ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Χρυσή Αυγή και ο Φόρος Προστιθέμενης Απογοήτευσης


Θυμάμαι το προπερασμένο θέρος.
Εκείνο των Αγανακτισμένων.

Εκείνο των τεράστιων συναθροίσεων, των λαϊκών συνελεύσεων, των  πρωτόγνωρων αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, των διαφόρων πολιτών που ρητόρευαν επί παντός, των Οικονομολόγων που εξηγούσαν τις περιπλοκότητες, τις ερωτήσεις που πέφτανε βροχή και ήσαν συχνά ευφυέστατες.

Των κατασκηνωμένων σε πλατείες ανθρώπων από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία και αλλού, που επιχειρούσαν να ζήσουν, έστω για λίγο, μία εναλλακτική καθημερινότητα που κάπως, τους έφερνε λίγο πιο κοντά στο πως θα έπρεπε να είναι οι άνθρωποι απανταχού.

Αλληλέγγυοι, ανοιχτοί, όλοι συγγενείς μεταξύ τους, δηλαδή άνθρωποι.
Θυμάμαι εκείνο το θέρος, υπήρχε μία φροντίδα στον αέρα, μία έγνοια ιδιαίτερη.
Κάποιοι έμεναν συνέχεια εκεί, είτε άνεργοι είτε σπουδαστές, κάποιοι άλλοι περίμεναν να τελειώσουν τη δουλειά (είχαν ακόμα δουλειά οι περισσότεροι) για να τρέξουν στην πλατεία.

Να συν-αθροισθούν.
Να ενωθούν, να μπουν στη ανθρωποθάλασσα ν’ ανοίξουν τους πόρους της επιδερμίδας τους, να τεντώσουν τις κεραίες τους, να προστεθούν στο τεράστιο ηλεκτρικό κύκλωμα των πολλών που γίνονταν ένα.  

Αναρωτιόμουν τότε εναγώνια:
Άραγε πόσοι από όλους αυτούς είναι εκεί γιατί πραγματικά αναζητούν ένα διαφορετικό μοντέλο ζωής;
Πόσοι από όλους αυτούς είναι έτοιμοι να ζήσουν αλλιώς εκχωρώντας το εγώ τους σε μία κοινοτική συλλογικότητα;
Πόσοι έχουν κατά νου πως «συλλογικότητα» είναι το άθροισμα της Λογικής πολλών;

Συν και Λογικότητα.

Και από την άλλη μεριά:

Πόσοι είναι αυτοί που βρίσκονται εκεί απλά και μόνο γιατί είναι έξαλλοι που έχασαν την πρόσβαση στο «μέσο» και την ευκολία;

Πόσοι είναι εκείνοι που νιώθουν πως χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους καθώς παρακολουθούν το άρρωστο κρατικό μοντέλο να καταρρέει και δεν θα μπορεί πια να τους εξυπηρετήσει, διορίσει, προσλάβει, χαρίσει, καλύψει, βολέψει;

Διαισθανόμουν πως είναι πολλοί.
Τους ήξερα. Όχι προσωπικά βέβαια, αλλά ήξερα καλά το «είδος» που καλλιεργήθηκε συστηματικά από το 1980 και εντεύθεν. Μια ρίζα βέβαια παλιά, μετρά σχεδόν δύο αιώνες αλλά ουδέποτε μέχρι τότε δεν έγινε τόσο λατρεμένο αντικείμενο πόθου των εξουσιολάγνων.

Ένα άθλιο είδος, βαθύτατα αντικοινωνικό, ένα είδος που έμαθε πως ο μόνος τρόπος για να υπάρξεις στην Ελλάδα είναι να γράφεις στα παλαιότερα των υποδημάτων σου όλους τους άλλους.

Να κάνεις αρπαχτές και να κλέβεις, αφού έτσι κι’ αλλιώς ο αρχικλέφταρος ήταν ανέκαθεν το κράτος. Ήταν λοιπόν κι αυτοί εκεί, γνήσιοι γόνοι κοτζαμπάσηδων και Μαυρομιχαλέων.

Λίγο μετά, εκεί στις ωραίες συναθροίσεις εμφανίστηκαν οι ντουλάπες με τις μαύρες μπλούζες και τις ελληνικές σημαίες.

Τα ασύντακτα ακόμα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής.

Εντέχνως διασπάρθηκαν στο πλήθος και πρωτοστάτησαν στο σύνθημα:

«Να καεί –να καεί το μπουρδέλο η Βουλή».
  
Στο οποίο μπουρδέλο, λίγο μετά  οι ίδιοι, διεκδίκησαν και πήραν τη θέση τους μέσα από δύο εκλογικές διαδικασίες.

18 θέσεις  κατέλαβαν οι «επί χρήμασι εκδιδόμενοι» στο «μπουρδέλο» και αν είχαμε απλή αναλογική, της οποίας είμαι πάντα φανατικός υποστηρικτής, θα είχαν 21.

Δυόμιση μήνες μετά, οι 18 ή έστω εκείνοι που ο ανθυποφυρερίσκος  θεωρεί ως αβανταδόρικους και στοιχειωδώς εμφανίσιμους, συνεπικουρούμενοι από διάφορες δράκες κατά τόπους οπαδών ασκούν κανονική και απροκάλυπτη τρομοκρατία υποκαθιστώντας τις Αρχές –και χειροκροτούμενοι από μερίδα της μάζας που αποκαλούμε «ελληνικό λαό».

Να θυμίσω τον «λαό»; Αυτόν που δεν ήθελε στη γειτονιά του Κέντρα Αποτοξίνωσης ή Μονάδες Στέγασης Οροθετικών; Αυτόν που δέρνει το ομοφυλόφιλο παιδί του για να «γίνει καλά»; Αυτόν που λίγο πιο παλιά γέμιζε τις πλατείες στις λαοσυνάξεις του Χριστόδουλου;

Δυόμιση μήνες μετά τις εκλογές και ενάμιση χρόνο μετά το θέρος των Αγανακτισμένων, η Χρυσή Αυγή κλωτσάει πραμάτειες μικροπωλητών (δεν είναι πιο παράνομοι από τους χιλιάδες Έλληνες καταπατητές γης και ιδιοκτήτες αυθαιρέτων) μπουκάρει στις μικροεπιχειρήσεις αλλοδαπών (που είναι σαφώς νόμιμες) μοιράζει  τρόφιμα μόνο σε Έλληνες –λες και η πείνα έχει ταυτότητα, κάνει αιμοδοσίες μέσα από τις οποίες «εγγυάται» πως το αίμα θα πάει μόνο σε Έλληνες- λες και ο θάνατος κρατά σημαία και παντιέρα.

Ας προσέξουν όσοι θελήσουν να βάλουν μέσα τους το αίμα του Χρυσαυγίτη.
Οι μολύνσεις ελλοχεύουν και τα ζόμπι αποζητούν τον πολλαπλασιασμό τους.

Μέσα σε αυτό το Βαϊμαρικό σκηνικό, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ απαξίωσαν το κείμενο της επιτροπής δεοντολογίας της Βουλής και δεν συνυπέγραψαν μένοντας στο «λευκό».

Το ΚΚΕ συνιστά πάντως… «ψυχραιμία»(!!!) δια στόματος Χαλβατζή.
Αλήθεια, η άρνηση του ΚΚΕ να διδαχθεί από την ιστορία, καταλήγει να είναι αξιοθαύμαστη.
Ο καλός συγγραφέας (και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ) κος Πέτρος Τατσόπουλος έσπευσε βέβαια να εντοπίσει το ατόπημα και να το χαρακτηρίσει χοντρή γκάφα.
Αλλά, τέτοιες «γκάφες» είναι ιστορικού διαμετρήματος ατοπήματα.

Τα οποία ανεβάζουν τον Φόρο Προστιθέμενης Απογοήτευσης στο 100% σε όσους ακόμα έχουν λίγο μυαλό που αντέχει να λειτουργεί.

              Ο Εκφασισμός της Ελληνικής κοινωνίας βαθύτατος και όχι καινούργιος.

Απλά μέχρι τώρα, δεν είχε «συσκευασία», όνομα και logo. Δεν ήταν…branded.

Η Χρυσή Αυγή, ξεμύτισε από το βαθύ περιθώριο, από τους υπόνομους της πολιτικής, έπιασε τους κασμάδες και τα φτυάρια για να διευρύνει το μονοπάτι που άνοιξε ο Γιώργος Καρατζαφέρης και το ΛΑΟΣ αλλά και ο εμετικός λαϊκισμός που ασκήθηκε ;από την ΠΑΣΟΚική Αυριανή όταν ήταν στις δόξες της.

Αν ψάχνουμε τις αιτίες για το «φαινόμενο», είναι μπροστά στη μύτη μας.

Ο Αυριανικός ΠΑΣΟΚισμός από τη μία, το life style των νέων τζακιών και η θορυβώδης υπερπροβολή όλων των ξεγάνωτων εκπροσώπων του, η «εκπαίδευση» στην αρπαχτή, η καταστροφή της Παιδείας και η πολιτική διαπλοκή στα Πανεπιστήμια, τα αναρίθμητα σκάνδαλα, η δανεική ζωή, όλα ήρθαν τώρα να δέσουν στην εφιαλτική σούπα της βίαιης φτωχοποίησης των πολλών. 
 
Η Χρυσή Αυγή, γνήσια ναζιστική λαϊκίστικη ομάδα  με ηγεσία που επενδύει συστηματικά στην απελπισία των ανθρώπων εκείνων που δεν διαθέτουν ηθικές αντιστάσεις.

Ας μην χάνουν την ψυχραιμία τους οι Χρυσαυγίτες όταν τους αποκαλούν Ναζί.
Δεν είναι ύβρης. Το λένε και οι ίδιοι, με άλλα λόγια: Λαϊκό Εθνικιστικό Κόμμα δηλώνουν. Και αν διαβάσει κάποιος τις βασικές τους θέσεις, βλέπει  ολοκάθαρο τον Εθνικοσοσιαλισμό.

Γιατί φοβούνται να δηλώσουν την ταυτότητά τους; Μην τυχόν χάσουν πελατεία;
Η Χρυσή Αυγή, ένας επιθετικός μεταστατικός καρκίνος στο εξασθενημένο σώμα μίας άρρωστης χώρας διεγείρει, ερεθίζει,  με σχέδιο και πρόγραμμα  τα πιο άγρια ένστικτα ικανής μερίδας του πληθυσμού.

 Δεν ξέρω που μπορεί να σταματάει η δυνατότητα αλίευσης ψήφων από την δεξαμενή των ελλήνων ψηφοφόρων.
Δεν ξέρω που μπορεί να φτάσει.
Ούτε οι Γερμανοί που έφευγαν άρον-άρον από την πατρίδα τους με την άνοδο του Ναζισμού φαντάζονταν λίγο νωρίτερα το τι θα ζήσουν.

Η Χρυσή Αυγή, είτε αυτοπροσώπως είτε ενθαρρύνοντας τα στίφη των οπαδών της, κατατείνει να γίνει «κράτος εν κράτει». 

Τα πολιτικά κόμματα ή αντιδρούν χλιαρά (το σύστημα ασφαλώς και βολεύεται με τη Χ.Α.) ή κάνουν… «χοντρές γκάφες» και συνιστούν ψυχραιμία.  

                                                                  Αλήθεια.

  • Που είναι οι χιλιάδες αγανακτισμένοι πολίτες του προπερασμένου θέρους;
  • Που είναι όλοι αυτοί που αποπειράθηκαν να υπάρξουν για λίγο ως πολίτες;
  • Που είναι όλοι εκείνοι που χωρίς κομματική καθοδήγηση έκαναν τις αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις; 

Δεν μπορούν να συναθροισθούν έστω μία φορά και φωνάξουν «θέλουμε κράτος και όχι παρακράτος»;  

Λησμόνησαν  πως η Χ.Α. είναι «εναντίον όλων». 
Το δηλώνουν και μόνοι τους άλλωστε, προς ομοφυλόφιλους συμπολίτες: 
«Τώρα οι μετανάστες, αύριο η σειρά σας»

Ακολουθούν ανάπηροι, άνθρωποι με νοητική υστέρηση και ο κάθε ένας από εμάς που δεν θα είναι αρεστός σε δαύτους, που δεν θα είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση τους.

Αύριο που θα καταλάβουμε, θα είναι περασμένα μεσάνυχτα. 

Και για τη Χρυσή Αυγή, δεν φταίει ούτε η Τρόικα, ούτε η κα Μέρκελ, ούτε κανείς. Το απεχθές ερπετό, το κυοφορήσαμε εμείς, εδώ και πολλά χρόνια μόνοι μας. Δικό μας προϊόν είναι.

Είναι τα περιττώματα που αφόδευσε το σύστημα που εκθρέψαμε μετά το μεγάλο φαγοπότι του.
Τούτος ο Φόρος, ο ΦΠΑ της Απογοήτευσης μου μοιάζει σαν το πιο βαρύ χαράτσι.

               Υπογράφει το σκοτάδι που έρχεται αδιαμαρτύρητα.

 http://politispittas.blogspot.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου