Stephen Hawking confirms: The problem is Capitalism, not robots!

globinfo freexchange

According to world famous physicist Stephen Hawking, the rising use of automated machines may mean the end of human rights – not just jobs. But he’s not talking about robots with artificial intelligence taking over the world, he’s talking about the current capitalist political system and its major players.

On Reddit, Hawking said that the economic gap between the rich and the poor will continue to grow as more jobs are automated by machines, and the owners of said machines hoard them to create more wealth for themselves.

The insatiable thirst for capitalist accumulation bestowed upon humans by years of lies and terrible economic policy has affected technology in such a way that one of its major goals has become to replace human jobs.

If we do not take this warning seriously, we may face unfathomable corporate domination. If we let the same people who buy and sell our political system and resources maintain control of automated technology, then we’ll be heading towards a very harsh reality.

More:

http://usuncut.com/news/edit-complete-hw-stephen-hawking-says-really-scared-capitalism-not-robots/

Having secured the new labor force through fully automated machines, what has left for the dominant elite now, is to take all the resources. Big corporations are grabbing huge cultivable areas especially in the developing countries in order to control food production. Oil and natural gas fields in many areas of the planet are already controlled by big private corporations, ... fa.ev/the-dominant-elite-ready-to-break

Hawking's note from the discussion on Reddit:

If machines produce everything we need, the outcome will depend on how things are distributed. Everyone can enjoy a life of luxurious leisure if the machine-produced wealth is shared, or most people can end up miserably poor if the machine-owners successfully lobby against wealth redistribution. So far, the trend seems to be toward the second option, with technology driving ever-increasing inequality. https://www.reddit.com/r/science/comments/3nyn5i/science_ama_series_stephen_hawking_ama_answers/cvsdmkv

Professor Hawking is absolutely right. The problem is not automation itself, but the system under which is being developed. The obsolete Capitalism is being used - by the elites who have the economic power - as an intermediate tool to the new Dark Ages of modern Feudalism through which they will take total control of everything. Under such a Dystopian scenery, technology will be used to secure the dominance of the few, instead of improving the lives of billions.

The worse of all, is that Western societies have been 'compromised' with a culture according to which we can't have a better society out of Capitalism. It is a culture expressed by the myth of Thatcherian 'There Is No Alternative', or, Fukuyama's 'End of History'. This culture has been planted deeply in the Western thought especially in the last one hundred years, and became a building block of the Western neo-rationalism.

This culture has generated the destructive neoliberalism, which the elites are using as intermediate stage, destroying everything that the majority has conquered against them, over the past decades. The elites are breaking the social contract with the majority, exactly because they don't need human labor anymore. Societies are still living inside the 'Matrix' of this culture. They appear to be unable to liberate themselves, break the chains and fight for their lives.

Eυρωπαϊσμός, η ανίατη αρρώστια των παρασιτικών μεσοστρωμάτων

Έβλεπα πάλι τις προάλλες τον ίδιο εφιάλτη: απόγευμα στην Πλατεία Συντάγματος, ένα πλήθος συνωστισμένων με Lacoste και με iPod και με τα μεγάλου κυβισμού τζιπ αραγμένα στους παραδρόμους, αφρίζοντας έξαλλο με κονκάρδες και πλακάτ ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ, να θερίζεται από οπλοπολυβόλα στηριγμένα στα μπαλκόνια του «Μεγάλη Βρετάνια», όπως εκείνες τις πρώτες ημέρες του Δεκέμβρη του 1944 ένα άλλο, ρακένδυτο πλήθος σωριαζόταν από τις ριπές των Εγγλέζων τού Σκόμπι… Εκείνο που πιο πολύ με τρόμαξε, ήτανε η άγρια χαρά που ένιωσα στην εικόνα τόσου αίματος, λες κι ένα αρχαϊκό, βαθιά καταχωνιασμένο ένστικτο εκδίκησης ήρθε στην επιφάνεια και βρήκε για πρώτη φορά ικανοποίηση.


Δυο φορές οι εκπρόσωποι της παρούσας συγκυβέρνησης, ο Πάνος Καμένος στην πένθιμη ολονυχτία της ψήφισης από την Βουλή τού Μνημονίου που η ελληνική αντιπροσωπεία αποδέχθηκε τη μοιραία 13η Ιουλίου, και ο Αλέξης Τσίπρας σε τηλεοπτική του συνέντευξη πριν από τις τελευταίες εκλογές τού Σεπτέμβρη, δικαιολόγησαν τις πράξεις τους λέγοντας ότι έτσι «αποφεύχθηκε εμφύλιος πόλεμος». Ρητορική αμετροέπεια; Ίσως... Αν συνυπολογίσουμε όμως την προειδοποίηση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη την εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, «Αν κινδυνέψει η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας να ξέρετε ότι η αστική τάξη θα αντιδράσει», το πράγμα φορτίζεται με άλλη σοβαρότητα. Κατ’ αρχάς, το ότι η πιο απερίφραστα ταξική δήλωση στο ηλεκτρισμένο κλίμα εκείνου του εξαμήνου ακούστηκε από το στόμα ενός εκπροσώπου της δεξιάς, δείχνει όχι μόνο ποιος έχει την πιο προσγειωμένη αίσθηση του τί όντως διακυβεύεται στην πολιτική κονίστρα αλλά και το ποιος έχει εξακολουθητικά τη δύναμη να υπαγορεύει τα πολιτικά σενάρια. Ο «εμφύλιος» για τον οποίον έγινε λόγος είναι ήδη εδώ, σε πλήρη ανάπτυξη, και τον κερδίζουν εκείνοι που ξέρουν καλά ότι πολεμούν, και ποιος είναι ο εχθρός τους. Η «αριστερή διακυβέρνηση» ανατράπηκε χωρίς καν να χάσει την εξουσία, και όλοι εκείνοι που είχαν πάρει θέση μάχης απέναντί της αναστέναξαν με ανακούφιση. Απέτρεψε τον εμφύλιο καταθέτοντας τα όπλα.

Τώρα που η ιστορική ευκαιρία μιας λαϊκής αντεπίθεσης χάθηκε, μπορούνε και πάλι να λένε στους ηττημένους ότι το σχήμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, η οξύτερη έκφραση της ταξικής αντιπαράθεσης αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, «έχει ξεπεραστεί». Στη γλώσσα τους, σημαίνει ότι κάθε ανθιστάμενη λαϊκή δύναμη έχει αφοπλιστεί και δεν έχει νόημα να συνεχίζει κανένας. Στην εν εξελίξει κοινωνική σύγκρουση που ζήσαμε την τελευταία πενταετία, η λαϊκή δύναμη ηττήθηκε δύο φορές, σε δύο εναλλακτικές δοκιμαστικές της στρατηγικές: στις αυθόρμητες μαζικές κινητοποιήσεις της περιόδου 2010-12 που σχηματικά ονομάζουμε «κίνημα των πλατειών», και στην οργανωμένη πολιτική συσπείρωση γύρω από τον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2012-15. Κάποιοι το είδαν αυτό σαν δύο διαδοχικές φάσης ωρίμανσης του λαϊκού κινήματος – περιμένοντας φυσιολογικά μια τρίτη, ενδεχομένως πιο αποτελεσματική. Μπορεί όμως να ιδωθεί και αντίστροφα, ως το συντριπτικό, παραλυτικό διπλό αδιέξοδο της λαϊκής διαμαρτυρίας: η αυθόρμητη κινητοποίηση εξαντλεί πολύ γρήγορα τα όρια των δυνατοτήτων της μη μπορώντας να ωριμάσει και να βρει αποτελεσματική πολιτική έκφραση· και η λογική της πολιτικής ανάθεσης προσκρούει στους χαλύβδινους αυτοματισμούς τού συστήματος εξουσίας που μοιραία αποκόπτεται από τη ζωντανή του κοινωνική βάση και υπηρετεί αυτονομημένους σκοπούς, υπαγορευόμενους από ένα πολύ ευρύτερο, υπερεθνικό και σε τελευταία ανάλυση ταξικό, πλέγμα ισχύος.

Εντυπωσιάζει αυτή η ανικανότητα μιας μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας να οργανωθεί αποτελεσματικά και να ανατρέψει τους εναντίον της συσχετισμούς δύναμης – και δεν αρκεί ως δικαιολογία το ότι το ίδιο συμβαίνει παντού στην Ευρώπη… Ούτε είναι δικαιολογία η επίρριψη ευθυνών σε «ανίκανες», «εγωιστικές» ή «προδοτικές» ηγεσίες – γιατί όσο οι κυβερνώντες διαφθείρουν τον λαό τους, άλλο τόσο ο λαός διαφθείρει τους κυβερνώντες του… Η πασοκοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ευθύνη του ίδιου, αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας που μοιάζει να δημιουργεί δομικές θέσεις στο πολιτικό της σύστημα, οι οποίες μένει απλώς να καταληφθούν από εκείνον που θα προσαρμοστεί καλύτερα σε αυτές ως εκ των ουκ άνευ όρο για να κυβερνήσει. Θα πρέπει καλύτερα να σκεφτούμε τί είναι αυτό που σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση οι μάζες μοιράζονται με τους εξουσιαστές τους, ποια είναι η κρίσιμη γραμμή τής ιδεολογικής συναίνεσης που εξασφαλίζει στους τελευταίους εκείνο που κάποιοι ονόμασαν ηγεμονία. Αυτή η γραμμή, στην Ελλάδα σήμερα, είναι μια ακαταμάχητη ιδεολογία που ακούει στο όνομα ευρωπαϊσμός. Το ότι είναι το όπλο ακριβώς με το οποίο οι μάζες δελεάζονται να αυτοκτονήσουν, φαίνεται από το πόσο βαθιά έχει διαποτίσει την ίδια την ελληνική αριστερά.

Το να μιλάει κανείς για Ευρώπη των δημοκρατικών αξιών και του διαφωτισμού δεν είναι μόνο τερατώδης ιστορικός αναχρονισμός – λες και η εμπειρία της κεφαλαιοκρατικής νεωτερικότητας δεν έχει γραφτεί στα κύτταρα και δεν έχει μεταλλάξει βαθιά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες· είναι και άγνοια της πραγματικής ιστορίας – γιατί ο διαφωτισμός ήταν μόνο ένα περιθωριακό φαινόμενο και οι δημοκρατικές διακηρύξεις τίποτα περισσότερο από δόλωμα για την πειθάρχηση των μαζών στις ιστορικές κρίσεις… Αληθινή φύση της Ευρώπης ήταν η αποικιοκρατία, το εμπόριο σκλάβων, οι περιφράξεις της γης, τα βιομηχανικά κάτεργα, η πυρηνική βόμβα και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Ποιος θέλει να είναι ο διαχειριστής αυτής της κληρονομιάς; Θα το ξαναπώ, στον λόγο των κυριάρχων θα βρούμε πάντα μια πολύ πιο προσγειωμένη αίσθηση της πραγματικότητας. Ο Ζισκάρ ντ’ Εσταίν δήλωσε κάποτε με καμάρι, «Το Σύνταγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθιστά εντός νόμου τον σοσιαλισμό» – και δεν χρειαζότανε να φτάσουμε στην ελληνική πανωλεθρία για να το δούμε. Να μιλάμε σήμερα για «αριστερή Ευρώπη» είναι αντίφαση εν τοις όροις – και πρέπει να είναι κάποιος ή εντελώς ηλίθιος ή συνειδητά απατεώνας για να το κάνει.

Ποιοι και γιατί όμως θέλουν την Ευρώπη; Αυτό είναι εύκολο να εξηγηθεί αν έχουμε καταλάβει τη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Υπάρχει κατ’ αρχάς μια ολόκληρη κεφαλαιοκρατική τάξη, κατ’ εξοχήν παρασιτική, που ζει από τη χρηματοπιστωτική αξιοποίηση με όλες τις συνακόλουθες λειτουργίες και τα παράγωγά της. Λειτουργίες οι οποίες προϋποθέτουν, φυσικά, τον ευτελισμό του κόστους της εργασίας και την άκρα εμπορευματοποίηση –«αξιοποίηση»– όλων των κοινωνικών πρακτικών και των φυσικών πόρων. Συνυποθέτουν επίσης την ένταξη σε έναν υπερεθνικό καταμερισμό εργασίας, δυνάμει του οποίου πλήττεται μεν η παραγωγική αυτάρκεια κάθε συνιστώσας χώρας, αλλά και δημιουργείται η ψευδαίσθηση μιας καταναλωτικής συμμετοχής χωρίς τον αντίστοιχο παραγωγικό μόχθο. Στην πράξη, αυτή τείνει να περιορίζεται σε όλο και στενότερους κύκλους ενώ διαρκώς αυξανόμενες μάζες καταδικάζονται στον εξοβελισμό από το παιχνίδι, στην ανέχεια και ουσιαστικά στην εξόντωση· το πρόβλημα είναι όμως ότι όσοι δεν έχουν νιώσει ακόμα στο πετσί τους τις πλήρεις συνέπειες, νανουρίζονται με το όνειρο της άκοπης κατανάλωσης ακόμη και όταν απομακρύνεται διαρκώς στον ορίζοντα – και αυτού του είδους η εξαχρείωση, καλλιεργημένη επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συνιστά τη θανάσιμη παθολογία της ελληνικής κοινωνίας.   

Φώτης Τερζάκης

http://stratigos-anemos.blogspot.ca

Ερμηνεύοντας το Ελληνικό παράδοξο

Αντι-λιτότητα στο δημοψήφισμα, ευρώ με περισσότερη λιτότητα στις εθνικές εκλογές

του system failure

Το μεγάλο ερώτημα μετά τις πρόωρες εκλογές του Σεπτεμβρίου, είναι, γιατί οι Έλληνες ψηφοφόροι επέλεξαν κόμματα (με συντριπτική πλειοψηφία), που ψήφισαν το τρίτο καταστροφικό μνημόνιο; Ένα ακόμα μνημόνιο που επιβλήθηκε με εκβιαστικό τρόπο από τον άξονα Βρυξελλών-Βερολίνου.

Γίνεται ιδιαίτερα δύσκολο να εξηγήσει κανείς το παράδοξο, αν ληφθεί υπόψη ότι στο δημοψήφισμα που έγινε προηγουμένως, ο λαός αποφάσισε ξεκάθαρα να καταδικάσει τις νέες επιβαλλόμενες πολιτικές της καταστροφής, παρά την άνευ προηγουμένου μαύρη προπαγάνδα του τρόμου από τα συστημικά ΜΜΕ και τις κλειστές τράπεζες. Επιπλέον, λίγο πριν τις πρόωρες εκλογές, ο κόσμος ήξερε λίγο-πολύ τι να περιμένει από τον Τσίπρα, αφού είχε ήδη παραδοθεί στους δανειστές και συμφώνησε να υπογράψει το 3ο μνημόνιο.

Η πιο προφανής εξήγηση θα μπορούσε να είναι, ότι οι ψηφοφόροι είχαν περιορισμένες επιλογές. Η Λαϊκή Ενότητα δεν είχε τον απαραίτητο χρόνο να προετοιμαστεί και να πείσει την Ελληνική κοινή γνώμη ότι όντως έχει ένα βιώσιμο σχέδιο εξόδου από το ευρώ. Ο Κώστας Λαπαβίτσας ήταν από τους πιο σταθερά προσηλωμένους σε ένα σοβαρό σχεδιασμό επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Φαίνεται ότι πάλευε σχεδόν μόνος γι'αυτή την υπόθεση, προσπαθώντας να παρουσιάσει ένα αξιόπιστο σχέδιο.

Αυτό που είναι αρκετά σημαντικό και σπάνια αναφέρεται στα μίντια (τηλεοπτικά και διαδικτυακά), είναι ότι το ποσοστό ρεκόρ της αποχής, δεν προήλθε μόνο από την γενική απογοήτευση των Ελλήνων μετά την άτακτη υποχώρηση Τσίπρα. Οφείλεται και στο γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές, προήλθε από εκείνους που απείχαν συνειδητά από τις εκλογικές διαδικασίες στο παρελθόν και στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως λόγω των ριζοσπαστικών του συνιστωσών, που εκφράστηκαν κατά κύριο λόγο μέσω της Αριστερής Πλατφόρμας.

Μετά την ήττα Τσίπρα και την αναγκαστική του υποχώρηση από όλες τις αρχικές εξαγγελίες, αυτό το εξαιρετικά δύσπιστο κομμάτι των ψηφοφόρων που προσήλθε με πολύ κόπο στις κάλπες, έχασε και πάλι, πολύ γρήγορα, την εμπιστοσύνη του στον ΣΥΡΙΖΑ, στη ΛΑΕ και στο πολιτικό σύστημα γενικότερα. Κάτι που ήταν φυσικά αναμενόμενο.

Από την άλλη, ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας έχασε, εδώ και αρκετό καιρό, την εμπιστοσύνη του στα συστημικά ΜΜΕ. Το αποκορύφωμα αυτής της "ρήξης" εμπιστοσύνης, αποκαλύφθηκε με πάταγο, καθ'όλη τη διάρκεια της εβδομάδας πριν από το δημοψήφισμα. Και έτσι, ενώ τα συστημικά ΜΜΕ εξαπέλυσαν μια μαύρη προπαγάνδα που θα μείνει στην ιστορία, προκειμένου να τρομοκρατήσουν την κοινωνία και να αλλάξουν τις ισορροπίες υπέρ του "ΝΑΙ", οι πολίτες έδωσαν ένα γερό χαστούκι στη διαπλοκή και στο τραπεζομιντιακό κατεστημένο, ψηφίζοντας με διαφορά "ΟΧΙ".

Ωστόσο, η προπαγάνδα φαίνεται ότι αποδείχθηκε αρκετά αποτελεσματική, όταν επικεντρώθηκε σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Όσο περνούσε ο καιρός, η μιντιακή μηχανή προπαγάνδας επικεντρώνονταν, όχι στον ΣΥΡΙΖΑ γενικά - καθώς γίνονταν φανερό ότι ο κόσμος δεν υπήρχε περίπτωση να επιστρέψει στο παλαιοκομματικό σύστημα - αλλά, σε συγκεκριμένους στόχους. Ανθρώπους όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γιάννης Βαρουφάκης (αρκετά νωρίς λόγω της ιδιότητάς του) και ο Κώστας Λαπαβίτσας. Οι περισσότεροι εντάχθηκαν αργότερα στη ΛΑΕ.

Σε γενικές γραμμές, τα μίντια επιχείρησαν να "αποδομήσουν" τους συγκεκριμένους ανθρώπους στα μάτια των ψηφοφόρων, παρουσιάζοντάς τους ως εντελώς αναξιόπιστους, ή, ακόμα και ως άτομα με "προβληματική" προσωπικότητα και συμπεριφορά, σε ορισμένες περιπτώσεις. Οι "παρελάσεις" των ανθρώπων αυτών στις εκπομπές των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών είχαν αυτόν ακριβώς το στόχο.

Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το δούμε έντονα αυτή την περίοδο και στις ΗΠΑ, ιδιαίτερα όσον αφορά τον υποψήφιο για το χρίσμα των Δημοκρατικών, Bernie Sanders. Ο Sanders θεωρείται πολύ "Αριστερός" για τα Αμερικανικά δεδομένα, καθώς υποστηρίζει σταθερά την επανίδρυση του κοινωνικού κράτους και την υποστήριξη των πιο αδύναμων οικονομικά στρωμάτων, ενώ είναι μόνιμα επικριτικός απέναντι στην ασυδοσία της Wall Street. Αξίζει να θυμηθούμε ότι τον Σεπτέμβριο του 2010, “η Ομοσπονδιακή Τράπεζα (Fed) αναγκάστηκε να δημοσιοποιήσει 21.000 συναλλαγές χρηματοδότησης που έκανε κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, δίνοντας ονόματα και ποσά σε δολάρια. Η κοινοποίηση οφείλονταν στην κίνηση του Γερουσιαστή Bernie Sanders από το Βέρμοντ. Τα ογκώδη δεδομένα που αποκάλυψε η κατά κόρον μυστικοπαθής Ομοσπονδιακή Τράπεζα, δείχνουν το βαθμό εμπλοκής της στην Wall Street και καθώς η κρίση μεγάλωσε και τα συνήθη κανάλια δανεισμού πάγωσαν, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα αντικατέστησε την Wall Street και τα τραπεζικά κέντρα του χρήματος με όρους χρηματοδότησης.” (http://adiritos.blogspot.gr/2013/04/9.html)

Δεν είναι λοιπόν παράξενο το γεγονός ότι το Αμερικανικό μιντιακό σύστημα επιχειρεί με παρόμοιο τρόπο (αν και μάλλον πιο εκλεπτυσμένα απ'ότι στην Ελλάδα), να "αποδομήσει" τον Sanders, σε αντίθεση με την Hillary Clinton, η οποία απολαμβάνει μια ιδιαίτερα καλή μεταχείριση από τα μίντια, καθώς, αν και ανήκει και αυτή στο Δημοκρατικό κόμμα, η πολιτική της φιλοσοφία δεν απέχει πολύ από αυτή των Ρεπουμπλικάνων, ή, ακόμα και των νεοσυντηρητικών της Ουάσιγκτον.

Επανερχόμενοι στην Ελληνική πραγματικότητα, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε μια ιδιαίτερη περίπτωση απόπειρας "αποδόμησης", όσον αφορά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Από την πρώτη στιγμή, ως Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, πήρε ιδιαίτερα σημαντικές πρωτοβουλίες για την διερεύνηση μεγάλων σκανδάλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά και για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους μέσω της Επιτροπής Αλήθειας. Όπως ήταν φυσικό, οι ολιγάρχες κήρυξαν πόλεμο, χρησιμοποιώντας τα ΜΜΕ της διαπλοκής, κατασκευάζοντας γελοίες ιστορίες εναντίον της, ώστε να αποσπάσουν την προσοχή της Ελληνικής κοινής γνώμης από τις εξαιρετικά σημαντικές πρωτοβουλίες της, για ευνόητους λόγους.

Ίσως όμως το πιο εντυπωσιακό στην όλη ιστορία, είναι ότι τα μίντια θυμήθηκαν ξαφνικά τον Βασίλη Λεβέντη, που επανήλθε στο προσκήνιο κυριολεκτικά από το πουθενά. Ήδη από τις προηγούμενες εκλογές, η ξαφνική "παρέλαση" Λεβέντη σε πολλά τηλεοπτικά κανάλια, είχε τον αντίθετο στόχο, απ'ότι στην περίπτωση των "παλαβών" Αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ, που το σύστημα επιχείρησε να αποδομήσει. Έτσι, οι συνεντεύξεις που έδωσε, είχαν ως στόχο να διορθώσουν την εικόνα του και να τον παρουσιάσουν ως μια “νέα”, αξιόπιστη πολιτική πρόταση. Θυμηθείτε όμως: όταν το μιντιακό κατεστημένο αντρώνονταν τη δεκαετία του 90, ο Λεβέντης γινόταν αντικείμενο χλευασμού και διακωμώδησης, λόγω του ιδιαίτερου τρόπου έκφρασης και του χαρακτήρα του.

Τώρα που το σύστημα χρειαζόταν μια νέα εφεδρεία, προκειμένου να κατατροπώσει τον κίνδυνο των "παλαβών" Αριστερών της ΛΑΕ, ο Λεβέντης "σοβαρεύτηκε" και "πέρασε όλα τα τεστ". Στις συνεντεύξεις του, σε γενικές γραμμές κατηγορούσε μόνιμα το κακό δημόσιο και το παλαιοκομματικό σύστημα (ως συνήθως), αλλά απέφυγε να αναδείξει τις τεράστιες ευθύνες του διεφθαρμένου τραπεζικού συστήματος, που καταβρόχθισε πακτωλό δισεκατομμυρίων σε πακέτα διάσωσης. Εμφανίστηκε επίσης φανατικός υποστηρικτής του ευρώ, αποκηρύττοντας μετά βδελυγμίας την πιθανότητα επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Αυτό ήταν: το σύστημα τον μεταμόρφωσε ξαφνικά σε μια "σοβαρή" αξιόπιστη πολιτική δύναμη, απέναντι στους "παλαβούς" ριζοσπάστες της ΛΑΕ, που τόλμησαν να προτείνουν την έξοδο από το ευρώ, ως μια σοβαρή εναλλακτική λύση, προκειμένου να σωθεί η χώρα από τη μέγγενη των επιβαλλόμενων καταστροφικών πολιτικών. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε: Ο Λεβέντης κατόρθωσε να μπει στη βουλή μετά από μερικές δεκαετίες πολιτικής ανυποληψίας, ενώ η ΛΑΕ δεν κατάφερε να εκλέξει ούτε έναν βουλευτή!

Φυσικά, ο κύριος λόγος που η ΛΑΕ δεν κατάφερε να μπει στη νέα Βουλή, είναι το γεγονός ότι εδώ και πέντε χρόνια, η μεσαία τάξη υπέστη κανονική πλύση εγκεφάλου από την τραπεζομιντιακή δικτατορία, μέσα από σενάρια τρόμου σε διάφορες παραλλαγές, σε περίπτωση που χώρα θα επέλεγε την έξοδο από την ευρωζώνη. Αλλά το πιο εντυπωσιακό, είναι ότι η καταστροφή ήρθε μέσα στο ευρώ και είναι δεδομένο ότι θα συνεχιστεί με αμείωτο ρυθμό!

ΤΤΙΡ: Το υπερμνημόνιο των δύο ηπείρων

Της Θέας Μανούρα



Οι πληροφορίες λένε ότι μέχρι το τέλος του χρόνου υπάρχει περίπτωση να υπογραφεί. Πρόκειται για την Διατλαντική Εμπορική Συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ. Πρόκειται για μια συμφωνία που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή μας.

Περίπου 750 μέρες απεργίας μετρούν σήμερα οι απολυμένοι εργαζόμενοι της Coca Cola, η οποία έκλεισε την γραμμή παραγωγής στη Βόρειο Ελλάδα, μεταφέροντας το εργοστάσιο στην Βουλγαρία. Η εταιρία υποστηρίζει ότι η οικονομική κρίση στην Ελλάδα την ανάγκασε σε αυτή την κίνηση αφού σημείωσε ζημίες. Στο κοντινό μέλλον όμως η Coca Cola εκτός από το να φύγει και να αφήσει άνεργους εκατοντάδες συμπολίτες μας μπορεί να πάρει μαζί και κάποια αποζημίωση από το ελληνικό κράτος επειδή... έπεσε έξω. Τουλάχιστον αυτό λέει η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, γνωστή όχι όσο θα έπρεπε- και ως ΤΤΙΡ.

Τον περασμένο μήνα κινητοποιήσεις ενάντια στην ΤΤΙΡ έλαβαν χώρα σε πολλές χώρες της Ευρώπης, με τη συμμετοχή ειδικά στο Βερολίνο να φτάνει τις 250.000 κόσμου. Τί είναι όμως η εν λόγω συμφωνία και σε τί αφορά;

Πρόκειται για μια συμφωνία, οι όροι της οποίας συζητούνται ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ σε πλήρη μυστικότητα και αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που η Wikileaks προσφέρει «έπαθλο» 100.000 ευρώ σε όποιον αποκαλύψει το κείμενο της συμφωνίας. Ύστερα και από την υπογραφή της ΤΡΡ, συμφωνία η οποία αφορά χώρες κυρίως από τη μεριά του Ειρηνικού και την εμπορική τους σχέση με τις ΗΠΑ, σειρά αναμένεται να έχει η ΤΤΙΡ.

Δημόσιες Υπηρεσίες

Η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων θα μπορούσε να πει κανείς ότι αφορά στα πάντα. Βασικός στόχος της ΤΤΙΡ είναι η εξομοίωση πολιτικών της ΕΕ με αυτές των ΗΠΑ. Ένας βασικός τομέας, στον οποίο, η ΤΤΙΡ θα έχει ισχύ είναι αυτός των δημοσίων υπηρεσιών. Σύμφωνα με ευρωπαίους αναλυτές, σκοπός είναι η παρέμβαση αμερικανικών πολυεθνικών σε τομείς όπως η υγεία, η παιδεία και το νερό στην Ευρώπη. Για παράδειγμα, αν μία ιδιωτική πολυεθνική εταιρεία προσφέρει υπηρεσίες υγείας φθηνότερες από το κράτος, θα έχει το δικαίωμα να αναλάβει την υπηρεσία. Σε διαβουλεύσεις ανάμεσα σε θεσμούς που έχουν γίνει έως τώρα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει διαβεβαιώσει πως οι δημόσιες υπηρεσίες, θα μείνουν εκτός ιδιωτικοποίησης.

Εκτός από την απελευθέρωση των δημόσιων υπηρεσιών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να χρησιμοποιήσουν το TTIP για να ανοίξουν τις δημόσιες συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό σημαίνει ότι από εδώ και πέρα η τοπική αυτοδιοίκηση δεν θα μπορεί πλέον να εφαρμόζει πολιτικές προμηθειών οι οποίες της επέτρεπαν να υπηρετεί σημαντικούς κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς σκοπούς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει κάνει γνωστή την πρόθεσή της να εξαλείψει τις δημοφιλείς διατάξεις «Buy America» (Αγοράζω αμερικανικά) στις οποίες καταφεύγουν πολλές πολιτείες των ΗΠΑ προκειμένου να στηρίξουν τις τοπικές επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας. Η αμερικανική κυβέρνηση έχει κάνει γνωστή την πρόθεσή της να βάλει στο στόχαστρο προγράμματα προμηθειών της ΕΕ, όπως τα προγράμματα προμήθειας τροφίμων τοπικής παραγωγής που προωθούνται στα σχολεία και σε άλλους δημόσιους οργανισμούς. Για μια ακόμη φορά, οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι υπερεθνικές επιχειρήσεις οι οποίες εκτοπίζουν τους τοπικούς προμηθευτές και τους αποσπούν τις συμβάσεις.

Τρόφιμα και περιβάλλον

Ένας επιπλέον τομέας που θα συμπεριλαμβάνεται στην ΤΤΙΡ είναι αυτός των τροφίμων και του περιβάλλοντος (είναι ένα από τα σημεία που διέρρευσαν τον Ιούλιο του 2014). Σκοπός της Διατλαντικής Εταιρικής Σχέσης είναι να φέρουν τα ευρωπαϊκά δεδομένα πιο κοντά σε αυτά των ΗΠΑ. Για παράδειγμα, 70% των προϊόντων που πωλούνται στα σουπερ μαρκετς των ΗΠΑ είναι γενετικώς τροποποιημένα. Στην ευρωπαϊκή ήπειρο και με βάση οδηγίες της ΕΕ, τα γενετικώς τροποποιημένα προϊόντα απαγορεύονται. Γνωστή επίσης είναι η χορήγηση ορμονών σε βόειο κρέας στις ΗΠΑ, το οποίο συνδέεται με νέα κρούσματα καρκίνου στη χώρα. Με την εφαρμογή της ΤΤΙΡ, το αμερικανικό κρέας θα φτάνει πιο εύκολα στην ευρωπαϊκή αγορά και θα πωλείται, χωρίς κανένα περιορισμό.

Μεγάλη διαφοροποίηση παρατηρείται στην χρήση εντομοκτόνων στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Οι ΗΠΑ έχουν πιο χαλαρή νομοθεσία στην χρήση εντομοκτόνων. Γενικότερα, στις ΗΠΑ επιτρέπεται να χρησιμοποιηθεί οποιοδήποτε φάρμακο μέχρι να αποδειχθεί βλαβερό, ενώ στην ΕΕ ελέγχεται πρώτα κι αν δημιουργεί ανεπιθύμητα αποτελέσματα, αποσύρεται. Όπως μας ενημερώνει το Δίκτυο Δράσης για τα Φυτοπροστατευτικά (Pesticides Action Network), δύο μεγάλα lobbying groups, η CropLife  και η ECPA που εκπροσωπούν εταιρείες φυτοφαρμάκων επιθυμούν να επηρεάσουν τους κανονισμούς μέσω της ΤΤΙΡ πάνω σε τρία ζητήματα:

• Xρήση της ατραζίνης στην ΕΕ, όπου και έχει απαγορευτεί
• επανεισαγωγή νεονικοτινοειδών στην ευρωπαϊκή φυτική παραγωγή, που μέχρι τώρα απαγορεύεται
• χαλάρωση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας  για τα όρια καταλοίπων των φυτοφαρμάκων

Σε αυτό έρχεται να προστεθεί και η χρήση ορισμένων φυτοφαρμάκων που είχε απαγορεύσει ο ΠΟΕ στους αμερικανούς αγρότες με τους τελευταίους να ευελπιστούν να τα επαναφέρουν μέσω της ΤΤΙΡ.

Τραπεζικό σύστημα

Η Βρετανία και το πανίσχυρο City του Λονδίνου προσπαθεί να αποβάλει τους περιορισμούς που επιβάλλονται από το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Στις ΗΠΑ, το δίκαιο που διέπει το τραπεζικό σύστημα είναι πιο σκληρό από το ευρωπαϊκό κι εφαρμόστηκε ως θωράκιση απέναντι στην κρίση και σε επερχόμενες κρίσεις για να ανασταλεί η δύναμη των τραπεζών. Με την ΤΤΙΡ προσβλέπεται να αρθούν αυτοί οι κανονισμοί και να επιστρέψει η ισχύς στο τραπεζικό σύστημα.

Προστασία της ιδιωτικής ζωής

Στον τομέα των προσωπικών δεδομένων, πολλοί ίσως θυμούνται την ACTA, τη συμφωνία που απορρίφθηκε με τεράστια πλειοψηφία από το ευρωκοινοβούλιο το 2012, μετά από μια ισχυρότατη δημόσια αντίσταση. Η συμφωνία είχε θεωρηθεί ότι θα μπορούσε να καταλήξει σε παρακολούθηση της διαδικτυακής δραστηριότητας των χρηστών. Σήμερα, υπάρχουν φόβοι ότι η TTIP θα επαναφέρει κεντρικά σημεία της ACTA, όπως πρόσβαση στα προσωπικά δεδομένα των χρηστών και περιορισμός πρόσβασης του κοινού σε κλινικές δοκιμές πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών.

Εργασιακές Συνθήκες-Εργασιακά δικαιώματα

Με την Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων δεν θα μπορούσαν να μην επηρεαστούν οι εργασιακές συνθήκες και τα εργασιακά δικαιώματα. Η ΕΕ έχει παραδεχθεί πως με την εφαρμογή της ΤΤΙΡ, οι εργασιακές συνθήκες θα κινηθούν προς το μοντέλο των ΗΠΑ όπου τα εργασιακά δικαιώματα είναι σαφώς πιο περιορισμένα. Αυτό, υπολογίζεται πως θα αυξήσει το ποσοστό της ανεργίας, παρά μια μελέτη του Κέντρου Έρευνας για την οικονομική πολιτική –για λογαριασμό της Κομισιόν- που αναφέρει πως η συμφωνία θα φέρει 119 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο στην Ε.Ε και 95 στις ΗΠΑ. Εξάλλου, είναι γνωστά τα αποτελέσματα μιας άλλης πολυμερούς συμφωνίας, της NAFTA ανάμεσα σε ΗΠΑ, Καναδά και Μεξικό που έχει οδηγήσει στην απώλεια 1 εκατομμυρίου θέσεων εργασίας τα τελευταία 12 χρόνια.

Αήθης επίθεση στη δημοκρατία – Investor-State Dispute Settlement

Εκτός από την προσπάθεια απαρίθμησης των τομέων που επιθυμούν οι ιθύνοντες να συμπεριλάβουν στην ΤΤΙΡ, το βασικό πλήγμα θα το δεχτεί η ίδια η δημοκρατία. Στην ουσία μιλάμε για μια παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση των πολυεθνικών πάνω από οποιαδήποτε πολιτική εξουσία. Οτιδήποτε αποτελεί εμπόδιο στην κερδοφορία των πολυεθνικών θα πάψει να υφίσταται. Αρωγός σε αυτήν την δράση είναι το ISDS (Investor-State Dispute Settlement), δηλαδή ο Μηχανισμός Επίλυσης Διαφορών μεταξύ κράτους και επενδυτή. Στην ουσία, πρόκειται για ένα δικαστήριο που υπερέχει των διεθνών, ευρωπαϊκών κι εθνικών και θα διέπεται από ένα δίκαιο, το οποίο ακόμα δεν έχει δημιουργηθεί και θα αφορά στην επίλυση διαφορών ανάμεσα σε κράτος κι επενδυτή με την πλάστιγγα να γέρνει σαφώς υπέρ του επενδυτή. Για παράδειγμα, η σουηδική εταιρεία Vattenfall μήνυσε το γερμανικό κράτος ύστερα από απώλεια κερδών της από την παύση φωτοβολταικών συστημάτων από τη γερμανική κυβέρνηση με αποτέλεσμα η τελευταία να υποχρεούται να αποδώσει αποζημίωση στην σουηδική εταιρεία ενέργειας. Υπάρχουν άλλες 500 παρόμοιες περιπτώσεις που θα χρειαστούν διευθέτηση εις βάρος των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο ISDS έχει βρει πλήθος επικριτών και γι’ αυτόν τον λόγο ανακοινώθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου πως πρόκειται να αλλάξει η ονομασία του, αλλά όχι και η ουσία. Στις 8 Ιουλίου, οι ευρωβουλευτές υπερψήφισαν την εισήγηση του ευρωκοινοβουλίου στην Κομισιόν για τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων για την TTIP, με 436 ψήφους υπέρ, 241 κατά και 32 αποχές. Η ψηφοφορία έφερε στο φως διαφωνίες μέσα στα κόμματα. Πράσινοι και Ενωμένη Αριστερά ψήφισαν κατά, με αυτούς, όμως, ενώθηκαν και βουλευτές του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, καθώς και των Σοσιαλδημοκρατών. Σε ο,τι αφορά τον μηχανισμό επίλυσης διαφορών, οι γερμανοί και αυστριακοί σοσιαλδημοκράτες είναι αντίθετοι, και δεν είναι τυχαίο πως το ένα τρίτο των σοσιαλδημοκρατών το καταψήφισε.

Ενστάσεις από τα συμβαλλόμενα μέρη

Όπως ήδη αναφέρθηκε, οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις δύο ηπείρους γίνονται κάτω από πλήρη μυστικότητα. Την ΕΕ εκπροσωπεί ο Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ. Ωστόσο, εθνικές ενστάσεις για την εφαρμογή της συμφωνίας, υπάρχουν και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το Φόρουμ Δίκαιου Εμπορίου, μία οργάνωση με έδρα το Βερολίνο που εκπροσωπεί δίκτυα εμπορίας και διανομής σε όλη τη Γερμανία, υποστηρίζει ότι οι μικροί παραγωγοί στις αναπτυσσόμενες χώρες ανησυχούν ιδιαίτερα για τις διαπραγματεύσεις Ευρώπης- ΗΠΑ με στόχο μία κοινή ζώνη ελεύθερων συναλλαγών που θα καταργεί τους εμπορικούς δασμούς για τα αμερικανικά αγροτικά προϊόντα στην Ευρώπη και αντιστρόφως. Εάν συμβεί αυτό, τότε θα καταργηθούν και τα όποια προνόμια παραχωρούσε μέχρι σήμερα η Ευρώπη στις αναπτυσσόμενες χώρες για να διευκολύνει τις εξαγωγές τους στις ευρωπαϊκές αγορές.

Ενστάσεις και από τη Γαλλία

Η γαλλική κυβέρνηση, χάρη στην αρχή της «πολιτιστικής εξαίρεσης», με την οποία πάντα προστάτευε την κινηματογραφική της βιομηχανία από τον εξωτερικό ανταγωνισμό, ανακοίνωσε τον Ιούνιο του 2013 ότι κατόρθωσε να εξαιρέσει τις οπτικοακουστικές υπηρεσίες από την εντολή διαπραγμάτευσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την TTIP, παρά την αντίθεση του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γερμανίας και της ιδίας της Επιτροπής. Σε μια έντονη συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων, η Γαλλία απειλούσε ότι θα εμποδίσει με βέτο την έναρξη των διαπραγματεύσεων για το TTIP, εάν δεν γινόταν δεκτή η αρχή της πολιτιστικής εξαίρεσης. Η αμερικανική κυβέρνηση επιβεβαίωσε ωστόσο ότι θα προωθήσει επιθετικά τη δική της βιομηχανία κινηματογράφου και τηλεόρασης προκειμένου να συμπεριληφθούν στις διαπραγματεύσεις οι οπτικοακουστικές υπηρεσίες. Ενοχλημένη από την αποτυχία της να εξασφαλίσει πλήρη εντολή για όλους τους κλάδους υπηρεσιών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιμένει ότι δεν υπάρχει στην TTIP εξαίρεση για τις οπτικοακουστικές υπηρεσίες, και ότι ενδέχεται να προσπαθήσει να τις επαναφέρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων σε μεταγενέστερο στάδιο.

Πώς επηρεάζεται η Ελλάδα (;)

Η απόλυτη επικράτηση των πολυεθνικών έναντι των μικρότερων παραγωγών, δημιουργεί ενστάσεις που κρίνονται ως λογικές και απολύτως δικαιολογημένες. Λογικές είναι και οι ανησυχίες που συνδέονται με το θέμα των μεταλλαγμένων προϊόντων, τα οποία όπως είπαμε, δεν επιτρέπονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, αλλά και των Προϊόντων Ονομασίας Προέλευσης (προστατευόμενα).

Σύμφωνα με  άρθρο της Deutsche Welle, στα "προστατευμένα προϊόντα" περιλαμβάνεται η φέτα και άλλα παραδοσιακά ελληνικά εδέσματα και διάφοροι οίνοι. Τον Μάιο, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Γιώργος Καρασμάνης συναντήθηκε στο Λουξεμβούργο με τον αμερικανό ομόλογό του Τομ Βίλσακ, για να θέσει το ζήτημα των ΠΟΠ. Την ίδια στιγμή όμως ο Βίλσακ δέχεται πιέσεις από την Ουάσιγκτον. 55 γερουσιαστές του ζήτησαν πρόσφατα, σε κοινή επιστολή, να καταργηθούν οι "περιορισμοί" σε ονομασίες τυριών, περιλαμβανομένης της φέτας.

Ένα μέρος του Ευρωπαϊκού πληθυσμού έχει συνειδητοποιήσει την αλλαγή που θα φέρει στη ζωή μας η υπογραφή της ΤΤΙΡ. Κινητοποιήσεις έγιναν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Ταυτόχρονα, έχει υπάρξει διαδικτυακό κάλεσμα για συλλογή υπογραφών για την παύση των διαπραγματεύσεων για την ΤΤΙΡ, οι οποίες και κατατέθηκαν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Επίσης, έχει κατατεθεί και πάντα υπάρχει το αίτημα για δημοψήφισμα σύμφωνα με τις διαδικασίες της Ε.Ε., καθώς οι υπογραφές έχουν υπερκαλύψει το ένα εκατομμύριο. Η εν λόγω συμφωνία αναμένεται να έρθει για ψήφιση στο Ευρωκοινοβούλιο. Το τελευταίο, ωστόσο δεν έχει νομοπαρασκευαστική δικαιοδοσία. Η ΤΤΙΡ πρέπει να έρθει ξεχωριστά σε όλα τα εθνικά κοινοβούλια. Έχοντας παρακολουθήσει την άκρα μυστικότητα που συνοδεύει τη συμφωνία και το καθεστώς πλήρους αδιαφάνειας κάτω από το οποίο λαμβάνουν χώρα οι διαπραγματεύσεις, τί μας κάνει να πιστεύουμε πως έχουμε τη δύναμη να αποφύγουμε τον Αρμαγεδδώνα που έρχεται;

ΤΡΡ

Motherfucker

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Όταν ήρθε η ώρα για μια έστω πρόχειρη και ανοργάνωτη ανταρσία, οι χιπστεράδες των αγορών προώθησαν επαξίως το θεόπαιδο, που ήτο δασκαλεμένο και έτοιμο από καιρό να λιπάνει τις ερωτογενείς ζώνες του λαού με αριστερά γλυκόλογα. Χωρίς τη γραβάτα του υπερφίαλου δεξιού καραβανά, που θυμίζει τον εφιάλτη των θαμμένων κατακτήσεων που σήπονται θλιβερά και καταφθείρονται αβοήθητες.

Εδώ που οι ευγενείς αισθήσεις του νέου πολιτικού προσωπικού ήταν το δόλωμα για τα νάματα της συμπάθειας των ελαχίστων αθώων, που ως θύματα μεθυσμένα απ’ τις περικοπές και τις αλλότριες κωλοτούμπες περιφέρονται κλωτσώντας δέντρα και πέτρες.

Εδώ που οι λυγμικοί διάλογοι της γκρίνιας προωθούν την πολιτική σπαραξικάρδια θρασυδειλία μιας στημένης διαπραγμάτευσης. Μιας ασύδοτης και υποχθόνιας κατασπατάλησης δυνάμεων. Οι ντόπιοι ηγεμόνες και βαρόνοι ξεπλύθηκαν εν μια μνημονιακή νυκτί και τώρα είμαστε έτοιμοι να μπούμε με καλάσνικοφ στο Βερολίνο. Με το θεόπαιδο στο άρμα του και την πρώτη κυρία των ολυμπιακών σπασμών βιδωμένη στους ακατάσχετους πατριωτισμούς.

Εδώ το ντόπιο κεφάλαιο μες την εγκαρδιότητα και την ευσπλαχνία μοιράζει μπομπότα και ελπίδα. Δυναμωτικό ζωμό ανάπτυξης μες το γοβάκι της σταχτοπούτας των αγορών και μπόλικο χριστιανικό αντιπερισπασμό ελεημοσύνης μέσα στην αρχιερατική μήτρα.

Μείγματα για να ξεθυμαίνουν οι πόνοι της μεγάλης αρρώστιας του ανεόρταστου βίου. Πουλώντας ουράνιους παραδείσους και επίγειες κολάσεις. Σπέρνοντας πραγματικούς και φανταστικούς εχθρούς για να συγκρατήσουν το ποίμνιό τους. Παγιδεύοντας τη μια και μοναδική ζωή σε απειράριθμες τάσεις αυτοκαταστροφής και φθοράς.

Το τελευταίο στάδιο της καπιταλιστικής θρησκείας που θέλει νεκρούς και αφανισμένους. Που κατασκευάζει τρόμο στα εργαστήρια διακηρύσσοντας μια φιλελεύθερη αθεΐα των αγορών και των κεφαλαίων, που είναι όμως πάντα μασκαρεμένη θεολογία της σφαγής.

ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ

Η Γερμανία τιμά τους Ναζί

By πέμπτο κύμα

το βρήκαμε εδώ: το περγάδι

 

της Κατερίνας Γκαράνη

Μπορεί οι αποζημιώσεις για τις γερμανικές κτηνωδίες που υπέστησαν οι Έλληνες να μην δοθούν ποτέ και η κ. Μέρκελ να λέει ότι το θέμα έληξε εδώ και δεκαετίες, όμως οι Γερμανικές κυβερνήσεις, που κόπτονται ότι δεν έχουν καμία σχέση με τον Ναζισμό, πληρώνουν σύνταξη στα στρατεύματα των Ναζιστών Ισπανών, στις χήρες τους και στα ορφανά τους. Των μακελάρηδων της περίφημης Γαλάζιας Μεραρχίας.

Το θέμα στην Γερμανία είναι γνωστό και δεν είναι ταμπού από το 1962 που ξεκίνησε η συνταξιοδότηση των Ισπανών ναζιστών, αλλά το έφερε στην επικαιρότητα με ερώτησή του στη γερμανική βουλή ο βουλευτής του Die Linke, Andrej Hunko. Η ερώτηση του βουλευτή προς την κ.Μέρκελ είναι αν γνωρίζει η γερμανική κυβέρνηση τον αριθμό των βετεράνων Ισπανών ναζιστών που λαμβάνουν σύνταξη κι αν η κ. Μέρκελ κρίνει ότι είναι σκόπιμο να συνεχίσουν οι συνταξιοδοτήσεις των βετεράνων Ισπανών Ναζί, των χήρων τους και των ορφανών τους.
Ο βουλευτής του Die Linke θέλοντας να δώσει έμφαση στο θέμα κάνει λόγο στην ερώτησή του για το αν η Γαλάζια Μεραρχία που συνεργάστηκε με τον Χίτλερ δεν έχει διαπράξει εγκλήματα πολέμου και αν αυτό η κυβέρνηση το έχει διαπιστώσει. Επίσης ρωτά αν η κυβέρνηση Μέρκελ θεωρεί σωστό βετεράνοι Ναζί άλλου κράτους να συνταξιοδοτούνται από το γερμανικό κράτος. Την απάντηση στα ερωτήματα η γερμανική κυβέρνηση πρέπει να την δώσει πριν από τις 2 Νοεμβρίου.

Το 1962 η γερμανική κυβέρνηση και συγκεκριμένα ο Αντενάουερ σύναψε μία συμφωνία με τον δικτάτορα Φράνκο της Ισπανίας σύμφωνα με την οποία οι γερμανικές κυβερνήσεις θα αποζημιώνουν τους ναζιστές Ισπανούς της Γαλάζιας Μεραρχίας, τις χήρες αυτών και τα ορφανά αυτών.

Ήταν μία συμφωνία για την στήριξη που έδειξε η δικτατορία του Φράνκο στον Χίτλερ στέλνοντας την Γαλάζια Μεραρχία να πολεμήσει στο πλάι των Γερμανών εναντίον τον Σοβιετικών και ειδικά στη μάχη του Στάλινγκραντ.
Αυτό έγινε ως ανταπόδοση της Γερμανίας στον Φράνκο ο οποίος έδινε συντάξεις στους στρατιώτες της ναζιστικής Λεγεώνα Κόνδωρ (26,113 στρατιώτες) που βοήθησαν τον Φράνκο να πάρει την εξουσία σκοτώνοντας άμαχο πληθυσμό και βομβαρδίζοντας την γνωστή σε όλους πόλη Γκέρνικα.

Η Ισπανία πλήρωνε τις συντάξεις των Γερμανών ναζιστών που τον βοήθησαν και η Γερμανία από το 1962 μέχρι σήμερα πληρώνει τις συντάξεις των Ισπανών Ναζιστών που βοήθησαν τον Χίτλερ.

Πρόκειται για ένα πάρε-δώσε Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που μπορεί στο φαίνεσθαι να θέλουν να δείχνουν δημοκρατικές αλλά το θεμέλιό τους είναι η σύμπραξη όταν τα συμφέροντα βρίσκουν αντίσταση από τους ίδιους τους λαούς.

Πάντως οι Γερμανοί μπορεί να έβριζαν και να βρίζουν τους Έλληνες ως τεμπέληδες που τους πληρώνουν αλλά για το συγκεκριμένο θέμα των συντάξεων Ναζιστών άλλων χωρών δεν αντιδρούν εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Οι εξαιρέσεις τους είναι οι απόγονοι των Γερμανών που εξαφάνισε πρώτους απ’ όλους η εκλεγμένη κυβέρνηση Χίτλερ.

Μετά από 53 χρόνια συντάξεων η γερμανική κυβέρνηση μπορεί να κλείσει το θέμα με την διακοπή αυτών. Όμως τα 53 χρόνια τιμητικής σύνταξης των Ναζιστών Ισπανών κάνει το άδικο για άλλη μια φορά να μαυρίζει τον ουρανό της αλληλέγγυας και ναζιστοδημοκρατικής Ε.Ε.
Όσον αφορά την Ελλάδα θα μείνουμε με τα Ελληνογερμανικά Ιδρύματα για το Μέλλον αφήνοντας τους ντόπιους επιτήδειους να γλύφουν για ένα κοκαλάκι εκμεταλλευόμενοι τις εκατοντάδες Γκέρνικες της Ελλάδας.

 anhsyxia.wordpress.com

Η Πολωνία ψήφισε ναζισμό

Ο φιλοναζιστής νέος Πολωνός πρόεδρος που θεωρεί χολέρα τους πρόσφυγες – Ο ευρωσκεπτικιστής που λατρεύει την Ε.Ε. 

Κατερίνα Γκαράνη

Το κράτος-μέλος της Ε.Ε, Πολωνία,  απέκτησε από χθες μία ακροδεξιά-φιλοναζιστική κυβέρνηση με ποσοστό 39,1% που την καθιστά αυτοδύναμη. Κάποιοι επιμένουν να χαρακτηρίζουν το κόμμα του Γιάροσλαβ Κατσίνσκι, “Νόμος και Δικαιοσύνη (PiS), ως κόμμα συντηρητικό που κάποιοι το βαπτίζουν και ως κόμμα που θέλει την αποσύνδεση της Πολωνίας από την Ε.Ε. Το σίγουρο είναι ένα ότι ο Κατσίνσκι είναι ένας πολιτικός με φιλοναζιστικές απόψεις αλλά και με πολύ καλές σχέσεις με τους ηγέτες της Ε.Ε αφού διετέλεσε πρωθυπουργός 2006-2007 και κέρδισε την συμπάθεια των δυτικών ομολόγων του και ειδικά της Άγκελα Μέρκελ.

Μπορεί να έχασε τις εκλογές το 2007 και να παρέδωσε την εξουσία μετά από εκλογική αναμέτρηση στον σημερινό πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, αλλά το κόμμα του ήταν πάντα στις επάλξεις και τώρα νίκησε το κεντροδεξιό κόμμα του Τουσκ. Κατάφερε να αποστάσει την αυτοδυναμία με τους πύρινους λόγους του εναντίον του κομουνισμού και βέβαια εναντίον των μεταναστών και προσφύγων. 

Μάλιστα κατά τον τελευταίο προεκλογικό του αγώνα και συγκεκριμένα στις 13 Οκτωβρίου μιλώντας σε προεκλογική συγκέντρωση είπε: “Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα υγείας επειδή υπάρχουν ενδείξεις ότι μεταφέρουν πολύ επικίνδυνες αρρώστιες τις οποίες δεν έχουμε δει στην Ευρώπη από πολύ καιρό. Κρούσματα χολέρας στα ελληνικά νησιά, δυσεντερίας στη Βιέννη, διάφορους τύπους παρασίτων, πρωτοζώων που δεν είναι επικίνδυνοι στον οργανισμό αυτών των προσφύγων από τη Μέση Ανατολή αλλά μπορεί να είναι επικίνδυνοι για μας”. Το θέμα τότε είχε περάσει στα ψιλά θεωρώντας ότι ένας γραφικός ναζιστής λέει παραπάνω λόγια για να συγκινήσει το κοινό του. Το κοινό του όμως ήταν το 39,1% του εκλογικού σώματος της Πολωνίας και ο Κατσίνσκι γίνεται ηγέτης ενός κράτους-μέλους της Ε.Ε την στιγμή που γίνεται το μοίρασμα για το πού θα εναποθέσουν τους πρόσφυγες οι Βρυξέλλες. 

Η θέση του νέου προέδρου της Πολωνίας θα είναι το ίδιο και ίσως σκληρότερη από αυτή της Ουγγαρίας στο θέμα των προσφύγων. Η Πολωνία θα κρατήσει ισχυρή θέση άμυνας στο θέμα των ποσοστώσεων ανά κράτος-μέλος υποδεχόμενο πρόσφυγες. Πόσο μάλλον που δεν έχει εκλεχθεί ούτε ένας βουλευτής από τα δύο αριστερά κόμματα που κατήλθαν στις εκλογές. Είναι η πρώτη φορά από την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989 που η πολωνική βουλή δεν θα έχει ούτε έναν εκπρόσωπο της Αριστεράς. Είναι επίσης η πρώτη φορά που μετά την πτώση του κομουνισμού μία κυβέρνηση θα είναι αυτοδύναμη στην Πολωνία και μάλιστα θα είναι ακροδεξιά. 

Οι σχέσεις του Κατσίνσκι με τους ναζί έγινε πολύ έντονη το 2013 όταν ο ίδιος επισκέφθηκε την Ουκρανία για να υποστηρίξει το φασιστικό πραξικόπημα στην χώρα και μίλησε σε ανοιχτή εκδήλωση  του ναζιστικού κόμματος το οποίο επιθυμεί την ένωση της Ουκρανίας με την Ε.Ε. Ευρωσκεπτικιστής με ναζιστές φίλους που θέλουν να γίνουν πολίτες της Ε.Ε δεν συνάδει. Το φοβερό όλων είναι ότι οι ναζιστικές ορδές του Ουκρανού ναζιστή μακελάρη, Stepan Bandera, τους θαυμαστές του οποίου έχει φίλους ο νέος Πολωνός πρόεδρος, κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο σκότωσαν 200,000 Πολωνούς της ανατολικής πλευράς της Πολωνίας που σήμερα ανήκει στην Ουκρανία με το όνομα Galicia. Ο πρόεδρος αγαπά την χώρα του αλλά περισσότερο αγαπά τις ιδεολογικές του θέσεις.

Η δεξιά και η ακροδεξιά στα κράτη-μέλη της Ε.Ε δυναμώνει επικίνδυνα. Ειδικά μετά την έναρξη της Αραβικής “Άνοιξης” που έφερε βαρύ πολιτικοκοινωνικό χειμώνα σε χώρες της Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής οι οποίες έχουν γίνει χώρες-φαντάσματα αναγκάζοντας τους πολίτες να μεταναστεύουν στον “παράδεισο” της Γηραιάς Ηπείρου, είτε λόγω πολέμου και  θρησκευτικής τρομοκρατίας, είτε λόγω φτώχειας . 

Ξαφνικά η μεγάλη οικογένεια, Ενωμένη Ευρώπη, δείχνει ότι στα δύσκολα όχι μόνο δεν είναι ενωμένη αλλά φτάνει σε σημείο που ακροδεξιά πολιτικά τάγματα παίρνουν την εξουσία μέσω της δημοκρατίας. Ειδικά στα σημεία που η Γερμανία θέλει να ενισχύσει την θέση της απέναντι στην Ρωσία βλέπουμε ότι οι κυβερνήσεις φτάνουν σε σημείο κατάντιας όπως αυτό του Κατσίνσκι που μπορεί να ξεκίνησε ως ηθοποιός, να μην ξεπερνά το 1,55μ. ύψος αλλά κατάφερε να πείσει ότι θα σώσει με την ακροδεξιά κυβέρνησή του το κράτος-μέλος στην Ε.Ε, Πολωνία, από μετανάστες, πρόσφυγες, Εβραίους και φυσικά κομουνιστές

πηγή:

http://www.stontoixo.com/

Δημοσιεύτηκε  τον χρήστη selana

Αντέχουμε μια χαμένη γενιά; Αμέ!...

Τι μας είπε ο κ. Ντομπρόβσκις στο σύντομο πέρασμά του από την Αθήνα; Πολλά και δυσάρεστα, αλλά λέω να σταθούμε σε τρία: Να μην ενοχλούμε την...
εργοδοσία με ιδέες για αύξηση των εισφορών της και να βρούμε άλλους τρόπους να βοηθήσουμε τα ασφαλιστικά ταμεία. Ποιοι είναι οι τρόποι που έχουν στο μυαλό τους ο Ντομπρόβσκις και οι λοιποί σωτήρες της χώρας; Να μειώσουμε κι άλλο τις συντάξεις, να αυξήσουμε τα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση και να διευκολύνουμε τις ιδιωτικές εταιρείες να μπουν δυναμικά στον χώρο.

Μας είπε επίσης ότι η αγορά εργασίας πρέπει να γίνει πιο ευέλικτη (κάτι σαν τον Χατζηπαναγή δηλαδή) με εύκολες απολύσεις, μειωμένες αποζημιώσεις, χαμηλά επιδόματα ανεργίας και διεύρυνση της μερικής απασχόλησης, γιατί μόνο έτσι θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Μας τόνισε ακόμη ότι αυτά που ακούγονται για επιστροφή στο καθεστώς των συλλογικών συμβάσεων είναι άκαιρα και πρέπει να τα αφήσουμε για αργότερα. Αν τα κάνουμε όλα αυτά, η χώρα σύντομα θα επιστρέψει στην ανάπτυξη.

Στον σεμνό αντίλογο «μα, αυτά τα κάνουμε επί έξι χρόνια, αλλά προκοπή δεν είδαμε», η απάντησή του ήταν αποστομωτική: «Δεν τα κάνατε σωστά και στην έκταση που απαιτούσαν οι κρίσιμες περιστάσεις. Δείτε πώς τα κατάφεραν οι υπόλοιπες χώρες!». Κοιτάμε και εμείς τις άλλες χώρες, αλλά δεν βλέπουμε αυτά που νομίζει ότι βλέπει ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν. Εκεί πάνω, σαν από μηχανής θεοί, μπαίνουν στην κουβέντα αυτοί που πιστεύουν ακραδάντως ότι οι πιστωτές θέλουν το καλό μας και οι μεμψίμοιροι και οι φωνακλάδες δεν μπορούν να προσεγγίσουν απροκατάληπτα την πραγματικότητα επειδή φοράνε ιδεολογικές παρωπίδες.

Και ενώ είμαστε έτοιμοι να υποκύψουμε στην τετράγωνη λογική των δανειστών και των εγχώριων βοηθών τους βγαίνουν κάποιες μελέτες για να μας ξύσουν τις πληγές. Σύμφωνα με έρευνα του ιδρύματος Bertelsman, που δεν έχει τη φήμη ότι στελεχώνεται από μαρξιστές, ελευθεριακούς κομμουνιστές και αναρχικούς, η Ελλάδα καταλαμβάνει την 28η θέση (την τελευταία) στον τομέα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Τέτοια επιτυχία τα μνημόνια!

Υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία σ’ αυτή την έρευνα. Σε Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ελλάδα (ο ευρωπαϊκός Νότος) ο αριθμός των παιδιών που απειλούνται από τη φτώχεια αυξήθηκε τα προηγούμενα οκτώ χρόνια από 6,4 σε 7,6 εκατομμύρια. Πολλοί νέοι μεταξύ 20 και 24 χρόνων στις χώρες της Ε.Ε. βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Απ’ αυτούς 5,4 εκατομμύρια ή το 17,8% δεν έχουν ούτε εργασία ούτε παρακολουθούν κάποιο πρόγραμμα εκπαίδευσης. Οι χειρότερες προοπτικές γι’ αυτή την κατηγορία πολιτών καταγράφονται και πάλι στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

Ο πρόεδρος του ιδρύματος Αρτ ντε Γκόις προειδοποίησε πως «δεν μπορούμε να αντέξουμε μια χαμένη γενιά στην Ευρώπη ούτε κοινωνικά ούτε οικονομικά». Σιγά τώρα που θα ιδρώσει το αυτί του κ. Ντομπρόβσκις και των άλλων πεφωτισμένων γραφειοκρατών. Αυτοί θα συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους. Τη βρόμικη βεβαίως, βεβαίως. Κι αν τη χάσουν, δεν θα πάνε χαμένοι. Ολο και κάποια θεσούλα συμβούλου θα βρουν σε τράπεζα ή πολυεθνική. Το σύστημα είναι γενναιόδωρο με τους υπαλλήλους του.

Τάσος Παππάς

Η Σαββαϊδου στην υπηρεσία του "εθνικού προμηθευτή" μας Σ. Κόκκαλη

Κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον είναι το δημοσίευμα του περιοδικού Hot Doc που ξεδιπλώνει άγνωστες πτυχές της δραστηριότητας της πρώην γενικής γραμματέως Εσόδων, Κατερίνα Σαβαϊδου, ειδικά σε ότι έχει σχέση με τις επαφές της με τον «εθνικό προμηθευτή» Σωκράτη Κόκκαλη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η Κ. Σαββαϊδου, ξεκίνησε την καριέρα της σαν senior manager  στην εταιρεία λογιστικού ελέγχου και συμβούλων Price Waterhouse Cooper. Αυτή η εταιρεία ήταν, όπως αποκαλύφθηκε από το σκάνδαλο των Luxleaks που φρόντισε ώστε να διευκολύνει τους έλληνες ολιγάρχες να βγάλουν τα λεφτά τους στο Λουξεμβούργο με διάφορες μεθόδους φοροαποφυγής.

Επίσης η PWC ήταν η εταιρεία η οποία διενήργησε λογιστικό έλεγχο, με εντολή του ΟΤΕ, για τις αμαρτωλές συμβάσεις στις οποίες εμπλεκόταν και ο Σωκράτης Κόκκαλης. Στον έλεγχο της αυτό, η εταιρεία δεν βρήκε καμιά ζημιά για το ελληνικό δημόσιο, παρότι η ίδια η SIEMENS είχε παραδεχθεί πως είχε υπερκοστολογήσει τις συμβάσεις.

Το αποκαλυπτικό δημοσίευμα μας γνωστοποιεί, και αυτό είναι πολύ σημαντικό- ότι το εισαγγελικό πόρισμα που στρέφετε κατά της Κ. Σαββαϊδου, δεν αναφέρει καθόλου ότι στην εταιρεία που επιδείχθηκε από την Κ.Σ τόσο «ευνοϊκή» συμπεριφορά είναι συμφερόντων του Σ. Κόκκαλη.

Να θυμίσουμε ότι η πρώην γενική γραμματέας Εσόδων, τώρα βρίσκεται κατηγορούμενη για το αδίκημα της απόπειρας απιστίας στην υπηρεσία σε συνδυασμό με τις επιβαρυντικές διατάξεις του Νόμου περί καταχραστών του Δημοσίου γιατί απέτρεψε την είσπραξη προστίμου 78 εκατομμυρίων από την εταιρεία που αναφέραμε.

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το δημοσίευμα του περιοδικού:

Η πρώην γενική γραμματέας Εσόδων, Αικ. Σαββαΐδου, ελέγχεται από τη Δικαιοσύνη, γιατί, σύμφωνα με όσα της καταλογίζουν οι εισαγγελείς Γιάννης Δραγάτσης και Αγγελική Τριανταφύλλου, απέτρεψε την είσπραξη προστίμου 78 εκατομμυρίων από εταιρία, η οποία είχε κόψει εικονικά τιμολόγια για να εμφανίσει την τοκογλυφία στην οποία επιδιδόταν ως συναλλαγές.

Η Σαββαΐδου, αντί να υπογράψει τις διαδικασίες που θα οδηγούσαν σε καταλογισμό των προστίμων, ζήτησε τον επανέλεγχο της εταιρίας. Δηλαδή, αμφισβήτησε τα πορίσματα των εφοριακών, που αφορούσαν την τοκογλυφία, και έδειξε να πιστεύει τους υπευθύνους της εταιρίας, που έλεγαν πως επρόκειτο για πραγματικές συναλλαγές.

Ως εδώ η υπόθεση φαντάζει ως μια υπόθεση εξυπηρέτησης μιας άγνωστης εταιρίας, η οποία ακόμα και αν δεν έκανε τοκογλυφία, έπρεπε να πληρώσει και στην συνέχεια να προσφύγει – όπως είναι αναγκασμένες να κάνουν ακόμα και ταβέρνες, στις οποίες η εφορία καταλογίζει πως δεν έκοψαν αποδείξεις.

Η άγνωστη εταιρία GENNET, η οποία εξυπηρετήθηκε από την κυρία Σαββαΐδου, δεν είναι απλώς μια εταιρία. Πρόκειται για εταιρία η οποία την εποχή της τοκογλυφίας ήταν εταιρία συμφερόντων του επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη, ενώ στο διοικητικό της συμβούλιο δύο μέλη, ο Κωνσταντίνος Τσουκαλίδης και ο Δημήτρης Κλώνης, είναι άνθρωποι που εμφανίζονται ως μέτοχοι και μέλη Δ.Σ. σε πλήθος εταιριών του Κόκκαλη.

Μπορεί την παράσταση στην υπόθεση να κλέβει η συμμετοχή του πρώην υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Ανθόπουλου, ο οποίος με βάση το εισαγγελικό πόρισμα ήταν ο ενδιάμεσος και σύνδεσμος στην τοκογλυφία, ωστόσο πιο σημαντική είναι η συμμετοχή του εκπροσώπου κύκλου Κόκκαλη, που αποσιωπάται και στο εισαγγελικό πόρισμα.

Η ουσία του δημοσιεύματος είναι ότι η υπόθεση της ρύθμισης Σαββαϊδου δεν είναι παρά μια ρύθμιση υπέρ του Κόκκαλη και των ανθρώπων του. Και ο «εθνικός προμηθευτής» μας έχει βγει εντελώς από το κάδρο αυτής της λαμογιάς. Γιατί άραγε; (Ρητορική φυσικά η ερώτηση).

 http://tsak-giorgis.blogspot.gr

Ουρανός: η αντιπολεμική ταινία του Τάκη Κανελλόπουλου

 Άρθρο του Γιώργου Πισσαλίδη

Ο «Ουρανός» (1962) το αριστούργημα του ποιητή του ελληνικού κινηματογράφου, Τάκη Κανελλόπουλου. Πρόκειται για μια πατριωτική ταινία για το Έπος του ‘40, η οποία όχι μόνο προβάλλεται σπάνια από την ελληνική τηλεόραση, αλλά και μία ταινία το νόημα της οποίας έχει διαστρεβλωθεί από την Αριστερά η οποία την παρουσιάζει ως «αντιμιλιταριστική». Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να μην έχει αγκαλιαστεί από τους Έλληνες πατριώτες όπως θα της έπρεπε. Ευκαιρία να την δούμε με το αληθινό της νόημα.
Τάκης Κανελλόπουλος: ένας δωρικός σκηνοθέτης

Η ταινία βασίζεται στις αναμνήσεις ανθρώπων που πολέμησαν στο έπος του ‘40 και πολλά γυρίσματα έγιναν στο χωριό Δρυόβουνο του Νομού Κοζάνης. Η μουσική είναι του Αργύρη Κουνάδη, ενώ κιθάρα παίζει ο Δημήτρης Φάμπας, ο οποίος την ίδια περίοδο συνόδευε την Ντόρα Γιαννακοπούλου στο «Γελαστό Παιδί» και τα τραγούδια του «Ομήρου».

Λίγο πριν την 28η Οκτωβρίου σε ένα χωριό της Μακεδονίας, η Ανθούλα (Αιμιλία Πίττα) αγαπά τον στρατιώτη Γιάγκο (Φαίδων Γιωργίτσης), ενώ ένας συνάδελφος του, ο Στράτος (Τάκης Εμμανουήλ) αγαπά την Σοφία (Νίκη Τριανταφυλλίδη). Ο πόλεμος τους χωρίζει και οι βασικοί ήρωες (μαζί με τον λοχία και τον δάσκαλο του χωριού) δεν θα επιζήσουν. Το μέτωπο καταρρέει. Οι Έλληνες γυρίζουν ράκη στα σπίτια τους, ενώ οι Γερμανοί μπαίνουν στην χώρα τραγουδώντας.

Ξεχάστε το επικό και μερικές φορές, πομπώδες στυλ των συνηθισμένων πατριωτικών ταινιών. Ο Κανελλόπουλος ήταν ένας δωρικός σκηνοθέτης που οι λιτές ασπρόμαυρες ταινίες ανέδιδαν μία φοβερή πνευματικότητα. Σε αυτήν την ταινία, ο Θεσσαλονικιός σκηνοθέτης εξυμνεί «την αποφασιστικότητα, την λεβεντιά και την θυσία των Ελλήνων». Όμως δεν απέφυγε να δείξει την τραγικότητα του πολέμου. Όπως σημείωνε και ο ίδιος: «Προσπαθήσαμε να δείξουμε όχι τον πόλεμο, αλλά τον άνθρωπο μέσα στο πόλεμο».

Ο «Ουρανός» και η διαστρέβλωση της Αριστεράς

Αυτό βέβαια έκανε την κυρίαρχη αριστερή κριτική να το θεωρεί ένα αντιπολεμικό αριστούργημα, που έδειχνε το πόσο κακός ήταν ο πόλεμος και πως καταστρέφει τον έρωτα και την ειρηνική ζωή. Για μια ακόμα φορά, η Αριστερά υφάρπαξε ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα, διαστρέφοντας το νόημα του. Κατ’ αρχήν η ταινία είναι αφιερωμένη «στους γνωστούς και άγνωστους Έλληνες, που έβαψαν με το αίμα τους το έπος του 1940-1941». Στην αρχή δε του δεύτερου μέρους περιγράφει τους πέντε ήρωες (μαζί με τον ταχυδρόμο, που είναι ο αφηγητής) ως «μία σταγόνα στο ωκεανό δόξας». Άρα η δόξα είναι δεδομένη για τους ήρωες του ‘40.

Επίσης ο Κανελλόπουλος δείχνει επίκαιρα της εποχής, τα οποία η πρόσφατη κριτική τα θέλει ως διαστρέβλωση του αντιπολεμικού πνεύματος του έργου από τον παραγωγό. Όμως ο ίδιος ο Κανελλόπουλος, ουδέποτε ανέφερε κάτι τέτοιο. Τα δε επίκαιρα ταιριάζουν στα λεγόμενα των αφηγητών. Δίπλα δε στον ηρωισμό υπάρχει και η τραγικότητα του πολέμου. Έτσι όταν οι σειρήνες σημαίνουν πόλεμο, μία μητέρα φοβάται για τον γιο της που είναι στα σύνορα, αλλά όταν βλέπει τους φαντάρους να ξεκινούν για τον πόλεμο σαν να πηγαίνουν για διασκέδαση ο φόβος εξαφανίζεται. Επίσης υπάρχει η αφήγηση στρατιώτη: «Περπατάμε ώρες ατελείωτες πάνω στα χιόνια και τις λάσπες. Τα μάτια βαραίνουν από την αϋπνία. Η άγρια πείνα θολώνει το μυαλό μέσα στο φοβερό αγιάζι του αλβανικού χειμώνα». Αυτή έπεται της φράσης «σπιθαμή με σπιθαμή, κορφή με κορφή, ξανακάναμε Ελληνική την Βόρεια Ήπειρο» από την διήγηση ενός άλλου στρατιώτη.

Ηρωισμός και τραγωδία

Το συναμφότερο υπάρχει και στην συμπεριφορά των στρατιωτών. Η συντροφικότητα ανάμεσα στους στρατιώτες συνυπάρχει με το κλέψιμο των αρβύλων του νεκρού λοχία για να αντιμετωπιστεί το κρύο. Η αυστηρότητα ενός ταγματάρχη προς ένα στρατιώτη συνάδει με το κλάμα του σαν μικρό παιδί, όταν αυτός ο στρατιώτης σκοτωθεί.

Όσον αφορά την κινηματογράφηση του ίδιου του έργου έχουμε μία απέραντη γαλήνη του τοπίου στο πρώτο μέρος και υποβλητικά τοπία στο δεύτερο. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία δίνει ευκαιρία στον Κανελλόπουλο να παίξει με τα παιχνίδια φωτός και σκιάς, τονίζοντας έτσι ψυχολογικές αντιθέσεις ανάμεσα στους ήρωες και το φυσικό περιβάλλον και δίνοντας καλύτερα τον στοχασμό του για την πορεία της Ιστορίας. Όσο για τις ερμηνείες είναι φυσικές και απλές.

Γιατί όμως είναι πατριωτική ταινία; Στο τελευταίο μέρος οι στρατιώτες θλίβονται γιατί ενώ κέρδιζαν τον πόλεμο, ξαφνικά είναι οι χαμένοι. Ο Στράτος δεν αντέχει την οπισθοχώρηση και αυτοκτονεί. Υπάρχει πιο πατριωτική στάση από αυτήν; Αν η ταινία ήταν αντιπολεμική, δεν θα αυτοκτονούσε, αλλά σκεπτόμενος την Σοφία θα παρέμενε στην ζωή. Το ίδιο ισχύει και για την αντιπαράθεση της αρχής («Πόσο τον αγαπώ Θεέ μου!») και του τέλους («Καημένη Πατρίδα»), όπου ο Κανελλόπουλος δείχνει τι «καίει» τις γυναίκες και τι τους άνδρες. Σε αυτήν την αντιπαράθεση οι στρατιώτες δεν νοιάζονται για τα προσωπικά τους, όπως οι γυναίκες, αλλά για το γενικό δράμα που είναι η κατοχή της Πατρίδας. Καιρός να ανακαλύψουν οι Έλληνες πατριώτες μία πατριωτική ταινία μεγάλου βεληνεκούς και οι αριστεροί να σταματήσουν για μια ακόμα φορά την διαστρέβλωση.

Συντελεστές: Σενάριο Γιώργος Κιτσόπουλος και Τάκης Κανελλόπουλος βασισμένο σε αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τον πόλεμο Μουσική Αργύρης Κουνάδης Κιθάρα Δημήτρης Φάμπας Σκηνοθεσία Τάκης Κανελλόπουλος

Πρωταγωνιστές Αιμιλία Πίττα, Τάκης Εμμανουήλ, Νίκος Τσαχιρίδης, Φαίδων Γεωργίτσης, Ελένη Ζαφειρίου, Νίκη Τριανταφυλλίδη, Λάζος Τερζάς

Παγκόσμια αγροβιομηχανία: δύο δεκαετίες λεηλασίας

Σχόλιο της σύνταξης

Το σύνθημα στους τοίχους λέει “ να μην ζήσουμε σαν σκλάβοι ” μήπως τελικά ζούμε; μήπως το σύστημα που έχουν εγκαθιδρύσει οι πολυεθνικές τροφίμων μας εκτρέφει σαν τα ζώα;

« Ελέγξτε το πετρέλαιο και θα ελέγχετε έθνη. Ελέγξτε το φαγητό και θα ελέγχετε τον κόσμο ».   Χένρι Κισινγκερ 1974

Μια χούφτα πολυεθνικές εταιρείες έχουν καταφέρει να ελέγξουν την «καρδιά» του φαγητού που βάζουμε στο καθημερινό μας τραπέζι: Τον ίδιο τον σπόρο και ως εκ τούτου την παγκόσμια γεωργική παραγωγή.

Οι χρηματιστές στον ανεπτυγμένο κόσμο τζογάρουν με τα τρόφιμα, ανεβοκατεβάζοντας τις τιμές, παίζοντας με το θεμελιώδες δικαίωμα των ανθρώπων να έχουν πρόσβαση στο φαγητό.Την ίδια στιγμή σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο υποσιτίζονται και 25.000 πεθαίνουν κάθε μέρα από πείνα.

Μήπως η Γη αδυνατεί πλέον να θρέψει τους κατοίκους της; Τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο! Η κρίση των τροφίμων, όπως θα περάσει στην ιστορία, συμβαίνει την στιγμή που ο πλανήτης παράγει περισσότερο φαγητό από ποτέ. Το «Πεθαίνοντας στην Αφθονία» ξεδιπλώνει μπροστά σας το βασίλειο του Παραλόγου, τις διαπλοκές ενός συστήματος, στο οποίο υπάρχει μεν επάρκεια φαγητού, αλλά είναι τόσο ακριβό που οι φτωχοί δεν μπορούν να το αγοράσουν. ( *)

Εισαγωγή

«…Τις τελευταίες δύο δεκαετίες η βιομηχανία σπόρων έχει μετασχηματιστεί τρομακτικά, από βιομηχανία μικροεταιριών σπόρων και δημόσιων προγραμμάτων σε βιομηχανία που κυριαρχείται από πολυεθνικές. Σήμερα 10 εταιρίες μόνο ελέγχουν το μισό της παγκόσμιας αγοράς…» Mια ενδιαφέρουσα, πρόσφατη επισκόπηση της οργάνωσης Grain σχετικά με την ραγδαία επέκταση των πολυεθνικών αγροβιομηχανίκών εταιρειών στο παγκόσμιο σύστημα διατροφής κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες, καθώς και για το τι μπορούμε να αναμένουμε από τις εταιρείες αυτές τα επόμενα χρόνια. Κοιτώντας πίσω στις αρχές της δεκαετίας του ’90, παρατηρούμε ότι πολλές από τις σελίδες του Seedling αφιερώθηκαν σε συζητήσεις σχετικά με διεθνείς συνθήκες και δημόσια ερευνητικά σχέδια. Οι εταιρείες υπήρξαν κομμάτι αυτής της συζήτησης κυρίως ως επερχόμενες απειλές που ασκούν πίεση υπέρ του βιομηχανικού γεωργικού μοντέλου, που καταστρέφει την αγροτική βιοποικιλότητα. 20 χρόνια μετά και η  αλλαγή στο τοπίο ήδη διαφαίνεται. Η εξουσία των πολυεθνικών επιχειρήσεων στο διατροφικό σύστημα έχει αυξηθεί αλματωδώς. Σήμερα, οι πολυεθνικές θέτουν τους παγκόσμιους κανόνες, με τις κυβερνήσεις και τα δημόσια ερευνητικά κέντρα να τις ακολουθούν.

Οι επιπτώσεις αυτού του μετασχηματισμού στη βιοποικιλότητα του πλανήτη και στους ανθρώπους που τη φροντίζουν υπήρξαν καταστροφικές. Οι αγροβιομηχανικοί επιχειρηματικοί κολοσσοί χρησιμοποίησαν τη δύναμή τους για να επεκτείνουν τη μονοκαλλιέργεια στην παραγωγή, να υποτιμήσουν τα συστήματα σπόρων των αγροτών και να καταστρέψουν τις λαϊκές αγορές. Ουσιαστικά, καθιστούν  πιο δύσκολο για τους μικρούς παραγωγούς την παραμονή τους στη γη και επομένως την επιβίωση των οικογενειών τους. Για το λόγο αυτό τα κοινωνικά κινήματα όλο και περισσότερο αντιλαμβάνονται ότι οι  διατροφικές πολυεθνικές εταιρείες είναι πρόβλημα του παγκόσμιου διατροφικού συστήματος και η θέτουν στο επίκεντρο του αγώνα τους την αντίστασή τους σε αυτές.

Σπόροι

Το υψηλό επίπεδο ελέγχου που ασκούν οι πολυεθνικές στους σπόρους, περιορίζεται παρόλα αυτά στις καλλιέργειες για τις οποίες οι εταιρίες έχουν καταφέρει να προωθήσουν γ.τ. ποικιλίες στην αγορά (σόγια, ελαιοκράμβη, καλαμπόκι) και στις χώρες με σχετικά μεγάλες εμπορικές αγορές σπόρων, ιδιαίτερα εκεί που έχει επιτραπεί η διάθεση στην αγορά των γ.τ. ποικιλιών. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, μία εταιρία μόνο, η Monsanto, ελέγχει πάνω από το 90% της αγοράς σπόρου σόγιας. Οι προσπάθειες των πολυεθνικών να επεκτείνουν τις αγορές τους επικεντρώνονται, επομένως,  στη διεύρυνση των αγορών για γ.τ. καλλιέργειες και στην κατάκτηση των αγορών σπόρων, στις οποίες είναι ακόμα αδύναμοι παίκτες. Το τελευταίο το επιδιώκουν με δύο κυρίως τρόπους. Πρώτον, αγοράζουν ολόκληρες μικρές εταιρίες σπόρων ή τμήματά τους, όπως έκανε η Monsanto αγοράζοντας την εταιρία σπόρων λαχανικών Seminis, ή όπως κάνει η Limagrain αγοράζοντας εταιρίες σπόρων σιταριού στην Ν. Αμερική και σπόρων ρυζιού στην Ασία. Δεύτερον, αναπτύσσουν υβρίδια και/ή γ.τ. ποικιλίες καλλιεργειών για το ρύζι, το σιτάρι και το ζαχαροκάλαμο, που παραδοσιακά υπήρξαν καλλιέργειες αντίστασης στην ανάμειξη του ιδιωτικού τομέα, αφού η διατήρηση των σπόρων αυτών αποτελεί βασική καλλιεργητική πρακτική των αγροτών.

Με την άνοδο των πολυεθνικών εταιριών σπόροπαραγωγής τα δημόσια συστήματα αναπαραγωγής φυτών που ήταν τόσο σημαντικά 20 χρόνια πριν έχουν μεταφερθεί στα χέρια υπερ-εργολάβων του ιδιωτικού τομέα. Η Συμβουλευτική Επιτροπή για τη Διεθνή Αγροτική Έρευνα συνεργάζεται τώρα με τις πολυεθνικές, καταφέρνοντας έτσι να αποκτήσει έναν όλο και μεγαλύτερο αριθμό κοινών ερευνητικών και αναπτυξιακών προγραμμάτων για γ.τ.ο. και συνεργασίες σε προγράμματα όπου τα κέντρα του ουσιαστικά πουλούν το αναπαραχθέν υλικό τους στους υψηλότερους πλειοδότες. Τα εθνικά ερευνητικά ιδρύματα και τα πανεπιστήμια ακολούθησαν το ίδιο μονοπάτι, με πολλά από αυτά να συμπεριφέρονται τώρα περισσότερο ως ιδιωτικές εταιρείες παρά ως ιδρύματα με δημόσιο χαρακτήρα. [ΣτΜ: Στην Ελλάδα το ΕΘ.Ι.ΑΓ.Ε. παρόλο που έδωσε μεγάλα κονδύλια για την παραγωγή υβριδίων καλαμποκιού από ελληνικές ντόπιες ποικιλίες δεν τις έβγαλε ποτέ στο εμπόριο, προφανώς για να μην τις προτιμήσουν οι παραγωγοί σε σχέση με τα εισαγώμενα υβρίδια].

Το δίκτυο Monsanto: Εδώ και είκοσι χρόνια, εξαγοράζει τους ανταγωνιστές. Από νεοσύλλεκτος το 1990, ανήλθε σε κυρίαρχη δύναμη το 2010 [πηγή: Philip H. Howard, “Visualizing Consolidation in the Global Seed Industry, 1996–2008”, in Sustainability, 2009.

 Σύνδεσμος εδώ

Επομένως, τα δημόσια συστήματα σπόρων εξαφανίζονται ως η κύρια πηγή σπόρων για τους αγρότες, και σε αυτό το κενό παρεισφρύει ο ιδιωτικός τομέας, συχνά με τη συνεργασία των δημόσιων ερευνητικών ιδρυμάτων. Το δεύτερο κύμα προγραμμάτων τύπου Πράσινης Επανάστασης που προωθούν ο Bill Gates και άλλοι χορηγοί, εναποθέτει στον ιδιωτικό τομέα την αρμοδιότητα για την προμήθεια σπόρων, και όχι τα δημόσια προγράμματα σπόρων, όπως ίσχυε στο παρελθόν. Τυπικά, αυτές οι πρωτοβουλίες προσπαθούν να εγκαταστήσουν τοπικές ιδιωτικές εταιρίες σπόρων που θα μπορούν να κατοχυρώσουν εμπορικά κανάλια και να δομήσουν δίκτυα παραγωγών σπόρων. Ενώ οι περισσότερες από αυτές τις μικρές εταιρίες σπόρων αναπόφευκτα θα αγοραστούν ή θα εξοντωθούν από μεγαλύτερες πολυεθνικές, στο μεσοδιάστημα όχι μόνο θα δημιουργήσουν αγορές που θα λειτουργούν, αλλά θα παρέχουν επίσης σημαντική τοπική υποστήριξη ώστε να πιέσουν για μετατροπές στους κανονισμούς που αφορούν στους σπόρους, την πνευματική ιδιοκτησία και τη βιοασφάλεια, μετατροπές που θα υπονομεύουν τα συστήματα σπόρων των αγροτών και στρώνουν το δρόμο για τις μεγάλες εταιρίες ώστε να ενταχθούν στην αγορά και κατόπιν να την πάρουν στα χέρια τους.

Ο αυτονόητος (αλλά σπανίως δηλωμένος) στόχος αυτών των προγραμμάτων είναι να παρέχουν σπόρους σε μια καινούρια τάξη μεσαίας και μεγάλης κλίμακας αγροτών στην Αφρική ή οπουδήποτε κάποιοι μπορούν να πληρώσουν για αυτούς τους σπόρους. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον να υποστηριχθούν τα συστήματα σπόρων που ελέγχονται και εξυπηρετούν αγρότες που παράγουν για τις οικογένειες και τις κοινότητές τους. Η επέκταση των εταιρειών εμπορίας  σπόρων είναι επιπλέον αδιαχώριστη από την επέκταση των επιχειρήσεων στην αγροτική παραγωγή και στις αγορές που αναλύονται παρακάτω. Η πιο δραματική περίπτωση είναι η απότομη αύξηση των πωλήσεων της γ.τ. σόγιας της Monsanto που ακολούθησε τη μαζική επέκταση της καλλιέργειας σόγιας για εξαγωγή στην Αργεντινή και τη Βραζιλία από το 1996. Ανάλογα μοντέλα παραγωγής εφαρμόζονται τώρα και αλλού, στη Ν. Αμερική, την Αφρική και την Ασία, εκτοπίζοντας από τη διαδικασία παραγωγής τους τοπικούς σπόρους και αντικαθιστώντας τους με αυτούς που προωθούν οι εταιρείες. Μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις η εισαγωγή των σπόρων των εταιρειών προηγείται του βιομηχανικού μοντέλου γεωργίας. Για παράδειγμα, τα σημερινά κινεζικά προγράμματα για την προώθηση της χρήσης κινεζικών υβριδικών ποικιλιών ρυζιού στην Αφρική είναι μέρος μιας μακροχρόνιας προσπάθειας να εγκατασταθούν μεγάλης κλίμακας καλλιεργήσιμες εκτάσεις ρυζιού στην ήπειρο για εξαγωγή πίσω στην Κίνα.

Η κατάσταση σήμερα με τους σπόρους είναι μια μορφή απαρτχάιντ. Από τη μία πλευρά είναι ο λεγόμενος επίσημος τομέας: ιδιωτικές εταιρείες, εθνικά και διεθνή ερευνητικά ινστιτούτα και κυβερνητικές υπηρεσίες που προωθούν την ανάπτυξη των ποικιλιών για ένα βιομηχανικό μοντέλο γεωργίας τελείως αντίθετο με στις ανάγκες των μικρών αγροτών και των τοπικών διατροφικών συστημάτων. Αυτή η πλευρά έχει πολλά λεφτά, υποστηρίζεται από όλους τους τύπους των νόμων (δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, κανονισμοί σπόρων, προστασία επενδύσεων, κ.ο.κ.) και έχει επίσης όλη την  πρόσβαση που χρειάζεται στη βιοποικιλότητα που ανέπτυξαν οι αγρότες και βρίσκεται τώρα  αποθηκευμένη σε τράπεζες σπόρων. Από την άλλη πλευρά, είναι τα συστήματα σποροπαραγωγής των αγροτών, τα οποία ακόμα προμηθεύουν με τροφή το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, αλλά δεν απολαμβάνουν σχεδόν καμία υποστήριξη από τις κυβερνήσεις, οι οποίες αντιθέτως τα περιορίζουν συνεχώς, έως και τα ποινικοποιούν.

Οι δέκα μεγαλύτερες πολυεθνικές μοιράζονται αναμεταξύ τους την παγκόσμια αγορά σπόρων

Αγροτική παραγωγή

Πολλά έχουν ειπωθεί για την αύξηση του ελέγχου των εταιριών στους σπόρους. Αλλά υπήρξε μία εξίσου δραματική αύξηση του ελέγχου από τις εταιρείες όσον αφορά στην αγροτική παραγωγή τις τελευταίες δύο δεκαετίες που τράβηξε πολύ λιγότερο την προσοχή και η οποία τώρα απειλεί να χειροτερέψει. Όπως και με την Πράσινη Επανάσταση, ένα μέρος αυτού του ελέγχου προήλθε από τον έλεγχο των σπόρων, αφού οι γ.τ. καλλιέργειες και τα υβρίδια επιβάλλουν ένα εντατικό μοντέλο αγροτικής εκμετάλλευσης. Σημαντικότερο ρόλο έπαιξε ωστόσο η αύξηση της ενσωμάτωσης των παραγωγών σε ένα κάθετο οργανωτικό μοντέλο.

Στις δεκαετίες του ’60 και ’70 πολλά από τα αγροκτήματα και τις καλλιέργειες που δημιουργήθηκαν υπό αποικιακή κατοχή εθνικοποιήθηκαν και η γενική τάση στις παγκόσμιες εταιρείες διατροφής ήταν να απομακρυνθούν από την άμεση παραγωγή. Στην πλειοψηφία τους, το κεφάλαιο επέλεξε αντ’ αυτού να εισχωρήσει στην αγροτική εκμετάλλευση μέσα από την διαδικασία των εισροών, ελέγχοντας δηλαδή την πώληση των σπόρων, των λιπασμάτων και των μηχανημάτων. Τα τελευταία χρόνια, όμως, αυτή η τάση έχει ανατραπεί.

Γεωργικές επιχειρήσεις της Pepsi Co
Αγροί	10 φυτείες πατάτας στην Κίνα
	1 γαλακτοκομική εγκατάσταση στην Ιορδανία
	1 γαλακτοκομική εγκατάσταση στην Αίγυπτο
Εργολαβίες	12.000 καλλιεργητές πατάτας στην Ινδία
	1200 καλλιεργητές κριθαριού στην Ινδία
	περ. 6.000 εκτάρια με εργολαβία αγροτικών εργασιών για ρύζι, ντομάτες και τσίλι στην Ινδία

Οι εταιρείες ασκούν όλο και αμεσότερο έλεγχο στην ίδια τη αγροτική εκμετάλλευση, ιδιαίτερα μέσα από τη συμβολαιακή-εργολαβική γεωργία  Στον τομέα της εκτροφής ζώων, για παράδειγμα, πάνω από 50% των χοίρων στον κόσμο και 66% των πουλερικών και της παραγωγής αυγών λαμβάνει πλέον χώρα σε βιομηχανικές φάρμες, οι οποίες γενικά ανήκουν σε μεγάλες εταιρείες κρέατος ή έχουν συμβόλαια με αυτές. Στην Βραζιλία, 75% της παραγωγής πουλερικών είναι με συμβόλαια, ενώ στο Βιετνάμ 90% της παραγωγής γαλακτοκομικών τελούν από το ίδιο εργολαβικό καθεστώς. Τα ποσοστά της εργολαβικής παραγωγής επίσης είναι ακόμη υψηλότερα όταν πρόκειτα για εξαγώγιμα αγαθά όπως το κακάο, ο καφές, τα κάσιους, τα φρούτα και λαχανικά. Το ίδιο ισχύει και για βασικά διατροφικά προϊόντα όπως το σιτάρι και το ρύζι. Στο Βιετνάμ το 40% της παραγωγής ρυζιού καλλιεργείται υπό καθεστώς συμβάσεων με εταιρείες.

Ένα από τους λόγους που οδήγησαν στην κάθετη ενσωμάτωση είναι ότι οι παγκόσμιοι λιανοπωλητές ζητούν αυστηρή προσκόλληση σε συγκεκριμένς προδιαγραφές που ορίζουν οι ίδιοι. Οι προμηθευτές τους επομένως θέλουν να διασφαλίσουν ότι οι αγρότες θα παράγουν σύμφωνα με αυτές τις προδιαγραφές. Οι εταιρείες αυτές έχουν υπερβολική δύναμη στην αγορά και μπορούν να εξαναγκάσουν τους συμβασιούχους παραγωγούς  να συμφωνήσουν με όρους σχεδόν δουλικούς. Εφόσον οι αγρότες αυτοί δεν προσλαμβάνονται άμεσα από τις εταιρίες, οι εταιρείες δεν υποχρεώνονται να τηρήσουν τους εργατικούς νόμους ή να διαπραγματευθούν με τα συνδικάτα.

Ορισμένες εταιρείες εμπορίας γεωργικών προϊόντων που επενδύουν σε καλλιεργήσιμη γη
Cargill	φοινικέλαιο, ζαχαροκάλαμο, γαλακτοκομικά, βοοειδή, πουλερικά, χοίροι, ιχθυοκαλλιέργειες
Olam	γαλακτοκομικά, αμύγδαλα, φοινικέλαιο
Bunge	ζαχαροκάλαμο, δημητριακά, ελαιόσποροι, βοοειδή
Louis Dreyfus	ζαχαροκάλαμο, δημητριακά, πορτοκάλια
Mitsui	βαμβάκι, γαλακτοκομικά, ελαιόσποροι, δημητριακά, πουλερικά, γαρίδες
Glencore	ελαιόσποροι, δημητριακά
ADM	ζαχαροκάλαμο, φοινικέλαιο (με τη Wilmar)
Noble Group	ελαιόσποροι, δημητριακά
Charoen Pokphand	χοίροι, πουλερικά, ιχθυοκαλλιέργειες, φρούτα και λαχανικά, φοινικέλαιο
Wilmar	φοινικέλαιο, ζαχαροκάλαμο

 Συνέπεια αυτής της τάσης προς την κάθετη ενσωμάτωση και των σφιχτά ελεγχόμενων προμηθευτικών αλυσίδων είναι η ανάδυση των «εταιρικών αγροτών». Ουσιαστικά μιλάμε για εταιρίες που άλλοτε ανήκουν σε οικογένειες και πιο συχνά σε ένα μείγμα επενδυτών και μετόχων,  με μεγάλης κλίμακας εργασίες, συνήθως σε διαφορετικά μέρη μιας χώρας ή ακόμη και σε περισσότερες από μία χώρες. Στην Αργεντινή, για παράδειγμα, όπου η εμφάνιση τέτοιων εταιρειών είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή, 30 εταιρίες ελέγχουν τώρα πάνω από 2,4 εκατομμύρια εκτάρια αγροτικής γης3. Στην Ουκρανία 25 εταιρείες ελέγχουν περίπου 3 εκατομμύρια εκτάρια αγροτικής γης – το 10% επί του συνόλου στη χώρα4. Οι περισσότεροι από αυτούς τους νέους εταιρικούς αγρότες έχουν ειδικές προμηθευτικές συμφωνίες με μεταποιητικούς κολοσσούς, όπως η πτηνοτροφική βιομηχανία  DaChan στην Κίνα με τη McDonald’s, και κάποιες από αυτές έχουν αγοραστεί από τους πελάτες τους, όπως η Hortifruiti, η μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής φρέσκων φρούτων και λαχανικών στην Κεντρική Αμερική, η οποία αγοράστηκε από τη Walmart. Εντωμεταξύ, όλο και περισσότερεςοι πολυεθνικές έχουν ιδιοπαραγωγή είτε μιλάμε για φρούτα, είτε για δημητριακά, γαλακτοκομικά, μοσχαρίσιο κρέας ή ζαχαροκάλαμα.

Υπάρχουν φυσικά και άλλες δυνάμεις που ωθούν τη γεωργία προς τη νέα βιομηχανοποίηση. Η σύγκλιση της διατροφικής και της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 πυροδότησε ένα κύμα επενδύσεων σε διατροφική παραγωγή και αγροτική γη σε όλον τον πλανήτη, τόσο από χρηματοπιστωτικούς επενδυτές που αναζητούν μια σίγουρη πηγή μακροχρόνιου κέρδους, όσο και από συγκεκριμένες κυβερνήσεις που επαναδιαπραγματεύονται την εμπιστοσύνη τους στο παγκόσμιο εταιρικό διατροφικό σύστημα, ώστε να εγγυηθούν τη διατροφική ασφάλεια της χώρας. Η πρόσφατη δημιουργία νέων αγορών για βιοκαύσιμα ώθησε ακόμα περισσότερες εταιρείες προς τη γεωργία. Με τη νομοθεσία να εγγυάται αγορές αιθανόλης και βιοντίζελ στις βιομηχανικές και στις αποκαλούμενες «ανερχόμενες» οικονομίες, οι οικονομικοί επενδυτές και οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ενέργειας τώρα τοποθετούν τα κεφάλαιά τους στις αγροτικές καλλιέργειες για την παραγωγή βιοκαυσίμων.

Ποιος δουλεύει για ποιον: Οι εργολαβικοί αγρότες αποτελούν την κυρίαρχη δύναμη της διατροφικής βιομηχανίας who-works-for-whom [πηγή: Grain]

Το συνολικό αποτέλεσμα των εξελίξεων αυτών είναι η μαζική εξάπλωση των μονοκαλλιεργειών. Η καλλιέργεια σόγιας καλύπτει πάνω από το ένα τέταρτο της παγκόσμιας αύξησης στις αγροτικές εκτάσεις μεταξύ του 1990 και 2007. Αυτό που είναι μάλλον το πιο εντυπωσιακό σ’ αυτά τα νούμερα είναι ότι ο όγκος της εξάπλωσης της μονοκαλλιέργειας δεν αφορά στην παραγωγή τροφής για τους ανθρώπους. Η τεράστια αγροτική έκταση που χρησιμοποιείται για την παραγωγή σόγιας,  ξυλείας, καλαμποκιού και ζαχαροκάλαμου προορίζεται κυρίως για βιομηχανική χρήση, ιδιαίτερα μάλιστα για βιοκαύσιμα και ζωοτροφές.

Αγορές

Kαθ’όλη τη δεκαετία της δεκαετίας του ’80 και κατόπιν τη δεκαετία του ’90 συντελέστηκε η πλήρης αποδιάρθρωση του κράτους ή των οργανισμών και φορέων δημοσίου συμφέροντος που, τουλάχιστον θεωρητικά, επεδίωκαν να εξισορροπήσουν τα συμφέροντα των αγροτών με αυτά του αστικού πληθυσμού. Οι διεθνείς ελεγκτικές επιτροπές εμπορευμάτων με την ίδια πάνω-κάτω πρόθεση, διαλύθηκαν κι αυτές. Εντωμεταξύ, με τη δημιουργία του ΠΟΕ και κατόπιν με τις διμερείς εμπορικές και επενδυτικές συμφωνίες, μια δέσμη νεοφιλελεύθερων ρυθμίσεων επιβλήθηκε σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο, προλειαίνοντας το έδαφος για την αλματώδη αύξηση των ξένων επενδύσεων στην αγροβιομηχανία και την παγκοσμιοποίηση των διατροφικών συστημάτων. Το αποτέλεσμα των διαδικασιών αυτών ήταν να συγκεντρωθεί τεράστια δύναμη στα χέρια των πολυεθνικών αγροκολοσσών. Η πόρτα ήταν πλέον ορθάνοιχτη: Μπορούσαν να ξαναφτιάξουν τα διατροφικά συστήματα ανάλογα με το πώς βόλευε τις παγκόσμιες επιχειρήσεις τους.

Καταλαμβάνοντας εύφορη γη: Οι βιομηχανικές καλλιέργειες εξαπλώνονται εις βάρος των άλλων (ποσοστιαία αύξηση από το 1990-2007) [πηγή: FAOSTAT]

Για τις χώρες του Νότου, το νέο αυτό κύμα εταιρικού ελέγχου σήμαινε, μεταξύ άλλων και:

-τη σταδιακή μεταφορά της παραγωγής αγροτικών προϊόντων προς περιοχές, όπως η Βραζιλία, όπου το κόστος παραγωγής είναι χαμηλό, ενώ η κρατική υποστήριξη, στις υποδομές, τις επιδοτήσεις και τη νομοθεσία, υψηλή (βλ. τις “εξαγωγές σπαραγγιών” παρακάτω),

-την επιθετική εισβολή αλυσίδων σουπερμάρκετ από το Βορρά (Wal-Mart, Carrefour), εταιρείες υπηρεσιών επισιτισμού (McDonald’s, KFC), και εταιρείες επεξεργασίας τροφίμων (Nestlé, Unilever) στα τοπικά διατροφικά συστήματα και τέλος

-την αντικατάσταση τοπικών αγορών και συστημάτων παραγωγής τροφίμων από τις αλυσίδες προμηθευτών τροφίμων και ζωοτροφών που οργανώνουν οι διατροφικοί και αγροβιομηχανικοί κολοσσοί.

Στην πλειονότητά τους, οι κυβερνήσεις ασπάστηκαν τις τάσεις αυτές με ενθουσιασμό. Άρχισαν να συναγωνίζονται η μία την άλλη σε προσφορές κινήτρων προς τους ξένους επενδυτές και να εφαρμόζουν δυτικού τύπου νόμους και κανονισμούς διατροφικής ασφάλειας που ευνοούν τις πολυεθνικές και ποινικοποιούν τους μικροκαλλιεργητές και τα τοπικά διατροφικά συστήματα. Άρχισαν να σπαταλούν τους πενιχρούς δημόσιους πόρους για τη δημιουργία υποδομών που διευκολύνουν την επέκταση των εταιρειών.

Κάποιες από τις κυβερνήσεις του Νότου, όπως η Κίνα, η Βραζιλία, η Ταϊλάνδη και η Νότια Αφρική, κατάφεραν να στηρίξουν την ανάπτυξη της εγχώριας αγροβιομηχανίας, οι εταιρείες αυτές είναι ωστόσο λίγες και αφορούν σχεδόν αποκλειστικά στη γεωργική παραγωγή. Επιπλέον είναι αντίγραφα πολυεθνικών του Βορρά, είναι οργανωμένες με την ίδια λογική και είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις μεγαλύτερες πολυεθνικές του Βορρά, είτε ως προμηθευτές σε εταιρείες όπως η McDonald’s  ή η Nestlé, είτε ως πελάτες των αγροβιομηχανικών όπως η Monsanto και η Hybro Genetics.

Εξαγωγές σπαραγγιού Από το 1990 ως το 2007, οι παγκόσμιες εξαγωγές σπαραγγιού αυξήθηκαν κατά 271%. Το 58% της αύξησης στις παγκόσμιες εξαγωγές, πάνω από το μισό δηλαδή, αφορούσε την παραγωγή σπαραγγιού στο Περού. Σε αυτήν την περίοδο, η παραγωγή σπαραγγιού στο Περού αυξήθηκε από τους 58.000 τόνους στους 284.000. Γύρω στο 90% των περουβιανών εξαγωγών σπαραγγιών προορίζονται για τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Παλαιότερα, τα σπαράγγια στο Περού καλλιεργούνταν από μικρούς καλλιεργητές. Σήμερα, αυτοί έχουν περοριστεί στο 10% της εγχώριας παραγωγής, ενώ κυριαρχούν οι μεγάλες εξαγωγικές εταιρείες. Αυτήν τη στιγμή, δύο εταιρείες ελέγχουν το ένα τέταρτο του συνόλου των εξαγωγών του σπαραγγιού στο Περού.

Επιπλέον, ο μηχανισμός της αγροβιομηχανίας των πολυεθνικών, είτε πρόκειται για την JBS της Βραζιλίας, είτε για τη Shineway στην Κίνα, είναι πλέον άρρηκτα συνδεδεμένος με τον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό τομέα. Κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες της παγκοσμιοποίησης συγκεντρώθηκε πολύς πλούτος και εξουσία στα χέρια της Wall Street και άλλων χρηματοπιστωτικών κέντρων. Οι επικεφαλής του χρηματοπιστωτικής οικονομίας κινούν καθημερινά τρισεκατομμύρια δολλάρια ανά τον κόσμο, αναζητώντας τις αμεσότερες και υψηλότερες απολαβές. Όλο και περισσότερα από αυτά τα χρήματα εισρέουν στην αγροβιομηχανία των πολυεθνικών και στην κερδοσκοπία από τα γεωργικά προϊόντα. Η πρόσβαση στην τεράστια αυτή πηγή κεφαλαίων δίνει αντίστοιχα φοβερή ώθηση στην επέκταση της αγροβιομηχανίας, παρέχοντας στις εταιρείες την οικονομική δυνατότητα να αγοράζουν μικρότερες εταιρείες ή να ξεκινούν νέες επιχειρήσεις, ενώ ταυτόχρονα προσδένει τις εταιρείες στη λογική του όλο και γρηγορότερου, όλο και υψηλότερου κέρδους, στις πλάτες των εργαζομένων, των καταναλωτών και του περιβάλλοντος. Εντωμεταξύ, η ποσότητα του κεφαλαίου που έχει επενδυθεί στα γεωργικά εμπορεύματα έχει ανέβει στα ύψη και αυτό, σε συνδυασμό με τον εντεινόμενο έλεγχο σε όλα τα επίπεδα της διατροφικής αλυσίδας, σημαίνει ότι οι τιμές ελάχιστη σχέση έχουν με την προσφορά και τη ζήτηση και ότι η διακίνηση των διατροφικών ειδών και η πρόσβαση σε αυτά έχουν αποσυνδεθεί από τις ανάγκες. Το σημερινό παγκόσμιο διατροφικό σύστημα των πολυεθνικών είναι οργανωμένο σύμφωνα με μία και μοναδική αρχή: την αρχή του κέρδους για τους ιδιοκτήτες των πολυεθνικών.

Δέκα αγροβιομηχανίες του Νότου στην παραγωγή τροφής
Sime Darby (Mαλαισία)	Η μεγαλύτερη παραγωγός φοινικελαίου επεκτείνεται στη δυτική Αφρική και στην παραγωγή ρυζιού
Wilmar (Σιγκαπούρη)	Μεγάλη παραγωγός φοινικελαίου και ζάχαρης. Μειοψηφία των μετοχών κατέχει η ADM.
Olam (Σιγκαπούρη)	Εμπορεύεται γεωργικά προϊόντα, έχει παρουσία στην Ασία, τη Λατινική Αμερική και την Αφρική. Κινείται ανοδικά και εκτείνεται στην παραγωγή βασικών διατροφικών ειδών, όπως το ρύζι και τα γαλακτοκομικά. Μέρος της ανήκει στην SWF Temasek της Σιγκαπούρης.
JBS (Βραζιλία)	Η μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής κρέατος με έμφαση στο βοδινό. Πρόσφατα επεκτάθηκε δυναμικά στη Βόρεια Αμερική, την Αυστραλία και στα πουλερικά.
Karuthuri (Iνδία)	Από τους μεγαλύτερους παραγωγούς κομμένων λουλουδιών στον κόσμο, με βάσεις κυρίως στην Κένυα. Πρόσφατα επεκτάθηκε στις διατροφικές καλλιέργειες προς εξαγωγήν σε γη που απέκτησε στην Αιθιοπία.
Savola (Σαουδική Αραβία)	Η μεγαλύτερη εταιρεία διατροφικών προϊόντων στην περιοχή του Κόλπου, ασχολείται με την παραγωγή και την επεξεργασία τροφίμων, καθώς και με τη λιανική πώληση μέσω της ιδιόκτητης αλυσίδας σουπερμάρκετ Panda.
COFCO (Κίνα)	Σύμπλεγμα εταιρειών κρατικών συμφερόντων, η μεγαλύτερη στην επεξεργασία και πώληση τροφίμων. Πρόσφατα επεκτάθηκε στην παραγωγή γαλακτοκομικών.
COSAN (Bραζιλία)	Ο μεγαλύτερος παραγωγός ζάχαρης στον κόσμο. Πρόσφατα συνήψε κοινοπραξία με τη Shell για την παραγωγή αιθανόλης.
New Hope (Κίνα)	Ιδιωτικό εταιρικό σύμπλεγμα, ο μεγαλύτερος παραγωγός ζωοτροφών κι ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς χοιρινού, πουλερικών και γαλακτοκομικών. Η εταιρεία πρόσφατα ίδρυσε επιχειρήσεις στο Βιετνάμ, τις Φιλιππίνες, το Μπαγκλαντές, την Ινδονησία, την Καμπότζη.

Άνθρωποι

Ίσως είναι δύσκολο να μην νιώσουμε δέος και τρόμο μπρος στη εξάπλωση της δύναμης των πολυεθνικών στο διατροφικό σύστημα. Η κατάσταση είναι θλιβερή αν αναλογιστούμε μάλιστα ότι η εξάπλωση των πολυεθνικών στηρίζεται στην καταστροφή των τοπικών διατροφικών συστημάτων, που παρέχουν τροφή και ζωτικότητα στους ανθρώπους τους οποίους εκμεταλλεύεται το σύστημα της αγροβιομηχανίας ή εκείνους που βρίσκονται αποκλεισμένοι απ’ αυτό.

Ποιος ταΐζει τον κόσμο;

[πηγή: ETC Group, “Ποιος θα μας θρέψει;”, Νοέμβριος 2009]

Το βιομηχανικό διατροφικό σύστημα δεν είναι ωστόσο πανταχού παρόν. Ούτε προορίζονται γι’ αυτό οι περισσότεροι σπόροι που σπέρνονται, ούτε εντάσσονται σε αυτό οι περισσότεροι αγρότες, ούτε θρέφει τους περισσότερους ανθρώπους. Σε ολόκληρο τον κόσμο, υπάρχουν ακόμη τα θεμέλια εντελώς διαφορετικών διατροφικών συστημάτων. Παντού αναδύονται και αναπτύσσονται κινήματα που επιδιώκουν να τα αναζωογονήσουν και να ανατρέψουν τη διατροφική τάξη πραγμάτων που επιβάλλουν οι πολυεθνικές. Μεγάλο μέρος της αγροτικής παραγωγής διεξάγεται ακόμη έξω από τις αλυσίδες παραγωγής των πολυεθνικών, γι’ αυτό και το κεφάλαιο καταβάλλει τόσο εντατικές προσπάθειες να ενσωματώσει την αγροτική παραγωγή. Μεγάλο μέρος των καλλιεργειών βρίσκεται ακόμη στα χέρια χωρικών, ψαράδων και ιθαγενών και λειτουργεί στο πλαίσιο τοπικών πολιτισμών και εμπορικών κυκλωμάτων.

Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόμαστε την αγροβιομηχανία. Όπως κατέδειξε η εμπειρία των τελευταίων δύο δεκαετιών, έχουμε κάθε λόγο να απαλλαγούμε εντελώς από αυτήν. Είκοσι χρόνια εξάπλωσης του ελέγχου της αγροβιομηχανίας στο επισιτιστικό σύστημα έχουν παραγάγει ακόμη περισσότερη πείνα: Σήμερα πεινούν 200 εκατομμύρια περισσότεροι απ’ όσο πριν είκοσι χρόνια. Είκοσι χρόνια εξάπλωσης της αγροβιομηχανίας έχει καταστρέψει ζωές: Σήμερα 800 εκατομμύρια μικροκαλλιεργητές και εργαζόμενοι στους αγρούς υποσιτίζονται. Η αγροβιομηχανία είναι εξέχων παράγοντας πρόκλησης κλιματικής αλλαγής και άλλων περιβαλλοντικών καταστροφών των οποίων τις συνέπειες είναι παντελώς ανίκανη να αντιμετωπίσει. Έχει δημιουργήσει πρωτόγνωρα προβλήματα στη διατροφική ασφάλεια κι έχει καταστήσει τη γεωργία έναν από τους τομείς με τις πιο επικίνδυνες συνθήκες εργασίας, τόσο για τους καλλιεργητές όσο και για τους εργαζόμενους στην επεξεργασία των τροφίμων. Και βέβαια διοχετεύει τον πλούτο που παράγεται από την παγκόσμια διατροφική παραγωγή στα χέρια των λίγων.

Στη γεωργία, η κύρια εξέλιξη των τελευταίων είκοσι ετών υπήρξε η ανάπτυξη της αγροβιομηχανίας. Αν η ανθρωπότητα θέλει να επιβιώσει με κάποια αξιοπρέπεια σ’ αυτόν τον πλανήτη, στα επόμενα είκοσι χρόνια καιρός είναι να δούμε την αγροβιομηχανία να καταποντίζεται.

Μετάφραση: Λ.&Φ.

πηγη: http://biotechwatch.gr/