Λεφτά, Ψέματα Και Αλήθειες

ΠΗΓΗ: 2310net

Πόσο κάνουν άραγε οι ΗΠΑ; Σοβαρό το ερώτημα μου. Άλλωστε οι χώρες στον καπιταλισμό λειτουργούν ως εταιρίες. Έχουν ισολογισμούς, χρέη, πουλιούνται κι αγοράζονται κανονικά. Τώρα ήρθε η ώρα να αγοράσουμε τις ΗΠΑ.

Βρέθηκαν, λέει, κάποιοι ομογενείς που συγκέντρωσαν 600 δις και θα αγοράσουν το χρέος του ελληνικού κράτους και με τα υπόλοιπα θα αγοράσουν και κανα-δυό χώρες να έχουμε να παίζουμε. Σαν τη monopoly ένα πράγμα.

Προφανώς η ιστορία είναι αστεία. Καταρχάς πως γίνεται να μαζευτούν 600 δις; Έβαλαν μερικοί πλούσιοι έλληνες ένα μέρος των οικονομιών τους; Πόσοι και πόσα; Βρέθηκαν κανένα εκατομμύριο έλληνες και έβαλαν από 60.000; ΟΚ. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Το ξέρετε.

Πριν από αρκετό καιρό, πάλι παραμονές ψήφισης μέτρων, είχε σκάσει η αποκάλυψη της Τράπεζας της Ανατολίας, που με ένα μόνο ομόλογο θα αγοράζαμε Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία και Τουρκία.

Κάθε φορά που έρχονται σκληρά μέτρα εμφανίζεται ολόκληρο το πακέτο:

Απειλές: θα βγούμε από το ευρώ

Εκβιασμοί: μέτρα ή χρεοκοπία.

Καταστολή: ετοιμάζονται οι υδροφόρες, όπως ετοιμάζονταν οι ελεύθεροι σκοπευτές

Ψέματα: Δεν θα θιγούν οι χαμηλοσυνταξιούχοι, δεν θα κοπούν οι αναπηρικές συντάξεις

Μετάθεση ευθυνών: Εμείς δεν θέλουμε, η Τρόικα μας το επιβάλλει.

Ψέματα νο.2: Αυτά τα μέτρα θα είναι τα τελευταία.

Παραμύθι: με κάποιο μαγικό τρόπο θα σωθούμε. Πρώτα το ομόλογο, τώρα τα 600 δις.

Αυτές οι ψιλοσυνομωτικές ιστορίες με δράκους και λεφτά συνήθως εμφανίζονται σε παρακμιακά κανάλια. Το θέμα της Ανατολίας το είχε βγάλει ο μετρ της συνομωσίας, Κυριάκος Βελόπουλος. Στη συνέχεια το ξεπάτωσε ο μεγάλος ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Μάκης Τριανταφυλλόπουλος. Ήταν η δεύτερη του αποκάλυψη, μετά από εκείνη την συγκλονιστική σκηνή με τον Κορκολή. Αυτό το θέμα με τα 600 δις παίχτηκε κάπου στην Κρήτη σε ένα τοπικό κανάλι. Θα το πάρουν τα εδώ μπλογκς που αναμασούν οποιαδήποτε βλακεία και της δίνουν σοβαροφανή διάσταση. Αυτό που καθοδηγεί τη σκέψη τους είναι το περίφημο «όσο μεγαλύτερο το ψέμα, τόσο περισσότεροι το πιστεύουν».

Τέτοιου είδους ιστορίες έχουν την ικανότητα να διεισδύουν στο μυαλό μας και να μας κάνουν να σκεφτόμαστε ‘τι θα γινόταν αν’. Η εύκολη λύση για ένα πρόβλημα είναι η εισαγωγή ενός από μηχανής θεού. Κάποιου που θα κάνει αυτό που εμείς δεν θέλουμε, δεν μπορούμε ή φοβόμαστε να κάνουμε. Κάποιον να έρθει να μας λυτρώσει ρε παιδιά. Μια άλλη εκδοχή της ιστορίας αυτής, σε άλλο επίπεδο, είναι οι σκέψεις που κάνουμε κάθε φορά που έχει τζακ ποτ το τζόκερ. Σκέφτεσαι τι θα κάνεις τα λεφτά, τι χρώμα θα είναι το τζιπ που θα αγοράσεις, πόσα μπαλκόνια θα έχει η βίλα που θα χτίσεις. Το μόνο που δεν σκέφτεσαι είναι ότι δεν έπαιξες τζόκερ βλάκα! Δεν θα κερδίσεις!

Έτσι και τώρα. Σκέφτεσαι: Έχουμε και λέμε. 600 δις έχουμε. Το χρέος μας είναι περίπου 380 δις. Θα πάμε θα τους δώσουμε cash 400 δις. Έτσι γιατί είμαστε απλοχέρηδες. Πάρτε να πιείτε ένα καφέ στην υγειά μας. Μετά μας περισσεύουν άλλα 200 δις. Τι τα κάνουμε;

Αν ήμουν πρωθυπουργός για μια μέρα, θα πήγαινα να αγοράσω τις ΗΠΑ. Εντάξει, αυτοί έχουν τεράστιο δημόσιο χρέος  τέτοιο που ούτε οι Έλληνες ομογενείς δεν μπορούν ακόμα να αγοράσουν. Θα έχωνα όμως 200 δις και θα αγόραζα τις μεγαλύτερες βιομηχανίες τους. Apple, Microsoft, Haliburton, CNN κτλ. Αυτόματα θα έλεγχα ολόκληρη την Αμερική. Στη συνέχεια, μέσα από τα λόμπι και τα γνωστά-άγνωστα κανάλια, θα μπορούσα να επιλέξω τον επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ. Στην θέση του Προέδρου θα έβαζα τον Φιντέλ Κάστρο.

Όμως επειδή αυτά τα πράγματα δεν θα συνέβαιναν ούτε σε ταινία φαντασίας ας τα ξεχάσουμε. Η πιθανότητα να δούμε το χρέος μας να πληρώνεται από κάποια χρήματα που μάζεψαν κάποιοι Έλληνες ομογενείς, είναι μικρότερη από την πιθανότητα να δούμε τη σημαία της Κούβας να ανεμίζει στο Καπιτώλιο και τον Φιντέλ να καπνίζει ένα πούρο με τα πόδια πάνω στο οβάλ γραφείο.

Οπότε, ας αφήσουμε τα παραμύθια και ας ασχοληθούμε λίγο με τα πραγματικά γεγονότα. Όπως τον διακανονισμό που έκανε ο όμιλος Ξυνή με το ΙΚΑ. Σύμφωνα με αυτόν θα αποπληρώσει το χρέος του, ύψους 700.000 ευρώ σε 400 χρόνια. Δηλαδή, ο υπάλληλος του ΙΚΑ το 2402 θα έχει την τιμή να υπογράψει την εξόφληση του ομίλου. Τότε, μετά από 400 χρόνια χρεοκρατίας από το ΙΚΑ, ο όμιλος Ξυνή θα μπορέσει να συνεχίσει απερίσπαστος το θεάρεστο έργο του.

Όπου σκίζουν βιβλία, σύντομα θα σκίσουν και ανθρώπους!

http://eagainst.com

Ο εθνικιστικός όχλος ξαναχτυπά! Σαν να μην έφταναν οι ρατσιστικές επιθέσεις της Χρυσής Αυγής, που επί σχεδόν καθημερινής βάσης ξυλοκοπούν μετανάστες, αγνοώντας αν είναι νόμιμοι ή παράνομοι (όχι πως έχει κάποια σημασία για εμάς), καταστρέφοντάς τους καταστήματα, πάγκους και μαγαζιά, μόλις χθες, το χριστεπώνυμο «πλήθος» (μέλη του Εθνικού Λαϊκού Σχηματισμού), μετέβη στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου και κατέστρεψε το νέο εγχειρίδιο Γραμματικής της Ε΄ και ΣΤ΄ Δημοτικού, διανέμοντας παράλληλα στους μαθητές το παλιό αντίστοιχο βιβλίο.

Μια χούφτα, λοιπόν, εθνικιστές, ψηφοφόροι που, κατά κάποιον τρόπο, αμφιταλαντεύονται μεταξύΑνεξάρτητων Ελλήνων, ΛΑ.Ο.Σ, και Χρυσής Αυγής, που το μόνο που γνωρίζουν (και μάλιστα το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά) είναι ν’ αναμασάν μερικές Ελληνικές λέξεις, ν’ αναπαράγουν όλη την προπαγάνδα που τους είχε σερβίρει το καθεστώς του Παπαδόπουλου, ν’ ανεμίζουν γαλανόλευκες και ν΄αναρτούν σχόλια στο διαδίκτυο με βρισιές και αφορισμούς σε κάθε άρθρο που αφορά το μεταναστευτικό είτε τα εθνικά «μας» θέματα – φυσικά, γράφοντας πάντα στα κεφαλαία, ή όταν αντιληφθούν την λειτουργία και τις ιδιότητες του πλήκτρου Caps Lock, τότε γράφουν στα μικρά (πάντα χωρίς τόνους) και γεμάτα ορθογραφικά λάθη, προφανώς φοβούνται να χρησιμοποιήσουν κάποιο spell check, είτε γιατί δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν τέτοια προγράμματα, είτε διότι μπορεί να νομίζουν ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται ο Σατανάς (όλα να τα περιμένει κανείς απ’ αυτούς), ξαφνικά, όλοι αυτοί, σαν να πρόκειται για πεφωτισμένους Μπαμπινιώτιδες, (ανίκανοι, ωστόσο, να ξεχωρίσουν δυο βοδιών άχυρα) προκαλούν με τον χειρότερο τρόπο. Και φυσικά, οι (αν)αρμόδιοι του σχολείου δεν φαίνεται πως είναι διατεθειμένοι ν’ απομακρύνουν τους ανθρώπους αυτούς από το προαύλιο, με σκοπό να παράσχουν προστασία στους ανήλικους μαθητές από την προπαγάνδα σκοταδισμού και μίσους που εξαπολύουν ανενόχλητοι!

Πρόκειται για μια «συμβολική πράξη», ενάντια στα υποτιθέμενα σχέδια κάποιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, που, δήθεν, έχει βάλει στόχο την Ελλάδα και ενάντια στην παγκοσμιοποίηση που γι’ αυτούς τους ανθρώπους «προκαλεί αλλοιώσεις στον εθνικό μας πολιτισμό». Δεν θα ήθελα να επεκταθώ παραπάνω στο άρθρο αυτό, να μιλήσω πάλι για την νεοελληνική υστερία της συνωμοσιολογίας, όπου η αυθαιρεσία της σκέψης και ο εθνικιστικός παροξυσμός έχουν διαβρώσει μεγάλο κομμάτι της Ελληνική κοινωνίας, να πω για το κατά πόσο μπορούμε να εμπιστευόμαστε τέτοιου είδους αναλύσεις που βασίζονται σε αληθοφανή, μα ταυτόχρονα, και ανεπιβεβαίωτα συμπεράσματα. Έχουμε ήδη πολλές φορές, τόσο εγώ, όσο και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας του Eagainst.com, αναλύσει το σύγχρονο νεοελληνικό γίγνεσθαι, αναφορικά με όλες αυτές τις εθνο-λαϊκιστικές τάσεις που αργά, αλλά και σταθερά, μας οδηγούν στον ολοκληρωτισμό, καθώς το εθνικιστικό και αντιδυτικό φαντασιακό της πότε αριστεράς, πότε δεξιάς, ρητορείας, το μόνο που καταφέρνει είναι να σπρώχνει την χώρα όλο και πιο κοντά στο να μετατραπεί σε μια γεωγραφική περιοχή όπου καθεστώτα σαν αυτά του Ιράν ή του Χότζα της Αλβανίας θα επιβάλλονται με την βία στους πολίτες, όπου θα κυριαρχεί η καχυποψία πως ο εχθρός μπορεί να κρύβεται μέσα σε κάθε σπίτι, πίσω από κάθε πόρτα (όπως ακριβώς και οι θεωρίες συνωμοσίας βασίζονται σε αυτού του είδους το σκεπτικό: την καχυποψία, πως παντού πίσω από κάθε σημάδι κρύβεται ο εχθρός, είτε εθνικός, είτε ο ίδιος ο Σατανάς, οι μάγισσες και τα διαβολικά κόλπα του Βελζεβούλ). Δεν μας έφτανε η καταστολή και η περιστολή των δικαιωμάτων μας από τα ανδρείκελα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτής της θλιβερής ουτοπίας που μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο αυταρχική, μή ανεκτική, που θεσπίζει τρομονόμους (φυσικά, για να μην ενοχληθούν οι αγορές) τον έναν πίσω από τον άλλον και βυθίζει πλοιάρια μεταναστών στην Μεσόγειο, δεν μας έφταναν οι Νεοφιλελεύθεροι κρετίνοι, το Mega, οι ακριβοπληρωμένοι καταστολείς συνειδήσεων, ή οι θαυμαστές του Πολ Ποτ, του Στάλιν και του Μάο, οι διάφοροι αυτόκλητοι επαναστάτες που με Καλάσνικοφ και αυτόματα επιχειρούν να «μας λυτρώσουν από τη σκλαβιά του καπιταλισμού» θα είμαστε, όπως μάλλον δείχνουν τα πράγματα, υποχρεωμένοι, παράλληλα, να υπομείνουμε και τον ακροδεξιό όχλο, τους νοσταλγούς του Χίτλερ, του «ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά», τους Χριστιανούς σκοταδιστές και υπερασπιστές του Μέγα ΦΟΡΟΦΥΓΑ, της Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι οποίοι σαν να πρόκειται για (Χριστιανο)Ταλιμπάν στη θέση των Ταλιμπάν, επεμβαίνουν σε σχολικούς χώρους, σκίζοντας βιβλία και ασκώντας προπαγάνδα μίσους σε μέρη όπου θα έπρεπε να κυριαρχεί η δημιουργία, ο διάλογος, η ατομική καλλιέργεια και η συλλογική δραστηριότητα.

Δεν έχω σκοπό, με το άρθρο αυτό, να πείσω τους συγκεκριμένους «ακτιβιστές» ν’ αλλάξουν νοοτροπία. Δεν νομίζω, έπειτα, πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό, καθώς το δάγκωμα του φιδιού έχει φτάσει μέχρι το μεδούλι (τί να πρωτοσώσει κανείς σε μια κοινωνία η οποία φλερτάρει με τον ολοκληρωτισμό όσο καμιά άλλη). Αυτό, όμως, που θα μπορούσα να τους υποδείξω είναι το εξής: εάν, όλοι εμείς που εναντιωνόμαστε στον σάπιο Νεοφιλελευθερισμό, χρησιμοποιούμε συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις [1] περί Νέων Τάξεων, Εβραίομασόνων, Σόρος, Κίσινγκερ, αν πρόκειται να μιλάμε για το υποτιθέμενο καθαρό γένος Ελλήνων, τον μακελάρη Μέγα Αλέξανδρο, προσβάλλοντας με κάθε ευκαιρία τους Αλβανούς και Μακεδόνες γείτονές μας, τότε ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ο καπιταλισμός δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Διότι, πολύ απλά, δεν έχει κανέναν σοβαρό αντίπαλο, αλλά, απεναντίας, έναν πανίσχυρο σύμμαχο: τον διχασμό των ανθρώπων με βάση την εθνικότητα, το χρώμα, τη φυλή, τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή την θρησκεία. Αλλά και αξιακά αν το δει κανείς, ο Μαρξ κάποτε έλεγε ότι η κόλαση του καπιταλισμού μια μέρα νομοτελειακά θα καταρρεύσει και ο παράδεισος του κομμουνισμού θ’ ανατείλει, αλλάζοντας την ροπή της ιστορίας, και εξαλείφοντας κάθε είδους καταπίεσης και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο! Και, όμως, συνέβη το άκρως αντίθετο: η «προφητεία» αποδείχθηκε εσφαλμένη, καθώς, τελικά, η κόλαση ήταν ο ίδιος ο «κομμουνισμός», ενώ σε σύγκριση με τις χώρες που βρίσκονταν κάτω από το πέπλο του Σταλινισμού, η καπιταλιστική Δύση έμοιαζε με παράδεισο, (αν και στην πραγματικότητα, ο παράδεισος της Δύσης, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια περιποιημένη βιτρίνα, η οποία κρύβει την κοινωνική αλλοτρίωση, την εξαθλίωση και την ασημαντότητα). [2] Έτσι, λοιπόν, συμβαίνει και τώρα. Οι αξίες της φιλελεύθερης ολιγαρχίας σε σχέση με αυτές που πρεσβεύει ένα μέρος των ιδεολογικών της αντιπάλων, (εθνικιστές-λαϊκιστές θρησκόληπτοι, ομοφοβικοί κιτς σημαιοφόροι, παπαγάλοι των κιτρινισμένων εφημερίδων) που, έστω, και άθελά τους ονειρεύονται καθεστώτα σαν αυτά του Ιράν, της Βόρειας Κορέας και άλλων «αντι-ιμπεριαλιστικών παραδείσων», θα μπορούσαν άνετα ν’ αποδειχθούν ανώτερες. Άλλωστε, όπως έλεγε και η Χάνα Άρεντ, «μόνο ο όχλος και οι ελίτ ελκύονται από τον ολοκλητωτισμό. Οι μάζες πρέπει να κερδηθούν από την προπαγάνδα» [3]. Στην Ελληνική περίπτωση, ο όχλος είναι αυτός που χρησιμοποιεί την προπαγάνδα, εκμεταλλευόμενος την υπεραπλούστευση και τον κιτρινισμένο λαϊκισμό που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, καθώς, έπειτα από μια δεκαετίασυνεχιζόμενης απο-πολιτικοποίησης, οι αληθοφανείς και εύκολες αναλύσεις των διαφόρων συνωμοσιολόγων βρίσκουν πολύ εύκολα ώτα ευήκοα. Άλλωστε, η απο-πολιτικοποίηση και η αποξένωση είναι δύο από τα βασικά χαρακτηριστικά που οδηγούν στην επικράτηση ολοκληρωτικών κινημάτων, με βάση την Άρεντ. Οι ελίτ, από την άλλη, εύκολα μπορούν ν’ αντικατασταθούν από νέες ολιγαρχίες. Ξέρουμε πολύ καλά πού οδηγούν το μίσος, η βία, η οργή, και η αγανάκτηση, όταν δεν συνοδεύονται από την λογική, όταν δεν κυριαρχούνται από σύνεση και διάθεση για δημιουργία, όταν η άγνοια (το φυσικό επακόλουθο της πολιτικής απάθειας) και η ασημαντότητα κυριαρχούν, τότε επιβεβαιώνονται οι χειρότεροί μας εφιάλτες. Ξέρουμε, τέλος, πως η Γαλλική Επανάσταση κατέληξε σε λουτρό αίματος, πως η Ρωσική και η Κινέζικη στην φρίκη και την απανθρωπιά… Αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα θυμίζει κάτι από προ-επαναστατική Γαλλία ή Ρωσία (ή Ιράν, δεδομένου ότι έχει χάσει μεγάλο κομμάτι της εθνικής της κυριαρχίας), πού θα καταλήξει η μελλοντική και πολυπόθητη λαϊκή εξέγερση, όταν κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή και οι ΑΝΕΛ αγγίζουν, πλέον, διψήφια ποσοστά; Όταν σκίζονται βιβλία εντός σχολικών ιδρυμάτων;

[1] Με σκοπό ν’ αποφύγω τις γνωστές αντιδράσεις μερικών, (και κυρίως αυτών που δεν θα μπουν ούτε καν στον κόπο να επισκεφθούν τους συνδέσμους που παραθέτω, αναφορικά με την κριτική μου στην συνωμοσιολογία), δεν προσπαθώ να πω σε κανέναν ότι συνωμοσίες δεν γίνονται, ή ότι δεν παίζεται τίποτα πίσω από την κουρτίνα. Υπάρχει, όμως, και ο παράγοντας λογική, τον οποίον έχουμε βγάλει εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες από το λεξιλόγιό μας. Όπως, άλλωστε, θα έλεγαν και οι ψυχολόγοι, ο άνθρωπος τείνει ν’ αντιδρά πρώτα με βάση το συναίσθημα και έπειτα με την λογική. Προκειμένου, λοιπόν, να μην μας παρασέρνει πλήρως το συναίσθημα, αλλά παράλληλα, και για ν’ αφήνουμε λιγάκι ανοιχτό χώρο στην λογική, ώστε να μπορεί ο εγκέφαλός μας να επεξεργαστεί καλύτερα αυτά που λαμβάνει, καλό θα ήταν, όλοι μας, να υιοθετήσουμε μια νέα στάση όχι μόνο απέναντι στην καθημερινότητά μας, απέναντι στην (μίκρο ή μάκρο) πολιτική, αλλά ακόμα και στην ίδια τη ζωή. Διαφορετικά, ας αφεθούμε στην αυθαιρεσία της φαντασίας μας, η οποία κάτω από την κλειστότητα του εθνικιστικού μας καβουκιού, θα μπορούσε να μας οδηγήσει σ’ έναν πραγματικό εφιάλτη.

[2] Μπορεί, σίγουρα, κάποιος εδώ να καταλογίζει ευθύνες στον Μαρξ. Ας μην, όμως, ξεφεύγουμε από το θέμα μας! Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, η Χάνα Άρεντ, ο Ερίκο Μαλατέστα (ακόμα και η σχολή της Φρανκφούρτης) ας έχουν τον πάνω λόγο σ’ αυτό το ζήτημα. Το μόνο που αξίζει να πω, κλείνοντας αυτήν την παρένθεση, είναι το εξής: ότι ο Μαρξ ουδέποτε υπήρξε Μαρξιστής. Ο Γερμανός αυτός φιλόσοφος είχε, ίσως, άδικο σε κάποια σημεία, όπως και πολλοί, αν όχι όλοι, οι φιλόσοφοι. Ο Λένιν, ο Τρότσκι, ο Μπουχάριν και ο Στάλιν ήταν όμως ΗΓΕΤΕΣ, και μάλιστα Μαρξιστές! Αυτό και μόνο αρκεί για να πάρει κανείς μερικές πρωταρχικές απαντήσεις αναφορικά με το τερατούργημα της ΕΣΣΔ και των δορυφόρων της. Έπεται η μελέτη πάνω στον Καστοριάδη, την Άρεντ, την Ρόζα Λούξεμπουργκ και τους αναρχικούς…

[3] “Only the mob and the elite can be attracted by the momentum of totalitarianism itself. The masses have to be won by propaganda.” (Hannah Arendt, The Origins of Totalitarianism, p.342, A Harvest Book)

Υ.Γ: Ο τίτλος του άρθρου είναι παραλλαγή της φράσης του Heinrich Heine: «Όπου καίνε βιβλία, σύντομα θα κάψουν και ανθρώπους!»

ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ:Μία δύσκολη και άνιση ιστορική σχέση – Ευτύχης Μπιτσάκης

εφημ ΠΡΙΝ, 5/5/1991    http://contramee.wordpress.com

ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ: ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΑΙ ΑΝΙΣΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΧΕΣΗ

Στο προηγούμενο σημείωμα (ΠΡΙΝ, 28.4.91) προσπάθησα να δείξω ότι ο ε­μπειρισμός ήταν συνέπεια της έλλειψης εσωκομματικής δημοκρατίας στο ΚΚΕ και ταυτόχρονα αίτιο της δεξιάς πολιτι­κής και του σημερινού εκφυλισμού. Πράγματι, η δράση του ΚΚΕ κινήθηκε, τουλάχιστον μετά το 1974, σε δυο μη τε­μνόμενα επίπεδα: στο εμπειρικό, των «καθηκόντων» και της καθημερινής πράξης, και σ’ ένα επίπεδο επαναστατικοφανούς γενικολογίας που περνιόταν για θεωρία, Η απουσία στρατηγικής και η ευκαιριακή πολιτική ήταν συνέπειες αλλά και παράγοντες στρέβλωσης και εκφυλισμού της θεωρίας.
1.Ψευδοέννοιες στη θέση της πολιτικής θεωρίας
Πράγματι, ποια είναι η θεωρητική πα­ραγωγή του ΚΚΕ μετά το 1974; (Εννοώ την επίσημη παραγωγή, όχι συνολικά των Ελλήνων -μαρξιστών). Στο χώρο της γνωσιοθεωρίας, της οικονομίας, της ι­στορίας, της πολιτικής θεωρίας πρακτι­κά τίποτα εκτός από μερικά θνησιγενή απολογητικά του οπορτουνισμού, για τα οποία κανείς δεν ενδιαφέρεται πλέον, κα­θώς και την εξίσου θνησιγενή απόπειρα για συγγραφή απολογητικής «ιστορίας» του ΚΚΕ. Η θεωρητική προσφορά της κα­θοδήγησης του ΚΚΕ μετά το 1974 συνί­σταται σε δυο δάνειες έννοιες: αλλαγή και πραγματική αλλαγή.
Δεν είναι τυχαίο ότι το ταξικό περιε­χόμενο αυτών των «εννοιών» δεν προσδιορίστηκε ποτέ. Γιατί; Επειδή δεν πρόκειται για έννοιες αλλά για ψευδοέννοιες, οι οποίες ούτε είχαν, ούτε μπορούσαν να αποκτήσουν θεωρητικό περιεχόμενο; Η πιο πρόσφατη παραγωγή περιλαμβάνει ε­πίσης δύο ψευδοέννοιες: τη νέου τύπον α­νάπτυξη και την εναλλακτική πρόταση. Η μοίρα και των νέων ευρημάτων είναι προκαθορισμένη: θα λειτουργήσουν και αυτές ως ιδεολογική επικάλυψη της α­πουσίας πολιτικής σκέψης και μιας πρα­κτικής ενσωμάτωσης και προσαρμογής στους κανόνες λειτουργίας του αστικού κοινοβουλευτισμού.
Ανάγκη λοιπόν να ερευνήσουμε από την αρχή τις σχέσεις θεωρίας και πράξης, τις σχέσεις θεωρίας και πολιτικής, για να προσδιορίσουμε το στίγμα της σημερινής πορείας της αριστεράς.

2. Η ιστορικά καθοριζόμενη άνιση σχέση θεωρίας και πράξης
Σύμφωνα με τους κλασικούς του μαρ­ξισμού, υπάρχει ένας αμοιβαίος καθορι­σμός θεωρίας και πράξης. Ενότητα θεω­ρίας και πράξης. Η θεωρία, κατά τον Μαρξ, γίνεται υλική δύναμη όταν εισχω­ρήσει στις μάζες και κατά το Λένιν, χω­ρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει ε­παναστατικό κίνημα. Και όταν οι κλασι­κοί μιλούσαν για θεωρία, δεν εννοούσαν μόνο την πολιτική θεωρία, αλλά και τη γνωσιοθεωρία, και τη θεωρία των ιδεολο­γιών, τη θεωρία του πολιτισμού, το σύνο­λο της ιδεατής αναπαραγωγής των σχέ­σεων και της δυναμικής της φυσικής και της κοινωνικής πραγματικότητας.
Αλλά τι εννοούμε με την έννοια πράξη και τι με την έννοια θεωρία; Προφανώς εδώ δεν πρόκειται για την απλή, εξατομι­κευμένη εργασία, χειρωνακτική είτε πνευματική. Η πράξη είναι κοινωνική κατηγορία και εκφράζει τη συλλογική, κοινωνική δραστηριότητα που αποβλέ­πει στην αναπαραγωγή της πραγματικό­τητας και ταυτόχρονα στο μετασχηματι­σμό της, Η πράξη συνεπώς δεν περιορίζε­ται στις απλές ή αναπτυγμένες τεχνικές. Περιλαμβάνει το σύνολο της επιστημονι­κής πρακτικής, την πολιτική και πολιτι­σμική δραστηριότητα, το σύνολο των σχέσεων του ανθρώπου με τη φύση. Αν λοιπόν ως θεωρία ορίσουμε τη διαδικα­σία αποκάλυψης των νόμων της φυσικής και της κοινωνικής πραγματικότητας και το κεκτημένο αυτής της διαδικασίας, τη διαδικασία ερμηνείας του πραγματι­κού, τότε γίνεται φανερό ότι δεν υπάρχει απλώς ενότητα θεωρίας και πράξης, αλ­λά ότι η μια εισδύει στο χώρο της άλλης, ότι η μια δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλη. Ότι οι διακρίσεις είναι σχετικές και θα ανταποκρίνονταν σε «καθαρές», οριακές καταστάσεις.

Αλλά αν θεωρία και πράξη συνιστούν «στιγμές» της διαδικασίας γνώσης και μετασχηματισμού της πραγματικότητας το νόημα των πρωτείων της μιας έναντι της άλλης;
Πράγματι, οι θρησκείες και οι πνευματοκρατικές φιλοσοφίες θεμελιώθηκαν στην οντολογική προτεραιότητα του Πνεύματος, του Λόγου, της Ιδέας. Οι θεωρησιακές φιλοσοφίες έδωσαν τα πρω­τεία στη Νόηση. Οι μαρξιστές, αντίθετα, τόνισαν συχνά τα πρωτεία της πράξης: «εν αρχή ην η πράξις» ως η άρνηση του «εν αρχή ην ο λόγος». Και ο Μαρξ, ο κα­τεξοχήν θεωρητικός, όρισε την πράξη ως κύριο κριτήριο της θεωρίας και την επα­ναστατική πράξη ως το σκοπό και τη δι­καίωση της θεωρίας.
Για το μαρξισμό η σχέση θεωρίας και πράξης δεν είναι μια σχέση εξωτερική ού­τε είναι μια γραμμική σχέση χρονικής διαδοχής. Βέβαια από τα εμπειρικά δεδο­μένα η νόηση συχνά (όχι πάντα) προχω­ρεί στη θεωρητική γενίκευση. Ωστόσο το εμπειρικό δεδομένο δεν είναι κάποιο «καθαρό δεδομένο», σύμφωνα με την α­πλοϊκή αντίληψη του εμπειρισμού. Η πρόσληψη του δεδομένου προϋποθέτει ή­δη κάποιο νοητικό, θεωρητικό πλαίσιο (ή «παράδειγμα» κατά Κuhn) και το δεδο­μένο θα εναρμονίζεται με το υπάρχον πλαίσιο ή θα αντιφάσκει και θα αποτελέ­σει το «ανήσυχο» στοιχείο που θα οδηγή­σει ίσως στην ανατροπή της υπάρχουσας θεωρίας. Η σχέση θεωρίας και πράξης δεν είναι συνεπώς η γραμμική σχέση: ε­μπειρικά δεδομένα – θεωρητική γενίκευ­ση. Είναι μια σχέση αντιφατική, συνολι­κά συγκρουσιακή, κινητήρια δύναμη της θεωρίας η οποία εξελίσσεται μέσα από κρίσεις και επαναστάσεις. Φυσικά υπάρ­χουν «πρακτικές πρακτικές» χωρίς θεω­ρητική θεμελίωση, όπως υπάρχουν και θεωρησιακές κατασκευές που αγνοούν την πράξη ή τη βιάζουν στο προκατα­σκευασμένο πλαίσιο. Εντούτοις, συνολι­κά δεν μπορούμε να αυτονομήσουμε τη θεωρία, ούτε, αντίστροφα, να βεβαιώ­σουμε με τρόπο απόλυτο: η πρακτική προηγείται της θεωρίας. Και αν το τελικό κριτήριο της θεωρίας είναι η πράξη, το κριτήριο αυτό είναι σχετικό. Εξάλλου, η σχετική αυτονομία της θεωρίας είναι δε­δομένη χωρίς αυτήν θα ήταν ακατα­νόητος ο ιδεαλισμός, ο μυστικισμός και το σύνολο των φανταστικών σχέσεων του ανθρώπου με τον κόσμο.
Η ενότητα θεωρίας και πράξης, ιστο­ρικά καθορισμένη, άρα μεταβαλλόμενη, δεν είναι το δεδομένο, αλλά το ζητούμε­νο. Η σχέση θεωρίας και πράξης είναι μια αντιθετική, άνιση, μια δύσκολη σχέση. Ειδικά στην ιστορία, η σχέση θεωρίας και πολιτικής πρακτικής σπάνια ήταν μια διαυγής, συμμετρική σχέση. Συχνά λέγε­ται: η θεωρία γενίκευση της πράξης. Αλλά μια τέτοια σχέση, εκ των υστέρων, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δικαιώ­νει θεωρητικά τον πολιτικό ακτιβισμό, και να αποτελεί συχνά απολογητική της πραγματιστικής πολιτικής πρακτικής. Από την άλλη, η διαμετρικά αντίθετη ά­ποψη: να επεξεργαστούμε τη θεωρία και μετά να προχωρήσουμε στην πολιτική πράξη, άποψη που έχει εμφανιστεί συχνά σε περιόδους κρίσης του επαναστατικού κινήματος, είναι μια μονόπλευρη αντίλη­ψη της σχέσης θεωρίας και πράξης που ούτε τη θεωρία προώθησε, ούτε την πράξη.
Η θεωρία γενίκευση αλλά και υπέρβαση της πράξης. Ενσωμάτωση και υπέρβαση της βιώσιμης θεωρητικής παράδοσης, ανάδειξη των δυνατοτήτων της κοινωνικής πραγματικότητας, άρα ανάδειξη και προσδιορισμός των δυνατοτήτων και των στόχων του επαναστατικού κινήματος. Η θεωρία μπορεί να γίνει οδηγός της πράξης, μόνο όταν υπερβαίνει αυτό που υπάρχει και φωτίζει το πεδίο των δυνατοτήτων της ιστορικής κίνησης.
3. Γέννεση και περιπέτειες της μαρξιστικής θεωρίας
Πώς ο Μαρξ, έγινε «Μαρξ», δηλαδή ο θεωρητικός του προλεταριάτου; Προ­φανώς ο θεωρητικός του προλεταριάτου δεν θα μπορούσε να υπάρξει, αν δεν υ­πήρχε το προλεταριάτο και όχι μόνον αυ­τό, αλλά και οι πρώτοι ταξικοί αγώνες του προλεταριάτου. Αλλά εξίσου προφα­νώς ο Μαρξ δεν θα γινόταν «Μαρξ» αν δεν υπήρχε μια μακρά θεωρητική παρά­δοση στο χώρο της Ιστορίας, της φιλοσο­φίας και των οικονομικών θεωριών. Τέ­λος, ο Μαρξ δεν θα γινόταν «Μαρξ» αν δεν μετείχε στα κοινωνικά και στο εργα­τικό κίνημα της εποχής του.
Ο Μαρξ «συνένωσε» αρμονικά (όχι ο­λοκληρωτικά) θεωρία και πράξη. Αλλά τι θα πει «συνένωσε». Το ρήμα δεν σημαί­νει τίποτα. Ο Μαρξ, μέσα από τη συ­γκρουσιακή σχέση θεωρίας και πραγμα­τικότητας επραγματοποίησε μια θεωρη­τική επανάσταση που συνιστούσε την υ­πέρβαση των θεωρητικών της προϋποθέ­σεων και που αναδεικνύοντας τις δυνατότητες της κοινωνικής πραγματι­κότητας μπορούσε να αποτελέσει τον ο­δηγό για τον επαναστατικό μετασχημα­τισμό της.
Η θεωρία δεν προκύπτει άμεσα από την πράξη, ή από την εποπτική θεώρηση της πραγματικότητας. Η ανάλυση του ε­μπειρικού υλικού, η επιστημονική αφαί­ρεση και γενίκευση, είναι βασικές στιγ­μές του θεωρητικού γίγνεσθαι που συχνά διαψεύδουν την προφάνεια του κοινού νου και αποκαλύπτουν τις αποπλανήσεις της πράξης. Από το επιμέρους και το συ­γκεκριμένο, στο αφηρημένο και στο γενικό και με μια αντίστροφη κίνηση, επιστροφή στο συγκεκριμένο, μετατροπή του «σε νοημένο συγκεκριμένο».
Η διπλή αυτή κίνηση της νόησης σημαίνει ότι δεν υπάρχει θεωρία που δεν είναι η ορθολογική ή ιδεολογική υπέρβαση της πράξης. Ότι ειδικά ο μαρξισμός, ό­πως τονίστηκε, θα ήταν αδύνατος χωρίς τους πρώιμους αγώνες της εργατικής τά­ξης και τα πρώτα σκιρτήματα της θεω­ρίας. Αλλά αν ο μαρξισμός συνιστά μια επαναστατική υπέρβαση των προηγούμε­νων μορφών, αν συνιστά την άρνηση της προηγούμενης πλαστής συνείδησης, τότε τίθεται το ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν η νόηση να υπερβεί την προηγούμενη κατά­σταση, να «βγει έξω» από το προηγούμε­νο θεωρητικό πλαίσιο και να θεμελιώσει την επαναστατική θεωρία; Πώς από το ι­δεολογικό μπορεί να περάσει στο επιστη­μονικό στάδιο;
Φυσικά δεν θα αναλύσουμε εδώ το δύ­σκολο αυτό γνωσιοθεωρητικό ερώτημα. θα σημειώσω μόνον ότι, πρώτον, η Ιστο­ρία δείχνει ότι η υπέρβαση αυτή είναι δυ­νατή και δεύτερον, η πράξη αποδεικνύει την τυχόν ορθότητα της θεωρίας, άρα ότι το νέο «παράδειγμα» είναι περισσότερο αληθινό από το προηγούμενο. Αλλά οι περίπλοκες, αντιθετικές και συγκρουσιακές σχέσεις θεωρίας και πράξης κο­νιορτοποιούν τις αφελείς απόψεις για ύ­παρξη «καθαρής θεωρίας», χωρίς κοινω­νικούς και ταξικούς καθορισμούς και χωρίς πρακτικές επιπτώσεις, όπως επί­σης κονιορτοποιούν την αφελή θετικιστι­κή αντίληψη της ομαλής επιστημονικής προόδου.
Θεωρία, ειδικά επαναστατική θεωρία, είναι αδύνατο να υπάρξει χωρίς κενά, σφάλματα, χωρίς αναντιστοιχίες με την πραγματικότητα, χωρίς ενσωματώσεις στοιχείων της αντίθετης ιδεολογίας. Το ζητούμενο συνεπώς δεν είναι η τέλεια, ολοκληρωμένη θεωρία αλλά η επάρκεια της θεωρίας, η κατ’ αρχήν αντιστοιχία της με την πραγματικότητα. Αλλά αυτή η επάρκεια, που θα θεμελίωνε την ενότητα θεωρίας και πράξης στη δεδομένη ι­στορική στιγμή, δεν είναι πάντοτε δεδο­μένη. Υπάρχουν στιγμές του επαναστατι­κού κινήματος όπου σημειώνεται επανα­στατική ανάπτυξη της θεωρίας, όπως συ­νέβη στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα και περίοδοι καμπής, όταν η θεω­ρία αποκαθαίρεται από τις στρεβλώσεις της και αναπτύσσεται με βάση τις νέες ι­στορικές συνθήκες (περίπτωση του Λένιν στις αρχές του αιώνα μας). Αντίστροφα, υπάρχουν περίοδοι έκπτωσης και εκφυλι­σμού της θεωρίας, όπως συνέβη προς τα τέλη του περασμένου αιώνα με τη 2η Διε­θνή ή και περίοδοι εκφυλισμού και μετα­τροπής της θεωρίας σε απολογητική μιας συγκεκριμένης πολιτικής πρακτικής. Ο εκφυλισμός της πολιτικής θεωρίας στη Σοβιετική Ένωση στην περίοδο του Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ και Γκορμπατσόφ, αποτελεί τη ν τραγικότερη θεωρητι­κή περιπέτεια του εργατικού κινήματος.
4. Το σημερινό θεωρητικό κενό
Σήμερα ζούμε τη μεγαλύτερη οπισθο­δρόμηση της παγκόσμιας ιστορίας και την τραγικότερη στιγμή του κομμουνι­στικού κινήματος. Αυτό που οικοδομή­θηκε επί 70 χρόνια κατέρρευσε ή καταρ­ρέει χωρίς αντίσταση, και οι επαναστατι­κές παραδόσεις του εργατικού κινήμα­τος των δυτικών χωρών φαντάζουν μια α­πόμακρη ιστορία που γεννά νοσταλγία και θλίψη.
Τι κάνει λοιπόν η θεωρία μπροστά στην πρακτική αποτυχία μας;
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης. Ήδη από τη λε­γόμενη σταλινική εποχή είχε αρχίσει η διαδικασία αυτονόμησης του κόμματος και του κράτους από την κοινωνία, η με­τατροπή τους σε ανεξέλεγκτους μηχανι­σμούς, η επιβολή τους στην κοινωνία, ο εκφυλισμός του εργατικού κράτους και του εργατικού ελέγχου. Από την εποχή αυτή αρχίζει η διαδικασία διαμόρφωσης του ηγετικού – προνομιούχου στρώματος, διαδικασία που στις επόμενες δεκαετίες θα κατέληγε όχι στην ενοποίηση, αλλά στη διχοτόμηση της κοινωνίας: στην ύ­παρξη των πλατιών λαϊκών μαζών που εί­χαν αποξενωθεί από τη διεύθυνση της κοινωνίας, και της γραφειοκρατίας και της μαφίας που όλο και περισσότερο συγ­χωνεύονταν για να αποτελέσουν μια νέα, ιστορικά ανέκδοτη κυρίαρχη τάξη.
Τι έκανε η γραφειοκρατία για το ξεπέρασμα της κρίσης; Για να αποφευχθεί η κατάρρευση; Το πιο «φωτισμένο» τμήμα της γραφειοκρατίας, με επικεφαλής τον Γκορμπατσόφ, ξεκίνησε με την αναδό­μηση, τη διαφάνεια, τις ηθικολογικές πα­ροτρύνσεις, δηλαδή χωρίς θεωρητική ερ­μηνεία της κρίσης και χωρίς στρατηγική, για να καταλήξει στην οικονομία της α­γοράς, δηλαδή στη διαδικασία παλινόρ­θωσης του καπιταλισμού. Από την άλλη πλευρά, οι πιο «συντηρητικοί» προσπα­θούν να σώσουν το «σοσιαλισμό» τους, δηλαδή, πέρα από προσωπικές αυταπά­τες, αυτό που απέτυχε, και μαζί την κοι­νωνική θέση και τα προνόμια τους.
Τι έκαναν λοιπόν αυτά «τα χρόνια της χολέρας» οι φιλόσοφοι και οι ιδεολόγοι; Οι μεν, «δούλοι πιστοί», σκάρωναν τα α­πολογητικά τους καταπλάσματα για να καλύψουν τις στρεβλώσεις, τα έγκλημα- · τα και το ιστορικό αδιέξοδο. Έτσι μετέ­τρεψαν τη φιλοσοφία και την ιστορική ε­πιστήμη σε θεραπαινίδα της αντεπαναστατικής πολιτικής. Οι υπόλοιποι, απο­κομμένοι από το κοινωνικό γίγνεσθαι, ά­τολμοι μπροστά στις παγιωμένες εξουσιαστικές σχέσεις, κατέφυγαν στον ακαδημαϊσμό, δηλαδή στο θάνατο και της φιλοσοφίας και της επιστήμης. Και οι μεν και οι δε σήμερα, σαστισμένοι και α­νήμποροι, καταφεύγουν, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, στις ιστορικά παρωχη­μένες ιδέες του φιλελευθερισμού, της α­στικής δημοκρατίας, στο χριστιανικό μυστικισμό, στον εθνικισμό. Μετά από 70 χρόνια «σοσιαλισμού», η μαρξιστική ανάλυση αποτελεί παράδοξο φαινόμενο στη «χώρα του Λένιν».
Και εμείς; Ανεπαρκείς και άοπλοι α­ντιμετωπίζουμε εκ των ενόντων την κρί­ση. Οι μεν κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ή πράγματι δεν καταλαβαίνουν το μέγε­θος της καταστροφής και ψελλίζουν θλι­βερές προσευχές προσπαθώντας να ανα­στηλώσουν το εικονοστάσι. Με άλλα λό­για, νομίζουν ότι με τα ίδια υλικά μπο­ρούν να ξαναχτίσουν εκείνο που έχει γκρεμιστεί, να ξαναφτιάξουν το μοντέλο που οδήγησε στο αδιέξοδο και στην κρί­ση. Αυτά γι’ αυτούς. Και οι άλλοι; Οι «α­νανεωτικοί» αυτοί που κάποτε είχαν δεί­ξει κάποια δείγματα θεωρητικής σκέψης; Αυτοί, χωρίς να τολμήσουν κάποια θεω­ρητική γενίκευση, αγωνίζονται να ξεπε­ράσουν την κρίση με την κατολίσθηση στην πρακτική της σοσιαλδημοκρατίας (στην ελληνική εκδοχή της).
Αν λοιπόν οι δυο κατευθύνσεις της η­γετικής ομάδας δεν οδηγούν στην υπέρ­βαση της κρίσης, τότε τι κάνουμε; Και τι κάνουν οι χιλιάδες αγωνιστές που είναι α­κόμα εγκλωβισμένοι στο ΚΚΕ επειδή θέ­λουν να ελπίζουν;

Πάμε…Μπάτσοι;

   Τούτ' οι μπάτσοι που 'ρθαν τώρα, βρε                                   τούτ' οι μπάτσοι που 'ρθαν τώρα, βρε                                   τούτ' οι μπάτσοι που 'ρθαν τώρα, ουά                                   τι γυρεύουν τέτοιαν ώρα; 

                (αγνώστου, πρώτη γνωστή ερμηνεία Γ. Ιωαννίδης-Μ. Καραπιπέρης)

Θυμάμαι που λέτε, ένα παλιό ανέκδοτο σύμφωνα με το οποίο, ξαφνικά μέσα στη νύχτα κοντά σε μία λεωφόρο, τρέχουν αλλοφρόνως κάτι ζόμπι κρατώντας καρβέλια με ψωμιά.

Τα βλέπει ένας περαστικός και τα ρωτάει:

-Που τρέχετε ρε παιδιά νυχτιάτικα;

Και απαντάει ένα ζόμπι λαχανιασμένο κραδαίνοντας μια μεγάλη φραντζόλα:

-Έγινε πολύνεκρο στη λεωφόρο και πάμε για παπάρες!

Ε λοιπόν, αυτή την παρεούλα των ζόμπι μου θύμισε η συνάθροιση των πολιτικών πάσης αποχρώσεως στη σύναξη διαμαρτυρίας των «ενστόλων».  

Πως το έλεγε κάποτε ο Λαζόπουλος σε εκείνον τον γελοίο χαϊδεμένο χαρακτήρα… «πάμε πλατεία;»

Τώρα, να σου λοιπόν, και το «Πάμε Μπάτσοι;»

Βεβαίως, εδώ τα ζόμπι δεν κρατούν φραντζόλες, αλλά καλαθάκια, μέσα στα οποία, ως χαριτωμένες κοκκινοσκουφίτσες, με ευλάβεια βάζουν τα πολύτιμα ψηφουλάκια τους για να τρατάρουν τη γιαγιά Εξουσία.

Απαστράπτουσες δηλώσεις του εθνικού μας ναζί Ηλία Wow!  Κασσιδιάρη και του έτερου Χρυσαυγίτη βαρυπεπονάτου –what’s his fucking name-δεν θυμάμαι πως τον λεν- αναψοκοκκινισμένες και κάθιδρες ατάκες του «πρέπει να χάσω κιλά Καμμένου», και, αναμενόμενος συνωστισμός από διάφορες κομματικές δευτεράντζες από όλες σχεδόν τις πτέρυγες.

Μέσα σ’ όλα, ο Σπύρος Χαλβατζής, ο οποίος δεν θα είχε πρόβλημα να συμπαρασταθεί και σε απεργία δημίων και εκτελεστών αν αυτοί, ήσαν εργαζόμενος λαός και, ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος διαρκώς διολισθαίνει σε κάτι προς Cheap-ρας καθώς όλο και πιο καθαρό είναι πως μελετά νυχθημερόν τις ιστορικές κόντρες μεταξύ Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου της περιόδου 1977-1980.

                    Φαίνεται όμως, πως ο κος Τσίπρας, λησμονεί ορισμένα βασικά πράγματα.

• 1^ον. Το 2012 και ο 21^ος αιώνας δεν έχουν καμία σχέση με εκείνα τα χρόνια και,
• 2^ον, ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι Κ. Καραμανλής  (ούτε γι’ αστείο δηλαδή) και, ο ίδιος, δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου (επίσης ούτε για αστείο).

Η παραπάνω πρόταση, ας μην θεωρηθεί υμνητική προς τους δύο ιστορικούς άνδρες. Ανεξάρτητα από το αν κανείς ταυτίζεται ή όχι μαζί τους, οφείλει να παραδεχθεί πως είχαν ειδικό βάρος.

Να λοιπόν, που οι «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» έγιναν ένστολοι εργαζόμενο για τους οποίους η πολιτική μας ηγεσία (λέμε τώρα) διαγκωνίζεται ποιος θα υπερασπιστεί τα δίκαια τους.

Η προσωπική μου θέση, είναι πως ναι, η Αστυνομία είναι εργαζόμενοι άνθρωποι.

Εξηγούμαι:

·        Να μην ξεχνάμε ποτέ, πως Αστυνομία και σχετικές Υπηρεσίες δεν είναι μόνο οι κατασκευασμένοι επί τούτω πραιτοριανοί του καθεστώτος, αυτοί που είναι εντεταλμένοι και κουρδισμένοι για την καταστολή.

·        Καλό είναι να ξέρουμε, πως «εκεί μέσα» υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάθε μέρα είναι αντιμέτωποι με το έγκλημα, που ρισκάρουν τη ζωή τους για ν’ αρπάξουν δολοφόνους κλέφτες και βιαστές, ή για να δουλέψουν ακοίμητα 48ωρα για να βρουν την άκρη του νήματος σε ένα έγκλημα που στοίχησε ζωές. Ή που έχουν σώσει την τελευταία στιγμή αυτόχειρες-μέσω των Υπηρεσιών Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.

·        Στελέχη που δεν τα βλέπουμε ποτέ, που δεν έχουν καμία σχέση με τη σύγκρουση Κοινωνίας-Εξουσίας. Που είναι εγκληματολόγοι με ειδικές σπουδές με άγρια ωράρια και απρόβλεπτους κινδύνους με αμοιβές που ακόμα και αν ήταν μεγάλες, πάλι χαμηλές θα ήταν.  

Οι «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» καθώς και τα φαντάσματα που δουν στα δυσδιάκριτα  όρια κράτους και παρακράτους, τα πλοκάμια που εμπλέκονται στη διακίνηση ναρκωτικών (οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη-κι αν δεν την πουλάνε η εμπορία γίνεται μπροστά στα μάτια τους) αυτοί όλοι, είναι καθαρό, αυθεντικό, αγνό, βιολογικό προϊόν του Συστήματος και μάλιστα στην πιο άγαρμπη και αδιέξοδη εκδοχή του, την Ελληνική.

Η Χρυσή Αυγή, καλά έκανε και πήγε.

Αποδεδειγμένα, τα Σώματα Ασφαλείας, ένστολα ή…undercover…είναι η πελατεία της. 

Κυρίως η undercover ε;

Κάτι απολειφάδια της Νέας Δημοκρατίας και οι Ανεξέλεγκτοι…συγνώμη Ανεξάρτητοι Έλληνες, επίσης το κατανοώ. Σαρξ εκ σαρκός, κλπ.

Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ τι το θέλανε το θέατρο;

Να βγάλω όμως και το ΚΚΕ.

Γνωστό τοις πάσι είναι, πως το ΚΚΕ αν έρχονταν στα πράματα, πολλοί από μας θα πηγαίναμε στην επιεικέστερη εκδοχή, για «υποχρεωτικά ειδικά σεμινάρια αναδιαμόρφωσης χαρακτήρα».

Τι μας μένει;

Η αυριανή Κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι ήδη δύο μονάδες μπροστά από τη Ν.Δ. και μαρσάρει για την εξουσία.

Ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ, μεθαύριο ως Εξουσία θα χρειαστεί όλες, μηδέ μίας εξαιρουμένης τις κρατικές Υπηρεσίες Ασφαλείας για να προστατέψει τον εαυτό του.

Από τι; Λίγο πιο κάτω.

Μακάρι λοιπόν να διαψευστώ,  (ειλικρινά μακάρι) αλλά θα είναι η πλέον οδυνηρή διάψευση όσων έχουν επενδύσει σε αυτόν.

Γιατί, πολλοί είναι αυτοί που αφελώς πιστεύουν πως αν προκύψει ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, η «εξουσία» θα αλλάξει περιεχόμενο.

Αλλά, η «εξουσία» στην Ελλάδα, δεν είναι ούτε η ταμπέλα Ν.Δ. ούτε η λεγόμενη Τρόικα Εσωτερικού, ούτε οι μπάτσοι.

 Όλα αυτά, είναι κομμάτια αλλά και προϊόντα ενός «κράτους λάθος» από τα γεννοφάσκια του.

• Ενός κράτους που συνιστά την επιτομή της αυθαιρεσίας και της κλεπτοκρατίας.
• Ενός κράτος με μία ψευοαστική τάξη βλαχοκαπιταλιστών με λούμπεν χαρακτηριστικά, που κατασκεύασε τον μηχανισμό του κατ’ εικόνα και ομοίωση.
• Ενός απέραντου δεινοσαυρικού αντιμεταρρυθμιστικού μηχανισμού που έχει μάθει να είναι όπως είναι, εδώ και δύο αιώνες σχεδόν. 

                     Που έχει μέσα στο DNA του την αντίδραση στο οτιδήποτε καινούργιο.

«Μη μου τους κύκλους τάραττε» είναι η εθνική φιλοσοφία του Ελληνικού κράτους-χωρίς όμως να διαθέτει την εργατικότητα και την ευφυΐα του Αρχιμήδη.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, για να επιστρέψω στην εκκρεμότητα που άφησα πιο πάνω, είτε θα συγκρουστεί με όλο αυτό το γιγάντιο κατεστημένο του τόπου το οποίο κυρίως βρίσκεται στους μεσαίους κρατικούς μηχανισμούς και μπλοκάρει τα πάντα, ή θα τους χαϊδέψει, ή τέλος,  θα προσπαθήσει να τους πείσει.

Το τελευταίο το θεωρώ αδύνατο –άντε τώρα να τινάξεις στον αέρα τα πάσης φύσεως βιλαέτια στις Δημόσιες Υπηρεσίες, στην Εκπαίδευση , στο Ιατρικό κατεστημένο κλπ.

Το μεσαίο, το χάϊδεμα, θα είναι η οριστική ταφόπλακα τόσο του τόπου, όσο και όλων των οραμάτων που είχε ένα μέρος του κεντρικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ προερχόμενο από την ευρωκομουνιστική Αριστερά και θα σηματοδοτήσει επίσημα αυτό που είπε ευθαρσώς  και η κα Λιάνη Παπανδρέου, πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο ΠΑΣΟΚ. Μπακ του δε φιούτσερ ρε!

                                                           Μένει η σύγκρουση.

Μπορεί; Θέλει; (ο λαός θέλει το ΠαΣοΚ μπορεί) 

  

Εγώ υποψιάζομαι πως «ψιλοθέλει» άρα δεν θα μπορέσει.

Και αν αποφασίσει να θελήσει στα σοβαρά, τότε, «πάμε Μπάτσοι».

Γιατί, οι θιγμένοι από μία οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια μετατροπής του «όλου» σε κάτι σύγχρονο και απαιτητικό θα γεννήσει χιλιάδες νέους αγανακτισμένους ακόμα και αν δε πρόκειται να θιχτεί η τσέπη τους.

Γιατί από την αρχή, αυτή η λυσσαλέα επίθεση στα εισοδήματα των πολλών, γιατί αυτή παρανοϊκή φτωχοποίηση μιας τεράστιας μερίδας του πληθυσμού, έτσι κι αλλιώς δεν αποσκοπεί ούτε σε «εξορθολογισμό» ούτε σε «μεταρρύθμιση».

Στοχεύει μόνο στον πλήρη εξευτελισμό της εργατικής αξίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Οι βαθειά ριζωμένες παραλυτικές νοοτροπίες όμως, το δέντρο της αναξιοκρατίας και των πελατειακών σχέσεων, είναι απείρως πιο δύσκολος εχθρός από όσο μπορεί να φανταστεί ο οποιοσδήποτε από εμάς. Και δεν πιστεύω πως υπάρχει συνταγή.

Τουλάχιστον εγώ δεν την ξέρω και, δεν την έχω ακούσει από κανέναν.

Ξέρω μόνο-ως πολίτης- τι νομίζω πως έπρεπε να γίνει κάποτε, κάπως.

                                                             Κοινότητες.

Αναρωτιέμαι δηλαδή, αν θα μπορούσε μία χώρα, να σπάσει σε εκατοντάδες μικρές αυτόδιαχειριζόμενες με πλήρη αυτάρκεια.

Μια χώρα που να συντίθεται από εκατοντάδες Μαριναλέδας που θα ενώνονται με το Κέντρο, ένα Κέντρο που θα καθαρά διοικητικό και εκπαιδευτικό.

Φανταστείτε δηλαδή, την Αθήνα, και τρία τέσσερα ακόμα κέντρα, να έχουν μόνο Νοσοκομεία, Πανεπιστήμια και δεν ξέρω τι άλλο «κεντρικό».

Και γύρω-γύρω, σε όλη την Ελλάδα, μικρές αυτόνομες κοινότητες ακριβώς αλά Μαριναλέδας με προσανατολισμό στον πρωτογενή και τον δευτερογενή τομέα της Οικονομίας, τον Τουρισμό και τον Πολιτισμό, με ιδιαίτερη έμφαση στην Πράσινη Οικονομία

Γίνεται; 

Δεν ξέρω.

Φοβάμαι, πως κάτι τέτοιο μπορεί να προκύψει εξελικτικά από μόνο του όπως φυτρώνουν τα μανιτάρια, όπως ακριβώς «φύτρωσε» και η Μαριναλέδα. Και μέσα σε αυτό το σκεπτικό, αναρωτιέμαι επίσης γιατί δεν έχουν υπάρξει και άλλες Μαριναλέδας, ειδικά στην Ισπανία.

Ένα τέτοιο όραμα, δεν αφορά νομίζω πουθενά τον ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς.

Εδώ που τα λέμε, δεν μπορεί να αφορά κανένα πολιτικό κόμμα (τουλάχιστον όχι ακόμα) που αποσκοπεί στην Εξουσία ανακυκλώνοντας τα ήθη των προηγουμένων στον πολιτικό λόγο.

Μόνο τον κο Χρόνη Μίσσιο έχω ακούσει να λέει επίμονα την ανάγκη για τον Κοινοτισμό ως απάντηση σε αυτή την γενικευμένη κρίση-που θα περάσει, για να ξανάρθει και να περάσει ξανά και να εμφανιστεί και πάλι…

Ποιους αφορά;

Θα έπρεπε να πω «εμάς». Αλλά, ποιοι και τι είμαστε «εμείς»;

Λοιπόν;

«Πάμε…Μπάτσοι;» Χα! 

Να τελειώσω με άλλο ένα τραγουδάκι όμως, του Φράγκου  (Βαμβακάρης) αυτή τη φορά:

                                             Όσοι γινούν πρωθυπουργοί

                                             όλοι τους θα πεθάνουν

                                             τους κυνηγάει ο λαός

                                             απ' τα καλά που κάνουν

twitter@pittasgeorge / για το tvxs.gr και τον Πολίτη.

Χρυσή Αυγή και ο Φόρος Προστιθέμενης Απογοήτευσης

Θυμάμαι το προπερασμένο θέρος.

Εκείνο των Αγανακτισμένων.

Εκείνο των τεράστιων συναθροίσεων, των λαϊκών συνελεύσεων, των  πρωτόγνωρων αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, των διαφόρων πολιτών που ρητόρευαν επί παντός, των Οικονομολόγων που εξηγούσαν τις περιπλοκότητες, τις ερωτήσεις που πέφτανε βροχή και ήσαν συχνά ευφυέστατες.

Των κατασκηνωμένων σε πλατείες ανθρώπων από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία και αλλού, που επιχειρούσαν να ζήσουν, έστω για λίγο, μία εναλλακτική καθημερινότητα που κάπως, τους έφερνε λίγο πιο κοντά στο πως θα έπρεπε να είναι οι άνθρωποι απανταχού.

Αλληλέγγυοι, ανοιχτοί, όλοι συγγενείς μεταξύ τους, δηλαδή άνθρωποι.

Θυμάμαι εκείνο το θέρος, υπήρχε μία φροντίδα στον αέρα, μία έγνοια ιδιαίτερη.

Κάποιοι έμεναν συνέχεια εκεί, είτε άνεργοι είτε σπουδαστές, κάποιοι άλλοι περίμεναν να τελειώσουν τη δουλειά (είχαν ακόμα δουλειά οι περισσότεροι) για να τρέξουν στην πλατεία.

Να συν-αθροισθούν.

Να ενωθούν, να μπουν στη ανθρωποθάλασσα ν’ ανοίξουν τους πόρους της επιδερμίδας τους, να τεντώσουν τις κεραίες τους, να προστεθούν στο τεράστιο ηλεκτρικό κύκλωμα των πολλών που γίνονταν ένα.  

Αναρωτιόμουν τότε εναγώνια:

Άραγε πόσοι από όλους αυτούς είναι εκεί γιατί πραγματικά αναζητούν ένα διαφορετικό μοντέλο ζωής;

Πόσοι από όλους αυτούς είναι έτοιμοι να ζήσουν αλλιώς εκχωρώντας το εγώ τους σε μία κοινοτική συλλογικότητα;

Πόσοι έχουν κατά νου πως «συλλογικότητα» είναι το άθροισμα της Λογικής πολλών;

Συν και Λογικότητα.

Και από την άλλη μεριά:

Πόσοι είναι αυτοί που βρίσκονται εκεί απλά και μόνο γιατί είναι έξαλλοι που έχασαν την πρόσβαση στο «μέσο» και την ευκολία;

Πόσοι είναι εκείνοι που νιώθουν πως χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους καθώς παρακολουθούν το άρρωστο κρατικό μοντέλο να καταρρέει και δεν θα μπορεί πια να τους εξυπηρετήσει, διορίσει, προσλάβει, χαρίσει, καλύψει, βολέψει;

Διαισθανόμουν πως είναι πολλοί.

Τους ήξερα. Όχι προσωπικά βέβαια, αλλά ήξερα καλά το «είδος» που καλλιεργήθηκε συστηματικά από το 1980 και εντεύθεν. Μια ρίζα βέβαια παλιά, μετρά σχεδόν δύο αιώνες αλλά ουδέποτε μέχρι τότε δεν έγινε τόσο λατρεμένο αντικείμενο πόθου των εξουσιολάγνων.

Ένα άθλιο είδος, βαθύτατα αντικοινωνικό, ένα είδος που έμαθε πως ο μόνος τρόπος για να υπάρξεις στην Ελλάδα είναι να γράφεις στα παλαιότερα των υποδημάτων σου όλους τους άλλους.

Να κάνεις αρπαχτές και να κλέβεις, αφού έτσι κι’ αλλιώς ο αρχικλέφταρος ήταν ανέκαθεν το κράτος. Ήταν λοιπόν κι αυτοί εκεί, γνήσιοι γόνοι κοτζαμπάσηδων και Μαυρομιχαλέων.

Λίγο μετά, εκεί στις ωραίες συναθροίσεις εμφανίστηκαν οι ντουλάπες με τις μαύρες μπλούζες και τις ελληνικές σημαίες.

Τα ασύντακτα ακόμα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής.

Εντέχνως διασπάρθηκαν στο πλήθος και πρωτοστάτησαν στο σύνθημα:

«Να καεί –να καεί το μπουρδέλο η Βουλή».
  

Στο οποίο μπουρδέλο, λίγο μετά  οι ίδιοι, διεκδίκησαν και πήραν τη θέση τους μέσα από δύο εκλογικές διαδικασίες.

18 θέσεις  κατέλαβαν οι «επί χρήμασι εκδιδόμενοι» στο «μπουρδέλο» και αν είχαμε απλή αναλογική, της οποίας είμαι πάντα φανατικός υποστηρικτής, θα είχαν 21.

Δυόμιση μήνες μετά, οι 18 ή έστω εκείνοι που ο ανθυποφυρερίσκος  θεωρεί ως αβανταδόρικους και στοιχειωδώς εμφανίσιμους, συνεπικουρούμενοι από διάφορες δράκες κατά τόπους οπαδών ασκούν κανονική και απροκάλυπτη τρομοκρατία υποκαθιστώντας τις Αρχές –και χειροκροτούμενοι από μερίδα της μάζας που αποκαλούμε «ελληνικό λαό».

Να θυμίσω τον «λαό»; Αυτόν που δεν ήθελε στη γειτονιά του Κέντρα Αποτοξίνωσης ή Μονάδες Στέγασης Οροθετικών; Αυτόν που δέρνει το ομοφυλόφιλο παιδί του για να «γίνει καλά»; Αυτόν που λίγο πιο παλιά γέμιζε τις πλατείες στις λαοσυνάξεις του Χριστόδουλου;

Δυόμιση μήνες μετά τις εκλογές και ενάμιση χρόνο μετά το θέρος των Αγανακτισμένων, η Χρυσή Αυγή κλωτσάει πραμάτειες μικροπωλητών (δεν είναι πιο παράνομοι από τους χιλιάδες Έλληνες καταπατητές γης και ιδιοκτήτες αυθαιρέτων) μπουκάρει στις μικροεπιχειρήσεις αλλοδαπών (που είναι σαφώς νόμιμες) μοιράζει  τρόφιμα μόνο σε Έλληνες –λες και η πείνα έχει ταυτότητα, κάνει αιμοδοσίες μέσα από τις οποίες «εγγυάται» πως το αίμα θα πάει μόνο σε Έλληνες- λες και ο θάνατος κρατά σημαία και παντιέρα.

Ας προσέξουν όσοι θελήσουν να βάλουν μέσα τους το αίμα του Χρυσαυγίτη.

Οι μολύνσεις ελλοχεύουν και τα ζόμπι αποζητούν τον πολλαπλασιασμό τους.

Μέσα σε αυτό το Βαϊμαρικό σκηνικό, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ απαξίωσαν το κείμενο της επιτροπής δεοντολογίας της Βουλής και δεν συνυπέγραψαν μένοντας στο «λευκό».

Το ΚΚΕ συνιστά πάντως… «ψυχραιμία»(!!!) δια στόματος Χαλβατζή.

Αλήθεια, η άρνηση του ΚΚΕ να διδαχθεί από την ιστορία, καταλήγει να είναι αξιοθαύμαστη.

Ο καλός συγγραφέας (και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ) κος Πέτρος Τατσόπουλος έσπευσε βέβαια να εντοπίσει το ατόπημα και να το χαρακτηρίσει χοντρή γκάφα.

Αλλά, τέτοιες «γκάφες» είναι ιστορικού διαμετρήματος ατοπήματα.

Τα οποία ανεβάζουν τον Φόρο Προστιθέμενης Απογοήτευσης στο 100% σε όσους ακόμα έχουν λίγο μυαλό που αντέχει να λειτουργεί.

              Ο Εκφασισμός της Ελληνικής κοινωνίας βαθύτατος και όχι καινούργιος.

Απλά μέχρι τώρα, δεν είχε «συσκευασία», όνομα και logo. Δεν ήταν…branded.

Η Χρυσή Αυγή, ξεμύτισε από το βαθύ περιθώριο, από τους υπόνομους της πολιτικής, έπιασε τους κασμάδες και τα φτυάρια για να διευρύνει το μονοπάτι που άνοιξε ο Γιώργος Καρατζαφέρης και το ΛΑΟΣ αλλά και ο εμετικός λαϊκισμός που ασκήθηκε ;από την ΠΑΣΟΚική Αυριανή όταν ήταν στις δόξες της.

Αν ψάχνουμε τις αιτίες για το «φαινόμενο», είναι μπροστά στη μύτη μας.

Ο Αυριανικός ΠΑΣΟΚισμός από τη μία, το life style των νέων τζακιών και η θορυβώδης υπερπροβολή όλων των ξεγάνωτων εκπροσώπων του, η «εκπαίδευση» στην αρπαχτή, η καταστροφή της Παιδείας και η πολιτική διαπλοκή στα Πανεπιστήμια, τα αναρίθμητα σκάνδαλα, η δανεική ζωή, όλα ήρθαν τώρα να δέσουν στην εφιαλτική σούπα της βίαιης φτωχοποίησης των πολλών. 
 

Η Χρυσή Αυγή, γνήσια ναζιστική λαϊκίστικη ομάδα  με ηγεσία που επενδύει συστηματικά στην απελπισία των ανθρώπων εκείνων που δεν διαθέτουν ηθικές αντιστάσεις.

Ας μην χάνουν την ψυχραιμία τους οι Χρυσαυγίτες όταν τους αποκαλούν Ναζί.

Δεν είναι ύβρης. Το λένε και οι ίδιοι, με άλλα λόγια: Λαϊκό Εθνικιστικό Κόμμα δηλώνουν. Και αν διαβάσει κάποιος τις βασικές τους θέσεις, βλέπει  ολοκάθαρο τον Εθνικοσοσιαλισμό.

Γιατί φοβούνται να δηλώσουν την ταυτότητά τους; Μην τυχόν χάσουν πελατεία;

Η Χρυσή Αυγή, ένας επιθετικός μεταστατικός καρκίνος στο εξασθενημένο σώμα μίας άρρωστης χώρας διεγείρει, ερεθίζει,  με σχέδιο και πρόγραμμα  τα πιο άγρια ένστικτα ικανής μερίδας του πληθυσμού.

 Δεν ξέρω που μπορεί να σταματάει η δυνατότητα αλίευσης ψήφων από την δεξαμενή των ελλήνων ψηφοφόρων.

Δεν ξέρω που μπορεί να φτάσει.

Ούτε οι Γερμανοί που έφευγαν άρον-άρον από την πατρίδα τους με την άνοδο του Ναζισμού φαντάζονταν λίγο νωρίτερα το τι θα ζήσουν.

Η Χρυσή Αυγή, είτε αυτοπροσώπως είτε ενθαρρύνοντας τα στίφη των οπαδών της, κατατείνει να γίνει «κράτος εν κράτει». 

Τα πολιτικά κόμματα ή αντιδρούν χλιαρά (το σύστημα ασφαλώς και βολεύεται με τη Χ.Α.) ή κάνουν… «χοντρές γκάφες» και συνιστούν ψυχραιμία.  

                                                                  Αλήθεια.

• Που είναι οι χιλιάδες αγανακτισμένοι πολίτες του προπερασμένου θέρους;
• Που είναι όλοι αυτοί που αποπειράθηκαν να υπάρξουν για λίγο ως πολίτες;
• Που είναι όλοι εκείνοι που χωρίς κομματική καθοδήγηση έκαναν τις αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις; 

Δεν μπορούν να συναθροισθούν έστω μία φορά και φωνάξουν «θέλουμε κράτος και όχι παρακράτος»;  

Λησμόνησαν  πως η Χ.Α. είναι «εναντίον όλων». 
Το δηλώνουν και μόνοι τους άλλωστε, προς ομοφυλόφιλους συμπολίτες: 
«Τώρα οι μετανάστες, αύριο η σειρά σας»

Ακολουθούν ανάπηροι, άνθρωποι με νοητική υστέρηση και ο κάθε ένας από εμάς που δεν θα είναι αρεστός σε δαύτους, που δεν θα είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση τους.

Αύριο που θα καταλάβουμε, θα είναι περασμένα μεσάνυχτα. 

Και για τη Χρυσή Αυγή, δεν φταίει ούτε η Τρόικα, ούτε η κα Μέρκελ, ούτε κανείς. Το απεχθές ερπετό, το κυοφορήσαμε εμείς, εδώ και πολλά χρόνια μόνοι μας. Δικό μας προϊόν είναι.

Είναι τα περιττώματα που αφόδευσε το σύστημα που εκθρέψαμε μετά το μεγάλο φαγοπότι του.

Τούτος ο Φόρος, ο ΦΠΑ της Απογοήτευσης μου μοιάζει σαν το πιο βαρύ χαράτσι.

               Υπογράφει το σκοτάδι που έρχεται αδιαμαρτύρητα.

 http://politispittas.blogspot.gr/