Τσόμσκι: Ο σημερινός φιλελευθερισμός είναι τυραννία

«Δεν υπάρχει εξουσία ‘ελέω θεού’, αλλά ο καθένας θα πρέπει να δικαιολογεί την ισχύ του. Αφού δεν μπορεί να το κάνει, που συνήθως αυτό συμβαίνει, τότε η εξουσία του θα πρέπει να καταρρεύσει και να αντικατασταθεί από κάτι πιο ελεύθερο και δίκαιο». Ο Αμερικανός φιλόσοφος Νόαμ Τσόμσκι μιλά στο Modern Success για την «προπαγάνδα», τον «μηχανισμό συγκατάθεσης» και τον «αναρχοσυνδικαλισμό».
Συνέντευξη στον Michael Wilson 

Έχετε αυτοπροσδιοριστεί ως αναρχοσυνδικαλιστής. Οι περισσότεροι έχουν συνδέσει στο μυαλό τον αναρχισμό με τις συγκρούσεις και τα επεισόδια. Ποια είναι η πραγματικότητα και τι είναι για εσάς ο αναρχισμός;

Ο αναρχισμός είναι κατά την άποψή μου μια τάση της ανθρώπινης σκέψης που εμφανίζεται σε διαφορετικές περιστάσεις και έχει μερικά σπουδαία χαρακτηριστικά. Κατά κύριο λόγο πρόκειται για μια τάση που είναι αντίθετη σε κάθε μορφή εξουσίας, κυριαρχίας ή ιεραρχίας. Τάσσεται κατά των δομών ιεραρχίας και κυριαρχίας σε κάθε έκφανση της ανθρώπινης ζωής, σε όλο το φάσμα, που μπορούμε να πούμε πως επεκτείνεται από τις πατριαρχικές οικογένειες μέχρι τα αυτοκρατορικά συστήματα.

Δεν υπάρχει εξουσία «ελέω θεού», αλλά ο καθένας θα πρέπει να δικαιολογεί την ισχύ του. Αφού δεν μπορεί να το κάνει, που συνήθως αυτό συμβαίνει, τότε η εξουσία του θα πρέπει να καταρρεύσει και να αντικατασταθεί από κάτι πιο ελεύθερο και δίκαιο. Και όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, η Αναρχία είναι απλά αυτή η τάση, η οποία μπορεί να πάρει διάφορες μορφές ανάλογα με τη χρονική συγκυρία.

Ο αναρχοσυνδικαλισμός από την άλλη είναι μια ειδική κατηγορία αναρχισμού, που βασίζεται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, στον έλεγχο του συνόλου της εργασίας, και όχι μόνο της παραγωγικής διαδικασίας, από τους εργαζόμενους. Για παράδειγμα οι εργαζόμενοι θα πρέπει να έχουν απόλυτο έλεγχο των όρων εργασίας τους, τον έλεγχο των επιχειρήσεων στις οποίες εργάζονται. Οι εταιρείες αυτές θα πρέπει να λειτουργούν σε συνεργασία με τις κοινότητες και θα πρέπει να συνδέονται με ένα πλέγμα ελεύθερων ενώσεων. Η δημοκρατία αυτού του είδους θα πρέπει να έχει ως βασικό πυλώνα μια ελεύθερη κοινωνία γενικότερα.

Δεν είναι μια συγκεκριμένη δομή. Σε μια τέτοια κοινωνία θα υπάρχει μια συνδιαμόρφωση ιδεών μέσω της οποίας θα αναπτύσσεται η διαδικασία. Η εικόνα που επικρατεί για το «χάος της αναρχίας», τις σπασμένες βιτρίνες και τις συγκρούσεις δεν έχει καμία σχέση με τον αναρχοσυνδικαλισμό που υπερασπίζεται μια πολύ οργανωμένη κοινωνία, η οποία ωστόσο οργανώνεται από κάτω με άμεση συμμετοχή σε κάθε επίπεδο και όσο το δυνατόν λιγότερη εξουσία, έως και καθόλου, αν είναι εφικτό.

Γιατί κάποιος θα πρέπει να επιλέξει την Αναρχία σε αντίθεση ας πούμε με τον Φιλελευθερισμό;

Αυτό που ονομάζεται φιλελεύθερο - ελευθεριακό στις ΗΠΑ είναι ένα μοναδικό φαινόμενο. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα πουθενά αλλού, ίσως λίγο στην Αγγλία. Δίνεται η δυνατότητα μεγάλης εξουσίας και κυριαρχίας σε ιδιώτες. Η ιδιωτική εξουσία είναι τόσο δυνατή που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Η βασική υπόθεση αυτής της θέσης είναι πως με κάποιο μαγικό τρόπο η συσσώρευση δύναμης στους ιδιώτες θα οδηγήσει σε μια ελεύθερη και δίκαιη κοινωνία. Στην πραγματικότητα αυτή είναι μια ιδέα που υποστήριζαν πολλοί στο παρελθόν, όπως ο Άνταμ Σμιθ για παράδειγμα, που το κύριο επιχείρημά του ήταν πως οι αγορές υπό συνθήκες απόλυτης ελευθερίας θα έφταναν σε ένα σημείο ισορροπίας. Λοιπόν αυτό δεν συμβαίνει...

Πολλοί το ισχυρίζονται ακόμα και σήμερα αυτό;

Ναι και ο φιλελευθερισμός που υποστηρίζουν στον σημερινό κόσμο είναι απλά μια από τις χειρότερες μορφές τυραννίας, μια ασύδοτη ιδιωτική τυραννία. Αντίθετα ο αναρχισμός διαφέρει πολύ από αυτήν την σκέψη. Ζητά την κατάργηση της τυραννίας, όλων των ειδών, συμπεριλαμβανομένου και αυτού που δημιουργείται από την συσσώρευση εξουσίας των ιδιωτών. Λοιπόν νομίζω πως η ελευθερία σε κάθε περίπτωση είναι καλύτερη από την υποταγή. Είναι καλύτερο να είσαι ελεύθερος παρά σκλάβος. Είναι καλύτερα να μπορείς να αποφασίζεις εσύ, παρά να το κάνει κάποιος άλλος για εσένα, λαμβάνοντας αποφάσεις και στη συνέχεια να σε αναγκάζει να τις τηρείς. Νομίζω πως είναι αδιαμφισβήτητο και δεν χρειάζεται κανείς να επιχειρηματολογήσει πάνω σε αυτό. Είναι τόσο ξεκάθαρο.

Το ζήτημα όμως, και σε αυτό θα πρέπει να σταθούμε, είναι το πως θα μπορέσουμε να κινηθούμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Εντός της σημερινής κοινωνίας υπάρχουν πολλοί τρόποι. Ένας από αυτούς είναι μέσω του κράτους στο βαθμό που αυτό θα είναι ελεγχόμενο από τον λαό. Μακροπρόθεσμα ο αναρχισμός σίγουρα ζητάει να καταργηθεί και αυτό. Ωστόσο μπορεί να υπάρχει παράλληλα με την ιδιωτική εξουσία και θα μπορούσε να ενισχύεται, αν είναι υπό δημόσιο έλεγχο και επιρροή. Το κράτος παρέχει τους μηχανισμούς για να περιοριστεί η επικίνδυνη ιδιωτική εξουσία. Για παράδειγμα μπορεί να θεσπίσει κανόνες για την ασφάλεια των εργαζομένων στο χώρο εργασίας ή να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή υγειονομική περίθαλψη κ.α. Αυτά δεν πρόκειται να εφαρμοστούν μέσα από την ιδιωτική εξουσία, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.

Όμως όλα αυτά μπορούν να προκύψουν μέσα από ένα κράτος που θα ελέγχεται δημοκρατικά, ώστε να προωθήσει ρεφορμιστικά μέτρα. Νομίζω πως αυτές είναι κάποιες ωραίες κινήσεις που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Ωστόσο θα πρέπει να προσβλέπουμε σε κάτι πολύ μεγαλύτερο, πολύ πέρα από όλα αυτά και σε μια πολύ μεγαλύτερη κλίμακα εκδημοκρατισμού. Και δεν πρέπει μόνο να το σκεφτόμαστε αλλά και να εργαστούμε πάνω σε αυτό. Αυτό τόνιζε και ένας από τους κορυφαίους στοχαστές του αναρχισμού το 19ο αιώνα, ο Μπακούνιν, ο οποίος ανέφερε πως μπορείς να οικοδομήσεις μια κοινωνία του μέλλοντος μέσα από την παρούσα κοινωνία. Και ζούσε σε πολύ πιο αυταρχική κοινωνία από τη δική μας. Αυτό μπορεί να γίνει. Για παράδειγμα οι αυτοδιαχειριζόμενες ή κοινοτικά ελεγχόμενες επιχειρήσεις είναι ίσως οι σπόροι μιας μελλοντικής κοινωνίας μέσα στη σημερινή.

Και αυτοί οι σπόροι όχι μόνο μπορούν να ανθίσουν, αλλά ανθίζουν. Υπάρχει μια πολύ σημαντική εργασία του Gar Alperovitz σχετικά με τους συνεταιρισμούς στην περιοχή του Κλίβελαντ που ελέγχονται από τους εργαζόμενους και την τοπική κοινότητα. Γίνεται μεγάλη θεωρητική συζήτηση για το πως θα μπορούσε να λειτουργήσει κάτι τέτοιο. Όμως πέρα από το επίπεδο της θεωρίας και του σχεδιασμού, στην πράξη υπάρχουν μέτρα που θα μπορούσαν να ληφθούν.

Σχετικά με τον κρατικό σοσιαλισμό εξαρτάται από το τι εννοούμε με αυτόν τον όρο. Αν πρόκειται για την τυραννία των μπολσεβίκων και των απογόνων τους τότε δεν χρειάζεται να το συζητήσω. Αν όμως μιλάμε για ένα περισσότερο διευρυμένο κοινωνικό δημοκρατικό κράτος, τότε ισχύουν όλα όσα είπαμε παραπάνω. Αν είναι κάτι άλλο τότε θα πρέπει να πούμε τι ακριβώς θα συμβαίνει; Ο έλεγχος θα βρίσκεται στα χέρια των εργαζομένων και των κοινοτήτων, ή σε κάποια Αρχή; Στη δεύτερη περίπτωση τότε και πάλι η ελευθερία είναι καλύτερη από την υποταγή.

Πολλοί άνθρωποι έμαθαν από εσάς και τον Edward Herman το μοντέλο προπαγάνδας. Μπορείτε να το περιγράψετε εν συντομία...;

Πρέπει να κοιτάξουμε αρχικά λίγο στο παρελθόν, να δούμε το ιστορικό πλαίσιο, στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου, όπου σε αρκετές κοινωνίες είχε επιτευχθεί μια «συμφωνία ελευθερίας» μετά από διεκδικήσεις. Στην αιχμή αυτών των κοινωνιών βρίσκονταν οι ΗΠΑ και η Βρετανία. Με κανένα τρόπο δεν μπορείς να τις χαρακτηρίσεις ελεύθερες κοινωνίες, αλλά συγκριτικά με τις υπόλοιπες είχαν κάνει αρκετά βήματα. Στην πραγματικότητα τα συστήματα εξουσίας –κρατικά και ιδιωτικά - άρχισαν να καταλαβαίνουν πως τα πράγμα είχαν βρεθεί σε ένα σημείο που δεν μπορούσαν να ελέγξουν με τη βία τον λαό τόσο εύκολα όπως στο παρελθόν και έτσι έπρεπε να βρουν νέα μέσα ελέγχου. Ουσιαστικά με αυτά τα μέσα ήθελαν να ελέγξουν τις πεποιθήσεις και τις συμπεριφορές. Αυτό ήταν που γέννησε τον κλάδο των δημοσίων σχέσεων, που εκείνη την εποχή αυτοπροσδιορίζεται με ειλικρίνεια ως βιομηχανία προπαγάνδας.

Ο γκουρού της βιομηχανίας Δημοσίων Σχέσεων, Edward Bernays, παρεμπιπτόντως φιλελεύθερος των Wilson-Roosevelt-Kennedy, γράφει το πρώτο εγχειρίδιο στη δεκαετία του 1920 με τίτλο «Προπαγάνδα». Σε αυτό περιέγραφε τον στόχο αυτής της βιομηχανίας. Όπως ανέφερε στόχος είναι να διασφαλίσει πως «η έξυπνη μειοψηφία», φυσικά όποιος το γράφει αυτό θεωρεί τον εαυτό του μέρος αυτής της μειοψηφίας, θα κινεί τα πράγματα καθώς είναι η μόνη που μπορεί να το κάνει, ενώ υπάρχει εκεί έξω μια μεγάλη «άπλυτη μάζα» που αν αφεθεί ελεύθερη θα δημιουργήσει μόνο προβλήματα.

Έτσι όπως ο ίδιος ανέφερε θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας «μηχανισμός συγκατάθεσης» μέσω του οποίου οι «άπλυτες μάζες» θα συναινέσουν στους κανόνες και την κυριαρχία μας. Αυτός ακριβώς είναι ο στόχος της βιομηχανίας των Δημοσίων Σχέσεων και επιτυγχάνεται με διάφορους τρόπους. Πρώτος τρόπος και βασικός είναι η διαφήμιση. Στην πραγματικότητα ο Edward Bernays «φτιάχνει το όνομά του» εκείνη την περίοδο, τέλη του ’20, με μια διαφημιστική εκστρατεία για να πείσει τις γυναίκες να καπνίζουν τσιγάρα. Οι γυναίκες, μια τεράστια ομάδα του πληθυσμού, εκείνη την περίοδο δεν κάπνιζε τσιγάρα και οι καπνοβιομηχανίες κάτι έπρεπε να κάνουν για αυτό. Έτρεξε λοιπόν μια διαφημιστική εκστρατεία που παρουσίαζε το τσιγάρο ως στοιχείο των σύγχρονων και απελευθερωμένων γυναικών. Είχε μεγάλη επιτυχία.

Υπάρχει ένας συσχετισμός μεταξύ της εν λόγω εκστρατείας και του τι συμβαίνει σήμερα με τις πετρελαϊκές και την αλλαγή του κλίματος;

Αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα. Αυτές ήταν οι ρίζες μιας βιομηχανίας ελέγχου απόψεων και συμπεριφορών. Σήμερα η βιομηχανία πετρελαίου, αλλά στην πραγματικότητα και όλη η παγκόσμια επιχειρηματική δραστηριότητα, που ασχολείται με παρόμοιες εκστρατείες επιχειρεί να υπονομεύσει τις προσπάθειες αντιμετώπισης ενός προβλήματος πολύ μεγαλύτερου από τη μαζική δολοφονία που προκάλεσαν οι καπνοβιομηχανίες. Γιατί ήταν μαζική δολοφονία.

Είμαστε αντιμέτωποι με μία απειλή, μια σοβαρή απειλή, την καταστροφική αλλαγή του κλίματος. Και σίγουρα δεν είναι αστείο. Η βιομηχανία πετρελαίου προσπαθεί να εμποδίσει τα μέτρα ώστε να εξασφαλίσει το δικό της βραχυπρόθεσμο κέρδος. Αυτό βέβαια δεν το κάνει μόνο η βιομηχανία πετρελαίου αλλά και το ηγετικό επιχειρηματικό λόμπι American Chamber of Commerce και άλλοι που έχουν δηλώσει ανοιχτά, χωρίς να το αποκαλούν προπαγάνδα, πως διεξάγουν μια εκστρατεία για να πείσουν τους πολίτες ότι δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος, δεν χρειάζεται να πάρουμε μέτρα και δεν πρέπει να ανησυχούν για το γεγονός πως το ανθρώπινο είδος βαδίζει σε ένα δρόμο που θα μπορούσε να οδηγήσει στον αφανισμό του ή τουλάχιστον στη διάλυση της δυνατότητας μιας αξιοπρεπούς ζωής για ένα τεράστιο αριθμό ανθρώπων.

Στην οικονομία μαθαίνουμε πως οι καταναλωτές είναι ενημερωμένοι και κάνουν ορθολογικές επιλογές. Δείτε μια διαφήμιση της τηλεόρασης και αναρωτηθείτε... Ποιος είναι ο σκοπός της; Είναι να ενημερώσει τον καταναλωτή για να κάνει μια ορθολογική επιλογή; Όχι. Σκοπός της είναι να δημιουργήσει μη ενημερωμένους καταναλωτές που θα κάνουν παράλογες επιλογές. Και είναι οι ίδιες διαφημιστικές εταιρείες που σχεδιάζουν και τις πολιτικές εκστρατείες. Η ιδέα είναι λίγο-πολύ η ίδια: Υπονόμευση της δημοκρατίας μέσω της προσπάθειας να δημιουργηθούν ανενημέρωτοι άνθρωποι που θα κάνουν παράλογες επιλογές. Και αυτό είναι μόνο μια πτυχή της βιομηχανίας PR. Αυτό που συζητούσαμε με τον Herman είναι μια άλλη πτυχή του συστήματος προπαγάνδας που αναπτύχθηκε περίπου εκείνη την περίοδο και αυτό είναι η «κατασκευή της συναίνεσης», όπως ονομάστηκε. Η συναίνεση στις αποφάσεις των πολιτικών και των επιχειρηματιών σε μια προσπάθεια να διασφαλιστεί πως οι άνθρωποι δεν θα μπουν στη διαδικασία να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις, οι οποίες ωστόσο προκαλούν προβλήματα στους ίδιους και σε πολλά άλλα ζητήματα. Αυτό είναι η «Προπαγάνδα». Για αυτό μιλούσαμε για Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Οι άνθρωποι πλέον σε μεγάλο βαθμό δεν αισθάνονται αυτή την προπαγάνδα, αλλά έχουν κατηχηθεί βαθιά στις αρχές του συστήματος που αδυνατούν να αντιληφθούν πολλά πράγματα που συμβαίνουν ακόμα και στην επιφάνεια και που αν κατανοηθούν μπορεί να ανατραπεί η εξουσία. 
Πηγή: Modern Success via http://tvxs.gr

H τρομοκρατία των Διακοσίων

Διακόσιοι άνθρωποι,οι επονομαζόμενοι διαδηλωτές- και όχι φυσικά πολίτες με δικαιώματα γιατί τα μόνα δικαιώματα που απέμειναν στους κατοίκους της χώρας είναι αυτά της απάθειας και της απραξίας,καταφέρνουν και παραλύουν σε καθημερινή βάση ολόκληρη την πρωτεύουσα από το Πέραμα ως τη Βάρη και από το Φάληρο ως τον Α. Στέφανο και ακόμα παραπέρα ως εκεί που φτάνει η φωνή της επιχειρηματικής ενημέρωσης, με τις ενοχλητικές διαμαρτυρίες τους .

Ούτε εκατόν ενενήντα εννιά,ούτε διακόσιοι ένας. Διακόσια κεφάλια  μέτρησε το καθεστώς του Δένδια, διακόσιοι ισχυρίζεται πως είναι ο «κεφαλάς» Πρετεντέρης ,«οι διακόσιοι ,οι διακόσιοι!! » αναπαράγουν από τα ξημερώματα ως τα μαύρα μεσάνυχτα τα φερέφωνα στα διάφορα hot spot της επιχειρηματικής ενημέρωσης. Καμιά πρωτοτυπία όταν πρέπει η προπαγάνδα του καθεστώτος να φτάσει και στο πιο απομακρυσμένο σαλόνι.

Διακόσιοι απερίσκεπτοι διαδηλωτές (τρομοκράτες κουκουλοφόροι μη ανήκοντες σε οργανωμένα συνδικαλιστικά λόμπι,αθλητικά σωματεία ,κόμματα και γενικότερα οποιοσδήποτε δεν υπόκειται σε κρατικό έλεγχο)επειδή γράφουν στα παλιά τους υποδήματα την νομιμότητα, δηλαδή την εμπορική ζωή της πρωτεύουσας, δηλαδή τις επιχειρήσεις,το μόνο που καταφέρνουν είναι να καταπατούν με το έτσι θέλω την ζωή πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων(ούτε τέσσερα δεν είναι αλλά δε γαμείς).Κλείνουν με κάθε αθέμιτο μέσο κεντρικούς λεωφόρους παράδρομους και σοκάκια,τους σταθμούς του Μετρό του τραμ του ΗΣΑΠ του ΟΣΕ των πράσινων- κίτρινων- κόκκινων και μπλε λεωφορείων, το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος ,το λιμάνι του Πειραιά και της Ραφήνας ,τις πιάτσες των ταξί ,τα πάρκινγκ τις πλατείες και τους ακάλυπτους ,τις παραλίες και τους δρυμούς ,στερώντας  έτσι το πολύτιμο αγαθό της ελευθερίας σε πέντε εκατομμύρια πολίτες. Με άλλα λόγια ο ορισμός του φασισμού και η κατάλληλη αφορμή για την κατάλυση της δημοκρατίας από μια ελάσσονα μειοψηφία.

Ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί την μαύρη εκείνη ημέρα της διαδήλωσης των Διακοσίων,ώστε πέντε εκατομμύρια πλην των Διακοσίων τρομοκρατών, επομένως 4.999.800: ηλικιωμένοι , βρέφη ,νεογέννητα,αγέννητα ,νοικοκυρές,ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι,εργάτες , μαθητές,σπουδαστές,φοιτητές, νοσηλευόμενοι και πεθαμένοι,να αδυνατούν να κατέβουν στο κέντρο για τα απαραίτητα ψώνια της ημέρας,να πιουν ένα καφέ,να περιηγηθούν στα μνημεία,να θαυμάσουν το ναό της δημοκρατίας,να χαζέψουν τις γύρω βιτρίνες,να ταΐσουν τα περιστέρια,να εργαστούν στα καταστήματα και τις επιχειρήσεις,να μοιράσουν διαφημιστικά φυλλάδια,να βγάλουν τον σκύλο βόλτα στο πάρκο,να κάνουν το πρωινό τους τζόκινγκ,να κάτσουν στα παγκάκια και να διαβάσουν ένα βιβλίο,να κάνουν skateboard, να διαλογιστούν με τους διπλανούς πολίτες,να επικοινωνήσουν ,να προβληματιστούν, να τραγουδήσουν ,να χορέψουν ,να μεθύσουν με τις χαρές της ζωής,να αλλάξουν την πόλη τους,να αλλάξουν ολόκληρο τον κόσμο υπό τους ήχους του id like to change the world.

noumero11888

Το κατάντημα της «Αριστεράς» της παγκοσμιοποίησης

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η βασική αιτία  της καταβαράθρωσης τόσο της άλλοτε κραταιάς Ευρωπαϊκής Αριστεράς όσο και της υποτυπώδους βορειοαμερικάνικης, είναι ότι αντί να αναπτύξει νέα θεωρητικά εργαλεία για να αναλύσει ένα νέο συστημικό φαινόμενο όπως η παγκοσμιοποίηση —που σήμερα σαρώνει εργασιακές σχέσεις, συντρίβει υπεραιωνόβιες κοινωνικές κατακτήσεις, ξεπουλά τον κοινωνικό πλούτο και συνθλίβει τα λαϊκά εισοδήματα— είτε καταφεύγει σε θεωρητικά εργαλεία του 19^ου αιώνα, είτε κάνει κάτι χειρότερο. Καταφεύγει σε υποπροϊόντα της μεταμοντέρνας ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης (ανθρώπινα δικαιώματα πάνω από την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση κ.λπ.) και σε αποπροσανατολιστικές συνωμοσιολογίες του τύπου «δόγμα σοκ» που πιπιλάνε «κόκα-κόλα διανοούμενοι», αλλά και «αντιεξουσιαστές της συμφοράς»!

Έτσι, ένα κοσμοϊστορικό κοινωνικό-οικονομικό συστημικό φαινόμενο όπως η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, που μπορεί να εξηγηθεί μόνο με όρους των συστημικών τάσεων της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και της αδυναμίας της Κοινωνικής Πάλης να δημιουργήσει ισχυρές αντί-τάσεις να τις αντιστρέψει, ερμηνεύεται σαν «δόγμα» ή «κακή» πολιτική που επιβάλλουν στη κοινωνία κάποιες αντίστοιχα κακές ελίτ. Το συμπέρασμα προφανές. Αρκεί να απαλλαχτούμε από τις κακές αυτές ελίτ για να ξεπεράσουμε την σημερινή καταστροφή. Και αυτό μπορεί να γίνει απλά με το να ψηφίσουμε μια καλή «Αριστερά» που θα μας απαλλάξει από τα Μνημόνια και θα βάλει τάξη στις κακές αυτές ελίτ, πιθανώς και με τη βοήθεια παρόμοιων αριστερών «κινημάτων» στον Νότο.

Άλλοι, πιο «προχωρημένοι», υποστηρίζουν παραλλαγές της ίδιας Αριστεράς, που τώρα μεν ξεθαρρεύτηκε να θέσει θέμα Ευρώ, όχι όμως και θέμα παράλληλης εξόδου από την ΕΕ, παρόλο το πανευρωπαϊκά διογκούμενο λαϊκό ρεύμα εναντίον της. Αυτό συμβαίνει, για παράδειγμα, ακόμη και με την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ.) που μπορεί μεν να μιλά για έξοδο από το Ευρώ και δειλά-δειλά για κάποια μακρινή έξοδο από την ΕΕ, χωρίς όμως να θέτει ποτέ θέμα παγκοσμιοποίησης και αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης και καταπολέμησης της οικονομικής  εξωστρέφειας, μήπως κατηγορηθεί (από ποιους άραγε;) ως «εθνικιστική». Ακόμη και το ΚΚΕ, μολονότι θέτει —έστω έμμεσα με τη μορφή της λαϊκής οικονομίας που προτείνει— παρόμοια θέματα, τα ανάγει ουσιαστικά στη Δευτέρα Παρουσία της κατάκτησης της λαϊκής εξουσίας. Όμως, χωρίς αυτά τα στοιχεία, απλή έξοδος από το Ευρώ, ή ακόμη και την ΕΕ, θα είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο, καταστροφική από τη σημερινή κατάσταση.

Η ίδια αυτή άθλια εικόνα της Αριστεράς εμφανίζεται παντού στην Ευρώπη, ενώ στην Αγγλία το εθνικιστικό κόμμα της Ανεξαρτησίας που απαιτεί άμεση έξοδο από την ΕΕ, τώρα προβλέπεται να έλθει πρώτο κόμμα στις Ευρωεκλογές αφού το αγκαλιάζουν μαζικά τα λαϊκά στρώματα. Όμως, τα εθνικιστικά κόμματα, από μόνα τους, δεν πρόκειται ποτέ να θέσουν θέμα κοινωνικής απελευθέρωσης, πέρα από το θέμα της εθνικής απελευθέρωσης, που σωστά θέτουν εφόσον σήμερα η εθνική κυριαρχία ισοπεδώνεται από την παγκοσμιοποίηση. Γι’ αυτό και δεν βάζουν θέμα μόνιμων αυστηρών κοινωνικών ελέγχων στις αγορές εργασίας, κεφαλαίων, αγαθών και υπηρεσιών, που αποτελούν όμως προϋπόθεση για κάθε κοινωνική απελευθέρωση. Αυτό ακριβώς το σημείο έθεσε πρόσφατα ο ριζοσπάστης γεν. γραμματέας των Βρετανικών συνδικάτων  συγκοινωνιών, Bob Crow, κατηγορώντας την Αριστερά ως υπεύθυνη για τη μαζική άνοδο της εθνικιστικής Δεξιάς.

Πρόσφατη, για παράδειγμα, έρευνα του Ιδρύματος του κόμματος της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) Rosa Luxemburg για την οικονομική κρίση αποτελεί σαφές δείγμα της πλήρους αποτυχίας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να αντιμετωπίσει τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, καταλήγοντας ουσιαστικά σε αποπροσανατολιστικές αναλύσεις, καθώς και ανάλογες προτάσεις για την διέξοδο από αυτή. Έτσι, οι αιτίες της κρίσης αποδίδονται βασικά στα Μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας που οδηγούν σε οικονομική καταστροφή τις περιφερειακές χώρες και σε αδιέξοδο...την ΕΕ, ενώ κρύβεται επιμελώς ότι στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών, ο βασικός παράγοντας που κρίνει την ίδια την οικονομική επιβίωση μιας χώρας είναι η ανταγωνιστικότητα. Γι’ αυτό και διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα όταν ισχυρίζονται ότι πουθενά οι πολιτικές λιτότητας δεν οδήγησαν σε ανάπτυξη. Όμως, τα σημερινά αναπτυξιακά «θαύματα», η Κίνα, η Ινδία κ.λπ. θεμελιώνονται ακριβώς στη μόνιμη λιτότητα, δηλαδή τους εξαθλιωμένους μισθούς και τα ανύπαρκτα κράτη-πρόνοιας. Και αυτό δεν το κάνουν οι Ευρωπαϊκές ελίτ από τον σαδισμό της Μέρκελ. Το κάνουν γιατί η ανταγωνιστικότητα τους, ως Κοινοτικό μερίδιο στις παγκόσμιες εξαγωγές, μειώνεται συνεχώς στην περίοδο από το 1980 μέχρι σήμερα. Έτσι, όταν τη περίοδο 1979-1989 τo Κoινoτικό μερίδιo ήταν στάσιμο, τo Απωανατoλικό εκτοξευόταν κατά 48%, ενώ στη περίοδο 1995-2008  όταν το μερίδιο τους μειωνόταν κατά 16%, το Απωανατολικό αυξανόταν κατά 86% (Παγκόσμια Τράπεζα). Αντίστοιχα, η Ελληνική ανταγωνιστικότητα μειώθηκε κατά το ένα τρίτο μεταξύ 1995 και 2008!

Είναι λοιπόν φανερό ότι είτε είμαστε έξω από το Ευρώ, είτε ακόμη και έξω από την ΕΕ, όσο η χώρα είναι ενσωματωμένη στη παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και κριτήριο της ευημερίας της είναι η ανταγωνιστικότητα, τις ίδιες ακριβώς πολιτικές λιτότητας θα εφαρμόζει για να δει «ανάπτυξη», μέσα από την πλήρη...Κινεζοποίησή της!

 Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (2 Ιουνίου 2013)

ΟΟΣΑ: Η νέα.. συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ (κι ένα μικρό, πικρό success story) !!!

Ο Κέινς έφυγε νωρίς, ο Ρογκόφ σηκώνει τα χέρια ψηλά κι ο ΟΟΣΑ είναι, προφανώς, η νέα, διεθνής συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.

Μετά το success story του Αντώνη Σαμαρά, τα παγκόσμια εγχειρίδια οικονομίας ξαναγράφονται, τα απανταχού think tanks αυτοπυρπολούνται και η υφήλιος υποκλίνεται μπροστά στο ελληνικό…χρεοκοπημένο θαύμα. 

Της Νικόλ Λειβαδάρη

Η ανάπτυξη έρχεται, αλλά εμείς απλώς δεν την βλέπουμε: Μας την κρύβει το βουνό του χρέους, που μετά από δύο «κουρέματα» έχει εκτοξευτεί από το 129,7% στο 156,9% του ΑΕΠ και οδεύει ενδόξως προς το 180,5% (εκτίμηση ΟΟΣΑ για το 2014).

Το φως φαίνεται στο βάθος του τούνελ, αλλά δεν αντέχουμε να το αντικρύσουμε: Μας έχει θαμπώσει η αισιοδοξία του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων. Που ευχαριστούν νυχθημερόν την τύχη τους επειδή η Μέρκελ, σε κρίση μεγαλοψυχίας, υποσχέθηκε να προσκαλέσει 10 έως 15 εξ αυτών σε «πιλοτικά προγράμματα κατάρτισης νέων» της BMW και της BASF.

Η ελπίδα ξαναγεννιέται, αλλά την καίει δόλια το φάντασμα της ύφεσης: Σωρευτική ύφεση 25% στην εξαετία 2008-2013, η μεγαλύτερη ύφεση που έχει καταγραφεί στα παγκόσμια χρονικά σε μη πολεμικούς καιρούς. Και μαζί, μια εσωτερική δημοσιονομική υποτίμηση-μαμούθ, που ούτε τα «γεράκια» του Σικάγο δεν θα είχαν αποτολμήσει να σχεδιάσουν.

Το πείραμα πέτυχε, απλώς δεν μας το αναγνωρίζουν οι κακόβουλοι. Ο ΟΟΣΑ λέει ότι το πρόγραμμα «μπάζει», θα έχει χρηματοδοτικό κενό και η Ελλάδα θα χρειαστεί νέο δάνειο από την τρόικα. Προφανώς δεν διάβασε Bild που έχρισε τον έλληνα πρωθυπουργό «φορέα ελπίδας».

Ο Πολ Ντόνοβαν της UBS λέει ότι είναι αδιανόητο να σκεφτεί καν κάποιος πως μια χώρα είναι δυνατό να διαχειριστεί δημόσιο χρέος της τάξης του 180% του ΑΕΠ. Εάν δεν είναι και εκείνος μυστικός γκουρού του …Λαφαζάνη, εξίσου προφανώς δεν έχει περάσει από τα σεμινάρια αισιοδοξίας της Ομάδας Αλήθειας της ΝΔ.

Ο Πολ Κρούγκμαν το είχε πει πριν χτυπήσει ύπουλα ο ΟΟΣΑ: «Ποια είναι η πρόταση του Ρεν για τις καταστροφικές ειδήσεις που φτάνουν; Ότι πρέπει να σταματήσουμε να ενοχλούμε με οικονομικές μελέτες, γιατί αυτές ελαχιστοποιούν την εμπιστοσύνη στην λιτότητα!». Τι μπορεί να ξέρει όμως ένα Νόμπελ Οικονομίας εάν δεν έχει απονεμηθεί από την ημεδαπή τρόικα;

Και άπαντες –οι πτωχοί τω πνεύματι– αγνοούν ότι η επιχείρηση εθνικής αισιοδοξίας διαθέτει και σχέδιο Β: Είναι το νέο, το τρίτο «κούρεμα», idiots! Θα κερδίσει η Μέρκελ τις γερμανικές εκλογές και θα πάμε πλέον στο περίφημο OSI –το «κούρεμα» του χρέους του επίσημου τομέα.

Παρεμπιπτόντως, το ότι νέο «κούρεμα» και νέο δάνειο σημαίνει και νέο Μνημόνιο, ουδείς το θεωρεί σημαντικό, διότι μπορεί και να χαλάσει το κλίμα ευφορίας.

Ως καθόλου σημαντικό εκλαμβάνεται και το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του χρέους είναι πια διακρατικό –από τα 309 δισ τα 201 δισ ευρώ βρίσκεται στα χέρια εθνικών κυβερνήσεων και κεντρικών τραπεζών. Δεν υπάρχουν πια τράπεζες, hedge funds και Τσαρλς Νταλάρα να παζαρέψουμε.

Και το Βερολίνο έχει αποδείξει στην πράξη ότι θα πουλήσει το δικό του haircut πολύ πιο ακριβά απ’ ό,τι τα εγχώρια ημιθανή ασφαλιστικά ταμεία.

Επίσης παρεμπιπτόντως, οι Ισπανοί κι οι Πορτογάλοι είναι απλώς ηλίθιοι που έδωσαν μάχη με νύχια και με δόντια για να αποφύγουν τέτοιου τύπου «κούρεμα». Ναι, εάν τους προτείνουμε «συμμαχία του Νότου» με αυτούς τους όρους, ευχαριστούν πολύ αλλά δεν θα πάρουν – με χαρά θα μας δουν να αυτοκτονούμε μόνοι μας.

Ναι, ζούμε το δικό μας, μοναδικό success story. Και περιμένουμε αμέριμνοι και αισιόδοξοι τους κινέζους επενδυτές, του ρώσους μεγιστάνες και τους γερμανούς τουρίστες. Για να γίνουμε η πιο χαρωπή χρεοκοπημένη αποικία του πλανήτη.

Το “success story” της χώρας μέσα από τα μάτια των ξένων

Του Θανάση Μισδανίτη

Πέμπτη βράδυ στο μπαρ του Birkbeck College στο Λονδίνο. Βρίσκομαι με μια μεγάλη παρέα συμφοιτητών και κουβεντιάζουμε, η κουβέντα όπως πάντα περνάει από θέματα που αρμόζουν στη συγκεκριμένη περίοδο στο Λονδίνο σχετικά με το καλοκαίρι που δεν φαίνεται να μας κάνει τη χάρη να έρθει προς τα μέρη μας και τις καλοκαιρινές διακοπές που σιγά σιγά πλησιάζουν.

Κάποια στιγμή μια κοπέλα μας πλησιάζει και μας ζητάει ένα τσιγάρο.

Ήταν πολύ φιλική μας συστήθηκε και για να σπάσει την αμηχανία όσο περίμενε να της στρίψω ένα τσιγάρο μας έπιασε την κουβέντα.

Η Λέα μόλις άκουσε την «οξφορδιανή προφορά μας» μας ρώτησα από που καταγόμαστε, μόλις της απάντησα ότι κατάγομαι από την Ελλάδα ενθουσιάστηκε λέγοντας μου «Κανονίζω τις καλοκαιρινές μου διακοπές και ψάχνω σε ποιο νησί να πάω στην Ελλάδα, έχεις κάτι να…μου προτείνεις?».

Πριν προλάβω να απαντήσω ο Κοσμίν, συμφοιτητής και φίλος μου από τη Ρουμανία, έσπευσε να πει τις δικές του εμπειρίες από τις διακοπές που έχει κάνει στην Ελλάδα. Αφού περάσαμε αρκετή ώρα κουβεντιάζοντας για τις πολυαναμενόμενες καλοκαιρινές μας διακοπές, υπό τον βροχερό ουρανό του Λονδίνου, η Λέα μου έκανε την εξής ερώτηση «Will it be safe for a brown woman like me coming to Greece, now with all the attacks from Golden Dawn to immigrants?». Αυτό που δεν σας είπα ως τώρα είναι ότι η Λέα είναι Βρετανίδα υπήκοος, καθώς έχει γεννηθεί, έχει μεγαλώσει και έχει ζήσει το σύνολο των 40 ετών της στη Βρετανία, αλλά οι γονείς της είναι από το Μπαγκλαντές. Αρχικά ένοιωσα αμήχανα καθώς δεν ήξερα τι να απαντήσω, αλλά στη συνέχεια της περιέγραψα την κατάσταση και τις είπα ότι στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας η Χ.Α. είναι ανεπιθύμητη. Της είπα για τις επιθέσεις σε μετανάστες αλλά και για τα αντιρατσιστικά κινήματα αλληλεγγύης.

Δεν είναι η πρώτη φορά που στο Λονδίνο με ρωτάνε για τη Χ.Α. και μάλιστα κατονομάζοντας την. Δεν ρωτάει κανείς για τους Έλληνες φασίστες ή νεοναζί. Όλοι ξέρουν και θα σε ρωτήσουν για την Χ.Α. με το αγγλικό της όνομα “Golden Dawn, the Greek neo-Nazi party”. Καθώς είναι και θέμα των ημερών η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, με το “success story” που προσπαθεί να οικοδομήσει το κυβερνητικό επιτελείο, είναι καλό να γνωρίζουμε και τι γνώμη έχει για όλα αυτά ο απλός κόσμος στις Ευρωπαϊκές χώρες. Κανείς εδώ δεν μιλάει για κάποιο οικονομικό θαύμα που κατάφεραν να κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Αντιθέτως όλο και περισσότερος κόσμος αντιλαμβάνεται την κοινωνική κρίση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα. Εγώ ένοιωσα την ανάγκη να γράψω αυτές τις λίγες λέξεις μεταφέροντας μια εμπειρία από έξω προς τα μέσα για να μην έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι κρύβοντας τα ζητήματα του ναζισμού κάτω από το χαλάκι και παίζοντας παιχνιδάκια με το σοβαρότατο ζήτημα του ρατσισμού, πως καταφέρνει να πείσει κανέναν άλλον πέρα από τον εαυτό του και αυτούς που έχουν συμφέροντα ή απλά φορούν παρωπίδες.

Τέλος, μένοντας στο εξωτερικό δεν θέλω να προέρχομαι από ένα μέρος που είναι γνωστό στην Ευρώπη για το αυγό του φιδιού που εκκολάπτει, αλλά για το μέρος στο οποίο μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες γεννιέται η ελπίδα για την κοινωνία που υποφέρει. Για μια κοινωνία που θα αποτελέσει το αντιπαράδειγμα για όλους τους λαούς της Ευρώπης που ο νεοφιλελευθερισμός τους τρώει σαν σαράκι. Ο βασιλιάς είναι γυμνός μπροστά στα μάτια των λαών και είναι καιρός για όλους εμάς να δείξουμε τη δύναμη των από τα κάτω, να φέρουμε ως αντιπαράδειγμα την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα στον ατομισμό και την κατάθλιψη και να βάλουμε επιτέλους φωτιά σε ότι μας καίει, σε ότι μας τρώει τη ζωή, και όχι την ψυχή.

Υ.Γ. Ναι, Έλληνα μικροαστέ φίλε μου, κανείς εδώ δεν λέει τι καλά που τα έχει κάνει η Ελλάδα και συγχαρητήρια που σωθήκαμε, αλλά ξέρει ότι εσύ και πολλοί ακόμα ανέχονται το φασιστικό φαινόμενο. Και επειδή έρχεται και η τουριστική περίοδος για την οποία όλοι κόπτονται, θυμήσου ότι κάθε «ξένος» που έρχεται στην Ελλάδα ξέρει ότι ένας στους δέκα από αυτούς που θα συναντήσει τον θεωρούν κατώτερο ον και υπό συνθήκες τον θέλουν νεκρό. Άντε και καλό καλοκαίρι..

Μεταπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου

Κρατικό χρέος - Εργαλείο υπερεκμετάλλευσης και εξαθλίωσης

Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαστε με τη μεγάλη ληστεία του εργαζόμενου και σκληρά εκμεταλλευόμενου ελληνικού λαού από το χρηματιστικό κεφάλαιο. Εχουμε δείξει ότι ιστορικά, από την εποχή ακόμη που το καπιταλιστικό σύστημα έκανε τα πρώτα του βήματα, το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του χρησιμοποίησαν το λεγόμενο δημόσιο χρέος για να ξεζουμίζουν την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους.
Ο Μαρξ αναφέρεται ως εξής σ’ αυτή την τάση, στον πρώτο τόμο του μνημειώδους έργου του «Το Κεφαλαιο»:

«Το σύστημα της δημόσια πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία, διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανιφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους του χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο. Ετσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή» (Το Κεφάλαιο, τόμος Α, σελ. 778, η έμφαση δική μας).

Μέχρι τα τέλη του 2009, το δημόσιο χρέος χρησιμοποιήθηκε από το χρηματιστικό κεφάλαιο για να αποκομίσει υπερκέρδη. Σταματήσαμε στο 2009, γιατί από το Μάη του 2010, με την υπογραφή του πρώτου αποκιοκρατικού Μνημονίου, το χρηματιστικό κεφάλαιο, χρησιμοποίησε το δημόσιο χρέος, όχι μόνο για να αποκομίσει υπερκέρδη (χωρίς να παράγει  και να ρισκάρει τίποτα), αλλά και για να «κινεζοποιήσει» την εργαζόμενη ελληνική κοινωνία.

Στο 646ο φύλλο της «Κ» είχαμε παραθέσει έναν πίνακα με τα τοκοχρεολύσια που πληρώσαμε στο χρηματιστικό κεφάλαιο την περίοδο 1991-2011. Σταματώντας, όπως προαναφέραμε, στο 2009, μιας και την επόμενη χρονιά άρχισε το ξεθεμέλιωμα των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, διαπιστώνουμε ότι από το 1997 μέχρι το 2009 πληρώσαμε στο χρηματιστικό κεφάλαιο για τοκοχρεωλύσια 545.928 εκατ. ευρώ και για τόκους 168.226 εκατ. ευρώ, ενώ το δημόσιο χρέος το Δεκέμβρη του 2009 ανερχόταν σε 298.524 εκατ. ευρώ. Αν αθροίσουμε τα τοκοχρεολύσια που καταβάλαμε και το δημόσιο χρέος, φτάνουμε στα 844.452 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, αυτά που άρπαξαν μέσα σε 13 χρόνια κι αυτά που εμφανιζόμαστε να τους χρωστάμε ακόμη μας κάνουν περίπου το τετραπλάσιο του ετήσιου ΑΕΠ της χώρας! Μιλάμε για 64.957 εκατ. ευρώ το χρόνο!

Η τριετία 2010-2012 είναι η τριετία της κινεζοποίησής μας, μέσω των τριών αποικιοκρατικών μνημονίων. Την περίοδο αυτή πληρώσαμε ως τοκοχρεωλύσια 202.850 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων τα 41.971 εκατ. ευρώ ήταν οι τόκοι! Το δε δημόσιο χρέος το Δεκέμβρη του 2011 είχε ανέλθει στα 367.537 εκατ. ευρώ, ενώ το Δεκέμβρη του 2012 (προσωρινά, λόγω PSI και μετατόπισης του χρέους μετά το 2023) έπεσε προσωρινά στα 305.537 εκατ. ευρώ. Αν προσθέσουμε στα τοκοχρεολύσια αυτής της τριετίας τα 7.007 εκατ. ευρώ αύξησης του δημόσιου χρέος, το ετήσιο νταβατζιλίκι στο χρηματιστικό κεφάλαιο φτάνει τα 69.952 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, την τριετία των μνημονίων, το νταβατζιλίκι που εισπράττει το χρηματιστικό κεφάλαιο αυξήθηκε κατά 7,7%!

Την περίοδο 2000-2009, η «δαπάνη» για μισθούς και συντάξεις εν ενεργεία και συνταξιούχων δημοσίων υπαλλήλων (συμπεριλαμβανόμενων των καραβανάδων και των μπάτσων) ανερχόταν, κατά μέσο όρο, σε 17.718 εκατ. ευρώ το χρόνο. Τη «δαπάνη» αυτή τα παπαγαλάκια του χρηματιστικού κεφαλαίου τη θεωρούσαν υψηλή και οι κυβερνήσεις φρόντισαν να τη χαμηλώσουν πάρα πολύ. Τα  καταβληθέντα τοκοχρεολύσια, όμως, χωρίς να υπολογίζουμε αυτά που θα καταβληθούν για να μηδενιστεί το δημόσιο χρέος, που ανήλθαν όπως είδαμε σε 545.928 εκατ. ευρώ την περίοδο 1997-2009 (41.994 εκατ. ευρώ το χρόνο), δεν τα θεωρούν πρόβλημα που μπλοκάρει κάθε προσπάθεια εξόδου της ελληνικής οικονομίας από τη βαθιά καπιταλιστική κρίση. Δεν λένε επίσης κουβέντα για το τρομακτικό ποσό των 67.617 εκατ. ευρώ, που πληρώσαμε κατά μέσο όρο για τοκοχρεωλύσια κάθε χρόνο της τριετίας 2010-2012. Τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης και του χρηματιστικού κεφαλαίου έστρεφαν και εξακολουθούν να στρέφουν τα πυρά τους κατά των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων. Σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2013, η «δαπάνη» για μισθούς και συντάξεις θα πέσει στα 17.511 εκατ. ευρώ, που είναι κατακόρυφη πτώση σε σχέση με το 2009, που ήταν 22.293 εκατ. ευρώ.

Επανερχόμαστε στο δημόσιο χρέος, για να παρακολουθήσουμε την πορεία του και ν’ αποδείξουμε για μια φορά ακόμη, ότι αυτό χρησιμοποιείται από το χρηματιστικό κεφάλαιο σε μόνιμη βάση, για να αποκομίζει υπερκέρδη, ενώ χρησιμοποιήθηκε επιπλέον για να καλυφθεί η βίαιη κινεζοποίση της εργαζόμενης κοινωνίας. Παρά την κινεζοποίηση, όμως, το δημόσιο χρέος παραμένει σε υψηλά επίπεδα.

Οπως προαναφέρθηκε, το Δεκέμβρη του 2009 το δημόσιο χρέος ανερχόταν σε 298.524 εκατ. ευρώ. Το Μάη του 2010 υπογράφτηκε το Μνημόνιο-1 που συνόδευε ένα δάνειο ύψους 110 δισ. ευρώ (με τους γνωστούς αποικιοκρατικούς όρους). Από το ποσό συτού του δανείου τελικά εκταμιεύτηκαν μόνο 73.200 εκατ. ευρώ μέχρι το Γενάρη του 2012. Το Μάρτη του 2012 υπογράφηκε το αποικιοκρατικό Μνημόνιο-2, πακέτο με νέα δανειακή σύμβαση ύψους 136.100 εκατ. ευρώ (109.100 εκατ. ευρώ από το ΕΤΧΣ και 27.000 εκατ. ευρώ από το ΔΝΤ).

Με το πρώτο Μνημόνιο η χώρα φορτώθηκε δάνειο 73.200 εκατ. ευρώ και πέρα από τα υψηλά τοκοχρεολύσια που κατέβαλε, ξήλωσε σαν κάλτσα τα δικαιώματα των εργαζόμενων.

Τι απόγινε το δημόσιο χρέος; Το Δεκέμβρη του 2011 ανέβηκε στα 367.978 εκατ. ευρώ! Μέσα σε μια διετία το δημόσιο χρέος 2009-2011 αυξήθηκε από τα 298.524 εκατ. ευρώ του 2009 σε 367.978 εκατ. ευρώ. Η αύξηση ήταν 69.454 εκατ. ευρώ, ίση σχεδόν με το νέο αποικιοκρατικό δάνειο των 73.200 εκατ. ευρώ. Αυτό συνέβη γιατί το νέο δάνειο δεν έφτασε για να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια των ομολόγων που έληγαν αυτή την περίοδο. Τη διετία αυτή το ελληνικό δημόσιο κατέβαλε για τοκοχρεωλύσια στο χρηματιστικό κεφάλαιο 135.234 εκατ.ευρώ.

Φαίνεται έτσι καθαρά, ότι ο αποικιοκρατικός δανεισμός γίνεται αποκλειστικά για την πληρωμή τοκοχρεωλυσίων των ληγμένων ομολόγων του δημοσίου και γι’ αυτό μοιραία το δημόσιο χρέος αυξάνεται.

Στα τέλη του 2012 είχαμε το Μνημόνιο-3, που συνόδευε τη σύναψη νέου αποικιοκρατικού δανείου, συνολικού ύψους 136.100 εκατ.ευρώ, (109.100 εκατ. από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και 27.000 εκατ. ευρώ από το ΔΝΤ. Στοιχεία για την πορεία του δημόσιου χρέους υπάρχουν μέχρι το Μάρτη του 2013. Σε ό,τι αφορά τις εκταμιεύσεις, μέχρι το Μάη του 2013 εκταμιεύθηκαν 120.069 εκατ. ευρώ από το ΕΤΧΣ και 4.878 εκατ. ευρώ από το ΔΝΤ, συνολικά 124.947 εκατ. ευρώ. Θα εκταμιευθούν ακόμη μέσα στον Ιούνη 3,3 εκατ. ευρώ από το ΕΤΧΣ και 1,8 εκατ. από το ΔΝΤ. Ετσι, τον Ιούνη του 2013 θα έχουν εκταμιευθεί 130.047 εκατ. ευρώ συνολικά από ΕΤΧΣ και ΔΝΤ.

Το Μάρτη του 2013, μήνα για τον οποίο έχουμε στοιχεία για το δημόσιο χρέος, είχαν εκταμιευθεί 116.947 εκατ. ευρώ και υπολείπονταν 19.153 εκατ. ευρώ. Το δημόσιο χρέος το Μάρτη του 2013, μετά το «κούρεμα» του 2012 και την επαναγορά ομολόγων που έγινε στα τέλη της ίδιας χρονιάς, ανερχόταν σε 309.357 εκατ. ευρώ. Ας σημειωθεί ότι πριν από ένα χρόνο, το Μάρτη του 2012, το χρέος ήταν 280.292 (μετά το «κούρεμα»)! Δηλαδή, παρά το «κούρεμα» και την επαναγορά, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά περίπου 29.000 εκατ. ευρώ!

Από το Μάρτη του 2013 μέχρι το τέλος του 2015 λήγουν ομόλογα και βραχυπρόθεσμα δάνεια συνολικού ύψους 68.000 εκατ. ευρώ.
Υπολογίζοντας ότι οι υπολειπόμενες εκταμιεύσεις είναι 19.000 εκτ. Ευρώ, βλέπουμε ότι δημιουργείται ένα άνοιγμα 49.000 εκατ. ευρώ.  Αρα, σύντομα η τρικομματική κυβέρνηση θα κληθεί να υπογράψει νέο αποικιοκρατικό δάνειο (και νέο Μνημόνιο, φυσικά), το δημόσιο χρέος θα συνεχίσει να τραβάει την ανηφόρα και ο ελληνικός λαός να κουβαλάει τον σταυρό του μαρτυρίου, όσο κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια και δεν παίρνει την υπόθεση στα χέρια του για να βάλει τέλος σ’ αυτό το μαρτύριο.

Γεράσιμος Λιόντος

ΚΟΝΤΡΑ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 1 ΙΟΥΝΗ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ-ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ (ΜΕΚΕΑ) -- ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΟΜΙΛΙΑ/ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟ ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΙΟΥΝΙΟΥ

Καλούμε συναγωνιστές/στριες και φίλους/ες σε συζήτηση/ομιλία 

με τον Τάκη Φωτόπουλο, πολιτικό στοχαστή και οικονομολόγο,

στην Πλατεία Παλιού Δημαρχείου Γλυκών Νερών (Λεωφόρος Λαυρίου),

την Κυριακή 2 Ιουνίου ώρα 19:30

 

ΘΕΜΑ:

Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

 

 

Για την αποτίναξη της Οικονομικής Κατοχής και τη μόνιμη διέξοδο απο την καταστροφική κρίση

ΜΕ ΑΜΕΣΗ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ

Ε Υ Ρ Ω Π Α Ϊ Κ Η Ε Ν Ω Σ Η

Και την οικονομική και πολιτική μας κυριαρχία ως λαού, μέσα απο την

ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

 Στόχος η σταδιακή πλήρης αποδέσμευση μας από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγορά και την ψευτο-Δημοκρατία των ελίτ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ), και έναν νέο πραγματικό διεθνισμό που θεμελιώνεται στην αλληλεγγύη.

Έτσι μόνο ο λαός μας, έχοντας ορθοποδήσει από την σημερινή λαίλαπα , θα μπορούσε να προχωρήσει στη συστημική αλλαγή που θα επιλέξει, η όποια θα μπορούσε να είναι και μια πραγματική (Περιεκτική) Δημοκρατία που θα εξασφάλιζε την ίση κατανομή πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής δύναμης μεταξύ όλων των πολιτών.

- Πρωτοβουλία Λαϊκού Μετώπου για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση (ΜΕ.Κ.Ε.Α.)  www.mekea.org

-Συνέλευση Πολιτών Γλυκών Νερών

http://www.mekea.org/2013/05/29/476/

http://www.periektikidimokratia.org/ekdiloseis/sizitisi-glika-nera-metopo

Από τους “εθνοσωτήρες” στους νυν “διασώστες”

Δέκα επισημάνσεις για το σύνθημα «από την εποχή της χούντας, είχαμε να δούμε τόση δημοκρατία».

Του Διονύση Ελευθεράτου – “Πριν”
Τς, τς, τς… Οποία λαϊκίστικη κακοήθεια… «Από την εποχή της χούντας είχαμε να δούμε τόση δημοκρατία», διατείνεται το σύνθημα. Για να καταστεί εμφανής η συντριπτική υπεροχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, επισημαίνουμε δέκα σημεία.

Πρώτο: Επί χούντας απολύονταν δημόσιοι υπάλληλοι, εάν τα «λαγωνικά» του καθεστώτος τους θεωρούσαν «αντεθνικά στοιχεία» που κακώς είχαν «τρυπώσει» σε κρατικές θέλεις. Τώρα όμως δεν αρκεί το φρόνημα. Πρέπει το μίασμα να υποπέσει και σε «αντικοινωνική» πράξη, προτού βρεθεί σε «αναγκαστική αργία» (δημοκρατία «άλφα – άλφα») και προγραφεί ως «επίορκος».
Γιατί «επίορκος»; Ε. φαίνεται ότι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, κάπου, κάποτε είχαν ορκιστεί ότι δεν θα διαδήλωναν εναντίον του Μνημονίου ή του Φούτελ. Ούτε θα συμμετείχαν σε δημοτικές κινητοποιήσεις για την προστασία παράλιων από καταπατητές – σαν κοινοί «εχθροί της επιχειρηματικότητας». Ούτε, ούτε, ούτε…
Ούτε εμείς όμως είμαστε βέβαιοι ότι για τις «καρατομήσεις» θα διατηρηθεί επ’ άπειρον αυτό το μεγαλόψυχο -αν και ολίγον «γραφειοκρατικό»- προαπαιτούμενο, η δράση. Ποιος ξέρει, ίσως …αναπτυχθεί περαιτέρω η λογική του Θ. Πάγκαλου, ο οποίος πέρσι, προσδιορίζοντας τις μεγάλες πληγές του Δημοσίου, ανέφερε ότι οι μισοί υπάλληλοι «ψήφισαν Τσίπρα, Καμμένο ή Μιχαλολιάκο». Σκεφθείτε πόσα θαύματα» θα έκανε ένας φορέας «αξιολόγησης» των δημοσίων υπαλλήλων, με νοοτροπία Πάγκαλου…
Δεύτερο: Η χούντα καμάρωνε με αγριότερη χαρά για την «παγωμάρα» και τον φόβο των «κάτω». Παπαδόπουλος, Απρίλιος 1967: «Απόλυτος ηρεμία επικρατεί καθ’ άπασαν την Επικράτειαν. Δεν κινείται, κατά το κοινώς λεγόμενον, ούτε κουνούπι». Μιλώντας προσφάτως στη Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε, ο Γ. Στουρνάρας επέδειξε κάποιο τακτ: «Αποκαταστάθηκε αρκετή ησυχία… Κατά κανένα τρόπο δεν βρισκόμαστε κοντά σε έκρηξη… Μόνο στο δημόσιο τομέα υπάρχουν ακόμη διαμαρτυρίες».
Αλήθεια, προσέξατε ποιο «δικαίωμα» αρνούνται να ασκήσουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα των …φημισμένων συνδικαλιστικών ελευθεριών; Να «κουνηθούν», να απολυθούν, να λάβουν κάποια αποζημίωση, αντί να ζουν -πολλοί εξ αυτών- με «έναντι». Ναι, τέτοια ευκαιρία θυσιάζουν, επειδή «βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ».
Τρίτο: Τότε υπήρχαν δυο τρισκατάρατα «συν», οι «συμπαθούντες» και «συνοδοιπόροι» των αναρχοκομμουνιστών. Τώρα προβάλλει ένα: «Συντεχνίες». Καθένας μας ανήκει σε μία και «ξεσκεπάζεται» κάθε φορά που «σηκώνει κεφάλι». Σε βάθος χρόνου, ούτε οι άνεργοι θα αποφύγουν το στίγμα – ιδίως αν λαμβάνουν επίδομα. Δείτε το, όμως, αλλιώς: Μήπως είναι ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης να εντάσσονται όλοι σε «συντεχνίες», όπως ακριβώς ανήκουν σε μια ΔΟΥ ή ένα δήμο: θέλει σκέψη το πράγμα…
Τέταρτο: Τον Μάιο του 1973 επισκέφθηκε την Κίνα ο χουντικός αντιπρόεδρος Ν. Μακαρέζος. Το ταξίδι του «γέννησε» στην Ελλάδα αρκετά ανέκδοτα. Σύμφωνα με το πλέον διαδεδομένο, κάποια στιγμή ρώτησε ψιθυριστά τον Κινέζο πρωθυπουργό Τσου Εν Λάι: «Έχετε αντιφρονούντες εδώ;». Ο Τσου Εν Λάι απάντησε: «Μπα, όχι πολλούς, κάπου δέκα εκατομμύρια». Κι ο Μακαρέζος ανακουφισμένος: «Α, εντάξει, περίπου τόσους έχουμε κι εμείς στην Ελλάδα».
Κατά μια διαβολεμένη ημερολογιακή σύμπτωση, ο Α. Σαμαράς επισκέφθηκε την Κίνα τον Μάιο του 2013. Ηγέτης κύρους αυτός, συνδέθηκε μόνο με ένα ανέκδοτο, συντομότατο. Το διατύπωσε μάλιστα ο ίδιος: «Success Story». Εάν για τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας αυτές οι δύο λέξεις ηχούν ακατάληπτες, «σαν Κινέζικα», ο λόγος δεν είναι ασφαλώς η άγνοια των Αγγλικών.
Εάν πάλι το «Success Story» χρειάζεται κάποιον παιάνα, θα προτείναμε ένα ποπ τραγούδι που προηγήθηκε της επίσκεψης Μακαρέζου στην Κίνα. «Ήθελα να ‘μουν βασιλιάς στα παραμύθια της γιαγιάς», τραγουδούσαν οι «Νοστράδαμος» το ’72. (Το ρεφρέν αναφέρει πως η γιαγιά μας άφησε χρόνους, αλλά αυτό ουδεμία σχέση έχει με την κατάσταση του ΕΟΠΥΥ ή τις πετσοκομμένες συντάξεις-ΟΚ;).
Πέμπτο: Αντί να κάνεις νοθείες σε δημοψηφίσματα, όπως εκείνο του ’73, είναι «κομ ιλ φο» να υπερψηφίζεσαι κανονικά και την επομένη να ακυρώνεις τις βασικότερες προεκλογικές εξαγγελίες σου. Στοιχειώδες…
Έκτο: Αντί του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των συνταγματαρχών, τώρα ισχύει το «αποφασίζομεν και απαλλάσσομεν» των διαδοχικών Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου: Απαλλάσσονται οι βουλευτές του κυβερνητικού μπλοκ από επιπρόσθετα πολιτικά και συνειδησιακά (;) βάρη. Έτσι ο «γύψος» γίνεται πιο ανάλαφρος.
Ορισμένοι «τυπολάτρες» βλέπουν καταστρατήγηση του Συντάγματος που ορίζει (άρθρο 44) ότι μόνο «σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί ύστερα από πρόταση του υπουργικού συμβουλίου να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου». Υπερβολικές σχολαστικότητες. Όταν η κυβέρνηση κρίνει πως η κατάσταση είναι μονίμως «επείγουσα» και προδιαγεγραμμένα «απρόβλεπτη», όλα επιτρέπονται. Όσα ο νοικοκύρης ξέρει, δεν τα σκαμπάζει των νομικών τ’ ασκέρι (κινέζικη παροιμία – τη σκέφθηκαν διδαχθέντες από τον Α. Σαμαρά).
Έβδομο: Με το στρατιωτικό της νόμο η χούντα απαγόρευε τις συναθροίσεις άνω των πέντε ατόμων. Η δημοκρατία όμως είναι τόσο «λαρτζ», ώστε δεν περιορίζει καν το πλήθος των χημικών που μπορούν να ριφθούν εναντίον διαδηλωτών. Ή έχουμε «πλέρια ελευθερία» ή δεν έχουμε, καημένε…
Όγδοο: Το 1970 οι «εθνοσωτήρες» όρισαν, με διάταξη στο ΝΔ 802, ότι δεν επρόκειτο να ασκηθεί δίωξη εναντίον υπουργού ή υφυπουργού του καθεστώτος, παρά μόνο εάν το αποφάσιζαν οι …συνάδελφοι του. Για να έχουν απολύτως ήσυχο το κεφάλι τους, οι συνταγματάρχες «παρέγραψαν» και όλα τα εγκλήματα «διά τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» οποιασδήποτε μελλοντικής Βουλής.
Εν συγκρίσει προς τους «εθνοσωτήρες», οι σημερινοί «διασώστες» της Ελλάδας επιδεικνύουν περισσότερο αλτρουισμό. Απόδειξη, η ψηφισθείσα στη Βουλή ποινική ασυλία στους τραπεζίτες, για τα θαλασσοδάνεια που χορήγησαν σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Δεν είναι αχάριστη η δημοκρατία, κύριοι…
Ένατο: Η σημερινή δημοκρατία είναι ποιοτικά ανώτερη, συν τοις άλλοις επειδή αξιοποιεί τα τεχνολογικά κεκτημένα της εποχής. Η χούντα π.χ. δεν έκανε «φωτοσοπ» σε θύματα βασανιστηρίων. Δεν υπέβαλε σε εξετάσεις DNA τους κατοίκους των Μεγάρων, οι οποίοι εξεγέρθηκαν τον Οκτώβριο του ’73 εναντίον των αναγκαστικών απαλλοτριώσεων που είχαν προγραμματιστεί στην περιοχή τους, για να εγκατασταθούν εκεί βιομηχανικές μονάδες.
Προσέξτε, όμως! Η δημοκρατία δεν είναι μονοδιάστατη. Εκεί που τη θεωρείς άκαρδο ρομπότ, να σου ο Ν. Δένδιας που διδάσκει τι σημαίνει φιλότιμο και ευθιξία. Δημοσίευσε ο Γκάρντιαν ρεπορτάζ για τα βασανιστήρια σε βάρος των συλληφθέντων στο αντιφασιστικό συλλαλητήριο; Ωρυόταν ο υπουργός, προαναγγέλλοντας μήνυση. Καμία σχέση με τον Πατακό, που ξεμπέρδεψε εκστομίζοντας ένα «νόουαν τατσντ δεμ» όταν οι ξένοι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν αν ξυλοκοπούνταν οι πολιτικοί κρατούμενοι.
Λεπτομέρεια: Τελικά, δεν υπέπεσε στην αντίληψη μας μήνυση του Δένδια εναντίον του Γκάρντιαν. Μην πείτε πως ο υπουργός «έκανε τον Κινέζο», διότι εφεξής αυτή η έκφραση στην Ελλάδα ενδέχεται να είναι ποινικά κολάσιμη, ως «αντι-επενδυτική». Προτιμήστε την εκδοχή πως ο μεγαλόψυχος Δένδιας σκέφθηκε ότι προέχει η ελευθερία του Τύπου.
Δέκατο: Η δημοκρατία είναι λιτή και απέριττη στις εκφράσεις της, όταν προαναγγέλλει λιτότητα για το εκάστοτε νέο έτος. Αρκεί η αντιπαραβολή του υπερφίαλου Παπαδόπουλου του Δεκεμβρίου 1968 προς τον περιεκτικό Στουρνάρα, τον Δεκέμβριο του 2012.
Παπαδόπουλος: «Ολιγώτερον θα φάγωμεν, κύριοι, ολιγώτερον θα απαιτήσωμεν υπέρ ημών, ολιγώτερον θα θέσωμεν εις την τράπεζαν διά την ικανοποίησιν των ιδικών μας αναγκών (…) Αντιληφθείτε το όλοι οι Έλληνες. Δεν είναι καιρός να επιδιώξωμεν την ικανοποίησιν εις ό,τι αφορά τον ευδαιμονισμόν». Στουρνάρας: «Για πολλά χρόνια ήμασταν τζίτζικες, τώρα γινόμαστε μέρμηγκες».
Κατόπιν μάλλον πήγε για σούσι…

Βαθύ Κόκκινο

Οικονομία με…LEGO !!!

Έκθεση ΟΟΣΑ στην οποία προβλέπεται: «Η ύφεση στην Ελλάδα θα διαμορφωθεί φέτος στο 4,8% και η ανεργία στο 27,8%. Η ύφεση θα συνεχιστεί και το 2014.

Το ελληνικό ΑΕΠ θα συρρικνωθεί το 2014. Η Ελλάδα θα χρειαστεί πρόσθετη χρηματοδότηση από την ΕΕ και το ΔΝΤ».

Στουρνάρας: «Ελπίζουμε ότι το 2013 θα είναι η τελευταία χρονιά με αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης, σε αντίθεση με τις προβλέψεις του ΟΟΣΑ. Εμείς διαφωνούμε με την εκτίμηση για ύφεση 1,2% το 2014.

Πιστεύω ότι το νούμερο θα…βγει λάθος και εμείς θα βγούμε σωστοί. Πιστεύω ότι το ΑΕΠ θα είναι λίγο πιο κάτω από ένα θετικό +1%».

Να το παίξουμε στο Στοίχημα; Δε χρειάζεται. Προβόπουλος και Στουρνάρας έχουν αποδειχθεί επανειλημμένως επαγγελματίες αποτυχημένοι. Ίσως και επαγγελματίες ψεύτες. Αν είναι μόνο ψεύτες, τότε η πραγματικότητα δε με τρομάζει. Τη συνήθισα. Αν, όμως, είναι στ’ αλήθεια τόσο αποτυχημένοι καλύτερα να μπαρκάρω σε ναυάγιο.

Ο Στουρνάρας θέλοντας να στηρίξει τη δική του αισιόδοξη πρόβλεψη, είπε ότι η πρόβλεψη του ΟΟΣA διαψεύδεται και από τις προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής καθώς και του ΔΝΤ. Το να επικαλείσαι έναν πολλαπλώς αποτυχημένο οργανισμό όπως το ΔΝΤ, απλώς φανερώνει το πόσο λίγος ή το πόσο θρασύς είσαι. Το ΔΝΤ ομολόγησε 152 φορές ότι απέτυχε στην Ελλάδα, ότι έκανε λάθη στους υπολογισμούς του, στις προβλέψεις του, σε όλα του.

Μας μένει η Κομισιόν. Η Κομισιόν που οι αποτυχημένες της επιλογές και προβλέψεις έχουν το περιτύλιγμα της συνενοχής στην απάτη για την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Ας δεχτούμε, όμως, ότι η Κομισιόν είναι μια καλοπροαίρετη εταιρεία που δε λέει ψέματα για να καθησυχάζει τις αγορές, που δεν κάνει απατεωνιές για να ηρεμούν τα νεύρα του ευρώ, που δεν γεμίζει κουβάδες  με κροκοδείλια δάκρυα για την ανεργία των νέων.

Αυτή η καλοπροαίρετη επιχείρηση, λοιπόν, προέβλεψε για την Ελλάδα ανάκαμψη 0,6% το 2014, τονίζοντας όμως ότι «η όποια ανάκαμψη θα είναι άνεργη». Ξεκαθάρισε, λοιπόν, ότι αυτό το πιθανό 0,6% δε θα φέρει ούτε μισή θέση εργασίας. Μέχρι και ο άσχετος υπουργός Παιδείας, Κ. Αρβανιτόπουλος, σε σημερινή του ραδιοφωνική συνέντευξη δήλωσε σχετικά με την οικονομική πορεία της χώρας: «Κοιτάξτε που ήμασταν πέρσι τέτοιον καιρό και που είμαστε φέτος τέτοιο καιρό. Και τι εννοώ: Το κλίμα έχει αλλάξει. Το βλέπουμε αυτό και διατυπώνεται στις δημοσκοπήσεις. Γιατί; Το έχουν αισθανθεί οι πολίτες στο νοικοκυριό τους; Όχι! (…)». Ε τώρα αν αυτή η δήλωση δεν έχει αξία διαπίστωσης ότι μας θεωρούν μαλάκες και το λένε ανοιχτά, τι να πω;

Το χειρότερο δε, είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει τι ζούμε εμείς, αλλά το τι λένε οι δημοσκοπήσεις. Δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα, έχουν μόνο με επικοινωνιακά γραφεία. Εκεί έχει πέσει όλο το βάρος της κυβέρνησης και πράγματι στον επικοινωνιακό τομέα μπορούν να μιλάνε για «success story». Καθήλωσαν την κοινωνία αποβλακώνοντάς την με ψέματα. Είναι όντως μεγάλη επιτυχία.

Προβόπουλος και Στουρνάρας κατασκευάζουν μια εικόνα της οικονομίας σε μακέτα από τουβλάκια Lego. Αυτήν προβάλλουν και φαίνεται ότι στην πλειοψηφία αρέσει το θέαμα. Της αρέσει όλο αυτό το παιχνιδιάρικο και ξένοιαστο. Της αρέσει να «εξευρωπαΐζεται» συζητώντας με στόμφο περί αντιρατσιστικών νομοσχεδίων κι ας υποκρίνεται ότι δεν καταλαβαίνει πως ζούμε ένα οικονομικό απαρτχάιντ με τους Μπόμπολες, τους Σάλλες και τους Σαμαράδες να είναι οι Λευκοί κι εμείς οι κούληδες.

Όμως δεν πειράζει. Αν αυτό αρέσει στο λαό, είναι δικαίωμά του. Αυτή είναι η δημοκρατία. Είπαμε, όλοι έχουμε δικαίωμα στη συνειδητή αφέλεια ώστε να μην αναγκαστούμε να σηκωθούμε όρθιοι. Τώρα που έλιωσαν τα γόνατά μας από το σκύψιμο και το σύρσιμο, άρχισε να βολεύει η στάση και το να σταθούμε όρθιοι φαίνεται κουραστικό.

 kartesios

Ο Σόϊμπλε, ο Βούρτσης, ο Φούχτελ και το παιδομάζωμα…

Ένα από τα βασικά κόλπα της Γκεμπελικής προπαγάνδας, που εφαρμόζεται κατά κόρον στην πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια, είναι ο βομβαρδισμός της κοινής γνώμης με πληθώρα πληροφοριών.

Πληροφορίες σημαντικές και ασήμαντες, αληθινές και ψευδείς, συγκλίνουσες και αντιφατικές, χρήσιμες και άχρηστες κατακλύζουν τα μέσα ενημέρωσης. Σερβιριζόμενες με τρόπο, που να συσκοτίζουν, να παραπλανούν και να αφήνουν μια μπερδεμένη και αβέβαιη εικόνα στον ενδιαφερόμενο.

Και βεβαίως πάντα καμιά είδηση δεν είναι…ολοκληρωμένη. Καμιά πληροφορία δεν είναι πλήρης. Τουναντίον τα θέματα τεμαχίζονται και επιμελώς τμήματα του ίδιου ζητήματος παρουσιάζονται ξεχωριστά, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές σε διαφορετικές θεματολογίες, ώστε ο πολίτης να μη μπορεί ποτέ να έχει την εικόνα του δάσους, αλλά να χάνεται σε ατελείωτες περιπλανήσεις από δένδρο σε δένδρο. Να έχει μεγεθύνσεις από διάφορες λεπτομέρειες του πίνακα, αλλά ποτέ μια γενική άποψη της εικόνας.

Έτσι για τον πολίτη που επιθυμεί να είναι ορθά ενημερωμένος για ότι τον ενδιαφέρει και τον αφορά, η ανεύρεση της ολοκληρωμένης αληθινής πληροφορίας καταντά ένα πραγματικό κυνήγι θησαυρού στον σκουπιδότοπο των Ελληνικών και όχι μόνο ΜΜΕ. Ένα ιδιότυπο βασανιστικό παζλ, όπου χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια και οξυδέρκεια, προκειμένου να μαζέψει τις διάφορες ψηφίδες, να τις αξιολογήσει, να τις κατηγοριοποιήσει, να τις συνδυάσει και να δημιουργήσει τελικά το πλήρες περιεχόμενο ενός θέματος.

Ένα τέτοιο κλασικό παράδειγμα αποτελεί και το θέμα της όψιμης μεταστροφής του κ Σόϊμπλε, ο οποίος ξαφνικά ψυχοπονέθηκε για τη «χαμένη γενιά του Ευρωπαϊκού Νότου».

Η είδηση πέρασε στην κοινή γνώμη περίπου σαν μια θεία επιφοίτηση, που έκανε τον κο Σόϊμπλε να αναβλέψει και από σκληρός και άτεγκτος διώκτης του διεφθαρμένου, τεμπέλικου και φιλήδονου Ευρωπαϊκού Νότου, να μετατραπεί εν μια στιγμή σε φιλεύσπλαχνο διάκονο της χειμαζόμενης από την ανεργία νεολαίας .

Και ενώ μέχρι χθες δήλωνε σε όλους τους τόνους ότι ο Γερμανός φορολογούμενος δεν μπορεί να πληρώνει τους τεμπέληδες εταίρους, αποφάσισε να ζητήσει από τη Κρατική αναπτυξιακή τράπεζα να επιδοτήσει προγράμματα για μικρομεσαίους στην Ισπανία και στη συνέχεια στις υπόλοιπες αποικιοκρατούμενες περιοχές.

Προηγουμένως σε μια άλλη έκρηξη «ευαισθησίας», ο ίδιος κύριος είχε επιπλήξει δημοσίως την Κομισιόν και την λοιπή Ευρωπαϊκή γραφειοκρατία για την ασύγγνωστη ολιγωρία της στην εφαρμογή αποφασισμένων προγραμμάτων καταπολέμησης της ανεργίας στο Νότο.

Ακόμη και οι πλέον δύσπιστες αναλύσεις γύρω από τις αήθεις αυτές δηλώσεις του Γερμανού Υπουργού οικονομικών δεν υπερέβησαν την άποψη ότι ο κος Σόιμπλε εν όψει Γερμανικών εκλογών επεχείρησε να γλυκάνει το προφίλ της Γερμανικής Καγκελαρίας, που ήδη έχει γίνει τόσο αντιπαθής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε τα απόνερα της αντιπάθειας έχουν αρχίσει να επηρεάζουν τον μέσο Γερμανό ψηφοφόρο.

Οι πλέον υποψιασμένοι σκέφθηκαν ότι ο Τσάρος της Γερμανικής Οικονομίας σκέφθηκε ένα ακόμη τρικ κερδοφορίας για τις Γερμανικές τράπεζες, παρέχοντας με το αζημίωτο ρευστότητα στις διψασμένες επιχειρήσεις των PIGS.

Και κάπου εκεί τελείωσαν οι πολιτικές

(ψυχ)αναλύσεις.

Μετά από λίγα εικοσιτετράωρα έσκασε το φιάσκο του Ελληνικού Υπουργείου Εργασίας. 

Το οποίο Υπουργείο αφού είχε βομβαρδίσει με τόνους αισιοδοξίας και κυβερνητικής περιαυτολογίας τους δυστυχείς ανέργους περί τεράστιου επιδοτούμενου από την ΕΕ προγράμματος. Αφού επί εβδομάδες τα σεσημασμένα παπαγαλάκια παρηγορούσαν την κοινή γνώμη με απείρου κάλλους παραμύθια για την επί θύραις επιστροφή στην απασχόληση εκατοντάδων χιλιάδων λιμοκτονούντων. Μας πληροφόρησε αιφνιδίως, με μια απλή, απέριττη σεμνή ανακοίνωση, ότι το περί ού η πανήγυρης πρόγραμμα δεν έτυχε ποτέ εγκρίσεως από την Κομισιόν. Κατά  δήλωση των εκπροσώπων της Κομισιόν τέτοιο πρόγραμμα δεν είναι συμβατό με τα σχέδια της Κομισιόν αφήνοντας να εννοηθεί ότι ουδέποτε η Ελληνική Κυβέρνηση είχε μπει στον κόπο να εξετάσει τέτοιες «λεπτομέρειες» προτού παίξει μπιλιάρδο στην ψυχολογία χιλιάδων αναξιοπαθούντων οικογενειών….

Η  περίπτωση λοιπόν του κου Σόϊμπλε και του κου Βούρτση είναι φαινομενικά ασύνδετες. 

Και θα μπορούσαν να παραμείνουν έτσι στο διηνεκές, εάν δεν μεσολαβούσε ο κος Φούχτελ.

Όπως λέει μια πολύ γνωστή ελληνική παροιμία «από μικρό και από χαζό μαθαίνεις την αλήθεια».

Ο κος Φούχτελ προφανώς δεν είναι χαζός. Αντίθετα μπορεί να θεωρηθεί πανέξυπνος, αφού σε ελάχιστο χρόνο έχει παραμυθιάσει δεκάδες άρχοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και όχι μόνο.Είναι όμως μικρός συγκρινόμενος με τον κο Σόϊμπλε τον τιτανομέγιστο αυτό αστέρα του παγκόσμιου πολιτικο-οικονομικού στερεώματος.

Για να προσφερθεί σε νέους η δυαδική επαγγελματική κατάρτιση σύμφωνα με το γερμανικό πρότυπο, «η Γερμανία διαθέτει πολλές διαθέσιμες θέσεις σε σχολές μαθητείας και επιθυμεί να καλυφθούν από νέους που προέρχονται από την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία» ανακοίνωσε ο κος Φούχτελ σε ημερίδα του Δημαρχείου Θεσσαλονίκης. Και όπως ο ίδιος διευκρίνισε ότι τα προγράμματα αυτά θα χρηματοδοτηθούν από ποσό 6 δις ευρώ, που θα διαθέσει η ΕΕ.

Χάρη σ’ αυτές τις κατατοπιστικές πληροφορίες η σύνθεση του παζλ μπορεί πλέον αβίαστα να ολοκληρωθεί.

Κατ’ αρχήν καμία επιφοίτηση και καμία αλλαγή νοοτροπίας δεν προέκυψε στον κο Σόϊμπλε. Ο κος Σόιμπλε ευφυής υπηρέτης επιχειρηματικών, τραπεζικών και λοιπών κερδοσκοπικών Γερμανικών συμφερόντων ανεζήτησε και ανεύρε για πολλοστή φορά ευκαιρίες κέρδους για τους ομίλους, που εξυπηρετεί.

Συνέλαβε κατ’ αρχήν την φαεινή ιδέα ενίσχυσης της κερδοφορίας των Γερμανικών τραπεζών μέσω δανεισμού μικρομεσαίων επιχειρήσεων του Ευρωπαϊκού Νότου, αυτονοήτως με επιτόκια πολλαπλάσια από αυτά που οι Γερμανικές τράπεζες χρεώνουν στις Γερμανικές επιχειρήσεις.

Έτσι με ένα σμπάρο ο κος Σόιμπλε στοχεύει πολλά τρυγόνια.. Κέρδη για τις Γερμανικές τράπεζες. Υποδούλωση των επιχειρήσεων του Νότου στο γερμανικό τραπεζικό κύκλωμα για πολλά χρόνια. Έλεγχο της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων του Νότου με το εργαλείο της διαφοράς επιτοκίων, ώστε οι Γερμανικές επιχειρήσεις να διατηρούν εσαεί ένα συντριπτικό πλεονέκτημα.

Παράλληλα όμως αυτός ο Γκουρού της σύγχρονης αποικιοκρατίας με την αδηφάγο μανία, που τον χαρακτηρίζει, αποφάσισε ότι και από τα κονδύλια  της ΕΕ για τον περιορισμό της ανεργίας η Γερμανία και οι Γερμανικές επιχειρήσεις θα έπρεπε να κατασπαράξουν την μερίδα του λέοντος.

Αυτό περιέγραψε ουσιαστικά εν τη αφελεία του ή ίσως εν τη αναιδεία του ο κος Φούχτελ.

Η Γερμανία, όχι η Ελλάδα ή οι λοιπές μαστιζόμενες από την ανεργία χώρες του Νότου, θα είναι εκείνη που θα διοργανώσει τις δράσεις των σχετικών προγραμμάτων, άρα θα εισπράξει είτε ως χώρα είτε ως επιχειρήσεις τα σχετικά κονδύλια. Διότι δήθεν αυτή διαθέτει τα σύγχρονα επαγγελματικά πρότυπα και διότι εξ άλλου οι «κατηρτισμένοι» επαγγελματίες του ευρωπαϊκού μέλλοντος οφείλουν να μάθουν την Γερμανική (αυτοκρατορική) γλώσσα.

Και εδώ βεβαίως τα «τρυγόνια» είναι πολλά. Εκτός από το ζεστό χρήμα της ΕΕ που θα τονώσει την ήδη σε υφεσιακή τροχιά Γερμανική οικονομία, εκτός από την καταναγκαστική εκμάθηση της γερμανικής σε χιλιάδες Ευρωπαίους νέους, οι γερμανικές επιχειρήσεις θα έχουν την ευκαιρία να τρυγήσουν τον ανθό της Ευρωπαϊκής επιστημονικής και εν γένει παραγωγικής ικανότητας.

Διότι είναι αυτονόητο ότι μετά το τέλος της «κατάρτισης» θα έχουν την δυνατότητα να κρατούν τους αρίστους επωφελούμενες από τις μορφωτικές και λοιπές ικανότητές τους και αποκτώντας έτσι ανέξοδα ένα ακόμη ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι των επιχειρήσεων του Νότου, που θα περιορίζονται στην απασχόληση των εργαζομένων, που δεν θα ενδιαφέρουν τους επικυρίαρχους.

Πρόκειται για μια πεντακάθαρη μορφή “παιδομαζώματος” με όρους σύγχρονης νεοαποικιοκρατίας…

Κάπου εκεί η Κομισιόν ανακάλυψε ότι το Ελληνικό πρόγραμμα είναι «ασύμβατο», ενώ το Γερμανικό απολύτως συμβατό και κάπως έτσι ναυάγησαν τα μεγαλόπνοα σενάρια του κου Βούρτση…

Άυτή λοιπόν είναι η πραγματικότητα. 

Ο κος Σόϊμπλε δεν «αλλαξοπίστησε», όπως τεχνηέντως και ο ίδιος και η κατά τόπους ενορχηστρωμένη προπαγάνδα επεχείρησε να μας πείσει.

Αντιθέτως έστησε άλλη μία πλεκτάνη που θα εξασφαλίσει εξάρτηση των επιχειρήσεων του Νότου από τις Γερμανικές τράπεζες.

Υψηλότερα επιτόκια, που θα αποφέρουν μεγαλύτερα κέρδη στις τράπεζες, αλλά και ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στις δανειζόμενες με χαμηλότερο επιτόκιο γερμανικές επιχειρήσεις.

 Λεόντεια αφαίμαξη των κοινοτικών κονδυλίων, που θα τονώσει την ελλειμματική γερμανική οικονομία.

Ενίσχυση των γερμανικών επιχειρήσεων με τα κονδύλια «κατάρτισης» και επάνδρωσή τους με ότι καλύτερο στελεχιακό δυναμικό διαθέτει η Ευρώπη αυτή την περίοδο. Καταναγκαστική ταχεία εκμάθηση της γερμανικής σε χιλιάδες υψηλού επιπέδου ευρωπαίους πολίτες.

Αυτή επομένως είναι η μεγάλη εικόνα, που κρύβεται με τον τεμαχισμό της πληροφορίας και την δέουσα μιντιακή κοπτοραπτική…

Πρακτικό συμπέρασμα;

Ο πολίτης που επιθυμεί να έχει την πραγματική εικόνα χρειάζεται να απορρίπτει εκ προοιμίου την επίσημη εκδοχή των γεγονότων που τεχνηέντως σερβίρουν οι «έγκυροι και έγκριτοι» δημοσιογράφοι. Να αναζητά πληροφορίες δεύτερης και τρίτης διαλογής. Και τέλος να τις αξιολογεί και να τις συνδυάζει βρίσκοντας την εσωτερική σχέση, που τις συνδέει.

Πρόκειται σίγουρα για μπελαλίδικη δουλειά.

 Είναι όμως ό μόνος τρόπος για να αποφύγει να πιαστεί κορόιδο, από κατεστημένα κυκλώματα. Κυκλώματα που απαρτίζονται κατά τεκμήριο από άτομα μειωμένης ευφυΐας, εκπαιδευμένα όμως να ταΐζουν συστηματικά τις σοκαρισμένες κοινωνίες του Ευρωπαϊκού Νότου με τόνους Γκεμπελικής προπαγάνδας. Σε καθημερινή βάση….

 choricos

ΤΟ ΛΗΜΕΡΙ: ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ : ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ...

ΤΟ ΛΗΜΕΡΙ: ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ : ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ...

Ενα βίαιο κείμενο... Πόσο κτήνος μπορεί να ’ναι ένας εκλεγμένος με την ψήφο μας βουλευτής της Δημοκρατίας...

Α 

υτό που θα διαβάσετε σήμερα είναι ένα βίαιο κείμενο που παροτρύνει σε μίσος. Εν πρώτοις, μίσος κατά του φασισμού.

Πόσα εγκλήματα θα έπρεπε να έχουν κάνει οι ναζί στην Ελλάδα, πόσα Καλάβρυτα και Δίστομα θα έπρεπε να έχουν πυρπολήσει, για να μην ξεπουλάει σήμερα η υποτελής ελληνική κυβέρνηση το Σκοπευτήριο της Καισαριανής;

Εφιστώ σήμερα την προσοχή σε όσους με διαβάσετε, ότι πρόκειται για ένα βίαιο κείμενο που παρακινεί σε μίσος κατά του ρατσισμού.

Πόσο κτήνος μπορεί να ’ναι ένας εκλεγμένος με την ψήφο μας βουλευτής της Δημοκρατίας, για να προπηλακίζει, να βρίζει, να δέρνει και να διαπομπεύει έναν άνθρωπο, όπως έκανε ο βουλευτής της... Χρυσής Αυγής κ. Παναγιώταρος εναντίον ενός βιοπαλαιστή, Σκοπιανού φορτηγατζή. Πόσο γομάρι και τζάμπα μάγκας μπορεί να ’ναι ο παλιάνθρωπος που κόλλαγε στο μέτωπο του φορτηγατζή το ψευδεπίγραφο...

«Μ» ενός ψευδώνυμου κράτους, λες κι έφταιγε ο βιοπαλαιστής για τη διεθνή ίντριγκα που παίζεται γύρω απ’ το πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων.

Δεν έχει παιδιά αυτός ο φορτηγατζής; δεν έχει ψυχή; δεν έχει αξιοπρέπεια; Μπορεί όσο βρίσκεται σε ελληνικό έδαφος να πέφτει θύμα του κάθε πίθηκα τραμπούκου, που έχει αναλάβει αυτόκλητος να μάθει την Ιστορία τα δικά του ανορθόγραφα γράμματα;

Αλλά έτσι είναι οι δειλοί, όπως το είδος του κ. Παναγιώταρου, κορδώνονται, κορδακίζονται και κορυβαντιούν μπροστά στους ανυπεράσπιστους, αλλά τρέμουν σαν σκουλήκια μπροστά στους Δυνατούς, τους φύρερ αυτού του κόσμου, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τη συμμορία της Μέρκελ και τα λοιπά αγλαΐσματα ενός συστήματος που έχει κάνει τη δυστυχία των ανθρώπων απότοκο και συνέπεια της λειτουργίας του. Οταν δεν είναι αυτοσκοπός.

Το κείμενο αυτό, σας το προείπα αλλά και πάλι σας προειδοποιώ, είναι βίαιο, προτρέπει, παροτρύνει και παρακινεί σε ένα νηφάλιο μίσος, ψύχραιμο και καλά οργανωμένο εναντίον του γεγονότος

ότι οι τράπεζες αυξάνουν τα κέρδη τους, αλλά τα νοσοκομεία κλείνουν. 

Εναντίον της πολύ καθωσπρέπει κι ευγενικά διατυπωμένης άποψης Προβόπουλου ότι καλό θα είναι να ψάξουμε για καμιά ιδιωτική ασφάλιση, διότι τις κρατικές συντάξεις (με τα δικά μας λεφτά) τις φάγανε.

Τις έφαγε ο κ. Σημίτης, όταν έσπρωξε τα Ταμεία να παίξουν στο χρηματιστήριο (για να τους λέει ύστερα «ας προσέχατε»), όταν τους φάγανε τα αποθεματικά με τα δομημένα ομόλογα, κι όταν τα αποτελείωσε, τώρα, με το κούρεμα ο κ. Βενιζέλος.

Νιώθω λοιπόν στο πετσί σας (μας) τη βία της άνεσης Προβόπουλου, όταν σας προτείνει απ’ τα λίγα ευρώ που (δεν) σας μένουν να πληρώσετε μια ιδιωτική εταιρεία για να σας ασφαλίσει (ώσπου να φαλίρει) - και μετά πάλι ξεκρέμαστος εσείς,

όπως αρμόζει σε κάθε «τεμπέλη» και «διεφθαρμένο».

Οι Ελληνες δούλεψαν παρά πολλά χρόνια (πολύ περισσότερες ώρες κάθε μέρα από τους Γερμανούς) και τα κόπια τους λεηλατήθηκαν απ’ τους μιζαδόρους, τα λαμόγια και τους διαπλεκόμενους, από ένα κράτος στα χέρια τους, πελατειακό, ληστρικό, θερμοκήπιο για κρατικοδίαιτους, που τώρα πλέον το κατάντησαν υποτελές και πάμφτωχο.

Δεν γίνεται λοιπόν όλοι αυτοί να εξακολουθούν να μας κάνουν χρηστομάθεια, να μας ζητούν θυσίες (για να φάνε κι άλλο), να διαμορφώνουν μια χώρα σε Ειδική Οικονομική Ζώνη, να ’χουν στείλει 2.000.000 ψυχές στην ανεργία κι ύστερα να μας ζητούν να αυτοπαραμυθιαζόμαστε ότι πάμε καλύτερα, ότι το success story θα έχει κάποτε, σε τρία τέρμινα ή του Αγίου Ραγιά, χάπυ εντ!

Δεν πάει να λέει ο ΟΟΣΑ ότι η ύφεση συνεχίζεται και βαθαίνει. Οχι, λέει ο κ. Στουρνάρας. Ο Σημιτάνθρωπος που κάποτε νόθευε τους αριθμούς με «δημιουργική λογιστική» και τώρα δεν τους «πιστεύει», αν δεν είναι της δικής του αριθμητικής. Του ένα συν ένα ίσον τα πουλάω όλα ένα τάληρο.

Κι αυτό, το τάληρο, το δίνω για να αποπληρωθεί «το μεγαλύτερο δάνειο που έχει εκδοθεί απ’ την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας». Τις ίδιες μπούρδες με την ίδια αυταρέσκεια έλεγε κι ο Γιωργάκης, όταν μιλούσε κι αυτός για το «μεγαλύτερο δάνειο όλων των εποχών».

Δάνειο είναι όμως και θα το πληρώνουν τα μεγαλύτερα κορόιδα «όλων των εποχών», εμείς! Μάλιστα στον αιώνα τον άπαντα. Και θα το πληρώνουν εκείνοι που ούτε τους μισθούς του κ. Στουρνάρα ή του κ. Προβόπουλου λαμβάνουν, ούτε παίρνουν μπόνους για το πιστωτικό σύστημα που έχουν επιβάλει, ούτε για το φορολογικό όργιο που έχουν επινοήσει, όπως ο απίθανος αυτός Θεοχάρης που θα φορολογήσει όσους αγρούς τρέφουν, χέρσοι, κουνάβια.

Ναι, πρόκειται για ένα βίαιο κείμενο εναντίον του μείγματος των πονηρών τε και ηλίθιων που μας έχουν φλομώσει στο ψέμα. Και στο κλέψιμο.

Μας έκλεψαν τους μισθούς, μας έκλεψαν τις συντάξεις, μας έκλεψαν τη δουλειά, την αξιοπρέπεια, κυνηγάνε να βουτήξουν τα σπίτια μας, έχουν μαραζώσει τη νεολαία, έχουν ατιμάσει τους γέροντες, σπρώξανε κόσμο στην αυτοκτονία κι όμως έχουν το θράσος, αυτοί και τα τσιράκια τους από τα ΜΜΕ, να μας τρομοκρατούν με το χειρότερο, να επισείουν πάνω απ’ το κεφάλι μας τη σπάθη του Δαμοκλή, να μας συκοφαντούν τον έναν στον άλλον, να μας διαιρούν και να μας τρώνε τη χαρά της ζωής. Για φράγκα. Απέναντι σε όλους αυτούς το κείμενο αυτό διατρέχεται από ένα κρύο μίσος - κι ας έρθει το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη, όταν γίνει νόμος, να με συλλάβει. Διότι αυτό προβλέπει αυτό το έκτρωμα: Εναν Υπουργό-Φάτσιο, που θα μπορεί να αποφασίζει ποιας σκέψης Ιαβέρης θα γίνει, ποιο κόμμα θα μπορεί αίφνης να βγάλει εκτός νόμου και πώς θα πρέπει να κατευνάζεται η οργή του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου, ας πούμε, όχι όταν οι Ισραηλινοί σφάζουν κοσμάκη στην Παλαιστίνη, αλλά όταν ένας οποιοσδήποτε ανεγκέφαλος πιστεύει ότι το Ολοκαύτωμα ήταν ένας συνωστισμός μπροστά στα κρεματόρια.

Αυτό το κείμενο είναι ένα βίαιο κείμενο εναντίον εκείνων που έσπασαν τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, με τη Χρυσή Αυγή να βρίσκει τώρα δουλειά μόνο σε Ελληνες, αλλά με μισθό Πακιστανού, με τις ΜΚΟ να ενοικιάζουν σε αφεντικά εργάτες με μισθούς μαθητευόμενων, με το κράτος να παράγει σταζιέρ (αίφνης θυμήθηκαν τις... κοινωφελείς εργασίες) και μετανάστες.

Παραβρώμισε το πράγμα. Με φορολογούν οι προστάτες των φοροφυγάδων. Μου έκαναν το Σύνταγμα κουρέλι. Μου φόρτωσαν στον σβέρκο τον κ. Ράιχενμπαχ. Τις ασφαλιστικές μου εισφορές τις έφαγε η Μπούντεσμπανκ. Με βρίζουν κάθε μέρα ότι τους μοιάζω. Πέταξαν δυο-τρεις γενιές Ελλήνων στον Καιάδα. Εχουν γεμίσει θλίψη όλους τους ανθρώπους γύρω μου.

Πλην όμως, αυτή θα ήταν η αναπόφευκτη κατάληξη του μονοκομματικού δικομματισμού που ταλάνισε επί δεκαετίες τη χώρα. Ουδεμία διαφορά (απλώς διαφορετικές αναφορές προς τα δεξιά και τα αριστερά) είχαν η Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ. Ωσάν κυβέρνηση Σημίτη κυβέρνησε η κυβέρνηση Καραμανλή κι έκαναν την Ελλάδα, όπως επίσης οι κυβερνήσεις Ανδρέα και Μητσοτάκη, το ράκος που είναι σήμερα.

Τόσο ράκος, που είναι αναγκασμένοι να το κυβερνούν μαζί πλέον - και πάντα εν ονόματι άλλων. Των Επικυρίαρχων. Τι σημαίνει αυτό για τον λαό - το ξέρει πλέον ο ίδιος πάρα πολύ καλά. Ως πότε θα συμβαίνει, είναι δική του υπόθεση να αποφασίσει.

Πάντως, όλοι οι πολίτες, γυναίκες και άνδρες, όλοι, ανεξαρτήτως των επιλογών μας, ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει. Ολοι, κατά βάθος, γνωρίζουμε...

 email: stathis@enikos.gr

Του Στάθη από enikos

Μαρία Ρεπούση...

«Τι να την κάνω την γνώμη σου για τον χορό του Ζαλόγγου αν δεν μπορείς να πεις την γνώμη σου για τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο;»...

Κάποιοι αναγνώστες έχουν στενοχωρηθεί επειδή δεν έκραξα την Μαρία Ρεπούση για την δήλωσή της πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος. Δεν χρειάζεται να κράξω την κυρία Ρεπούση –είναι,...

άλλωστε, πολύ εύκολο να κράζεις-, γιατί έχει ακυρωθεί μόνη της.

Εξ όσων γνωρίζω, η κυρία Ρεπούση είναι ιστορικός και διδάσκει στο πανεπιστήμιο.

Επίσης, η κυρία Ρεπούση είναι βουλευτής της ΔΗΜΑΡ. Δηλαδή είναι βουλευτής της κυβέρνησης.

Αν δεν κάνω λάθος, ο ιστορικός πρέπει να είναι ελεύθερος και να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Ακριβοδίκαια.

Η κυρία Ρεπούση δεν λέει τα πράγματα με το όνομά τους.

Δεν μπορείς να είσαι βουλευτής και να λες τα πράγματα με το όνομά τους για ιστορικά γεγονότα αλλά να μην τα λες με το όνομά τους σε ό,τι αφορά την χρεοκοπία της χώρας.

Τι να την κάνω την γνώμη σου για τον χορό του Ζαλόγγου αν δεν μπορείς να πεις την γνώμη σου για τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο;

Τι να την κάνω την γνώμη σου για τις Σουλιώτισσες όταν δεν έχεις πει ούτε μια λέξη για τον Μπόμπολα και την οικονομική ελίτ;

Είναι προφανές πως από την στιγμή που η κυρία Ρεπούση επέλεξε να γίνει βουλευτής –και μάλιστα ενός κόμματος που συμμετέχει στην κυβέρνηση- θα έπρεπε να είχε αποφασίσει πως η ιδιότητά της ως ιστορικός αποτελεί παρελθόν ή μπαίνει στον πάγο για αυτό το διάστημα.

Βέβαια, στην Ελλάδα οι πανεπιστημιακοί είναι χωμένοι σε κάποιο κόμμα γιατί, αλλιώς, δεν θα γίνονταν ποτέ καθηγητές πανεπιστημίου.

Την κυρία Ρεπούση θα πρέπει να την κρίνουμε πια για το κοινοβουλευτικό της έργο. Δεν βλέπω να έχει κάποιο κοινοβουλευτικό έργο. Απασχολεί την επικαιρότητα με δηλώσεις για το …Σούλι σε καθεστωτικά ΜΜΕ.

Αν κάποιος παρατηρήσει την παρουσία των βουλευτών στο Κοινοβούλιο, θα διαπιστώσει το εξής:

Αν εξαιρέσεις κάποιους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιους βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων –στο σύνολο περίπου 15 και από τα δυο κόμματα- που ασκούν αντιπολίτευση, επιμένουν με ερωτήσεις και έχουν έντονη παρουσία, οι υπόλοιποι δεν κάνουν απολύτως τίποτα.

Ή μάλλον κάνουν. Περιφέρονται από καθεστωτικό κανάλι σε καθεστωτικό κανάλι και χαριεντίζονται με καθεστωτικούς δημοσιογράφους, προσποιούμενοι πως διαφωνούν μεταξύ τους.

Είναι βέβαιο πως στις εκλογές οι πολίτες θα επιβραβεύσουν αυτούς που δεν κάνουν απολύτως τίποτα πέρα από το να βάφονται για να μην γυαλίζουν στην κάμερα των καναλιών του Μπόμπολα και του Βαρδινογιάννη.

Ίσως ο χορός του Ζαλόγγου να μην έγινε ποτέ. Αλλά μπορεί να γίνει.

Καμιά φορά, οι εθνικοί μύθοι γίνονται πραγματικότητα.

(Τα περί εθνικών μύθων δεν τα λέει η κυρία Ρεπούση το 2013. Τα λένε, τα γράφουν και τα τεκμηριώνουν πιο σημαντικοί ιστορικοί από την κυρία Ρεπούση εδώ και δεκαετίες. Αλλά πρέπει να διαβάζουμε και κάνα βιβλίο.)...

pitsirikos

Η θεωρία των δύο άκρων

Του Κωνσταντίνου Πουλή
The Press Project

Η θεωρία των δύο άκρων υποστηρίζει ότι η άκρα Αριστερά και η άκρα Δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος ταυτίζονται, καθώς αποτελούν πανομοιότυπα βίαιες εκφράσεις του ολοκληρωτισμού, με διαφορετικό πρόσημο. Η ιστορική τεκμηρίωση αυτής της άποψης αναζητεί ευλογοφανώς τις απαρχές της στην κριτική του σοβιετικού ολοκληρωτισμού. Στη Χάννα Άρεντ, π.χ., που συνεξέτασε στο βιβλίο της “Η γένεση του ολοκληρωτισμού“ τον φασισμό και τον κομμουνισμό. Αυτή η συζήτηση ήταν πολύ ενδιαφέρουσα κάποτε, και θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και τη φράση του Καστοριάδη ότι αν έπρεπε να διαλέξει με το μαχαίρι στον λαιμό ανάμεσα στις αδυναμίες της αστικής δημοκρατίας ή τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό, θα προτιμούσε μια χώρα σαν την Αμερική, όπου τουλάχιστον μπόρεσε να αναπτυχθεί ένα κίνημα εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ. Αυτή είναι μια ωραία υπενθύμιση και, αν υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, το ΚΚΣΕ, το ανατολικό μπλοκ και ο ψυχρός πόλεμος, θα μας έλυνε ένα δίλημμα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα από αυτά, γιατί ζούμε σε άλλη εποχή.

Η αλήθεια είναι ότι όσο πλησιάζουμε προς την εποχή μας, τόσο πιο προβληματική καθίσταται η συγκεκριμένη θεωρία. Αρχικά, όταν έρθουμε στα δικά μας, χρειάζεται να εξισώσει την αριστερή με τη δεξιά βία τη δεκαετία του ʼ40. Η άποψη είναι βεβαίως προκλητική, αλλά θα βρει τη συνδρομή μιας νέας ιστοριογραφίας που μας διαβεβαιώνει πως έχει κι ο ταγματασφαλίτης τα δίκια του: Αναπαράγεται με ατράνταχτο μεθοδολογικό τουπέ ο ισχυρισμός των ταγματασφαλιτών ότι οι Γερμανοί τούς απελευθέρωσαν από την τρομοκρατία στην οποία ζούσαν! Όταν περάσουμε αυτόν τον ιστορικό σταθμό και φτάσουμε στην εποχή μας, τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο.

Θα πρέπει πρώτα να πειστούμε ότι η «Αριστερά» όπως την αντιλαμβάνεται αυτό το επιχείρημα εκτείνεται από το ΚΚΣΕ και τον ελληνικό εμφύλιο μέχρι το σύγχρονο αντάρτικο πόλης, τους αναρχικούς γενικώς, και περιλαμβάνει μέχρι και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ότι αυτοί οι χώροι έχουν ζήσει διαφωνώντας ή μαχόμενοι μεταξύ τους έχει μικρή σημασία. Σημασία έχει να ταυτιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως οι κοινωνικές διαμαρτυρίες με τη βία.

Ας ξεκινήσουμε με μια υπενθύμιση: Η άκρα δεξιά σφάζει. Όχι μεταφορικώς, όχι με το μπαμπάκι ή με τα λόγια: σφάζει με τα μαχαίρια. Η Αριστερά μπορεί να υπερασπίζεται διάφορες εκδοχές της πολιτικής ανυπακοής, μπορεί ενίοτε και να κατηγορηθεί για λαϊκισμό αν εξετάσουμε όλες τις περιπτώσεις στις οποίες το κάνει, αλλά δεν σφάζει. Η απόπειρα να εξισωθεί πολιτικά η πράξη του να μην πληρώνεις διόδια ή να γιαουρτώνεις με τη σφαγή είναι απλώς εξωφρενική, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να είναι σχεδόν συνηθισμένη στον συντηρητικό τύπο και την τηλεόραση. Ο Πάσχος Μανδραβέλης μπορεί έτσι να αποφαίνεται πως «Όταν νομιμοποιείται η έστω χαμηλής έντασης πολιτική βία, στη συνείδηση των ανθρώπων νομιμοποιείται κάθε βία», ο Γιάννης Πρετεντέρης πως η διαμάχη αναρχικών-φασιστών είναι «εσωτερική διαμάχη στο κόμμα της βίας», αλλά το όσκαρ του χυδαίου συμψηφισμού παίρνει ο Στέφανος Κασιμάτης: «το χρώμα της βίας δεν κάνει καμία διαφορά ως προς την ουσία της. Ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες - όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου».

Αυτό που χρειάζεται προσοχή εδώ είναι ότι ταυτίζονται εκδηλώσεις πολιτικής διαμαρτυρίας, δηλαδή η μόνη μας ελπίδα για να μην ισοπεδωθούν τα πάντα ακόμη περισσότερο, με εκδηλώσεις ρατσιστικού μίσους απέναντι σε μετανάστες. Δεν πρόκειται ούτε για φιλελεύθερο επιχείρημα ούτε για συντηρητικό: πρόκειται για φλερτάκι με τον φασισμό. Εκείνοι που κατάφεραν με την αναπαραγωγή της ατζέντας της Χρυσής Αυγής να τη φτάσουν στο 10%, επιμένουν να τη χαϊδεύουν, γιατί κατά βάθος η ανησυχία τους είναι να μη σηκώσει κεφάλι η Αριστερά.

Μια εξίσου σημαντική λαθροχειρία αυτής της θεωρίας είναι πως υπονοεί ότι το κράτος παρακολουθεί τη σύγκρουση των άκρων από τη θέση του ουδέτερου παρατηρητή. Η αστυνομία δηλαδή που βασανίζει αναρχικούς, λειώνει κεφάλια διαδηλωτών, ψηφίζει μαζικά τη Χρυσή Αυγή και επιφυλάσσει το μέτρο των προληπτικών προσαγωγών μόνο για τις διαδηλώσεις και βεβαίως ποτέ για τα πογκρόμ, για τα παιδιά με τα καδρόνια και τα μαύρα μπλουζάκια, καλούμαστε να πιστέψουμε ότι τηρεί ίσες αποστάσεις. Γιατί να το πιστέψουμε αυτό; Διότι είναι η μόνη ελπίδα των αστικών κομμάτων. Πού αλλού να εναποθέσουν τις ελπίδες τους; Στην αξιοπιστία τους; Στην οικονομική αποτελεσματικότητα; Στην ηθική υπεροχή τους; Εδώ υπάρχει διπλή στρατηγική: από τη μία η ελπίδα τους είναι να μας πείσουν ότι όσο άδικοι, διεφθαρμένοι και ανίκανοι και αν είναι, αυτοί εκπροσωπούν τη γαλήνη μιας αστικής δημοκρατίας. Με τα προβληματάκια της, τις ανισότητές της, τη διαφθορά της, αλλά με ένα πλατύ συναινετικό κέντρο. Η δεύτερη στρατηγική (που δυστυχώς κερδίζει έδαφος όσο σκληραίνει η εποχή, και το συναινετικό κέντρο εξατμίζεται) είναι μια διαρκής διολίσθηση προς την ακροδεξιά, όλο και πιο προκλητικά. Η πιο επαίσχυντη στιγμή αυτής της διολίσθησης ήταν η παροχή πολιτικής κάλυψης στους βασανιστές της ΓΑΔΑ, αλλά τα πλοκάμια είναι πολλά. Εκτείνεται από τις φιλικές δηλώσεις παλιότερα του Γιώργου Καρατζαφέρη, τώρα του Φαήλου Κρανιδιώτη, του Μάκη Ψωμιάδη αλλά και του Ανδρέα Λοβέρδου για τη Χρυσή Αυγή, και φτάνει μέχρι την υποκριτική καταδίκη των φασιστών από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, την ώρα που δεν διστάζουν να συγκυβερνούν με τον Δένδια.

Δια ταύτα: ποιο είναι το μακροπρόθεσμο πολιτικό αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής; πως η θεωρία των δύο άκρων συνιστά αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Με τον καιρό δηλαδή δεν μένουν πολλές λύσεις: καθώς το κράτος συμπορεύεται με την ακροδεξιά, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου θεωρεί πικρό αστείο να προσπαθήσει να βρει το δίκιο του στα αστικά δικαστήρια, κι έτσι η πόλωση προχωρεί με γοργούς ρυθμούς. Όσο σταδιακά οι απεργοί θα αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες, θα αποδεικνύεται ότι η πόλωση συνιστά συνειδητό σκοπό της κυ­βέρνησης, που επαναφέρει την εμ­φυλιοπολεμική ρητορική προκειμένου να επιτύχει δια της βίας τη συναίνεση που κάποτε εξασφάλιζε η αποχαύνωση.

Βιβλία...

H. Arendt, Το ολοκληρωτικό σύστημα, μτφρ. Γ. Λάμψας, εκδ. Ευρύαλος 1988

Στ. Καλύβας, «Κόκκινη τρομοκρατία: η βία της Αριστεράς στην Κατοχή», στο M. Mazower (επιμ.) Μετά τον πόλεμο, εκδ. Αλεξάνδρεια 2004

Ακροδεξιός κατήφορος !!!

“ Οι κοινωνικές συνθήκες που έχουν πια διαμορφωθεί στην ελληνική κοινωνία είναι ιδανικές για την πλήρη ανάπτυξη δράσης των φασιστοειδών και της εγκληματικής τους συμμορίας και μάλιστα με κυβερνητική ανοχή ”

Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που βρίσκεται τις τελευταίες ημέρες ψηλά στην πολιτική ατζέντα αλλά και στη δημόσια κουβέντα είναι ίσως μια αφορμή για να προκύψει ένας υγιής και γόνιμος διάλογος για το που το πάει η κυβέρνηση Σαμαρά.

Οι εκπρόσωποι του «ΠΑΣΟΚ» και της «αριστερής» ΔΗΜΑΡ σε δημόσιες τοποθετήσεις τους δηλώνουν την «έκπληξή» τους για την…άρνηση της ΝΔ να φέρει το σχετικό νομοσχέδιο προς ψήφιση στη Βουλή.

Και να θέλει κάποιος να αναγνωρίσει ως καλές τις προθέσεις των δύο μικρότερων κυβερνητικών εταίρων αυτού του τρικομματικού κατά τα άλλα θιάσου, στην πραγματικότητα δύσκολα μπορεί να πιστέψει τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.

Του Κώστα Καπνίση

Οι ηγεσίες των δύο μικρών κομμάτων προσπαθούν έντεχνα να πείσουν την ηγεσία της ΝΔ ότι είναι ευρωπαϊκή υποχρέωση της χώρας να συντάξει και να ψηφίσει ένα σύγχρονο νομοσχέδιο που θα αντιμετωπίζει με αυστηρές ποινές οποιοδήποτε φαινόμενο βίας και ρατσισμού από όπου κι αν προέρχεται. Το κυριότερο όμως που είναι και το κλειδί της όλης υπόθεσης είναι να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα που ξεπήδησαν μέσα από τις μαύρες σελίδες της Ιστορίας και αλωνίζουν για άλλη μια φορά σε τούτο τον πολύπαθο τόπο. Αυτά τα μεταλλαγμένα εκτρώματα που γέννησε η ανθρώπινη φύση νιώθοντας ότι έχουν δυναμώσει μέσα σε μια κοινωνία που έχει χάσει οποιονδήποτε συνεκτικό ιστό ξεδιάντροπα και απροκάλυπτα υμνούν τον Χίτλερ, τον Ες και άλλες αποκρουστικές μορφές που γέννησε η Παγκόσμια Ιστορία.

Η δράση τους και τα «κατορθώματά» έχουν αφεθεί ανεξέλεγκτα και βέβαια ατιμώρητα. Μετά από τρία χρόνια μνημονιακών και υποταγμένων στα ξένα συμφέροντα κυβερνήσεων η περίφημη πια συνταγή έχει απόλυτα πετύχει τους στόχους της. Έχει διαλύσει κάθε ψήγμα του κοινωνικού κράτους. Η Υγεία, η Παιδεία, τα εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα έχουν ισοπεδωθεί. Η φτωχοποίηση του 60% και πλέον του ελληνικού λαού έχει επιτευχθεί. Ταυτόχρονα, όλο το σάπιο σύστημα που λειτουργούσε ως καρτέλ τα τελευταία είκοσι τουλάχιστον χρόνια ανά την ελληνική επικράτεια αυτή τη στιγμή πανηγυρίζει όχι μόνο γιατί μένει εκτός κάδρου και ουσιαστικά ατιμώρητο αλλά γιατί συνεχίζει ανενόχλητο να σπέρνει τον πραγματικό φόβο και τρόμο στους τσακισμένους, ταπεινωμένους και ανήμπορους πια να αντιδράσουν Έλληνες.

Η περίφημη αυτή «ελίτ» της χώρας αφού εξαφάνισε τον συσσωρευμένο πλούτο που άρπαξε σε τράπεζες του εξωτερικού αλλά και σε offshore, αρχίζει δειλά δειλά να επανεμφανίζεται στα τηλεπαράθυρα αφού έχει εξασφαλίσει κρατικές θέσεις και αξιώματα και όχι μόνο, κουνάει και πάλι το δάκτυλο στους εξαθλιωμένους πολίτες. Μιλά για επενδύσεις που πρέπει απαραίτητα να γίνουν για να μπορέσει να επανέλθει η «ανάπτυξη». Όταν μιλούν βέβαια για ανάπτυξη εννοούν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε φίλους και γνωστούς από το εξωτερικό αλλά και στη ντόπια διαπλοκή. Όταν αρχίζουν και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την ανεργία που οι ίδιοι δημιούργησαν εννοούν την πρόσληψη των περιθωριοποιημένων πια ανέργων, οι οποίοι και θα είναι ευχαριστημένοι αν πάψουν πια να είναι άνεργοι με ένα αντίτιμο των 200, 300 ή και 400 το πολύ ευρώ και χωρίς μάλιστα εργασιακά δικαιώματα.

Οι κοινωνικές συνθήκες που έχουν πια διαμορφωθεί στην ελληνική κοινωνία είναι ιδανικές για την πλήρη ανάπτυξη δράσης των φασιστοειδών και της εγκληματικής τους συμμορίας και μάλιστα με κυβερνητική ανοχή. Ποιος θα τολμήσει να ορθώσει το ανάστημά του και να κάνει λόγο για εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα; Ποιος θα τολμήσει να τα βάλει με τις «επιχειρήσεις» που δεν πληρώνουν ούτε ένα ευρώ φόρο και την ίδια στιγμή όχι μόνο κρατούν ψηλά τις τιμές αλλά τις αυξάνουν κιόλας; Τα μαντρόσκυλα ή μακρύ χέρι του συστήματος ή «σεκιουριτάδες» των αφεντικών είναι εδώ και δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία ότι θα προστατέψουν τους εντολείς τους. Πως μπορούν αλήθεια και έχουν οργανώσει ένα τέτοιο δίκτυο ομάδων – ταγμάτων εφόδου πανελλαδικά; Ποιος τους χρηματοδοτεί; Ποιος τους καλύπτει; Δεν υπάρχουν άλλα σύννεφα πια για να πέσει κάποιος. Ο ουρανός έχει γεμίσει.

Κι όμως. Ο πρόεδρος του «ΠΑΣΟΚ» και ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ τώρα φαίνεται ότι «ανακαλύπτουν» ποια είναι τέλος πάντων η σύνθεση αυτής της κυβέρνησης και ο άνθρωπος που στηρίζουν ως πρωθυπουργό. Ο άνθρωπος που συμπεριφέρεται σα να κέρδισε η ΠΟΛΑΝ τις εκλογές. Οι πολίτες που τιμούσαν το άλλοτε ΠΑΣΟΚ με την ψήφο τους σε ποσοστά του 40% – 48% στις εκλογές του Μάη και Ιούνη του 2012 στη συντριπτική τους πλειονότητα έδειξαν έμπρακτα ότι δεν ανέχονται τέτοιου είδους συμπεριφορές. Κατακρήμνισαν το «ΠΑΣΟΚ» και απέδειξαν ότι γυρνούν την πλάτη σε πολιτικές και πρακτικές που ευτελίζουν την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια αλλά και τη χώρα. Άφησαν πίσω τους μια θλιβερή μειοψηφία φαινομένων παρασιτισμού και μανίας για την εξουσία με κάθε κόστος, χωρίς αρχές και ιδανικά. Φαινόμενα που έκαναν την εμφάνισή τους από το 1996 και εντεύθεν και μετάλλαξαν το άλλοτε Κίνημα του λαού στο πιο σκληρό και αυταρχικό νεοφιλελεύθερο μόρφωμα. Άνθρωποι χωρίς ίχνος ντροπής, χωρίς έλεος. Αδίστακτοι, αμετανόητοι, νεοφιλελεύθεροι.

Το αστείο του πράγματος είναι ότι κατηγόρησαν τους πολίτες που τους εγκατέλειψαν και έσπασαν τις αλυσίδες τους. Δεν αναρωτήθηκαν το γιατί. Τουναντίον. Τους κατηγόρησαν ως «λαμόγια», ως βαθύ ΠΑΣΟΚ. Ποιοι; Αυτά τα παράσιτα, τα νεοφιλελεύθερα σταγονίδια. Οι μεταλλαγμένοι «σοσιαλιστές» του Κολωνακίου και των πάσης φύσεως κομπρεμί για την εξουσία και για ότι από αυτή απορρέει κατά τη δική τους ερμηνεία της εξουσίας. Αυτοί που προκειμένου να συνεχίσουν το πάρτι συμμάχησαν με τη Δεξιά από τα παλιά τα χρόνια του Αντώνη Σαμαρά, με το ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, του Άδωνη, του Βορίδη και πολλών ακόμα τηλεαστέρων. Τώρα που η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά κλείνει και επίσημα το μάτι στην ακροδεξιά και καλεί σε πανστρατιά ότι πιο συντηρητικό υπάρχει στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, αυτοί ακόμα συνεχίζουν να ανέχονται όχι απλά τη δική τους ταπείνωση αλλά εξακολουθούν να ανέχονται μια άκρως επικίνδυνη κυβέρνηση για τη χώρα αλλά και για όλους τους πολίτες ανεξάρτητα από το που ανήκουν πολιτικά – ιδεολογικά.

Ο καθένας μπορεί βέβαια να αυτοπροσδιορίζεται αλλά και να αυτοδιατίθεται όπως επιθυμεί. Μια υπηρεσία τους έχει απομείνει αν υπάρχει μέσα τους έστω και ψήγμα ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας. Να αποσύρουν την υποστήριξή τους σε αυτή την κυβέρνηση της ντροπής και της ταπείνωσης για τον τόπο. Να δώσουν στην Ελλάδα, στις Ελληνίδες και στους Έλληνες μια ευκαιρία για να ζήσουν λεύτεροι πια από οποιαδήποτε εξάρτηση αλλά και να ξεφύγουν από τις μνήμες του παρελθόντος που σαν κακές θύμησες επαναφέρουν στο προσκήνιο μέσα από αραχνιασμένα ντουλάπια σκελετούς του μαύρου παρελθόντος. Αυτό το παρελθόν οι πολίτες δεν πρέπει να το ζήσουν. Ο ακροδεξιός κατήφορος θα λάβει τέλος όποιο κι αν είναι το κόστος. Όποιο κι αν είναι το τίμημα. Ας το πράξουν τώρα πριν να είναι πολύ αργά για όλους.

Το μαύρο παρελθόν οι πολίτες δε θέλουν να το ξαναζήσουν. Δεν πρέπει να το ξαναζήσουν. Ας αναλογιστούν έστω και τώρα πως για όλα τα δεινά και τον πόνο που προκάλεσαν έχουν μια ευκαιρία όχι να εξιλεωθούν αλλά να προσφέρουν ένα και μόνο καλό. Να ρίξουν αυτή την επικίνδυνη για τη χώρα «κυβέρνηση». Τούτες οι γενιές μπορεί να μη τους συγχωρήσουν αλλά ίσως αρκετά χρόνια αργότερα η Ιστορία να τους επιφυλάξει για την υστεροφημία τους 2-3 αράδες ότι πρόσφεραν κι αυτοί κάτι…

Ο Νάνος κι ο νάνος...

Αυτό είναι είδηση! Ο πρωθυπουργός απάντησε στον ποιητή. Ο Σαμαράς στον Βαλαωρίτη, ο οποίος έδωσε προχθές στη δημοσιότητα επιστολή του, με την οποία επικρίνει σφοδρά τη Ν.Δ., την κυβέρνηση και τον ίδιο τον ένοικο του Μαξίμου για την ανοχή που...


δείχνουν απέναντι στο βαρβαρικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Και καταγγέλλει τις ευθύνες όλων τους για την καθημερινή ναζιστική αγριότητα εις βάρος μεταναστών, για την ατιμωρησία των μελανοχιτώνων και για τον διασυρμό της χώρας διεθνώς.

Αυτά τολμά ο ποιητής. Και τι απαντά ο πρωθυπουργός; Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Μισές αλήθειες, ολόκληρες αποσιωπήσεις και ψέματα, ψέματα, ψέματα -μαζί με μια καλή δόση διαστρέβλωσης. Τσιμουδιά για τα εγκλήματα. Τσιμουδιά για τη στάση της αστυνομίας. Τσιμουδιά για τις εκλεκτικές συγγένειες στις ψηφοφορίες της Βουλής, όπου διαπλέκονται νεοδημοκράτες και τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής. Τσιμουδιά για τους επίορκους του Δένδια και τις ναζιστικές κουμπαριές τους. Τσιμουδιά για τις σφοδρές διεθνείς επικρίσεις.

Και ψέματα -να φάν' κι οι κότες του Μιχαλολιάκου. Ότι πρώτος στηλίτευσε τη Χρυσή Αυγή -ψέματα, τα άκρα στηλίτευσε, γιατί αυτό τον βολεύει. Ότι πρώτος προειδοποίησε για κίνδυνο "Βαϊμάρης" -πάλι ψέματα, πάλι για άκρα προπαγάνδισε. Ότι για το φίδι που βγήκε από το αβγό φταίει η ανοχή απέναντι στη "λαθρομετανάστευση" -δεν φταίει η κοινωνική διάλυση που γέννησε η πολιτική του, τα δικά του χάδια στους ακροδεξιούς, η ανοχή απέναντι στους έρωτες αστυνομικών με ναζί, η αλλήθωρη ακροδεξιά του ιδεολογία και πρακτική, τα κηρύγματα μίσους από τον ίδιο και τους σμπίρους του, όλη η στάση του που λέει στους ναζί: Εσείς κάντε τη δουλειά σας κι εμείς κάνουμε ότι δεν βλέπουμε.

Και ξέρετε ποιο είναι το πιο αποκαλυπτικό στην προς ποιητή επιστολή; Ότι ένα μόνο συγκεκριμένο παράδειγμα αναφέρει -και δεν είναι κάποιο από τα αναρίθμητα εγκλήματα των Παναγιώταρων. Είναι οι "επικρίσεις ακτιβιστών της Αριστεράς" στη Δημουλά, για όσα η ποιήτρια είπε προσφάτως για τους μετανάστες. Εννοούμενο συμπέρασμα: Οι ακτιβιστές της Αριστεράς φταίνε που οι ναζί αλωνίζουν γειτονιές και συνειδήσεις. Και μ' αυτό, όπως και μ' όλο το φαρισαϊκό του γράμμα, ο Σαμαράς αποκαλύπτεται αυτό που στην πραγματικότητα είναι: ένας γιαλαντζί αντιναζί, που χαϊδεύει τις αφτάρες των ναζί.

Ένας νάνος πρωθυπουργός απέναντι στον Νάνο Βαλαωρίτη, εν ολίγοις...

Θανάσης Καρτερός