Your voice sounds ακροδεξιότερα

Η μάχη κατά της «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος του ΛΑΟΣ κατά την άνοδό του στα δημόσια πράγματα. Από τα γελάκια στις εκπομπές των Ράδιο Αρβύλα έως την κυβέρνηση Παπαδήμου. Μία έννοια που πριν την τραγουδήσει το ΛΑΟΣ, βρισκόταν στα χείλη μερικών μοναχικών νεοφιλελεύθερων, έγινε το όχημα για τον επικοινωνιακό ετεροκαθορισμό της σοβαρής ακροδεξιάς στη χώρα.

Από τους τέσσερις υποψήφιους για τη θέση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, οι τρεις είναι απλώς εκδοχές προηγούμενων τύπων ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας. Μητσοτάκης, Καραμανλής, Έβερτ, κατά σειρά, ζωντανεύουν στα πρόσωπα του Κυριάκου, του Απόστολου και του Βαγγέλα.

Η παρουσία του Άδωνι όμως είναι αυτή που θα κρίνει την πολιτική που, ασχέτως του προσώπου, τελικά θα επικρατήσει στον χώρο της δεξιάς.

Τον Απρίλιο του 2014, με αφορμή τις αποκαλύψεις για τις επαφές Μπαλτάκου με τη Χρυσή Αυγή, είχα θυμηθεί τον Σωτήρη Χατζηγάκη, που είχε αποπεμφθεί από τον Σαμαρά όταν κατήγγειλε εκείνα τα «σταγονίδια ακροδεξιάς», στα τέλη του μακρινού 2011.

Έγραφα τότε πως «σήμερα, τα σταγονίδια που κατήγγειλε ο Χατζηγάκης λίγους μήνες πριν η Νέα Δημοκρατία αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, έχουν πλέον μουσκέψει ολόκληρη την παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Γι’ αυτό και παρά τα όσα συμβαίνουν, κανένας “Χατζηγάκης” δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής να νιώσει την αντίστοιχη ευθιξία».

Από τότε μέχρι σήμερα, ο Σαμαράς και τα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης τους έδωσαν τα διαπιστευτήρια τους, με άριστες επιδόσεις στο ακροδεξιόμετρο.

Σήμερα, χωρίς φόβο και πάθος, ακούει κανείς στελέχη της Νέας Δημοκρατίας να μιλούν για «λαθρομετανάστες», για μια Χρυσή Αυγή που «θα μπορούσε να είναι συνομιλητής και εταίρος», και εσχάτως, για την «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς».

Ο μόνιμος καημός του Μάκη Βορίδη, έχει γίνει ευαγγέλιο στα χείλη του Άδωνι, που καθημερινά δίνει στους άλλους τρεις το άλλοθι για την μόνιμη στροφή του διαλόγου ακόμα δεξιότερα.

Ωστόσο, στη Συγγρού δεν γελιόνται. Γνωρίζουν πως ο Άδωνις δεν πρόκειται να πάρει το κόμμα.

Στην καλύτερη περίπτωση θα καταγράψει την δυναμική της ακροδεξιάς στο κόμμα, στην χειρότερη, θα τους κάνει νόημα αμέσως μετά ο Βορίδης και θα φτιάξουν όλοι μαζί μετά το Εθνικό Μέτωπο.

Αντιθέτως, ο ρόλος του είναι να διαφημίσει μία σειρά από ιδεολογήματα όπως πως «για όλα φταίει ο Ανδρέας», «οι κρατικοποιήσεις του ΠΑΣΟΚ μας φάγανε», «η γενιά του Πολυτεχνείου φταίει για όλα», «οι μετανάστες θα πρέπει να φύγουν από την Ελλάδα και φταίνε για όλα», πριν καταλήξει στην «ορθή ανάγνωση της εποχής της Χούντας και της παρακαταθήκης της».

Ο Άδωνις είναι η ατραξιόν, όχι μόνο των εκλογών, αλλά και ολόκληρης της δεξιάς παλινόρθωσης που γίνεται με προμετωπίδα και αφορμή τις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας. Είναι εκείνος που έχει αναλάβει την ιδεολογική καμπάνια της ακροδεξιάς κόντρα στην «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς».

Στο «κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη», ο Δημήτρης Ψαρράς του «Ιού» της ΕφΣυν περιγράφει πως ο πρώην πρόεδρος του ΛΑΟΣ κατάφερε να φτάσει εκεί που δεν δείχνουν τα φώτα. Η μεγαλύτερη επιτυχία του χεριού του, είναι η Νέα Δημοκρατία που παρέδωσε ο Αντώνης Σαμαράς.

Εάν εξαιρέσει κανείς την καριέρα της Μπεκατώρου και τον εξανθρωπισμό του Βορίδη, η περσόνα του Άδωνι είναι ουσιαστικά η μεγαλύτερη επιτυχία του Καρατζαφέρη.

Με χαρακτηριστική ευκολία, ο πρόεδρος μετάγγισε το ΛΑΟΣ στην Νέα Δημοκρατία, και με τον παραγκωνισμό του επιχείρησε να θολώσει με μελάνι τα ακροδεξιά λιμνάζοντα νερά.

Ένας γραφικός εθνικιστής τηλεβιβλιοπώλης με τσιριχτή φωνή παντρεύεται μία από τις πιο αποκρουστικές περσόνες που έχουν περάσει από την τρας τιβί τα τελευταία χρόνια, γίνεται προβεβλημένος βουλευτής, υπουργός, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και τελικά φθάνει να διεκδικεί το αξίωμα του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Είτε ως υπουργός, είτε ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, όλο το περασμένο διάστημα, ο Άδωνις εξέφραζε λίγο πολύ τη γραμμή του κόμματος. Τώρα έχει τη δυνατότητα να την χαράξει, στα πρότυπα των βιβλίων που διαφημίζει. Όλα όσα τον ακούν οι τρεις κι ο κούκος από τις συχνότητες των παρακμιακών εκπομπών του, σήμερα θα τα λέει μέσα από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων.

Ο Άδωνις ξέρει να εφαρμόζει καλά την τακτική του διπλού λόγου. Από τα χρόνια του ΛΑΟΣ είναι μαθημένος πως να μιλάει διαφορετικά στο δικό του ακροατήριο, και πως να μιλάει στο ευρύ κοινό.

Σήμερα, κάνει τον λόγο του έναν και αρθρώνει ως πολιτική πρόταση την στροφή στην ακροδεξιά, αναγκάζοντας τους συνυποψήφιους του να σπεύδουν να υιοθετήσουν έναν διπλό λόγο.

Θα είναι οι «αλήθειες του Άδωνι», και μέχρι τις εκλογές, αρκετές από αυτές θα έχουν γίνει και «αλήθειες της Νέας Δημοκρατίας».

Έχοντας στο μυαλό την πολύ πρόσφατη είσοδο της ακροδεξιάς στη δημόσια σφαίρα, καθώς και τον άκακο τρόπο με τον οποίο στρώθηκε ο δρόμος για τη Χρυσή Αυγή, αυτό που συμβαίνει στη Νέα Δημοκρατία δεν έχει και πολύ πλάκα.

Αυτό θα πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας κάθε φορά που γελάμε με φθηνά αστεία του τύπου «να βγει ο Άδωνις για να πάει κατά διαόλου τη Νέα Δημοκρατία».

Ειδικά σε μία εποχή, που μία μεγάλη μάζα ψηφοφόρων δείχνει πως τραβάει κατά ‘κει.

rebeliskos

Και ο καπιταλισμός θέλει τον Χίτλερ του...

Πώς η γερμανική κεφαλαιοκρατία επέβαλε τους ναζί στην εξουσία. Η στάση του ΚΚΓ στο Μεσοπόλεμο.

γράφει: Αλέξανδρος Στεργιόπουλος 

  

Το Περιοδικό

Το σκάνδαλο Volkswagen έρχεται να προστεθεί στο διαρκές σκάνδαλο του καπιταλισμού. Δεν αποδεικνύει μόνο την απληστία του κεφαλαίου και την με κάθε τρόπο απόκτηση κέρδους. Αποκαλύπτει (άθελα του;) και τη διαπλοκή που υπάρχει από το ξεκίνημα του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος. Δηλαδή, τη θέση που επιφυλάσσει για το πολιτικό προσωπικό και δεν είναι άλλη από αυτή του διαχειριστή. Του θεματοφύλακα των «αξιών» και των κερδών του απάνθρωπου τέρατος που δολοφονεί και εκμεταλλεύεται εργάτες. Η ρύθμιση της αγοράς λειτουργεί μόνο αν οι πολιτικοί «ηγέτες» ακολουθούν πιστά τις εντολές των καπιταλιστών.

H σχέση από δυαδική γίνεται «τριαδική», όταν ξεσπούν κρίσεις του συστήματος. Τότε, έρχεται στο προσκήνιο το τέρας του φασισμού. Πιστό σκυλί που είναι έτοιμο να δαγκώσει, να ξεσκίσει καθετί διαφορετικό. Ειδικά «κόκκινο». Από το 2009 και μέχρι σήμερα η αποκρουστική τρόικα –Κεφάλαιο, πολιτικό προσωπικό, φασίστες- σπέρνει τον όλεθρο. Επιβάλλει συσκότιση διεκδικήσεων, ανατροπών.

Η λυκοσυμμορία στη Γερμανία του Μεσοπολέμου

Δεν είναι η πρώτη φορά φυσικά. Στο παρελθόν η σχέση αυτή οδήγησε ως την τυραννία του Χίτλερ. Την περίοδο του Μεσοπολέμου στη Γερμανία το τρίπτυχο ήταν «Γερμανική Κεφαλαιοκρατία-Σοσιαλδημοκράτες-Ναζί». Τη λυκοσυμμορία προσπάθησε να τσακίσει το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας. Απέτυχε, αλλά τα διδάγματα του πολλά και χρήσιμα. Παρακάτω θα παρουσιάσουμε τη σχέση γερμανικού καπιταλισμού-αστικού πολιτικού προσωπικού, η οποία επέβαλλε τους Ναζί στην εξουσία. Φυσικά, και τη συνεπή στάση του Κ.Κ.Γ (KPD).

Από τη σοβιετική δημοκρατία Βερολίνου, στο KPD και τα Φράικορπς

Η αρχή του νήματος εντοπίζεται το 1917. Οι συμφορές του πολέμου, η πείνα και οι αμέτρητοι νεκροί, προκαλούν τον Απρίλη τις πρώτες μαζικές απεργίες στη Γερμανία. Τον Μάρτιο του 1918 ο γερμανικός ιμπεριαλισμός επιβάλλει στην αδύναμη ακόμη σοβιετική εξουσία τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Εξασφαλίζοντας τη νίκη στο Ανατολικό Μέτωπο, το γερμανικό στρατιωτικό επιτελείο προσανατολίζεται σε γενική επίθεση στο Δυτικό Μέτωπο. Τα γερμανικά στρατεύματα ηττώνται.

Στις 4 Νοέμβρη του 1918 οι ναύτες του γερμανικού Πολεμικού Ναυτικού στο Κίελο αρνούνται να συμμετάσχουν σε μια μάταια επίθεση και εξεγείρονται. Οι εργάτες καταλαμβάνουν τα εργοστάσια, αναλαμβάνουν την παραγωγή, οπλίζονται και συγκροτούν σοβιέτ. Η αστική τάξη της Γερμανίας αποσύρει τη στήριξη της στην αυτοκρατορία, η μοναρχία πέφτει και το SPD σχηματίζει κυβέρνηση. Στις 9 Νοέμβρη ο κομμουνιστής Καρλ Λίμπκνεχτ κηρύσσει τη σοβιετική δημοκρατία της Γερμανίας στο Βερολίνο. To SPD, το μεγαλύτερο εργατικό κόμμα, με την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου έδωσε το έναυσμα για τη μεγάλη προδοσία της εργατικής τάξης στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η καταστροφή κι η εξαθλίωση, μαζί με τις πρώτες προλεταριακές αντιδράσεις έφεραν την πρώτη σημαντική κρίση στο SPD. Αρκετοί σοσιαλδημοκράτες βουλευτές αρνήθηκαν να ψηφίσουν πολεμικές πιστώσεις. Ακολουθώντας μια πολιτική θέση που έπαιρνε ίσες αποστάσεις από τη στρατηγική της προλεταριακής επανάστασης και την ευθεία στήριξη του γερμανικού στρατιωτικού επιτελείου, ιδρύουν το Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, τοUSPD. Στα ηγετικά κλιμάκια του νέου σχηματισμού συμμετέχουν ο Χούγκο Χάσε, Καρλ Κάουτσκι, Ρούντολφ Χίλφερντιγκ. Ανάμεσα τους βρίσκεται και μια ομάδα επαναστατών που εξαρχής διαφώνησε με τη συμμετοχή στον πόλεμο. Είναι οι «Σπαρτακιστές», Καρλ Λίμπκνεχτ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Φραντς Μέριγκ, Κλάρα Τσέτκιν, Βίλχελμ Πικ, κ.α.

Καρλ Λίμπκνεχτ

Κατά την έκρηξη της επανάστασης στη Γερμανία, η εργατική τάξη στερείτο επαναστατικού πολιτικού φορέα που να είναι δοκιμασμένος στις μεγάλες καμπές της ταξικής πάλης. Έτσι, δεν μπορούσε  να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη δημαγωγία και την εξαπάτηση των σοσιαλδημοκρατών ηγετών και να οδηγήσει την εργατική επανάσταση ως το τέλος. Οι ηγέτες του SPD ήταν η χρυσή εφεδρεία της αστικής τάξης της Γερμανίας.

Οι «Σπαρτακιστές» υπό την καθοδήγηση των Λίμπκνεχτ, Λούξεμπουργκ, ίδρυσαν στις 30 Δεκεμβρίου 1918στο επαναστατημένο Βερολίνο το KPD (Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας). Το Γενάρη του 1919 η αστική τάξη θα εξαπέλυε την επίθεση της. Το SPD συνωμοτούσε με τους αρχηγούς τους γενικού επιτελείου του γερμανικού στρατού, προκειμένου να συντρίψουν την επανάσταση στο Βερολίνο και σε όλη τη Γερμανία. ΟΦρίντριχ Έμπερτ έκλεισε μυστική συμφωνία με τον νέο επιτελάρχη Βίλχελμ Γκρένερ. Το SDP θα άφηνε τηΡάιχσβερ (γενικό επιτελείο στρατού) να δρα με απόλυτη αυτονομία. Ο Κουρτ φον Σλάιχερ συνέλαβε το σχέδιο συγκρότησης στρατού από φασιστικά στοιχεία. Τα λεγόμενα Φράικορπς.

Φράικορπς

Η Συνθήκη των Βερσαλλιών, το πραξικόπημα Καπ και η εισβολή των Γάλλων στο Ρουρ

Το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα όμως, δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη στην αστική τάξη. Γι’ αυτήν ακόμη και η υποψία «αριστερής» συμπεριφοράς ήταν καταδικαστέα. Έτσι, οι εκπρόσωποι του γερμανικού χρηματιστικού κεφαλαίου ανατρίχιαζαν και μόνο στη σκέψη ότι ο πρόεδρος του Ράιχ, ο Έμπερτ, συνεδρίαζε ως επικεφαλής των σοβιέτ στο Βερολίνο τον Νοέμβρη του 1918. Κάτι τέτοιο δεν έπρεπε να επαναληφθεί σε γερμανικό έδαφος. Παρ’ όλα αυτά, οι σοσιαλδημοκράτες δεν είχαν ολοκληρώσει την αποστολή τους. Ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να επικυρώσουν και να επιβάλουν τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Αμέσως μετά, τα Φράικορπς, μαζί με τμήματα του γερμανικού στρατού πραγματοποίησαν πραξικόπημα για να ανατρέψουν τη δημοκρατία και να βάλουν τέλος στις στοιχειώδεις ελευθερίες που είχε κατακτήσει η εργατική τάξη με το αίμα της.

Η συνθήκη των Βερσαλλιών προέβλεπε αστρονομικού ύψους πολεμικές επανορθώσεις από την ηττημένη Γερμανία προς τους νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το βάρος επωμιζόταν, σχεδόν αποκλειστικά, το γερμανικό προλεταριάτο, είτε μέσω της μείωσης μισθών και της υπερεκμετάλλευσης της εργασίας είτε μέσω της ληστρικής φορολόγησης. Η Γερμανία έχανε 65.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα από την επικράτεια της και εφτά εκατομμύρια γερμανούς πολίτες!

Στις 13 Μαρτίου 1920 η ταξιαρχία Έρχαρντ, τμήμα των Φράικορπς, διάβαινε την πύλη του Βραδεμβούργου, κατευθυνόμενη προς το χώρο της καγκελαρίας. Ο Βόλφγκανγκ Καπ, επικεφαλής ομάδας ακροδεξιών στελεχών, πραγματοποιούσε, με τη βοήθεια των Φράικορπς, πραξικόπημα ανατρέποντας την κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών.

Έχουμε φτάσει στη διάσπαση του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (USPD) και την ένωση της πλειοψηφίας με το KPD. Τον πρώτο χρόνο μετά τη συνένωση της αριστερής πτέρυγας του USPD με το KPD, σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης στις κεντρικές περιοχές της Γερμανίας βρισκόταν στις γραμμές των κομμουνιστών.

Τον Γενάρη του 1923 η κυβέρνηση του Κούνο (τεχνοκράτες από διάφορα κεντρώα κόμματα) δεν μπορούσε να καταβάλει τις επανορθώσεις με τον ρυθμό που υπαγόρευε η συνθήκη των Βερσαλλιών. Η κυβέρνηση υιοθέτησε πολιτική επιδότησης των γερμανικών βιομηχανιών έναντι των ξένων ιμπεριαλιστών, υποτίμησε το μάρκο και κήρυξε στάση πληρωμών. Τότε, ο γαλλικός στρατός εισέβαλε στη βιομηχανική περιοχή του Ρουρ,θέτοντας τη λειτουργία των βιομηχανιών υπό κατοχικό διοικητικό και οικονομικό έλεγχο, με αντάλλαγμα τη δόση των αποζημιώσεων που χρωστούσε η Γερμανία στη Γαλλία.

Το “κόκκινο”  Αμβούργο και ο “ηγέτης” Χίτλερ

Ξημερώματα 23 Οκτώβρη 1923, οι εργάτες του Αμβούργου, υπό την καθοδήγηση του Ερνστ Τέλμαν,επιτέθηκαν στα αστυνομικά τμήματα, απαλλοτρίωσαν τον οπλισμό και έστησαν οδοφράγματα στην πόλη. Αντιμετώπισαν τις επιθέσεις της αστυνομίας και περίμεναν ενισχύσεις από την κυβέρνηση της Σαξονίας. Ο στρατός, σε Σαξονία-Θουριγγία, αιφνιδίασε τους εργάτες, συλλαμβάνοντας τους ηγέτες τους και ανατρέποντας την κυβέρνηση του ενιαίου μετώπου. Στο Αμβούργο οι εξεγερμένοι εργάτες αντιστάθηκαν σθεναρά στο στρατό. Στο τέλος υποχώρησαν, όμως είχαν φτιάξει τον θρύλο του κόκκινου Αμβούργου. Γεγονός που θα στοίχειωνε τους αστούς και του βασικού τους στηρίγματος, τους σοσιαλδημοκράτες.

Ερνστ Τέλμαν

Τα τάγματα θανάτου (Φράικορπς) αρχίζουν να σχηματίζουν τις πρώτες πολιτικές ομαδοποιήσεις. Ανάμεσα τους θα ξεχώριζε ως ηγετική φυσιογνωμία ο Αδόλφος Χίτλερ. Το 1920 θα έπαιρνε από τον Καπ τα εύσημα του δεινού ρήτορα και αξιόλογου οργανωτή στο «κίνημα» των Φράικορπς. Το 1923 ο Χίτλερ θα οδηγούσε μια ομάδα του πραξικοπήματος Καπ στο «πραξικόπημα της μπιραρίας». Ο Χίτλερ προσπάθησε να οδηγήσει τους επικεφαλής του πραξικοπήματος σε μια «μεγάλη πορεία» προς το Βερολίνο, κατά το πρότυπο του Μουσολίνι το 1922. Η αντίσταση που προέβαλε η ομάδα του σε μιαχούφτα μπάτσους δεν κράτησε ούτε ώρα.

Ο Χίτλερ κατανοούσε ήδη από το 1923 ότι μόνο ένα κίνημα που θα χρησιμοποιούσε  ένα πρόγραμμα κοινωνικής δημαγωγίας με αντικαπιταλιστική φρασεολογία, σε συνδυασμό με τρομοκρατικές μεθόδους από πειθαρχημένα και οργανωμένα τάγματα εφόδου, θα ήταν σε θέση να χτυπήσει αποφασιστικά το επαναστατικό κίνημα, να αποκτήσει ερείσματα στην εργατική τάξη και να επιβάλει τη φασιστική δικτατορία της αστικής τάξης. Στην προσπάθεια του βρήκε εξαρχής χρηματοδότηση στο πρόσωπο του μεγιστάνα Φριτς Τίσεν. Δεν στήριξε εξαρχής το σύνολο της αστικής τάξης τον Χίτλερ, παρά μόνο το κέντρο της.

Οι ΗΠΑ μπαίνουν στο παιχνίδι

Οι ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν να απουσιάσουν από αυτή την ιμπεριαλιστική κούρσα. Μετά την κρίση του Ρουρ «πατάνε πόδι» στο ζήτημα των γερμανικών επανορθώσεων. Υπό την άμεση εποπτεία του χρηματιστικού κολοσσού της JP Morgan, εκπονήθηκε σχέδιο καταβολής πιστώσεων και δανείων στη Γερμανία, καθώς και αναβολής πληρωμής των δόσεων των γερμανικών επανορθώσεων. Ήταν το σχέδιο της αμερικανικήςεπιτροπής Ντόουζ.

Η ενίσχυση και ανάκαμψη της γερμανικής βιομηχανίας ήταν αναγκαία τόσο για να εξασφαλιστεί η μελλοντική καταβολή των επανορθώσεων όσο και ευκαιρία για το αμερικανικό κεφάλαιο να εισβάλει στην Ευρώπη. Το επαναστατικό κύμα είχε αρχίσει να υποχωρεί σε όλη την Ευρώπη. Το SPD, με πρωτεργάτη τον Έμπερτ και με τη στήριξη της Δεύτερης Διεθνούς όσο και της Διεθνούς του Άμστερνταμ, πρωτοστάτησε στην εφαρμογή του σχεδίου Ντόουζ.

Μετά τα χρόνια της επανάστασης, η επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης είχε συγκεντρωθεί στο KPD. Η τεράστια διείσδυση του στον εργατικό ξεσηκωμό του Ρουρ θορύβησε το γερμανικό –και όχι μόνο- μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Καπιταλιστικές διαφωνίες και ο “σοβαρός” Αδόλφος

Το κεφάλαιο της Γερμανίας στήριξε την επιβολή της δικτατορίας του Χίτλερ το 1933. Μολαταύτα, την περίοδο1929-1933 μόνο μια μερίδα του στάθηκε υπέρ της λύσης Χίτλερ. Το 1929 η κυβέρνηση συνεργασίαςκέντρου-σοσιαλδημοκρατών και δεξιάς, υπό τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Χέρμαν Μίλερ, ανέλαβε να ανανεώσει τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, υιοθετώντας το σχέδιο Γιανγκ. Αυτό προέβλεπε την επέκταση της καταβολής επανορθώσεων από τη Γερμανία έως το 1988! Η εφαρμογή του σήμαινε αμέσως αντεργατικά μέτρα: Κατάργηση οκταώρου, μείωση μισθών, υψηλοί έμμεσο φόροι σε είδη λαϊκής κατανάλωσης, κ.α. Η πλειοψηφία των εκπροσώπων του χρηματιστικού κεφαλαίου, με πρωτεργάτες τους εκπροσώπους της ηλεκτροβιομηχανίας και του τεράστιου τραστ της χημικής βιομηχανίας (μετέπειτα μονοπώλια Bayer, Hoechst,BASF), καθώς και τμήμα της βαριάς βιομηχανίας του Κρουπ, στήριξαν το σχέδιο. Προσέβλεπαν σε διευθέτηση του χρέους και των αντιτιθέμενων συμφερόντων με το χρηματιστικό κεφάλαιο της Αγγλίας και της Γαλλίας. Η ομάδα αυτή θεωρούσε ότι το SPD είναι το βασικό κοινωνικό-πολιτικό στήριγμα στην πολιτική αφοπλισμού και υποταγής της εργατικής τάξης.

Ο παλιός ευεργέτης του Χίτλερ, το αφεντικό της βαριάς βιομηχανίας χάλυβα, ο Φριτς Τίσεν και μαζί ο Εμίλ Κίρντορφ, της βιομηχανίας άνθρακα, απέρριψαν το σχέδιο Γιανγκ. Η ομάδα αυτή επιθυμούσε την εφαρμογή μιας εθνικής στρατηγικής στρατιωτικοποίησης της οικονομίας, μονομερούς κατάργησης του χρέους, υποτίμηση του νομίσματος για ενίσχυση των εξαγωγών έναντι των άλλων ιμπεριαλιστών. Θεωρούσε ότι αυτός ο στόχος μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο με την επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας που θα έβαζε την εργατική τάξη στον γύψο. Μάλιστα, χρηματοδότησε την καμπάνια συλλογής υπογραφών για τη διενέργεια δημοψηφίσματος ενάντια στο σχέδιο Γιανγκ το καλοκαίρι του 1929. Σύμμαχος ο βαρόνος των ΜΜΕ Αλφρεντ Χούγκενμπεργκ, ηγέτης του Εθνικού Γερμανικού Λαϊκού Κόμματος (DNVP), Ο Χίτλερ και ο επικεφαλής των «χαλυβδόκρανων» (παραστρατιωτική οργάνωση του DNVP). Σε αυτό το γκρουπ  ο Χίτλερ απέκτησε το κύρος του «σοβαρού» ηγέτη της «εθνικής αντιπολίτευσης» και ένα βήμα που δεν διέθετε πριν.

Φριτς Τίσεν

Το KPD έδειχνε τον δρόμο και προειδοποιούσε…

Το Κομμουνιστικό Κόμμα (KPD) πολύ πριν τις εκλογές του Σεπτέμβρη 1930, όταν οι ναζί αναδείχτηκαν δεύτερο κόμμα, έβλεπε τη δυναμική άνοδο τους. Ο Ερνστ Τέλμαν, ηγέτης του KDP, είχε περιγράψει  αναλυτικά τον κίνδυνο άλματος των ναζί που το 1928 είχαν πάρει μόλις 2.6%. Είχε εντοπίσει τη μερίδα του μονοπωλιακού κεφαλαίου που τους στήριζε, καθώς και τα στρώματα που έλκονταν από την κοινωνική δημαγωγία του Χίτλερ. Συγκεκριμένα, φτωχούς και μεσαίους αγρότες, σημαντικό τμήμα του προλεταριάτου της υπαίθρου.

Οι γερμανοί κομμουνιστές δεν καλλιεργούσαν αυταπάτες. Εδειχαν την επαναστατική προοπτική, αλλά τόνιζαν ότι η Γερμανία  δεν είχε ακόμη επαναστατική κατάσταση. Δεν μετέδιδαν μεταβατικά συνθήματα (εργατικός έλεγχος, εθνικοποιήσεις, κ.α) αποπροσανατολίζοντας και απομακρύνοντας τους εργάτες από το τεράστιο έργο της συγκέντρωσης των αναγκαίων δυνάμεων για την προλεταριακή επανάσταση και την επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Δεν αποπειράθηκαν να εγκλωβίσουν την εργατική τάξη σε ρεφορμιστικές λύσεις διαχείρισης του καπιταλισμού. Διακήρυτταν  ότι οποιαδήποτε λύση και να ακολουθηθεί στο πλαίσιο του καπιταλισμού θα είναι ολέθρια για την εργατική τάξη.

Στρώνεται ο δρόμος για τους ναζί. Οι εργάτες αντιστέκονται

Φτάνουμε στην περίοδο διακυβέρνησης Μπρίνινγκ. Εξαρχής πήρε μέτρα λιτότητας. Η ανεργία εκτινάχτηκε στα ύψη. Στα τέλη του 1931 το 44% του ενεργού πληθυσμού ήταν άνεργο. Περίπου 6 εκατομμύρια Γερμανοί! Η εργατική τάξη είχε δεχτεί ένα από τα σημαντικότερα πλήγματα στην ιστορία της. Οι σοσιαλδημοκράτες στήριξαν και αυτή την επίθεση του μονοπωλιακού κεφαλαίου στην εργατική τάξη.

Στις αρχές του 1932 η διακυβέρνηση Μπρίνινγκ έστρωνε το έδαφος για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου. Η απουσία μαζικών αγώνων, ταξικής οπτικής, «έσπρωχνε» την πλειοψηφία των εργατών στη «λύση» των εκλογών. Σε αυτό πόνταρε και μεγάλη μερίδα του μονοπωλιακού κεφαλαίου που στήριζε τη διακυβέρνηση. Η χρονική διεύρυνση της κυβέρνησης μειοψηφίας, χωρίς τη λειτουργία του κοινοβουλίου, αλλά με έκδοση προεδρικών διαταγμάτων βάσει του άρθρου 48 του Συντάγματος της Βαϊμάρης, περνούσε από την επανεκλογή του μοναρχοφασίστα Χίντενμπουργκ στη θέση του προέδρου του Ράιχ. Η θητεία του έληγε τον Μάρτιο του 1932.

Χίντενμπουργκ

Ο Χίντενμπουργκ επανεκλέγεται και τον Ιούνιο του 1932 ακολουθεί η κυβέρνηση μειοψηφίας του Φραντς φον Πάπεν, εκπροσώπου της δεξιάς, φιλομοναρχικής τάσης του Κέντρου. Η νέα διακυβέρνηση εξακολουθούσε να έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Οι εκπρόσωποι της ηλεκτροβιομηχανίας και της χημικής βιομηχανίας άναψαν πράσινο φως στον φον Πάπεν να διερευνήσει συμμετοχή του Χίτλερ στην κυβέρνηση. Ο Χίτλερ, όμως, όπως και οι υποστηρικτές του βιομήχανοι, ήθελε την καγκελαρία. Στις διαπραγματεύσεις πήρε την άρση της παρανομίας των ταγμάτων εφόδου των ναζί. Οι κομμουνιστές, μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες εργάτες συγκρούονται μαζί τους. Η τρομοκρατία των ναζί δεν έπιανε. Μόνο με την ενίσχυση από τις δυνάμεις καταστολής της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης της Πρωσίας μπορούσαν να υπερισχύσουν. Έτσι και έγινε.

Τα αφεντικά επιβάλλουν τον Χίτλερ

Το KPD, παρά τον άνισο αγώνα, άντεχε. Μάλιστα, στις εκλογές του Νοέμβρη του 1932, πέντε μέρες πριν την απεργία στα ΜΜΜ του Βερολίνου, το ποσοστό των ναζί πέφτει στο 33%. Αντιθέτως το KPD έπαιρνε άλλες 600 χιλιάδες ψήφους από το SPD, φτάνοντας στο 16.9% και τις 6.000.000 ψήφους συνολικά. Το SPD έπεφτε στο20.4%. Τα αποτελέσματα αυτά έφεραν πανικό στα επιτελεία του μονοπωλιακού γερμανικού κεφαλαίου.

Τα αφεντικά της ηλεκτρικής και χημικής βιομηχανίας έβλεπαν ως μοναδική διέξοδο σωτηρίας τον Χίτλερ. Μαζί με τους Τίσεν και Κίρντορφ επέβαλαν στον Χίντενμπουργκ τον διορισμό του Χίτλερ στην καγκελαρία στις 30 Γενάρη του 1933.  Μάλιστα, στην παράδοση της εξουσίας δεν είναι τυχαία η επιστολής στήριξης των Εθνικοσοσιαλιστών που απέστειλαν ο τραπεζίτης Κουρτ φον Σρέντερ, ο πρόεδρος του Δ.Σ των μεταλλείων Ε. Χέκερ. Από κοντά φυσικά και οι Κέπλερ, Ρόστεργκ, ο γενικός διευθυντής των χαλυβουργείων, εκπρόσωποι της βιομηχανίας Hoesch, κ.α.

Το KPD απηύθυνε έκκληση στην ηγεσία του SPD για πραγματοποίηση γενικής απεργίας προκειμένου να εμποδιστεί η είσοδος των ναζί στην κυβέρνηση. Αυτή τη φορά οι σοσιαλδημοκράτες, ενώ είχαν καταγγείλει την κυβέρνηση φον Πάπεν ως κυβέρνηση «Ναζί-Βαρόνων», δεν θα δίσταζαν να ψηφίσουν το πρόγραμμα εξωτερικής πολιτικής του Χίτελρ στις προγραμματικές του δηλώσεις στο Ράιχσταγκ. Ο Τέλμαν πάσχιζε να κρατήσει τη φλόγα της ταξικής πάλης. Οι κομμουνιστές πρέπει πάση θυσία να πυροδοτούν μεγάλα ή μικρά γεγονότα μαζικών συγκρούσεων παρασύροντας τμήματα εργατικών μαζών στον αγώνα. Κύριος στόχος η ανατροπή της κυβέρνησης Χίτλερ. Οι ναζί όμως, θα κάνουν την κίνηση ματ. Ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ στις27 Φεβρουαρίου 1933 και απόδοση της ευθύνησς στους κομμουνιστές, έδωσε τη δυνατότητα στους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες να προβοκάρουν το ενιαίο μέτωπο με τους κομμουνιστές. Στις 3 Μαρτίου 1933συλλαμβάνεται ο Τέλμαν και στην ουσία οι ναζί επιφέρουν το τελειωτικό χτύπημα στο KPD.

Πηγές:

-«Διδάγματα από τον Μεσοπόλεμο. KPD. Η συνεπής αντιφασιστική και επαναστατική οργάνωση της γερμανικής εργατικής τάξης» εφημ. «Κόντρα», Μάης 2015.

 -moneypro.gr

dithen2010

10 μεγάλες εταιρίες που πλούτισαν από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης

Σχόλιο Αγκάρρας: Οι επιχειρηματικοί όμιλοι που επωφελήθηκαν τα μέγιστα από το ναζιστικό καθεστώς και τον πόλεμο αποδεδειγμένα είναι πολλαπλάσιοι από την πάρακατω λίστα. Ο συσσωρευμένος πλούτος πάνω στο αίμα των ναζιστικών θυμάτων έμεινε στα χέρια αυτών των εταιριών και τα περισσότερα εμπλεκόμενα άτομα δεν οδηγήθηκαν σε κανένα δικαστήριο. Μια από τις μεγαλύτερες περιόδους συσσώρευσης κεφαλαίου  του γερμανικού καπιταλισμού έλαβε χώρα εκείνη την περίοδο και το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κομμάτι της σημερινής γερμανικής αστικής τάξης έχει τις βάσεις τις σε εκείνη την εποχή.

——————–

Επειδή το επιχειρηματικό δαιμόνιο δεν γνωρίζει σύνορα και πολέμους, υπάρχουν εταιρίες η ανάπτυξη των οποίων επωφελήθηκε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας. Οι περισσότερες εταιρίες εξελίχθηκαν σε οικονομικούς κολοσσούς της παγκόσμιας οικονομίας και μέχρι και σήμερα τα κέρδη τους υπολογίζονται σε δισεκατομμύρια ευρώ.
Ωστόσο, αρκετές από αυτές έχουν παραδεχτεί ότι επωφελήθηκαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για αυτό τον λόγο έχουν παραχωρήσει, σε ένδειξη μετάνοιας, μεγάλα χρηματικά ποσά ως αποζημίωση στους επιζώντες του ολοκαυτώματος.

10. Bertelsmann

Η εταιρία, που ιδρύθηκε το 1835, υπήρξε στενός συνεργάτης του Χίτλερ, καθώς στήριξε έμπρακτα τη ναζιστική προπαγάνδα κυκλοφορώντας βιβλία με αντισημιτικά σύμβολά και προπαγανδιστικά βιβλία που απευθύνονταν στη νεολαία την περιοχής.
Ο πρόεδρος της εταιρίας Heinrich Mohn προχώρησε σε σημαντικές δωρεές στις ειδικές δυνάμεις του Χίτλερ, καθώς ο ίδιος ήταν εκλεκτό μέλος των SS, γεγονός που έδειχνε τη στενή του σχέση με τις ιδεολογίες τους. Μάλιστα, μετά από έρευνα που έγινε για την εξακρίβωση της σχέσης της εταιρίας με το ναζισμό, προέκυψε ότι στα εργοστάσια της στη Λιθουανία και τη Λετονία χρησιμοποιούνταν εργάζονταν σε καθεστώς δουλείας εργάτες εβραϊκής καταγωγής.

9. Kodak

Σύμφωνα με έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί στα εθνικά αρχεία των ΗΠΑ προκύπτει ότι η Kodak είχε συναλλαγές με τη Ναζιστική Γερμανία μετά την κήρυξη πολέμου από την Αμερική. Μάλιστα τα στοιχεία αναφέρουν ότι στα εργοστάσια της εταιρίας στη Γερμανία εργάζονταν μεγάλος αριθμός δούλων, περισσότεροι από 350 άνθρωποι. Ακόμη, αναφέρεται ότι ο προσωπικός οικονομικός σύμβουλος του Χίτλερ αποκαλούνταν “Kodak Man”, δείχνοντας τις οικονομικές συναλλαγές που είχαν οι δύο πλευρές. Τέλος, η Kodak έδιωξε όλους τους εργαζόμενους της που είχαν εβραϊκή καταγωγή, δείχνοντας την υποστήριξή της στον Γερμανό σύμμαχό της.

8. Hugo Boss

Ο Hugo Boss, που έχτισε την εταιρία του το 1924, κατηγορήθηκε ότι σχεδίασε μια από τις στολές που φορούσαν οι δυνάμεις των SS, αργότερα ανακαλύφθηκε ότι ο ίδιος δεν δημιούργησε τα σχέδια, ωστόσο ήταν αυτός που τις κατασκεύασε. Σύμφωνα με τις πληροφορίες στη 1 Απριλίου του 1931 ο ίδιος έγινε μέλος του Ναζιστικού κόμματος για δύο λόγους, ο ένας επειδή γνώριζε ότι κάτι τέτοιο θα ωφελούσε σημαντικά την επιχείρησή του και ο άλλος γιατί πίστευε πως ο Χίτλερ ήταν ο μόνος που μπορούσε να σώσει τη Γερμανία.
Λίγα χρόνια αργότερα η επιχείρησή του κέρδισε το πρώτο της σημαντικό κεφάλαιο κατασκευάζοντας τις στρατιωτικές στολές των SS και ρούχα για τη ναζιστική νεολαία. Με την ανάπτυξη της επιχείρησης του αυξήθηκε και η ανάγκη για εργατικό δυναμικό, έτσι οι εταιρία χρησιμοποίησε 140 δούλους, ο αριθμός των οποίων αυξήθηκε από άλλους 40 κρατούμενους πολέμου που μεταφέρθηκαν από τη Γαλλία. Μετά τον πόλεμο η εταιρία τιμωρήθηκε με πρόστιμο για τη στήριξή της στους ναζί.

7. IBM

Η IBM φέρεται να παρείχε πληροφορίες στη ναζιστική κυβέρνηση του Χίτλερ για τον εντοπισμό των Εβραίων. Το σύστημα, που χρησιμοποιούσαν ήταν οι κάρτες που χτυπούσαν οι εργαζόμενοι εκείνη την εποχή, με αποτέλεσμα να ταυτοποιούνται και να απομονώνονται οι Εβραίοι. Η εταιρία παρείχε πρόσβαση στα αρχεία της στον Χίτλερ, που στόχος του, μετά την επικράτησή του στη Γερμανία, ήταν η εκκαθάριση των Εβραίων. Ακόμη, η εταιρία ανέπτυξε και παρείχε πολύτιμες τεχνολογίες στους ναζί, μάλιστα αυτόματα συστήματα της IBM χρησιμοποιούνταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

6. Bayer

Η IG Farben, που αποτελείται από μικρότερες φαρμακευτικές εταιρίες, όπως η Agfa και η Bayer, είναι η μεγαλύτερη εταιρία παρασκευής όχι μόνο φαρμάκων αλλά και χημικών. Από το 1933 μέχρι το 1944 η IG Farben αποτέλεσε τον μεγαλύτερο ευεργέτη της ναζιστικής κυβέρνησης, δωρίζοντας 81 εκατομμύρια σε αυτή. Η εταιρία μάλιστα εξόπλιζε τους ναζί με πετρέλαιο.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες η εταιρία είχε χτίσει παράρτημα πλησίον του Άουσβιτς για να μπορεί να χρησιμοποιεί δωρεάν εργατικά χέρια, μάλιστα υπολογίζεται ότι περισσότερο από 370.000 εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή του κατά τη διάρκεια της εργασίας τους στο εργοστάσιο.

5. Siemens

Η Siemens είναι μια από τις γνωστότερες εταιρίες που χρησιμοποίησε τους φυλακισμένους πολέμου στα εργοστάσιά της. Μάλιστα η εταιρία φέρεται να έχει χρησιμοποιήσει, το 2001, την ονομασία Zyklon σε μια καμπάνια προώθησης των προϊόντων της, γεγονός που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Αυτό γιατί το Zyklon, ήταν το θανατηφόρο εντομοκτόνο που χρησιμοποιήθηκε στους θαλάμους αερίων, όπου εξοντώθηκαν εκατοντάδες Εβραίοι.

4. BMW

Ο Guenther Quandt, ιδρυτής της εταιρίας χρησιμοποιούσε δούλους στα εργοστάσια παραγωγής όπλων. Τον Μάιο του 1933 ο ίδιος έγινε μέλος του ναζιστικού κόμματος, πράγμα που του απέφερε αμέτρητα κέρδη μιας και εξασφάλισε μερικές από επικερδέστερες κρατικές συμφωνίες.
Πάντως η αποδοχή της εταιρίας ότι εμπλεκόταν στις θηριωδίες των ναζί, έγινε μόλις το 2001, όταν η κληρονόμος Gabriele Quandt παραδέχτηκε ότι η περιουσία που χτίστηκε από τον παππού της ήταν αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης περίπου 50.000 αιχμαλώτων πολέμου. Σύμφωνα με τις πληροφορίες ο Quandt εξανάγκαζε τους Ρώσους και Ουκρανούς αιχμαλώτους να εργάζονται, απειλώντας τους με εκτέλεση, αφού αναφέρεται ότι στο εργοστάσιο του στο Ανόβερο υπήρχε ειδικός χώρος εκτελέσεων. [ Η οικογένεια Quandt εκείνη την περίοδο ήταν επίσης η ιδιοκτήτρια της γνωστής εταιρίας μπαταριών Varta η οποία κατά την διάρκεια του πολέμου κατασκέυαζε τις μπαταρίες των οχημάτων του γερμανικού στρατού χρησιμοποιώντας καταναγκαστική εργασία χιλιάδων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης]

3. Audi

Η Audi, μια από τις μεγαλύτερες αυτοκινητοβιομηχανίες του κόσμου, παραδέχεται ότι την περίοδο της ναζιστικής επικράτησης στη Γερμανία χρησιμοποίησε πάνω από 20.000 σκλάβους στα εργοστάσιά της, παρόλο που οι υπεύθυνοι επικοινωνίας προσπαθούν να αποτάξουν από τη φήμη της τη σκοτεινή αυτή περίοδο. Κατά τις ιστορικές πηγές οι τραυματισμένοι δούλοι και όσοι δεν ήταν πια σε κατάσταση να εργαστούν, οι οποίοι στη πλειοψηφία τους ήταν Γάλλοι κρατούμενοι, αποστέλλονταν στο Φολσενμπούργκ, όπου και εξοντώνονταν, την ίδια στιγμή άλλοι κρατούμενοι έπαιρναν τις θέσεις τους.
Υπολογίζεται πως, πριν από τη λήξη του πολέμου η εταιρία έστειλε περίπου 688 ανθρώπους στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ενώ, αναφέρεται ότι μετά το τέλος του πολέμου η Audi αναγκάστηκε να πληρώσει πρόστιμα εκατομμυρίων δολαρίων.

2. Daimler-Benz

Η εταιρία που δημιουργεί τα πιο πολυτελή αυτοκίνητα στον κόσμο, φαίνεται να έχει εμπλακεί και αυτή στις θηριωδίες των ναζί. Το 1942, η εταιρία κατασκεύασε εξαρτήματα που χρησιμοποιήθηκαν από τις ναυτικές δυνάμεις και το στρατό, μάλιστα η εταιρία φαίνεται αν αποκαθιστούσε τις βλάβες των οχημάτων των SS.
Στα εργοστάσια της εταιρίας εργάζονταν πολλοί κρατούμενοι, αφού πολλές από τα εργοστάσιά της βρίσκονταν κοντά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Υπολογίζεται ότι περίπου 63.610 κρατούμενοι εργάζονταν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες στα εργοστάσια της εταιρίας και φυλάσσονταν από δυνάμεις των SS.

1. Deutsche Bank

Στη κορυφή των εταιριών που επωφελήθηκαν από τους κρατούμενους των στρατοπέδων συγκέντρωσης είναι η Deutsche Bank. Η τράπεζα εξαγόρασε και ιδιοποιήθηκε 4.446 κιλά χρυσού που είχαν συγκεντρωθεί από την κεντρική τράπεζα του Χιτλερικού καθεστώτος Reichsbank. Από την τεράστια ποσότητα του χρυσού υπολογίζεται ότι 744 κιλά συγκεντρώθηκαν από τους κρατούμενους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, από τον στρατιωτικό των SS Bruno Melmer.
Ακόμη, αναφέρεται ότι η τράπεζα παραχώρησε στον Αδόλφο Χίτλερ δάνειο, που φέρεται να χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του Άουσβιτς. Το 1998 η τράπεζα αποδέχτηκε την ηθική ευθύνη για τις επιχειρηματικές συναλλαγές της ναζιστικής περιόδου.

 

http://agkarra.com

10 λόγοι που πρέπει να ανησυχείς για την TTIP

TTIP (Transatlantic Trade and Investment Partnership): Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ

1/10 – Η ΤΤΙΡ είναι απειλή για τη δημοκρατία. Εάν συμφωνηθεί, η ΤΤΙΡ θα δώσει στις επιχειρήσεις τη δυνατότητα να μηνύουν τις κυβερνήσεις σχετικά με πολιτικές αποφάσεις που θα μπορούσαν να βλάψουν τα μελλοντικά τους κέρδη, υπονομεύοντας τη δημοκρατική λήψη αποφάσεων για το δημόσιο συμφέρον.

2/10 – H ΤΤΙΡ αποτελεί απειλή για τις δημόσιες υπηρεσίες. Η ΤΤΙΡ θα δημιουργήσει νέες αγορές σε δημόσιες υπηρεσίες, όπως η υγεία και η εκπαίδευση, κάτι που οδηγεί σε μεγαλύτερη απελευθέρωση και ιδιωτικοποίηση. Θα καταστεί επίσης πολύ δύσκολο να υπαχθούν οι υπηρεσίες αυτές – καθώς και η ενέργεια και το νερό μας – ξανά υπό δημόσιο έλεγχο.

3/10 – Η ΤΤΙΡ απειλεί την ασφάλεια των τροφίμων. Μέσω της εναρμόνισης των κανονισμών για την ασφάλεια των τροφίμων, τα πρότυπα ασφαλείας τροφίμων της ΕΕ θα πρέπει να μειωθούν στα επίπεδα των ΗΠΑ. Με αυτό το τρόπο θα αρθούν οι περιορισμοί της ΕΕ για τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς ΓΤΟ, τα φυτοφάρμακα και τις ορμόνες βοδινού κρέατος.

4/10 – Η ΤΤΙΡ αποτελεί απειλή για το περιβάλλον. Η ΤΤΙΡ θα μειώσει τους περιβαλλοντικούς κανονισμούς της ΕΕ στα επίπεδα των ΗΠΑ, επιτρέποντας μια αμερικανικού τύπου ανάπτυξη fracking στην Ευρώπη.

5/10 – Η ΤΤΙΡ είναι απειλή για το κλίμα. Ισχυροποιώντας τα δικαιώματα των επενδυτών, η ΤΤΙΡ θα επιτρέψει στις επιχειρήσεις να μηνύουν κυβερνήσεις όταν υιοθετήσουν νέες πολιτικές κατά των ορυκτών καυσίμων.

6/10 – Η ΤΤΙΡ απειλεί τα δικαιώματα των εργαζομένων. Tα δικαιώματα των εργαζομένων θα μπορούσαν να μειωθούν στα πρότυπα των ΗΠΑ και οι επιχειρήσεις θα μπορούσαν να μετεγκατασταθούν σε πολιτείες των ΗΠΑ & των χωρών της ΕΕ με τα χαμηλότερα πρότυπα εργασίας.

7/10 – Η ΤΤΙΡ είναι μια απειλή για την ιδιωτική ζωή. Διέρρευσαν έγγραφα που δείχνουν ότι η ΤΤΙΡ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να επαναφέρει κεντρικά στοιχεία της Εμπορικής Συμφωνίας Κατά της Παραποίησης (ACTA), η οποία απορρίφθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μετά από λαϊκή διαμαρτυρία. Η TTIP θα μπορούσε να αναγκάσει τους παρόχους διαδικτύου για να κατασκοπεύουν τους πελάτες τους.

8/10 – Η ΤΤΙΡ αποτελεί απειλή για τον οικονομικό έλεγχο. Η ΤΤΙΡ θα καταργήσει πολλούς από τους νέους δημοσιονομικούς κανονισμούς (όπως οι τραπεζικές εγγυήσεις) που έχουν εισαχθεί μετά το 2008 για να αποτρέψουν ένα ακόμη μελλοντικό οικονομικό κραχ.

9/10 – Η ΤΤΙΡ βρίσκεται υπό διαπραγμάτευση στο απόρρητο. Ενώ τα εταιρικά συμφέροντα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις, το κοινό δεν συμμετέχει με κανέναν τρόπο στις συζητήσεις. Όλοι οι διαπραγματευτές πρέπει να υπογράψουν συμφωνίες εμπιστευτικότητας. Δεν υπάρχει πρόσβαση στο κείμενο της συμφωνίας – ακόμη και για τους βουλευτές – έτσι τα περισσότερα από αυτά που γνωρίζουμε είναι από έγγραφα που διέρρευσαν.

10/10 – ΤΤΙΡ είναι ένα επικίνδυνο προσχέδιο για τον υπόλοιπο κόσμο. Αν η ΤΤΙΡ συμφωνηθεί, οι χώρες στον παγκόσμιο Νότο θα βρεθούν υπό τεράστια πίεση για την εφαρμογή προτύπων τύπου ΤΤΙΡ ώστε να αποφευχθεί η μείωση της εμπορικής τους δραστηριότητας. Το λόμπι των επιχειρήσεων επιβεβαιώνει το στόχο τους για τη δημιουργία μιας «παγκόσμιας σύγκλισης προς τα πρότυπα των ΕΕ-ΗΠΑ». Με αυτό το τρόπο θα δούμε πολιτικές ελεύθερου εμπορίου να επιβάλλονται στις φτωχότερες χώρες, οι οποίες δεν είχαν καμία συμμετοχή στις διαπραγματεύσεις.

http://www.dialektika.gr

Η Ευρωαμερικανική Μεγάλη Χάρτα που απειλεί τη δημοκρατία, καθαρογράφεται

10 λόγοι για τους οποίους πρέπει να ανησυχούν οι Ευρωπαίοι πολίτες - και ιδιαίτερα του Νότου - από την Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ

Η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων ή αλλιώς TTIP (Transatlantic Trade and Investment Partnership) είναι μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου και ελεύθερων επενδύσεων που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο στάδιο των –μυστικών– διαπραγματεύσεων μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ. Επ΄ αυτού, δηλαδή της μυστικότητας και της αδιαφάνειας, έχει εκδώσει ψήφισμα και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο οποίο διατυπώνει τις ανησυχίες και τις ενστάσεις του.
Η TTIP δεν αποτελεί μια παραδοσιακή εμπορική συμφωνία με κύριο στόχο τη μείωση των δασμών στις εισαγωγές μεταξύ εμπορικών εταίρων, καθότι οι δασμοί ανάμεσα στην ΕΕ και τις ΗΠΑ είναι ήδη στα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα. Αξιωματούχοι και από τις δύο πλευρές πάντως, δηλώνουν ανοιχτά πως ο κύριος στόχος της TTIP είναι να παραμερίσει τις κανονιστικές ρυθμίσεις που αποτελούν «εμπόδιο» στην ελευθερία κίνησης κεφαλαίων και κερδοφορίας  πολυεθνικών επιχειρήσεων στις δύο μεριές του Ατλαντικού.
Στην πραγματικότητα, τα «εμπόδια» αυτά είναι τα κοινωνικά κεκτημένα και οι περιβαλλοντικές ρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα τα εργασιακά δικαιώματα, οι κανόνες ασφάλειας για τα τρόφιμα (που συμπεριλαμβάνουν τους περιορισμούς σχετικά με τα γενετικά μεταλλαγμένα τρόφιμα), οι κανονισμοί για τη χρήση χημικών τοξικών ουσιών, οι νόμοι για την προστασία των προσωπικών δεδομένων στο διαδίκτυο, ακόμη και κάποιες από τις ρυθμίσεις για τις τράπεζες που είχαν στόχο να αποφευχθεί μια επανάληψη της οικονομικής κρίσης του 2008.
Με δυο λόγια: σε αυτήν τη διατλαντική συμφωνία διακυβεύονται πάρα πολλά.

Ο δεκάλογος του φόβου…

1. Η ΤΤΙΡ είναι απειλή για τη δημοκρατία. Εάν συμφωνηθεί, η ΤΤΙΡ θα δώσει στις επιχειρήσεις τη δυνατότητα να μηνύουν τις κυβερνήσεις σχετικά με πολιτικές αποφάσεις που θα μπορούσαν να βλάψουν τα μελλοντικά τους κέρδη, υπονομεύοντας τη δημοκρατική λήψη αποφάσεων για το δημόσιο συμφέρον.
2. H ΤΤΙΡ αποτελεί απειλή για τις δημόσιες υπηρεσίες. Η ΤΤΙΡ θα δημιουργήσει νέες αγορές σε δημόσιες υπηρεσίες, όπως η υγεία και η εκπαίδευση, κάτι που οδηγεί σε μεγαλύτερη απελευθέρωση και ιδιωτικοποίηση. Θα καταστεί επίσης πολύ δύσκολο να υπαχθούν οι υπηρεσίες αυτές - καθώς και η ενέργεια και το νερό μας – ξανά υπό δημόσιο έλεγχο.
 3. Η ΤΤΙΡ απειλεί την ασφάλεια των τροφίμων. Μέσω της εναρμόνισης των κανονισμών για την ασφάλεια των τροφίμων, τα πρότυπα ασφαλείας τροφίμων της ΕΕ θα πρέπει να μειωθούν στα επίπεδα των ΗΠΑ. Με αυτό το τρόπο θα αρθούν οι περιορισμοί της ΕΕ για τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς ΓΤΟ, τα φυτοφάρμακα και τις ορμόνες βοδινού κρέατος
4. Η ΤΤΙΡ αποτελεί απειλή για το περιβάλλον. Η ΤΤΙΡ θα μειώσει τους περιβαλλοντικούς κανονισμούς της ΕΕ στα επίπεδα των ΗΠΑ, επιτρέποντας μια αμερικανικού τύπου ανάπτυξη fracking στην Ευρώπη.
5.  Η ΤΤΙΡ είναι απειλή για το κλίμα. Ισχυροποιώντας τα δικαιώματα των επενδυτών, η ΤΤΙΡ θα επιτρέψει στις επιχειρήσεις να μηνύουν κυβερνήσεις όταν υιοθετήσουν νέες πολιτικές κατά των ορυκτών καυσίμων
6.  Η ΤΤΙΡ απειλεί τα δικαιώματα των εργαζομένων. Tα δικαιώματα των εργαζομένων θα μπορούσαν να μειωθούν στα πρότυπα των ΗΠΑ και οι επιχειρήσεις θα μπορούσαν να μετεγκατασταθούν σε πολιτείες των ΗΠΑ & των χωρών της ΕΕ με τα χαμηλότερα πρότυπα εργασίας.
7. Η ΤΤΙΡ είναι μια απειλή για την ιδιωτική ζωή. Διέρρευσαν έγγραφα που δείχνουν ότι η ΤΤΙΡ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να επαναφέρει κεντρικά στοιχεία της Εμπορικής Συμφωνίας Κατά της Παραποίησης (ACTA), η οποία απορρίφθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μετά από λαϊκή διαμαρτυρία. Η TTIP θα μπορούσε να αναγκάσει τους παρόχους διαδικτύου για να κατασκοπεύουν τους πελάτες τους.
8. Η ΤΤΙΡ αποτελεί απειλή για τον οικονομικό έλεγχο. Η ΤΤΙΡ θα καταργήσει πολλούς από τους νέους δημοσιονομικούς κανονισμούς (όπως οι τραπεζικές εγγυήσεις) που έχουν εισαχθεί μετά το 2008 για να αποτρέψουν ένα ακόμη μελλοντικό οικονομικό κραχ.
9. Η ΤΤΙΡ βρίσκεται υπό διαπραγμάτευση στο απόρρητο. Ενώ τα εταιρικά συμφέροντα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις, το κοινό δεν συμμετέχει με κανέναν τρόπο στις συζητήσεις. Όλοι οι διαπραγματευτές πρέπει να υπογράψουν συμφωνίες εμπιστευτικότητας. Δεν υπάρχει πρόσβαση στο κείμενο της συμφωνίας - ακόμη και για τους βουλευτές - έτσι τα περισσότερα από αυτά που γνωρίζουμε είναι από έγγραφα που διέρρευσαν.
10. Η ΤΤΙΡ είναι ένα επικίνδυνο προσχέδιο για τον υπόλοιπο κόσμο. Αν η ΤΤΙΡ συμφωνηθεί, οι χώρες στον παγκόσμιο Νότο θα βρεθούν υπό τεράστια πίεση για την εφαρμογή προτύπων τύπου ΤΤΙΡ ώστε να αποφευχθεί η μείωση της εμπορικής τους δραστηριότητας. Το λόμπι των επιχειρήσεων επιβεβαιώνει το στόχο τους για τη δημιουργία μιας «παγκόσμιας σύγκλισης προς τα πρότυπα των ΕΕ-ΗΠΑ». Με αυτό το τρόπο θα δούμε πολιτικές ελεύθερου εμπορίου να επιβάλλονται στις φτωχότερες χώρες, οι οποίες δεν είχαν καμία συμμετοχή στις διαπραγματεύσεις.
(Πηγή: Dr. Kostas Nikolaou, Environmental Planning of Cities Hellenic Open University /dialektika.gr)

Το ιστορικό της TTIP

Επιχειρηματικά λόμπι εκατέρωθεν του Ατλαντικού οραματίζονταν από καιρό μια εμπορική και επενδυτική συμφωνία μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ ευνοϊκή προς τα συμφέροντα των επιχειρήσεων. Το 1995 ιδρύθηκε ο Διατλαντικός Οικονομικός Διάλογος (Transatlantic Business Dialogue, TABD), ένα κλειστό λόμπι που απαρτίζεται από τους διευθύνοντες συμβούλους των ισχυρότερων ευρωπαϊκών και αμερικανικών εταιρειών. Σκοπός του ήταν να ασκήσει πιέσεις υπέρ της άρσης των ρυθμίσεων που επηρεάζουν τις υπερεθνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην ΕΕ και τις ΗΠΑ και έκτοτε προωθεί συστηματικά την ιδέα μιας συμφωνίας μεγάλης εμβέλειας για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Η δημιουργία του Διατλαντικού Οικονομικού Συμβουλίου (Transatlantic Business Council, TABC) το 2007 έδωσε στο Διατλαντικό Οικονομικό Διάλογο μια ακόμη ευκαιρία να ασκήσει πίεση για τη δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερων συναλλαγών στη βάση της απορρύθμισης των αγορών τόσο στην ΕΕ όσο και στις ΗΠΑ.
Ανταποκρινόμενοι σε αυτές τις πιέσεις, οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής και των ΗΠΑ ανακοίνωσαν τον Νοέμβριο του 2011 ότι θα συγκροτούσαν μια ομάδα εργασίας σε ανώτατο επίπεδο η οποία «θα προσδιόριζε και θα αξιολογούσε τις δυνατότητες ενίσχυσης των εμπορικών και επενδυτικών σχέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ». Λίγο μετά από αυτή την εξαγγελία, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εγκαινίασε μια σειρά συναντήσεων, κεκλεισμένων των θυρών, με μεμονωμένες εταιρείες και εκπροσώπους επιχειρηματικών λόμπι. Αντικείμενο των συναντήσεων –που ξεπέρασαν τις εκατό–  ήταν η προετοιμασία των θέσεων της ΕΕ ενόψει των διαπραγματεύσεων· και παρέμειναν μυστικές, μέχρις ότου η Επιτροπή αναγκάστηκε να αποκαλύψει την ύπαρξή τους μετά από σχετικό αίτημα βάσει του δικαιώματος ελεύθερης πρόσβασης στην πληροφόρηση.
Ο Διατλαντικός Οικονομικός Διάλογος συντάχθηκε με την Επιχειρηματική Στρογγυλή Τράπεζα των ΗΠΑ και τη Στρογγυλή Τράπεζα των Ευρωπαίων Βιομηχάνων και ζήτησαν από κοινού μια φιλόδοξη εμπορική και επενδυτική συνεργασία μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ.

Στην τελική ευθεία...

Τον Φεβρουάριο του 2013, στο ετήσιο διάγγελμά του προς το Κονγκρέσο (State of the Union address), ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα ανακοίνωσε την έναρξη των διαπραγματεύσεων για μια εφ’ όλης της ύλης Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP). Ο πρώτος γύρος των διαπραγματεύσεων έλαβε χώρα τον Ιούλιο του 2013 με τη δεδηλωμένη ελπίδα και των δύο πλευρών ότι θα μπορούσαν να ολοκληρώσουν τις συνομιλίες εντός δύο ετών, μέχρι τέλους του 2015 (προκειμένου να μη συμπέσουν με την προεκλογική εκστρατεία για τις επόμενες προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, η οποία ήδη έχει ξεκινήσει).
(Πηγή: Τζον Χίλαρυ* (John Hilary) «Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP): Χάρτα απορρύθμισης, επίθεση στην εργασία, κατάλυση της δημοκρατίας», Ιδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ – Γραφείο Βρυξελλών)
(*)Ο Τζον Χίλαρυ είναι Εκτελεστικός Διευθυντής της οργάνωσης War on Want. Τα κείμενά του καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων εμπορίου και επενδύσεων. Το 2013 ανακηρύχθηκε Επίτιμος Καθηγητής της Σχολής Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου του Νόττινχαμ.

 http://www.marketfair.gr

Ζοζέ Σαραμάγκου

Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,
 ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, 
ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, 
ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, 
ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.
Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. 
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… 

Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

Οι δανειστές μπλοκάρουν τον έλεγχο σε λίστες και φακέλους

Την ώρα που η κυβέρνηση έχει επενδύσει πολιτικά στην πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής και της φοροδιαφυγής, οι διεθνείς πιστωτές της χώρας πραγματοποιούν οργανωμένο «σαμποτάζ» στον έλεγχο των καυτών φακέλων που εκκρεμούν, με αιχμή του δόρατος την περίφημη λίστα Λαγκάρντ.

Οπως αποκάλυψε...
χθες στη Βουλή ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Τρύφων Αλεξιάδης, μιλώντας στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες, οι δανειστές, διά των τεχνικών κλιμακίων τους, εμφανίζονται σφόδρα αρνητικοί στο να δοθεί νομοθετικά παράταση στις ανέλεγκτες ή υπό εξέλιξη υποθέσεις που χειρίζονται οι ελεγκτικές αρχές, μεταξύ των οποίων και η λίστα Λαγκάρντ, την ώρα που γνωρίζουν ότι οι περισσότερες παραγράφονται οριστικά στο τέλος του έτους.

Το γεγονός αυτό προκαλεί εύλογα ερωτήματα για τον ρόλο των κλιμακίων των δανειστών, οι οποίοι για άλλη μια φορά εμφανίζονται πρόθυμοι να δεχτούν περικοπές σε χαμηλά και μεσαία εισοδήματα ή «τυφλές» αυξήσεις φόρων, αλλά ταυτόχρονα βάζουν φρένο στον έλεγχο των «μεγάλων ψαριών» που δυνητικά μπορούν να αποφέρουν εκατομμύρια στο δημόσιο ταμείο, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη και το αίσθημα δικαιοσύνης στην κοινή γνώμη.

Σύμφωνα τον κ. Αλεξιάδη, η κυβέρνηση μετά την ψήφιση του νέου Μνημονίου τον Αύγουστο είναι δεσμευμένη και δεν μπορεί να νομοθετήσει μονομερώς, χωρίς την έγκριση της πρώην τρόικας και νυν κουαρτέτου.

Οπως είπε, βρίσκονται σε εξέλιξη συζητήσεις και διαπραγματεύσεις, ωστόσο τα τεχνικά κλιμάκια εμφανίζονται διστακτικά για τα οφέλη ακόμη μιας παράτασης, δεδομένου ότι εκκρεμούν πάνω από 11.000 φορολογικές υποθέσεις προς έλεγχο και η ελληνική διοίκηση είναι πρακτικά αδύνατον να τις ελέγξει όλες.

Ειδικά για τη λίστα Λαγκάρντ επισήμανε ότι αφορά κατά κύριο λόγο το φορολογικό έτος 2000 και έχει ήδη λάβει αρκετές παρατάσεις, ενώ απαντώντας σε ερώτηση για το αν ελέγχονται και οι μηδενικοί λογαριασμοί, ο αν. υπουργός σημείωσε ότι μπορεί το τελικό υπόλοιπο να εμφανίζεται μηδενικό, αλλά συχνά προηγούνται μεταφορές εκατομμυρίων που πρέπει να διερευνηθούν.

Εντύπωση προκαλεί και το γεγονός ότι ο ίδιος ο Τρ. Αλεξιάδης, στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης στη Βουλή την προηγούμενη εβδομάδα, είχε δεσμευτεί ότι οι 11.500 εκκρεμείς υποθέσεις θα παραταθούν για ακόμη έναν χρόνο έως το τέλος του 2016.

Είχε αναφέρει ακόμη ότι εντός του 2016 θα ολοκληρωθεί και ο έλεγχος στη λίστα Λαγκάρντ, καθώς μπαίνει «τέλος στην ασυλία και τις ειδικές μεταχειρίσεις». Η λίστα των 2.062 ονομάτων φυσικών και νομικών προσώπων παρελήφθη από το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών το 2010, αλλά σύμφωνα με τη νομοθεσία παραγράφεται στις 31.12.2015. Μέχρι σήμερα, έχει ξεκινήσει ο έλεγχος σε 481 υποθέσεις, αλλά έχει ολοκληρωθεί σε μόλις 136 από τις 2.062.
efsyn.gr

 «Γι' αυτό τον λόγο λοιπόν η καθυστέρηση απο τους ΣαμαροΒενιζέλους»...

STIGLITZ: ΤΟ ΕΥΡΩ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΧΑΡΤΙ - ΑΣ ΔΙΑΛΥΘΕΙ, ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΙΔΕΩΔΕΣ

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΑΕΠ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Με εξαιρετικά σκληρά λόγια καταφέρεται κατά του ευρώ ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος J. Stiglitz.

Όπως τονίζει σε νέες του δηλώσεις, οι οποίες είδαν πριν από λίγο το φως της δημοσιότητας, το ευρώ δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα... κομμάτι χαρτί.

"Εάν το ευρώ, το ενιαίο νόμισμα και η Ευρωζώνη δεν αναμορφωθούν, τότε ίσως χρειαστεί να διαλυθεί, με στόχο να σωθεί το ευρωπαϊκό ιδεώδες, το ευρωπαϊκό project, η Ευρώπη ολόκληρη", σχολιάζει χαρακτηριστικά ο νομπελίστας οικονομολόγος.

Συνεχίζοντας ο Stiglitz βάλλει κατά των πολιτικών που ασκούν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, διαμηνύοντας πως δεν είναι δυνατόν να διαβρώνονται οι συνθήκες διαβίωσης των πολιτών και τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων, με μοναδικό στόχο την ενίσχυση του ΑΕΠ.

aristeridiexodos

Μετά τον Τρίτο Πόλεμο

By πέμπτο κύμα

πηγή: Γιάννης Μακριδάκης

Βαδίζουμε ολοταχώς προς την παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική σοβιετία. Από τον αντίστροφο δρόμο όμως. Όχι με την κρατικοποίηση των επιχειρήσεων αλλά αρχικά με τη μετατροπή των κρατών σε επιχειρήσεις, και τελικά με την αντικατάστασή τους από τις ικανότερες να διαχειριστούν ανθρώπινο δυναμικό και φυσικούς πόρους πολυεθνικές.

Τα κράτη ως οντότητες θα υφίστανται πλέον για λόγους τυπικής διοικητικής διαίρεσης, επίσης για διατήρηση του πολύ χρήσιμου, ιδίως όταν τεχνηέντως διαστέλλεται σε καιρούς κρίσεων, εθνικοπατριωτικού αισθήματος ενός ικανού να διεγείρει τα συντηρητικά ένστικτα των κοινωνιών ποσοστού απαιδεύτων, και, τέλος, για τον προσεταιρισμό μέσω χρηματισμού, με λεφτά φυσικά των φορολογούμενων πολιτών, μιας στρατιάς πολιτικών, στρατιωτικών, δικαστικών, αστυνομικών, ελεγκτικών και θρησκευτικών υπηκόων της νέας τάξης.

Ο καπιταλισμός δηλαδή, ως ο μεγάλος αδελφός που απέμεινε μόνος στον κόσμο μετά από τον θάνατο του σοβιετικού μοντέλου, δείχνει πλέον ότι έχοντας μπλέξει απόλυτα μέσα στις αντιφάσεις του δεν έχει άλλες επιλογές, παρά να μεταλλαχθεί τελικά σε υβρίδιο με διακριτά επ’ αυτού τα χαρακτηριστικά του νεκρού αδερφού του.
Ολιγάριθμες γιγάντιες πολυεθνικές επιχειρήσεις σε ρόλο παγκόσμιου νομοθέτη κρατούν σε σφιχτή ομηρεία και απόλυτο έλεγχο το σύνολο του ανθρώπινου δυναμικού, μέσω του πλήρους ελέγχου των φυσικών πόρων και της διαδικασίας παραγωγής εξ αυτών του συστημικού “πλούτου”. “Πλούτου” ο οποίος φυσικά αποτελεί αέρα, κουπόνια με ονομαστική αξία ή άυλο χρήμα που διακινείται μέσω τραπεζών από τη μια εταιρία στην άλλη υπηρετώντας το παγκόσμιο ΑΕΠ, εκτρέφοντας την πλατιά μάζα των σύγχρονων υπηκόων της νέας τάξης και καλύπτοντας κάποιες καταναλωτικές “ανάγκες” όσων εξ αυτών νιώθουν ανοήτως ότι ανήκουν σε κάποια ανώτερη και πιο προνομιούχο κοινωνική τάξη.
Η πορεία αυτή της ανθρωπότητας, η οποία φυσικά την καθιστά ολοένα και περισσότερο σκλάβο του εαυτού της, ολοένα πιο ασθενή και δυστυχή, πορεία που οδηγεί τελικά στον πλήρη έλεγχό της από μια δράκα των πλέον πλανημένων και κενόδοξων μελών της, έχει ως βάση της τον στρεβλό ορισμό της ανάπτυξης του γιγαντισμού, και τον ρόλο του σύγχρονου ανθρώπου ως απερίσκεπτο απομυζητή του πλανήτη. Μόνον ένα δυναμικό παγκόσμιο κίνημα ανθρώπων, οι οποίοι θα τολμήσουν να θέσουν εαυτούς φύλακες των φυσικών πόρων και του χαρακτήρα τους ως αρχέγονα αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων, μόνον ένα παγκόσμιο και δυναμικό κίνημα πολιτών που θα ξαναορίσει την έννοια της ανάπτυξης ως φυσική διαδικασία, που θα τολμήσει την σμίκρυνση, που θα επαναφέρει τον ορισμό του πλούτου ως βιοποικιλότητα, ύπαρξη φυσικών πόρων και καρπών των πλασμάτων, μόνον ένα παγκόσμιο κίνημα ανθρώπων που θα επανακαθορίσουν τον ρόλο τους προσωπικά και συλλογικά ως ελεύθερα όντα φυσικά και όχι ως υποχείρια συστημικά, μόνον ένα τέτοιο παγκόσμιο κίνημα ανθρώπων μπορεί να αλλάξει την πορεία, αλλά μάλλον αυτό θα γίνει μετά τον Τρίτο Πόλεμο…

Δημοσιεύτηκε στις 12 Οκτώβρη στο ΤΡΡ

Στημένη και πύρρειος νίκη στην Πορτογαλία

Άρης Χατζηστεφάνου

Σκληρή διαπάλη στο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Πορτογαλίας για το αν θα σχηματίσει κυβέρνηση με την Αριστερά ή αν θα υποστηρίξει κυβέρνηση μειοψηφίας της Δεξιάς. Σοσιαλιστές, αριστεροί και κομμουνιστές διαθέτουν 121 έδρες, όταν για πλειοψηφία χρειάζονται μόνο 116

Όλες τις δυνάμεις τους έριξαν στη μάχη των πορτογαλικών εκλογών, η ΕΕ και το οικονομικό κατεστημένο της χώρας προκειμένου να επιβεβαιώσουν το μύθο του «καλού μαθητή», που υπακούει τις εντολές των Βρυξελλών και του Βερολίνου και ανταμείβεται για την υποταγή του. Η πρώτη θέση που κατέλαβε ο δεξιός συνασπισμός PaF (Portugal à Frente – Πρώτα η Πορτογαλία), παρουσιάστηκε από τα κυρίαρχα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης σαν ένα «ευχαριστώ» των Πορτογάλων ψηφοφόρων στα μνημόνια και την πολιτική λιτότητας. Η πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από τη συγκεκριμένη ανάγνωση των αποτελεσμάτων.

Ο δεξιός συνασπισμός με επικεφαλής των πρωθυπουργό Πέδρο Κόστα καταποντίστηκε χάνοντας 740.000 ψήφους και 28 έδρες – πτώση που αντιστοιχεί σε ποσοστιαία μείωση 10-15% στα μεγάλα αστικά κέντρα. Συγκεκριμένα το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (το οποίο καμία σχέση δεν έχει με το όνομά του) και το Λαϊκό Κόμμα είδαν το άθροισμα του ποσοστού του να πέφτει από το 50,4% στο 36,8%.

Το μόνο που έσωσε την μνημονιακή κυβέρνηση ήταν η εξίσου απογοητευτική παρουσία των σοσιαλιστών, οι οποίοι απέτυχαν παταγωδώς να εμφανιστούν ως εναλλακτική στην πολιτική λιτότητας – και δεν θα μπορούσαν να το κάνουν αφού ήταν το δικό τους κόμμα, που άνοιξε την πόρτα στην Τρόικα το 2011. Το σοσιαλιστικό κόμμα σημείωσε μικρή άνοδο 11 εδρών φτάνοντας το 32% των ψήφων γεγονός όμως που θεωρείται αποτυχία αν σκεφτεί κανείς ότι λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές ανέμενε εύκολη επικράτηση στις κάλπες. Συνολικά λοιπόν τα κόμματα της δεξιάς και οι σοσιαλιστές, που εφάρμοσαν τα μνημόνια σημείωσαν τα χαμηλότερα ποσοστά τους από το 1985.

Ο Γερμανός υπουργός οικονομικών Σόιμπλε, όπως και ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι, μπορεί να πανηγύριζαν στις δημόσιες δηλώσεις τους για τη διάσωση των πιο πιστών υπηκόων τους, γνωρίζουν όμως πολύ καλά ότι η νίκη τους είναι πύρρειος.

Για να επιτευχθεί ακόμη και αυτό το αποτέλεσμα η ΕΚΤ πραγματοποίησε μια ακόμη απροκάλυπτη πολιτική παρέμβαση, λίγο πριν από τις εκλογές, αγοράζοντας μέρος του πορτογαλικού δημόσιου χρέους και αποτρέποντας έτσι την ανάγκη εφαρμογής ενός δεύτερου και πολύ σκληρότερου πακέτου λιτότητας. Όπως εξηγούσε στο περιοδικό Jacobin η Καταρίνα Πρινσίπε από το Αριστερό Μπλόκ, η κίνηση αυτή συνοδεύθηκε από μια ακόμη επιχείρηση «δημιουργικής λογιστικής», που επέτρεψε στην κυβέρνηση να παρουσιάσει μείωση της ανεργίας ενώ συνδυάστηκε με την επιστροφή στις αγορές – παρά το γεγονός ότι μετά το μνημόνιο το δημόσιο χρέος της Πορτογαλίας αυξήθηκε από το 80% στο 120% του ΑΕΠ.

Υπό το πρίσμα της δυναμικής που δημιουργείται στην πορτογαλική πολιτική σκηνή, το αριστερό μπλόκο μπορεί δικαίως να πανηγυρίζει ότι είναι ο μεγάλος νικητής των εκλογών, αφού κατάφερε να διπλασιάσει το ποσοστό του από τις εκλογές του 2011 φτάνοντας το 10,2% και κερδίζοντας επιπλέον 11 έδρες. Από την πλευρά του, το κομμουνιστικό κόμμα διατήρησε τις δυνάμεις του κερδίζοντας μόνο μια επιπλέον έδρα.

Σε αντίθεση με αναλύσεις που ακούστηκαν στην Ελλάδα για την «ταύτιση» των θέσεων του αριστερού Μπλόκο με τον ΣΥΡΙΖΑ, η πορτογαλλική αριστερά προέταξε τη σύγκρουση με την ΕΕ και μίλησε για το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη. Η αντίθεσή του Μπλόκο στη μείωση ή το πάγωμα των συντάξεων και των επιδομάτων, που θα στείλει εκατοντάδες χιλιάδες άτομα στην ακραία φτώχεια, το βοήθησε να διευρύνει σημαντικά την εκλογική του βάση και σε μεγαλύτερες ηλικίες.

Παρόλα αυτά η έστω και οριακή επικράτηση του δεξιού συνασπισμού αποδεικνύει την ανυπαρξία ενός συγκροτημένου αριστερού φορέα που θα μπορούσε να συγκινήσει την πλειοψηφία του πληθυσμού. Η αποχή, που ξεπέρασε το ρεκόρ του 2011 φτάνοντας το 43% είναι ίσως η σημαντικότερη ένδειξη της έλλειψης διεξόδων.

Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη οι διαδικασίες για το σχηματισμό κυβέρνησης. Οι σοσιαλιστές απέρριψαν την Παρασκευή το ενδεχόμενο δημιουργίας μιας κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού. Αυτό όμως δεν αποκλείει το ενδεχόμενο μιας άτυπης συνεργασίας, στην οποία η δεξιά θα κυβερνά χωρίς την πλειοψηφία αλλά οι αποφάσεις τις θα εφαρμόζονται με τη σιωπηρή αποδοχή των σοσιαλιστών.

Οι διαδικασίες σχηματισμού κυβέρνησης άνοιξαν όμως ρήγματα και στο εσωτερικό της Αριστεράς. Τόσο στο κομμουνιστικό κόμμα όσο και στο Μπλόκο ακούστηκαν από τις πρώτες στιγμές προτάσεις για το σχηματισμό μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης συνασπισμού με τους σοσιαλιστές. Όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες της βόρειας Μεσογείου, το φάντασμα της «επανόδου της δεξιάς», χρησιμοποιείται για άλλη μια φορά με τον πιο χυδαίο τρόπο πατώντας και στη γνήσια αγωνία των μεγαλύτερων γενεών που γνώρισαν τα δικτατορικά καθεστώτα προηγούμενων δεκαετιών.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ 11/10/2015

Οικονομικοί δολοφόνοι: Ένα εκπληκτικό animation που εξηγεί τη βρώμικη δουλειά τους

«Εμείς οι οικονομικοί δολοφόνοι, είμαστε οι πρώτοι που μπορέσαμε να φτιάξουμε μια παγκόσμια οικονομική αυτοκρατορία, μυστική.» Λέει ο John Perkins, ένας οικονομικός δολοφόνος που είχε ηγηθεί σε αποστολές στη Λατινική Αμερική.

Τι κάνουν λοιπόν οι οικονομικοί δολοφόνοι; Βρίσκουν μια χώρα με πολλές πλουτοπαραγωγικές πηγές, δανείζουν στην χώρα αυτή πολλά χρήματα από την παγκόσμια τράπεζα ή κάποια αντίστοιχη, τα χρήματα δεν πηγαίνουν ποτέ στη χώρα, αλλά στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που «επενδύουν». Οι εταιρείες αυτές κάνουν έργα, τα οποία απολαμβάνει ένα πολύ μικρό ποσοστό των κατοίκων, καθώς οι περισσότεροι δεν έχουν την άνεση να τα αποκτήσουν και να τα οικειοποιηθούν.

Μετά, ολόκληρος ο λαός και η η χώρα βρίσκεται χρεωμένη, και καθώς δεν μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη της, οι οικονομικοί δολοφόνοι ξαναπάνε, και την εκβιάζουν. «Αφού δεν μπορεί να μας πληρώσει, την εξαναγκάζουμε να μας δίνει τα αγαθά που παράγει (πετρέλαιο, αέριο, χρυσό) σε εξευτελιστικές πηγές, την βάζουμε να ψηφίζει υπέρ μας στον ΟΗΕ και σε διεθνείς οργανισμούς, και να τοποθετούμε στρατιωτικές βάσεις στο έδαφός της. «

Όταν αποτυγχάνει αυτό, τότε βρίσκουμε έναν τρόπο να ανατρέψουμε ή να δολοφονήσουμε τους ηγέτες της, και αν αποτύχει και αυτό, όπως στο Ιράκ, τότε στέλνουμε τον στρατό.

Ο Perkins δεν θεωρεί ότι γι αυτό φταίει ο καπιταλισμός γενικά, αλλά ο συγκεκριμένος καπιταλισμός που εφαρμόζεται παντού σήμερα, και που έχει δημιουργήσει έναν εξαιρετικά άδικο, ασταθή, και επικίνδυνο κόσμο.

Συνεχίζει λέγοντας ότι γνώρισε πολλούς ένοπλους αντάρτες (τρομοκράτες τους ονομάζει ο ίδιος) αλλά ότι δεν γνώρισε κανέναν που ήθελε να γίνει «τρομοκράτης».

«Είναι απελπισμένοι άνθρωποι» τονίζει, και συνεχίζει λέγοντας πως «αν θέλουμε να απαλλαγούμε από την τρομοκρατία, πρέπει να απαλλαγούμε από τις ρίζες αυτού του καρκινώματος που διαλύει το σύστημα. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να καταλάβουμε, ότι δεν μπορούμε σήμερα να μιλάμε για εθνική ασφάλεια, χωρίς να καταλάβουμε ότι όλος ο πλανήτης είναι το σπίτι μας».

 anhsyxia.wordpress.com

12/10/1944. Η απελευθέρωση της Αθήνας. Οι ναζί φεύγουν, οι ταγματασφαλίτες δολοφονούν

του Βλάση Αγτζίδη

 

 

Στις 12 Οκτωβρίου του 1944 -ήταν Πέμπτη- απελευθερώθηκε η Αθήνα. Τα ναζιστικά στρατεύματα αποχώρησαν από το κέντρο της πόλης νωρίς το πρωί, έχοντας υποστείλει πρώτα από την Ακρόπολη τη σημαία του γερμανικού εθνικοσοσιαλιστικού κράτους.

Η υποστολή της ναζιστικής σημαίας θα αναδειχθεί στο συμβολικό χρονικό σημείο της Απελευθέρωσης. Ομως η πραγματική αποχώρηση των Γερμανών από την πρωτεύουσα της Ελλάδας θα γίνει την επόμενη μέρα.

Οι τελευταίες ημέρες της Κατοχής δεν ήταν αναίμακτες. Πολιτική των κατακτητών ήταν η καταστροφή των υποδομών της χώρας. Την παραμονή της αναχώρησής τους και κατ’ απαίτηση των δωσίλογων συνεργατών τους, είχαν επιτεθεί στην προσφυγική Καισαριανή, που αποτελούσε εστία της αντιφασιστικής αντίστασης, δολοφονώντας με απαγχονισμό τους αγωνιστές που συνέλαβαν.

Το βράδυ της 12ης προς 13η Οκτωβρίου οι γερμανικές δυνάμεις αποχωρούν από την περίμετρο της πόλης καταστρέφοντας κάθε βασική υποδομή. Την ίδια στιγμή που οι δεκάδες χιλιάδες των κατοίκων βγαίνουν στους δρόμους για να γιορτάσουν την απελευθέρωση, τα γερμανικά στρατεύματα καταστρέφουν κάθε βιομηχανική υποδομή. Από τα εργοστάσια του Πειραιά έως το αεροδρόμιο Τατοΐου.

 

Γερμανικό σαμποτάζ

Η σημαντικότερη προσπάθεια των Γερμανών θα γίνει στον Πειραιά, το πρωί της 13ης Οκτωβρίου. Θα προσπαθήσουν να ανατινάξουν τις λιμενικές εγκαταστάσεις της Ηλεκτρικής Εταιρείας (Πάουερ). Η Ηλεκτρική Εταιρεία παρήγε την ηλεκτρική ενέργεια για όλον τον αστικό χώρο του Λεκανοπεδίου. Οι Γερμανοί είχαν παγιδεύσει με εκρηκτικές ύλες από πριν τα κυριότερα κτήρια του Πειραιά, ώστε να μπορούν να διαχειριστούν την καταστροφή τους κεντρικά. Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ κατάφεραν να κόψουν τα καλώδια, σώζοντας πολλά από τα παγιδευμένα κτήρια. Το εργοστάσιο της Ηλεκτρικής Εταιρείας το προστάτευε το 10ο Τάγμα του 6ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Μόλις οι Γερμανοί έφτασαν στην είσοδο του εργοστασίου δέχτηκαν τα πυρά των ΕΛΑΣιτών. Η μάχη κράτησε δυόμισι ώρες και ήταν σκληρή. Οι Γερμανοί έχασαν εννέα στρατιώτες ενώ άλλοι 45 συνελήφθησαν. Ο ΕΛΑΣ είχε 11 νεκρούς. Το εργοστάσιο σώθηκε.

«Η υπογραφή του κτήνους»

Ετσι επιγράφεται το πρωτοσέλιδο άρθρο της εφημερίδας «Ελευθερία» που κυκλοφόρησε στις 14 Οκτωβρίου. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η περιγραφή της νύκτας από τη 12η έως τη 13η Οκτωβρίου: «Καθ’ όλην τη νύκτα της Πέμπτης προς Παρασκευήν εμαίνοντο τα κακούργα ένστικτα των ούνων. Από του πολυπαθούς Πειραιώς μέχρι του Περάματος τίποτε δεν έμεινεν όρθιο. Τίποτε.

»Η καταστροφή είναι απερίγραπτος και είναι η μεγαλυτέρα απ’ όσας επέφεραν οι Βάρβαροι εις τον τόπον αυτόν… Συντρίμματα μόχθου εκατό ετών ηπλώθησαν εις του Βασιλειάδου, εις τα «σιλό», εις τα κρηπιδώματα, εις τας αποθήκας «Σελλ» και της «Σοκοπελ» – παντού. Πόσον μεγάλη είναι η καταστροφή και πόσον δίκαια η λύσσα μας και πόσον κολοσσιαίον το αίτημά μας διά μία ολοκληρωτικήν εκδίκησιν μόνον αν αναλογισθή κανείς ότι ο Πειραιεύς ως λιμήν δεν υφίσταται, ότι η οικονομίαν της Χώρας, ο επισιτισμός μας, η ευημερία της Αύριον υπέστησαν τεράστιον πλήγμα υπολογιζόμενα εις εκατομμύρια χρυσών λιρών -αυτά τα οποία γενεαί και γενεαί Ελλήνων εμαζεύαμε δεκάραν δεκάραν- θα ημπορέσει να εννοήσει».

Η επόμενη μέρα

Με την πλήρη αποχώρηση των Γερμανών εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μια τριμελής επιτροπή για να προετοιμάσει το έδαφος για την άφιξη της εξόριστης αστικής κυβέρνησης, την οποία είχαν αναγνωρίσει το ΕΑΜ και το ΚΚΕ στο Συνέδριο του Λιβάνου ως τη μοναδική κυβέρνηση του τόπου. Η περίοδος μέχρι την άφιξη της κυβέρνησης δεν ήταν ομαλή και σημαδεύτηκε από τις συγκρούσεις μεταξύ των δυνάμεων του ΕΛΑΣ και των οργανωμένων στα Τάγματα Ασφαλείας συνεργατών των κατακτητών. Η πιο έντονη δράση των ακροδεξιών συμμοριών συνέβη την 15η Οκτωβρίου, όταν άνοιξαν πυρ στην περιοχή της Ομόνοιας κατά του πλήθους που πανηγύριζε, σκοτώνοντας επτά άτομα.

Την επαύριο της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τους ναζί η μεγαλύτερη οργανωμένη -πολιτικά και στρατιωτικά- δύναμη που είχε υπό τον έλεγχό της σχεδόν το σύνολο της ελλαδικής επικράτειας ήταν η Αριστερά. Ενα ευρύ μέτωπο κομμουνιστών, σοσιαλιστών αλλά και αρκετών φιλελεύθερων είχε συγκροτήσει το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) και είχε δημιουργήσει το στρατό του υπό την επωνυμία ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός), του οποίου οι δυνάμεις κυμαίνονταν μεταξύ 50.000-100.000. Παράλληλα είχε δημιουργήσει τη νεολαία της ΕΠΟΝ (Εθνική Πανελλήνια Οργάνωση Νέων) με 800.000 μέλη και την Αλληλεγγύη, που ήταν η κοινωνική οργάνωση υποστήριξης και επιμελητείας, της οποίας τα μέλη έφταναν το ένα εκατομμύριο.

Το ΕΑΜ και το ΚΚΕ

Κύρια δύναμη του ΕΑΜ ήταν το ΚΚΕ, το οποίο, όπως φάνηκε από τις συμφωνίες που συνήψε στην Καζέρτα και στον Λίβανο, αποσκοπούσε στη δημιουργία μιας αστικής δημοκρατίας, όπου θα υπήρχε ελευθερία πολιτικής δράσης. Το ΚΚΕ έχοντας απελευθερωθεί από την κυριαρχία της «Κομιντέρν» και αντιδρώντας στην παραδοσιακή πολιτική των βόρειων σλαβικών χωρών για δημιουργία μακεδονικού ζητήματος εντός των ελληνικών συνόρων απέρριψε τις προτάσεις του Τίτο και των Σλάβων κομμουνιστών για συμμαχία μαζί τους και είχε στραφεί προς την αναζήτηση συμμαχιών και νομιμοποίησης στους δυτικούς «συμμάχους».

Φαίνεται όμως ότι η παραδοσιακή βρετανική αποικιοκρατία από πολύ νωρίς είχε οργανώσει τον εγκλωβισμό της Αριστεράς στα γεωπολιτικά της σχέδια. Ο αδίστακτος Ουίνστον Τσόρτσιλ -που 25 χρόνια πριν είχε κρατήσει ανοιχτά ανθελληνική στάση υποστηρίζοντας το κεμαλικό κίνημα και υπονομεύοντας την ελληνική προσπάθεια για ενσωμάτωση του Σαντζακίου Σμύρνης και της Ανατολικής Θράκης- γράφει προς τον Αντονι Ιντεν λίγο πριν από τη διάσκεψη του Λιβάνου (17-20 Μαΐου 1944): «…Προφανώς οδηγούμαστε σε αναμέτρηση με τους Ρώσους, λόγω των κομμουνιστικών συνωμοσιών τους σε Ιταλία, Γιουγκοσλαβία και Ελλάδα… Είμαστε στ’ αλήθεια διατεθειμένοι να συναινέσουμε στην κομμουνιστικοποίηση των Βαλκανίων και της Ιταλίας;». Ορίζει παράλληλα τη βρετανική στρατηγική: «…Πρέπει να επιτύχουμε ρήξη με το ΕΑΜ, πριν αυτό συνδεθεί πολύ με τους Σοβιετικούς. Θα πρέπει αν είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε ένα τέτοιο χάσμα που να δώσει στους Σοβιετικούς να καταλάβουν ότι θα πρέπει να το σκεφθούν πολύ σοβαρά πριν πάρουν οποιαδήποτε απόφαση».

Στην παγίδα των Βρετανών

Το ΕΑΜ και το ΚΚΕ θα πέσουν στην παγίδα και θα συναινέσουν στη βρετανική μεθόδευση υποτάσσοντας (ακόμα και) τις στρατιωτικές τους δυνάμεις στον Βρετανό στρατηγό Σκόμπι και ελπίζοντας στις αγαθές προθέσεις των Βρετανών και του Γεωργίου Παπανδρέου. Στις 18 Οκτωβρίου έφτασε από τη Μέση Ανατολή η κυβέρνηση. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και μετασχηματίστηκε σε «κυβέρνηση εθνικής ενότητας».

Ο Παπανδρέου υπήρξε ο άνθρωπος που επέλεξε να εφαρμόσει τις βρετανικές μεθοδεύσεις και να στηρίξει την πολιτική του κυριαρχία στις βρετανικές λόγχες.Ενα μήνα πριν (22 Σεπτεμβρίου 1944) θα στείλει στον Τσόρτσιλ το παρακάτω τηλεγράφημα ζητώντας την άμεση αποστολή βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων:«Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι η σταθερότης της ελληνικής κυβερνήσεως θα διατηρηθεί πλήρως κατά τας επικείμενους κρίσιμους στιγμάς. Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ώς τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν. Από την επικοινωνία μου μετά του αρχιστρατήγου των Συμμαχικών Δυνάμεων, γνωρίζω ότι υπάρχουν δυσκολίες επί του θέματος αυτού. Πάντως, αι επιτυχίες εις τον πόλεμον αυτόν εις τόσον πολλάς αποστολάς, τας οποίας άλλοι εθεώρουν απραγματοποιήτους, δικαιολογούν την ελπίδα της μαρτυρικής Ελλάδος πως η άμεσος και αποφασιστική επέμβασις θα διορθώσει την κατάστασιν».

Ο δρόμος για τα Δεκεμβριανά και την εμφύλια σύγκρουση είχε ήδη ανοίξει.

—————————

*Ο Βλασης Αγτζίδης είναι Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας, μαθηματικός,https://kars1918.wordpress.com/

http://www.presspublica.gr