Πώς στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό

Αν μου ζητούσαν να επιλέξω μια φράση-κλειδί που ακουγόταν πολύ στην Ελλάδα τις προηγούμενες δυο δεκαετίες, δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό: «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε πολλές φορές από χιλιάδες χείλη απλών πολιτών. Μπορεί να την είπες κι εσύ. «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε, ως απάντηση, από εκατοντάδες «καλλιτέχνες» και ηθοποιούς, όταν ερωτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα μας. Το πίστευαν; Το έλεγαν γιατί ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους και να μη χάσουν «πελάτες»; Πάντως, το έλεγαν.
Τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο είναι σήμερα. Αν ξεκινούσες πολιτική συζήτηση, οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν. Ήταν «βαρετό».
Κάτι ακόμα που δεν ήταν διόλου δημοφιλές στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η γνώση και η πνευματικότητα. Ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» σου ερχόταν αμέσως σαν ταμπέλα όχι αν προσπαθούσες να πεις κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο αλλά αν έκανες το λάθος να ξεφύγεις λίγο από το Κλικ, το Nitro, το ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κλισέ.
Αν δεν άκουγες Βίσση, Ρέμο, Σφακιανάκη, Ρουβά και Χατζηγιάννη, ήσουν κουλτουριάρης. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι.
Μιλώντας με νέους ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως δεν έχουν διαβάσει σχεδόν τίποτα. Εντάξει, δεν ήμασταν ποτέ ένας λαός βιβλιολάγνων που δεν άφηναν το βιβλίο από το χέρι αλλά οι παλαιότερες γενιές όλο και κάτι είχαν διαβάσει. Έστω, τους κλασικούς συγγραφείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν κορόιδευαν αυτούς που αγαπούσαν το διάβασμα.
Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του «Αλχημιστή» του Πάολο Κοέλιο στη χώρα μας. Αφενός το βιβλίο ήταν μικρό και αφετέρου περιείχε μια φράση που οι Έλληνες αποστήθισαν μαζικά: «Όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πώς; Μόνο με την επιθυμία; Χωρίς κόπο; Χωρίς πόνο; Χωρίς διάβασμα; Χωρίς γνώση; Ό,τι κι αν εννοούσε ο Κοέλιο, οι παθητικοί -και λόγω Ορθοδοξίας- Έλληνες καθησυχάστηκαν, αφέθηκαν στο σύμπαν και το περίμεναν να συνωμοτήσει υπέρ τους. Το σύμπαν δεν συνωμότησε.
Η αδιαφορία για την πολιτική και η απόλυτη αντιπνευματικότητα οδήγησαν στην χρεοκοπία. Πρώτα στην κοινωνική, ηθική και πολιτιστική χρεοκοπία και μετά στην οικονομική.
Ακόμα κι αν διαφωνεί κάποιος πως η αδιαφορία της πλειοψηφίας των πολιτών για την πολιτική και η αποστροφή τους για την γνώση οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία, δεν θα διαφωνήσει στο ότι οι πολίτες καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν την χρεοκοπία με τα πνευματικά εφόδια που απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή, με τον Σφακιανάκη, τη Μενεγάκη, τα ζώδια, τους μάγειρες, τις συνταγές και ό,τι άλλο πρόβαλε η ιδιωτική τηλεόραση.
Κοίταξε τα cd που αγόρασες όλα αυτά τα χρόνια, τα βιβλία που διάβασες (αν διάβασες), θυμήσου τις ταινίες, τις θεατρικές παραστάσεις και τις συναυλίες που παρακολούθησες (αν παρακολούθησες), γιατί είναι αυτά τα όπλα με τα οποία θα αντιμετωπίσεις την χρεοκοπία. Αυτός είσαι.
Βέβαια, ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων αντιμετωπίζει την χρεοκοπία με μόνο εφόδιο την αποβλάκωση που του πρόσφερε η ελληνική τηλεόραση. Και συνεχίζει να αποβλακώνεται.
Χρειάζονται εφόδια για να σκεφτείς. Και αυτά τα εφόδια δεν θα τα βρεις στην τηλεόραση.
Η τηλεόραση δεν έχει καμία σχέση με την παιδεία, την γνώση και το πνεύμα. Είναι ένα μέσο που μπορεί κάποιες φορές –και υπό προϋποθέσεις- να είναι ενδιαφέρον και ψυχαγωγικό αλλά στην Ελλάδα δεν συνέβη ούτε αυτό. Η ελληνική τηλεόραση απευθύνεται στα χαμηλά ένστικτα και –με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι ένας σκουπιδοτενεκές, με ξεπουλημένα λαμόγια, χαζογκόμενες, βιζιτούδες και διάφορους άλλους φελλούς.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι οι Έλληνες που σέβονται τον εαυτό τους δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση. Ίσως, να δέχτηκαν να εμφανιστούν σε κάποια αξιοπρεπή εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης αλλά μέχρι εκεί.
Το να μην εμφανίζεσαι στην τηλεόραση σημαίνει -μεταξύ άλλων- πως δεν πιστεύεις πως πάνω απ’ όλα είναι το κέρδος. Γιατί η τηλεόραση έχει να κάνει με πολλά χρήματα.
Όλα αυτά τα χρόνια, τα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης δεν ενδιαφέρονταν, βέβαια, για την πολιτική. Ήταν εθνικοί σταρ, οπότε ανήκαν σε όλους τους Έλληνες και δεν έπαιρναν ποτέ θέση για τίποτα. Επίσης, τα πρόσωπα της τηλεόρασης –τουλάχιστον αυτά που κυριάρχησαν- είναι βαριά αμόρφωτα.
Σε μια χώρα που μεγάλο μέρος των πολιτών δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική και την γνώση -και η «εκπαίδευσή» τους ήταν τηλεοπτική-, δεν θα πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή εκφράζει σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας.
Αν δεν σε ενδιέφερε ποτέ η πολιτική και, παράλληλα, έχεις την εντύπωση πως ο Καζαντζάκης είναι ποδοσφαιριστής, είναι απόλυτα λογικό –όταν χρειαστεί- να εκφραστείς πολιτικά με το απόλυτο σκοτάδι, τον φασισμό, τους ψευτοτσαμπουκάδες, τις μαγκιές, τις κλωτσιές, τα ουρλιαχτά και όλη αυτήν την κτηνωδία που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Το κτήνος το εκφράζουν τα κτήνη.
Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπάθεια των τηλεοπτικών προσώπων για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Μαζί τους αισθάνονται πολύ άνετα, αφού πνευματικά βρίσκονται στην ίδια κατάσταση: σε αυτή του χιμπαντζή.
Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε τώρα. Ο νεοναζισμός δεν ήρθε τώρα. Ο φασισμός δεν ήρθε τώρα. Θα έπρεπε να τον είχες διακρίνει στον ναρκισσισμό της Ελένης, στην εγωπάθεια του Σάκη, στη ρηχότητα της Ρούλας και του Γρηγόρη, στον αδίστακτο κυνισμό του Θέμου και στην κτηνώδη βλακεία που κουβαλάνε όλα αυτά τα εγωκεντρικά ανθρωποειδή που θεοποίησαν το εύκολο κέρδος, προώθησαν την ιδιωτεία και πούλησαν τη ψυχή τους στον διάολο.
Κι αν αυτοί έβγαλαν πολλά χρήματα, αυτοί που τους παρακολουθούσαν μαγεμένοι –και τους παρακολουθούν ακόμα αφού είναι πια ανάπηροι πνευματικά- παίρνουν για τρόπαιο τη Χρυσή Αυγή.
Οι πολίτες έχουν χρέος να ασχολούνται με τα κοινά και να ενδιαφέρονται για την πολιτική.
Οι πολίτες έχουν χρέος να φροντίζουν την ψυχή τους και το μυαλό τους, να επιζητούν την γνώση και να αποφεύγουν τα σκουπίδια.
«Μας πρόδωσαν οι πολιτικοί» λένε οι πολίτες. Ναι, αλλά πολύ πριν, οι πολίτες είχαν προδώσει τους εαυτούς τους. Το πρώτο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε συμβεί το δεύτερο.
Ο φασισμός είναι εδώ. Μέσα μας.
(Στη φωτογραφία -με ελληνική φορεσιά- είναι ο Όσκαρ Ουάιλντ. Αν και τα βιβλία του Όσκαρ Ουάιλντ υπάρχουν πια παντού -και στο διαδίκτυο-, εκατομμύρια Έλληνες στη διάρκεια της ζωής τους δεν θα διαβάσουν ούτε μια φράση του επειδή το σύμπαν δεν θα συνωμοτήσει.)
pitsirikos

«Ήσυχο–ήσυχο το Ποταμάκι»…

Πριν από 2 χρόνια – όχι και τόσο παλιά δηλαδή – ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης έλεγε αυτά:

Όμως, ας θυμηθούμε: Τη δεκαετία του ’90, ένα είδος δημοσιογραφίας, που όπως κάθε είδος δημοσιογραφίας κρίνεται κι αυτό για τις «αντιστάσεις» του και για την «συνείδηση» την κοινωνική, την αισθητική, την πολιτική που διακονεί, ήταν και αυτό:

Επίσης ένα είδος δημοσιογραφίας, της ίδιας πάνω – κάτω «συνείδησης», ήταν και αυτό:

Ειδικά, μάλιστα, τούτο το είδος δημοσιογραφίας που το 1999 διαφήμιζε με φόντο την αμερικανική σημαία τα κάλλη της Αμερικής, εκείνη η «αντιστασιακή» και «συνειδητοποιημένη» δημοσιογραφία που εισηγείτο στην ελληνική κοινωνία και ιδίως στην ελληνική νεολαία την ηδονοβλεψία του «νέου προσώπου της Αμερικής», τα διαφήμιζε Μάη μήνα. Αν ενθυμήστε, το Μάη του 1999, όταν το «Κλικ», με διευθυντή τότε τον κ.Σταύρο Θεοδωράκη, πρότεινε να βλέπουμε την Αμερική μέσα από τα μάτια και κυρίως μέσα από την περίμετρο της μέσης και του στήθους της Πάμελα Αντερσον, ήταν ακριβώς η στιγμή που οι ΗΠΑ (μαζί με την ΕΕ) βομβάρδιζαν την Γιουγκοσλαβία.

Για την ακρίβεια: Το Μάη του ’99, βρισκόμασταν ήδη στον τρίτο μήνα των Αμερικανο-ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία. Οι οποίοι είχαν περάσει και στην πιο δολοφονική τους φάση. Τότε ήταν που οι γλουτοί της Πάμελα επιλέγονταν ως διαφημιστικό του «αμερικάνικου κλειδαροτρυπο-ονείρου» για να κρύψουν από τα μάτια της ελληνικής κοινωνίας τη διάμετρο των βομβών απεμπλουτισμένου ουρανίου…

Πάμε παρακάτω: Όχι μόνο στην Ελλάδα, παντού στον κόσμο, υπάρχει  το είδος της δημοσιογραφίας που θέλει να καμώνεται την τάχα μου «αντικομφορμιστική». Την τάχα μου «ψαγμένη». Την τάχα μου «αντισυμβατική». Είναι η δημοσιογραφία που όσο πιο έντονα παίζει το χαρτί της ευήθειας για να χειραγωγεί καθεστωτικά, τόσο περισσότερο πουλάει το στιλάκι της «χειραφέτησης». Τόσο περισσότερο παριστάνει την τάχα μου «απελευθερωμένη» από τα ταμπού. Λες και η χειραφέτηση είναι ή θα μπορούσε να είναι ποτέ μια επιλογή μεταξύ των δήθεν «αντιμαχόμενων» όψεων του ίδιου νομίσματος: Του πουριτανισμού και του «πουτανισμού».

Όποιος, δε, αρνείται τον «χαχολισμό» που πρεσβεύει αυτό το είδος της δημοσιογραφίας, όποιος «δεν τσιμπάει», είναι ο «κολλημένος», είναι ο "υπερσυντηρητικός", που υφίσταται την χλεύη των «προχωρημένων». Παλιά καθεστωτικά κόλπα… Αυτό το καθεστωτικό μάρκετινγκ (ανεξαρτήτως των προσωπικών προθέσεων του κ.Θεοδωράκη) είναι που υπαγορεύει και το πολιτικό μάρκετινγκ στο οποίο σερφάρει το «Ποτάμι».

Σωστά, λέει ο κ. Θεοδωράκης ότι  - στο μέτρο της ευθύνης που αναλογεί στους δημοσιογράφους - «εάν η χώρα είχε δημοσιογράφους με πολύ πιο ισχυρές συνειδήσεις  τη δεκαετία του ’90, δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτή την κρίση». Επομένως, πολύ σωστά μπορούμε να υποθέσουμε ότι: Στον βαθμό που η συνείδηση που κουβαλούσε κανείς ως δημοσιογράφος τη δεκαετία του ’90 συνέβαλε στη σημερινή κρίση και εφόσον δεν έχει απαλλαγεί από αυτήν, τότε δεν μπορεί παρά να τον ακολουθεί και ως πολιτικό. Αλήθεια, από τα "Made in Obama" προεκλογικά σποτ του κ.Θεοδωράκη, τι προκύπτει; Απόκλιση από τις «αμερικανιές» του ’90 ή προσαρμογή τους στο σήμερα με «νέο» αμπαλάζ;

   Αν λοιπόν το «νέο» βρίσκεται μόνο στο αμπαλάζ, τότε: Πρώτον, αυτό που συνέβαλε στην κρίση, αυτό που συνιστά μέρος και φορέα της κρίσης, όσες κορδελίτσες κι αν του βάλεις, δεν μπορεί να λογίζεται, με είκοσι χρόνια καθυστέρηση, σαν μέσο εξόδου από την κρίση. Δεύτερον, στην περίπτωση που κάποιος, ενώ εκπροσωπεί το πρόβλημα, εντούτοις θέλει να παριστάνει ότι αποτελεί μέρος της λύσης - και επειδή όντως η «πρώτη φορά» για την οποία μιλάει το «Ποτάμι» στο σποτ του είναι αρκετά σημαντική -  επαναφέρουμε εν είδει «σποτ» την παρακάτω πρόταση ως επιλογή εκλογικής συμπεριφοράς του ψηφοφόρου:

 Πηγή: Νίκος Μπογιόπουλος - enikos.gr

Έτσι σε εξαπάτησε ο Σαμαράς το 2012! (Αυτή τη φορά μην πείς ότι ...ξέχασες)

Αυτές είναι οι προεκλογικές εξαγγελίες της Νέας Δημοκρατίας πριν τις εκλογές του 2012.

Ένα φυλλάδιο που φρόντισαν επιμελώς μετά τις εκλογές να εξαφανίσουν…

18 σημεία τα οποία υποσχέθηκε προεκλογικά ο Σαμαράς και στα οποία σε όλα πλην της προώθησης των αποκρατικοποίησεων δεν τήρησε!

Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί ήδη από την πρώτη μέρα !

ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΤΑ ΞΕΧΑΣΕΣ!!!

klassikoperiptosi

Ο Αντώνης Σαμαράς κράτησε το λόγο του (τον ένα από τους 18)

Θυμάστε τι υποσχόταν πριν από τις εκλογές του 2012 ο Αντώνης Σαμαράς; Αν ναι, τότε ξέρετε τι να (μην) κάνετε στις επικείμενες ευρωεκλογές. Αν όχι, τότε ίσως να εκπλαγείτε από το πόσες υποσχέσεις τήρησε και πόσες όχι.
Το jodigraphics.net «ξέθαψε» ένα φυλλάδιο με 18 προεκλογικές εξαγγελίες της Νέας Δημοκρατίας, και μέτρησε πόσες από αυτές έγιναν πραγματικότητα. Η απάντηση είναι: Μία.
Δείτε και θυμηθείτε:

 

 http://ahairlessape.wordpress.com

About these ads

Στο καλό Μιχαήλ Πρωτοψάλτη

Ο φίλος και σύντροφος  Μιχαήλ Πρωτοψάλτης έφυγε σήμερα για να συναντήσει την παλιοπαρέα.
Είμαι σίγουρος ότι θα τον περιμένει ο Κωνσταντινίδης με άγριες διαθέσεις, με τόσα που θα του έχει μαζεμένα. Βράδια ατελείωτα με τσακωμούς με τον Μπαλή τον Άσιμο, την Γώγου και τον  Σιδηρόπουλο να τους παίζει ρεμπέτικες μπαλάντες.

Πλέον ανάμεσα από τους δικούς μας αγίους, στο πάνθεον των αγίων των Εξαρχείων.

Ο Μιχάλης Πρωτοψάλτης έφυγε πριν λίγο αναπάντεχα από τη ζωή. Ήταν αγωνιστής, εκδότης του αντιεξουσιαστικού, εναλλακτικού περιοδικού “Ανθη του Κακού” και το «Ο Κόκκορας που Λαλεί στο Σκοτάδι», διευθυντής των εκδόσεων Βιβλιοπέλαγος.

Βιογραφικό

Ο Μιχαήλ Πρωτοψάλτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1958 από γονείς φιλολόγους. Ξεκίνησε και ολοκλήρωσε τη Μέση Εκπαίδευση στη σχολή Μωραΐτη, σπούδασε Σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου, Ηλεκτρονικά στα ΚΑΤΕΕ Αθήνας και Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 αναθεωρεί πολλά από τα θέσφατα του αναρχισμού (κυρίως σε θέματα βίας και μη συμμετοχής στους θεσμούς), εκδίδει το αντιεξουσιαστικό-εναλλακτικό περιοδικό «Άνθη του Κακού» και στα τέλη της ίδιας δεκαετίας προσχωρεί στην Οικολογική Εναλλακτική Ένωση Πολιτών, γίνεται από τα ιδρυτικά μέλη των Οικολόγων Εναλλακτικών και υποψήφιος για το ευρωπαϊκό και εθνικό κοινοβούλιο στις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις του 1989-90.

Το Φεβρουάριο του 1973 βρέθηκε στα κυνηγητά γύρω από την κατάληψη της Νομικής και λίγους μήνες αργότερα, στις 4 Νοεμβρίου, στη διαδήλωση μετά το μνημόσυνο του Παπανδρέου παίρνει το βάπτισμα του πυρός. Στην εξέγερση του Νοέμβρη η συλλογική ψυχική ανάταση του μαζεμένου κόσμου έξω από το κατειλημμένο Πολυτεχνείο, η αίσθηση ότι οι ίδιοι άνθρωποι είναι οι δημιουργοί της ιστορίας τους και η μέθεξη στην εξέγερση, στη γιορτή χωρίς αρχή και τέλος, τον σημαδεύουν ανεξίτηλα. Στην ιωαννιδική δικτατορία μαζί με συμμαθητές του φτιάχνει μια μικρή αντιστασιακή ομάδα.

Στη Μεταπολίτευση συμμετείχε ενεργά στο αναρχικό κίνημα της εποχής. Εξέδιδε το περιοδικό «Ο Κόκκορας που Λαλεί στο Σκοτάδι», και συμμετείχε σε αναρίθμητες επιτροπές αλληλεγγύης σε κρατουμένους και υπεράσπισης πολιτικών, κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το 1978-79 συμμετείχε στις αυτόνομες ομάδες και στις φοιτητικές καταλήψεις και στις αρχές της δεκαετίας του ’80 πρωταγωνιστεί στην έκδοση της αναρχικής εφημερίδας «Αλληλεγγύη». Για τη δράση του επανειλημμένα έχει συλληφθεί, διωχθεί και φυλακιστεί ενώ έχει υποστεί 13 (!) κατ’ οίκον έρευνες από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.

Το 1998 ίδρυσε τις εκδόσεις «Βιβλιοπέλαγος», έναν πολιτικοποιημένο εκδοτικό οίκο που εκδίδει ως επί το πλείστον ελληνική και ξένη λογοτεχνία, ιστορικά, οικολογικά και φεμινιστικά βιβλία καθώς και κόμιξ. Από το 2001 το «Βιβλιοπέλαγος» επεκτείνει τη δραστηριότητά του και στη διακίνηση βιβλίου διακινώντας τίτλους από δεκάδες ανεξάρτητους, προοδευτικούς και ποιοτικούς εκδοτικούς οίκους και πολιτικές συλλογικότητες, στην προσπάθεια να αναδειχθούν ζητήματα που η τηλεόραση και τα μεγαθήρια της πληροφόρησης υποβαθμίζουν.
Πολιτικά εμπνεύστηκε από τη θεωρία της κοινωνικής οικολογίας του Μάρεϊ Μπούκτσιν.

Εργαζόταν ως φυσικός ενώ παράλληλα διεύθυνε τις εκδόσεις «Βιβλιοπέλαγος» και το ομώνυμο πρακτορείο διακίνησης βιβλίου. Ήταν πατέρας δύο παιδιών.

Πηγή “Αυγή” -► εδώ

Διαβάστε επίσης “Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική;;;”  -► εδώ

Από success story σε success story ο τελευταίος να σβήσει τα φώτα …

του Κώστα Λαπαβίτσα

Μόλις δημοσιέυθηκαν τα τελευταία στοιχεία της Ελ.Στατ. για τη βιομηχανική παραγωγή και τη μεταποίηση, μηνός Μαρτίου 2014, τα οποία και παραθέτω:

Τα σχόλια περιττεύουν. Όχι μόνο δεν υπάρχει success story, αλλά η βιομηχανική παραγωγή συρρικνώθηκε κατά 3,1% σε ετήσια βάση, χειρότερα από τη μείωση 1,5% την αντίστοιχη περίοδο του 2013.

Θα μου πείτε, μα μπορεί κανείς να κρίνει από τα στοιχεία ενός μηνός μόνο; Φυσικά όχι. Δεν έχετε λοιπόν παρά να δείτε τη γενικότερη πορεία, όπως αυτή απεικονίζεται στο διάγραμμα και η οποία δείχνει πτώση και στασιμότητα. Τίποτε άλλο.

Ο βιομηχανικός ιστός της Ελλάδας είναι βαρύτατα πληγωμένος και δεν πρόκειται να ανακάμψει με ευχολόγια, μείωση των μισθών και κωμικούς πανηγυρισμούς για το πρωτογενές πλεόνασμα. Χρειάζεται αλλαγή πολιτικής εκ βάθρων, απαλλαγή από τη μνημονιακή μέγγενη, τόνωση της συνολικής ζήτησης, δημιουργία δημόσιων πιστωτικών φορέων, δημόσια παρέμβαση στην τεχνολογία και την εκπαίδευση του εργατικού δυναμικού. Με δυό λόγια, ολική αλλαγή στη σχέση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα με στόχο την τόνωση της παραγωγής και τη μείωση της ανεργίας. Υπάρχει πλούσια εμπειρία στα θέματα αυτά, αρκεί κανείς να θέλει να τη χρησιμοποιήσει και να μην αρκείται στις καταστροφικές συνταγές της Τρόικας και των εγχώριων διαχειριστών της οικονομικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια. Πάνω απ΄όλα όμως απαιτείται πολιτική αλλαγή και σύντομα.

Πηγή: costaslapavitsas.blogspot.gr

Πηγή http://socialpolicy.gr

Θρήνος και οδυρμός για την απώλεια του τελευταίου μεγάλου πασόκου.

Θρήνος και οδυρμός για την απώλεια του τελευταίου μεγάλου πασόκου.

Ο Πάχτας έχασε τον δήμο Αριστοτέλη από την 1η Κυριακή στις δημοτικές εκλογές 18/5/2014.

Γιατί άραγε εξαφανίστηκαν οι Πειραιώτες χρυσαυγίτες από τις κάλπες;

Δήμος Αθήνας, Κασιδιάρης: 16,3% (+9,38% από το ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις βουλευτικές εκλογές του 2012)

Περιφέρεια Αττικής, Παναγιώταρος: 11,1%(+4,09% από το ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις βουλευτικές εκλογές του 2012)

Δήμος Πειραιά,…

Κούζηλος: 5,8% (-1,12% από το ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις βουλευτικές εκλογές του 2012)

by…projector-revolt

Η Χρυσή Αυγή ανεβάζει παντού τα εκλογικά της ποσοστά εκτός από τον Πειραιά που όχι μόνο δεν τα κρατάει, αλλά χάνει και 1,12%. Απορίας άξιο γιατί ο Πειραιάς ήταν το ορμητήριό της προ διώξεων και προφυλακίσεων.

Στον Πειραιά ήταν και τα 3 αστυνομικά τμήματα για τα οποία έγινε έρευνα από το Εσωτερικών Υποθέσεων για διασυνδέσεις με την ναζιστική οργάνωση και οι καρατομήσεις αξιωματικών.

Στον Πειραιά ήταν και οι περισσότερες επιθέσεις κατά μεταναστών.

Στον Πειραιά ήταν και η πιο “ένδοξη” και “μάχιμη” τοπική της φασιστικής οργάνωσης. Αυτή της Νίκαιας.

Στον Πειραιά ήταν και ο Μητροπολίτης Σεραφείμ που είχε ταχθεί ανοιχτά υπέρ της.

Στον Πειραιά ήταν και η αστεία θεωρία του “No Politica” στο Καραϊσκάκη. Όταν στα γήπεδα όλου του κόσμου βγάζαν πανό για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και κατά της Χρυσής Αυγής και του φασισμού, η Θύρα 7 απαγόρευε να αναρτηθούν πανό με πολιτικό περιεχόμενο με το πρόσχημα της αποτροπής του διχασμού του κόσμου του Ολυμπιακού λόγω πολιτικών αιτίων. Κι ας ήταν ο Παύλος οπαδός του Ολυμπιακού.

Σαν να λέμε δηλαδή μην καταδικάζετε τον φασισμό και τους φασίστες γιατί θα θυμώσουν οι φασίστες από το διπλανό καρεκλάκι στο γήπεδο και θα διχαστούμε. Κρίμα είναι να μας διχάζουν τέτοιες ιδεολογικές λεπτομέρειες. Όλοι μαζί ενωμένοι, φασίστες και δημοκράτες Ολυμπιακοί, πρέπει να είμαστε αδελφοποιημένοι για να φωνάζουμε “ΓΚΟΛ!”. Δεν πρέπει να μας απασχολούν οι ασήμαντες πολιτικές ιδεολογίες που καθορίζουν τις ζωές μας. Δεν πρέπει να μας ενοχλεί που ο δίπλανος μας ονειρεύεται Άουσβιτς, ΕΣ ΕΣ, και πειράματα ευγονικής. Αρκεί που φοράει κόκκινο κασκόλ. Πρέπει να μας απασχολούν μόνο οι ποδοσφαιρικές ιδεολογίες με τις κόκκινες και τις πράσινες σωβρακοφανέλες.

Φυσικά το περιβόητο δόγμα του “No Politica” κάθε άλλο παρά No Politica ήταν. Πίσω από τις πόρτες των συνδέσμων οι δίαυλοι επικοινωνίας με τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής ήταν σε άψογη συνεργασία με τις ευλογίες του Προέδρου. Συγκοινωνούντα δοχεία με άνωθεν επιχορήγηση.

Από τον Πειραιά ξεκινούσαν και οι φήμες για εφοπλιστή πρόεδρο ομάδας που χρηματοδοτούσε την ναζιστική οργάνωση. Για μεγαλοστελέχη οπαδικών συνδέσμων που στρατολογούσαν μέλη προς την Χρυσή Αυγή μετατρέποντάς τους σε φυτώρια.

Και ενώ όπως θα περίμενε ο καθένας μετά από όλα αυτά η Χρυσή Αυγή θα έπιανε τουλάχιστον το 15% στον Πειραιά, έμεινε στο 5. Γιατί άραγε;

Η πρώτη νίκη…

Ένας από τους πιο σκληρούς μνημονιακούς Δημάρχους της χώρας, ο κ. Πάχτας της “Eldorado Gold”, έχασε την έδρα του στην Χαλκιδική.

Ήταν ο δήμαρχος που..

έδειξε σε όλους εμάς που ζούμε μακριά από τις #skouries, πόσο μεγάλη προσοχή χρειάζεται στην επιλογή των τοπικών αρχόντων και πως ένας δήμαρχος μπορεί θυσιάσει τον Δήμο και τους κατοίκους της περιοχής του υπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα.

Από τον HeadWaiter στο toufekiastoskotadi

Δεν μπορώ να ξέρω αν ο κ. Πάχτας έκανε εισαγωγή ψηφοφόρων όπως συνέβη στην Ζάκυνθο.

Το αποτέλεσμα όμως των εκλογών έδειξε ότι με πείσμα και αγώνα, αυτό που δείχνει ανέφικτο μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

Οι κάτοικοι της Ιερισσού παρά το ανελέητο κυνηγητό από το πολιτικό κατεστημένο, τις χωρίς έλεος διώξεις από την Αστυνομία του κ. Δένδια και την εκκωφαντική σιωπή των ΜΜΕ, πέτυχαν την πρώτη αντισυστημική νίκη στην Ελλάδα.

Τους ευχαριστούμε.

Η Ιερισσός έδειξε τον δρόμο.

Κεντροαριστερή μεταμόσχευση…

Μπορείς να βγάλεις τον Έλληνα μέσα απ’ το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις το ΠΑΣΟΚ μέσα απ’ τον Έλληνα.
Αυτή είναι μια αλήθεια που, είτε μας αρέσει είτε όχι, θα πρέπει να…

τη λάβουμε υπόψη μας, για να βγάλουμε συμπεράσματα.

Από τον μοναδικό Μαζεστίξ στο toixo-toixo

Μετά τους… ανεξάρτητους ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ συνδικαλιστές που έχουν σαρώσει σε σχεδόν όλα τα συνδικάτα, σωματεία κλπ., ήρθαν και οι “ανεξάρτητοι” ΠΑΣΟΚ-ο-ΝΟΥ-ΔΟΥ υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες, οι οποίοισάρωσαν σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, πλην Αττικής και Αθήνας.
Που, ακόμη κι εκεί, πήγαν πολύ καλύτερα από τις επιδόσεις των κομμάτων απ’ τα οποία στηρίζονται.
Και βέβαια κι οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ πήγαν λίγο χειρότερα από το αναμενόμενο εκλογικό ποσοστό του κόμματος, είτε λίγο (σε Αττική και Αθήνα) είτε πολύ χειρότερα (στην υπόλοιπη Ελλάδα).
Είναι εύκολο να βρίσουμε τους συμπολίτες μας για την επιλογή τους, αλλά δεν έχει νόημα.
Καλύτερο είναι να ερμηνεύσουμε την ψήφο τους και να δούμε τί ζητά αυτή η κοινωνία.
Εκτός βέβαια αν (όπως το ΚΚΕ) θεωρήσουμε ως θέσφατο πως εμείς που ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ είμαστε οι έξυπνοι… και πως όλοι οι άλλοι είναι μαλάκες, βολεμένοι ή… εφοπλιστές!
Τότε, πάνω πάσο… Με δεδομένο πως όλοι οι άλλοι δεν είναι μαλάκες, βολεμένοι ή… εφοπλιστές, ας προσπαθήσουμε ψύχραιμα να δούμε τι σημαίνει αυτή η ψήφος.
Νομίζω πως τα χθεσινά αποτελέσματα δικαίωσαν την τακτική του Τσίπρα να ανοίγεται στο χώρο της κεντροαριστεράς, ο οποίος όπως βλέπουν πλέον κι οι… τυφλοί, είναι ο κυρίαρχος πολιτικός χώρος στη χώρα.
Ο κυρίαρχος από πλευράς μηχανισμών αλλά και από πλευράς προσώπων.
Καλώς ή κακώς, σχεδόν όλες οι δημοφιλείς προσωπικότητες του προοδευτικού χώρου έχουν συνδεθεί με το ΠΑΣΟΚ.
Και οι μηχανισμοί του ΠΑΣΟΚ υπερβαίνουν κατά πολύ τους μηχανισμούς του κόμματος, όπως αυτό υφίσταται σήμερα και διεισδύουν στην κοινωνία πολύ βαθειά.
Η αριστερά δεν μπορεί να έχει Μπουτάρη, δεν μπορεί να έχει Αρναουτάκη, δεν μπορεί να έχει Κατσιφάρα (της Πάτρας), δεν μπορεί να έχει Κουράκη, δεν μπορεί να έχει όλους αυτούς που με την παρουσία τους και μόνο -ακόμη και με το κόμμα καταποντισμένο- μπορούν να κινητοποιήσουν υπέρ τους ευρείες πλειοψηφίες.
Αυτά τα πρόσωπα, για να καταφέρνουν να συσπειρώνουν αυτές τις ευρείες πλειοψηφίες, αναπόφευκτα ανήκουν σ’ ένα χώρο πιο ανοιχτό, αυτόν της κεντροαριστεράς.
Αυτό αποδεικνύει πως για να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ την κοινωνία (δηλαδή τις εκλογές και με μεγάλο ποσοστό μάλιστα- αφού δε θα έχει συμμάχους) θα πρέπει να συνεχίσει να προσεταιρίζεται πρώην στελέχη και μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ, που έχουν βαθιά και πολυετή διείσδυση στην κοινωνία.
Αλλιώς δεν μπορεί να έρθει η νίκη.

Κακά τα ψέματα, ο Έλληνας είναι ΠΑΣΟΚ!
Κι ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ…. κι αυτός σε μεγάλο ποσοστό ΠΑΣΟΚ είναι!
Αυτός είναι ο χώρος του, ασχέτως αν επιλέγει τον Τσίπρα ως καταλληλότερο πρωθυπουργό, για να φύγουν οι Σαμαράς και Βενιζέλος.
Και, κυρίως, ο πολίτης ο οποίος βρίσκεται στην… αναμονή (αναποφάσιστος) και είναι αυτός που πρέπει να τον ψηφίσει για να βγει πρώτος, κι αυτός ΠΑΣΟΚ είναι στην ουσία…
Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να δει νίκη, θα πρέπει να πάρει κι άλλα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ κι άλλους πρώην μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ, για να καταφέρει να κερδίσει αυτήν την κρίσιμη μάζα που βρίσκεται στην αναμονή, εκτιμά τον Τσίπρα, αλλά αισθάνεται ακόμη μακριά απ΄τον ΣΥΡΙΖΑ ως οργανισμό.
Μια μάζα, δηλαδή, που αντιτίθεται στην κυβερνητική πολιτική, δε θέλει ούτε να βλέπει τους Σαμαρο-Βενιζέλους αλλά δε βρίσκει ακόμη χώρο συμβατό με αυτήν, για να κατευθυνθεί.
Θα πρέπει λοιπόν, να παραμεριστεί η… φοβία που υπάρχει σε μέρος του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο χώρο αυτό των πολιτών, που αυτοπροσδιορίζεται κεντροαριστερό.
Και βέβαια, όσο ο μισός ΣΥΡΙΖΑ την κοιτάζει με καχυποψία έως και αφορισμό, τόσο αυτοί θα προσπαθούν να ανιχνεύσουν θετικά στοιχεία σε “Ποτάμια”, “Γέφυρες” και άλλα φυσικά τοπία…
Κανείς, άλλωστε, δεν πάει κάπου που δεν τον θέλουν!
Στο δίλημμα “καθαρότητα ή νίκη” δεν υπάρχει σωστή απάντηση.
Ό,τι κι αν απαντήσει κανείς, σίγουρα έχει τα δίκια του.
Εγώ θεωρώ ότι, αν δεν πάρεις τη νίκη, τότε πάει στράφι η καθαρότητα και συνεχίζει να εφαρμόζεται η εγκληματική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης.
Κι όταν επιλέγω νίκη αντί για “καθαρότητα”, δεν εννοώ πως πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να “πάρει μεταγραφή” την πολιτική ή τις ιδέες του ΠΑΣΟΚ.
Αλλά ότι πρέπει να πάρει μαζί του πρόσωπα, οργανώσεις, συνδικάτα και μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ.
Αλλιώς, δυστυχώς, δε γίνεται.
Για του λόγου το αληθές, ρίξτε μια ματιά στον εκλογικό χάρτη να απολαύσετε το μπλε και πράσινο χρώμα να απλώνεται σε όλη τη χώρα…
Ή αν δε σας φτάνει αυτό, κοιτάξτε στις εκλογές του ’12 ποιοι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ πρώτευσαν.
Η Σακοράφα, ο Κουρουμπλής, ο Σταθάκης, ο Μητρόπουλος και άλλοι.
Οι εκ μεταγραφής απ’ το ΠΑΣΟΚ δηλαδή. Και δε νομίζω πως αυτοί έχουν κάνει κακό στον ΣΥΡΙΖΑ.
Και αυτό καταδεικνύει ως λανθασμένη την αφοριστική τακτική μέρους του ΣΥΡΙΖΑ που δεν επιτρέπει αυτά τα ανοίγματα κι επιμένει στο άνοιγμα προς ένα χώρο που έχει εκλογικά… ξεζουμιστεί, όπως είναι ο χώρος εξ αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ.
Λανθασμένη, βέβαια, υπό την προϋπόθεση πως στο δίλημμα, απαντάμε “νίκη”.
Αν στο δίλημμα απαντάμε “καθαρότητα και η νίκη, αν έρθει, όποτε έρθει, καλοδεχούμενη”, τότε έχουν δίκιο οι αφοριστές του ανοίγματος στην κεντροαριστερά.
Αλλα τότε θα πρέπει να βρουμε τρόπο να επιβιώσουμε ώσπου να έρθει η “ειμαρμένη μέρα” για την ριζοσπαστικοποίηση των μαζών…
Κι επειδή η Δευτέρα Παρουσία πέφτει λιγάκι μακριά κι η ζωή είναι μικρή, θα πρέπει κάτι να γίνει ως τότε.

Η κεντροαριστερά, λοιπόν, είναι ο πολυπληθέστερος χώρος στην Ελλάδα και επίσης (σε αντίθεση με τη δεξιά, με την οποία υπάρχει βαθύ ιδεολογικό και αξιακό χάσμα) είναι ο χώρος με τον οποίο γειτονεύει η αριστερά και επομένως είναι πιο συμβατά τα όποια… μοσχεύματα!

Με τα μοσχεύματα, όπως γνωρίζουμε, δεν αλλάζει ο χαρακτήρας.
Ίδιος μένει ο οργανισμός, αλλά αναζωογονείται και του δίνεται η ευκαιρία να γιατρέψει αδυναμίες.
Γι’ αυτό προτείνω… κεντροαριστερή μεταμόσχευση, εντός αριστερού οργανισμού! Ειδάλλως, ο -καθαρός και χωρίς ξενα μοσχέυματα- αριστερός οργανισμός θα βγειηττημένος απ’ το χειρουργείο των εκλογών και της Ιστορίας.
Κι εμείς θα συνεχίσουμε να υποφέρουμε από μια εγκληματική πολιτική.

paganeli

Διαφημιστικό διάλειμμα

Κάποτε πίστευα στα αυταπόδεικτα πράγματα. Όπως όλοι οι καθυστερημένοι ρομαντικοί ή έστω όσοι εθελοτυφλούν σκοπίμως. Η ανακούφιση του αυταπόδεικτου με γλίτωνε από απορίες, έρευνες και αμφιβολίες. Με τον καιρό έμαθα πως τέτοια πράγματα δεν υπάρχουν – και αν υπάρχουν είναι τόσο σπάνια που είναι μάλλον απίθανο να τα εντοπίσω εγκαίρως. Όσα οι θετικοί της σκέψης θα μου αντιπρότειναν με πάθος, δεν θα κατάφερναν παρά να διασκεδάσουν προσωρινά τη δυσπιστία μου.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί όμορφοι άνθρωποι στον κόσμο που είναι άδικο να παραπονιόμαστε για έλλειψη ομορφιάς. Από ένα σημείο και μετά η ομορφιά αποκτά διακλαδώσεις. Και επίπεδα δυσκολίας. Γίνεται περίπλοκη. Και τότε τα σαλιγκάρια επιστρέφουν στο κουκούλι τους και περιμένουν κάτι νέο να φανεί. Ίσως λιγότερο όμορφο, για τα μέτρα τους, αλλά σαφώς πιο εφικτό για μια πραγματικότητα που το έχει ανάγκη.

Το πάθος είναι κάτι που νομοτελειακά επιστρέφει στον πομπό του. Εκκινείται από αυτόν, διαπερνά τον αποδέκτη, αιωρείται για λίγο στο κενό και στο τέλος ξαναγυρνά στην πηγή του. Το πάθος δεν μπορεί να γίνει δώρο. Είναι σαν το βλέμμα. Το εκτοξεύεις, χαϊδεύει την εικόνα, και στο τέλος ξαναγίνεται δικό σου ώσπου να το πας κάπου αλλού. Και έτσι περνά ο καιρός, μέχρι την επόμενη φορά που θα το ελευθερώσεις, σαν το σκυλάκι που παίζει χαρούμενα κουνώντας την ουρά του στο πάρκο ώσπου να επιστρέψει στον αφέντη του που σφύριξε και να πάνε σπίτι.

Κουτό πράγμα οι αφιερώσεις. Πάνω σε βιβλία, δίσκους, χαρτοπετσέτες, οπουδήποτε. Το μόνο που εξυπηρετούν είναι ένας πρόσκαιρος ενθουσιασμός και μια μουχλιασμένη νοσταλγία μετά από καιρό, όταν όλα έχουν τελειώσει. Μία και μοναδική που φύλαξα κάποτε, πίσω από έναν καθρέφτη, ανέχεται το χάδι μου κάθε φορά που τη βλέπω. Οι άλλες μηδέν. Μηδέν εις το πηλίκον.

Είναι τερατώδης η ψυχραιμία που είμαστε προγραμματισμένοι να δείχνουμε σε δύσκολες στιγμές. Τόσο που σχεδόν έχω πάψει να ανησυχώ για όλα.

Ένα διαφημιστικό διάλειμμα ήταν όλα αυτά, μην ξεγελαστείτε.

 http://thethreewishes.wordpress.com

Μην πυροβολείτε τον αγγελιοφόρο

Όχι ρε φίλε, δεν φταίει ο καναπές που ο άλλος δεν ξεκουνιέται να ψηφίσει αριστερά και να διώξει τα μνημόνια που του έχουν γαμήσει τη ζωή. Δεν είναι ντε και καλά απολιτίκ όποιος δεν ενθουσιάζεται με τον ξύλινο λόγο και τη ναφθαλίνη του συνδικαλιστικού ναρκισισμού. Δεν είναι απολιτίκ όποιος δεν συμμετέχει σε συμβολικές απεργίες, ούτε όποιος δεν κατεβαίνει σε καπελωμένες πορείες να φάει τζάμπα δακρυγόνα και να γυρίσει σπίτι του ηττημένος.
Απολιτίκ είσαι εσύ, που μιλάς για λαό τη στιγμή που αυτός ο λαός επικοινωνεί καλύτερα με τον Μπέο και τον Ψινάκη, παρά με σένα. Απολιτίκ είσαι εσύ, που βαφτίζεις “λαϊκή συνέλευση” μια χούφτα συντρόφων σου και καταλήγεις να τσακώνεσαι μαζί τους για ιδεολογικές αποχρώσεις που αφορούν μόνο εσάς και κανέναν άλλον. Απολιτίκ είσαι εσύ, που δεν αμφισβητείς παρωχημένες δοξασίες, φθαρμένα σύμβολα και μοντέλα κοινωνικής οργάνωσης που δεν λειτούργησαν ποτέ. Ούτε έχουν καμία ελπίδα να λειτουργήσουν.
Αν θέλεις πραγματικά να συμμετάσχεις σε ένα πολυσυλλεκτικό κίνημα που θα γιγαντωθεί και θα φέρει τα πάνω-κάτω, πρέπει να αφήσεις στην άκρη την αλαζονική σου πεποίθηση ότι κατέχεις τη μοναδική αλήθεια και οι υπόλοιποι οφείλουν να σε ακολουθήσουν. Πρέπει να αφουγκραστείς τι είναι αυτό που εμπνέει τις μάζες, και να τις παρακινήσεις να πιστέψουν σε ένα σύγχρονο όραμα με συγκεκριμένους στόχους. Πρέπει να επιβληθείς πολιτισμικά, εξουδετερώνοντας και αντικαθιστώντας ένα-ένα τα κοινωνικά πρότυπα και ήθη του μιντιακού εκχυδαϊσμού. Πρέπει να αναζητήσεις καινούργιες δομές, και να σεβαστείς την αποτελεσματικότητα του επαγγελματισμού και της αξιοκρατίας. Και πρέπει να σταματήσεις να ασχολείσαι όλη την ώρα με το πόσο λάθος είναι οι αντίπαλοι σου, αφού αυτό σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται ότι έχεις δίκιο εσύ. Άσε που τους διαφημίζει κιόλας, ενώ εσύ παραμένεις στην αφάνεια.
Το διακύβευμα έχει πλέον να κάνει με την επιβίωση μας απέναντι στη θηριωδία του ναζισμού. Που μόλις φτάσει την κρίσιμη μάζα της -σιωπηλής έστω- ανοχής από την πλειοψηφία, δεν θα διστάσει να κάνει τη χούντα των συνταγματαρχών να φαίνεται σαν παιδική χαρά. Κι αν αυτό σου φαίνεται τραβηγμένο, θυμήσου πόσο σε σόκαρε κάποτε το γεγονός ότι ο Καρατζαφέρης κατάφερε να μπει στη Βουλή κι ο Άδωνις στα τηλεοπτικά στούντιο. Για κοίτα γύρω σου πού είμαστε τώρα…
Ποσώς μας ενδιαφέρει αν μερικοί υποψήφιοι του Σύριζα πέρασαν στον δεύτερο γύρο, ή αν το ΚΚΕ διατήρησε τις δυνάμεις του και η Ανταρσύα πήρε λίγες εκατοντάδες ψήφους παραπάνω. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε εάν και πότε η αριστερά θα εξελιχθεί, θα συσπειρωθεί και θα αποκτήσει ρεύμα, τη στιγμή που η κοινωνία όχι μόνο στρέφεται προς τα δεξιά, αλλά βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο μίσος και την απάθεια.
Ζήσε όσο θέλεις στην άρνηση, αλλά έχε υπόψη σου ότι κρατάς ομήρους όλους εκείνους που θα μπορούσαν να αγωνιστούν πλάι σου, αν δεν ήσουν τόσο ανυπόφορα κολλημένος και ανθρωποδιώχτης.
Με πολλή αγάπη και καθόλου υπομονή,
Έλικας

 ahairlessape

Αυτοί που δεν στέκουν μιλούν για σταθερότητα

by Sotos

Το να ανατρέπει κάποιος τις θέσεις του, όσο να πεις, σταθερότητα δεν το λες.
Αντιθέτως, οι ασυναρτησίες, το να αυτοαναιρείσαι, και το να λες διαφορετικά πράγματα πριν καλά-καλά αρθρώσεις τα προηγούμενα που είπες, θα έλεγα ότι είναι όχι σταθερότητα, αλλά υπόδειγμα αστάθειας. Η δε ασταθής συμπεριφορά μάλλον συνιστά την ασφαλέστερη ένδειξη, που πείθει ως και το γιατρό ότι δεν είσαι καλά και χρήζεις άμεσης φροντίδας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας κλινικής περίπτωσης είναι βέβαια η περίπτωση Βενιζέλου. Μόνο την τελευταία εβδομάδα, ο Βενιζέλος έχει μπουρδουκλώσει τις θέσεις του περίπου δέκα φορές. Τη μία θα πήγαινε στο Σαμαρά αν δεν του καθόταν το αποτέλεσμα, την άλλη δεν θα πήγαινε στον Σαμαρά αλλά στον Παπούλια, μετά θα έφευγε από την κυβέρνηση, τελικά είπε ότι δεν θα φύγει, ύστερα ήταν το άθροισμα Ν.Δ. και Ελιά που θα έκρινε το τι θα κάνει, τώρα όμως λέει ότι δεν θα αθροιστούν αυτά τελικά κ.τ.λ. κ.τ.λ. κ.τ.λ. Σοβαρό περιστατικό οξύτατου πανικού.

Πλάι στην επιστήμη υπάρχει και η λαϊκή σοφία, που λέει ότι «μ΄όποιο δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις» ή «άμα κοιμηθείς με στραβό, θα ξυπνήσεις μονόφθαλμος» κ.τ.τ. Έτσι λοιπόν, μετά από τόσο καιρό πλάι στον Βενιζέλο, μόλις είδε το αποτέλεσμα των εκλογών, άρχισε τα εντελώς τρελά και ο Σαμαράς. Τώρα ζητάει αυτός από τους νεοδημοκράτες να ψηφίσουν τον Σγουρό και να συνεχίσουν την παρέα με τον Βενιζέλο όλοι μαζί.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ο Σαμαράς πήγε στη συγκέντρωση του Κουμουτσάκου. Πώς περιέγραψε εκεί τον Σγουρό ο Σαμαράς; Ακούστε στο βίντεο που ακολουθεί τι ακριβώς είπε για τον Σγουρό στην εν λόγω συγκέντρωση:

https://www.youtube.com/watch?v=8-idLXNoRf8

 Αυτά που λέτε ο Σγουρός, σύμφωνα με τον Σαμαρά… «Στασιμότητα», «κατεστημένα άλατα» που θα έσπαγε ο Κουμουτσάκος, «χαμένο έδαφος δεκαετιών» κ.τ.λ. Δεν ήταν λόγια της στιγμής. Τα ίδια έλεγε για τον Σγουρό λίγο νωρίτερα από εκείνη τη συγκέντρωση και ο Κουμουτσάκος. Ακούστε τον:

 https://www.youtube.com/watch?v=gUw7-JKnZfY


Όσα ακούσατε, αν προσέξατε, είναι, σύμφωνα με τον Κουμουτσάκο, όχι μόνο η πεποίθησή του, αλλά και πεποίθηση του κόσμου! Είναι μάλιστα τόσο έξαλλος ο Κουμουτσάκος με τον Σγουρό που δεν μπορεί από τα νεύρα του να κάνει μια απλή πρόσθεση. Και λέει ότι δώδεκα και πέντε ίσον είκοσι. Στη συνέχεια κατηγορεί την πολιτική προέλευση του Σγουρού, ενώ αφήνει να ίπτανται σοβαρά υπονοούμενα για τη διαχείριση που άσκησε ο Σγουρός στην Περιφέρεια! Και το κυριώτερο: Ο Σγουρός, όπως λέει, «εκπροσωπεί και προσωποποιεί ένα κράτος από το οποίο όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να απαλλαγούμε»!

Σήμερα, μετά το σκαμπίλι των αποτελεσμάτων, ο πανικός του επικείμενου μοιραίου έχει κυριεύσει τον Σαμαρά. Και χωρίς καμιά ντροπή πλέον καλεί αυτός τους νεοδημοκράτες να ψηφίσουν τον Σγουρό! Τον ίδιο Σγουρό που μόλις τώρα ακούσατε πώς τον περιέγραφαν, ο ίδιος ο Σαμαράς και ο

Κουμουτσάκος!

Καταλάβατε;

«Κατάλαβα», να λέτε.

Όχι, δεν είναι τρελοί. Άλλο η τρέλα και άλλο η πολιτική απάτη.

Εκείνο που δεν παίζεται είναι ότι όλο τούτο το τερατούργημα κυβερνάει τη χώρα και, για να συνεχίσει να την κυβερνάει, βαφτίζει τον εαυτό του «σταθερότητα»!



sotosblog

Θρίαμβος Μπέου στον Βόλο με την άτυπη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας

Πρώτος στον α' γύρο με 38% και διαφορά 14 ολόκληρων μονάδων από τον δεύτερο αναδείχθηκε οΑχιλλέας Μπέος στον δήμο του Βόλου, δικαιώνοντας δυστυχώς τις σχετικές δημοσκοπήσεις.

Όπως είχε αποκαλύψει ο Τάσος Τέλλογλου, ο κ. Μπέος στηρίχθηκε ουσιαστικά και από τη Νέα Δημοκρατία, κάτι που φάνηκε κι από τις ιδιαίτερες χαμηλές πτήσεις του επίσημου υποψηφίου του κόμματος Μιχαλη Μιτζικου ο οποίος έφτασε μόνο μέχρι το 13,3%.

Θεωρώ υποχρέωση των δημοκρατικών πολιτών του Βόλου να αποτρέψουν την εκλογή Μπέου στον Βόλο αλλά ακόμα κι αν αυτό συμβεί, θα μου είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθώ ότι βρέθηκαν τόσες χιλιάδες άνθρωποι να ψηφίσουν τον συγκεκριμένο άνθρωπο στον α' γύρο. Κατάντια.

parapolitiki

Μερικές χιλιάδες ψήφοι η διαφορά των υποψηφίων Ν.Δ-Χρυσής Αυγής σε Αττική και Αθήνα

Η άνοδος της Χρυσής Αυγής, ιδιαίτερα στην Αττική, είναι η μια από τις μεγάλες ειδήσεις του χθεσινού πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, πόσο μάλλον αν τα ποσοστά της συγκριθούν με αυτά των υποψηφίων της Νέας Δημοκρατίας.

Στο δήμο της Αθήνας, στο 99,55% της ενσωμάτωσης, η διαφορά Σπηλιωτόπουλου-Κασιδιάρη είναι ακριβώς 1.787 ψήφοι ενώ στην Περιφέρεια Αττικής η διαφορά Κουμουτσάκου-Παναγιώταρου είναι της τάξεως του 3%, κάτι που εκφράζεται με 46.638 ψήφους.

Ας μην ασχολούμαστε όμως με αυτές τις ευτελείς λεπτομέρειες. Ας μην προβληματιστούμε για το ότι οι ψηφοφόροι προτίμησαν τον αυθεντικό φασίστα Κασιδιάρη κι όχι τον ιμιτασιόν Σπηλιωτόπουλο. Ας ασχοληθούμε μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ...

parapolitiki

Όλοι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ

Από την ώρα που έκλεισαν οι κάλπες του α' γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, έχω περιηγηθεί με την ιδιότητα του τηλεθεατή σε όλα τα πάνελ των τηλεοπτικών σταθμών και έχω καταλήξει σε κάποιες διαπιστώσεις.

Συγκεκριμένα:

1. Τα στελέχη του ΚΚΕ μιλούν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ με μεγαλύτερο πάθος από όσο το κάνουν μέχρι και οι βουλευτές της ακροδεξιάς πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας.

2. Συγκεκριμένοι εκπρόσωποι της Δημοκρατικής Αριστεράς ξεπερνούν μέχρι και τα στελέχη του ΚΚΕ σε εμπάθεια για τον ΣΥΡΙΖΑ και ειλικρινά πιστεύω ότι είναι κρίμα που δεν τους καμαρώσαμε κι αυτούς υπουργούς του Σαμαρά και του Μπαλτάκου.

3. Μέχρι ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει 50% ανά την Ελλάδα, δεν επιτρέπεται να λέμε ότι εμφανίζει κάποια δυναμική. Αν το άθροισμα όλων των υπολοίπων κομμάτων είναι μεγαλύτερο από το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, τότε έχει αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ.

4. Αν χάσει η Δούρου στον β' γύρο από τον Σγουρό, θα είναι μεγαλύτερη αποτυχία για τον ΣΥΡΙΖΑ από το ότι ο Κουμουτσάκος της Ν.Δ κόντεψε να μείνει πίσω κι από τον Παναγιώταρο. Αντίστοιχα, το ίδιο ισχύει και για τον Σακελλαρίδη στον δήμο της Αθήνας ο οποίος θα έχει αποτύχει παρόλο που διέψευσε τις δημοσκοπήσεις και πέρασε τον Σπηλιωτόπουλο.

5. Αν υπάρχει αντάρτης της Νέας Δημοκρατίας σε κάποια περιφέρεια ή δήμο και ο επίσημος υποψήφιος του κόμματος δεν έχει πάει καλά, η επίδοση του προσμετράται στο ποσοστό της Νέας Δημοκρατία. Αν συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν προσμετράται.

6. Όποιος διαπιστώνει όλα τα παραπάνω, φυσικά παίζει το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν έχει ήδη γραφτεί μέλος στο κόμμα.

7. Γενικά, η φάση είναι «Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς» και μην σας νοιάζει τι λένε τα κομπιούτερ και οι αριθμοί.

parapolitiki

Οι εκλογές ως καθρέφτης της κοινωνίας…

…και ως αφορμή για το δέον γενέσθαι

του Αναγνώστη Λασκαράτου
Κάναμε σκληρή κριτική στη Ρένα Δούρου για τα ανόητα ανοίγματά της στο μεσαιωνικό σκοταδισμό, τη θεωρούμε δίκαιη την κριτική μας και δεν παίρνουμε πίσω ούτε μια λέξη. Τώρα όμως η εκπρόσωπος της Αριστεράς, έστω και πασπαλισμένη με όλα τα μικροαστικά φτιασίδια του πολιτικού της νεοπλουτισμού, βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πρόσωπο που  ξεκίνησε την καριέρα του ως κλητήρας τράπεζας και ανελίχθηκε σε αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Άρσης Βαρών, σε γενικό γραμματέα Αθλητισμού, σε μέλος της επιτροπής διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων, της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και της οργανωτικής της επιτροπής που μας οδήγησαν στον εθνικό, ηθικό, πολιτιστικό, πολιτικό και οικονομικό θρίαμβο του 2004. Αναγνωρίζω πως ο κ.Σγουρός, εκτός από νικητής στη μάχη της κοινωνικής ανέλιξης, είναι και ανθρωπιστής («Η Αττική παράγει μόνο μετανάστες, αλλά αυτοί δεν ανεβαίνουν στα ράφια») και πως συνεισέφερε ως μάρτυρας υπεράσπισης στην εθνική υπόθεση της αθώωσης από την αδέκαστη ελληνική Δικαιοσύνη των παραγόντων της ομάδας Άρσης Βαρών, που έπεσε κι αυτή, όπως και πολλοί ακόμη Έλληνες αθλητές και αθλητικοί παράγοντες, θύμα σατανικής ανθελληνικής (κινεζικής εν προκειμένω) μηχανορραφίας. Επειδή όμως μια χώρα που επιλέγει ελεύθερα αυτούς που την κατέστρεψαν είναι καταδικασμένη για να ζει την άθλια ζωή της, να κάνει συνεχώς συμφωνίες με το Διάβολο, πιστεύω πως στις εκλογές της Κυριακής κανείς τίμιος πατριώτης δεν έχει το δικαίωμα να μην κάνει αυτό που πρέπει, να φυγομαχήσει ή να παραστήσει τον αφ’υψηλού θεατή, που δεν λερώνει τα χέρια του ακόμη και την ώρα της μάχης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το ΠΑΣΟΚ παλιότερα όταν ανέβηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν πρόλαβε να δικτυωθεί με τις τοπικές κοινωνίες, ενώ το ΚΚΕ εκμεταλλευόμενο τους δεσμούς του με το λαό ανένηψε από την ήττα των βουλευτικών εκλογών. Έτσι οι υπαρκτές και υπολογίσιμες αριθμητικά επιλογές που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, κουτσές και στραβές έστω, είναι μόνο δυο: ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, από τη στιγμή που οι Οικολόγοι-ΔΗΜΑΡ μας άφησαν χρόνους, (άλλοι θα φύγουν προς την κυοφορούμενη «Κεντροαριστερά» και άλλοι προς το ΣΥΡΙΖΑ), η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ο κ.Αλαβάνος  κινούνται στην κεντρική πολιτική σκηνή (γιατί κοινωνικά υπάρχουν και δρουν)  στη σφαίρα του γραφικού και τα ποτάμια έδειξαν πως ξέρουν την τέχνη να συμπεριφέρονται όταν χρειαστεί σαν υπόνομοι. Αυτές οι δυο επιλογές, αν και δεν θεωρώ πως θα δώσουν στο εγγύς μέλλον καμία ελπιδοφόρα κυβερνητική διέξοδο, θα λειτουργήσουν ως ανάχωμα στην επελαύνουσα βαρβαρότητα, τόσο στον τομέα των δημοκρατικών θεσμών όσο και στο τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό χάσμα που ανοίχτηκε.

Μια ματιά στον εκλογικό αυτοδιοικητικό χάρτη του πρώτου γύρου, αναδεικνύει με σαφήνεια την εικόνα των τοπικών κοινωνιών, που σέρνονται αδιόρθωτες οικειοθελώς όχι μόνο πίσω από ιδιοτελή συμφέροντα, μηχανισμούς, καταστάσεις και πρόσωπα, αλλά ακόμη και από εγκληματικές συμμορίες που εχθρεύονται την ανθρωπότητα. Οι ευρωεκλογές όμως φαίνεται πως θα δώσουν μια σαφή πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ (το πώς αυτή θα επηρεαστεί από τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου είναι δύσκολο να το πεις), αναδεικνύοντας τη διχασμένη προσωπικότητα ενός μέρους των Νεοελλήνων που νομίζουν πως μπορούν να τα έχουν καλά και με το Θεό και με το Διάβολο και ενός άλλου που προτιμάει απ’ευθείας το δεύτερο.

Το κόμμα του κ.Τσίπρα επέλεξε τον εύκολο δρόμο να χαϊδέψει την κοινωνία αντί για τον πάρα πολύ δύσκολο δρόμο του διαφωτισμού της. Ακόμη και μετά την απογοήτευση του πρώτου γύρου, ο ανώριμος αρχηγός του προτίμησε να μιλήσει με ποδοσφαιρική ορολογία, παίζοντας στο γήπεδο αξιών των, ακαταμάχητων εκεί, αντιπάλων του, ακολουθώντας το δρόμο που ολέθριοι σύμβουλοι του υπέδειξαν. Είμαστε όμως δυστυχώς και εμείς δέσμιοι της υφιστάμενης πραγματικότητας και οφείλουμε να διαλέξουμε στρατόπεδο. Προσωπικά χωρίς δισταγμό (και δεν είμαι σε θέση να συμβουλέψω κανέναν), παρά τις διαφωνίες μου και τις διαφορές μου, θα ρίξω την ψήφο μου με γνώμονα να χτυπήσω όσο πιο σκληρά μπορώ σε όλα τα μέτωπα το θηρίο, όλης της κλίμακας των εκδοχών του παλιού διεφθαρμένου και ανορθολογικού πελατειακού κράτους, των εκμεταλλευτών και των καλλιεργητών της αμάθειας, του φόβου, της δουλοφροσύνης, της φτώχειας και της ροπής των ανθρώπων στην εύκολη προσωρινή λύση του Κακού. Ξέρω πως η ψήφος μου μπορεί να γίνει εφαλτήριο της επηρμένης μωρίας των διαχειριστών της, που αντί να στρωθούν να δουλέψουν προτείνοντας λύσεις, αποκαλύπτοντας στους πολίτες την αβυσσαλέα διαφθορά των ισχυρών, λέγοντας την αλήθεια και αλλάζοντας συνειδήσεις, θα ζητούν τυχοδιωκτικά εκλογές ενώ ούτε συμμαχίες με προοπτική έχουν χτίσει, ούτε οι ίδιοι ή πολύ περισσότερο αυτοί που θα τους δώσουν μια ευκαιριακή και χαλαρή ψήφο μειοψηφικής πρωτιάς,  είναι έτοιμοι ή έστω γνωρίζουν να κάνουν αυτό που πρέπει. Δεν βλέπω όμως τι άλλο θα μπορούσα να κάνω από τη στιγμή που δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που να συνδυάζουν αθωότητα, γνώση και αποτελεσματικότητα και γιατί όσο κι αν κατανοώ τις επιφυλάξεις του ΚΚΕ απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορώ να δεχθώ τη συμπλεγματική άρνηση κάθε συνεργασίας σε τοπικό ή συνδικαλιστικό επίπεδο, ούτε τον αναχωρητισμό και την αποστείρωση από την πραγματικότητα μέσα στο μαυσωλείο της άκριτης σοβιετικής νοσταλγίας.

ΥΓ
Στο Χαλάνδρι, εκεί που δίπλα στη Ρεματιά υπάρχει και δρα δημιουργικά και ειρηνικά προάγοντας τον πολιτισμό η «Κατάληψη Πραπόπουλου», σε αυτό το Δήμο λειτουργεί και αποδίδει το μοναδικό σε όλη την Ελλάδα ενωτικό σχήμα (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Οικολόγοι, Αλαβάνος, Ελευθεριακοί, Ανένταχτοι), με μακρόχρονη, συνεπή, μαχητική, ανιδιοτελή (κυκλική εναλλαγή δημοτικών συμβούλων), τολμηρή (αντίθεση στους Ολυμπιακούς αγώνες) δράση και με κοινωνική (‘Μαζί να τα φάμε») και πολιτιστική («Στέκι») προσφορά, ένα υποδειγματικό πρόπλασμα μιας αυριανής ρεαλιστικής Ουτοπίας στο χώρο της Αυτοδιοίκησης που μπορεί να λειτουργήσει, αν πάρει το Δήμο, αν πετύχει εκεί κι αν βρει μιμητές, σαν φυτώριο αρχών, μεθόδων και ιδεών. Κατάφερε λοιπόν και μπήκε στο δεύτερο γύρο (18%) και δίνει τη μάχη όλων μας απέναντι στον υποψήφιο της Δεξιάς (27%). Ας το στηρίξουν όσοι και  όσο μπορούν, δεν είναι μια απλή τοπική μάχη.

 http://roides.wordpress.com

Η ΧΟΥΝΤΑ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Τι συνδέει τις Κάννες, το νησί Σιλτ στη Βόρεια Θάλασσα και το Ικαλουί του Καναδά; Είναιτουριστικά θέρετρα. Στα οποία οι ισχυροί του κόσμου, κατά μόνας ή συλλογικά, ως G7, G8 ή G20, παίρνουν αποφάσεις που καθορίζουν τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Συχνά, οι αποφάσεις που παίρνονται στα θέρετρα αντιστοιχούν σε φέρετρα για τους θνητούς.

Οι ιστορίες που αφηγούνται τις τελευταίες μέρες, με ύποπτο συγχρονισμό, οι Financial Times και ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ για την ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση θυμίζουν τα ομηρικά έπη και τις καταδικασμένες προσπάθειες των θνητών να αποτρέψουν το σχέδιο των θεών, που από το δικό τους θέρετρο, τον Όλυμπο, επέβαλλαν τη νομοτελειακή ακολουθία: ύβρις-άτις-νέμεσις-τίσις. Ίσως αυτή είναι και η βασική λειτουργία των αποκαλύψεων. Δεν είναι κρίση ειλικρίνειας των ισχυρών, αλλά μεθοδευμένη προσπάθεια να τρομάξουν τις κοινωνίες, να τις κάνουν να αισθανθούν ανίσχυρες μπροστά στην ακατανίκητη δύναμη της χούντας που κυβερνά τον κόσμο.

Περί αυτής πρόκειται. Οι θεσμοί και οι μηχανισμοί της παγκόσμιας διακυβέρνησης είναι υπαρκτοί, πασίγνωστοι. Δεν είναι αποκυήματα θεωριών συνωμοσίας, Διαθέτουν δε δύο προκεχωρημένα φυλάκια: την Ευρωζώνη και την ευρωατλαντική συνεργασία. Αυτά τα δύο κέντρα ισχύος, πλαισιωμένα από δορυφορικούς θεσμούς όπως το G7 και από λόμπι της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ, αποκάλυψαν τον άθλιο, καταστροφικό τους ρόλο στην εξαετία της χρηματοπιστωτικής κρίσης, που έγινε ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση.

Η έκπληξη που επιδεικνύουν τα εγχώρια πολιτικά και μιντιακά ανδρείκελα για τις αποκαλύψεις είναι κραυγαλέα υποκρισία. Μια απλή αναδίφηση στα ρεπορτάζ του διεθνούς Τύπου από το φθινόπωρο του 2011, για το παρασκήνιο της συνόδου στις Κάννες και για τις διεργασίες επιβολής «τεχνοκρατών» πρωθυπουργών σε Ελλάδα και Ιταλία, αποκαλύπτει ότι οι Financial Times και ο Γκάιτνερ απλώς καρύκευσαν τη γνωστή ιστορία με γραφικές λεπτομέρειες (δάκρυα Μέρκελ, πονόκοιλος Βενιζέλου, «μπινελίκια» Σαρκοζί…).

Ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα της θορυβώδους ανιστόρησης; Το γεγονός ότι το εγχώριο κατεστημένο, με πρωταγωνιστές τους Σαμαρά και Βενιζέλο, έδρασε με ένα γλοιώδες μίγμα εθελοδουλείας και πειρατείας είναι σημαντικό. Αλλά σε μεγάλο βαθμό είναι και προεξοφλημένο από την κοινή γνώμη. Το μεγαλύτερο μέρος της έχει εγκαταλείψει τα κόμματά τους, συρρικνώνοντας δραματικά τη Ν.Δ. και απειλώντας με εξαφάνιση το ΠΑΣΟΚ. Όσοι μένουν «πιστοί» είτε είναι υπερβολικά συμφιλιωμένοι με την πολιτική ανηθικότητα είτε είναι εγκλωβισμένοι στην πλάνη «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση».

Το δεύτερο συμπέρασμα το διατύπωσε μέσα στον ορυμαγδό των αποκαλύψεων για το πραξικόπημα του 2011 ένας από τους πρωταγωνιστές του, ο διορισμένος από το ευρωιερατείο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος.Μιλώντας σε ημερίδα είπε με κυνισμό: «Το γεγονός ότι οι πολιτικές ηγεσίες δίνουν περισσότερη σημασία στην κοινή γνώμη της χώρας τους εμποδίζει τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Όντας ο ίδιος προϊόν της χούντας που κυβερνά την Ε.Ε., συστήνει να συστηματοποιηθεί η παράκαμψη της κοινωνίας εν ονόματι της ενοποίησης. Μια τρίχα χωρίζει αυτή την άποψη από την τυπική κατάργηση των εκλογών.

Ωστόσο, το σημαντικότερο συμπέρασμα που μπορεί να συναχθεί από την ανακυκλούμενη ιστορία είναι πως η αυταρχική, αυτοκρατορική δομή της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. είναι μη αναστρέψιμη. Ο συνδυασμός θεσμικών υπερεξουσιών της Κομισιόν, οικονομικής ισχύος της Γερμανίας και των λοιπών «Βορείων» και «ανεξαρτησίας» της ΕΚΤ δημιουργούν ένα μίγμα μέσα στο οποίο είναι αδύνατον να εκφραστούν αυθεντικά η βούληση των κοινωνιών ή εθνικές διαφοροποιήσεις. Θα απαιτούνταν διάλυση και επανίδρυση Ε.Ε. και Ευρωζώνης για να αποκατασταθούν στοιχειωδώς οι ισορροπίες ανάμεσα στο διακρατικό και το εθνικό συμφέρον, ανάμεσα στην οικονομική διακυβέρνηση και τον δημοκρατικό, πολιτικό έλεγχο. Εξου και οι ακρότητες στις οποίες οδηγήθηκε το θεσμικό τερατούργημα κατά τη διαχείριση της κρίσης, με τους ηγέτες του σε ρόλους νονών, εκβιαστών, μπλοφαδόρων και αδίστακτων πραξικοπηματιών.

Το συμπέρασμα αυτό μπορεί να εξαχθεί και αντίστροφα. Παρ’ ότι δεν υπάρχει υποθετική ιστορία, τώρα που τα δεδομένα έχουν εμπλουτιστεί, δικαιούμαστε να αναρωτηθούμε τι θα έκανε μια αριστερή κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που θα σεβόταν στοιχειωδώς τη λαϊκή βούληση και την εθνική κυριαρχία, αν βρισκόταν στη θέση της κυβέρνησης Παπανδρέου και της ασκείτο ο εκβιασμός του Grexit. Η Ευρωζώνη έχει κατασκευαστεί χωρίς ασφαλή έξοδο κινδύνου, αλλά και χωρίς ασφαλή ζώνη παραμονής. Αν, λοιπόν, ισχύει πράγματι το επιχείρημα ότι η έξοδος μιας χώρας θα εξελιχθεί σε οικονομικό ολοκαύτωμα για όλες, τότε η μοναδική απάντηση στον εκβιασμό του Grexit θα ήταν να τον στρέψεις κατά των εκβιαστών, ώστε να βρεθούν στη θέση των εκβιαζόμενων και να δοκιμαστούν οι δυνατότητες αναστροφής του ευρωπαϊκού Λεβιάθαν. Ίσχυε τον Μάιο του 2010, τον Νοέμβριο του 2011, τον Ιούλιο του 2012. Θα ισχύει και μετά τις 26 του μηνός.

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» το Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Αυτοί οι «αναλυτές» του ΚΚΕ !!!

Αυτοί οι «αναλυτές» του ΚΚΕ είναι για κλάματα: Δραματικά θλιβεροί… Αντί να αναρωτηθούν το πώς γίνεται να …

αγωνίζονται εναγωνίως για να διασωθούν μέσα σε συνθήκες όπου έπρεπε να …καλπάζουν (καπιταλιστικής κρίσης κατάρρευσης και ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗΣ σήψης και παρακμής), επιδίδονται σε ταχυδακτυλουργίες για …ανάκαμψη!!! Ούτε καν προβληματίζονται οι άνθρωποι κι από το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή έχει «εισβάλει» στα πληβειακά στρώματα (τα «προνομιούχα» για ένα ΚΚ) και καταμετράει εκλογικά ποσοστά διπλάσια και τριπλάσια από το ΚΚΕ…

Καταφεύγουν στην εύκολη σταλινική «ρετσινιά»: Είναι φασίστες. 

Ξοφλάνε με αυτόν τον αφορισμό, δίχως να αντιλαμβάνονται ότι ο αφορισμός τους αυτός (η σταλινική «ρετσινιά») είναι ο φασισμός και όχι η φτωχολογιά που ζει μέσα στην κόλαση του 4ου Ράιχ (του σύγχρονου φασισμού), απελπισμένη και τσαλαπατημένη, χωρίς διέξοδο και προοπτική, χωρίς μια αχτίδα φωτός, ΠΡΟΔΟΜΕΝΗ, κατ’ εξακολούθηση από τις ηγεσίες του ΚΚΕ.

Έσκουζε η Κανέλλη (αυτή η «κομμουνίστρια» της Εκάλης), από τους άμβωνες των «νταβάδων», για τους «φασίστες» ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής!!!
Σκούζουν τα δεκανίκια (ΚΚΕ) της φασιστικής, κυβερνητικής «συμμορίας» για το «φασισμό» των απελπισμένων ψηφοφόρων που αναζητούν μια διέξοδο στη δημαγωγία ενός παρακρατικού «μορφώματος» και δεν βλέπουν ότι ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ βρίσκεται στην ΚΕΝΤΡΙΚΗ «εγκληματική οργάνωση» των κυβερνητικών ανδρεικέλων και στο ΣΥΝΟΛΙΚΟ παρακράτος του κεφαλαίου!!!

Και μια συνιστώσα αυτού του παρακράτους του κεφαλαίου, από τις πλέον μακάβριες, είναι οι «παράγκες» των «μαφιών» και των «νονών» που έδρασαν ανενόχλητες στον Πειραιά: Για αυτή τη φασιστική αυθάδεια οι «αναλυτές» του ΚΚΕ δεν βγάλανε άχνα…

Φασίστες είναι όσοι ψήφησαν (της Αθήνας οι κολασμένοι) Χρυσή Αυγή… 
Αυτή είναι η «διαλεκτική» σκέψη των «αναλυτών», αλλά και η αντίληψή τους για το λαό:Όσοι δεν μας ακολουθούν ή είναι εναντίον μας, είναι «εχθροί του λαού» (λαός για το ΚΚΕ είναι μόνο το ΚΚΕ) και συχνά «φασίστες»…
Αλλά εκεί που γίνονται καταγέλαστοι οι «αναλυτές» του ΚΚΕ είναι στην ερμηνεία που δίνουν για τα εκλογικά αποτελέσματα: Βλέπουν «ανάκαμψη» του ΚΚΕ!!!
Βεβαίως το να αναζητά κανείς διαλεκτική σκέψη από τα σταλινικά απομεινάρια είναι σαν να ζητά από ένα τυφλό να ξεχωρίσει τα χρώματα.
Ωστόσο, οι αναλύσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων από τους «αναλυτές» του αγγίζουν τα όρια της ΑΝΤΙΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ, σχηματικής φρενοβλάβειας: Επιδίδονται σε τέτοιες χυδαίες ταχυδακτυλουργίες που αναρωτιέσαι αν έχουν σώας τα φρένας.
Τεμαχίζουν το πολιτικό κύκλωμα, το κομματιάζουν κυριολεκτικά και κατόπιν παίρνουν ένα «τεμάχιο» και το ανάγουν σαν αφετηρία της «ανάλυσής» τους.
Παίρνουν, λοιπόν, σαν αφετηρία τις εθνικές εκλογές του 2012 και αναφωνούν: Σε σχέση με αυτές έχουμε ανάκαμψη!!!
Εδώ διαπράττουν πολλαπλές και σύνθετες ταχυδακτυλουργίες: 
α). Πετάνε έξω, εντελώς έξω, τις ανάλογες εκλογές (δημοτικές) του 2010. Πάνω σ’ αυτές δεν προβαίνουν σε καμία συγκριτική ερμηνεία: Ούτε με τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, ούτε με αυτές των εθνικών εκλογών του 2012 και των σημερινών.

Εξαφανίζουν τη διαλεκτική του πολιτικού κυκλώματος και της πολιτικής συνέχειας: αυτή τους καταδικάζει, διότι δείχνει συνεχή ΠΤΩΣΗ…

β). Ένα δεύτερο ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα είναι ότι εξαφανίζουν τη «διαφορετικότητα» των εθνικών κοινοβουλευτικών εκλογών από τις ευρωεκλογές και κυρίως από τις Δημοτικές.
Στις κοινοβουλευτικές εκλογές ο κόσμος ψηφίζει, θετικά ή αρνητικά, για ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ!!!
Συνεπώς δημιουργείται μια πόλωση ανάμεσα σ’ αυτά τα κόμματα που διεκδικούν την κυβερνητική εξουσία, συνακόλουθα συρρικνώνονται τα ποσοστά των άλλων μικρών κομμάτων και ιδιαίτερα αυτά των «αριστερών» που λειτουργούν σαν κόμματα διαμαρτυρίας και ΟΧΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
Αυτό το εκλογικό αλφάβητο το ξεχνούν, σκόπιμα, οι «αναλυτές» του ΚΚΕ.
Το ξεχνούν διότι θέλουν να συγκρίνουν τα εκλογικά αποτελέσματα των άλλων εκλογικών «ειδών» (ευρωεκλογές-Δημοτικές) με αυτά των κοινοβουλευτικών εκλογών που καταγράφουν τα μικρότερα ποσοστά.

Με βάση αυτήν την ταχυδακτυλουργία οι «αναλυτές» του ΚΚΕ …βλέπουν στις τωρινές δημοτικές εκλογές μια «ανάκαμψη» του ΚΚΕ και μια πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, σε σχέση με τα ποσοστά των εθνικών εκλογών του 2012: τέτοια ΑΠΑΤΗ!!!
Στις Δημοτικές εκλογές, αλλά και στις ευρω-εκλογές, η ψήφος είναι πολύ χαλαρή και επιμερίζεται, σε βάρος των δύο διεκδικητικών κυβερνητικών πόλων, σε μικρότερα κόμματα.

Στις Δημοτικές επίσης εκλογές επεισέρχονται και άλλοι ειδικοί παράγοντες που θολώνουν το πολιτικό τοπίο.
Συμπερασματικά, η «διαφορετικότητα» των ευρωεκλογών και των δημοτικών εκλογών σε σχέση με τις κοινοβουλευτικές εκλογές είναι τούτη: Τα μικρότερα κόμματα έχουν πιο προνομιακό πεδίο για να αναπτύξουν τις εκλογικές τους δυνάμεις στις ευρωεκλογές ή στις δημοτικές.
Που σημαίνει ότι δεν μπορούν τα κόμματα να πάρουν ως ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ και ΑΠΟΛΥΤΗ βάσησύγκρισης τις κοινοβουλευτικές εκλογές στις άλλου είδους αναμετρήσεις (ευρωεκλογές-Δημοτικές).
Ακόμα: Όταν στις Δημοτικές ή στις ευρωεκλογές δεν προσεγγίζεις και δεν ξεπερνάς τις δυνάμεις που είχες κατακτήσει σε ανάλογες, προγενέστερες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά αντίθετα τις μειώνεις, ΤΟΤΕ όχι μόνο δεν μπορεί να μιλάς για «ανάκαμψη», αλλά βρίσκεσαι σε ΡΟΠΗ πτώσης…
ΟΙ «αναλυτές» του ΚΚΕ δεν θέλουν ή δεν μπορούν να διαβάσουν αυτήν τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ της πτώσης και της μετατροπής του ΚΚΕ σε μια σεχταριστική ομαδούλα.
Αντίθετα βλέπουν «ανάκαμψη», εκεί που υπάρχει ΡΟΠΗ πτώσης.
ΟΙ τωρινές Δημοτικές εκλογές αν τις αντικρύσει κανείς στη διαλεκτική τους συνάρτηση και διάσταση θα διακρίνει καθαρά τους δείκτες (ΟΧΙ στα τυπικά και απομονωμένα χαρακτηριστικά τους, αλλά σε διαλεκτική ΣΥΝΘΕΣΗ), που καταγράφουν, πολύ ευδιάκριτα, τις ΡΟΠΕΣ της πολιτικής κίνησης: Που καταγράφουν την ανατροπή των κυβερνητικών ισορροπιών, την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, δηλαδή τον καταποντισμό των κυβερνητικών ανδρεικέλων με «καταλύτη» και «μοχλό» το ΣΥΡΙΖΑ…
Δείκτες που καταγράφουν επίσης και τον τελεσίδικο μαρασμό του ΚΚΕ, έστω και αν παρατείνει, λίγο ακόμα, τη ζωή του…

ΣΕ τέτοιες εφιαλτικές συνθήκες όταν ένα «Κομμουνιστικό Κόμμα» μένει στάσιμο ή απλώς επιβιώνει, είναι τελεσίδικα νεκρό… 

resaltomag

Error 404. Brain Not Found

Κάποιοι αριστεροί κατηγορούν τους αναρχικούς για την εκλογική άνοδο των ναζί, επειδή επιλέγουν την εκλογική απεργία. Λένε ότι αν οι αναρχικοί ψήφιζαν κάποιο αριστερό κόμμα τα ποσοστά των αυγών θα ήταν μικρότερα….
Αυτή η θέση είναι και προκλητικά ανέντιμη και προκλητικά ανόητη:
-Οι αναρχικοί πάντα απείχαν από τις εκλογές. Δεν άλλαξε κάτι τώρα.-Σημασία δεν έχουν τα ποσοστά αλλά οι ψήφοι των ναζιστών. Τον Μάιο 2012 441.000, τον Ιούνιο 2012 426.000 και τώρα, με ποσοστό ενσωμάτωσης 97,10% 443.000. Το πόσοι φασίστες υπάρχουν έχει σημασία και όχι το ποσοστό επί τοις εκατό. Στο κάτω κάτω της γραφής σε καμμία περίπτωση τα ποσοστά της ΧΑ δεν έχουν αντίκρισμα ούτε σε έδρες ούτε σε δήμους ή περιφέρειες.
-Το να θεωρεί κάποιος ότι μια σχετική ήττα στις εκλογές (τι θα ήταν αλήθεια ήττα των ναζί; ποιο ποσοστό…;) σημαίνει και ήττα των φασιστών και του φασισμού είναι δείγμα ενός εντελώς κάλπικου (και κάλπη-κου) αντιφασισμού. Ενός «αντιφασισμού» που δεν χωράει τον αντιφασισμό του δρόμου και της καθημερινότητας, τον αντιφασισμό των αναρχικών.
-Το να ζητάς από κάποιους να σε ψηφίσουν παρόλο που ξέρεις ότι δεν συμφωνούν σε πάρα πολλά μαζί σου και κυρίως ότι διαφωνούν στη συγκεκριμένη πρακτική (συμμετοχή στις εκλογές), είναι ο απόλυτος αμοραλισμός. Ουσιαστικά ζητάς εξουσιοδότηση εν λευκώ δείχνοντας και την πραγματική σου ποιότητα (εγώ ξέρω και επικροτώ το αντιπροσωπευτικό σύστημα) αλλά και πόσο περιφρονείς τις απόψεις αυτού του οποίου την ψήφο ζητάς. Σε τι διαφέρεις από τους άλλους κομματάρχες και πολιτικάντηδες;
-Ακόμα κι αν όλοι οι αναρχικοί ψήφιζαν ένα τέτοιο κόμμα, τα εκατοστιαία ποσοστά των φασιστών δεν θα άλλαζαν ιδιαίτερα. Αυτή η αριθμολαγνεία κάποιων δείχνει τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την πολιτική. Δικαίωμα τους αλλά ας μην μιλάνε για επανάσταση, ανατροπή, εξέγερση και άλλα τέτοια ωραία. Ας περιοριστούν να μετράνε ψηφοδέλτια και να παζαρεύουν με την εξουσία για ψίχουλα.
-Όταν εμείς λέμε ότι η κοινωνία είναι συνυπεύθυνη, οι αριστεροί μας κατηγορούν για ελιτιστές. Τώρα που η κοινωνία αποδεικνύει ότι σε μεγάλο βαθμό έχει εκφασιστεί, φταίμε πάλι εμείς που δεν ψηφίσαμε. Η δε άποψή τους για τον πιο μαχητικό αντιφασισμό που εκφράζει τους περισσότερους αναρχικούς είναι «καταδικάζουμε τη βία και όποιος αντιστέκεται ενεργά στην καθημερινή φασιστική βία είναι κι αυτός φασίστας»….
-Τέλος, από ηθική άποψη, είναι εντελώς άθλιο να ζητάς ευθύνες από τον μόνο χώρο που εμμένει με συνέπεια στις απόψεις του θέλοντας να τον κάνεις συνεργό σε πράξεις που υποτίθεται ότι και εσύ, ο αριστερός, θεωρείς επουσιώδεις (πολλοί αριστεροί αρχίζουν με τη ρήση της Έμμα Γκόλντμαν για τις εκλογές, ότι αν μπορούσαν ν’ αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες), και μετά αρχίζουν το κομματοσκυλιακό τους παραλήρημα..
Γι’ αυτό ας σιωπήσουν όσοι ρίχνουν ευθύνες για την ΧΑ στον α.α χώρο. Έτσι κι αλλιώς δεν φημίζονται για την οξύνοια της πολιτικής τους ανάλυσης. Ας πάρει ο κάθε πολιτικός χώρος το δρόμο του και αντίστοιχα, ας αναλάβει τις ευθύνες του. Η αριστερά με τον εκλογικό της «αντιφασισμό» και οι αναρχικοί όπως νομίζουν.
mpalothia