηση της υποταγής της έρευνας και της παιδείας στα συμφέροντα του κεφαλαίου

Επαναφορά της νομιμότητας και ανασυγκρότηση της ΕΡΤ, αρχίζοντας από μηδενική βάση

Αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας

ΣΗΜΕΙΩΣΑ ΤΑ ΚΥΡΙΟΤΕΡΑ σημεία του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόγραμμα αστό δεν υπερέβαινε τα όρια του καπιταλισμού. Δεν ήταν πρόγραμμα ρήξης με την Ε.Ε. Ηταν όμως, εάν εφαρμοζόταν, ένα πρόγραμμα σωτηρίας του ελληνικού λαού, που θα δημιουργούσε, ενδεχομένως, δυνστότητες για μια ριζοοηαστική-«επαναστατική» πορεία

Συνολικά, το πρόγραμμα αυτό συνδύαζε διαλεκτικά το κοινωνικό με το πατριωτικό στοιχείο. Δεν επαγγελλόταν μια ανέφικτη (επί του παρόντος) επανάσταση. Ανταποκρινόταν όμως στις ανάγκες και στις δυνατότητες της «συγκεκριμένης κατάστασης» και ψηφίστηκε από τον λαό της Αριστεράς. Το πρόγραμμα καταπολεμήθηκε από τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς. Εδώ θυμόμαστε τον Μπρεχτ: Δεν μας αρέσει η απόφαση του λαού; Να αλλάξουμε λοιπόν λαό! ΘΑ ΗΤΑΝ ΜΗΠΩΣ αποδεκτό αυτό το θετικά ρεφορμιστικό πρόγραμμα από τους λύκους της Ε.Ε., υπαλλήλους και αφεντικά; Η σύγκρουση θα ήταν δυνατόν να αποφευχθεί; Μια θετική απάντηση θα προϋπέθετε αφέλεια: υποτίμηση της αναλγησίας του κεφαλαίου και των υπηρετών του. Γιατί κυρίως οι Γερμανοί αντέδρασαν με αυτή την απάνθρωπη σκληρότητα; Το βασικό, κατά τη γνώμη μου, δεν ήταν το πρόβλημα του χρέους. Οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι είχαν στόχο να συντρίψουν τη δυνατότητα μιας αριστερής κυβέρνησης στην Ευρώπη. Να σβήσουν το αχνό φως που φαινόταν να ανατέλλει στον ορίζοντα της ηπείρου και να επιβεβαιώσουν το δόγμα της αιωνιότητας του καπιταλισμού και του μονόδρομου.

Μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης ΗΜΕΡΕΣ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΕΩΝ, ΣΚΛΗΡΩΝ μαχών, αναλγησίας των τοκογλύφων, αποκάλυψη της μικρότητας των υπαλλήλων του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Κατάληξη σε μια απόφαση που εγκρίθηκε από το Γιούρογκρουπ. Αλλά οι διαπραγματεύσεις θα συνεχιστούν και ίδωμεν.

Σημειώνω τα βασικά σημεία της ελληνικής πρότασης.

Καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Μείωση του ΦΠΑ. Δίκαιο φορολογικό σύστημα και -συνεπώς- φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου

Εκσυγχρονισμός της φορολογικής και τελωνειακής διοίκησης. Ελεγχος των δημόσιων δαπανών. Μεταρρύθμιση της κοινωνικής ασφάλισης

Σύγχρονη δημόσια διοίκηση και καταπολέμηση της διαφθοράς. Καταπολέμηση του λαθρεμπορίου καυσίμων και προϊόντων καπνού. Μείωση του αριθμού των υπουργείων από 16 σε 10

Στον καθαστό οικονομικό τομέα, εφαρμογή του μέτρου των δόσεων και αντιμετώπιση των τραπεζικών και μη εξυπηρετούμενων δανείων κ.λπ. Πολιτική για την προώθηση της ανάπτυξης κ.Απ. Ολα αστά θα μπορούσε να τα κάνει και μια μη υποτελής αστική κυβέρνηση

ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΣΕ αντίθεση με παλιότερες δεσμεύσεις: Δεν θα καταργηθούν οι ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ολοκληρωθεί. Επανεξέταση ιδιωτικοποιήσεων που δεν έχουν προκηρυχθεί

Ενοποίηση οργανισμών, υιοθέτηση βέλτιστων πρακτικών της Ε.Ε. θα εκποιηθεί λοιπόν κρατική και μη περιουσία; Ο αρμόδιος υπουργός το αρνείται. Ενοποίηση του ΤΑΙΠΕΔ με οργανισμούς αντί για κατάργηση (αν «δεν πουλάμε», τι χρειάζεται το ΤΑΙΠΕΔ;)

Επιμήκυνση της δανειακής σύμβασης. Στην περίοδο αυτή θα ισχύει το σημερινό μνημόνιο; Επιτυχία ήταν η μείωση του λεγόμενου «πρωτογενούς πλεονάσματος», αστής της απάτης σε βάρος των λαϊκών αναγκών. Ως προς την εργασία: Αξιοποίηση βέλτιστων πρακτικών της * Οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι είχαν στόχο να συντρίψουν τη δυνατότητα μιας αριστερής κυβέρνησης στην Ευρώπη. Να σβήσουν το αχνό φως που φαινόταν να ανατέλλει στον ορίζοντα της ηπείρου και να επιβεβαιώσουν το δόγμα της αιωνιότητας του καπιταλισμού και του μονόδρομου Ε.Ε. σε όλο το εύρος της νομοθεσίας (βέλτιστες πρακτικές!) Σχέδιο προσωρινής απασχόλησης για τους ανέργους

ΕΞΥΠΝΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας (έξυπνη αντί αποκατάσταση!) με ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και δικαιοσύνης (ευελιξία και δικαιοσύνη: ασύμβατες έννοιες)

Ως προς την ανθρωπιστική κρίση: ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Κουπόνια τροφίμων (επιστρέφουμε στο 1941!). Και επίσης: εξασφάλιση ότι η μάχη κατά της ανθρωπιστικής κρίσης δεν θα έχει αρνητικό δημοσιονομικό αντίκτυπο (σολομώντεια λύση: και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη)

Δόθηκε μια σκληρή μάχη. Ο πόλεμος δεν τελείωσε. Να βοηθήσουμε το λαϊκό κίνημα για να μας βοηθήσει. Και ας μη βιαζόμαστε να καταδικάζουμε! Ας πιέζουμε προς ριζοσπαστικές λύσεις και ας είμαστε αντικειμενικοί όταν κρίνουμε. Και να ξέρουμε ότι το ρεφορμιστικό πρόγραμμα χρειάζεται χρήμα και το χρήμα το έχει ο εχθρός. Κριτική, ναι! Αλλά σοβαρή, επιστημονική και δημιουργική. Αν πέσει η κυβέρνηση, θα ξανάρθουν οι καταστροφείς της Ελλάδας. Και από κοντά, το φίδι της Χρυσής Αυγής. Εγινε ένα λειψό βήμα. Ας βοηθήσουμε το επόμενο

* Ο Ευτύχης Μπιτσάκης είναι Όμότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου

aristeridiexodos

Μια σημείωση για τον ΣΥΡΙΖΑ: χρεωμένοι ναι, αλλά όχι ένοχοι!

Slavoj Zizek

Η εντύπωση που έχει κανείς από από τα δικά μας ΜΜΕ είναι ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα αποτελείται από  ένα τσούρμο λαϊκιστών εξτρεμιστών που υποστηρίζουν «παράλογα» και «ανεύθυνα» λαϊκιστικά μέτρα. Τίποτα δεν μπορεί να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Είναι, αντιθέτως, η πολιτική της ΕΕ που έχει υπάρξει και συνεχίζει να είναι, καταφανώς παράλογη. Από το 2008, η Ελλάδα έχει αναγκαστεί να πάρει σκληρά μέτρα λιτότητας για να βάλει τα οικονομικά της σε τάξη. Ωστόσο σήμερα, επτά χρόνια αργότερα, αφού η χώρα υπέστη μια τρομακτική οπισθοδρόμηση, τα οικονομικά της Ελλάδας είναι σε ακόμα μεγαλύτερη αναταραχή. Πράγματι, το χρέος της χώρας αυξήθηκε από λίγο πιο πάνω από το 100% του ΑΕΠ στο 175%, και αυτή τη στιγμή ανέρχεται στα 320 δις ευρώ. Αν αυτό δεν είναι παράλογο, τότε αυτή η λέξη δεν έχει πλέον κανένα νόημα. Γιατί, λοιπόν, η ΕΕ κάνει αυτό το πράγμα στην Ελλάδα;

Όπως όλοι γνωρίζουμε, η πολιτική της ΕΕ προς τις υπερχρεωμένες χώρες όπως η Ελλάδα ακολουθεί την τακτική «παράταση και υποκρισία” – παρατείνουμε την περιόδο αποπληρωμής, αλλά προσποιούμαστε ότι όλα τα χρέη τελικά θα αποπληρωθούν. Γιατί, λοιπόν, η μυθοπλασία της αποπληρωμής είναι τόσο επίμονη; Δεν είναι μόνο ότι αυτή η φαντασίωση κάνει την παράταση αποπληρωμής του χρέους πιο εύκολα αποδεκτή στους Γερμανούς ψηφοφόρους. Ούτε ότι ενδεχόμενη διαγραφή του ελληνικού χρέους μπορεί να δώσει αφορμή για παρόμοια αιτήματα εκ μέρους των Πορτογάλων, των Ιρλανδών και των Ισπανών. Ο πραγματικός λόγος είναι απλά ότι αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία δεν θέλουν πραγματικά το χρέος να αποπληρωθεί. Ο πραγματικός στόχος εκείνου που δανείζει χρήματα στον οφειλέτη δεν είναι να πάρει πίσω τα χρωστούμενα με τόκο, αλλά η επ ‘αόριστον διαιώνιση του χρέους που διατηρεί τον οφειλέτη σε θέση μόνιμης εξάρτησης και υποταγής. Μια δεκαετία πριν, η Αργεντινή αποφάσισε να αποπληρώσει το χρέος της προς το ΔΝΤ πριν από την ώρα του (με οικονομική βοήθεια από τη Βενεζουέλα). Η αντίδραση του ΔΝΤ ήταν απρόσμενη: αντί να είναι ευτυχείς που πήραν πίσω τα χρήματά τους, οι κορυφαίοι εκπρόσωποι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου εξέφρασαν την ανησυχία τους ότι η Αργεντινή θα χρησιμοποιήσει τη νεοαποκτηθείσα ελευθερία και οικονομική ανεξαρτησία από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για να εγκαταλείψει τη συντηρητική δημοσιονομική πολιτική και να επιδοθεί σε αλόγιστες σπατάλες… Το χρέος είναι ένα μέσο ελέγχου του οφειλέτη, και ως εκ τούτου, αγωνίζεται να διευρυνθεί και να αναπαραχθεί.

Η συνεχιζόμενη πίεση της ΕΕ προς την Ελλάδα να εφαρμόσει μέτραλιτότητας ταιριάζει απόλυτα σε αυτό που η ψυχανάλυση ονομάζει υπερεγώ. Το υπερεγώ δεν είναι ένας καθαρά ηθικός παράγων, αλλά ένας σαδιστικός παράγων, ο οποίος βομβαρδίζει το θέμα με αδύνατα αιτήματα, αντλώντας αισχρή απόλαυση απο την αποτυχία του υποκειμένου να συμμορφωθεί με αυτά. Το παράδοξο με το υπερεγώ είναι ότι, όπως ο Φρόιντ είδε ξεκάθαρα, όσο περισσότερο υπακούμε στις απαιτήσεις του, τόσο περισσότερο αισθανόμαστε ένοχοι. Φανταστείτε ένα φαύλο δάσκαλο ο οποίος αναθέτει στους μαθητές του αδύνατες εργασίες, και στη συνέχεια αποδοκιμάζει σαδιστικά όταν βλέπει το άγχος και τον πανικό τους. Αυτό είναι και το στοιχείο που είναι τόσο τρομερά λάθος με τις απαιτήσεις/εντολές της ΕΕ: δεν δίνει στην Ελλάδα καν μια ευκαιρία – η Ελληνική αποτυχία είναι μέρος του παιχνιδιού.

Σαν να μην έχουν υποφέρει ήδη αρκετά, οι Έλληνες είναι θύματα μιας εκστρατείας που κινητοποιεί τα χαμηλότερα εγωιστικά ένστικτα. Όποτε μιλάνε για διαγραφή μέρους του χρέους, τα δικά μας ΜΜΕ το παρουσιάζουν ως ένα μέτρο που θα πλήξει τους απλούς φορολογούμενους, βάζοντας τους τεμπέληδες και διεφθαρμένους Έλληνες απέναντι στους σκληρά εργαζόμενους απλούς ανθρώπους σε άλλες χώρες. Στη Σλοβενία, τη δική μου χώρα, όσοι εκφράζουν συμπάθεια προς τον ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούνταν ακόμη και για εθνική προδοσία … Έτσι, όταν, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κατάρρευσης του 2008, οι μεγάλες τράπεζες κατέστησαν αφερέγγυες, ήταν εντάξει για το κράτος να καλύψει τις απώλειές τους ξοδεύοντας τρισεκατομμύρια (από τα χρήματα των φορολογουμένων φυσικά), αλλά όταν ένας ολόκληρος λαός δυστυχεί, θα πρέπει να καταβάλει το χρέος.

Πώς μπορούμε να βγούμε από αυτό το κολασμένο κύκλο του χρέους και την ενοχής; Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το πέτυχε. Οι δανειστές κατηγορούν ουσιαστικά την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν αισθάνεται τόσες ενοχές όσο θα έπρεπε. Την κατηγορούν για το ότι αισθάνεται αθώα. Αυτό είναι που το κατεστημένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκει τόσο ενοχλητικό σχετικά με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ: παραδέχεται το χρέος, αλλά χωρίς ενοχή. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεφορτώθηκε την πίεση του υπερεγώ. Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης προσωποποιεί τη στάση αυτή στις συναλλαγές του με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο: ο ίδιος αναγνωρίζει πλήρως το βάρος του χρέους, και υποστηρίζει αρκετά ορθολογικά ότι, δεδομένου ότι η πολιτική της ΕΕ προφανώς δεν λειτούργησε, θα πρέπει να βρεθεί μια άλλη επιλογή. Παραδόξως, αυτό που επανειλημμένα ισχυρίζονται Βαρουφάκης και Τσίπρας είναι ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η μόνη ευκαιρία για τους δανειστές να πάρουν τουλάχιστον ένα μέρος των χρημάτων τους πίσω. Ο ίδιος ο Βαρουφάκης αναρωτιέται γιατί οι τράπεζες έριχναν λεφτά στην Ελλάδα και συνεργάζονταν με ένα πελατειακό κράτος, ενώ την ίδια στιγμή όλοι γνώριζαν πολύ καλά πώς είχαν τα πράγματα. Η Ελλάδα δεν θα είχε ποτέ αποκτήσει τόσο μεγάλο χρέος χωρίς τη συνενοχή του Δυτικού κατεστημένου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πολύ καλά ότι η κύρια απειλή δεν προέρχεται από τις Βρυξέλλες. Αντιθέτως, κατοικοεδρεύει στην ίδια την Ελλάδα – ένα πελατειακό, διεφθαρμένο Κράτος. Αυτό για το οποίο η Ευρώπη (η γραφειοκρατία της ΕΕ) θα πρέπει να κατηγορηθεί είναι για το ότι, ενώ επικρίνει την Ελλάδα για διαφθορά και αναποτελεσματικότητα του, υποστήριξε την πολιτική δύναμη (Νέα Δημοκρατία) που ενσάρκωνε αυτή τη διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα.

Για το λόγο αυτό, το κύριο καθήκον όλων των πραγματικών αριστερών σήμερα να είναι να επιδείξουν πανευρωπαϊκή αλληλεγγύη προς την Ελλάδα, όχι μόνο επειδή η μοίρα της Ελλάδας είναι στα χέρια της Ευρώπης. Εμείς οι Δυτικοευρωπαίοι θέλουμε να βλέπουμε την Ελλάδα ως αποστασιοποιημένοι παρατηρητές που παρακολουθούν τη δεινή κατάσταση της φτωχής χώρας με συμπόνια και συμπάθεια. Ωστόσο, μια τέτοια ‘χαλαρή’ οπτική στηρίζεται σε μια μοιραία ψευδαίσθηση. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα αυτές τις τελευταίες εβδομάδες αφορά όλους μας – διακυβεύεται το μέλλον της Ευρώπης. Έτσι, όταν διαβάζουμε για την Ελλάδα αυτές τις μέρες, θα πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου ότι, όπως λέει το παλαιό ρητό, de te fabula narrator.

Αριστεροί σε όλη την Ευρώπη διαμαρτύρονται πως σήμερα κανείς δεν τολμά να διαταράξει πραγματικά το νεοφιλελεύθερο δόγμα. Το πρόβλημα είναι πραγματικό, φυσικά: τη στιγμή που κάποιος παραβιάζει αυτό το δόγμα, ή μάλλον, τη στιγμή που κάποιος θεωρείται ως πιθανός παράγων που μπορεί να προκαλέσει αυτή τη διαταραχή, τεράστιες δυνάμεις εξαπολύονται εναντίον του. Παρά το γεγονός ότι οι δυνάμεις αυτές εμφανίζονται ως αντικειμενικοί οικονομικοί παράγοντες, στην πραγματικότητα είναι δυνάμεις ψευδαισθήσεων και ιδεολογίας. Αλλά η υλική δύναμή τους είναι ωστόσο εντελώς καταστροφική. Σήμερα είμαστε κάτω από την τεράστια πίεση αυτού που τι θα πρέπει να ονομάσουμε ‘εχθρική προπαγάνδα’. Επιτρέψτε μου να παραθέσω τον Alain Badiou : “Ο στόχος κάθε εχθρικής προπαγάνδας δεν είναι να εξολοθρεύει μια υπάρχουσα δύναμη (η λειτουργία αυτή συνήθως επαφίεται στις αστυνομικές δυνάμεις), αλλά να εξολοθρεύει μια απαρατήρητη δυνατότητα της κατάστασης “. Με άλλα λόγια, η εχθρική προπαγάνδα προσπαθεί να σκοτώσει την ελπίδα: το μήνυμα αυτής της προπαγάνδας είναι η παραιτημένη πεποίθηση ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε, ακόμα και αν δεν είναι ο καλύτερος από όλους τους δυνατούς κόσμους, είναι ο λιγότερο κακός, κατά συνέπεια οποιαδήποτε ριζική αλλαγή θα μπορούσε μόνο να κάνει τα πράγματα χειρότερα.

Κάποιος πρέπει να κάνει την πρώτη κίνηση και να κόψει τον γόρδιο δεσμό του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Πράγματι, ας μην ξεχνάμε ότι αυτοί που κηρύττουν αυτό το δόγμα – από τις ΗΠΑ ως τη Γερμανία – το παραβιάζουν ελεύθερα όποτε τους βολεύει. Ο αγώνας του ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνει πολύ πιο πέρα ​​από έναν απλό αγώνα για ευημερία. Είναι αγώνας για έναν ολόκληρο τρόπο ζωής, η αντίσταση ενός κόσμου που απειλείται από ταχεία παγκοσμιοποίηση ή μάλλον ενός πολιτισμού με καθημερινές τελετουργίες και τους τρόπους που απειλούνται από μετα-ιστορική εμπορευματοποίηση. Είναι αυτή η αντίσταση συντηρητική; Σήμερα οι mainstream αυτοαποκαλούμενοι  πολιτικά και πολιτισμικά συντηρητικοί δεν είναι πραγματικά συντηρητικοί. Υιοθετώντας πλήρως τη συνεχή αυτο-επανάσταση του καπιταλισμού, θέλουν απλά να την κάνουν πιο αποτελεσματική συμπληρώνοντάς την με κάποιους παραδοσιακούς θεσμούς (θρησκεία, κλπ) ώστε να περιορίσουν τις καταστροφικές συνέπειές της για την κοινωνική ζωή και να διατηρήσουν την κοινωνική συνοχή. Αληθινός συντηρητικός σήμερα είναι αυτός που παραδέχεται πλήρως τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του παγκόσμιου καπιταλισμού, αυτός που απορρίπτει τον απλό προοδευτισμό, και είναι προσεκτικός απέναντι στη σκοτεινή πλευρά της προόδου.

Αυτός είναι ο λόγος που τρέφω βαθύ σεβασμό για τον αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να υφίσταται, μάς καθιστά όλους ελεύθερους: όλοι γνωρίζουμε ότι όσο ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει, υπάρχει μια ευκαιρία και για όλους εμάς.

Μετάφραση Νικήτας Φεσσάς nostimonimar

anemosantistasis

ΟΧΙ κ. Τσίπρα

Πολύς ντόρος γίνεται τις τελευταίες μέρες για το αν θα πρέπει η συμφωνία με τους εταίρους ( e-mail Βαρουφάκη) να περάσει ή όχι από την Βουλή για επικύρωση.

Μέχρι και η Ν.Δ θυμήθηκε τις τελευταίες ώρες την αγάπη της για την Δημοκρατία και τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Μάλλον οι αρνητές του Ολοκαυτώματος της χώρας βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία να νομιμοποιήσουν τις μέχρι σήμερα πράξεις τους, και να κλείσουν την Συνταγματική τρύπα που άφησε το 1^ο και 2^ο μνημόνιο.

Αν υπάρχει έστω και ένας στο κυβερνητικό στρατόπεδο που να πιστεύει πως η «δημιουργική ασάφεια» του κ. Βαρουφάκη μπορεί κάποια στιγμή να χρησιμοποιηθεί με τρόπο που θα δένει πισθάγκωνα την χώρα, είναι καλύτερο για την κυβέρνηση να ανεχθεί για λίγο χρόνο τα ουρλιαχτά για μη δημοκρατικές διαδικασίες από τον Άδωνη.

Άλλωστε οι εταίροι μας μιλάν κιόλας για «τρίτη τροποποίηση. (Third Amendment Agreement)

Ας μην έλθει λοιπόν στην Βουλή.

Και ας δείξει (η Βουλή) κάποια άλλη στιγμή την δημοκρατική της ευαισθησία.

http://wp.me/p1h3Tw-GL
© HeadWaiter.

Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις

Έχω μια απορία. Αφού η συμφωνία του Φεβρουαρίου είναι κακή, είναι θηλιά στον λαιμό, είναι άλμα στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο, γιατί προκαλεί τόσες αντιδράσεις στη σκληρή γερμανική Δεξιά; Γιατί...
φωνάζουν ότι έγιναν παραχωρήσεις στην Ελλάδα, γιατί τους έκανε ο Σόιμπλε μασάζ επί μία εβδομάδα, προκειμένου να ψηφίσουν ναι, γιατί βγήκε η "Bild" και ζήτησε να κοπεί το οξυγόνο στους Έλληνες; Τι νόημα έχει το αίτημα αυτό, αν δεν υπάρχει, ούτως ή άλλως, οξυγόνο; Παρεμπιπτόντως, η αθλιότητα της "Bild" προκάλεσε τη σφοδρή αντίδραση της Ένωσης Γερμανών Δημοσιογράφων και την ακόμη σφοδρότερη του "Spiegel", αποκαλύπτοντας ότι οι ρωγμές στο μιντιακό και στο πολιτικό σύστημα της Γερμανίας είναι μεγάλες. Αρκεί να έχεις μάτια να τις δεις και ευελιξία για να μπεις μέσα και να τις διευρύνεις.
Η συμφωνία του Φεβρουαρίου είναι ούτως ή άλλως πολυερμηνεύσιμη, πρόκειται για τη δημιουργική ασάφεια που επικαλείται ο Γιάνης Βαρουφάκης. Είναι μια ανοικτή διαδικασία διαπραγματεύσεων ή συγκρούσεων, που μπορεί να καταλήξει έτσι, μπορεί να καταλήξει και αλλιώς. Εκείνο που έχει σημασία είναι πώς ερμηνεύει τις ανοιχτές δυνατότητες η ελληνική πλευρά, αν πιστεύει ότι μπορεί να πετύχει πράγματα για το καλό των ανθρώπων ή αν θεωρεί ότι το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι, ότι τίποτα πια δεν μας σώζει, ότι θα πάμε οπωσδήποτε κατά διαόλου. Αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε, ναι, θα πάμε οπωσδήποτε κατά διαόλου, καταχειροκροτούμενοι από τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε, τον Ντράγκι.
Το μνημονιακό κατεστημένο έχει έννομο συμφέρον να λέει ότι είμαστε χαμένοι από χέρι και ότι τα πράγματα συνεχώς θα χειροτερεύουν. Ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος προφητεύουν τον ερχομό των εσχάτων ημερών για να σώσουν τα τομάρια τους, για να πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από εκείνον τον καρόδρομο που χάραξαν οι ίδιοι. Το τομάρι τους θέλουν να σώσουν και τα ΜΜΕ που εξέθρεψαν τα Μνημόνια. Τις πρώτες μέρες της νέας διακυβέρνησης φάνηκε να ανέχονται, να υποστηρίζουν, ακόμη και να γλείφουν, τώρα που ανέκυψαν οι πρώτες δυσκολίες θυμήθηκαν τον παλιό τους εαυτό. Λένε «Σόιμπλε», «Ντράγκι», «Λαγκάρντ» και γιομίζει το στόμα τους δυόσμο.
Αυτοί τα λένε γιατί πρέπει να τα πουν, το πράγμα όμως δυσκολεύει όταν προμηνύουν την καταστροφή τα στελέχη της Αριστεράς. Όταν ακούει ο κόσμος από δικούς του ανθρώπους ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα, απογοητεύεται, τρομάζει, συρρικνώνεται, κρύβεται ηττημένος στη γωνιά του. Δεν είναι συναισθηματικό το ζήτημα, είναι εντελώς πρακτικό. Όταν ακούμε από ανθρώπους της Αριστεράς ότι η συμφωνία του Φεβρουαρίου είναι θνησιγενής, κουμπωνόμαστε, μαζί με τα πορτοφόλια μας. Γιατί να πάω να πληρώσω τους φόρους μου -εφόσον έχω να τους πληρώσω- και να πέσουν τα λεφτά μου στη μαύρη τρύπα της χρεοκοπίας; Γιατί να βγάλω τα μετρητά από το σεντούκι και να τα πάω στην τράπεζα, αφού οι τράπεζες πάνε για φούντο;
Το λένε και αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Επίσης λένε και άσχημα λόγια για τους μετά Χριστόν προφήτες.

Γιώργος Ανανδρανιστάκης

Ευρωζώνη - η Τελική Μάχης της Επιβίωσης

Του ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ*

Καθώς η προσοχή των ελληνικών αλλά και των ευρωπαϊκών μέσων ενημέρωσης βρισκόταν, δικαιολογημένα, στραμμένη στη στάση που θα τηρούσε η Ελλάδα στα διαδοχικά eurogroup, η εφημερίδα Financial Times παρουσίασε μια πολιτική βόμβα για το μέλλον της ευρωζώνης, η οποία πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Ο γνωστός δημοσιογράφος, Πίτερ Σπίγκελ, αποκάλυψε έκθεση του Γιούνκερ, η οποία θα μπορούσε να σημάνει το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως την γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Στο κείμενο, το οποίο εκτός από την υπογραφή του προέδρου της Κομισιόν, έφερε και τα ονόματα του επικεφαλής του eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ και του προέδρου του Συμβουλίου, Ντόναλντ Τασκ, γίνεται σαφής αναφορά στην αδυναμία της ευρωζώνης να αντιπαρατεθεί με την αμερικανική οικονομία και προτείνονται μια σειρά λύσεων.

Εν συντομία ο Γιούνκερ εμμέσως πλην σαφώς προτείνει τη χάραξη ενός κοινού προϋπολογισμού των χωρών της ευρωζώνης, τη δημιουργία νέου κοινοβουλίου των χωρών μελών της νομισματικής ένωσης αλλά και την ύπαρξη ενός μηχανισμού που θα τιμωρεί τα «απείθαρχα» μέλη της ένωσης.

Παραμένει άγνωστο εάν η ΕΚΤ ήθελε εξ αρχής να «διαρρεύσει» τις θέσεις της ή αν κάποιος άλλος ισχυρός παίχτης προσπάθησε με αυτό τον τρόπο να προκαταβάλει τυχόν εξελίξεις. Αρκετοί αναλυτές πάντως έσπευσαν να σημειώσουν ότι σε βάθος χρόνου το συγκεκριμένο κείμενο μπορεί να έχει πολύ πιο δραστικές επιπτώσεις για το μέλλον του ευρώ αλλά και για την διαρκή οικονομική αντιπαράθεση ΗΠΑ – Ευρώπης, σε σχέση με τις εξελίξεις γύρω από το ελληνικό ζήτημα.

Το σκεπτικό του κειμένου στηρίζεται στην ορθή, καταρχήν, παρατήρηση ότι μια νομισματική ένωσηδεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς κοινή δημοσιονομική πολιτική. «Δεν υπάρχει νόμισμα χωρίς κράτος» μας έλεγε πριν από μερικά χρόνια ο διάσημος οικονομολόγος (και μέντορας του Α.Παπανρέου) Σαμίρ Αμίρ αναφερόμενος και αυτός στα δομικά προβλήματα που αναπόδραστα αντιμετωπίζει κάθε νομισματική ένωση η οποία δεν μπορεί να χαράξει μια κοινή οικονομική πολιτική.

Το κλασικό παράδειγμα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η οικονομία των ΗΠΑ, η οποία αναλαμβάνει να αντιμετωπίζει τις αδυναμίες που ενδέχεται να αντιμετωπίζει κάποια πολιτεία, με τη μεταφορά πόρων από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή απ’ ότι συμβαίνει στην ευρωζώνη, όπου μια λεόντειος συμφωνία μεταξύ άνισων οικονομιών εξασφαλίζει ότι τα ελλείματα της περιφέρειας μετατρέπονται σε πλεονάσματα του οικονομικού κέντρου – δηλαδή της Γερμανίας.

Εξίσου σωστή είναι και η παρατήρηση του κειμένου ότι η κρίση, που αντιμετωπίζει σήμερα η ευρωζώνη, ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και από το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα και μετεξελίχθηκε σε δημοσιονομική κρίση, καθώς τα κράτη «αναγκάζονταν» να προστατεύουν τις τράπεζες που θεωρούνταν πολύ μεγάλες για να αφεθούν να καταρρεύσουν (too big to fail).

Πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι σε εκθέσεις σαν κι αυτή, που προορίζονται για εσωτερική κατανάλωση και όχι για το ευρύ κοινό, δεν συναντάμε τις γνωστές κορώνες για τους «τεμπέληδες» Έλληνες ή Ισπανούς αλλά αναγνωρίζεται ότι όλες οι χώρες (με εξαίρεση την Εσθονία και το Λουξεμβούργο) είχαν παραβιάσει τους στόχους για τα ελλείματα και τα χρέη που έθετε το σύμφωνο σταθερότητας.

Η ουσία του κειμένου όμως βρίσκεται λίγες γραμμές πριν από το τέλος του, όπου επισημαίνεται ότι «η ζώνη του ευρώ δεν κατάφερε να ανακάμψει από την κρίση με τον ίδιο τρόπο που το πέτυχαν οι ΗΠΑ, γεγονός που μάλλον αποδεικνύει ότι μια ατελής νομισματική ένωση προσαρμόζεται πολύ πιο δύσκολα στις συνθήκες». Η έκθεση λοιπόν εκφράζει την έντονη ανησυχία ισχυρών κύκλων της ευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ ότι η ευρωπαϊκή οικονομία κινδυνεύει να χάσει οριστικά τη μάχη με τους ανταγωνιστές της στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.

Αρκετοί αναλυτές εκτιμούσαν ότι οι προτάσεις Γιούνκερ έχουν τη σφραγίδα του Παρισιού αλλά παραμένει άγνωστο αν θα λάβουν το πράσινο φως του Βερολίνου, το οποίο είναι φυσικά ο τελικός κριτής σε κάθε σχέδιο για την μεταρρύθμιση της Ε.Ε. Η Γερμανία θα ήταν βέβαια έτοιμη να δεχθεί νέους μηχανισμούς «τιμωρίας» των οικονομιών που παρεκκλίνουν από τους στόχους (και υπάρχουν ίχνη τέτοιων προτάσεων στο κείμενο) αλλά είναι αμφίβολο εάν θα ήθελε ένα νέο κοινοβούλιο της ευρωζώνης που θα ενίσχυε τους δημοκρατικούς θεσμούς στην καρδιά της Ε.Ε. Πολύ περισσότερο είναι αμφίβολο εάν προτίθεται να βάλει το χέρι στην τσέπη για τη δημιουργία μιας λειτουργικές νομισματικής ένωσης ή εάν θα αρκεστεί να συμπεριφέρεται στις ασθενέστερες οικονομίες σαν αυτοκρατορική δύναμη.

Το βέβαιο είναι ότι η πρόταση για τη δημιουργία ενός σκληρού πυρήνα των χωρών της ευρωζώνης αναμένεται να προκαλέσει έντονες αντιδράσεις μεταξύ των χωρών που ανήκουν στην Ε.Ε και οι οποίες είτε δεν θέλησαν είτε δεν έγιναν δεκτές στην νομισματική ένωση. Στην πρώτη κατηγορία ανήκει κυρίως η Μεγάλή Βρετανία, τα φιλοευρωπαϊκά διαπιστευτήρια της οποία θα κριθούν και στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου. Ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον έχει υποσχεθεί τη διενέργειαδημοψηφίσματος για την παραμονή της χώρας στην ΕΕ. Το μόνο λοιπόν που δεν θα ήθελαν να δουν οι φιλο-ΕΕ δυνάμεις του Λονδίνου είναι να σχηματίζεται η εντύπωση ότι οι χώρες της ευρωζώνης ετοιμάζονται ούτως η άλλως να τους πετάξουν έξω από την «πρώτη ταχύτητα».

Παρόμοια ανησυχία, αλλά από θέση υποτέλειας και όχι ισχύος, εκφράζουν και αρκετά νέα μέλη της Ε.Ε από την ανατολική Ευρώπη οι οικονομικές ελίτ των οποίων θα ήθελαν να έχουν ενταχθεί στηνευρωζώνη αλλά βρήκαν τις πόρτες ερμητικά κλειστές.

Σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους στην ιστορία της ευρωζώνης ο Γιούνκερ έρχεται να ζητήσειεμβάθυνση των θεσμών αναγνωρίζοντας ότι η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Η ευρωζώνη, φαίνεται να είναι το μήνυμά του, ή θα επιδιορθωθεί ή θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη.

*Πηγή: Περιοδικό “Επίκαιρα” Φεβρουαρίου

Στο πλυσταριό της Ευρώπης

Όσοι είχαν απορίες για την Ευρώπη που έχουμε, αν δηλαδή είναι μια ένωση ισότιμων μελών ή μια συλλογικότητα με δύο και τρείς ταχύτητες, πρέπει να πήραν τις απαντήσεις. Το περίφημο...
κοινό ευρωπαικό σπίτι μας, για το οποίο συνεχώς μιλάνε Μέρκελ, Σόιμπλε, Γιούνκερ, Ντάιζενμπλουμ (ο τύπος με το πλαστό διδακτορικό) και μας καλούν να το προστατεύσουμε πάση θυσία, διαθέτει και σαλόνι και χολ και πλυσταριό. Ο καθένας μένει εκεί που του αξίζει. Αυστηρές απέναντι στην Ελλάδα οι κυρίαρχες δυνάμεις, διαλλακτικές και επιεικείς με Γαλλία, Ιταλία και Βέλγιο.

Κανονικά, με βάση τις ιερές συνθήκες-ξέρετε, αυτές που δεν παραβιάζονται από εκλογικά αποτελέσματα- οι τρείς αυτές χώρες πρέπει να τιμωρηθούν επειδή δεν πληρούν τα κριτήρια των συνθηκών στα ζητήματα του ελλείμματος και του χρέους. Ωστόσο, δεν έχουμε να κάνουμε με την πτωχή και χρεωμένη Ελλάδα που ακκίζεται αγενώς μπροστά στις καγκελαρίες και διατυπώνει με θράσος βέβηλα αιτήματα. Πρόκειται για τις χώρες- πυλώνες του συστήματος. Οι δύο (Γαλλία, Ιταλία) έχουν μεγάλο ειδικό βάρος-πολιτικό, πληθυσμιακό, οικονομικό- το Βέλγιο είναι η «πρωτεύουσα» της Ευρώπης.

Αν η Γερμανία και οι πρόθυμοι σύμμαχοι της επέμεναν να υποστούν κυρώσεις οι τρείς αμελείς εταίροι, αν μ’ άλλα λόγια έβαζαν τις συμφωνίες πάνω απ’ όλα και απαιτούσαν πειθαρχία, πιθανότατα θα πηγαίναμε σε σύγκρουση που θα απειλούσε συνολικά την ευρωζώνη. Κάτι τέτοιο όμως δεν το θέλουν γιατί στην παρούσα φάση δεν τους συμφέρει. Προέχει ο εξευτελισμός του μικρού και αναιδούς ενοικιαστή πριν ανοίξει η όρεξη και σε άλλους. Γι αυτό καταπίνουν την οργή τους και σφυρίζουν κλέφτικα.

Άσε που και η ίδια η Γερμανία έχει γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις περίφημες συμφωνίες. Παραβιάζει συστηματικά το κριτήριο για τα πλεονάσματα, μόνο που κανείς δεν τολμά να την εγκαλέσει και να της ζητήσει να συμμορφωθεί. Αυτό δα έλειπε. Συστάσεις στο δάσκαλο; Τα ύστερα του κόσμου.  

Τάσος Παππάς

efsyn.gr