Σε ποιους ανήκει η ιδέα της Ευρώπης των λαών?

Από teddygr.blogspot.gr

Για σήμερα διάλεξα ένα κουίζ. Παρακαλώ, διαβάστε με προσοχή τις παρακάτω δηλώσεις, οι οποίες έγιναν είτε λίγο πριν είτε κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Επειδή είναι εξαιρετικά πιθανό να μη γνωρίζετε σε ποιους ανήκουν, σας λέω εκ προοιμίου ότι όλοι αυτοί έχουν ένα κοινό γνώρισμα και σας προκαλώ να μαντέψετε ποιο είναι αυτό καθώς θα διαβάζετε:

(1). Οι λαοί της Ευρώπης αποτελούν μια οικογένεια σ' αυτόν τον κόσμο. Δεν είναι πολύ έξυπνο εκ μέρους μας να πιστεύουμε ότι στο συνωστισμένο ευρωπαϊκό μας σπίτι μια κοινότητα ευρωπαϊκών λαών μπορεί να διατηρεί διαφορετικά νομικά συστήματα και διαφορετικά δίκαια για πολύ καιρό ακόμη.

(2). Σε πενήντα χρόνια οι ευρωπαίοι δεν θα σκέφτονται πλέον στην βάση επί μέρους χωρών.

(3). Οι λαοί της Ευρώπης κατανοούν όλο και περισσότερο ότι τα μεγάλα θέματα που μας χωρίζουν, αν τα συγκρίνουμε με εκείνα που θα προκύψουν και θα λυθούν μεταξύ ηπείρων, δεν είναι παρά ασήμαντες ενδοοικογενειακές διαφωνίες.

(4). Η νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και συνεργασίας των λαών της, μια Ευρώπη χωρίς ανεργία, χωρίς οικονομικές και χρηματοοικονομικές κρίσεις, μια Ευρώπη καλοσχεδιασμένη με ολοκληρωμένα εμπορικά δίκτυα και με πρόσβαση στις τελευταίες τεχνολογίες, θα βρει την στέρεα βάση για κοινή ευημερία που χρειάζεται μόνον όταν καταργηθούν τα εθνικά σύνορα που χωρίζουν τις χώρες της.

(5). Πρέπει να επιδείξουμε την βούληση να υποτάξουμε τα συμφέροντά μας σε αυτά της ευρωπαϊκής κοινότητας.

(6). Η δημιουργία τού κοινού οικονομικού χώρου αποτελεί νόμο τής ανάπτυξης. Παρ' όλα τα εμπόδια, η ευρωπαϊκή οικονομική ενοποίηση θα έρθει. Θα έρθει επειδή έχει έρθει η ώρα της.

(7). Προτείνεται η δημιουργία μιας μεγάλης οικονομικής ζώνης, εντός της οποίας η οικονομία θα αναπτύσσεται με ελάχιστη επιρροή από το κράτος. Μιας οικονομικής κοινότητας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Με κοινό νόμισμα, ή τουλάχιστον σταθερές ισοτιμίες, κατάργηση δασμών και συνόρων, συλλογικές εμπορικές συνθήκες με άλλες ηπείρους και κράτη, μια κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.

(8). Έχουμε ανάγκη μια διαδικασία που αφ’ ενός σέβεται τα αδιαπραγμάτευτα και βασικά δικαιώματα του κάθε έθνους και αφ’ ετέρου τα καθιστά συμβατά και τα υποτάσσει στην Ευρωπαϊκή πολιτική (...) στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία δεν μπορεί να γίνεται θύμα των μεταβολών της εσωτερικής πολιτικής που χαρακτηρίζει τα δημαγωγικά καθεστώτα των μελών της.

(9). Η Ευρώπη έχει γίνει πολύ μικρή για να αναλώνεται σε ενδοευρωπαϊκές κόντρες λόγω του ανταγωνισμού εθνικών συμφερόντων. Μια κατακερματισμένη Ευρώπη είναι πολύ αδύναμη για να διαφυλάξει την υπόστασή της και παράλληλα να μπορεί να είναι ισχυρή σε παγκόσμιο επίπεδο.

(10). Πρέπει να δημιουργήσουμε μια Ευρώπη που δεν σπαταλά την ενέργειά της σε ενδοευρωπαϊκές συγκρούσεις αλλά που αποτελεί μια συγκροτημένη ενότητα. Με αυτό τον τρόπο η Ευρώπη θα γίνει πλουσιότερη, ισχυρότερη, πιο πολυτισμένη και έτσι θα επανακτήσει την θέση που κάποτε είχε στον κόσμο.



Κατά πάσα πιθανότητα, έχετε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι παραπάνω φράσεις ανήκουν σε κάποιους πρώιμους ευρωπαϊστές. Ίσως, μάλιστα, να πήγατε ένα βήμα παραπέρα και να τις αποδώσατε στους ιδρυτές τής Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα & Χάλυβα (ΕΚΑΧ), δηλαδή του προδρόμου τής μετέπειτα Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) και νυν Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Δεν σας αδικώ. Και μπορώ να καταλάβω απολύτως την έκπληξή σας καθώς θα διαβάζετε τα ονόματα αυτών που τις ξεστόμισαν:

(1) Αδόλφος Χίτλερ [ομιλία στο Ράιχσταγκ], (2) και (3) Γιόζεφ Γκαίμπελς [υπουργός προπαγάνδας των ναζί], (4) Άρτουρ Ζάυς-Ίνκβαρτ [καγκελλάριος της Αυστρίας, αναπληρωτής κυβερνήτης τής κατακτημένης Πολωνίας και κομισσάριος του Ράιχ στην κατακτημένη Ολλανδία, ο οποίος καταδικάστηκε στην Δίκη τής Νυρεμβέργης και εκτελέστηκε], (5) και (6) Βάλτερ Φουνκ [υπουργός οικονομικών των ναζί], (7) Χέρμαν Γκαίρινγκ [υπαρχηγός τού Χίτλερ], (8) Αλμπέρτο ντε Στέφανι [πρώτος -χρονικά- υπουργός οικονομικών τού Μουσσολίνι, υπέρμαχος της ελεύθερης αγοράς], (9) Σέσιλ Κάρολος Αύγουστος Τίμον Ερνστ Άντον φον Ρέντε-Φινκ [ναζί διπλωμάτης, επιτετραμμένος τού Ράιχ στην κατεχόμενη Δανία], (10) Βίντκουν Κουίσλιγκ [ο γνωστός δωσίλογος πρωθυπουργός τής κατεχόμενης Νορβηγίας].

Τα συμπεράσματα δικά σας.


Υστερόγραφο: 
Το σημερινό σημείωμα βασίστηκε σε ιδέα και στοιχεία τού Γιάννη Βαρουφάκη, αφιερώνεται δε εξαιρετικά (α) σε όσους δεν καταλαβαίνουν ότι ο φασισμός είναι γέννημα-θρέμμα του καπιταλισμού, (β) σε όσους πιστεύουν ότι η ιδέα τής ενωμένης Ευρώπης προέκυψε από την ανάγκη να αποτραπεί η δημιουργία συνθηκών που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε έναν άλλο μεγάλης κλίμακας πόλεμο και (γ) σε όσους εξακολουθούν να ονειρεύονται πως είναι δυνατόν να μεταλλάξουν την Ευρωπαϊκή Ένωση του κεφαλαίου σε Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών.
anemosantistasis

ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ Ο ΖΑΓΟΡΑΚΗΣ!

ΘΑ ΔΙΔΑΞΕΙ... ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ...
Το είδαμε και αυτό. Στις αρμοδιότητες και τις Επιτροπές που μοίρασε χθες ο Α. Σαμαράς, ανακοίνωσε στον Θ. Ζαγοράκη ότι θα μετέχει στην Επιτροπή Παιδείας και Πολιτισμού! Τι σχέση έχει με την Παιδεία και τον Πολιτισμό ο Ζαγοράκης είναι...
ένα σοβαρό ερώτημα στο οποίο θα πρέπει να απαντήσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Εκτός και αν η τοποθέτησή του δικαιολογείται επειδή ο Ζαγοράκης δεν θα μπορούσε να μετέχει σε καμία άλλη Επιτροπή. Ούτε στην Επιτροπή Περιφερειακής Ανάοτυξης, ούτε στην Επιτροπή Νομισματικής και Οικονομικής πολιτικής, ούτε στην Επιτροπή Εσωτερικών Υποθέσεων, ούτε φυσικά στην Επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Έλεος...
fimotro

Femen

Χτες το βράδυ, είδα στον ANT1 μια εκπομπή που ήταν αφιερωμένη στις ακτιβίστριες της φεμινιστικής οργάνωσης Femen. Οι νεαρές ακτιβίστριες της Femen διαδηλώνουν γυμνόστηθες, ενώ στο στήθος τους και στις πλάτες τους γράφουν συνθήματα.
Οι ακτιβίστριες της Femen έχουν διαδηλώσει υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών και κατά του φασισμού στην Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Ουκρανία, την Τουρκία, την Τυνησία και σε άλλες χώρες.
Μια από τις πιο επιτυχημένες δράσεις των γυμνόστηθων ακτιβιστριών της Femen ήταν στο Βατικανό, όταν, διαδηλώνοντας κατά της απαγόρευσης των αμβλώσεων, προσπάθησαν να πλησιάσουν τον Πάπα, φωνάζοντας «Τα Χριστούγεννα ακυρώνονται, η Παναγία έριξε τον Ιησού».
Εννοείται πως είμαι υπέρ των Femen, εννοείται πως ο Θεός είναι γυναίκα, εννοείται πως πιστεύω ότι αυτός ο κόσμος θα αλλάξει πραγματικά όταν εκτιμήσει την θηλυκή του πλευρά, αλλά θέλω να κάνω μια παρατήρηση:
Παρακολουθώντας την εκπομπή, πρόσεξα πως οι ακτιβίστριες της Femen έχουν ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τους άνδρες διαδηλωτές.
Επειδή διαδηλώνουν γυμνόστηθες, οι άνδρες των δυνάμεων καταστολής δεν ξέρουν από πού να τις πιάσουν.
Το γυμνό γυναικείο στήθος είναι ακόμα ταμπού, οπότε οι άνδρες των δυνάμεων καταστολής δεν πέφτουν πάνω τους -όπως θα έπεφταν σε άνδρες διαδηλωτές- αλλά προσπαθούν να τις πιάσουν από τα χέρια και να κρατήσουν τα δικά τους χέρια μακριά από το στήθος των γυναικών.
Παρατήρησα πως αυτό συνέβη σε όλες τις χώρες που διαδήλωσαν οι Femen.
Οπότε, καταλήγω στο συμπέρασμα πως οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο θα πρέπει να διαδηλώνουν γυμνόστηθες.
Έτσι, όταν τα ΜΑΤ θα σαπίζουν εμάς στο ξύλο, οι γυναίκες θα μπορούν να φωνάζουν ανενόχλητες τα συνθήματα, να σπάνε τις γραμμές των αστυνομικών και να μπουκάρουν στα κτίρια έξω από τα οποία θα διαδηλώνουμε.
Επίσης, αν οι γυναίκες διαδηλώνουν γυμνόστηθες, πιστεύω πως θα δούμε τις πιο μαζικές διαδηλώσεις όλων των εποχών, αφού θα έχουν και οι άνδρες ένα πολύ καλό κίνητρο να πάνε στην διαδήλωση.

pitsirikos

Μας πήραν τη Βασίλισσα

Θλίψη στους Ισπανούς και τους άλλους λαούς της Ευρώπης έχει προκαλέσει η απόφαση του βασιλιά της Ισπανίας, Χουάν Κάρλος, να παραιτηθεί από τον θρόνο. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα τρίζει και η Ευρώπη των λαών δέχεται ένα μεγάλο πλήγμα μετά την απόφαση του Χουάν Κάρλος να παραιτηθεί.

Η παραίτηση του Χουάν Κάρλος αποτελεί ένα μεγάλο πλήγμα και για την χώρα μας, αφού η αγαπημένη μας βασίλισσα Σοφία, η πριγκίπισσα Σοφία της Ελλάδας, θα πάψει να είναι πια βασίλισσα.

Με το πού ανακοινώθηκε πως ο Χουάν Κάρλος θα παραιτηθεί, χιλιάδες Έλληνες άρχισαν να θρηνούν, ψέλνοντας το κάτωθι απολυτίκιο:

Ο Δον Χουάν ο Ισπανός
που πήρε την πριγκίπισσα Σοφία
Αυτός μαλάκας και σπανός
κι αυτή μουνί καλλιγραφία.

Ο Χουάν Κάρλος έγινε βασιλιάς μετά τον θάνατο του δικτάτορα Φράνκο, τον οποίο και διαδέχτηκε.
Ευτυχώς που τα τίναξε κάποια στιγμή ο Φράνκο, γιατί οι Ισπανοί ακόμα δικτατορία θα είχαν.
Σε αυτό το σημείο να θυμηθώ το γνωστό ανέκδοτο:

Ο Φράνκο είναι στα τελευταία του και είναι στο νοσοκομείο. Έξω από το νοσοκομείο έχει μαζευτεί κόσμος. Ακούει τις φωνές και λέει στην κόρη του «Τι είναι αυτό που ακούγεται;». «Είναι ο λαός πατέρα, έχουν έρθει να σε αποχαιρετήσουν». Κι ο Φράνκο: «Γιατί, πού θα πάνε;».

Το διάστημα που ο Χουάν Κάρλος περίμενε να πεθάνει ο Φράνκο για να τον διαδεχτεί, έπαιζε μπάλα στην Ρεάλ Μαδρίτης.

Ο Χουάν Κάρλος ήταν καλό δεκάρι και έπαιζε με βασιλικό στιλ αλλά αναγκάστηκε να σταματήσει νωρίς το ποδόσφαιρο επειδή τον χτυπούσαν τα παπούτσια.

Σημαντικό ρόλο στην απόφαση του Χουάν Κάρλος να παραιτηθεί δεν έπαιξε μόνο το ότι έχει κολλήσει σύφιλη αλλά και το ότι είναι γεροσάψαλο και τα κάνει πάνω του.

Τον Χουάν Κάρλος θα διαδεχτεί στον θρόνο της Ισπανίας ο γιος του, ο πρίγκιπας Φελίπε, ο οποίος έχει εξίσου μαλακισμένη φάτσα με τον πατέρα του.

(Μου αρέσει που κάποιοι ονειρεύονται μια Ευρώπη των λαών, όταν σάπιοι θεσμοί, όπως αυτός της μοναρχίας, ζουν και βασιλεύουν.)
pitsirikos

Χάρισαν μια έδρα στη Χρυσή αυγή

  Συριζα=26,57% και 6 έδρες                          ΧΑ=9,39% και 3 έδρες
...Μέσα στα πανηγυρια που κατέλαβε τον ΣΥΡΙΖΑ και την προσπάθεια της κυβέρνησης να «ανασχηματίσει» την ήττα της στις ευρωεκλογές πέρασε μάλλον απαρατήρητο το λάθος που ανέδειξαν οι κάλπες. Το γεγονός δηλαδή ότι τόσο η Χρυσή Αυγή όσο και το ΚΚΕ κέρδισαν από μία επιπλέον έδρα χωρίς να τις δικαιούνται (!), γιατί

απλούστατα ο εκλογικός νόμος έχει ένα καραμπινάτο σφάλμα, το οποίο το υπουργείο Εσωτερικών αρνήθηκε να διορθώσει, παρά το γεγονός ότι το είχαν επισημάνει σε ανύποπτο χρόνο διακεκριμένοι εκλογολόγοι.

Το λάθος αυτό το οποίο είχε αναδείξει η «Κ» ήδη από τον Δεκέμβριο μπορεί κανείς να το διακρίνει χωρίς να είναι ειδικός. Το εκλογικό μέτρο των ευρωεκλογών, δηλαδή το ποσοστό που διασφαλίζει μία έδρα σε κάθε κόμμα, ήταν την Κυριακή το 4,76% και προκύπτει από τη διαίρεση του 100 διά των 21 βουλευτών που εκλέξαμε. Πώς, λοιπόν, η Χρυσή Αυγή χωρίς καν να έχει περάσει δύο φορές το εκλογικό μέτρο (συγκέντρωσε 9,4%) εξέλεξε τρεις βουλευτές;


Ακριβώς αυτήν τη στρέβλωση είχαν προβλέψει ως πιθανή οι εκλογολόγοι, ζητώντας από την κυβέρνηση να τη διορθώσει. Το ενδεχόμενο δηλαδή 1-2 έδρες να μοιραστούν τυχαία, στρεβλώνοντας την αντιπροσωπευτικότητα.

Αν αναρωτιέστε ποιο είναι αυτό το λάθος, η απάντηση βρίσκεται στο όριο του 3% που προστέθηκε στο εκλογικό σύστημα το 1994. Ο νομοθέτης τότε θα έπρεπε να εξαιρέσει από τον υπολογισμό της διανομής των εδρών τα πολύ μικρά κόμματα που ούτως άλλως δεν θα τις δικαιούνταν. Αλλά από αμέλειά του δεν το έπραξε, με συνέπεια να υπάρχει ο κίνδυνος να δοθούν μερικές έδρες εντελώς τυχαία!

Για να καταλάβει κανείς τι συνέβη την προηγούμενη Κυριακή αρκεί να σας παρουσιάσουμε τον τρόπο που μοιράστηκαν οι έδρες. Στην πρώτη κατανομή που «μοιράζει» έδρες σε όσους έχουν περάσει το εκλογικό μέτρο ή πολλαπλάσιά του, ο ΣΥΡΙΖΑ διασφάλισε πέντε έδρες, η Ν.Δ. τέσσερις, και από μία η Χ.Α., το «Ποτάμι», η «Ελιά» και το ΚΚΕ. (Οι ΑΝΕΛ δεν πήραν έδρα διότι υπολείπονταν του 4,76%). Ετσι για τη δεύτερη κατανομή περίσσεψαν 8 έδρες, με τη Χ.Α. να είναι το μόνο κόμμα που κέρδισε μία, ακριβώς λόγω του λάθους του συστήματος το οποίο μειώνει το εκλογικό μέτρο, συνυπολογίζοντας και τα εκτός Ευρωβουλής μικρά κόμματα. Στην δε τρίτη κατανομή έμειναν πλέον επτά έδρες κι ο νόμος λέει ότι προηγούνται τα κόμματα που δεν έχουν λάβει έδρα στη δεύτερη. Καθώς όμως επτά ήταν τα κόμματα που μπήκαν στην Ευρωβουλή, ξαναπήρε μία και η Χ.Α., καθώς δεν υπήρχε άλλη νομοθετική πρόβλεψη!

Το πρόβλημα, όπως προαναφέρθηκε, δεν εστιάζεται μόνον στη Χ.Α. Αν το υπουργείο Εσωτερικών διόρθωνε το λάθος και εφαρμοζόταν απλή αναλογική -όπως ισχύει και στους βουλευτές επικρατείας- μία έδρα λιγότερη θα είχε και το ΚΚΕ. Ποιοι θα έπαιρναν τις δύο αυτές χαριστικές έδρες; Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ. Γι’ αυτό και είναι τραγική ειρωνεία η πληροφορία -αν ισχύει- ότι ο κ. Μιχελάκης δεν άλλαξε τον νόμο ύστερα από αίτημα του ΠΑΣΟΚ, που νόμιζε ότι μπορεί να ωφεληθεί από το λάθος του συστήματος. Κατά τα λοιπά θα είχε ενδιαφέρον να μας πει η συγκυβέρνηση, αν εκ του αποτελέσματος δικαιώνεται, αφού με τη σταυροδοσία στις ευρωεκλογές δεν επανεξελέγη ούτε ένας από τους ευρωβουλευτές που είχε η χώρα σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο για τον τόπο.

parianosdromos.blogspot.gr

Πατριώτες και “πατριώτες”

Δημοσιεύθηκε από Yperboles

Η έννοια του “πατριωτισμού” όπως την αντιλαμβάνονται οι εθνικιστές, οι ακροδεξιοί, οι φασίστες και οι ναζιστές, περιλαμβάνει και τη ντόπια πλουτοκρατία. Ουσιαστικά, θεωρούν ως “πατριωτικό” χρέος την υπεράσπιση του καπιταλιστικού συστήματος, ενώ υποστηρίζουν πως ο λαός πρέπει να υποταχθεί στο κεφάλαιο. Προπαγανδίζουν ανοιχτά την υποταγή της εργατικής τάξης και είναι εναντίον της ταξικής πάλης, καθώς θεωρούν ότι εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι πρέπει να “συνεργάζονται ως απαραίτητα μέλη του ίδιου επιχειρηματικού οργανισμού για την ευημερία του και -κατ’ επέκτασιν- την ευημερία των ιδίων και του εθνικού συνόλου”*.

Διαχρονικά, αυτοί που ταύτιζαν τον πατριωτισμό με τον αντικομμουνισμό, ήταν οι μεγαλύτεροι προδότες της Ελλάδας και του λαού της. Είναι αυτοί που υποστήριζαν και υποστηρίζουν τη διατήρηση των ιμπεριαλιστικών εξαρτήσεων και το ξεζούμισμα του λαού για χάρη του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου. Αυτοί που εναντιώνονται στην χειραφέτηση της εργατικής τάξης και του λαού.

Πατριώτης δεν είναι αυτός που μισεί τους ξένους, τους αλλόθρησκους, τους διαφορετικούς. Πατριώτης δεν είναι αυτός που θεωρεί πως “το έθνος και η φυλή του είναι ανώτερα”, και άλλες τέτοιες φασιστικές μπούρδες.

Πατριώτης είναι αυτός που ταυτίζει την έννοια του πατριωτισμού με την υπεράσπιση της εργατικής τάξης και του λαού αυτού του τόπου. Πατριώτης είσαι όταν αγωνίζεσαι για την ευημερία του λαού. Όχι για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

Προσοχή: Η Κυβέρνηση δίνει τα σπίτια μας στις τράπεζες και προσωρινή φιλοξενία στους "πρώην" ιδιοκτήτες

Στα ψιλά κυκλοφορεί, το σημερινό ρεπορτάζ της εφημερίδας "Έθνος", που αναφέρεται στους διακανονισμούς στα "κόκκινα" δάνεια, και κυρίως στα στεγαστικά, που ο κόσμος λόγω της κρίσης, δεν μπορεί να πληρώσει.

Ακούστε, οι αθεόφοβοι Σαμαράς και Βενιζέλος τι προτείνουν....

Να παραχωρηθεί η κυριότητα στην τράπεζα του διαμερίσματος του οφειλέτη που δεν μπορεί να καλύψει το στεγαστικό δάνειο. Στην συνέχεια, η τράπεζα, ως ιδιοκτήτρια, να αναγκάζεται να φιλοξενεί τον "πρώην" πλέον ιδιοκτήτη για πέντε (5) χρόνια. Και ο ιδιοκτήτης να δίνει ενοίκιο για αυτά τα πέντε χρόνια, και μετά την παρέλευση του συγκεκριμένου διαστήματος, η τράπεζα να έχει δικαίωμα να τον διώξει, όπως κάθε ιδιοκτήτης.

Και το επίσης σημαντικό στοιχείο.....Η οφειλή του δανειολήπτη, δεν διαγράφεται, μεταβιβάζοντας την κυριότητα στην τράπεζα (μόνο την Ελλάδα αυτό γίνεται...), αλλά απλά παγώνει για πέντε χρόνια. Μετά από αυτό το διάστημα, και άστεγος μένει και καταχρεωμένος!!

Τέλειωσαν οι εκλογές, και η γενοκτονία του Ελληνικού λαού συνεχίζεται.....

 

anemosantistasis

Στη δικαιοδοσία του υπουργείου Υγείας πλέον οι εφορίες λόγω…αυξημένων εγκεφαλικών επεισοδίων των πολιτών !!!

Στην αρμοδιότητα του υπουργείου Υγείας θα ανήκουν στο εξής οι εφορίες σε όλη την επικράτεια μετά από απόφαση της κυβέρνησης που ανακοινώθηκε νωρίς σήμερα το πρωί από τον αναπληρωτή υπουργό…

Οικονομικών, Χρήστο Σταϊκούρα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, η απόφαση πάρθηκε λόγω των αυξημένων κρουσμάτων πολιτών που υπέστησαν καρδιακά, ισχαιμικά ή άλλου είδους εγκεφαλικά επεισόδια εντός των Δ.Ο.Υ. και αναμένεται να συμβάλλει θετικά προς την βελτίωση της κατάστασης υγείας του πληθυσμού.

by…to koulouri

«Όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό καταγράφονται περιπτώσεις φορολογουμένων οι οποίοι δεν αντέχουν το σοκ και την πίεση της επικοινωνίας τους με τους αρμόδιους υπαλλήλους των φορολογικών υπηρεσιών κατά τη ρύθμιση των υποθέσεών τους» σημειώνει στέλεχος του υπουργείου Οικονομικών, ο οποίος διευκρινίζει ότι σκοπός της κυβέρνησης είναι να διευκολύνει την πρόσβαση των πολιτών στις υπηρεσίες υγείας τη στιγμή που ακούν τα δυσάρεστα νέα σχετικά με τις ληξιπρόθεσμες οφειλές τους στην εφορία, το «πάγωμα» των περιουσιακών τους στοιχείων ή των κωλυμάτων στην ρύθμιση των χρεών τους.

Όπως ανακοινώθηκε, πολλές υπηρεσίες των εφοριών προς τους πολίτες, όπως η έκδοση φορολογικής ενημερότητας, το άνοιγμα βιβλίων για ελευθέριο επάγγελμα ή το «κλείσιμο» οφειλών προς το Δημόσιο, θα παρέχονται στο εξής από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. στις οποίες θα έχουν πρόσβαση όλοι οι ενδιαφερόμενοι, ανεξαρτήτως του εάν είναι ασφαλισμένοι. Για τις υπόλοιπες συναλλαγές τους με το Κράτος οι πολίτες θα απευθύνονται κανονικά στις εφορίες, όπου θα τοποθετηθούν παθολόγοι, νευρολόγοι και καρδιολόγοι οι οποίοι θα παρακολουθούν τις ζωτικές τους ενδείξεις και θα προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο.

Την απόφαση χαιρέτισε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και υπουργός Εξωτερικών, Ευάγγελος Βενιζέλος ο οποίος δήλωσε ότι η κυβέρνηση «δεν πρόκειται να αφήσει κανέναν πολίτη χωρίς ιατρική κάλυψη κατά τη διάρκεια των συναλλαγών του με το Δημόσιο». Στο ίδιο μήκος κύματος, ο υπουργός Υγείας, Άδωνις Γεωργιάδης καλωσόρισε τους φορολογούμενους στις υπηρεσίες του υπουργείου του.

Από την πλευρά τους, τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατήγγειλαν την απόφαση ως πρώτο βήμα προς την ιδιωτικοποίηση των φορολογικών υπηρεσιών, τονίζοντας πως απώτερος σκοπός της κυβέρνησης είναι να αναθέσει τα οικονομικά του κράτους σε ιδιωτικές κλινικές.

Ήταν όλοι τους κεντρώοι, οι άθλιοι

“Ναι αλλά η κυβέρνηση πρέπει να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης. Α, όλα κι όλα, το θέατρο πρέπει να παιχτεί όπως προβλέπει το Σύνταγμα. Ή έχουμε δημοκρατία ή έχουμε τρίχες. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να φανεί πως “η ανεξάρτητη και υπερήφανη Ελλάδα” είναι ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου μπαινοβγαίνουν κοπρόσκυλα.”
Όχι καλοί μου αναγνώστες και καλές αναγνώστριες, κανένας δεν μιλάει για την κυβέρνηση Σαμαρά. Με τις παραπάνω αράδες περιγράφει ο Βασίλης Ραφαηλίδης* την αποστασία του 1965. Ή μάλλον “τις” αποστασίες της Ιστορίας μιας χώρας που παραμένει κωμικοτραγική.
Σήμερα, η κυβέρνηση Σαμαρά αναζητεί εναγωνίως και διαγωνίως τις νέες εκείνες δυνάμεις που θα την στηρίξουν για να σχηματίσει μία νέα κυβέρνηση, που θα συνεχίσει την επιβολή μέτρων, ιδιωτικοποιήσεων και περιστολής δικαιωμάτων.
Μόλις πριν από πενήντα χρόνια, τότε δηλαδή που πολλοί… υπέργηροι πολιτικοί του σήμερα μυήθηκαν στα πολιτικά πράγματα:
“Η κυβέρνηση πρέπει οπωσδήποτε να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης. Πως, όμως; Της χρειάζονται 151 ψήφοι και έχει μόνο 131. Έλλειμμα, είκοσι. Δύσκολο είναι να αγοράσεις εκτός απ’ τους 25 “ανιδιοτελείς”, που εξαρχής αποστάτησαν χωρίς δυσκολία, άλλους 20 λιγούρηδες απ’ το Κέντρο;”
Δεκατέσσερις βουλευτές της ΔΗΜΑΡ (και άλλοι τόσοι από τους Ανεξάρτητους Έλληνες), ήρθε η ώρα να απολαύσουν τον ρόλο τον οποίο λιγουρεύονταν από τις εκλογές του 2012. Ρυθμιστές.
Και αν κάποιο μάθημα έχει η Ιστορία να μας δώσει για τους ρυθμιστές, αυτό είναι πως κοστίζουν. Είναι πολύτιμοι. Ακριβοί βρε αδερφέ, πως το λένε…
“Η ταρίφα ορίζεται από 100 μέχρι 200 χιλιάδες δολλάρια της εποχής το κεφάλι. Τζάμπα πράμα, δηλαδή, αν λογαριάσεις το οφέλη της ολιγαρχίας απ’ τη “δημοκρατία” που πρόκειται να αγοραστεί στην κυριολεξία. Και ήταν όλοι κεντρώοι, οι άθλιοι. Πουλήθηκαν για 100 χιλιάδες δολλάρια οι φθηνότεροι και 200 δολλάρια οι ακριβότεροι. Η αγοροπωλησία έγινε σε τρία στάδια, κι όσοι πουλήθηκαν πρώτοι πήραν τα λιγότερα.”
Ηθικόν δίδαγμα: Σύντροφοι, μη βιάζεστε. Ο χρόνος κυλάει με το μέρος σας.
“Όσο πιο σπάνιο γίνεται το εμπόρευμα, τόσο καλύτερη τιμή πιάνει.”
Σήμερα η κυβέρνηση δεν έχει ανάγκη την ψήφο νούμερο 151 αλλά την 180. Και δεν έχει σκοπό μόνο να στήσει μια νέα κυβέρνηση, αλλά να εκλέξει η παρούσα βουλή Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ώστε να αποφύγουν τις εκλογές όλοι εκείνοι που δεν θα εκλεγούν ξανά ούτε διαχειριστές πολυκατοικίας.
Γι’ αυτό συγκαλέστε όλα τα όργανα του κόμματος, σύντροφοι. Συζητήστε. Διαβουλευτείτε. Και αποφασίστε δημοκρατικά πως η στιγμή είναι η δική σας.
Θυμηθείτε όμως, και κυρίως θυμίστε στον Φώτη Κουβέλη. Ο Τσιριμώκος πέθανε μόνος του.
Τι κι αν στο παλμαρέ του υπήρχε η αντίσταση στο καθεστώς Μεταξά, η Εθνική Αντίσταση, το ΕΑΜ, η κυβέρνηση Παπανδρέου, η ΕΔΑ, η Ένωση Κέντρου και τα ρέστα. Η Ιστορία έγραψε και τον κατέγραψε σαν τον πρώτο αυτοκατεψυγμένο wannabe πρωθυπουργό.
Με τον κυρ Φώτη που χρημάτισε και υπουργός Δικαιοσύνης του βρώμικου ’89 πλάι στο Μητσοτάκη και ονειρεύεται να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τις ψήφους αυτής της Βουλής, τι λέτε να κάνει;
ΥΓ. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστορικός για να διακρίνει πως η εποχή που ζούμε θυμίζει έντονα τα χρόνια που οδήγησαν στην χούντα των Συνταγματαρχών. Μην ενοχλήστε όμως, λείπει ακόμα “η Ασπίδα” του Τσίπρα.
*Ο τίτλος όπως και τα αποσπάσματα, βρίσκονται στο βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Ελληνικού Κράτους 1830-1974» και ευχαριστώ την τύχη και την αγαπημένη μου Χρυσούλα, που κάποτε έπεσε στα χέρια μου. Η γελοιογραφία του “Νέου Μικρομάγαζου” όπως και πολλές άλλες της εποχής, διεσώθησαν στο διαδίκτυο χάρη στη θαυμαστή δουλειά του συγγραφέα Νίκου Σαραντάκου.
rebeliskos

Τα απομεινάρια της χειραγώγησης…

Σε αυτές τις δυο εκλογικές αναμετρήσεις τα Media και κέρδισαν και έχασαν. Κέρδισαν όχι μόνο γιατί το μήνυμα κατατρομοκράτησης της ελληνικής κοινωνίας επιβλήθηκε σε μεγάλο βαθμό στην κοινωνία, ειδικά σε αυτήν που παραμένει…

παγερά αδιάφορη στην ανάγκη της δικής της ενεργοποίησης.

Κυρίως επειδή τα Μέσα απέδειξαν, για μια ακόμη φορά στην οικονομική και πολιτική εξουσία, πως είναι το μοναδικό απόλυτα αναγκαίο και το μόνο πετυχημένο «όπλο» ενάντια σε συνειδήσεις. Με απλά λόγια τα ΜΜΕ απέδειξαν για μια ακόμη φορά πως κρατάνε στα χέρια τους τις τύχες της πολιτικής εξουσίας, ακόμη κι αυτή της τρόικας.

Παράλληλα έχασαν. Έχασαν το φερετζέ της «εγκυρότητας», τα σκοτεινά πέπλα της «ανεξαρτησίας», τα άλλοθι της δεοντολογίας. Κυρίως μαζί με την αξιοπιστία τους, καταβύθισαν αυτή τη φορά και την αξιοπρέπειά τους. Όχι μόνο τα Μέσα ως επιχειρήσεις που λειτουργούν υπό το καθεστώς των αντικειμενικών όρων κατοχής και ιδιοκτησίας αλλά και οι προβεβλημένοι, εμπορικοί, δήθεν ακομμάτιστοι, ουδέτεροι και αντικειμενικοί σχολιαστές.

Η παραδοχή της Μαρίας Σπυράκη -ευρωβουλευτού πλέον- πως όταν έδινε ρεπορτάζ στο Mega πρώτα σκεφτόταν το… κομματικό συμφέρον της Ν.Δ και μετά τη δημοσιογραφία, η ομολογία του Γιάννη Πρετεντέρη πως πρωτίστως άκουγαν τη φωνή των οικονομικών και κυβερνητικών συμφερόντων για να αποφασίσουν ποια είδηση και πώς θα τη μεταδώσουν στο Mega, οι δημόσιες φωτογραφήσεις, τα γεύματα, οι χειραψίες δημοσιογράφων με στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, δείχνουν ξεκάθαρα πια αυτό που φωνάζουμε τόσο καιρό. Οι λεγόμενοι «δημοσιογράφοι» που έχουν φωνή, ήχο και χώρο στα ΜΜΕ έχουν αποτινάξει το χαρακτηρισμό του δημοσιογράφου. Παραδέχονται και αρέσκονται να δηλώνουν πως είναι ελεγχόμενα φερέφωνα.

Αυτή η παραδοχή έγινε σε αυτές τις εκλογές απόλυτα ξεκάθαρη. Και όχι μόνο στο Mega, που ήδη εδώ και πολύ καιρό απώλεσε και το τελευταίο ίχνος αξιοπιστίας.

Συνέβη και για τον ΑΝΤ1, το κανάλι που περήφανα ώς σήμερα δήλωνε πως δεν εμπλέκεται και δεν παίζει στο διαπλεκόμενο παιχνίδι της τηλεοπτικής ενημέρωσης. Για να αποδείξει στην προεκλογική περίοδο ότι πράγματι δεν «παίζει». Είναι απευθείας συνδεδεμένο με την κομματική γραμμή του Μαξίμου.

Η βάρβαρη προπαγάνδα στην οποία ασκήθηκε και άσκησε το προηγούμενο διάστημα ο ΑΝΤ1 έχει και μια άλλη, διαφορετική ανάγνωση. Πάντα ο ΑΝΤ1 ήταν ελεγχόμενος πολιτικά, ακόμη κι όταν δεν πρόβαλλε ειδησεογραφία. Όπως όμως και στο Mega, τον Alpha ή το Star, τη γραμμή των κυβερνητικών papers την επεξεργάζονταν δημοσιογραφικά.

Είναι γνωστό πια πως οι «μονταζιέρες» του Μαξίμου καλύπτουν την πολιτική και κοινωνική ειδησεογραφία, αποστέλλοντας καθημερινά τα επεξεργασμένα «δελτία» τους σε όλα τα Μέσα και τους «γνωστούς» τους επικεφαλής συντάκτες. Σε αυτά τα «δελτία» εκτός από τις ειδήσεις και τα γεγονότα, προβάλλεται και επισημαίνεται, με απόλυτα κομματικά τρόπο, η πολιτική γραμμή του Μαξίμου, τα επιχειρήματα ενάντια στον πολιτικό αντίπαλο. Όποιος και αν είναι αυτός. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ακόμη και ένας «αντίπαλος» εντός της Ν.Δ. Η «μονταζιέρα» εξάλλου δεν είναι μία, είναι πολλές και σε πολλά κέντρα.

Αυτά τα δελτία είχαν ευθύνη τα Μέσα και οι δημοσιογράφοι τους να ρετουσάρουν. Να τα περάσουν από τη μηχανή της δημοσιογραφικής επάρκειας, να κόψουν, να ράψουν, να κάνουν το απαραίτητο «μοντάζ», ώστε η ιδεολογία που θα παραχθεί να επιβληθεί χωρίς καμία αντίσταση σκέψης από τον αναγνώστη, ακροατή, τηλεθεατή.

Κι αυτή η λειτουργία της δημοσιογραφίας κατέρρευσε σ’ αυτές τις εκλογές. Τα Μέσα δεν έχουν πια δημοσιογράφους. Έχουν κωπηλάτες σε γαλέρες που δεν πρέπει να σκέφτονται, να παίρνουν πρωτοβουλίες, να επεξεργάζονται. Δεν έχουν επίσης προσωπικό γιατί οι μαζικές απολύσεις έχουν αποδεκατίσει την παλιά φουρνιά των συντακτών.

Έτσι, τα non papers από τις μονταζιέρες μεταδίδονταν αυτούσια, άκοπα, αμοντάριστα. Γι’ αυτό και απόλυτα προπαγανδιστικά…

e-dromos

paganeli 

Ετοιμάζονται για την τελική τους επίθεση

• Με μία τέτοια κυβέρνηση κι έναν τέτοιο πρωθυπουργό δεν υπάρχουν περιθώρια συνομιλίας και «βομβαρδισμού νομιμότητας».
• Ίσως – λέω ίσως – το τεράστιο δέντρο της «Χρυσής Αυγής» να τοποθετήθηκε στο σημείο που βρίσκεται για να μας αποσπάσει την προσοχή από το πυκνό δάσος του φασισμού που κυβερνά υπό το μανδύα της δημοκρατικότητας.
• Το Σαμαρικό λεφούσι με τα Βενιζέλεια και Λοβέρδεια δεκανίκια του ετοιμάζει την τελική του επίθεση.

Γράφει ο kartesios

Θεωρώ πολύ θετική εξέλιξη τη δήλωση – πρόβλεψη του Τάκη Μπαλτάκου: «Δεν θα τα καταφέρουν όμως, όπως δεν τα κατάφερε το ΕΑΜ ΤΟ 1945. Θα έχουμε νέα “Συμφωνία της Βάρκιζας”. Πάλι θα παραδώσουν τα όπλα». Η δήλωση του κυρίου Τάκη καταργεί κάθε άλλοθι περί «παραπλανημένων», αλλά κυρίως περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το περιεχόμενο των εγκεφάλων που έχει επιλέξει ο Σαμαράς ως συμβούλους, φίλους, «στενό κύκλο».

Είμαι βέβαιος ότι οι διάφοροι Φαήλοι και Χρύσανθοι ανέκραξαν «πες τα ρε Τάκη!» μόλις έμαθαν το περιεχόμενο της συνέντευξης του Τάκη στο «ΒΗΜΑ». Μάλλον και ο Αντώνης Σαμαράς θα ήπιε ένα ποτήρι βερμούτ στην υγειά της ειλικρίνειας του Τάκη.

Ο Μπαλτάκος είχε βρει αρκετούς υποστηρικτές μετά την αποκάλυψη της συνομιλίας του με τον Κασιδιάρη. Υποστηρικτές που εκτός από τον Τάκη, στηρίζουν τη ΝΔ του Σαμαρά και την ψήφισαν στις ευρωεκλογές. Κανείς δε δικαιούται να χαρίζει σε αυτούς τους ανθρώπους το άλλοθι του παραπλανημένου.

Για αυτούς τους ανθρώπους ο Εμφύλιος δεν τελείωσε ποτέ. Για αυτούς τους ανθρώπους ο πόλεμος είναι διαρκής. Αυτοί οι άνθρωποι όταν αναφέρονται σε αριστερή ηγεμονία εννοούν ότι όσο υπάρχει έστω κι ένας ζωντανός αριστερός που δουλεύει, ζει και σκέφτεται, η νίκη του Εμφυλίου δεν έχει ολοκληρωθεί.

Αυτοί οι άνθρωποι κυβερνούν μία χώρα στην οποία οι αριστεροί δεν έχουν χώρο και θέση. Γι’ αυτούς, υπάρχουν οι Έλληνες και οι αριστεροί. Και η «πολιτική σταθερότητα» που οραματίζονται, πρεσβεύουν και επιδιώκουν, είναι προφανές ότι θέλει την Αριστερά παραδομένη και εξόριστη.

Με μία τέτοια κυβέρνηση κι έναν τέτοιο πρωθυπουργό δεν υπάρχουν περιθώρια συνομιλίας και «βομβαρδισμού νομιμότητας». Δε μπορείς να τους πείσεις ούτε με υπνοπαιδεία ότι αυτό δεν είναι Δημοκρατία, αλλά ξενοδουλεία, γερμανολαγνεία και φασισμός.

Αυτοί οι άνθρωποι αναβλύζουν από κάθε κύτταρό τους μίσος για τους αριστερούς – αλλά και για όσους δεν συμφωνούν απόλυτα με την κυβερνητική πρακτική. Δεν είναι, λοιπόν, δυνατόν να τους αντιμετωπίζεις με τη φιλοσοφία του Ζεν. Δεν είναι δυνατόν να τους χτυπάς στο συναίσθημα και να επικαλείσαι τον οίκτο τους για τα θύματα της πολιτικής τους ζητώντας να αλλάξουν πολιτική, διότι αυτό ακριβώς θεωρούν πολιτική επιτυχία τους. Την εξόντωση. Τον πλήρη έλεγχο μέσω του εξευτελισμού και της εξαθλίωσης.

Ίσως – λέω ίσως – το τεράστιο δέντρο της «Χρυσής Αυγής» να τοποθετήθηκε στο σημείο που βρίσκεται για να μας αποσπάσει την προσοχή από το πυκνό δάσος του φασισμού που κυβερνά υπό το μανδύα της δημοκρατικότητας. Ένας φασισμός που δε βρίσκεται μόνο «εκεί ψηλά». Έχει τις ρίζες του στο φασισμό της καθημερινότητας και στους φασίστες της διπλανής πόρτας που μας «ανέχονται», αλλά πιστεύουν ακράδαντα ότι «θα έρθει η ώρα μας».

Ο Μπαλτάκος δεν είναι ο μόνος που πιστεύει ότι οι αριστεροί «Δεν θα τα καταφέρουν όμως, όπως δεν τα κατάφερε το ΕΑΜ ΤΟ 1945. Θα έχουμε νέα “Συμφωνία της Βάρκιζας”. Πάλι θα παραδώσουν τα όπλα». Το ίδιο πιστεύει και ο κύριος Τάκης της διπλανής πόρτας. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, το «έκαστος εφ’ ω ετάχθη» έχει αυξημένη σπουδαιότητα. Οι «μάχες της Βουλής», ο «πολιτικός πολιτισμός» και η λεκτική «διασταύρωση των ξιφών» είναι βούτυρο στο ψωμί των μισάνθρωπων και τα γράμματα που θα χαραχθούν πάνω στην ταφόπλακα κάθε αντίδρασης.

Το Σαμαρικό λεφούσι με τα Βενιζέλεια και Λοβέρδεια δεκανίκια του ετοιμάζει την τελική του επίθεση. Αυτό που μένει να μάθουμε είναι αν τα αριστερά αντανακλαστικά ζουν μέσα στη σημερινή Αριστερά. Σε διαφορετική περίπτωση και όσο η «μάχη» περιορίζεται σε παρακλήσεις για εκλογές, ευχές για να μη βρεθούν 180 «ναι» στην εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας και ελπίδες ότι τα έξυπνα συνθήματα θα πιάσουν τόπο, τότε αιωνία της η μνήμη, αιωνία μας η μνήμη, αιωνία η δόξα του κυρίου Τάκη που θα βγει στο διπλανό μπαλκόνι να φωνάζει «Βάρκιζα ρεεεεεε!».

anemosantistasis

Ζαν-Λυκ Νανσύ: Η κοινότητα δεν υπήρξε ποτέ

Απόσπασμα από το βιβλίο τού Jean-Luc Nancy La communauté désoeuvrée, Christian Bourgois, Παρίσι 2004 [1986], σ.33-36. Μετάφραση – σημειώσεις: Α.Γ.

Η χριστιανική, νεωτερική, ανθρωπιστική συνείδηση περί «απώλειας της κοινότητας» κατά πάσαν πιθανότητα είναι η υπερβατολογική αυταπάτη ενός λόγου που ξεπερνά τα όρια της δυνατής εμπειρίας του, η οποία στη βάση της είναι η εμπειρία της κλεμμένης εμμένειας. Η κοινότητα δεν υπήρξε, ή μάλλον, εάν είναι βέβαιο ότι η ανθρωπότητα γνώρισε (ή γνωρίζει ακόμη, εκτός του βιομηχανικού κόσμου) κοινωνικούς δεσμούς τελείως άλλους από αυτούς που γνωρίζουμε εμείς, η κοινότητα δεν υπήρξε σύμφωνα με όσα εμείς προβάλλουμε γι’ αυτήν πάνω σε διαφορετικές κοινωνικότητες. Δεν υπήρξε στους Ινδιάνους Γκουαγιακί, δεν υπήρξε σε μια εποχή που οι άνθρωποι ζούσαν σε καλύβες, δεν υπήρξε μέσα στο εγελιανό «πνεύμα ενός λαού», ούτε μέσα στη χριστιανική αγάπη[1]. Δεν ήρθε η Gesellschaft (μαζί με το κράτος, τη βιομηχανία, το κεφάλαιο) να διαλύσει μία προηγούμενη Gemeinschaft. Ίσως θα ήταν ορθότερο, παρακάμπτοντας όλες αυτές τις περιστροφές της εθνολογικής ερμηνείας και όλες τις οφθαλμαπάτες της προέλευσης ή του «άλλοτε», να πούμε ότι η Gesellschaft–η «κοινωνία», η αποσυνδετική διασύνδεση των δυνάμεων, των αναγκών και των σημείων- πήρε τη θέση κάποιου πράγματος για το οποίο δεν έχουμε όνομα ούτε έννοια, κάποιου πράγματος που εκπορευόταν ταυτόχρονα από μία επικοινωνία πολύ ευρύτερη από εκείνη του κοινωνικού δεσμού (με τους θεούς, το σύμπαν, τα ζώα, τους νεκρούς, με τους αγνώστους) και από έναν κατακερματισμό, πολύ πιο περιχαρακωμένο, πολύ πιο πολλαπλασιασμένο, αυτής της ίδιας σχέσης, που συχνά επέφερε πολύ πιο σκληρά αποτελέσματα (μοναξιάς, απόρριψης, εγκατάλειψης) απ’ όσο θα αναμέναμε εμείς ως ένα κοινοτικό μίνιμουμ εντός του κοινωνικού δεσμού. Η κοινωνία δεν έγινε στα ερείπια μιας κοινότητας. Έγινε μέσα από την εξαφάνιση ή μέσα από τη διατήρηση πραγμάτων –φυλών ή αυτοκρατοριών- τα οποία δεν είχαν ίσως περισσότερες σχέσεις με αυτό που εμείς αποκαλούμε «κοινότητα» απ’ ό,τι με αυτό που αποκαλούμε «κοινωνία». Κατά τρόπο ώστε, η κοινότητα, μακράν του να αποτελεί αυτό που η κοινωνία διέρρηξε ή έχασε, είναι αυτό που μας συμβαίνει –ερώτημα, προσδοκία, συμβάν, επιταγή- με βάση την κοινωνία.

Δεν υπήρξε λοιπόν καμία απώλεια, και γι’ αυτό το λόγο τίποτα δεν χάθηκε. Οι μόνοι που χαθήκανε είμαστε εμείς, που πάνω μας πέφτει βαριά ο «κοινωνικός δεσμός» (οι σχέσεις, η επικοινωνία) όπως το δίχτυ μιας οικονομικής, τεχνικής, πολιτικής, πολιτιστικής παγίδας. Εγκλωβισμένοι στους κόμβους του, πλάσαμε τη φαντασίωση της χαμένης κοινότητας.

Αυτό που «χάθηκε» από την κοινότητα –η εμμένεια και η οικειότητα μιας θείας κοινωνίας- χάθηκε μόνο υπό την έννοια ότι μία τέτοια «απώλεια» είναι συστατική της ίδιας της «κοινότητας».

Αυτό δεν είναι απώλεια: η εμμένεια είναι, αντιθέτως, αυτό ακριβώς που, εάν συνέβαινε, θα καταργούσε αυτοστιγμεί την κοινότητα, ή ακόμα και την επικοινωνία, ως τέτοια. Το κατεξοχήν παράδειγμα, ή μάλλον η ίδια η αλήθεια, ενός τέτοιου γεγονότος, είναι ο θάνατος. Στο θάνατο (…) δεν υπάρχει πλέον κοινότητα, ούτε επικοινωνία: υπάρχει μόνο η διαρκής ταυτότητα των ατόμων.

Γι’ αυτό το λόγο, τα πολιτικά ή συλλογικά εγχειρήματα που κυριαρχούνται από μία βούληση απόλυτης εμμένειας έχουν ως αλήθεια τους την αλήθεια του θανάτου. Η εμμένεια, η κοινωνιακή σύντηξη [fusion communielle] περικλείει μια λογική που δεν είναι άλλη από τη λογική της αυτοκτονίας της κοινότητας που ρυθμίζεται απ’ αυτήν. Η λογική της ναζιστικής Γερμανίας δεν ήταν μόνο η λογική της εξόντωσης του άλλου, του υπανθρώπου που είναι εξωτερικός προς την κοινωνία του αίματος και του χώματος, αλλά επίσης, δυνάμει, και η λογική της θυσίας όλων εκείνων που, μέσα στην «Άρια» κοινότητα, δεν πληρούσαν τα κριτήρια της καθαρής εμμένειας, κατά τρόπο ώστε –αφού τέτοια κριτήρια ήταν προφανώς αδύνατο να οριστούν- μία εύλογη κατάληξη θα ήταν να αναπαραστήσουμε την όλη διαδικασία ως μία αυτοκτονία του ίδιου του γερμανικού έθνους. Εξάλλου, δεν θα ήταν εσφαλμένο να λέγαμε ότι αυτή πράγματι συνέβη, από ορισμένες απόψεις της πνευματικής πραγματικότητας αυτού του έθνους.

[1] Στο πρωτότυπο η ελληνική λέξη με λατινικά στοιχεία – σ.τ.μ.

 πηγή:http://nomadicuniversality.wordpress.com

 http://anhsyxia.wordpress.com

Ελλάδα, το μεγάλο στοίχημα των κερδοσκόπων !!!

Έκθεση ΔΝΤ και ΣΕΒ ζητούν περισσότερη λιτότητα, φθηνότερο κόστος

Σε εντατική φάση εισέρχονται οι προετοιμασίες για τη νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, όπως έδειξε η προχθεσινή έκθεση του ΔΝΤ που συνόδευσε την πέμπτη…

αναθεώρηση του οικονομικού προγράμματος, με την οποία εγκρίθηκε η εκταμίευση της δόσης των 3,41 δισ. ευρώ.

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Κυβέρνηση και μνημονιακός Τύπος το μόνο που είδαν στις γραμμές της έκθεσης ήταν η επιβράβευση της …ελληνικής προσπάθειας, όπως εύηχα πλέον αποκαλείται το μεγάλο στοίχημα των κερδοσκόπων στην ελληνική οικονομία, ύψους 10 δις. δολ. Αυτά είναι τα χρήματα που έχουν τζογάρει στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες τα κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου, όπως δήλωνε στην τηλεόραση του ειδησεογραφικού πρακτορείου Μπλούμπεργκ (κλικ εδώ) πριν λίγες μέρες τραπεζίτης με «λαμπρή» προϋπηρεσία στην Λίμαν και την Ντόιτσε Μπανκ, εξηγώντας με αυτό τον τρόπο το ενδιαφέρον των πιο επιθετικών μερίδων του παγκόσμιου καπιταλισμού για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Επίσης, την αποφασιστικότητά τους να ασκήσουν στην Ελλάδα κάθε λογής πίεση προκειμένου να μην χάσουν ούτε ένα δολάριο…

Η έκθεση του ΔΝΤ δεν είχε μόνο επιβραβεύσεις για να τις επικαλείται η διακομματική της υποτέλειας και της ξενοδουλείας, είχε και πιέσεις για νέα μέτρα. Ρητά αναφέρεται στην έκθεση η ανάγκη συνέχισης της σημερινής πολιτικής εξόντωσης, με την παράταση των χαρατσιών, κι επίσης της εφαρμογής διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, όπως για παράδειγμα των μέτρων απελευθέρωσης των αγορών προϊόντων και υπηρεσιών, που υποτίθεται πως θα δημιουργούν 100.000 νέες θέσεις εργασίας κάθε χρόνο από το 2015. Οι θέσεις εργασίας είναι προφανώς το δόλωμα. Είδαμε άλλωστε πόσες θέσεις εργασίας έχει δημιουργήσει και μέχρι σήμερα η απελευθέρωση δεκάδων επαγγελμάτων… Μόνο ανεργία και πτώση μισθών προκάλεσε! Το ζητούμενο είναι να πέσουν και τα τελευταία τείχη προστασίας που διασφάλιζαν κάποια αξιοπρεπή ποσοστά κέρδους σε τμήματα της μικρής αστικής τάξης ή ακόμη και της εργατικής, προκειμένου να τα οικειοποιηθεί η διεθνής της κερδοσκοπίας που έχει πραγματοποιήσει κανονική απόβαση στην Ελλάδα: από τις τράπεζες μέχρι τα πετρέλαια του Πρίνου.

Επιταχύνονται οι διεργασίες σε ΗΠΑ και ΕΕ για τη νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους

Τα ίδια μέτρα ζήτησε και ο ΣΕΒ κατά την ετήσια γενική του συνέλευση την Τετάρτη 28 Μαΐου, μέσω του νέου του προέδρου Θεόδωρου Φέσσα, που επαναφέρει τον κορυφαίο εργοδοτικό σύνδεσμο στην επιχειρηματική δραστηριότητα. Πρακτική από την οποία είχε σχετικά απομακρυνθεί ο προηγούμενος πρόεδρος Δ. Δασκαλόπουλος, εδώ και σχεδόν μια δεκαετία, όταν πούλησε την γαλακτοβιομηχανία Δέλτα που κληρονόμησε από τον πατέρα του στον Α. Βγενόπουλο. Επιλογή που ροκάνισε την θέση του μεταξύ των άλλων μελών του ΣΕΒ. Το προφίλ του Θ. Φέσσα (με δραστηριοποίηση από την αδρά επιδοτούμενη από τους φορολογούμενους πράσινη ενέργεια και το βασίλειο της άγριας εκμετάλλευσης, τις  ταχυμεταφορές, μέχρι τον υπερφορτωμένο από επιδοτήσεις της ΕΕ, κλάδο της πληροφορικής) ταιριάζει γάντι στη νέα εποχή. Τα αιτήματά που έθεσε στο τέλος της ομιλίας του ήταν τρία: μείωση της φορολογίας, που θα επιτρέψει κατά τα λεγόμενά του την διανομή κερδών στο προσωπικό, μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών για να στηριχθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και εγκαθίδρυση του δεύτερου και τρίτου πυλώνα κοινωνικής ασφάλισης. Το μοναδικό ζητούμενο φυσικά για τον Θ. Φέσσα και τον ΣΕΒ είναι το γρήγορο και ει δυνατόν επιδοτούμενο και κρατικά εγγυημένο κέρδος. Ορατή δια γυμνού οφθαλμού η επιδίωξή τους!

Αυτό αντίθετα που όσο κι αν έψαχνε κανείς δεν μπορούσε να διακρίνει είναι την διαχωριστική γραμμή που έθεσε ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλ. Τσίπρας, στην ομιλία του στον ΣΕΒ, μεταξύ «παραγωγικού» και «παρασιτικού κεφαλαίου». Αυτή η διάκριση έχει ξεπεραστεί ανεπιστρεπτί. Φαίνεται δε στην σύμπτωση των αιτημάτων μεταξύ κερδοσκόπων και ΣΕΒ. Μείωση μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους, απελευθέρωση αγορών και ιδιωτικοποιήσεις ζητούν από κοινού, με τα μέλη του ΣΕΒ να συνεργάζονται άψογα με τους αμερικάνους απατεώνες στα ΔΣ των εταιρειών! Τα ίδια ακριβώς συμφέροντα εκπροσώπησε κι η έκθεση του ΔΝΤ, που ζήτησε επιπλέον νέο αντιασφαλιστικό νόμο.

Το σημαντικότερο ωστόσο που έκανε η έκθεση του ΔΝΤ ήταν να ανοίξει εκ νέου το θέμα της τύχης του δημόσιου χρέους ανταγωνιστικά μάλιστα με την ΕΕ, χωρίς φυσικά ο ίδιος ο αμερικάνικος οργανισμός να διεκδικεί δάφνες αντικειμενικότητας ή ευμενούς στάσης απέναντι στην Ελλάδα. Το κριτήριό του για το όριο της βιωσιμότητας ενός χρέους στο 120% του ΑΕΠ, πέραν του οποίου παύει να συμμετέχει σε ένα πρόγραμμα διάσωσης βάσει χρόνιων οδηγιών του, το έχει κάνει εδώ και πολλά χρόνια λάστιχο συνεχίζοντας τη χρηματοδότηση της Ελλάδας. Η πρόσφατη παρέμβασή του είχε τρεις άξονες: Πρώτο, την ανάγκη κουρέματος μέρους του χρέους που διατηρεί θεσμικά η ΕΕ και ανέρχεται στο 77% του συνολικού δημόσιου χρέους, στον βαθμό που τα σχέδια της Γερμανίας για επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής και μείωση του επιτοκίου κρίνονται αναποτελεσματικά για να ιεωθεί το χρέος από το επίπεδο του 175% του ΑΕΠ. Δεύτερο, την ανάγκη έγκρισης ενός νέου δανείου, ύψους ακόμη και 20 δις. ευρώ, με τα οποία θα καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό που εμφανίζεται το δεύτερο εξάμηνο του 2015, η αδυναμία δηλαδή του ελληνικού δημοσίου να πληρώσει τους πιστωτές του. Και τρίτο, η εφαρμογή ενός νέου προγράμματος αιματηρής λιτότητας, που θα είναι ο απαράβατος όρος για οποιαδήποτε διευκόλυνση, πραγματική ή εικονική.

Η δημοσιοποίηση από την μεριά του ΔΝΤ της ανάγκης διαγραφής μέρους έστω του χρέους που είναι στα χέρια κρατών μελών της ΕΕ οξύνει την διαπάλη των δύο κέντρων, καθώς Βρυξέλλες και Βερολίνο έχουν αποκλείσει με κατηγορηματικό τρόπο κάθε σκέψη να χάσουν έστω κι ένα ευρώ από τα λεφτά που έχουν μέχρι σήμερα δώσει. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το ΔΝΤ ανοίγει την αυλαία των διεργασιών και των ζυμώσεων που αν και σέρνονται εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο (με τις αποφάσεις κάθε φορά να αναβάλλονται λόγω των εκλογών – γερμανικών πρώτα και ευρωεκλογών στη συνέχεια) αναμένεται να κορυφωθούν το φθινόπωρο, στην κατεύθυνση μιας νέας ρύθμισης που θα οξύνει την υπερχρέωση και τη φτώχεια.

(Πριν, 1 Ιουνίου 2014)

ΜΜΕ, η πολιτική ως θέαμα, και οι προκλήσεις για την αντιπληροφόρηση – κινηματική ενημέρωση

Κώστας Χαριτάκης  31/05/2014

Ο καπιταλισμός, τουλάχιστον στη νεωτερική και σύγχρονη φάση του, είναι οργανωμένος ως θέαμα. Παράγει και εγκαθιστά έναν ορισμένο τρόπο επικοινωνίας και διάδοσης της πληροφορίας, ο οποίος γίνεται αναγκαίο οργανικό στοιχείο της λειτουργίας του και της αναπαραγωγής του. Τα σύγχρονα αστικά πολιτικά συστήματα, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσαν να σταθούν ούτε λεπτό χωρίς τον πολύπλευρα υποστηρικτικό ρόλο των ΜΜΕ. Κι αυτό όχι μόνο λόγω της προπαγάνδας-διαστρέβλωσης-απόκρυψης, αλλά και του ακόμη βαθύτερου (και πιο κρυμμένου) ρόλου τους στη νομιμοποίηση και αναπαραγωγή ενός ολόκληρου συστήματος αξιών και τρόπων ζωής, δίχως τα οποία δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει ο καπιταλισμός.

Συνηθίζουμε τελευταία, λόγω των εξελίξεων, να αναδεικνύουμε το ρόλο των ΜΜΕ στη νομιμοποίηση και διάδοση αντιδραστικών, ρατσιστικών και φασιστικών ιδεών, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμη και χωρίς την προσφυγή σε τέτοιους λόγους, τα ΜΜΕ νομιμοποιούν και διαδίδουν μαζικά τις βασικές αξίες και ορίζουσες της αστικής κοινωνίας, καθιστώντας τες αυτονόητες και άρα εκτός αναστοχασμού, όπως τον ανταγωνισμό ως φυσική κατάσταση του ανθρώπου, την ιερότητα της ιδιοκτησίας, την ανισότητα ως αναγκαία συνθήκη της λεγόμενης αξιοκρατίας, το ιδιωτικό κέρδος ως φυσικό και αναγκαίο αποτέλεσμα της οικονομικής δραστηριότητας, και πολλά άλλα.

Από την εποχή δε της ανάδυσης της μαζικής πολιτικής, τα ΜΜΕ έχουν λάβει μια καίρια καταστατική θέση εντός της έννοιας της “δημοκρατίας”, αφού σύμφωνα τουλάχιστον με τη φιλελεύθερη θέση η δημοκρατία για να λειτουργήσει απαιτεί την ελεύθερη και όσο πιο πλήρη ενημέρωση του πολίτη, και ταυτόχρονα τον υποτιθέμενο ανεξάρτητο έλεγχό της από τα ΜΜΕ. Το ίδιο το κοινοβουλευτικό παιχνίδι δεν θα μπορούσε να έχει τις διαστάσεις που έχει παρά μόνο ως θέαμα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια και τα αυτιά εκατομμυρίων ανθρώπων, ικανό να συγκινήσει και να συνεπάρει μαζικά στην “εθνική πολιτική ζωή”, με τους “ηρωϊσμούς” και τις “μεγάλες ιδέες” της αλλά και με τις ίντριγκες και τα παρασκήνιά της.

Όπως αναφέρει σε ένα βιβλίο του ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν, είναι σαν να έχει αντιστραφεί το “πανοπτικόν” του Μπένθαμ, δηλ. η παρακολούθηση των πολλών από τους λίγους (όπως σε μια φυλακή), και να έχουμε περάσει σε μια κατάσταση όπου οι λίγοι (οι “διάσημοι”, οι “διακεκριμένοι”) παρακολουθούνται από τους πολλούς, διαρκώς εκτεθειμένοι στο άγρυπνο μάτι της δημοσιότητας. Ιδιαίτερα δε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, φαίνεται να γίνεται πράξη το “ουδέν κρυπτόν υπό του ήλιου”, αφού τα πάντα μπορούν να γίνουν αμέσως γνωστά σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο, οπουδήποτε κι αν συνέβησαν και όσο κρυφά κι αν οργανώθηκαν.

Έτσι, δίπλα στην παραδοσιακή διάσταση των ΜΜΕ ως “στυλοβάτη της δημοκρατίας” έχουμε πλέον και τη διάσταση της εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος “παγκόσμιας διαφάνειας”, που δίνει υποτίθεται για πρώτη φορά την ευκαιρία ενός μαζικού δημοκρατικού ελέγχου όχι μόνο της “εθνικής ζωής” αλλά και των παγκόσμιων υποθέσεων.

Όσους κλονισμούς κι αν έχει δεχθεί αυτή η αφήγηση, λόγω των αυξανόμενων αποκαλύψεων για τον συγκεντρωτικό οικονομικό και πολιτικό έλεγχο των ΜΜΕ, παραμένει ωστόσο κυρίαρχη, ενώ τα ίδια τα ΜΜΕ παρά τη φθορά τους εξακολουθούν να ελέγχουν την καρδιά και το νου της τεράστιας πλειοψηφίας. Αυτό συμβαίνει γιατί έχει μεταλλαχθεί η ίδια η φύση των ιδιωτών καταναλωτών σε “θεαματικούς καταναλωτές”, δηλ. σε ανθρώπους συνηθισμένους να αποκτούν πρόσβαση στην καταναλωτική ζωή, και άρα και στην πολιτική ως καταναλωτικό θέαμα, με τη μεσολάβηση των ΜΜΕ.

Γιατί “θέαμα” δεν σημαίνει μόνο έλεγχο, καθοδήγηση και εμπορευματική αξιοποίηση της επικοινωνίας και της πληροφορίας, αλλά και έναν ορισμένο τρόπο τυποποίησης της πληροφορίας και της ενημέρωσης, και κυρίως ενοποίησής τους με τον πολιτισμό, την οικονομία και την πολιτική. Ακόμη και η πιο “αθώα” είδηση, αλλά ακόμη και η πιο “αθώα” διαφήμιση, εμπεριέχει και τα τρία αυτά στοιχεία: πολιτισμικές αξίες, οικονομικά συμφέροντα, πολιτικές στάσεις. Αυτό που διαφέρει κάθε φορά είναι η αναλογία τους. Το “θέαμα”, λοιπόν, δεν είναι ένα συγκεκριμένο προϊόν αλλά ο κώδικας μέσω του οποίου κωδικοποιούνται περιεχόμενα με τρόπο που να ξεφεύγουν από το στοχασμό και την κριτική. Γι’ αυτό άλλωστε ο κώδικας αυτός δίνει προνομιακή αξία και θέση στην εικόνα, που μπορεί να επιβάλλεται βίαια, καταιγιστικά και με λιγότερες αντιστάσεις…

Όλα αυτά, πέρα από το επίπεδο της αναγκαίας αποκάλυψης και καταγγελίας, θέτουν σοβαρά ερωτήματα για τον τύπο της πληροφόρησης-ενημέρωσης που αντιστοιχεί στα μέσα και τους σκοπούς του ανταγωνιστικού προς τον καπιταλισμό κινήματος.

Υπάρχουν δύο τουλάχιστον κεντρικές προσεγγίσεις (με πολλά παρακλάδια και συνδυασμούς μεταξύ τους): 1) να αναγκάσουμε τα κυρίαρχα ΜΜΕ να ασχοληθούν με “μας”, να πιέσουμε με διάφορους τρόπους για να φτάσει η φωνή μας εκεί, 2) να οργανώσουμε τα ανεξάρτητα μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης του κινήματος.

Η πρώτη προσέγγιση οδηγεί απευθείας στο φετιχισμό του κυρίαρχου θεάματος. Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, πόσες φορές έχουν γίνει πράγματα (συμβολικές εντελώς συγκρούσεις, θεαματικές ενέργειες, κ.λπ) μόνο και μόνο για να παιχτούν στην τηλεόραση. Ας σκεφτούμε όμως και ότι ακόμη κι αν φτάσει η φωνή του κινήματος στα ΜΜΕ, ακόμη κι αν δεν γίνει το σύνηθες και κραυγαλέο που είναι τα κοψίματα, η διαστρέβλωση κ.λπ., ο αντιπολιτευτικός λόγος δεν διακόπτει τη ροή και το νόημα του θεάματος αλλά λειτουργεί νομιμοποιητικά για το κυρίαρχο θέαμα δίνοντάς του δημοκρατικές περγαμηνές (η μόνιμη επωδός των ΜΜΕ είναι “εμείς δίνουμε μικρόφωνο σε όλες τις απόψεις”). Ή ακόμη, πώς προσαρμόζεται ο αντιπολιτευτικός λόγος προκειμένου να γίνει σχετικά σεβαστός στα ΜΜΕ…

Δε λείπουν τα “φωτογενή” ή “επικοινωνιακά” πρόσωπα. Είναι η ίδια η φύση αυτού του τύπου της επικοινωνίας-ενημέρωσης που είναι εχθρική προς έναν ουσιαστικό αντικαπιταλιστικό και αντιεξουσιαστικό λόγο και παρουσία, γιατί υποβαστάζεται από νοητικές και αισθητικές προϋποθέσεις που εξοβελίζουν κάθε κριτική, ώστε αυτός ο λόγος όταν φιλοξενηθεί εκεί είτε παρουσιάζεται ως “γραφικότητα”, είτε γελοιοποιείται, είτε αποτελεί μια ασήμαντη λεπτομέρεια μέσα στη συνολική ροή του θεάματος.

Η δεύτερη προσέγγιση, που είναι προφανώς σωστή, έρχεται αντιμέτωπη με ένα βαθύτερο ζήτημα από το οποίο έχουν ταλαιπωρηθεί και διαστρεβλωθεί πολλές προσπάθειες μέχρι τώρα. Είναι η υιοθέτηση του ίδιου κώδικα απλώς με διαφορετικά περιεχόμενα, η οποία ενέχει τον κίνδυνο της “θεαματικοποίησης” του κινήματος, δηλαδή της απορρόφησής του εντός του συστημικού θεάματος τελικά. Ο ίδιος φετιχισμός του θεάματος που πριν απευθυνόταν στα κυρίαρχα ΜΜΕ, τώρα απευθύνεται στα δικά μας μέσα ενημέρωσης (π.χ., κάνουμε κάτι μόνο και μόνο για να μπει στο Indymedia…). Αναπαράγεται ο ίδιος διαχωρισμός μιας κεντρικής πηγής πληροφόρησης και καταναλωτών πληροφόρησης, απλώς εναλλακτικής τώρα. Ο ίδιος καταμερισμός “ειδικών”, “διανοουμένων”, “δημοσιογράφων” και “αδαών”. Το ίδιο κυνήγι της θεαματικότητας-ακροαματικότητας.

Τα κινηματικά ανταγωνιστικά μέσα επικοινωνίας-πληροφόρησης δεν πρέπει να είναι ένας αντιπολιτευτικός κρίκος της αλυσίδας του θεάματος, αλλά η εκρίζωση του θεάματος από το χώρο της επικοινωνίας-πληροφόρησης. Η άρση όλων των παραπάνω διαχωρισμών και καταμερισμών, η διαμόρφωση μιας διαφορετικού τύπου δημόσιας σφαίρας ισότιμων δρώντων υποκειμένων, δημιουργών και συνομιλητών, με στόχο τον εμπλουτισμό της θεωρίας και πράξης του κινήματος και την άμεση δράση, και όχι τη διαμόρφωση μιας νέας ιεραρχίας γεγονότων, λόγων, προσώπων ή ομάδων.

Τα δικά μας μέσα δε “δίνουν μικρόφωνο”, γιατί θέλουμε να καταργηθεί το “μικρόφωνο” ως μέσο που κατέχουν κάποιοι διαχωρισμένα από το ίδιο το κίνημα και την πράξη του, γιατί θέλουμε το “μικρόφωνο” να διαχυθεί παντού όπου καθημερινά παράγεται λόγος και πράξη αντικαπιταλιστική-αντιεξουσιαστική, και η έκφρασή τους να είναι όσο το δυνατόν πιο άμεση και αδιαμεσολάβητη.

Τα δικά μας μέσα δε θέλουμε να αντικαταστήσουν απλώς τα κυρίαρχα, αλλά να συμβάλουν στη δημιουργία μιας κουλτούρας που δεν θα έχει ανάγκη τη διαμεσολάβηση του θεάματος, ούτε τη θεαματική επιβεβαίωση, αλλά θα έχει στο κέντρο της την ελεύθερη ανταλλαγή και το μοίρασμα των εμπειριών, των σκέψεων και των αγωνιών αγωνιζόμενων υποκειμένων.

Στον επικοινωνιακό-πληροφορικό καπιταλισμό της εποχής μας, άλλωστε, ακόμη και η εναλλακτική πληροφόρηση ενσωματώνεται στην αξία των εμπορευματοποιημένων ψηφιακών κοινωνικών δικτύων. Στο περίφημο ερώτημα της “αξίας του Facebook”, η απάντηση (όπως έχει δείξει ο Μισέλ Μπάουενς) είναι ότι το περιεχόμενο πληροφορίας που εμείς παράγουμε δίνει την εμπορευματική αξία στο δίκτυο. Και μάλιστα, όσο περισσότερο παράγουμε και διακινούμε τέτοιο περιεχόμενο, τόσο μεγαλύτερη αξία παράγεται. Σήμερα, λοιπόν, το Facebook και το Twitter είναι γεμάτο ανεξάρτητους παραγωγούς εναλλακτικής πληροφόρησης, πολιτισμικού περιεχομένου και ιδεών, και αυτή η άμισθη συνεισφορά τους μετατρέπεται σε οικονομικό κέρδος για τους κατόχους των δικτύων αυτών (για να μην αναφερθούμε στις τεράστιες βάσεις δεδομένων και αυτοφακελώματος που δημιουργούμε). Η απελευθέρωση αυτού του εκρηκτικού, εν δυνάμει επαναστατικού, δυναμικού ανεξάρτητης επικοινωνίας-πληροφόρησης-δημιουργίας από τα δεσμά των εταιριών και του κράτους, η εξάπλωση και σε άλλους τομείς της ζωής των σχέσεων ελεύθερου μοιράσματος που υποβαστάζει αυτά τα δίκτυα, πρέπει να είναι ο στόχος των ανταγωνιστικών κινηματικών μέσων, κάτι που αποτελεί αναγκαίο υλικό όρο για την ανεξαρτησία και την αυτονομία του κινήματος.

Τοποθέτηση στη συζήτηση “Συστημική προπαγάνδα VS κινηματική δημοσιογραφία” που έγινε στο πλαίσιο του φεστιβάλ του Ράδιο Ένταση, στις 25 Απριλίου, στη Νομική.

πηγή:   http://eagainst.com/articles/mme/

Ζει η Αριστερά;;;

Θεωρώ πολύ θετική εξέλιξη τη δήλωση – πρόβλεψη του Τάκη Μπαλτάκου: «Δεν θα τα καταφέρουν όμως, όπως δεν τα κατάφερε το ΕΑΜ ΤΟ 1945. Θα έχουμε νέα “Συμφωνία της Βάρκιζας”. Πάλι θα παραδώσουν τα…

όπλα».

by…kartesios

Η δήλωση του κυρίου Τάκη καταργεί κάθε άλλοθι περί «παραπλανημένων», αλλά κυρίως περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το περιεχόμενο των εγκεφάλων που έχει επιλέξει ο Σαμαράς ως συμβούλους, φίλους, «στενό κύκλο».

Είμαι βέβαιος ότι οι διάφοροι Φαήλοι και Χρύσανθοι ανέκραξαν «πες τα ρε Τάκη!» μόλις έμαθαν το περιεχόμενο της συνέντευξης του Τάκη στο «ΒΗΜΑ». Μάλλον και ο Αντώνης Σαμαράς θα ήπιε ένα ποτήρι βερμούτ στην υγειά της ειλικρίνειας του Τάκη.

Ο Μπαλτάκος είχε βρει αρκετούς υποστηρικτές μετά την αποκάλυψη της συνομιλίας του με τον Κασιδιάρη. Υποστηρικτές που εκτός από τον Τάκη, στηρίζουν τη ΝΔ του Σαμαρά και την ψήφισαν στις ευρωεκλογές. Κανείς δε δικαιούται να χαρίζει σε αυτούς τους ανθρώπους το άλλοθι του παραπλανημένου.

Για αυτούς τους ανθρώπους ο Εμφύλιος δεν τελείωσε ποτέ. Για αυτούς τους ανθρώπους ο πόλεμος είναι διαρκής. Αυτοί οι άνθρωποι όταν αναφέρονται σε αριστερή ηγεμονία εννοούν ότι όσο υπάρχει έστω κι ένας ζωντανός αριστερός που δουλεύει, ζει και σκέφτεται, η νίκη του Εμφυλίου δεν έχει ολοκληρωθεί.

Αυτοί οι άνθρωποι κυβερνούν μία χώρα στην οποία οι αριστεροί δεν έχουν χώρο και θέση. Γι’ αυτούς, υπάρχουν οι Έλληνες και οι αριστεροί. Και η «πολιτική σταθερότητα» που οραματίζονται, πρεσβεύουν και επιδιώκουν, είναι προφανές ότι θέλει την Αριστερά παραδομένη και εξόριστη.

Με μία τέτοια κυβέρνηση κι έναν τέτοιο πρωθυπουργό δεν υπάρχουν περιθώρια συνομιλίας και «βομβαρδισμού νομιμότητας». Δε μπορείς να τους πείσεις ούτε με υπνοπαιδεία ότι αυτό δεν είναι Δημοκρατία, αλλά ξενοδουλεία, γερμανολαγνεία και φασισμός.

Αυτοί οι άνθρωποι αναβλύζουν από κάθε κύτταρό τους μίσος για τους αριστερούς – αλλά και για όσους δεν συμφωνούν απόλυτα με την κυβερνητική πρακτική. Δεν είναι, λοιπόν, δυνατόν να τους αντιμετωπίζεις με τη φιλοσοφία του Ζεν. Δεν είναι δυνατόν να τους χτυπάς στο συναίσθημα και να επικαλείσαι τον οίκτο τους για τα θύματα της πολιτικής τους ζητώντας να αλλάξουν πολιτική, διότι αυτό ακριβώς θεωρούν πολιτική επιτυχία τους. Την εξόντωση. Τον πλήρη έλεγχο μέσω του εξευτελισμού και της εξαθλίωσης.

Ίσως – λέω ίσως – το τεράστιο δέντρο της «Χρυσής Αυγής» να τοποθετήθηκε στο σημείο που βρίσκεται για να μας αποσπάσει την προσοχή από το πυκνό δάσος του φασισμού που κυβερνά υπό το μανδύα της δημοκρατικότητας. Ένας φασισμός που δε βρίσκεται μόνο «εκεί ψηλά». Έχει τις ρίζες του στο φασισμό της καθημερινότητας και στους φασίστες της διπλανής πόρτας που μας «ανέχονται», αλλά πιστεύουν ακράδαντα ότι «θα έρθει η ώρα μας».

Ο Μπαλτάκος δεν είναι ο μόνος που πιστεύει ότι οι αριστεροί «Δεν θα τα καταφέρουν όμως, όπως δεν τα κατάφερε το ΕΑΜ ΤΟ 1945. Θα έχουμε νέα “Συμφωνία της Βάρκιζας”. Πάλι θα παραδώσουν τα όπλα». Το ίδιο πιστεύει και ο κύριος Τάκης της διπλανής πόρτας. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, το «έκαστος εφ’ ω ετάχθη» έχει αυξημένη σπουδαιότητα. Οι «μάχες της Βουλής», ο «πολιτικός πολιτισμός» και η λεκτική «διασταύρωση των ξιφών» είναι βούτυρο στο ψωμί των μισάνθρωπων και τα γράμματα που θα χαραχθούν πάνω στην ταφόπλακα κάθε αντίδρασης.

Το Σαμαρικό λεφούσι με τα Βενιζέλεια και Λοβέρδεια δεκανίκια του ετοιμάζει την τελική του επίθεση. Αυτό που μένει να μάθουμε είναι αν τα αριστερά αντανακλαστικά ζουν μέσα στη σημερινή Αριστερά. Σε διαφορετική περίπτωση και όσο η «μάχη» περιορίζεται σε παρακλήσεις για εκλογές, ευχές για να μη βρεθούν 180 «ναι» στην εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας και ελπίδες ότι τα έξυπνα συνθήματα θα πιάσουν τόπο, τότε αιωνία της η μνήμη, αιωνία μας η μνήμη, αιωνία η δόξα του κυρίου Τάκη που θα βγει στο διπλανό μπαλκόνι να φωνάζει «Βάρκιζα ρεεεεεε!».

paganeli

Να δεις τις σου ‘χω για μετά…

Οκτώβριος-Νοέμβριος 2014

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν για άλλη μια φορά μάχη στήθος με στήθος μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας. Η πραγματική διαφορά τους είναι +5 με 6 μονάδες για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα μαγαζιά της Digea αγωνίζονται…

με νύχια και με δόντια να την μειώσουν μέχρι να προκηρυχθούν εθνικές εκλογές ρίχνοντας στο παιχνίδι πολλούς Ρογκάκους και Κούρους. Με πιο άγρια σενάρια.

by…projector-revolt

Η φασιστική Χρησύ Αβγύ αγγίζει το 12% και η αντιμετώπισή της από τα τηλεοπτικά μαγαζιά των εφοπλιστών και των τραπεζιτών, που μέχρι και την δολοφονία του Παύλου Φύσσα την στήριζαν και την ξέπλεναν, έχει αλλάξει ξανά.

Οι διώξεις των μελών της όλο και υποβαθμίζονται και δικαστικά και μιντιακά, δίνοντάς της την ευκαιρία για ακόμα περισσότερο άνοδο των ποσοστών.

Οι mainstream διαμορφωτές άποψης του μέσου αποχαυνωμένου Έλληνα, η Τατιάνα Στεφανίδου, η Ελεονώρα Μελέτη, ο Γιώγος Λιάγκας, η Εσπρέσο και ο Θέμος Κομιστής Αναστασιάδης παίρνουν την σκυτάλη από τους εφεδρικούς 2ης διαλογής διαμορφωτές (λέγε με Στέφανο Χίο, Άκη Παυλόπουλο, Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, Πέτρο Λεωτσάκο, Γιώργο Τράγκα, Αλέξανδρο Βέλλιο) που είχαν αναλάβει την επικοινωνιακή της προστασία μετά την δολοφονία Φύσσα και πυκνώνουν σταδιακά (ξανά) τα lifestyle ρεπορτάζ των φασιστών βουλευτών αποδομώντας όλο και περισσότερο τον χαρακτηρισμό εγκληματική οργάνωση και οργάνωση δολοφόνων.

Οι προφυλακίσεις που κατά τον αδερφικό φίλο και συνεργάτη του Σαμαρά -Μπαλτάκου-, παρήγγειλε ο πρωθυπουργός απέτυχαν, ενίσχυσαν το υποτιθέμενο αντισυστημικό τους προφίλ και επιπλέον στάθηκαν αφορμή να σβηστεί από το μυαλό όλων των αποχαυνωμένων η ταύτιση Χρησύς Αβγύς με την δολοφονία Φύσσα. Τώρα υπάρχει η ταύτιση Χρησύς Αβγύς με άδικες προφυλακίσεις.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των Πρετεντέρηδων, των Παπαδημητροπορτοσάλτων και των Ρογκάκων, η Νέα Δημοκρατία συνεχίζει και πέφτει. Το μόρφωμα του Βενιζέλου το ίδιο. Η κυβέρνηση αριστεράς μοιάζει αναπόφευκτη. Ο Σαμαράς ψοφάει πολιτικά και μένει στην νεώτερη ελληνική ιστορία ως ο ηθικός αυτουργός 4000 αυτοκτονιών που έφεραν οι πολιτικές του. Μένει στην ιστορία και ως αυτός που κατέλυσε την Δημοκρατία με σωρεία αντισυνταγματικών ενεργειών. Μένει στην ιστορία και για κάτι άλλο. Ως αυτός που γιγάντωσε τους νεοναζί. Ιδίως μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Θα γίνουν αντιπολίτευση. Εξαιτίας του Σαμαρά.

Προκηρύσσονται εκλογές. Οι νεοναζί με τους κατάλληλους μιντιακούς χειρισμούς (ίσως και με κάποιες απαραίτητες θυσίες συντρόφων τους) έχουν ξεπλυθεί εντελώς. Παίρνουν την 2η θέση και γίνονται μια τρομοκρατική αξιωματική αντιπολίτευση. Πιο άγρια από την ΝΔ. Με περισσότερο ρεύμα από την ΝΔ. Πιο παρακρατική από την ΝΔ. Πιο φασιστική από την ΝΔ. Πιο ελεγχόμενη από την ΝΔ. Πιο διαπλεκόμενη από την ΝΔ.

Ο νέος πρωθυπουργός (αυτός που τον Μάϊο συναντήθηκε με τον ΣΕΒ), ο Τσίπρας, έχει δύο επιλογές τώρα που πήρε την εξουσία. Η πρώτη είναι να γίνει ΠΑΣΟΚ. Η δεύτερη είναι να κυβερνήσει ως ριζοσπαστική αριστερά. Στην πρώτη θα τον στηρίξουν αυτοί που στήριζαν τον Σαμαρά. Δηλαδή οι καναλάρχες, εφοπλιστές και τραπεζίτες. Στην δεύτερη θα τον στηρίξουν οι ψηφοφόροι του.

Και στις δύο επιλογές του θα έχει κάποιες παρενέργειες. Αν γίνει ΠΑΣΟΚ και τον στηρίξουν οι ολιγάρχες, η αριστερά τελείωσε. Τα ποσοστά της Χρησύς Αβγύς θα διπλασιαστούν και του Σύριζα θα εξανεμιστούν. Ίσως η Digea μπορέσει και το αποτρέψει για κάποιο χρονικό διάστημα όπως έκανε με τον Κουτσαβάκη Σαμαρά, ίσως και όχι. Μάλλον όχι.

Αν κυβερνήσει ως ριζοσπαστική αριστερά η παρενέργεια θα είναι τα ΜΜΕ και οι ολιγάρχες να γιγαντώσουν την Χρησύ Αβγύ για κάτι παραπάνω από αντιπολίτευση και να ξεσκίσουν επικοινωνιακά την αριστερή κυβέρνηση με όποιο τρόπο μπορούν. Με κάθε μέσο. Με προβοκάτσιες, με Δούρειους Ίππους, ακόμα και με μεθόδους “Λαμπράκης στη Θεσσαλονίκη”. Ίσως ο λαός μπορέσει και το ελέγξει, ίσως και όχι. Μάλλον όχι. Για Έλληνες μιλάμε. Έχουν μεγαλώσει κατά τρόπο ώστε να χειραγωγούνται πανεύκολα. Τα καλύτερα δυστυχώς έρχονται και είναι αναπόφευκτα!

To be continued…

H Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου ΗΠΑ-Ε.Ε. (ΤΤΙΡ) δεν είναι εμπορική συμφωνία

Στα μέσα Απριλίου, το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ διοργάνωσε στη Ρώμη διεθνές σεμινάριο με θέμα «Οι επιπτώσεις του TTIP για την Ιταλία». Βασικοί του στόχοι ήταν η ενημέρωση και κυρίως η δικτύωση μεταξύ κινημάτων, ΜΚΟ, σωματείων, αντιπροσώπων του εμπορικού επιμελητηρίου και σχετικών ερευνητικών ινστιτούτων, πολιτικών κομμάτων –από τη Refedacione Communistaέως το κόμμα των Πέντε Αστέρων και το κόμμα των ιταλών Πειρατών–, καθώς και τη «Λίστα Τσίπρα».

Βασικοί εισηγητές ήταν ερευνητές από τη Μεγάλη Βρετανία, τις ΗΠΑ και διεθνή ερευνητικά ινστιτούτα, με στόχο να καταστεί σαφές ότι το TTIP δεν συνιστά επίθεση των ΗΠΑ στην Ε.Ε., αλλά των πολυεθνικών εταιρειών και κεφαλαίων εναντίον των πολιτών των δύο ηπείρων. Βάση τεκμηρίωσης του σεμιναρίου αποτέλεσαν εξαιρετικές σχετικές έρευνες που έχουν εκδοθεί, μεταξύ άλλων, από το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ και το TransnationalInstitute (ΤΝΙ) και είναι προσβάσιμες και στις ιστοσελίδες τους. Έγινε μια σύντομη αναδρομή στο ιστορικό των διαπραγματεύσεων του TTIP, καθώς προηγούμενες προσπάθειες, μέσω του WTO ή της FreeTradeoftheAmericas, απέτυχαν να εφαρμόσουν τις επιδιωκόμενες ρυθμίσεις εξαιτίας συντονισμένων κοινωνικών αντιδράσεων. Με το TTIP επιχειρείται εκ νέου να κατοχυρωθεί και να διευρυνθεί θεσμικά η κυριαρχία των αγορών.

Πέρσι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσέγγισε τις μεγάλες εταιρείες και ζήτησε τις προτάσεις τους σε σχέση με τη συμφωνία. Στη συνέχεια προχώρησαν σε 119 συναντήσεις διαβούλευσης. Καμία αντίστοιχη προσπάθεια δεν έγινε με αντιπροσώπους της κοινωνίας, των σωματείων, των κινημάτων, ΜΚΟ, ούτε καν των επιμελητηρίων των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στις οποίες το TTIPθα επιδεινώσει τάχιστα την ήδη δυσμενή κατάστασή τους. Επιπλέον, οι τελευταίοι δεν έχουν την παραμικρή πρόσβαση σε σχετική πληροφορία, καθώς οι διαπραγματεύσεις διεξάγονται σε καθεστώς πλήρους αδιαφάνειας. Αντίθετα, οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, έχουν άμεση και «υπεύθυνη» πληροφόρηση. Είναι προφανές ότι η γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αντιλαμβάνεται ότι λογοδοτεί στις αγορές, και όχι στους λαούς της Ευρώπης, καθώς και ότι δεν υπάρχει ίχνος αυτονομίας στο διαπραγματευτικό της έργο.

Καινοφανές είναι το επίπεδο αδιαφάνειας, το οποίο έχει αναχθεί σε δόγμα από την Επιτροπή, ενώ συνιστά κατάχρηση των εξουσιών της και καταπάτηση θεμελιακών δημοκρατικών αρχών λειτουργίας, που οδηγούν με σταθερά βήματα στην πολιτική απονομιμοποίησή της. Τα σχετικά αρχεία θα παραμείνουν κλειστά για τα επόμενα τριάντα χρόνια, ακόμα και για τους εκλεγμένους αντιπροσώπους των κρατών-μελών. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν έχει καμία δικαιοδοσία στα έγγραφα που προέρχονται από τις ΗΠΑ. Πρόσφατα η Επιτροπή ξεκίνησε προπαγανδιστική καμπάνια για τα υποτιθέμενα οικονομικά οφέλη που θα έχει ο ευρωπαίος πολίτης από το TTIP υπέρ, χωρίς καμία σοβαρή τεκμηρίωση. Οι ΗΠΑ έχουν υπογράψει αντίστοιχες συμφωνίες και με άλλες χώρες ή ομάδες χωρών, και σε καμία περίπτωση δεν διαπιστώθηκε αύξηση ούτε του εισοδήματος ούτε των θέσεων εργασίας.

Οι εμπνευστές του TTIP μιλάνε για άρση των εμποδίων στο εμπόριο. Δεδομένου ότι οι δασμοί μεταξύ Ε.Ε. και ΗΠΑ είναι πολύ χαμηλοί, όταν καλούνται να αποσαφηνίσουν σε ποια εμπόδια αναφέρονται, γίνεται σαφές ότι εννοούν τα προνοιακά κρατικά προγράμματα, τους κανονισμούς που σχετίζονται με την υγεία και την ασφάλεια των πολιτών, καθώς και τους περιορισμούς στην είσοδο των ιδιωτών σε τομείς κρατικής ευθύνης, όπως η εκπαίδευση και η υγεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες αμερικάνικες δικηγορικές εταιρείες ειδικεύονται στο να προσβάλλουν κρατικά συμβόλαια. Ιδιαίτερα ανησυχητική είναι και η αντιστροφή της ευθύνης που σχετίζεται με την απόδειξη ασφάλειας ενός προϊόντος για τη δημόσια υγεία. Στην Ε.Ε., προκειμένου να κυκλοφορήσει ένα προϊόν στο εμπόριο, ο κατασκευαστής έχει την υποχρέωση να αποδείξει ότι είναι ασφαλές, ενώ στις ΗΠΑ ο κατασκευαστής δεν έχει καμία παρόμοια υποχρέωση.

Ο θεμελιώδης στόχος αυτής της συμφωνίας, που συνιστά και προϋπόθεση εφαρμογής της, είναι η επαναθέσμιση του κοινωνικού χώρου προς όφελος του κεφαλαίου, δηλαδή η δημιουργία των κατάλληλων θεσμών που θα εξασφαλίζουν την ασυδοσία της αγοράς, οι οποίοι δεν θα ιδρυθούν μετά από κοινωνική διαβούλευση και κάποιο δημοψήφισμα ή έστω με νομοθετική διαδικασία μέσω του ενδεδειγμένου οργάνου, δηλαδή της Ευρωβουλής. Αντίθετα, προβλέπεται αρμόδιο όργανο μέσω του οποίου οι εταιρείες θα γνωμοδοτούν νομοθετικά. Εννοείται ότι κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται για κοινωνικούς φορείς ή stakeholders και, λαμβάνοντας υπόψη το βάρος του lobbying στη λήψη αποφάσεων στις Βρυξέλλες, κατανοούμε υπέρ ποίου γέρνει η πλάστιγγα.

Σύμφωνα με το ισχύον καθεστώς, μόνο ένα κράτος μπορεί να ενάγει ένα άλλο κράτος. Υπό τις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου που υπογράφουν οι ΗΠΑ, αυτό το καθεστώς αίρεται. Μια εταιρεία μπορεί να σύρει στα δικαστήρια ένα κράτος απαιτώντας αποζημίωση όταν αυτό έχει λάβει μέτρα υπέρ των συμφερόντων των πολιτών του, τα οποία συνεπάγονται μείωση των κερδών της εταιρείας. Για παράδειγμα, όταν η κυβέρνηση της Αιγύπτου αποφάσισε να αυξήσει τον κατώτατο μισθό, η Veolia (γαλλική ιδιωτική εταιρεία ύδρευσης) υπέβαλε μήνυση διότι έτσι μειώνονταν τα κέρδη της. Όσο για τα αρμόδια δικαστήρια, φαίνεται ότι τα υπάρχοντα δεν εξυπηρετούν, οπότε υπάρχει η πρόθεση να συσταθεί ένας νέος θεσμός, το τριμελές «ανεξάρτητο δικαστήριο», το οποίο θα συνεδριάζει κεκλεισμένων των θυρών. Οι δικαστές του θα προέρχονται αποκλειστικά από τις τάξεις των εταιρικών δικηγόρων· θα υπάρχει μια σταθερή λίστα εταιρικών δικηγόρων, από την οποία κάθε κράτος υποχρεούται να διαλέξει αυτόν που θα το εκπροσωπήσει. Πρόκειται για ένα νέο Ελντοράντο, τόσο για τις πολυεθνικές όσο και για τα παντοδύναμα γραφεία εταιρικών δικηγόρων. Ο αριθμός των εταιρειών που έχουν μηνύσει κράτη υπολογίζεται στις 5.060, και κάθε έτος αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι όλα τα παραπάνω αφορούν και τα χρηματιστικά κεφάλαια. Το γεγονός ότι μετά την εμπειρία του χρηματιστηριακού πανικού του 2008 και των όσων ακολούθησαν επιμένουν για περαιτέρω απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού τομέα εις βάρος της όποιας κυριαρχίας ενός κράτους να λαμβάνει αποφάσεις με γνώμονα το συμφέρον των πολιτών του, αποδεικνύει την αμετάκλητη και επικίνδυνη διακοπή της επαφής τους με την πραγματικότητα.

Από την πλευρά όσων σχεδίασαν τη συμφωνία υπάρχει ρητή παραδοχή ότι η συγκεκριμένη ρήτρα αφορά χώρες χωρίς αξιόπιστο νομικό σύστημα στις οποίες τα επενδυτικά κεφάλαια βρίσκονται εκτεθειμένα, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ισχύει για την Ε.Ε. Η επιδίωξή τους, λοιπόν, είναι να δημιουργήσουν τη μεγαλύτερη παγκόσμια αγορά υπό το καθεστώς του ΤΤIP, κάτι που θα το καταστήσει οδηγό για τους κανονισμούς του παγκόσμιου εμπορίου και θα εξασφαλίζει γη και ύδωρ για οικεία κεφάλαια. Διότι ακόμα και αν δεν χρειάζονται τις παραπάνω εξασφαλίσεις διαπραγματευόμενοι μεταξύ τους ΗΠΑ και Ε.Ε., σίγουρα τις χρειάζονται όταν διαπραγματεύονται με την Κίνα ή τη Βραζιλία στο πλαίσιο του παγκόσμιου ανταγωνισμού.

Το ΤΤΙΡ είναι μια γεωπολιτική συμφωνία. Ζωτικής σημασίας για τις ΗΠΑ είναι το γεγονός ότι προκειμένου να εξάγουν φυσικό αέριο και πετρέλαιο χρειάζονται διεθνείς εμπορικές συμφωνίες αυτής της μορφής. Μετά την υπογραφή του θα ανοίξει ο δρόμος για σχετικές εξαγωγές στην Ε.Ε., κάτι που αλλάζει τις ισορροπίες που διαμορφώνει η ενεργειακή εξάρτηση της Ε.Ε. από τη Ρωσία.

Παρά τις προσπάθειες των διαπραγματευτών και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού να ολοκληρωθεί η διαδικασία με τη μικρότερη δυνατή δημοσιότητα, το θέμα του TTIP έχει αρχίσει να λαμβάνει διαστάσεις και οι αντιδράσεις εκδηλώνονται σε διαφορετικά επίπεδα. Οι επίσημες φωνές που αμφισβητούν σημεία της συνθήκης διαρκώς αυξάνονται, ενώ ακαδημαϊκές μελέτες αμφισβητούν ευθέως τα υποτιθέμενα οικονομικά οφέλη και σημειώνουν ότι σε καμία χώρα όπου υπογράφηκαν τέτοιου είδους συμφωνίες δεν ακολούθησε αύξηση των επενδύσεων. Το κίνημα που διαρκώς ενισχύεται στις χώρες της Ε.Ε. και στις πολιτείες των ΗΠΑ είναι ιδιαίτερα δυναμικό και, όπως καταθέτουν όσοι και όσες δραστηριοποιούνται σ’ αυτό, χαρακτηρίζεται από πολυσυλλεκτικότητα σε βαθμό που είχαμε πολλά χρόνια να δούμε. Αρκεί να σκεφτούμε ότι πέρα από όσα αφορούν τον γεωπολιτικό σχεδιασμό ή τον θεσμικό πυρήνα της Ε.Ε., το TTIP αγγίζει την πολιτική ατζέντα στο σύνολό της. Η τροφή, οι δημόσιες υπηρεσίες, οι πατέντες που επεκτείνονται ασύδοτα –από τους σπόρους και τα φάρμακα μέχρι τη συλλογική γνώση και κουλτούρα–, η παρακολούθηση και η εμπορευματοποίηση των προσωπικών μας δεδομένων, το τέλος των εργασιακών δικαιωμάτων κατά τα αμερικάνικα πρότυπα, όπου ακόμα και η δημιουργία σωματείου μπορεί να διωχθεί ποινικά, συνιστούν εύφλεκτη ύλη. Από εμάς εξαρτάται στα χέρια ποιανού θα εκραγεί.

 

 Η Δώρα Κοτσακά-Καλαϊτζιδάκη είναι δρ πολιτικής κοινωνιολογίας

 

Το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ και το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς οργανώνουν ανοιχτή εκδήλωση-συζήτηση για το ΤΤΙΡ την Τρίτη 10 Ιουνίου, ώρα 19.00στο αμφιθέατρο του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου, Ακαδημίας 18.

πηγή:  http://enthemata.wordpress.com/2014/06/01/dorak/

Μπαρόζο: Ο κομισάριος των πολυεθνικών

29/05/2014

Πόσες ημέρες χρειάζεται ένας πρόεδρος Ευρωπαϊκής Επιτροπής, από τη στιγμή που θα αναλάβει τα καθήκοντά του, έως ότου κατηγορηθεί για ευνοϊκή μεταχείριση επιχειρηματιών;

Ο απερχόμενος πρόεδρος Μανουέλ Μπαρόζο έσπασε κάθε ρεκόρ στην ιστορία της ενωμένης Ευρώπης με την πρόταση μομφής που δέχθηκε για μια κρουαζιέρα που είχε πραγματοποιήσει με τον Σπύρο Λάτση. Και ενώ εκείνες οι κατηγορίες δεν τεκμηριώθηκαν ποτέ, οι φήμες που ήθελαν τον Μπαρόζο να λειτουργεί σαν άνθρωπος των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων συνέχισαν να τον συνοδεύουν μέχρι σήμερα. Σε μια εξαιρετική έκθεσή του το Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών (CEO) με έδρα τις Βρυξέλλες ανέλαβε να συνοψίσει το ρόλο που έπαιξε ο πρόεδρος της Κομισιόν την προώθηση συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων.

Η έκθεση με τίτλο «ο φάκελος μιας δέσμιας επιτροπής – η μαύρη βίβλος της επιχειρηματικής ατζέντας Μπαρόζο» ξεκινά, εξ απαλών ονύχων, με τις εμπορικές συμφωνίες που προώθησε η επιτροπή για λογαριασμό των γιγάντων του ευρωπαϊκού εμπορίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εμπορική συμφωνία ΕΕ-Κολομβίας-Περού για την οποία η κομισιόν κατηγορήθηκε ότι ανέχεται ή ενισχύει την κατάφωρη παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων τοπικών πληθυσμών και συγκεκριμένα τις συνεχείς δολοφονίες συνδικαλιστών στην Κολομβία.

Αντί να εξάγει πολιτισμό προς τον Τρίτο Kόσμο, η επιτροπή του Μπαρόζο εισήγαγε και στην ΕΕ τα αποικιοκρατικού τύπου προνόμια που απολαμβάνουν οι πολυεθνικές σε περιοχές της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής. Έτσι οι ξένοι «επενδυτές» μπορούν πλέον να μηνύουν και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για διαφυγόντα κέρδη αν θεωρούν ότι οι τοπικές νομοθεσίες για την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας περιορίζουν την κερδοφορία τους.

Το μεγαλύτερο δώρο όμως που προσέφερε ο Μπαρόζο στις μεγάλες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις ήταν η δυνατότητα της Κομισιόν να παρεμβαίνει άμεσα στον καθορισμό των μισθών των Ευρωπαίων εργαζομένων. Τα μεγαλύτερα επιχειρηματικά λόμπι της Ευρώπης όπως το BusinessEurope και η Στρογγυλή Τράπεζα Ευρωπαίων Βιομηχάνων (ERT) χειροκροτούσαν εκστασιασμένα τις αποφάσεις του Μπαρόζο, τις οποίες τα ίδια είχαν παρουσιάσει σαν προτάσεις ήδη από το 2002 – χωρίς όμως τότε να βρουν ανταπόκριση από την Επιτροπή και το Συμβούλιο. Σε αρκετές περιπτώσεις οι προτάσεις που κατέθεσε η επιτροπή για τον περιορισμό της προστασίας των εργαζομένων ήταν κυριολεκτικά αντιγραφή, λέξη προς λέξη, από τις προτάσεις του BusinessEurope, δηλαδή της ένωσης Ευρωπαίων εργοδοτών.

Η μεγαλύτερη «καινοτομία» του Μπαρόζο όμως ήταν να συμπεριλάβει τις ίδιες τις εταιρείες στους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων των θεσμικών οργάνων της ΕΕ. Το Μάρτιο του 2013, λόγου χάρη, ο Μπαρόζο προήδρευσε μιας γαλλογερμανικής συνάντησης στο Βερολίνο με την παρουσία δεκάδων προέδρων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που απαίτησαν από την ΕΕ συγκεκριμένες αντεργατικές ρυθμίσεις, όπως η μείωση του χρόνου και των αποζημιώσεων που απαιτούνται για την απόλυση εργαζομένων. Από τη συνάντηση του Βερολίνου προέκυψε μια γαλλογερμανική ομάδα εργασίας για την ανταγωνιστικότητα στην αγορά εργασίας στην οποία προεδρεύει ένα στέλεχος της Siemens και ένα της γαλλικής πολυεθνικής Suez. Αν και θεωρητικά αυτές οι ομάδες εργασίες δεν αντικαθιστούν τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρακτικά ο Μπαρόζο εξασφάλισε ότι θα παίζουν όλο και πιο «θεσμικό» ρόλο στη λήψη αποφάσεων. Το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ότι δεν χρειάζεται να λογοδοτούν σε κανένα ενώ δεν καταγράφονται καν οι εκπρόσωποι των λόμπι που συμμετέχουν σε αυτές – όπως θα συνέβαινε με τις ομάδες εμπειρογνωμόνων της ΕΕ. Χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα της ομάδας εργασίας που συστάθηκε για την αντιμετώπιση της κερδοσκοπίας στην αγορά τροφίμων και στην οποία συμμετείχαν ως επί το πλείστον… κερδοσκόποι. Για την ακρίβεια στην ομάδα εργασίας κυριαρχούσαν τα μέλη της Διεθνούς Ενώσεως Συμφωνιών Ανταλλαγής και Παραγώγων (ISDA), των βασικών υπαίτιων δηλαδή για τις στρεβλώσεις και το όργιο σπέκουλας που παρατηρείται στη διεθνή αγορά τροφίμων και το οποίο μεταφράζεται σε λιμούς και εμφύλιες ταραχές σε χώρες του Τρίτου Κόσμου αλλά και εκτεταμένη δυστυχία στις φτωχότερες χώρες της ΕΕ.

Αποκαρδιωτική έως εξοργιστική ήταν η δεύτερη θητεία του Μπαρόζο και στα θέματα προστασίας του περιβάλλοντος. Η Κομισιόν κατάφερε μέσα σε μερικά χρόνια να αυξήσει αντί να μειώσει τη δυνατότητα εκπομπής αερίων που ευθύνονται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Οι πλέον ρυπογόνες βιομηχανίες της Ευρώπης όχι μόνο συνέχισαν ανενόχλητες το έργο τους αλλά με τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, υπό τον Μπαρόζο, αποκόμισαν δισεκατομμύρια ευρώ εκμεταλλευόμενες τα «παραθυράκια» που είχαν φτιαχτεί ειδικά γι αυτές στο λεγόμενο Σύστημα Εμπορίας Ρύπων (EU-ETS). Παρά την παταγώδη αποτυχία του συστήματος η Επιτροπή ενέδωσε χωρίς καμία δυσκολία σε ομάδες πίεσης όπως οι λεγόμενοι «φίλοι του ETS» (που ελέγχεται από την Shell και άλλες μεγάλες εταιρείες), να το διατηρήσει ανέπαφο. Παράλληλα η IETA (Διεθνής Ένωση Εμπορίας Ρύπων) η οποία αποτελεί «βιτρίνα» για εταιρείες όπως η BP, η Shell και η JP Morgan, απείλησε ανοιχτά ότι οποιαδήποτε παρέμβαση στο υπάρχων καθεστώς θα αποτελέσει απειλή για τη θέση της Ευρώπης στο παγκόσμιο εμπόριο – θέση που δεν επιβεβαιώνεται από καμία σοβαρή σχετική έρευνα. Στα χρόνια του Μπαρόζο το EU-ETS μετατράπηκε, όπως είχε προβλεφθεί πριν από την εφαρμογή του, σε ένα καταστροφικό για το περιβάλλον καζίνο κερδοσκοπίας αλλά και φοροδιαφυγής (μόνο το 2009 χάθηκαν πέντε δισεκατομμύρια ευρώ από απάτες στην καταβολή φόρων που σχετίζονται με την εμπορία ρύπων).

Καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι «κομισάριοι» του Μπαρόζο και στην ιδιωτικοποίηση δικτύων ύδρευσης σε ολόκληρη την Ευρώπη – μια διαδικασία που είχε αρχίσει να αντιστρέφεται στη δεκαετία του 90 καθώς οι πολίτες της ΕΕ συνειδητοποιούσαν το τεράστιο κόστος της ανάθεσης σε ιδιώτες του μονοπωλίου της ύδρευσης. Μετά την ανατροπή του εκλεγμένου πρωθυπουργού της Ιταλίας, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, από τον τεχνοκράτη Μάριο Μόντι η Επιτροπή παρενέβη «δικτατορικά» ζητώντας ιδιωτικοποίηση του δικτύου στην Ιταλία, παρά το γεγονός ότι η πρόταση είχε απορριφθεί από το 95% των Ιταλών πολιτών σε δημοψήφισμα. Ιδιαίτερα για τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας ο Μπαρόζο μετέτρεψε την τρόικα σε βασικό μηχανισμό εκποίησης των δημοσίων υπηρεσιών ύδρευσης ικανοποιώντας έτσι αιτήματα συγκεκριμένων κολοσσών όπως οι γαλλικές Veolia και Suez. Συμπτωματικά, καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία έπαιξε και ο Γάλλος επίτροπος εσωτερικής αγοράς, Μισέλ Μπαρνιέρ, ο οποίος με πρόσχημα την ευθυγράμμιση των ρυθμίσεων στις χώρες μέλη άρχισε να δημιουργεί εμπόδια στη συνεργασία δημοσίων υπηρεσιών ανοίγοντας το δρόμο για περισσότερα ΣΔΙΤ (συμπράξεις δημοσίου ιδιωτικού τομέα)και τελικά για την ιδιωτικοποίηση αρκετών επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας.

Ο μεγαλύτερος κερδισμένος βέβαια, όπως έχουμε εξηγήσει και στο παρελθόν, ήταν το λόμπι των ευρωπαϊκών τραπεζών IIF, το οποίο στα χρόνια του πάλαι ποτέ«μαοϊστή» προέδρου της Κομισιόν απέκτησε πρόσβαση ακόμη και συναντήσεις των αρχηγών κρατών της ΕΕ. To 1.6 τρισεκατομμύριο ευρώ που εγκρίθηκε από την ΕΕ για τη διάσωση των τραπεζών, μετατρέποντας μια χρηματοπιστωτική κρίση του ιδιωτικού τομέα σε δημοσιονομική, άλλαξε για πάντα την πορεία της ευρωπαϊκής ηπείρου δημιουργώντας θύλακες απόλυτης εξαθλίωσης και εσωτερικών αναταραχών.

Σε αυτή τη διαδικασία το όνομα του Μπαρόζο θα μείνει χαραγμένο με χρυσά γράμματα στη μνήμη των μεγαλύτερων εταιρειών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες μέσα σε μόλις δυο θητείες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κέρδισαν όσα δεν είχαν καν τολμήσει να διεκδικήσουν από τη δημιουργία των πρώτων ευρωπαϊκών θεσμών. Το μέλλον θα δείξει αν, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, θα βρουν τον τρόπο να τον «ευχαριστήσουν» με μια θέση σε κάποιο διοικητικό συμβούλιο πολυεθνικής και μετά την αποχώρησή του από την προεδρία της κομισιόν.

Άρης Χατζηστεφάνου
ΕΠΙΚΑΙΡΑ Μάιος 2014

Συμβάσεις Έργου !!!

Η σύμβαση έργου της ΔΗΜΑΡ τελειώνει. Άλλοι από νωρίς, άλλοι αργότερα κατάλαβαν το ρόλο της και τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει. Από δω και πέρα απομένει η αυτογελοιοποίησή της μέσα από διαδικασίες που θα ερευνήσουν τα αίτια της αποτυχίας της.

by…kartesios

Θα έκαναν μια τελευταία χάρη στον εαυτό τους αν ησύχως έκλειναν το μνημονιακό τους παραμάγαζο και μοιράζονταν την αμοιβή για τις υπηρεσίες τους. Όμως η διαχείριση της όποιας αξιοπρέπειας απέμεινε στο κόμμα, είναι δικό τους θέμα.

Οι πολιτικές εξελίξεις μπορούν πάντα να διαμορφώνονται από διάφορες παραμέτρους. Όχι συγκυρίες, αλλά παραμέτρους που μπορούν να κατασκευαστούν ανά πάσα στιγμή και να διαμορφώσουν το πολιτικό τοπίο. Αφέλεια συμμετοχής σε μία τέτοια παράμετρο που εξυπηρετεί διάφορα συμφέροντα δικαιούται να επικαλεστεί μόνο μικρό μέρος της βάσης και ουδείς άλλος. Σε αυτό το θέμα, η στάση των στελεχών της ΔΗΜΑΡ ομολογώ πως είχε μία εντιμότητα. Δεν έκρυψαν ποτέ τη διάθεση συναλλαγής τους.

Η ΔΗΜΑΡ παραδίδει τη σκυτάλη στο «Ποτάμι». Το συναισθηματικό σλόγκαν του Σταύρου Θεοδωράκη «είμαι ένας από εσάς, έχω δουλέψει σκληρά, έχω μοχθήσει, είμαι δικός σας», τα λέει όλα. Πρόκειται για εξαπάτηση εξ ιδρύσεως. Ο κ. Θεοδωράκης δεν είναι ένας από εμάς, ούτε σαν εμάς. Αν ένας από εμάς αποφάσιζε να δημιουργήσει κόμμα δε θα το ήξερε κανείς πέρα από πέντε φίλους, δε θα έβρισκε χώρο στις δημοσκοπήσεις, δε θα μας καλούσαν σε τηλεοπτικές εκπομπές, δε θα μας ντάντευαν νυχθημερόν τα εργολαβικά ΜΜΕ.

Ο κ. Θεοδωράκης δεν είναι ένας από εμάς διότι εμείς δεν κανακεύαμε αλλά ήμασταν αντίπαλοι στην πολιτική του Σημίτη, δεν κάναμε τηλεοπτικές εκπομπές στο MEGA γι’ άλλα κι άλλα την ώρα που τα σκάνδαλα έσκαγαν σαν πυροτεχνήματα σε πάρτυ της Αγγελοπούλου. Ο κ. Θεοδωράκης δεν είναι ένας από εμάς, ούτε σαν εμάς διότι δε θα στεκόταν ποτέ απέναντι στα ΜΑΤ ούτε ΜΑΤατζής θα σήκωνε ποτέ το γκλομπ εναντίον του.

Ο κ. Θεοδωράκης είναι ένας επιχειρηματίας δημοσιογράφος και εστιάτορας που ποτέ δεν πήγε κόντρα σε ό,τι λεηλάτησε τη χώρα και υπηρέτησε  πιστά τα Μέσα που έθρεψαν όσους λεηλάτησαν και λεηλατούν. Καμία ομοιότητα δεν έχει ο κ. Θεοδωράκης με εμάς και όταν δηλώνει «Το Ποτάμι καλεί τα παλιά κόμματα να σταματήσουν να συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες του κράτους και των θεσμών του» απλώς μιλά τη γλώσσα της ΔΗΜΑΡ.

Μία ακόμη κατασκευασμένη παράμετρος είναι το «Ποτάμι». Σαφώς πιο φινετσάτη από τις προηγούμενες. Και τόσο απολίτικη όσο το «ΚΛΙΚ» του Κωστόπουλου. Το «ΚΛΙΚ» των εκλογών. Λίγο κεντροαριστερά, λίγο κεντροδεξιά, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το σακίδιό μου. Αοριστίες και γενικότητες για να θολώσουμε τα νερά και να κρατήσει η συγκυβέρνηση ακόμη περισσότερο. Κι αν στερέψει το «Ποτάμι» σε κάποιες άλλες εκλογές, θα κατασκευαστεί άλλη παράμετρος. Ξέρουν οι εργολάβοι από κατασκευές και συμβάσεις έργων. Αφέλεια συμμετοχής σε μία τέτοια παράμετρο που εξυπηρετεί διάφορα συμφέροντα δικαιούται να επικαλεστεί μόνο μικρό μέρος της βάσης. Οι υπόλοιποι μπορούν να πάνε να πνιγούν. Σε ποτάμι ή θάλασσα, δικό τους θέμα.

paganeli

“Το διακύβευμα της πολιτικής: Επιχειρηματικότητα ή δημοκρατική αναγέννηση; Διερευνώντας τις νέες μορφές διοίκησης των δήμων”

Έκπληξη προκάλεσε το γεγονός ότι σε μια «εργατούπολη» όπως είναι ο Πειραιάς και μια «αριστερή πόλη» όπως είναι ο Βόλος το εκλογικό αποτέλεσμα για τις δημοτικές αρχές ανάδειξε στο αξίωμα του δήμου δυο προέδρους ποδοσφαιρικών ομάδων με επίγειες και υπόγειες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Η αντανακλαστική αντίδραση σαφώς και θεωρεί τα αποτελέσματα αυτά ως ένα φαινόμενο «υποχώρησης» της πολιτικής, συναφές του ίδιου φαινομένου που αποτυπώθηκε από τα υψηλά ποσοστά του κόμματος του «Ποταμιού». Η εμφάνιση επιχειρηματιών στην πολιτική όπως είναι ο Μαρινάκης, μαριονέτων τους όπως είναι η περίπτωση Μώραλη ή προσώπων υψηλής αναγνωρισιμότητας όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Ηλίας Ψινάκης δεν είναι τελικά κάτι τόσο καινούριο όσο φαίνεται. Το αντίθετο˙ η αντικατάσταση των μέχρι πρότινος «επαγγελματιών της πολιτικής» από επιχειρηματίες και πάσης φύσεως διασημότητες είναι το φαινόμενο της μεταδημοκρατίας που βιώνουμε τα τελευταία 20 χρόνια η οποία, κατά κάποιο παράδοξο τρόπο, μάλλον αποκρυσταλλώνει με τον πλέον ωμό και απογυμνωμένο τρόπο τις πραγματικές διαστάσεις της σημερινής πολιτικής παρά την αναιρεί. Αυτό που αποσύρεται πραγματικά από το προσκήνιο δεν είναι τόσο το πλαίσιο της κυρίαρχης πολιτικής, όσο η κομματική διαμεσολάβησή της που υποτίθεται ότι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα επιδίωκε την ανακωχή της σύγκρουσης και τη συναίνεση μεταξύ «κεφαλαίου – εργασίας», «οικονομίας – φύσης», «ανταγωνισμού – συνεργατικότητας», «ατομικής ιδιοκτησίας – συλλογικής ιδιοχρησίας», «κερδοσκοπικής πρωτοβουλίας – δημόσιας πρόνοιας» και ούτω καθεξής.
Η μόνη διαφορά μεταξύ του να διοικεί τον Δήμο ένας πολιτικός τον οποίο ο λαός εκλέγει νομίζοντας ότι τον εκπροσωπεί ενώ στην πραγματικότητα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της οικονομικής τάξης (βλ. την περίπτωση Πάχτα στον Δήμο Αριστοτέλη) και του να διοικεί τον Δήμο η ίδια η οικονομική ελίτ απευθείας, απροκάλυπτα και με απολύτως νόμιμο τρόπο βρίσκεται στη σημειολογική αυταπάτη περί δήθεν αδέσμευτων πολιτικών από οικονομικά συμφέροντα. Εξάλλου, το πλέον σύνηθες φαινόμενο της αστικής διακυβέρνησης για όλο τον 19ο αι. και για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αι. ήταν την πολιτική εκπροσώπηση της αστικής τάξης να την αναλαμβάνουν αυτοί οι ίδιοι που κατείχαν τον πλούτο. Οι φτωχοί νεοπλήβειοι, οι ακτήμονες και οι προλετάριοι, αν και χειραφετημένοι πολίτες, δεν είχαν καν το δικαίωμα του «άρχειν» και του «εκλέγειν». Υπ’ αυτή την έννοια, το σχόλιο του γερο-Μαρξ ότι «το Κράτος είναι το όργανο της άρχουσας τάξης» δεν συνιστούσε κάποιου είδους φιλοσοφικό αφορισμό αλλά μάλλον αποτύπωνε με τον πλέον ρεαλιστικό τρόπο τον ρόλο της πολιτικής εξουσίας κατά τον 19ο αι. Επομένως, το επιχείρημα των εγγλέζων λόρδων ότι «ο οικονομικά δυνατός είναι ο απόλυτα ικανός να διαχειρίζεται την εξουσία» μοιάζει να επιστρέφει στη σύγχρονη μεταδημοκρατική εποχή μέσα από την υπόθεση ότι «η εξουσία είναι ζήτημα τεχνοκρατικής διαχείρισης και όχι ζήτημα πολιτικής διαβούλευσης» και ότι, ως εκ τούτου, η πολιτική είναι μια πολύ σπουδαία οικονομική υπόθεση και έχει αρκετό ψωμί για να αφεθεί στα χέρια των πολιτικών –ακόμη περισσότερο, στα χέρια των ίδιων των πολιτών! Άρα, καταλληλότεροι για να την αναλάβουν είναι οι «τεχνικοί της οικονομίας» ή οι «άνθρωποι της αγοράς» οι οποίοι σίγουρα κατέχουν και την απαραίτητη γνώση και εμπειρία στις διαπραγματεύσεις και στην οικονομική αποδοτικότητα. Άλλωστε η παρουσία της Τρόικας στην Ελλάδα αυτό το ιδεολογικό υπόβαθρο δεν έχει;
Έτσι λοιπόν η παρουσία των Μπέου-Μαρινάκη στα δημοτικά πράγματα είναι περισσότερο αποτέλεσμα της εθνικής πολιτικής κατάστασης στην κεντρική σκηνή παρά ένα ξεχωριστό φαινόμενο που ξεπήδησε στην αυτοδιοίκηση και ούτε θα πρέπει να μας ξαφνιάζει, ούτε αποτελεί κάποιο νέο χαρακτηριστικό. Τρανό παράδειγμα είναι ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης όπου κι αυτός εδώ και χρόνια παρουσιάζεται ως «ακομμάτιστος» και φυσικά ως «επιτυχημένος επιχειρηματίας» (και όχι ως «πολιτικός»). Απλά με τον Μπουτάρη οι απανταχού εναλλακτικοί «ριζοσπάστες» δείχνουν να μην έχουν και τρομερό πρόβλημα μιας και η δική του επιχειρηματικότητα έχει να κάνει περισσότερο με την κατασκευή ενός τουριστικού μεγα-θέρετρου, μιας μεταμοντέρνας κοσμοπόλεως με φεστιβάλ, gay parades, εθνοτουρισμό και non-stop party. Οι απανταχού ενστάσεις επομένως για τους Μπέο, Μώραλη, Μαρινάκη έχουν να κάνουν περισσότερο με τα κοινωνικά τους φρονήματα, παρά με το γεγονός ότι βλέπουν την πόλη ως φιλέτο επιχειρηματικότητας. Αυτό το τελευταίο μάλιστα θεωρείται μάλλον για πολλούς ως de facto και ότι κάπως έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται η σύγχρονη πόλη αν θέλει να επιβιώσει από την κατάρρευση του θεραπευτικού Κράτους που προσέφερε μια πολεοδομική συνοχή. Έτσι περνάμε απ’ το αρχιτεκτονικό μοντέλο του le Corbusier για την πόλη, όπου σκοπός του ήταν οι φτωχοί και τα κατώτερα και αποκλεισμένα στρώματα να έχουν ένα μίνιμουμ αξιοπρεπούς διαβίωσης (π.χ. στέγαση) και συνοχής (π.χ. γειτονιά), στο μοντέλο του Rem Koolhaas όπου η πόλη γίνεται κατεξοχήν μια μεγάλη επιχείρηση και οι κάτοικοι οφείλουν να γίνονται όλο και πιο διαδραστικοί με την αλλοτρίωσή τους και να διασκεδάζουν κιόλας μ’ αυτήν.
Τα ίδια περίπου θα μπορούσαμε να πούμε και για τον έτερο «ακομμάτιστο» και «ανένταχτο» Καμίνη ο οποίος, ως όψιμος καταστασιακός (το σύνθημα του για τις δημοτικές εκλογές ήταν «το δικαίωμα στην πόλη»!), πλασάρεται ως ο καταλληλότερος για να κάνει την Αθήνα μια πρωτεύουσα σέξι, εναλλακτικής κατανάλωσης και υπέρ-νεωτερικής αισθητικής. Δεν είναι τυχαίο που ξήλωσε όλα τα παγκάκια προκειμένου να μην κοιμούνται οι άστεγοι γιατί προφανώς κάτι τέτοιο χαλάει την «εικόνα της Αθήνας». Η διαφορά με τον Καμίνη είναι ότι σίγουρα δεν μπορεί να ενταχθεί στην κατηγορία του ανεξάρτητου και αυτοδημιούργητου επιχειρηματία αλλά του κρατικοδίαιτου υπαλλήλου.
Είτε μιλάμε επομένως για τους Μώραλη-Μαρινάκη, Μπέο είτε για τον Μπουτάρη και τον Ψινάκη, μια νέα αντίληψη γεννιέται για τις πόλεις: ότι τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας δεν είναι ικανοί να τα λύσουν οι πολιτικοί.

Και απ’ αυτή την αντίληψη αναδύονται δύο αντικρουόμενες τάσεις: αυτή που έχει αναφορά την αυτόνομη και δημιουργική δράση της ίδιας της κοινωνίας και ισχυρίζεται ότι τα προβλήματα θα τα λύσουμε εμείς οι ίδιοι οι δημότες μόνοι μας, και η άλλη τάση, η απολιτίκ και μεταδημοκρατική, που λέει ότι τα προβλήματα θα τα λύσουν οι «άνθρωποι της αγοράς», οι μεγαλο-επιχειρηματίες, οι εφοπλιστές και οι εκβιαστές.
Απ’ τη μία δηλαδή οι συνελεύσεις γειτονιάς, τα κινήματα των πλατειών, τα τοπικά δημοψηφίσματα, τα δίκτυα αλληλεγγύης και κοινωνικής οικονομίας, οι αυτόνομοι συνδικαλιστικοί αγώνες σε διάφορους εργασιακούς κλάδους, η «αντάρτικη» τέχνη στους δρόμους, οι κοινωνικοί χώροι και η αξιοποίηση των εγκαταλειμμένων κτιρίων προς όφελος της κοινωνίας και απ’ την άλλη, οι πάσης φύσεως επιχειρηματικοί άρχοντες που, στον βωμό του κέρδους, δεν θα διστάσουν να μετατρέψουν τον δημόσιο χώρο σε μια έρημο, να καταστρέψουν ολόκληρες κοινότητες ωσάν σύγχρονοι κονκισταδόρες που αναζητούν χρυσάφι ή, στην καλύτερη, να προωθήσουν μια «τουριστική αντίληψη περί της πολιτικής» με άρτο και θεάματα, φουτμπώλ, GrandPrix, γυμνές ποδηλατοδρομίες και τους κατοίκους της πόλης ως μια μάζα από γκαρσόνια να υπηρετεί τους εκατομμυριούχους νομάδες που θα βγαίνουν απ’ τα κρουαζιερόπλοια για να βολτάρουν στους ναούς της κατανάλωσης και της βιομηχανικής διασκέδασης.

Η πόλη, στην εποχή που το έθνος-κράτος φθίνει και γίνεται παγκόσμιο (δηλαδή νομιμοποιεί την εξουσία του απ’ τις διεθνείς δομές διακυβέρνησης και όχι απ’ το έθνος-λαό), φαίνεται να γίνεται απ’ τη μία η παραγωγική βάση του γερασμένου καπιταλισμού ή/και η αποθήκη και ο κόμβος της ροής των κεφαλαίων και απ’ την άλλη ένας τόπος πρωτο-πολιτικής ζύμωσης, επανακάλυψης της πολιτικής δράσης και των αρετών του πολίτη καθώς και αποαποικιοποίησης του συλλογικού φαντασιακού απ’ τις περιπέτειες της ανάθεσης της εξουσίας στις επαγγελματικές τάξεις. Το θέμα είναι εμείς, ως κάτοικοι και δημότες των πόλεων, ποια στάση θα κρατήσουμε και ποια λογική θα προκρίνουμε τώρα που το Κράτος δείχνει οριστικά να υποχωρεί ως πάροχος δημόσιας πρόνοιας και κοινωνικής ένταξης. Τώρα λοιπόν που η πολιτική σύγκρουση κορυφώνεται και αρχίζει να πραγματώνεται με τα πλέον αρχέγονα μέσα, με «ψωμί και παντεσπάνι», θα αντικαταστήσουμε την διαμεσολαβημένη πολιτική με την απευθείας εξουσία των κεφαλαιοκρατών και των μαφιόζων που μυρίστηκαν ανθρώπινο κρέας προς στυγνή εκμετάλλευση ή με την εξουσία του ίδιου του δήμου, με τα sections, τα δημοβούλια και τις Κομμούνες που θα προκύψουν μέσα από τις λαϊκές εξεγέρσεις;
Έχοντας αυτά κατά νου, θεωρούμε ότι στην πόλη θα παιχτεί, κατά την άποψη μας, η κοινωνική σύγκρουση του 21ου αιώνα, όπως ήδη δειλά-δειλά αρχίζει να φαίνεται τόσο στη χάρτα των δήμων της Ελλάδας όσο και στην εκλογική ή πολιτική στάση των δημοτών. Δεν είναι τυχαίο όπου στην εκλογή δημάρχων και περιφερειαρχών προτιμήθηκαν σε σημαντικό (αν και μειοψηφικό) βαθμό όσοι αυτό-πλασαρίστηκαν ως ανεξάρτητοι ή αντάρτες. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, παρόλο που ο μηντιακός λόγος το θάβει ως είδηση, αυτές οι δημοτικές εκλογές είχαν να επιδείξουν την πραγματική ανατροπή. Δεν είναι μόνο η παρουσία των Μπέο και Μαρινάκη που το απεχθές ποιόν τους καθορίζει κατά κάποιο τρόπο την γενική εικόνα των εντυπώσεών μας˙ είναι και οι πολύ σημαντικές ανατροπές σε διάφορους δήμους όπως στον Δήμο Αριστοτέλη με τον Γιάννη Μίχο όπου, πέρα από τις ενστάσεις μας για το πολιτικό του πρόγραμμα και πως ο ίδιος αντιμετωπίζει το δημοτικό αξίωμα, είναι αναπόφευκτα ένας υποψήφιος βγαλμένος από τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες του ίδιου του τοπικού πληθυσμού. Πολύ σημαντική ανατροπή πέτυχε ο Σύριος Ναμπίλ Μοράντ που εξελέγη δήμαρχος Ανδραβίδας-Κυλλήνης (περιοχή Μανωλάδας), ο υποστηριζόμενος από το ΚΚΕ επερχόμενος δήμαρχος Πατρέων Πελετίδης Κωνσταντίνος, ο ανεξάρτητος υποψήφιος για δήμαρχος με τη «Δημοτική Ενωτική Κίνηση Σπάρτης» και νικητής των δημοτικών εκλογών Βαλιώτης Ευάγγελος (με ξεκάθαρα αριστερό παρελθόν εφόσον το 2010 συμμετείχε στις δημοτικές εκλογές με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» του ΚΚΕ) καθώς και οι επερχόμενοι δήμαρχοι Κασσαβός Ιωάννης και Λευτέρης Ιωαννίδης των συνεργασιών Οικολόγων/Σύριζα σε Αχαρνές («ΑχαρΝΑΙ – Ενεργοί Πολίτες») και Κοζάνη («Κοζάνη τόπος να ζεις»). Κυρίως όμως για εμάς το πιο ελπιδοφόρο γεγονός που σηματοδοτεί αυτή την στροφή στα δημοτικά και την ελπίδα για ένα πραγματικά δημοκρατικό δημοτικό κίνημα είναι η πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα εμφάνιση δεκάδων αμεσοδημοκρατικών συνδυασμών στη χώρα με συμμετοχή πλέον στα δημοτικά συμβούλια. Στη Δημοτοπία, με βάση τα κριτήρια μας, ήδη παρακολουθούμε και καταγράφουμε την πορεία 15 συνδυασμών με ρητές αναφορές στην άμεση δημοκρατία.
Με την είσοδο του 21ου αιώνα μια νέα πολιτική σύγκρουση ανατέλλει: αυτή της δημοκρατίας ενάντια στην ολιγαρχία, της κοινής ευπρέπειας ενάντια στον καπιταλισμό ή αλλιώς αυτή της προοπτικής της ζωής κόντρα στην καταστροφή. Θέατρο αυτής της σύγκρουσης –που θα σηματοδοτήσει σε μεγάλο βαθμό και την εξέλιξη της και αρχίζει να γίνεται όλο και πιο φανερό ότι– θα είναι οι ίδιες οι πόλεις και ο δημότης καλείται να αναλάβει αυτός ο ίδιος να καθορίσει με τον Α’ ή Β’ τρόπο πώς θα απαλλαγεί απ’ την πολιτική του Κράτους.
Το στοίχημα είναι προς ποια κατεύθυνση…
Από: Δημοτοπία
eagainst.com