“Και πάλι (δυστυχώς) για τον κο Ρίχτερ”: Απάντηση καθηγητή Γιώργου Μαργαρίτη

"Και πάλι (δυστυχώς) για τον κο Ρίχτερ": Απάντηση καθηγητή Γιώργου Μαργαρίτη στη συνέντευξη στήριξης του στην Καθημερινή

Με αφορμή συνέντευξη που παραχώρησε ο Γερμανός καθηγητής Χάινς Ρίχτερ στην “Καθημερινή”, ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής σύγχρονης και πολιτικής ιστορίας στο ΑΠΘ, απαντά στον Γερμανό συνάδελφό του για τις θηριωδίες των γερμανών στην Κρήτη:
Στην εφημερίδα Καθημερινή, στις 5 Δεκεμβρίου 2015 (ημερομηνία ηλεκτρονικής έκδοσης) φιλοξενήθηκε συνέντευση του Γερμανού «ιστορικού» Χάϊνς Ρίχτερ στην δημοσιογράφο Λίνα Γιάνναρη. Η συνέντευξη έφερε τον τίτλο «Η ιστορική επιστήμη στο εδώλιο», και με τον τρόπο που παρουσιάστηκε προφανώς στιγμάτιζε την δικαστική διώξη εναντίον του «ιστορικού». Μέσα από τον τίτλο και τα συμφραζόμενα η δημοσιογράφος και η εφημερίδα θεώρησαν ότι διώκεται και δικάζεται η ιστορική έρευνα και όχι η ανοικτή προάσπιση ναζιστικών πρακτικών και νεο-ναζιστικών «ιστορικών θέσεων».

Η ίδια η τεχνική της συνέντευξης στήριξης στον αναξιοπαθούντα «ιστορικό» δημιουργεί ερωτηματικά. Πραγματικά γίνεται αναφορά στο αδύναμο σημείο του κατηγορητηρίου, δηλαδή στον ισχυρισμό του Ρίχτερ ότι η «επιχείρηση Μαρίτα», όπως και η αντίστοιχη με το κωδικό όνομα «Ερμής» (εισβολή στα Βαλκάνια και στην Κρήτη αντίστοιχα) δεν επηρέασε την γενικώτερη πορεία του πολέμου, δηλαδή το ημερολόγιο της ήδη προγραμματισμένης εισβολής των ναζί στην Σοβιετική Ένωση. Αυτό το σημείο υπήρξε πραγματικά αντικείμενο επιστημονικής συζήτησης η οποία και έχει καταλήξει σε συμπεράσματα τα οποία θεμελιώνονται σε σημαντική βιβλιογραφία.

Πίσω όμως από ετούτο το ζήτημα υποκρύπτεται η ανοικτή αναθεώρηση της ιστορίας στην κατεύθυνση της αποκατάστασης του ναζισμού και των στρατιωτικών πρακτικών του. Μεταφέρω κατά λέξη από το άρθρο της Καθημερινής τα λόγια του Ρίχτερ (αυτολεξεί καθότι σε εισαγωγικά).

«Δεν είναι μόνο η αρχαία Ελλάδα που έχει τους μύθους της, τους έχει και η σύγχρονη» (…) «Είναι αλήθεια ότι οι άτακτοι Κρήτες σκότωναν αρχικά μόνο τους τραυματισμένους αλεξιπτωτιστές, επειδή δεν είχαν όπλα, αλλ΄στην αρχή δεν υπήρχε οργανωμένη αντίσταση ούτως ή άλλως. Οι Γερμανοί όμως αντέδρασαν με αντίποινα. Αυτό που έγραψα είναι ότι μέχρι την Επιχείρηση Ερμής (σ.σ. εναντίον της Κρήτης), ο Β’ Π.Π. υπήρξε σχετικά «καθαρός» πόλεμος, στον οποίο όλες οι πλευρές σέβονταν το διεθνές δίκαιο του πολέμου (σ.σ. Συμβάσεις της Χάγης). Ήταν όταν ξεκίνησαν αυτές οι επιθέσεις και τα αντίποινα που ο πόλεμος έγινε «βρώμικος». Αυτή είναι η άποψη της διεθνούς ιστοριογραφίας».

Η διεθνής ιστοριογραφία, την οποία επικαλείται λέει πολλά για τον ναζισμό τα οποία ο κος Ρίχτερ είτε δεν γνωρίζει είτε –το χειρότερο- κάνει πως δεν τα γνωρίζει. Υποψιαζόμαστε αρχικά ότι δεν γνωρίζει την λέξη, την έννοια και την ιστορική παρουσία του ναζισμού καθότι σε όλη του τη συνέντευξη η λέξη απουσιάζει. Καθώς δεν γνωρίζει τον ναζισμό εξυπακούεται ότι δεν γνωρίζει τίποτε περί των ρατσιστικών νόμων της Νυρεμβέργης που εκπορεύονται από την προγραμματική (από το 1919) στο ναζιστικό κόμμα απόρριψη του ρωμαϊκού δικαίου και αντικατάστασή του από το «φυλετικό-παραδοσιακό». Στο τελευταίο οι όποιοι «υπάνθρωποι» βρίσκονταν αυτόματα εκτός δικαίου και άρα μπορεί να τους σκοτώσει κανείς με την ίδια «νομική» διαδικασία με την οποία θανατώνουμε τα ζώα. Συνακόλουθα δεν φαίνεται να γνωρίζει όρους όπως «Volksturmskampf “ (φυλετικός πόλεμος), “Flurbereiningung” (μεθοδική –φυλετική- εκκαθάριση) ή «Endlosung” (τελική λύση), όλες δηλαδή τις «αξίες» που συνόδεψαν τον ναζιστικό πόλεμο από τις πρώτες κιόλας ώρες της εισβολής στην Πολωνία.

Το άλλο Ολοκαύτωμα  

Συγκλονιστικό video από τα ναζιστικά εγκλήματα στην κατεχόμενη Πολωνία - Πολύ σκληρές εικόνες

Δεν φαίνεται επίσης να γνωρίζει τα “Einsatzgruppen” (εκκαθαριστικά αποσπάσματα της Ειδικής Ασφάλειας) επιφορτισμένα από τον Σεπτέμβριο κιόλας του 1939 με την εφαρμογή της «δημογραφικής μηχανικής», την -με φυλετικά κριτήρια- αναδιαμόρφωση των κατακτημένων εδαφών. Δεν φαίνεται να γνωρίζει την παρέμβαση του αρχηγού του γερμανικού Γενικού Επιτελείου, στρατηγού Χάλντερ, στις 9 Σεπτεμβρίου 1939, που εξηγούσε στους υφιστάμενους ότι «είναι μέσα στις προθέσεις του Χίτλερ και του Γκαίρινγκ η καταστροφή και η εξόντωση του πολωνικού λαού» έτσι ώστε οι στρατιωτικοί να μην διστάζουν στην μαζική εξόντωση αμάχων (Browning, 17). Δεν φαίνεται να γνωρίζει την απογοήτευση που επικράτησε στις τάξεις της γερμανικής στρατιωτικής και ναζιστικής ηγεσίας όταν στα τέλη του 1939, στον απολογισμό της επιχείρησης για εκκαθάριση της πολωνικής “ιντελλιγκέντσιας” διαπιστώθηκε ότι μόνο (!) 50.000 Πολωνοί έγινε δυνατό να εξοντωθούν. Ο αριθμός κρίθηκε απαράδεκτος καθώς με τέτοιους ρυθμούς η επιχείρηση δεν θα τελείωνε ποτέ… (Browning, 35).

 Αναφερθήκαμε στην Πολωνία του 1939 καθότι ο κος Ρίχτερ υποστηρίζει ότι ο πόλεμος που εξαπέλυσαν οι ναζί ήταν εξαιρετικά «καθαρός» μέχρι που οι «άτακτοι» της Κρήτης άρχισαν να σκοτώνουν τραυματίες προκαλώντας με τον τρόπο αυτό τα γερμανικά αντίποινα! Καθώς ο κος Ρίχτερ φαίνεται πως έχει ελάχιστη σχέση με την ιστορία προφανώς αγνοεί ότι τον Μάϊο του 1941, τον καιρό της μάχης της Κρήτης, ο ναζιστικός τρόπος πολέμου είχε ήδη προγραμματιστεί για την απόλυτη αγριότητα. Τα σχέδια εισβολής στην Σοβιετική Ένωση εμπεριείχαν την προγραμματισμένη εξόντωση είκοσι ως τριάντα εκατομμυρίων ανθρώπων με τις «εκκαθαρίσεις» και με την πείνα που θα δημιουργούσε η με βάση τα σχέδια καταλήστευση όλων των πόρων ζωής στα κατακτημένα εδάφη.

Για να το περιγράψω με τα λόγια του ίδιου του Χίμμλερ, «(ο πόλεμος) είναι ζήτημα ύπαρξης, πρόκειται για μια φυλετική σύγκρουση ανελέητη, στην οποία θα εξοντωθούν 20 με 30 εκατομμύρια Σλαύοι και Εβραίοι, είτε με τη στρατιωτική δράση, είτε με την πρόκληση επισιτιστικής κρίσης» (ομιλία σε σύσκεψη των ανώτατων διοικητών των Ες Ες στις 12-13 Ιουνίου 1941) (Browning, 240). Κατά τα άλλα, κατά τον κο Ρίχτερ, ο πόλεμος έπαψε να είναι καθαρός επειδή οι αγρότες της Κρήτης –υπερασπιζόμενοι τον τόπο τους από το επερχόμενο θηρίο- “σκότωναν τραυματίες….” !

Αν και ορίζεται ως ιστορικός ο κος Ρίχτερ δεν έχει αντιληφθεί τίποτε από τα παραπάνω αν και όλα τα παραπάνω –και πολύ περισσότερα– είναι πολύ γνωστά στην ιστοριογραφία που επικαλείται. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε παράξενη την τόση άγνοια ενός ιστορικού. Στην πραγματικότητα κάτι άλλο συμβαίνει. Ο κος Ρίχτερ αδιαφορεί για την ιστορία και περιφρονεί τα ιστορικά έργα. Χρησιμοποιεί την ακαδημαϊκή ιδιότητά του απλά και μόνο για να κάνει νεο-ναζιστική προπαγάνδα.

Το τι ακριβώς θέλει να πετύχει φαίνεται σε ένα άλλο απόσπασμα (και αυτό κατά λέξη) της ίδια συνέντευξης. «Είδα (περπατώντας από την Έδεσσα στα Γιάννενα) ερείπια χωριών που είχαν καταστραφεί από τους Ιταλούς, τους Γερμανούς, τους εθνικιστές και τους κομμουνιστές». Ναζισμός, ποιος ναζισμός; Ο Ρίχτερ θεωρεί ότι οι ναζί, οι Γερμανοί, δεν έκαναν τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγώτερο από αυτό που και οι κομμουνιστές έκαναν! Δεν τα λέει τυχαία όλα αυτά. Για επιχείρηση αποκατάστασης του ναζισμού πρόκειται. Μια επιχείρηση όπου περισσεύει το θράσος. Νεο-ναζισμός λέγεται το φαινόμενο και δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία.

Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι όλα αυτά τα προφανή αποσιωπούνται από τους εγχώριους υπερασπιστές του κου Ρίχτερ. Θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει τη σκοπιμότητα της εφημερίδας Καθημερινή και του δημοσιογραφικού συγκροτήματος στο οποίο ανήκει. Ο χώρος αυτός έχει καταστεί το επίσημο βήμα έκφρασης των διαφόρων κινήσεων «φίλων του δωσιλογισμού» και σπεύδει με ενθουσιασμό να προβάλει τα εφευρήματά τους. Έχει λοιπόν κάθε λόγο να θεωρεί ότι ο «διωγμός» κατά του κου Ρίχτερ οδηγεί την «ιστορική επιστήμη στο εδώλιο».

Αντίθετα προκαλεί θλίψη η στάση πανεπιστημιακών τμημάτων που αδυνατούν να ξεχωρίσουν την διαφορά ανάμεσα στην επιστήμη της ιστορίας και της νεο-ναζιστικής προπαγάνδας. Ιδιαίτερα θλιβερή είναι η στάση του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης στο οποίο ο γράφων υπηρέτησε για είκοσι περίπου χρόνια. Αυτό θα όφειλε να ξέρει και να καταλαβαίνει. Το Τμήμα αυτό δεν βρήκε τίποτα να πει όταν ο κος Ρίχτερ θεώρησε τους ηρωϊκούς αγωνιστές της μάχης της Κρήτης υπαίτιους για τον εκβαρβαρισμό του πολέμου…. Αντίθετα σήμερα σπεύδει να διαμαρτυρηθεί διότι διώκεται «ενας ιστορικός», καθώς και η «ελευθερία της επιστημονικής έρευνας» (Ψήφισμα Τ.Ι.Α. 2 Δεκεμβρίου 2015)! Μα είναι τόσο δύσκολο πλέον να ξεχωρίσουν οι ακαδημαϊκοί το τι συνιστά επιστήμη και τι ναζιστική προπαγάνδα!

Ντροπή!

ΥΓ. Για να αποφύγω τις εύκολες υπεκφυγές του τύπου “ο γνωστός κος Μαργαρίτης”, χρησιμοποίησα ως βιβλίο αναφοράς το πλέον κλασσικό που υπάρχει στην διεθνή ιστοριογραφία. Πρόκειται για το βιβλίο του Christopher Browning (με συμβολή του Jurgen Matthaus), The Origins of the Final Solution, Lincoln, Jerusalem, University of Nebraska Press, Yad Vashem, 2004.
Υποθέτω ότι το γνωρίζει ο κος Ρίχτερ. Εάν όχι ας περάσει από ένα Πανεπιστήμιο να του το δείξουν.

Αναδημοσίευση από τον Αγώνα της Κρήτης, 07/12/2015

Να πως οι ΗΠΑ έριξαν τον Μαδούρο στη Βενεζουέλα

Γιώργος X. Παπασωτηρίου



Τι συνέβη στη Βενεζουέλα; Γιατί έπεσε ο Μαδούρο; Την αιτία την αναδείξαμε σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στην "Ελευθεροτυπία" την 1η Νοέμβρη 2014:

"Η ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή με τους ηρωικούς αριστερούς Κούρδους στο Κομπάνι να αντιστέκονται στους τζιχαντιστές, που εξόπλισαν και τώρα αντιμάχονται οι ΗΠΑ, η έκρυθμη, ακόμα, κατάσταση στην Ουκρανία και οι οικονομικές κυρώσεις των δυτικών εναντίον της Ρωσίας, η εκλογική ήττα των «αγορών» αλλά και των ευαγγελικών στη Βραζιλία, οι διαδηλώσεις στη Γαλλία για τη δολοφονία του 21χρονου ακτιβιστή Ρεμί Φρες και στην Ουγγαρία για τη φορολόγηση του Ιντερνετ, καθώς και οι διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ, δημιουργούν ένα διεθνές περιβάλλον έντασης, ικανής να εκτινάξει στα ύψη την τιμή του πετρελαίου, όπως συνέβη άπειρες φορές στο παρελθόν.

Παραδόξως, όμως, η τιμή του πετρελαίου (μπρεντ) έχει υποχωρήσει κατά 25% τους τελευταίους τρεις μήνες και στα 82,60 δολάρια το βαρέλι την περασμένη εβδομάδα, πιο χαμηλά και από το Νοέμβριο του 2010! Ορισμένες χώρες εξαγωγής κατηγορούν τη Σαουδική Αραβία, τον μεγαλύτερο εξαγωγέα στον κόσμο, ότι χειραγωγεί τις τιμές του πετρελαίου. Αλλά προς τι και ποιον εξυπηρετεί η χειραγώγηση; «Η μείωση των τιμών εξυπηρετεί τα στρατηγικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σαουδικής Αραβίας» υποστηρίζει ο Thomas Friedman, αρθρογράφος στους «New York Times», και είναι ένας «πόλεμος με άλλα μέσα» εναντίον της Ρωσίας και του Ιράν αλλά και της Βενεζουέλας. Κι αυτό γιατί η υλοποίηση των προϋπολογισμών των χωρών αυτών εξαρτάται κατά πολύ από τα έσοδα των εξαγωγών πετρελαίου (60% του Ιράν, πάνω από 50% της Ρωσίας) και έναν υπολογισμό της τιμής του πάνω από 100 δολάρια το βαρέλι.

Ενας ανάλογος οικονομικός «πόλεμος» με τη σύμπραξη Αμερικανών και Σαουδαράβων έλαβε χώρα, σύμφωνα με ρωσικές εφημερίδες, τη δεκαετία του 1980, προκαλώντας την κατάρρευση της οικονομίας της Σοβιετικής Ενωσης και καθιστώντας τις ΗΠΑ νικήτριες του ψυχρού πολέμου.

Σήμερα, οι ΗΠΑ, όπως δήλωσε ο Βλ. Πούτιν στην ομιλία του στο Κλαμπ Βαλντάι, επιδιώκουν να επιβάλλουν μία Νέα διεθνή Τάξη Πραγμάτων, υποτάσσοντας το διεθνές δίκαιο σ' έναν νομικό μηδενισμό, ενώ η αντικειμενικότητα και η δικαιοσύνη θυσιάζονται στο βωμό της πολιτικής σκοπιμότητας. Αυθαίρετες ερμηνείες και αξιολογήσεις έχουν αντικαταστήσει τα νομικά πρότυπα, ενώ ο πλήρης έλεγχος στα μέσα μαζικής ενημέρωσης κάνει το μαύρο άσπρο και οι θέσεις μιας χώρας, των ΗΠΑ και των συμμάχων της, παρουσιάζονται ως άποψη του συνόλου της διεθνούς κοινότητας.

Γι' αυτό όσοι διατηρούν ψήγματα αξιών όπως εθνική αξιοπρέπεια, κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία, που είναι αντίθετες στο κανιβαλικό σύστημα αξιών του νεοφιλελευθερισμού, θα απομονώνονται και θα πλήττονται παντοιοτρόπως. Τα μέτρα που λαμβάνονται εναντίον όσων αρνούνται να συμμορφωθούν περιλαμβάνουν τη χρήση βίας, την οικονομική πίεση και την προπαγάνδα, καθώς και την παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις, δικαιολογώντας τις παράνομες δράσεις με βάση μία δήθεν «υπερ-νομική» νομιμοποίηση, επισημαίνει ο Βλ. Πούτιν. Ο οποίος, επί της ουσίας, ζητεί την τήρηση του διεθνούς δικαίου γιατί έχει τεθεί εκτός του συστήματος της Νέας Διεθνούς Τάξης υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ.

Παρ' όλα αυτά, η Ρωσία θα πληγεί λιγότερο, επειδή έχει τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων, τα οποία στρέφει πλέον προς την ασιατική αγορά. Επίσης είναι γνωστή η συμφωνία ύψους 400 δισ. δολαρίων για την πώληση φυσικού αερίου στην Κίνα μέσω αγωγού και την παράδοση 38 δισ. κυβικών μέτρων ετησίως από το 2018. Υπάρχει επίσης συμφωνία για τη συνεργασία μεταξύ της Gazprom, της ομάδας Rosneft και της κινεζικής CNPC.

Σε κάθε περίπτωση, ο ιδιότυπος αυτός πόλεμος με τη μείωση των τιμών ενέργειας μπορεί θεωρητικά να αποβεί «θετικός» για την Ευρώπη και την Ελλάδα, καθώς το κόστος παραγωγής θα μειωθεί. Ομως σ' έναν πόλεμο μεταξύ ελεφάντων την πληρώνουν συνήθως τα... βατράχια. Οπως συνέβη με τα ρωσικά αντίποινα εναντίον των ελληνικών γεωργικών προϊόντων μετά τις οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας από τους δυτικούς. Η κατάσταση θα γίνει πολύ χειρότερη αν η Μόσχα συμπράξει με το Πεκίνο, διαταράσσοντες τις δυτικές χρηματοπιστωτικές αγορές. Είναι γνωστό ότι η Κίνα κατέχει τεράστια ποσά αμερικανικών ομολόγων. Οι αναλυτές, μάλιστα, εκτιμούν πως αν συμβεί κάτι τέτοιο η οικονομική ύφεση στις ΗΠΑ και την Ευρώπη θα είναι ανάλογη εκείνης του 2008."

Σε ό,τι αφορά, τέλος, τη χώρα μας, η φαινομενική οικονομική ανάσα από τη μείωση της τιμής πετρελαίου και φυσικού αερίου θα εξανεμιστεί και πάλι από τη χρηματοπιστωτική ζημιά. Το χειρότερο όλων, όμως, θα είναι το πλήγμα εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο υπέρ της Τουρκίας. Οι πανομοιότυπες δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού και της εκπροσώπου του Λευκού Οίκου για τη «δίκαιη μοιρασιά» μεταξύ των δύο κοινοτήτων των εσόδων από την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της κυπριακής ΑΟΖ, παραβλέποντας προκλητικά τη διεθνή νομιμότητα, δείχνουν την κατεύθυνση των εξελίξεων και ότι το παιγνίδι έχει ήδη παιχθεί με εκκωφαντική την απουσία της χώρας μας.

ArtiNews

Πηγή: anemosantistasis

Η ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 · by kseeath ·

Βομβαρδισμοί και εγκλήματα πολέμου στην Υεμένη και το Αφγανιστάν, πόλεμος για αλλαγή καθεστώτος στη Λιβύη και τη Συρία, ιμπεριαλιστικό πραξικόπημα με αιχμή του δόρατος φασίστες στην Ουκρανία. Κλιμακούμενη περικύκλωση της Ρωσίας και της Κίνας, με τις συνεχείς προκλήσεις εναντίον των χωρών αυτών να απειλούν να προκαλέσουν γενικευμένο πόλεμο μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων. Ο δυτικός ιμπεριαλισμός απειλεί με έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο με ανυπολόγιστες συνέπειες, από τον οποίο είναι συζητήσιμο το αν θα καταφέρει να επιβιώσει η ανθρωπότητα. Η πάλη ενάντια στη μιλιταριστική αυτή έξαρση είναι σίγουρα κατώτερη των περιστάσεων.

Την ίδια στιγμή, η Ιαπωνία ξαναθυμάται το μιλιταριστικό της παρελθόν και αναθεωρεί το μέχρι πρότινος «ειρηνικό» της σύνταγμα ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η Γερμανία, στέλνοντας στρατεύματα στη Συρία για να πάρει κι αυτή ένα κομμάτι από την πίττα. Η βρετανική κυβέρνηση προσπαθεί να κλιμακώσει τη βρετανική επέμβαση στη Συρία, με τον Κάμερον να λέει ξεδιάντροπα ψέματα για 70,000 μετριοπαθείς αντάρτες στους οποίους μπορεί να στηριχτεί μια εκστρατεία αεροπορικών βομβαρδισμών με στόχο το ISIS. Πρόκειται για ψέμα αντίστοιχης χυδαιότητας με το ψέμα που χρησιμοποίησε ο Μπλερ περί «όπλων μαζικής καταστροφής» για να δικαιολογήσει την εισβολή στο Ιράκ – και αντίστοιχης εγκληματικότητας.

Η Βρετανία έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί το Σεπτέμβρη εκλέχτηκε αρχηγός του Εργατικού Κόμματος ο Τζέρεμι Κόρμπιν (αριστερός, με σημαντική συμμετοχή στο αντιπολεμικό κίνημα κλπ) με σημαία του την αντίθεση στη λιτότητα και τον πόλεμο. Δε θα επεκταθούμε εδώ για τον Κόρμπιν, τις προοπτικές που άνοιξε η εκλογή του και τα όρια του ρεφορμισμού, αλλά θα επικεντρωθούμε στη στάση του στη διαπάλη που άνοιξε στη Βρετανία σχετικά με τη σχεδιαζόμενη επέμβαση στη Συρία. Ο Κόρμπιν είχε δηλώσει πως «διαφωνεί» με την πρόταση του πρωθυπουργού για βομβαρδισμούς. Η εσωτερική δεξιά αντιπολίτευση στο Εργατικό Κόμμα, που υποστηρίζει την επέμβαση, υπερασπιζόταν το δικαίωμα των βουλευτών να ψηφίσουν «κατά συνείδηση» επικαλούμενη τη δημοκρατία. Μα πώς μπορεί κανείς να επιβάλει στους βουλευτές ενός κόμματος μιας δημοκρατικής χώρας τι να ψηφίσουν; Κάτι τέτοιο θα ήταν αντιδημοκρατικό!

Ο Κόρμπιν υπέκυψε (χωρίς καν να δώσει μάχη) στην πίεση στις 30 Νοέμβρη και έδωσε το ελεύθερο στους βουλευτές του να ψηφίσουν «κατά συνείδηση». Οι βουλευτές του Εργατικού Κόμματος που τάσσονται υπέρ της επέμβασης είναι αρκετοί, οπότε είναι σχεδόν βέβαιο πως θα υπερψηφιστεί στην επικείμενη ψηφοφορία της Τετάρτης. Καθ’ όλα δημοκρατικά. Δημοκρατικά θα πέσουν οι βόμβες στα κεφάλια των Σύρων! Αναδημοσιεύουμε ένα παλιότερο άρθρο του Κ. Ρουσίτη από την Εργατική Εξουσία που αναφέρεται ακριβώς στη σχέση της δημοκρατίας που απολαμβάνουν οι ιμπεριαλιστικές χώρες με τις δικτατορίες και τις μπόμπες που «απολαμβάνουν» οι εκμεταλλευόμενες χώρες. Μολονότι γράφτηκε πριν από 14 χρόνια, διατηρεί την επικαιρότητά του.

Επαναλαμβάνουμε, τέλος, πως το συνειδητό προλεταριάτο που του έλαχε να γεννηθεί στην ιμπεριαλιστική Δύση πρέπει να πάψει να ψάχνει τον εχθρό στο εξωτερικό, σε μυθικά πλάσματα όπως ο «ρώσικος ή ο κινέζικος ιμπεριαλισμός» και να θυμηθεί ότι «ο εχθρός βρίσκεται στην ίδια του τη χώρα» – και είναι η αστική «του» τάξη και το κράτος της. Ποιος ξέρει, ίσως η ολοένα εντεινόμενη λιτότητα σε συνδυασμό με την ανάδυση του κράτους έκτακτης ανάγκης και την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών σε έναν αριθμό χωρών (υπό το πρόσχημα της «αντιτρομοκρατίας», στην πραγματικότητα όμως ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό») να το βοηθήσει να το θυμηθεί μια ώρα αρχύτερα. Μόνο όταν το θυμηθεί αυτό και αρχίσει να παλεύει ενάντια στη δράση της αστικής του τάξης στο εξωτερικό θα είναι ικανό να παλέψει στα σοβαρά εναντίον της και στο εσωτερικό. Προλεταριάτο που ανέχεται έστω και την παραμικρή βία σε άλλα έθνη από το ‘δικό του’ έθνος δε μπορεί να είναι σοσιαλιστικό προλεταριάτο, όπως έλεγε και ένας παλιός επαναστάτης.

Π. Παπ.

Η ιμπεριαλιστική δημοκρατία στηρίζεται στη ληστεία του τρίτου κόσμου

Τα τελευταία χρόνια οι καπιταλιστές συνηθίζουν να παρουσιάζουν κάθε αντιδραστική τους επιλογή σαν υπεράσπιση της δημοκρατίας. Υπεράσπιση της δημοκρατίας βάφτισαν την τεράστια καμπάνια δυσφήμισης του σοσιαλισμού μετά το 90. Υπεράσπιση της δημοκρατίας ονομάζεται ο βομβαρδισμός αμάχων, η ισοπέδωση πόλεων, οι βάρβαροι πόλεμοι. Υπεράσπιση της δημοκρατίας από «κάποιες μειοψηφίες» ονομάζεται η καταστολή των απεργιών, των διαδηλώσεων και των αγώνων. Υπεράσπιση της δημοκρατίας από «την τρομοκρατία» βαφτίζουν τώρα τον βάρβαρο πόλεμο ενάντια στις ισλαμικές μάζες της Ασίας.

Μιλάν για τη δημοκρατία τους σαν να πρόκειται για την καλύτερη δυνατή ανθρώπινη κοινωνία. Εμείς λέμε πως η δημοκρατία τους είναι ένα τεράστιο οικοδόμημα ψευτιάς και απάτης που οικοδόμησε η μπουρζουαζία για να κρύψει από τους καταπιεσμένους την αλήθεια πως η καπιταλιστική κοινωνία είναι η εποχή της μεγαλύτερης ανισότητας που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Είναι η εποχή που οι πλούσιοι είναι πιο πλούσιοι από ποτέ και συνεχίζουν να πλουτίζουν και οι φτωχοί είναι απόλυτα φτωχοί και συνεχίζουν να πεθαίνουν κατά χιλιάδες κάθε χρόνο από την πείνα και τις ασθένειες. Η αστική δημοκρατία είναι ένα λούστρο ανθρωπισμού και πολιτισμού πάνω από τη σάπια κοινωνία της βαρβαρότητας.

Η «δημοκρατία» στην ιστορική της διαδρομή

Ακόμα και σήμερα διδάσκουν στα ελληνικά σχολεία ότι η «δημοκρατία» είναι ένα γέννημα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Πως στην αρχαία Αθήνα πραγματώθηκε η πιο «αγνή» μορφή διακυβέρνησης της ανθρωπότητας. Αυτό που «ξεχνούν» να γράψουν στα σχολικά βιβλία είναι ότι η αθηναϊκή δημοκρατία μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο στο έδαφος της πιο ανυπόφορης βαρβαρότητας και εκμετάλλευσης. Δίπλα στους «αθηναίους πολίτες» που απολάμβαναν το δικαίωμα της δημοκρατίας, ζούσε σε άθλιες συνθήκες πενταπλάσιος αριθμός δούλων. Στα μεταλλεία αργύρου του Λαυρίου (πρωταρχικός παράγοντας συσσώρευσης πλούτου της Αθήνας) οι δούλοι σπάνια ξεπερνούσαν τα 10 χρόνια εξαντλητικής εργασίας πριν πεθάνουν για τη «δημοκρατία». Αντικαθιστούνταν από νέες στρατιές «βαρβάρων-μη ελλήνων» δούλων, που μάζευε ο αθηναϊκός στόλος από τις άκρες της Μεσογείου. Αλλά και τότε ακόμα, η συσσώρευση πλούτου δεν ήταν αρκετή για ένα πέρασμα σε δημοκρατική διακυβέρνηση. Αυτή κατορθώθηκε μόνο τον 5ο αιώνα, όταν η αθηναϊκή στρατιωτική μηχανή μπόρεσε να υποτάξει δεκάδες πόλεις-κράτη και να τις ανάγκαζε να καταβάλλουν κάθε χρόνο το βαρύ «συμμαχικό φόρο» στο ταμείο του Παρθενώνα.

Στο μεσαίωνα η γενικευμένη φτώχεια δεν επέτρεπε γενικά καμιά απολύτως δημοκρατική διαχείριση της φεουδαρχικής κοινωνίας. Κι όμως, σε μια περίπτωση που υπήρξε μια σχετική συσσώρευση, έκαναν δειλά την εμφάνισή τους δημοκρατικές μορφές διακυβέρνησης, στη δημοκρατία της Βενετίας, που είχε τη βάση της στην τεράστια αρπαγή πλούτου που οι βενετοί έμποροι μετέφεραν στην μητρόπολη.

Η δημοκρατία γενικεύτηκε στα χρόνια του καπιταλισμού, αλλά μόνο στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Το αντίτιμο για την δημοκρατία στις μητροπόλεις, ήταν η υποδούλωση των αποικιών. Στις παραμονές του Β΄ Ιμπεριαλιστικού Πολέμου, οι ιμπεριαλιστές της δύσης παρουσίαζαν το νέο ματοκύλισμα που ετοίμαζαν σαν πάλη της δημοκρατίας ενάντια στο φασισμό. Να πως ο Τρότσκι τοποθετούσε τότε το ζήτημα: «Τα δημοκρατικά καθεστώτα δεν είναι δυνατά παρά για έθνη που ευημερούν. Το δημοκρατικό καθεστώς είναι το πιο αριστοκρατικό μέσο για τη διακυβέρνηση μιας χώρας. Και αυτό δεν είναι δυνατό παρά για ένα πλούσιο έθνος. Κάθε βρετανός δημοκράτης διαθέτει 9 ή 10 σκλάβους που δουλεύουν στις αποικίες. Η αρχαία ελληνική κοινωνία ήταν μια δημοκρατία που βασιζόταν στη δουλεία. Με μια ορισμένη έννοια μπορεί να πει κανείς το ίδιο πράγμα για τη βρετανική, την ολλανδική, τη γαλλική τη βέλγικη δημοκρατία. Με την ακριβή έννοια της λέξης, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν διαθέτουν αποικίες, έχουν όμως τη Λατινική Αμερική και ο κόσμος ολόκληρος είναι ένα είδος αποικίας για τις Ηνωμένες Πολιτείες». (Τρότσκι, Μια συζήτηση πάνω στο Μεταβατικό, σελ 90)

Καμιά δημοκρατία για τους φτωχούς

Σήμερα, αποικίες με την αυστηρή έννοια της λέξης δεν υπάρχουν. Όμως, το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη λειτουργεί σαν πεδίο εκμετάλλευσης 30 χωρών. Οι ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις πάνω στην απάτη της δημοκρατίας στηρίζουν το σύστημα υποδούλωσης και εξαθλίωσης, στο οποίο έχουν υποτάξει τον υπόλοιπο πλανήτη. Ποτέ άλλοτε οι θάνατοι από πείνα και από αρρώστιες δεν ήταν περισσότεροι από τη σύγχρονη εποχή, την εποχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, την εποχή των ιμπεριαλιστικών «δημοκρατιών». Μια χούφτα χωρών κρατάν στα χέρια τους το σύνολο του πλούτου και οι υπόλοιποι κάτοικοι του πλανήτη μένουν να επιβιώνουν στην φτώχια ή αφήνονται να πεθάνουν από την πείνα. Από τα 5,5 δις κατοίκων του πλανήτη 1 δις επιβιώνει με λιγότερο από 1 δολάριο τη μέρα. Δίπλα στους πεινασμένους οι ανήμποροι απ τις αρρώστιες, οι άστεγοι, οι φτωχοί.

Το μεγαλύτερο μέρος των παραγωγικών πηγών, των προϊόντων, του πλούτου αυτών των χωρών πηγαίνουν στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, όπως ακριβώς και την εποχή της αποικιοκρατίας. Αυτό που έχει ενταθεί είναι η κλοπή της υπεραξίας των εργαζομένων των φτωχών χωρών. Για να μπορεί να υπάρξει δημοκρατία στις ΗΠΑ, τη Γερμανία ή την Ελλάδα χρειάζεται οι εργάτες στις κλωστοϋφαντουργίες του Μπαγκλαντές να δουλεύουν 80 ώρες τη βδομάδα για 14 δολάρια το μήνα! Αυτή είναι η βάση της δημοκρατίας τους.

Σε κοινωνίες όμως γενικευμένης φτώχιας δεν είναι δυνατόν να υπάρξει οποιαδήποτε μορφή δημοκρατικής διακυβέρνησης. Εκεί που η απλή επιβίωση γίνεται καθημερινή μάχη -και συχνά όχι με πολλές ελπίδες- δεν μπορεί να υπάρξει η πολυτέλεια της δημοκρατίας. Η κοινωνία είναι αναγκασμένη να λειτουργεί με σχήματα που διαχειρίζονται τον αγώνα για επιβίωση. Έτσι εξηγείται σε φτωχιές κοινωνίες η επιβίωση μορφών κοινωνικής οργάνωσης τόσο αρχαϊκών όπως οι φυλές ή τα γένη. Συμβαίνει σε μαζικότερη κλίμακα, ότι ακριβώς και σε ένα γκέτο φτωχών και άνεργων μιας ιμπεριαλιστικής μητρόπολης. Το στο κουμάντο στο γκέτο δεν το κάνει μια δημοκρατικά εκλεγμένη επιτροπή γειτονιάς, αλλά μια συμμορία.

Συχνά ένα τέτοιο πλαίσιο οργάνωσης προσφέρει η θρησκεία. Είναι εύκολο να μεταθέτει κανείς τις ελπίδες του σε μια μετά θάνατον ζωή, όταν από αυτή τη ζωή δεν έχει να ελπίσει τίποτα. Η καταφυγή στη θρησκεία κρύβει κοινωνικές επιδιώξεις σε συλλογικό – μαζικό επίπεδο (για μια καλύτερη ζωή) και λειτουργεί σαν ύστατο καταφύγιο σε ατομικό επίπεδο. Σε κάθε χώρα και οι παραδόσεις της. Αν στις μουσουλμανικές χώρες το όχημα το δίνει ο ισλαμισμός, στη Λατινική Αμερική -τηρουμένων των αναλογιών- το όχημα το δίνει ο χριστιανισμός. Δεν είναι καθόλου περίεργο που η «θεολογία της απελευθέρωσης» βλάστησε στη Νότια Αμερική και μάλιστα στις φτωχότερες χώρες της και όχι στην καθολική Γαλλία ή Ισπανία.

Στις εξαρτημένες χώρες ακόμα και στο βαθμό που τυπικά υπάρχει μια δημοκρατική κυβέρνηση -προσωρινά και μέχρι να ανατραπεί- πρόκειται για μια αστική δημοκρατία μόνο κατ’ επίφαση. Από κάτω συνεχίζουν να λειτουργούν οι στρατιωτικές, αστυνομικές και παρακρατικές συμμορίες σαν το μοναδικό όργανο εξουσίας που διαφυλάσσει την ομαλή κρατική λειτουργία.

Η βάση της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας είναι η εξαθλίωση του Τρίτου Κόσμου

Ακόμα περισσότερο, είναι οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές που συντηρούν συνειδητά και ανοιχτά τα αντιδραστικά καθεστώτα στις εξαρτημένες χώρες και ο λόγος είναι απλός. Για να διατηρήσουν την κατάσταση εκμετάλλευσης, δεν έχουν την πολυτέλεια να επιτρέψουν τη δημοκρατία και για αυτές τις χώρες. Για να δουλεύουν μέχρι εξάντλησης και θανάτου οι εργαζόμενοι στο Μπαγκλαντές ή στη Γουατεμάλα, χρειάζεται να αστυνομεύονται από ένα σκληρό δικτατορικό καθεστώς. Οι ιμπεριαλιστές μπορούν να προστατέψουν τη δημοκρατία στο εσωτερικό των μητροπόλεων, μόνο προασπίζοντας τις χούντες και τα αντιδραστικά καθεστώτα στις εξαρτημένες χώρες. Η κοινωνία των ΗΠΑ μπορούσε να απολαμβάνει το «αγαθό της δημοκρατίας», μόνο γιατί ο στρατός και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ έστησαν και υπεράσπιζαν τις χούντες της Χιλής, της Ινδονησίας, της Αργεντινής, της Κολομβίας και του μισού πλανήτη. Τα αιματοβαμμένα καθεστώτα σε Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική είναι ο μόνος τρόπος για να «απολαμβάνουν» κοινοβουλευτικά καθεστώτα οι κοινωνίες της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής.

Στην πάλη των λαών των εξαρτημένων χωρών ενάντια στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις για το τσάκισμα αυτής της εκμετάλλευσης, οι ιμπεριαλιστές προσπαθούν να μας πείσουν ότι συγκρούεται η «δημοκρατία τους» με το «σκοταδισμό και την καθυστέρηση» των εξεγερμένων. Στην προπαγάνδα τους οι πόλεμοι για τη συνέχιση της εκμετάλλευσης, είναι η μάχη της «δημοκρατίας» ενάντια στον «χασάπη» Σαντάμ, ενάντια στον «φασίστα» Μιλόσεβιτς και σήμερα ενάντια στους «υπάνθρωπους, σκοταδιστές» Ταλιμπάν. Εμείς λέμε, πως πίσω από τη φάρσα της ιμπεριαλιστικής τους δημοκρατίας κρύβεται η βαρβαρότητα. Πως ακόμα και κάτω από αντιδραστικές ηγεσίες, ο αγώνας των λαών για το τίναγμα της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης είναι δίκαιος και τον υπερασπίζουμε ολόψυχα. Ο Τρότσκι, θέλοντας να τραβήξει αυτή την θέση στις ακρότατες συνέπειές της, αντιμετώπισε το υποθετικό ερώτημα πως, στα πλαίσια του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, ο Χίτλερ θα μπορούσε να ενισχύσει μια εξέγερση των ινδών, αν αυτό αποδυνάμωνε συγκυριακά τον αντίπαλο βρετανικό ιμπεριαλισμό. «Αν ο Χίτλερ υποχρεωνόταν αύριο να στείλει όπλα στους επαναστατημένους ινδούς, θα έπρεπε οι επαναστάτες γερμανοί εργάτες να αντιταχθούν σε αυτή τη συγκεκριμένη πράξη με απεργίες ή σαμποτάζ; Το αντίθετο, θα έπρεπε να βεβαιωθούν πως οι επαναστατημένοι θα λάβουν τα όπλα το συντομότερο». (Τρότσκι, Στην υπεράσπιση του μαρξισμού, σελ 105)

Τα κοινωνικά θεμέλια της δημοκρατίας στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις

Οι καπιταλιστές μπορούν να παραχωρούν καλά μερίδια από τα υπερκέρδη που αποκομίζουν από την εκμετάλλευση των εξαρτημένων χωρών σε ένα τμήμα της εργατικής τάξης της μητρόπολης, στο στρώμα της εργατικής αριστοκρατίας και της εργατικής γραφειοκρατίας. Έτσι, δημιουργούν μια σταθερή συμμαχία με ένα τμήμα της εργατικής τάξης που έχει συμφέρον να υπερασπίσει αυτή την κατάσταση εκμετάλλευσης. Εξαγοράζοντας αυτό το τμήμα, οι καπιταλιστές προσπαθούν να κρατήσουν πειθαρχημένη συνολικά την εργατική τάξη της ιμπεριαλιστικής μητρόπολης. Αυτός ο συγκεκριμένος οικονομικός δεσμός της εργατικής αριστοκρατίας με την αστική της τάξη, μεταφράζεται στο πολιτικό εποικοδόμημα με την ενίσχυση της αστικής δημοκρατίας. Τα καθεστώτα της αστικής δημοκρατίας είναι εξαιρετικά σημαντικά για τους καπιταλιστές, στο βαθμό που με αυτά εξαγοράζουν μια «πιο ειρηνική» διεξαγωγή της ταξικής πάλης στο εσωτερικό των μητροπόλεων.

Ο Τρότσκι εξηγούσε αυτή τη διαδικασία με δυο ξεκάθαρες γραμμές: «Η κυρίαρχη τάξη δεν ζει στο κενό. Διατηρεί κάποιες σχέσεις με τις άλλες τάξεις. Στο «δημοκρατικό» καθεστώς της εξελιγμένης καπιταλιστικής κοινωνίας, η μπουρζουαζία στηρίζεται κυρίως πάνω στην εργατική τάξη που την έχουν μερέψει οι ρεφορμιστές». (Τρότσκι, Και τώρα; σελ.29).

Η εξαγορά της εργατικής αριστοκρατίας αποτελεί για τους καπιταλιστές μια απόλυτα συνειδητή επιλογή. Ας θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ η κυβέρνηση Σημίτη. Στο ενδεχόμενο της ιδιωτικοποίησης ακόμα και οι ρεφορμιστές ηγέτες του σωματείου πρότειναν απεργίες και αγώνες μπροστά στο φόβο να θιγούν τα προνόμιά τους. Οι κυβέρνηση τελικά προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση, μόνο όταν έταξε και έδωσε στους ίδιους τους εργαζόμενους του ΟΤΕ κάποιες μετοχές από το ξεπούλημα του οργανισμού. Μπορεί σε λίγα χρόνια το χρηματιστήριο να έδειξε τα όριά του, αλλά τότε οι μετοχές έπαιξαν το ρόλο τους: Αποτελούσαν μερίδιο των κερδών που θα εξασφάλιζε ο ΟΤΕ με την επέκταση των δραστηριοτήτων του στη Σερβία, την Αλβανία, την Αρμενία και τη Μακεδονία. Η μετοχή ήταν ένα μερίδιο της υπεραξίας από την εργασία των σέρβων, αλβανών, αρμενίων και μακεδόνων που θα αποσπούσε συνολικά ο ΟΤΕ με την επέκτασή του. Ίσως κάποιοι θυμούνται πως μετά από αυτό το συμβιβασμό οι απεργίες τελείωσαν και μάλιστα στην τελευταία πορεία στη βουλή, οι εργαζόμενοι του ΟΤΕ κατέβηκαν με τις γαλανόλευκες σημαίες τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο.

Η δυναμική ισορροπία της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας

Όσο όμως η επιλογή της αστικής δημοκρατίας είναι μια συνειδητή επιλογή από την πλευρά των αφεντικών, άλλο τόσο είναι και μια κατάσταση ανάγκης. Οι πιο κυνικοί εκπρόσωποι των καπιταλιστών δεν δίστασαν να το παραδεχτούν ανοιχτά άπειρες φορές στην ιστορία. Ο Βενιζέλος εξηγούσε στην δημοκρατικότατα εκλεγμένη ελληνική βουλή το 1919 την ανάγκη να παρθούν άμεσα κάποια φιλεργατικά μέτρα, λέγοντας πως «ο βασικός λόγος για τη χάραξη της εργατικής πολιτικής του κόμματός μας είναι η πρόληψη της εκτροπής των εργατών προς τον μπολσεβικισμό».

Η δημοκρατία στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις είναι συνεπώς ένα σημείο ισορροπίας της ταξικής πάλης στο ίδιο τους το εσωτερικό. Τα λεγόμενα δημοκρατικά δικαιώματα δεν τα παραχώρησε καμιά μπουρζουαζία. Για πολλά χρόνια, στο εσωτερικό της αστικής δημοκρατίας, χρησιμοποιώντας την και παλεύοντας ενάντιά της, οι εργάτες έχτισαν τα φρούριά τους, τις βάσεις τους, τις εστίες της προλεταριακής δημοκρατίας τους: συνδικάτα, κόμματα, συλλόγους, αθλητικές οργανώσεις, συνεταιρισμούς κλπ. Η καθολική ψηφοφορία, το δικαίωμα του «συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι», η ελευθερία του λόγου και του τύπου κερδίθηκαν με αίμα και ήταν το αποτέλεσμα συγκρούσεων ενάντια στους καπιταλιστές που σήμερα θέλουν να παρουσιάζονται σαν θεματοφύλακες των «δημοκρατικών αξιών». Η ισορροπία αυτή είναι δυναμική και ευμετάβλητη. Η μπουρζουαζία χρησιμοποιεί την αστική δημοκρατία όσο αυτό την βοηθά να κρατά υποταγμένο και αποκοιμισμένο το προλεταριάτο. Όταν, σε περιόδους όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων, κρίνει πως η ταχτική αυτή δεν την εξυπηρετεί πια, δεν αργεί να καταφύγει στην πιο γενικευμένη χρήση των όπλων και της βίας, όπως το έχει κάνει τόσες φορές στο παρελθόν. Γιατί, σε τελική ανάλυση, η ιμπεριαλιστική δημοκρατία είναι η «δημοκρατική» διαχείριση της ανισότητας στο ίδιο το εσωτερικού των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων.

Πίσω από τη δημοκρατία τους η πιο ανυπόφορη ανισότητα

Στις ίδιες τις αστικές δημοκρατίες, η μπουρζουαζία χρησιμοποιεί το ψέμα της δημοκρατίας για να κρύψει το γεγονός ότι μες το εργοστάσιο, το γιαπί και το χωράφι, μέσα σε ολόκληρη την παραγωγική αλυσίδα, δεν υπάρχει καμιά δημοκρατία και ο κάθε εργαζόμενος το νιώθει πολύ καλά, καθώς είναι αναγκασμένος να υπακούει στο αφεντικό του. Και ακόμη παραπέρα, η ίδια ανισότητα μεταφέρεται σε κάθε θεσμό του αστικού εποικοδομήματος, και πρώτα απ’ όλα στον κεντρικό θεσμό της αστικής κοινωνίας, το αστικό κράτος, μπροστά στους μηχανισμούς του οποίου κάθε εργαζόμενος, ατομικά, είναι ανίσχυρος. Ακολουθώντας την ανισότητα στις σχέσεις παραγωγής όλοι οι υπόλοιποι θεσμοί του εποικοδομήματος, η οικογένεια, το σχολείο, ο στρατός, κλπ είναι δομημένοι στην πιο ανυπόφορη ανισότητα. Που βρίσκεται λοιπόν αυτή η περίφημη δημοκρατία στις πιο δημοκρατικές καπιταλιστικές κοινωνίες;
Το μόνο πεδίο που η ισονομία αποκτά κύρος είναι το πεδίο των ατομικών σχέσεων ανάμεσα σε ατομικοποιημένους πολίτες, οι οποίοι είναι έτσι κι αλλιώς άνισοι σε όλα τα άλλα επίπεδα. Γιατί έχοντας η μπουρζουαζία στα χέρια της όλα τα μέσα παραγωγής, έχει και την απόλυτη χρήση των μέσων διαμόρφωσης θελήσεων και στάσεων. Οι καπιταλιστές, απέναντι στην επιστημονική αλήθεια του μαρξισμού, κρατάν το «δημοκρατικό δικαίωμα» να αντιπαραθέτουν πολλούς τόνους συκοφαντιών, ψεμάτων, σκοταδιστικών προλήψεων και κούφιων υποσχέσεων. Έχουν το «δημοκρατικό δικαίωμα» να εξαγοράζουν, να εξαπατούν, να βιάζουν συνειδήσεις με τους πιο ύπουλους τρόπους. Είναι λοιπόν εξαιρετικά δύσκολο να αντισταθεί κάθε εργάτης ατομικά σ’ αυτό το βάρος. Ο αγώνας στα πλαίσια της δημοκρατίας τους είναι απόλυτα άνισος και πάντα σε βάρος του προλεταριάτου.

Να τσακίσουμε τη δημοκρατία τους

Κάτω από το βάρος της κυριαρχίας της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας, μια μερίδα της αριστεράς (ακόμα και αυτής που θέλει να ονομάζεται επαναστατική αριστερά) έχει υποταχτεί τελείως σε δημοκρατικίστικες αντιλήψεις, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά. Φαντάζεται πως τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων είναι η μοναδική επιλογή των αστών, είναι λίγο πολύ αιώνια, μέχρι που να αντικατασταθούν από έναν κάποιο σοσιαλισμό, που αυτοί τον φαντάζονται σαν την πιο «πλέρια, βαθιά και ολόπλευρη δημοκρατία». Η πάλη τους εξαντλείται σε μια προσπάθεια να εκδημοκρατικοποιήσουν τους θεσμούς και η προπαγάνδα τους στη λατρεία της δημοκρατίας, συνηθίζοντας έτσι τις μάζες να υποτάσσονται στην αστική νομιμότητα και να διεξάγουν την πάλη τους μόνο στα όρια που καθορίζουν από πριν τα αφεντικά τους. Με απόψεις σαν αυτές για «κοινωνίες των πολιτών» το μόνο που κατορθώνουν είναι να δέσουν τους εργάτες με δημοκρατικές αλυσίδες και να τους παρασύρουν σε ένα μάταιο όσο και εύθραυστο παιχνίδι «δημοκρατικών διεκδικήσεων» από τα αφεντικά τους.

Μια τέτοια στάση μπορεί να είναι αποτελεσματική μόνο σε περιόδους ειρηνικής ταξικής πάλης. Σε κάθε όξυνση της αυτή η αριστερά δεν διστάζει να υπερασπίσει τη «δημοκρατία» ενάντια στην κοινωνική όξυνση. Δείτε σήμερα. Πόσοι και πόσοι αριστεροί αρνούνται να μιλήσουν ανοιχτά για τη νίκη του Αφγανιστάν επειδή οι Ταλιμπάν είναι αντιδημοκράτες. Υπερασπίζοντας τη δημοκρατία όταν αυτή αμφισβητείται από τους από κάτω, παίρνουν ξεκάθαρα το μέρος των αφεντικών. Όταν οι από κάτω θέτουν με ορμή τα αιτήματά τους ετούτοι πασχίζουν να πείσουν τον καταπιεσμένο πως είναι δυνατόν να ζήσει καλύτερα αν συζητήσει «δημοκρατικά και πολιτισμένα» με τον καταπιεστή του. Ετούτη είναι μια αριστερά που μπορεί να ζήσει μόνο στην προστασία της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας και τελικά γίνεται το άλλοθί της. Είναι η ιμπεριαλιστική αριστερά.

Καμιά σχέση δεν έχουμε με οι επαναστάτες που ζούμε στις ιμπεριαλιστικές χώρες με την ιμπεριαλιστική αριστερά. Υπερασπιζόμαστε τα δημοκρατικά δικαιώματα των μαζών στην πρώτη γραμμή, όταν αυτά χτυπιούνται από τους καπιταλιστές, το κράτος τους και την αστυνομία τους. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν προσπαθούμε να «βαθύνουμε» τη σάπια αστική δημοκρατία και να κάνουμε τους θεσμούς της «δημοκρατικότερους». Αντίθετα δεν κρύβουμε ότι θέλουμε να τη διαλύσουμε. Προσπαθούμε να αποκαλύπτουμε συνέχεια στους εργάτες με ποιον τρόπο κάθε φορά η μπουρζουαζία χρησιμοποιεί τη δημοκρατία για να τους εκμεταλλεύεται. Να βγάζουμε στο φως κάθε ψέμα, κομπίνα, σκάνδαλο, κάθε κοινοβουλευτική απάτη που χρησιμοποιούν οι αστοί, ώστε να κλονίσουμε την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι μάζες στην αστική δημοκρατία. Απέναντι στο ψέμα της ισονομίας τους εμείς αντιπαραβάλλουμε τη μοναδική κοινωνία ισότητας, την κομμουνιστική κοινωνία.

πηγή:

https://avantgarde2009.wordpress.com/2015/11/30/imperialistikh_dhmokratia_sthrizetai_sth_lhsteia/

New York Times: Οι ΗΠΑ ενθαρρύνουν την ένοπλη βία για να κερδίζουν από τη βιομηχανία όπλων

Το τελευταίο περιστατικό βίας στο Σαν Σαν Μπερναρντίνο της Καλιφόρνιας, που είχε αποτέλεσμα το θάνατο 14 ανθρώπων και τον τραυματισμό 21, οδήγησε την New York Times μετά από 95 ολόκληρα χρόνια να δημοσιεύσει στο πρωτοσέλιδο της το editorial της, με το οποίο η πιο σημαντική εφημερίδα των ΗΠΑ ζητά «να μπει τέλος στην επιδημία των πυροβόλων όπλων στην Αμερική». Αποδίδει επίσης βαριές ευθύνες στους πολιτικούς της χώρας για τα φαινόμενα ένοπλης βίας, καταλογίζοντας τους ότι δεν βάζουν φρένο στην οπλοκατοχή για να έχουν κέρδος από τη βιομηχανία όπλων.


Οι New York Times δημοσίευσαν σήμερα το κύριο άρθρο γνώμης τους στην πρώτη σελίδα τους, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά από το 1920. Η προηγούμενη φορά που οι New York Times είχαν δημοσιεύσει κύριο άρθρο στην πρώτη σελίδα ήταν στις 13 Ιουνίου 1920 για να επικρίνουν την ανάδειξη του Ρεπουμπλικάνου Ουόρεν Χάρντινγκ στην κούρσα για την προεδρία των ΗΠΑ.
Στο άρθρο που επιγράφεται «Η επιδημία των όπλων», η εφημερίδα ζητά να επιβληθεί αυστηρότερος έλεγχος στα πυροβόλα όπλα μετά το φονικό στην Καλιφόρνια, το πιο πολύνεκρο που έχει σημειωθεί τα τρία τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ. Η εφημερίδα ασκεί σκληρή κριτική στους Αμερικάνους πολιτικούς για την ευθύνη τους στο ζήτημα αυτό και ζητεί την απαγόρευση ορισμένων τύπων όπλων για τους απλούς πολίτες.

«Αποτελεί ηθικό έγκλημα και εθνική ντροπή το γεγονός ότι πολίτες μπορούν να αγοράζουν νομίμως όπλα που προορίζονται ειδικά για να σκοτώνουν ανθρώπους με κτηνώδη ταχύτητα και αποτελεσματικότητα», αναφέρεται στο άρθρο.

Η επίθεση που έσπασε τη σιωπή των New Υork Times

Το κείμενο αυτό, το οποίο ανέβηκε στο Ίντερνετ χθες το βράδυ και περιλαμβάνεται στην έντυπη έκδοση του σημερινού φύλλου της εφημερίδας, δημοσιεύεται μετά το φονικό που διαπράχθηκε την Τετάρτη από ένα ζευγάρισε ίδρυμα για ΑΜΕΑ στο Σαν Μπερναρντίνο της Καλιφόρνιας και είχε αποτέλεσμα το θάνατο 14 ανθρώπων και τον τραυματισμό 21.

Οι Αμερικανοί ερευνητές προκρίνουν την υπόθεση μιας «τρομοκρατικής ενέργειας» για το περιστατικό αυτό, με το Ισλαμικό Κράτος να αναλαμβάνει σήμερα «εμμέσως» την ευθύνη για την επίθεση.

Η επίθεση αυτή είναι η πλέον πολύνεκρη που έχει πραγματοποιηθεί στις ΗΠΑ από το 2012, όταν σε ένα Δημοτικό σχολείο του Νιούτον, στο Κονέτικατ (βορειοανατολικές ΗΠΑ) είχαν σκοτωθεί 27 άνθρωποι, οι 20 από τους οποίους ήταν παιδιά.

Δριμύ κατηγορώ

Είναι «δίκαιο και πρέπον» για τις αρχές να ερευνήσουν τους ενόχους και να μάθουν αν η πράξη αυτή συνδέεται με την τρομοκρατία, γράφει η έγκυρη νεοϋορκέζικη εφημερίδα., σημειώνοντας ότι «η προσοχή και ο θυμός των Αμερικανών θα πρέπει επίσης να κατευθυνθεί προς τους αιρετούς αξιωματούχους, η δουλειά τον οποίων είναι να διασφαλίζουν την ασφάλειά μας, όμως εκείνοι στρέφονται προς το χρήμα και την πολιτική εξουσία της βιομηχανίας αυτής" που ευημερεί χάρη στη διάδοση "όλο και πιο ισχυρών πυροβόλων όπλων».

Σε ένα δριμύ «κατηγορώ», οι New York Times κατηγορούν τις ΗΠΑ ότι δεν επιχείρησαν να διορθώσουν την κατάσταση, αντίθετα από άλλες χώρες που πλήττονται επίσης από την ένοπλη βία. «Ακόμη χειρότερα, οι Αμερικάνοι αιρετοί αξιωματούχοι, δημιουργώντας μια αγορά πυροβόλων όπλων, ενθαρρύνουν τους εν δυνάμει φονιάδες και οι ψηφοφόροι επιτρέπουν σ' αυτούς τους πολιτικούς να παραμένουν στη θέση τους», τονίζει χαρακτηριστικά.

Το λόμπι των όπλων

Πηγαίνοντας ένα βήμα παρακάτω, η εφημερίδα σημειώνει ότι οι περισσότεροι από τους Ρεπουμπλικάνους υποστηρίζονται οικονομικά από την NRA (Εθνική Ένωση Όπλων), το ισχυρό λόμπι των όπλων, και μπλοκάρουν οποιαδήποτε αμφισβήτηση της σημερινής νομοθεσίας για την ελεύθερη κυκλοφορία των πυροβόλων όπλων, παρά τον πολλαπλασιασμό των φονικών που διαπράττονται με τα όπλα αυτά.

«Είναι πια καιρός να σταματήσουμε να μιλάμε για περιορισμό της διάδοσης των πυροβόλων όπλων και αντ' αυτού να μειώσουμε με δραστικό τρόπο τον αριθμό τους», είναι το μήνυμα των New York Times.

Γιατί πρωτοσέλιδο;

Όπως μεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο Άρθουρ Σουλτσμπέργκερ Τζούνιορ, ο διευθυντής έκδοσης της εφημερίδας, εξήγησε με ανακοίνωσή του ότι επέλεξε να δημοσιεύσει αυτό το κύριο άρθρο στην πρώτη σελίδα των New York Times «για να περάσει ένα ισχυρό και ορατό μήνυμα γεμάτο απογοήτευση και αγωνία για την ανικανότητα της χώρας μας να ρυθμίσει τη μάστιγα των πυροβόλων όπλων».
Το σημερινό φύλλο των New York Times

πηγή:
http://tvxs.gr

Γιατί η Δύση δεν σταματά την εξαγωγή πετρελαίου από τον ISIS;

Οι ΗΠΑ κατέστρεψαν 300 και η Ρωσία 1000 βυτιοφόρα του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) το Νοέμβριο 2015 και εικόνες των βομβαρδισμών μεταδόθηκαν τάχιστα από τα μέσα ενημέρωσης, μάλλον για να πειστεί το διεθνές κοινό ότι και οι δύο χώρες είναι αποφασισμένες να πλήξουν τις πετρελαϊκές υποδομές του ΙΚ. Όμως είναι απορίας άξιον γιατί οι ΗΠΑ, ενώ ξεκίνησαν τις αεροπορικές επεμβάσεις κατά του ΙΚ το Σεπτέμβριο του 2014, καθυστέρησαν 14 μήνες προτού στρέψουν την προσοχή τους στα βυτιοφόρα που μεταφέρουν το πετρέλαιο, μέσω του οποίου χρηματοδοτείται η τρομοκρατία του ΙΚ.

του Μιχάλη Γιαννεσκή

Εύλογα ερωτήματα δημιουργεί επίσης το γεγονός ότι ενώ το ΙΚ περιτριγυρίζεται από κράτη που διακηρύσσουν την αποφασιστικότητά τους να πατάξουν την τρομοκρατική του δράση, τα εδάφη τους χρησιμοποιούνται για την εξαγωγή του πετρελαίου του. Ένα μέρος της παραγωγής πετρελαίου του ΙΚ καταναλώνεται στη Συρία και στις γειτονικές χώρες. Όμως το μεγαλύτερο μέρος από τα 1.100.000 βαρέλια συνολικής αξίας 45 εκατ. δολαρίων, που σύμφωνα με τους Financial Times παράγει το ΙΚ κάθε μήνα, διοχετεύεται σε χώρες εκτός Μέσης Ανατολής, μέσω γειτονικών χωρών της Συρίας.

Οι μέθοδοι με τις οποίες διοχετεύεται λαθραία το πετρέλαιο του ΙΚ είναι πολύπλοκοι. Μία πιθανή μέθοδο αποκάλυψαν πρόσφατα ερευνητές του πανεπιστημίου Greenwich του Λονδίνου, όταν εξέτασαν ύποπτους συσχετισμούς του κόστους των ναύλων με τις δράσεις του ΙΚ. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι τα ναύλα μεταφοράς πετρελαίου από το λιμάνι Ceyhan στη νοτιοανατολική Τουρκία ήταν τα μόνα στη Μέση Ανατολή που αυξήθηκαν προσωρινά μέχρι και 250% κατά τη διάρκεια τριών περιόδων: τον Ιούλιο 2014, Οκτώβριο-Νοέμβριο 2014 και Ιανουάριο-Φεβρουάριο 2015. Η πρώτη περίοδος συσχετίζεται με την κατάληψη από το ΙΚ του Al-Omar, του μεγαλύτερου κοιτάσματος πετρελαίου της Συρίας. Οι δύο άλλες συμπίπτουν με περιόδους συγκρούσεων και βομβαρδισμών που απειλούσαν τα αποθέματα πετρελαίου του ΙΚ. Οι ερευνητές συμπέραναν ότι οι αυξήσεις των ναύλων μάλλον υποδεικνύουν τη λαθραία εξαγωγή πετρελαίου από το ΙΚ μέσω του εν λόγω λιμανιού.

Επιπλέον, ο Guardian ανέφερε πρόσφατα ότι τα εβδομαδιαία έσοδα του ΙΚ από συναλλαγές διακινητών πετρελαίου του ΙΚ με Τούρκους επιχειρηματίες ανέρχονται σε 10 εκατ. δολάρια (δηλαδή 40 εκατ. δολάρια το μήνα). Αυτό το ποσό αντιστοιχεί στο 90% της παραγωγής πετρελαίου του ΙΚ που ανέφεραν οι Financial Times. Επίσης, ο Τούρκος βουλευτής του κεμαλικού κόμματος CHP Ali Ediboglu είχε δηλώσει στην εφημερίδα Taraf ότι η αξία του πετρελαίου του ΙΚ που πωλείται μέσω Τουρκίας φθάνει τα 800 εκατ. δολάρια, ένα ποσό παρόμοιο με τις εξαγωγές πετρελαίου από όλες τις περιοχές που ελέγχονται από το ΙΚ.

Συνεπώς εγείρονται δύο σημαντικά ερωτήματα: που καταλήγει το πετρέλαιο των τζιχαντιστών που εξάγεται μέσω Τουρκίας και γιατί οι κυβερνήσεις της Δύσης δεν μεσολαβούν να σταματήσουν το εμπόριο του.

Σχετικά με το πρώτο ερώτημα, στοιχεία διακίνησης πετρελαίου μέσω αγωγών και πετρελαιοφόρων πλοίων υπάρχουν από πηγές όπως το International Energy Association και το Baltic Exchange που θα μπορούσαν να προσφέρουν αποκαλυπτικές ενδείξεις. Εφόσον πανεπιστημιακοί ερευνητές έχουν καταφέρει να εντοπίσουν πιθανές μεθόδους διακίνησης, οι παντοδύναμες μυστικές υπηρεσίες των κρατών της Δύσης θα έπρεπε να είχαν - και μάλλον έχουν ήδη - ανακαλύψει προ πολλού τις μεθόδους που χρησιμοποιεί το ΙΚ, και που καταλήγει το πετρέλαιο του.

Καθοριστική απάντηση θα μπορούσε να δοθεί μόνο σε βάθος χρόνου, εάν η τεχνολογία που χρησιμοποιείται ήδη ευρύτατα από πετρελαιοβιομηχανίες για να εντοπιστούν κλοπές πετρελαίου εφαρμοζόταν για την εξακρίβωση της προέλευσης κάθε φορτίου καυσίμου, ώστε η εξαγωγή του πετρελαίου των τζιχαντιστών να καταστεί αδύνατη. Αυτή η τεχνολογία χρησιμοποιεί μοριακούς δείκτες (molecular markers), με τους οποίους μπορεί να ταυτοποιηθεί επακριβώς η προέλευση του πετρελαίου. Μέσω της διαδικασίας «σήμανσης» (crude oil tagging) εισάγονται μικροσκοπικές ουσίες στο ακάθαρτο πετρέλαιο που προσκολλούνται πάνω στα μόρια του καύσιμου. Καθιστώντας το tagging υποχρεωτικό, κάθε φορτίο πετρελαίου θα έφερε ένα είδος «ταυτότητας», και η νομιμότητα της προέλευσής του θα εξακριβωνόταν.

Όσο αφορά το δεύτερο ερώτημα, οι κυβερνήσεις των κρατών της Δύσης δεν φαίνονται αποφασισμένες να στερήσουν τους τρομοκράτες από τη σημαντικότερη πηγή χρηματοδότησης τους, καθότι δεν έχουν ασκήσει πιέσεις στην Τουρκία για να κλείσει τις διόδους εξαγωγής του πετρελαίου του ΙΚ. Αυτό συμβαίνει παρόλο που με το συνάλλαγμα που αποδίδει η εξαγωγή πετρελαίου το ΙΚ χρηματοδοτεί την αγορά των όπλων με τα οποία εξασκεί την τρομοκρατία του.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τα δάκρυα των ηγετών της Δύσης για τα θύματα της τρομοκρατίας φαίνονται κροκοδείλια.

Πηγή:

http://tvxs.gr/news/kosmos/giati-i-dysi-den-stamata-tin-eksagogi-petrelaioy-apo-ton-isis

Δεκάδες δισ. τρώνε οι τράπεζες

Γιώργος Δελαστίκ
Πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ 6/12/2015

Φρικιαστικό είναι το οικονομικό έγκλημα που είχε θύματα όλους τους Έλληνες φορολογούμενους, αλλά σχεδόν κανένας δεν το έχει πάρει χαμπάρι λόγω της άκρας του τάφου σιωπής των μέσων ενημέρωσης, τα οποία ξαφνικά έχουν πήξει από διαφημίσεις τραπεζών. Η ανακεφαλαιοποίηση των τεσσάρων συστημικών ελληνικών τραπεζών συνιστά πραγματικά το μεγαλύτερο σκανδαλώδες οικονομικό έγκλημα και έχει τελεστεί ποτέ σε αυτόν τον τόπο. Είναι απίστευτο αυτό που έγινε και καλύφθηκε συνειδητά από ένα εκπληκτικό πέπλο σιωπής.

Είναι τρομακτική η κομπίνα που έστησαν οι τραπεζίτες, αλλά και οι Ευρωπαίοι κερδοσκόποι. Στην ανακεφαλαιοποίηση καθόρισαν αρχικά …μηδενικές τιμές για τις μετοχές τους: Ένα (1) λεπτό για κάθε μετοχή της Eurobank, δύο (2) λεπτά για κάθε μετοχή της Εθνικής, τέσσερα (4) λεπτά για κάθε μετοχή της Alpha Bank και …τρία δέκατα του λεπτού για κάθε μετοχή της Τράπεζας Πειραιώς! Έδινες δηλαδή χίλια ευρώ και έπαιρνες… 333.000 μετοχές της Τράπεζας Πειραιώς ή 100.000 μετοχές της Eurobank!!! Με 10.000 ευρώ έπαιρνες… 3,5 εκατομμύρια μετοχές της Τράπεζας Πειραιώς! Παρανοϊκό! Όχι, φυσικά, ότι επιτρεπόταν στον καθένα να σκάσει το δεκαχίλιαρο και να πάρει τα εκατομμύρια τις τραπεζικές μετοχές. Αυτό επιτρεπόταν μόνο στους «θεσμικούς» απατεώνες, τους γύπες. Δεν αρκέστηκαν οι τραπεζίτες όμως μόνο σε αυτό. Προχώρησαν και σε μείωση των μετοχών. Καθόρισαν ότι οι κάτοχοι παλιών μετοχών ήταν υποχρεωμένοι να δώσουν 100 μετοχές της Πειραιώς και της Eurobank για να πάρουν 1 καινούρια, να δώσουν 50 παλιές μετοχές της Alpha Bank για 1 νέα και 15 μετοχές της Εθνικής για 1 νέα.

Με το άλλο κόλπο συνετελέσθη η εξόντωση των μετόχων που υπήρχαν μέχρι τότε! Μια παλιά μετοχή π.χ. της Εθνικής Τράπεζας, αν είχε αγοραστεί τις μέρες των παχιών αγελάδων, είχε φτάσει να κοστίζει και 23 ευρώ – η μία μετοχή. Οι 15 μετοχές επομένως που έπρεπε να δώσει ο παλιός μέτοχος για να πάρει μια νέα μετοχή κόστιζαν, στην ακραία περίπτωση, το ποσό των 345 ευρώ. Πόσο κάνει όμως η νέα μετοχή που θα πάρει ο παλιός μέτοχος; Μόνο… 30 λεπτά!!! Είχε δώσει δηλαδή 345 ευρώ και παίρνει 30 λεπτά!!! Αυτή είναι η τιμή στην οποία θα εισαχθεί η νέα μετοχή της Εθνικής Τράπεζας την άλλη Δευτέρα, 14 Δεκέμβρη. Είναι χαρακτηριστικό ότι την Πέμπτη στο Χρηματιστήριο άρχισε η συνεδρίαση με την τιμή της Εθνικής στα 1,21 ευρώ και αμέσως αυτή έπεσε κατά… 30% στο ανώτατο επιτρεπτό όριο! «Κλείδωσε» λοιπόν στα 85 λεπτά.


Σχεδόν το ίδιο έγινε και την Παρασκευή. Μόνο που προχτές… «περιορίστηκε» η πτώση στο 24%! Η μετοχή της Εθνικής Τράπεζας έχασε τη μισή της αξία! Λόγω των τιμών στις οποίες έγινε η τρίτη ανακεφαλαιοποίηση της κυβέρνησης Τσίπρα, οι «παλιοί» μέτοχοι των τραπεζών έχασαν το εκπληκτικό ποσό των …32 δισεκατομμυρίων ευρώ! Μόλις πέρυσι το καλοκαίρι, τον Ιούνιο του 2014, η συνολική χρηματιστηριακή αξία των τεσσάρων ελληνικών συστημικών τραπεζών ανερχόταν στο ποσό των 33,4 δισεκατομμυρίων ευρώ. Φέτος το Νοέμβριο όμως η ανακεφαλαιοποίησή τους έγινε σε τιμές που υποβίβασαν την αξία τους στο αβυσσαλέο ποσό των… 747 εκατομμυρίων (όχι δισεκατομμυρίων!) ευρώ.

Μιλάμε δηλαδή για έκπτωση προς τους κερδοσκόπους της τάξης του… 97,8!!! Στο 2,2% της περυσινής αξίας τους πουλήθηκαν οι τράπεζες! Η τιμή της μετοχής της Εθνικής Τράπεζας που αναφέραμε πιο πάνω (23 ευρώ) δεν είναι σε καμιά περίπτωση η μέγιστη τιμή που έφτασε ποτέ. Αν μιλήσουμε για τιμές τραπεζικών μετοχών προ κρίσης, αναφερόμενοι π.χ. στο χρηματιστηριακό κλείσιμο της 12ης Νοεμβρίου 2009, προ εξαετίας, οι προσαρμοσμένες στον πληθωρισμό τιμές των μετοχών των τραπεζών ήταν της Alpha Bank 3,98 ευρώ, της Τράπεζας Πειραιώς 52,96 ευρώ, της Eurobank 87,5 ευρώ και της Εθνικής Τράπεζας 124,85 ευρώ, όπως ανέφερε η Καθημερινή που έχει κάνει τους σχετικούς υπολογισμούς. Μετά την ανακεφαλαιοποίηση, η τιμή των μετοχών τους έχει καταβαραθρωθεί. Την Alpha Bank κατά 98,99% – που είναι και η χαμηλότερη απώλεια!!! Της Εθνικής κατά 99,98%, της Πειραιώς κατά 99,99% και της Eurobank κατά 99,99%!!!

Στο πλαίσιο αυτό, οι παλιοί μέτοχοι αφανίστηκαν και έχασαν τα λεφτά τους. Μεταξύ αυτών και το ελληνικό δημόσιο, το οποίο έχασε μέχρι δεκάρας τα 25 δισεκατομμύρια ευρώ που είχε βάλει στις τράπεζες μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Παν’ και τούρκεψαν τα λεφτά αυτά!

Μαύρη επέτειος: Επτά χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Μαύρη επέτειος: Επτά χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Επτά χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το μοιραίο βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2008, κατά το οποίο ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός από το όπλο του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα στα Εξάρχεια.

H ΕΛ.ΑΣ. θέτει σε επιφυλακή περισσότερους από 5.000 αστυνομικούς, για να αποφευχθούν τυχόν επεισόδια.

Σειρά κινητοποιήσεων έχουν ανακοινωθεί με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από διάφορες συλλογικότητες σε αρκετές πόλεις της χώρας.

25 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ...

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος (Φωτο Μ.Νταλούκας)

Σήμερα συμπληρώνονται 25 χρόνια από τον θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου. 

Ο μεγάλος μας καλλιτέχνης πέρασε στον παγωμένο κήπο, στις 6 Δεκεμβρίου του 1990. Έφυγε νωρίς, 42 ετών, σίγουρα,είχε ακόμα να δώσει πολλά, αλλά και αυτά που πρόλαβε να μας δώσει, δεν είναι και λίγα.

Τον ευχαριστούμε γι αυτό.

Τιμούμε τη μνήμη του για την τεράστια κληρονομιά, τον πνευματικό πλούτο που έχει αφήσει.

Ο θάνατος βρήκε το σώμα του, αλλά δεν μπόρεσε να αγγίξει το έργο.

Πέρασαν 25 χρόνια, και τα τραγούδια του Παύλου, συγκινούν,  όλο και περισσότερους, πληθαίνουν οι φίλοι του συνεχώς. Δεν είναι τυχαίο.

Τα τραγούδια του Παύλου, μιλούν στις καρδιές και των σημερινών νέων ανθρώπων, γιατί είναι τραγούδια ψυχής, που περιέχουν μεγάλες αλήθειες.

Αιωνία η μνήμη στον ευγενικό άνθρωπο, που ποτέ κανέναν δεν πίκρανε, παρόλο που πολλοί τον πικράναν.

Αιωνία η μνήμη, στον ευαίσθητο φίλο των πάντων, που κανέναν δεν πρόδωσε, παρόλο που πολλοί τον προδώσαν

Αιωνία η μνήμη, στο διαμάντι του Ροκ. 

Δεχόταν τους πάντες, χαμογελαστός, μεγαλόκαρδος, πρόθυμος να ακούσει την πιο διαφορετική γνώμη.

Θα τον ξαχωρίζουμε, και ποτέ δεν θα τον μπερδεύψουμε με τα συνηθισμένα σκουπίδια.

Και θα θυμόμαστε το μήνυμα, που  μας έλεγε:

ΠΡΕΖΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ, ΑΛΛΑ Η ΗΡΩΙΝΗ ΣΚΟΤΩΝΕΙ. 

Πώς το Εθνικό Μέτωπο κατάφερε να διαδώσει τις ιδέες του;

της Μαρίν Τουρσί

μετάφραση: Πάνος Αγγελόπουλος       enthemata.wordpress.com


«Μέχρι το 2017, δεν φαντάζομαι πώς θα καταφέρουμε να αποφύγουμε μια παρέμβαση των ισλαμιστών στην εκλογική εκστρατεία», δήλωνε προφητικά στα τέλη Αυγούστου ο ιστορικός Nicolas Lebourg, ειδικός μελετητής του Εθνικού Μετώπου (Ε.Μ.). «Σε συνδυασμό με τα κοινωνικά και πολιτιστικά ζητήματα, οι ισλαμιστικές επιθέσεις θα μετατοπίσουν την ψήφο προς το Ε.Μ. Σήμερα ήδη, η πίεση που προκαλεί το κύμα των προσφύγων και η απειλή τρομοκρατικών επιθέσεων συνιστά το τέλειο μείγμα για το Ε.Μ.: ο φόβος για τον ξένο και την τρομοκρατία συγκροτούν έναν μηχανισμό παραγωγής ψήφου υπέρ του Ε.Μ.», εξηγούσε ο ερευνητής.

Τρεις μήνες μετά, το Ε.Μ. πράγματι ενισχύεται μετά τις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου και τη δολοφονία 130 ανθρώπων. Η Μαρίν Λεπέν διαχειρίστηκε επιδέξια το γεγονός. Μετά τις επιθέσεις, χαιρέτισε τα μέτρα του Φρανσουά Ολάντ, εξηγώντας ταυτόχρονα ότι είναι ανεπαρκή και επιβάλλονται με καθυστέρηση. Μετά το συνέδριο των Βερσαλλιών, όπου ο αρχηγός του κράτους ανακοίνωσε την υιοθέτηση μέτρων που ήδη αξίωνε το Ε.Μ. (επαναφορά των συνοριακών ελέγχων, διεύρυνση περιπτώσεων απώλειας της εθνικότητας, δυνατότητα οπλοφορίας και οπλοχρησίας για τους αστυνομικούς εκτός υπηρεσίας), η πρόεδρος του Ε.Μ. εκτιμούσε στην Le Monde ότι όλα αυτά «επιβεβαίωναν και νομιμοποιούσαν» τις ιδέες της.

Παραγκωνισμένη από το «ευρύ δημοκρατικό μέτωπο» που δημιουργήθηκε τον Ιανουάριο μετά τις επιθέσεις στο Charlie Hebdo και το εβραϊκό σούπερ μάρκετ, η Μαρίν Λεπέν επιχαίρει για τη «διακριτικότητα» που επέδειξε και επιχειρεί να πάρει τις αποστάσεις της. Καίτοι πολλά στελέχη του κόμματος δεν υιοθέτησαν την ίδια διακριτική στάση, η πρόεδρος του Ε.Μ. προέβη, στις 23 Νοεμβρίου, από την Αμιένη, σε ένα κάλεσμα για ενότητα «όλων των συμπατριωτών μας», «όλων των Γάλλων, ανεξαρτήτως καταβολών και θρησκείας», ενάντια σε έναν «εχθρό που δεν είναι μια θρησκεία, αλλά σεχταριστικά ρεύματα που διατείνονται πως ανήκουν σε μια θρησκεία».

Μετά τις επιθέσεις, ήταν η μόνη Γαλλίδα πολιτικός που συμμετείχε στο ειδικό αφιέρωμα των Times, αναλύοντας τα γεγονότα, πλάι σε 19 διεθνείς προσωπικότητες. Ενάμιση χρόνο πριν τις προεδρικές εκλογές, το Ε.Μ. μπορεί να μην είναι το «πρώτο κόμμα της Γαλλίας», αλλά έχει σίγουρα κατακτήσει κεντρική θέση στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων. Δεν επωφελείται μόνο από τον φόβο μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, αλλά αξιοποιεί τα μάλα έναν μηχανισμό που έθεσε σε λειτουργία όλα αυτά τα χρόνια και του επιτρέπει να διαδώσει ευρύτατα τις ιδέες του. «Σήμερα κερδίσαμε τη μάχη των ιδεών, σε πολλά ζητήματα», δήλωσε περιχαρής η Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν στο κανάλι RTL, στις 13 Νοεμβρίου.

Οι ιδέες του Ε.Μ. διαχέονται πια σε όλη την επικράτεια: δεν διαδίδονται μόνο από τον στενό περίγυρο της Άκρας Δεξιάς και κάποιους «παραστρατημένους» της Δεξιάς· δεν κυοφορούνται μόνο στα παραδοσιακά εδάφη του Ε.Μ. (Νότια και Ανατολική Γαλλία)· ενισχύονται πια σε σώματα ψηφοφόρων που ήταν παραδοσιακά αδιαπέραστα γι’ αυτές, όπως οι γυναίκες και τα άτομα εβραϊκής θρησκείας. Η βάση του Ε.Μ. έχει διευρυνθεί. Το κόμμα που μέχρι χθες στελεχωνόταν από προεστούς και απευθυνόταν σε μια λαϊκή βάση, έχει ανοίξει τις πόρτες του σε κομματικά στελέχη από τα λαϊκά στρώματα και κατακτά προοδευτικά ψηφοφόρους από τον χώρο των μεσαίων και ανώτερων κοινωνικοοικονομικών στρωμάτων.

«Το βάρος του στίγματος που έφερε η ταμπέλα του Ε.Μ. έχει υποχωρήσει», εξηγεί ο κοινωνιολόγος Sylvain Crépon[1]. «Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι οι άνθρωποι πια δηλώνουν ανοιχτά ότι ψηφίζουν Ε.Μ.», επιβεβαιώνει στο Mediapart ένα μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος. «Είναι κάτι που δεν συνέβαινε πριν. Το ακούμε πια παντού». Πλήθος ψηφοφόρων του Ε.Μ., που προσεγγίσαμε για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, δηλώνουν επίσης ότι «το κόμμα της Μαρίν Λεπέν έχει αλλάξει, δεν είναι πια ένα κόμμα της Άκρας Δεξιάς». Μέσα από ποια κανάλια, όμως, επετεύχθη η διάδοση των ιδεών του;

Μια πολιτική και μηντιακή ατζέντα διαρθρωμένη γύρω από το Ε.Μ.

Το Ε.Μ. κατέκτησε, καταρχάς ,μια κεντρική θέση στο πολιτικό σκηνικό. Η πολιτική ατζέντα περιστρέφεται όλο και περισσότερο γύρω από αυτό: οι αντίπαλοί του αντιδρούν στις δηλώσεις του, αναρωτιούνται πώς θα μπορούν να το αντιμετωπίσουν ή αλληλοκατηγορούνται ότι «παίζουν το παιχνίδι του». Στον χώρο της Δεξιάς, τα όρια με το Ε.Μ. είναι εξαιρετικά πορώδη. Από την πενταετία της προεδρίας Σαρκοζί και μετά, ένα σημαντικό μέρος της Δεξιάς μετατοπίστηκε ανενδοίαστα στο χώρο της Άκρας Δεξιάς[2].

Από την πλευρά τους, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έθεσαν στην ημερήσια διάταξη τις θεματικές της εθνικής ταυτότητας και της ασφάλειας. Έδωσαν αφειδώς βήμα σε πλήθος αντιδραστικών σχολιαστών ή διανοουμένων όπως ο Ερίκ Ζεμούρ, ο Αλάν Φιλκελκρότ και ο Μισέλ Ονφρέ. Η Μαρίν Λεπέν και ο αντιπρόεδρος του κόμματος είναι οι πιο σταθεροί επισκέπτες πρωινών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών. Μετά τις πρόσφατες επιθέσεις, η πρόεδρος του Ε.Μ. ήταν καλεσμένη των εκπομπών με τη μεγαλύτερη θεαματικότητα και ακροαματικότητα (βραδινό δελτίο ειδήσεων του France 2 και πρωινή ζώνη France Inter).

Από την ανέλιξή της στην κεφαλή του κόμματος, πολλά μέσα ενημέρωσης υιοθέτησαν μια ρητορική που θέλει το Ε.Μ. «νέο», «ανανεωμένο», «αποδαιμονοποιημένο» και στα «πρόθυρα ανάληψης της εξουσίας». Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη. Αλλά σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, γινόμαστε μάρτυρες μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας, καθώς πολλαπλασιάζονται οι αναγγελίες περί «μεγάλης έκπληξης εκ μέρους του Ε.Μ.», «μεγάλου κερδισμένου», «ισχυρής ανόδου», «σημαντικής προόδου». Η ρητορική και η σημειολογία που χρησιμοποίησε η ίδια η Μαρίν Λεπέν: «πρώτο κόμμα στη Γαλλία», «το μπλε κύμα», «UMPS» [σύμπτυξη των αρχικών Σοσιαλιστικού κόμματος και κόμματος της Δεξιάς], αναπαράγεται αυτούσια από τα χείλη σημαντικής μερίδας δημοσιογράφων. Ο Alexandre Dézé, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ, μελέτησε ενδελεχώς τις δημοσκοπήσεις και τη μηντιακή αντιμετώπιση του Ε.Μ. δείχνοντας πόσο συμβάλλουν στην κατασκευή αυτού του «νέου» προφίλ του Ε.Μ. Σε λιγότερο από πέντε χρόνια, η Μαρίν Λεπέν κατάφερε να επιβάλει τη θεματολογία της, τη ρητορική της, την αφήγησή της.

Το ίδιο συμβαίνει και με τη στρατολόγηση στο Ε.Μ. στελεχών από άλλες οργανώσεις. Κάθε μεταπήδηση στελεχών είτε από τη Δεξιά είτε από την Αριστερά στις τάξεις του Ε.Μ. χαίρει πρωτοφανούς δημοσιότητας. Εντούτοις, όπως υπενθυμίζει ο Joël Gombin, ερευνητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Πικαρντί, «ελάχιστες ηγετικές προσωπικότητες με ισχυρό πολιτικό κεφάλαιο» μεταπηδούν στο Ε.Μ.· «προς το παρόν, αυτό κερδίζει μόνο κάποιους αιρετούς μικρών επαρχιακών κοινοτήτων και λίγα μεσαία στελέχη».

Το χαρτί της ανανέωσης ενάντια στους πολυθεσίτες

Η πολιτική και η μηντιακή αντιμετώπιση συνέβαλαν στη νομιμοποίηση των ιδεών της Ακροδεξιάς όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν είναι αυτές που «δημιούργησαν» το Ε.Μ. Η επιτυχία του εξηγείται καταρχάς από την απογοήτευση που προκάλεσαν οι διαδοχικές κυβερνήσεις, τόσο της Αριστεράς όσο και της Δεξιάς. «Υπάρχει έντονη δυσπιστία απέναντι στα πολιτικά κόμματα . έχει εμπεδωθεί η ιδέα ότι “απέτυχαν σε όλα”», μας λέει ένα μέλος του πολιτικού γραφείου του Ε.Μ.. «Η αγανάκτηση είναι μεγάλη, στους συλλόγους γονέων, στους κυνηγετικούς συλλόγους, στους ψαράδες που δεν τα βγάζουν πια πέρα. Οι άνθρωποι δηλώνουν κουρασμένοι, λένε “φτάνει πια, θα ψηφίσω Ε.Μ.”».

Το Ε.Μ. καταφέρνει επίσης να αντλήσει οφέλη από την απαγκίστρωση από την πολιτική. «Η αποχή δεν είναι λύση. Αν δεν ψηφίσετε, θα αποφασίσουν ο άλλοι για σας!», διακήρυξε η Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν στην προεκλογική της συγκέντρωση στο Αιξ Αν Προβάνς στις 12 ΝοΕ.Μ.βρίου. Για τον Joël Gombin, το Ε.Μ. ποντάρει ακόμα στο «φαινόμενο της αντιπολιτικής ψήφου»: «Στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις καταγράφεται αύξηση της συμμετοχής, αλλά τα ποσοστά του Ε.Μ. ενισχύονται επίσης. Το Ε.Μ. φαίνεται να είναι ένας παράγοντας επαναπολιτικοποίησης ή, καλύτερα, ενός μετασχηματισμού της εκλογικής απαγκίστρωσης σε αντιπολιτική ψήφο».


«Όχι στις Βρυξέλλες, Ναι στη Γαλλία»

Το Ε.Μ. έχει ακόμα κάποια ισχυρά χαρτιά : δεν χρειάζεται να κάνει κανέναν απολογισμό για τη συμμετοχή του στην εξουσία, προβάλλει μια θέση «αντισυστημική» (ενάντια στην «πολιτική κάστα», στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στους δικαστικούς θεσμούς) που το καθιστά ελκυστικό στα μάτια των απογοητευμένων, χρησιμοποιεί μια ρητορική απλοϊκή και ασυμβίβαστη (έξοδος από την ΕΕ, εξάλειψη της μετανάστευσης, εθνική προτίμηση), ενώ τα άλλα κόμματα εκφράζουν ανοιχτά τις εσωτερικές τους διαφωνίες όσον αφορά τη χάραξη των πολιτικών τους. Κυριότερα όμως, παρουσιάζεται σαν το κόμμα της πολιτικής ανανέωσης εμπιστευόμενο θέσεις τόσο του κομματικού του μηχανισμού όσο και των ψηφοδελτίων του σε ανθρώπους που δεν θα είχαν ποτέ μια τόσο γρήγορη ανέλιξη στα άλλα μεγάλα κόμματα. Ακόμα κι αν διαθέτει αρκετούς πολυθεσίτες, στις τελευταίες νομαρχιακές, το κόμμα της Λεπέν φρόντισε να προωθήσει τους νεότερους υποψηφίους των εκλογών — μαζί με τα κόμματα Débout le République Europe Écologie Les Verts. Σύμφωνα με τον Sylvain Crépon, η Λεπέν έχει κάποιες φορές «έως και τέσσερις φορές περισσότερους υποψηφίους εργάτες ή μισθωτούς απ’ ό,τι τα άλλα πολιτικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένης της Αριστεράς».

Σε ορισμένες περιοχές, το Ε.Μ. εναντιώνεται στους «πολυθεσίτες βαρόνους» του Σοσιαλιστικού Κόμματος και της Δεξιάς. Στην επαρχία Προβηγκία-Άλπεις-Κυανή Ακτή, λόγου χάρη, η ομάδα της Μάριον Μαρεσάλ Λεπέν παίζει το χαρτί της νεαρής υποψήφιας ενάντια στον γηραιό βουλευτή και δήμαρχο Νίκαιας, Κριστιάν Εστροζί, ο οποίος έχει συσσωρεύσει πλήθος πόστα και αξιώματα κατά τα 30 τελευταία χρόνια. «Ο Εστροζί βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα σοβαρό πρόβλημα: υπήρξε o ιδεότυπος του “μπάρμπα”, που . μπορούσε να υποτιμά και να λοιδορεί τους αντιπάλους του. Αλλά τα χρόνια περνούν, και τώρα βρίσκεται απέναντι στον ιδεότυπο της “εικοσιπεντάχρονης ανιψιάς» του», λέει ένας στενός συνεργάτης της υποψήφιας. Ακούγοντάς τον, θα υπέθετε κανείς ότι το Ε.Μ. αρκεί να σκύψει για να δρέψει ψήφους: «Εμείς δεν χρειάζεται καν να ψάξουμε. Σε γενικές γραμμές, οι άνθρωποι λένε “φτάνει πια, βαρέθηκα με δαύτους”, και πάντα βρίσκεται κάποιος για να λειτουργήσει ως σύνδεσμος, να μας ενημερώσει και να μας προτείνει να προσεγγίσουμε τον τάδε ή τον δείνα. Είναι κάτι σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Και στην περιοχή μας, τούτο είναι πιο εύκολο καθότι έδαφος της λαϊκής Δεξιάς».

Κάποιοι από το χώρο της Δεξιάς, εκφράζουν, πάντα εμπιστευτικά, την ανησυχία τους: «Η Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν εκμεταλλεύεται τόσο τον κοινωνικό συντηρητισμό όσο και τον οικονομικό φιλελευθερισμό. Και το κάνει καλά: συσπειρώνει τον κόσμο του Ε.Μ., της Δεξιάς και της ριζοσπαστικής ακροδεξιάς, και προωθεί νέους ανθρώπους, ενώ εμείς, την ίδια στιγμή, παραμένουμε διχασμένοι», δηλώνει ένας νομαρχιακός σύμβουλος της Δεξιάς από την Βοκλούζ. «Κι αυτό δουλεύει για τα καλά στις ηλικίες μεταξύ 30 και 40 ετών, τόσο στο χώρο των μικρομεσαίων όσο και σε αυτόν των οργανωμένων μελών. Υπάρχει σημαντικό ρεύμα προς το Ε.Μ.». «Το Ε.Μ. συνιστά ένα εξαιρετικό μέσο κοινωνικής ανέλιξης για εκείνα από τα μέλη του που δέχονται να κατέλθουν στις τοπικές εκλογές», εξηγεί ο Sylvain Crépon.

Συνδικάτα, σύλλογοι, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες: μια στρατηγική κατάκτησης ανά τμήματα πληθυσμού

Η οργάνωση τοπικών δικτύων είναι ένα από τα κλειδιά για την εδραίωση του Ε.Μ. και τη διάδοση των θέσεών του. Απογοητευμένα στελέχη, εκλεγμένοι, πολιτικοί ακτιβιστές μετατρέπονται γρήγορα σε αναμεταδότες των ιδεών του κόμματος. «Ενώ ο Ζαν Μαρί Λεπέν δεν έμπαινε καν στον κόπο να αντιμετωπίσει τις δημοτικές εκλογές σαν βασικό στοιχείο της εκλογικής στρατηγικής του, η κόρη του κατάλαβε γρήγορα τα οφέλη που θα μπορούσε να αντλήσει από τη δημιουργία ενός δικτύου εκλεγμένων σε δημοτικά και νομαρχιακά συμβούλια. Είναι ακριβώς αυτοί που, με τη νομιμοποίηση και το κοινωνικό τους έρεισμα, αποδεικνύονται και οι πιο ισχυροί παράγοντες για την κανονικοποίηση του κόμματος και τη διάχυσή των ιδεών του», λέει ο Sylvain Crépon.

Αυτή η διάχυση συντελείται σε τοπικό επίπεδο μέσω διαφόρων διαύλων. Καταρχάς, μέσα από μια στρατηγική κατάκτησης ανά τμήματα πληθυσμού, η οποία στηρίζεται στη δημιουργία μυριάδων συλλογικοτήτων γύρω από συγκεκριμένες θεματικές και αποσκοπεί στο να διευρύνει την επιρροή του σε άλλα στρώματα του εκλογικού σώματος : σύλλογος «Μαριάν» (για τους νέους), «Ρακίνας» (για τους καθηγητές), «Τόλμη» (για τους νέους επαγγελματίες), «Νέα Οικολογία, Θάλασσα και Γαλλοφωνία», CLIC (Πολιτισμός, Ελευθερίες και Δημιουργία), «Πατριωτικά προάστια»… «Η τεχνική τους έγκειται σε παρεμβάσεις ανά διαφορετικά τμήματα πληθυσμών. Ο δάσκαλος αναλαμβάνει να στρατολογήσει εκπαιδευτικούς, ο συνδικαλιστής θα αναζητήσει συναδέλφους του από το σωματείο κ.λπ. «Ακόμα και στο Πανεπιστήμιο, παρεμβαίνουν πιο εύκολα απ’ ό,τι πριν», επισημαίνει ένας νομαρχιακό σύμβουλος του κόμματος της Δεξιάς. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι οπαδοί του Ε.Μ. κατακλύζουν στην Βοκλούζ ακόμα και συλλογικότητες που εναντιώνονται στην κοινωνική κατοικία».

Στα συνδικάτα, παρά τις συγκρουσιακές σχέσεις Ακροδεξιάς και συνδικαλιστικού κινήματος, το κόμμα καταφέρνει επίσης να καταγράψει άνοδο. Το 2011, η μεταπήδηση στο Ε.Μ. του συνδικαλιστή της CGT, Φαμπιέν Ενγκελμάν, (πρώην μέλος του NPA και της Lutte Ouvrière) του στοίχισε τον αποκλεισμό από την CGT. Ο πολλαπλασιασμός τέτοιων περιπτώσεων και κυριότερα η κάλυψη που τους επιφυλάσσουν τα ΜΜΕ, έκανε τις συνδικαλιστικές ενώσεις να αντιδράσουν: η CGT εξέδωσε μια επιχειρηματολογία δέκα σελίδων για το «ψευδεπίγραφο κοινωνικό πρόσωπο» του Ε.Μ., η CFDT διένειμε μια μπροσούρα για το «ψέμα του νέου Ε.Μ.». Ωστόσο, τέσσερα χρόνια αργότερα, «τα εργατικά συνδικάτα δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν», όπως μας δηλώνει ένα μέλος του πολιτικού γραφείου του FN. Προς επίρρωση των λεγομένων του δηλώνει: «Οι συνδικαλιστές που συμμετέχουν στις εκλογικές λίστες της Μαρίν Λεπέν μπορούν πια να λένε ότι είναι στο Ε.Μ., χωρίς να διαγράφονται ή να απολύονται ».

Αυτό είναι και το συμπέρασμα των ερευνητών Dominique Andolfatto και Thierry Choffat, οι οποίοι μελέτησαν τις απόπειρες διείσδυσης του Ε.Μ. στο εργατικό κίνημα: «Η λαϊκή στήριξη στο Ε.Μ. συνεχίζεται παρά την ιδεολογική αντεπίθεση εκ μέρους των συνδικάτων, και μάλιστα φαίνεται να ενισχύεται από το 2012 και μετά», όπως γράφουν αναφερόμενοι «σε ένα εθνικο-λαϊκιστικό υπόβαθρο που χαρακτηρίζει ορισμένες συνδικαλιστικές δομές ή εργατικά σωματεία».

Το Εθνικό Μέτωπο επιχειρεί να επωφεληθεί από κάτι τέτοιο. Η Μαρίν Λεπέν επανήλθε στη στρατηγική που είχε χαράξει στη δεκαετία του 1990 ο Μπρουνό Μεγκρέ. Ο τότε υπαρχηγός του Ε.Μ., ήθελε να αναπτύξει τα ερείσματα του κόμματος στα εργατικά στρώματα για να εδραιώσει την εκλογική του άνοδο μετά τις προεδρικές εκλογές του 1995. Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο στόχος του Ε.Μ. δεν είναι τόσο να «διεισδύσει στο συνδικαλιστικό κίνημα, το οποίο έχει συρρικνωθεί σημαντικά τα τελευταία τριάντα χρόνια», όσο να διαδώσει την κοινωνική του ρητορεία, να σταθεροποιήσει και διευρύνει τα λαϊκά του στηρίγματα».

Το κόμμα της Άκρας Δεξιάς οργανώνει σήμερα «διακριτικά, ένα δίκτυο υποδοχής των ακτιβιστών που προέρχονται από τα συνδικάτα», όπως δείχνουν. Και αυτή η στρατηγική του Ε.Μ. ευνοείται από «την υποχώρηση του συνδικαλιστικού κινήματος και την αναδίπλωση των συνδικαλιστών σε πεδία όπως η διαπραγμάτευση και οι θεωρίες περί κοινωνικού διαλόγου». Στην αρχή του 2015, το Ε.Μ. ανέθεσε στον Ντομινίκ Μπουρς Προβάνς, στέλεχος της CFDT, να δημιουργήσει έναν «Κύκλο Συνδικαλιστικού Μετώπου». Ο στόχος; η στρατολόγηση συνδικαλιστικών στελεχών, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα την «μακρά ιδεολογική πορεία» του ίδιου προς το κόμμα της Μαρίν Λεπέν.

Το Ε.Μ. προσπαθεί επίσης να προσεγγίσει την εργοδοσία. Γνωρίζοντας ότι οι συνέπειες του οικονομικού του προγράμματος δεν το καθιστούν ιδιαίτερα ελκυστικό, προέβη σε σημαντικές αναπροσαρμογές. Στη Νίκαια, στις 27 Νοεμβρίου, η Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν διαβεβαίωνε ότι το «βλέμμα» και η «πρόσληψη» του επιχειρηματικού κόσμου για το Ε.Μ. έχουν «αλλάξει» και ότι «η συσπείρωση έχει νομιμοποιήσει και το οικονομικό πρόγραμμα του κόμματος». «Υπάρχει πια μια καλοπροαίρετη ουδετερότητα της εργοδοσίας απέναντί μας. Το Ε.Μ. δεν “τρώει πόρτα”», υποστηρίζει ένα μέλος του πολιτικού γραφείου προσθέτοντας ότι το κόμμα ήρθε σε επαφή με τους εργοδότες της περιοχής Νορ-Πα-ντε-Καλέ-Πικαρντί. Στην περιοχή αυτή, οι οικονομικοί κύκλοι παραμένουν σιωπηλοί απέναντι με μια πιθανή νίκη του Ε.Μ.. Μόνο ο Μπρουνό Μποντουέλ, ηγετική φυσιογνωμία της εργοδοσίας στη Βόρεια Γαλλία, προειδοποίησε για τους κινδύνους μιας πιθανής «εσωστρέφειας», σε ένα άρθρο με τίτλο «Νο pasaran», όπου εξηγεί ότι «το πρόβλημα, αν το Ε.Μ. βγει νικητής, είναι η εικόνα της περιοχής στα μάτια των επενδυτών».

Στην ίδια περιοχή, το Ε.Μ. επιχειρεί να επανέλθει σε ένα πεδίο από το οποίο απουσίαζε για καιρό: στο σωματείο φιλάθλων της ομάδας Λανς, έναν πραγματικό τοπικό θεσμό. Στις νομαρχιακές εκλογές, η Μαρίν Λεπέν έχει δώσει το χρίσμα στον Γκιγιώμ Καζνοβσκί, διαχειριστή της σελίδας facebook, Kop Tony Marek, που αριθμεί περί τα 4 000 μέλη, υποστηρικτές της ποδοσφαιρικής ομάδας της Λανς. Τον Οκτώβριο, φρόντισε μάλιστα να φωτογραφηθεί με το νεαρό άνδρα κατά τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο τουίτερ και προκάλεσε πλήθος σχολίων και άρθρων. Όπως δήλωσε ο ίδιος ο Καζνοβσκί: «Με την επίσκεψή της, στέλνει ένα μήνυμα τόσο στη διοίκηση του συλλόγου όσο και στους φιλάθλους της ομάδας. Το Ε.Μ. στην εξουσία θα συνεχίσει να στηρίζει την ομάδα, όπως και τον περιφερειακό αθλητισμό».

Το επεισόδιο είναι χαρακτηριστικό της μηντιακής στρατηγικής του Ε.Μ.. Γιατί εδώ και χρόνια είχε πάψει να ενδιαφέρεται για το συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό σύλλογο. Το 2013, απείχε από την ψηφοφορία για την ανακαίνιση του σταδίου, εκφράζοντας την ανυποχώρητη αντίθεσή του «στο σπορ – θέαμα». Όσο για τον Γκιγιώμ Καζνοβσκί, πολλοί φίλαθλοι της ομάδας μάς δήλωσαν ότι τους είναι παντελώς άγνωστος ή ότι «δεν είναι ηγέτης παρά για τον εαυτό του». Λίγη σημασία έχει, το εγχείρημα απέδωσε. Ο Φιλίπ Περνέ, πρόεδρος του μεγαλύτερου σωματείου φιλάθλων της ομάδας, εκτίμησε ότι «κανείς δεν θα μπορούσε να εμποδίσει τις επισκέψεις των πολιτικών», για να προσθέσει : «Αν [η Λεπέν] ενδιαφέρεται για το σύλλογο, θα ήταν λάθος να μην εκμεταλλευτούμε κάτι τέτοιο όταν γίνει πρόεδρος της περιφέρειας».

Στο Πικαρντί, ο Ε.Μ. ποντάρει στις ενώσεις κυνηγών και ψαράδων που έχουν μεγάλη επιρροή στην περιοχή. Στις 3 ΔεκΕ.Μ.βρίου η πρόεδρός του απηύθυνε μια «ανοιχτή επιστολή στους κυνηγούς και τους τοπικούς παράγοντες» υποσχώμενη ότι θα είναι οι πρώτοι που θα συμβουλεύεται, συναντά, βλέπει και ακούει, και οι πρώτοι που θα συμμετέχουν ενεργά στη λήψη των αποφάσεων». «Ο λόγος της συνάντησε άμεση απήχηση σε μια περιοχή όπου δεν είχε μεγάλη δύναμη. Με τη εξαφάνιση του κόμματος “Κυνήγι, Ψάρεμα, Φύση και Παράδοση” αύξησε τα ποσοστά της το 2012, και κέρδισε πολλά από τα πολιτικά στελέχη της περιοχής», εξηγεί ο Sébastien Vignon, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Πικαρντί. «Η περιοχή έχει πληγεί σκληρά από την αποβιομηχάνιση . στις αγροτικές περιοχές τα μικρά καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο . οι ψαράδες είναι αγανακτισμένοι, φοβούνται ότι δεν θα τα καταφέρουν. Το Ε.Μ. προσελκύει όλα αυτά τα λαϊκά στρώματα».

Παρ’ όλα αυτά, στο Ε.Μ. αρνούνται οποιαδήποτε οργανωμένη στρατηγική. «Μας πιστώνουν πολύ μεγαλύτερες οργανωτικές ικανότητες απ’ ό,τι πραγματικά έχουμε», λέει το μέλος του πολιτικού γραφείου. Υπάρχουν πράγματι κάποιες συλλογικότητες που διαδίδουν το μήνυμά μας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα καπελώσουμε μια πρωτοβουλία κατοίκων. Οι ιδέες μας διαδίδονται από μόνες τους. Ακόμα κι αν η Μαρίν απευθύνεται κάθε φορά σε συγκεκριμένα τμήματα πληθυσμού, η διάδοση των ιδεών μας είναι πολύ πιο ευρεία. Εμείς ούτε στήνουμε έναν ιστό αράχνης, ούτε και έχουμε κάποιον μηχανισμό πλαισίωσης όπως συνέβαινε παλιότερα με το Κομμουνιστικό Κόμμα».

Το Ε.Μ. επωφελείται σε κάθε περίπτωση από την αποδυνάμωση του πολιτικού ιστού της Αριστεράς, ιδιαίτερα στο Βορρά της Γαλλίας. «Το ΚΚΓ έχει πια αποεπενδύσει και αποσυρθεί, η πολιτική πλαισίωση των ακτιβιστών εκ μέρους της αριστεράς έχει σχεδόν εξανεμιστεί», παρατηρεί ο Sébastien Vignon, αναφερόμενος στο παράδειγμα του Πικαρντί όπου ο αριθμός των μελών του ΣΚ και του ΚΚΓ στις μικρές πόλεις βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Μόνο προσωπικότητες με ισχυρά ερείσματα και μακρόχρονη προσφορά καταφέρνουν να λειτουργήσουν ως ανάχωμα στην Ακροδεξιά. Στην Αμπεβίλ, στην επαρχία Σομ, ο υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Νικολά Ντιμόν, κατάφερε να διατηρήσει τη δημαρχία χάρη στη στήριξη των συλλόγων των κυνηγών και των ψαράδων. Κι όμως, στην ίδια περιοχή, μόλις δυο μήνες αργότερα, στις ευρωεκλογές, η Μαρίν Λεπέν κατέκτησε την πρώτη θέση με διαφορά είκοσι εκατοστιαίων μονάδων από τους αντιπάλους της, δεξιούς και αριστερούς.

Η Μarin Turchi είναι δημοσιογράφος, ειδικευμένη σε θέματα Ακροδεξιάς. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο «Mediapart», στις 3.12.2015

[1] Στο Les Faux-semblants du Front national (Presses de Sciences-Po), μια συλλογική εργασία που εκδόθηκε τον Οκτώβριο, και αποτελεί μια ανατομία του Ε.Μ.

[2] Mediapart είχε δείξει στον απολογισμό αυτών των επιδρομών για την άκρα δεξιά και την ανάλυση ενός τυπικού εβδομάδα στα τέλη του 2010

Ανοιχτή Επιστολή του Μανώλη Γλέζου στους Έλληνες Βουλευτές: ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΤΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΑΣ

Σπάστε τα δεσμά των κομματικών παρωπίδων και ελευθερώστε τις συνειδήσεις.
Καθισμένος στο παραγώνι των στερνών κατωφλιών της ζήσης μου, απευθύνομαι σε σας τους Τριακόσιους της Βουλής των Ελλήνων, στον κάθε ένα ξεχωριστά και του βροντοφωνάζω.
Σύνελθε.
Από το αφιόνι της κομματικής γραμμής ξύπνα.
Τι υποσχέθηκες στον κόσμο και σ΄εμπιστεύθηκαν όσοι σε ψήφισαν και σε ανέδειξαν αντιπρόσωπο του Έθνους. Δεν το αισθάνεσαι.
Η συνείδησή σου αλυσοδεμένη στα έγκατα του είναι σου σπαρταρά.
Ελευθέρωσέ την. Όσοι, παρ΄ελπίδα, είστε κουφόνοες, αφουγκραστείτε επιτέλους τις γοερές κραυγές των πεινασμένων που λιμοκτονούν για να ξεχρεωθούν τα δάνεια των δανειστών.
Όσοι πάλι βαυκαλίζεστε με την ιδέα ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, παρά το δανείζεσθαι και η εποπτεία για την εξόφλησή τους, ξεχάσατε τόσο εύκολα τα λόγια του Μενάνδρου: «Τα δάνεια δούλους τους ανθρώπους ποιεί»
Όσοι, επί πλέον, διακηρύσσετε πως εμείς καταψηφίζουμε όλα τα μέτρα που παίρνονται σε βάρος του λαού, έχω να πω, αυτό που λέω και στον εαυτό μου.
Τι δεν λες σωστά και δεν πείθεις τον αδαή.
Ανατριχιάζω να θωρώ ν’ ανεμίζουν οι σημαίες της αχαλίνωτης υποκρισίας και του εκμαυλισμού των συνειδήσεων και βροντοφωνάζω.
Ηχείστε σάλπιγγες ιερές, ανακρούσετε τον παιάνα της
Αντίστασης:
Ελευθερίην μ΄ αιτείς, μέγα μ΄ αιτείς, ου τοι δώσω.
Βουλευτές του Κοινοβουλίου, μην αφήσετε τον άνεμο της υποταγής να στεγνώσει τα δάκρυα του πόνου, να θερίσει το μέλλον των νέων γενεών.
Συναχτείτε στης παραστιάς το φωτογύρι, συσκεφτείτε γύρω από τα μέτωπα της σκέψης, ακούστε τις προγονικές παρακαταθήκες κι αντισταθείτε.
Όχι στην υποτέλεια, όχι στους δανειστές.
Ελευθερώστε τις συνειδήσεις σας.

Αποφασίστε κατά συνείδηση.


Αθήνα 4-12-2015

ανοιχτή επιστολή του, την οποία δημοσιεύει το ιστολόγιο «Ενεργοί Πολίτες».