Δευτέρα 21 Απριλίου 2014
Κυριακή 20 Απριλίου 2014
στατιστικά
Τα οικογενειακά τραπέζια στις μεγάλες γιορτές, εκτός από πηγή
καβγάδων και λοιπών δεινών [αν μη τί άλλο επειδή το αλκοόλ μας κάνει
όλους λίγο πιο ευέξαπτους, ή ευαίσθητους ή ακόμα και περισσότερο
ομιλητικούς], είναι και αστείρευτη πηγή κουτσομπολιού.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στη θεία που θα έρθει να σε φιλήσει λέγοντας “ακόμα να βρεις δουλειά;” ενώ παλεύεις για να βγεις από τη ζώνη ασφαλείας του αρώματός της – προμήθεια με το κιλό. Διότι, δεν είμασταν όλες προικοθήρες από κούνια, αλλά μετράς ανάποδα από το 10 και παίρνεις βαθιές εισπνοές διότι εάν ξεκινήσεις τέτοιο οκογενειακό καυγά, θα έχεις δράματα.
Σε μια τέτοιου είδους φάση και με αφορμή την κρίση στους μισθούς και την ανεργία, έμαθα ότι η κόρη της κας Λίτσας – γειτόνισσας επί μισόν αιώνα – έπιασε δουλειά. Έχει βγάλει ένα ΤΕΙ λογιστικής απ’ όσο θυμάμαι, αλλά δεν ρώτησα κιόλας, διότι μου είναι αδιάφορο.
Αμέσως μετά, μου περιγράψανε το είδος της δουλειάς, το οποίο δεν απέχει πολύ από τις ικανότητές της. Δηλαδή, ήταν αρκετά τυχερή [καθώς και ο εργοδότης της] ως προς το ταίριασμα του ατόμου με τη θέση εργασίας.
Στο καπάκι, μου είπανε και τον μισθό: της τάξανε 300 ευρώ το μήνα, αλλά τελικά παίρνει 200 ευρώ, καθαρά. Το μήνα.
Πριν πω οτιδήποτε άλλο ρώτησα πόσες ώρες εργάζεται. Η απάντηση ήταν αυτό που περίμενα να ακούσω: “Όσες ώρες χρειαστεί, ακόμα και 6-7 ώρες τη μέρα”.
Περιττό να σας πω ότι μένει με τους γονείς της. Και να ήθελε να κάνει οικογένεια, πώς να το διαπράξει;
Μου κάνει εντύπωση ότι δέχεται να δουλέψει για ένα χαρτζηλίκι επειδή τη θυμάμαι ως εξαιρετικά τσαμπουκαλεμένο και ατίθασο νιάτο. Είναι προφανές ότι η κρίση την έχει γονατίσει ηθικά. Της έχει σπάσει τον τσαμπουκά.
Η επόμενη ατάκα μου εξόργισε τη μάνα μου:
“Μπράβο. Πες στους γονείς της να συνεχίσουν να ψηφίζουν ΝΔ.”
Δεν θα το πει. Δεν θέλει να μαλώσει με τους γείτονες. Και πάντα φοβόταν μην το κάνω εγώ και πλακωθούν “για τα πολιτικά”. Λες και είναι εντελώς ασήμαντο κομμάτι της ζωής τους.
Ωστόσο δεν μπορώ να λυπηθώ μια οικογένεια που ψηφίζει ΝΔ με φανατισμό άνευ προηγουμένου, επί πολλές δεκαετίες. Σαν θρησκεία, σαν ομάδα, σαν πίστη σε μια [μεταθανάτια;] ζωή αφθονίας.
Η αλήθεια είναι ότι την εποχή των παχιών αγελάδων δεν περνούσαν άσχημα. Χτίσανε σπιτάκι, είχαν όλα τα απαραίτητα, ενίοτε ξοδεύοντας μέχρι υπερβολής. Αλλά ποιος δεν το έκανε αυτό;
Δεν θα θεωρήσουν ποτέ εαυτούς υπευθύνους για την υπονόμευση του μέλλοντος των παιδιών τους. Όχι, πάντα κάποιος άλλος θα φταίει. Δεν είμαι σίγουρη εάν είναι ακόμα το επάρατο ΠΑΣΟΚ ή εάν αλλάξανε τροπάριο και τους φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, οι μασώνοι, οι ξένοι, οι μαύροι κλπ. Ελπίζω να μην μάθω. Δεν με νοιάζει κιόλας.
Τιμωρούνται ήδη για τη βλακεία τους. Και στην ηλικία που είναι, θα τιμωρηθούν πολύ ακόμα: είτε ψάχνοντας γιατρό του πρώην ΙΚΑ, είτε ψάχνοντας πώς θα πληρώσουν φάρμακα, είτε βλαστημώντας που τους έμεινε η κόρη “στο ράφι”.
[Διότι εάν ψηφίζεις ΝΔ από καταβολής κόσμου, έτσι είναι: ο προορισμός της γυναίκας είναι να παντρευτεί, όχι να μείνει "στο ράφι".]
Πρέπει να τους λυπηθώ επειδή είναι σε ηλικία σύνταξης και παίρνουν τ’αρχίδια του ΣΣαμαρά; Πρέπει να στεναχωρηθώ εάν δεν έχουν γιατρό ή περίθαλψη; Αφού οι ίδιοι δεν λυπούνται τον εαυτό τους και συνεχίζουν το ίδιο μαζοχιστικό μονοπάτι. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να αυτοκαταστραφεί όπως γουστάρει.
Η λύπησή μου δεν αρκεί για όλους. Λυπάμαι για εκείνους που αγωνίζονται, που υποφέρουν τις συνέπειες ξένων επιλογών, όπως εκείνοι που σήμερα βρίσκονται κλεισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης επειδή ΕΜΕΙΣ συμμετείχαμε στο βομβαρδισμό ή την εξαθλίωση της χώρας τους. Λυπάμαι για 200.000 παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα αλλά θεωρούνται “ξένα” και παρείσακτα, παρόλο που δε γνώρισαν ποτέ άλλη πατρίδα. Λυπάμαι τους γονείς του Σεχζάντ Λουκμάν. Λυπάμαι που δεν ζει ο Λάμπρος Φούντας και ο Παύλος Φύσσας. Λυπάμαι για την κατάντια των θεσμών στην Ελλάδα. Λυπάμαι για την Αριστερά που δεν μπορεί να συμφωνήσει ούτε τί μέρα είναι σήμερα.
Οι γείτονες μου είναι απλά αδιάφοροι. Ένα στατιστικό δείγμα που τυγχάνει να γνωρίζω λίγο καλύτερα από παιδί, συγκριτικά με άλλα, παρόμοια. Δυστυχώς, πολλά.
oξυ
Και δεν αναφέρομαι μόνο στη θεία που θα έρθει να σε φιλήσει λέγοντας “ακόμα να βρεις δουλειά;” ενώ παλεύεις για να βγεις από τη ζώνη ασφαλείας του αρώματός της – προμήθεια με το κιλό. Διότι, δεν είμασταν όλες προικοθήρες από κούνια, αλλά μετράς ανάποδα από το 10 και παίρνεις βαθιές εισπνοές διότι εάν ξεκινήσεις τέτοιο οκογενειακό καυγά, θα έχεις δράματα.
Σε μια τέτοιου είδους φάση και με αφορμή την κρίση στους μισθούς και την ανεργία, έμαθα ότι η κόρη της κας Λίτσας – γειτόνισσας επί μισόν αιώνα – έπιασε δουλειά. Έχει βγάλει ένα ΤΕΙ λογιστικής απ’ όσο θυμάμαι, αλλά δεν ρώτησα κιόλας, διότι μου είναι αδιάφορο.
Αμέσως μετά, μου περιγράψανε το είδος της δουλειάς, το οποίο δεν απέχει πολύ από τις ικανότητές της. Δηλαδή, ήταν αρκετά τυχερή [καθώς και ο εργοδότης της] ως προς το ταίριασμα του ατόμου με τη θέση εργασίας.
Στο καπάκι, μου είπανε και τον μισθό: της τάξανε 300 ευρώ το μήνα, αλλά τελικά παίρνει 200 ευρώ, καθαρά. Το μήνα.
Πριν πω οτιδήποτε άλλο ρώτησα πόσες ώρες εργάζεται. Η απάντηση ήταν αυτό που περίμενα να ακούσω: “Όσες ώρες χρειαστεί, ακόμα και 6-7 ώρες τη μέρα”.
Περιττό να σας πω ότι μένει με τους γονείς της. Και να ήθελε να κάνει οικογένεια, πώς να το διαπράξει;
Μου κάνει εντύπωση ότι δέχεται να δουλέψει για ένα χαρτζηλίκι επειδή τη θυμάμαι ως εξαιρετικά τσαμπουκαλεμένο και ατίθασο νιάτο. Είναι προφανές ότι η κρίση την έχει γονατίσει ηθικά. Της έχει σπάσει τον τσαμπουκά.
Η επόμενη ατάκα μου εξόργισε τη μάνα μου:
“Μπράβο. Πες στους γονείς της να συνεχίσουν να ψηφίζουν ΝΔ.”
Δεν θα το πει. Δεν θέλει να μαλώσει με τους γείτονες. Και πάντα φοβόταν μην το κάνω εγώ και πλακωθούν “για τα πολιτικά”. Λες και είναι εντελώς ασήμαντο κομμάτι της ζωής τους.
Ωστόσο δεν μπορώ να λυπηθώ μια οικογένεια που ψηφίζει ΝΔ με φανατισμό άνευ προηγουμένου, επί πολλές δεκαετίες. Σαν θρησκεία, σαν ομάδα, σαν πίστη σε μια [μεταθανάτια;] ζωή αφθονίας.
Η αλήθεια είναι ότι την εποχή των παχιών αγελάδων δεν περνούσαν άσχημα. Χτίσανε σπιτάκι, είχαν όλα τα απαραίτητα, ενίοτε ξοδεύοντας μέχρι υπερβολής. Αλλά ποιος δεν το έκανε αυτό;
Δεν θα θεωρήσουν ποτέ εαυτούς υπευθύνους για την υπονόμευση του μέλλοντος των παιδιών τους. Όχι, πάντα κάποιος άλλος θα φταίει. Δεν είμαι σίγουρη εάν είναι ακόμα το επάρατο ΠΑΣΟΚ ή εάν αλλάξανε τροπάριο και τους φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, οι μασώνοι, οι ξένοι, οι μαύροι κλπ. Ελπίζω να μην μάθω. Δεν με νοιάζει κιόλας.
Τιμωρούνται ήδη για τη βλακεία τους. Και στην ηλικία που είναι, θα τιμωρηθούν πολύ ακόμα: είτε ψάχνοντας γιατρό του πρώην ΙΚΑ, είτε ψάχνοντας πώς θα πληρώσουν φάρμακα, είτε βλαστημώντας που τους έμεινε η κόρη “στο ράφι”.
[Διότι εάν ψηφίζεις ΝΔ από καταβολής κόσμου, έτσι είναι: ο προορισμός της γυναίκας είναι να παντρευτεί, όχι να μείνει "στο ράφι".]
Πρέπει να τους λυπηθώ επειδή είναι σε ηλικία σύνταξης και παίρνουν τ’αρχίδια του ΣΣαμαρά; Πρέπει να στεναχωρηθώ εάν δεν έχουν γιατρό ή περίθαλψη; Αφού οι ίδιοι δεν λυπούνται τον εαυτό τους και συνεχίζουν το ίδιο μαζοχιστικό μονοπάτι. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να αυτοκαταστραφεί όπως γουστάρει.
Η λύπησή μου δεν αρκεί για όλους. Λυπάμαι για εκείνους που αγωνίζονται, που υποφέρουν τις συνέπειες ξένων επιλογών, όπως εκείνοι που σήμερα βρίσκονται κλεισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης επειδή ΕΜΕΙΣ συμμετείχαμε στο βομβαρδισμό ή την εξαθλίωση της χώρας τους. Λυπάμαι για 200.000 παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα αλλά θεωρούνται “ξένα” και παρείσακτα, παρόλο που δε γνώρισαν ποτέ άλλη πατρίδα. Λυπάμαι τους γονείς του Σεχζάντ Λουκμάν. Λυπάμαι που δεν ζει ο Λάμπρος Φούντας και ο Παύλος Φύσσας. Λυπάμαι για την κατάντια των θεσμών στην Ελλάδα. Λυπάμαι για την Αριστερά που δεν μπορεί να συμφωνήσει ούτε τί μέρα είναι σήμερα.
Οι γείτονες μου είναι απλά αδιάφοροι. Ένα στατιστικό δείγμα που τυγχάνει να γνωρίζω λίγο καλύτερα από παιδί, συγκριτικά με άλλα, παρόμοια. Δυστυχώς, πολλά.
oξυ
-Έτσι γαμήσαμε τους Έλληνες, για το απωθημένο του Σόιμπλε!
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ-ΣΟΚ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ ΤΟΥ ΜΠΑΡΟΣΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΜΥΚΟΝΟΥ
Σε αντίθεση με τα εγχώρια παπαγαλάκια της Τρόικας που κελαηδάνε αποβραδίς στα κανάλια των θαλασσοδανεισμένων μηντιαρχών, σύμβολος του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόσο παραδέχεται ότι η περικοπή μισθών ήταν λάθος φάρμακο.
Τα όσα γράφει στο βιβλίο του ο Φιλίπ Λεγκρέν, είναι ανατριχιαστικά και οδηγούν σε έναν πραγματικό εφιάλτη και στην αναζήτηση και τιμωρία των σαδιστών εγκληματιών που δεν είναι άλλοι από τα εγχώρια τσιράκια της Μέρκελ και του Σόιμπλε.
Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο του Reuters με τον εύγλωττο τίτλο «Μήπως η Ευρώπη έκανε λάθος διάγνωση με την κρίση χρέους και την έκανε χειρότερη;».
Οπως σημειώνει ο πρώην σύμβουλος του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο (γροθιά κατά της ΕΕ και των αποφάσεών της εκείνη την περίοδο), όταν ξεκίνησε η κρίση στην Πορτογαλία, αυτό που ζητήθηκε από την κυβέρνησή της ήταν η άμεση περικοπή των μισθών.
Οι Πορτογάλοι υποδηματοποιοί, όμως, αντέδρασαν. Ο κυριότερος εξαγωγικός κλάδος της χώρας αποφάσισε να δράσει ανάποδα και να δώσει αυξήσεις στους εργαζομένους του. Οπως αναφέρει ο Λεγκρέν «το αποτέλεσμα ήταν ο συγκεκριμένος κλάδος τώρα να ανθεί, καίτοι οι μισθοί δεν μειώθηκαν. Η ανταγωνιστικότητα παρέμεινε σε υψηλό επίπεδο. Αυτό μας δείχνει πως η πολιτική των μειώσεων ήταν λανθασμένη».
Αυτό που επισημαίνει ο πρώην αξιωματούχος της ΕΕ είναι ότι πριν από τέσσερα χρόνια η έννοια της κρίσης χρέους μετατράπηκε σε φορολογικό και όχι οικονομικό θέμα.
Αντί να δουν οι ηγέτες πως όλο αυτό ήταν ένα «τραπεζικό αμόκ” επικεντρώθηκαν στο υπερβολικό χρέος συγκεκριμένων χωρών όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Ως εκ τούτου, συμπεραίνει, «οι ηγέτες και οι φορείς χάραξης της πολιτικής εντός της ΕΕ είναι υπεύθυνοι για την αύξηση της ανεργίας και της μειωμένης ανάπτυξης».
Ο Λεγκρέν σημειώνει στο βιβλίο του «αντί η κρίση να λειτουργήσει ως μια ενοποιητική δύναμη εντός της Ευρώπης, ουσιαστικά έγινε το διασπαστικό στοιχείο της. Αυτή τη στιγμή σε όλη την Ευρώπη, δεκαπέντε εκατομμύρια άτομα κάτω των 30 ετών βρίσκονται εκτός της αγοράς εργασίας. Μια χαμένη γενιά είναι στα σκαριά».
Για το χρέος της Ελλάδας αναφέρει: «Το χρέος της Ελλάδας έπρεπε να αναδιαρθρωθεί το Μάιο του 2010. Αντ’ αυτού, είχαμε μια αυτοκαταστροφική λιτότητα, ενώ τώρα οι φορολογικοί έλεγχοι είναι άκαμπτοι και υπονομεύουν τη δημοκρατία».
Δεν είναι μακρινή η στιγμή που θα αποδειχθεί περίτρανα πως το πετσόκομμα των μισθών σε ένα χυδαίο πελατειακό κράτος όπως η Ελλάδα που κλωτσάει στις μεταρρυθμίσεις του δημόσιου κτήνους, δεν ήταν παρά ένα ακόμη σαδιστικό καψόνι των δανειστών και κυρίως των Γερμανών.
ΜΥΚΟΝΟΣ ΟΠΩΣ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ
Μιλώντας στην Καθημερινή ο ανεκδιήγητος Σόιμπλε ανέφερε ότι αυξήθηκε ο τουρισμός στην Ελλάδα επειδή κόπηκαν οι μισθοί και οι τουρίστες την επέλεξαν ως πιο φτηνό προορισμό.
Θα απαντήσουμε λοιπόν στον απερίγραπτο αυτόν τύπο με το παράδειγμα της Μυκόνου που παραπέμπει απευθείας στους Πορτογάλους υποδηματοποιούς.
Η Μύκονος λοιπόν όχι μόνο δεν έριξε τις τιμές αλλά τις αύξησε κιόλας.
Πουλάει 800 με 1.000 ευρώ την ημέρα την διαμονή στα καλά ξενοδοχεία της τα οποία είναι ήδη κλεισμένα για όλη τη σεζόν.
Εξίσου πανάκριβες είναι και οι υπηρεσίες καθώς και το φαγητό. Ακόμη και το σουβλάκι κοστίζει κοντά στα 10 ευρώ.
Κι όμως η Μύκονος βουλιάζει από χοντρά πορτοφόλια που καταφθάνουν στο νησί από όλο τον κόσμο.
Ανάμεσά τους και χιλιάδες Έλληνες μερακλήδες φοροφυγάδες τους οποίους τα βλαχαδερά του Στασινόπουλου- του ΣΔΟΕ- προσπαθούν να τους πιάσουν με το περιοδικό CIAO στα χέρια.
Όπου βλέπουν φωτογραφία επωνύμου στη Μύκονο σπεύδουν να το ελέγξουν!!!
Επίσης μπουκάρουν σε μεσιτικά γραφεία της Μυκόνου και στριμώχνουν τους μεσίτες να τους πουν ποιοι νοικιάζουν τις βίλες!
Για τέτοιους καραγκιόζηδες μιλάμε.
Το συμπέρασμα είναι ότι γαμήθηκε ένας λαός για το πείσμα του Σόιμπλε και της Μέρκελ.
Αυτοί παρότι έβλεπαν ότι οι άθλιοι κρατιστές της κυβέρνησης υπερασπίζονταν το πελατειακό κράτος τους δεν απαίτησαν ουδεμία στιγμή- με επιμονή και αυστηρότητα- να αλλάξει το χυδαίο δημόσιο, να γίνει η περίφημη αξιολόγηση να μείνουν μόνο οι του ΑΣΕΠ και οι απαραίτητοι από τους υπόλοιπους διορισμένους ψηφοφόρους.
Το μόνο που έγινε ήταν να γαμήσουν τον κοσμάκη ο οποίος οδηγήθηκε στις αυτοκτονίες με ένα χρέος σήμερα στα 370 δις ευρώ σαν λαιμητόμος ακόμη και για τα δισέγγονα αυτής της χαμένης γενιάς.
Ο τουρισμός των φτωχομπινέδων όχι μόνο δεν αφήνει τίποτε στα ταμεία του κράτους αλλά επιβαρύνει- σε βάθος χρόνου- και τους προυπολογισμούς με την μόλυνση που προκαλεί στο περιβάλλον.
Αντί να δημιουργήσουμε εκατοντάδες νησιά-πρότυπα σαν την Μύκονο που θα πουλάνε αισθητική και ακριβές υπηρεσίες δολοφονήσαμε μια γενιά για να μπορεί να δίνει συγχαρητήρια ο Σόιμπλε στους δικούς μας.
Η εκδίκηση είναι δική σου, κακομούτσονε Έλληνα.
Η 25η Μαίου πλησιάζει και δεν έχεις πλέον καμία δικαιολογία...
Σε αντίθεση με τα εγχώρια παπαγαλάκια της Τρόικας που κελαηδάνε αποβραδίς στα κανάλια των θαλασσοδανεισμένων μηντιαρχών, σύμβολος του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόσο παραδέχεται ότι η περικοπή μισθών ήταν λάθος φάρμακο.
Τα όσα γράφει στο βιβλίο του ο Φιλίπ Λεγκρέν, είναι ανατριχιαστικά και οδηγούν σε έναν πραγματικό εφιάλτη και στην αναζήτηση και τιμωρία των σαδιστών εγκληματιών που δεν είναι άλλοι από τα εγχώρια τσιράκια της Μέρκελ και του Σόιμπλε.
Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο του Reuters με τον εύγλωττο τίτλο «Μήπως η Ευρώπη έκανε λάθος διάγνωση με την κρίση χρέους και την έκανε χειρότερη;».
Οπως σημειώνει ο πρώην σύμβουλος του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο (γροθιά κατά της ΕΕ και των αποφάσεών της εκείνη την περίοδο), όταν ξεκίνησε η κρίση στην Πορτογαλία, αυτό που ζητήθηκε από την κυβέρνησή της ήταν η άμεση περικοπή των μισθών.
Οι Πορτογάλοι υποδηματοποιοί, όμως, αντέδρασαν. Ο κυριότερος εξαγωγικός κλάδος της χώρας αποφάσισε να δράσει ανάποδα και να δώσει αυξήσεις στους εργαζομένους του. Οπως αναφέρει ο Λεγκρέν «το αποτέλεσμα ήταν ο συγκεκριμένος κλάδος τώρα να ανθεί, καίτοι οι μισθοί δεν μειώθηκαν. Η ανταγωνιστικότητα παρέμεινε σε υψηλό επίπεδο. Αυτό μας δείχνει πως η πολιτική των μειώσεων ήταν λανθασμένη».
Αυτό που επισημαίνει ο πρώην αξιωματούχος της ΕΕ είναι ότι πριν από τέσσερα χρόνια η έννοια της κρίσης χρέους μετατράπηκε σε φορολογικό και όχι οικονομικό θέμα.
Αντί να δουν οι ηγέτες πως όλο αυτό ήταν ένα «τραπεζικό αμόκ” επικεντρώθηκαν στο υπερβολικό χρέος συγκεκριμένων χωρών όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Ως εκ τούτου, συμπεραίνει, «οι ηγέτες και οι φορείς χάραξης της πολιτικής εντός της ΕΕ είναι υπεύθυνοι για την αύξηση της ανεργίας και της μειωμένης ανάπτυξης».
Ο Λεγκρέν σημειώνει στο βιβλίο του «αντί η κρίση να λειτουργήσει ως μια ενοποιητική δύναμη εντός της Ευρώπης, ουσιαστικά έγινε το διασπαστικό στοιχείο της. Αυτή τη στιγμή σε όλη την Ευρώπη, δεκαπέντε εκατομμύρια άτομα κάτω των 30 ετών βρίσκονται εκτός της αγοράς εργασίας. Μια χαμένη γενιά είναι στα σκαριά».
Για το χρέος της Ελλάδας αναφέρει: «Το χρέος της Ελλάδας έπρεπε να αναδιαρθρωθεί το Μάιο του 2010. Αντ’ αυτού, είχαμε μια αυτοκαταστροφική λιτότητα, ενώ τώρα οι φορολογικοί έλεγχοι είναι άκαμπτοι και υπονομεύουν τη δημοκρατία».
Δεν είναι μακρινή η στιγμή που θα αποδειχθεί περίτρανα πως το πετσόκομμα των μισθών σε ένα χυδαίο πελατειακό κράτος όπως η Ελλάδα που κλωτσάει στις μεταρρυθμίσεις του δημόσιου κτήνους, δεν ήταν παρά ένα ακόμη σαδιστικό καψόνι των δανειστών και κυρίως των Γερμανών.
ΜΥΚΟΝΟΣ ΟΠΩΣ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ
Μιλώντας στην Καθημερινή ο ανεκδιήγητος Σόιμπλε ανέφερε ότι αυξήθηκε ο τουρισμός στην Ελλάδα επειδή κόπηκαν οι μισθοί και οι τουρίστες την επέλεξαν ως πιο φτηνό προορισμό.
Θα απαντήσουμε λοιπόν στον απερίγραπτο αυτόν τύπο με το παράδειγμα της Μυκόνου που παραπέμπει απευθείας στους Πορτογάλους υποδηματοποιούς.
Η Μύκονος λοιπόν όχι μόνο δεν έριξε τις τιμές αλλά τις αύξησε κιόλας.
Πουλάει 800 με 1.000 ευρώ την ημέρα την διαμονή στα καλά ξενοδοχεία της τα οποία είναι ήδη κλεισμένα για όλη τη σεζόν.
Εξίσου πανάκριβες είναι και οι υπηρεσίες καθώς και το φαγητό. Ακόμη και το σουβλάκι κοστίζει κοντά στα 10 ευρώ.
Κι όμως η Μύκονος βουλιάζει από χοντρά πορτοφόλια που καταφθάνουν στο νησί από όλο τον κόσμο.
Ανάμεσά τους και χιλιάδες Έλληνες μερακλήδες φοροφυγάδες τους οποίους τα βλαχαδερά του Στασινόπουλου- του ΣΔΟΕ- προσπαθούν να τους πιάσουν με το περιοδικό CIAO στα χέρια.
Όπου βλέπουν φωτογραφία επωνύμου στη Μύκονο σπεύδουν να το ελέγξουν!!!
Επίσης μπουκάρουν σε μεσιτικά γραφεία της Μυκόνου και στριμώχνουν τους μεσίτες να τους πουν ποιοι νοικιάζουν τις βίλες!
Για τέτοιους καραγκιόζηδες μιλάμε.
Το συμπέρασμα είναι ότι γαμήθηκε ένας λαός για το πείσμα του Σόιμπλε και της Μέρκελ.
Αυτοί παρότι έβλεπαν ότι οι άθλιοι κρατιστές της κυβέρνησης υπερασπίζονταν το πελατειακό κράτος τους δεν απαίτησαν ουδεμία στιγμή- με επιμονή και αυστηρότητα- να αλλάξει το χυδαίο δημόσιο, να γίνει η περίφημη αξιολόγηση να μείνουν μόνο οι του ΑΣΕΠ και οι απαραίτητοι από τους υπόλοιπους διορισμένους ψηφοφόρους.
Το μόνο που έγινε ήταν να γαμήσουν τον κοσμάκη ο οποίος οδηγήθηκε στις αυτοκτονίες με ένα χρέος σήμερα στα 370 δις ευρώ σαν λαιμητόμος ακόμη και για τα δισέγγονα αυτής της χαμένης γενιάς.
Ο τουρισμός των φτωχομπινέδων όχι μόνο δεν αφήνει τίποτε στα ταμεία του κράτους αλλά επιβαρύνει- σε βάθος χρόνου- και τους προυπολογισμούς με την μόλυνση που προκαλεί στο περιβάλλον.
Αντί να δημιουργήσουμε εκατοντάδες νησιά-πρότυπα σαν την Μύκονο που θα πουλάνε αισθητική και ακριβές υπηρεσίες δολοφονήσαμε μια γενιά για να μπορεί να δίνει συγχαρητήρια ο Σόιμπλε στους δικούς μας.
Η εκδίκηση είναι δική σου, κακομούτσονε Έλληνα.
Η 25η Μαίου πλησιάζει και δεν έχεις πλέον καμία δικαιολογία...
Κοινωνικό μέρισμα για «ζαρντινιέρες»
Δεν
δικαιούται το κοινωνικό μέρισμα ο μακροχρόνια άνεργος που είναι
φιλοξενούμενος, το δικαιούται όμως ο αστυνομικός που εργάζεται. Ο
αστυνομικός είναι η μόνη κατηγορία δημόσιου υπαλλήλου που δεν απειλήθηκε
με απολύσεις, διαθεσιμότητα και ανεργία. Είναι η μόνη κατηγορία
δημόσιου υπαλλήλου που δεν κατηγορήθηκε ως προνομιούχα, ως διεφθαρμένη,
ως δυσλειτουργική, ως κομματικό συγκοινωνούν δοχείο προσλήψεων και
ψήφων. Είναι η μόνη κατηγορία δημόσιου υπαλλήλου που τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης δεν διέσυραν, δεν χλεύασαν,δεν θεώρησαν ως υπερτροφική.
Μπορεί να περισσεύουν οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι διοικητικοί, οι νοσηλευτές, οι γιατροί, οι οδοκαθαριστές και να μην γίνονται προσλήψεις, όμως οι αστυνομικοί όχι απλά δεν περισσεύουν ποτέ αλλά πάντα χρειάζονται περισσότεροι.
Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Μήπως επειδή δεν υπάρχει διαφθορά στην Αστυνομία; Δεν υπάρχει κατάχρηση εξουσίας στην Αστυνομία; Δεν υπάρχει συγκάλυψη στην Αστυνομία; Δεν υπάρχει ατιμωρησία στην Αστυνομία; Δεν υπάρχει αναποτελεσματικότητα στην Αστυνομία;
Για να είμαστε ειλικρινείς η Αστυνομία είναι πιθανόν η πιο αναποτελεσματική δημόσια υπηρεσία.
Έρχεται αφού σε ληστέψουν, έρχεται αφού σε σκοτώσουν, φτάνει τουλάχιστον 35 λεπτά αφού την καλέσεις και όμως έχει το προσωνύμιο «Άμεση Δράση».
Αδυνατεί να προστατέψει τον απλό πολίτη. Αδυνατεί να πατάξει το εμπόριο ναρκωτικών, κάποιες φορές μάλιστα έχει αποδειχθεί ότι υπάλληλοί της συμμετέχουν σε αυτό. Αδυνατεί να εξαρθρώσει τα κυκλώματα που απειλούν τους επιχειρηματίες με προστασία, κάποιες φορές μάλιστα έχει αποδειχθεί ότι υπάλληλοί της συμμετέχουν σε αυτά.
Ενώ σε πολλές περιπτώσεις όντας παρούσα δεν εμπλέκεται για να σώσει έναν πολίτη (περίπτωση δολοφονίας Παύλου Φύσσα), ενώ σε άλλες βιαιοπραγεί (περίπτωση Ζαρντινιέρα – Αυγουστίνου Δημητρίου), βασανίζει (περίπτωση μεταναστών στο Α.Τ.Ομονοίας) και δολοφονεί (περίπτωση Αλέξη Γρηγορόπουλου) εκείνους που υποτίθεται πως οφείλει να προστατεύει.
Για να είμαστε ειλικρινείς η Αστυνομία είναι πιθανόν η μόνη δημόσια υπηρεσία, της οποίας υπάλληλοι έχουν καταγγελθεί επανειλημμένα αλλά, αναλογικά, ελάχιστοι έχουν τιμωρηθεί ή έστω απολυθεί για τις πράξεις τους.
Υπάρχουν φυσικά και αστυνομικοί που προσπαθούν και είναι σωστοί σε αυτό που κάνουν αλλά αυτό δεν αναιρεί τα προηγούμενα.
Γιατί λοιπόν αυτή η κατηγορία δημόσιου υπαλλήλου με τις τόσες «αστοχίες» όχι μόνο θεωρείται αναγκαία αλλά επιβραβεύεται κιόλας με 500 ευρώ την στιγμή που ο φιλοξενούμενος μακροχρόνια άνεργος δεν δικαιούται κοινωνικό μέρισμα; Θα απαντήσει κάποιος πως αυτό συμβαίνει επειδή ρισκάρουν καθημερινά τη ζωή τους.
Και όμως είναι χιλιάδες οι πολίτες που ρισκάρουν καθημερινά τη ζωή τους και σε επαγγέλματα με στατιστικά μεγαλύτερη επικινδυνότητα από αυτή του αστυνομικού και όμως δεν επιβραβεύονται.
Για παράδειγμα τα θύματα τροχαίων είναι στατιστικά πολύ περισσότερα, οι αυτοκινητιστές λοιπόν κάνουν μια επικίνδυνη εργασία. Τα θύματα βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων επίσης. Ακόμα και τα θύματα της ίδιας της αστυνομικής αυθαιρεσίας πιθανόν να είναι περισσότερα. Δεν είναι λοιπόν αυτός ο λόγος.
Τον λόγο θα τον βρει κανείς στα λόγια εκείνων που μοιράζουν το κοινωνικό μέρισμα, στα λόγια της εξουσίας. Οι αστυνομικοί μαζί με τους δικαστικούς και τους πολιτικούς αποτελούν τον σκληρό πυρήνα του κράτους αποφάνθηκε πρόσφατα το Σ.Τ.Ε.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δικαιούνται να μην απολύονται, να μην τίθενται σε κινητικότητα, να μην περικόπτονται οι μισθοί τους.
Η Αστυνομία έχει μετατραπεί τα χρόνια των Μνημονίων σε υπηρεσία καταστολής της κοινωνίας και επιβολής των αντιλαϊκών μέτρων.
Χωρίς τους αστυνομικούς οι κυβερνώντες δεν θα μπορούσαν να εφαρμόζουν τις πολιτικές της βίαιης φτωχοποίησης και εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας.
Οι αστυνομικοί καλούνται να εισβάλλουν σε χώρους απεργίας. Οι αστυνομικοί καλούνται να εισβάλλουν σε σπίτια που κατάσχονται.
Οι αστυνομικοί καλούνται να υπερασπιστούν τις «επενδύσεις» που καταστρέφουν τον φυσικό πλούτου της χώρας και τις ζωές των τοπικών κοινοτήτων. Οι αστυνομικοί καλούνται να επιτεθούν στην κοινωνία που αντιστέκεται.
Χωρίς τους αστυνομικούς να χτυπούν την κοινωνία που αντιδρά με χημικά, γκλοπ, πλαστικές σφαίρες, βομβίδες κρότου λάμψης, δεν θα μπορούσαν να εφαρμοστούν οι προσταγές των αγορών,των πολυεθνικών και των τραπεζών τις οποίες οι κυβερνώντες εκπροσωπούν.
Όπως λοιπόν είπε πολύ προκλητικά ο κύριος Χ. Θεοχάρης «δεν υπάρχει τέλειο σύστημα, κάποιοι θα αδικηθούν».
Και φυσικά αυτοί που θα αδικηθούν δεν θα είναι οι αστυνομικοί που προστατεύουν το σύστημα εξουσίας και το συνδράμουν να επιβληθεί αλλά εσύ που είσαι άνεργος ή χαμηλόμισθος και διεκδικείς τα δικαιώματα και τη ζωή σου. Εσύ είσαι ο αναλώσιμος.
Γιώργος Καρυστινός, ένας άνεργος αλλά ενεργός φιλοξενούμενος.
(Αγαπητέ φίλε, οι αστυνομικοί είναι για λύπηση και για τον ψυχίατρο. Καλύτερα μια ζωή άνεργος και άστεγος, παρά μπάτσος. Το έχω ξαναγράψει: φαντάζεστε στη μία και μοναδική ζωή που έχετε να ήσασταν μπάτσος; Πάντως, δεν είναι μόνο οι αστυνομικοί που δεν κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι· είναι και οι παπάδες. Χριστός ανέστη!)
pitsirikos
Η άνοδος του φασισμού και άλλα παραμύθια
ΤΑΚΗΣ
ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Τις τελευταίες
εβδομάδες είχαμε και άλλες σημαντικές ενδείξεις για την κατάρρευση των φιλο-ΕΕ
κομμάτων, δηλαδή των κομμάτων που είναι πλήρως ενσωματωμένα στην ΝΔΤ της
νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, είτε αποκαλούνται «δεξιά», «ακροδεξιά» κ.λπ.,
είτε, αντίστοιχα, «αριστερά», «οικολογικά» κ.α. Όμως, στην σημερινή εποχή της
παγκοσμιοποίησης είναι φανερό ότι οι παραδοσιακές ταμπέλες δεν έχουν πια νόημα.
Τα δίπολα «αριστερά ― δεξιά» και «σοσιαλισμός/σοσιαλδημοκρατία ― εθνικοσοσιαλισμός/φασισμός»
είχαν νόημα μόνο στην περίοδο του έθνους-κράτους, πριν την ανάδυση της
παγκοσμιοποίησης τα τελευταία 40 χρόνια. Όταν, δηλαδή, υπήρχαν ακόμη κράτη με
στοιχειώδη εθνική κυριαρχία να καθορίζουν την οικονομική πολιτική τους.
Τυπικά, βέβαια,
εξακολουθούν να υπάρχουν κράτη-έθνη, αλλά όσα από αυτά είναι πλήρως
ενσωματωμένα στην ΝΔΤ και δεν ανήκουν στον πυρήνα της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) ―βασικά,
στην «Ομάδα των 7»― δεν έχουν καμιά δυνατότητα οικονομικής κυριαρχίας. Η
οικονομική κυριαρχία σήμερα ανήκει ουσιαστικά στην Υ/Ε που διαχειρίζεται την
ΝΔΤ, η οποία και επιβάλλει, μέσω των διεθνών οργανισμών που ελέγχει (ΠΟΕ, ΕΕ
κ.λπ.), το άνοιγμα και την απελευθέρωση όλων των αγορών (κεφαλαίου,
εμπορευμάτων και εργασίας. Οι δε λαοί που αντιστέκονται ακόμη στην πλήρη
ενσωμάτωσή τους στη ΝΔΤ (από την Βενεζουέλα, την Κούβα και την Βολιβία, μέχρι
την Συρία το Ιράν και χώρες του τ. σοβιετικού μπλοκ με επί κεφαλής την Ρωσία),
βρίσκονται κάτω από την άμεση επίθεση της Υ/Ε. Όχι βέβαια διότι
έχουν...ενδο-ιμπεριαλιστικές διαφορές με αυτήν, όπως υποστηρίζουν παλαιολιθικοί
«Μαρξιστές», αλλά διότι αποτελούν εμπόδια στην διαδικασία ολοκλήρωσης της ΝΔΤ.
Δηλαδή, την δημιουργία μιας παγκόσμιας «απελευθερωμένης» αγοράς που θα
διαχειρίζεται μια (επίσημη ή άτυπη) παγκόσμια διακυβέρνηση.
Έτσι, «δεξιά»
και «αριστερά» κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία, ενώ οι καταστροφικές
οικονομικές πολιτικές παραμένουν ίδιες, αφού καμιά κυβέρνηση χώρας πλήρως
ενσωματωμένης στην ΝΔΤ και την ΕΕ δεν μπορεί να εφαρμόσει σημαντικά
διαφορετικές πολιτικές από αυτές που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη
παγκοσμιοποίηση, δεδομένου ότι οι «αγορές» θα την επαναφέρουν τάχιστα στην
τάξη. Το ίδιο ισχύει ακόμη και για χώρες της Υ/Ε, όπως η Γαλλία, όπου δυο φορές
τα τελευταία 30 χρόνια εξελέγησαν σοσιαλδημοκράτες πρόεδροι (Μιτεράν, Ολάντ)
που μετά μερικούς μήνες αναγκάσθηκαν να κάνουν στροφή 180o, ακόμη
και στην εξωτερική πολιτική. Έτσι, ο «αριστερός» Ολάντ αποδείχθηκε το ίδιο
εγκληματίας πολέμου όπως ο προκάτοχος του Σαρκοζύ...
Από την άλλη
μεριά, ένα «δεξιό» κόμμα, όπως το κυβερνών κόμμα Fidesz στην Ουγγαρία,
επανεξελέγη πανηγυρικά, ακριβώς διότι εφάρμοσε πολιτικές που διαφοροποιούνται
σημαντικά από τις πολιτικές της Υ/Ε και της ΕΕ, αφού πρώτα όμως άρχισε να
σπάζει τους δεσμούς με τη ΝΔΤ, διώχνοντας την τρόικα και αναπτύσσοντας
στενότερες σχέσεις με τη Ρωσία! Αυτό, βέβαια, προκάλεσε τη μήνιν της Υ/Ε αλλά
δεν είχαν άλλη επιλογή από την ανοχή, ώστε να μη χάσουν εντελώς τη χώρα από την
ΕΕ, πράγμα που πιθανότατα θα συνέβαινε αν εκλεγόταν αντ’ αυτού το «ακροδεξιό»
κόμμα Jobbik, του οποίου τα εκλογικά ποσοστά δεκαπλασιάσθηκαν μέσα σε οκτώ
χρόνια (από 2% στις εκλογές του 2006 σε 21% στις εκλογές πριν δυο εβδομάδες).
Όμως, όπως τονίζει ένας φιλελεύθερος σοσιαλιστής, τ. αρθρογράφος στην
Γκάρντιαν, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, με την ανάδυση μιας
ψευδο-«αριστεράς», οι όροι Αριστερά και Δεξιά δεν έχουν πια νόημα. Όπως τονίζει
ο ίδιος, στην Ουγγαρία ήταν μια «δεξιά» κυβέρνηση που
έκανε επανεθνικοποιήσεις, αύξησε τους πραγματικούς μισθούς και μείωσε την
ανεργία, ενώ επέβαλε φόρους στους τραπεζίτες, ακόμη και στις πολυεθνικές! Από
την άλλη μεριά, η «σοσιαλιστική» αντιπολίτευση (κάτι σαν ένα μίγμα ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ
που δεν αμφισβητεί την παγκοσμιοποίηση και φυσικά είναι πλήρως φιλο-ΕΕ)
στηρίζει τις παραπέρα ιδιωτικοποιήσεις και τις πολιτικές προσέλκυσης ξένων
επενδύσεων από τις πολυεθνικές, ενώ όταν ήταν στη κυβέρνηση (2002-10) πετσόκοψε
τις δημόσιες δαπάνες και έκλεισε τον εθνικό αερομεταφορέα, (όπως απαιτούσε η
ΕΕ), οδηγώντας σε παραπέρα ανεργία! Μολονότι όμως σωστά συμπεραίνει ότι η
Ευρωπαϊκή Αριστερά σήμερα είναι μια ψευδο-Αριστερα που δεν έχει σχέση με αυτήν
που ξέραμε πριν 40 χρόνια, δεν αποφεύγει το λάθος να θεωρεί γνήσια Αριστερά την
Γερμανική Die Linke (με την οποία συνεργάζεται ο
ΣΥΡΙΖΑ) παρόλο που επίσης εξαπατά τον λαό ότι θα μπορούσε να υπάρξει «καλή» ΕΕ ―προφανώς
αρκεί να ψήφιζαν αυτούς, αντί για τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες! (Neil Clark,
RT, 8/4/2014).
Τα ίδια ισχύουν, αντίστοιχα, σχετικά με τον μύθο της
ανόδου του «φασισμού» στην Ευρώπη (που καλλιεργεί και η Κομισιόν ενόψει
εκλογών), η οποία είναι όμως αδύνατη σε οποιαδήποτε χώρα πλήρως ενσωματωμένη
στην ΝΔΤ. Στην πραγματικότητα, τα δήθεν «φασιστικά» κόμματα είναι συνήθως
νέο-εθνικιστικά κόμματα που έχουν στόχο την εθνική κυριαρχία, η οποία καταρρέει
στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που διαχειρίζεται η Υ/Ε και η ΕΕ.
Το μόνο ίσως πραγματικά νεοναζιστικό κίνημα σήμερα είναι το Ουκρανικό, στο οποίο
στηρίχθηκε το «πραξικόπημα από τα κάτω» που οργάνωσε η Υ/Ε για την ενσωμάτωση
της χώρας στην ΕΕ! Οι λόγοι, επομένως, για τους οποίους το κεφάλαιο υποστήριξε
τον φασισμό προπολεμικά δεν έχουν σχεδόν καμιά σχέση με τους λόγους για τους
οποίους η Υ/Ε (που εκφράζει το κεφάλαιο σήμερα), από τη μια τσακίζει την ΧΑ ή
δυσφημεί σαν «φασιστικά» τα ακροδεξιά κινήματα στην Ευρώπη, ενώ στηρίζει τους
Ουκρανούς φασίστες. Τότε, το κεφάλαιο πράγματι αντιμετώπιζε υπαρξιακό πρόβλημα
με την άνοδο του σοσιαλιστικού κινήματος, ενώ σήμερα τον μόνο κίνδυνο που
αντιμετωπίζει είναι τα λαϊκά στρώματα που αγωνίζονται για την εθνική κυριαρχία
και αναπόφευκτα στηρίζουν «δεξιά» κόμματα, αφού η «Αριστερά» είναι πλήρως
ενσωματωμένη στη ΝΔΤ. Γι’ αυτό και σχετικό «ντοκιμαντέρ» με τον τίτλο «Φασισμός
Α.Ε.», όπου «Μαρξιστές» ιστορικοί της συμφοράς ταυτίζουν τον προπολεμικό
φασισμό με τον δήθεν ανερχόμενο σήμερα φασισμό στην Ευρώπη, έχει προφανή στόχο
τον αποπροσανατολισμό των λαϊκών στρωμάτων από τον πραγματικό εχθρό τους
σήμερα. Δηλαδή, τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ, για τις οποίες
όμως δεν ακούγεται λέξη στο φιλμ αφού βέβαια, για τους δημιουργούς του, ο
νεοφιλελευθερισμός είναι (βολικότατα) μια «κακή» ιδεολογία και πολιτική…
Κυριακάτικη
Ελευθεροτυπία (19-20 Απριλίου 2014)
Μήπως η καύλα έχει σχέση με την Ανάσταση;
Περικλής Κοροβέσης
Aς αρχίσουμε με μια κακιά
λέξη. Την «καύλα». Είναι από ns λέξεις που δεν πρέπει να λέγονται γιατί
θεωρούνται χυδαίες, πρόστυχες και υβριστικές. Και opcos, ελάχιστοι
γνωρίζουν την αρχική σημασία αυτής της λέξης, που αναφέρεται στην
αρχαιοελληνική γραμματεία. Καυλός σημαίνει βλαστός. Και για να παίξουμε
λίγο με τις λέξεις. Η μεγάλη οικογένεια των Βλαστών, αν ήταν
καθαρευουσιάνοι, θα την έλεγαν οικογένεια Καυλών.
Αυτή
η λέξη πέρασε στα λατινικά και έγινε CAULIS, που έχει παρεμφερή σημασία
(κοτσάνι). Από αυτή τη ρίζα βγήκαν δεκάδες λέξεις, όπως το ρήμα καυλώ
που σημαίνει σχηματίζω βλαστό, το επάγγελμα καυλοπώλης που σημαίνει
μανάβης, και ακόμα έγινε χειρουργικό εργαλείο με το όνομα καυλοκλυστήρ.
Για περισσότερα, ανοίξτε ένα οποιοδήποτε λεξικό.
Εκ μεταφοράς αυτή η λέξη που ανήκε στη φύση, πέρασε στον άνθρωπο και υποδηλώνει ερωτική επιθυμία. Και από εδώ ενοχοποιήθηκε από τους πουριτανούς που είναι κατά της ζωής. Αυτοί οι εραστές του θανάτου δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πως, έστω και λεκτικά, ο άνθρωπος ξαναγύρισε στη φύση και έγινε μέλος του οικοσυστήματος. Αυτή η κακιά λέξη επανέρχεται και γίνεται αξιοπρεπής με το LIBIDO του Φρόιντ. Αν ο Φρόιντ ήξερε καλύτερα αρχαία ελληνικά, θα είχε επινοήσει τον όρο «CAULA» και θα πηγαίναμε όλοι για ψυχανάλυση, πληρώνονταε βέβαια για να ξαναβρούμε τη χαμένη μας καύλα. Δηλαδή την επιθυμία ζωής.
Εκ μεταφοράς αυτή η λέξη που ανήκε στη φύση, πέρασε στον άνθρωπο και υποδηλώνει ερωτική επιθυμία. Και από εδώ ενοχοποιήθηκε από τους πουριτανούς που είναι κατά της ζωής. Αυτοί οι εραστές του θανάτου δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πως, έστω και λεκτικά, ο άνθρωπος ξαναγύρισε στη φύση και έγινε μέλος του οικοσυστήματος. Αυτή η κακιά λέξη επανέρχεται και γίνεται αξιοπρεπής με το LIBIDO του Φρόιντ. Αν ο Φρόιντ ήξερε καλύτερα αρχαία ελληνικά, θα είχε επινοήσει τον όρο «CAULA» και θα πηγαίναμε όλοι για ψυχανάλυση, πληρώνονταε βέβαια για να ξαναβρούμε τη χαμένη μας καύλα. Δηλαδή την επιθυμία ζωής.
Xρονιάρες μέρες. Εβδομάδα
των παθών. Και μπροστά μας η Ανάσταση. Μήπως η καύλα έχει σχέση με την
Ανάσταση; Μοιάζει σαν προβοκάτσια. Για να δούμε, είναι έτσι; Μήπως
υπάρχουν δύο χριστιανισμοί; Evας των αυτοκρατόρων και έναε άλλος του
λαού; Εννοώ αυτόν της αδελφότητας και όχι αυτόν της εξουσίας. Οταν ο
Συμεών ο νέος θεολόγος μιλάει για τον φαλλό Χριστού, μήπως εννοεί μια
ανάσταση της ζωής; Μην τυχόν η ζωή είναι αθάνατη; Εμείς μπορεί σαν
κύτταρα της ζωής να πεθαίνουμε. Αλλά τα ζωντανά κύτταρα
πολλαπλασιάζονται με μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτά που πεθαίνουν.
Στο ινδικό έπος
«Μαχαμπαράτα» υπάρχει το αθάνατο παιδί, που εξηγεί πως δεν υπάρχει
θάνατος. Αν πεθάνει το δέντρο, δεν χάνεται το δάσos. Και στη θέση του θα
βγει ένας άλλος βλαστός. Απλά όλοι κάνουμε μια διαδρομή, που κάποτε θα
τελειώσει. Αλλά πίσω μας ακολουθούν πολλοί άλλοι. Η ζωή είναι η μόνη
δύναμη που έχουμε. Aυτός που λέει πως δεν γίνεται τίποτα, μας παίρνει το
οξυγόνο μας.
Η Ανάσταση και η Επανάσταση
είναι συγγενικέε έννοιες. As φανταστούμε ένα Πάσχα που θα γιορτάζουμε
την αιώνια ζωή και θα τη διεκδικούμε για μας, τα παιδιά μας, τα εγγόνια
μας. Να γιορτάζουμε το Πάσχα, σαν μέρα απελευθέρωσης από τη μικρή μας
ζωή, μια υπέρβαση του ασήμαντου και του φθαρτού προς την αιωνιότητα.
Αλλά οι παπάδες είναι όργανα «του κράτους και της βίας», κατά την
έκφραση του Αισχύλου, στον Προμηθέα Δεσμώτη.
Είδαμε ποτέ καμιά
διαμαρτυρία της Εκκλησίας για τα βασανιστήρια που είναι μια καθιερωμένη
και επίσημη πρακτική του ελληνικού κράτους; Από τον Παπαδόπουλο μέχρι
τους Σαμαρά και Βενιζέλο η καρδιά «της τάξης και του νόμου» σε κάποιους
δύσκολους τομείς χτυπάει στον ίδιο ρυθμό. Και σκοτώνει.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει
πως όλοι οι παπάδες, οι αστυνομικοί ή οι στρατιωτικοί είναι ίδιοι.
Πάνω-κάτω είναι στην ίδια αναλογία που είναι όλη η ελληνική κοινωνία. Η
διαφορά οφείλεται στην ιεραρχία. Αν κάποιος αστυνομικός μιλήσει, όπως
μιλάμε εδώ στην «Εφ.Συν.», δεν είναι σίγουρο πως την άλλη μέρα θα έχει
τη δουλειά του. «Γιατί τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».
Και σε αυτό το πνεύμα, δεν αποκλείεται να δούμε κάποια μέρα στα Εξάρχεια
ένα σύνθημα που να λέει: «Μπάτσοι όλου του κόσμου, βρείτε το χωριό που
γεννηθήκατε. Μη χτυπάτε τους δικούς σας».
Αυτές οι σκέψεις ήταν
σημειώσεις για μια εκδήλωση στο Κιάτο, τη Μεγάλη Τρίτη, με αφορμή το
τροπάριο της Κασιανής. Αλλά ο παναγιότατος Μητροπολίτη Κορίνθου δεν
βρήκε την εκδήλωση του γούστου του και έτσι ματαιώθηκε. As είναι καλά ο
άνθρωπος.
Μου έδωσε ένα θέμα για τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Μου έδωσε ένα θέμα για τη Μεγάλη Εβδομάδα.
“Εφημερίδα Συντακτών”
σχόλιο:” καύλα” ή ”κάβλα” είναι ένα και το αυτό….
σχόλιο:” καύλα” ή ”κάβλα” είναι ένα και το αυτό….
Κα(β)λή ανάσταση
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ
Μια κινέζικη παροιμία λέει, πως τυφλός δεν είναι εκείνος που δε βλέπει αλλά εκείνος που δε θέλει να δει. Σήμερα, που οι θεωρίες, οι θεολογίες και οι απαισιόδοξες προοπτικές, έχουν μπουκώσει τον κακόμοιρο μικροαστό και η ζωτική του ορμή ορρωδεί μπροστά στις σφαλιάρες που τρώει επαναληπτικώς από την άρχουσα τάξη,-η οποία σημειωτέον, του βάζει το μακρύ της παλούκι στον κώλο- ο σκοταδισμός και η πνευματική στειρότητα είναι το μεγάλο καθεστώς. Η μπουρζουαζία έχει καταφέρει να ρίξει ένα γερό κλάσιμο στον περήφανο ελληνικό λαό.
Με τη βοήθεια της ορθοδοξίας και της αρχαιολατρίας, που παπαγαλίζουν διάφορες ξεπουπουλιασμένες κότες της ακαδημίας, ο χάνος ένδοξος λαός, οδηγείται πότε στο σφαγείο της αγοράς και πότε στην οικόσιτη μισαλλοδοξία του. Ανάλογα πάντα με το που φυσά ο άνεμος των συμφερόντων του Κυρίου. Όταν ο Κύριος τον θέλει χουντικό τον κάνει χουντικό, όταν τον θέλει δημοκράτη τον κάνει δημοκράτη και πάει λέγοντας. Κράτος, βιομήχανοι, παπάδες, είναι μια σπουδαία φιλική εταιρία που οργανώνει μαζί με τα πουλημένα τσόλια της δημοσιογραφίας τον κοινωνικό πόλεμο.
Απ’ το άγιο φως που ταξιδεύει με αεροπλάνο ως πουτάνα πολυτελείας-βλέπε αρχηγό κράτους-μέχρι την άδεια του τελευταίου συνοικιακού μπουρδέλου έχουν λόγο μόνο η εκκλησιά, ο μητροπολίτης και ο άξεστος πολιτευτής. Οι ζωές όλων είναι στοιχισμένες στο κέρδος. Κάθε συστημική δράση έρχεται να προλάβει μια αντισυστημική αντίδραση. Δηλαδή έρχεται να προλάβει την καυλωμένη νεολαία. Αυτή τη νεολαία που έχει κλεισμένη σε κλουβιά, κάνοντάς της κλύσμα με ένα μείγμα από αγία τριάδα και θερμοδυναμική. Η μπουρζουαζία ξέρει, πως ο αληθινός κίνδυνος είναι ο νεολαίος που αν καταλάβει την αλήθεια θα τα γαμήσει όλα. Κι αυτήν μαζί. Η μπουρζουαζία διαχειρίζεται όλο το φάσμα της πρέζας. Η μπουρζουαζία δε φοβάται τη συστημική αριστερά, ούτε τους αναρχικούς του πεζοδρομίου.
Από την μουχλιασμένη Καθημερινή που αναμασά τον ψόφιο φιλελευθερισμό της Θάτσερ μέχρι τον τελευταίο ηλίθιο εισαγγελέα, το Κράτος-το οποίο δεν είναι κράτος του μαλάκα ψηφοφόρου, αλλά του καπιταλιστή-ελέγχει κάθε χιλιοστό πνευματικού ζωτικού χώρου. Οι ιδέες αγοράζονται και πουλιούνται. Ο σκοπός είναι να πουλήσουμε μαζί με τη διανόηση και λαστέξ και δάνεια και κάρτες και κινητά και σωτηρία της ψυχής και ψηφιακό μουνί.
Ο σκοπός είναι να κάνουμε ντόρο και να αποβλακώσουμε περισσότερο τον ήδη αποβλακωμένο νοικοκύρη. Γιατί πάντα το σύστημα φοβάται μη γίνει καμιά στραβή και ξυπνήσει το θηρίο. Μην καταλάβει ο νοικοκύρης, πως το άγιο ηλεκτρόνιο είναι αυτό που επιτρέπει στα όντα να γεννιούνται, να αναπτύσσονται, να τρέφονται, να κινούνται, να σκέπτονται, να χρησιμοποιούν τη μνήμη τους, να διακρίνουν τον εξωτερικό κόσμο αλλά κυρίως να χύνουν χωρίς το βούρδουλα της εγκράτειας. Να χύνουν όταν καυλώνουν και να χύνουν χωρίς ωράριο και χωρίς το κωλοδάχτυλο του σεξολόγου.
Φοβούνται αυτούς που θα κοιτάξουν κατάματα τη φτώχεια τους. Αυτούς που θα ξεκοιλιάσουν τις μπάκες των επισκόπων. Αυτούς που κοιτάζουν τις λασπωμένες μπότες τους και το πρόσωπο του παιδιού τους ενώ κοιμάται. Αυτούς που θα δουν στο μέλλον την εξουσία της αληθινής ζωής. Τους αποκλεισμένους και τους στειρωμένους με συσσίτια και άλλες πούστικες προσφορές κοινωνικών μερισμάτων.
Οι πεινασμένοι είναι πεινασμένοι και δε ζητούν τίποτε εκτός από ένα πιάτο φαί. Πάνω σ’ αυτούς τους πεινασμένους κάθονται οι μικροαστοί, το βιομηχανικό προλεταριάτο, οι κρατικοί υπάλληλοι. Και πάνω σ’ αυτούς ο καλοξυρισμένος κώλος του καπιταλιστή. Μια γυμνή αθλιότητα πλανάται πάνω απ’ τα μαζικά ένστιχτα. Το πιο στενόκαρδο ιδιωτικό συμφέρον γίνεται ο κανόνας όλων των κοινωνικών συναναστροφών.
Ο επονομαζόμενος πολιτικός βίος είναι ένας βόθρος. Και κανένας πραγματικά έντιμος άνθρωπος δεν βάζει τα χέρια του στα σκατά. Η δράση βρίσκεται εκτός του κοινοβουλευτικού στάβλου και της μακάβριας σκοτεινής σπηλιάς των μηχανισμών. Η δράση απαιτεί οργάνωση, κάτι που σιχαίνεται το οργανωμένο έγκλημα και οι μάφιες των κυβερνήσεων. Η μπουρζουαζία κατάλαβε νωρίς πως το ξεκώλιασμα των σωματείων και των συνδικάτων θα της δώσει χρόνο για να ανασυσταθεί και να επιτεθεί πιο σφοδρά στο προλεταριάτο που σήκωσε κεφάλι μετά τον πόλεμο.
Ο συγκεντρωτισμός των εξουσιών έχει οδηγήσει σήμερα σε μιαν απόλυτη Δικτατορία των αστών. Των αστών βεβαίως που κωλοτρίβονται στην εκκλησία, μιαν άλλη απόλυτη εξουσία της ψωροκώσταινας. Των αστών βεβαίως, που διστάζουν να κάνουν το διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας γιατί φοβούνται μια πιθανή αποδυνάμωση του βαρβάτου αυτού μηχανισμού. Κι έπειτα εκτός απ’ την αστυνομία και το στρατό δεν θα έχουν άλλο μέσο καταστολής. Γιατί τότε θα εκλείψει ο στρατωνισμός του σχολείου και οι ύπουλες υπόγειες λογοκρισίες του παιδαγωγικού ινστιτούτου. Τότε θα μείνει εντελώς ξεβράκωτη, μόνο με τις κλούβες, τα γκλόμπ, τα δακρυγόνα, το βάναυσο ξυλοφόρτωμα των διαδηλωτών, το συστημικό σπάσιμο βιτρινών από χαφιέδες, τους μαυροντυμένους γελοίους μπάτσους με τις μάσκες, την κλασμένη διανόηση του protagon.gr και της Athens voice που λανσάρουν μαζί με το λάιφ-στάιλ της κωλοτρυπίδας και τον προτεσταντισμό της αγοράς.
Σήμερα που ευδοκιμεί η καλλιέργεια της μνησικακίας και της τυφλής εκδικητικότητας, της μιας κοινωνικής ομάδας εναντίον της άλλης και η γκάβλα είναι στο γύψο και οι πιστοί περιμένουν το άγιο φως, σκύβω να μυρίσω τα κρινάκια του αγρού και νομίζω πως αυτό είναι μέγιστη πράξη αντίστασης. Βγείτε λοιπόν στους αγρούς να μυρίσετε αυτά τα αγαθά κρινάκια, αυτά τα μουνάκια της Ανοίξεως που δε ζητούν την ψήφο σας.
Σάββατο 19 Απριλίου 2014
ΕΛΛΗΝΕΣ! Δεύτε λάβετε ΦΩΣ !!!
ΕΛΛΗΝΕΣ! Δεύτε λάβετε ΦΩΣ !!!
Τέσσερα χρόνια επιτάφιος… πότε θα αποφασίσεις να επ-αναστηθείς Λαέ;
Τοῦτὸ μού ἐστί τὸ σῶμα τὸ ὑπέρ ὑμῶν κλώμενον
Υπήρξε
ο Ιησούς ιστορικό πρόσωπο; Είναι τα τέσσερα γνωστά Ευαγγέλια των
σχολαστικών χριστιανών κίβδηλα ή τα υπόλοιπα που αφόρισε ως αιρετικά η
σύνοδος της Νίκαιας το 325 Ν.χ; Μήπως η «νέα» θρησκεία που κατέστρεψε deprofundis τον αρχαίο κόσμο, θα έπρεπε να ονομάζεται, κατά το ορθότερον, παυλικιανισμός[1];
Όχι, δεν δύναται ν’ αναλυθούν τόσο σημαντικά ζητήματα σε λίγες μόνον
σελίδες∙ αλοίμονο αν πιστεύαμε κάτι τέτοιο. Ωστόσο, θεωρούμε σημαίνουσα
κάθε μικρή ή μεγάλη προσπάθεια να ειδωθεί το σύνολο των αμφιλεγόμενων
ζητημάτων απροκατάληπτα και με γνώμονα, βεβαίως, την αναζήτηση της
αλήθειας∙ διότι, σε πείσμα της πολιτικής και των εργολάβων της, η
αλήθεια πάντοτε θα λειτουργεί απελευθερωτικά.Απ’ την στιγμή, λοιπόν, που η «νέα» θρησκεία, μεταλλάχθηκε βαθμηδόν σε αυστηρό δόγμα, κατόρθωσε να καθιερώσει έναν συγκεκριμένο κώδικα συμπεριφοράς και έναν τρόπο ζωής όχι μόνο στην τότε ρωμαϊκή αυτοκρατορία (κατόπιν μετονομαζόμενη σε βυζαντινή εν μέρει αυθαίρετα απ’ τους μελετητές), αλλά και στις σύγχρονες κοινωνίες. Αποτέλεσε και αποτελεί ένα ρυθμιστικό σύστημα εξουσίας. Όλο αυτό το δόγμα, όμως, ξεπέρασε τον ίδιο τον Χριστό ως φυσική παρουσία. Η ζωή του μοιάζει να αποτέλεσε τη συνέχεια σε ένα πνευματικό μονοπάτι που άνοιξαν κι άλλοι πριν από αυτόν, όπως ο Βούδας και ο Σωκράτης και συνέχισαν άλλοι άμα το πέρας του βίου του. Οι αλήθειες που ο ίδιος με συνέπεια υπηρέτησε διαστρεβλώθηκαν, προκειμένου να μετατραπεί η διδασκαλία του σε αυτό που θα λειτουργούσε συμβιβαστικά με την εξουσία. Η φυσική του παρουσία έπρεπε να εξοντωθεί το συντομότερο, προκειμένου οι «πατέρες της εκκλησίας» να προλάβουν να κάνουν μια ακίνδυνη αφήγηση όσα κήρυσσε, πριν να είναι αργά για τη ρωμαϊκή εξουσία.
Ωστόσο, ο Χριστός ακολούθησε το πνευματικό μονοπάτι πολλών εκ των παλαιότερων θρησκειών, που είχαν εμφανιστεί πριν από αυτόν, ενσωματώνοντας μια γνώση που ζητούσε απ’ τον άνθρωπο όχι να απαρνηθεί τα εγκόσμια, όχι να λατρέψει το πνεύμα και να αμελήσει το σώμα, όχι απλώς να νηστεύει και να προσεύχεται, μουρμουρίζοντας λόγια που δεν κατανοεί, αλλά να νιώσει κομμάτι του σύμπαντος, να ενώσει το ένα με το όλον, να πάθει και να μοιραστεί, να αγαπήσει και να αγαπηθεί ψυχή και σώματι. Με άλλα λόγια να βιώσει τη ζωή πνευματικά και σωματικά, χωρίς τύψεις, ελεύθερα. Η ενοχή προστέθηκε κατόπιν και λειτούργησε κατασταλτικά για τα βαθύτερα και εσώτερα ιερά της ανθρώπινης φύσης, γεννώντας διαστρεβλώσεις και ηθικισμούς του υπερ-εγώ.
Οι Peter Gandy και Timothy Freke, στο έργο τους «Τα μυστήρια του Ιησού»(ιστορικό δοκίμιο) αναφέρουν τα παρακάτω:
Ο Ιάμβλιχος στο έργο του «Πυθαγόρου βίος» ισχυρίζεται πως τ’ αναρίθμητα θαύματα του Πυθαγόρα περιελάμβαναν «το καταλάγιασμα των κυμάτων των ποταμών και των θαλασσών, για να μπορούν να περνούν οι μαθητές του εύκολα πάνω από αυτά». Κατά το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, ο Ιησούς έκανε το ίδιο θαύμα για χάρη των μαθητών του στη θάλασσα της Γαλιλαίας. Αυτό το θαύμα ήταν σαφώς μέρος των θρυλικών βιογραφιών πολλών παγανιστών θαυματοποιών, γιατί ο Ιάμβλιχος προσθέτει: «Τη δύναμη να πραγματοποιούν τέτοιου είδους θαύματα την κατείχαν ο Εμπεδοκλής απ’ τον Ακράγαντα, ο Επιμενίδης από την Κρήτη κι ο Άβαρις ο Υπερβόρειος και τα πραγματοποιούσαν σε πολλά μέρη». […]
Σε αναπαραστάσεις αγγείων ο Διόνυσος απεικονίζεται επίσης εποχούμενος όνου, ο οποίος τον οδηγεί στα πάθη του. Ο Αριστοφάνης γράφει για τον «γάιδαρο που κουβαλούσε τα Μυστήρια». Όταν το πλήθος των προσκυνητών, στην Αθήνα, βάδιζε στην Ιερά Οδό με κατεύθυνση προς την Ελευσίνα για τον εορτασμό των Μυστηρίων, ένας γάιδαρος κουβαλούσε ένα πανέρι με τα ιερά σύνεργα, με τα οποία συνήθιζαν να κατασκευάζουν το είδωλο του Διονύσου, ενώ το πλήθος επαινούσε με ιαχές τον Διόνυσο και κουνούσε κλαδιά. […]
Όπως ο Ιησούς, αρνούμενος να συμβιβαστεί με τους διώκτες του και δείχνοντας να επιζητεί τον θάνατό του, έτσι και ο Σωκράτης προσφέρεται να πληρώσει μια μνα, ποσό εξευτελιστικό, αναγκάζοντας έτσι τις Αρχές να του επιβάλλουν την ποινή του θανάτου.
Κάποιοι από τους μαθητές του Σωκράτη προθυμοποιήθηκαν να πληρώσουν «τριάντα ασημένια νομίσματα» γι’ αυτόν, αλλά αυτό θα σήμαινε προδοσία για τον Σωκράτη, που επιθυμούσε να μείνει πιστός στις αρχές του. Αυτό το θέμα παρουσιάζεται στα Ευαγγέλια ως «τα τριάντα αργύρια» που έλαβε ο Ιούδας, για να προδώσει τον Ιησού. Ο Σωκράτης θανατώνεται, πίνοντας κώνειο. Στον κήπο της Γεσθημανή, όταν αναλογίζεται την επικείμενη θανάτωσή του, ο Ιησούς προσεύχεται: «Πάτερ μου, εἰ δυνατό ἐστί ἀπελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο». Ο Σωκράτης ήταν άφοβος μπροστά στον θάνατο, γιατί του είχαν πει στο όνειρό του πως θα αναγεννιόταν τρεις μέρες μετά το θάνατό του.[2] Το ίδιο και ο Ιησούς, πάει στο θάνατο μ’ εμπιστοσύνη και προλέγει πως σε τρεις μέρες θ’ αναστηθεί. […]
Όπως και στον χριστιανισμό, έτσι και στα Μυστήρια του Μίθρα, οι συμμετέχοντες έπρεπε να διανύσουν μια μακρά περίοδο προετοιμασίας, για να τους επιτραπεί να λάβουν μέρος στην «αγία κοινωνία». Κι αυτό που τους προσφερόταν ήταν ένα μείγμα νερού, οίνου και άρτου ή συμπυκνωμένες όστιες, που έφεραν το σημείο του σταυρού! Δεν είναι ν’ απορεί κανείς που ο καημένος ο Ιουστίνος βρήκε αυτήν την παγανιστική αγία κοινωνία τόσο ενοχλητική. Σε μια επιγραφή αναφέρεται: «Όποιος δε φάει το σώμα και δεν πιει το αίμα μου, ώστε να γίνει ένα μαζί μου κι εγώ μ’ αυτόν, δεν θα γνωρίσει την σωτηρία».
Αυτό μπορεί ν’ ακούγεται βιβλικό, σαν λόγια που ειπώθηκαν από τον ίδιο τον Ιησού, αλλά στην πραγματικότητα είναι ο Μίθρας που μιλάει! Κι όμως είναι παρόμοια με την περικοπή του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, όπου ο Ιησούς αναγγέλλει ομοίως: «Ἁμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μὴ φἀγητε τὴν σάρκα τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ». […]
Ο Βίλχεμ Ράιχ, στο έργο του «Η δολοφονία του Χριστού» τον παρουσιάζει κατά μία έννοια ως έναν σαμάνο, ως ένα πνεύμα που ενώθηκε με το σύμπαν, ως έναν άνθρωπο, που νίκησε κάθε κοινωνική σύμβαση, που δεν ήταν αιχμάλωτος του πολιτισμικού υπερ-εγώ, δίχως καμία προσποιητή μάσκα, για να επικοινωνεί με τους ανθρώπους. Σαν ένας σοφός ινδιάνος, βιώνει τη ζωή και νικά τον θάνατο, όχι με θεαματικές αναλήψεις, αλλά με την ενσωμάτωση στο φυσικό σύμπαν. Από αυτή την άποψη, όπως υποστήριζαν και οι ινδιάνοι, ο θεός βρίσκεται παντού. Ο Βίλχεμ Ράιχ, λοιπόν, λέει τα εξής:
Ο Χριστός δεν παριστάνει τον άγιο. Απλώς ζούσε μ’ έναν τρόπο, που οι συνάνθρωποί του νόμιζαν ότι ήταν πραγματικά τρόπος ζωής αγίου. Μήπως τα λουλούδια «παριστάνουν» ότι είναι λουλούδια, μήπως τα ελάφια παριστάνουν ότι είναι ελάφια; Μήπως τα λουλούδια ή τα ελάφια διακηρύσσουν πως είναι λουλούδια ή ελάφια; Είναι ό,τι είναι. Ζουν και λειτουργούν όπως είναι φτιαγμένα. Υπάρχουν, υφίστανται συνέχεια, χωρίς καμία επιπλέον σκέψη ή απορία. Αν κάποιος έλεγε σ’ ένα λουλούδι ή σ’ ένα ελάφι: «Είσαι τόσο ωραίο, τόσο όμορφο, είσαι λουλούδι ή ελάφι», τότε αυτό θα τον κοίταζε με μεγάλη απορία: «τι θέλεις να πεις; Δεν καταλαβαίνω. Φυσικά είμαι λουλούδι ή ελάφι. Το άλλο μπορούσα να ’μαι;
Και οι κρυφοί θαυμαστές δεν θα καταλάβαιναν αυτό που θα προσπαθούσε να τους πει το ελάφι ή το λουλούδι. Θα συνέχιζαν ν’ απορούν για το θαύμα. Θα συνέχιζαν να θέλουν να γίνουν σαν το λουλούδι ή το ελάφι. Τελικά θα ’κοβαν το λουλούδι και θα σκότωναν το ελάφι. Αυτό είναι αναπόφευκτη συνέπεια της όλης διευθέτησης των πραγμάτων, όπως έχουν στην πραγματικότητα. […]
Ο Χριστός αγαπάει τους ανθρώπους, ζει μόνος. Αυτοί που μισούν τους εαυτούς τους και τους άλλους, ζουν μόνοι και ξεχασμένοι ανάμεσα σε μεγάλες παρέες. […]
Σε συμφωνία με όλη την οργανισμική του αρμονία, ο Χριστός διαθέτει τη δύναμη της ΠΙΣΤΗΣ: Βασίζεται στις αισθήσεις του. Είναι σ’ επαφή μ’ ό,τι συμβαίνει γύρω του. Γνωρίζει το σώμα του στην εντέλεια και δεν έχει επάνω του ούτε ίχνος ανικανοποίητης, μοχθηρής σάρκας, που να την κουβαλάει μαζί του, καμουφλαρισμένη. Δεν «προσπαθεί» να κάνει πράγματα: τα ΚΑΝΕΙ. Διαθέτει όλη τη δύναμη της θεϊκής ζωικής ενέργειας. Καταλαβαίνει τα πουλιά και ξέρει πώς να ξεχωρίζει έναν κόκκο σίκαλης από έναν κόκκο σιταριού. […]
Για κάποιον που δεν βλέπει παρά μόνο τα φαινόμενα, θα ήταν απορίας άξιον πώς είναι δυνατόν ο χριστιανισμός, μια τόσο απαρχαιωμένη θρησκεία[3], σε μια μηχανικά και τεχνολογικά προσανατολισμένη κοινωνία να συνεχίζει να αποτελεί ρυθμιστικό κοινωνικό παράγοντα. Όχι απλώς δεν υπάρχει αντίφαση σε αυτή την πραγματικότητα, αλλά ίσα-ίσα λειτουργεί λογικά. Αφ’ ενός, στη μάχη μεταξύ επιστήμης και θρησκείας, όσο κι αν φαίνεται ότι επικράτησε η επιστήμη, επικράτησε η θρησκεία με νέο πρόσωπο. Αφ’ ετέρου, ο χριστιανισμός ως επίσημη κρατική θρησκεία ουδεμία σχέση έχει με τον Χριστό και την πνευματική του πορεία, όπως την περιγράψαμε παραπάνω. Στο παρόν κείμενο το ζητούμενο δεν ήταν να διερευνήσουμε αν ο Χριστός ήταν ή όχι άνθρωπος ή θεός, ιστορικό πρόσωπο ή όχι. Για μας σημασία έχει το μονοπάτι της ελευθερίας και η διάσωση στη μνήμη όσων τόλμησαν με τον τρόπο τους να το βαδίσουν.
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
[1] Στο έργο του Ο Αντίχριστος, Φρίντριχ Νίτσε χαρακτηρίζει τον επικρατούντα γνωστικό χριστιανισμό ως «χριστιανισμό του Παύλου».
[2]Ο Σωκράτης λέει στον Κρίτωνα, στον ομώνυμο διάλογο (Κρίτων, 44,
10b), ότι είδε ένα όνειρο: μια γυναίκα πολύ όμορφη με λευκά ρούχα τον
πλησίασε και του είπε ότι φτάνουν σε τρεις μέρες στην εύφορη Φθία. Η
αναφορά στη Φθία παραπέμπει στην Ιλιάδα (Ι 363-64), καθώς ο Σωκράτης
ταυτίζει έτσι τον εαυτό του με τον Αχιλλέα. Υπαινίσσεται μια ορφική
αντίληψη για τον θάνατο, όπου υπάρχει ένας άλλος κόσμος, απαλλαγμένος
από τις δυστυχίες της ζωής.
[3]«Δύο χιλιετίες σχεδόν και ούτε ένας νέος Θεός!» γράφει ο
οργισμένος ο Νίτσε στον Αντίχριστο, περιπαίζοντας με σαρκασμό το
χριστιανικό δόγμα.
Πάσχα και υποκρισία του Νεοέλληνα
Καλησπέρα πιτσιρίκο, Μιας και είναι η περίοδος του Πάσχα τώρα, και
όπου κι αν κοιτάξω βλέπω μόνο υποκρισία, έγραψα ένα άρθρο για την
υποκρισία του Νεοέλληνα, ειδικά την περίοδο του Πάσχα.
Νεοέλληνας. Αυτός ο απίστευτα υποκριτής άνθρωπος σε όλες τις πτυχές της ζωής του. Από πού να πρωτοξεκινήσεις; Από το γεγονός ότι θα είναι περήφανος για τους αρχαίους Έλληνες (τους αναφέρει και μάλιστα ως προγόνους του) αλλά δε θα έχει διαβάσει ούτε ένα βιβλίο για την αρχαιότητα, θα ακούει Πάολα και Παντελίδη και θα διαβάζει Χρυσηίδα Δημουλίδου; Από το γεγονός ότι κάθε φορά που βλέπει ένα άτομο με αναπηρία συγκινείται, αλλά παρόλα αυτά δεν έχει πρόβλημα να παρκάρει σε θέση Α.με.Α ή πάνω σε διάβαση, αν είναι να φτάσει πιο γρήγορα στο ραντεβού του;
Για να μη πούμε για το γεγονός ότι μπορεί να σε πρήζουν με τις ώρες για τα πολιτισμένα κράτη της Δυτικής Ευρώπης όπου δεν καπνίζει κανείς σε κλειστό χώρο, ότι δε θα δεις σκουπιδάκι κάτω στο δρόμο κλπ., ωστόσο, όταν πρόκειται για το Ελλαδιστάν, μια χαρά θα καπνίσει σε κλειστό χώρο, παραβλέποντας τη νομοθεσία, όπως επίσης μια χαρά θα πετάξει το σκουπίδι του στο δρόμο άσχετα αν υπάρχει κάδος κάθε 50 μέτρα κλπ. Αυτοί είμαστε σαν Νεοέλληνες ( δεν μιλάω φυσικά για όλους τους πολίτες του ελληνικού κράτους, γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που δεν είναι υποκριτές και δεν ανήκουν στην κατηγορία των Νεοελλήνων ).
Και φυσικά ο Νεοέλληνας δε θα μπορούσε να είναι υποκριτής και με τη θρησκεία την οποία υποστηρίζει. Η οποία είναι φυσικά η χριστιανική ορθοδοξία.
Παρόλο που υπάρχουν πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν τη διαμόρφωση μιας θρησκευτικής ταυτότητας ( οικογένεια, σχολείο, παρέες, κλπ. ), ο Νεοέλληνας δεν θα ψαχτεί ποτέ ουσιαστικά με τη θρησκεία του.
Θα υποστηρίζει κάτι για όλη του τη ζωή επειδή έτσι μεγάλωσε. Δεν έχει διαβάσει ποτέ τη Βίβλο αλλά μπορεί και την υπερασπίζεται με σθένος.
Όταν του αναφέρεις κάποιο απόσπασμα από τα «ιερά του βιβλία» θα σου απαντήσει ότι βλασφημάς.
Πιστεύει ακράδαντα στο «Πίστευε και μη ερεύνα» και είναι απολύτως λογικό γιατί η έρευνα μπορεί να ταρακουνήσει την πίστη του, και ποιος έχει καιρό για εσωτερικές αναζητήσεις.
Ωστόσο, εγώ θέλω να σταθώ σε συγκεκριμένα περιστατικά για τα οποία είμαι σίγουρος ότι η πλειοψηφία όσων διαβάσει αυτό το άρθρο θα έχει υπάρξει μάρτυράς τους.
Πρόκειται φυσικά για την υποκρισία του Νεοέλληνα κατά τη διάρκεια του Πάσχα και πιο συγκεκριμένα, από το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης ως την Κυριακή του Πάσχα.
Πριν ξεκινήσουμε, να αναφερθούμε φυσικά και στο γεγονός ότι ο Νεοέλληνας δε μπαίνει σε εκκλησία για κανένα λόγο τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, παρά μόνο στις μεγάλες θρησκευτικές εορτές ( Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστος, άντε και στην ονομαστική του εορτή), ενώ επίσης δε νηστεύει ποτέ, παρά μόνο τη Μεγάλη Εβδομάδα ( και αυτή συνήθως κουτσουρεμένη).
Ξεκινώντας τώρα από το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, ο Νεοέλληνας θα πάρει σβάρνα τις εκκλησίες και θα περνάει κάτω από τον επιτάφιο. Αυτό βέβαια το κάνουν οι πιο πωρωμένοι, οι υπόλοιποι δε δίνουν τόση σημασία στη Μεγάλη Πέμπτη, γιατί το χριστιανόμετρό τους θα πιάσει ταβάνι τις υπόλοιπες μέρες.
Μεγάλη Παρασκευή και ο Νεοέλληνας χριστιανός εκστασιάζεται. Δεν τρώει κρέας όλη τη μέρα(!!!) και το βράδυ πηγαίνει στην περιφορά του επιταφίου.
Προσωπικά, θεωρώ ότι στην περιφορά του επιταφίου αντικατοπτρίζεται ο χαρακτήρας του Νεοέλληνα. Κανένας δε νοιάζεται για το ίδιο το θρησκευτικό γεγονός που λαμβάνει χώρα, αλλά όλοι πηγαίνουν στην περιφορά.
Γιατί; Μα φυσικά για να κουτσομπολέψουν τους πάντες και τα πάντα. Θυμάμαι ότι τα παλιά χρόνια που πήγαινα στην περιφορά, μάθαινα τα πάντα για τους πάντες. Ποιος χώρισε με ποια, ποια κεράτωσε ποιον αλλά και με ποιον, ποιος θα κατέβει στις εκλογές, ο ίδιος ο υποψήφιος ο οποίος θα πλάσαρε τον εαυτό του ως ο καλός οικογενειάρχης και χριστιανός, βουλευτές οι οποίοι όλη τη χρονιά δεν πατούσαν στην πόλη αλλά ερχόντουσαν στη περιφορά και πάει λέγοντας.
Ο Νεοέλληνας φοράει τα καλά του, πηγαίνει στην περιφορά και εξαφανίζεται σε χρόνο dt με το πού ο επιτάφιος φτάσει στην Εκκλησία και καταλήγει σε κάποιο μπαράκι.
Εκεί, όμως, όπου η υποκρισία τερματίζει, φτάνει δηλαδή στο ανώτατο στάδιο, είναι το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου. Ενώ η λειτουργία ξεκινάει από νωρίς, ο Νεοέλληνας θα πάει στην Εκκλησία γύρω στις 23:45, δηλαδή ένα τέταρτο πριν την Ανάσταση. Θα είναι ντυμένος στην τρίχα, λες και πηγαίνει για καλλιστεία, θα μιλήσει με τον οποιονδήποτε κάνοντας δημόσιες σχέσεις, θα τσουγκρίσει 2 αυγά με τους διπλανούς του αφού πάρει το «άγιο φως» και θα φύγει τρέχοντας σπίτι για να φάει τη μαγειρίτσα του.
Συνήθως είναι στο σπίτι του στις 00:10, εκτός αν μένει λίγο πιο μακριά, πάντως ο χρόνος της αποχώρησης από την εκκλησία είναι τα πέντε με εφτά λεπτά. Αφού φάει τη μαγειρίτσα ( και όλα τα άλλα συνοδευτικά ), θα πάει στις μπουζουκλερί και τα κλαμπάκια για να γιορτάσει την «ανάσταση» του «θεανθρώπου» ως τις πρώτες πρωινές ώρες, καταναλώνοντας άφθονο αλκοόλ.
Την επόμενη, θα σηκωθεί και θα φάει το αρνάκι του, αφού μετά από τόση νηστεία, θέλει και λίγο κρέας.
Και μια προσωπική εμπειρία: Όταν για πρώτη φορά ανακοίνωσα στην οικογένειά μου ότι δε θα πάω στην Ανάσταση, ξέσπασε ολόκληρος καυγάς στο σπίτι. Αντί να κάτσουν να ακούσουν τα επιχειρήματά μου γιατί δεν ήθελα να πάω σε αυτό το πανηγυράκι, καθόντουσαν και μου έλεγαν ότι έπρεπε να πάω στην Εκκλησία για να μη πει τίποτα ο κόσμος, μην πουν δηλαδή ότι δεν είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Το θεαθήναι δηλαδή πάνω απ’όλα.
Δεν είμαστε δηλαδή ευτυχισμένη οικογένεια επειδή δε θα πήγαινα 20 λεπτά στην Εκκλησία. Ενώ οι άλλες που πηγαίνουν όλοι μαζί είναι τίγκα στην ευτυχία.
Και όπως έγραψε κάποια ή κάποιος στο τουίτερ: «Μεγαλώσαμε με το τι θα πει ο κόσμος και τελικά ο κόσμος δεν είπε τίποτα».
ΥΓ. 1) Το κείμενο αυτό δε θέλει να προσβάλει κανενός την ατομική πίστη, αλλά σκοπός του είναι να καυτηριάσει την υποκρισία που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία. Αν μετά από αυτό το κείμενο έχεις θυμώσει ή νευριάσει, τότε ξαναδιάβασέ το και σκέψου τι από τα παραπάνω δεν ισχύει.
ΥΓ. 2) Ο Νεοέλληνας γκαβλώνει να μιλάει με τις ώρες για τα πολιτισμένα δυτικά κράτη, αλλά δε θα αναφερθεί σχεδόν ποτέ στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ένα εκ των οποίων είναι και ο σεβασμός στη διαφορετική πίστη ή μη πίστη του άλλου. Και ναι ρε γαμώτο, δε γουστάρω να ακούω κάθε μέρα τις καμπάνες, γκεγκε;
Καλό βράδυ
Μικρός Μεγάλος
(Αγαπητέ φίλε, είμαι της άποψης που εξέφρασε ο Γκάντι: Μου αρέσει ο Χριστός σας, δεν μου αρέσουν οι χριστιανοί σας. Πάντως, υπάρχουν σήμερα εκατομμύρια Έλληνες που δεν πηγαίνουν στην εκκλησία την Μεγάλη Εβδομάδα. Εγώ πάντα πήγαινα στην εκκλησία την Μεγάλη Παρασκευή· τώρα το έκοψα κι αυτό. Πάω πια μόνο όταν βρίσκομαι τις ημέρες αυτές σε κάποια πολύ μικρή και ανθρώπινη κοινότητα. Το χαρακτηριστικό των σύγχρονων Ελλήνων είναι ο τέραστιος μικροαστισμός. Λένε πως οι Έλληνες είναι συντηρητικοί. Όχι, οι Έλληνες δεν είναι συντηρητικοί, οι Έλληνες είναι υποκριτές. Οι Έλληνες τα έχουν κάνει όλα -κυριολεκτικά όλα- αλλά προσποιούνται πως δεν τα έχουν κάνει. Μην ανησυχείτε, δεν προσβάλλετε την πίστη κανενός με αυτά που γράψατε. Μην ξεγελιέστε, οι Έλληνες δεν πιστεύουν. Άλλωστε, δεν είναι ο χριστιανισμός η θρησκεία· ο καπιταλισμός είναι η θρησκεία. Η μόνη θρησκεία είναι ο καπιταλισμός. Και θα έρθει κάποια μέρα που δεν θα υπάρχουν θρησκείες, για να χωρίζουν τους ανθρώπους. Να είστε καλά.)
pitsirikos
Νεοέλληνας. Αυτός ο απίστευτα υποκριτής άνθρωπος σε όλες τις πτυχές της ζωής του. Από πού να πρωτοξεκινήσεις; Από το γεγονός ότι θα είναι περήφανος για τους αρχαίους Έλληνες (τους αναφέρει και μάλιστα ως προγόνους του) αλλά δε θα έχει διαβάσει ούτε ένα βιβλίο για την αρχαιότητα, θα ακούει Πάολα και Παντελίδη και θα διαβάζει Χρυσηίδα Δημουλίδου; Από το γεγονός ότι κάθε φορά που βλέπει ένα άτομο με αναπηρία συγκινείται, αλλά παρόλα αυτά δεν έχει πρόβλημα να παρκάρει σε θέση Α.με.Α ή πάνω σε διάβαση, αν είναι να φτάσει πιο γρήγορα στο ραντεβού του;
Για να μη πούμε για το γεγονός ότι μπορεί να σε πρήζουν με τις ώρες για τα πολιτισμένα κράτη της Δυτικής Ευρώπης όπου δεν καπνίζει κανείς σε κλειστό χώρο, ότι δε θα δεις σκουπιδάκι κάτω στο δρόμο κλπ., ωστόσο, όταν πρόκειται για το Ελλαδιστάν, μια χαρά θα καπνίσει σε κλειστό χώρο, παραβλέποντας τη νομοθεσία, όπως επίσης μια χαρά θα πετάξει το σκουπίδι του στο δρόμο άσχετα αν υπάρχει κάδος κάθε 50 μέτρα κλπ. Αυτοί είμαστε σαν Νεοέλληνες ( δεν μιλάω φυσικά για όλους τους πολίτες του ελληνικού κράτους, γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που δεν είναι υποκριτές και δεν ανήκουν στην κατηγορία των Νεοελλήνων ).
Και φυσικά ο Νεοέλληνας δε θα μπορούσε να είναι υποκριτής και με τη θρησκεία την οποία υποστηρίζει. Η οποία είναι φυσικά η χριστιανική ορθοδοξία.
Παρόλο που υπάρχουν πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν τη διαμόρφωση μιας θρησκευτικής ταυτότητας ( οικογένεια, σχολείο, παρέες, κλπ. ), ο Νεοέλληνας δεν θα ψαχτεί ποτέ ουσιαστικά με τη θρησκεία του.
Θα υποστηρίζει κάτι για όλη του τη ζωή επειδή έτσι μεγάλωσε. Δεν έχει διαβάσει ποτέ τη Βίβλο αλλά μπορεί και την υπερασπίζεται με σθένος.
Όταν του αναφέρεις κάποιο απόσπασμα από τα «ιερά του βιβλία» θα σου απαντήσει ότι βλασφημάς.
Πιστεύει ακράδαντα στο «Πίστευε και μη ερεύνα» και είναι απολύτως λογικό γιατί η έρευνα μπορεί να ταρακουνήσει την πίστη του, και ποιος έχει καιρό για εσωτερικές αναζητήσεις.
Ωστόσο, εγώ θέλω να σταθώ σε συγκεκριμένα περιστατικά για τα οποία είμαι σίγουρος ότι η πλειοψηφία όσων διαβάσει αυτό το άρθρο θα έχει υπάρξει μάρτυράς τους.
Πρόκειται φυσικά για την υποκρισία του Νεοέλληνα κατά τη διάρκεια του Πάσχα και πιο συγκεκριμένα, από το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης ως την Κυριακή του Πάσχα.
Πριν ξεκινήσουμε, να αναφερθούμε φυσικά και στο γεγονός ότι ο Νεοέλληνας δε μπαίνει σε εκκλησία για κανένα λόγο τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, παρά μόνο στις μεγάλες θρησκευτικές εορτές ( Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστος, άντε και στην ονομαστική του εορτή), ενώ επίσης δε νηστεύει ποτέ, παρά μόνο τη Μεγάλη Εβδομάδα ( και αυτή συνήθως κουτσουρεμένη).
Ξεκινώντας τώρα από το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, ο Νεοέλληνας θα πάρει σβάρνα τις εκκλησίες και θα περνάει κάτω από τον επιτάφιο. Αυτό βέβαια το κάνουν οι πιο πωρωμένοι, οι υπόλοιποι δε δίνουν τόση σημασία στη Μεγάλη Πέμπτη, γιατί το χριστιανόμετρό τους θα πιάσει ταβάνι τις υπόλοιπες μέρες.
Μεγάλη Παρασκευή και ο Νεοέλληνας χριστιανός εκστασιάζεται. Δεν τρώει κρέας όλη τη μέρα(!!!) και το βράδυ πηγαίνει στην περιφορά του επιταφίου.
Προσωπικά, θεωρώ ότι στην περιφορά του επιταφίου αντικατοπτρίζεται ο χαρακτήρας του Νεοέλληνα. Κανένας δε νοιάζεται για το ίδιο το θρησκευτικό γεγονός που λαμβάνει χώρα, αλλά όλοι πηγαίνουν στην περιφορά.
Γιατί; Μα φυσικά για να κουτσομπολέψουν τους πάντες και τα πάντα. Θυμάμαι ότι τα παλιά χρόνια που πήγαινα στην περιφορά, μάθαινα τα πάντα για τους πάντες. Ποιος χώρισε με ποια, ποια κεράτωσε ποιον αλλά και με ποιον, ποιος θα κατέβει στις εκλογές, ο ίδιος ο υποψήφιος ο οποίος θα πλάσαρε τον εαυτό του ως ο καλός οικογενειάρχης και χριστιανός, βουλευτές οι οποίοι όλη τη χρονιά δεν πατούσαν στην πόλη αλλά ερχόντουσαν στη περιφορά και πάει λέγοντας.
Ο Νεοέλληνας φοράει τα καλά του, πηγαίνει στην περιφορά και εξαφανίζεται σε χρόνο dt με το πού ο επιτάφιος φτάσει στην Εκκλησία και καταλήγει σε κάποιο μπαράκι.
Εκεί, όμως, όπου η υποκρισία τερματίζει, φτάνει δηλαδή στο ανώτατο στάδιο, είναι το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου. Ενώ η λειτουργία ξεκινάει από νωρίς, ο Νεοέλληνας θα πάει στην Εκκλησία γύρω στις 23:45, δηλαδή ένα τέταρτο πριν την Ανάσταση. Θα είναι ντυμένος στην τρίχα, λες και πηγαίνει για καλλιστεία, θα μιλήσει με τον οποιονδήποτε κάνοντας δημόσιες σχέσεις, θα τσουγκρίσει 2 αυγά με τους διπλανούς του αφού πάρει το «άγιο φως» και θα φύγει τρέχοντας σπίτι για να φάει τη μαγειρίτσα του.
Συνήθως είναι στο σπίτι του στις 00:10, εκτός αν μένει λίγο πιο μακριά, πάντως ο χρόνος της αποχώρησης από την εκκλησία είναι τα πέντε με εφτά λεπτά. Αφού φάει τη μαγειρίτσα ( και όλα τα άλλα συνοδευτικά ), θα πάει στις μπουζουκλερί και τα κλαμπάκια για να γιορτάσει την «ανάσταση» του «θεανθρώπου» ως τις πρώτες πρωινές ώρες, καταναλώνοντας άφθονο αλκοόλ.
Την επόμενη, θα σηκωθεί και θα φάει το αρνάκι του, αφού μετά από τόση νηστεία, θέλει και λίγο κρέας.
Και μια προσωπική εμπειρία: Όταν για πρώτη φορά ανακοίνωσα στην οικογένειά μου ότι δε θα πάω στην Ανάσταση, ξέσπασε ολόκληρος καυγάς στο σπίτι. Αντί να κάτσουν να ακούσουν τα επιχειρήματά μου γιατί δεν ήθελα να πάω σε αυτό το πανηγυράκι, καθόντουσαν και μου έλεγαν ότι έπρεπε να πάω στην Εκκλησία για να μη πει τίποτα ο κόσμος, μην πουν δηλαδή ότι δεν είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Το θεαθήναι δηλαδή πάνω απ’όλα.
Δεν είμαστε δηλαδή ευτυχισμένη οικογένεια επειδή δε θα πήγαινα 20 λεπτά στην Εκκλησία. Ενώ οι άλλες που πηγαίνουν όλοι μαζί είναι τίγκα στην ευτυχία.
Και όπως έγραψε κάποια ή κάποιος στο τουίτερ: «Μεγαλώσαμε με το τι θα πει ο κόσμος και τελικά ο κόσμος δεν είπε τίποτα».
ΥΓ. 1) Το κείμενο αυτό δε θέλει να προσβάλει κανενός την ατομική πίστη, αλλά σκοπός του είναι να καυτηριάσει την υποκρισία που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία. Αν μετά από αυτό το κείμενο έχεις θυμώσει ή νευριάσει, τότε ξαναδιάβασέ το και σκέψου τι από τα παραπάνω δεν ισχύει.
ΥΓ. 2) Ο Νεοέλληνας γκαβλώνει να μιλάει με τις ώρες για τα πολιτισμένα δυτικά κράτη, αλλά δε θα αναφερθεί σχεδόν ποτέ στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ένα εκ των οποίων είναι και ο σεβασμός στη διαφορετική πίστη ή μη πίστη του άλλου. Και ναι ρε γαμώτο, δε γουστάρω να ακούω κάθε μέρα τις καμπάνες, γκεγκε;
Καλό βράδυ
Μικρός Μεγάλος
(Αγαπητέ φίλε, είμαι της άποψης που εξέφρασε ο Γκάντι: Μου αρέσει ο Χριστός σας, δεν μου αρέσουν οι χριστιανοί σας. Πάντως, υπάρχουν σήμερα εκατομμύρια Έλληνες που δεν πηγαίνουν στην εκκλησία την Μεγάλη Εβδομάδα. Εγώ πάντα πήγαινα στην εκκλησία την Μεγάλη Παρασκευή· τώρα το έκοψα κι αυτό. Πάω πια μόνο όταν βρίσκομαι τις ημέρες αυτές σε κάποια πολύ μικρή και ανθρώπινη κοινότητα. Το χαρακτηριστικό των σύγχρονων Ελλήνων είναι ο τέραστιος μικροαστισμός. Λένε πως οι Έλληνες είναι συντηρητικοί. Όχι, οι Έλληνες δεν είναι συντηρητικοί, οι Έλληνες είναι υποκριτές. Οι Έλληνες τα έχουν κάνει όλα -κυριολεκτικά όλα- αλλά προσποιούνται πως δεν τα έχουν κάνει. Μην ανησυχείτε, δεν προσβάλλετε την πίστη κανενός με αυτά που γράψατε. Μην ξεγελιέστε, οι Έλληνες δεν πιστεύουν. Άλλωστε, δεν είναι ο χριστιανισμός η θρησκεία· ο καπιταλισμός είναι η θρησκεία. Η μόνη θρησκεία είναι ο καπιταλισμός. Και θα έρθει κάποια μέρα που δεν θα υπάρχουν θρησκείες, για να χωρίζουν τους ανθρώπους. Να είστε καλά.)
pitsirikos
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ (ΕΠ)ΑΝΑΣΤΑΣΗ…
«Αντικαθιστώ τη μελαγχολία με το θάρρος, την αμφιβολία με τη βεβαιότητα, την απελπισία με την ελπίδα, την κακία με το καλό, τα παράπονα με το καθήκον, το σκεπτικισμό με την πίστη, τις σοφιστείες με την ψυχρότητα της ηρεμίας και την αλαζονεία με την ταπεινοφροσύνη»Λωτρεαμόν
Της Οφηλίας Ρεντ
Κάποια πράγματα εξακολουθούν να διατηρούν με καταπληκτική συνέπεια την περιοδικότητα τους μέσα στο χρονικό διηνεκές. Έρχεται εκ νέου -λοιπόν- το Άγιο Πάσχα των Ορθοδόξων, και οι πιστοί ανά τον πλανήτη μετά το κλίμα κατάνυξης και διάχυτης θλίψης -που επικρατεί για μια ολόκληρη εβδομάδα ελέω των παθών του Ιησού από τη Ναζαρέτ- περιμένουν πώς και πώς την Ανάσταση. Αφού ο άνθρωπος εδώ και αιώνες, ως είδος, αρέσκεται να ανάγει στη σφαίρα του μεταφυσικού, του εξω-ανθρώπινου και του θεϊκού, τους ευσεβείς του πόθους, τη δική του ερμηνεία για το «ιδεατό» που ο ίδιος ΔΕΝ είναι, ας τολμήσουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και -«εξανθρωπίζοντας τον Άνθρωπο»- να βασιστούμε σε αυτόν και στις απέραντες δυνατότητες του (που προς τέρψη της εξουσίας δεν αξιοποιούμε, με δική μας ευθύνη και μόνο…)
Το γεγονός, βέβαια, πως κάθε χρόνο μπορεί η συγκεκριμένη αμφιλεγόμενη προσωπικότητα (ο επονομαζόμενος Χριστός) να ανασταίνεται -σε αντίθεση με όλους εμάς, δεν φαίνεται να προβληματίζει και πολύ όσους θα έπρεπε.Το «Πίστευε και ΜΗ ερεύνα» -διαχρονικά- αποτελούσε μια πολύ αποτελεσματική τακτική για την απόκρυψη κάτω από το χαλί διάφορων πραγμάτων και καταστάσεων, που -λίγη λογική διερεύνηση των αντίστοιχων «θεσφάτων»- θα έφερνε στην επιφάνεια με επικριτική στόχευση, μαζί με τόνους όψιμου και δικαιολογημένου σκεπτικισμού για το γενικότερο γίγνεσθαι. Οι εξουσίες, ακόμα και σήμερα (αφού κάθε εποχή έχει τις δικές της ανάγκες για όσους επιθυμούν επιτυχή διευθέτηση των «αποστολών» τους) είναι εθισμένες να παραπέμπουν τις διάφορες επεξηγήσεις -που αποκαλύπτουν τις πραγματικές προθέσεις τους- «στη σφαίρα του απρόσβλητου». Μεγάλο ζητούμενο της ιστορικής εξέλιξης, σύμφωνα με τα δικά μας ερμηνευτικά εργαλεία, είναι το πώς θα επιτύχουμε να είναι σε θέση οι (περισσότεροι) άνθρωποι να κατανοούν τους όρους του παιχνιδιού και να βάλουν -από κάποια στιγμή και ύστερα- μπρος τις μηχανές της αφύπνισης. Έτσι ώστε κάθε προσωπολατρία, κάθε θρησκόληπτη λογική, κάθε σχέση εξάρτησης, να αποτελούν σήμα κατατεθέν μιας παλιάς εποχής, αυτής που ορίζεται ως ανθρώπινη Προϊστορία. Πρέπει να μπήξουμε με την ίδια ζέση που το έκανε ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε κάποτε στη Σελήνη, τη σημαία της Ανατροπής των Συσχετισμών στο έδαφος του πραγματικού χωροχρόνου.
Κορυφώνεται -μας λένε σε όλους τους τόνους- η πολιτική αντιπαράθεση, και όλα αυτά πάνω στον καμβά της «επιτυχημένης πορείας που καταγράφει η χώρα στις υποχρεώσεις της απέναντι στη διεθνή κοινότητα». Βέβαια, όταν ο αγώνας (όσον αφορά στις εγχώριες «διοργανώσεις») παίζεται σε ένα γήπεδο όπου ο ένας βοηθός διαιτητή είναι ο Μπαλτάκος, και ο άλλος ο Κασιδιάρης, μπορεί να φανταστεί ο οποιοσδήποτε τι είδους αγώνας θα είναι αυτός. Δεν χρειάζεται καν να αναρωτηθούμε και να ψάξουμε για το είδος, το πρόσωπο και το έργο του διαιτητή. Για τους παράγοντες και τους επιχειρηματίες που λυμαίνονται από τους θρόνους της θεσμικής εξουσίας την όλη φάση, ούτε λόγος… Συνήθως, αυτοί («οι διαιτητές») εξυπηρετούν τις επιθυμίες αυτών που τους προωθούν, που τους επιτρέπουν να κάνουν καριέρα, και να «καταξιωθούν στον τομέα τους». Γιατί, σε συστήματα όπως αυτό που έχουμε και μας «αλλάζει την πίστη» με αμέτρητες πρακτικές, δεν αρκούν οι ικανότητες, αλλά (προ)απαιτούνται οι προθυμίες…
Και αν η κρυφή κάμερα αποτελεί αποδεκτή πρακτική στον μαινόμενο ενδοεξουσιαστικό ανταγωνισμό (έχει πλάκα να το χρησιμοποιείς αυτό το «όπλο», και να εκπυρσοκροτήσει κάποτε προκαλώντας πληγές στο δικό σου σώμα…), οι «κάμερες» που καταγράφουν το σύνολο των εξελίξεων επιμένουν να εστιάζουν με συγκεκριμένο τρόπο στα δρώμενα. Οι εξουσιαστές γνωρίζουν πολύ καλά πως ακόμα και η κατάλληλη λήψη εικόνας μπορεί να διαστρεβλώσει τα συμπεράσματα και να αποπροσανατολίσει τη νοητική επεξεργασία. Όσοι παραμένουν στις κερκίδες, παραδομένοι στην αφέλεια της παρακολούθησης της επικαιρότητας με την ίδια πρεμούρα που φανατικός οπαδός τα βλέπει όλα βαμμένα στα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας, κάποια στιγμή θα πρέπει να τολμήσουν (όσο το δυνατόν περισσότεροι) να «αλλάξουν κανάλι». Η εσχατολογικότητα των καιρών είναι μια επαχθής πραγματικότητα που δεν δικαιολογεί «άλλο χαβαλέ», και δεν «χωράει άλλη διστακτικότητα».
Και εκεί, στην εξέδρα (στον άμβωνα των vip), δεσπόζει η φιγούρα της άτεγκτης frau Μέρκελ (αφού είχε αποφασίσει για το κυρίως πιάτο, που σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές καταγραφές ήταν το μοσχαράκι). Mικρή σημασία έχει αν θα ακολουθήσει καρυδόπιτα ή κυδώνι παγωτό… Το αν μπορείς τελικά να γλυκαθείς μετά από τέτοιες πίκρες είναι σχεδόν ασήμαντη λεπτομέρεια, βέβαια οι εξουσιαστές παρά τα (όποια) ζόρια τους μπορούν ακόμα να επιλέγουν επιδόρπια που για τους περισσότερους αποτελούν ευσεβείς πόθους…. «Η Μέρκελ προσπάθησε πολύ να μην ασκήσει περαιτέρω πιέσεις στην Αθήνα. Τώρα έχει υιοθετήσει ένα νέο ρόλο: Θέλει να είναι η εταίρος με κατανόηση, και όχι η αυστηρή ελέγκτρια», επισημαίνει η Die Zeit. Αφού ο αρχικός σχεδιασμός έχει προχωρήσει, δυστυχώς -κατά πώς φαίνεται με ικανοποιητικό τρόπο για τους στρατηλάτες- μπορεί η καγκελάριος της Γερμανίας να φοράει όποιο προσωπείο κρίνει η ίδια πως αρμόζει στην κάθε περίσταση. Και εκεί, στη γωνία, θα συναντήσουμε τον άρχοντα του κυνισμού να ψελλίζει λίγο Ντόυλ Κόναντ: «Όταν κάποιος σας φέρεται με μεγάλη ευγένεια, μη χάνετε καθόλου καιρό. Πρέπει να εξακριβώσετε αμέσως και την αιτία». Οι εγχώριοι συνεργάτες, πάντως, ξέρουν. Από την αρχή ήξεραν. Ζύγισαν τα πράγματα, και έκαναν τις επιλογές τους. Το τίμημα; Διαμοιρασμένο στις ψυχές όλων μας… Αν θέλουμε να περιγράψουμε αλληγορικά την όλη ιστορία, όπως αυτή λαμβάνει χώρα από τη στιγμή που τέθηκε σε εφαρμογή το πείραμα «Ελλάδα», μπορούμε να παρομοιάσουμε τα δρώμενα με τη Θεία Κωμωδία του Δάντη. «Κόλαση» για τον απλό κόσμο, «Καθαρτήριο» για το εγχώριο πολιτικό προσωπικό, και «Παράδεισος» για τις άρχουσες τάξεις, που κρατούν τα ηνία του παγκόσμιου καπιταλισμού. Η προσαρμογή δείχνει να επιτυγχάνεται. Μπροστά στις Μεγάλες Ιδέες, τα Κομβικά Σχέδια των ηγητόρων, μικρή σημασία έχουν τα παράπονα των «πειραματόζωων». Έτσι σκέφτεται, έτσι λειτουργεί η εξουσία, εδώ και αιώνες. Ως πότε θα ανεχόμαστε να μας αντιμετωπίζουν ως αριθμούς και άβουλα πιόνια; Όσο επιλέγουμε -σαν πλειοψηφική κοινωνική ροπή- να υποβιβάζουμε τους εαυτούς μας στο ρόλο του παρακολουθητή, που στην ουσία αποτελούμε τον επικυρωτή (μια σύγχρονη εκδοχή του ορισμού της εθελοδουλίας), θα έχουν τη δυνατότητα να ρυθμίζουν στο παρόν το μέλλον μας -με όρους κυρίαρχων και υποτακτικών…. Στη ζωή, όπως και στον κοινωνικό ανταγωνισμό ανάμεσα στους άρχοντες και στους υποτακτικούς τους, τίποτα δεν χαρίζεται. Και αν θέλουμε στο σήμερα -που είμαστε με την πλάτη στον τοίχο- να βρούμε τα πατήματα μας, οφείλουμε να ανακαλύψουμε τον καλύτερο μας εαυτό, να διδαχθούμε από το σθένος των γενιών που πολέμησαν για έναν καλύτερο κόσμο και να αντιστρέψουμε τους όρους Επίθεσης. Το ίδιο το παρελθόν είναι γεμάτο από επικές στιγμές αντίστασης που έφερναν σε δύσκολη θέση τους εκάστοτε κυρίαρχους.Ας γίνουμε ξανά ο αστάθμητος παράγοντας της ιστορικής εξέλιξης, που έχει σταθμίσει -όμως- πολύ καλά τα δεδομένα. Οι ελίτ που ασκούν την εξουσία, εξακολουθούν να φοβούνται την κοινωνική αντίδραση. Επιμένουν να επιχειρούν να διαστρεβλώνουν τα νοήματα για να αποφύγουν την «αφύπνιση του κοιμώμενου γίγαντα». Η σύγχρονη εξαχρείωση παρέχει αναφανδόν τις δυνατότητες για όψιμα ξεσπάσματα, για διάχυση του διαφορετικού. Όσο για την κατανόηση που «εκδηλώνουν» -κατά καιρούς- στις δημοσιολογίες τους (σαν τον σφάχτη που «αποχαιρετάει» το δολοφονημένο αρνί, ενώ ήδη σκέπτεται -με τα σάλια να δίνουν το δικό τους πάρτι- το τραπέζι της καλοφαγίας που έπεται…), όταν τα κροκοδείλια δάκρυα των διάφορων εξουσιαστών -για το «απαραίτητο για το καλό του» Δράμα του Λαού- αρκούν για να γεμίσουν τις δεξαμενές της πολύφερνης και πολύπλευρης εξαπάτησης, δεν υπάρχει πιο ταιριαστή ρήση από αυτή του Ουγκώ: «Ομολογούμε τα μικρά μας ελαττώματα, μόνο για να πείσουμε ότι δεν έχουμε μεγάλα»…
To διακύβευμα στο σήμερα, θα ορίσει τη μορφή του αύριο…
Έχουμε μεγάλο φορτίο να κουβαλήσουμε στις πλάτες μας. Σε αυτή την καθηκοντολογική υποχρέωση που είναι ταυτόχρονα και υποχρεωτικό καθήκον, δεν περισσεύει κανένας σύντροφος και καμία συντρόφισσα. Τότε, μόνο, θα μπορούμε να αποκτήσουμε καινούριους συμμαχητές, και να λειτουργούμε εμείς οι ίδιοι σαν τις προεικονίσεις του κόσμου που πρεσβεύουμε. Αν δεν πραγματώσουμε εμείς το Ήθος και την Ποιότητα μιας διαφορετικής κοινωνικής δόμησης, δεν θα πρέπει να έχουμε την προσδοκία (ή την ψευδαίσθηση) να συνδιαμορφώσουν οι υπόλοιποι άνθρωποι μαζί μας, προς την κατεύθυνση της καταστροφής του αστικού συστήματος. Φέρνουμε στην επιφάνεια και αναδεικνύουμε -χωρίς τους συμπλεγματισμούς και τις αναστολές του χτες μας, που μας βαραίνει αλλά και μας δείχνει το δρόμο για το παρόν και το αύριο- όλες τις κλίσεις μας, όλα τα ταλέντα μας,δημιουργούμε σα σύγχρονοι Δαναοί ένα «δώρο» για τους δυνάστες μας -που η κορδέλα του θα είναι δεμένη κόμπο από τις πιο μεγάλες ποσότητες δύναμης διαθέτουν τα σφιγμένα και ενωμένα χέρια μας. Θα εφαρμόσουμε τη θεωρία της διαψευσιμότητας σε οτιδήποτε αντιβαίνει τον -καλά σμιλευμένο στο ζυμωτήρι της πραγματικότητας- αξιακό μας κώδικα, για να επαληθεύσουμε αυτά που πρέπει να κάνουμε. Δεν θα σταθούμε μόνο στο οικονομίστικο πεδίο του σύγχρονου εξουσιαστικού πολιτισμού, αλλά θα αναδείξουμε όλες τις πτυχές του -που τσακίζουν το άτομο και οδηγούν σε πολλαπλή πτώχευση το κοινωνικό σύνολο.
Η τροπή που φαίνεται να παίρνουν τα πράγματα, μετά την απόσυρση του κόσμου από τις πλατείες και τα οδοστρώματα, αυξάνει τις απαιτήσεις. Το τρένο δείχνει να έχει απομακρυνθεί από το σταθμό της Ελπίδας -που δημιούργησε ο κοινωνικός αναβρασμός στα πρώτα, τα λεγόμενα «μνημονιακά», χρόνια. Όμως, υπάρχει και η επόμενη στάση. Αν κινηθούμε έξυπνα και γρήγορα, μπορούμε να βρεθούμε σε αυτή πριν ακουστεί το σφύριγμα της αμαξοστοιχίας -καθώς θα προσεγγίζει για την προκαθορισμένη άφιξη. Δεν υπάρχει πια άλλο περιθώριο, δεν έχουμε καν το δικαίωμα στην επιλογή. Δεν υπάρχει για εμάς κανένα δίλημμα «περί Αρετής και Κακίας», αλλά η Αναγκαιότητα του να πορευτούμε στο μονόδρομο της Αρετής του Αγώνα και της Κακίας απέναντι σε ότι ευτελίζει συνειδητά και οργανωμένα τον Άνθρωπο… Και θα το κάνουμε, γιατί έτσι ορίζουν οι καιροί και ο αυτοσεβασμός μας, τον οποίον καλούμαστε να επανατροφοδοτήσουμε.
Φέρνουμε -όπως προείπαμε- στο νου μας όλες εκείνες τις παρελθοντικές στιγμές στις οποίες ξεχείλιζε η αποφασιστικότητα και το πάθος για Αγώνα, επιχειρώντας να τις εγκολπώσουμε για τα καλά στις ψυχές μας. Η Παρισινή Κομμούνα, οι πετυχημένες σοσιαλιστικές Επαναστάσεις του παρελθόντος, η εποποιία του ισπανικού εμφυλίου (μέχρι να αλλάξει ο ρους και να επικρατήσει οριστικά και αμετάκλητα ο Φράνκο…), τα κομμουνιστικά και αναρχικά αντάρτικα που έλαβαν χώρα σε διάφορα σημεία του πλανήτη, οι πολλές και σημαντικές στιγμές του παγκόσμιου αντιφασιστικού αγώνα, οι ατομικές και συλλογικές δράσεις που μετέτρεπαν την Τάξη και την Ασφάλεια της Αστικής Εξουσίας σε φτερά που παρέσυρε η θύελλα της ανθρώπινης μαχητικότητας, μας αποδεικνύουν έμπρακτα πως μπορούμε ακόμα να εμπιστευόμαστε τον Άνθρωπο. Αν μελετήσουμε τους όρους της εποχής και των μελλοντικών συστατικών -που πλησιάζουν με γοργούς ρυθμούς- με τη δέουσα προσοχή, αν ανταλλάξουμε απόψεις, και αν μοιραστούμε εμπειρίες και πορίσματα, θα είμαστε σε θέση να καταθέσουμε την κατάλληλη πρόταση. Διδασκόμαστε από τα (πολλά) λάθη μας, αρνούμαστε να αποδεχτούμε να υποβιβάσουμε τις πεποιθήσεις μας σε μια περιθωριακή ουτοπικής υφής «Χαμένη Υπόθεση». Πρώτα, θα πατήσουμε γερά τα πόδια μας στο έδαφος του πραγματισμού, και ύστερα θα ξεχυθούμε για να ξαναγεννήσουμε την Επαναστατική Προοπτική. Για να την απλώσουμε στα πρόθυμα αυτιά όσων ανθρώπων θα ήθελαν να συμβάλλουν (όπως μπορεί ο καθένας και η καθεμία) στην κοινωνική εξάπλωση της. Που θα εντείνει τον πυρετό των κυρίαρχων, θα κάνει τον Ήλιο να λάμπει (για να μας επιτρέπει με το Φως του να κάνουμε τα επόμενα βήματα μας), και θα αυξήσει ξανά τη θερμοκρασία των κοινωνικών αντιστάσεων… Οι παγετώνες που θέλουν οι εξουσιαστές να μας επιβάλλουν, ας γίνουν η αφορμή για το δικό τους Τιτανικό…
Στο σήμερα, ξεμπροστιάζουμε τις τεχνικές και τις προπαγάνδες των αντιπάλων μας. Είναι πολλές και ουκ ολίγες φορές αποτελεσματικές. Ας είναι… Λέμε όχι στις ιλουστρασιόν μεταμοντέρνες πραγματικότητες που μας επιφυλάσσουν. Κλείνουμε τις τηλεοράσεις και ξεκινάμε να λειτουργούμε σαν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές στην ταινία της Πραγματικής Ζωής. Δεν ξεχνάμε τους αγωνιστές που βρίσκονται στα κελιά του αστικού κράτους ή όσους αντιμετωπίζουν συνεχώς την πιθανότητα να πέσουν στο δόκανο της καταστολής. Στηρίζουμε αγώνες όπως αυτός των κρατούμενων για την αποτροπή μιας «καινούριας φυλακής μέσα στη φυλακή», για τον απλούστατο λόγο πως αν τους αγνοήσουμε στα κρίσιμα χωροχρονικά σημεία που μας έχουν ανάγκη, θα συμβάλλουμε για τη δημιουργία μιας Νέας Συνειδησιακής Φυλακής στην ήδη διαμορφωμένη Κοινωνία-Κελί που μας φτιάχνουν οι εξουσιαστές μας. Σταματάμε τα ξεκατινιάσματα, σταματάμε να ψάχνουμε να βρίσκουμε αντιπάλους δίπλα μας, και ορίζουμε τις αναγκαίες υπερβάσεις που πρέπει να κάνουμε. Εναποθέτουμε στον πιο κοντινό κάδο απορριμμάτων τις πιο κακές πτυχές μας και στρατοπεδεύουμε στον κατάλληλο χώρο που θα μας επιτρέπει να κινηθούμε με τους κατάλληλους τρόπους, προκαλώντας τα αποτελεσματικότερα πλήγματα στο σώμα της κυριαρχίας. Αφού πρώτα έχουμε εφοδιαστεί με θάρρος, αντοχή στις κακουχίες και στις δυσκολίες του Αγώνα για την αντικαπιταλιστική και αντικρατική Επανάσταση. Σκίζουμε τα συγχωροχάρτια που με περισσή ευχέρεια διαμοιράζονται αφειδώς στην καθημερινότητα, «καίμε» τους πάπυρους που προτρέπουν στην υποταγή, αγνοούμε τα δέλεαρ, τις υποσχέσεις και τα ψίχουλα που μας δίνουν -για να καταπραΰνουν τον πόνο μας, να αμβλύνουν την οργή μας, και να μπερδέψουν το μυαλό μας. Τα κοστούμια των πειθήνιων σκλάβων που ράβουν στα μέτρα μας στα πολύμορφα κοπτοραπτεία της υποταγής, ας τα επιδεικνύουν σε «εκθέσεις μόδας», που προσκαλεσμένοι θα είναι μονάχα όσοι επιθυμούν να λειτουργούν ως δούλοι. Για να ξαναμπεί στα στόματα των ανθρώπων η λέξη Απεργία, η λέξη Αγώνας, η λέξη Στάση, η λέξη Άρνηση, η λέξη Όραμα, η λέξη Μάχη. Για να ανοίξουν ξανά οι συζητήσεις γύρω από την προώθηση μιας άλλης Προοπτικής. Για να γίνει ξανά η Επανάσταση ζητούμενο…
Οι μεγαλύτερες μάχες είναι αυτές που θα δοθούν από εδώ και πέρα. Όταν φαίνεται πως λυγίζουμε, τότε είναι που θα μάθουμε όλες τις ιδιότητες και τις χρησιμότητες του ατσαλιού. Γιατί, «αξίζει να μπορούμε να μετατρέπουμε τη σπίθα που λαμπιρίζει στις άγριες ματιές της Άρνησης, σε διαρκή Φλόγα που δεν θα σβήνει ακόμα και όταν η καταρρακτώδης βροχή των κυριαρχικών προτύπων λυσσομανάει γύρω μας»…
ΑΔΥΣΩΠΗΤΟΣ, ΑΔΙΑΛΛΑΚΤΟΣ, ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ, ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΞΕΧΥΘΟΥΝ ΣΤΟ ΑΥΡΙΟ ΟΙ ΚΟΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΗΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Κλείνουμε το παρόν σημείωμα, παραθέτοντας κάποιες σκέψεις του Μαρκούζε, χωρίς να επιλέγουμε –ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ- να προβούμε σε κάποιον όψιμο σχολιασμό: «Το να αναπαύεσαι, να διασκεδάζεις, να δρας και να καταναλώνεις όπως όλοι οι άλλοι, να αγαπάς και να μισείς ό,τι αγαπούν και μισούν οι άλλοι, αυτά στο μεγαλύτερό τους μέρος είναι ανάγκες πλαστές. Το γεγονός ότι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει το άτομο ανανεώνουν και δυναμώνουν συνεχώς αυτές τις ανάγκες, με αποτέλεσμα το άτομο να τις κάνει δικές του πια, να συνταυτιστεί μ’ αυτές, και να αναζητά τον εαυτό του στην ικανοποίησή τους, δεν αλλάζει σε τίποτα το πρόβλημα. Οι ανάγκες παραμένουν αυτό που πάντα ήταν, προϊόντα μιας κοινωνίας που τα κυρίαρχα συμφέροντά της απαιτούν την καταπίεση»…
ΥΓ. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΥΠΟΥ Γ.
Τους αφιερώνουμε τους παρακάτω στίχους:
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να `ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να `ναι κι απ’ το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ’ τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.
Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ’ έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.
Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.
Χάρη σε δυο αρνιά θα απονείμει το Μεγάλο Σάββατο ο Αντώνης Σαμαράς !!!
Την
ευαίσθητη πλευρά του αποφάσισε να δείξει για ακόμη μια φορά ο Αντώνης
Σαμαράς. Ο Πρωθυπουργός, σε συνέχεια των παροχών που υποσχέθηκε στους
αστέγους και εμφανώς επηρεασμένος από…
το κλίμα αγάπης της Μεγάλης Εβδομάδας, αποφάσισε να απονείμει χάρη σε δυο αρνιά σε ειδική εκδήλωση η οποία θα πραγματοποιηθεί στο Μέγαρο Μαξίμου.
Η συγκεκριμένη ιδέα, ανήκε σε στενούς συνεργάτες του Καλαματιανού πολιτικού, οι οποίοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να ενισχύσουν το κοινωνικό προφίλ του Πρωθυπουργού, ενόψει και των επερχόμενων διπλών εκλογών. Έτσι, ορμώμενοι και από το αντίστοιχο παράδειγμα του Πλανητάρχη, ο οποίος κάθε χρόνο την ημέρα των Ευχαριστιών δίνει χάρη σε μια γαλοπούλα, αποφάσισαν να προτείνουν την υιοθέτηση του εθίμου, το οποίο θα λάβει χώρα το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου.
Παράλληλα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Σίμος Κεδίκογλου, ανακοίνωσε σε έκτακτη συνέντευξη τύπου το αναλυτικό πρόγραμμα της εκδήλωσης. Από το πρωί, ο υπαίθριος χώρος του Μεγάρου Μαξίμου θα γεμίσει με εκατοντάδες ζωντανά αρνιά ανάμεσα στα οποία ο Αντώνης Σαμαράς θα κληθεί να διαλέξει τα δυο τυχερά που θα τους απονεμηθεί η χάρη. Τα αρνιά αυτά, θα βαφτιστούν από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και θα ζήσουν για πάντα στο πλευρό του Πρωθυπουργού. Όσο για τα υπόλοιπα αρνιά, αυτά προβλέπεται να σφαχτούν και να σουβλιστούν την Κυριακή του Πάσχα, σε ένα τρικούβερτο γλέντι με καλεσμένα όλα τα μέλη της Κυβέρνησης. Προκειμένου μάλιστα να εξασφαλιστεί το αδιάβλητο της διαδικασίας, το κάθε αρνί θα πρέπει να προέρχεται από διαφορετικό μαντρί ενώ πληροφορίες του «Κουλουριού» κάνουν λόγο ακόμη και για κάποια μουδιασμένα χαμόγελα ελπίδας σε συγκεκριμένο μαντρί που βρίσκεται έξω από τα Κιούρκα.
Ήδη πάντως αρνιά από τη Βόρεια Ελλάδα αφήνουν να διαρρεύσει πως δεν θα τους κάνει καμία εντύπωση αν τα τυχερά ζωντανά προέρχονται από κάποιο μαντρί της περιοχής της Καλαμάτας, ενώ οι φήμες πως ο Πρωθυπουργός μετά τα αρνιά εξετάζει το ενδεχόμενο να απονείμει χάρη και στους δεσμοφύλακες που δολοφόνησαν τον Ιλία Καρέλι στις φυλακές της Νιγρίτας, ελέγχονται ως ανακριβείς.
to koulouriΚαι το Άγιο Φως στο ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας
Σάλος έχει προκληθεί από άρθρο του Νίκου Δήμου, ο οποίος τόλμησε -200
χρόνια μετά τον διαφωτισμό- να χαρακτηρίσει «δήθεν» το Άγιο Φως. Ο
Αντώνης Σαμαράς δήλωσε πως το Άγιο Φως θα συμμετάσχει στο ευρωψηφοδέλτιο
της Νέας Δημοκρατίας, παίρνοντας τη θέση της Νατάσας Ράγιου που θα
κλειστεί σε μοναστήρι.
Εν τω μεταξύ, ο Νίκος Χατζηνικολάου είπε πως το Άγιο Φως δεν μιλάει
αγγλικά και δεν μπορεί να εκπροσωπήσει την χώρα στο ευρωκοινοβούλιο.
Το Μέγαρο Μαξίμου απάντησε πως το Άγιο Φως δεν μιλάει καμία γλώσσα –αφού
είναι μουγκό- αλλά θα φωτίζει με το θαυματουργό και υπερκόσμιο φως του
την αίθουσα του ευρωκοινοβουλίου, και θα βοηθήσει τους βουλευτές των
άλλων χωρών να κατανοήσουν τα δίκαια αιτήματα της χώρας μας.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης δήλωσε πως δεν είναι σωστό οι πολιτικοί να παίζουν
με το θρησκευτικό συναίσθημα αλλά αυτό μάλλον το ανακάλυψε μετά το άρθρο
του Νίκου Δήμου γιατί δεν τον θυμάμαι να ενοχλείται από τον διάλογο του
Σαμαρά με τον Θεό, ούτε με την πασοκαρία που κουβαλούσε τους Επιτάφιους
και κωλοτριβόταν με τους δεσπότες, για να την τραβάνε οι κάμερες.
Μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Αγίου Φωτός στις ευρωεκλογές
με την Νέα Δημοκρατία, έχει προκύψει πρόβλημα με την υποδοχή του στο
αεροδρόμιο, αφού το Άγιο Φως γίνεται δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους και
θα προσβληθεί αν το υποδεχτούμε με τιμές υποψήφιου ευρωβουλευτή.
In memoriam: Γκαμπριέλ Χοσέ Γκαρσία Μάρκες (6/3/1927-17/4/2014)
Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα…
σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν.
by…teddygr
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο
πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα
δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα
όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα
απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν
ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα
μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την
ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο
και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν
Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του
Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα
δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους
και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…
Θεέ
μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή… Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα
χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε
άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα
ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους
ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να
ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν
να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να
μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον
φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους
ανθρώπους… Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς
να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις
την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή
παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει
για πάντα.Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά
μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα
πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια
πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα,
δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να
λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν
ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να κοιμάσαι,
θα σ’ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να
γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά
που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σού
‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα
ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα
ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν
ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα
“σ’ αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα
ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα
πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει
μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε
ξεχάσω.
Το
αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα
μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.
Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν
έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για
ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να
κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά
σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου
τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε
παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα
σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και
τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για
σένα.
[Το τελευταίο κείμενο-παρακαταθήκη του Γκαμπριέλ Χοσέ Γκαρσία Μάρκες]
Άπιστος
Άπιστος (επιθ.) Στη Νέα Υόρκη, έτσι ονομάζεται αυτός που δεν είναι Χριστιανός. Στην Κωνσταντινούπολη, αυτός που είναι.
Πρόκειται για ένα είδος παλιοτόμαρου εντελώς ανίκανου να σεβαστεί κι απόλυτα μίζερου για να συνδεθεί με εκκλησίες, πάπες, ιερείς, κανόνες, μοναχούς, μουλάδες, μάγους του Βουντού, πρεσβύτερους, ιεροφάντες, αρχιερείς, αφρικανούς μάγους, αβάδες, μοναχές, ιεραπόστολους, κηρύγματα, ιεροδιάκονους, καλόγερους, χατζήδες, αρχιμανδρίτες, μουεζίνηδες, βραχμάνους, θεραπευτές, εξομολογητές, καρδινάλιους, πατέρες, αρχιεπισκόπους, κανονικάτα, προσκυνητές, προφήτες, ιμάμηδες, κλήρους, επιτρόπους, εφημέριους, επισκόπους, ηγουμένους, καθηγουμένους, ιεροκήρυκες, στρατιωτικούς ιερείς, ηγούμενες, βαϊοφόρους, υπεφημέριους, πατριάρχες, βουδιστές, αναχωρητές, άπορους, γραφές, πρεσβυτέρια, επισκοπές, πρωτοπρεσβύτερους, αγροτικούς ιερείς, Αμπντάλ, πωλητές ψαλμών, αρχιδιάκονους, ιεράρχες, μεθοδιστές, αξιωματούχους, εκκλησιαστικά συμβούλια, Σιχ, θεολόγους, δοκίμους, νομοδιδασκάλους, γκουρού, πρωτοψάλτες, εκκλησιάρχες, φακίρηδες, νεωκόρους, αιδεσιμότατους, διαφωτιστές, κοινοβιάτες, ισόβιους εφημέριους, σχολικούς ιερείς, μουτζάδες, αναγνώστες, βικάριους, πάστορες, ραβίνους, ουλεμάδες, λάμα, ιεροφύλακες, καντηλανάφτες, δερβίσηδες, επιτηρητές εκκλησιών, γερόντισσες, τοποτηρητές, παπαδάκια, ιερά καθήκοντα, σούφιδες, μουφτήδες και ταρατατζούμ-τζουμ-τζουμ.
Παραμυθολογία
Μια φορά και έναν καιρό ήταν η Ευρώπη. Η Ευρώπη έκρυβε μέσα της κάθε
καρυδιάς καρύδι, κι όταν κάποια καρύδια αποφάσισαν πως είναι πιο σκληρά
από τα άλλα, βάλθηκαν να τα σπάσουν για να κυριαρχήσουν. Αποφάσισαν να
απλώσουν το Σκότος πάνω από την Ευρώπη.
Για να το κάνουν αυτό τα μεγαλύτερα καρύδια της Ευρώπης, οι Γερμανοί, υπό την αρχηγεία της Νονάς και της Μαφίας της, απελευθέρωσαν ένα μεγάλο αμερικάνικο τέρας για να το ρίξουν στα σπλάχνα της Ευρώπης. Το Δόγμα του Σοκ.
Το τέρας θα χτύπαγε πρώτα τους πιο ευάλωτους. Κι αφού η Ελλάδα ήταν από τους πιο ευάλωτους, με δυσθεώρητο το Δανεισμό και τη Διαφθορά, η αρχή έγινε όπως ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα.
Το Δόγμα του Σοκ, με την πιστή αρωγή των Αγορών, του Δανεισμού και του Χάους, γονάτισε την Δημοκρατία στην Ελλάδα. Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν θα τα κατάφερνε αν δεν είχε τους υποτελείς της στο εσωτερικό της χώρας.
Έτσι επιστράτευσε αρχικά τον πιο λαοφιλή Ευγενή Γόνο ΓΑΠ, και με την σφυρηλάτηση της κοινής γνώμης από τα Μέσα, ένα άλλο μυθικό τέρας, κατάφερε και τον έφερε στην Εξουσία.
Ο Γόνος μόλις ανέλαβε την Εξουσία εφάρμοσε κατά γράμμα το πρόγραμμα. Με όπλα τις Ενοχές, το Ψέμα, τον Κοινωνικό Αυτοματισμό και το Σύνδρομο της Στοκχόλμης κατάφερε απόλυτη υποδούλωση με όλα τα μέσα, φανατική υποστήριξη από όλα α Μέσα και δαιμονοποίηση κάθε Αντίστασης. Απόλυτη παράδοση στα τσιράκια των Δανειστών.
Όταν η κατάσταση άρχισε να χωλαίνει, η Νονά και η Μαφία της δεν δίστασε να ρίξει στη μάχη έναν πιστό σύμμαχο της οικογένειας των Τραπεζιτών, τον Δημοτραπεζίτη, επιχειρώντας να εφαρμόσει ένα απόλυτα οργουελικό σχέδιο.
Πλέον κανένας δεν χρειαζόταν να κρύβεται. Η κατασπάραξη της Ελλάδας, με την παράλληλη επίθεση στα άλλα ευάλωτα κράτη δούλευε ρολόι. Στην Ιταλία και την Ισπανία διορίστηκαν κυβερνήσεις ακριβώς με τον τρόπο που έγινε στην Ελλάδα. Στην Κύπρο χρησιμοποίησαν την υπάρχουσα κυβέρνηση, και την ανάγκασαν να χρησιμοποιήσει μάλιστα τα ιδεολογικά της όπλα κατά του ίδιου της του εαυτού.
Όταν πια ο Δημοτραπεζίτης έκανε την δουλειά του στην Ελλάδα, αποχώρησε δίνοντας τη θέση του στον Μοναχικό Ακροδεξιό Αντώνη.
Ο Μοναχικός Ακροδεξιός, είχε για χρόνια δουλέψει μυστικά και ήσυχα το σχέδιο του για την ανάληψη της Εξουσίας με σύμμαχο το Δίκτυο 21. Έτσι, ο Τραπεζίτης και ο Γόνος διευκόλυναν το έργο που θα ακολουθούσε, μπάζοντας στην Εξουσία την Ακροδεξιά, πριν ακόμα αναλάβει ο Μοναχικός.
Όταν πλέον ανέλαβε την Εξουσία, με κωλοτούμπες και προκλήσεις, γιγάντωσε το τέρας της Ακροδεξιάς που είχε αλυσοδεμένο στο σαλόνι του. Μέχρι που το τέρας πέταξε τη μάσκα του και φάνηκε το Ναζί του και το σαλόνι δεν το χώραγε πια. Έτσι έδωσε το Πράσινο Φως στα Σκυλιά του να το προστατεύουν.
Μετά το πέρασμα του Μοναχικού Ακροδεξιού από την Εξουσία, στα σπλάχνα της Ελλάδας γευματίζει πλέον όλη η Μαφία και οι συνεργάτες της, μαζί με όλα τα τέρατα που η συμμορία έριξε να την κατασπαράξουν.
Πλέον, τέσσερα χρόνια μετά την Αρχή του Σκότους, τα σπλάχνα της Ελλάδας κατακρεουργούν όλα τα μυθικά τέρατα. Οι Τράπεζες και οι Πατέρες του Έθνους την τεμαχίζουν και την πουλάνε στις Αγορές.
Η Ανεργία και η Ανέχεια ανοίγουν τις πόρτες στην Ακροδεξιά που κυκλοφορεί με το Μαχαίρι στα δόντια.
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν ήσυχα, καθώς κανείς δεν θέλει να ξυπνήσει την Αντίσταση.
Καλό ύπνο, αλλά η Ιστορία συνεχίζεται…
Για να το κάνουν αυτό τα μεγαλύτερα καρύδια της Ευρώπης, οι Γερμανοί, υπό την αρχηγεία της Νονάς και της Μαφίας της, απελευθέρωσαν ένα μεγάλο αμερικάνικο τέρας για να το ρίξουν στα σπλάχνα της Ευρώπης. Το Δόγμα του Σοκ.
Το τέρας θα χτύπαγε πρώτα τους πιο ευάλωτους. Κι αφού η Ελλάδα ήταν από τους πιο ευάλωτους, με δυσθεώρητο το Δανεισμό και τη Διαφθορά, η αρχή έγινε όπως ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα.
Το Δόγμα του Σοκ, με την πιστή αρωγή των Αγορών, του Δανεισμού και του Χάους, γονάτισε την Δημοκρατία στην Ελλάδα. Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν θα τα κατάφερνε αν δεν είχε τους υποτελείς της στο εσωτερικό της χώρας.
Έτσι επιστράτευσε αρχικά τον πιο λαοφιλή Ευγενή Γόνο ΓΑΠ, και με την σφυρηλάτηση της κοινής γνώμης από τα Μέσα, ένα άλλο μυθικό τέρας, κατάφερε και τον έφερε στην Εξουσία.
Ο Γόνος μόλις ανέλαβε την Εξουσία εφάρμοσε κατά γράμμα το πρόγραμμα. Με όπλα τις Ενοχές, το Ψέμα, τον Κοινωνικό Αυτοματισμό και το Σύνδρομο της Στοκχόλμης κατάφερε απόλυτη υποδούλωση με όλα τα μέσα, φανατική υποστήριξη από όλα α Μέσα και δαιμονοποίηση κάθε Αντίστασης. Απόλυτη παράδοση στα τσιράκια των Δανειστών.
Όταν η κατάσταση άρχισε να χωλαίνει, η Νονά και η Μαφία της δεν δίστασε να ρίξει στη μάχη έναν πιστό σύμμαχο της οικογένειας των Τραπεζιτών, τον Δημοτραπεζίτη, επιχειρώντας να εφαρμόσει ένα απόλυτα οργουελικό σχέδιο.
Πλέον κανένας δεν χρειαζόταν να κρύβεται. Η κατασπάραξη της Ελλάδας, με την παράλληλη επίθεση στα άλλα ευάλωτα κράτη δούλευε ρολόι. Στην Ιταλία και την Ισπανία διορίστηκαν κυβερνήσεις ακριβώς με τον τρόπο που έγινε στην Ελλάδα. Στην Κύπρο χρησιμοποίησαν την υπάρχουσα κυβέρνηση, και την ανάγκασαν να χρησιμοποιήσει μάλιστα τα ιδεολογικά της όπλα κατά του ίδιου της του εαυτού.
Όταν πια ο Δημοτραπεζίτης έκανε την δουλειά του στην Ελλάδα, αποχώρησε δίνοντας τη θέση του στον Μοναχικό Ακροδεξιό Αντώνη.
Ο Μοναχικός Ακροδεξιός, είχε για χρόνια δουλέψει μυστικά και ήσυχα το σχέδιο του για την ανάληψη της Εξουσίας με σύμμαχο το Δίκτυο 21. Έτσι, ο Τραπεζίτης και ο Γόνος διευκόλυναν το έργο που θα ακολουθούσε, μπάζοντας στην Εξουσία την Ακροδεξιά, πριν ακόμα αναλάβει ο Μοναχικός.
Όταν πλέον ανέλαβε την Εξουσία, με κωλοτούμπες και προκλήσεις, γιγάντωσε το τέρας της Ακροδεξιάς που είχε αλυσοδεμένο στο σαλόνι του. Μέχρι που το τέρας πέταξε τη μάσκα του και φάνηκε το Ναζί του και το σαλόνι δεν το χώραγε πια. Έτσι έδωσε το Πράσινο Φως στα Σκυλιά του να το προστατεύουν.
Μετά το πέρασμα του Μοναχικού Ακροδεξιού από την Εξουσία, στα σπλάχνα της Ελλάδας γευματίζει πλέον όλη η Μαφία και οι συνεργάτες της, μαζί με όλα τα τέρατα που η συμμορία έριξε να την κατασπαράξουν.
Πλέον, τέσσερα χρόνια μετά την Αρχή του Σκότους, τα σπλάχνα της Ελλάδας κατακρεουργούν όλα τα μυθικά τέρατα. Οι Τράπεζες και οι Πατέρες του Έθνους την τεμαχίζουν και την πουλάνε στις Αγορές.
Η Ανεργία και η Ανέχεια ανοίγουν τις πόρτες στην Ακροδεξιά που κυκλοφορεί με το Μαχαίρι στα δόντια.
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν ήσυχα, καθώς κανείς δεν θέλει να ξυπνήσει την Αντίσταση.
Καλό ύπνο, αλλά η Ιστορία συνεχίζεται…
Παρασκευή 18 Απριλίου 2014
Η ταφή
“Πέθανε
ύστερα από λίγες μέρες. Τον θάψαμε στην άκρη ενός παλιού κοιμητηριού,
δυο άνθρωποι όλοι κι όλοι και ένα περαστικό αδέσποτο σκυλί που είχε
σταθεί και μας κοιτούσε. Έβρεχε. Έτσι κάθε που βλέπω τώρα ένα σκυλί,
ξέρω κατά που πέφτει παράδεισος.“
Τάσος Λειβαδίτης, από την ενότητα “Ο αδελφός Ιησούς”
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)